WatervogelsDe winter is het ideale seizoen om naar watervogels te kijken. Rustig vanuit een kijkhut, turend over het water, verrekijker in de aanslag, de thermos koffie binnen handbereik. Zin gekregen? Wij presenteren hier 12 vaak voorkomende watervogels zodat je weet welke mooie vogels je in het vizier hebt.

Tekst: Gerald Driessens

Dodaars�De dodaars is de kleinste fuutachtige en wordt vanwege zijn formaat en schuwer gedrag veel minder snel opgemerkt. Een klein bolletje dat met een sprongetje onder het wateroppervlak ver-dwijnt, is vaak het enige wat je te zien krijgt. Het fraaie zomerkleed met opvallend geel mondvlekje is bij man en vrouw identiek. In de winter worden ze valer, geelbruin met een donkere rug.Foto: Wim Dirckx

AalscholverWat uiterlijk betreft, is dit zonder twijfel de meest voorhistorische watervogel uit de reeks. Iedereen kent de soort van zijn typische ‘drooghouding’ met gespreide vleugels. De meeste mensen zijn verrast wanneer ze voor het eerst een aalscholver hoog in de bomen zien zitten. Daar kruipen ze om te slapen en te broeden, want de nesten zitten meestal veilig en hoog in een boom. Foto: Glenn Vermeersch

FuutDe fuut is de grootste vertegenwoordiger uit zijn fami-lie. Dankzij de sterk verbeterde waterkwaliteit zien we de soort opnieuw op onze Vlaamse waterlopen. De fuut dankt zijn naam aan de 18de eeuwse benaming ‘aars-voet’ (cf. podiceps). Bij een superzwemmer als de fuut staan de poten zeer ver naar achteren ingeplant. Het woord aars werd mogelijk door het onkuise karakter al snel achterwege gelaten en fuut is een verbastering van voet.Foto: Frank Snijkers

18 Natuur.blad december 2009

Natuur in beeld

BergeendWe bevinden ons tussen eend en gans… Van oor-sprong is de bergeend een uitgesproken kustvogel maar de grote rivieren waren een poort naar het binnenland. Je kan de soort nu aantreffen tot aan de Maas. De mannetjes zijn feller gekleurd dan het vrouwtje en hebben een rode knobbel op de snavel.Foto: Vilda/Misjel Decleer

Smient�De smient was vroeger gekend als typische ‘poldereend’ maar tegen-woordig tref je ze ook vaker aan op zoetwaterplassen. Het mannetje is met zijn gele bles heel herkenbaar… of toch in het zomerkleed… Wil je ze in alle kleden kunnen herkennen, dan geraak je best vertrouwd met het typische, geblokte silhouet en de driehoekige, blauwgrijze snavel met zwarte punt.Foto: Rudi Petitjean

Wilde�eendOnze meest ‘klassieke’ eend heeft het niet makkelijk, niet alleen omdat nesten vaak worden vertrappeld of uitgemaaid maar ook omdat losvlie-gende parkeenden op grote schaal voor ‘genetische vervuiling’ zorgen. Elk familiegroepje waartussen je gele of donkere kuikens kan ont-waren, heeft een tamme of verwil-derde parkeend als ouder. Tijdens de kwetsbare broedtijd moeten de bruine schutkleuren het vrouwtje meer bescherming bieden tegen predatoren.Foto: Luc Meert

Natuur.blad december 2009 19

Natuur in beeld

SlobeendHet mannetje van deze grondeleend (ze eten zwemmend of met hun kop onder water, dus niet duikend) doet door de donkere kop, de witte borst en de roest-bruine flank vanop afstand wat aan een bergeend denken, maar de horizontale houding, vaak nekloos silhouet en de snavel die vrijwel constant het water raakt, maken deze soort vrij gemakkelijk herkenbaar.Foto: Rudi Petitjean

Wintertaling Ons kleinste en minst opvallende eendje is gelukkig wel het meest luid-ruchtige. Eens je het typische ‘trih-trih’ roepje kent, hoor je de soort vaker dan je ze ziet. Wintertalingen vliegen vaak in kleine groepjes en trachten zo het nadeel van hun kwetsbare formaat op te vangen. De combinatie van een rossige kop, een wit horizontaal streepje op de rug en een goudgeel driehoekje op de anaalstreek vormen goede kenmerken voor de mannetjes.Foto: François Van Bauwel

KuifeendDe zwarte mannetjes zijn met hun opvallende witte flank van ver te herkennen, zelfs zonder kijker. Het zijn typische duikeenden. De vrouw-tjes zijn bruin met een geel oog. In de winter troepen ze samen maar tijdens de broedtijd zijn ze erg stiekem en wor-den ze gemakkelijk over het hoofd gezien.Foto: Wim Claes

20 Natuur.blad december 2009

Natuur in beeld

WaterhoenVele mensen weten niet dat we met deze soort bij de ralachtigen belanden. Waterhoentjes zijn erg soci-aal maar steeds alert, dat laatste uit zich in de intensi-teit van het staartwippen. Zo zijn parkvogels veel rustiger. De jongen van de eerste broedsels helpen vaak inten-sief mee om de latere jon-gen groot te brengen, wat de kans op slagen sterk doet toenemen.Foto: Luc Meert

Tafeleend De tafeleend behoort net als de kuifeend tot de duikeenden. Terwijl grondeleenden recht uit het water kunnen opvliegen, doen duikeen-den dat steeds met een aanloopje. Het man-netje kan je herkennen aan de roodbruine kop, de zwarte borst en het grijze zadel. Het oog is vuurrood. Wanneer je goed naar de kopvorm kijkt zie je een goed soortkenmerk: de holle snavel die mooi overloopt in het voorhoofd.Foto: Luc Meert

Meerkoet Hoewel nauw verwant aan de waterhoen, is de meerkoet de dikke en logge versie ervan. Je herkent ze aan de witte snavel en bles. In de winter moeten ze vaker het land op om te grazen, een uitgelezen moment om te letten op de merkwaardige voeten met halfronde lob-ben. Daardoor hebben ze een betere draagkracht op mod-der en waterplanten. Maar ze gebruiken ze ook om het plan-tenmateriaal aan te stampen tijdens de nestbouw.Foto: Luc Meert

Natuur.blad december 2009 21

Natuur in beeld