Inleiding

Deze zomervakantie hebben wij weer snode plannen ontwikkeld om deze, grotendeels fietsend, door te brengen.

We beginnen met een treinreisje. De bedoeling is dat we in Groningen instappen en, met een tweetal overstappen, in Wenen weer het rijtuig verlaten. We nemen twee dagen om deze prachtige stad, en geboorteplaats van mijn oma, te bekijken. Daarna gaan we weer naar huis. Maar dat doen we ongemotoriseerd en niet via de kortste route. We pakken eerst een van de Greenways.De Praag-Wenen Greenway (ongeveer 500 km) verbindt Praag en Wenen met elkaar over een zo autoluw mogelijk traject. We fietsen tussen historisch belangrijke steden, romantische kastelen, kerken en abdijen. Naast al deze geschiedenis voert de route ook nog eens door een van de meest mooie streken in Europa. De route gaat van de Vltava in Zuid-Bohemen naar de Dyje in Zuid Moravië.De flora en fauna in de regio’s waar de Praag-Wenen-Greenway doorheen voert is minstens zo rijk als de lijst van de historische monumenten lang is. Onderweg komen we langs en door verschillende landschapsreservaten. Zeldzame watervogels, alpiene begroeiing, orchideeën en zeldzame uilensoorten in het Palava-gebergte (klimmen en dalen !), en enkele goed bewaarde moerasgebieden met hun natuurlijke rijkdom in de vorm van watervogels en waterplanten. In de bossen en op de steppe leven wilde dieren waar we in Nederland alleen maar van kunnen dromen. Ik hoop dat deze laatste op een respectabele afstand blijven, of het nu muggen zijn of wolven.

In Praag kijken we natuurlijk ook een tijdje rond. Saskia is er al vaker geweest en die gaat me een mooie rondleiding geven door de stad. Na een paar dagen zijn we moe van de stad en willen we maar al te graag weer op de fiets. Via de route van de Europafietser gaan we daarna weer naar door naar Nederland. Hiervoor gebruiken we het gidsje ‘Fietsen naar Praag’ zij het dan wij niet naar Praag fietsen, maar van Praag. Gelukkig kan dat ook.

De route loopt grotendeels langs rivieren. Praag uit fietsen we langs de Berounka en de Moldau. Voor Plzen (de oorsprong van het woord ‘pils’, altijd +1) volgen we nog het riviertje de Klabava. Bij het stadje het stadje Cheb zitten we aan de Ohre. Dan gaan we Duitsland in. Eerst langs de Kösseine waarmee we het Fichtelgebergte verlaten. Dan de Main, de Werra, de Weser, de Diemel en de Lippe. Met de Rijn komen we Nederland weer binnen bij Nijmegen. We zijn dan ongeveer 1200 km onderweg.

Van Nijmegen naar Baflo is dan nog maar een klein eindje. Ongeveer 260 kilometer. Hiervoor heb ik via de routeplanner van de Fietsersbond een mooie natuurroute laten plannen. Na ongeveer een maand komen we dan weer thuis.

Donderdag 10 juli : Baflo – Wenen(28 km – Totaal 28 km – 67 hoogtemeters)Meininger Hotel Sissi.

You don’t have to see the whole staircase, just take the first step.

Op fietsreis zijn vind ik prima. Op fietsreis gaan heb ik meestal wat meer moeite mee. Ondanks dat ik alles zo goed mogelijk gepland heb, zijn er toch een hoop variabelen waar ik geen grip op heb. En daar knijpen mijn billen van samen. In dit geval gaan we met de trein naar Wenen. We hebben hier een hele stapel kaartjes voor gekregen. Papieren kaartjes, die eigenlijk vanaf gisteren niet meer bestaan. We moeten twee keer overstappen waar van alles bij mis kan gaan. Bij het boeken heb ik gevraagd om ruim de tijd te nemen voor de overstap. En dat hebben ze gedaan. Elke keer hebben we meer dan een uur.Het begint allemaal prima. De ochtend besteden we nog in Baflo en tegen half drie fietsen we door een zonovergoten landschap naar Groningen. In het Noorderplantsoen nog even een ijsje. De eerste 25 kilometer van de vakantie zitten erop als we ruim op tijd bij het spoor arriveren. Het is een boemeltje, net als naar Baflo en er is voldoende plaats om de fiets, met pakkelarie, te stallen. Naast me komt een vrouw zitten die meteen over haar drie schapen begint. Ze moeten geschoren worden. Het is veel te warm voor ze. Ik kan ook wel wat verkoeling gebruiken maar bij mij valt weinig meer te scheren.Bij Winschoten slaat de eerste paniek toe. Het voorste treinstel gaat door en het achterste treinstel gaat terug. In welke zitten wij? Mevrouw Schaap verzekert ons dat we goed zitten. In Leer kunnen we zo oversteken naar het vertrekperron. De trein naar Hannover staat er zelfs al. Maar volgens ons kaartje gaan wij pas een uur later. Zo had ik dat gepland hè. Ruime overstaptijden. Daarom besteed ik ruim een uur in Zen houding op een station wat ze aan het verbouwen zijn.De trein naar Hannover komt ruim op tijd. Zo kunnen we rustig instappen. Ik had uitgezocht dat we achter in moeten stappen. Als we daar klaar staan, moeten we vóór instappen. Jammer hoor!Ze hebben een soort fietsbeugels waar het voorwiel in komt te hangen. Op zich wel slim. Een wiel past altijd. Sturen verschillen nogal en daarmee hebben we vaak lopen te worstelen als hij in een stuurhouder moest. We zijn de enige fietsers. En ook de enigen die in de naastliggende coupe zitten. Volgens ons kaartje moeten we op plek 73 en 75 zitten. Maar 62 en 63 zijn veel mooier. Ik probeer ook nog even 51, 56 en 57, maar 63 blijft favoriet. Zo hobbelen we naar Hannover en er is genoeg te zien onderweg, want we stoppen bij elk station. Ook het uitpuzzelen wat de machinist nu eigenlijk zegt kost behoorlijk wat tijd. Het klinkt bekend, maar je verstaat er niets van. Een beetje als Afrikaans. Dat klinkt Nederlands maar het is ook niet te begrijpen.In Hannover hebben we ook weer een uur stuk te slaan. We gaan net buiten het station op een terras zitten om de tijd te doden. Het is nog mooi weer en er is genoeg te zien. Op tijd staan we weer op het perron. Daar staat de trein naar Parijs. Die had allang ruimte moeten maken voor onze trein maar dat doet hij niet. Op de tijd dat onze trein moet vertrekken staat hij er nog steeds. Onze trein komt op een ander perron, gelukkig aan de overkant. We moeten snel instappen. De fiets komt weer aan het voorwiel te hangen maar nu rechtop. Het duurt even voor we hem erin hebben en daardoor zijn we al gaan rijden. Met vier tassen en een stuurtas wurmen we ons richting de cabine waar we slapen. Die zit drie rijtuigen verderop. Ik had geen grote ruimte verwacht, maar dit ondertreft mijn verwachtingen. Het is een grote kast en doet me denken aan het kippenhok van Cees. Dat was zo klein, dat als een van de twee kippen een ei wilde leggen, dan moest de ander naar buiten. Al met al valt het allemaal wel mee als we de bagage weg hebben kunnen stouwen. Er is zelfs een wastafeltje en er blijkt er ook ineens een welkomstpakketje te staan. Sangria (?!), knabbels en water. We proosten op het goede verloop.Slapen in een trein heeft veel weg van slapen op een boot in een storm. Je schudt alle kanten op en zeker als we wissels passeren rollen we van links naar rechts. Saskia is het meest acrobatisch, dus die ligt bovenin. Het is een onrustige nacht die wel gecompenseerd wordt door ontbijt op bed. Ontbijt op bed? Ja, je leest het goed. Om half acht brengt onze steward een dienblad met broodjes, thee en koffie en een sapje. Die verwerken we als we langzaam richting Wenen gaan. Buiten ziet het eruit zoals we

Oostenrijk in de zomer kennen; regenachtig. Om precies kwart voor negen stappen we uit op Wien West Bahnhoff. Al met al was het een prima reis.Om bij het hotel te komen moeten we de hele stad door. Het is hier erg fietsvriendelijk. En we kijken onze ogen uit bij de gebouwen die we zien. Ondanks dat we erg vroeg zijn heeft het Meininger hotel Sissi al een kamer voor ons. De fietsen kunnen in de bagageruimte in de kelder. We douchen even en dan de stad in. Daar komt de zon ook net aan, dus het begint helemaal goed.

Vrijdag 10 en Zaterdag 11 juli : Wenen

There are no foreign lands. It is the traveler only who is foreign.– Robert Louis Stevenson

Ik had een afspraak met Saskia. Ik doe de route en zij doet de grote steden. Vooraf heeft ze de reisgidsen bestudeerd en heeft ze een top 10 gemaakt. Daar hebben we twee dagen voor.We kunnen van het hotel zo naar het centrum lopen. Toen we weg gingen scheen de zon. Daar overmoedig van geworden vertrek ik in een T-shirt. Binnen 500 meter wordt dat genadeloos afgestraft. En het is niet de enige plensbui die we krijgen vandaag.Deze keer geen uitgebreid verslag van de bezigheden. Ik laat de foto’s voor zich spreken. Ik wil wel concluderen dat Wenen een mooie stad is, met prachtige gebouwen in een goede staat. En dat alles er netjes uitziet.

Op vrijdag doen we de volgende dingen:- Koffie drinken en taart eten.- St. Peters bekeken ( wat een pracht en praal)- De oudste openbare (Jugendstil) toilet bezocht.- St. Stephens platz en cathedraal bekeken.- Hofburg bezocht met de Lippizaner paarden (Marianne Thieme doe hier wat aan! Dit is niet normaal)- De pronkzaal van de Nationale bibliotheek bezocht.- De winkelstraten van de stad met de prachtige gebouwen doorlopen.- Het Jewesh museum bezocht (zou ik niet weer doen)- Schnitzel gegeten bij de Wienerwald.

De zaterdag stond voornamelijk in het teken van de hop-on hop-off bus. Voor €25 per persoon kun je je de hele dag door Wenen laten vervoeren langs alle attracties. En dat hebben we dan ook gedaan. Met soms een hop-off als we iets beter wilden bekijken.Zo zijn we onder andere bij de gebouwen van Hundertwasser wezen kijken. Die maakt er wel wat moois van. We hebben behoorlijk wat tijd in het Prater rondgelopen. Een soort van pretpark. Nog het meest bekend van zijn reuzenrad. De originele had er een soort van schaftketen aan hangen. Wij zijn in een modernere een rondje geweest en dat gaf een mooi uitzicht over de kermis. Schönbrunn mochten we natuurlijk ook niet overslaan en uiteindelijk zijn we met de blauwe lijn helemaal buiten Wenen geweest voor een mooi panorama overzicht van de stad.

Wenen is prachtig. Veel mooie gebouwen die ook schoon en onderhouden zijn. En allemaal ontzettend groot. Veel parken en veel beelden. Er is overal wel wat te zien. En toch ben ik blij dat we morgen op de fiets stappen. Zo’n stad is leuk maar ontzettend vermoeiend.

Zondag 13 juli : Wenen - Poysdorf(88 km – Totaal 116 km – 708 hoogtemeters)Erna Lewitch appartements

For the first time in my life, the weather was not something that touched me, caressed me, froze me or sweated me, but became me.– Jack Kerouac

We staan op tijd op en om twintig over acht zitten we op de fiets. Alle bakkers zijn dicht op zondag, dus we hebben een paar broodjes gebietst bij het ontbijtbuffet. Anders hebben we helemaal niets te eten onderweg. De stad uit is altijd even puzzelen maar met het Donau kanaal als leidraad gaat het zonder moeite. Die Hundertwasser, waar we gisteren wat huizen van hebben gezien, hebben ze ook gevraagd eens een fabriek te versieren. We komen er langs. Het resultaat is verbluffend. Je houdt iets over wat helemaal niet meer op een fabriek lijkt.

Eenmaal buiten Wenen zitten we op de eurovelo 9. Deze loopt over een oude spoorlijn. En als je daarop zit, dan is het altijd goed. Je weet dat het niet teveel stijgt en klimt en hier zijn de fietspaden mooi geasfalteerd. De route die we doen is de ‘Greenway’ naar Praag. Deze vermijdt zoveel mogelijk de autowegen en zoekt de mooie fietspaden op. En dat doen ze goed. Het weer is boven verwachtingen. Een graad of vijfentwintig, bewolkt, dus niet te warm, en een klein briesje, meestal mee. Het kaartlezen is even wennen. Ze zijn niet noordgericht en elk kaartje heeft weer een eigen draai zodat er zoveel mogelijk op de bladzijde past. Maar de eurovelo is prima aangegeven, dus de route is, in combinatie met de GPS, goed te volgen.Het eerste stadje dat we tegenkomen is Wolkersdorf. Het is er uitgestorven. Net als de andere stadjes die we tegenkomen. Ik denk dat de Oostenrijkers op zondag allemaal in hun kelder gaan zitten want we zien niemand. Nergens.

Het landschap wordt enerzijds gedomineerd door de grote graanvelden. Volgens het boekje is het de graanschuur van Wenen. Anderzijds is het een wijngebied, dus de druiven zijn ook goed vertegenwoordigd. Tel daarbij op de velden met zonnebloemen, wat windmolens en je hebt een landschap wat, voor mij, on-Oostenrijks aandoet. Het lijkt meer op Frankrijk. Gelukkig zijn de dorpjes wel op en top Oostenrijks met hun typische huizen en altijd wel een ui op de toren van de kerk.

In Unterolberndorf komen we langs de ‘Grünen Jäger’. Je gelooft het niet maar hier heeft een groep opstandelingen uit Uganda een staatsgreep voorbereid. En die is nog gelukt ook!Bij Hornsburg is de eerste klim. Om daarvoor aan te sterken doen we een koffie en een broodje in de zon. Bij een tankstation heb ik de broodvoorraad aan kunnen vullen. Van de pomphouder hoor ik ook dat Nederland gisteren de troostfinale gewonnen hebben en dus derde zijn geworden. Zijn we weer helemaal bij.Het klimmen is zweten, maar wat omhoog gaat, moet ook weer naar beneden. Kreuzstetten bereiken we dus zonder moeite. Hier is de ‘Ochsenberg’. Een aarden wal voor fortificaties. Hij moet er zijn, maar voor mij is hij uitstekend gecamoufleerd want ik zie hem niet. Wat dat betreft was de ‘Luisenmühle’ beter te zien.Daarna is het vele klimmen en dalen tot we bij Ladendorf aankomen. Een van de meest opmerkelijke dingen die ik hier zie is toch wel de kartonnen Jezus die aan een kruis hangt. Blijkbaar worden de echte beelden teveel gestolen of is het teveel werk. In Ladendorf eten we een ijsje en bestuderen we de lucht. Tot nu toe hebben wij steeds in de zon gefietst. Maar om ons heen is een congres van donkere wolken. We hopen dat we het tentje hebben staan voor het losbarst.Het stuk dat we dan fietsen is mooi maar niet noemenswaardig. We vermijden voornamelijk de dorpjes en fietsen veel door de velden. Het valt ons op dat mensen hier nauwelijks groeten. De jongere mensen wel, als je zelf wat zegt, maar de oudere mensen niet. Wij hebben het vermoeden dat de

Oostenrijkers licht xenofobisch zijn. Dat blijkt ook uit de laatste foto die ik gisteren publiceerde. Het maakt ons niet uit. Wij blijven vrolijk groeten.We passeren Paasdorf, Mistelbach en Willersdorf. De donkere luchten zitten ons op de hielen. Bij Ebersdorf gaat het mis. Het begint eerst licht te regenen. We schuilen even. Daarna lijkt het droger te worden maar dat is slechts schijn. Met nog een paar kilometer te gaan breekt er een zondvloed los waar Noach moedeloos van zou worden. Er zit niets anders op dan het regenpak aan te doen. Helaas voorkomt dit niet dat het water in mijn schoenen loopt en al snel trap ik soppend verder. Als verzopen katten rijden we Poysdorf, onze eindbestemming van vandaag, binnen. Het ziet er niet naar uit dat het vandaag nog droog wordt dus we hebben weinig trek in een camping. Bij gasthaus ‘de bierbuik’ hebben ze een kamer voor 80 euro. Dat vinden we te duur en het ruikt er ook niet fris. Saskia heeft een bordje gezien van Erna Lewitsch. Daar krijgen we een heel appartement voor €70. Ik had me op het kamperen verheugd, maar dit lijkt ons toch beter gezien de toestand van de lucht.Na het douchen lijkt het droger te worden en ‘s avonds schijnt de zon weer. Toch zijn we blij met ons appartementje want er is een heerlijk zonnige ‘winterkamer’ met fijne bankjes bij.Ik heb wel zin in een biertje maar voor die tijd verkennen we Poysdorf nog even. Er een een prachtige kerk. Maar zonder ui.Maar nog mooier vind ik het biertje bij de Italiaan ‘di Mare’ (er is geen zee te bekennen in de buurt dus waarom hij zo heet?). Zelden heb ik zo lekker gegeten voor zo weinig geld. Een risotto met garnalen, tomaat en ui en Saskia gaat voor een vegetarische ovenschotel met spinazie, tomaat een ui. En beide een salade.De rest van de avond besteden we in ons domein. Buiten schijnt de zon. Morgen gaan we kamperen.

Maandag 14 juli : Poysdorf - Satov(92 km – Totaal 207 km – 742 hoogtemeters)Kemp TJ Tatran

Čeho nelze předělati, darmo na to žehrati. (Je hoeft niet te klagen over wat je toch niet kunt veranderen).

We verlaten Poysdorf op tijd. En met goede herinneringen. Het was heerlijk loungen in de ‘winterzimmer’ na een lekkere maaltijd. Vandaag hebben we de dag met de meeste geplande kilometers deze vakantie. Meer dan 92 op papier maar volgens het hoogteprofiel zijn grote delen vlak. Toch beginnen we met klimmen. Poysdorf ligt in een dal, de enige manier om eruit te komen is omhoog. We zijn nog fit en de omgeving is inspirerend genoeg. Landerijen met wijnranken zover we kunnen kijken. Het is hier niet voor niets onderdeel van het ‘weinviertel’. De zon schijnt uitbundig en er is een licht windje voor de verkoeling. Nu nog helemaal goed.Het eerste dorpje dat we tegenkomen is Herrnbaumgarten, ook wel het ‘verruckter dorf’. Ze doen hier bijzondere dingen. Zo is er de jaarlijkse 24 uurs race met slakken. Ook de kampioenschappen handdoeken gooien door politici vinden hier plaats. Ze kennen het sokkenpad en er is een flessenpostkantoor. Als klap op de vuurpijl is er het nonseum. Ik dacht dat dit over nonnen ging , maar het blijkt een verzameling van nonsense dingen te zijn. Ik had ze graag gezien maar het museum is dicht.Bij Valtice gaan we de grens over. Het landschap is hetzelfde, maar aan de dorpjes merk je dat je in een ander land bent. In Oostenrijk was alles wel erg mooi en netjes. Hier zijn de huizen slecht onderhouden en ogen arm en vervallen. Zelfs de kerk staat er verveloos bij. Toch voel ik me wel thuis want snorren zijn hier in. Bij de kerk in Uvaly doen we onze eerste Tsjechische cache en dat vieren we met een koffie op het stoepje voor de deur. In Poysdorf hebben we wat lekkers gehaald en dat kan erbij. De cache informatie vertelt over Uvaly. Het heeft veel te lijden gehad van de Russische bezetting.In Oostenrijk hadden we mooi asfalt. Hier is het meestal beroerd tot zeer beroerd. Het rare is dat er soms ineens een goede kilometer tussen zit. Op zich is slecht wegdek niet erg maar wel jammer als je tijdens de afdalingen steeds in de remmen moet.De route loopt over een stuk waar vroeger het ‘IJzeren gordijn’ was. Een stuk geschiedenis dat eigenlijk pas heel recent is gebeurd. Op de borden lezen we van de geslaagde en minder geslaagde vluchtpogingen naar het westen. Het verklaart ook deels waarom de staat van de omgeving hier vaak zo slecht is.In Mikuluv trekken we wat Tsjechische kronen uit de automaat. Ik ben verbaasd dat ik maar één briefje krijg als ik 2000 kronen (ongeveer 80 euro) pin. Bij de eerste boodschappen doen ze er wat moeilijk over maar uiteindelijk accepteren ze het toch.Na Mikuluv zien we dat de weg ook anders kan. De EuroVelo 9 is een prachtig fietspad met picknick plaatsen (foto). Wel aangelegd met Europese subsidie. We maken er graag gebruik van. En wij niet alleen. Ook skaters, steppers en fietsers zijn op pad. Vaak families, met kindertjes, en groepjes vrienden op dagtocht. Het valt ons op dat je hier ook een mooi fiets racepakje aan mag als je langzaam fietst.De route loopt veel buiten dorpjes om. Dat vinden we jammer want dan zien we nog niets van Tsjechië. Het landschap zelf zou in Nederland kunnen zijn. Daarom gaan we bij Hevlin even het dorp in. Wat weer opvalt is de slechte staat van de huizen, niet onderhouden tuinen en geen stoep. Alsof het een hele buurt met familie flodders is.In Dyjakovice bereikt de toestand van de straat een dieptepunt. Het ziet eruit als een opengebroken weg bij ons. Hier is deze toestand permanent. Schrijnend is wel dat het kasteel aan die zelfde straat er wél mooi bij staat. Ze hadden dat geld beter anders kunnen besteden.Met temperaturen boven de 30 graden is het erg heet. We moeten daarom veel drinken. Lange wegen tussen velden door worden afgewisseld door dorpjes waar we wat vocht kunnen kopen. In Slup kijken we bij het toeristische hoogtepunt, de watermolen. Het valt wat tegen en er is ook nog geen ijscokraam.Zo tikken we de kilometers af tot Satov. Wie kent het niet? Van de wijnkelders die beschilderd zijn door de één-armige man. En dat gaat twee keer zo langzaam…

Ik kon in deze omgeving alleen een camping vinden een stukje over de grens in Oostenrijk. Maar bij het sportveld in Satov blijkt ook een camping te zijn. Het is een prachtig veldje onder abrikozenbomen. Ze Vallen zo in je mond. Het veldje is omgeven door wijnranken en zonnebloemen. Een droomplek en hier betalen we 179 kronen (ongeveer 7 euro) voor. Als het tentje staat ga ik een wijn en een bier halen in de bijbehorende kantine. Hiervoor moet ik omgerekend €1,46 (!) afrekenen. Alle winkels waren al dicht toen we boodschappen wilden doen. We hebben eigenlijk geen eten en zijn dus blij dat ze hier ook een pizza verkopen. En zo eindigt onze eerste dag in Tsjechië. Met een buik vol met bier en pizza, terwijl de abrikozen om ons heen naar beneden komen, genieten we van het schouwspel van de zonsondergang. Het kon minder.

Dinsdag 15 juli : Satov - Langau(51 km – Totaal 258 km – 946 hoogtemeters)Seecamping Langau

Bez práce nejsou koláče. (Zonder werk ook geen koekje).

Het was een onrustige nacht. De vermoeidheid, de warmte en de buren die laat thuis kwamen maakten me regelmatig wakker. Maar toch weer lekker om in het eigen tentje te liggen. Gedurende de nacht is het iets meer gaan waaien en de temperatuur is om zeven uur al een comfortabele 20 graden. We breken het spul af, ontbijten en vertrekken rond half negen.Bij Hnanice gaan we even van de route af. Er is een kerk met een bron met ‘magical powers’. Dat heeft altijd onze interesse. We krijgen er helaas niets van te zien want alles zit potdicht. Zelfs voor God moet je hier een afspraak maken.Dan komen we in ‘Podiyi National park’. Het ecologisch systeem is hier mooi intact gebleven omdat het verboden gebied was tijdens de koude oorlog. Hier zullen we het grootste deel van de dag in fietsen. Het is heerlijk in de bossen, dus lekker koel en dat hebben we ook wel nodig want het is hier een en al klimmen. Grote stukken moeten we lopen. Het is dan te steil of de ondergrond is te ruig. Maar vaak is het ook beide. Na een eerste wandeling over wat een oude Romeinse weg lijkt komen we een hutje met een man tegen. Naast een veld vol met wijnranken. Hij blijkt van het bijbehorende wijnhuis te zijn en je kunt hier proeven. Voor mij is tien uur iets te vroeg en we moeten ook nog heel wat kilometers, dus ik sla even over.We blijven in de bossen klimmen en dalen. Het schiet niet echt op want klimmen gaat met nets iets minder dan 5 km/uur en dalen met net iets meer. Tegen 12 uur hebben we nog geen 20 kilometer gedaan. Toch gaan we bij Cizov even kijken bij het monument van de koude oorlog. Het laat zien hoe het er ten tijde van het ijzeren gordijn heeft uitgezien. Dat was geen fijne tijd. Families werden verdeeld. Alles wat in de grensstreek lag werd plat gegooid. En allerlei markante punten in het landschap, zoals kappelletjes, eeuwenoude wegen en herkenningspunten werden opgeruimd. In die tijd is het land min of meer zijn ziel verloren. Je kunt zien dat men het weer terug probeert te vinden. Wij denken dat ze op de goede weg zijn.Midden in het bos slaan we voor een cache even van de route af. Er is een ‘Lusthof’ gebouwd op een kruispunt van dierenpaden. Bij ‘Lusthof’ heb ik bepaalde gedachten. Het blijkt een jagershut te zijn. We vinden het een mooi plekje. Mooi genoeg om de overgebleven pizza van gisteren op te eten en een soepje te maken.Het is inmiddels wel duidelijk dat we het geplande einddoel van de dag niet gaan halen. Dat zit op 82 kilometer. En in de loop van de middag zitten wij nog niet op dertig. We stellen de plannen bij. Op iets van 43 kilometer zit een camping net over de grens in Oostenrijk. Deze keuze geeft meteen een bepaalde rust. En we bekijken dan ook onderweg alles wat te bekijken valt.Bij Vranov is het feest. Het ligt aan een meer en heel zuid-Tsjechië is uitgelopen om hier vakantie te vieren. Erg gezellig. En erg aanlokkelijk om te blijven want het alternatief is een klim van 300 naar 500 meter. Dat klinkt niet zo veel, maar het moet in een paar kilometer gebeuren. Halverwege is er gelukkig even een stop want we kunnen het kasteel bekijken. Daarna gaat de klim door tot ongeveer het eindpunt, Safov. Met veel moeite vinden we hier de vervallen Joodse begraafplaats. Joden hebben het zwaar te verduren gehad in deze regio. Vandaar dat de begraafplaats er ook niet echt florissant bij ligt.Hierna wippen we de grens over. We doen eerst boodschappen in Langau. Toch frappant dat we maar een paar kilometer verderop zitten en de prijzen zijn verdubbeld. Bij de camping zit een bejaard echtpaar. Grote consternatie als we willen inboeken. Maar het lukt allemaal. Oma slaat krasse taal uit. De muntjes voor de douche die stop je niet in het apparaat, maar die ‘schmeissen Sie d’rein!’. Het kost €11, iets duurder dan gisteren. Daar was de douche inclusief. Hier betalen we voor elke beurt een euro.We vinden een mooi plekje achteraan bij het water. Het is lekker rustig want we zijn de enige kampeerders. De douche en toiletten hebben we voor onszelf. Je moet wel steeds de deur op slot doen. En dat doe ik getrouw omdat ik van deze krasse knar geen straf wil hebben. We sluiten de dag af aan

het meertje. De natuur heeft er weer wat moois voor ons van gemaakt. Morgen maar eens kijken of we meer kilometers kunnen maken.

Woensdag 16 juli : Langau – Horni Lotha(84,7 km – Totaal 343 km – 1118 hoogtemeters)Camping U Černého čápa

Bůh dá den, Bůh dá pokrm. (Each day brings it own bread).

In tegenstelling tot gisteren rijden we vandaag veel op de gewone weg. Dat maakt het klimmen wat gemakkelijker en het dalen een genot. En omdat we wegen hebben waar weinig auto’s komen, is dat helemaal goed. De route is ook iets minder heftig dan gisteren. We hopen vandaag iets meer kilometers te kunnen maken terwijl we wel weten dat het reisschema, dat ik thuis achter mijn computer gemaakt heb, echt niet haalbaar is.Zolang we westwaarts gaan, evenwijdig aan de grens, volgen we nog steeds het voormalig ijzeren gordijn. Wel zien we dat het steeds een beetje welvarender wordt. De tuintjes zijn onderhouden en de huizen zijn minder vervallen dan in het oosten. Blijkbaar is hier meer rijkdom. We passeren mooie dorpjes. Stalky is bijvoorbeeld zo’n mooi grens stadje met een gotische kerk. Uhercie is wat groter en er staat een prachtig kasteel dat ze volop aan het renoveren zijn. Tijdens de communistische periode is veel adel verdreven en was het zelfs verboden om onderhoud aan je huis (of kasteel) te doen.En Vratenin kan zo meedoen aan de verkiezingen van mooiste dorp van het jaar. Iedereen heeft hier zijn best gedaan het er zo mooi mogelijk uit te laten zien. Het heeft niet voor niets een beschermd dorpsgezicht.Omdat het zo warm is kopen we vaak wat te drinken. Meestal in dorpswinkeltjes en als je hier binnen stapt, dan gaat de tijd 50 jaar terug. Ze hebben alles maar op een manier die ik alleen uit oude films ken. Veel stof erop, nog ingepakt in de grootverpakking en in stellingen. Bij ons zie je soms mensen aan de (gratis)koffie bij de coop. Hier hangen altijd wel mannen, met dikke buiken, rond en ze zijn aan het bier. Ook ‘s ochtends.Ik vind het lastig om contact te krijgen met de Tsjechen. Ze zijn erg gesloten. Zelfs na een ‘dobri den’ (goedendag) lukt het niet een praatje te maken. Ik spreek geen Tsjechisch en zijn spreken niets anders dan Tsjechisch. Ook de jongeren niet. Die zouden toch wel een vreemde taal leren op school? Als ik ze aanspreek dan deinzen ze haast fysiek terug. Dat maak ik meestal alleen maar mee aan het einde van de vakantie als ik de lucht niet meer uit mijn kleren krijg. Maar we blijven vrolijk groeten. Meestal met ‘Ahoy’ (wat wel een beetje vreemde begroeting is aangezien Tsjechië volgens mij nooit zeevarend is geweest).De Tsjechische taal klinkt onbegrijpelijk voor mij. En het ziet er ook onbegrijpelijk uit. De verhouding klinkers en medeklinkers is net andersom. En dat strooien ze ook nog kwistig met dakjes en streepjes boven de letters. Ik kan er niets mee. Slavonice is een iets groter stadje. Het heeft een centraal plein met mooie huizen eromheen. En met middeleeuwse graffiti. Dat probleem is dus niet van deze tijd. We zien voor het eerst ook meer toeristen. Maar weinig buitenlanders. De meeste toeristen zijn hier Tsjechisch. Overigens trekken wij ook regelmatig bekijks. Er zijn wel genoeg fietsers, maar niet op onze manier. De Tsjechen gaan meestal in een hutje op de camping of in een pension. En niet met een volledig huishouden zoals wij.Om half twee zijn we in Stare Mesto. Dit was het originele einddoel van gisteren. Dat hadden we dus never-nooit-niet gehaald. De straat wordt opnieuw geasfalteerd. Toch moeten we er langs, omrijden is geen optie. Hiermee laten we verse sporen achter in de straat. Dat zal de komende jaren wel hobbelen.Via een cache komen we weer bij een prachtig kappelletjes in bos. Anders waren we hier zo voorbij gereden. Het is vlak bij kasteel Landstejn, een van de grotere toeristische attracties in deze buurt. Het middeleeuwse kasteel bewaakte de grens tussen Moravië, Bohémia en Oostenrijk. In 1771 brandde het af, maar de restanten zijn de moeite waard.In Nova Bystrice kopen we eten voor de avond. Terwijl Saskia boodschappen doet, merk ik dat er open wifi is. Daar maak ik graag gebruik van om de achterstallige reisverslagen te posten,Dan is het nog maar een kleine 10 km naar camping. Dit loopt weer door een nationaal park. Ze noemen het ook wel Tsjechisch Canada. Een mooi oud bos wat een serene rust uitademt. Het is genieten om er doorheen te fietsen. De camping ligt middenin dit park. Dat vond ik al wat verdacht, en als we hem bereiken dan wordt mijn vermoeden bewaarheid.

Er staan wat huisjes te vervallen en het gras is niet gemaaid. In het naastliggende gebouw is niemand thuis en alles zit dicht. Nu zouden we kunnen wildkamperen maar ik heb nauwelijks water meer bij me. Er zit niets anders op dan doorgaan. Op zich is dit niet zo’n ramp want Jindrichuv Hradec ligt maar 15 kilometer verderop. Daar is vast wel een pension en als we eerder wat geschikts zien, dan nemen we dat.De weg door het bos komt uiteindelijk langs een hutje waar ze koffie en bier schenken. Daar informeren we even of zij een camping weten. De uitbater neemt voornamelijk zijn eigen goederen af en heeft een kegel van jewelste. Communiceren gaat ook hier lastig. Uiteindelijk weet ik duidelijk te maken dat we een camping zoeken en hij weet aan te duiden waar die is. Gezien zijn toestand vertrouwen we dit niet helemaal en besluiten we toch maar de route te volgen. Een stukje verderop komen we langs een fietsroute bord en verrek…, er staan ook overnachtingen op. Het lastige is wel dat het symbooltje van een tentje niet alleen een camping kan betekenen maar ook een pension of een hotel. Toch komt het aardig overeen met de beschrijving van de drinkebroer dus we besluiten er maar heen te gaan.Het blijkt een hotel te zijn. Een van de gasten kan voor ons vertalen want ook hier leren ze geen vreemde talen op school. We vragen hier nog naar de camping maar ze weten van niets. En ook alle kamers zitten vol. Als we uitleggen dat we te moe zijn om verder te gaan, mogen we in de tuin kamperen. Douchen kan in de sauna. De waard is wel slim genoeg om hier 150 kronen voor te vragen. Bijna net zo duur als bij het sportveld een paar dagen geleden. Toch zijn we hier blij mee.We zetten het tentje op en douchen. Het is inmiddels half acht en we moeten nog koken. Dat wordt een geïmproviseerd maal van vis, tomaat en noedels. En wat komkommertjes erbij. Het sneue is dat we bij net hotel voor €4 uitgebreid kunnen eten. Maar het eten is nu eenmaal gekocht en niet houdbaar tot morgen. Het is tegen onze principes om dit weg te gooien. Uiteindelijk smaakt het prima.De volgende uitdaging is de afwas. Dat kunnen we niet bij het hotel doen. Ook daarvoor is een oplossing, we hebben sinds kort een opvouwbare wasbak en daarmee klaren we de klus.En omdat de muggen ook aan tafel gaan kruipen we op tijd in het tentje. Morgen is er weer een dag.

Donderdag 17 juli : Horni Lotha - Tabor(67,5 km – Totaal 411 km – 715 hoogtemeters)Autokamp Mili Jordan

Do zavřených úst nevletí moucha. (A closed mouth catches no flies)

Het is erg vochtig als we opstaan. De was is alleen maar natter geworden en van de tent druipt het water naar beneden. We hangen daarom alles maar even in de zon terwijl we ontbijten.We zijn vrijwel meteen na vertrek in de stad Jindrichuv Hradec. Dit is meteen de grootste stad die we tot nu toe tegenkomen. Het heeft van oudsher op een kruispunt van wegen gelegen en is daardoor gegroeid. Het is jammer dat het centrale plein zo ontsiert wordt door blik want de huizen aan dit plein zijn erg mooi. We fietsen even door de stad heen en nemen de grandeur in ons op. Heel anders dan in het oosten van Tsjechië waar alleen de kerk er mooi uitziet. Ook hier is natuurlijk weer een kasteel, deze keer met molen. Als we de stad verlaten zitten we niet op de ‘Greenway’, maar op een van de alternatieven. En dat is jammer want dit is gewoon een autoweg. Na een paar kilometer kunnen we weer op de route aansluiten. Dat brengt ons in Studnice. Uit ervaring kunnen we zeggen dat daar niets is. Alleen één oorlogsmonument voor beide wereldoorlogen. Het is in deplorabele staat. Blijkbaar zijn alle veteranen, die het moeten onderhouden, dood. Voor ons is het een mooi plekje voor de koffie. Deze keer met Tsjechische koeken.Als we Studnice verlaten zien we ineens een stenen cirkel. Daar doe je ons altijd een plezier mee. We wisten niet dat die hier ook waren. Het gras binnen de cirkel staat tot heuphoogte maar dat maakt hem alleen maar mooier. Helemaal blij fietsen we verder.Zonder kasteel doe je hier niet mee. We bewonderen het kasteel van Pluhuv Zdar en daarna die van Cervena Lotha. Vooral die laatste ligt er erg mooi bij in zijn rode kleur. En dat vinden een hoop andere mensen ook want het is hier druk. Het boekje verbaasd ons telkens weer door zijn bijzondere taalgebruik. In Dirna is een ‘devotional pillar’. We zijn wat teleurgesteld als het gewoon een oorlogsmonument is. Ongeveer dezelfde als waar we koffie bij hebben gedronken. We zijn er zo klaar mee.In Tupcapy doen we een tweede koffie en een broodje op de stoep van de ‘Church of St James’, terwijl de huisvrouwen achter ons het gazon maaien. We hebben wel eens rustiger gezeten.Ons ons heen zien we weer een vergadering van donkere wolken ontstaan. We lijken de dans aardig te ontspringen maar als we van Plana naar Lom fietsen moeten we toch even schuilen in een bushokje. Het blijft wat regenen, dus de jas gaat aan. Later horen we dat we geluk hebben gehad. Het heeft gehoosd, inclusief bijbehorende storm. In Tabor dalen we helemaal af naar de rivier. Dat dalen is wel lekker, maar het centrum van Tabor ligt bovenop een heuvel. We moeten uiteindelijk ook weer omhoog want dat centrum willen we graag zien. Tabor is nog groter dan Jindrichuv Hradec en nog mooier. Het staat al mee dan 600 jaar boven de rivier de Luznic. De legendarische krijger Jan Zizka heeft de stad groot gemaakt. Het centrale plein is dan ook naar hem genoemd. De huizen aan dit plein zijn weer prachtig. We kijken onze ogen uit.Iets ten noorden Tabor kunnen we op autokamp ‘Mali Jordan’ terecht. Hoe dichter we bij Praag komen, hoe duurder het wordt. Hier betalen we 264 Kr. inclusief drie keer douchen. Hier komen we ook andere Nederlanders tegen. Een vader met zijn zoon die gemiddeld 125 km (!) per dag doen. Verder is het niet druk op de camping. Ook hier koken we zelf weer een maaltijd. Helaas begint het aan het einde te regenen zodat we het toetje in de tent moeten eten. De regen duurt maar een half uurtje dus voor het donker wordt kunnen we nog afwassen en opruimen. Ik zit nog even bij de aanpalende kroeg, maar ook die sluit om negen uur, dus we liggen er vroeg in vandaag.

Vrijdag 18 juli : Tabor – Tynec nad Sazavou (71,8 km – Totaal 482 km – 1015 hoogtemeters)Camping SK Fercom

Nežeň se očima, ale ušima. (Choose a wife rather by your ear than by your eye)

Regende het gisteren nog, vandaag is het weer strak blauw. Maar zo’n heldere nacht betekent weer een hoop vocht. Om half negen is alles droog genoeg om in te pakken. Alleen de was gaat nat mee, maar die drogen we onderweg wel.Bij Borotin komt het fototoestel voor het eerst uit de tas vandaag. Je wordt een beetje blasé van alle uitzichten, daardoor maak ik veel minder foto’s dan de eerste dagen. Maar de beschrijving geeft aan dat Borotin een ‘picturesque village’ is en dat kan ik helemaal beamen.In Cerveny Ujezd gaan we op zoek naar villa Vallila. Hier schijnen mooie sculpturen in de muren verwerkt te zijn. Na wat vragen vinden we het. En het zijn inderdaad mooie sculpturen. We waren al nieuwsgierig hoe je ‘the rapid passage of time’ en ‘how time causes wrinkles’ zou moeten weergeven. Nou zo dus! Helaas staat het gebouw in de steigers dus er is geen goede foto van te maken.Sedlec-Prcice is een tweeling dorp. Net zoiets als Baflo en Rasquert maar dan wat groter. We komen eerst in Prcice. Dat heeft een mooi groot plein, maar weinig schaduw. Met deze temperaturen is het bakken en braden hier. We aanschouwen het vanuit de schaduw en gaan even op zoek naar de ‘Prcice clodhopper’. Die kun je verdienen bij de jaarlijkse wandeling van Praag naar Prcice. Bijzondere lui, die Tsjechen…Onderweg doen we nog een broodje. Op een plek waar alles bij elkaar komt binnen één foto. Als je goed kijkt zie je het bordje van de Greenway, een vereringsbeeld (toch wel een kenmerk van dit land, er staat er een om de honderd meter), onze vervoersmiddelen, de was aan de lijn (tekenend voor hoe we leven als zwervers) en wijzelf. Ook komen we hier een Engels echtpaar, Jack en Nicola, tegen waar we een praatje mee maken. Ze zijn al drie (!) jaar onderweg, door heel Europa trekkend. Op de fiets.Het gebied waar we nu doorheen gaan is ook een wintersport gebied. Dat zien we aan de bordjes voor de skiliften en soms zie je ook een ski helling, vrij gemaakt van bossen. Het tekent een beetje de dag wan vandaag moesten veel klimmen, voor ons gevoel. Maar vanaf Neveklov is het voornamelijk dalen. Neveklov is een mooi stadje. Hier weten ze wel hoe je een centraal plein mooi moet inrichten. Alleen zijn ze in Neveklov een beetje in de barok blijven hangen. Een barokken kerk met barokken poorten en op het plein een barokken plaque. Voor mij iets te barokkig.In Tinec nad Sazavou treffen we voor het eerst een vollere camping. We betalen 140 Kr. om rondom een sportveld te mogen kamperen. We kunnen gebruik maken van de sanitaire faciliteiten van het sportveld. Het ligt langs een rivier en er staan ook legio kanovaarders. Wel gezellig zo. Voor de douche betalen we nog 70 Kr. Hiervoor zitten drie generaties dames die de sleutels beheren van de douche. Na betaling, lopen ze mee om de deur te openen. Niet alleen de camping is gezellig, ook de douche. Het zijn er twee naast elkaar dus we kunnen tegelijk douchen.‘s Avonds gaan we eens een keer uit eten. Het is onze trouwdag en dat moet gevierd worden. Dat lukt prima met een goede maaltijd.Als we teruglopen zien we van verre al de zwarte wolk boven de camping hangen. En dat is geen regenwolk. Het is er nog weer voller geworden en velen stoken een vuurtje of een BBQ op. En terwijl de duisternis valt, kijken we uit over het veld. En we denken; het was goed zo vandaag.

Zaterdag 19 juli : Tinec nad Sazavou – Praag (49,4 km – Totaal 532 km – 466 hoogtemeters)Caravan Camping Praha

Vyhni se opilému, jakož i bláznu. (Avoid a drunkard as well as a fool.)

Afgelopen nacht was een van de slechtste van mijn leven. Ik had al verteld dat het hier heel druk is op de camping. En veel kampvuurtjes. En waar kampvuren zijn materialiseren automatisch gitaren. Ook bij de groep naast ons. Helaas. Nu vind ik wat gitaarspel en gezang -even- niet erg. Maar als je denk dat je Kurt Cobain bent en zingt als manke Nelis én dit blijft volhouden tot half een, dan heb ik er wel even genoeg van gehad. Dan mag van mij de gitaar wel in het kampvuur. En in dit geval de zanger ook. Maar dit was nog niet het ergste van deze nacht.Soms schrik je een beetje. Soms wat meer. Wat hartkloppingen en dan is het weer goed. En soms schrik je héél erg. Een moment van pure paniek. Dit was zo’n moment.Om half vier wordt ik -deels- wakker. Saskia is aan het gillen en duwt iets weg bij de ingang van de binnentent. Ik weet niet wat het is, maar ik veer omhoog en voel iets hards bij diezelfde ingang. En dat kan helemaal niet. Want daar hoort alleen lucht te zijn. Ik begin het ook weg te duwen en meteen begin ik ook te schreeuwen. Dat gaat zo een minuut door. We schreeuwen en we duwen ‘iets’ weg. Het lijkt een scène uit een aflevering van Scooby Doo.Ik ben eigenlijk nog in slaap maar het lijkt een nachtmerrie en het lichaam giert van de adrenaline. We komen erachter dat er een man in ons voortentje zit. Ik zit tegen zijn hoofd aan te duwen. Hij zit op de knieën. We doen de rits open en kijken. Hij blijft eerst naar beneden kijken. Dan kijkt hij ons met lodderige ogen aan. Ik was bang dat hij ons wilde overvallen. Maar hij blijkt zo dronken te zijn als een tor. Waarschijnlijk vergist hij zich in de tent. Hij spreekt geen Engels en geen Duits. Langzaam ontstaat er wat verstandhouding. Op het moment dat hij zijn hand uitsteekt en we handen schudden, weet ik dat we eruit zijn. Nu hoeven we hem alleen nog de tent uit te werken. Dat lukt na een tijdje. Ik zet hem in de goede richting en hij waggelt die kant op. Even ben ik bang dat hij in het water valt, maar het gaat goed. Je begrijpt dat de slaap hierna niet snel meer komt. Een traumatische ervaring en het duurt dan ook een dag of wat voor we hierover zijn. Een paar uur later staan we op, drogen de tent en vertrekken. Hier zijn geen goede herinneringen gemaakt. Toch was het een mooi plekje.

De route naar Praag is niet zo lang meer. Vandaag staan ongeveer 50 kilometer op het programma. Waarvan de laatste 20 eigenlijk door, de buitenwijken van, Praag lopen. Onderweg zien we niet heel veel bijzonders. Het hart zit al in Praag. Toch staan we even stil bij een golfclub in Stirin. Een prachtig gebouw.Ik ben elke keer weer verbaasd hoe gemakkelijk je zo’n grote stad binnenkomt. We fietsen kleine stukjes door woonwijken, maar het grootste deel gaat door bossen en parken. En soms door het water.We hebben goede berichten gehoord over de camping (Caravan Camping) op het schiereilandje in de Moldau (Vltava). En ze blijken helemaal te kloppen. We komen op een mini veldje met uitzicht over de rivier. De douches zijn perfect, de fietsen kunnen binnen gestald worden en we kunnen onze elektronische spulletjes opladen bij de receptie. Het is wel iets prijziger (320 kr. per nacht) dan wat we eerder betaalden, maar ik vind het elke kroon waard.Bij binnenkomst krijgen we een beschrijving (in het Nederlands!) hoe je met de tram (enkele reis 32 kr.) in de stad komt. En dat doen we ‘s middags dan ook. Praag is fantastisch. Maar daarover op de volgende bladzijden meer.

Zondag 20 juli : PraagCaravan Camping Praha

Co můžeš udělat dnes, neodkládej na zítřek. (Wat je vandaag kunt doen, daar moet je niet tot morgen mee wachten. )

Het was fantastisch in Praag. Het is zondermeer de mooiste stad die ik ooit heb mogen bezoeken. Wat een prachtige gebouwen. Wat een mooie straatjes. Wat een gezelligheid. Maar ook, wat een hitte. En wat een drukte.We hebben geen musea bezocht maar ons meer laten (ver)leiden tot de geest van de stad zelf. De foto’s spreken voor zich. En een paar details.

Er was een Hara Krishna bijeenkomst. Niet dat ik erbij wil, maar die lui weten wel van feestvieren zeg.

Het was zo heet dat er continu tankauto’s rondreden die water spoten. En iedereen ging daaronder.

Mooi vond ik de oude markt met de astronomische klok. Mooi vond ik een aantal gebouwen. We hebben ons twee keer laten verwennen door een Thaise massage. Een keer het onderstel

en een keer de rug en schouders. Alleen al op een terrasje gaan zitten kost geld. En de fooi die tellen ze vast bij de rekening op.

Het waren opeens weer West-Europese prijzen. Bij het pinnen werd ik op het verkeerde been gezet. Normaal staat er 1000 (€40), 2000 (€80).

Hier staat er een nul meer waardoor ik ineens met €800 aan kronen sta.

Maar voor de rest een geweldige dag gehad.

Maandag 21 juli : Praag – Komarov (67,6 km – Totaal 599 km – 581 hoogtemeters)Pension Sokolovna

Chudobná to myš, co jen jednu díru má. (It is a poor mouse that has only one hole.)

Na dagen van hitte is er nu minder goed weer voorspeld. Vannacht vielen er een paar druppels op de tent. En er was een harde donderslag, maar daar bleef het dan ook bij. We rijden met tropische temperaturen Praag ook weer uit. We zijn nu van de Greenway af en zitten op de route van de Europafietsers. Hiermee volgen we eerst de rivier de Moldau een tijdje. Een mooi fietspad wat kwistig gebruikt wordt door skaters, fietsers en hardlopers. Het boekje bevat minder informatie dan het Greenway boekje terwijl er genoeg te zien is. Bijvoorbeeld het klooster bij Lety. En al die leegstaande fabrieken hier. Wat produceerden die? En waarom doen ze dat nu niet meer?Na Revnice wordt het een aaneenschakeling van dorpjes. Of eigenlijk een groepje huizen. We zien geen scholen. En weinig dorpsplein. En geen grote kerken meer. Hing er ten oosten van Praag nog op elke straathoek een Jezus of Maria, hier moet je ze met een vergrootglas zoeken. Het landschap is ook anders. Was het in het oosten nog bezaaid met korenvelden, hier zie je wat meer veeteelt. En ook grote stukken braakliggende grond. Wat meer beboste hellingen en daar tegenaan een dorpje dat een Oostenrijkse uitstraling heeft.Een enkel dorpje heeft een winkel. Daar kijken we naar uit. Als de oranje-witte kleuren van de Coop in zicht komen, zijn we helemaal blij. Door de warmte blijf je drinken en water smaakt op den duur niet meer. We mixen het dus met wat anders. Soms cola, soms sinas en soms ijsthee. Een van de dorpjes die eruit springt is Neumetely. Een langgerekt geheel dat goed onderhouden huizen, tuintjes en een straatbeeld heeft. En een Coop. Iets verderop zien we een paar Nederlandse fietsers staan. We stoppen om even een praatje te maken en het blijkt een collega te zijn van mij. Harm-Jan Fonk is samen met zijn kinderen en zijn zus de route aan het fietsen. Bijzonder om hem hier tegen te komen. We wisselen wat informatie uit en gaan weer elk onze kant op.De weg daarna valt een beetje tegen. Een drukke autoweg, die doorloopt tot het eindpunt van de dag. De landschappen zijn nog steeds aardig. Maar de weg gewoon minder leuk. Horrovice is een grotere stad. We kijken even bij het klooster en het kasteel. Daarna door naar ons eindpunt van de dag. Dat is Kamarov. Hier is geen camping dus we moeten op zoek naar een pension. In het boekje staan wel adressen, maar niet op mijn GPS. Iemand aanspreken in het dorp geeft eerst weinig response. Soms rennen ze gewoon weg. Niemand spreekt wat anders dan Tsjechisch. Ook de jongeren niet. Ze ratelen wat in het Tsjechisch. Als ik dan in het Nederlands terug praat, krijgen ze door dat dit niet werkt. En ondanks dat het een gat van niets is, herkennen ze de adressen ook niet. Uiteindelijk weet een dame ons naar het ’hostel’ te leiden. Een oudere dame, die toch al niet moeders mooiste is, zonder voortanden doet de deur open. Ze runt geen hostel meer, het is nu een pension. Het is een oude school waar wat slaapkamertjes in gemaakt zijn. Daar krijgen wij er een van en het lijkt niet veel soeps. Toch zijn we er blij mee want de lucht was eerst dreigend, maar nu gaan alle sluizen open. De fietsen kunnen in de hal staan en we douchen samen in de kleedkamer van de gymzaal. Een fijne douche. We betalen hier 200 kr. voor en eenmaal geïnstalleerd voelt het gelukkig best goed. Ondertussen gaat buiten de Zondvloed door. Toch moeten we ook nog eten. In de regen lopen we het dorp in. We kopen ontbijt voor morgen en informeren bij de winkelier. Daar komt geen woord uit. We spreken wat rondhangende jeugd aan. Volgens hun is ‘Restaurant’ kilometers verderop. Gelukkig hebben ze het (al dan niet expres) mis. We lopen nog maar even door en daar is de reddende pizzeria. Niet na kilometers, maar na honderden meters. Ze serveren uitstekende salades en omdat ze wifi hebben rekken we het eten nog wat op met extra kopjes koffie. Zo kan ik de reisverslagen van de afgelopen dagen posten.Het blijft maar regenen, dus we komen nat weer thuis. In de kamer is het nog lekker warm, dus dat droogt zo. Voor het eerst, sinds een week, weer in een normaal bed. Ik kijk er naar uit.

Dinsdag 22 juli : Komarov – Plzen (52,3 km – Totaal 652 km – 574 hoogtemeters)Pivnice U Salzmannu

Malé ryby taky ryby. (Small fish is also fish.)

Het heeft de hele nacht door geregend. In Bijbelse proporties. We zijn blij dat we droog liggen. Nu had dit in het tentje ook goed gegaan, maar dit is toch wel iets comfortabeler.Als we vertrekken is het nog steeds grijs. Op de hellingen hangen tussen de bomen flarden mist. Ik begin met een jasje aan, maar dat kan na een paar kilometer al uit. Het is eindelijk lekker fris. Dit komt ook door het briesje dat er staat.We maken er vandaag een korte dag van. We lopen voor op het schema… Huh, wacht… We liepen toch achter? Ja, die verleden tijd is goed. Liepen. In Praag had ik tweeënhalve dag gepland en daar zijn we maar één dag geweest. En de etappe gisteren had ik korter gepland omdat de camping al na 45 kilometer was. Die hebben we overgeslagen en daardoor lopen we nu ineens weer een halve dag voor.Afijn, op de route ligt Plzen. Dit is de vierde stad van Tsjechië. En het is de laatste grote stad die we in Tsjechië tegenkomen. Daarom besluiten we hier vroeg aan te komen en nog even af te kicken van de pracht en praal.De drukke wegen waar we gisteren op zaten zijn gelukkig niet kenmerkend voor de route. Vandaag hebben we rustige wegen, off-road tracks door de velden en bospaadjes. Prachtige routes. En mooie koffieplekjes. Vlak voor Strasice rijden we even om vanwege een oude boerderij. Daarna komen we bij Rokycany. Ook een grotere stad. Groot geworden door het ijzerwerk. We gaan even door het centrum maar het is niet echt bijzonder.Door de overvloedige regenval zijn de kabbelende beekjes veranderd in woeste waterstromen. We kruisen ze een paar maal en soms blijven ze ternauwernood boven water. Ook op de weg staat vaak veel water. De fietsen zien er aan het einde van de dag niet uit. Het eerste deel van de dag dalen we veel. Dat fietst wel lekker zo zonder inspanning. Maar in de loop van de middag wordt dit ruimschoots ingehaald. Daardoor naderen we Plzen vanaf een heuvel en zien we het in de verte liggen. De naburige voorsteden steken mooi af met hun moderne architectuur. De campings zijn ver buiten de stad, dus we zoeken weer een pension. We komen weer eens in een stad die volkomen opengebroken ligt. Dat maakt het zoeken niet gemakkelijker. We ploegen veel door het zand en de stenen. Het eerste pension zit al vol ondanks het vroege tijdstip. Bij de tweede, Pivnice U Salzmannu, is nog wel een kamer voor ons. Het zit in een van de meest historische pubs van Plzen en daar zijn het iets andere prijzen dan gisteren. Hier betalen we 1450 kr, ruim acht keer zoveel. Maar daar krijgen we dan ook een mooie ruime kamer voor, op de hoek van de markt en midden in het centrum. De fietsen mogen in de kelder. We douchen, wassen en gaan de stad even in.Plzen is een studentenstad en de Skoda komt er vandaan. Toch is de stad voornamelijk bekend van het bier (Pilsner Urquell). Dat maken ze hier al vanaf de 14e eeuw. Eerst met heel veel losse brouwerijtjes, maar vanaf 1842 als één bedrijf. En sinds die tijd gaat het goed met ze. In Tsjechië wordt, per hoofd van de bevolking, het meeste bier ter wereld gedronken. We kunnen dat beamen want we zien veel mensen om 11 uur ‘s ochtends al met zo’n goud-gele rakker zitten.We hadden een tour door de brouwerij willen maken maar daarvoor is de tijd te krap. Wat we wel doen is de gebouwen van het centrale marktplein bekijken. We zien de kathedraal (met de Pilzen Madonna, verzin zelf maar wat dit kan zijn) en we beklimmen de toren (301 treden, 100 extra hoogtemeters vandaag). Het is de hoogste van het land.Daarna kijken we in de synagoge. Hier is ook een mooie foto tentoonstelling over het leven in de jaren 60 van de vorige eeuw. Het weer is helemaal opgeklaard en we hebben weer blauwe luchten en hete straten. Daar wordt ik dorstig van en we gaan dan ook wat drinken. Één keer raden wat…

Woensdag 23 juli : Plzen – Marianske Lazne (78,8 km – Totaal 730 km – 1067 hoogtemeters)Camping Luxor

Hlad je nejlepší kuchař. (Honger is de beste kok. )

Het was een dag met weinig spectaculaire gebeurtenissen. Maar niet zonder hoogtepunt want in de middag stijgen we bijna naar 800 meter hoogte.Plzen uit fietsen was een fluitje van een cent. Al vrij snel komen we op binnenweggetjes en dat is het beeld van de dag geweest. De route gaat veel buiten de dorpjes om. Soms zien we een mooie in de verte liggen. Listany is een goed voorbeeld. Op een heuvel met het dorp gedomineerd door de kerk.De dag begint makkelijk maar al snel moeten we klimmen. Het eerste stuk gaat dat prima. Later op de dag kost het toch wel wat moeite. In het bos maken we soms een koffie om even bij te komen.Via een cache komen we bij een prachtig kapelletje in het bos. Er zijn meerdere bronnen en de verhalen gaan dat blinden hier ziende vertrekken en lammen hun krukken achter laten. Het water van de ene bron is drinkbaar maar we durven het toch niet aan.Tegen 12 uur bereiken we Konstantiovy Lazne. Er zijn hier natuurlijk bronnen en het dorpje heeft veel kuur hotels. Het ziet er in elk geval sjiek uit. Een kleine kopie van Marianske Lazne, waar we vanmiddag eindigen. Bij Klaster Tepla zijn ze met de brug bezig. Met Saskia’s glimlach en charme laten ze ons er wel langs want we hebben net een afdaling gehad. Omfietsen zou zeker een uur kosten.Klaster Tepla is al heel oud. Zeker van de 12e eeuw en in de tussentijd is het twaalf keer geplunderd, zes keer afgebrand, overleefde twee pest epidemieën en dreigde zes keer gesloten te worden. Ze zijn er dus wel wat gewend. En het heeft een van de grootste en oudste bibliotheken van het land. Ze zijn druk bezig met de restauratie ervan. We eten er een ijsje en bekijken het eens goed. Let op de torens. De ene is al wel opgepoetst en de andere nog niet.Daarna klimmen we bijna aan één stuk tot Marianske Lazne. Er staat een lekkere bries en de temperatuur is wat lager dan de afgelopen dagen. Dat maakt het iets gemakkelijker. Maar daar staat weer tegenover dat het wegdek soms heel slecht is. En soms is het wegdek helemaal weg.Marianske Lasne is een luxe kuuroord. Er staan alleen maar paleizen. Het lijkt wel een sprookjesplaats want de ene is nog mooier en nog groter dan de andere.Zelfs na 26 jaar weet ze me nog te verbazen. Het lijkt wel of iemand anders bezit heeft genomen van haar lichaam en geest. Niet eerder heb ik haar naar een hot-dog horen talen. Ze heeft een hongerklop en spied in een zijstraatje een wok restaurant. Daar eten we noedels met kip en groenten. Alles samen voor nog geen €8. Daar kun je nauwelijks zelf voor gaan koken. Daarna is het voornamelijk afdalen naar de camping Luxor. Onze laatste in Tsjechië. Het is weer een koopje voor 180 kr. Het is eindelijk ook een ‘echte’ camping zoals we die gewend zijn. Met de buik al vol hebben we een rustige avond. We merken dat we wat hoger zitten (600 m) want later op de avond heb ik voor het eerst de lange broek en de trui aan. Morgen verlaten we Tsjechië en kijken we wat Duitsland ons te bieden heeft. In het routeboekje zie ik dat het in elk geval weer klimmen wordt, want we gaan het Fichtelgebergte in.

Donderdag 24 juli : Marianske Lazke – Brand (89,6 km – Totaal 820 km – 1186 hoogtemeters)Camping Am Freibad

Darovanému koni na zuby nehleď.(Een gegeven paard niet in de bek kijken.)

Vandaag is de laatste dag in Tsjechië. Via rustige wegen gaan we eerst naar Cheb. En hierbij moet weer flink geklommen worden. In Dolno Zandov vallen de gevels van de boerderijen op. Het is een bepaalde ‘Frankisches’ stijl die hier ooit door een rijke boer geïntroduceerd werd. Het bestaat al een aantal eeuwen in deze vorm.Cheb is een oude vestingstad met veel Duitse kolonisten. In de tweede Wereldoorlog wilden ze graag bij het derde rijk horen. Na het verliezen van deze oorlog hebben de Tsjechen deze Duitsers verjaagd maar de stad bleef daarna ‘fout’. Slowaken en zigeuners vestigden zich hier. Samen met Oost-Europese prostituees en Vietnamese straathandelaren. Wij worden verrast door deze stad want het ziet er gewoon allemaal (weer) mooi uit. Het kan zich zeker meten met Plzen qua schoonheid en gebouwen. We lopen door een gezellige winkelstraat en het wemelt van de terrasjes. Leuke stad om te bezoeken.We hebben hierna een heel stuk autoweg naar de grens toe. Er is gelukkig een goede vluchtstrook en het loopt af, dus we kunnen wel vaart maken. Vlak voor de grens komen we op de Wallenstein route en via een naamloze grensovergang verlaten we het land. Het is dat ik op de GPS zie dat er op de grens een kunstwerk paal staat anders hadden we het niet geweten.

Nog even een paar indrukken van Tsjechië. Het is een mooi land. Met veel natuurschoon, goede fiets (infra)voorzieningen. Én het is ontzettend goedkoop. Wat me ook opviel was de zichtbare armoede, zeker in het oosten. Het drankgebruik (het is volkomen normaal om al om 10 uur aan de pils te zitten) en het xenofobe gedrag van de Tsjechen. Vooral dat laatste heeft me erg gestoord. Als ik hier een volgende keer heen zou gaan, dan zou ik me iets meer in de gebruiken van de Tsjechen verdiepen en wat meer van de taal leren. Misschien dat je met simpele zinnetjes wel contact krijgt, want het is mij niet gelukt. Toch valt de balans positief uit. Ik ga hier zeker nog een keer heen want het is én genieten in de grote steden én genieten in de nationale parken.

Ondanks dat het vlakbij is, voelt het toch anders in Duitsland. De routes zijn ‘speelser’. Ze variëren wat meer in op en neer, er zitten wat meer bochten in en er is door de dorpjes veel meer te zien. Ook is het hier een stuk verzorgder en welvarender. En we kunnen weer een praatje maken. Ik had het niet bewust gemist, maar het voelt gewoon heel fijn om op straat aangesproken te worden met de vraag waar de reis heen gaat. Iets wat ons in Tsjechië nooit overkomen is. Er is regen en onweer voorspeld. In de verte zien we ook dreigende wolken hangen. Het flitst en het dondert. Volgens de wind zouden we ingehaald moeten worden door het onweer en een tijdje lijkt dit ook het geval. Maar we ontspringen de dans en in de loop van de middag is het weer blauw en zonnig.De route gaat vrij vlak door. We hopen in Marktredwitz een camping te vinden. Het blijkt alleen een camperplek te zijn. Gezien het goede weer willen we toch eigenlijk wel kamperen. Volgens het boekje is er een camping in Brand, een eindje verder op de route. (Het verwarrende is dat we een paar kilometer terug ook door een Brand zijn gekomen maar dat is een andere Brand.) Dat betekent dat we nog een kilometer of 20 verder moeten én dat we het eerste deel van de klim naar de Fichtelberg al moeten doen. En die wilden we eigenlijk voor morgen bewaren. Uiteindelijk kiezen we toch voor de camping in Brand, doen wat boodschappen en gaan op weg.In tegenstelling tot gisteren gaat het klimmen aan het einde van de dag nu beter. Het gaat niet vanzelf maar redelijk goed komen we boven. De klims staan altijd met pijltjes in de route. Als het wat moeilijk gaat fantaseer ik dat de routemaker een pijltje verkeerd heeft gezet. En dat we in plaats van een klim een afdaling krijgen. Dat gebeurt nooit, dus soms help ik een beetje. De klims omcirkel ik altijd de dag ervoor. En soms omcirkel ik ook een afdaling. Zodat ik toch een gelukje lijk te hebben.

Eigenlijk willen we eerst nog eten voor we naar de camping gaan. In Ebnath is alles gesloten of opgedoekt. Bij de enige die open lijkt, informeer ik even. Maar de vrouw achter de tap eet, denk ik, zelf alles op gezien haar omvang en het feit dat ze ‘kein fressen’ voor ons heeft. Daarom maar door naar Brand, we hebben altijd onze noodmaaltijd nog. In Fuhrmannsreuth komen we langs een kroeg. Ze gaan net open en we worden hartelijk ontvangen. Ze serveren een uitstekende maaltijd. Een een Radler. Daar was ik wel aan toe.Op de plek waar de GPS zegt dat de camping moet zijn, is alleen een huis. Er is niemand thuis. Even vragen (dat kan hier weer, heerlijk!) vertelt ons dat hij iets verderop zit. Als we daar aankomen dan blijkt dat de camping betere tijden gekend heeft. Er staan wat caravans, in verschillende staten van ontbinding, en er zijn wat ongemaaide weitjes. Het lijkt wel een Roma kamp. Maar verder fietsen is geen optie. Ook hier blijkt het allemaal wel mee te vallen. Een goed Engels sprekende Duitse vrouw geeft ons een sleutel. Daarmee kunnen we in de wc en douche. Vroeger was hier een ‘freibad’ (zwembad). Maar sinds de gemeente dit gesloten heeft en laat vervallen, gaat het hard achteruit. Vroeger stonden hier wel zestig tenten en caravans. Nu nog een handje vol dat stug volhoudt.Saskia vindt een mooi plekje in een weide waar het gras enkelhoog staat. In de avondzon zetten we de tent op. Het is inmiddels al half acht. Daarna hebben we voor 50 cent een heerlijke douche. Voor de camping hoeven we niets te betalen. Volgens de vrouw van de sleutel is het ‘maar één nachtje’ en de camping ‘is niet zoveel meer’. Dat is mooi. We zitten nog een tijdje buiten maar als de mugjes aan tafel willen gaan, vinden wij het tijd voor bed.

Vrijdag 25 juli : Brand – Wirsberg (49,9 km – Totaal 870 km – 581 hoogtemeters)Kamperen bij Hostel Wirsberg

There are no hard climbs; just weak legs!’ – unknown

Het was de goedkoopste camping ooit. Maar het was ook de natste camping ooit. De tent is aan de binnen- en aan de buitenkant even nat. Het kost een uur langer om hem een beetje te drogen, want hoe minder water ik mee omhoog moet nemen, des te beter. Voordeel is wel dat hij ook weer lekker schoon is.Het eerste deel van de route is verder de Fichtelberg omhoog naar de Fichtelsee. Hiervoor volgen we eerst nog de Wallenstein route en later de Fichtelnaab radweg. Het gaat het grootste deel geleidelijk omhoog en we komen redelijk comfortabel boven. Onderweg komen we nog een kerkje tegen en zowaar… Hier ben je wel altijd welkom in Gods huis. Het is erbinnen weer een mooi schouwspel.Bij de Fichtelsee maken we even een koffie. Vanwege de natte nacht, moet de was er ook even uit. Er zijn veel bezoekers bij de Fichtelsee, maar de meeste hebben meer belangstelling voor de was van Saskia dan voor het meer.Na het meer moeten we nog een klein stukje klimmen. Het is het hoogste punt van de route. Volgens het boekje 870 meter, maar mijn gps komen we maar net boven de 800 meter. Misschien toch een afslag gemist?Daarna gaat het voorlopig naar beneden. Eerst nog over een steenslag pad. Dat betekent veel remmen, maar het is gelukkig niet te steil. We passeren wat skiliften en kunnen op tijd stilstaan bij een natuurlijke bron. Ze hebben een bad voor de voeten gemaakt, waar je doorheen moet lopen, en een voor de armen. Die laatste doen we even. En ik moet toegeven, dat voelt heerlijk koel.Vanaf Bischofsgrun komen we op een mooi fietspad. De afdaling die we nu hebben staat hoog in mijn top drie. Het is glad asfalt, er zijn geen auto’s, het is niet te steil en hij duurt lang. We rollen met 30 km per uur zeker 10 kilometer naar beneden. Een waar genot, zeker als je bedenkt dat we de energie hiervoor zelf omhoog hebben gefietst.Inmiddels zitten we op de Main route. We passeren rustige dorpjes als Bad Berneck, Hinmelkron en Neuenmarkt. We hadden vandaag de alternatieve route uit het boekje gepland en kamperen in Stad Steinach. Maar dan moeten we zeker vier kilometer uit de route. En morgen hetzelfde stuk weer terug. We gooien het plan om en volgen de originele route. Deze brengt ons in Wirsberg. Hier hebben we geen spijt van. Er is een jeugdherberg waar je ook mag kamperen (kosten €12). Omdat we vandaag weinig kilometers hebben komen we om vier uur al aan. Tijd om wat te relaxen en ze verkopen hier koele Radlers. Helemaal goed.We hebben een prachtig plekje, de mooiste tot nu toe. Met een eigen tafel en banken, mooi grasveldje en een schitterend uitzicht. Voor 5 euro kunnen we een wasje draaien. Het begon na twee weken toch wel wat te ruiken en omdat het zo’n mooi weer is krijgen we ook nog alles droog. Aan onze tafel kunnen we een prima maaltijd maken. We hebben bij de supermarkt een halve gebraden kip gekocht. Een blikje bonen, een zak salade en een yoghurt. Het smaakt ons prima. En bij de koffie worden we nog getrakteerd op een fijne zonsondergang. Een mooie afsluiting van de dag.

Zaterdag 26 juli : Wirsberg – Lichtenfels (58,0 km – Totaal 928 km – 302 hoogtemeters)Maincamping Lichtenfels

To travel is to discover that everyone is wrong about other countries. - Aldous Huxley

We zijn erg vroeg wakker. Voor zevenen staan we al naast de tent, die overigens lekker droog is gebleven vannacht. Dit geeft ons extra tijd voor het ontbijt en inpakken.We hebben vandaag een etappe van 85 kilometer gepland en morgen een rustdag. Maar we doen het anders. Want het voelt raar om niet te fietsen, dus we verdelen de rustdag over deze etappe. Zo krijgen we twee kortere etappes en géén dag zonder fietsen.Het eerste stukje is langs de snelweg. Wel op een fietspad maar het is niet prettig rijden. Gelukkig gaan we gauw weer de velden in. In de verte zien we langzaam de Plassenburgt in zicht komen. Een enorm kasteel uit 1135, boven op een heuvel bij Kulmbach.In Kulmbach vallen we met de neus in de boter. We komen voor het rococo dorpshuis……maar er is een dorpsfeest en iedereen is in lokale klederdracht gehuld. De heren allen in lederhosen en de dames in deerndeljurkjes. Zelfs een bus Japanners heeft zich verkleed. Mijn ogen maken overuren en we lopen een tijdje rond in het dorp. Het kost wat moeite maar toch fietsen we uiteindelijk verder. De route gaat afwisselend door weilanden en dorpjes. En soms een houten brug. Waarom die overdekt zijn is me niet duidelijk. Misschien voor de sneeuw ‘s winters?Een aantal dingen vallen me op.

1. Net als in Nederland is er hier in elk dorp wel een kapper. Als het dorp uit één huis zou bestaan, dan zou er een kapper in zitten. Kappers, meestal kapsters, zijn overal. Als de wereld ooit door één organisatie overgenomen wordt, dan zijn het de kappers en kapsters.

2. Veel dorpjes hebben een kerk. En soms heeft die kerk een spitse toren en soms een ui-vormige toren. Waarom dit verschil er is en wat dit verschil aanduidt, ben ik nog niet achter.

In Tsjechië was er in elk dorp wel een winkeltje. Het was niet veel, maar het was er wel. Hier is dit niet zo. De kleine dorpswinkeltjes zijn verdwenen en bij de grotere plaatsen staat een grote supermarkt. Hierdoor moeten we vaak even zoeken naar wat drinken. We vinden het bij tankstations, een ‘snackbar’ (zien we heel soms) of bij de plaatselijke bakker, die ook langzaam aan het verdwijnen is.Het fietsen gaat erg gemakkelijk. Het is vlak of dalend. Weinig hoogtemeters vandaag en dat zal de rest van de route wel zo blijven. We hebben er flink de vaart in en tegen één uur zitten we al boven de 40 kilometer. Bij een meertje vlak voor Lichtenfels houden we een uurtje pauze en doen nog een dutje. We verwijderen ook twee teken bij mij. Gisteren ook al een bij Saskia. Het is oppassen hier en de tekentang gaat in de stuurtas.Daarna door naar de camping. Die is groot en staat aardig vol met caravans en campers. Langs de waterkant is nog voldoende ruimte voor tentjes en voor €10 kunnen we hier een nachtje staan. Ook vandaag worden we weer achtervolgd door onweer. We zetten dus snel het spul op maar de regen blijft uit tot de avond. Op de rivier is het feest. Een enorm vlot met feestgangers en natuurlijk veel bier drijft langs.Aan het einde van de middag fietsen we nog even Lichtenfels in. Ik was nog nooit in Lichtenfels geweest en toen we er tien minuten waren wist ik zeker dat het de eerste en de laatste keer zou zijn. Wat een dooie boel daar. Het is zaterdag, einde van de dag. Mooi weer en een prachtig marktplein. En wat doen ze dan in Lichtenfels? Ze ruimen de terrassen op. We kunnen ook niets meer te eten krijgen. Na vijf uur zijn we de enigen nog op straat. Het is de stad van de rietvlechters en dat zijn duidelijk geen feestneuzen. Er zijn nog wel wat mooie gebouwen en een stadspoort te zien.Op de terugweg doen we boodschappen bij de Edeka. Vanavond eten we paella, salade en een toetje. De regenwolken draaien wat om ons heen. Tot een uur of acht. Dan hebben ze er genoeg van en storten hun lading uit. De rest van de avond brengen we in het tentje door. Bij de receptie wordt het weekend gevierd. Knödel, varkensknieën en zuurkool. En een man met een gitaar. Aan de andere kant, een paar weilanden verderop, is een hardrock concert. Er wonen hier dus niet alleen mandenvlechters.

Zondag 27 juli : Lichtenfels – Henfstädt (84,1 km – Totaal 1012 km – 844 hoogtemeters)Kanucamping Henfstädt

All roads are flat … it’s just that some are on an incline.- unknown

Op zondag zijn de winkels dicht in Duitsland. Ontbijt hebben we gisteren al gehaald, maar de broodjes voor vandaag nog niet. Gelukkig komt er een bakker op de camping. En dat weten de andere gasten ook. Dus na 20 minuten heeft Saskia wat broodjes en koeken weten te bemachtigen. Hiermee kunnen we op weg. Op de bagagedrager zit de tent in twee zakjes. Gisterenavond heeft het geregend. De buitentent gaat nat in het ene zakje. De binnentent, die relatief droog is, gaat in het andere zakje.Je kunt je het haast niet voorstellen, maar Lichtenfels is nog rustiger dan gisteren als we er doorheen komen. Na Lichtenfels moeten we een heuvel op. Je kunt er ook omheen, dus kiezen we daarvoor. Het is hierna maar een klein stukje naar Coburg. Vanaf deze kant komend, zien we helaas het kasteel op de heuvel niet. Dat zien we pas later, als we Coburg uitrijden en achterom kijken.Coburg zelf is op zondagochtend erg rustig. Bij binnenkomst worden we al verrast door de mooie gebouwen en de fonteinen. Saskia maakt gebruik van de gelegenheid om haar fiets even af te spoelen.Op de Matktplatz zijn de gebouwen nog mooier. Ik houd wel van die kleurtjes. In Groningen zijn de gebouwen veel saaier op de grote Markt. En het is daar ook een ratjetoe van oude en nieuwe gebouwen. Hier is alles in stijl. Zet er een standbeeld bij en een fontein en je bent helemaal het mannetje.Om alles goed in ons op te kunnen nemen, gaan we op een terras een koffie doen. Een beetje tegen onze principes, maar hier zit een lepeltje bij en een mooi uitzicht. Er zijn hier wederom weinig mensen op straat. Er is wel een groep die een rondleiding krijgt door de stad. Maar de mannen vinden onze fietsen, en dan met name de Rohloff, veel interessanter. Op het terras zit een handjevol mensen. Het leeft hier blijkbaar niet om met mooi weer in een stadje wat te nuttigen op een terras. Misschien dat mensen in de middag wel komen?Hierna volgen we een tijdje de Main-Coburg route. Deze gaat veel door de velden en af en toe door mooie dorpjes. We zitten hier op de grens van wat vroeger oost- en west-Duitsland was. Het is lekker rustig op de weg. Iedereen is op familiebezoek en wij hebben de uitzichten voor onszelf.We zouden de rustdag uitsmeren over twee dagen. En dan zou Bad Rodach het eindpunt zijn. Daar staan we om half een en we voelen ons fit genoeg om verder te gaan. De volgende camping is 40 kilometer verderop, een simpele kano camping. Zonder voorzieningen en de winkels zijn dicht, dus we besluiten in Bad Rodach te eten. Volgens het boekje zijn hier wel véél voorzieningen. Dat klopt. Er zijn wel drie ijssalons en een koffietent. De Duitse eetgelegenheden zijn gesloten, alleen een Italiaans restaurant is open. Daar hebben we geen pech mee. Ze serveren een uitstekende maaltijd. Vooral Saskia is in haar nopjes met de tagliatelle met cantharellen. Precies zoals haar moeder die maakte. Ik heb spaghetti met zeevruchten. Kan ik goed op fietsen. En salade erbij maakt het af.We volgen nu de ‘Werra ober Main’ route. Net als de de andere dagen hebben de wolken om ons heen vergadering. Er worden pittige argumenten ter tafel gebracht. De sfeer wordt steeds grimmiger. We fietsen een tijdje met flinke druppels maar zonder overtuigende argumenten. Het lijkt weer goed te gaan maar vlak voor Hildburghausen moeten we er toch aan geloven. Ik hield de schuilmogelijkheden al in de gaten. We fietsen in een stukje bos. Voor we erin gingen zie ik een picknick bank met dak. Ik gok erop dat die ook bij de uitgang van het bos staat. Ik heb goed gegokt. En daar schuilen we een uur. Het regent zo hard dat het water in de rij moet staan voor de grond. Door de windvlagen zitten we niet helemaal droog. Midden op tafel is het het droogst. Dus ik heb de tarp als cape over ons heen. En omdat we niets te doen hebben en mijn buik vol zit met eten val ik in slaap. Op de tafel. Een heerlijk dutje gedaan. Na een tijdje breekt het weer open. Het regent nog wel dus we gaan met regenpak aan verder. Met name mijn schoenen wil ik graag droog houden. Het is het enige paar wat ik mee heb.Van Hilburghausen zien we niet veel. Wel veel verregende fietsers. Ook overvallen door het onweer, net als wij.

Hier gaan we over op de Werra route. Dit is een prachtig stuk. Mooie uitzichten over de landschappen. Af en toe klimmen, en dan weer dalen. Vlak voor de dorpjes hebben ze drempels en goten in de weg gemaakt om de fietsers af te remmen. Levensgevaarlijk. Dit zou verboden moeten worden.Kloster Vessra is een openlucht museum met een mooi klooster, de Henneberger grafkamer en mooie fresco’s. We hadden het graag gezien maar het is dicht. Misschien omdat het al na vijven is? Dan Themar. Hier zien we weer mooie vakwerkhuizen. En de stadsmuur. Gelukkig kunnen ze die niet afsluiten.Henfstädt is een model dorpje. Het ligt tussen de velden en aan de Werra. Het is erg klein en de vakwerkhuizen staan er mooi bij. Evenals het kerkje.Volgens het boekje is er hier een kano camping. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik me daarbij voor moet stellen. En ondanks dat het een mini dorpje is kan ik de kano camping niet meteen vinden. Hij schijnt iets verderop aan de route te liggen, als ik iemand vraag.Als je geen verwachtingen hebt, is alles een verrassing. Zo ook hier. Het eerste wat we zien is een bar. Daar had ik dus echt niet op gerekend. Ze hebben een heerlijk koude Radler. Voor de rest ziet het er wat anarchistisch uit. De man vertelt dat het eigenlijk geen camping is. Hij runt er een kano verhuur bedrijf. Je kunt hier instappen en dan de Werra stroomafwaarts doen. Verderop haalt hij jou en de kano dan weer op. Hoe verder je gaat, des te meer je betaalt. Het loopt goed. In het weekend is alles verhuurd.Op een veldje staan wat trucks. Zelf ‘woont’ hij in twee VW bussen die op elkaar gestapeld zijn. Wij mogen onze tent op het veldje opzetten. We mogen ook gebruik maken van zijn douche. Dat is een buiten douche. De planten groeien uit de vloer maar hij is heerlijk warm. De prijs voor het kamperen is variabel. Je mag hem geven wat je het waard vindt.Het is best gezellig in zijn kroeg. Voor het avondeten bestellen we warme worsten en bier. Samen met de broodjes die we nog hebben wordt dit het avondmaal. Er vallen even nog een paar druppels, maar de rest van de avond blijft het droog. We rekenen af. Ik betaal voor de camping hetzelfde als wat ik gisteren in Lichtenfels betaalde. Moe maar voldaan kruipen we erin. Hadden we gisterenavond nog een rock concert iets verderop, nu hebben we de Werra naast de deur. En omdat hier een verval zit, maakt het meer kabaal dan gisteren. Toch kost het ons weinig moeite om in slaap te vallen. De vermoeidheid doet gewoon zijn werk. Want het waren vandaag nog best wat hoogtemeters.

Maandag 28 juli : Henfstädt – Heringen (96,4 km – Totaal 1108 km – 463 hoogtemeters)Werratal Heringen

People travel to faraway places to watch, in fascination, the kind of people they ignore at home.- Dagobert D. Runes

Via een hoop kunst- en vliegwerk weten we de tent een beetje te drogen voor we op pad gaan. We beginnen vandaag aan de Werra, we eindigen aan de Werra en tussendoor zitten we ook aan de Werra. Vandaar dat dit waarschijnlijk de Werra route heet.Iedereen die graag eens in Duitsland wil gaan fietsen, kan ik de Werra route aanbevelen. Hij is erg mooi. Goed bewegwijzerd en overal prachtige picknickplaatsen. Landschappelijk is hier heel veel te zien en de dorpjes zijn plaatjes. Stuk voor stuk. Bij Meiningen gaan we even van de route af om zo’n plaatje te bekijken. Het is mooi daar. Een leuk marktplein met natuurlijk een bijbehorende toren.Af en toe zijn er wat afsluitingen in de route. Meestal fietsen we dan gewoon door. Je kunt er meestal, lopend, wel via de berm langs. Maar soms maken ze zelfs speciale bruggetjes voor fietsers. En daar zijn we heel blij mee. Want ik heb een hekel aan terugfietsen.Als we op een van de mooie picknick plaatsen, voor Wernshausen, wat zitten te eten komen er een paar mannen langs met jerrycans. Iets verderop zit een hele goede bron. Hij komt speciaal hier het water halen omdat het zo gezond is. Het zou een gemiste kans zijn om onze bidons niet te vullen. Naast de twee H’s en de O zit bijna het hele verdere periodieke systeem erin. Ik ga even kijken, maar gooi mijn bidons nog niet leeg. Ik drink eerst een handvol van het water. En het is werkelijk niet te zuipen. Nog erger dan een slok zeewater. Het is daarna een tijdje spoelen met gewoon water, maar pas later in de middag raak ik de smaak wat kwijt. Eigenlijk had je het al kunnen zien aan de bron en de afvoer.Bij Breitungen is er een Herren-Breitungen en een Frauen-Breitungen. Even zijn we bang dat we moeten opsplitsen zodat ieder door zijn eigen deel gaat. Maar gelukkig leidt de route ons middendoor en kunnen we bij elkaar blijven.De wegen waar we over gaan zijn veelal vlak tot licht aflopend. We fietsen gemakkelijk 23 km/uur en zo maken we vandaag heel wat kilometers. De temperatuur is weer hoog en het is drukkend warm. Daarom is soms een beetje afwisseling wel leuk. Dat komt bij Tiefenort. Daar gaan we een stuk off-road langs de Werra. Het is wel stuiteren maar ook mooi en wat koeler tussen de bomen. Op een veldje langs het water doen we even een dutje op de tarp.Bij Philippstal doemen in de verte hoge witte bergen op. Dit is een vreemd gezicht hier. Het is een kaliberg en er zijn er meer van. Ze zijn opgebouwd gedurende 100 jaar en bevatten het (kali)zoutafval dat niet economisch gebruikt kan worden. Morgen komen we langs Monte Kali die meer dan 500 meter hoog is. En dan te bedenken dat de mijnen tot 700 meter diep gaan. Erg indrukwekkend.In Heringen doen we eerst nog even boodschappen voor we naar de camping gaan. Die zit bij het ‘Freibad’. Daar zitten ze wel vaker. We worden opgevangen door Jo, een Nederlander. We betalen dan ook meteen Nederlandse prijzen (€17) voor de camping. Jo is een slimme man. Hij plaatst de fietsers op de grasveldjes bij de caravans die niet bezet zijn. Soms meerdere fietsers voor één caravan. Zo vangt hij dus vaker voor hetzelfde plekje. De camping is overigens weer het verbazen waard. Er zitten veel Nederlanders die samen met wat Duitsers de hele dag bier drinken op het terras. Onderwijl onzin uitkramend in een koeterwaals Duits. Ik heb er een tijdje gezeten en ik geloofde mijn oren niet. Op de camping staan caravans te vervallen en er staan prachtige campers. Ik heb het idee dat hier veel mensen zitten die in de buurt werken want de volgende ochtend vertrekken er een hoop tussen half zes en acht.Wij worden voor een stacaravan gezet die in vergevorderde staat van ontbinding is. Jo zegt dat het zijn caravan is, maar hij gebruikt hem niet meer. Alles aan de hut is groen, mossig en schimmelig. We hebben er geen last van want we staan een stukje verderop. Terwijl we de tent opzetten vallen er dikke druppen. Ook vandaag dreigt het onweer weer. Maar het zet niet echt door. Het is een temperatuur uit Zuid-Frankrijk en bij de tent koken we een heerlijk maaltje van gerookte zalm, ravioli gevuld met spinazie en een salade. We hebben meloen toe.Na de afwas heb ik het wel gehad. Het was een lange dag en vermoeiend, dus we kruipen er op tijd in.

Dinsdag 29 juli : Heringen – Eschwege (85,1 km – Totaal 1194 km – 402 hoogtemeters)Jeugdherberg Eschwege

A rainy day is the perfect time for a walk in the woods. - Rachel Carson

Afgelopen nacht heeft het een aantal keren geregend. Ik werd er wakker van. Geen onweer regen, maar buiige regen. Als we opstaan is het bijna droog. Dat ’bijna’ slaat op dat het nog wel af en toe druppelt. Wat dat betreft ben ik blij dat we nu niet onder de bomen staan. Want dan blijft het druppelen. We hebben gisteren de plaats zo gekozen dat we ’s ochtends in de zon staan. En die is er nu even niet. Ik droog toch maar de tent af, wetende dat het mogelijk zinloos is. Maar ja, de zon gaat ook elke dag zinloos ten onder, want de volgende dag moet zij toch weer op. We ontbijten onder een licht grijze lucht, pakken in en zijn weer op weg.De planning is om er vandaag een rustige dag van te maken. Op ongeveer 70 kilometer is een camping waar we goede berichten van horen. Het is ook wel lekker een keertje op tijd op de camping te zijn. Helaas gaat dit allemaal niet lukken, zoals je verderop kunt lezen.We hadden hem gisteren al de hele tijd in het zicht en nu fietsen we er langs; Monte Kali. 135 miljoen ton (dat zijn negen nullen als je het in kilo’s rekent) zoutafval. Ik vraag me af waarom het zo goed blijft liggen. Ik zou verwachten dat het weer naar beneden zou spoelen, maar blijkbaar kleeft het of zo. Wel leuk in de winter. Zet er een ski lift op en je kunt skiën.De route loopt een stukje door een moeras. En hoe leg je daar een fietspad aan? Nou dat is eigenlijk vrij simpel. Die bouw je op palen. Volgens mij hebben we die in Nederland ook wel. In Drenthe, meen ik. Het blijft een mooi gezicht.We fietsen veel langs de voormalige grens tussen oost- en West-Duitsland. Regelmatig komen we borden tegen en gedenktekens. Zo ook hier. De opening van de grens was op 18-11-1989 om 5:45. Het was toen een groot volksfeest. En alhoewel er nu geen grenzen meer zijn, zie je het toch als je in het oostelijk deel of in het westelijk deel fietst. Onderweg doen we nog steeds caches. Het leukst zijn de schatten waar een verhaal bij zit. Hier hebben we een over twee rivaliserende vrouwen. Ze wilden dezelfde man. Terwijl ze met sikkels aan het oogsten waren kwam het tot een handgemeen. Ze overleefden het beide niet en als waarschuwing voor alle (dames let op!) vrouwen werd hier de ‘Sichelstein’ geplaatst. En nu de steen er toch staat, is er meteen maar een rastplatz voor fietsers van gemaakt.Eigenlijk hebben we inmiddels wel weer genoeg kerken gezien. Maar in Untersuhl maken we toch even een uitzondering voor de ronde kerk. Het is inderdaad een rond gebouw en rond van binnen. Eigenlijk een hele brede toren die van boven smaller wordt. We kunnen er ook in en van binnen is hij mooi versierd met fresco’s. In Gerstungen gaan we even naar het marktplein. Het symbool van de stad is een ooievaar. Deze komt terug in de fontein. Er is ook de legende van Limpertstein.Ondertussen zijn we compleet vakwerkhuis moe geworden. Ik voel me een beetje voor de gek gehouden want het zijn hier eigenlijk allemaal vakwerkhuizen. Net als bij ons bakstenen huizen. Ik kan me voorstellen dat in een Duitse reisgids staat: ’let op de karakteristieke bakstenen huizen in Baflo’. En dat mensen bij ons door de straat rijden en foto’s maken. Ik probeer het te vermijden vanaf nu maar helemaal lukt het niet.Vandaag hebben we ook weer meerdere stukken onverhard. Dat is toch wel het leuke van de Werra route. Die afwisseling. Een nadeel is wel dat je vaak -langs- dorpjes en bezienswaardigheden gaat. Voor de mooiste ruïne van Thüringen rijden we ook even om. Dat is de Brandenburg. We zien hem alleen in de verte. Ook Creuzburg en zijn kasteel zien we alleen in de verte. We gaan ook hier niet naartoe.Volgens het boekje komen we nu in het mooiste deel van de Werra route. We hebben de Werra inmiddels van een kabbelend beekje in een echte rivier zien veranderen. Hier loopt hij door een dal. Het lijkt wel een gorge, maar ik kan me niet voorstellen dat de Werra dit uitgesleten heeft. Ik moet wel het boekje gelijk geven; het is een mooi stuk.

Het plaatsje Mihla fietsen we even in. Het is duidelijk een voormalige oost-Duitse stad. Kazerne achtige flats, staatsbedrijven en oost-Duitse keitjes op de wegen waar Saskia graag even over wil stuiteren. Voor de rest slingeren we, net als de Werra, verder van dal naar dal. De hele dag is het prima weer. Soms zien we zelfs zon. In de middag dreigt er weer onweer. Helaas waait het niet over. We schuilen even onder de bomen maar het lijkt er toch op dat dit even gaat duren. In het Duits heet het daarom ook ’Dauer-regen’. Er zit niets anders op dan het regenpak aan te trekken en door te gaan.Ook in regen is het hier mooi. De regen verandert het landschap. De bossen worden groener. Alles lijkt net even een tikkeltje scherper. Het ruikt anders. En de wolken hangen als flarden tussen de bergen. Het is een mooi gezicht. Dus ondanks de nattigheid genieten we toch weer. Het ene dorpje dat we tegenkomen is nog mooier dan het andere. Vooral Treffurt, Heldra (waar nog een wachthuisje uit de tijd van de gescheiden Duitslanden staat) en Altenburschla springen eruit. Bij dit laatste plaatsje hadden we die mooie camping gepland. Maar als het plenst gaan we geen tent opzetten. We fietsen nog maar even door. Als het droog wordt, gaan we kamperen in Eschwege. En anders proberen we daar de jeugdherberg.Het regent nog steeds als we bij de jeugdherberg komen. Ze hebben nog een plekje voor ons op een gedeelde kamer. Bij even doorvragen kunnen we voor een paar euro meer een eigen kamer met wastafel en een douche op de gang krijgen. En plots is daar ook een eigen kamer met eigen douche. En dat voor €55, inclusief ontbijt. Voor €5 euro per persoon kunnen we aanschuiven voor het eten. Terwijl ik daar druipend voor de balie sta, vind ik het allemaal prima.De kamer is gigantisch. Het is een familiekamer met een vide en wel 6 bedden. We kunnen mooi de tent drogen en de andere spulletjes wassen. Er zijn voldoende stopcontacten om alles op te laden.Als eten krijgen we schnitzels met ham en kaas. De aardappelkroketten zijn op, maar de kokkin maakt voor ons nog even aardappelpuree. En er zijn verschillende salades. Terwijl het buiten nog steeds regent kunnen wij lekker ruim zitten. Wat lezen en aan de verslagen werken. Dat laatste kost aardig wat tijd. En daarna voor de verandering weer in een gewoon bed. Het beddengoed is van degelijke kwaliteit. Niet gewassen met wasverzachter maar met stijfsel. We zullen er niet minder om slapen.

Woensdag 30 juli : Eschwege – Hemeln (71,9 km – Totaal 1266 km – 447 hoogtemeters)Camping Hemeln

The use of traveling is to regulate imagination by reality, and instead of thinking how things may be, to see them as they are.– Samuel Johnson

We starten met een degelijk Duits ontbijt. In een eetzaal vol met uitgelaten kinderen. Blijkbaar huist de jeugdherberg ook een kinderkamp. Maar beter zo dan een lege zaal.Als we vertrekken miezert het. Dat de jas aan moet is duidelijk. Maar met de broek is het altijd draaikonten. Liever niet, want je gaat er zo van zweten. Maar het kan ook net te hard regenen. Ik kies voor geen broek en alhoewel ik gedurende de dag af en toe blijf twijfelen, is het toch een goede keus geweest. De lichaamswarmte was net wat hoger dan de neerslag graad.Vandaag hebben we het laatste stuk langs de Werra. Volgens het boekje weer uitermate mooi. Bij Jestad snijden we een stukje af. Niet voor de afstand maar omdat het off-road is en mooi langs de rivier. Als we daar fietsen, is er geen teken van beschaving zichtbaar. Ik kan me voorstellen dat een reiziger 200 jaar geleden hetzelfde uitzicht moet hebben gehad.We komen elke dag wel zo’n 20-30 fietsers tegen die náár Praag gaan. Meestal in clustertjes, want ze komen ongeveer allemaal van dezelfde camping. Je haalt er zo uit wie Nederlander, Duitser of anders is. Dat zie je aan de bouw, de houding en het boekje in de stuurtas. Vandaag zijn we nog niemand tegen gekomen en dat verhoogt het effect van het alleen zijn (maar niet eenzaam!)Allendorf is bijzonder door zijn romantische straatjes, fonteinen en zijn koopmanshuizen. Het is de ene straat met vakwerkhuizen na de andere. We fietsen er doorheen en het staat er inderdaad allemaal fraai bij. Goed dat ze het ook allemaal zo mooi bijhouden.Wij blijven de Werra steeds volgen. Hij kronkelt om de heuvels heen, wij kronkelen om de heuvels heen. Soms asfalt, soms steenslag en soms modder. Soms regent het en soms is het droog. Soms een stadje, soms een brug en soms een kasteel. En onderweg veel kunstige fietsen.Er staat vandaag aardig wat wind en we hebben hem nog tegen ook. Dat betekent gewoon stoempen. En dan gaan de gedachten allerlei kanten op. Zo vraag ik me dan af of je bij een gestage regen natter wordt als je langzaam gaat (omdat je langer onderweg bent) of als je sneller gaat (omdat je dan door de hogere voorwaartse snelheid met meer druppels in aanraking komt). Ik ben er nog niet uit. Misschien dat Steven of zijn even slimme vriendin Rosa hier een wetenschappelijk onderbouwd antwoord op heeft. Zo heb ik ook nog het probleem van de klotsende fles, maar daarover een andere keer. Saskia wordt door hele andere dingen bezig gehouden. Als ze een stel ziet met dezelfde jasjes, dan filosofeert ze of ze die in de uitverkoop met korting hebben gekocht.Zo komen we in Han.-Munden. Het heeft even geduurd voor we erachter waren waar ‘Han.’ een afkorting van is, maar het blijkt ‘Hannoversch’ te zijn. Het is hier zo mogelijk nog mooier dan Allersdorf met zijn 700 (daar heb je ze weer) vakwerkhuizen. Ook hier fietsen we het hele stadje rond om alles te bekijken.Bij Hann.-Munden houdt de Werra route helaas op. Hij komt hier samen met de Fulda en dan worden ze gezamenlijk de Weser. Met de bijbehorende Weser route. De eerste indrukken van deze route zijn niet zo goed. We zitten het eerste deel langs een drukke autoweg. Weliswaar op een eigen fietspad maar met lawaai van de auto’s. En dat was iets wat bij de Werra niet gebeurde. Bij Hemeln moeten we kiezen. Daar kamperen of nog 15 kilometer verder? Het is inmiddels droog en helder geworden. En omdat de extra kilometers alleen maar van het traject van morgen gaan besluiten we hier te blijven. De dame van de receptie is een echte Duitse tante. Streng en kortaf. We moeten €15 betalen en voor de douche nog eens 50 cent. In de douche zie ik trouwens het meest vreemde bordje hangen dat ik ooit ben tegengekomen. Ik mag hier niet mijn haren, wenkbrauwen en wimpers verven. Huh!? En mijn snor dan? Tegenover ons zit een kluizenaar in een caravan. Wij dachten dat hij onbewoond is, maar soms zien we even een schim in de voortent.We hebben geen boodschappen kunnen doen. De ‘bistro’ serveert hier worst en patat, dus we kiezen voor een blik linzensoep die we aanvullen met Macedonische groenten. En een Magnum na. Die

kunnen we wel hebben want mijn broek wordt veel te ruim. In de avondzon brengen we de tijd door. De verwachtingen voor morgen zijn goed. We hebben er zin in.

Donderdag 31 juli : Hemeln – Warburg (81,6 km – Totaal 1347 km – 607 hoogtemeters)Camping Eversburg

One’s destination is never a place, but a new way of seeing things. - Henry Miller

Op de een of andere manier lukt het ons altijd in de buurt van een lantaarnpaal op de camping te gaan staan. En daar komen we dan pas achter als we in bed het lampje uit doen. Ook hier weer. Ik lig er niet wakker van maar ik heb het liever donker. Toch slapen we prima. Dat is dan weer het voordeel van een hele dag inspanning.We vervolgen de Weser route. Ook vandaag loopt hij weer grotendeels langs een autoweg. Hij is nodig om van de Werra naar de Diemel te komen. Verder is hij niet echt mooi.Bij Bürsfelde doen we een cache bij de abdij. In de beschrijving lezen we dat je hem ook kunt bezoeken. We kijken even binnen. Hij is Spartaans. Maar wel een mooi altaar. Het is nu een dorpshuis. De dames uit het dorp staan met z’n allen de kaarsenstandaards te reinigen.Het valt me op dat je op al die rivieren, die we volgen, geen bootjes ziet. Wel kano’s, maar geen motorbootjes. Terwijl de Duitsers toch wel een bootjesvolk zijn. Op verschillende plaatsen gaan pontjes over. Bij een van die plaatsen zien we vijfmaal hoe de pont heen en weer gaat terwijl we koffie drinken. Erbij hebben we een stukje Duits gebak. Dat kunnen ze goed, gebak maken. Dat halen we elke dag. We fietsen het er toch wel weer af. Bladerdeeg met maanzaad is een van de favorieten. Dat hebben we vandaag ook. Bij Wahnbeck gaan wij met de pont over de Werra. We zijn de enige klanten voor deze vaart ondanks dat hij nog tien minuten wacht. We vragen of er wel eens aanvaringen zijn met kano’s. Deze worden vaak door amateurs gehuurd om stroomafwaarts te gaan en je kunt niet echt remmen met zo’n ding. De schipper vertelt dat hij vorige week nog een paar onder heeft gehad. Het midden van de kiel is glad, daar ga je zo onderdoor. Maar bij de loopbruggen, daar blijven ze onder steken. En omdat hij ook niet kan remmen, worden ze dan doodgedrukt als hij bij de kant komt. Gelukkig heeft hij dit nog niet meegemaakt. Hij vertelt ook dat het water nog steeds aan het stijgen is. Dat ziet hij aan de hoeveelheid drijfhout wat langs komt. In een paar minuten zijn we over en kunnen we weer verder.Bad Karlshafen wordt ook wel de witte Barokstad genoemd. Ze hebben de meeste huizen hier wit geverfd. Net als het stadje Thorn in Limburg. Weinig vakwerk hier. Dat begint nu echt af te nemen. We verlaten de Weser en gaan over op Diemel route. Deze rivier mondt uit in Weser. Dit betekent dan ook dat we nu stroomopwaarts fietsen, terwijl we tot nu toe steeds stroomafwaarts gingen.Trendelburg ligt hoog. Te hoog om even naartoe te fietsen. We doen het dan maar met het zicht op de burcht vanuit de verte. Ook mooi. Vlak na Trendelburg begint de fiets te zwabberen. Nu gebeurt dat af en toe met bagage, maar dit fietst wel erg dweilerig. Het blijkt dat mijn achterband aan het leeglopen is. Er zit een glas in. En net in een stuk zonder schaduw. Geen nood, er gaat een andere binnenband in en we kunnen verder. De andere band plak ik ‘s avonds op de camping.Al het slechte weer is helemaal voorbij. Het is behoorlijk heet en heel veel zon. En een lichte wind tegen. De dalen worden breder en de heuvels minder hoog. Dit is wel wat saaier fietsen. Het zijn lange rechte wegen door de weilanden. Er is weinig afleiding. En saai fietsen maakt, bij ons, sneller vermoeid. Je gaat dan ook dingen voelen. Bijvoorbeeld je kont, waar we anders nooit last van hebben. Het gaat vandaag dan ook wat moeizamer dan andere dagen. We slepen ons voort tot Warburg. Met regelmatig eens een stop in de schaduw.De camping bij Warburg wordt gerund door een Gé Braadslee alias juffrouw mier. Ze zal zeker boven de 65 zijn en ze maakt zicht overal druk om. Puffend en steunend. Ze wordt geholpen door een van de campinggasten, een Hollandse meneer. Het is hier sowieso weer een Hollandse enclave. En Hollandse prijzen. We betalen €17, en het douchen is inclusief.We hebben geen eten gehaald en kunnen op de camping meedoen met de BBQ. Maar gezien het publiek hebben we daar niet zo’n zin in. We fietsen even naar de stad. De ‘altstadt’ is beneden. Die is best mooi maar er is alleen een terras voor drinken geopend. De ‘neustadt’ ligt bovenop de berg. We moeten er flink voor klimmen maar omdat we geen bagage hebben huppelen we als gazelles omhoog. Boven kost het ook moeite om wat te eten te krijgen. Het eerste restaurant sluit de keuken al om half zeven (!). Bij de Thai kun je alleen nog binnen zitten. Iets verderop is nog een Italiaan. Die heeft wel

een plekje buiten. En daar eten we prima. Na het eten suis ik met 52 km/uur weer naar beneden. En daarna naar de camping. Daar buiken we verder uit en dan naar bed. En deze keer gelukkig niet onder een lantaarnpaal.

Vrijdag 1 augustus : Warburg – Paderborn (76,0 km – Totaal 1423 km – 601 hoogtemeters)Camping Stau-Terrassen

All journeys have secret destinations of which the traveler is unaware.- Martin Buber

Op deze camping zijn veel fietsers. Het ligt dan ook op een keerpunt. Onze vorige camping was 65 kilometer terug. Vandaar dat mensen hier vaak op uitkomen. Elke dag komen we wel zo’n 20 tot 30 mensen tegen die naar Praag gaan. En nu zitten hier op de camping wel tien. Het is ook voor het eerst dat we mensen tegenkomen die ook naar huis fietsen. Jan en Hanneke hebben niet alleen dezelfde bagage als wij, maar ook nog een kar erachter met twee peuters erin. En daarmee fietst Jan dezelfde bergen omhoog als wij. Respect voor deze gozer! En van al deze fietsers zijn wij als eerste op pad vanochtend. Meestal is dat niet zo. Als we rond half negen vertrekken zijn anderen allang weg. Het voordeel van vroeger op pad gaan is dat het nog lekker koel is en rustig op de weg. We volgen nog steeds de Diemel. En al vrij snel komen we bij de laatste echte puist in het hoogteprofiel. We gaan over de Schneefelder berg. Deze is 427 meter hoog. Dat betekent dat wij ruim 250 meter moeten klimmen. Het is weer even wennen en langzaam komen we boven. Daarna volgt een lome afdaling tussen lommerrijke lanen.We stappen even over op de Altenau route. Dit riviertje staat trouwens helemaal droog. En al een tijdje aan de begroeiing te zien. We hebben hier een leuke cache. Want op het moment dat ik hem gevonden heb, heeft Saskia hem ook gevonden. We kijken elkaar smalend aan, want beide denken we dat de ander ongelijk heeft. Maar we hebben beide gelijk want er liggen er twee!De vakwerkhuizen zijn nu echt voorbij. Het zijn nu gestuukte huizen en ook al wat baksteen. Een enkele keer is er nog wel een soort van semi-vakwerkhuis. Je ziet nog wel vakken met balken, maar geen versieringen en kleurtjes. Het landschap wordt ook steeds Hollandser.En er zijn weer religieuze beelden langs de weg. De meeste heiligen worden opgesloten als criminelen, maar Jezus hangt altijd open en bloot langs de weg. Telkens kijk ik of hij een baardje heeft of niet. Want vorige week was hij als bezienswaardigheid zonder baard. Ik had het idee dat dit wel vaker zo was. Niet dus. Elke Jezus die ik tegenkom heeft een baard. Let er maar eens op.In Altern komen we pas de eerste bakker tegen. Koffietijd is allang voorbij maar dat houdt Saskia niet tegen om een dubbele portie te kopen. Hier gaan we ook op zoek naar de ‘Spieker’. Dit is een van de echte vakwerkhuizen in deze streek. Hij staat er al 400 jaar. We kunnen het tenslotte niet laten en moeten voorzichtig afkicken. En ik moet toegeven. De ‘Spieker’ staat er mooi bij.Iets voorbij Etteln staat de ‘Kluskapelle’. Een kerkje opgedragen aan de heilige Lucia. We kunnen ook even binnen kijken en constateren dat ze binnen gelukkig niet achter de tralies hoeft. Voor de kerk eten we het gebak op en stellen vast dat het tijdstip van opeten niet van invloed is op de smaak.Bij Paderborn hebben we een stukje Alma route. Daarna gaan we dwars door Paderborn heen. We kennen de stad van de borden en nu zien we hoe hij eruit ziet. Er is een grote kermis en ook markt. We mogen er niet fietsen en gaan lopend door de meute. Zo zien we alles goed. In Paderborn hebben we ook een missie. Het gas om te koken is bijna op en ik heb tot nu toe geen nieuw blikje kunnen vinden. In Paderborn is een grote outdoorshop en we zijn weer een week gered. Hopelijk redden we het hiermee tot het einde van de tocht.Via Römer-Lippe route gaan we de stad weer uit. We komen langs ‘Schloss Neuhaus’. Saskia denkt dat het een stadje is en ik een slot. Het is beide. Ze hebben een prachtige tuin waar we doorheen kunnen fietsen.De camping voor vandaag was een dilemma. De ‘Stauterrassen’ staat slecht bekend. Er is nog een camping een aantal kilometers van de route en er is een ‘Jugend zeltplatz’. Omdat de ‘Stauterrassen’ als eerste op de route ligt gaan we toch even kijken.Zelden zijn we zo vriendelijk en enthousiast begroet. De man is een grappenmaker. We kunnen een Radler krijgen en voor het tentje is een krappe, maar prima plek. En het is ook niet erg duur voor €11,30. Als er wat op te merken is, dan is dit het feit dat er maar één douche is en dat die €1 voor 2 minuten kost. Maar die dingen hebben met elkaar te maken. Kort douchen geeft geen ‘stau’.

We eten gebakken kip, Duitse aardappelsalade en groene salade van komkommer, tomaten en olijven. Het blijft lang warm ‘s avonds, dus af en toe haal ik nog een biertje. Wat dit betreft is het een ideale camping. Zo zouden er meer moeten zijn.

Zaterdag 2 augustus : Paderborn – Hamm (85,9 km – Totaal 1509 km – 244 hoogtemeters)Kamperen bij jeugdherberg Hamm

It always rains on tents. Rainstorms will travel thousands of miles, against prevailing winds for the opportunity to rain on a tent. - Dave Barry

Vandaag volgen we weer de Römer-Lippe route. Deze heeft veelal rustige gravelpaden en hier en daar wat asfalt. Je merkt dat het zaterdagochtend is omdat er meer joggers zijn dan door de week.In Delbruck gaan we op zoek naar brood en wat lekkers voor bij de koffie. Ik denk slim te zijn en volg het ‘Altcentrum’. Dit brengt me bij het bejaardentehuis in plaats van het oude centrum, zoals ik dacht. De route brengt ons gewoon langs een grote supermarkt met inpandige bakker.Daarna fietsen we een hele tijd langs het ‘Boker’ kanaal. Het is 32 kilometer lang en in 1853 geopend. Dus met de hand gegraven. Maar het is zo smal en er zitten sluisjes in, dat mij het nut ontgaat van dit kanaal. Waarom hebben ze niet gewoon een goede weg aangelegd? Hier hebben nauwelijks boten doorheen kunnen gaan. Als we bij Lippstadt komen, gaan we even van de route af om de stad in te gaan. Er is een mooie witte kerk en een prachtig bronzen beeld te zien.In Hellinghausen hebben we een mooie cache. Het vertelt van twee zusters. Een rijk en een arm. De rijke wil de arme niets geven, zelfs niet als haar kinderen verhongeren. Ze wenst liever dat haar brood in steen verandert, dan dat ze het aan haar zus geeft. De volgende dag is haar brood een steen geworden en daar schrikt ze zich dood van. Het grappige is dat het stenen brood in het kerkje ligt.De vervolg kilometers zijn wat verwarrend omdat alle namen hier op elkaar lijken. Moeten we nu naar Hellinghausen, Benninghausen of Vellinghausen? Gelukkig schept de GPS duidelijkheid in deze verwarring.We hebben nu een lang stuk langs rivier de Lippe. We passeren een enorme kerncentrale. De eerste van velen hier. Vlak voor Hamm ruilen we die voor het Datteln-Hamm kanaal. Hier hebben we twee keuzes; het kanaal verder volgen of een rondje buitenom. Bij dat laatste belooft het boekje van alles. Klapper is wel het zelf bediende pontje over de Lippe. Maar ook Schloss Oberwies en Haus Hessen krijgen we te zien. Mag je niet missen.Ik zie de bui al hangen. Er zwerven kuddes e-bike bejaarden rond. En als we bij het pontje komen zien we de mensenmassa al staan. Op een bankje zitten drie heksen. Als ik ‘lijk’ voor te dringen (ik doe het niet) heb ik hun toorn al te pakken. Je mag ook maar met zes mensen tegelijk op het pontje, terwijl er wel tien op passen. Als ik dat noem, dan lijkt het of ik ze een oneerbaar voorstel doe. ‘Nee, zo doen we dat hier in Duitsland niet’. Ik moet gewoon geduldig wachten tot ik aan de beurt ben. De dames zijn met hun partners van de fietsclub op stap. Je beweegt het pontje door aan een ketting te trekken. Gelukkig doen zij dat maar het is wel jammer dat ze met twee man terug komen om de heksen op te halen. We gaan er toch bij en overschrijden de limiet. Gelijk loopt het pontje vast en is moeizaam weer los te trekken. Hulde voor de fietsmannen. Ze kunnen prima trekken, maar dat zou ik ook met zulke vrouwen.Aan de overkant gaan we er snel vandoor. We kijken nog even bij Schloss Oberwies waar een trouwerij gaande is. Van Haus Hessen is een meisjes gymzaal gemaakt.Bij het hostel, waar we willen kamperen, is niemand. Alleen tussen 5-6 is iemand aanwezig. Er zit een meisjes voetbalkamp in en de trainer geeft aan waar we waarschijnlijk de tent op kunnen zetten. Hanneke en Jan, van de vorige camping, arriveren ook. We zetten het tentje op en ik doe even boodschappen bij de dichtstbijzijnde super. We hadden gehoopt weer voor €5 mee te kunnen eten bij het hostel, maar dat zit er niet in. In plaats daarvan eten we paella, een salade met haringsaus en een yoghurt toetje.De meneer van het hostel is inmiddels gearriveerd. Voor €9,50 per persoon kunnen we kamperen én ontbijten. Het kan niet zonder ontbijt. De mededeling dat ik net ontbijt in de winkel gehaald hebt doet hem niet heroverwegen. Hij kent maar één manier en dat is nu eenmaal mét ontbijt.Om ons heen rommelt het weer in de lucht. Maar we krijgen respijt. Pas als het eten op is en de afwas is gedaan barst het los. Ik kan net geen koffie meer zetten, maar dat kan even later in de dweilpauze. De rest van de avond brengen we door in het tentje terwijl het gezellig tikt. En aangezien je dan niet

veel anders kunt doen dan slapen, brengt Saskia dat in de praktijk. Ik hou het nog iets langer vol, maar moet tenslotte ook toegeven aan het sluiten van de ogen. Morgen maar zien wat het weer brengt.

Zondag 3 augustus : Hamm – Schermbeck (94,9 km – Totaal 1604 km – 452 hoogtemeters)Sybergshof

Travel is more than the seeing of sights; it is a change that goes on, deep and permanent, in the ideas of living.- Miriam Beard

De overnachting was mét ontbijt. Dus om acht uur schuiven we aan in de eetzaal. Ze hebben een ruime keus voor ons uitgestald. Yoghurt, fruit, warme broodjes en veel soorten beleg. We laten het ons goed smaken. Dat het een natte nacht was, is te zien aan de laarzen van de buurkindertjes. Slakken marcheren eruit. En niet een, maar meerdere.Vandaag is een lange dag met veel kilometers. We hebben een camping gepland voorbij Dorsten. Dat betekent veel doortrappen vandaag. Het landschap wordt steeds Nederlandser om ons heen. Ik maak nog maar weinig foto’s. Was dit eerder 50 per dag, nu maak ik er nog maar vijf.Inmiddels zit het hoofd vol met indrukken. Er kan niet veel meer bij. En zeker als het indrukken zijn die ‘normaal’ lijken, dan worden ze al gauw overgeslagen. Hadden we dit landschap aan het begin gehad, dan was er nog ruimte voor geweest. Nu niet meer. Ondanks dat na drie weken vakantie al het ‘onkruid’ uit net hoofd gewied is. Het eerste deel van de dag fietsen we nog langs het Datteln-Hamm kanaal. In Werne moeten we even op zoek naar een bakker die op zondag open is. We vinden er een op de markt. We kopen het gebak van de dag en een paar broodjes. Hier is veel meer horeca open dan in het oosten. En er zitten ook nog mensen.Daarna gaan we de Cappenberg op. Dit is de laatste klim van de route. Viaducten en bruggen daargelaten. Maar deze klim mag eigenlijk geen naam hebben in vergelijking met de anderen. We zijn zo boven. Cappenberg is ook een slot. Je kunt zo het terrein oplopen en dat doen we dan ook. In de kerk zijn om vijf uur de vespers. Zo lang kunnen we niet wachten maar als je de deur van de kerk opent, dan hoor je ze oefenen. Omdat een brug eruit ligt, moeten we hierna nog een stukje omfietsen.Na een stuk door het binnenland komen we bij het Wesel-Datteln kanaal. Hier is veel industrie, kern- en energiecentrales. Allemaal voor het hongerige Ruhr-gebied.Bij Haltern am See hebben we weer de keus; de waterroute of door de stad. We kiezen voor de eerste. Deze is korter en we hebben inmiddels wel genoeg steden gezien. De route leidt ons via gravel- en modderpaden door een ‘naturpark’. En we fietsen veel langs het kanaal. Hier is eindelijk scheepvaart en veel mensen zijn aan het zwemmen in het kanaal. Fietsen langs het kanaal bevalt goed. Lekker vlak en er is genoeg te zien. We kiezen er daarom voor om het kanaal nog wat verder te volgen in plaats van de route langs de Lippe. Die meandert veel meer.Aan de hand van de kaarten hadden we Dorsten veel stedelijker verwacht. Dat is het niet. Tussen de onderste en bovenste helft van deze stad loopt het kanaal en de Lippe als een soort van groene ader.Camping ‘Schult am Anker’ is een conglomeratie van caravans en hutjes. Ze zitten duidelijk niet op fietsers te wachten. Er is bratwurst en bier aan grote tafels. Daar is geen plek voor ons. Ze vragen wat we komen doen. Als ik aangeef dat we willen kamperen dan komt er ‘kein platz’. Je kunt hier alleen terecht als je van te voren reserveert.De volgende camping is een besloten camping. Daarna komen we bij de ‘Sybergshof’. Deze heeft een omhegd plekje voor ons. Hiervoor betalen we €14 en douchen is €1 per keer. Helemaal goed.Omdat de winkels op zondag dicht zijn, gaan we uit eten in Gahlen. Daar is ook weer een restaurant dat om zes uur sluit, maar een ander heeft billijkere openingstijden. Saskia wil al een hele tijd bratkartoffln en dat is nu gelukt. Het onweer is laat vanavond. Maar het lijkt heviger dan ooit. We zitten nog een tijdje buiten maar het lijkt wel of we in een fotostudio zitten met al die flitsen. Voor de zekerheid bind ik alles goed vast. Zelfs de fietsen. Ze zouden maar wegwaaien, dan kunnen wij niet verder morgen. Als het donker wordt, begint het te regenen. Tijd om naar bed te gaan. Daar doet de donder ons schudden op de luchtbedden. Maar het getik van de regen sust ons zo in slaap. Zo merken we verder niets meer van het slechte weer.

Maandag 4 augustus: Schermbeck – Stokkum (84,6 km – Totaal 1689 km – 282 hoogtemeters)Mini ‘de boswachter’

The whole object of travel is not to set foot on foreign land; it is at last to set foot on one’s own country as a foreign land.- G. K. Chesterton

We hebben het onweer van gisteren prima doorstaan. Alles staat er nog en het is niet eens allemaal heel erg nat. Vandaag fietsen we het laatste deel van de route ‘Fietsen naar Praag’. We beginnen met een klein stukje langs het kanaal en dan naar Gartrop. Hier staat nog een kasteeltje wat we even bekijken. Je kunt er helaas niet in. Krudenburg is een mooi authentiek stadje. Er is ook een ruïne, maar die zien we niet direct. Het stuk tot Wesel is door de bossen. We komen voor de laatste keer twee oudere ligfietsers tegen. Deze mensen zien we al sinds Tsjechië, ondanks dat ze een andere route rijden. Maar nu is het echt de laatste keer.Op een zonnig plekje drogen we de tent even en drinken we koffie. Daarna gaan we Wesel is. Bij deze plaatsnaam moet ik altijd aan echo’s denken. ‘Hoe heet de burgemeester van Wezel?’ schreeuwen we dan altijd. Na Wesel komen we langs de Rijn en in een rivieren landschap. Hollandser kan het haast niet. Het is net alsof we bij Nijmegen over de dijk gaan. Bij ‘Grav-Insel’ ligt de grootste camping van Europa. Er is zelfs een Edeka supermarkt bij. Omdat onze koffiemelk op is, doen we die even aan. Het is werkelijk gigantisch. Gewoon een grote stad, maar dan met tenten en caravans. Niet ons kopje thee.We fietsen nog een tijd langs een ‘planeten’ weg. Deze hebben we vorig jaar ook in Engeland gezien. De planeten van ons zonnestelsel zijn op relatieve afstand van elkaar langs het fietspad gezet. Bij Pluto en Jupiter is de afstand kilometers. De Aarde en Mars staan vlak bij elkaar. Leuk gedaan.De Rijn brengt ons via de plaatsjes Rees en Bienen in Emmerich. Rees heeft veel mooie beelden in het dorp staan. Bienen heeft nog een kasteel maar de beelden zonder hoofd geven het een verwaarloosde uitstraling. In Emmerich sluiten we de route af met een sorbet aan de boulevard. Missie voltooid en nu alleen nog maar naar huis. Dat gaan we de komende dagen doen. Iets boven Emmerich gaan we de grens over. We zijn weer in Nederland. In Stokkum vinden we een mini camping. Een veldje met meer fietsers en kleine tentjes. Minimale faciliteiten maar erg knus. Het is dan ook maar €13. We eten nasi, komkommersalade en yoghurt na. ‘s Avonds is het voor het eerst echt fris. Geen onweer vanavond. Ik hoop dat we zonder wel kunnen slapen.

Dinsdag 5 augustus : Stokkum – Haarle (81,7 km – Totaal 1770 km – 224 hoogtemeters)Camping boerderij ‘de Bergwever’

Om terug in Baflo te komen heb ik de fietsrouteplanner van de Fietsersbond gebruikt. Je geeft een begin en een eind in en wat voor soort route je wilt. Ik heb gekozen voor de ‘natuur route’ en thuis heb ik er de overbodige lusjes uit gehaald. Ik had verwacht dat we hier gladde wegen en geen klim zouden krijgen. Binnen 500 meter zitten we op een zandweg die omhoog gaat… Maar dat is niet erg. We zijn het gewend en het is een prachtige route. We zien het dorpje Zeddam in het begin van de route. Een mooi plaatsje met een molen, een toren en een spiksplinternieuw winkelcentrum. Daar kopen we wat lekkers.Vervolgens zitten we de rest van de tijd bijna continu in de bossen, ver weg van wegen, auto’s en bebouwing. Ik wist niet dat je zo ‘groen’, zo ver kon fietsen. Een klein nadeel is wel dat we ongeveer 80% van de tijd op zandwegen, modderpaden en steenslagwegen zitten. Gelukkig zijn we dat de afgelopen tijd niet anders gewend.Het Hollandse landschap kan ons ook weer bekoren. Vlak, je kunt ver kijken en er is genoeg natuur te zien onderweg. Een van de hoogtepunten is toch wel ‘huis Sprengenberg’ op een bloeiend heideveld.Na 80 kilometer komen we in de tweede plaats van de dag, Haarle. We vinden het wel welletjes en stoppen een keertje vroeg, om vier uur. Er is hier een camping en een supermarkt. Bij de laatste doen we eerst even boodschappen. Dan terug naar de camping. Het blijkt een camping te zijn voor 50+ mensen. Nu zijn we dat allebei, dus we mogen erop. Camping boerderij ‘de Bergwever’ is mooi gelegen en niet druk. Blijkbaar weinig 50+ mensen die vrij zijn. Wij gaan aan de borrel, de nootjes en de wifi. Het lijkt wel even vakantie te worden.

Woensdag 6 augustus : Haarle – Schoonoord(89,1 km – Totaal 1859 km – 261 hoogtemeters)Camping ‘Het Drentse land’

Vandaag lijkt veel op gisteren. De natuurroute leidt ons buiten de plaatsen om. Hierdoor zien we gewoon veel natuur maar weinig bijzonderheden. De zandpaden zijn, zo mogelijk, nog erger dan gisteren. Het is hier al tijden droog dus je zakt er ver in weg. Maar we worden aardig volleerde zandhappers en we ploegen er steeds beter doorheen. Toch ontkomen we soms niet aan lopen. Alleen komt alles erg onder het stof te zitten. Gelukkig maar dat het weinig geregend heeft want anders was alles modder geweest.We fietsen een tijdje langs de Regge. Dat is een erg mooi landschap. En het is lekker rustig. Weinig fietsers en wandelaars hier. Op een gegeven moment zie ik een bordje ‘Sahara’ staan. Huh?! Ergens een verkeerde afslag genomen? Het blijkt een zandverstuiving te zijn.Zelfs als je niet met de trein reist, dan zorgt de NS voor vertragingen. We willen te oosten van Ommen over het spoor. Die zijn allemaal afgesloten. Er staat een mannetje bij om te zeggen dat je er niet langs mag. Als die nu je gewoon veilig over het spoor leidt, dan heb je er nog wat aan. Mopperend rijden we om, we moeten helemaal via Ommen. En daarna weer terug op de route. Elk nadeel heeft zijn voordeel; in Ommen kunnen we wat lekkers voor bij de koffie halen.Het laatste mooie plaatje maken we in Drenthe. De koeien staan in het water naast de ganzen. Het is een lawaai van jewelste en mooi om te zien. In Schoonoord zoeken we camping ‘het Drentse land’ op. We worden allerhartelijkst ontvangen. Ze heeft een veldje met een mooi uitzicht. En dat voor €14. Een aanrader!Omdat het de laatste nacht in het tentje is en we morgen thuis komen gaan we uit eten. In Schoonoord kun je pizza, shoarma, schnitzels, Grieks en Chinees krijgen. En dan zijn er ook nog twee eetcafé’s. We kiezen voor ‘de Haven’. Hier krijgen we adequaat te eten.

Donderdag 7 augustus : Schoonoord – Baflo(82,4 km – Totaal 1941 km – 155 hoogtemeters)

De lucht is stemmig grijs als we opstaan en de temperatuur prima. Ondanks dat het vannacht af en aan geregend heeft, is de tent vrij droog. Bij de bakker in Schoonoord kopen we wat lekkers voor onderweg. Het is zo groot, dat het niet in de fietstassen past en achterop.Met een lichte wind in de rug spoeden we ons naar het noorden. Door de Drentse landschappen en natuurgebieden. Weinig modder en steenslagpaden vandaag en dat schiet lekker op. We hebben deze keer voor de oostelijke aanrijroute gekozen en dat levert toch weer verrassende weggetjes op. Bij Noorddijk worden we overvallen door het onweer. Dikke druppen vallen zo hard dat ik geen tijd heb om mijn jas te pakken en als ik hem heb, is het ook alweer over. Daarna draait de wind en hebben we hem stevig tegen. Zoals we gewend zijn van Groningen. Via Bedum, Onderdendam en Tinallinge naderen we Baflo. Precies vier weken nadat we Baflo zijn uitgefietst op weg naar Groningen. En een dikke 1950 kilometer afgelegd in de tussentijd.We eindigen deze prachtige tocht met een passend citaat:

No one realizes how beautiful it is to travel until he comes home and rests his head on his old, familiar pillow. - Lin Yutang