Wat kan er mooier zijn in het levenWat kan er mooier zijn in het leven

dandan

Een fantastische reis te beleven...Een fantastische reis te beleven...

Een verhaal om bij stil te staanEen verhaal om bij stil te staan

……

De Trein van het leven

Enige tijd geleden las ik een boek waarin het leven vergeleken werd met een treinreis.

Een spannend en boeiend verhaal als het juist geinterpreteerd wordt.

Het leven is niets minder dan een treinreis;Een herhaling van opstappen en afstappen,

gepeperd met ongelukken en aangename verrassingen bij enkele haltes...

en met enkele diepgaande teleurstellingen bij andere...

 Bij onze geboorte, stappen we op de trein en ontmoeten we enkele personen van wie we denken... dat ze altijd aan onze

zijde zullen staan gedurende deze reis:

Onze ouders

Spijtig genoeg is de waarheid anders...

Zij zullen van de treinafstappen, ons

achterlaten als wezen,gehuld met hun liefde,

vriendschap en hun niet te vervangen gezelschap...

Wat niet in de weg staat dat andere personen op de trein

zullen stappen, personen die ons heel dierbaar zullen

zijn...

Hier komen onze broers en zusters,Vrienden en vriendinnen en niet weg te denken...

Onze grote liefde...En dan onze kinderen...

Van allen die opstappen op deze trein, zijn er enkelen die deze reis beschouwen als een

uitstap...

Anderen zullen er enkel een

teleurstelling in vinden gedurende

deze rit....

Nog anderen zullen door de wagons

wandelen, steeds bereid om anderen,

die het nodig hebben, te helpen.

Velen zullen bij het afstappen

met een blijvende onwetendheid zitten...

Anderen zullen voorbijgaan zonder dat we er ons van bewust werden dat ze de zetel

naast ons bezet hadden.

Het is curieus te constateren dat enkele passagiers, die we liefhebben, toch plaats nemen in een andere wagon dan de onze.

Waardoor zij ons verplichten deze reis te doen, gescheiden van hen.

Uiteraard is het ons niet opgelegd, de wagons te doorlopen, en op zoek te gaan naar dezen...! Alhoewel.....

Maar spijtig genoeg zullen we

geen plaats kunnen nemen

naast hen omdat er reeds anderen

deze plaatsen ingenomen

hebben.

Geen belang; onze reis moet nu eenmaal zo gebeuren;een reis gehuld met afgrijzen, dromen, fantasieën,hoop en het nemen van afscheid...Maar nooit met een terugkomst van...

Daarom, laat ons deze reis maken op de meest aangename manier

Laat ons trachten een zo goed mogelijke relatie met de

andere passagiers op te bouwen en laat

ons op zoek gaan naar het

beste van eenieder.

Laten we er ons steeds aan herinneren dat zij, op éénder welk ogenblik van het traject,

kunnen aarzelen en we hen dan waarschijnlijk zullen trachten te begrijpen...

...en dat ook wij dikwijls zullen aarzelen

en dat een ander ons zal trachten te begrijpen.

Het grote misterie, uiteindelijk, is dat we

nooit zullen weten in welk station we zullen

afstappen, en nog minder zullen weten waar onze medereizigers, of onze medepassagier gezeten

op de zetel naast de onze, zullen uitstappen.

Ik vraag me af of ik bij het uitstappen van deze trein enige nostalgie zal

hebben...

Ik denk van wel.Afscheid nemen van enkele

vrienden,die ik zal gemaakt hebben gedurende

deze reis, zal pijnlijk zijn.

Mijn kinderen achterlaten zal zeer triest zijn.

Maar ik bijt me vast in de hoop dat, op eender welk ogenblik dat ik ook aan het eindstation geraak, dat de

bagage die ze dan zullen dragen, één is, die ze bij het opstappen, niet bij

hun droegen.

Wat me zo gelukkig zal maken is,

dat ik mijn steentje zal bijgedragen hebben, aan die bagage, die nog zal moeten groeien maar waar ze fier

zullen op zijn.

Vrienden...laat het zo zijn, dat ons verblijf op

de trein, rustig mag verlopen en dat ze van nut mag geweest zijn.

Moge het zo geschieden dat,

wanneer het ogenblik aangebroken is om van

de trein te stappen, onze lege zetel, een goed gevoel en fijne herinneringen aan de

overgebleven passagiers moge laten!

Een hele tedere omhelzing

aan elk van jullie...

Prettige reis!!!

“EINDE”