wiersze anna kostrzyńska

Anna Kostrzewska

Wiersze

Artyści są wśród nas

Siedliszcze 2013

Anna Kostrzewska....

-2-

Ilustracja na okładce

Paweł Poliszuk

Opracowanie

Daniel Piotr Śliwiński


-3-

***

Daleko od rzeczywistości.

Wyciągnięci z krain marzeń.

Ty i ja,

Rozbity świat.

Podążamy oplątani ludzką nienawiścią.

Dwa anioły.

Marzenia jak cenna perła.

Mają określoną wartość.

Ty i ja,

We mgle świat.

***

Żyjemy tylko po to,

By do nieba iść piechotą,

Mieć złamane Serca,

Szukać ciągle swojego miejsca.

Upadamy by się podnieść.

Marzymy by osiągnąć cel.

Nie boimy się chcieć,

Bo takie jest życie.

Szczęście przez dwa dziel.

Płacz zawsze skrycie,

Bo czasami twoje łzy

Dają szczęście ludziom złym.


-4-

***

Idziemy życiową drogą.

Noga za nogą.

Płyną czasami łzy.

Mijają szybko dni.

Zdobywamy swoje cele,

Zamknięci w jednym ciele.

***

Tajemniczość brzmi w nim.

Odnaleźć sens w utworze tym.

Grać i grać,

Wszystko z siebie światu dać.

Z miłością uderzać o klawisze.

Po mistrzowsku przerywać ciszę.

Poznać tej historii sens.

Nadawać rytm biciu serc.

Odchodzić, potem wracać.

Unosić się wysoko i przy tym zatracać.


-5-

***

Jak umiera dzień,

Tak umierają marzenia.

Jak znajdę właściwą drogę,

Odejdę stąd.

Kiedyś będę na tyle odważna, by spojrzeć w niebo.

Kiedyś zobaczę w nim kolor twoich oczu.

Bo choćby umarły we mnie wspomnienia,

Ty zostaniesz w mojej pamięci.

I nawet gdybym upadła

Podniosę się im na złość.

I nawet gdybym umarła

Zostawię tu miłość.

***

Nie chcę patrzeć

Nie chcę słuchać.

Chcę oczy zamknąć,

Nie oddychać.

Odejść daleko,

Nigdy nie wracać.

Zamknąć za sobą drzwi.


-6-

***

Tańczyć będę do końca swych dni.

Jak drzewa podczas burzy.

Wpatrzona w twoje wilcze oczy.

Krew będzie zdobić twoje kły.

Czerwona jak płatki róży,

Moją suknię zmoczy.

Miłość prowadzi mnie

Przez noce i dnie.

Serce tego chce

To uczucie obce.

Zabierz mnie tam,

Gdzie miłość to wszystko.

Ukołysz na śmierć.

Koszmarom się oddam

Na nocy sto i na wieczność.

***

Tylko światła miast

Gasnące w twoich oczach.

Szum ulic w moich włosach.

To nasze uczucie

rozpędzone jak te wszystkie samochody.

Ty, mój anioł.

Jak noc maluje gwiazdy na niebie,

Tak ty uśmiech na mojej twarzy.

Unosimy się wysoko,

A wszelki hałas to nasze myśli,

Odlatujące daleko w świat.


-7-

***

Sprawiasz, że słyszę ciszę.

Prowadzisz mnie boso po szkle.

Zamykasz mnie w snach,

w więzieniu własnych marzeń.

Szminka koloru róży

rzucona pod łóżko,

rozerwane korale

czerwone jak krew,

rozmazany tusz pod oczami,

miłość przesiąknięta nienawiścią.

Pomagasz mi błądzić.

Zostawiasz mnie samą w środku drogi.

Zabijasz mnie zaczynając od wyobraźni.

Szminka koloru róży

rzucona pod łóżko,

rozerwane korale

czerwone jak krew,

rozmazany tusz pod oczami,

miłość przesiąknięta nienawiścią.


-8-

***

Podniosłam się z popiołu spalonej nadziei.

Poszłam przed siebie,

Po okruchach ze skrzydeł kamiennych aniołów.

Upadłam raniąc swoje ciało

I odchodziły już moje marzenia.

Uduszone dymem ze spalonego serca.

Zagryziona przez sumienie leżałam tam

***

Patrz do góry,

unoszę się nad ziemią.

Miłość twa jest wiatrem,

który unosi mnie wysoko.

Leć ze mną,

a ja nie pozwolę ci upaść.

Wytrę każdą łzę z twojego policzka.

Namaluję uśmiech pocałunkiem.

Niech moja ciepła dłoń

ogrzeje twoje lodowate serce.

Niech moje imię będzie definicją szczęścia.

Leć ze mną,

unieśmy się wyżej.


-9-

***

Leżałam tam z zamkniętymi oczami.

Czekałam na śmierć błądząc myślami.

Ścieżką z zaschniętej krwi

Odchodziły wspomnienia wspólnych dni.

Światło mojego życia powoli gasło.

Nigdy już na mojej ścieżce nie będzie jasno.

Oto dziś skończyła się moja droga.

Nie obchodzą mnie już łzy przyjaciela i śmiech wroga.

Zasypiam dziś na wieki.

Zamknęły się moje powieki.

Moja śmierć była lekka

Wystarczyła tylko żyletka.

***

Nie budź mnie,

ja śnię o tobie.

Zamykając oczy

ciemnością rysuję twój portret.

Nie budź mnie,

wyśniłam już naszą historię.

Po pierzastych łąkach

gonimy marzenia.


-10-

***

Przyjaciółko,

Która zwiesz się miłością.

Nie rań mnie czasami

Ostrymi słowami.

Nie zostawiaj samej

Pośród pędzącego tłumu.

Nie rzucaj na kruchy lód.

Nie zmieniaj się w krople

Spływające po policzkach.

Pozwól uwierzyć mi,

że jesteś na zawsze.

Po prostu przychodź częściej.

***

Dzisiaj zamykam swoje oczy,

Mój aniele.

Żaden poranek ich więcej nie otworzy.

Nie pójdę z tobą na spacer w niedzielę.

I to już czas pożegnania,

Nie zobaczymy się jutro.

Nie zjemy razem śniadania.

Wiem, że będzie ci smutno.


-11-

***

Z kart przyszłość mi wróż.

Z barwy oczu i czerwieni krwi.

Wyrosłam tu , jak jedna z róż.

Kto umrze pierwszy : Ja czy ty?

Oni palą na stosie swoją nadzieję

Każdego dnia kat zabija miłość.

Dziś przyszli odebrać mi siłę

Noże błyszczały w ich rękach.

Nożami przyszłość mi wycinają.

Z barwy oczu i czerwieni krwi

Wyrosłam tu i przede mną się kłaniają.

Czy wśród nich byłeś Ty ?

Swoją miłość odniosłam na cmentarz

Pochowałam wśród róż.

Jeśli ktoś zapragnie ją ożywić

Niech wyciągnie nóż.

Z kart przyszłość mi wróżą

Z barwy oczu i czerwieni krwi.

Nazwali mnie różą.

Kwiatem zostanę do końca swoich dni.


-12-

***

Po co nam to było?

Czy nie lepiej nam w samotności,

Gdy każdy poranek jest bezosobowy.

Być może mniej by serce ran miało,

Mój Aniele.

I mniej blizn na moim ciele i byłoby bez łez.

Gdybyśmy poszli własnymi drogami,

Gdybyś wrócił do swojego nieba

I może bym nie wiedziała, że istniejesz.

Teraz szczęście uciekło

I za cholerę nie chce wracać,

Wymazało mnie ze swojej listy.

Ty byś był taki jak teraz

Gdzieś poza moim zasięgiem.

Nie musiałbyś tylko ciągle mnie podnosić.

Na końcu łąki,

którą spacerowaliśmy trzymając się za ręce,

żegnamy się na zawsze, żegnaj Aniele.


-13-

***

Złap mnie gdy spadam w dół.

Przywróć mnie do rzeczywistości.

Przywróć mnie do życia.

Sklej serce złamane na pół.

Po fałszywej miłości

Jestem nie do zdobycia.

Jestem ja złamana gałąź.

Po tej miłosnej burzy.

Życie na chwilę stanęło w miejscu.

W sercu została żałość.

Czekam aż niebo się rozchmurzy.

Wtedy słońce i radość zagości w moim sercu.

***

Gdzie jesteś mój aniele?

Czy gdzieś unosisz się nad ziemią ?

Czy może jesteś cieniem obok mnie?

Być może zmiótł cię kurz moich wojen.

Być może nie dla nas iść przez życie we dwoje.

Gdzie jesteś mój aniele?

Czy ten szum to trzepot twoich skrzydeł?

Czy głos wewnątrz mnie to twoje wołanie ?

Być może będziesz mnie jeszcze kochał.

Być może nigdy nie będziemy razem.


-14-

***

Nie przychodzi sen.

Odpędzają go marzenia o tobie.

Tak bardzo nieosiągalnym

Jak wysoki szczyt.

Tak bardzo niedostępnym

Jak gwiazdy na niebie.

Nie przychodzi sen,

Bo dawno nie był zapraszany.

Zapomniał o mnie,

Bo zamiast spać myślałam o tobie.

Nie mam siły na więcej złudzeń.

Nie potrafię odbić się od dna.

Nie przychodzi sen

Chociaż późna już godzina.

Pogubiłam się

Idąc bez opamiętania za tobą.

Nie przyjdzie już dziś.

Odnajdzie mnie wyblakły poranek.


-15-

***

Błądzę po bezbarwnych łąkach.

Moknę w zimnym deszczu swoich łez.

Z błotem mieszam krew.

I tonę w tym wszystkim,

Gubię istnienia sens.

Mogłabym odejść ,

Ale wciąż szukam tu ciebie.

Gdy jeszcze mogłam,

Tak bez słowa wtulić się w ciebie.

Teraz bezbarwne łąki wokół mnie,

I chabry nie mają już tak intensywnego koloru.

Pociemniało niebo,

Pozostał w głębi duszy strach,

bo zostawił mnie anioł.

***

Raj utracony,

gdy pomyślę o tobie.

Raj zagubiony,

jak ja w połowie tego koszmaru.

Raj niczym nieodnaleziona wyspa.

Ta szczęśliwa kraina pomiędzy twoimi ramionami.

Raj utracony

z mojej własnej winy.

Raj zagubiony,

z niewiadomej przyczyny.

Raj niczym wymyślona bajka.

Ta szczęśliwa kraina uciekająca przede mną.


-16-

***

Dotknęłam go w śnie.

Trzymałam go za rękę,

Wtulałam się w jego skrzydła.

Był blisko,

Ten niedostępny Anioł.

Na co dzień zwykły człowiek,

W snach nieziemska postać.

Rzeczywistość powróciła,

Gdy otworzyłam oczy.

Żyłam snem i czułam cię naprawdę.

Aniele nie w śnie,

Lecz w rzeczywistości wolałabym ciebie mieć.

Sen to niewiele,

a ja chcę ciebie mieć naprawdę, Aniele.

***

Bez ciebie jestem niebem bez gwiazd.

Pustym i nic nie wartym obiektem.

Bez ciebie nie potrafię latać.

Tylko przemieszczam się z kąta w kąt.

Bez ciebie to już nie to samo.

Gdy z uśmiechem już nie jest mi do twarzy.

Bez ciebie świat pękł w szwach.

Nie ma już tego co było wspaniałe.

Bez ciebie marzenia odeszły w cień.

To tylko lek trzymający mnie przy życiu.

Żyję, bo wciąż czekam na twój powrót.


-17-

***

Znów spadłam z huśtawki marzeń.

Powstała galeria złych zdarzeń.

Podnieś mnie bo upadam.

Nie krzywdź mnie, błagam.

Moje uczucia zbrudzone błotem.

Niestety swych marzeń i uczuć nie zostawię na potem.

Nie będę szczęściem się dławić.

Muszę to innym zostawić.

Wciąż gubię się między wierszy wersami.

„Chciałabym odejść” – marzę nocami.

Kto wciągnął mnie w to bagno?

Odpowiedzi nie znam, bo zapomniałam już dawno.

Podaj rękę , bo spadam w dół.

Zabijasz mnie ty, sprawiając mi ból.

Nie ma mnie już w moim ciele.

Odeszłam, bo wycierpiałam za wiele .

***

Znów wstało słońce.

Rozdarło ciemność, która nas ogarniała.

W zamglonych oczach

zobaczyłam miłość uwięzioną w twym spojrzeniu.

Chłodny poranek zamroził mi łzy.

Unosił się w powietrzu zapach pierwszych kwiatów.

Z połączenia zmysłów nagle nadeszła wiosna.

Jasne wiosenne słońce rozpaliło miłość.


-18-

***

Zbudził mnie ze snu.

Tak po prostu otworzył mi oczy.

Wybawił mnie od sideł samotności.

Rycerskim czynem moje serce od zguby ocalił.

Potem je sobie po prostu wziął.

Był bliższy niebu,

niż ja kiedykolwiek.

To on ułożył melodię

z naszych szeptów.

To ja go sobie wymyśliłam.

***

Obudzę cię z wiecznego snu.

Podniosę z popiołu, mój Aniele.

Z zagubionych szeptów uszyję dla nas noc.

Ciemność namaluje w twoich oczach łzy.

Zatraci się czas, a ziemia zniknie nam spod stóp.

Zapłoną uczucia, nie będzie czasu na ucieczkę.

Obudź się, Aniele.

Z popiołu otrzep swoje ciało.

Zaświeciły już gwiazdy.

Artystka ciemność maluje ci w oczach łzy.

Zatraca się czas i ziemia znika spod stóp.

Płoną uczucia, nie uciekaj stąd

Zanim wieczorne słońce

Rozpali majowe łąki.

Odejdziemy stąd, mój Aniele.


-19-

***

Słońce już wstało.

Za kilka godzin rozpalą nas jego promienie.

Dywanem ze srebrnej rosy pokryły się łąki.

Pobiegniemy przez nie i zmoczymy swoje stopy.

I za nim niebo będzie błękitne,

to ja zdobędę błękit twoich oczu.

Przebiegniemy rozpalone pola zbóż.

Zgubimy resztę świata,

by tylko poznać ten stworzony we dwoje.

Nie wystraszy nas burza.

Nie uciekną z wiatrem nasze marzenia.

Złapiemy szczęście przy zachodzie słońca,

na długiej, piaskowej drodze.

Tam gdzie nie doprowadzi nas mapa.

Tam gdzie nie ma betonowego świata.

***

Słońce ma potężną moc,

rozpala wewnątrz nas uczucia.

Wiatr niesie nas w swoją stronę

i plącze idealnie ułożone włosy.

Świat dawno zawalił nam się na głowę.

Nie mamy już marzeń.

Na ślepo podążamy przed siebie.

Zbieramy kwiaty na ogromnych łąkach,

a potem nieśmiało wplatamy je we włosy.

Nie wiadomo kiedy łapiemy się za ręce,

idziemy dalej i niesiemy komuś swoje serce.


-20-

***

W twoich zaspanych oczach

widzę kawałek letniego nieba.

Gdy je zamykasz odlatujesz daleko,

a wtedy nie dotykasz ziemi.

Więc zamknij swoje błękitne oczy.

Zacznij śnić o własnym raju.

Będzie blisko, bliżej niż możesz to sobie wyobrazić.

Swoim lodowatym spojrzeniem zmrozisz wiele serc,

a potem pokruszysz je tak bez uczuć.

Gdy zamkniesz swoje oczy na wieki,

zamkniesz dla mnie niebo.




Nie przejmuj się niczym.

Zamykaj oczy, gdy tylko zaczynasz marzyć.

Nikt nie zobaczy w twoim spojrzeniu,

że cierpisz nie mogąc ich spełnić.




Otwórz je gdy zechcesz wrócić do żywych.

Chcę jeszcze raz dokładnie w nie spojrzeć.

Chcę zobaczyć swój prywatny kawałek nieba.

Odlecieć daleko do swojego raju.





-21-

***

Zgubiłam cały świat,

sto tysięcy dróg

i jednakowych miast.

Kolejnych poranków smutna mgła,

w szarym lustrze zamazane wspólne wieczory,

chłód poranków i ślady łez.

A ty gdzieś daleko,

razem z nią.

Uciekasz myślami od miejsc naszych spotkań.

Jesteś poza zasięgiem.

Nagle przepada setka nieprzeżytych chwil,

nieprzegadanych darmowych minut,

zwykłych dni razem spędzonych.

Świat spadł w dół,

rozbił się i nigdy nie będzie taki sam.

***

O śmierci niepojęta,

Kobieto nienasycona.

Ty, która zabierasz krwawy łup

i bierzesz nas w swe ramiona.

Pani w ciemnym płaszczu.

Ty życia przyjaciółko mroczna.

Istniejesz pośród nas,

a my jesteśmy częścią istnienia tego.

Zabierasz nas w nieznane.

Bez żadnych planów, bez uprzedzenia.

Wszystko co mamy tutaj zostawiamy.

Już nigdy stamtąd nie wracamy.


-22-

***

Anioł przy fortepianie

Zamknij oczy

Bez lęku

Ja gram

Daję ci siebie w dźwiękach,

Bo kocham jak wariatka.

Zaplątana w skrzydła

Zagubiona,

GRAM NA FORTEPIANIE

***

Potrzebuję twojej miłości,

By nią wypełniać każdy dzień.

Potrzebuję ciebie,

By ktoś taki jak ty pokazał mi niebo.

Chcę zawsze wracać do otwartych ramion,

Czuć, że do kogoś należę.

Chcę zawsze widzieć świat w kolorach.

Posiadać cały świat na własność,

Trzymając ciebie za rękę.


-23-

***

Gdy księżyc już się pokaże,

Zagraj mi tak jak ci rozkaże.

Fortepian niech zagłusza

Gdy śmiech moje łzy osusza.

Pozwól muzyce istnieć,

a mi bardziej cię kochać.

Fortepian niech zagłusza


Graj jak najmniej poważne utwory.

Niech uciekną z nas potwory.

Fortepian niech zagłusza,


***

Jesteś tylko wspomnieniem.

Strużką zaschniętej krwi.

Łzą, która spłynęła po policzku.

Ciemnym tunelem,

którym idę całkiem sama.

Jesteś tylko wspomnieniem,

a ona często w nas umierają.

Ty jesteś straconą miłością,

która wciąż tkwi w moich myślach.

Umieram przez ciebie codziennie


-24-

***

Ogłuszona świstem odlatujących marzeń.

Czerwoną kredką piszę czarne scenariusze,

a serce tłoczy szaloną krew.

Niech innym po skamieniałych policzkach łzy spływają.

Ja uśmiechem koloruje świat, by przyszedł do mnie anioł.

Dotykam pozytywnym słowem świata,

a to co piękne ze zdwojoną siłą powraca.




Szara rzeczywistość gdzieś tam może sobie istnieć.

Ja świat zobaczę w kolorach, wystarczy chcieć.

I pójdę drogą do gwiazd

przez mury niezdobytych miast.





-25-

***

Liście spadają z drzew

i myśl o tobie mi ucieka.

Zwiał nas jesienny wiatr

z powierzchni odzyskanej ziemi.

Chłód mnie ogarnia.

Aniele mój, obdarty z nadziei.

Zabierz mnie wysoko,

jak wiatr pożółkłe liście.

***

Powinieneś wiedzieć,

Że bez ciebie jestem wrakiem

Na dnie oceanu życia.

Powinieneś zrozumieć,

Moje łzy i krew płynącą po moich rękach,

Tylko wtedy gdy brakuje mi ciebie.

Powinieneś zaakceptować

Wszystkie pijane wieczory,

Gdy w przezroczystej butelce zamykam smutki.

Powinieneś wrócić

Naprawić to wszystko,

Co zostało zniszczone.


-26-

***

Do tańca ruszy świat.

Zakręci się w walcu czerwona sukienka.

Delikatnie dotknie ciała,

rozpali zmysłów płomienie.

Zatańczę nocą w czerwonej sukience,

w czerwieni skradzionej z róż.

Jak natchniona światłem księżyca,

wymyślę taniec ze snów,

by rano mgłę rozpędzić tanecznym krokiem.





Zrzucę siebie czerwoną sukienkę,

uszytą z polnych maków.

Chłodem poranka i promieniami słońca

swoje ciało ozdobię.

Odejdę radosna w nieskoszone zboża.






-27-

***

Z rozkruszonych marzeń poskładam nadzieję,

namaluję sobie uśmiech.

Ze złamanych serc poskładam nowy dzień,

wstanie dla nas słońce i psalmy zaśpiewa słowik.

Z niewypowiedzianych słów ułożę piosenkę,

usłyszy ją świat.

Z niespełnionych marzeń ułożę swój plan dnia,

odnajdę swoje szczęście wszędzie.

***

Ona miała szminkę żółtego koloru.

Bezszelestnym krokiem, wśród suchych traw,

odeszła, a za nią unosił się kurz.

Ona, panna Celina.

Marzenia na wiatr rzuciła.

Dość miała miłości,

ona ją zraniła.

Taka sama jak wtedy

o rumianych policzkach.

Przeszła obok niego,

zapłakana pani Celina.

Zniknęła, a razem z nią upalne dni.

Gdzieś czasami do ucha

wiatr przynosi wspomnienia kobiety,

której na imię było Celina.


-28-

***

Pośród śmieci stert,

leży mój portret.

Malowany deszczem,

rozjaśniony słońce.

Oglądasz go niepewnie.

Nie zakochałeś się we mnie.

Tylko w tej złej królewnie.

Z łez uszyta moja sukienka.

Stoi przed tobą smutna panienka.

Rozczochrane włosy,

koloru niczym zbóż kłosy.

Powieś ten obraz sobie na ścianie.

Myśl o mnie zawsze jedząc śniadanie.

wiersze anna kostrzyńska

Documents