Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΦΥΛΟ

Στη μητέρα μου που οφείλω την ύπαρξη μου.... .... στο Θεό που ανήκει η ψυχή μου

Με ονόμασε Γιάννη η μητε'ρα μου, φόρο τιμής σε ένα νεκρό πατέρα που πνίγηκε στη θάλασσα σώζοντας μιαν

άλλη ζωή, λίγους μήνες πριν γεννηθώ εγώ. Με'χρι τούτη τη στιγμή που γράφω πάνω στο άψυχο χαρτί, προσπαθώ να κατα-λάβω τι είναι αυτό που κάνει ε'ναν άνθρωπο να απαρνιε'ται την αληθινή του φΰση, να διχάζεται βλέποντας το αντρικό του κορμί ενώ την ίδια στιγμή εύχεται να ήταν πλασμένο θηλυκό.

Ποια παρόρμηση με ώθησε στα μικράτα μου να φιλήσω στο στόμα το συμμαθητή μου, να αυνανίζομαι σκεπτόμενη στιβαρά χέρια να με φυλακίζουν, να μεταμφιέζομαι κρυφά με περού-κες και φουστάνια και να κλείνω ανάμεσα στα πόδια μου το όργανο μου προσποιούμενη ότι έχει εξαφανιστεί και στη θέση του, ως εκ θαύματος, έχει εμφανιστεί το επιθυμητό;

Γιατί η φύση να μου παίζει τέτοια παιχνίδια χωρίς να με προ-ετοιμάζει για το οδυνηρό μέλλον που θα μου επιφύλασσε; Κι αν όντως έχω βιάσει τη φύση αυτή, αν παρά φύσιν στο όνομα της τέλειας μεταμόρφωσης η επιστήμη με μεταμόρφωσε σχε-δόν σε τέλεια ολοκληρωμένη γυναίκα, γιατί τώρα πραγματικά ανακαλύπτω τη φύση για την οποία ήμουν πλασμένη και βαδίζω γαληνεμένη προς τη μετέπειτα ζωή μου με ανακούφιση;

Τελικά γεννιόμαστε με προκαθορισμένο φύλο, ή στην πορεία της ζωής το ανακαλύπτουμε;

Αλλά μη σας κουράζω άλλο. Βαδίζοντας στον 21ο αιώνα τις απαντήσεις αυτές δεν θα τις βρούμε γραμμένες πουθενά παρά μόνο ίσως στο μυαλό μας αν υπάρχουν βαθιά θαμμένες και δεν ξέρω κατά πόσο θα μας συνέφερε να τις αναλύσουμε και να τις ανακοινώσουμε φωναχτά στον πλησίον μας.

10

11

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Το όνειρο

Οπως σας ανέφερα, πατέρα δεν γνώρισα.

Θα είμαι ειλικρινής· οΰτε ποτέ αισθάνθηκα την ανάγκη της ύπαρξης ενός.

Ίσως γιατί δεν πρόλαβα να τον γνωρίσω ώστε να τον αγαπήσω, ίσως γιατί ένιωθα ανακουφισμένη γι' αυτό μιας και έβλεπα έντονα στη μητέρα και στα τρία αδέλφια μου τη θλίψη και τον πόνο από το χαμό του, αλλά ίσως και γιατί δεν ξέρω τι δυσκολίες θα αντιμετώπιζα με έναν αυστηρό Κρητικό πατέρα σε μια κλειστή επαρχιακή κοινωνία όπως αυτή της Σητείας σε θέματα ταμπού σαν αυτό της ομοφυλο-φιλίας, ιδιαίτερα τόσα χρόνια πριν.

Βλέπετε σήμερα θεωρείται χάι να συναναστρέφεσαι με γκέι, να γνωρίζεις έστω και μια τραβεστί και αν

12

μη τι άλλο ο έφηβος σήμερα θεωρείται εξπέρ στο σεξ αν έχει κάνει τις τσάρκες του στη Συγγρού και αν έχει κρεβατωθείμε χειρουργημένη ή με αγόρι σε κάποιο πονηρό club. Στο όνομα της εμπειρίας βέβαια πάντα, και κάποιες φορές δήθεν με άλλοθι ένα καλό χαρτζιλίκωμα.

Δεν θέλω να επιμείνω ιδιαίτερα σε αυτό το θέμα γιατί σηκώνει πολλή συζήτηση και η κοινωνία μας η ίδια «τραβεστί», μια κοινωνία με πολλά κοστούμια και μάσκες μεταμφίεσης θα κατεύθυνε η ίδια το θέμα εκεί ακριβώς που θα τη συνέφερε.

Βλέπετε κατά καιρούς, ανάλογα με τις διαθέσεις της καίει στην πυρά, αιχμαλωτίζει και θανατώνει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, χρησιμοποιεί θαλάμους αερίων, εφευρίσκει καινούργιες μολυσματικές αρρώ-στιες, στήνει στα πέντε μέτρα ή απλά περιθωριο-ποιεί και συχνά απολύει και αποπέμπει σε πειθαρ-χικές διώξεις και ανώτατα δικαστήρια.

Με τις δυο αδελφές μου και τον αδελφό μου θα ήταν ψέμα να πω ότι είχα ποτέ πρόβλημα.

Ήμουν το μικροχαϊδεμένο τους, και μια και είχα και το όνομα του πατέρα μας που τόσο είχαν αγαπήσει, μου φέρονταν διπλά στοργικά.

Ο αδελφός μου, φτυστός ο μπαμπάς, είχε πάρει ακόμα και τα χούγια του, αυστηρός εκεί που έπρεπε, ανάλογα με τις διαθέσεις του προστατευτικός ή τεμπελχανάς.

13

Με μια φιλοσοφία του στιλ, έχω χαρτζιλίκι, έχω φίλους, τσικουδιά και τσιγάρα, και η ζωή να περνά λαθραία... Πρώτος εκείνος κατάλαβε τη θηλυπρέ-πεια που ανέδιδα, είτε από τα σχόλια των φίλων του είτε από τη διαισθητική φύση του αρσενικού που διέθετε.

Πρέπει να πω ότι του καταλογίζω μια άψογη συμπεριφορά χωρίς ποτέ να με προσβάλλει, απλά προσπαθούσε με τον τρόπο του να με κάνει αντράκι.

Παίζαμε τα λεγόμενα αντρικά παιχνίδια, μπάλα, βόλους και τα σχετικά, ενώ συγχρόνως μου μιλούσε για τον πατέρα μας τον οποίο λάτρευε και πιστεύω ειλικρινά ο θάνατος του είχε στοιχίσει στον Αλέκο περισσότερο από τα υπόλοιπα παιδιά χωρίς να εννοώ ότι η Μαρία και η Ευγενία το είχαν πάρει πιο ελαφρά.

Μιλώντας για το θέμα του πνιγμού του πατέρα μου θα πρέπει να σας πω ότι μερικές φορές οι ερμη-νείες των ονείρων θα πρέπει να εκλαμβάνονται στα σοβαρά και ιδιαίτερα όταν προέρχονται από έγκυες γυναίκες.

Λίγο πριν τον όγδοο μήνα η μαμά μου ξύπνησε ιδρωμένη και τρομαγμένη από έναν εφιάλτη που την έκανε να σταυροκοπηθεί και να σκουντήσει τον μπαμπά μου αμέσως.

14

«Γιάννη άντρα μου....» του είπε «σε παρακαλώ μην πας στα βαθιά γ ια ψάρεμα, μη βγεις καθόλου στη θάλασσα. ... Άσχημο όνε ιρο ε ίδα, κακό οιωνό διαισθάνομαι».

Ο πατέρας μου, δεινός κολυμβητής που ακόμα το όνομά του συζητιέται στην

περιοχή που είχαμε ψαροταβέρνα, με καταδύσεις και πείρα χρόνων στην αλμύρα και στους ανέμους της θάλασσας, την καθησύχασε λέγοντάς της:

«Αχ, γυναίκα, στο μήνα σου είσαι και μετά από τρία παιδιά σε περίμενα πιο άφοβη. Τι είναι τούτα που μου τσαμπου-νάς;» και αγκαλιάζοντας τη φουσκωμένη κοιλιά της ήταν το τελευταίο χάδι που το μικρό, σχεδόν διαμορφωμένο κορμάκι του μικρού βρέφους δεχόταν μέσω της

μάνας από έναν πατέρα που λίγες ώρες αργότερα έμελλε να εξαφανιστεί στα βάθη της θάλασσας.

Η περιοχή «Ανάλουκας» θεωρείται ακόμα και σήμερα επικίνδυνος κόλπος με υπόγεια ρεύματα και περίεργα σπήλαια κάτω στο βυθό με ανέμους διαρκείς και κύματα που συχνά ενέπνεαν τον τρόμο.

Κατά καιρούς -ψόφια δελφινάκια και σκυλόψαρα ανακαλύπτονταν στις ακτές τις γεμάτες πίσσα και τσούχτρες. Το πέρασμα δε των φυκιών πολλές φορές θύμιζε καλλιεργημένη έκταση λαχανικών. *1 Η μητέρα της Τζένης (λίγο μετά το γάμο της). *2 Φωτογραφία ντοκουμέντο "Ο πατέρας της".

15

Ή τ α ν και τέλος φθινοπώρου και η τουριστική σεζόν στη Σητεία είχε λήξει.

Εκείνο το διάστημα, η αδελφή του μπαμπά μου φιλο-ξενούσε από την Αγγλία μια φίλη της, η οποία θα έφευγε μετά από μερικές μέρες για την πατρίδα της.

Θεώρησε σκόπιμο λοιπόν να απολαύσει ένα τελευ-ταίο μπάνιο στη θάλασσα μιας και εκείνη ήταν καλή κολυμβήτρια επίσης. Συνεπώς ο κακός καιρός δεν την τρόμαζε.

Βούτηξε στην παγωμένη θάλασσα, και άρχισε να απομακρύνεται με κινήσεις γρήγορες και έμπειρες.

Μόνο όταν είχε φτάσει σε απόσταση αρκετά μεγάλη από την παραλία και έχοντας ήδη κουραστεί αποφάσισε να γυρίσει πίσω σιγά-σιγά.

Το δράμα όμως είχε αποφασιστεί να παιχτεί. Φανερά εξουθενωμένη και τρομαγμένη από τα κύματα άρχισε να φωνάζει «βοήθεια» προς την ακτή.

Τα αδέλφια μου που έπαιζαν πιο πάνω στο κτήμα έτρεξαν να ειδοποιήσουν τον πατέρα μου που για κακή του τΰχη δεν είχε πάει στο καφενείο ακόμα.

Στο μεταξύ το κύμα είχε αρχίσει να παίρνει πίσω την Εγγλέζα και όταν ο πατέρας μου κόντευε να τη φτάσει, εκείνη άρχισε να βουλιάζει κατάκοπη πια από την πάλη με τα κύματα.

Σπουδαίος κολυμβητής ο μπαμπάς έφτασε έγκαιρα και την ανέσυρε. Αυτή όμως πάνω στο φόβο και την αγωνία τον τράβηξε προς τα κάτω πάνω στην προσπάθειά της να βγει ξανά στην επιφάνεια.

16

Μπαίνοντας στο πνεύμα ο πατέρας μου ξέροντας τις βασικές αρχές της θάλασσας την άρπαξε από τα μαλλιά και σιγά σιγά κολύμπησε προς την ακτή. Η μοίρα όμως επιφύλασσε κλείσιμο αυλαίας με τραγωδία.

Καταλαβαίνοντας ο πατέρας μου ότι και ο ίδιος είχε αρχ ίσε ι να κουράζεται προσπαθούσε να συνεφέρει την κοπέλα που αργά αλλά σταθερά, ανακτούσε τις αισθήσεις της. Η ακτή φαινόταν πιο κοντά τώρα, τα κύματα όμως έπαιζαν το δικό τους παιχνίδι.

Παίρνοντας τον έλεγχο τώρα η γυναίκα συνέχισε να κολυμπά μόνη της προς την ακτή, αφήνοντας πίσω τον άντρα που γνώριζε ότι θα τα κατάφερνε. Η στιγμή που έπαθε κράμπα ο πατέρας μου, ήρθε εντελώς άκαιρα να σφραγίσει ένα δράμα που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα είχε τέτοιες εξελίξεις. Ο άτυ-χος... ήρωας βουλιάζοντας έβλεπε τη γυναίκα να απέχει λίγα μέτρα πια από τη σωτηρία της.

Η μητέρα μου που είχε κατέβει στην ακτή από την αρχή, χάνοντας το σύντροφο της από τα μάτια της, άρχισε να ουρλιάζει. Εκείνη δεν ήξερε κολύμπι, τα δάκρυα έτρεχαν καυτά ενώ το κορμί της χτυπιόταν στην παγωμένη άμμο. Με τα χέρια της μαδούσε τα μαλλιά της ενώ συγχρόνως προσπαθούσε να προστατεύσει τη φουσκωμένη κοιλιά της.

Ωστόσο οι προσπάθειες των συγχωριανών να ανακαλύψουν στα παγωμένα νερά τον πατέρα μου,

17

απέβησαν άκαρπες. Το κύμα ξέρασε το πτώμα του εικοσιτέοσερεις ώρες μετά.

Η μητέρα μου, όπως μου έχει αφηγηθεί, έβλεπε το νεκρό σύζυγο της έχοντας την ψευδαίσθηση ότι απλώς κοιμόταν. Το μόνο στοιχείο που δήλωνε το τι ακριβώς συνέβαινε ήταν το πρησμένο κατακόκ-κινο πρόσωπο του. Ανοίγοντας το στόμα του βγήκε όλο το αίμα που είχε συγκεντρωθεί και λες και ακού-στηκε ένας ρόγχος...

Η μάνα λιποθύμησε, ενώ τα αδέλφια μου μην πιστεύοντας ότι έχασαν για πάντα τον προστάτη τους έμειναν να κοιτάζουν άναυδοι το νεκρό πια σώμα. Άραγε εγώ ένιωθα κάποιες αντιδράσεις μέσα στην κοιλιά της; Θέλω να πω, αισθάνεται το μικρό ανθρωπάκι τυχόν αλλαγές στη συμπεριφορά της γυναίκας που το κουβαλά; Κι αν ναι, τι επιπτώσεις θα είχε, ψυχοσωματικές και μη;

Το θέμα θεωρήθηκε λήξαν από τις αρχές, ενώ το κράτος προσέφερε χρυσό μετάλλιο ανδρείας, σε ένα δεινό κολυμβητή που έχασε τη ζωή του, σώζο-ντας μια άλλη. Ο τοπικός Τύπος για πολλές μέρες μετά, έπλεκε εγκώμιο για εκείνον και αποτέλεσε θέμα συζήτησης σε ολόκληρη την Κρήτη, για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Με το πέρασμα του χρόνου οι άνθρωποι ξεχνούν όμως, οι πληγές επουλώνονται, και τα τραύματα γιατρεύονται επιφανειακά τουλάχιστον.

Η μάνα μου έχασε τον κόσμο απ' τα πόδια της.

18

Γυναίκα με δυνατή θέληση χωρίς καν να έχει πλησιάσει τα 30, με τρία παιδιά να μεγαλώσει και ενώ είναι στο μήνα της για το τέταρτο, ατενίζει το μέλλον με βαριά καρδιά , χωρίς οικονομικούς πόρους, παρά μόνο την ταβερνούλα και χωρίς τον άντρα που αγάπησε και λάτρεψε, τον πρώτο, μονα-δικό και τελευταίο άντρα της ζωής της. Εκείνον που στα 14 χρόνια της την έκλεψε και την έπλασε σαν γυναίκα.

Μετά από συμβουλές συγγενών και φίλων η ταβερ-νίτσα πουλήθηκε για να πληρωθούν χρέη, της ταφής και της γέννας.

Κανένας όμως δεν έδωσε χέρι βοηθείας στην άτυχη μητέρα. Ούτε καν η Αγγλίδα που επέζησε μετά από αυτό το δράμα.

19

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Μικρέ μου Γιάννη, κάθε φορά που θα προφέρω το όνομά σου θα θυμάμαι εκείνον

21 του Φλεβάρη, Τετάρτη 10.00 το πρωί.

Γεννήθηκα στο μοναδικό τότε νοσοκομείο της Σητείας.

Η μητέρα μου με πήρε στα χέρια της, με κράτησε α π α λ ά και μου ψιθύρισε «μικρέ μου Γιάννη, κάθε φορά που θα προφέρω το όνομά σου θα θυμά-μαι εκε ί νον» . Επι-

Η Τζένη στην αγκαλιά της μητέρας στρέφοντας το μικρό τ η ς μ α ξ ( μ ε τ α α δ έ λ φ ι α τ η ς

κορμάκι στη νοσοκόμα

20

συνειδητοποίησε ότι τώρα πια έπρεπε να παλέψει ολομόναχη.

Η χρονιά έμελλε να είναι δύσκολη για όλους στην πόλη, πολύ περισσότερο για μια γυναίκα, χήρα, που είχε τέσσερα παιδιά να μεγαλώσει. Ορφανή, αγράμ-ματη, ανειδίκευτη, αθώα, αλλά με μια αντρίκεια θέληση για δουλειά και ένα απέραντο αίσθημα μητρότητας να τη διακατέχει. Ήταν αποφασισμένη να αγωνισθεί, να δουλέψει σκληρά, κόντρα σε μια ζωή που δεν περιμένει, δεν δείχνει οίκτο, παρά μόνον απαιτεί...

Τη μεγαλύτερη αδελφή μου τότε, την ανέλαβε μια κοινή οικογενειακή φίλη στην Αθήνα, ώστε να σπου-δάσει εκεί και παράλληλα να βρει μια δουλειά για να συνε ισφέρε ι και εκείνη στην ο ικογένε ια . Έχοντας μετατεθεί το βάρος της σε άλλα χέρια και νιώθοντας μεγαλύτερη ασφάλεια η μητέρα μου ανακουφίσθηκε από αυτή την επιλογή της.

Η Ευγενία από τη φύση της, ανήσυχο πνεύμα, θαυματουργούσε με ό,τι καταπιανόταν. Άριστη μαθήτρια, τετράγωνο μυαλό από μικρή, έξυπνη, δραστήρια και κοινωνική. Πάντοτε τη θεωρούσα την αγαπημένη μου αδελφή. Μετέπειτα, έμελλε να πρωτοστατήσει στα προβλήματα που θα αντιμετώ-πιζα και να αναλωθεί τρομερά, ψυχικά και υλικά. Της το αναγνωρίζω βέβαια και την ευχαριστώ.

Η μητέρα μου άρχισε να δουλεύει, πότε καθαρί-ζοντας σπίτια, πότε πηγαίνοντας στις ελιές και στα

21

σταφύλια ή κάνοντας baby sitting για να βγουν τα προς το ζην.

Την ίδια εποχή ήρθε από την Αμερική μια θεία μου, που είχε κάνει περιουσία εκεί, δουλεύοντας χρόνια με το σύζυγο της. Αποφάσισαν να περάσουν τα τελευταία τους χρόνια πια στη Σητεία, αγόρασαν ένα παλιό αρχοντικό και εγκαταστάθηκαν.

Η θεία δεν είχε παιδιά και γνωρίζοντας το δράμα της οικογένειάς μου, πρότεινε στη μητέρα μου να αναλάβουν τη μικρή μου αδελφή, τη Μαρία.

Εκείνη την περίοδο, συγγενείς και φίλοι, παρό-τρυναν τη μητέρα μου να δώσει το παιδί να το μεγα-λώσουν, γιατί ήταν δεδομένο ότι το μέλλον της μικρής θα ήταν εξασφαλισμένο.

Για τους άλλους ήταν εύκολη υπόθεση. Κανείς δεν μπορούσε να διεισδύσει στα μύχια της ψυχής μιας μάνας και κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί το πόσο δύσκολο και οδυνηρό είναι να κοπεί ένας τέτοιος δεσμός αίματος.

Χρειάστηκαν μήνες για να πάρει αυτή τη μεγάλη απόφαση, που απορρέει από το πιο ακραίο σενάριο ζωής.

Και ενώ ο ομφάλιος λώρος δεν έλεγε να κοπεί, οι σκέψεις της είχαν γίνει... παγωμένος εφιάλτης. Μέσα στα δάκρυά της έφερνε το μέλλον της μικρής στο παρόν. Σαν κινηματογραφική ταινία περνούσε από μπροστά της η ζωή της Μαρίας δίπλα στη θεία μου. Ονειρική ζωή μακριά από τη μιζέρια, σπουδές και

22

τις ιδανικότερες προδιαγραφές για μια καλύτερη θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Σφίγγοντας λοιπόν την καρδιά της, τελικά συναίνεσε, επιτρέποντας στις συγκυρίες να κάνουν ματ στη σκακιέρα της ζωής.

Πράγμα που όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια ήταν το καλύτερο, μιας και όλη η περιουσία της θείας μετά το θάνατο της, σπίτι, αμπέλια, ελιές, κτήματα και μετοχές, κληροδοτήθηκε με την ενηλικίωσή της στη Μαρία.

Για ένα μικρό κορίτσι όμως, που από την αγκαλιά της μάνας βρέθηκε με «κηδεμόνες» αυστηρών αρχών, που γι' αυτούς πρωταρχικό ρόλο έπαιζαν οι τύποι και οι δήθεν φιλοφρονήσεις, η πλούσια ζωή που ζούσε, τα εντυπωσιακά φορέματα και τα λουκούλλεια γεύματα, φάνταζαν μηδαμινά μπρος στη ζεστή αγκαλιά της μάνας.

Η μαμά μου επισκεπτόταν συχνά τη Μαρία, αρκετά βράδια κοιμόταν μαζί της ενώ βέβαια τις γιορτές φρόντιζε να τη φέρνει στο σπίτι μας για να τις περνά μαζί μας.

Αργότερα όμως ο κλοιός στένεψε. Η θεία με τον τρόπο της αποτραβούσε τη μικρή, προκειμένου να εξαφανίσει κάθε σχέση μεταξύ παιδιού και μάνας. Η μητέρα μου αγράμματη γυναίκα, πλην όμως έξυπνη κατάλαβε καλά την πρόταση που της έγινε κάποια στιγμή να υιοθετηθεί η μικρή από τη θεία της. Συνει-δητά, υπέγραψε τα χαρτιά αλλά σαν μάνα που κλείνει την καρδιά της για το καλό του παιδιού της,

23

συνηγόρησε. Παρόλο που το παραπάνω κρίθηκε ωφέλιμο για τη Μαρία, η τελευταία δεν συγχώρεσε ούτε μια στιγμή την κίνηση της μητέρας μου.

Με τη Μαρία, πάντα είχα την πιο στενή σχέση απ' όλα τα αδέλφια μου. Καταλαβαίνοντας εκείνη την εύθραυστη φΰση που διέθετα, με υπερασπιζόταν και με προστάτευε με κάθε τρόπο. Περνούσαμε πολλές ώρες μαζί και μεγαλώνοντας εγώ, παίζαμε κουμκάν, επιτραπέζια πα ιχν ίδ ια και πίνοντας τσαγάκι διαβάζαμε τα περιοδικά της εποχής, όπως Μανίνα, Πάττυ και Φαντάζιο.

Μοιραζόμασταν τις δουλειές του σπιτιού και αρκε-τές φορές αψιμαχούσαμε και ξυλοφορτωνόμασταν. Δεν θυμάμαι να έχω παίξει τόσο ξύλο με άλλο άτομο στη ζωή μου, όσο με την αδελφή μου. Καρκίνος εκείνη, Ιχθείς εγώ, ανταγωνιστικά άτομα και οι δυο. Ομηρικοί καυγάδες, μάχες ολόκληρες.

Η μαμά είχε βρει δουλειά σαν μαγείρισσα, στο νοσοκομείο της Σητείας. Εγώ πήγαινα παιδικό σταθμό, ενώ ο αδελφός μου είχε μπλέξει με τα κωλό-παιδα της πόλης και κάθε μέρα φώναζαν τη μαμά στο τμήμα.

Έ χ ω προσέξει ότι οι αστυνομικοί διατηρούν ένα μίσος για τις χήρες γυναίκες, λες και πιστεύουν ότι δολοφόνησαν οι ίδιες τους άντρες τους. Τα του «φρόντισε τα παιδιά σου κυρά μου, κλεφτρόνια θα τα βγάλεις», είναι μια από τις ατάκες που πετούσαν συχνά στη μαμά μου.

24

Τότε κάπο ια μέρα συνέβη. Είχε γ ίνε ι μια ληστεία σε ένα χρυσοχοε ίο και ε ίχαν βάσιμες υποψίες ότι ήταν μπλεγμένος ο Αλέκος. Της έδω-σαν λοιπόν μια ωραία λύση κατ' αυτους για κάποιο

Η Τζένη με την ανηψιά της. ι γ ορφανοτροφε ίο όπου θα μπορούσε να εγκλειστεί ο έφηβος μέχρι να ξεπεράσει τη δύσκολη αυτή μετεφηβική φάση και να μπορέσει να επανενταχθε ί σαν σωστός άνθρωπος στην κοινωνία έπειτα. Έμμεσος εκβια-σμός των αστυνομικών που ήθελαν να βγάλουν το «τσογλάνι» για λίγο απ' τη μέση και της έδωσαν να καταλάβει καλά, ή μερικούς μήνες ορφανοτροφείο, ή φυλακή ανηλίκων.

Με δάκρυα στα μάτια, συναίνεσε πάλι η μάνα για τον εγκλεισμό του αδελφού μου, που απ' όσο ξέρω πέρασε τις χειρότερες και πιο τραυματικές εμπει-ρίες της ζωής του ο' αυτή τη μαύρη τρύπα.

Τον δικαιολογώ απόλυτα για τα κουσούρια στην ψυχή του και στη συμπεριφορά του, που του έχουν μείνει. Ευτυχώς ήταν γερός χαρακτήρας και άντεξε

25

όσο άντεξε μιας και η μαμά τον απεγκλώβισε σύντομα.

Ούτε ο αδελφός μου της το συγχώρεσε εύκολα.... Χωρίς να θέλω να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου,

ποτέ δεν ξέρεις μια μάνα πώς σκέφτεται για το καλό των παιδιών της. Γι' αυτό θεωρώ ότι πρέπει να της δίνονται ελαφρυντικά και να ανακηρύσσεται αθώα λόγω αμφιβολιών ή για φόνο εξ αμελείας στο μεγάλο δικαστήριο της ζωής.

Η ζωή της μαμάς στο νοσοκομείο είχε γίνει αφό-ρητη, ο προϊστάμενος διαρκώς της έκανε ανήθικες προτάσεις και μη έχοντας ανταπόκριση την τιμω-ρούσε, όπου και όποτε του δινόταν η ευκαιρία. Κάθε φορά που αργούσε γιατί έπρεπε να μας φροντίσει της έκοβε κάτι απ' το μισθό της. Κάθε φορά που την έπιανε να βάζει στην τσέπη της λίγη σοκολάτα ή ψωμί την έβγαζε σε αναφορά.

Το ποτήρι μια μέρα ξεχείλισε όμως.... Καταρρακτώδεις βροχές έπλητταν για μέρες τη

Σητεία. Το αποχετευτικό σύστημα της πόλης, τα μαύρα του τα χάλια, και για να περάσεις τους δρό-μους ήθελες αδιάβροχο, γαλότσες και βάρκα συνάμα.

Ή τ α ν η ώρα που σχολούσα από τον παιδικό σταθμό και η μητέρα μου μη έχοντας κανονίσει γυναίκα να με παραλάβει, ζήτησε από την άλλη μαγείρισσα να την αντικαταστήσει για δέκα λεπτά. Εκείνη φυσικά δέχθηκε, της συνέστησε όμως να κάνει γρήγορα, πριν έρθει ο προϊστάμενος.

26

Η Τζένη με τη μητέρα της.

Ενώ ετοιμαζόταν να βγει στη βροχή η μαμά μου, ο προϊστάμενος ήρθε και απαίτησε από εκείνη να του κάνει τσάι. Αγανακτισμένη η μητέρα μου ετοίμασε το αφέψημα και ζητώντάς του συγγνώμη ετοιμάστηκε να φύγει. «Για που το 'βαλες κυρ-Άννα;» και ορθώνοντας το ανάστημά του της έφραξε την πόρτα. «Το παιδί μου κύριε προϊστάμενε, έχει σχολάσει και επειδή κλείνει ο σταθμός φοβάμαι μη μου το κλείσουν απ ' έξω και μου πνιγεί στους δρόμους, βλέπετε τι καιρό έχει». «Δεν έχεις να πας πουθενά, αναφώνησε εκείνος, όχι πριν σου το επιτρέψω». Και για μια ακόμα φορά την πλησίασε με τις πρόστυχες διαθέσεις του. Και αυτή τη φορά την έκλεισε στην αγκαλιά του κολλώντας τα χείλη του στα δικά της. Η οργισμένη μάνα κουβαλώντας

I

27

Η Τζένη με την μητέρα της και τη θεία της.

τις κακουχίες τόσων χρόνων, θυμήθηκε όλες τις παρόμοιες στιγμές που είχε ζήσει και όλες τις δουλειές από τις οποίες είχε απολυθεί, για τους ίδιους ακριβώς λόγους.

Ξέσπασε φρενιασμένη ορμώντας κατευθείαν με τα νύχια της, σπάζοντας του τα γυαλιά που φορούσε, ενώ συνάμα αρπάζοντας την κατσαρόλα με τα φασόλια που έβραζαν για τους ασθενείς του νοσο-κομείου, καυτή όπως ήταν του την έφερε στο κεφάλι.

28

Τρέχοντας έξω από το κτίριο με τις παντόφλες τις λαστιχένιες της δουλειάς, πλησίασε στον παιδικό σταθμό αναζητώντας κάτι που θα με πρόδιδε.

Οι πόρτες του είχαν κλείσει όμως και δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω. Φωνάζοντας το όνομά μου, κατηφό-ρισε το δρόμο προς την πλατεία που κατέληγε στο λιμάνι και ουρλιάζοντας ακατάπαυστα έψαχνε στη θάλασσα, ένα περασμένο τρόμο. Ρωτώντας από εδώ και από εκεί και ενώ ήταν έτοιμη να καταρρεύσει, κλαίγοντας γοερά αντικριστά σε ένα πεζοδρόμιο αναγνώρισε το σπλάχνο της που ήταν κουλουρια-σμένο στην εσοχή του τοίχου με μια θάλασσα βαθιά τριγύρω μου και με κύματα δυο μέτρα στα παιδικά μου μάτια πάντα.

Έκλαιγα και εγώ ενώ συγχρόνως άνοιγα τα χέρια μου ψάχνοντας να μπω σε μια ζεστή αγκαλιά που με δέχτηκε σφιχτά. Επιτέλους ήμουν ασφαλής. Το τραγούδι της βροχής έγινε ένα με τα κλάματά μιας...

Φυσικά κατήγγειλε τον προϊστάμενο στους ανώ-τερους ο οποίος μετατέθηκε αμέσως. Συγχρόνως με το σκάνδαλο όμως έχασε τη θέση της και εκείνη. Ή τ α ν η κρίσιμη στιγμή γ ια τη μητέρα μου να αποφασίσει. Αφήνοντας τη μικρή στη θεία πήρε τα δύο αγόρια και αναχωρήσαμε για Αθήνα. Αφήσαμε πίσω μια Σητεία μίζερη, εχθρική, απολίτιστη.

Δεν είπαμε αντίο καν...

29

Γυμναστικές επιδείξεις. Η Τζένη δεξιά (Προσέξτε πόζα).

Γυμναστικές επιδείξεις. Η Τζένη αριστερά.

30

31

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Το πρώτο φιλί που έκλεψε την ανάσα μου

Η μεγαλύτερη μου αδελφή, Ευγεν ία , τόσα χρόνια στην Αθήνα είχε τελειώσει το σχολείο

και βρίσκοντας δουλειά σε ένα χρυσοχοείο, είχε ήδη συνάψει σχέσεις με ένα λίγο μεγαλύτερο αγόρι που δούλευαν μαζί, τον μετέπειτα σύζυγο της και γαμπρό μου.

Ο Γιώργος, ένα αξιαγάπητο παλικάρι, δουλευτα-ράς, έντιμος, με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, ο τέλειος σύντροφος για εκείνη. Έ μ ε ν α ν σε ένα σπίτι στο κέντρο της Αθήνας και με όλη την καρδιά τους δέχθηκαν να μας φιλοξενήσουν μέχρι να τα πάμε καλύτερα.

Το ζ ευγάρ ι στάθηκε δ ίπλα μας απ ' όλες τις απόψεις. Έβαλαν τον Αλέκο να μάθει την τέχνη της

32

χρυσοχοΐας και βρήκαν δουλειά οικονόμου στη μαμά σε κάτι ηλικιωμένες κυρίες.

Ήταν η εποχή που άρχισα να πηγαίνω δημοτικό. Τα πράγματα βάδιζαν προς το καλύτερο και ενώ έπειτα βρήκαμε και εμείς ένα σπίτι κοντά στην αδελφή μου, η ζωή κυλούσε όμορφα.

Ο θάνατος της θείας στη Σητεία ανατάραξε τα νερά. Κληρονόμος της μεγάλης περιουσίας ήταν πια η Μαρία. Όταν τελείωσαν οι εκκρεμότητες με τα τυπικά ήρθε και εκείνη να μείνει μαζί μας. Σαν μια οικογένεια επιτέλους μαζί, οι χρονιές πέρασαν μέσα στη γαλήνη του σπιτιού, ανέμελες, ζεστές, θερμά οικογενειακές.

Τα προβλήματα όμως έμελλε να ξαναρχίσουν, η Μαρία παρασυρόμενη από τη ροή του χρήματος και περνώντας άσχημο μετεφηβικό στάδιο, λόγω των υπερβολικών κιλών της ξεσπούσε ξοδεύοντας αλόγιστα και σπαταλώντας μέρα με τη μέρα τους κόπους άλλων βέβαια αλλά που απέκτησε με κόστος ψυχής.

Με τα μυαλά πάνω απ' το κεφάλι δεν λογάριαζε τίποτα. Θα το μετάνιωνε όμως πολύ αργότερα...

Ήταν η εποχή της σεξουαλικής απελευθέρωσης, των χίπις και των εξεγέρσεων, των πολλών πάρτις, των διαδηλώσεων, της ΚΝΕ και του Οδηγητή... που παρασύρει και τον αδελφό μου στις φάσεις των καράτε και της τσόντας που όλοι λίγο ή πολύ έχουμε περάσει.

33

Στο μεταξύ η Ευγενία αρραβωνιάζεται τον Γιώργο και η μαμά πιάνει δουλειά σε ε'να αστυνομικό τμήμα λαντζέρισσα. Αλλάζοντας σπίτι στην Καλλιθέα και συγχρόνως αναστατώνοντας τη ζωή μας.

Η Μαρία έχει ήδη εγκαταλείψει το σχολείο και εμάς ενώ ο Αλέκος δεν δουλεύει , η μαμά μας συντηρεί όλους.

Κάποια στιγμή το Αστυνομικό τμήμα έκλεισε γιατί το μετέφεραν κάπου αλλού και βρίσκοντας κάτι καλύτερο η μαμά στην πολυκατοικία που μέναμε, εκτελούσε χρέη οικιακής βοηθού σε μια πλούσια κυρία η οποία ναι μεν την πλήρωνε καλά αλλά της έψηνε κάπου κάπου το ψάρι στα χείλη, γνωρίζο-ντας πόσο ανάγκη είχε εκείνα τα χρήματα. Την κρατούσε μέχρι αργά γιατί έπαιζε χαρτιά όλο το βράδυ με τις κοσμικές φίλες της, και ήθελε τη μάνα μου για να τους αδειάζει τα τασάκια και να τους κάνει καφέδες.

Απ' αυτά τα πρώτα περισσευούμενα λίγα χρή-ματα, πήραμε την πρώτη μας τηλεόραση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το μαγικό κόσμο που ανοίχθηκε μπρος στα μάτια μου.

Ήταν η εποχή της ΥΕΝΕΔ και του ΕΙΡΤ... Ο Ζάχος Χατζηφωτίου μπρος στα μάτια μου και κοντά του μια πλειάδα από σειρές... Η Βιονική Γυναίκα, οι Αγγελοι του Τσάρλι, το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, ο Άγνωστος Πόλεμος και ο Παράξενος Ταξιδιώτης μου έμειναν μέχρι σήμερα ξεπηδώντας

34

σε εποχές αθωότητας που έφυγαν και δεν πρόκει-ται να ξανάρθουν ποτέ πια. Λόγια και εικόνες που ανέπτυξαν τη φαντασία μου, καλλιέργησαν το λόγο μου, διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μου.

Η τηλεόραση ήταν για μένα Θεός. Παρακολου-θούσα όλα τα προγράμματα απομυζούσα την κάθε κίνηση της Ραφαέλα Κάρα, το κάθε σκέρτσο της Αμάντα Ληρ, τις εκφράσεις της Αλίκης.

Αρχισα να μαθαίνω Αγγλικά από πολύ νωρίς χάρη στα ξενόγλωσσα σίριαλς.

Τότε ήταν που μαζευόμασταν όλοι στο σπίτι της Ευγενίας και εγώ ο «μικρός θεατρίνος» τους έβγαζα σκετσάκια μιμούμενος ό,τι μου είχε κάνει εντύπωση. Μεταμορφωνόμουν στο λεπτό και το χειροκρότημα των συγγενών και φίλων με έτρεφε και άφηνε τη φαντασία μου να οργιάζει. Ήταν η αθώα παιδική ηλικία που έφευγε, αθωότητα που για εκείνη κλαίω ακόμα....

Μην αντέχοντας το στραπάτσο, από την πλούσια κυρία, άλλο η μητέρα μου, την εγκατέλε ιψε βρίσκοντας δουλειά σε ένα σχολείο θηλέων στην Άνω Ηλιούπολη σαν καθαρίστρια. Το όνομα του σχολείου μού έχει μείνει: «Η Θεομήτωρ».

Βρίσκοντας ένα καινούργιο σπίτι κοντά στη στάση «Κανάρια» γράφτηκα για μια ακόμα φορά σε ένα καινούργιο σχολείο λίγο πιο κάτω από το «Θηλέων».

35

Ο αδελφός μου επιτέλους άρχισε δουλειά σαν πλακάς, η δε μικρή ξαναγύρισε στο σπίτι αφού ήδη είχε ξοδέψει τα μισά χρήματα της περιουσίας. Βρίσκοντας και εκείνη δουλειά σαν πλασιέ βιβλίων οραματιστήκαμε για άλλη μια φορά μια ζεστή οικο-γενειακή ατμόσφαιρα.

Πήγαινα πολύ συχνά και έβλεπα τη μητέρα μου την ώρα της δουλειάς της και μου φαινόταν όλα τόσο μαγικά εκεί μέσα. Θυμάμαι ακόμα τα αμέ-τρητα κουτάκια με τις παιδικές ασπιρίνες, με γεύση φράουλα που στα κρυφά κατέβαζα σαν καραμέλες. Τους χώρους τους τεράστιους που έλαμπαν από καθαριότητα και μέσα στα παιδικά μου μάτια οι καλόγριες που εκπαίδευαν τα κορίτσια, προκα-λούσαν δέος στα μάτια μου δίνοντάς μου τα πρώτα μου ερεθίσματα και φέρνοντας με κοντά στο Θεό.

Από την πρώτη στιγμή σε εκείνο το περιβάλλον, πλημμυρισμένος από τόσα κορίτσια, αισθανόμουν πιο άνετα από ότι ίσως θά 'πρεπε. Η μητέρα μου όμως βλέποντας τα πρώτα δείγματα θηλυπρέπειας που γίνονταν όλο και πιο έντονα με την πάροδο του χρόνου φρόντισε να βρει άλλη δουλειά καταλα-βαίνοντας ότι η επαφή μου μόνο με κορίτσια ήταν ανησυχητικά επικίνδυνη.

Η καινούργια δουλειά της μαμάς δεν ήταν τόσο προσοδοφόρα αλλά τουλάχιστον ήταν λιγότερο κουραστική. Σε μια βιοτεχνία εσωρούχων, στην ίδια περιοχή της Ηλιούπολης, ταξινομούσε εσώρουχα,

36

κάλτσες και πιζάμες. Νάσσυ και εγώ ανάμεσα σε σλιπάκια ανδρικά, κιλότες και σουτιέν να περιφέ-ρομαι μες στο βρακομάνι και να κορδώνομαι σαν γύφτικο σκεπάρνι.

Η ιδιοκτήτρια, μια γυναίκα πολύ open minded είχε ψιλοκαταλάβει ότι κάτι περίεργο συνε'βαινε μαζί μου γιατί ο γιος της, ένα συνομήλικο μου αγόρι, τον οποίο γνώρισα και συμπάθησα, μάλλον ανήκε στην ίδια «κατηγορία» με εμένα.

Συνειδητά πιστεύω ότι ήταν το πρώτο ομοφυλό-φιλο αγόρι που γνώρισα. Χωρίς ακόμα το μυαλό μου να πηγαίνει στο πονηρό ήξερα ότι η συλλογή από φωτογραφίες ανδρών με σλιπάκια που διέθετε, είχαν κάποιο μαγικό σκοπό που αφορούσε λατρευ-τικούς, ιεροτελεστικούς στόχους.

Τον έβλεπα με τι πάθος κοιτούσε τα διογκωμένα σώβρακα, τα μυώδη πόδια με τις τρίχες, τις καλο-γυμνασμένες κοιλιές και κατά κάποιο τρόπο συμμετείχα και εγώ σε ένα είδος καλλιστείων ανδρών με σώβρακα. Βγαίναμε έξω από το μαγαζί και με όλη την παιδική πονηρή αφέλεια που μας διακατείχε, βλέπαμε άνδρες όλων των ηλικιών και τύπων και αξιολογούσαμε βγάζοντας τον νικητή που κατά τη γνώμη μας θα ήταν ο πιο νταβραντωμένος. Ποτέ βέβαια, τουλάχιστον εκείνη την εποχή, δεν ανακάλυψα από κοντά τα προσόντα των ανδρών.

37

Ο Αλέκος, είχε αρχίσει να τσακώνεται συχνά με τη μαμά και η Μαρία εξακολουθούσε να παχαίνει ενώ έβρισκε διέξοδο σε μυστικιστικές, Ινδούιστικές θρησκείες με πατσουλιά και σιτάρ.

Ήταν η εποχή που και εγώ άρχισα να έχω μουσική άποψη γι ' αυτό και μέχρι σήμερα λατρεύω τις «έθνικ» επιρροές.

Οι μέρες μου στο σχολείο περνούσαν έντονα μια και πάντα ατίθασο αγόρι, πρωτοστατούσα στις επαναστάσεις των λεγόμενων «συμμοριών» του Δημοτικού, τσακωνόμουν συχνά με τα άλλα αγόρια, ενώ φλέρταρα τα κορίτσια.

Τότε μια μέρα συνέβη.... Σχολώντας και συνοδεύοντας ένα συμμαθητή μου

στο σπίτι του (αυτό το αγόρι μού έχει μείνει μέχρι σήμερα στη μνήμη. Ψηλός, ξανθός με γαλάζια μάτια, όμορφος με φοβερά σαρκώδη χείλη και μια ελιά λίγο πιο πάνω από το στόμα του), ενώ έμπαινε στο ασανσέρ και χαιρετώντάς τον ετοιμαζόμουν να φύγω με τράβηξε μέσα και κολλώντας τα θεσπέσια χείλη του στα δικά μου έκλεψε την ανάσα μου και ανέβασε την αδρεναλίνη μου στο έπακρο.

Δεν ήξερα πώς να αντιδράσο), έχασα το φως μου, ζαλίστηκα, αφέθηκα στα χέρια του και το απόλαυσα. Άξαφνα πάγωσα, είχα τρομοκρατηθεί, όχι μόνο γιατί ήταν κάτι πέρα από τη λογική, κάτι παράνομο, παράξενο, πρωτόγνωρο, όχι μόνο γιατί ένα αγόρι δεν επιτρεπόταν να φέρεται έτσι σε ένα άλλο αγόρι

38

(σύμφωνα με την ηθική και τη λογική της κοινω-νίας) αλλά γιατί πάνω απ' όλα ανακάλυψα όχι αηδία σε αυτό το φιλί, ούτε απέχθεια, αλλά μια απέραντη ηδονή, μια ανακούφιση στους προβληματισμούς μου, μια εξήγηση στις ιδιοτροπίες που κατά και-ρούς είχα, μια απάντηση στις ερωτήσεις του μυα-λού μου.

Και τότε ήρθε ο φόβος του διαφορετικού, οι ενοχές προς την εκκλησία και όλα όσα είχα διδαχθεί, ο τρόμος του εξευτελισμού, ο διασυρμός της οικογέ-νειάς μου, η ατίμωση του αδελφού και η προσβολή της μάνας, η κοροϊδία ενός σχολείου και μιας ολόκληρης κοινωνίας και η σκληρή τιμωρία που θα επερχόταν.

Κατακόκκινος από ντροπή και με την καρδιά μου να ηχεί ως τα αυτιά μου, έσπρωξα το αγόρι και τό 'βαλα στα πόδια. Ήξερα.. . . Κατάλαβα ότι μου άρεσαν τα αγόρ ια ερωτικά πλέον.

Διαπίστωσα ότι πλη-σίαζα τα κορίτσια και τα φλέρταρα, όχι γιατί

Η Τζένη σε ηλικία 10 ετών τα έ β λ ε π α σ ε ξ ο υ α λ ι κ ά με την ανηψιά της αλλά γιατί ήθελα να τα

39

εξερευνήσω. Αποτύπωνα τις κινήσεις τους, τον τρόπο που περπατούσαν, που μιλούσαν, το γέλιο τους, τα καπρίτσια τους και όλα σιγά σιγά ξεδια-λύνονταν.

Τώρα κατάλαβα γιατί την ώρα της γυμναστικής δεν ξεκολλούσα τα μάτια μου από τα γυμνά κορμιά των συμμαθητών μου, γ ιατ ί έβρισκα δ ιαρκώς ευκαιρίες να τσακωθώ μαζί τους, ώστε να τα αγγίξω και δήθεν για αστείο να πέφτω επάνω τους ενώ κυλιόμασταν στο χώμα. Τώρα ξεκαθαρίζει γιατί το ποδόσφαιρο με αηδίαζε και γιατί όποτε τα κορίτσια έπαιζαν με τις κούκλες ή τις κουμπάρες, εγώ έτρεχα και έπαιρνα αμέσως τον καλύτερο ρόλο. Τώρα ξέρω... γιατί η καρδιά μου κάθε φορά που έβλεπα ένα φιλμ με πονηρό περιεχόμενο, ταυτιζόμουν με το θηλυκό μέρος και όχι αντίστροφα.

Κλειδαμπαρώθηκα στην τουαλέτα του σπιτιού μου πιστεύοντας ότι αφού εγώ γνώριζα, όλοι γνώριζαν. Με τι μούτρα θα αντίκριζα τη μάνα μου που ήμουν το παλικαράκι της όπως μ' έλεγε, τον αδελφό μου που καμάρωνε για μένα και στο άκουσμα του ονόματος μου έβλεπε τον πατέρα μας;

Ή ξ ε ρ α ότι είχα κάνει κάτι τρομερό... και το απόλαυσα και αυτό ήταν το χειρότερο αμάρτημα. Αλλά δεν μετάνιωνα. Ένιωθα ένα βάρος να έχει μετατοπισθεί. Η γνώση που πια είχα με ανακούφιζε, παίρνοντας θάρρος φίλησα το είδωλο μου στον καθρέφτη του μπάνιου και βγήκα έξω.

40

Απόλαυσα το καλύτερο ψητό κοτόπουλο με πατάτες που έφαγα ποτέ μου...

Η Μαρία κάποια στιγμή αποφάσισε να κατέβει μόνιμα στη Σητεία και να μείνει στο σπίτι που της άφησε η θεία της.

Η βιοτεχνία που δούλευε η μαμά δεν πήγαινε καλά και η αφεντικίνα της την έκλεισε.

Ο αδελφός μου ξανακωλοβάραγε και εγώ είχα τελειώσει την πέμπτη δημοτικού.

Πήραμε λοιπόν την απόφαση να κατέβουμε μόνιμα αυτή τη φορά στην Κρήτη. Αποχαιρετώντας τον Γιώργο και την Ευγενία σαλπάραμε με το Candia. Βλέποντας την Αθήνα να χάνεται από τα μάτια μου το μυαλό μου πισωγύρισε στην πρώτη μου ατασθαλία. Άραγε γιατί ποτέ ο ξανθός μου Άδωνις δεν ανέφερε το γεγονός σε κανέναν; Μήπως τάχα από ντροπή ή φόβο συνάμα ή μήπως γιατί είχε κάνει τις ίδιες σκέψεις που είχα κάνει και εγώ; Σημασία είχε ότι τον ευχαριστούσα που ξύπνησε ή αν θέλετε με βοήθησε να αναγνωρίσω τα σημάδια μέσα μου.

Χάνοντας ολότελα τον Πειραιά από τα μάτια μου με το παιδιάστικο μυαλό μου του ευχόμουν ό,τι καλύ-τερο στη ζωή του.

Κουλουριάστηκα στην αγκαλιά της μάνας μου και αποκοιμήθηκα με την εικόνα των γαλάζιων ματιών εκείνου, αποτυπωμένη για πάντα μέσα μου.

41

"Χρόνια πολλά μητέρα "

43

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

Ο μικρός παραβάτης - Η πρώτη αποπομπή

Η Σητεία είχε αλλάξει εντελώς στη διάρκεια των χρόνων που απουσιάζαμε. Καινούργιο

λιμάνι, εκσυγχρονισμός των καφέ, των μπακάλικων και των ξενοδοχείων.

Πατήσαμε το πόδι μας στη μάνα γη και μια αισιό-δοξη αύρα μας πλεύρισε όλους. Συγγενείς και οικο-γ ε ν ε ι α κ ο ί φίλοι περ ίμεναν στο λιμάνι και μια εγκάρδια υποδοχή έκανε το χαμόγελο να πλατύνει στο στόμα μας.

Μπαίνοντας στο σπίτι μόνο τότε κατάλαβα σε τι πλούτη ζούσε τόσα χρόνια η θεία και τι ζωή είχε προσφέρει στην αδελφή μου. Τεράστια αυλή στην είσοδο με όλων των ειδών τα δέντρα και φυτά ενώ 2-3 δωμάτ ια βρ ίσκονταν δ ι α σ κ ο ρ π ι σ μ έ ν α και χρησίμευαν σαν αποθήκες.

44

Ανεβαίνοντας τις επιβλητικές σκάλες αντίκρισα το σπίτι, μια μονοκατοικία απ' αυτές που βλέπουμε στις παλιές ταινίες της δεκαετίας του '30 με υπέροχη αρχιτεκτονική και 2 επίπεδα ταράτσες, ενώ υπήρ-χαν και 2-3 διαμερισματάκια από πίσω που είχαν και αυτά τις χρήσεις τους. Μουσμουλιές, γιασεμί, λεμονιές, γκρέιπφρουτ και τριανταφυλλιές πλαι-σίωναν ένα σπίτι 7 δωματίων και 2 τουαλετών.

Τα δωμάτια μέσα πανύψηλα, με βαριές πόρτες ξύλινες, πολυελαίους παλιούς και έπιπλα αντίκες. Κουρτίνες χρυσοκέντητες και καναπέδες βελούδι-νοι ενιο σερβίτσια από πορσελάνη και ασημικά συνέ-θεταν ένα νοικοκυριό εντελώς διαφορετικό από αυτό που ζούσαμε μέχρι σήμερα. Φανταστείτε και πόσα άλλα πράγματα θα υπήρχαν αν δεν τα είχε πουλήσει η αδελφή μου κάθε φορά που την έπιαναν τα κυκλοθυμικά της και τσακώνονταν με τη μαμά ή με τη μεγαλύτερη αδελφή μας που προσπαθούσαν να την προφυλάξουν από τυχόν αλόγιστες σπατάλες.

Η Μαίρη είχε ήδη ξοδέψει τα χρήματα της περι-ουσίας και έμεναν πια μόνο το σπίτι, τα αμπέλια και οι ελιές. Ο καθένας διάλεξε το δωμάτιο του και έπρεπε πια η μαμά να βρει δουλειά.

Πέρασα ένα από τα ομορφότερα καλοκαίρια της ζωής μου γνωρίζοντας καινούργιους φίλους και δημιουργώντας ενδιαφέρουσες παρέες.

Εκείνη την περίοδο είχε τελειώσει ένα γαλλικό ξενοδοχε ίο το «Κ» κλαμπ και έψαχναν γ ια

45

προσωπικό. Αμέσως η μαμά έκανε αίτηση και έγινε δεκτή.

Εκείνο που πάντα σκέφτομαι για τη μανούλα μου είναι, το πόσο σκληρά έχει δουλέψει για να μας μεγαλώσει και τι κακουχίες έχει υποστεί από δουλειά σε δουλειά, από στραπάτσο σε στραπάτσο και από αφεντικό σε αφεντικό, χήρα γυναίκα μόνη και καλλονή.

Τα δε μαύρα ρούχα που φορούσε μετά το θάνατο του πατέρα μου δεν τα είχε αποχωριστεί ούτε λεπτό. Φυσικά αυτό ήταν κάτι που όχι μόνο αποθάρρυνε τα «γουρούνια» τους προϊσταμένους της, αλλά απεναντίας τους διέγειραν. Αμέτρητες οι δουλειές που εγκατέλειψε εκείνη για λόγους ευνόητους.

Το ξενοδοχε ίο ήταν υπερπολυτελές και οι αποδοχές της μαμάς αρκετά καλές. Βέβαια ενοίκιο δεν είχαμε να πληρώσουμε, αλλά λόγω του ότι μας συντηρούσε όλους, ελάχιστα περ ίσσευαν γ ια αποταμίευση. Σαν καθαρίστρια που ήταν όλο και καμιά σοκολάτα έβρισκε και πότε πότε κανένα μαγιό ή μπλουζάκι ξεχασμένο από κάποιο Γάλλο.

Σαν ζιζάνιο εγώ που ήμουν, πάμπολλες φορές τρύ-πωνα τα βράδια στο ξενοδοχείο και παρακολου-θούσα άλλοτε τις ελληνικές βραδιές που διοργά-νωναν και άλλοτε τα θεατρικά σκετς που έπαιζαν. Τα δε μεσημέρια πού μ' έχανες πού μ' έβρισκες στην πισίνα να πλατσουρίζω με τα Γαλλάκια, και να κλέβω από τον μπουφέ πρωτόγνωρες λιχουδιές.

46

Τότε άρχισα ν' ανακαλύπτω τις γεύσεις από όλο τον κόσμο ώστε μέχρι και σήμερα αν μη τι άλλο η γευσιγνωσία μου να θεωρείται πλήρης.

Νάσου συνεχείς συστάσεις στη μαμά διότι απαγορευόταν τα παιδιά του προσωπικού να εμφα-νίζονται στο ξενοδοχείο. Αλλά εκεί εγώ, φαινόμουν από μικρός ότι θα λάτρευα την πολυτέλεια και το glam που θα γινόταν κάποτε τρόπος ζωής μου.

Ο Ζαν Μαρί και ο Πασκάλ ήταν υπεύθυνοι για την ψυχαγωγία και τις διάφορες εκδηλώσεις που γίνονταν. Πιστεύω ότι ήταν οι πρώτοι «εκδηλωμέ-νοι» ομοφυλόφιλοι που γνώρισα. Όλη η Σητεία τους σχολίαζε, αλλά συγχρόνως και τα μισά αγόρια είχαν περάσει απ ' το κρεβάτι τους (έτσι ακουγόταν τουλάχιστον). Κάθε φορά που τους αντίκριζα με πλημμύριζε ένα δέος και πότε κοιτούσα τα επιβλη-τικά ρούχα που φορούσαν και πότε το διακριτικό μακιγιάζ που έκαναν.

Εκείνο που με συνάρπαζε όμως ήταν το θρασύ-τατο κούνημά τους που τράνταζε τα πατώματα και έκανε τους συντηρητικούς της επαρχιακής πόλης να βγαίνουν από τα ρούχα τους. Αν μη τι άλλο τους ζήλευα γι' αυτό και θαύμαζα την απόλυτη ελευθερία που τους έδινε το δικαίωμα να το κάνουν.

Θυμάμαι τα βράδια που έμπαινα κρυφά στο καμπαρέ και έβλεπα αυτά τα θεσπέσια πλάσματα, να μεταμφιέζονται σε γυναίκες και με τις βαριές βλεφαρίδες και τις μακριές περούκες , πότε

47

μιμούμενοι τη Δαλιδά, πότε τη Μπριζίτ Μπαρντό, και άλλοτε την Εντίθ Πιάφ, ξεσήκωναν τους θαμώ-νες διεκδικώντας το χειροκρότημα, το θαυμασμό και την επιδοκιμασία τους. Φυσικά αργότερα στο σπίτι μου έκανα τα ίδια μπρος στον καθρέφτη ζηλεύ-οντας τη δόξα τους.

Κάποιο βράδυ εκεί που ήμουν κάτω από ένα κάθι-σμα και παρακολουθούσα μεσ' στην καλή χαρά το πρόγραμμα, με τσάκωσε ο υπεύθυνος ασφαλείας του ξενοδοχείου και με οδήγησε στο καμαρίνι τους για να με επιπλήξουν. «Θα σε συγυρίσουν καλά οι ντί-βες μικρέ παραβάτη» μου είπε τρομοκρατώντάς με.

Τελικά είναι αλήθεια ότι μόνο ένας ομοφυλόφιλος μπορεί να καταλάβει πραγματικά έναν άλλον. Ο Ζαν Μαρί και ο Πασκάλ κοιτάχτηκαν με σημασία στα μάτια και αντί να με μαλώσουν όπως περίμενα, με μια θεατρινίστικη κίνηση, μου είπαν κάτι που σημάδεψε όλη τη μετέπειτα πορεία μου. «Η καρδιά σου, μικρό παραδείσιο πουλί, θα σε οδηγήσει μέσα από οδυνηρούς δρόμους, δύσβατα μονοπάτια και α ιμάτινες λίμνες, σ' αυτό που πραγματ ικά θα αναζητήσεις. Μην το προδώσεις όποιο κι αν είναι το τίμημα. Πέτα μακριά τώρα, πέτα μακριά». Χαρίζοντάς μου ένα φτερό από παγώνι με αποχαι-ρέτησαν και ξαναβγήκαν στη σκηνή. Καθώς απομακρυνόμουν το χειροκρότημα έμοιαζε σαν καταρράκτης που με τραβούσε μέσα του.

48

Σε γενικές γραμμές ήμουν άτακτο παιδί. Εξαφα-νιζόμουν ώρες από το σπίτι, έπαιρνα σβάρνα τα χωριά, χανόμουν μέσα στα δάση και τα ρυάκια κυνη-γώντας πρόβατα και κατσίκες, και άλλες φορές πάλι έκλεβα τα αυγά από τα κοτέτσια των χωριατών και τα έδινα στη μαμά μου λέγοντάς της ότι μου τα χάριζαν.

Μια νΰχτα γυρνώντας σπίτι από τις εξορμήσεις μου βρήκα στο δρόμο έναν ψιλομεθυσμένο αλλο-δαπό άντρα γύρω στα 40, ο οποίος με πλησίασε και μου είπε ότι θα μου έδινε χρήματα αν τον οδηγούσα ως την πανσιόν του, επειδή δεν αισθανόταν πολύ καλά. Εγώ χωρίς να φοβάμαι και με μια αφέλεια ενδεικτική τον οδήγησα μέχρι και μέσα στο δωμάτιο του. Εκείνος κατευθύνθηκε στο μπάνιο και λίγα λεπτά αργότερα εμφανίστηκε μπροστά μου εντελώς γυμνός. Προσπαθώντας να με γραπώσε ι και μπαίνοντας εγώ στο πνεύμα τον έσπρωξα μακριά μου και όπου φύγει φύγει.

Ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπιζα σεξουα-λική επίθεση και πήρα τέτοια λαχτάρα που έκανα χρόνο ρεκόρ να φτάσω μέχρι την αυλόπορτα του σπιτιού μου. Από τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην εμπιστεύομαι εύκολα ανθρώπους.

Κάποια στιγμή η Μαρία αποφάσισε να κάνουμε πανσιόν κάποια μέρη του σπιτιού, ώστε να εξοικο-νομούμε έξτρα χρήματα. Η ιδέα έπιασε. Παίρνοντας τη σχετική άδεια από την αστυνομία το «Φλησκούνι»

49

όπως το ονομάσαμε ήτανε έτοιμο να δεχτεί τουρίστες που θα περνούσαν τις διακοπές τους στα μέρη μας.

Εγώ γνωρίζοντας Αγγλικά κατηφόριζα κάθε πρωί στο λιμάνι όπου ψάρευα κάθε λογής ξένους που χρειάζονταν μια στέγη και πρωινό. Οι δουλειές πήγαιναν πολύ καλά και ήταν μια ακόμα ευκαιρία να έρθω σε επαφή με ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο που τόσο με γοήτευε.

Το καλοκαίρι έφτανε στο τέλος του και μαζί άρχιζαν και οι ταλαιπωρίες του φθινοπώρου. Ο Σεπτέμβρης με βρήκε στην έκτη τάξη του δημοτι-κού, ενώ ο χειμώνας θα επιφύλασσε εκπλήξεις και γεγονότα που θα σημάδευαν όλη τη ζωή μου.

Ήταν ο καιρός που ο αδελφός μου θα παρου-σιαζόταν για φαντάρος και δεν θα έλεγα ότι του άρεσε ιδιαίτερα αυτό. Τελικά ετοίμασε τα πράγματά του και με δάκρυα στα μάτια τον αποχαιρετήσαμε.

Κανονικά η πανσιόν δεν δεχόταν πια κόσμο, αφού η καλοκαιρινή σεζόν είχε τελειώσει. Τότε αποφα-σίσαμε να ενοικιάσουμε τα 4-5 εξωτερικά δωμάτια σε φαντάρους ή σπουδαστές που θα χρειάζονταν ένα οικογενειακό περιβάλλον τους μήνες που θα είχαν ανάγκη να μείνουν.

Ομολογώ νοικιάστηκαν σχεδόν αμέσως και ήταν μία ευχάριστη νότα, μια και το σπίτι είχε συνέχεια κόσμο και εμένα όντας κοινωνικό άτομο και δρα-στήριο αυτή η αλλαγή μ' ενθουσίαζε. Ταυτόχρονα έκλεισε το ξενοδοχείο που δούλευε η μαμά, οπότε

50

δέχτηκε την πρόταση του νοσοκομείου της Σητείας να τη χρησιμοποιήσει.

Οι μέρες μου στο σχολείο περνούσαν ευχάριστα και απολάμβανα την παρέα των κα ινούργ ιων συμμαθητών μου, ενώ αναστάτωνα τους δασκάλους κάνοντας και από μία καινούργια μπαγαποντιά. Ιδιαίτερη εκτίμηση όμως έτρεφα στην κυρία Δήμη-τρα, μία πολύ καθώς πρέπει δασκάλα που είχε σύζυγο τον επιθεωρητή του σχολείου, ένα καραφλό, καλοκάγαθο ανθρωπάκι (στην ουσία μου θύμιζαν τη χοντρή του θησαυρού και τον άντρα της).

Η συμπάθεια ήταν όμως αμοιβαία, και το ζευγάρι με καλούσε συχνά για φαγητό στο σπίτι τους και άλλοτε πάλι τους συνόδευα στο σινεμά ή στο λούνα παρκ. Δεν είχαν παιδιά γι' αυτό πιστεύω έδιναν σε εμένα τη στοργή και τη φροντίδα που θα έδιναν στο δικό τους το παιδί. Οι άνθρωποι αυτοί διαμόρφω-σαν το χαρακτήρα μου και με βοήθησαν να δω τη ζωή από άλλο πρίσμα. Φυσικά η συμπεριφορά τους απέναντι μου ήταν προνομιακή εν αντιθέσει με τους άλλους μαθητές.

Τα πρώτα σύννεφα σκίασαν την καινούργια ζωή μας. Ο Αλέκος είχε λιποτακτήσει από το στρατό, ενώ η στρατονομία τον έψαχνε παντού. Ανάστατη η μητέρα, έκλαιγε από το πρωί ως το βράδυ μέχρι να τον ανακαλύψουν και να τον συλλάβουν. Νάσου η μαμά να τρέχει στη Λαμία και να τον εμψυχώνει πηγαίνοντάς του τσιγάρα και ρουχισμό.

51

Το δικαστήριο ορίστηκε και φτάνοντας η μέρα της δίκης με μία μαμά να κλαίει και να οδύρεται αν μη τι άλλο κατάφερε να μειώσουν την ποινή του συγκινώντας το δικαστήριο. Κάποιους μήνες στη φυλακή όμως τους έκανε.

Τα Χριστούγεννα έφτασαν και τα περάσαμε όλοι μαζί, συγγενείς, φίλοι, γνωστοί καθώς και οι σπου-δαστές και οι φαντάροι που έμεναν στην πανσιόν. Κάποια στιγμή και ενώ η διασκέδαση έφτανε στο τέλος της, πρόσεξα τον Κώστα έναν από τους φαντά-ρους να με κοιτά παράξενα. Εγώ κατακοκκίνισα γιατί ήταν ένα αγόρι που μου άρεσε απ' την πρώτη στιγμή. Τα μάτια του ήταν κολλημένα διαρκώς πάνω μου, το βλέμμα του αναζητούσε το δικό μου και τσουγκρίζοντας τα ποτήρια το χέρι του επεδίωκε να ακουμπήσει το δικό μου. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει, το κεφάλι μου γύριζε, ένιωθα να χάνομαι στη δική του ματιά και ήμουν έτοιμος να αφεθώ σε κάτι που θα ήταν άκρως επικίνδυνο, όχι μόνο γιατί δεν ήθελα να καταλάβουν οι δικοί μου τίποτα, αλλά και γιατί φοβόμουν αυτό το οποίο ακόμα δεν είχα εξερευνήσει. Φοβόμουν τις αντιδράσεις μου, τον ίδιο τον εαυτό μου.

Ζήτησα συγγνώμη και καληνυχτίζοντάς τους όλους κατευθύνθηκα στο δωμάτιο μου και έπεσα στο κρεβάτι . Τα μάτια μου έμεναν κολλημένα στο ταβάνι. Τελικά τι ήμουν; Γιατί αντιδρούσα έτσι;

52

Μήπως έπρεπε να αναφέρω τα αισθήματα μου κάπου; Μήπως χρειαζόμουν ιατρική βοήθεια; Ήμουν φυσιολογικός; Υπήρχαν άραγε πολλοί σαν εμένα; Γιατί συνέβαινε αυτό; Τι προβλήματα θα αντιμετώπιζα στη μετέπειτα ζωή μου; Θα μπορούσα να γίνω καλά αν ήμουν άρρωστος; Ήθελα να γίνω καλά; Γιατί τα κορίτσια δεν με συγκινούσαν παρά μόνο φιλικά; Γιατί στις φαντασιώσεις μου έπαιρνα τη θέση της γυναίκας;

Τα ερωτηματικά έπεφταν το ένα πάνω στο άλλο στο μυαλό μου και θρυμματίζονταν μη βρίσκοντας απάντηση. Γυρνούσα στο κρεβάτι μου, ενώ κρύος ιδρώτας έρεε από τα μαλλιά μου. Ένιωθα να πνίγομαι και σηκώθηκα γρήγορα βγαίνοντας στην παγωμένη αυλή. Ανέβηκα στην ταράτσα, ενώ ρίγη διαπερνού-σαν όλη την ύπαρξή μου. Στριμώχτηκα στη γωνιά, ενώ διάχυτο το φως του φεγγαριού με έλουζε και παίρνοντας βαθιές ανάσες άρχισα να ηρεμώ.

Ξαφνιάστηκα από τα βήματα που ολοένα και πλησίαζαν. Η σκιά που ερχόταν απειλητικά προς το μέρος μου, έκανε τα μάτια μου να ανοίξουν διάπλατα, και η φωνή μου πνίγηκε καθώς πήγα να αρθρώσω κάτι. «Ο Κώστας είμαι» ψέλλισε εκείνος.

Πριν ακούσω τίποτα άλλο δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου και χώθηκα στην αγκαλιά του, ενώ τα αναφιλητά μου δυνάμωναν τόσο που νόμισα ότι κόντευα να εκραγώ.

53

Εκείνος χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου και παίρνο-ντας τα δάκρυα από τα μάτια μου με έσφιξε πιο δυνατά στην αντρίκεια του αγκαλιά.

Άρχισα να μιλάω στον Κώστα ακατάπαυστα. Μιλούσα, μιλούσα και δεν σταματούσα παρά μόνο για να πάρω ανάσα. Του είπα για το πρόβλημά μου, τις επιθυμίες μου, τους φόβους και τους ενδοια-σμούς που είχα, άνοιξα για πρώτη φορά την καρδιά μου σ' ε'ναν ολότελα άγνωστο. Κι εκείνος, και τον ευγνωμονώ γι' αυτό, ήρεμα και χαϊδεύοντάς μου τα μαλλιά τοποθετήθηκε.

Μου είπε λοιπόν ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι στον πλανήτη που αισθάνονται ακριβώς το ίδιο, η έλξη για το ίδιο φύλο προϋπήρχε από αρχαιοτάτων χρόνων και πως στην Αρχαία Ελλάδα ένα αγόρι για να ολοκληρωθεί σαν άντρας βρισκόταν κάποια στιγμή πλάι σ' έναν άλλο, συνήθως τον δάσκαλο του ή τον άντρα που τον είχε υπό την προστασία του. Μου μίλησε για ανθρώπους που αλλάζουν το φύλο τους με κάποιες επεμβάσεις και πως κατοχυρώνο-νται σαν γυναίκες έπειτα.

Μου εξήγησε πως η κοινωνία, χρόνια με τα χρόνια, αιώνες τους αιώνες χάριν της εκκλησίας και της υποκρισίας των ανθρώπων κάτι τόσο φυσιολογικό απ' τη στιγμή που δεν βλάπτει τον τρίτο κι έχει να κάνει με την αγάπη και ηδονή των ανθρώπων, το καταδίκαζε και το κυνηγούσε ανελέητα.

54

Μου είπε για ανθρώπους που ενώ οι ίδιοι είναι ομοφυλόφιλοι, μιλούν άσχημα και φε'ρονται σε τε'τοια άτομα με τον χειρότερο τρόπο από φόβο για την κρυφή τους ιδιωτική ζωή και από τρόμο για την αντιμετώπιση που δείχνει η κοινωνία σε τέτοια περιθωριακά άτομα.

Τα περισσότερα από αυτά που μου έλεγε δεν τα καταλάβαινα τότε, όπως την αλλαγή φύλου ή την υποκρισία της κοινωνίας αλλά παρόλα αυτά πολλές εξηγήσεις μου φάνηκαν ικανοποιητικές και μερικά χρόνια αργότερα απόλυτα κατανοητές.

Τότε εγώ τον ρώτησα αν εκείνος πήγαινε με αγόρια, και μου απάντησε «όχι». Έπεσα από τα σύννεφα. Πίστευα πως κάποιος που ήξερε γι' αυτά τα πράγματα ήταν, αν μη τι άλλο, του σιναφιού.

Ο Κώστας μου εξήγησε πως είχε δει πολλά στη ζωή του, παρότι ήταν 20 χρόνων και ήξερε στην Αθήνα πολλά τέτοια άτομα που τα θεωρούσε φίλους του και δεν τα έβλεπε ερωτικά. Μου συνέστησε να προσέξω τη συμπεριφορά μου γιατί.ήμουν πολύ μικρός ακόμα για να καταλήξω σε αποφάσεις και πως περνώντας την εφηβεία μου θα κατέληγα από μόνος μου έπειτα από προτροπή της ίδιας της φύσης.

Μου είπε επίσης να προσέξω το κούνημά μου το οποίο δεν καταλαβαινόταν από κάποιον άσχετο αλλά από κάποιον μπασμένο στα πράγματα γινόταν αντιληπτό. Με φίλησε στο μάγουλο και με συνό-δευσε έξω από το σπίτι. Τον καληνύχτισα και του

55

έκλεισα συνωμοτικά το μάτι. Μερικές εβδομάδες αργότερα, έφυγε με μετάθεση.

Απελπισμένος που είχα χάσει το μοναδικό σύμμαχο μου και αναγνωρίζοντας πια μερικά πράγ-ματα, έπαιζα ένα πα ιχν ίδ ι με τους γΰρω μου. Προσπαθούσα να καταλάβω από χειρονομίες, κινή-σεις ή εκφράσεις πόσοι ομοφυλόφιλοι υπήρχαν στη Σητεία. Ήξερα βέβαια πως πολλά αγόρια όπως είχε ακουστεί είχαν πλαγιάσει με τους ομοφυλόφιλους του γαλλικού ξενοδοχείου αλλά ποτέ δεν κατάφερα να αποκρυπτογραφήσω τους ίδιους. Πολλούς γνω-στούς από εκείνη την εποχή, τους συνάντησα πολύ αργότερα, στην πορεία μου στη λεωφόρο Συγγρού.

Στο σχολείο είχα ένα συμμαθητή τον Νίκο, που θα έλεγε κανείς ότι ήθελε σκόπιμα να βρίσκεται διαρκώς δίπλα μου, μου μιλούσε πιο φιλικά από άλλα αγόρια, με άγγιζε με περίεργο τρόπο. Τον έπιανα να με κοιτά ξεκάρφωτα στην τάξη, κοκκί-νιζε όταν τον μάλωνα ή τον πείραζα, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν με κολάκευε. Με τρόμαζε λίγο γιατί συνειδητοποιούσα ότι η στιγμή που θα είχα την πρώτη μου επαφή πλησίαζε και το ήθελα.

Μια μέρα λοιπόν περνώντας έξω από ένα εγκα-ταλελειμμένο σπίτι ο πονηρός ο Νίκος μου είπε ότι ήθελε να μου δείξει κάτι. Εγώ μπήκα στο νόημα αμέσως. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Το αίμα είχε μαζευτεί όλο στο κεφάλι μου, αλλά δεν

56

δείλιασα. Μπαίνοντας στο εσωτερικό και μέσα στο σκοτάδι του χαμόσπιτου ένιωσα την ανάσα του να με πλησιάζει επικίνδυνα. Μου φιλούσε τα μάτια, το στόμα, το στήθος, τα μαλλιά και εγώ είχα χάσει το φως μου. Κυλιστήκαμε στο χώμα και έτριβε ο ένας το σώμα του άλλου με λύσσα. (Δεν ξέρω τι έχει απο-γίνει αυτό το αγόρι σήμερα, αλλά αν δείχνει τέτοια λύσσα και θέρμη στην ερωμένη ή στον ερωμένο του θα πρέπει να μην ξεκολλάει από δίπλα του).

Τέλος πάντων δεν μπορώ να πω ότι κάναμε και πολλά πράγματα μιας και ήμασταν μικρά, αλλά παί-ζοντας ο ένας με το κορμί του άλλου και δίνοντας φιλιά στο στόμα εκσπερματώσαμε ταυτόχρονα.

Ο Νίκος ήταν ο πρώτος δεσμός στη ζωή μου σε ηλικία 12 ετών. Χωρίς να συζητάμε για το θέμα, και μου φαινόταν περίεργο τώρα, διαβάζαμε μαζί, τρώγαμε μαζί, πολλές φορές τσακωνόμασταν κιόλας για λόγους ζήλιας, θά 'λεγε κανείς ότι ήταν μια σχέση απόλυτα φυσιολογική.

Τέλειωσα το δημοτικό σχολείο χωρίς να έχω ακόμα ολοκληρωμένη σχέση. Ο Νίκος έφυγε από τη Σητεία για την Αθήνα με <τους δικούς του. Δεν τον ξανα-είδα ποτέ από τότε. Του εύχομαι το καλύτερο.

Ο αδελφός μου είχε βγει στο μεταξύ από την στρα-τιωτική φυλακή και ήμασταν πάλι μια αγαπημένη οικογένεια με πολλούς τσακωμούς βέβαια όπως όλες οι φυσιολογικές οικογένειες. Έ ν α όμορφο καλοκαίρι με περίμενε και σκόπευα να το απολαύσω.

57

Ήμουν σίγουρος πια ότι μου άρεσαν τα αγόρια και θά 'πρεπε να αρχίσω να ζω χωρίς ενοχές. Πάντοτε κρυφά βέβαια.

Το καλοκαίρι γοργά έφυγε λες και ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν. Βιάζεται να ξεφύγει από τις μυρωδιές της θαλάσσιας αύρας και του αντηλιακού.

Η αδελφή μου η μεγάλη, μαζί με το γαμπρό μου, ήρθαν δ ιακοπές στη Σητεία. Είχε πάντα μια αδυναμία σε εμένα και πρόσεξε σχεδόν αμέσως τις διαφορές πάνω μου. Η θηλυπρέπειά μου δύσκολα κρυβόταν πια και το όμορφο πρόσωπο μου με τις μακριές βλεφαρίδες και τα σαρκώδη χείλη φάντα-ζαν πιο έντονα για κάποιον που γνώριζε. Της τα εκμυστηρεύτηκα όλα. Με αναφιλητά την παρακά-λεσα να μην πει τίποτα στον αδελφό μας γιατί δεν ήξερα πώς θα αντιδράσει, και όσο για τη μαμά και τη Μαίρη θα τους το φέρναμε σιγά σιγά.

Η αδελφή μου τρομερά μορφωμένο άτομο, με άψογες κοινωνικές σχέσεις και με ένα μυαλό πέρα από την εποχή της μου υποσχέθηκε ότι θα με βοηθήσει. Προς το παρόν μου πρότεινε να το αποκρύψουμε και ότι έπρεπε να αφήσουμε λίγο τον καιρό να δείξει. Αυτό και έγινε!

Έ ν α βήμα ακόμα όσον αφορά τη μόρφωσή μου και οι πύλες του Γυμνασίου άνοιξαν υποδέχτηκαν τους καινούργιους μαθητές που ανυπόμονα βιάζο-νταν να κάνουν καινούργιες φιλίες, να πλουτίσουν τα ενδιαφέροντά τους ή για μερικούς άλλους, να περάσει ακόμα ένας χρόνος σπαζοκεφαλιάς.

58

Πρώτη γυμνασίου για μένα και ολοκαίνουργιες φατσοΰλες με τριγύριζαν, αποσκοπώντας στη δημιουργία μιας ακόμα φιλίας. Πάντοτε ήμουν δημο-φιλής, θα έλεγα τόσο για το χιούμορ μου, όσο και για το έμφυτο ταλέντο μου σχετικά με τα ηγετικά μου προσόντα καθώς και τις συνεχείς αναζητήσεις μου.

Πρωτοστατούσα σε κάθε φασαρία , έβγαζα θρασύτατα γλώσσα στους καθηγητές, και έδινα μεγαλοφυείς συμβουλές στα αγόρια που ήθελαν να ρίξουν κάποιες κοπέλες. Οι συντροφιές μου με τις κοπέλες συνεχίζονταν, θά 'λεγα ότι με θεωρούσαν μια ακόμα συμμαθήτρια τους. Η Πάττυ και η Μανίνα ήταν τα περιοδικά που ξεφυλλίζαμε και οι συζη-τήσεις μας κατέληγαν συνήθως στους χορούς του Σαββατόβραδου και στα ρούχα που θα φορούσαμε.

Οι Απόκριες έφτασαν και έκανα την πρώτη θρα-σύτατη εμφάνιση μου σαν γυναίκα. Είχα ντυθεί Κινέζα και μαζί με τα άλλα παιδιά ήμασταν καλε-σμένοι σε ένα μασκέ πάρτι. Μπορώ να φανταστώ γιατί τα μάτια όλων ήταν καρφωμένα επάνω μου, ενώ υπήρχαν πολλά αγόρια που είχαν ντυθεί γυναί-κες. Οι μανάδες των παιδιών με πλησίαζαν και μου έδιναν συγχαρητήρια τόσο για το ύφασμα (που είχα κλέψει κρυφά από τα ντουλάπια με τα ακριβά υφά-σματα της θείας μου), όσο και για το μακιγιάζ που το είχε επιμεληθεί η καλύτερη μου φίλη. Κορδω-νόμουν σαν αληθινή γυναίκα που έβγαινε στον πρώτο της χορό. Το πάρτι αυτό όμως έδωσε το έναυσμα για την αποπομπή μας από τη Σητεία.

59

Το πόσο μικρόμυαλοι άνθρωποι υπάρχουν και πόσο κουτσομπολίστικη μπορεί να είναι μια επαρ-χιακή πόλη, το διαπίστωσα λίγες μέρες αργότερα. Ολόκληρη η πόλη βούιζε για το μικρό Γιάννη που ήταν πουσταράκος και είχε ντυθεί κορίτσι και είχε μεθύσει κολλώντας σε όλα τα αγόρια, σε ένα πάρτι που είχε γίνει. Οι φήμες όμως συνεχίζονταν λέγο-ντας ότι κάποιοι φαντάροι που έμεναν στην παν-σιόν μας, με είχαν βιάσει και είχα μεταφερθεί στο νοσοκομείο με ακατάσχετη αιμορραγία. Η μάνα μου και τα αδέλφια μου είχαν πάθει σοκ.

Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που έφαγα ξύλο από τον αδελφό μου. Τους ορκίστηκα ότι όλα ήταν ψέματα, ότι ποτέ δεν συνέβη κάτι τέτοιο και ότι αλήθευε μόνο το ότι είχα μεταμφιεστεί λόγω Αποκριών σε γυναίκα.

Στο μεταξύ η αδελφή μου, από την Αθήνα, ανήσυχη τηλεφώνησε να μάθει λεπτομέρειες, (βλέπετε εκείνη ήξερε). Της είπα τι είχε προκύψει ότι όλα ήταν κακοήθειες. Το θέμα έκλεισε για εμάς, αλλά η πόλη δεν θα μας άφηνε σε ησυχία. Ο κόσμος άρχισε να με πειράζει, χρησιμοποιώντας διάφορα υποκορι-στικά, ενώ φίλοι του αδελφού μου τον κορόιδευαν για μένα και όσο για τη μάνα μου, δεν ήξερε πού να κρυφτεί κάθε φορά που έβλεπε να την πλησιά-ζουν γειτόνισσες ή γνωστές. Οι τσακωμοί στο σπίτι συχνοί. Ο αδελφός μου πλακωνόταν συνέχεια με όποιον του άνοιγε θέμα, και έπειτα ξεσπούσε σε μένα βρίζοντας με ενώ η μάνα μου έκλαιγε και έλεγε

60

συνεχώς ότι αυτή φταίει που με είχε κοντά της συνέχεια.

Η Σητεία πια δεν μας χωρούσε. Τότε ήταν που κι εγώ ξέσπασα. Παραδέχτηκα ότι αισθανόμουν αλλιώ-τικα από τα άλλα αγόρια της ηλικίας μου και ότι οι επιθυμίες μου διέφεραν απ' αυτά. Ο αδελφός μου σοκαρίστηκε τόσο που έφυγε κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω. Η δε μάνα μου σωριάστηκε στον καναπέ και αμίλητη άρχισε να κλαίει. Η Μαίρη το πήρε πολύ ήρεμα και εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι μάλλον το υποψιαζόταν, απλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί.

Σε επικοινωνία με τη μεγάλη που είχαμε, κατα-λήξαμε ότι έπρεπε να ανέβω εγώ κι η μαμά στην Αθήνα για να αρχίσω να επισκέπτομαι ψυχολόγους και ανθρώπους που ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν παρόμοια θέματα. Άφησα στη μέση το σχολείο και έφυγα με τη μάνα μου αποχαιρετώντας με λύπη τα αδέλφια μου. Θα έκανα να δω τη Σητεία ξανά, μια δεκαετία!

61

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5

Τζένη

Φθάνοντας στην Αθήνα πήγαμε κατευθείαν στο σπίτι της αδελφής μου, που είχε μετακομίσει

στη Δάφνη. Έ π ε σ α κλαίγοντας στην αγκαλιά της, γιατί αληθινά αναγνώριζα τα όσα είχε κάνει για μας.

Ακόμα γνώριζα ήδη το μέγεθος που θα είχε η συνεισφορά της τους επόμενους μήνες στη ζωή μου και ενώ η ίδια ήταν στην περίοδο να δημιουργήσει τη δική της ζωή, να μεγαλώσει τα παιδιά της, να χειριστεί τα οικονομικά τους, έχοντάς με και εμένα στα πόδια τους με το βαρΰ καθήκον να ασχοληθούν τρέχοντάς με σε ενδοκρινολόγους και παιδοψυ-χ ιάτρους . Ε ίχα α π ο φ α σ ί σ ε ι να ε ίμαι απόλυτα ειλικρινής και συνεργάσιμος.

62

Γράφτηκα στην πρώτη Γυμνασίου σε σχολείο που βρισκόταν στην οδό Βουλιαγμένης. Η μαμά βρήκε δουλειά σε ένα εργοστάσιο, την ΕΤΜΑ, όπου η άμοιρη σηκωνόταν χαράματα κάθε πρωί και επέστρεφε το βράδυ. Ήταν ένα βρομερό κλωστο-ϋφαντουργείο που από τον τρομερό θόρυβο των μηχανημάτων της δημιουργήθηκε αργότερα πρόβλημα στην ακοή.

Συγχρόνως άρχισα τις επισκέψεις στους γιατρούς, όπου το τελικό πόρισμά τους έφερνε στο φως μια υπερενίσχυση των θηλυκών ορμονών μου, έντονα εκθηλυσμένη συμπεριφορά με αισθητές τάσεις θηλυπρέπειας. Ακόμα και οι γιατροί απεφάνθησαν ότι όλα ήταν πια καθαρά στο δικό μου χέρι. Έπρεπε εγώ να ανακαλύψω τη μελλοντική μου ταυτότητα.

Αρχίζοντας τις συζητήσεις με την αδελφή μου, εκείνη αναφερόταν σε ανθρώπους που ενώ ήταν δηλωμένοι ομοφυλόφιλοι στην προς τα έξω τους εικόνα ήταν «άψογοι» και στα μάτια της κοινωνίας «νορμάλ». Με προέτρεψε δε να ασχοληθώ με το θέατρο, το χορό ή το τραγούδι, εκδηλώσεις οι οποίες και θα με ικανοποιούσαν αλλά και ταίριαζαν στο αντ ικε ίμενο της φύσης μου. Πώς όμως να της εξηγήσω ότι δεν ήθελα να είμαι ένας ακόμα άντρας, που εν<ύ αισθανόταν γυναίκα έπρεπε να κρύβω αυτές τις επιθυμίες, να κυκλοφορώ φορώντας το καλούπι του κουστουμιού και της γραβάτας για το καλό της κοινωνίας και του εργασιακού μου χώρου,

63

ενώ το μόνο που ήθελα ήταν να ντύνομαι γυναικεία και να μου φέρονται σαν πραγματικό κορίτσι.

Προς το παρόν αποφάσισα να συμφωνήσω συνειδητοποιώντας ότι οι επισκέψεις στους για-τρούς είχαν πάει χαμένες, αφού το πόρισμά τους το γνώριζα από πριν.

Στο καινούργ ιο μου σχολείο οι μαθησιακές επιδόσεις μου ήταν άψογες. Είχα δημιουργήσει καινούργιες φιλίες, καθώς και στη γειτονιά. Αλλά τα αντρικά μου ρούχα άρχιζαν να μου πέφτουν βαριά. Τα μαλλιά μου είχαν μεγαλώσει, ενώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου είχαν γλυκάνει αρκετά και η ζωή μου άρχισε να γίνεται αφόρητη. Αισθανόμουν σαν ένα αιλουροειδές παγιδευμένο ανάμεσα σε ανθρώπους που το ανάγκαζαν να φερ-θεί σαν γατούλα του σαλονιού. Κι αυτό πάσχιζε να υποκριθεί θέλοντας όμως να τους ξεσκίσει με τα δόντια του. Ή ξ ε ρ α ότι αργά ή γρήγορα η στιγμή που θα τα τίναζα όλα θα έφτανε.

Στο μεταξύ ο αδελφός μου ξανάρθε στην Αθήνα και γνωρίστηκε με μια Κρητικιά κοπέλα που αργό-τερα έμελλε να γίνει η γυναίκα του. Αλλά και η μικρή είχε έρθει επάνω και είχε γνωριστεί με ένα παλικάρι, το σημερινό σύζυγο της.

Όλα τα αδέλφια μου πια είχαν αποκατασταθεί. Κάναμε πολύ στενή παρέα, μαζευόμασταν οικογε-νειακά για φαγητό, γιορτές και πάρτι όποτε μας δινόταν η ευκαιρία, μια ολόκληρη οικογένεια που

64

όμως προσπαθούσε να ξεχάσει αυτό που πραγμα-τικά κατά βάθος γνώριζαν. Για κάμποσο καιρό είχα ξεχαστεί, η επιθυμία μου όμως δυνάμωνε και έκαιγε στα σωθικά μου. Άρχισα να ψιλοβάφω τα μάτια μου ενώ ντυνόμουν πιο προκλητικά με κολλητά τζινς.

Στο σχολείο είχαν αρχίσει οι κοροϊδίες και κάποια πονηρά αγόρια με είχαν βάλει στο μάτι. Ένας απ' αυτούς, ο Ηλίας, ένα πανύψηλο μελαχρινό αγόρι συνεχώς προσπαθούσε να με ψαρέψει, αν δηλαδή ήμουν «αδελφή», αν το 'χα κάνει, πώς αισθανόμουν και άλλα τέτοια. Φυσικά εγώ το 'παιζα τρελός, γιατί φοβόμουν το ρεζίλεμα του σχολείου μια και ήθελα να τελειώσω το Γυμνάσιο.

Φθάνοντας οι Απόκριες άλλη μια ευκαιρία να μεταμφιεσθώ, μου δόθηκε. Φόρεσα ένα κολλητό φουστάνι , τακούνια και βάφτηκα παίρνοντας σβάρνα όλα τα πάρτι που με είχαν καλέσει. Έτρεμα από το φόβο μου αλλά συγχρόνως μια απέραντη ικανοποίηση, μια ασυγκράτητη ελευθερία μου έδιναν θάρρος να προχωρήσω.

Εκείνο το βράδυ ήπια «τα άντερα μου» και ξεφά-ντωσα κυριολεκτικά. Κάποια στιγμή και το τελευ-ταίο πάρτι που βρισκόμουν έφθασε στο τέλος του, σιγά - σιγά αρχίσαμε να το διαλύουμε. Ο Ηλίας μου πρότεινε να με πάει σπίτι. Συζητώντας στο δρόμο μου ανέφερε ότι οι γονείς του έλειπαν και μου είπε αν ήθελα να πάω στο σπίτι του να ακούσουμε

65

μουσική. Έπιασα το νόημα αμέσως. Η στιγμή να πειραματιστώ με το σώμα μου, είχε φθάσει.

Θες το αλκοόλ, θες η φλόγα της εφηβείας, εκείνο το βράδυ είχα απογειωθεί και έντονη υπερδιέγερση πλημμύριζε το «είναι» μου. Φθάσαμε στο σπίτι του και χωρίς πολλά λόγια άρχισε να γδύνει ο ένας τον άλλον. Αισθανόμουν τόσο όμορφα που τον άφηνα να μου κάνει ό,τι θέλει. Άρχισε να τρίβεται πίσω μου και φόβος ανάμεικτος με λαχτάρα με πλημμύρισε. Μην ξέροντας κανένας από τους δύο τι ακριβώς έπρεπε να γίνει παίζαμε για αρκετή ώρα και πειραματιζόμασταν πάνω σε απαγορευμένες απολαύσεις.

Όταν τον ένιωσα μέσα μου, ένας αφόρητος πόνος ανάμεικτος με γλύκα με τράνταξε και θέλοντάςτον περισσότερο κόλλησα το κορμί μου στο δικό του. Συνέχισε να κινείται ρυθμικά και ταυτόχρονα άρχισε να με παίζε ι κι εκε ίνος ώσπου φθάσαμε στο αποκορύφωμα. Ανακουφισμένοι πια ξαπλώσαμε, όμως δεν έβγαινε μιλιά από το στόμα μας, νιώθοντας ταυτόχρονα ενοχή αλλά όχι τύψεις.

Έφυγα από το σπίτι του μετά από αρκετή (όρα και βγαίνοντας στον παγωμένο αέρα, ένιωθα πιο ελεύθερος από ποτέ. Τα αυτοκίνητα με προσπερ-νούσαν κορνάροντας, μη ξέροντας τι ήταν αυτό που αντ ίκριζαν . Κάποιοι νεαρο ί με φλέρταραν νομίζοντας ότι είμαι κορίτσι.

66

Αυτό ήταν λοιπόν; Ή τ α ν τόσο εύκολο να κοροϊδέψεις μια κοινωνία που προσπαθεί να σε βάλει σε καλούπι και να χαλιναγωγήσει τις ορμε'ς σου; Και τι με ενδιέφερε εξάλλου, όταν εγώ είχα περάσε ι το καλύτερο βράδυ της ζωής μου, γνωρίζοντας τον έρωτα έτσι όπως πραγματικά επιθυμούσα; Έκανα αυτό που ήθελα χωρίς να πιε-στώ και δεν με ενδιέφερε αν ήταν σωστό ή λάθος.

Μπήκα στο σπίτι χαρούμενος και αποκοιμήθηκα χωρίς να γδυθώ με τα βλέφαρά μου τυλιγμένα στη μάσκαρα. Έντρομος ξύπνησα από φωνές και βρισιές του αδελφού και της αδελφής μου που στέκονταν απειλητικά επάνω μου. Ο Αλέκος με άρπαξε και άρχισε να με κουρεύει ενώ η Μαρία μου έσκιζε τα ρούχα. Μάζεψαν σε μια σακούλα όλες τις μεταμ-φιέσεις που δ ιέθετα. Ενώ με βομβάρδιζαν με κουβέντες μαλακισμένης ηθικής και κηρύγματα κατε-στημένου. Εγώ έκλαιγα συνεχώς όχι τόσο για τις φωνές τους όσο για τα μαλλιά μου που με τόσο κόπο είχα μακρύνει και με έκαναν να προχωρώ ένα βήμα ακόμα στη γυναικεία φύση. Και τότε μια οργή αφάνταστη με πλημμύρισε.

Άρχισα να χτυπιέμαι στο πάτωμα και να καταστρέφω ό,τι βρισκόταν μπροστά μου. Τους καταριόμουν και τους ρωτούσα τι τους πείραζε αν με προσέλκυαν τα αντρικά κορμιά. Γιατί ενοχλούνταν στο να γίνω γυν-αίκα αν αυτό με γαλήνευε και με ισορροπούσε;

67

Προτιμούσαν να είμαι ένας πούστης ακόμα που ενώ του άρεσαν τα αγοράκια διατηρούσε και μια γκό-μενα για πρόσχημα; Τους δήλωσα πως ό,τι κι αν μου έκαναν η απόφαση μου ήταν αμετάκλητη.

Αφού τους απείλησα ότι θα φύγω από το σπίτι και δεν θα με ξανάβλεπαν ποτέ, έπεσα στο κρεβάτι κλαίγοντας ενώ τους άκουσα να κλειδώνουν την πόρτα φεύγοντας.

Μια λύσσα με συνεπήρε. Κανένας δεν θα μου στερούσε την ελευθερία μου. Κανένας δεν θα κατά-φερνε να υποτάξει την ανάγκη μου να γίνω γυναίκα. Παίρνοντας ότι χρήματα βρήκα πήδησα από το μπαλκόνι στο διπλανό διαμέρισμα. Τους είπα ότι με είχαν κλειδώσει μέσα κατά λάθος και βγήκα στο δ ιάδρομο της πολυκατοικ ίας . Ή ξ ε ρ α πού θα πήγαινα. Βρέθηκα στο δρόμο γνωρίζοντας ότι ήμουν ολότελα μόνος.

Εδώ και αρκετό καιρό είχα γνωρίσει στο σχολείο μια Ελληνονορβηγίδα και είχα πιάσει φιλίες. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που είχα εκμυστηρευτεί τις ιδι-αιτερότητές μου αφού ήξερα ότι είχε γαλουχηθεί διαφορετικά μια και όλη η οικογένειά της ήταν πρωτοποριακή. Η μητέρα της ήταν Νορβηγίδα και δούλευε σαν ξεναγός σε τουριστικό γραφείο και ο πατέρας της ήταν επιχειρηματίας που ταξίδευε σε όλον τον κόσμο.

Είχαν μεγαλώσει εντελώς διαφορετικά τα παιδιά τους και με τον καιρό γνωρίζοντάς τα διαπίστωσα

68

πως οι διαφορετικές τους ιδέες με ευνοούσαν. Είχαν αποκτήσει ευαισθησίες και ανοιχτό μυαλό και μπορούσαν να νιώσουν όλες τις ανάγκες της ανθρώπινης οντότητας.

Κατευθύνθηκα στο σπίτι τους πιστεύοντας ότι αν μη τι άλλο ένα καφέ θα μου τον προσέφεραν. Η Μάριτ, η μαμά της φίλης μου, μου άνοιξε την πόρτα και με καλωσόρισε. Τα παιδιά έλειπαν στο σχολείο και ο άντρας της στην Νότιο Αφρική, επαγγελμα-τικό ταξίδι. Από τα πρησμένα από το κλάμα μάτια μου κατάλαβε ότι κάτι συνέβαινε. Της τα εξήγησα όλα με το νι και με το σίγμα λέγοντας ότι δεν σκόπευα να ξαναγυρίσω στο σπίτι ποτέ και ότι θα προτιμούσα να ζητιανέψω στο δρόμο, για την επιβίωσή μου.

Εκείνη ψύχραιμα μου εξήγησε ότι ήμουν πολύ μικρός ακόμα για τέτοιου είδους ενέργειες και ότι βέβαια δεν δικαιολογούσε τη συμπεριφορά των αδελφών μου αλλά απεναντίας μια λύση μετά συζη-τήσεως θα ήταν η καλύτερη. Μου πρότεινε να μείνω εκεί μερικές μέρες έως ότου ξεκαθαριστούν τα πράγματα και βρούμε μια λύση. Της μίλησα ειλι-κρινά για όσα είχαν συμβεί. Το ότι είχα ήδη κάνει έρωτα με αγόρι, ότι ήθελα να ντύνομαι με γυναικεία ρούχα και να συμπεριφέρομαι σαν φυσιολογικό κορίτσι.

Εκείνη σοκαρίστηκε και μου είπε ότι αυτό ήταν απόφαση ζωής και πιο ασφαλές για τη ζωή μου θα

69

ήταν να παραμε ίνω αγόρι,, ε'στω και αν είχα ομοφυλόφιλη σεξουαλική ζωή. Έξαλλος που άκουγα τα ίδια πράγματα πάλι, ούρλιαξα πως η κοινωνία είναι τόσο ιρεύτικη και γεμάτη υποκρισία, που ενώ δέχεται την ομοφυλοφιλία της απαγορεύε ι να εκφράζεται με γυναικεία χαρακτηριστικά.

Έδωσα και σε εκείνη να καταλάβει ότι δεν ήθελα να παραμείνω ένας πούστης, που αφήνει μουστάκι και το βράδυ είναι πιο γυναίκα στο κρεβάτι, από φυσιολογική γυναίκα και πως ήθελα να λειτουργώ ως θηλυκό και να το διατυμπανίζω κιόλας. Η Μάριτ με κάλμαρε λέγοντάς μου, ότι μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά και η συντηρητική κοινωνία να ήταν ανεκτική και να άφηνε τους ανθροοπους να εκφράζονται όπως ήθελαν, αλλά δυστυχώς δεν ήταν έτσι και οι άνθρωποι που ύψωναν το κεφάλι ζού-σαν πολύ άσχημη ζωή, γεμάτη προβλήματα και απορρίψεις.

Στο μεταξύ τα παιδιά της, η Ελένη, ο Γιάννης και η Νόνη επέστρεψαν από το σχολείο και μια και όλοι ήταν στην ηλικία μου συζητήσαμε και στη συνέχεια κατάλαβαν το πρόβλημά μου. Τους ευχαρίστησα και έπεσα με τα μούτρα στο φαγητό, ενώ η σκέψη μου γυρνούσε στη μαμά μου διαρκώς. Ήξερα ότι θα την είχε φάει η αγωνία μέχρι εκείνη τη στιγμή. Από την άλλη όμως ήθελα να εκδικηθώ την οικο-γένειά μου.

70

Να τους τιμωρήσω για μια συμπεριφορά γεμάτη υποκρισία, που ενώ τάχα θα με βοηθούσε, κατά το δικό τους σκεπτικό, στην ουσία ήθελε να μου αλλά-ξει το μυαλό και να με φέρει στον ίσιο δρόμο(!). Όταν πια όμως είδαν ότι εγώ σταθερά είχα διαλέ-ξει τον τρόπο ζωής μου, η δήθεν στοργή και το δήθεν ανοιχτό μυαλό αντικαταστάθηκαν με ψυχολογικό πόλεμο και κλασικό εκφοβισμό.

Ε λοιπόν, θα τους έδειχνα εγώ! Ό χ ι μόνο θα γινόμουν γυναίκα, αλλά και θα έκανα κάποτε όλη την Ελλάδα να μιλάει για μένα. Έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου, όποιο και να ήταν το τίμημα να μην το βάλω ποτέ κάτω. Θυμήθηκα τα λόγια των δύο ομοφυλόφιλων Γάλλων και άρχισα να βάζω στόχους. Όνειρα πήραν τη θέση του θυμού μου. Θα έκανα πολλά λεφτά στη ζωή μου, θα μεταλλασσόμουν σε τέλεια γυναίκα και θα πατούσα σε μονοπάτια που κανείς σαν εμένα δεν είχε διασχίσει.

Επεδίωξα να γνωρίσω και άλλους σαν εμένα και αυτό θα το κατόρθωνα μόνο αν κατηφόριζα στη λεωφόρο Συγγρού. Εκεί που έκαναν πιάτσα, θα έπιανα φιλίες μαζί τους, θα μάθαινα πράγματα τα οποία έπρεπε να γνωρίσω για τις μεταμφιέσεις μου και συμβουλές από έμπειρους στο είδος.

Αποφάσισα να εγκαταλείψω το σχολείο και τουλάχιστον για λίγο καιρό να μη δώσω σημεία ζωής στο σπίτι. Ήξερα ότι η μάνα μου δεν μου έφταιγε σε τίποτα, αλλά ήμουν τόσο θυμωμένος που δεν θα

71

έκανα πίσω. Έπρεπε να βρω ένα όνομα ως γυναίκα και επειδή λάτρευα τη μεγάλη μου αδελφή υιοθέ-τησα το δικό της όνομα: ΤΖΕΝΗ! Ίσως υποσυνεί-δητα να ταυτιζόμουν κατ' αυτόν τον τρόπο μαζί της, μιας και την είχα ως πρότυπο μου.

Το ίδιο βράδυ είπα στα κορίτσια ότι είχα μια δουλειά πως δεν θα αργούσα και βρήκα το θάρρος να κατηφορίσω στη Συγγρού. Όταν έφτασα στους στύλους του Ολυμπίου Διός και άρχισα να προχωρώ προς τα κάτω, η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Ήξερα ότι έμπαινα σε άσχημα μονοπάτια, άγνω-στα προς εμένα. Κρύος ιδρώτας με συνεπήρε και βλέποντας τις πρώτες τραβεστί πιο κάτω κόντεψα να λιποθυμήσω. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου.

Αυτά τα πλάσματα αναρωτήθηκα που λες και έβγαιναν από περιοδικό μόδας, λες κι είχαν μόλις περπατήσει στην πασαρέλα ή φιγουράριζαν για κάποιο διάσημο φωτογράφο, ήταν άντρες που ντύνονταν με γυναικεία ρούχα;

Βέβαια ήξεραν να καλλωπίζονται και χρησιμο-ποιούσαν σωστά τα προσόντα τους ή ακόμα και να καλύπτουν τις ατέλειές τους. Με μακριές περούκες ή έχοντας τα δικά τους μακριά μαλλιά πολλές από αυτές με θεϊκά φορέματα που λες και έβγαιναν από ταινία του '30 και με βαρύ μακιγιάζ σε έκαναν να θες να τις πλησιάσεις έστω για να μιλήσεις ή να βρεθείς για λίγο μαζί τους.

72

Αυτοκίνητα πλησίαζαν, σταματούσαν, τους μιλούσαν ή κάποιες έφευγαν αφού πρώτα διαπραγματεύονταν την τιμή. Το κούνημά τους θελκτικό γεμάτο πρόκληση, πάνω στα πανύψηλα τακούνια πλημμυρισμένα από στρας. Κάποια μηχα-νάκια σταμάτησαν κι άρχισαν να τις ενοχλούν. Για λίγο άνοιξε μια διαμάχη με βρισιές και χειρονομίες αλλά έληξε σύντομα όταν εκε ίνες κ ινήθηκαν απειλητικά προς το μέρος τους.

Το κρύο άρχισε να με περονιάζει και η νύχτα να με τυλίγει. Έτσι αποφάσισα να πάρω το δρόμο του γυρισμού. Χίλιες σκέψεις πέρναγαν απ' το μυαλό μου. Άραγε θα γινόμουν εγο') τόσο εντυπωσιακή ποτέ στη ζωή μου; Θα έβρισκα ποτέ τα κότσια και το θάρρος να πουλήσω το κορμί μου σε αγνώστους για το χρήμα; Και αν ναι πώς θα ένιωθα έπειτα; Έφτασα στο σπίτι που με φιλοξενούσε και έπεσα στο κρεβάτι με χιλιάδες απορίες και ανησυχίες.

Η Μάριτ αποφάσισε ότι έπρεπε να τηλεφωνήσει στη μητέρα μου γιατί σαν μητέρα η ίδια καταλά-βαινε πώς θα ένιωθε η δική μου. Ξυπνώντας λοιπόν βρήκα τη μάνα μου να συζητά με τη Μάριτ στην κουζίνα.

Έπεσε πάνω μου με κλάματα και μου είπε ότι κόντεψε να τρελαθεί από την ανησυχία της και δεν είχε κλείσει μάτι όλη νύχτα. Μου είπε επίσης ότι ήξερε τι είχε συμβεί και δεν επρόκειτο να ξαναγίνει ποτέ. Μου υποσχέθηκε ότι θα βρίσκαμε μια λύση

73

και ευχαρίστησε συγχρόνως τη γυναίκα που την ειδοποίησε για το που βρίσκομαι. Κατευθυνθήκαμε στο σπίτι όπου είπα στη μητέρα μου ότι αν ποτέ ξανασυνέβαινε κάτι παρόμοιο θα έφευγα και δεν επρόκειτο να ξαναγυρίσω ποτέ. Της είπα ότι η απόφαση μου ήταν οριστική, πως δηλαδή ήθελα να ντύνομαι με γυναικεία ρούχα και κάποτε να γίνω ολοκληρωμένη γυναίκα.

Η υποδοχή στο σπίτι ήταν ψυχρή και τυπική. Στα αδέλφια μου έκανα πάνω από χρόνο να ξαναμι-λήσω. Είχα πάρει τις αποφάσεις μου. Τις επόμενες μέρες κατέβαινα τακτικά στη Συγγρού. Είχα πιά-σει φιλίες με πολλές τραβεστί οι οποίες με είχαν συμπαθήσει και με καλούσαν στο σπίτι τους για καφέ και φαγητό.

Πλήρη ερωτηματικά άρχισαν να ξεκαθαρίζουν. Έμαθα για τις ορμόνες, για το μακιγιάζ, τη χαλά-ουα. Πώς να βγάζω τα φρύδια μου, πού να πηγαίνω για να φροντίζω το ντύσιμο μου, να έχω τη σωστή συμπερ ιφορά ώστε να μην προκαλώ, αλλά να ερεθ ίζω και χ ιλ ιάδες άλλα πράγματα που με βοήθησαν για τις μετέπειτα αλλαγές μου.

Εκείνες μου είπαν ότι είχα τρομερές δυνατότητες να γίνω πολύ όμορφη και έπρεπε να αρχίσω ορμόνες από νωρίς ώστε να αποφύγω την τριχοφυία. Άρχισα να κάνω ορμόνες σε ηλικία 15 χρονών. Μέχρι σήμερα ευγνωμονώ εκείνα τα «κορίτσια» γιατί πραγματικά κάνοντας εκείνες τις πρώτες ορμόνες

74

...ενώ οι ρώγες μου είχαν πρηστεί ...και το στηθάκι μου σιγά σιγά φούσκωνε...

ποτέ δεν είχα τριχοφυία στο πρόσωπο και ούτε ανα-πτύχθηκε στο κορμί μου. Το σώμα μου είχε αρχίσει να αλλάζει, η φωνή μου γλύκανε, το πρόσωπο μου είχε ασπρίσει και έλαμπε, καμπύλες άρχισαν να διαφαίνονται, ενώ οι ρώγες μου είχαν πρηστεί και το στηθάκι μου σιγά σιγά φούσκωνε. Τα δε γεννη-τικά μου όργανα μαράζωναν σιγά σιγά και η στύση δεν ήταν εύκολη. Τα μαλλιά μου μάκραιναν και μέσα σε ένα χρόνο ήμουν έτοιμη για δουλειά. Οι δύσκολες εποχές άρχιζαν!

75

Ο αδελφός μου έμενε με την τωρινή σύζυγο του, αφού είχαν αρραβωνιαστεί , και η αδελφή μου συζούσε με το αγόρι της. Εγώ και η μαμά είχαμε τώρα δεθεί πιο πολύ αφού μέναμε οι δυο μας και εκείνη είχε αποδεχθεί μερικά πράγματα. Ποτέ βέβαια δεν σκόπευα να της πω ότι θα άρχιζα να εκπορνεύομαι.

Να σας πω τώρα λίγα πράγματα που ίσως δεν έχουν γίνει κατανοητά. Η μητέρα μου ήταν όντως υπερπροστατευτική απέναντι μου, με αγαπούσε βαθιά και αληθινά μιας και ήμουν το στερνοπούλι της και υποχωρούσε σε αρκετά πράγματα ενώ δεν τα ενέκρινε. Έβλεπε τις αλλαγές που εμφανίζονταν πάνω μου, άφηνε να ντύνομαι με γυναικεία ρούχα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμφωνούσε κιόλας.

Την άκουγα πολλές φορές να κλαίει τα βράδια στο δωμάτιο της κι έκλαιγα κι εγώ. Χιλιάδες φορές τσακωνόμασταν για ευνόητους λόγους, όπως λόγου χάριν να μην δίνω δικαίωμα στη γειτονιά. Ήξερα ότι αυτό το πληγωμένο βλέμμα της και τα διαρκώς στενοχωρημένα μάτια της ήταν για μένα· απλώς συμβιβαζόταν από φόβο μη με χάσει.

Χίλιες φορές και εγώ καταράστηκα εκείνες τις εποχές που δεν είχα γεννηθεί «φυσιολογικό» άτομο, άλλες φορές προσπάθησα να αλλάξω αλλά κάτι δυνατότερο, βαθύτερο με αφόπλιζε στο τέλος.

76

Στα 16 μου κατάλαβα ότι η μοίρα με προόριζε για την πορεία που είχα χαράξει. Το δέχθηκα, και σιγά σιγά άρχισα να βρίσκω την ισορροπία μου. Το στήθος μου είχε μεγαλώσει αρκετά και το μαλλί μου ήταν ένα κοντό καρεδάκι, το πρόσωπο μου θύμιζε ένα κοριτσάκι μικρό, που μόλις ξεπεταγόταν. Αποφάσισα ότι έπρεπε να βγάλω χρήματα. Χρεια-ζόμουν ρούχα γυναικεία, μακιγιάζ, παπούτσια, πράγματα που θα μου ήταν χρήσιμα, έπρεπε λοιπόν να εξοικονομήσω λεφτά που δεν είχα.

Εκείνο το πρώτο βράδυ της πορνείας θα μου μεί-νει αξέχαστο. Φόρεσα ένα κοντό φουστανάκι και γοβίτσες που μου είχαν χαρίσει τα «κορίτσια», έβαψα τα χείλη μου και γύρισα λίγο τις βλεφαρί-δες μου. Χτένισα τα μαλλιά μου και το ντεμπούτο μου σαν πόρνη άρχισε.

Η πρώτη μου πιάτσα θα μου μείνει αξέχαστη. Λεωφόρος Ηλιουπόλεως και Φιλολάου γωνία, τι θράσος! Σχεδόν απέναντι από το τότε σπίτι μου. Η νύχτα μού ανήκε. Προσπαθούσα να πάρα) θάρρος, να καθησυχάσω τους χτύπους της καρδιάς μου και παίρνοντας το πιο σέξι χαμόγελο μου, άρχισα να κουνιέμαι!!!

Μάλλον λόγω του νεαρού της ηλικίας μου οι προσεγγίσεις των πελατών ήταν άμεσες. Φαντα-σθείτε ένα παιδί 16 χρόνων αγόρι ή κορίτσι να δίνει το κορμί του για δύο χιλιάδες.

Και ποιος δεν θα το πληρώσει. Τόσο σοβαροφανής

77

κοινωνία με άμεμπτη ηθική. Δεν είμαι όμως εγώ αυτή που θα τους κατακρίνει μιας και αν μη τι άλλο τους οφείλω τα πρώτα μου χρήματα.

Θυμάμαι ξεκάθαρα τον πρώτο μου πελάτη, που ευτυχώς βγήκε ένας καταπληκτικός άνθρωπος και εξανέμισε τις ανησυχίες μου. Με πλησίασε με ένα στέισον βάγκον και ευθύς με ροκησε τι κάνω εδώ. «Πουλάω το κορμί μου» του απάντησα και παίρνοντας όλο το ναζιάρικο ύφος πρόσθεσα «2.000 δραχμές παιχνιδάκια». Εκείνος ξεκαρδίστηκε στα γέλια και πρότεινε να μπω μέσα. Με πήγε σπίτι του.

Έ ν α παλιό αρχοντικό με νεοκλασικά έπιπλα, γεμάτο βιβλιοθήκες και δίσκους μουσικής σε πολλά ράφια. Με φωνή βραχνή και γοητευτική παρουσία-

ψηλός, γκριζομάλλης, με καλοστημένο κορμί για την ηλικία των 35-40 που υπέθετα ότι ήταν και αρκετά αρρενωπός.

Έβγαλε και μου έδωσε 10.000 δραχμές που για εκείνη την εποχή ήταν ένα σεβαστό ποσόν. Μου είπε ότι δούλευε σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό σαν εκφωνητής και το πίστεψα κρίνοντας από την ατμό-σφαιρα, τις διάφορες φωτογραφίες στους τοίχους και τη σωστή ορθοφωνία της φωνής του.

Του εξήγησα ότι ήταν ο πρώτος μου πελάτης και ότι δεν ήμουν κορίτσι αλλά αγόρι. Εκείνος μου είπε ότι το κατάλαβε μιας και ήταν μπασμένος στη ζωή. Αρχίσαμε να παίζουμε και εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ήθελε να τελειώσω μαζί του.

78

Ομολογώ ότι με ερέθιζε αρκετά και ενώ με φιλούσε παντού, κι εγώ το ίδιο εκείνον, τελειώσαμε ταυτόχρονα.

Πρέπει να σας πω ότι από τα 16 μου μέχρι τα 20 δεν ξαναέκανα ολοκληρωμένο έρωτα γιατί πονούσα. Ίσως αυτό να οφειλόταν στις ορμόνες ή στα μετέ-πειτα μεγάλα όργανα που συναντούσα. Πάντως δεν το επιχείρησα για τα επόμενα χρόνια αλλά πολλές φορές δεν χρειάστηκε κιόλας γιατί οι περισσότε-ροι με ήθελαν ενεργητική.

Ένα άλλο θέμα που με σόκαρε ήταν αυτό.... Καλά, αφού ήθελαν αγόρι γιατί πήγαιναν με ένα μεταμ-φιεσμένο και όχι με έναν μπρατσαρά. Την απάντηση την αφήνω σε εσάς να την βρείτε.

Ήταν τέτοια η συγκίνησή μου για τα πρώτα χρή-ματα που είχα βγάλει που δεν μπορούσα να ηρε-μήσω. Περίμενα ανυπόμονα τον επόμενο πελάτη ενώ το πεζοδρόμιο είχε ανάψει φωτιές από τα ψηλά τακούνια μου καθώς πηγαινοέρχονταν πάνω-κάτω. Φαντασθείτε την έκπληξή μου όταν είδα στα μάτια μπροστά μου μια νεκροφόρα και έναν καραφλό άνδρα γύρω στα 35 να προβάλλει από τη θέση του οδηγού, και να με ρωτάει τα σχετικά. Να σας πω στην αρχή φοβήθηκα αλλά είχε τόσο αγαθιάρικο βλέμμα εκείνος που δέχθηκα να μπω μέσα. Όταν όμως σταματήσαμε στο γραφείο κηδειών ε, δεν άντεξα και του ζήτησα συγγνώμη γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρω. Τότε εκείνος μου

79

πρότεινε τα τριπλά από αυτά που έβγαζα όλο το βράδυ, μόνο και μόνο για να προσποιηθώ τη νεκρή ενώ εκείνος θα αυνανιζόταν.

Πού να ήξερε ο άνθρωπος ότι ήταν το πρώτο μου βράδυ και δεν είχα ιδέα τι να του ζητήσω. Τέλος πάντων γύρω στις 5Θ.000 δραχμές του είχα πάρει τότε και η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει μέχρι να τελειώσει και να φύγω.

Βγαίνοντας στον καθαρό αέρα που άξαφνα με χτύπησε σαν καθαρό οξυγόνο έπειτα από εγκλει-σμό σε θάλαμο αερίων, αποφάσισα να επιστρέψω σπίτι, μιας και η βραδιά μάλλον καλά είχε πάει. Ένιωθα περίεργα, ή μάλλον δεν ένιωθα τίποτα για να είμαι ακριβής.

Και εδώ θα σας πω κάτι για μένα. Κάτι που δια-πίστωσα πολύ γρήγορα με τις οριστικές αποφάσεις μου. Ήθελα τόσο πολύ να πετύχω τους στόχους που είχα βάλει, που δεν με πτοούσαν οι χλευασμοί, η αδιακρισία, το μίσος των άλλων, η ζήλια, και σιγά σιγά ο φόβος και ο κίνδυνος. Πάντοτε ριψοκινδύ-νευα και άλλοτε κέρδιζα ή έχανα. Πολλές φορές έκανα τα ίδια λάθη κι ας τα πλήρωνα ακριβά, πάντοτε είχα πείσμα, θράσος και θάρρος έντονο. Πόσες φορές δεν τα έβαζα με κάποιον ή κάποιους που ήξερα ότι μπορούσαν να με τσακίσουν αλλά τουλάχιστον ας ήξεραν ότι δεν τους φοβόμουν και ότι είχα τα κότσια. Κι αυτά τα κότσια, πιστεύω μέχρι και σήμερα, που δεν με εγκατέλειψαν, μου βγήκαν

80

σε καλό. Πόνεσα πολύ στη ζωή μου αλλά τις περισ-σότερες στιγμές δεν το έδειξα.

Ήξερα ότι ο δρόμος του πεζοδρομίου θα ήταν τρα-χύς, άλλοτε τα χρήματα θα έβγαιναν ανώδυνα, άλλοτε μετά φόβου ψυχής, η οποία πιστεύω όμως ότι τελικά έμεινε ανέπαφη, ή σχεδόν ανέπαφη αν υπολογίσουμε τα όσα πέρασα στη μετέπειτα ζωή μου.

Γλυκόπικρες στιγμές, στυφές στιγμές, σαν τις εναλ-λαγές γεύσεων στο στόμα ενός δοκιμαστή κρασιών, ή γλυκών του κουταλιού, σαν την αίσθηση που σου αφήνουν τα δάκρυα στο στόμα έπειτα από μια καται-γίδα συναισθημάτων, σαν το χτυποκάρδι της πρώτης σου αγάπης ή τον κρύο ιδρώτα που σε λούζει στην πρώτη πόρνη που θα σε μυήσει στον έρωτα.

Τρώγοντας τα χαστούκια της ζωής πρέπει να σκλη-ραίνεις και να υπεραμύνεσαι του δικαιώματος σου σ' αυτήν ζωή μισή, όπως λέει και το τραγούδι, μόνο που εγώ ήθελα να τη ζήσω έστω κι έτσι.

Ο κυνισμός του κόσμου με άφηνε αδιάφορη, ενώ η ειρωνεία στα ψυχρά μου μάτια αντικατόπτριζε τη δική τους. Άλλοτε πάλι αυτή η δήθεν κατανόηση η τόσο προσποιητή στο όνομα της μόδας της εποχής, ενώ κρυφές ευχές για να περάσει γρήγορα και να μην ξανάρθει ψιθυρίζονταν από στόμα σε στόμα χαιρέκακα.

Πολλές φορές είχα πληγωθεί από άτομα που ήξερα ότι ήταν δηλωμένοι ομοφυλόφιλοι ή από άλλους που θα τους χαρακτήριζα «κωλομπαράδες». Εκφράσεις

81

του στιλ «μας το παίζεις γυναίκα;» συχνά αντηχού-σαν στα αυτιά μου και τελικά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό τους φαινόταν τόσο πια αδιανόητο.

Μα φυσικά και αισθανόμουν γυναίκα, και πλέον θα έπρεπε και να λειτουργώ έτσι. Σίγουρα πολλοί με μισούσαν γιατί είχα βρει το θάρρος να απαρ-νηθώ την αντρική μου φύση και να περάσω με επι-τυχία στην γυναικεία. Αν αποτύγχανα αυτό θα τους ικανοποιούσε και θα προτιμούσαν να με έβλεπαν σαν μια καρικατούρα, μια κακοφτιαγμένη ρέπλικα, αντί για τη θεογκόμενα που σχηματιζόταν σιγά σιγά.

Είμαι σίγουρη ότι η ζήλια κρυφόκαιγε τα σωθικά τους γιατί δεν υπάρχει πιο άσχημο πράγμα από το να θες να τινάξεις τα δεσμά που σε εγκλωβίζουν παγιδευμένο και είτε να μη σε αφήνουν κοινωνία, οικογένεια, διάφοροι φραγμοί, είτε να μη βρίσκεις το κουράγιο να πεις «θέλω να βρω πού ανήκω». Οπότε προτιμάς να επαναπαύεσαι εκ του ασφα-λούς, μόνιμα φυλακισμένος σε ένα κορμί που δεν σου ανήκει και δεν σου ταιριάζει.

Η γωνία Ηλιουπόλεως και Φιλολάου, καθιερώ-θηκε σαν πιάτσα μου. Άρχισα να κάνα) τακτικούς πελάτες και σιγά σιγά μπήκα στο πνεύμα και επέλεγα εγώ αρκετές φορές. Με τα χρήματα που έβγαζα συμπλήρωνα τη γκαρνταρόμπα μου που πλέον ήταν γεμάτη από παπούτσια λογής-λογής ακριβά φορέματα και faux bijoux καθώς και είδη μακιγιάζ και αξεσουάρ.

82

Η μητέρα μου άρχισε να υποψιάζεται αλλά εγώ την καθησύχαζα λέγοντάς της ότι είχα γνωρίσει κάποιες κοπέλες που μου δάνε ιζαν μερικά πράγματα.

Έ ν α βράδυ την καθιερωμένη μου ώρα βγήκα και στήθηκα στο πόστο μου. Δεν πέρασε πολύ ώρα και ένα πανάκριβο αυτοκίνητο σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου και με ρώτησε αν είμαι η Τζένη.

Η φήμη μου είχε αρχίσει να εξαπλώνεται ανα-ρωτήθηκα. Παραξενεύτηκα γιατί στο αυτοκίνητο ήταν και δύο γυναίκες μαζί με τον οδηγό. Άψογα ντυμένοι όλοι εμφανώς αριστοκρατικοί μου έκαναν πρόταση να τους συνοδεύσω για ένα ποτό στο σπίτι τους στη Βούλα.

Αφού κανονίσαμε το οικονομικό μπήκα μέσα και το αυτοκίνητο κατευθύνθηκε προς την παραλία. Δεν πίστευα στα μάτια μου, αντικρίζοντας την πολυτέλεια και το γκλάμουρ του αρχοντικού. Ασημικά, κρύσταλλα και αντίκες κατέκλυζαν κυριολεκτικά το λίβινγκ ρουμ, ενώ τάπητες και κάδρα ήταν διάσπαρτα στους τερά-στιους χώρους.

Τότε δεν γνώριζα ποιοι ήταν οι ιδιοκτήτες, λίγο καιρό αργότερα όμως και ενώ κοσμούσαν τις στήλες των εφη-μερίδων διαπίστωσα για ποιους επρόκειτο. Εκείνος ψηλός, μελαχρινός και γεματούλης, γιος ιδιοκτήτη μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ. Εκείνη celebrity. Η τρίτη της παρέας ιδιοκτήτρια πρακτορείου μοντέλων τότε.

83

Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα δυο γυναίκες να παίζουν μεταξύ τους και το έβρισκα αρκετά ερω-τικό τελικά και όχι αηδιαστικό όπως το φανταζό-μουν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στο κρεβάτι έγιναν τα πάντα και ομολογώ ότι το ευχαριστήθηκα κιόλας. Εκε ίνος με ξαναπήρε κι άλλες φορές , χωρίς γυναικεία συντροφιά όμως και συγκεκριμένα με ήθελε και ενεργητική. Μάλιστα προκειμένου να φτάσει σε εκσπερμάτωση έπρεπε εγώ να τελειώσω στο στόμα του ώστε να γευτεί το σπέρμα μου. Κάποια στιγμή όταν οι ορμόνες άρχισαν να κατα-στρέφουν τη στύση μου και δεν τον ικανοποιούσα πλέον, δεν με ξανατίμησε.

Πιστεύω ότι με τους κατάλληλους παρτενέρ το σεξ μπορεί να γίνει ένα παιχνίδι που σεκατακτά με τις ιδιόμορφα ποικίλες χρήσεις του, μια ζούγκλα που σε προκαλεί να την εξερευνήσεις και ίσως να την κατακτήσεις, ένας ωκεανός πλημμυρισμένος από αισθήσεις και παραισθήσεις που σε τραβά στο βυθό του, ένα βυθό που ενώ σε τρομοκρατεί στο τέλος σε κατακτά με την πανδαισία των χρωμάτων του και με το μυστήριο της απεραντοσύνης του.

Αυτό ήταν το σεξ. Ένα απέραντο μυστήριο που είχα βαλθεί ως «Miss Marple» να το λύσω. Μέχρι σήμερα και ενώ έχω γνωρίσει όλων τιον ειδών τις μυστηρια-κές αισθήσεις ελάχιστες φορές έχω καταφέρει να αποκρυπτογραφήσω και ποτέ μα ποτέ να λύσω τους γρίφους και τα puzzles που το περιέβαλλαν.

84

Γιατί εξάλλου; Ποια είμαι εγώ που θα μπω στο μυαλό των ανθρώπων, θα κατακλύσω τις ψυχές τους και ως σύγχρονος Φρόυντ ή αν προτιμάτε Dr. Ρουθ θα αναλύσω, θα βγάλω πόρισμα και θα καταλήξω σε συμπεράσματα;

Προτίμησα λοιπόν να μείνω στο ρόλο της Λίντα Λάβλεϊς και της Ξαβιέρα Χολάντερ που στο κάτω κάτω με βόλευε και δεν με σπαζοκεφάλιαζε ενώ συγ-χρόνως τον έπαιζα όχι μόνο καλά αλλά έπαιρνα και το όσκαρ. Όπως και να το κάνουμε ήταν πιο ασφαλές.

Η καριέρα μου στην Ηλιουπόλεως και Φιλολάου έμελλε να ε ίναι σύντομη. Υποθέτω από τους περίοικους πρέπει να έγινε το τηλεφώνημα στην αστυνομία η οποία κατέφθασε ένα βράδυ την ώρα που ετοιμαζόμουν να μπω στο αυτοκίνητο ενός πελάτη. Μπήκα στο περ ιπολ ικό και το τμήμα Υμηττού με υποδέχτηκε όχι με τόσο ανοιχτές αγκά-λες και μ' ένα διοικητή, Θεέ μου σκέτος Αττίλας.

Αυτός ο άνθρωπος ή κρυπτοομοφυλόφιλος πρέπει να ήταν ή αγαπούσε τόσο τα παιδιά που στην προ-σπάθειά του να τα συνετίσει και να τα βάλει στο δρόμο το σωστό χρησιμοποιούσε όλες τις μεθόδους. Εγώ ήμουν ακόμα ανήλικη και έτρεμα στη σκέψη ότι κάλλιστα θα μπορούσε να με στείλει σε δικαστήριο ανηλίκων και από εκεί σε αναμορφω-τήριο. Ε, λοιπόν τέτοια βαναυσότητα από όργανο της τάξης δεν έχω ξαναζήσει ποτέ στη ζωή μου.

Αρχισε να με βρίζει και να με χαστουκίζε ι

85

λέγοντας μου όλα τα κοσμητικά που μπορείτε να φανταστείτε και μάλιστα είχε εφεύρει και δικά του. Εκείνο που με εκνεύριζε πιο πολύ ήταν ότι έβριζε και τους γονείς μου που υποτίθεται ήταν υπεύθυ-νοι με την «κατάντια» μου σύμφωνα με αυτόν. Τα κλάματα έτρεχαν ασταμάτητα από τα μάτια μου στη σκέψη της μανούλας μου που αν μη τι άλλο είχε περάσει τα πάνδεινα για να με μεγαλώσει. Πώς μπορούσε λοιπόν αυτός ένας άγνωστος να της κατα-λογίζει ευθύνες; Το «γουρούνι» κάποια στιγμή τηλε-φώνησε στο σπίτι μου και η μαμά κατέφτασε λίγη ώρα αργότερα μες την ανησυχία. Άρχισε να τη βομ-βαρδίζει με ερωτήσεις, ενώ συνεχώς κατέληγε στο ότι εκείνη ήταν υπεύθυνη για τα «χάλια» μου.

Έ ν α ακόμα από τα πράγματα που θαυμάζω στη μητέρα μου, είναι ότι δεν αφήνει κανέναν να πει κακιά κουβέντα για τα παιδιά της, και μπαίνει ασπίδα και σπαθί μπροστά μας για να μας προ-στατέψει. Φούντωσε λοιπόν κι εκείνη λέγοντάς του ότι δεν είχε το δικαίωμα χωρίς να ξέρει τίποτα για εμένα, τα τόσα που είχαν διαδραματιστεί τα χρό-νια που είχαν περάσει, τις συνεχείς κακουχίες που είχε υποστεί η φαμίλια να είναι τόσο δεικτικός και τόσο εμπαθής. «Το παιδί μου ότι και να 'ναι είναι αίμα μου και ο δρόμος που ακολουθεί είναι επώδυνος και τραχύς, αλλά παρά να το χάσω προτιμώ να συμβιβάζομαι» του είπε. Του ευχήθηκε επίσης να μην αποκτούσε

86

και αυτός ένα τέτοιο παιδί γιατί μόνο τότε θα κατα-λάβαινε τον πόνο που τραβούσε.

Εκείνος μας άφησε να φύγουμε λέγοντας ότι αν με ξανάπιανε να εκπορνεύομαι στη γειτονιά θα μ' έστελνε αναμορφωτήριο και τη μητέρα μου θα την παρέπεμπε στη δικαιοσύνη.

Βγαίνοντας από το αστυνομικό τμήμα ευχόμουν να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δεν ήξερα τι να πω στη μητέρα μου που για μια ακόμα φορά είχε δεχτεί ένα σκληρό χτύπημα και παρόλα αυτά με αγκάλιαζε στοργικά ακόμα. Με παρακάλεσε ικετεύοντάς με να μην ξαναβγώ στο δρόμο και θα μου έδινε εκείνη χαρτζιλίκι και ό,τι χρειαζόμουν αρκεί να της το ζητούσα. Στην ανάγκη θα έβρισκε και δεύτερη δουλειά μόνο και μόνο για τις δικές μου απαιτή-σεις. Πώς να της εξηγήσω όμως για τα σχέδια που είχα κάνει, και πώς να της δώσω να καταλάβει ότι επιβεβαιωνόμουν μέσα από την πορνεία. Εξάλλου το πολύ χρήμα με είχε πωρώσει και ήθελα περισ-σότερο από αυτό που εξοικονομούσα. Δεν της απάντησα εκείνη τη στιγμή ανακάλυπτα όμως ότι η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει. Η ζούγκλα της λεωφό-ρου Συγγρού με περίμενε. Η απόφαση πάρθηκε.

Τα μετέπειτα χρόνια της ζιοής μου θα με μετάλ-λασσαν στη σημερινή Τζένη. Το αθώο, ευαίσθητο παιδί θα περνούσε ανώμαλα στην αντίπερα όχθη, θα σκλήραινε, θα ψύχραινε, θα υποκρινόταν, θα

87

έντασσε στο λεξιλόγιο του τις λέξεις «εγώ, και μόνον εγώ». Επιφανε ιακά τουλάχιστον θα έμελλε να δείχνω παγερή και θα προτιμούσα να πατώ επί πτω-μάτων αρκεί να επιζώ, να νικώ, να παραμένω αγέρωχη. Θέλω να πιστεύω ότι η ψυχή μου έμεινε αμέτοχη.

Ελπίζω Δεν μετάνιωσα ποτέ γ ια τις επιλογές μου.

Βρίσκομαι ακόμα εδώ, στέκομαι στα πόδια μου, ζω. Επαναλαμβάνω πολλές φορές τα λάθη μου για να απολαύσω τη γοητεία τους.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6

Η παγωμένη λεωφόρος Oh! Are you trying to poison me?

Δεν ξέρω ποιος ήταν ο λόγος που με έκανε να νομίζω ότι στη Συγγρού τα πράγματα θα ήταν

πιο ασφαλή. Σας διαβεβαιώνω όμως ότι τις κακου-χίες και τις λύπες που υπέστην σ' αυτήν την παγω-μένη λεωφόρο δεν τις έχω ξαναζήσει. Τα μετέπειτα χρόνια μπορεί να με είχαν κάνει πλούσια, αλλά είχαν αφαιρέσει ένα μεγάλο τμήμα της παιδικής μου αφέλειας και με είχαν μετατρέψει σε ένα δεκα-οχτάχρονο σκεύος ηδονής με λογής-λογής εμπει-ρίες και με μια ψυχοσύνθεση που αμφιβάλω αν ακόμα και ο πιο έμπειρος ψυχολόγος θα μπορούσε να διεισδύσει σε αυτήν.

90

Κάποια στιγμή θα έβλεπα τον κόσμο γύρω μου με εντελώς δια-φορετικό μάτι. Και μιλώ τώρα για τις σχέσεις των ανθρώπων, γ ια τις συμπε-ρ ιφορές που τελικά αυτές είναι μεταμφιε-ζόμενες και αλλάζουν ανά-λογα με το πόσο ντόμπρος είσαι στην καθημερι-

Η παγωμένη λεωφόρος. ν ό τ η τ ά σ ο υ κ α ι

πόσο εκφυλισμένος όταν το σύνδρομο του Τζέκυλ και Χάιντ σε συνεπαίρνει . Μιλώ τώρα για την υποκρισία μιας ολόκληρης κάστας ανθρώπων που μου έχει τύχει πάμπολλες φορές, το προηγούμενο βράδυ να τους κάνω ενεργητικό έρωτα και το επόμενο πρωί να τους συναντώ στο δρόμο και να με σχολιάζουν στο διπλανό τους με τα χειρότερα λόγια. Και θα μου πείτε ε, καλά αυτοί που πάνε στη Συγγρού δεν είναι και τα πρότυπα των ανθρώπων που θα έπρεπε να θεωρούνται προς μίμηση. Και

91

σας απαντώ ως εξής. Ναι, αλλά τότε δεν θα έπρεπε να τους έχουμε να μας πιπιλίζουν το μυαλό και να μας βάζουν σε ψευτονόρμες μέσα από τα κανάλια της τηλεόρασης, μέσα από τους κύκλους της πολιτικής, μέσα από τα πανεπιστήμια διδάσκοντας τα παιδιά μας ή με το καλούπι της ιεροσύνης και να μιλήσω και με τη γλώσσα του λαού «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά και ο φερετζές τον πούστη».

Σας βολεύει να πιστεύετε ότι σε αυτά τα σκοτεινά σοκάκια τα οποία τα τελευταία χρόνια δεν είναι καθόλου σκοτεινά, εμπλέκονται όλα τα εγκλημα-τικά στοιχεία, πρεζόνια, χούλιγκανς, λαϊκάντζες, φρικιά, άνθρωποι που έχουν πρόβλημα στο σεξ, ανάπηροι ή προβληματικοί γενικά και ότι αυτοί συντηρούν υποτίθεται όλη την πορνεία ανδρική ή γυναικεία, αλλά πόσο μεγάλο λάθος κάνετε.

Έ ν α ελάχιστο τμήμα μισθοσυντήρητων μας πλου-τίζουν με τον πενιχρό μισθό τους, ενώ τα χοντρά πακέτα τα καταθέτουν όλοι οι Κύριοι και οι Κυρίες των ανωτάτων θέσεων. Άνθρωποι που βλέπουμε συχνά στο γυαλί της τηλεόρασης, άνθρωποι που μας δικάζουν και μας διχάζουν, άνθρωποι που μας μορφώνουν και μας βάζουν σε τάξη.

Fine by me. Αλλά όχι και να λένε ότι με προτι-μούν στο πεζοδρόμιο από τα κοσμικά σαλόνια- ότι η ομοφυλοφιλία και ο τραβεστισμός είναι αμάρ-τημα, ενώ την ίδια ώρα η ζαρτιέρα έχει ξεφύγει από τη θέση της· ότι αλλάζοντας το φύλο σου ευνουχίζεις

92

τη φύση σου, ενώ κρυφά εύχονται και εκείνοι να είχαν τα κότσια ή την ομορφιά να κάνουν κάτι τε'τοιο. Ενώ με την πρώτη ευκαιρία κατηφορίζουν στις πιάτσες να βρουν τέτοιου είδους άτομα και τέλος οι ίδιοι αυτοί που μας συντηρούν ζητούν και την εξαφάνιση μας.

Γιατί, έχουν σκεφτεί ποτέ αν πραγματικά κατά-φερναν να μας εξαλείψουν τι θα είχαν να παίζουν στα up ή down τους. Ο ένας τον άλλον είναι η απάντηση. Μήπως εκεί τελικά είναι το πρόβλημα. Οι πραγματ ικο ί ομοφυλόφιλοι μόνο τότε θα αποκαλύπτονταν.

Θρασύτατα λοιπόν με λίγες απλώς διασυνδέσεις με τα κορίτσια της αμαρτίας διεκδίκησα την πρώτη μου πιάτσα στη Συγγρού ακριβώς λίγο πιο κάτω από τους στύλους του Ολυμπίου Διός απέναντι από ένα σινετσοντάδικο το Πίκολο.

Οι υπόλοιπες στην αρχή δεν με πήραν πρέφα μια και ήταν πιο κάτω οι πιάτσες τους, αλλά πολύ σύντομα με ανακάλυψαν. Έ ν α βράδυ λοιπόν νάσου πέντε ντερέκια , όχι ακριβώς η ε ικόνα της θηλυπρεπούς τραβεστί, με λοστούς και αλυσίδες στα χέρια τους, έτοιμες να ξυλοφορτοοσουν την περιβόητη Τζένη που ήδη είχε αρχίσει να κεντρί-ζει ως καινούργια, τα ενδιαφέροντα των πελατών. Εάν σας πω ότι κυριολεκτικά κατουρήθηκα επάνω μου βλέποντάς τις μπορεί και να μη με πιστέψετε.

93

Θυμάμαι μόνο το εξής. Κατουριόμουνα και έκλαιγα ταυτόχρονα. Εκείνες λοιπόν βλέποντας ένα κοντούλι πιτσιρικάκι τραβεστάκι να κάνει τσίσα του από τον τρόμο και να κλαίει λες και του είχαν πάρει το αγαπημένο του παιχν ίδ ι , δεν ξέρω ακριβώς τι πατρικομητρικά ένστικτα ξύπνησαν μέσα τους και κυριολεκτικά άρχισαν να με παρηγορούν κάνοντάς με πολΰ γρήγορα να α ισθανθώ βολικά. Τους εξιστόρησα τα όσα μου είχαν συμβεί και με έκαναν να πάρω την απόφαση να εκπορνευτώ. Σίγουρα ήταν οι μόνοι άνθρωποι που μπορούσαν να με καταλάβουν πλήρως.

Έκτοτε δούλεψα ανενόχλητα και θα έλεγε κανείς ότι μου παρεχώρησαν όλο το χώρο εκείνο μόνο για τη δική μου εξυπηρέτηση.

Στο μεταξύ η μητέρα μου είχε βρει καινούργια καλύτερη δουλειά στο Υπουργε ίο Υγείας και Πρόνοιας όπου και έμεινε μέχρι τη συνταξιοδότησή της. Την ίδια χρονιά αγοράσαμε το πρώτο μας σπίτι στην Πλατεία Αττικής όπου έμελλε να ζήσω μέχρι και σήμερα τις συνταρακτικότερες και πιο σημαντικές εξελίξεις στη μετέπειτα ζωή μου.

Ήταν ένα γλυκύτατο διαμέρισμα που δεν έχω απαρνηθεί μέχρι και τη στιγμή που σας γράφω. Τσως γιατί είναι συνδεδεμένο με γλυκόπικρες στιγμές που βλέποντας την κάθε γωνιά του, το κάθε παρά-θυρο και την κάθε εσοχή η μνήμη γυρνά πάντα πίσω

94

και αναπολεί άλλοτε κλαίγοντας και άλλοτε μελαγ-χολώντας, κρυφογελώντας, ριγώντας. Στιγμές κρυ-φές ή φευγάτες για πάντα από τη ζωή μου, στιγμές που με διαμόρφωσαν, μνήμες που με σκλήρυναν.

Στη γειτονιά εμφανίστηκα σαν κορίτσι, αλλά γρήγορα τα νέα διαδόθηκαν μια και οι μισοί άντρες της περιοχής είχαν κατηφορίσει στη Συγγροΰ άλλοτε σαν πελάτες και άλλοτε σαν κράχτες. Να είστε σίγουροι όμως ότι εκείνους που αναγνώριζα που έρχονταν για γιαουρτώματα τους περιποιόμουν καταλλήλως.

Μερικές φορές γινόμουν και εγώ λίγο σκύλα απει-λώντας τα καθικάκια ότι θα τους ξεφωνίσω σε όλη τη γειτονιά. Έκτοτε όχι μόνο δεν με ξαναενόχλησε κανείς, αλλά έγινα φίλη με όλη την περιοχή των Σεπολίων και μπήκα στα σπίτια αυτών των ανθρώπων σαν φιλοξενούμενη και αργότερα σαν φίλη.

Όταν πέρασε ο καιρός και διαπίστωσαν τι άνθρω-πος είμαι, ντόμπρα πια με θεωρούσαν και δικό τους άνθρωπο. Έ γ ι ν α φίλη με τις γυναίκες τους και έπαιζα χαρτιά πίνοντας ουζάκι και με τους ίδιους. Τα ιδιαίτερα μυστικά βέβαια ποτέ δεν τα αποκά-λυψα. «Το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο».

Επιτέλους είχα αρχίσει να αισθάνομαι ότι ανήκω κάπου, και άρχισα να εξοικονομώ αρκετά χρήματα ώστε κάποια στιγμή να ολοκλήρωνα τους στόχους μου.

95

Τα κυνηγητά της αστυνομίας όμως έμελλε να είναι το διάστημα εκείνο τα χειρότερα στην ιστορία της Συγγρού.

Την περίοδο 1983-85 όλες μας τρέμαμε κυριολε-κτικά την αστυνομία μια και επιχειρήσεις «Αρετή» γ ίνονταν σχεδόν κάθε βράδυ με αποτέλεσμα δεκάδες πόρνες και τραβεστί της Αθήνας να οδηγούνται στην Ασφάλεια και κατόπιν το πρωί με τη διαδικασία του αυτόφωρου στα δικαστήρια όπου πολλές φορές κρατούνταν μέχρι τη δίκη τους. Οι εφημερίδες και τα τότε περιοδικά βοούσαν καθη-μερινά και φωτογραφίες τραβεστί που ξυλοφορ-τώνονταν κάτω από τις κλούβες ήταν συχνές.

Εγώ ευτυχώς τους πρώτους μήνες κατάφερνα να ξεφεύγω είτε γιατί έφευγα παίρνοντας λίγους πελάτες είτε γιατί έβλεπα τις κλούβες από μακριά και χανόμουν στα σκοτεινά στενά του Μακρυγιάννη. Ό λ ε ς οι τραβεστί και οι ι ερόδουλες τότε με πρωτοστάτη την πασίγνωστη Αλόμα και με τη βοήθεια του ΑΚΟΕ με ενεργό μέλος το Γρηγόρη Βαλλιανάτο, αποφάσισαν να βγούμε στο δρόμο δ ιαδηλώνοντας , να δώσουμε στον κόσμο να καταλάβει τη δική μας άποψη.

Εκατοντάδες ομοφυλόφιλοι, τραβεστί, τρανσέ-ξουαλ και λεσβίες ξεχύθηκαν στους δρόμους απαιτώντας μια αξ ιοπρεπή συμπεριφορά των αστυνομικών προς τις υποτιθέμενες μειονότητες αλλά και μία γενική ανθρώπινη συμπεριφορά μιας

96

κοινωνίας που θεωρούσε όλα τα άτομα αυτά μιάσματα και ανώμαλους. Στα αυτιά μου ακόμα ηχούν τα συνθήματα που για συνεχείς με'ρες ακού-γονταν στους δρόμους της Αθήνας. Μαζί και η γνωστή Μπέτυ που τα δύο της βιβλία «Πόσο πάει;» και «Μπέτυ» είχαν συγκλονίσει το πανελλήνιο καθώς και η Ραχήλ Χάλαρυ η διάσημη θεατρώνισσα και ιδιοκτήτρια του Κους Κους, του πρώτου drug queen club τότε στην Ελλάδα.

Για συνεχείς μέρες βγαίναμε στους δρόμους από το πρωί και καταλήγαμε στα κρεβάτια μας το βράδυ. Σιγά σιγά κεντρίσαμε το ενδιαφέρον όχι μόνο των εφημερίδων και των περιοδικών αλλά και καναλιών της τότε Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης. Δεν θα ξεχάσω το περιοδικό ΕΙΚΟΝΕΣ που έκανε ένα μεγάλο αφιέρωμα στα δικακόματα των μειονοτήτων. Φωτογραφίες δικές μου και άλλων παιδιών που κρατώντας πανό διαμαρτυρόμασταν ουρλιάζοντας, κόσμησαν τις σελίδες του. Στην ουσία ήταν η προκη φορά που με είδα σε ιλουστρασιόν χαρτί. Ποιος θα φανταζόταν...

Παρά πολύς κόσμος και αυτό μας είχε κάνει εντύπωση τότε συμμεριζόταν τις ευαισθησίες μας, συμμετείχε διαδηλώνοντας, ηλικιωμένες κυρίες μας σταματούσαν και μας έσφιγγαν το χέρι, άνθρωποι μας έδιναν κουράγιο. Βέβαια δεν έλειπαν τα γιου-χαρίσματα και οι ξυλοδαρμοί. Πολλές από εμάς μην αντέχοντας την ειρωνεία μερικών εκνευρίζονταν

97

και ενεπλέκοντο σε τσακωμούς. Πάντως τελικά από αυτά που έγιναν εκείνη την

περίοδο διαπίστωσα ότι ο ρατσισμός, ο φασισμός και η ομοφυλοφοβία δεν πρόκειται ποτέ λογικά να εκλείψουν, αλλά ακράδαντα πιστεύω ότι τα πράγματα δεκαετίες δεκαετίες καλυτερεύουν και έχει συμβάλλει σε αυτό η οικογένεια που πια μεγα-λώνει τα παιδιά της με πιο ανοιχτό μυαλό, τα Μ.Μ.Ε. που δίνοντας τα μηνύματα ο καθένας τα εκλαμβά-νει ανάλογα, οι ίδιες οι μειονότητες που αλλάζουν συμπεριφορές, δηλώνουν άφοβα πια τι αισθάνονται και μπορούν να στέκονται και να ξεχωρίζουν παντού. Και τέλος η ίδια η κοινωνία πιο ανεκτική πια συνειδητοποίησε ότι πλέον δεν είχε να κάνει με μειονότητες, αλλά με εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, ομοφυλόφιλους που δήλωναν «I'm gay and I'm proud», ανθρώπους που κινούνταν σε όλους τους χώρους. Της τέχνης, της επιστήμης, της πολιτικής, της θρησκείας. Φαντάζομαι ότι το πιο δύσκολο πράγμα είναι να περάσεις από τη φαντα-σίωση στη σκληρή πραγματικότητα. Οι άλλοι πια απλά οφείλουν όχι να σε συμμεριστούν, αλλά οπωσ-δήποτε να σε κατανοήσουν. Είναι υποχρέωσή τους.

Εξαιτίας όλων αυτών των διαμαρτυριών και της διαρκούς απασχόλησης του Τύπου, η συμπεριφορά της αστυνομίας σιγά σιγά καλυτέρευε. Οι επιχει-ρήσεις «Αρετή» σταμάτησαν και οι συνεχείς επι-δρομές της αστυνομίας το ίδιο και η βαναυσότητα

98

των ΜΑΤ κάλμαρε. Τελικά τίποτα δεν αποκτιέται χωρίς θυσίες άλλοτε μικρές και άλλοτε μεγάλες. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να γλιτώσω κι εγώ, κάποια στιγμή με συνέλαβαν. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να σε κυνηγάει ένας αστυνομικός και ξοπίσω άλλοι δέκα. Αλλά αυτό θα πρέπει να το δείτε με τα μάτια σας γιατί όσο καλά και αν σας το περιγράψω δεν θα βγει τόσο γλαφυρό όσο αυτό της πραγ ματικότητας.

Εγώ με μίνι φούστα, με τακούνια δέκα πόντους και με το τσαντάκι στο χέρι να ανηφορίζω τα στενά και να προσπαθώ να ξεφύγω, ενώ τα «όργανα» ξοπίσω να συλλάβουν τον «νταβέλη» μες την καλή χαρά ότι εκτελούν σωστά το καθήκον και ότι ο ανυπέρβλητος ηρωισμός τους έπρεπε να παραση-μοφορηθεί πάση θυσία. Νάσου κι εγοό κάτω από ένα αυτοκίνητο μες τα κακά σκοτάδια, αλλά πού να ξεφύγεις μάνα μου από τα λαγωνικά της συμφοράς, the hounds of hell ή για να το κάνουμε και πιο σερλοκχολμίστικο hounds of baskerville. Ο μαυρο-φορεμένος που με συνέλαβε είχε και χιούμορ πάντως. «Έλα εδο5 κουνελάκι μου», φωνάζει κι εγώ η κακομοίρα το μόνο που θυμάμαι έπειτα είναι ότι βρέθηκα μέσα σε ένα σφαγείο με άλλες 20 συνο-φρυωμένες «εγκληματίες». Το χειρότερο όμως ήταν η ταλαιπωρία τις επόμενες ώρες μέχρι να γίνει το δικαστήριο.

99

Άντε ολόκληρο το βράδυ σε αυτά τα κελιά της Ασφάλειας που τελικά δεν έχω καταλάβει αν εκτελούν χρε'η αποχωρητηρίου ή σουβλατζίδικου. Και άντε δακτυλικά αποτυπώματα και βγαίνεις μετά κάτι σαν μπριζόλα στα κάρβουνα. Τις φωτογραφίες δε, πού τις βάζετε. Υπέθετα ότι με φωτογράφιζαν γ ια να με «προωθήσουν» και στο εξωτερικό (αστειεύομαι βέβαια). Το φινάλε ήταν να στέκομαι μπροστά σε μια έδρα με κακομούτσουνες ανοργα-σμικές που από το πρωί δεν είχαν προλάβει να πιουν καφέ και άντε τοίρα να καταλάβουν γιατί οι άντρες ντύνονται γυναίκες γιατί φορούσα τιγρέ, ενιο στη μόδα ήταν το σαγρέ.

Τριάντα ημέρες σε όλες εξαγοράσιμες και άντε να τελειώνουμε γιατί το βράδυ είχαν να επισκεφτούν και οι ίδιες την μπουτίκ μπας και αγοράσουν κανένα τιγρέ που είχε ξεμείνει. Αυτά έτσι συνοπτικά για να σας μπάσω στο πνεύμα. Βέβαια σκεφτείτε το ηθικό δίδαγμα όλων αυτών όταν η πορνεία θεω-ρείται το αρχαιότερο επάγγελμα, όταν το κορμί μου έχω το δικαίωμα να το προσφέριο σε όποιον θέλω ακόμα και με αμοιβή όπως και όποτε θέλω, κι όταν φυσικά οι υποψήφιοι πελάτες έρχονται με τη θέλησή τους να ικανοποιήσουν τις όποιες ορέξεις τους. Θα σας προβληματίσω λίγο ακόμα ρωτώντας σας το εξής. Εάν δεν υπήρχαν οι εκδιδόμενες γυναίκες η λύσσα του σεξ που κατέχει τον κάθε άντρα πού θα ξέσπαγε;

100

Μια δεκαετία αργότερα και αφού με είχαν δικάσει και ξαναδικάσει εισαγγελείς θα τάραζα το πανελ-λήνιο ακριβώς για τη σχέση που δημιούργησα με έναν από αυτούς με το αποτέλεσμα να εξοστρακι-στεί και να εκδιωχθεί από το εισαγγελικό σώμα ως «σαπρό» τμήμα αυτού κατά τα λεγόμενά τους. Αυτά θα τα πούμε παρακάτω βέβαια σε ειδικά αφιερω-μένο κεφάλαιο. Όλα εδώ πληρώνονται όμως.

Το 1984 η Αλόμα χρηματοδότησε για άλλη μια φορά τα καλλιστεία τραβεστί. Θα γίνονταν στο θέατρο Αουζιτάνια και μια από τις φιναλίστ έμελλε να είμαι και εγώ. Δώδεκα τραβεστί άλλες πολύ εμφανίσιμες και άλλες για τα μπάζα για μια βδο-μάδα έβαζαν τα δυνατά τους στις πρόβες, ώστε την βραδιά της κρίσης να ξεπεράσουν τον καλύτερο εαυτό τους.

Θυμάμαι ότι είχα τόσο τρακ όχι μόνο γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα έβγαινα μπροστά σε κόσμο να κάνω το φιγουρίνι, αλλά γιατί θα έπρεπε να συνα-γωνιστώ άλλες πιο έμπειρες από εμένα που ήξεραν να βαφτούν καλύτερα με αποτέλεσμα να βγουν θεές, αλλά επειδή ήταν και πιο μεγάλες από εμένα κι έκα-ναν χρήση ορμονών πολλά περισσότερα χρόνια. Τα κορμιά τους είχαν διαμορφωθεί πιο θηλυκά από το δικό μου. Κοκαλιάρα εγώ με μικρό στήθος και με μαλλάκια που δεν ξεπερνούσαν τους ώμους μου, ενώ εκείνες πανύψηλες με θεόρατες καμπύλες, τερά-στια στήθη και ξανθιές περούκες που έφταναν μέχρι

101

τη μέση τους. Δεν υπήρχε περίπτωση να τις συναγωνιστώ, αλλά ούτως ή άλλως δεν σκόπευε και καμιά τους να μου δώσει συμβουλές ώστε να μετα-μορφωθώ εκείνη τη βραδιά.

Το θέατρο ήταν κατάμεστο από κόσμο. Έ ν α ανα-κάτεμα πλήθους από τραβεστί, τρανς, ομοφυλόφι-λους, λαϊκότεκνα από διάφορες συνοικίες, ομονοι-ακούς τύπους, αλλά και ζευγάρια, ηλικιωμένους, επώνυμους ηθοποιούς, μακιγιέρ, αισθητικούς, τραγουδιστές και κόσμο που δεν θα περίμενες ποτέ να δεις σε μία τέτοια εκδήλωση. Η μουσική άρχισε και έκανε την εμφάνισή της η Αλόμα που για μισή ώρα προσπαθούσε να δώσει τα δικά της μηνύματα σ' έναν κόσμο που ήρθε να διασκεδάσει και όχι να προβληματιστεί.

Κλασικά, βγήκαμε με φορέματα και μαγιό, ενώ στα μεσοδιαστήματα, σώου και τραγουδιστές της πλάκας προσπαθούσαν να τρυχαγωγήσουν τον κόσμο. Τελικά εκεί που δεν το περίμενα ανακηρύ-χτηκα Miss Γιάνγκ Τραβεστί 1984 κι έφυγα με ένα έπαθλο 100.000 δραχμών. Κέρδισα κάτι πολυτιμό-τερο όμως. Είχα το δικαίωμα να κατηφορίσω λίγα στενά παρακάτω από το πεζοδρόμιο που ήμουν σε μια πιο ιεραρχικά ανώτερη γωνιά, στο Φιξ, όπου και έμεινα βέβαια τα επόμενα χρόνια κι έμελλε να ανακηρυχτώ Βασίλισσα της Συγγρού. Κάποια στιγμή θα έπαιρνα και το αίμα μου πίσω όσον αφορά το σταριλίκι αφού 6 χρόνια αργότερα στα Καλλιστεία

102

Τραβεστί του 1990 θα με ανακήρυσσαν παμψηφεί Σταρ.

Στα τελευταία κυνηγητά της αστυνομία ε'μελλε να πληρώσω πάνω από 2.000.000 δραχμές στο Δημό-σιο μετά από καταδικαστικές αποφάσεις για άγρα πελατών ή προσβολή της δημοσίας αιδοΰς. Φυσικά πάντα παράνομα μια και δεν τραβούσαν και τον πελάτη στα δικαστήρια, ενώ ο νόμος προβλέπει ότι και το άτομο που πληρώνει θα πρέπει να δικαστεί. Όλα όμως επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται ανάλογα με τα συμφέροντα που παίζονται. Φαντά-ζεστε πόσες οικογένειες θα καταστρέφονταν αν τραβούσαν και τους άντρες να δικαστούν ή πόσοι ευυπόληπτοι πολίτες θα ξεφτιλίζονταν; Καλύτερα να μην το σκεφτείτε.

Στη νέα μου πιάτσα στου Φιξ, έβγαινα καθημερινά προσπαθώντας να εξοικονομήσω χρήματα ώστε κάποια στιγμή να κάνω την πολυπόθητη αλλαγή φύλου. Οι αστυνομικοί πια δεν μας ενοχλούσαν και θα έλεγα ότι περνούσα την πιο ωραία φάση από άποψη επαγγελματική. Ήταν οι χρυσές εποχές μου στη λεωφόρο Συγγρού. Δούλευα πάρα πολύ. Πολύ περισσότερο από όλες. Οι πελάτες κυριολεκτικά με περίμεναν στο αυτοκίνητο τους μέχρι να γυρίσω από τον προηγούμενο. Τότε ήταν που άρχισαν και οι αντιζηλίες. Οι υπόλοιπες τραβεστί άρχισαν να με μισούν. Η κάμπια είχε μεταμορφωθεί σε πεταλούδα.

103

Με κακολογούσαν στους πελάτες όπως μου έλεγαν οι ίδιοι και χαίρονταν όταν δεν κατέβαινα να εργαστώ.

Είχα αρχίσει κι εγώ όμως να γίνομαι πολύ σκληρή. Δεν ήμουν το τραβεστάκι που φοβισμένο κατέβηκε πριν λίγα χρόνια και ζητούσε μια Θέση από τις άλλες ικετεύοντας την ελεημοσύνη τους. Οι υπόλοιπες τραβεστί δεν θα με ξεχνούσαν ποτέ πια. Προκλη-τική και ταυτόχρονα ψυχρή, αδίστακτη σχεδόν δεν είχα επιχειρήσει να κατέβω στην αρένα χωρίς τα όπλα μου. Περιποιημένη, ντυμένη πανάκριβα, ψύχραιμη, κουκλάρα πια. Κρατιόντας τις αποστά-σεις μου από τον καθένα, ισορροπούσα στα τακού-νια μου και μετρούσα τις αντιπάλους μου. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Ήξερα ότι ήμουν η καλύτερη από μακριά. Αν και πολύ μικρή δεν μου είχε περά-σει ποτέ από το μυαλό να κάνω πίσω στις αρχές μου. Πλέον επέλεγα εγώ τους πελάτες. Πάντοτε χρησιμοποιούσα προφυλακτ ικό και ποτέ δεν φιλούσα στο στόμα.

Οι άνθρωποι που πήγαιναν μαζί μου έπρεπε να βγάλουν τουλάχιστον την πιστωτική τους κάρτα από ένα σινιέ πορτοφόλι, προτού με γυρίσουν στο σημείο απ' το οποίο με είχαν πάρει. Από τον τρόπο που θα με πλησίαζαν, από το πόσο εμπιστοσύνη θα μου ενέ-πνεε το πρόσωπο τους, από το πόσο καθαροί θα φάνταζαν, αποφάσιζα να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου τους.

104

Οι υπόλοιπες αντί να με ευγνωμονούν που διά-λεγα και τους άφηνα το περιθώριο να πάρουν κι εκείνες πελάτες με μισούσαν ακόμα περισσότερο κι έψαχναν διαρκώς ευκαιρίες να αψιμαχήσουν μαζί μου. Πολύ σπάνια όμως καθόμουν να τσακωθώ και αυτό γιατί όσες φορές έγινε, επειδή όταν εκνευρί-ζομαι δεν μπορώ να συγκρατήσω τα νεύρα μου και τυφλώνομαι, γίνονταν φοβερά πράγματα. Φαντά-ζομαι η Β. θα θυμάται αυτή τη σκηνή που εγώ με το λοστάρι της κατέβαζα το παρμπρίζ του αυτοκινή-του της. Προτιμούσα λοιπόν να παίρνω το ειρωνικό σνομπ ύφος μου και κατευθυνόμουν στο δικό μου σημείο όπου καμιά δεν τολμούσε να έρθει να το δ ιεκδικήσει . Είχα αποφασίσε ι ότι έπρεπε να επιζήσω. Και θα σας πω κάτι και βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Στον κόσμο που ζούμε αν δεν είσαι καθίκι από φύση τουλάχιστον προσπάθησε να δείχνεις ότι είσαι.

Κάποια στιγμή απέναντι ακριβώς από την πιάτσα μου νοικιαζόταν ένα διαμέρισμα. Ήταν η ευκαιρία που περίμενα. Τέρμα πια το ξενοδοχείο, θα έφτια-χνα το δικό μου προσωπικό, πολυτελή χώρο και οι πελάτες πάντα προτιμούσαν αυτές που διέθεταν δικό τους σπίτι. Το επίπλωσα με τόση ομορφιά και πολυτέλεια που εκείνοι που έρχονταν δεν πίστευαν ότι απλώς το χρησιμοποιούσα σαν στούντιο. Εκεί έμελλε να γνωρίσω τα επόμενα χρόνια προσωπι-κότητες της σώου μπιζ, δ ιάσημα ονόματα της

105

πολιτικής και αστέρια της πίστας. Σύντομα το όνομα μου επρόκειτο να γίνει συνώνυμο χρυσής εταίρας και ιέρειας της Αφροδίτης. Πελάτες έρχονταν συστη-μένοι πια πολλές φορές με τις γυναίκες ή τις φιλε-νάδες τους, άλλοτε πάλι φίλοι για τρίο και κάποιες φορές γνωστές κυρίες της Αθηναϊκής ελίτ. Θα έλεγα, ναι, έχω ένα πλούσιο καρνέ τηλεφώνων. Και τώρα πια έναν ακόμα πιο πλούσιο λογαριασμό καταθέ-σεων. Εκείνο που με βαραίνει ακόμα πιο πολύ όμως είναι το πλήθος των εμπειριών μου.

Ήξερα να παίζω σωστά το παιχνίδι όμως, ποτέ, ούτε τότε, ούτε τώρα, εξέθεσα κανέναν. Κρατούσα το στόμα μου κλειστό και ως γνωστό η σιωπή είναι χρυσός.

Πολλές φορές οι νύχτες μου ήταν τόσο φορτωμένες που δεν χρειαζόταν να βγω ούτε στο πεζοδρόμιο. Συνήθως άρχιζα γύρω στις 9 το βράδυ και ανάλογα τα ραντεβού τελείωνα τη βραδιά μου. Άλλοτε είχα μόνο ένα ραντεβού το οποίο είχε πληρωθεί έτσι τόσο ώστε να μην χρειαζόταν να επακολουθήσει άλλο.

Το σπίτι μου στην Καλλιρρόης ήταν υπερπολυτε-λές. Μοκέτες σε όλους τους χώρους, βαριές κουρ-τίνες, αντίκες και μικροέπιπλα ενώ επιβλητικά δέσποζε το κρεβάτι με ουρανό στη μέση της κρεβατοκάμαρας. Στους τοίχους παλιά κάδρα που τα περισσότερα απεικόνιζαν αρχαίες θεότητες ή αγγέλους. Τα αξεσουάρ μου χιλιάδες. Εσώρουχα

106

με γαλλική δαντε'λα, νεγκλιζέ της Βικτώρια Σίκρετ μέχρι βοηθητικά αντικείμενα και φετίχ όλων των κατηγοριών. Στις σπέσιαλ περιπτώσεις σαμπάνια προσφερόταν και ήταν η εποχή που κάποιος πελάτης μου, μου έφερε δώρο από την Ελβετία ένα κιβώτιο σαμπάνιες Κρυστάλ. Αυτό ήταν, έμελλε να γίνει το ποτό μου.

Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, λίγα χρόνια αργότερα, στο ξενοδοχείο Ριτζ όταν ζητώντας σαμπάνια μου έφεραν Ντομ κι εγο5 την επέστρεψα λέγοντας «Oh! Are you trying to poison me? I want Crystal». Για να συνεχίσο} όμως, η ινδική μουσική ήταν εκείνη η οποία συντρόφευε τις περιπτΰξεις κι έκανε την ατμόσφαιρα πιο εξωτική. Στο κομπιοχ'ιτερ μου όλο το πελατολόγιο μου εγγραφόταν τόσο ώστε να θυμάμαι τις τιμές που χρέωνα τον καθένα ξεχωρι-στά όσο και για να γνωρίζω τις προτιμήσεις του. Άλλοτε πάλι πληρωνόμουν από τον πατέρα για να μυήσω το γιο στο είδος, πολλές φορές ο σύζυγος αυνανιζόταν ενώ εγώ έπαιζα με τη συνοδό του ή και το αντίστροφο. Μου είχε τύχει ακόμα να έρθει ζευγάρι λεσβιών για τρίο, ενώ μια φορά και τη θυμά-μαι ξεκάθαρα με είχε επισκεφτεί ένας δηλωμένος ομοφυλόφιλος της Αθηναϊκής νύχτας μόνο και μόνο για να με γνωρίσει. Σήμερα τον συναντώ συχνά και γελάμε κάθε φορά που το θυμόμαστε. Πάμπολλες φορές βγήκα έξω για φαγητό σε γιοτ ή σε επαύλεις φυσικά με το αζημίωτο.

107

Η ιστορία που θα σας διηγηθώ συνέβη όταν ακόμα έκανα πιάτσα τα βράδια στου Φιξ. Όλες οι τραβε-στί τότε μιλούσαν για ένα διάσημο ζευγάρι -εκεί-νος δικηγόρος- που ψοόνιζε για 100.000 τραβεστί από τη Συγγρού. Καταλαβαίνετε ότι με είχε φάει κι εμένα η περιέργεια να τους γνωρίσω. Όχι μόνο τα λεφτά αποτελούσαν από μόνα τους ένα ισχυρό ατού, αλλά δεν σου συμβαίνει και κάθε νύχτα να σε ψωνίζουν εκείνοι που έχεις συνηθίσει να βλέπεις στην τηλεόραση. Τα ζευγάρια εξάλλου ήταν, πριν εγχειριστώ, η αδυναμία μου - να μην τα εξηγούμε και όλα, μεγάλα παιδιά είστε και καταλαβαίνετε.

Έ ν α βράδυ, λοιπόν, εκεί που στεκόμουν μέσα στο κρύο, ένα κατάμαυρο αυτοκίνητο φάνηκε να πλη-σιάζει την πιάτσα. Όταν τους αναγνώρισα, έπαθα φυσικά σοκ. Πήρα διάφορες προκλητικές πόζες, υποδυόμουν το μοντέλο, κουνιόμουν μέσα στο θεό-στενο Γκοτιέ που φορούσα. Έπρεπε να κάνω τα πάντα για να τους προσελκύσω.

Επιτέλους είχαν σταματήσει μπροστά μου. Οδη-γούσε εκείνος, πολύ σοβαρός και πολύ άνετος μέσα σ' ένα κομψό γκρι κοστούμι. Όταν κατέβηκε το φιμέ τζάμι από τη μεριά της συνοδηγού, τα λόγια περίτ-τευαν. Ένα κούνημα του χεριού, ένα «ναι». Θα μπο-ρούσα να τους πάρω και τζάμπα - η ιδέα ήταν από μόνη της αρκετά ερεθιστική. Το μοναδικό πράγμα που με στενοχώρησε ήταν πιος έτυχε να είμαι μόνη εκείνη τη στιγμή στην πιάτσα και όλη αυτή η μικρή

108

παράσταση που είχαμε στήσει δεν είχε θεατές. Τους πήγα στη γκαρσον ι έρα που δ ιατηρούσα στην περιοχή και άρχισα να κάνω ό,τι συνηθίζω για να προετοιμάσω την ατμόσφαιρα. Μου είχαν από την αρχή δώσει 200.000 για ολόκληρη τη βραδιά - πολύ καλύτερα απ' όσο θα μπορούσα να ελπίζω. Έβαλα απαλή μουσική στο πικάπ, άνοιξα ένα μπουκάλι σαμπάνια και σερβιριστήκαμε όλοι. Ένιωθα την καύλα τους να ανεβαίνει σε κάθε γουλιά.

Έ β γ α λ α σιγά σιγά τα γάντια μου, πέταξα τα τακούνια-στιλέτο και ξάπλωσα στο κρεβάτι απλώνοντας επιδεικτικά τα πόδια μου. Όταν είχα πια μείνει μόνο με τα δαντελένια μου εσώρουχα, ένιωθα ένα ανυπόμονο γυναικείο χέρι να μου βγάζει τις κόπιτσες από το σουτιέν μου. Ο άντρας παρα-κολουθούσε αμέτοχος, ενώ εκείνη μου φιλούσε το στήθος αφήνοντας παντού σημάδια από το κατα-κόκκινο κραγιόν της. Είχε βγάλει ένα καταπληκτικό Valentino φόρεμα που φορούσε και είχε μείνει με ένα μικροσκοπικό μεταξωτό σλιπάκι . Αυτή η γυναίκα είχε σε απόλυτο βαθμό ό,τι μπορεί να έχει μια γυναίκα. Αγαλμάτινα πόδια φτιαγμένα για να κατεβαίνουν χολιγουντιανές σκάλες, στητά στήθη, διαστάσεις εικοσάχρονης. Πάνω από το σλιπ ξεχώ-ριζαν οι άκρες μια καστανόξανθης τούφας. Από μέσα ήταν ροζ και ζουμερή όσο λίγες.

Τη στιγμή που της δάγκωνα ελαφρά τις ρώγες, εκείνος φώναξε στοπ. Τότε εκείνος άρχισε να

109

χαϊδεύει το όργανο του ενώ εγώ βρισκόμουν να φιλάω, να πιπιλίζω και να γεύομαι την υγρή περιοχή της. Ήρθε γρήγορα κοντά μας, άρπαξε τη γυναίκα του από τους καρπούς και τη φίλησε παθιασμένα στο στόμα. Την ίδια στιγμή εγώ του κατέβασα το μποξεράκι και τον πήρα πολύ βαθιά μέσα στο στόμα μου. Όταν τελείωσε, πήγα μέσα και έφερα ένα μαύρο δονητή που φυλάω για τις εξαιρετ ικές περιπτώσεις. Μόλις τον είδε ο άντρας, ζήτησε να του το κάνω. Εγώ δεν περίμενα να μου το πει και δεύτερη φορά. Μπήκα από πίσω του, ενώ εκείνος μπήκε στη γυναίκα του. Άρχισα να κινούμαι πολύ σιγά στην αρχή, μετά πιο έντονα και, όταν είδα ότι η γυναίκα του έφτανε σε οργασμό, ακολούθησα έναν ξέφρενο ρυθμό, μέχρι που και οι δυο τους τελείωσαν.

Χαλαρώσαμε για λίγο στο κρεβάτι συζητώντας για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές μας. Θα πήγαι-ναν στην Ελβετία για σκι, και μάλιστα μου είπαν, θυμάμαι, ότι αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, θα μπορούσα να πήγαινα κι εγώ μαζί τους.

Δεν πέρασε πολύ ώρα ώσπου αποφάσισα να μπω πιο έντονα στο παιχνίδι, μια που ήθελα να ικανο-ποιηθώ κι εγώ. Γύρισα προς τη γυναίκα του, άρχισα να τη χαϊδεύω παντού. Έβαλα τη γλώσσα μέσα της, της ρουφούσα την κλειτορίδα όπως μόνο μια Τζένη ξέρει να κάνει. Ήταν πιο ερεθισμένη από κάθε άλλη φορά. Στο τέλος τοποθέτησα το όργανο μου

110

μέσα της και καταφέραμε να τελειώσουμε κι οι δυο μαζί.

Εκείνη τη στιγμή, πιστέψτε με, δεν σκεφτόμουν ούτε το νυχτοκάματο ούτε το ψοφόκρυο που μας περόνιαζε κάθε βράδυ. Τι ήμουν και τι ήταν. Απλά έχυνα μαζί με μια ονειρεμένη γυναίκα κι ο άντρας της μας έπαιρνε μάτι ικανοποιημένος από το θέαμα. Δεν ήμουν μια τραβεστί που ψοτνισαν από το δρόμο εγο5 κι εκείνοι ένα ευυπόληπτο ζευγάρι πια. Ήμα-σταν ένα τρίο μουσκεμένο σε ένα κορμί, αρκετά απελευθερωμένο ώστε να μη νιώθει αναστολές μπροστά σε παιχνίδια που δεν συνηθίζουν πολλοί.

Από τότε δεν τους ξαναείδα. Όπως έμαθα από τα άλλα κορίτσια, έπαιρναν μόνο μια τραβεστί τη φορά" ποτέ την ίδια. Μετά από μένα, όμως, δεν εμφανί-στηκαν άλλη νύχτα στη Συγγρού. Ποιος ξέρει... Ίσως να είχαν αποφασίσει να τελειο5σουν αυτή τη σεξου-αλική τους φάση με την ωραιότερη τραβεστί της Ελλάδας.

Το Φεβρουάριο είχαν ήδη πέσει τα πρώτα χιόνια στην Αθήνα, κι εγώ τυλιγμένη στη συνθετική μου γούνα καθόμουν στο συνηθισμένο μου πόστο, συζητώντας με τ' άλλα κορίτσια. Ήμουν σε φοβερά καλή διάθεση, γιατί το πρωί είχα αγοράσει ένα υπέροχο κομμάτι από τον Μοντανά που με έκανε κούκλα.

I l l

Σε κάποια στιγμή καθώς ήμουν απορροφημένη στις σκέψεις μου, άκουσα δυνατή μουσική από την απέναντι πλευρά του δρόμου. Κοίταξα παραξενε-μένη προς το σημείο αυτό, αφοΰ ακόμα ήταν κάπως νωρίς. Θα αναγνώριζα αυτό το αυτοκίνητο από πολΰ μακριά. Ανήκε σε γνωστή Ελληνίδα ηθοποιό. Μόνο που εκείνη δεν ήταν μέσα. Οδηγούσε ο γκόμενος της -νεότερος της βέβαια- γνωστός κι αυτός πλέον.

Εγώ είχα σαν αρχή να μην πηγαίνω ποτέ στον πελάτη, αν δεν σταματούσε ακριβώς μπροστά μου. Δεν του έδωσα λοιπόν σημασία παρά το ότι οι άλλες, μου είπαν ότι ήθελε μόνο εμένα. «Ντύνεσαι πολύ όμορφα, μωρό μου», μου είπε. Η απάντηση μου ήταν κοφτή. «Πάντοτε πίστευα ότι οι πελάτες μου θέλουν να έχουν την αίσθηση ότι παίρνουν ένα τοπ μόντελ, ένα αριστοκρατικό κορίτσι κι ένα καλογυμνασμένο αιλουροειδές, άσχετα αν κατά βάθος ξέρουν καλά ότι πηδάνε τον ίδιο τους τον εαυτό».

Χαμογέλασε ελαφρά και δυνάμωσε τον ήχο από το κασετόφωνο. Ο Ντέιβιντ Μπερν σκέπασε τα τελευταία μου λόγια, καθώς φτάναμε πια στη γωνία του σπιτιού μου. Ανεβήκαμε τα σκαλιά και φτάσαμε στο ασανσέρ, που μας οδήγησε στην πόρτα του δια-μερίσματος.. Ετοίμασα δύο ποτά και έβγαλα για την περίσταση τα ειδικά ποτήρια σε σχήμα φαλλού που είχα αγοράσει στο τελευταίο μου ταξίδι στο Παρίσι.

112

Μισάνοιξα τα πόδια μου και άρχισα να ανοίγω προκλητικά το φερμουάρ της εφαρμοστής φόρμας. Τον πρόσταξα να κάνει ένα στριπτίζ. Εκείνος διστα-κτικά άνοιξε τα κουμπιά από το χαχόλικο πουκά-μισο του. «More passion», του είπα. «Η Μπάρμπρα Στρέιζαντ που μου 'χεις βάλει δεν με βοηθάει και πολύ», ήταν η απάντησή του. Πέταξε με επιδέξιες κινήσεις το πουκάμισο και άρχισε να κατεβάζει το τζιν του. «Βγάλε τις μπότες σου πρώτα, ανόητε», του είπα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με είχε πιάσει μια ακατάσχετη μανία να τον εξευτελίσω. Πέταξε με δύναμη τις μαύρες Χάρλεϊ και μου υπενθύμισε με τσαντισμένο ύφος ότι, αφού εκείνος πληρώνει, δεν θα ανεχόταν όχι μόνο τέτοιου είδους κουβέντες, αλλά πολύ περ ισσότερο να επ ιδοθε ί και σε αισθησιακά στριπτίζ.

Για μια στιγμή αναμετρηθήκαμε με το βλέμμα και, προτού προλάβει να αντιδράσει, σηκώθηκα από τον καναπέ και του έριξα δύο χαστούκια. Οι απότομες κουβέντες μου τον είχαν μάλλον ερεθίσει. Το πέος του είχε σχεδόν βγει από το εσώρουχο του.

Ένας φίλος μου αστυνομικός μου είχε κάνει δώρο τα Χριστούγεννα τις χειροπέδες του. Ήταν ό,τι έπρεπε για την περίσταση. Τις άρπαξα και τον πλησίασα με απειλητικές δ ιαθέσεις . Η έντονη μυρωδιά της αντρικής Cacharel που φορούσε είχε αρχίσει να με φτιάχνει. Του δάγκωσα τις ρώγες και, σαν μανιακός μπάτσος, του πέρασα ξαφνικά το

113

λουρί και τις χειροπέδες. «Πέσε στα γόνατα», του είπα. «Κι αν δεν το κάνω;». «Τότε θα νιώσεις όπως οι σκύλοι στη δήθεν Προστασία Ζώων».

Τον έπιασα από τα μαλλιά και τον κατέβασα στο πάτωμα. Ξεκούμπωσα βιαστικά το σουτιέν μου και πέταξα ξέφρενα από πάνω μου το τελευταίο κομ-μάτι ύφασμα που σκέπαζε μέχρι εκείνη τη στιγμή το κορμί μου. Αν και το όργανο μου δεν είχε ακόμα ερεθιστε ί , εκε ίνος είχε πάθε ι σοκ. Ό λ ε ς οι υπόλοιπες τραβεστί που συνήθιζε να ψωνίζει το κρατούσαν καλά κρυμμένο κάτω από τα σκέλια τους και έπαιζαν βέβαια παθητικούς ρόλους.

Ή τ α ν καιρός να αποκαλυφθεί και η δική του στύση. Του κατέβασα το σλιπ και δεν άντεξα να μην παρατηρήσω ότι το δικό του, αν και τεράστιο, ήταν πιο αδύνατο από το πουλί μου. Είχα ερεθιστεί τόσο, που του το έχωσα στο στόμα αμέσως. Δίστασε για λίγο, αλλά γρήγορα άρχισα να νιώθω την τέχνη του στοματικού έρωτα που μόνο ένας άντρας ξέρει να κάνει σ' έναν άλλο άντρα.

Όμως δεν ήθελα να τελειώσω έτσι. Τον γύρισα στο πλάι, τον σάλιωσα από πίσω και μπήκα μέσα του πολύ άγρια. Μη μπορώντας να ξεφύγει, μου φώναζε να σταματήσω και ότι δεν ήταν πούστης. Του τον πήρα στα χέρια μου, ενώ ένιωθα ήδη να φτάνω σε οργασμό. Τη στιγμή ακριβώς που τελεί-ωνα αισθάνθηκα τις παλάμες μου μουσκεμένες από το παχύρευστο υγρό του. Φανερά ικανοποιημένη,

114

βγήκα από πίσω του και τον άφησα δεμένο πάνω στο κρεβάτι.

Όση ώρα πλενόμουν, τον άκουγα να κλαίει. Χαμο-γελώντας βγήκα από το ντους, τον πλησίασα και τον έλυσα. Χαϊδεύοντας του τα μαλλιά έσκυψα και τον ησύχασα. «Στα μάτια όλων εσύ είσαι ο άντρας και εγώ η τραβεστί. Εσύ γαμάς κι εγώ γαμιέμαι».

Κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι, έβγαλε από την τσέπη του παντελονιού του διακόσιες και όχι εκατόν πενήντα χιλιάδες που είχαμε συμφωνήσει. Είχα παίξει το παιχνίδι μου τηρώντας αυστηρά τους κανόνες. Από τότε δεν τον ξαναείδα. Αλλά ξέρω ότι ο συγκεκριμένος «άντρας» παίζει το ρόλο του και με άλλες «γυναίκες».

Ήρθε η στιγμή να αγοράσω το πρώτο μου αυτο-κίνητο. Θα με βοηθούσε στις μετακινήσεις μου ενώ θα με προφύλασσε από το κρύο όποτε αποφάσιζα να βγω στη λεωφόρο. Πήρα το δίπλωμα εύκολα και το ασημένιο Autobianchi που είχα βάλει στο μάτι έγινε δικό μου. Η χαρά της οδήγησης ήταν τέτοια που τις πρώτες εβδομάδες ξημεροβραδιαζόμουν κάνοντας βόλτες σ' όλη την Αθήνα. Ξέρετε τώρα, παίρνεις κάτι καινούργιο και μέχρι να το βαρεθείς βρίσκεσαι συνέχεια δίπλα του. Είχα γίνει όμως και πολύ απαιτητική όσον αφορά την εμφάνισή μου και ξόδευα αλόγιστα γι' αυτό. Φο μπιζού μόνο από το Φραγκονάρ, παπούτσια κατευθείαν από την Ιταλία,

115

συνήθως Μπαλί, ρούχα από το Σότρις και τον Μπίλι Μπο. Όταν έβγαινα σύχναζα στο τότε διάσημο Place στην πλατεία Κολωνακίου όπου γνώρισα τον Ιόλα και την τραβεστί Κάλλας που τον συνόδευε. Τότε το Κολωνάκι σήμαινε πραγματικά πολλά. Επώνυ-μες παρέες πίναμε καφέ και δειπνούσαμε, ενώ φιλίες που άρχισαν τότε κράτησαν μέχρι σήμερα! Έπρεπε να συμβεί κάτι όμως για να προσγειωθώ απότομα.

Η κλήση για να παρουσιαστώ στο στρατό με βρήκε εντελώς απροετοίμαστη. Φοβίες με πλημμύρισαν και το δεδομένο ότι ήμουν ακόμα αγόρι ξαναγύ-ρισε απειλητικά. Βρισκόμουν σε ένα κενό και δεν ήξερα πού θα με οδηγήσει . Είχα πραγματ ικά τρομοκρατηθεί διότι νόμιζα ότι θα με κρατούσαν παρόλο που ήμουν θηλυπρεπής. Έπρεπε να ρωτήσω κάποιες άλλες τραβεστί οι οποίες με καθησύχασαν λέγοντας μου ότι «εμείς» ήμασταν ειδική περίπτωση. Ποτέ δεν μας κρατούσαν να υπηρετήσουμε. Ακόμα και τότε όμως άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Ότι δηλαδή με το ζόρι θα με κρατούσαν για δική τους χρήση ή θα με έβαζαν να μαγε ιρεύω και να καθαρίζω τουαλέτες.

Στα μάτια της μητέρας μου βέβαια, περιττό να σας πω, ότι έβλεπα την τελευταία ευκαιρία για να ξανα-γίνω αγόρι. Καημένη μαμά, δεν καταλάβαινες ότι τη μοίρα μου την είχα προκαθορίσει; Ότι δεν υπήρχε περίπτωση να κάνιο τώρα πίσω, όχι μόνο γιατί δεν

116

το ήθελα, αλλά και γιατί κάποια περίεργη δύναμη με έσπρωχνε να ολοκληρώσω την πορεία μου. Τέλος πάντων με την ουρά στα σκέλια, με την καρδιά μου να ηχεί ως τα αυτιά μου και με την ανησυχία να διαγράφεται στο πρόσωπο μου, ξεκίνησα με το αυτοκινητάκι μου για τη Θήβα όπου έμελλε να παρουσιαστώ. Φορώντας ένα θεόστενο μακρΰ φόρεμα και ψηλά τακούνια, βαμμένη άψογα και με το μακρύ μαλλί μου να το παίρνει ο χειμωνιάτικος αέρας, πέρασα την πύλη στις 23 Νοεμβρίου.

Ο φρουρός μόνο που δεν έπαθε αποπληξία βλέποντας πρωί πρωί μπροστά του εμένα. - Τι θέλετε, δεσποινίς, μου λέει. - Ή ρ θ α να παρουσιαστώ, του ανταπαντώ. - Μα, δεν είναι εδώ των γυναικών. - Αγόρι μου, είμαι τραβεστί και ήρθα να σας κάνω επίσκεψη. Τώρα βλάχος ήτανε, άβγαλτος εντελώς ήτανε, πάντως η λέξη τραβεστί δεν τού 'κανε κάτι. - Κοπέλα μου, τι εννοείς; μου λέει. - Χρυσό μου παιδί, είμαι αγόρι που ντύνεται με γυναικεία ρούχα, του εξηγώ, και μου ήρθε κλήση να παρουσιαστώ στο στρατό, είμαι πεταλουδίτσα, λουλούδι της νύχτας, πουλάω το κορμί μου σε άντρες.Comprendre? Γκέγκε; Πουστράκος, κίναι-δος, ομοφυλόφιλος , αδελφή βρε αδελφέ , μας έπρηξες.

Αν σας πω ότι για πέντε λεπτά με κοίταζε με ανοιχτό στόμα από πάνω μέχρι κάτω δεν θα με

117

πιστέψετε. Στο τέλος τηλεφώνησε μέσα στα γραφεία και σε λίγο μια στρατιά από φαντάρους ήρθαν να με συνοδέψουν στο διοικητή. Είχαν βγει τα μάτια τους έξω ενώ προσπαθούσαν να με κομπλάρουν. Στην πουτάνα πουτανιές όμως; Εκεί ήταν που τα πήρα κι εγώ στο κρανίο, ξέχασα και τις φοβίες μου και την ταραχή μου, ούρλιαζα και τους έβριζα, λέγοντας ότι αν δεν με οδηγήσουν αμέσως στον ανώτερο θα γδυνόμουν και θα κυκλοφορούσα σ' όλο το στρατόπεδο τρέχοντας. Από τις φωνές μου προφανώς μαζεύτηκαν οι αξ ιωματικοί και με οδήγησαν σε ένα γραφείο που ήταν η λέσχη τους.

Η δύναμη του να σώσω την αξιοπρέπειά μου υπερίσχυσε της αγωνίας. Τους εξήγησα ότι δεν σκόπευα να γίνω περίγελως κανενός και προπάντων ενός μάτσου κομπλεξικών βλάχων απ' όλη την Ελλάδα που το μόνο που τους ενδιέφερε είναι να πιάσουν το στήθος μου και να με κρατήσουν το βράδυ για να ικανοποιήσουν τις ορέξεις τους. Τους ανέφερα ότι ήμουν τραβεστί δηλωμένη στην Ασφά-λεια, είχα στήθος γυναικείο, εκπορνευόμουν και φυσικά δεν σκόπευα να υπηρετήσω. Τους έδωσα έντονα επίσης να καταλάβουν ότι αν τολμούσαν να με κρατήσουν έστω και ένα βράδυ παρά τη θέλησή μου θα έβαζα κόκκινο φωτάκι σε ένα δωμάτιο και θα άρχιζα να χρεώνω βίζιτα τον κάθε φαντάρο που θα με επισκεπτόταν. Τους εξήγησα ότι δεν ήμουν μια ακόμα αδελφή που ντυνόταν για μία ημέρα

118

γυναίκα για να αποφύγει το στρατό και σκόπιμα φρόντιζε να μείνει ένα βράδυ όμως ο)στε να συνδυάσει το τερπνόν μετά του ωφελίμου, αφού θα φρόντιζε να ξεπετάξει καμιά πενηνταριά φαντάρια. Τους το έδωσα να το καταλάβουν καλά αυτό και μάλλον τα κατάφερα, αφού πήρα το απολυτήριο αμέσιος. Φρόντισα βέβαια να πάρω το τηλέφωνο του διοικητή, αφού ήταν κούκλος. Λίγο καιρό αργό-τερα, με επισκέφτηκε και περάσαμε θαυμάσια, μαζί με μερικούς αξιωματικούς φυσικά.

Έχοντας απαλλαγεί για πάντα από το φόβο του στρατού, πολύ σύντομα ξαναβρήκα την ηρεμία μου και ρίχτηκα με τα μούτρα στη δουλειά. Άλλαξα το Autobianchi με ένα κατακόκκινο Seat Ibiza. Στο μεταξύ η ατζέντα μου γέμιζε τηλέφωνα αποκλει-στικά για επαγγελματικούς λόγους. Στη Συγγρού έβγαινα μόνο όταν είχα διάθεση ή όταν δεν είχα φορτωμένο πρόγραμμα απλά και μόνο γ ια να φρεσκάρω το πελατολόγιο μου.

Τότε ήταν που γνώρισα τον Τ.Κ. Ήταν μόνιμος ανθυποσμηναγός στο Τατόι κι έμενε με τους δικούς του στη Νέα Σμύρνη. Ομολογώ ότι ήταν ένα πανέμορφο αγόρι παρότι δεν είχε ξεκαθαρισμένες απόψεις για τη σεξουαλικότητά του. Θα τον κατέτασσα μάλλον στους bisexual αφού τη μια στιγμή του έκανα εγώ ενεργητικό έρωτα και την αμέσως επό-μενη θα έβγαζε τα μάτια του με την πρώτη γκόμενα

119

που θα του καθόταν. Πολλές φορές μάλιστα με φώναζε με το ανδρικό μου όνομα. Κρυπτοομοφυλο-φιλία ή απλά εκρήξεις οργανικές και αναζητήσεις μετεφηβικές; Πάντως εγώ πέρασα θεσπέσια οκτώ μήνες μαζί του, άλλοτε κάνοντας εκδρομές στον Πόρο, ή σε χιονισμένα βουνά της πατρίδας μας κι άλλοτε σπιτογατίσια βλέποντας βίντεο και κάνοντας σεξ όλο το βράδυ. Κάποια στιγμή αποφάσισα να δώσω ένα τέλος στο δεσμό μας μια και δεν τρελαινόμουν το αγόρι μου να τον «παίρνει» κιόλας. Στην ουσία έψα-χνα έναν άντρα που θα με έκανε να αισθάνομαι εγώ γυναίκα κι όχι κάποιον που έμμεσα θα ήθελε να με πισωγυρίσει στην αρχική μου φύση.

Έντεχνα απέφυγα τις μελό καταστάσεις μια κι εκεί-νος είχε βρει σε εμένα το τέλειο και με είχε ερωτευ-θεί. Τον παρέπεμψα λοιπόν σε κανένα λοκατζή και τους ευχήθηκα καλή Καζαμπλάνκα. Αργότερα έμαθα από άλλες ότι έψαχνε πάντα τις πιο νταβραντωμένες στα επίμαχα σημεία για να τον περιποιούνται.

Τώρα για να σας γυρίσω πίσιο στα οικογενειακά μου, ο αδελφός μου είχε παντρευτεί την αγαπημένη του καθώς και οι δύο αδελφές μου τους δικούς τους. Αν μην τι άλλο είχε ηρεμήσει η μαμά μου μια και είχαν αποκατασταθεί όλα τα παιδιά της.

Η μεγάλη μου αδελφή μόνο είχε μείνει στην Αθήνα ενώ ο αδελφός μου και η μικρότερη αδελφή μου θα έμεναν για πάντα πια στη Σητεία έχοντας βρει φαντάζομαι αυτό που επιζητούσαν.

120

Εδώ θα κλείσω το κεφάλαιο «οικογε'νεια» όχι γιατί δεν με ενδιαφέρουν, απεναντίας οι σχέσεις μου είναι άριστες μαζί τους και μέχρι σήμερα. Απλώς πιστεύω ότι δεν είναι σωστό να αναφέρομαι πια σε προσωπική βάση γι' αυτούς. Τους λατρεύω και τους εύχομαι ό,τι καλύτερο, τη δε μαμά μου την έχω τακτικά δίπλα μου γιατί τη χρειάζομαι και με γεμίζει δύναμη και μόνο η παρουσία της.

Για να προσθέσω βέβαια στην οικογένεια και τον Λίο, το σιαμαίο γάτο μου και τη Χιονάτη την Αγκύρας μου. Τους έχω μέχρι σήμερα και ελπίζω να τους έχω για πολλά χρόνια ακόμα.

121

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

Ο βιασμός μου

Φτάνω στο σημείο που πρέπει να μιλήσω για το βιασμό μου, και κομπιάζω. Δάκρυα κυλούν

από τα μάτια μου, οι φλέβες μου πάλλονται έτοιμες να ξεχυθούν, πλημμυρίζοντας αίμα τη λευκή κόλλα και η μνήμη μου γυρνά πίσω, πίσω στην παγωμένη λεωφόρο...

Φεβρουάριος 1988. Εγώ μες την ασφάλεια του ζεστού, κλιματιζόμενου Seat μου. Ψυχή ολόγυρα. Οι άλλες ή αποφάσισαν να μη βγουν απόψε ή θά 'χε πέσει πελατεία.

«Τζένη, Τζένη», οι στριγκιές φωνές έσκισαν σα λεπίδι την επικινδυνότητα της νύχτας. Βίασαν τη σιωπή μου και τις χαρούμενες σκέψεις που είχα αφήσει να παρελάσουν.

122

«Τά 'μαθές; μια συμμορία από τον Πειραιά, πήραν την Τσικίτα και αφού την έκλεψαν και τη χτύπησαν της έβαλαν φωτιά και αποπε ιράθηκαν να την κάψουν. Την παράτησαν στην ερημιά και εκείνη έσβησε τις φλόγες που έκαιγαν τις σάρκες της σφαδάζοντας στο χώμα. Τώρα είναι με εγκαύματα στο νοσοκομείο». Δάγκωσα τα τρεμάμενα χείλη μου, και αυτόματα προσπάθησα να βρεθώ στη θέση εκείνης. Μιας δυστυχισμένης ύπαρξης που έπρεπε να της συμβεί κι αυτό για να συμπληρωθεί μια πορεία μέσα στο βάσανο.

Δεν τα κατάφερα. Δεν ήθελα να φαντασιώσω αυτή την καταραμένη εμπειρία της. Μου έπεφτε βαρύ. Και το ξεπέρασα . Έ κ λ ε ι σ α τα μάτια και τα ξανάνοιξα- ως δια μαγείας δεν είχα ακούσει τίποτα. Τίποτα σας λέω.

Ο πελάτης σταμάτησε. Πόσο; μου γνέφει. Τόσο, του απαντώ. Δεν ήταν του γούστου μου. Τον πήρα όμως για να ξεφύγω, να αδιαφορήσω έντεχνα. Η ομοϊδεάτισσά μου με κοίταξε που έβαλα μπρος, και με την απορ ία ζωγραφισμένη στο σκαμμένο πρόσωπο της, παραπάτησε στις ψηλές γόβες της και με παράπονο οπισθοχώρησε. «...Καληνύχτα ε», μου φώναξε. Έκανα ότι δεν άκουσα, ενώ τα μάτια μου καίγονταν και έσβηναν την κάψα τους από τα ευλογημένα δάκρυα που μουτζούρωναν τις πυκνές βλεφαρίδες μου.

Ευτυχώς δεν ήμουν εγώ. Εγώ γλύτωσα, ψέλλισα

123

αδίίναμα και βγήκα στη λεωφόρο κατευθυνόμενη με το αμάξι μου στο διαμε'ρισμα μαζί με τον πελάτη.

Τις επόμενες εβδομάδες όλος ο κύκλος μας είχε βουίξει. Στη Συγγρού τέτοια πράγματα δεν γίνο-νται συνήθως. Εκτός από κάτι πετροβολισμούς, για-ουρτώματα και κραξίματα άντε και κανένα ξυλο-φόρτωμα. τα πράγματα ήταν ήρεμα συνήθως. Αυτά που έβλεπα στις ταινίες περί Αμερικής και νταβα-τζήδων, στην Ελλάδα δεν συνέβαιναν. Φυσικά και μερικές κοπέλες είχαν τους προστάτες τους, αλλά ήταν δική τους επιλογή. Καμιά δεν έτροογε ξύλο για να βγει με το ζόρι στο κλαρί.

Γι' αυτό έπειτα από αυτό το συμβάν όλες είχαν μείνει άναυδες και είχαν γίνει έξαλλες.

Τα γεγονότα όμως συνεχίστηκαν. Η σπείρα χτυπούσε πια τακτικά. Συνήθως έβρισκαν κοπέλες που δούλευαν σε απομακρυσμένα στέκια και τις χτυπούσαν, τις βίαζαν και τις έκλεβαν, πολλές φορές μάλιστα τις παρατούσαν ολόγυμνες, πολύ μακριά από εκεί που τις έπαιρναν.

Η Αλόμα σε συνεργασία τότε με την αστυνομία αποφάσισε να παρακολουθούνται οι πιάτσες και ολόκληρες εβδομάδες όντως έτσι έγινε. Ως δια μαγείας όμως τα κρούσματα των επιθέσεων στα-μάτησαν. Λες και τίποτα δεν είχε συμβεί ποτέ. Αυτό σήμαινε μόνο δύο πράγματα. Ή είχαν γνωστούς στην Ασφάλεια και τους ενημέρωνε, ή ότι κάποια από εμάς ήταν σπιούνα.

124

Οι προσπάθε ι ε ς να εντοπισθούν στάθηκαν άκαρπες. Με την κρυφή ευχή να ήταν ένα άσχημο όνειρο που πέρασε, η νυχτερινή ζωή ξαναβρήκε το ρυθμό της. Τα τακούνια στιλέτο ξαναήχησαν στα σοκάκια της πιάτσας και οι βροντερές ανδρόγυνες φωνές κακάριζαν ασύστολα. Τότε ήταν που συνέβη πάλι. Η σπείρα πέρασε από του Φιξ όπου ήμασταν μαζεμένες 4-5 και κουτσομπολεύαμε. Τα τελευταία γεγονότα με είχαν φέρει πιο κοντά στα κορίτσια και ξεπερνώντας κάποια στιγμή τις αντιζηλίες και τα μίση είχα πιάσει φιλία και με κάποιες από αυτές.

Κάποια τους αναγνώρισε, κάποια που ήξερε τα πρόσωπά τους σπιθαμή προς σπιθαμή. Κάποια που είχε στο κορμί της τα σημάδια τους. Κάποια που δεν ήταν ο αδύναμος κρίκος.

Άρχισε να ουρλιάζει και παίρνοντας θάρρος από τη δική μας παρουσία τους έφραξε το δρόμο με το κορμί της ενάντια στο μηχανοκίνητο όχημά τους. Αρχίσαμε να τους περικυκλώνουμε και να προσπα-θούμε να ανοίξουμε τις κλειδωμένες πόρτες, ενώ με τα τακούνια μας προσπαθούσαμε να σπάσουμε τα τζάμια του κόκκινου αυτοκινήτου. Ήταν μόνο δύο από τη σπείρα και εμείς ήμασταν πέντε. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμασταν τίποτα άλλο παρά μόνο τα βασανισμένα κορμιά τόσων άλλων που είχαν πέσει θύματα της αρρωστημένης συμπεριφοράς τους. Φαίνεται από τις φωνές και τη φασαρία κάποιοι περίοικοι κάλεσαν το περιπολικό το οποίο έφτασε

125

με τις σειρήνες να σφυρίζουν εκκωφαντικά. «Αυτοί είναι, αυτά είναι τα τε'ρατα που κατασημά-δεψαν το κορμί μου με τα τσιγάρα τους», φώναζε η Σύλβια.

Όλες μαζί κατευθυνθήκαμε προς το αστυνομικό τμήμα και οδηγηθήκαμε στο διοικητή. Αρχίσαμε να τους τα εξηγούμε όλα από την αρχή, αλλά ήταν πράγ-ματα που γνώριζαν αφού το θέμα είχε απασχολήσει τις διωκτικές αρχές χωρίς επιτυχία. Έλειπε βέβαια ο τρίτος της παρέας, αλλά και οι υπόλοιπες τραβε-στί που είχαν κακοποιηθεί. Χρειάζονταν μαρτυρίες και αναγνώριση τους από τις υπόλοιπες που είχαν πέσει θύματά τους. Το Αυτόφωρο όμως είχε παρέλ-θει και δεν μπορούσαν να τους κρατήσουν πέρα από μία εξακρίβωση. Η αλήθεια όμως ήταν ότι δεν ενδιαφέρονταν.

Έδωσε την κατάθεσή της η παθούσα που ήταν παρούσα και μετά από συμβουλές των αστυνομικών να μαζευτούν όλες και να υποβάλουν μηνύσεις αφού πια γνωρίζαμε τα ονόματα των δύο κακοποιούν, φύγαμε. Τα δύο εγκληματικά στοιχεία κρατήθηκαν λίγες ώρες ακόμα, ενώ φυσικά αρνούνταν οτιδήποτε είχε σχέση με τις κατηγορίες μας. Επρόκειτο για δύο σιχαμερά υποκείμενα από τη Νίκαια, μες τη λέρα και προφανώς υπό την επήρεια των ναρκωτικών. Το μαύρο δέρμα τους γυάλιζε από τον ιδρώτα και τα έντονα επιθετικά μάτια τους μας κοίταζαν γεμάτα κακία. Προς το παρόν όμως δεν

126

μπορούσαμε να τους κάνουμε τίποτα. Τουλάχιστον θα ησυχάζαμε προσωρινά αφενός γιατί γνωρίζαμε την ταυτότητά τους και αφετέρου γιατί οι ίδιοι ήξεραν ότι όλες θα έκαναν μηνύσεις, σύμφωνα με τη συμ-βουλή της αστυνομίας. Θέλαμε να πιστέψουμε ότι δεν θα τολμούσαν να ξαναπεράσουν από τη Συγγρού.

Βγήκαμε από το τμήμα, ενώ πίσω μου ένιωθα καρφωμένα τα μάτια τους και γυρνώντας πρόσεξα το ειρωνικό βλέμμα τους, ενώ τα χείλη τους είχαν μισανοίξει και γελούσαν σαρκαστικά. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι τίποτα δεν είχε τελειώσει!

Και πόσο δίκιο είχα! Οι μισές από τις τραβεστί που είχαν υποστεί τις επιθέσεις τους δεν δέχτηκαν να κάνουν μήνυση. Προφασίσθηκαν ότι δεν τους θυμόνταν καλά, ή ότι φοβούνταν για αντίποινα. Άλλες πάλι υποστήριζαν ότι ήταν καλύτερα να αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους, αφού υποτίθεται ότι εκείνοι δεν θα ξανατολμούσαν να κατηφορίσουν στη Συγγρού.

Η αλήθεια όμως ήταν άλλη. Απ' ό,τι μάθαμε έπειτα από την Αλόμα, οι συγκεκριμένοι ήταν γνωστοί στην πιάτσα και από παλιά αφού ο ένας εκ των δύο είχε δεσμό με μια μεγάλη τραβεστί και μάλιστα τη χτυ-πούσε και της τα έπαιρνε μέχρι μία. Εκείνη φαίνε-ται τα δεχόταν γιατί τον αγαπούσε. Τι δυστυχία Θεέ μου! Να αγαπάς κάποιον που σε εκμεταλλεύεται και τον πληρώνεις για να μένει κοντά σου. Εκείνος λοιπόν παίρνοντας θάρρος είχε κάνει σύσταση

127

συμμορίας και αποφάσισε να το παίξει νονός της Συγγρού, κτυπώντας όταν δεν του ε'δινες και βιά-ζοντας όταν δεν του καθόσουν. Βασιζόταν δε στη φοβία που είχαν οι τραβεστί για την αστυνομία, για τη μη κατανόηση του κόσμου για τα περιθωριακά άτομα και για την ανευθυνότητα του κράτους αλλά και της κοινωνίας για θέματα ταμπού όπως αυτό. Μη ξεχνάτε ότι μιλάμε και για πολλά χρόνια πριν.

Τώρα οι «μειονότητες» που δεν είναι «μειονότη-τες» πολλές φορές φιλοξενούνται σε εκπομπές, σε reality shows, σε drug queen shows και έχουν εισβάλ-λει στην καθημερινότητά μας. Τότε ακόμα και το άκουσμα της λέξης γκέι, ήταν απαγορευμένο . Άσχετα αν πάντα τα καλλιστεία τραβεστί που διοργανώνονταν ήταν φίσκα, οι πιάτσες έσφυζαν από κίνηση και στα γκέι κλαμπς έβρισκες από φαντάρους μέχρι βουλευτές.

Τι διπροσωπία ε; Τα ρεμάλια λοιπόν όχι μόνο δεν σταμάτησαν τις εξορμήσεις τους στις πιάτσες αλλά αφήνοντας τώρα το επιθετικό look, προχώρησαν σε κάτι άλλο. Άρχισαν να ικετεύουν τις κοπέλες που δούλευαν να τους χαρτζιλικώνουν, πότε χιλιαρι-κάκι, πότε πεντοχιλιαράκι, δήθεν ότι δεν είχαν δουλειά γιατί ήταν ναρκομανείς και εκείνοι σε αντάλλαγμα θα κυκλοφορούσαν στις πιάτσες προστατεύοντάς τους από τσόλια, από γιαουρτώ-ματα, και άλλους «εγκληματίες».

Φανταστείτε λοιπόν τώρα, φασούλι το φασούλι

128

γεμίζει το σακούλι. Εκατοντάδες τραβεστόνια σ' όλη τη Συγγροΰ στην περιοχή Ομονοίας, στο Καλα-μάκι, να χαρτζιλικώνουν τους δυο μπασμε'νους μόνο και μόνο για να μην έχουν χειρότερα τραβήγματα μαζί τους. Καταλαβαίνετε τι σας λέω; Η ψυχολο-γική βία που σου ασκείται καμιά φορά υπερισχύει της σωματικής.

Φυσικά υπήρχαν και δεκάδες τραβεστί που όχι μόνο δεν τους έδιναν αλλά και τους απειλούσαν ότι θα τους καταδώσουν στην Ασφάλεια. Πώς τύχαινε όμως πάντα να παθαίνουν ένα ατυχηματάκι εκεί-νες μόνο, να πετροβολούν, να γιαουρτώνουν μόνον αυτές που εναντιώνονταν;

Σας μιλώ τώρα για μια ολόκληρη σπείρα που εξε-λίχθηκε σιγά σιγά και έφτασαν στο σημείο μέχρι να στέλνουν άλλους οι οποίοι δήλωναν σύμμαχοι του τάδε, κι ερχόταν να εισπράξουν για λογαρια-σμό τους τα έσοδα. Το θέμα κάποια στιγμή έγινε δεδομένο και κυκλοφορούσε μόνο από στόμα σε στόμα και μετά φόβου καρδίας. Ώσπου ένα βράδυ έφθασε και η δική μου σειρά. «Τζενάκι έχεις κανένα χιλιαρικάκι, γιατί έχουμε ξεμείνει από βενζίνα;» άκουσα να μου λέει, ενώ ήταν η πρώτη φορά που τον είχα τετ-α-τετ. «Άντε και γαμήσου ρε καρα-γκιόζη βρομερέ που θες και να σου δώσω λεφτά. Δεν σου φτάνουν όσα τσεπώνεις από τις πρωτάρες και τις μουρόχαβλες, έχεις και θράσος και ζητάς κι από μένα; Κάτσε καλά και φρόνιμα γιατί θα σε

129

χώσω εκεί που δεν φαντάζεσαι , λαϊκάντζα, πρεζόνι!»

Βγήκαν έξω και οι δύο και προσπάθησαν να με βάλουν με το ζόρι στο αυτοκίνητο ενώ ο ένας με τραβούσε απ' τα μαλλιά και μ' έσπρωχνε. Άρχισα να φωνάζω και ευτυχώς ένα αυτοκίνητο με κάτι τεκνά σταμάτησε. Εκείνοι τότε έβαλαν μπροστά και εξαφανίστηκαν. Εκείνη την ανταρσία μου επρό-κειτο να την πληρώσω μετά από λίγους μήνες με το χειρότερο συμβάν της ζωής μου. Ακόμα και σήμερα η θύμησή του με κάνει και τρέμω.

Φυσικά εκείνο το βράδυ δεν ξαναβγήκα στη Συγγρού και αποφάσισα μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα να εξαφανιστώ. Τα «καθίκια» ήταν ικανά να στείλουν τίποτα άλλους και να μου κάνουν μεγάλη ζημιά. Προτίμησα λοιπόν να δουλεύω στο σπίτι μου με τηλέφωνο και μόνο με τους μόνιμους πελάτες.

Πέρασε σχεδόν μισός χρόνος και απ' ότι άκουγα δεν είχαν ξαναεμφανιστεί στις πιάτσες μια και είχαν μάθει φαίνεται ότι άλλες 4-5 είχαν κάνει μηνύσεις κι εκείνες για επιθέσεις και ξυλοδαρμούς μετά ληστειών.

Αποφάσισα να βγω στην πιάτσα. Πραγματικά δεν έκαναν την εμφάνισή τους και πίστεψα για άλλη μια φορά ότι δεν σκόπευαν να επανέλθουν. Πόσο λάθος είχα όμως.

Γύρω στις 5 τα ξημερώματα κι ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω επισκέφτηκα μια από τις κοπέλες της

130

πιάτσας που έμενε λίγο πιο πάνω. Το σπίτι της ήταν ένα υπόγειο σ' ένα αδιέξοδο του Κουκακίου.

Μπαίνοντας μέσα στο σκοτεινό σοκάκι δεν συνειδητοποίησα αμέσως τους 3 άντρες που με ακολουθούσαν. Λίγο πριν χτυπήσω την πόρτα της όμως ένιωσα ένα χέρι να με εγκλωβίζει, ενιό κάποιο άλλο να μου κλείνει το στόμα.

Φυσικά έστω και στο σκοτάδι τους αναγνώρισα. Όχι μόνο από τη δυσοσμία που ανέδιδαν, ούτε από τις στιγκιές σαν ύαινας φωνές τους, αλλά περισσό-τερο απ' τα κοφτερά αγριεμένα μάτια τους που γυάλιζαν στο ημίφως του φεγγαρόφιοτου.

«Μην αντ ιστέκεσαι , θέλουμε μόνο να σου μιλήσουμε μέσα στο αυτοκίνητο....» Δάγκωσα το χέρι του και προσπαθώντας να ξεφύγω έπεσα στο πλακόστρωτο. Η Α. βγήκε γρήγορα ακούγοντας τις κραυγές μου και ρο'κησε να μάθει τι συνέβαινε.

Τότε εκείνος την άρπαξε από τα μαλλιά και σφίγ-γοντάς της το λαιμό την συμβούλεψε να μπει στο σπίτι της και αν δεν θέλει να είναι η επόμενη να φροντίσει να μη βγάλει άχνα.

Εκείνη φοβισμένη υπάκουσε. Δεν την κατηγορώ. Αν και σίγουρα θα μπορούσαν να αποφευχθούν τα όσα μου συνέβησαν μετέπειτα, αν φώναζε την αστυνομία όταν με πήραν, δίνοντάς τους την περι-γραφή του αυτοκινήτου τους. Ή αν εκείνη τη στιγμή (στο κάτω κάτω πανύψηλη και νταβραντωμένη ήταν) τους έσπρωχνε και άρχιζε να βάζει τις φωνές

131

εμψυχώνοντας και εμε'να. Δεν της καταλογίζω ευθύ-νες, τρομοκρατήθηκε για μετέπειτα εκδικήσεις.

Άρχισαν να με τραβάνε με το ζόρι χτυπώντας με στην κοιλιά και ενώ είχαν αφήσει το αυτοκίνητο ακριβώς στη γωνία με πέταξαν μέσα σαν σακί. Ο κόσμος άρχισε να χάνεται μπροστά από τα μάτια μου και συνειδητοποίησα ότι ήμουν απόλυτα στο έλεος τους αφημένη.

Τα φανάρια των δρόμων περνούσαν μπρος από τα μάτια μου με εναλλαγές που πλήγωναν τα τσί-νορα μου. Τα κορναρίσματα ηχούσαν και πιπίλιζαν το μυαλό μου, ενώ τα χέρια των δύο πίσω συνοδη-γών πασπάτευαν το στήθος μου και έσπρωχναν το κεφάλι μου βαθιά στο κάθισμα πιέζοντάς το στα ορθάνοιχτα φερμουάρ τους... Δεν υπήρχε λόγος να αντισταθώ. Είχα χάσει το παιχνίδι προς στιγμή.

«Τόλμησες να σηκώσεις φωνή και να αρνηθείς να συνεισφέρεις στο ταμείο μας; Πήγες στο τμήμα και μίλησες με τους άλλους πούστηδες εναντίον μας; Θα σε παρακαλούμε κιόλας για να σου κάνουμε τη χάρη να σε γαμήσουμε; Απόψε θα σε θάψουμε. Πέθανες πούστη. Η μανούλα σου η π.... θα σε κλαίει».

Στο άκουσμα της γλυκιάς αυτής λέξης βούρκωσα και ο νους μου αυτόματα πισωγύρισε στο σπίτι μου, όπου το ξημέρωμα μάλλον δεν θα με έβρισκε. Ευχόμουν να είχε ειδοποιήσει η Α. την αστυνομία και τώρα να με έψαχναν έχοντας την περιγραφή

132

του αυτοκινήτου. Είχε δει όμως το αυτοκίνητο; Θά 'χε το θάρρος να τους εναντιωθεί; Οι σκέψεις πηγαι-νοε'ρχονταν ζαλίζοντάς με περισσότερο. Δεν πίστευα ότι θα μου έκαναν τόσο κακό ώστε να μου στερή-σουν τη ζωή γιατί είχαν μάρτυρα την Α. Κι αν όμως επέστρεφαν αφού με σκότωναν και εξαφάνιζαν κι εκείνη;

Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει γιατί τη ζωή μου την ήθελα, δεν θα επέτρεπα μετά από τόσες ταλαι-πωρίες που είχα ζήσει στο οποιοδήποτε ανώμαλο κάθαρμα να κινεί το νήμα της ζωής μου. Οργή φούντωσε το είναι μου και προς στιγμή σκέφτηκα να ορμήσω από το αυτοκίνητο έξω με την πρώτη ευκαιρία. Κι αν μ' έπιαναν; Αν αυτό τους εξαγρίωνε χειρότερα; Έπρεπε να σκεφτώ ψύχραιμα. Ήταν αδύνατο όμως. Καπνός από χασίς είχε πλημμυρί-σει το εσωτερικό του αυτοκινήτου κι εκε ίνοι έμοιαζαν λες και απολάμβαναν μια βόλτα στην εξοχή.

Σε λίγο θα ξημέρωνε, ανακουφίστηκα για λίγο στην ιδέα ότι αποκλείεται να προσπαθούσαν κάτι στο φως της ημέρας. Ούτε ήξερα πού βρισκόμουν. Σίγουρα είχαμε βγει στην Εθνική γιατί λιγοστά σπί-τια αντίκριζα και βουνά σε πολλά σημεία αγρίευαν τη φύση. Ανηφόρισαν έναν τραχύ χωματόδρομο και σταμάτησαν σε ένα μέρος που θύμιζε σεληνιακό τοπίο. Ψυχή δεν έβλεπα τριγύρω μου και κάλλιστα θα μπορούσε να μου συμβεί το οτιδήποτε χωρίς ποτέ

133

να υπάρξουν μάρτυρες. Στη ζωή μου δεν ε'χω φοβη-θεί περισσότερο από εκείνη τη στιγμή. Τρόμος παρέ-λυσε το κορμί μου και τα δάκρυα μου ξεχύθηκαν ασυγκράτητα.

Όταν ικανοποίησαν τις ορέξεις τους κι ενώ είχε ξημερώσει πια, αποφάσισαν να επισκεφθούν κάποια φίλη τους στο Άργος. Δεν πίστευα στ' αυτιά μου. Τουλάχιστον προς το παρόν δεν θα μου έκαναν άλλο κακό. Η καρδούλα μου αγαλλίασε και τότε ήταν που σαν λάμψη που σε φωτίζει άρχισα να σκέφτομαι πιο λογικά. Έπρεπε να παίξω το παιχνίδι τους. Θα τους έκανα όλα τα χατίρια, θα ήμουν γλυκιά μαζί τους και θα τους έκανα να πιστέψουν ότι πλέον το διασκεδάζω και θα έκανα το κέφι τους. Άρχισα να υποκρίνομαι ότι πεινάω και ότι καλό θα ήταν να βρίσκαμε ένα μέρος να κοιμηθούμε.

Μου είπαν ότι γνώριζαν μια γκόμενα στο Άργος χωρισμένη, που έμενε με το παιδί της κι ότι όποτε γούσταραν πήγαιναν και της έκαναν παρέα. Άρχισα να τους κάνω ναζάκια και χαμογελούσα με κάθε τους αστείο. Είχα αποφασίσει. Αν επιζούσα απ' όλο αυτό το μακάβριο συμβάν που ήταν το πιθανότερο μια και θα είχα κι άλλη μάρτυρα στο Άργος, δεν επρόκειτο να ξαναβγώ στη Συγγρού, αλλά θα τους έστηνα στα 3 μέτρα. Θα τους έβαζα φυλακή, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε το διαρκή εγκλεισμό μου στο σπίτι. Το μίσος και η αγανάκτηση πήραν τη θέση του φόβου και του τρόμου. Είχαν εξευτελίσει κάθε

134

τι ανθρώπινο και έπρεπε να τιμωρηθούν σκληρά γιατί αν δεν τους σταματούσε κάποιος, ήταν ικανοί να φθάσουν μέχρι και το φόνο!

Φθάνοντας στο Άργος κατευθυνθήκαμε στο σπίτι της φίλης τους, ένα λαϊκό χαμόσπιτο στην άκρη της πόλης. Δεν θα έλεγα ότι ενθουσιάστηκε εκείνη βλέποντάς τους, πράγμα που με έκανε να υποθέσω ότι για κάποιους λόγους κι εκείνη τους φοβόταν. Μας προσέφερε καφέ και φαγητό ενώ το παιδάκι της, ένα 8χρονο αγόρι έπαιζε στα πόδια της.

Κάποια στιγμή οι δυο απ' αυτούς την παρέσυραν στην κρεβατοκάμαρα κι άφησαν τον ένα να φυλάει εμένα και το παιδί της. Θυμάμαι ακόμα την έκφραση των ματιών της πριν μπει στην κρεβατοκάμαρα. Σαν να μου έλεγε: Κι εγώ τραβάω τα ίδια με σένα για διαφορετικούς όμως λόγους. Λόγους που δεν έμαθα ποτέ. «Πρόσεχε το αγοράκι μου» μου φώναξε και η φωνή της σπάζοντας χάθηκε στο σκοτεινό υγρό δωμάτιο.

Ή τ α ν απίστευτα αυτά που μου συνέβαιναν. Ήρθαν όλα στο μυαλό μου, η Τ. που την είχαν πυρ-πολήσει, οι υπόλοιπες που είχαν κλέψει, χτυπήσει, βιάσει και παρατήσει γυμνές σε απομακρυσμένες περιοχές και κατάλαβα ότι είχα να κάνω με πραγ-ματικά εγκληματικά στοιχεία, με μισανθριόπους που πάνοί στην επήρεια των ναρκωτικών και στην αγριό-τητα της φύσης τους θα μπορούσαν κάλλιστα να χάσουν τον αυτοέλεγχο και να μην υπολογίσουν

135

τίποτα. Είχα ακοΰοει από τις συζητήσεις τους ότι πολλές φορές είχαν φιλοξενηθεί σε φυλακές, άλλοτε για κλοπές, παραβάσεις, ναρκωτικά και πολλές φορές για επιθέσεις και βιασμούς που όμως δεν είχαν αποδειχθεί. Θα ένιωθα απόλυτα σίγουρη, μόνο όταν η περιπέτειά μου θα έφθανε στο τέλος της με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.... Δεν θα ξεχάσω ότι ο τρίτος της παρέας μπροστά στο 8χρονο παιδί με ξαναβίασε και μάλιστα γελώντας κιόλας. Είχα να κάνω με τέρατα. Μόνο να τα κατάφερνα...

Το βράδυ αποφάσισαν να γυρίσουμε στην Αθήνα και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο πρόσεξα ότι η γυναίκα δεν βγήκε καν στην έξοδο του σπιτιού της. Μέχρι την επόμενη φορά που θα την επισκέπτονταν θα μπορούσε να αισθάνεται ασφαλής.

Στην επιστροφή άρχισαν να με φοβερίζουν λέγο-ντάς μου ότι θά 'πρεπε μάλλον να με εξαφανίσουν, ή τουλάχιστον να μου αφήσουν κανένα σημάδι στο πρόσωπο που θα μου θύμιζε πάντα την παρουσία τους. Αρχισα να κλαίω και τους υποσχέθηκα ότι δεν επρόκειτο να τους ξαναϋποτιμήσω, θα τους έδινα πάντα το χαρτζιλίκι όταν περνούσαν από την πιάτσα και όποτε ήθελαν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το κορμί μου. Μόνο να μη με έβλαπταν. Άρχισα να τους μιλώ συνέχεια, να τους παρακαλώ να λυπη-θούν τη μανούλα μου που θα πέθαινε αν πάθαινα τίποτα και πως δεν επρόκειτο να πάω στην

136

αστυνομία ή να ξαναξεσηκώσω άλλες τραβεστί εναντίον τους.

Δεν ξέρω κατά πόσο πραγματικά σκόπευαν να κάνουν κάτι χειρότερο από αυτά που μου είχαν κάνει, πάντως φαίνεται ότι τους έπεισα και αφού με ξαναβίασαν όλοι σε κάποιο χωράφι, μου είπαν ότι θα με επέστρεφαν στην Αθήνα αλλά αν τολμούσα να τους καταγγείλω άλλοι θα έπαιρναν εκδίκηση για αυτούς!

Έπεσα στα πόδια τους ευχαριστώντας τους και δόξασα το Θεό για τη μεγαλοψυχία του. Περιττό να σας πω ότι έκτοτε έχω γίνει βαθιά θρησκευό-μενη και με αληθινή πίστη στον Παντοκράτορα.

Με παράτησαν λίγο έξω από την Αθήνα και χάθηκαν στα στενά της Ελευσίνας. Σταμάτησα το πρώτο ταξί που αντίκρισα και φθάνοντας στο σπίτι μου έπεσα στην αγκαλιά της μάνας μου λέγοντάς της τα πάντα.

Κλαίγαμε μαζί για αρκετή ώρα και όταν τα δάκρυα στέρεψαν τη θέση τους πήρε η οργή. Έπρεπε να τους εκδικηθώ πάση θυσία. Έπρεπε να τιμωρηθούν και για όλα τα άτομα που είχαν βλάψει. Έπρεπε αν γινόταν να εξαφανιστούν από προσώπου γης. Τέτοια σκουλήκια μόνο για πάτημα ήταν και έπρεπε να τους συμπεριφερθώ χειρότερα απ' όσο είχαν συμπεριφερθεί σε όλες μας. Την επομένη επισκέ-φθηκα έναν από τους καλύτερους δικηγόρους της Αθήνας όπου και του εξήγησα την κατάσταση.

137

Τις επόμενες εβδομάδες συνεννοήθηκα με τις τραβεστί που ήδη είχαν υποβάλλει μηνύσεις και όλες μαζί χρησιμοποιήσαμε τον ίδιο δικηγόρο. Άνοι-ξαν τους φακε'λους των σκουληκιών που ήταν ευτυ-χώς βεβαρημένοι και έχοντας και τις φωτογραφίες του ιατροδικαστή της πυρπολημένης Τ. ήμασταν πανέτοιμες για την εκδίκησή μας. Κατέθεσα μήνυση για παρά φύσιν βιασμό, ξυλοδαρμό, απαγωγή και παρακράτηση, ληστεία και ό,τι άλλο μπορείτε να φαντασθείτε. Χρήση ναρκωτικών, εξύβριση των θείο>ν, κατοχή εγκληματικών οργάνων, απλή εξύ-βριση και εξύβριση της μητέρας μου και τέλος πάντων ό,τι άλλο δικονομικό δεν ενθυμούμαι. Βρή-καμε και το όνομα της κοπέλας στο Άργος όπου και κλήθηκε να καταθέσει καθώς και της Α. που μπρο-στά της με είχαν αρπάξει.

Το δικαστήριο έγινε αρκετά αργότερα. Ήδη όμως οι άλλες μηνύσεις των κοριτσιών είχαν εκδικασθεί και τους είχαν φυλακίσει για 15 χρόνια. Για τον πυρπολισμό της Τ. έφαγαν 10 χρόνια.

Στο δικό μου δικαστήριο είχα την υποστήριξη της μανούλας μου και το μίσος για αυτούς καθοδηγητή. Η έδρα ήταν άψογη. Ο εισαγγελέας καταπέλτης (ας έκανε και αλλιώς με τέτοιο ποινικό μητρώο που είχαν), η πρόεδρος (γυναίκα ευτυχώς) που ξέρετε οι γυναίκες σε τέτοια θέματα πόσο ευαίσθητες είναι και γενικά μέχρι και την τελευταία γραμματέα- η έκβαση της δίκης ήταν εμφανής. Άδικα οι δικηγόροι

138

τους προσπαθούσαν να με βγάλουν ψυχοδιατα-ραγμε'νο άτομο, τα γεγονότα μιλούσαν από μόνα τους. Έφαγαν 15 χρόνια ο καθένας μόνο από εμε'να.

Στην ε'φεσή τους μετά από 5 χρόνια τους άφησαν την ποινή όπως είχε. Δεν τους κατέβασαν ούτε μήνα. Ήδη είναι πάρα πολλά χρόνια με'σα και θα μείνουν τα τριπλάσια.

Βλε'ποντας τους αστυνομικούς να τους παίρνουν με τις χειροπε'δες, έτρεξα γρήγορα κοντά τους και κοιτώντας τους κατάματα τους ψιθύρισα τα εξής: «Εύχομαι να σαπίσετε στη φυλακή και να καείτε στην κόλαση». Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει καλή ή κακή χριστιανή, αλλά το εννοούσα και δεν έχω αλλά-ξει γνώμη μέχρι σήμερα!!!

139

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8

Η διόρθωση της φύσης μου, το νέο φύλο

Το 1989 πολλές απ' τις κοπέλες της λεωφόρου εγκατέλειπαν το πεζοδρόμιο και κάνοντας

αλλαγή φύλου στην Καζαμπλάνκα ή στο Λονδίνο, μερικές ατυχώς και στην Ελλάδα, εργάζονταν σε οίκους ανοχής. Η φίλη μου η Α. πηγαίνει στην Καζα-μπλάνκα και με περιέργεια εγώ την επισκέπτομαι σπίτι της για να της ευχηθώ καλή ανάρρωση.

Ένιωθα ότι πλησίαζε και η δική μου ώρα της μετα-μόρφωσης γι ' αυτό θεωρούσα σωστό να εξερευ-νήσω λίγο αυτή την αλλιώτικη φάση της ζωής που ήταν ο δρόμος χωρίς γυρισμό.

Τη βρήκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι της πλημμυρι-σμένη από λουλούδια και γλυκά, και την ρώτησα πώς αισθανόταν. Η καημενούλα πονούσε λίγο και

140

ήταν φυσικό εξάλλου. Μια και τέτοια επέμβαση κρατούσε 6 ώρες και ένα κομμάτι σημαντικό της βιολογίας σου μετατρεπόταν σε κάτι άλλο. Την έβρισκα γαληνεμένη όμως λες και είχε βρει τον θησαυρό που έψαχνε μια ολάκερη ζωή.

«Πήγαινε καλή μου κι εσύ μου είπε. Σου ταιριάζει, είσαι κούκλα και απ' ότι ξέρω η ψυχοσύνθεσή σου τείνει προς το θηλυκό».

Της εξήγησα ότι φοβόμουν, κάποια στιγμή βέβαια θα το έκανα αλλά χρειαζόμουν χρόνο. Είχαν συμ-βεί τόσα στη ζωή μου που ήθελα να νιώσω απόλυτα σίγουρη πριν το τολμήσω. Επρόκειτο για απόφαση ζωής και δεν έπρεπε να την πάρω επιπόλαια. Της είπα να μου πει τεχνικές λεπτομέρειες και οτιδήποτε της συνέβη από την είσοδο της στο νοσοκομείο έως το εξιτήριο της. Τα χρήματα που είχε πληρώσει δεν θά 'λεγα ότι ήταν πολλά, αν αναλογιστείτε ότι με μια επέμβαση από άντρας γινόσουν γυναίκα έστω και κατά νόμο δικαίου. Ή έστω κι αν έβρισκες αυτό που πάντα ονειρευόσουν και σε ολοκλήρωνε σαν άνθρωπο, γαλήνευε την ψυχή σου. Εξισορροπούσε την πνευματική και σωματική σου ισορροπία.

Αυτό δεν είχε αντίτιμο. Συνεπώς τα λιγοστά εκατομμύρια μου φαίνονταν τιποτένια, μάλλον οι γ ιατροί που έκαναν τις επεμβάσεις δεν είχαν καταλάβει τι καλό έκαναν, εκτός κι αν νόμιζαν ότι ακρωτηριάζουν ή βιάζουν και ευνουχίζουν τη φύση, πράγμα που δεν το πιστεύω. Τέλος πάντων, ελπίζω

141

να μην είμαι λόγος για να ανεβάσουν τις τιμές, αν και πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα πρέπει σ' όλο τον κόσμο η περίθαλψη και ό,τι αφορά την υγεία μας, πνευματική ή σωματική να γίνεται αφιλοκερδιος. Imagine all the people

Άφησα την Α. στο σπίτι της και βγήκα στην κάψα του καλοκαιρ ινού μεσημεριού. Μπήκα στο καινούργιο μου Renault 11 και άρχισα να βομβαρ-δίζω το κεφάλι μου με σκέψεις. Και σαν τραβεστί τι καταλάβαινα; Με ένα θηλυκό κορμί και πρόσωπο που κατέληγε σ' ένα αντρικό πουλί δεν αισθανό-μουν πια καθόλου άνετα. Ήθελα οπωσδήποτε να το απομακρύνω και ακόμα κι αν η επέμβαση δεν στεφόταν μ' επιτυχία τουλάχιστον θα ήμουν ολοκληρωμένη γυναίκα και δεν θα γινόμουν και ρεζίλι κάθε φορά που θα αναγκαζόμουν να δείξω τα στοιχεία μου. Δεν θα ήμουν πια το αυτό, αλλά η δεσποινίς Χειλουδάκη.

Κι αν όμως δεν θα αισθάνομαι τίποτα; Αν μια τρύπα, ένα κενό έπαιρνε τη θέση του οργάνου μου που τουλάχιστον με έκανε να εκσπερματώνω και να νιώθω.... Άξιζε να ευνουχιστώ μόνο και μόνο για φιγούρα; Αλλά πάλι, αν ήταν αλήθεια όσα έλεγαν οι άλλες ότι αισθάνονταν; Αλλά κι αν ήταν ψέματα από εκδίκηση;

Βρισκόμουν σ' ένα δίλημμα που με έκανε να μην μπορώ να κλείσω μάτι για μήνες. Πήγαινα από σπίτι σε σπίτι γυναικών που είχαν εγχειριστεί, και κοίταζα

142

βαθιά στα μάτια και την ψυχή τους προσπαθώντας να ανακαλύψω αλήθειες.

Ό λ ε ς δήλωναν ευτυχισμένες , χαρούμενες , ολοκληρωμένες. Ή τ α ν όμως ένα παιχν ίδ ι που παιζόταν από στόμα σε στόμα ή μια πραγματικό-τητα που φάνταζε αδιανόητη; Υποτίθεται ότι τίποτα δεν κοβόταν απλώς διαμορφωνόταν. Τα νεύρα και τα αγγεία δεν πειράζονταν, και οι ίδιοι οι γιατροί ανέφεραν ότι αν το αντικείμενο ήταν έτοιμο ψυχο-λογικά και σωματικά θα ερχόταν κι ο οργασμός κάποια στιγμή. Πόσο ειλικρινή ήταν όμως όλα και τι συμφέροντα παίζονταν πίσω, από μια επιχείρηση που είχε να κάνει με δισεκατομμύρια χρημάτων και χιλιάδων ασθενών κάθε χρόνο; Δυστυχώς θα έπρεπε να το ανακαλύψω μόνη μου. Θα έπρεπε να φτάσω στο χείλος του γκρεμού πέφτοντας από ψηλά με ένα αλεξίπτωτο που ήταν αμφίβολο αν θα ανοίξει.

Εκείνο το διάστημα γνώρισα τον Μ. Δούλευε στην Banque Nationale de Paris στο Κολωνάκι και κατό-πιν έφυγε για το Παρίσι για το εκεί κατάστημά της. Ο Μ. ήταν από τους πρώτους άνδρες που με έκανε να αισθάνομαι γυναίκα πλήρης. Μου έδειξε ότι στη ζωή πρέπει να σέβεσαι τους ανθρώπους όποιο φύλο κι αν κατέχεις. Ήταν από τους λίγους ερωτικούς μου συντρόφους σαν τραβεστί που δεν ήθελε να εκτελώ χρέη επιβήτορα κι εγώ, και που με τη συμπε-ριφορά του με έκανε να αναθεωρήσω τις απόψεις μου για τους πραγματικούς άντρες.

143

Τελικά υπήρχαν άντρες. Το γεγονός ότι όλοι σχε-δόν που κατε'βαιναν στη Συγγρού ή πήγαιναν με τραβεστί τον έπαιρναν κιόλας, δεν σήμαινε τίποτα. Υπήρχαν χιλιάδες ακόμα άντρες που όχι μόνο ήταν απόλυτα φυσιολογικοί, όχι μόνο είχαν ετεροφυλο-φιλικές σχέσεις, αλλά δεν γνώριζαν καν την ύπαρξη των μη «φυσιολογικών».

Όλες οι σχέσεις δεν έπρεπε να γίνονται μόνο στη Συγγρού, η ζωή μου ανήκε και οι επιλογές ήταν δικές μου. Μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα σε άντρες που πήγαιναν σχολείο, που ασχολούνταν με τον αθλητισμό, που βρίσκονταν πίσω από γκισέ τραπεζών, διοικούσαν επιχειρήσεις, μαγαζάτορες, ηθοποιούς, τραγουδιστές, επώνυμους, ανώνυμους, χοντρούς, λιγνούς, καραφλούς, ψηλούς, άσχημους και όμορφους άντρες, άντρες, άντρες!!!!

Ναι! Είχα πάρει την απόφασή μου. Αισθανόμουν γυναίκα. Θα άφηνα πίσω το κακό παρελθόν και θα προχωρούσα μπροστά! Ήμουν όμορφη γυναίκα, και δεν θύμιζε τίποτα πάνω μου την αντρική μου φύση. Θα ξεχνούσα όλους αυτούς που με είχαν πλησιάσει για το αξιοπερίεργο της κατάστασης, τους κρυπτο-ομοφυλόφιλους που πήγαιναν με τραβεστί μόνο και μόνο επειδή δεν είχαν τα κότσια να πάνε με τον κολ-λητό τους φίλο, εκείνους που έψαχναν την ανωμα-λία χωρίς καν να ξέρουν τι είναι ανοίμαλο και τι όχι.

Αρκετά. Ή θ ε λ α άντρες που με έβλεπαν σαν γυναίκα κι όχι σαν αγόρι ντυμένο με γυναικεία ρούχα.

144

Χαμογελούσα ευτυχισμένη. Πάντοτε ήμουν δέσμια του παρελθόντος. Η Συγγρού με είχε εγκλωβίσει σ' ένα λούκι, σ' ένα γκέτο αλλά εγώ ξέφυγα. Η ζωή δεν ήταν μόνο πεζοδρόμιο, κρυφαδερφές και Amanda Lear. Απέκτησα φίλους και φίλες, μπήκα σε μέρη που υποτίθεται δεν ήταν επιτρεπτά στο «τρίτο φύλο», διάβασα βιβλία, είδα θέατρο, σινεμά, έκανα κοκού-νιγκ, γευμάτισα μεσημέρι με ήλιο και βγήκα άβαφη με τζιν χωρίς κόμπλεξ. Ένιωθα ελεύθερη κι έτοιμη για το επόμενο βήμα. Λονδίνο σου έρχομαι....

Με τον Μ. πέρασα έναν χρόνο εκπληκτικά. Με γνώρισε σαν γυναίκα στους δικούς του οι οποίοι δεν υποψιάστηκαν τίποτα παρακαλώ. Συνεχώς μου έλεγε να πάρω επιτέλους την απόφαση να εγχειρι-στώ και να βρω τη φύση μου. Βγαίναμε σαν ζευγάρι με άλλα ζευγάρια και ένιωθα πραγματικά φυσιο-λογική γυναίκα. Κάποια στιγμή του έγινε όμως η πρόταση από την ΒΝΡ στο Παρίσι και χωρίσαμε για να βρει κι αυτός την επαγγελματική του διέξοδο. Σήμερα είμαστε δυο πολύ καλοί φίλοι και η κοπελιά του με λατρεύει. Τελικά όλα συνηγορούσαν εκείνη την εποχή στο να αλλάξω φύλο.

Γνώρισα τον Λ. όταν δούλευε στο τότε θέατρο Ρεξ του Μαροσούλη. Δεν θα σας αποκαλύψω περισσότερα από εκτίμηση γι' αυτόν. Ήταν πολύ στρέιτ στον έρωτα και ένας εκπληκτικός σύντρο-φος. Ακόμα στο θέατρο είναι σήμερα και είναι

145

εξίσου καλός φίλος μου. Χωρίσαμε γιατί απλά βαρεθήκαμε.

Η μεγάλη αγάπη στη ζωή μου δεν είχε έρθει. Αναρωτιόμουν πώς νά 'ταν. Δεν το επεδίωκα αλλά ευχόμουν κάποια στιγμή να τη συναντήσω. Ήταν αρχές του 1990. Τα καλλιστεία τραβεστί ξανα-διοργάνωνε η Αλόμα και η πρόταση να λάβο) μέρος με βρήκε πανέτοιμη. Ήμουν πιο κούκλα από ποτέ. Θυμάμαι οι υπόλοιπες έβαλαν λόγια στην Αλόμα επειδή ήξεραν ότι ο τίτλος ήταν ήδη στα χέρια μου.

Το θέατρο Ακροπόλ φίσκα. Μ' ένα θεσπέσιο φόρεμα και ξεσηκώνοντας ένα πλήθος που με λάτρεψε στέ-φθηκα Σταρ 1990 την ίδια εποχή που μια άλλη Τζένη θα έπαιρνε τον τίτλο της Σταρ Ελλάς παμψηφεί. Με μια Τζένη που λίγα χρόνια αργότερα έμελλε να συνερ-γαστώ σαν μοντέλο και να περπατήσω στην πασα-ρέλα δίπλα της. Με μια Τζένη χωρίς ταμπού και με άνεση ενός ανθρώπου με πραγματικά ανοιχτό μυαλό και ζεστή καρδιά. Σ' ευχαριστώ ΤΖΕΜΠΑ!

Το θέατρο έσφυζε από φωτογράφους και δημο-σιογράφους. Έ ν α ς απ' αυτούς ήταν ο Μανώλης Αναγνωστάκης, λατρεμένος φίλος και διευθυντής του περιοδικού Max. Με πλησίασε και λέγοντάς μου ότι δούλευε για το περιοδικό ΕΝΑ τότε, μου πρότεινε να μου κάνει ένα αφιέρωμα για το επόμενο τεύχος του περιοδικού. Εγώ φυσικά δέχτηκα και κανόνισα την επόμενη μέρα συνάντηση με τη δημοσιογράφο Ιωάννα Βαλιανάτου.

146

Αξίζει να σημειωθεί ότι επιτροπή στα καλλιστεία ήταν ο Μανοΰσος Μανουσάκης, ο Απόστολος Γκλέτσος, ο Τσάκωνας. Thanks guys! Επρόκειτο να δώσω την πρώτη συνέντευξη της ζωής μου. Έ ν α περιοδικό θα απασχολούσε τις σελίδες του με μένα. Ομολογώ είχα τρακ. Σιγά σιγά όμως και με τη βοήθεια της έμπειρης δημοσιογράφου ανοίχτηκα και μίλησα για όλα. Τα όνειρά μου, το ξεκίνημά μου, την πορεία μου, τους έρωτές μου, τον κοινω-νικό ρατσισμό.

Το τεύχος πούλησε σαν τρελό. Φωτογραφίες μου μέσα από τη στέψη, και μια συνέντευξη που απο-τελούσε θέμα συζήτησης για αρκετούς μήνες. Οι εφημερίδες όλες έκαναν αναφορά στην όμορφη κρητικοπούλα που στα καλλιστεία τραβεστί είχε στεφθεί σταρ.

Ήταν η εποχή που διάσημα ονόματα της show biz παρέλασαν απ' το κρεβάτι μου, και άρχισα να μπαίνω σε κοσμικούς κύκλους και αστραφτερά σαλόνια. Ξέρετε ότι πολύς κόσμος ακούγοντας τρα-βεστί νομίζει πάρα πολύ άσχημα πράγματα. Εγώ όμως τους έδειξα ότι το να έχεις class, να είσαι αρι-στοκρατική και μορφωμένη, δεν ήταν προνόμιο μόνο των «φυσιολογικών» ανθρώπων. Κάλλιστα και μια τραβεστί θα μπορούσε να τα διεκδικήσει. Τις φιλίες με αυτούς τους ανθρώπους τις έχω κρατήσει μέχρι σήμερα. Τους ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη τους, και ελπίζω να μην τους έχω απογοητεύσει!

147

J.O. DALRYMPLE FRCS FRCSC

Clovelly, 21 Northumberland Avenue, Wanstead, London El 2 5HD.

Telephone: 081-989 3114

36 Weymouth Street. London WIN 3LR.

Telephone: 071-224 3646 Facsimiled? M86 3828

TO WHOM IT MAY CONCERN

Received For:- I o a n n i s C h i l o u d a k i s

Date of Operation:- 2 4 t h O c t o b e r 1 9 9 0

Surgical and Psychiatric Consultations £150 Hospital Costs, Including Single Room, Operating Theatre Charges, dressings and Medications. Recovery Room. Theatfe Time 5.Hours. £3,800 Costs for Anaesthetist, Assistants, Theatre Staff and other disbursements, eg Secretarial Costs, Appliances, Drugs and Supplies. £1,050 Surgical Fees including Operation and daily Hospital Visits fC>r 10 days. £800

TOTAL COST £ 5 8 0 0

S i g n e d :

D a t e d : . ΐ ί . Ό . ϊ α . . .

Σεπτέμβριος 1990. Σε έναν μήνα θα πετούσα με την British Airways γ ια το Λονδίνο όπου στο νοσοκομείο London Bridge Hospital θα άλλαζα το φύλο μου κι από αγόρι θα γ ινόμουν γυναίκα. Αισθανόμουν πανέτοιμη. Ανυπομονούσα να μπω

148

στο αεροπλάνο που θα με οδηγούσε στη σωτηρία μου. Ως δια μαγείας είχαν εξαφανιστεί όλες οι ανα-στολε'ς μου και το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω γυναίκα ολοκληρωμε'νη. Όλα τα τυπικά τα κανό-νιζε ένα γραφείο ταξιδιών στη Φιλελλήνων. Δηλαδή αυτοί έκλεισαν τα εισιτήρια, την παραμονή στο νοσο-κομείο, τις αμοιβές των γιατρών, το διαβατήριο μου, τα έξοδα παραμονής, όλα. Η εγχείριση θα κόστιζε 6.ΘΘ0 λίρες Αγγλίας. (Σήμερα κοστίζει γύρω στα 24.000 ευρώ).

Αποφάσισα να επισκεφτώ για καμιά εβδομάδα την αδελφή μου στην Κρήτη. Χρειαζόμουν τον αέρα της εξοχής και λίγες μέρες μακριά από την κίνηση της μεγαλούπολης. Εξάλλου είχα να τη δω τόσα χρό-νια και χρειαζόμουν μια επαφή μαζί της. Η Σητεία είχε αλλάξει τόσο πολύ. Θυμόμουν ακόμα τα στενά που σαν μικρό αγοράκι έτρεχα κυνηγώντας τα γατιά, και τα χαμόσπιτα που τα είχαν αντικαταστήσει πολυ-κατοικίες με διαμερίσματα. Επισκέφτηκα το σχο-λείο μου και μπρος από τα μάτια μου πέρασε σε δευτερόλεπτα όλη η παιδική μου ηλικία.

Θυμήθηκα εκείνον, τις φίλες μου που τα κουβέ-ντιαζα όλα, θυμήθηκα τα σχολικά θεατρικά έργα και τις πρώτες μου ανησυχίες. Πέρασα το πεζο-δρόμιο που κάποτε μου φαινόταν χείμαρρος και έβλεπα ξανά στα μάτια μου τη μάνα μου που με έπαιρνε στην αγκαλιά της νανουρίζοντάς με. Κι έκλαψα... Έκλαψα για όλα αυτά που πέρασαν, για

149

τις στιγμές που έφυγαν στο χρόνο κι έκλαψα για μένα, που η ζωή μου είχε αφήσει έντονα τα σημά-δια της. Έκλαψα για όλα...

Οι μέρες κυλούσαν μες την ανεμελιά, τρώγοντας χοχλιούς μπουμπουριστούς, στάκα και πίνοντας τσι-κουδιά, βλέποντας ξανά όλους τους συγγενείς μου που με περιεργάζονταν λες κι ήμουν η Αλίκη Βου-γιουκλάκη. Ο καιρός πλησίαζε κι εγώ προσπαθούσα να γελάω περισσότερο ελπίζοντας να ξεγελάσω το γνωστό συναίσθημα της αγωνίας που ένιωθα ότι ξαναρχόταν απειλητικά.

Πριν επιστρέψω στην Αθήνα επισκέφτηκα ένα παρεκκλήσι σ' ένα χωριουδάκι κι άναψα ένα κερί στην Παναγία. Γονάτισα κοιτώντας τις εικόνες με κατάνυξη και ήλπιζα να βρω όλες τις απαντήσεις που στροβιλίζονταν στο κεφάλι μου. Δεν βρήκα καμία όμως και έφυγα κάνοντας ένα τάμα στην Μεγαλόχαρη. Σ' ευχαριστώ Παναγία μου!

Αποχαιρέτησα τη Σητεία και ενώ το αεροπλάνο απογειωνόταν ένα άλλο προσγειωνόταν στο Λον-δίνο. Η λιμουζίνα που με περίμενε περνώντας τον Τάμεση κατευθύνθηκε προς το Tondon Bridge Hospital. Το Λονδίνο μες την κίνηση και ο καιρός μουντός με ιμυχοπλάκωνε και με εκνεύριζε πιο πολύ. Το κτίριο που αντίκρισα θά 'λεγε κανείς ότι έμοι-αζε με υπερπολυτελές ξενοδοχείο. Ώστε εδώ θα πέθαινα και θα ξαναγεννιόμουν. Χαμογέλασα στον εαυτό μου και απαντώντας στο miss του σοφέρ τον

150

ευχαρίστησα για την εξυπηρέτηση του. Το ραντε-βού με τον Dr. J. Ο. Dalrymple ήταν για τις 10. Ευτυ-χώς που το όνομα του δεν προφερόταν terrible.

Πραγματικά το νοσοκομείο θύμιζε το Raffles της Σιγκαπούρης. Μοκέτες και έπιπλα μοντέρνα, νοσο-κόμες εξυπηρετικές και προσωπικό όλο χαμόγελο και στη ρεσει|πόν η κυρία με το γκρι ταγιέρ μόνο που δεν έλιωσε για να με βοηθήσει. Της έδειξα όλα τα σχετικά χαρτιά και μου εξήγησε ότι η επέμβαση θα γινόταν σε 2 μέρες αφού με εξέταζε ο γιατρός και μου έκαναν αναλύσεις αίματος και γενικές εξε-τάσεις. Ο όροφος που βρισκόταν το χειρουργείο ήταν ο 8ος και το προσωπικό μου δωμάτιο στον 3ο. Την ευχαρίστησα και ένας βοηθός νοσοκόμος με οδήγησε σ' ένα δωμάτιο που προοριζόταν να είναι δικό μου για τις επόμενες 10 μέρες. Δική μου τηλε-όραση, δικό μου μπάνιο, όλα δικά μου. Πραγματικά και μόνο το περιβάλλον σε προδιέθετε να αρρω-σταίνεις επίτηδες για να βρίσκεσαι εκεί (knock on wood!).

Έκανα ένα ντους και αλλάζοντας ακολούθησα έναν άλλο νοσοκόμο που με οδήγησε στο γραφείο του Dr. J. Ο. Dalrymple. Μπαίνοντας μέσα αντίκρισα τον ωραιότερο σαρανταπεντάρη που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Ψηλός, γεροδεμένος με ένα πρόσωπο που θύμιζε τον Ντάγκλας Φαίρμπανκς και με μάτια πιο γκρι από τον σιαμαίο μου. Τα ξανθά μαλλιά του είχαν αρχίσει να γκριζάρουν στους κροτάφους ενώ

151

τα σαρκώδη χείλη του σε παρακινούσαν να τα φιλή-σεις. Φορούσε ένα καμηλό σακάκι ενώ η πίπα που κάπνιζε με έκανε να τον ερωτευτώ ακόμα πιο πολύ. Αχ αυτοί οι Αγγλοι!

«Τζένη ξύπνα» είπα στον εαυτό μου και ίσα που κατάφερα να ψελλίσω «καλημέρα». Ήμουν σίγουρη ότι είχε επίγνωση της γοητείας του και χαμογελώ-ντας μου πρότεινε να καθίσω. Τα Αγγλικά μου ήταν άψογα κι έτσι δεν χρειάστηκε η μεταφράστρια. Μεί-ναμε οι δυο μας και ενώ εκείνος άρχισε να μου εξη-γεί τα της εγχείρησης εγώ έπιανα τον εαυτό μου να ομολογεί ότι έναν τέτοιον άντρα ήθελα να παντρευτώ. Και πλούσιο φυσικά!!!

Αυτός ο άνθρωπος είχε την ικανότητα να σε μαγεύει με το λόγο και να σε παρασύρει σε συζη-τήσεις. Του ανοίχτηκα και τις επόμενες ώρες όλη μου η ζωή του είχε γίνει γνωστή. Με ρωτούσε χιλιά-δες πράγματα από το αν είχα πάει με γυναίκα ποτέ για τη χρήση ναρκωτικών και τις ευαισθησίες μου. Μου εξήγησε με κατανοητά λόγια τις ιδιαιτερότη-τες της επέμβασης, όλα όσα έπρεπε να προσέξω, καθώς και τις τυπικές διαδικαστικές ενέργειες που έπρεπε να κάνω έπειτα ώστε όλα τα έγγραφά μου να αλλάξουν από αντρικά σε γυναικεία.

Τον εμπιστευόμουν απόλυτα. Δεν ξέρω αν αυτή η μαγεία που μου ενέπνεε ήταν επειδή ήθελα τόσο πολύ να μεταμορφωθώ ή απλά επειδή ήταν γοητευτικός και μορφωμένος, πάντως τα λόγια του

152

με γέμιζαν αισιοδοξία, κέφι για ζωή και την επι-θυμία να ξεχάσω ότι ήμουν κάποτε αγόρι. Μπορεί να ήταν και εκπαιδευμένος έτσι μια και η φύση της επέμβασης ήταν ιδιόμορφη, αλλά αυτό που είχε σημασία ήταν ότι αυτός ο άντρας θα έπαιρνε την κάμπια και μέσα σε 6 ώρες θα την έπλαθε στην ομορφότερη πεταλούδα. Αυτό και μόνο μου έφτανε.

Την επομένη όπως μου είπε θα μου έκαναν όλες τις εξετάσεις και επίσης θα με έβλεπε για πρώτη φορά γυμνή ώστε να μελετήσει την ανατομία μου. Προς το παρόν ήμουν ελεύθερη να γνωρίσω μερι-κές γωνιές του ομιχλώδους Αονδίνου.

Επισκέφτηκα το Aquarium, το μουσείο της Μαντάμ Τισσώ και φτάνοντας ήδη το απόγευμα επέστρεψα εξουθενωμένη αφού είχα ξυπνήσει από πολύ νωρίς για να ταξιδέψω. Κοιμήθηκα ανήσυχα και στριφο-γύριζα συνέχεια στα άσπρα σεντόνια μουσκεύοντάς τα από τον ιδρώτα μου. Και τότε είδα το όνειρο. Εκείνο το όνειρο που θά 'λεγες ότι ήταν προφητικό

Πρώτα με επισκέφτηκε ο Λ ίο ο σιαμαίος μου. Με κοιτούσε με παράπονο και μιλώντάς μου με ανθρώ-πινη φωνή με ρώτησε γιατί τον ευνούχισα. Σαν φλας μπακ η σκηνή στον κτηνίατρο με το γάτο μου πλημ-μύρα στο αίμα. Γιατί με εκδικείσαι; Εγώ θέλω να μείνω ο ίδιος. Εγώ δεν θέλω να αλλάξω. Εσύ είσαι ο περίεργος. Εσύ είσαι το φρικιό!

153

Η φωνή και η εικόνα χάθηκαν και βρέθηκα στη Σητεία στην παραλία που είχε πνιγεί ο πατέρας μου. Το κόκκινο τραπεζομάντιλο που κάλυπτε ένα μέρος των βότσαλων ήταν κατάφορτο από φαγητά, ποτά, λουλούδια αλλά είχαν όλα κόκκινο χρώμα. Εγώ άπλωσα το χέρι κι άρπαξα τις κόκκινες γαρδένιες που μοσχομύριζαν. Κι άξαφνα η μυρωδιά τους άλλαξε και μύρισε όπως μυρίζει το σφαγείο που είχαμε επισκεφτεί με το σχολείο παιδιά. Η θάλασσα κοκκίνισε κι αυτή και έβλεπα τον πατέρα μου να αναδύεται από τους αφρούς. Μελανιασμένος, ταλαι-πωρημένος, παγωμένος. Φύκια κάλυπταν τα μαύρα του μαλλιά και ενώ το στόμα του έσταζε αίμα μου φώναξε «Γιατί δεν τιμάς το όνομά μου μικρέ Γιάννη;».

Κι εγώ δεν μίλησα γιατί ντράπηκα, μόνο έτρεξα, έτρεξα μακριά. Περνούσα μπροστά από συμμαθη-τές και συμμαθήτριες, φίλες από τα παλιά, ξεχα-σμένους συγγενείς, ενώ σε κάποια γωνιά τα αδέλ-φια μου γελούσαν αλλά ένα γέλιο ξεκαρδιστικό που παρακινούσε και τους άλλους, κι όλοι μαζί χαχάνι-ζαν κι εγώ δεν μπορούσα να ακούσω άλλο και έκλεισα δυνατά με τις παλάμες τ' αυτιά μου.

Γρήγορα! Σε περιμένει η νύφη στην εκκλησία. Η νύφη; Άνοιξα τα μάτια μου και ξεσκεπάζοντας τ' αυτιά μου ακολούθησα την καλόγρια με τις μοβ ζαρτιέρες στη μικρή εκκλησία. Μπροστά στον παπά βρισκόμουν εγώ, μόνο που το νυφικό ήταν μαύρο και όλοι οι καλεσμένοι ήταν ντυμένοι στα μαύρα.

154

Στάθηκα δίπλα στον εαυτό μου νύφη και γαμπρός και εκείνο που με τρόμαξε ήταν ότι ο παπάς ήταν ένας απ' τους βιαστές μου και γελούσε χαιρέκακα. Κι εγώ πνιγόμουν, ήθελα να απεγκλωβιστώ, αλλά όεν μ' άφηναν, έπρεπε να με παντρέψουν γιατί μόνο τότε θα σωζόμουν, ήταν ο μοναδικός όρος και δεν έπρεπε να αθετήσω το συμβόλαιο γιατί η τιμωρία θα ήταν πολύ σκληρή. Θα με δώριζαν για πάντα στο βιαστή μου με τα σχιστά μάτια.

Κι ενώ όλα ήταν χαμένα, το φως που εκτυφλωτικά γέμισε το εκκλησάκι τους τρόμαξε όλους λες και ήταν πλάσματα της νύχτας που με τις πρώτες αχτί-δες του ήλιου θα έλιωναν, θα γίνονταν άμμος!Άρχι-σαν να διαλύονται φοβισμένοι, έτρεχαν να ξεφύγουν ουρλιάζοντας, πατώντας ο ένας τον άλλο και σύντομα ενώ το φως δυνάμωνε και πλησίαζε έμεινα γυμνός κι εγώ και η εικόνα μου. Νύφη και γαμπρός μαζί.

Τα φτερά του Αγγέλου ήταν κάτασπρα, μαλακά και με το άνοιγμα τους σκέπασαν τη γύμνια μας. Τα ξανθά μαλλιά του δακτυλίδια, και το όμορφο ρόδινο πρόσωπο χαμογελούσε. Δεν έχω ξαναδεί πιο ρόδινο πρόσωπο. Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα μείνει μόνο εγώ στην αγκαλιά του και όταν άρχισε να ανυψώ-νεται φοβήθηκα πως δεν θα μπορούσα να τον ακο-λουθήσω και θά 'μενα μόνος στην εγκληματική γη.

Δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάτια μου και τον ικέτευα να με πάρει μαζί του. Τότε εκείνος μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. «Μα πώς;» του

155

ανταπάντησα. «Θα πρέπει να με πάρεις στην αγκα-λιά σου και πάλι». Το βάρος πίσω στην πλάτη μου με ενοχλούσε και δεν καταλάβαινα γιατί, ώσπου είδα τα άσπρα φτερά που κάλυπταν και τη δική μου ωμο-πλάτη.

Και κατάλαβα. Τα κατάλαβα όλα. Μου είχε κάνει ένα δώρο ζωής. Ήταν στο χέρι μου να κρατήσω το βάρος των φτερών για πάντα ή να τα αποτινάξω από πάνω μου. Οι μακριές φτερούγες με εκτίναξαν ψηλά στα ουράνια και διασχίζοντας τα σύννεφα πλησίαζα τον Άγγελο που τώρα είχε πάρει τη δική μου μορφή. Έγινα ένα μαζί του και σκίζοντας τον ουρανό χαθή-καμε στην απεραντοσύνη του!

Θεώρησα το όνειρο προφητικό. Όλα ήταν στο χέρι μου. Δεν ήταν ακόμα αργά, η επιλογή όμως που θα έκανα έμελλε να αλλάξει όλη τη ζωή μου. Ξύπνησα αλαφιασμένη αλλά συγχρόνως αποφα-σισμένη να περάσω το γιοφύρι της του ανδρόγυνου και να πρωτοπατήσω το άγνωστο μονοπάτι της καινούργιας μου φύσης.

Την υπόλοιπη μέρα οι νοσοκόμες μπαινόβγαιναν στο δωμάτιο μου πότε δίνοντάς μου χάπια διαφό-ρων χρωμάτων και σχεδίων, για να προετοιμαστεί ο οργανισμός μου για τη χρονοβόρα επέμβαση, άλλοτε για να με καθησυχάσουν ξέροντας ότι πλη-σίαζε η ώρα που γυρισμό δεν θα είχε. Το βραδάκι μου έκαναν κλύσμα, έπρεπε να αδειάσουν τα έντερα

156

και να μου χορηγήσουν υπνωτικά ώστε να επέλθει η ηρεμία και το σώμα να δεχτεί τη νάρκωση του επόμενου πρωινού.

Ο τελευταίος άνθρωπος που αντίκρισα ήταν ο Dr. J. Ο. Dalrymple που φτάνοντας στο κρεβάτι μου με ξεσκέπασε και άρχισε να πραγματοποιεί ένα είδος μυοχαλαρωτικού μασάζ στο μόριό μου. Βεβαίως και μου σηκώθηκε. Θα έπαιρνα όρκο όμως ότι το εξόγκωμα στο παντελόνι του δεν ήταν αποκύημα της φαντασίας μου. Φτου ρε πούστη μου, είπα μιλώντας στον εαυτό μου, κι αυτόν τον άνθρωπο που δημιουργεί μουνιά τον καυλώνουν οι ψωλές. Εκ των υστέρων έμαθα κι από άλλες τρανς ότι το τελετουργικό αυτό χούφτωμα δεν το έκανε σε όλες....

Με πληροφόρησε ότι το χάραμα θα μεταφερό-μουν στο χειρουργείο και σφίγγοντάς μου το χέρι με καληνύχτισε. «Θα ξυπνήσεις μια μικρή κυρία» είπε χαριτολογώντας και κλείνοντάς μου το μάτι απομακρύνθηκε. Αισθανόμουν τα βλέφαρα μου να κλείνουν καθώς ενεργούσαν τα υπναγωγά, και κάνο-ντας το σταυρό μου ένιωθα να βυθίζομαι όλο και πιο βαθιά. Οι τελευταίες μου σκέψεις ανήκαν στη μανούλα μου και πιστέψτε με σχεδόν διαισθανό-μουν ότι αυτό το τελευταίο βράδυ μοιραζόμασταν τις ίδιες αμφιβολίες, τα ίδια συναισθήματα, τους ίδιους φόβους και λες ακόμα και την ίδια μυρωδιά του θαλάμου μου. Σχεδόν πίστεψα ότι ήταν δίπλα μου ναι να, λες και την έβλεπα στη γωνία του

157

θαλάμου να με σταυρώνει με τα χεράκια της... Άνοιξα τα μάτια μου όπως ακριβώς τα είχα κλείσει.

Δίχως αίσθηση χώρου, χρόνου, συναισθημάτων... Το στόμα μου και το λαρύγγι μου πικρά, μουδια-σμένα από τους σωλήνες της νάρκωσης, τα μάτια μου με δυσκολία έμειναν ώρα δίχως να ξανακλεί-σουν. Οι πόρτες ανοιγόκλειναν και κάθε λογής άνθρωποι που δεν αναγνώριζα παρήλαυναν.

Μία ξερακιανή Αγγλίδα που μου θύμιζε την Άγκαθα Κρίστι στα μικράτα της έφερε ένα πιατάκι με λίγο ζωμό. Στα μάτια μου όμως φάνταζε τόσο όμορφη και ο ζωμός είχε τη γεύση κονσομέ από αστακό. Ο γκρίζος ουρανός που έβλεπα από το παράθυρο είχε πλημμυρίσει από χρώματα και η μου-σική που έφτανε στ' αυτιά μου παρέπεμπε σε Sarah Brightman. Αισθανόμουν τόσο χαρούμενη που λες ότι θά 'σπάζε η καρδιά μου.

Επιτέλους η στιγμή που περίμενα μια ολόκληρη ζωή είχε πάρει σάρκα και οστά. Ήμουν και νόμιμα γυναίκα πια. Καινούργιοι ορίζοντες και δρόμοι άνοιγαν και όνειρα που έκανα στο παρελθόν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν στο μέλλον.

Άνοιξα την τηλεόραση και διόρθωσα τα μαξιλά-ρια. Ήμουν απόλυτα και αληθινά ευτυχισμένη. Ήταν Halloween και όλη την ήμερα έδειχναν θρίλερ και ταινίες τρόμου. Δεν θα το πιστέψετε αλλά σε μια μέρα είδα όλες τις ταινίες του Χίτσκοκ, τους μισούς εφιάλτες στο δρόμο με τα κουκουνάρια, και τα παιδ ιά από την Κολομβία, συν το μωρό της

158

χαζοβιόλας της τριανταφυλλένιας. Αποκοιμήθηκα στα σαγόνια του σκυλόψαρου κι ενώ το κήτος ετοι-μαζόταν να ευνουχίσει τον πρωταγωνιστή.

Την επόμενη με'ρα άρχισα να πονάω και έσπασα τα νεύρα σ' όλες τις νοσοκόμες κτυπώντας τα κου-δούνια και ζητώντας παυσίπονα. Οι πόνοι δυνά-μωναν και τα βράδια δύσκολα έκλεινα μάτι. Ο για-τρός με ηρεμούσε λέγοντάς μου ότι μου το είχε ανα-φέρει και ήταν απόλυτα φυσικό μια και επρόκειτο για μία επέμβαση αρκετά δύσκολη και καινούργια στον τομέα της ιατρικής. Μου μίλησε για το προ-εγχειρητικό στάδιο και το στάδιο που ταυτίζεται με την εγχείρηση. Για την κατάσταση σύγκρισης και πώς αυτή ζωντανεύει απειλητικά από τον τρόπο που οι άλλοι σε αντιμετωπίζουν. Κατά τη γνώμη μου ο τραβεστί δεν μεταβαίνει από το ένα φύλο στο άλλο, αλλά μεταβαίνει σε ένα τελείως «άλλο» επίπεδο, το οποίο θα το έλεγα «αμφίφυλο».

Υπάρχει κάτι επαναστατικά φουτουριστικό γύρω από τους δια-σεξουαλικούς. Κι αυτό γιατί υπάρχει μία διχοτόμηση: δύο πλευρές που ζουν μαζί. Ενώ υπάρ-χει ήδη μία ταυτότητα, δημιουργείται κι άλλη μία παράλληλα. Βέβαια, η δια-σεξουαλικότητα δεν επιλέγεται, δεν αποκτιέται. Είναι έμφυτη... Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και εγκεφαλικά δια-σεξουα-λικά άτομα. Ίσως και κατά ένα ποσοστό από αυτούς να είναι και βιολογικά. Οι τάσεις τους όμως αυτές κουκουλώθηκαν τόσο καλά στην παιδική τους ηλικία που τώρα ούτε καν μπορούν να το φανταστούν.

159

Εγώ αντίθετα, είχα όλες τις κατάλληλες παιδικές εμπειρίες. Είναι ξεκάθαρα έμφυτη αυτή η τάση της αμφι-φυλίας. Ακόμη και ο πιο φροϋδικός ψυχία-τρος αρνήθηκε να κατατάξει την τάση αυτή, στις ψυχώσεις ή τις νευρώσεις.

Θυμάμαι στη συνέντευξη που είχε δώσει η Βίβιαν Σέρμαν (επίσης εγχειρισμένη) για το αυστραλέζικο περιοδικό «G.L.P.» που εκδιδόταν στη Μελβούρνη πως είχε πει ότι το γεγονός ότι «εγώ υπάρχω» αναι-ρεί την άποψη να είναι όλα μύθοι και ι^ευδείς δια-δόσεις. Το ότι υπάρχω, πάει να πει, ότι υπήρχαν άνθρωποι σαν και μένα και στις προηγούμενες γενιές.

Πράγματι υπάρχουν σοβαρές πηγές που μιλούν για τους Ινδιάνους μάγους της Βορείου Αμερικής και της διπλής σεξουαλικότητάς τους. Ακόμη και στους Ελληνιστικούς χρόνους οι «ερμαφρόδιτοι», σύμφωνα με τους νόμους ήταν πρόσωπα σχεδόν ιερά. Ο ερμαφρόδιτος έχει πέος κι αρχίδια παρά-πλευρο αιδοίο και στήθος, τα οποία έχει και ο δια-σεξουαλικός, πριν την εγχείρηση.

Στην Καμπαλά έχω διαβάσει ότι ο ερμαφρόδιτος θεωρείται το «ενδιάμεσο» για την επικοινωνία με το υπερπέραν. Αλλά και οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ότι η ύπαρξη και των δύο φύλων, στο ίδιο σώμα, είναι κατάσταση μαγική. Ιστορικά στοιχεία δεί-χνουν ότι οι αυθεντικοί δια-σεξουαλικοί κατείχαν μεγάλη πολιτική δύναμη. Η Μαντάμ Πομπαντούρ ήταν μία από αυτούς.

160

Καταλήγοντας, αν κάποτε γίνει μία επανάσταση που θα καταστρέψει ότι προϋπήρχε τότε να είστε σίγουροι ότι στον κα ινούργ ιο κόσμο που θα δημιουργηθεί, οι δια-σεξουλικοί θα βρεθούν σε πλεονεκτική θέση.

Το να αλλάξεις το φύλο σου μερικές δεκαετίες πίσω εθεωρείτο αδιανόητο. Η πρώτη ανατομικώς επιστημονική εγχειρησιακή αλλαγής φύλου, έγινε το 1973. Η Κριστίν Γιόνγκερσεν που υποτίθεται ότι είναι η πρώτη, μετά την Κονξινέλ, πλησιάζει τα σαράντα χρόνια που έκανε την εγχείρηση σε νοσο-κομείο της Σουηδίας.

Υπάρχουν μερικοί γιατροί και ιστορικοί που ισχυ-ρίζονται πως αυτές οι επεμβάσεις αλλαγής φύλου γινόντουσαν από τους αρχαίους Αιγύπτιους και τους αρχαίους Κρήτες. Παλιότερα σε ένα βρετανικό περιοδικό διάβασα ότι αρχαιολόγοι έχουν βεβαι-ωθεί ότι η «Παριζιάνα» της Κνωσσού ήταν τραβεστί. Για φανταστείτε!

Η εβδομάδα κόντευε να τελειώσει και η πολυπό-θητη στιγμή που θα μου έβγαζε τον καθετήρα και θα αποκάλυπτε το καινούργιο μου όργανο έφτανε. Πώς να ήταν άραγε; Θα έμοιαζε με το φυσιολογικό γυναικείο; Πώς θα έκανα τσίσα μου; Θα πονούσα την πρώτη φορά που θα έκανα έρωτα; Πώς θα αισθανόταν ο παρτενέρ μου; Χιλιάδες καινούργια ερωτηματικά βασάνιζαν το μυαλό μου και

161

προσπαθούσα να ηρεμήσω ξέροντας ότι σύντομα ένα ένα θα έβρισκαν τις απαντήσεις τους.

Και επιτέλους το τέλος της εβδομάδας έφτασε και μαζί στο διυμάτιό μου ο γιατρός με την ιδιαιτέρα βοηθό του. Θα με απελευθέρωναν από τις πάνες μου και η αγωνία μου κορυφώθηκε όταν ο γιατρός μου έδωσε τον καθρέπτη. Στην αρχή τρόμαξα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι αυτό το άτριχο πραγ-ματάκι με τα μικρά χείλη, ήταν το αντρικό όργανο μου που είχε διαμορφωθεί. Ξεχώριζε η ουρήθρα με το ροζ χρωματάκι της και κάλλιστα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι έμοιαζε με κλειτορίδα. Το χαμό-γελο πλάτυνε στα χείλη μου και κατάλαβα ότι είχε πολλές εξωτερικές ομοιότητες με το φυσικό αν και εσωτερικά ήταν μόνο μια οπή από δέρμα. Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να τεκνοποιήσω αφού η απουσία μήτρας και ωοθηκών καθώς και ωαρίων το καθιστούσαν αδύνατο.

Αλλά για μένα σημασία δεν είχε το ότι δεν μπο-ρούσα να γίνω τέλεια γυναίκα. Εξάλλου, για όνομα του Θεού, ήταν αδύνατο κάτι τέτοιο, σημασία είχε ότι δεν θα αντίκριζα πια το πέος μου και κάνοντας έρωτα με κάποιον που ήθελα θα τον ένιωθα μέσα μου πιο φυσιολογικά από πριν. Και το βασικότερο θα ήμουν και νόμιμα γυναίκα. Ένιωθα ισορροπη-μένη τώρα. Και θα μου πείτε στο όνομα της τέλειας μεταμόρφωσης και κάτω από την αιγίδα της προ-χωρημένης επιστήμης, θυσίασες τη φύση σου, τον

162

οργασμό σου, την ηδονή σου; Και σας απαντώ ως εξής που μπορεί να επαναλαμβάνομαι κιόλας. Με την αντρική μου φύση και ως τραβεστί ποτέ δεν βρήκα αυτό που έψαχνα. Κι αυτό ήταν η γαλήνη της ψυχής μου πρώτον και η ομοιομορφία του σώματος μου δεύτερον. Τώρα τα είχα βρει. Όσο για τον οργασμό και την ηδονή αμφιταλαντευόμουν.

Πέρασαν 7 μήνες μετά την εγχείρηση για να αισθανθώ ηδονή και 2 χρόνια για να φτάσω σε οργα-σμό (αντρικά όμως) μιας και σπέρμα εξακολουθεί να παράγει ο οργανισμός μου. Πηγαίνοντας να αλλάξω τη φύση μου δεν την άλλαξα γιατί πιστεύω ότι ήδη την είχα βρει, απλά έπρεπε να την εντάξω καλύτερα στο είναι μου. Και σ' αυτό βοήθησε σ' ένα μεγάλο ποσοστό το London Bridge Hospital. Και για να τελειώσω με το θέμα αυτό μια και καλή, ξέρω ότι έχω πολλούς κατακριτές οι οποίοι προτιμούν άτομα σαν έμενα να κλείνονται στα καβούκια τους, να μην εμφανίζονται μπροστά τους καν, να μην γνωρίζουν την ύπαρξή τους. Τους θέλουν μίζερους, λαϊκούς, περιθωριακούς, τιποτένιους, βρόμικους ανθρώπους, γεμάτους αδυναμίες λόγω της ιδιαιτε-ρότητάς τους.

Σίγουρα υπάρχουν πολλοί απ' αυτούς που δικαι-ώνουν την άποψη τους. Έχουν κοιτάξει παραπέρα όμως; Τους παραπέμπω λοιπόν στα σκοτάδια της δικής τους σκοτεινής ψυχής και τους συνιστώ να ανακαλύψουν τη δική τους «φύση». Εγώ είμαι

163

υπεράνω τους. Γιατί είμαι βαθιά ανθρώπινη. Καταγ-γέλλω τον ψευτοσυντηρητισμό τους και ξέρω ότι βαθιά μέσα τους συνηγορούν γιατί μιλώ έχοντας ξεφύγε ι από το περ ιθώριο που ήθελαν να με γκετοποιήσουν. Δεν φοβάμαι τίποτα πια. Πάλεψα με όλη την κοινωνία, με την οικογένειά μου, την ίδια μου τη φύση, την εκκλησία. Κάποιες στιγμές, ίσως πάλευα και με τον ίδιο μου τον εαυτό αλλά και το Θεό. Το Θεό τον έχω δίπλα μου πάντα, με τον εαυτό μου συνηγόρησα, σε όλα τα άλλα θέλω να πιστεύω ότι ήρθα ισοπαλία. Και αυτό μου έφτανε. Είμαι πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΗ! Κι όπως είπε κάποια στιγμή ο Γ. Σακελαρόπουλος «Η καρδιά μου μονά-ζει με τους βαθιά θρησκευόμενους ιερωμένους στο Άγιο Όρος κι όχι με την κοσμική εκκλησία».

165

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9

Χρυσαλλίδα

Άφησα το Λονδίνο με βαριά καρδιά. Το υπερ-πολυτελές νοσοκομείο είχε γίνει δεύτερο

σπίτι μου, και οι άνθρωποι που το κρατούσαν στη ζωή φώλιασαν στην καρδιά μου για πάντα. Τρία χρόνια αργότερα έμελλε να φιλοξενήσω τον Dr. J. Ο. Dalrymple στο σπίτι μου.

Η Αθήνα από ψηλά, μια κούκλα υποδεχόταν μια Τζένη πανέτοιμη για όλα. Οι στόχοι μου ένας ένας έπαιρναν σάρκα και οστά. Έφτασα στο σπίτι και η μυρωδιά του κοτόπουλου με πατάτες με έκανε να γλύψω τα χείλη μου. Έ π ε ι τ α από μια εβδομάδα ζωμών και ζελέ το σπιτικό φαγητό της μητέρας μου ήταν ό,τι καλύτερο . Έ π ε σ α στην αγκαλ ιά τής μανούλας μου και ενώ δάκρυα πήραν και τις δυο

166

μας άρχισα να της τα εξιστορώ όλα. Για εκείνη τώρα πια όλα είχαν διορθωθεί.

Θε'λω για άλλη μια φορά να ευχαριστήσω την οικο-γένειά μου, που μου στάθηκε πάντα, μερικές φορές όχι τόσο επιτυχημένα, αλλά πάντα με τη διάθεση της αγάπης και της υπερπροστασίας. Δεν ξέρω πώς θα ήταν τα πράγματα αν με είχαν εγκαταλείψει. Μάλλον θα είχα καταντήσει ψυχωτική και διχα-σμένη, μόνη χωρίς την στήριξή τους. Ο Θεός να σας έχει καλά.

Πλακώθηκα στο φαγητό και πήγα κατευθείαν για ύπνο. Είχα ταλαιπωρηθεί απ' όλες τις πλευρές τον τελευταίο καιρό και νομίζω ότι μου άξιζε λίγη ξεκού-ραση. Απ ' την επόμενη θα άρχ ιζα να κάνω καινούργια πλάνα και θα κατέληγα σε αποφάσεις. Τώρα το μόνο που χρειαζόμουν ήταν ύπνος και φρο-ντίδα από την αγαπημένη μου μαμά. Έκανα τον πιο γλυκό ύπνο εδώ και μήνες.

Τις επόμενες εβδομάδες είχα να κάνω με δικη-γόρους και δικαστήρια αφού με την έγγραφη από-φαση του νοσοκομείου στο Λονδίνο είχα αλλάξει το φύλο μου και συνεπώς έπρεπε να κινηθώ έτσι ώστε να αλλάξουν και όλα τα έγγραφά μου. Παρου-σία δικηγόρου μου έγινε το δικαστήριο όπου η έδρα απεφάνθη ότι αφού η απόφαση δεν επηρεάζει τα χρηστά ήθη της κοινωνίας το όνομα Ιωάννης θα άλλαζε σε Ιωάννα και συγχρόνως μου έδιναν και τα πλήρη δικαιώματα της γυναίκας.

Η Χρυσαλλίδα

168

Ε Λ Λττττττατ ΔΗ1ΕΚΡΑΤΙΑ HOLIAPZIA ΑΑΣΙΘΙΟΪ Δ/ΠΣΗ ΕΣΜΕΡΤΚΟΤϊ MEIA ΔΙΟΙΚΗΤΗ!;

Αγιος Ηιχίλαος 17-5-1991

Αριθμ.πρωτι 6536

Εγινε καταχώρηση στο μητρώο αρρένων την 17-5-1991

ΘΕ1ΙΑ:Διαγραφή θήλεος απο το μητρώο αρρένων

Α Π. 0 ΦΑ Σ Ξ Εχοντας υπόψη:

Ι . Τ ι ς δ ιατάζε ι ς τον άρθρου 14 παραγρ.1 και '2 του ν . δ / τ ο ς 762/1970 " π ε ρ ί μητρώων αρρένων" και την απόφαση του Υπουργείου Εσωτερικών αριθμ.41710/2-6—1971

2.1ο έγγραφο 159/15-5-1991 της Κοινότητας Ροόσας Εκκλησιάς και την προσηρτημένη σ ' α υ τ ί αλληλογραφία,απο την οποία προκύπτει έ τ ι ,ο με αέζ . αρθθμ. 1 γραμμένος Ιωάννης Χειλουδάκης του Ιωάννη και της Αννας στο μητρώο αρρένων της Κοινότητας Ρο-ίσας Εκκλησιάς ε ί ν α ι vp£r?*iιο θήλυ

Α π ο φ α σ ί ζ ο υ μ ε Τη διαγραφή του Ιωάννη Σειλουβάκη του Ιωίννη και. της Αννας απο

το μητρώο αρρένων της Κοινότητας Ροόσσας Εκκλησιάς και απο τη στή-λη αυτών με ατίζ.αριθμέ 1 ως προσώπου θήλεος.

ΚΟΠΙΟΠΟΙΗΣΗ 1.Στρατολογικό Γραφείο ΑγΑΪΤικολάου

γ ι α τ ι ς κατά νόμο ενέργε ιας . 2 . κ . Πρόβδρο Κοινότητας Ροέσσας Εκκλησιάς

(σε δέο αντίγραφα) που παρακαλείται γ ια τη σχετική κβταχώριση στο μητρώο αρρένων» ΕΣ£1Τ. ΔΙΑΗΟΜΗ

Tμήμq Διοίκησης

Ε.Π Ο Δ/ΚΓΗΣ

ε ϊκ . ι ιαπαδαπε:

ΑΚΡΙΒΕ! ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ Η Προίαιαχίνη Γραμμοτίΐα,

Μοάννα Καρο^νίλύη,

"ΑΠΟΦΑΣΗ"

169

Επισκέφτηκα το Δημαρχείο όπου ανήκα και στο δημοτολόγιο πια το Ιωάννα Χειλουδάκη είχε γρα-φτεί σβήνοντας το παλιό. Ταυτότητα, διαβατήριο, εκλογικό βιβλιάριο και οτιδήποτε άλλο άλλαξαν κι αυτά. Πλέον και στα μάτια του νόμου ήμουν γυναίκα (ή μήπως όχι;). Τελειώνοντας όλα πια, αποφάσισα να κάνω ένα ακόμα δώρο στον εαυτό μου. Άλλαξα το Renault 11 μ' ένα ολοκαίνουργιο κατακόκκινο καμπριολέ Μάζντα ΜΧ5.

Βγαίνοντας ένα βράδυ για διασκέδαση με καλή παρέα, ο Μιχάλης Ασλάνης, η Ρούλα Κορομηλά, ο Μίμης Μενεγάτος, ο Τάκης Ζαχαράτος, νομίζω ήταν η Νανά Δούκα και η δημοσιογράφος Ειρήνη Νικο-λοπούλου και ενώ τρώγαμε κάπου, κατάλαβα ότι μερικοί άνθρωποι ενώ γνώριζαν τι ήμουν πριν με έβλεπαν με εντελώς ανοιχτό μυαλό και με κατανόηση. Άλλοι πάλι απλώς υποκρίνονταν και δήθεν χαμογε-λούσαν ενώ στην ουσία με απέφευγαν έντεχνα.

Θυμάμαι κάτι που μου έχει μείνει και με πικραίνει ακόμα και σήμερα. Όταν πια είχα μπει στο μόντε-λινγκ και μετά από την επίδειξη του Βασίλη Κωστέ-τσου με την Κλώντια Σίφερ το επόμενο πρωινό ήμα-σταν καλεσμένοι στον πρωινό καφέ της Ρούλας. Ενώ πριν λίγους μήνες τρώγαμε μαζί με τη Ρούλα, απαίτησε από τον Βασίλη Κωστέτσο να μην φέρει στην εκπομπή της εμένα γιατί δεν ήθελε να βγάλει σ' αυτήν μια τραβεστί. Χρόνια αργότερα όμως και ενώ είχαν γίνει τα γεγονότα με τον Εισαγγελέα

170

τηλεφώνησε στον Κωστέτσο και του είπε ότι με ήθελε σαν γκεστ στην εκπομπή της. Φυσικά αρνή-θηκα. Σε ορισμένα πράγματα είμαι απόλυτη.

Η Νανά Δούκα πάλι ήταν άνθρωπος ειλικρινής και ό,τι αισθανόταν το έδειχνε ξεκάθαρα. Ήταν η πρώτη που τόλμησε να βγάλει μια τραβεστί στην ΕΤ2 και μάλιστα σε κρατικό κανάλι. Θυμάμαι είχα υποδυθεί την Τζέσικα Ράμπιτ. Ήταν ο καιρός που έκανα σόου σ' όλα τα κλαμπς. Έκτοτε η Νανά όποτε με έβλεπε με χαιρετούσε και με φιλούσε ειλικρινά. Για τον Μιχάλη τι να πω, λατρεμένος, ευαίσθητος, ανθρώπινος. Αν και ποτέ δεν είχε τα κότσια ή τη διάθεση να με βάλει σε επίδειξή του, απεναντίας στάθηκε φίλος δίπλα μου. Θυμάσαι ένα βράδυ στο σπίτι σου, Μιχάλη μου με τα μοντέλα αγόρια και τη φωτογραφική σου μηχανή; Εγώ δεν το ξεχνώ!! Όσο για τον Τάκη Ζαχαράτο, χιλιάδες φορές με έχει μιμηθεί και τον έχω μες στην καρδιά μου. Το ίδιο και τον Μίμη. Η Ειρήνη Νικολοπούλου μου είχε δώσει το τηλέφωνο της και μου είπε για ό,τι την χρειαστώ να μην διστάσω. Σ' ευχαριστώ καλή μου! Τελικά θυμήθηκα ότι στην παρέα ήταν και ο Από-στολος Γκλέτσος. Μα φυσικά και πιο ντόμπρος άντρας από τον Αποστόλη δεν υπάρχει. Αληθινός και τίμιος. Τον αγαπώ πολύ.

Είχαν περάσει 7 μήνες από την επέμβαση κι ενώ τόσο καιρό ένιωθα μουδιασμένη κάτω μου, ξαφνικά

171

άρχισα να αισθάνομαι μια γλυκιά ηδονή, όπως όταν σου γαργαλάνε τα πόδια κι ενώ δεν το αντέχεις το ζητάς κι άλλο, έτσι. Άρχισα να τηλεφωνώ σ' όλες τις εγχειρισμένες που ήξερα και να τους λέω τα συμπτώματα. Όλες μου εξήγησαν ότι η οπή είχε θρέψει και π ια άρχισε να γ ίνεται μέρος της βιολογίας μου. Τα νεύρα και οι αδένες είχαν προσαρμοστεί και σιγά σιγά θα άρχιζα να επιζητώ και έρωτα. Τηλεφώνησα επίσης στο Λονδίνο όπου και ο γιατρός μου εξήγησε τα ίδια. Τον ρώτησα δε για τον «οργασμό». Εκείνος μου είπε ότι ήταν καθαρά δικό μου θέμα, πως θα έβρισκα τα κουμπιά μου, ανάλογα με τον παρτενέρ, έπρεπε να αισθά-νομαι άνετα με το σύντροφο μου και επειδή ούτως ή άλλως ήταν ιδιόμορφη περίπτωση ο καιρός και οι εμπειρίες θα με καθοδηγούσαν φτάνοντας κάποια στιγμή στο κορύφωμα.

Εφησυχασμένη πια ομολόγησα στον εαυτό μου ότι ακόμα κι αν δεν έφτανα ποτέ στο τελείωμα αυτή η ηδονή που αισθανόμουν θα μου έφτάνε. Εξάλλου μη ξεχνάτε ότι πήρα την απόφαση μόνο με εικασίες.

Κάποια στιγμή αποφάσισα να μπω στους οίκους ανοχής της Φυλής. Είχα πωρωθεί με τα χρήματα. Ήθελα να μαζέψω όσο περισσότερα γινόταν. Δεν ήταν ότι ήμουν μόνο πολυέξοδη, αλλά ήθελα και κάποια στιγμή όταν σταματούσα εντελώς την πορνεία ο αριθμός των καταθέσεων μου να είναι πολυψή-φιος. Βλέπετε γνώριζα ότι το χρήμα κινεί τον κόσμο!

173

Επίδειξη μόδας

174

Δηλώθηκα στη Γενική Ασφάλεια και αφού άρχισα να περνώ γιατρούς μπήκα στο πιο πολυτελές μπορ-ντέλο της Αθήνας! Μέσα του 1991. Φαντάζεστε τι έγινε. Ουρές που έφταναν μέχρι τους δρόμους. Εγώ να έχω πάθει ένα σοκ. Τριάντα άτομα πληρωμένα να βρεθούν στο κρεβάτι μου. Τεκνά, μεσήλικες, υπερήλικες, μαθητές να συνωστίζονται να γνωρί-σουν την κα ινούργ ια κοκότα της Φυλής. Μην έχοντας ιδέα τότε εγώ από «σπίτια» τά 'χα κυριο-λεκτικά χάσει . Οι δε πατρόνες του σπιτιού να τρίβουν τα χέρια τους. Τέτοιο αστέρι κατά τα λεγό-μενά τους είχε να περάσει χρόνια.

Τον «καβγατζή» τον γνώρισα στη Φυλής στον οίκο ανοχής που διατηρούσα. Σαν πελάτης ήταν το εντε-λώς αντίθετο από αυτό που μεταλλάχθηκε στην πορεία. Τότε δεν είχε γίνει ο ζεν πρεμιέ, το είδωλο όλου του γυναικείου πληθυσμού, ο φόβος των φωτο-γράφων.

Πολύ πριν μπει στη σόουμπιζ δούλευε στα «Χαμάμ» στην οδό Ξούθου, όπου οι φήμες έλεγαν ότι εξυπηρετούσε όλων των ειδών τους κώλους. Φαντάζομαι εκεί τον γνώρισε ο «Ρεβύθης» των σκηνικών και της μισαλλοδοξίας. Ήταν ένα λαϊκό παιδί «και είναι» που απλά στάθηκε τυχερός ώστε να ξεφύγε ι από την ανδρική πορνε ία που τον κυνηγούσε... Με εξίσου οδυνηρές παραχωρήσεις... Εξαίσιος γλύφτης του αιδοίου και του πρωκτού μου και το «κωλαρίδι» του αρκετά ενδιαφέρον. Τίποτα

175

παράξενο δεν θά 'λεγα ότι επιζητούσε. Τουλάχι-στον από εμένα. Μόνο να γλύψει. Τώρα στα Χαμάμ «Rumors has it» ότι ήταν πανηδονιστής.

Στην πορεία της ζωής του γκόμενα δεν στέριωσε δίπλα του. Ίσως και για να διαφυλάξει την φήμη του γόη... Εγώ πιστεύω ότι η καψούρα της ζωής του πάντως ήταν ο «Ρεβύθης». Μην ξεχνάτε ότι διαπλοκή σε κώλους τόσα χρόνια δεν ξεχνιέται εύκολα...

Διάφορα κουτσομπολίστικα κατά καιρούς και μάλιστα στο εξώφυλλο τους φιλοξένησαν την επαγ-γελματική σχέση μας. Δεν βγήκε να το διαψεύσει ποτέ...

Στην αρχή όλη αυτή η κατάσταση μου φαινόταν αστεία και κατά κάποιο τρόπο μου άρεσε και επιβεβαιωνόμουν σαν γυναίκα, αφού βρισκόμουν σ' ένα χώρο αποκλειστικά γυναικείο. Στη Συγγρού τα πράγματα ήταν διαφορετικά, και λογικό βέβαια ήταν αφού οι άνθρωποι που κατεβαίνουν να ανα-ζητήσουν τραβεστί ενδόμυχα ονειρεύονται και συνουσιάζονται με τον ίδιο τον εαυτό τους, την ίδια τη φύση τους και απλά δεν έχουν τα κότσια να αναζητήσουν το αντρικό φύλο δίπλα τους από κόμπλεξ και φοβίες.

Στα μπορντέλα πάλι υπήρχαν άντρες πραγματι-κοί, οι οποίοι πολλές φορές δεν καταλάβαιναν ότι ήμουν χειρουργημένη και με έβλεπαν σαν ένα μικρό κορίτσι. Βέβαια υπήρχαν και οι άλλες περιπτώσεις,

176

που ξέροντας ότι ήμουν έτοι ηδονίζονταν στη σκέψη ότι γαμούν τον κομμένο μου πούτσο. Αυτοί για μένα είναι οι πιο περίεργοι.

Θα σας εξηγήσω τίόρα μια και καλή μερικά πράγ-ματα για τους άντρες που τώρα πια που τους έχω ζήσει τόσο καλά έχω το δικαίωμα να τοποθετηθώ. Ο άντρας είναι πανηδονιστής. Υπάρχουν οι άντρες που πηγαίνουν ξεκάθαρα με γυναίκες αλλά που στην πρώτη ευκαιρία ενός μεθυσιού ή κάποιας παρτούζας είναι ικανοί και να γαμηθούν. (Αυτοί το έχουν στο αίμα τους). Υπάρχουν οι άντρες πάλι που κατηφορίζουν στη Συγγρού, ψάχνουν να βρουν τον πιο μπετατζή που με την κάλυψη ντε και καλά των γυναικείων ρούχων τους φαίνονται πιο θηλυκές. Τότε όμως γιατί αντικειμενικά δεν ψωνίζουν την πιο θηλυπρεπή; Θα σας απαντήσω και σ' αυτό. Γιατί κατά βάθος θέλουν άντρα. Υπάρχουν όμως και οι άντρες που βλέποντας ένα «θεόμουνο» στο δρόμο της Συγγρού, θέλουν να το «ξεσκίσουν» και δεν σκέφτονται τι είναι ή ήταν αλλά βλέπουν μια ωραία παρουσία και την πληρώνουν γ ια να την αποκτήσουν. Αυτοί δεν είναι κατά συνείδηση ομοφυλόφιλοι. Γιατί μπορεί να μην το επαναλάβουν ποτέ ξανά στη ζωή τους.

Ποιους θεωρώ ομοφυλόφιλους θα μου πείτε. Και θα ολοκληρώσω λέγοντας. Κατά τη γνώμη μου, εκτός των κλασικών ομοφυλόφιλων, είναι και αυτός που για να διεγερθεί ή να φτάσει, την ώρα που βρίσκεται

177

με μια γυναίκα φυσιολογική φαντασιώνει αντρικά κορμιά στο μυαλό του. Αφήνω σε σας τι είναι σωστό και τι λάθος, δεν μ' αρέσει να βάζω ετικέτες στους ανθρώπους αλλά όταν με προκαλούν με ψευτοεπι-κρίσεις, υποκρισίες και συντηρητισμούς, μια κοι-νωνία που από μόνη της δεν ξέρει ερωτικά τι της γίνεται μ' αρέσει να την ξεμπροστιάζω και να λέω τα πράγματα με το όνομά τους. Όσοι από εσάς δια-φωνείτε, χαίρομαι αλλά ελπίζω να διαφωνείτε γιατί το εννοείτε πραγματικά. Τους άλλους που διαφω-νούν είτε γιατί τους τρομάζει σαν σκέψη είτε γιατί τους φοβίζει, είτε γιατί ξέρουν έμμεσα ότι έχω δίκιο, τους έχω χεσμένους. Δεν θα σας πω να εκδηλωθείτε ή να βγείτε ξαφνικά υπέρ της ομοφυλοφιλίας, αλλά δεν έχετε το δικαίωμα να κράζετε, να κατηγορείτε, να επ ικρ ίνετε . ΟΧΙ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΚΡΥΠΤΟ-ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ. ΟΧΙ ΕΣΕΙΣ!

179

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

Glitter, στρας και ματαιοδοξία

Γρήγορα όμως τα μπορντέλα με κούρασαν, δεν ήταν γ ια μένα αυτά τα πράγματα . Αυτός ο

ρυθμός εργασίας και το πλήθος του κόσμου να παρελαύνει σύντομα με κατέβαλαν. Αποφάσισα να σταματήσω λίγο διάστημα και έχοντας κάποιες γνωριμίες με τον κόσμο της show biz γνωρίστηκα με κάποιον μάνατζερ (του κώλου βέβαια) που μου διοργάνωνε strip show ή drug queen shows. Καλούα, Λοφτ, Μερσέντες, Bananas, Spartacus, Gauloise, ήταν μερικά μόνο από τα μέρη που υποδυόμουν άλλοτε την Μαίρυλιν, Μαντόνα, Τζέσικα Ράμπιτ, κι άλλοτε χορεύοντας αισθησιακά έβγαζα τα ρούχα μου μέχρι και σε ιδιωτικούς χώρους. Τα χρήματα δεν θά 'λεγα ότι ήταν αυτά της πορνείας αλλά του-λάχιστον ένιωθα λιγότερο βρόμικη. (Σε μερικές περιπτώσεις περισσότερο).

180

Η Τζένη με τον Βασί-λειο Κωστέτσο και τον Γιάννη Καζανίόη.

Η Τζένη με το δημο-σιογράφο Γιώργο Σφακιανάκη, (δια-κρίνεται πίσω ο Γιωρ-γάκης Παπανδρέου).

181

Η Τζένη με το στυλί-στα Ηλία Μιχαλόλια.

Η Τζένη με το φωτογράφο Γιάννη Καζανίόη.

182

Έ ν α Σάββατο, λοιπόν, έφτασα κάπως αργοπο-ρημένη στα καμαρίνια του «Kalua», όπου εκείνη τη βραδιά θα έβγαινα ως Madonna στο «Material Girl». Ο Λεν βρισκόταν ήδη εκεί για να με μακιγιάρει. Φόρεσα βιαστικά τις ζαρτιέρες, το ροζταφταδένιο φόρεμα, τα μακριά γάντια κα τις μαύρες γόβες. Η απόλυτη μεταμόρφωσή μου.

Προτού προλάβω να καμαρώσω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, ακούστηκαν οι πρώτες νότες από το κομμάτι. Έπρεπε να βγω. Ο Λεν μου έκλεισε το μάτι και με έσπρωξε απαλά προς τη σκηνή. Τα φώτα είχαν πέσει όλα πάνω μου. Κουνώντας αισθησιακά το κορμί μου, άρχισα το σόου, χωρίς να δίνω καμιά σημασία στον κόσμο, που είχε ανέβει πια στα τραπέζια. Ήμουν ήδη το είδωλο τους. Καθώς τελεί-ωνα, έριξα μια ματιά στα πρώτα τραπέζια. Ανάμεσα στους γνωστούς κοσμικούς, ο γιος ενός από τους πιο πλούσιους ανθρώπους της Αθήνας με κάρφωνε από τη γωνία. Το φλερτ ήταν φυσικά μία από τις ειδικότητες μου. Πάντως θα ομολογούσα ότι δεν θα περίμενα ποτέ από το συγκεκριμένο άνθρωπο να προχωρήσει τόσο ανοιχτά μπροστά σε όλον αυτόν τον κόσμο.

Αργότερα κατάλαβα ότι δεν θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση. Έτσι κι αλλιώς, είχε δικαιολογη-μένα τη φήμη του γυναικά. Τα τελευταία χρόνια είχα βαρεθεί να διαβάζω στις κοσμικές στήλες για τα θηλυκά που είχαν περάσει από το κρεβάτι του:

183

μοντέλα, ηθοποιοί, τραγουδίστριες, όλες καλλονές. Εκείνη την ώρα τα φλας άστραφταν πάνω μας.

Ξαναμμένη, γύρισα στα καμαρίνια ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Δεν είχα προλάβει να κατεβάσω το φόρεμά μου, όταν άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα. «Αυτοί οι θαυμαστές μου», σκέφτηκα, «δεν με αφήνουν λεπτό σε ησυχία». Ανοίγοντας, όμως, έπαθα το σοκ της ζωής μου.

Στην πόρτα βρισκόταν εκείνος, χαμογελώντάς μου με σημασία. Με πλησίασε, με φίλησε στο μάγουλο και μου είπε ότι ήμουν υπέροχη. Το ντύσιμο του εκείνο το βράδυ δεν δικαιολογούσε τη φήμη του, αλλά τελικά αυτό ήταν το στιλ που του πήγαινε, επιμελώς ατημέλητο. Ελβιέλες, τζιν, χαχόλικο που-κάμισο και από πάνω πανάκριβο τζάκετ. «Βρίσκεις, αλήθεια, πως το σόου μου είναι τόσο καλό;» «Ναι, είχα ακούσει βέβαια για σένα, αλλά δεν περίμενα ούτε ότι θα ήσουν τόσο όμορφη ούτε ότι θα είσαι τόσο καλή στο σόου σου».

Μμμ. Ο πάγος είχε πια σπάσει. Του πρότεινα να καθίσει καθώς θ' άλλαζα, και μάλιστα του ζήτησα να με βοηθήσει. Κατεβάζοντάς μου το φερμουάρ, ένιωσα την καυτή του ανάσα στη γυμνή μου πλάτη. Έ ν α δεύτερο χτύπημα στην πόρτα τον έκανε να απομακρυνθεί λίγο από κοντά μου. Το γκαρσόνι μπήκε μέσα με μία σαμπάνια και δύο ποτήρια. «Στη γνωριμία μας, Τζένη». Η οποία προβλέπεται καυτή, πρόσθεσα από μέσα μου. Φόρεσα γρήγορα το τζιν

184

μου και τις μπότες μου και ανάμεσα σε δύο γουλιές γαλλικής σαμπάνιας κανονίσαμε να βρεθούμε σε μισή ώρα έξω από το κλαμπ. Βγήκαμε χωριστά και, ενώ εκείνος εξαφανίστηκε, εγώ προχώρησα στο μέρος της παρέας μου.

Φυσικά, δεν είχα σκοπό να πω σε κανέναν τους τίποτα. Χαμογελώντας αδιάφορα αριστερά και δεξιά, έκανα τις απαραίτητες δημόσιες σχέσεις περιμένοντας να περάσει η ώρα. Βγαίνοντας στη βραδινή ψύχρα τον έψαξα με το βλέμμα μου. Με περίμενε σε μία σκοτεινή γωνιά και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. «Πού πάμε;» τον ρώτησα. «Δεν θα ήθελες να τσιμπήσουμε πρώτα κάτι;» «Γιατί όχι, αν η βραδιά έχει εξίσου ενδιαφέρουσα συνέχεια». Άφησα στο αμάξι μου τα πράγματά μου και μπήκα βιαστικά στο δικό του. Διαλέξαμε το φαγάδικο που διανυκτερεύει πίσω από το «Caravel» και παραγ-γείλαμε ζεστή κοτόσουπα και κρασί.

Μέσα σε λίγη ώρα το κεφάλι μου είχε αρχίσει να στριφογυρίζει. «Θες να πάμε σε κάποιο φίλο μου που λείπει στο Παρίσι;» μου πέταξε κάποια στιγμή. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι και περίμενα να τακτοποιήσει το λογαριασμό. Βγαίνοντας στην παραλιακή μου είπε ότι θα πηγαίναμε στη Βούλα. Ακόμα και στην Κόλαση πάω μαζί σου, μωρό μου.

Μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόμουν καθισμένη σε έναν καταπληκτικό καναπέ να απολαμβάνω ένα

185

ακόμα ποτό. Συζητώντας για τις γυναίκες που είχε γνωρίσει, μου αποκάλυψε ότι στο παρελθόν είχε κάποιες ομοφυλοφιλικές σχέσεις με ορισμένους συμμαθητές του, αργότερα με δύο-τρεις τραβεστί στο Παρίσι και κυρίως με μία Βραζιλιάνα, που του είχε μείνει αξέχαστη. Τελικά, είναι τόσο δύσκολο να το κάνεις με ένα στρέιτ άντρα; Αν και είχα ελα-φρώς απογοητευτεί, τον άφηνα να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, το πρόσωπο και το στήθος.

Σε κάποια στιγμή με άρπαξε αυτόματα από τους καρπούς και με φίλησε άγρια στο στόμα. Ανυπό-μονη, κόλλησα ολόκληρη πάνω του. Λύνοντάς του τη ζώνη, του κατέβασα το φερμουάρ και χαμήλωσα μπροστά του. Το παντελόνι του βρισκόταν πεσμένο στους αστραγάλους και οι αναλογίες του φάνταζαν τέλειες. Δεν θα έλεγε κανείς ότι ήταν τριαντάρης. Φυσικά, ήταν φοβερά ερεθισμένος. Τον πήρα στο στόμα μου και τον έκανα να τελειώσει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.

Μεταφέροντάς με στα μπράτσα του στην κρεβα-τοκάμαρα, με ξάπλωσε σε ένα τεράστιο κρεβάτι. Το δωμάτιο ήταν απίθανο. Κρυφοί φωτισμοί, τερά-στια τηλεόραση και παχιά μοκέτα στο πάτωμα. Γυρνώνοντας τον μπρούμυτα άρχισα να εξερευνώ με τη γλώσσα μου το κορμί του. Σε λίγο βρισκόμουν από πάνω του και κατά την προσφιλή μου συνήθεια άρχισα να τρίβομαι έντονα πάνω-κάτω. Ανάμεσα

186

σε βογκητά και στεναγμούς τον γύρισα απότομα από την ανάποδη και κάθισα πάνω του. Χωρίς να ελαττώσω καθόλου το ρυθμό μου, κατορθώσαμε και οι δυο να τελειώσουμε μαζί. Εξαντλημένοι καθώς ήμασταν, μας πήρε και τους δύο ο ύπνος.

Μετά από δύο ωρίτσες όμως εγώ ξύπνησα απότομα. Προφανώς δεν είχα ακόμα ικανοποιηθεί. Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν ήθελα φυσικά να τον ξυπνήσω. Κοιμόταν, έτσι κι αλλιώς, πολύ βαθιά. Σηκώθηκα και, για να περάσει λίγο η ώρα, μπήκα στο ντους. Το κρύο νερό με ανακούφισε λίγο. Τυλιγ-μένη σε ένα χνουδωτό άσπρο αντρικό μπουρνούζι άρχισα να ψάχνω τα ντουλάπια.

Ένας υπέροχος αντρικός κόσμος απλωνόταν μπρο-στά μου: αρώματα, άφτερ-σέιβ, ξυριστικά, κρέμες. Απορροφημένη καθώς ήμουν δεν τον άκουσα να σηκώνεται. Σε λίγα λεπτά μία χαρακτηριστική μυρω-διά από αβγά με μπέικον γέμισε το χώρο. Τρώγο-ντας μαζί πρωινό, μιλήσαμε λίγο για τη ζωή μας. Τι κοινό όμως μπορεί να έχουν μία Τζένη και ένα βιπ άτομο, ακόμα κι αν έχουν μόλις πηδηχτεί;

Στο δρόμο προς το σπίτι μου, μου έδωσε τον αριθμό της προσωπικής του γραμμής. Του υποσχέθηκα ότι θα του τηλεφωνούσα σύντομα. Το κακό με μένα ήταν ότι ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να κρατήσω τις υποσχέσεις μου...

Τότε ήταν που ο Μανώλης Αναγνωστάκης, διευ-θυντής πια του Max μου πρότεινε να κάνω μια φωτο-

187

γράφιση για το περιοδικό. Ο Γιώργος Χρονάς μου πήρε τη συνέντευξη ενώ το υπόλοιπο καστ ήταν στο μέικ απ η Μαίρυλιν Αλεξάντερ, στη φωτογραφία η Κατερίνα Μαργιανοΰ, η Άντα Καρνάρου στάιλινγκ. Τίτλος του αφιερώματος «ΤΖΕΝΗ, η ντίβα ήταν ΑΓΟΡΙ». Το τεύχος έσκισε. Όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έριχναν σποτάκια και το διαφήμιζαν ενώ σχόλια γίνονταν σ' όλα τα κοσμικά σαλόνια.

Άρχισα να γίνομαι πανελληνίως γνωστή. Άφησα τα στριπ σόους και τον κακομοίρη το μάνατζερ που χτυπιόταν γιατί υποστήριζε ότι ήμουν η καλΰτερή του. Ακόμα έχει μείνει ο ίδιος μέχρι σήμερα. Μυθο-μανής, ψεύτης, που για να βγάζει κανένα αγόρι να τον πηδήξει του τάζει λαγούς με πετραχήλια και συνήθως κάτι ψαράδες βρίσκει. Το μόνο που άλλαξε είναι το χρώμα του μέικ απ του και το περουκάκι του που τό 'κανε πιο ανοιχτό. Ακόμα τραβεστί και γκόμενες προωθεί μόνο για κάτι τελευταία σόους. Ατάκες του: Αυτή η τραβεστί έχει δουλέψει για σόου του Mugler, Gaultier, Moschino. Φυσικά μόνο στον ύπνο τους. Ατάκα νούμερο 2: Η Τζένη Χει-λουδάκη ανεδείχθη από εμένα. Ατάκα νούμερο 3: Ο Γιώργος Σακελαρόπουλος θα βγάλει βιβλίο, το οποίο προωθώ εγώ καθώς και την καριέρα του. Για τόσο αρρωστημένη μυθομανία σας μιλώ. Πάντως πολύ ξύλο έχει φάει για αυτά κατά καιρούς. Μυαλό δεν βάζει. Είναι και μαζοχιστής. Το όνομα αυτού Σ. Ρ

188

Στο μεταξύ έλαβα ένα τηλεφώνημα από έναν παλιό γνωστό τον Βασίλη Πατρίκαλο, ο οποίος ήταν ανεξάρτητος φωτογράφος που όμως είχε σχέσεις με το ελληνικό PLAYBOY. Φέρνοντάς με σε επαφή μαζί τους κι εφόσον συμφωνήσαμε την τιμή, έκανα την πρώτη μου γυμνή φωτογράφιση για το ελληνικό PLAYBOY και ήμουν η πρώτη Transexual που φωτογραφήθηκε γι' αυτό το περιοδικό. Τίτλος του αφιερώματος «ΤΖΕΝΗ! Πόσο άλλαξες;» Φωτό Πάτρικ, στάιλινγκ Άντα Καρνάρου, μέικ απ Αχιλλέας Χαρίτος. Μετά απ' αυτή τη φωτογράφιση θά 'λεγες και όχι άδικα ότι είχα ταράξει έτσι τα νερά του πουριτανισμού. Επίσης αυτό το τεύχος πούλησε σαν τρελό!

Δεύτερη πρόταση του Max για φωτογράφιση και εξώφυλλο, τίτλος «Γυναίκα-Ρέπλικα». Συνέντευξη Δέσποινα Σάμψων, φωτό Stefan Lupino, στάιλινγκ Άντα Καρνάρου, μέικ απ Εύα Δημοβέλη. Τελικά το εξώφυλλο δεν έγινε και οι λόγοι ήταν μάλλον οικονομικοί. Μπήκε πόστερ όμως που κρεμάστηκε, σε χιλιάδες αντρικές κρεβατοκάμαρες. To Max μου πρότεινε να αρθρογραφώ σε μηνιαία στήλη με τον τίτλο «Βασίλισσα της νύχτας» όπου θα έγραφα τις εμπειρίες μου και θα σχολίαζα γενικώς την ελλη-νική κοινωνία. Δέχτηκα και ταρακούνησα με την καυστική γλώσσα μου γερά θεμέλια.

189

Φωτογράφιση για το γερμανικό "max". Φωτό: Stefan Luppino.

Εξώφυλλο "max". Φωτό: Τάκης Διαμαντόπουλος.

MliaVZOWA' UfZffH+tETA

[ΗΙΣΠΙΣΤΕΤ

ΛΟΝΔΙΝΟ : ' | t Eupiutiij;, Οι 10D ι-ιλιιικ,-itr Sieufhtvoux,

190

Εποχή club Spartacus. Θεωρήθηκε το Studio 54 της Αθήνας. Χρυσή εποχή για νυχτερινό ξεφάντωμα και η έννοια V.I.P. έβρισκε το ταίρι της. Δημόσιες σχέ-σεις Γιάννης Καζανίδης-Τζένη Χειλουδάκη. Ιδιο-κτήτης Μάκης Ψωμιάδης. Σ' αυτό το κλαμπ πέρασα τις καλύτερες νύχτες της ζωής μου. Χαμηλά φώτα, underground ατμόσφαιρα, χλιδή, εκπληκτική μου-σική από τον d.j. Άντυ. Μπορώ να περηφανεύομαι ότι όλη η ελίτ της Αθήνας πέρασε από εμάς πριν καταλήξει στο Rumours δίπλα μας. Από Βαρδινο-γιάννη και Πολατώφ. Από Ντενίση και Κανέλλη, Χρονοπούλου και Ασλάνη, Κωστόπουλο και Κυ-ριακού, Μιχαλόλια και Κωστέτσο. Τα ονόματα αυτά είναι απλώς ενδεικτικά γιατί θά 'πρεπε να γράφω σελίδες. Όλη η γκλαμουριά που σκέφτεστε. Εκεί γνώρισα και την Ανθή που τότε ήταν Booker στο Agence Unique, το μεγαλύτερο πρακτορείο μοντέλων.

Μου πρότεινε να επισκεφτώ την ιδιοκτήτρια και το έκανα. Ομολογώ ότι είχα πολύ τρακ. Το πρα-κτορείο μαναντζάριζε όλες τις τοπ της Ελλάδος από τη Βίκυ ως την Τζένη. Πώς λοιπόν, εγώ μια τραν-σέξουαλ είχα την απαίτηση να βρίσκεται η εικόνα μου δίπλα σε θεές της πασαρέλας και μάλιστα με 1-2 φωτογραφίσεις μόνο; Τότε ήταν που σκέφτηκα, ότι έπρεπε να σταματήσω εγώ η ίδια να μποϊκοτάρω τον εαυτό μου. Αν εγώ δεν με έβλεπα γυναίκα πώς περίμενα να με δουν έτσι οι άλλοι; Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα μπήκα στο πρακτορείο.

191

Η Ανθή με υποδέχτηκε εγκάρδια. Μου προσέ-φερε καφέ και μου είπε ότι η Αντιγόνη θα με δεχόταν σε λίγο. Κοιτώντας τις φωτογραφίες των κοριτσιών που κρέμονταν ένιωσα δέος. Όλες οι ιέρειες της πασαρέλας βρίσκονταν μπροστά μου και διαβάζοντας τις αναλογίες τους στα καρτέλ τους μου ήρθε λιποθυμία, 1,75, 1,80, 1,85. Με 1,70 με τα χέρια στην ανάταση μάλλον θράσος θα είχα να ζητήσω και να περπατήσω σε πασαρέλα. Τότε ήταν που πρόσεξα δεκάδες άλλες φωτογραφίες από κορι-τσάκια που ναι μεν ήταν συμπαθητικά άλλα με τη δική μου λογική οΰτε αυτές άξιζαν να θεωρούνται μοντέλα. Δεν βαριέσαι είπα, τι έχω να χάσω;

Η Αντιγόνη Δέλλιου και την ευχαριστώ για αυτό, με βοήθησε κατά πολύ να ξεπεράσω τις φοβίες μου. Μου είπε ότι είμαι μία πολύ όμορφη γυναίκα και ήταν σίγουρη ότι θα έβγαζα ασπροπρόσωπο το πρακτορείο της.

Αρχισα να πηγαίνω σε κάστινγκ, ενώ συγχρόνως ο Γιάννης Καζανίδης με βοήθησε να τελειοποιήσω το Book μου, φωτογραφίζοντάς με. Η νυχτερινή δουλειά στο Spartacus ομολογουμένως ήταν κουραστική. Κοιμόμουν στις 7 το πρωί ενώ έπρεπε να σηκωθώ στις 11 για κάστινγκ ή φωτογραφίσεις. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα εγκατέλειπα το βράδυ.

Τον Μ.Κ. τον γνώρισα στο Rumours. Μου τον σύστησε ο Μ.Ψ. Ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος και ενώ θα έπρεπε να είναι σνομπ λόγω της θέσης του

192

απεναντίας ήταν πολΰ φιλικός και εγκάρδιος. Με το παραπάνω θά 'λεγα. Ό τ α ν μου πρότεινε να φύγουμε μαζί σοκαρίστηκα αλλά τι στο καλό Μ.Κ. ήταν αυτός. Δε'χθηκα αμέσως και στο τελείωμα της νύχτας με περίμενε απ' έξω με τους σωματοφύλα-κές του. Στη μέση εγώ με το Μαζντάκι και πίσω μου μία Μερσέντες μπροστά μου άλλη Μερσέντες. Θεά. Πήγαμε στα γραφεία του όπου πήραμε το ιδιωτικό ασανσέρ που κατέληγε στο Penthouse του. Πολύ χλιδάτο γραφε ίο με φωτογραφίες χ ιλ ιάδων επωνύμων στους τοίχους. Καλά βρε παιδί μου όμως το τεράστιο χρυσό γιαταγάνι πώς το κουβάλησαν; Ο Μ. μου έδωσε την κάρτα του λέγοντάς μου να μη διστάσιο να του τηλεφωνήσω οτιδήποτε και αν χρει-αστώ. Με αποχαιρέτησε. Τι τώρα! Θέλετε και γαρ-γαλιστικές λεπτομέρειες; Klein aber lustig. No way hose!

Η φιλία μου με τον Ηλία Μιχαλόλια και το Βασίλη Κωστέτσο άρχισε το 1992. Με τον Ηλία έχει διάρκεια ζωής μέχρι σήμερα. Ήταν ο άνθρωπος που μου στάθηκε πάντα και με συμβούλευσε σωστά για τις επιλογές, που θα έκανα.

Κερδίζοντας το πρώτο μου κάστινγκ θα συμμετείχα στην επίδειξη μόδας του οίκου Capo d' opera με special guest Star τη Σοφία Λώρεν. Η χαρά μου ήταν μεγάλη.

193

Έχασα 5 κιλά μέσα σε 1 μήνα. Φυσικά χρωστώ την τιμή αυτή στη Μάγδα Κασάπογλου, την ιδιοκτήτρια του οίκου που ενώ ήξερε τα πάντα για μένα φέρ-θηκε ανθρώπινα και χωρίς προκαταλήψεις έχοντας μόνο σαν κριτήριο την εμφάνισή μου σαν γυναίκα (είστε αξιοπρεπέστατη κυρία μου). Η εκδήλωση θα πραγματοποιείτο στο ξενοδοχείο Intercontinental και επρόκειτο να παρελάσει όλη η κοσμική ελίτ της Αθήνας. Μαζευτήκαμε όλοι μια μέρα πιο πριν να κάνουμε πρόβες. Η καρδιά μου κόντευε να φύγει από τη θέση της. Θα γνώριζα από κοντά όλα τα αστέρια της πασαρέλας. Ήμουν σίγουρη ότι θα με σνόμπαραν γι' αυτό και εγώ παίρνοντας το αμυ-ντικό ύφος μου προχώρησα προς το μέρος τους. Κι εκεί βρέθηκα προ εκπλήξεως.

Η Τζένη με την Σοφία Λώρεν στο φινάλε της επίδει-ξης Capo D' Opera.

*3 Η επίδειξη μόδας για το Capo D' Opera, (Η Τζένη με την Σοφία Λώρεν, την ιδιοκτήτρια του οίκου Μάγδα Κασάπο-γλου, την Βίκυ Κουλιανού και την Τζένη Μπαλατσινού).

194

Η Βίκυ Κουλιανού έσπευσε με ένα πλατΰ χαμό-γελο να με υποδεχτεί θυμίζοντας μου την εποχή που δούλευε στο bar του τότε συντρόφου της στη Δάφνη, πριν την ανακαλύψει ο Ασλάνης. Φιλιά και αγκα-λιές κι εγώ είχα αρχίσει ήδη να αισθάνομαι πιο άνετα. Τελικά οι φοπογραφίσεις μου στα περιοδικά είχαν κάνει το θαύμα τους, αφού όλοι με γνώριζαν αλλά και από το Spartacus. Η δε Τζένη Μπαλατσινού με πληροφόρησε ότι διάβαζε και τις στήλες μου στο Max. Αυτό ήταν! Ο πάγος είχε σπάσει. Μάνος Πανταζής και Φώτης Γιαννιώτης, δύο κούκλοι που με εντυπωσίασαν από την αρχή. Φιλίππα Μάθιους και Ιωάννα Σουλιώτη, λατρεμένες, openminded και κουκλάρες. Τα Μαρινάκια γλυκύτατες και φίλες μου μέχρι σήμερα. Η Τίνα Ρούσου απόμακρη (τότε) αλλά φιλική. Η Σάρα, ο Σπαλιάρας, η Ανθή, η Κατε-ρίνα, κανείς δεν έδειξε την παραμικρή δυσφορία. Τελικά τα ίδια τα παιδιά από το χώρο με βοήθησαν να ξεπεράσω όλες τις ανασφάλειές μου και ποτέ ξανά δεν αισθάνθηκα άβολα.

Την επιμέλεια του σόου θα είχε η Μαίρυλιν Άμποτ, μαλλιά ο Τρύφωνας Σαμαράς και μακιγιάζ ο Ν. Μπιτζάνης. Ήταν έτοιμα για τη μεγάλη βραδιά και η αίθουσα ήταν κατάμεστη από κόσμο. Αίγο πριν να αρχίσει το σόου η Σοφία Λώρεν αυτοπροσώπως μπροστά μου. Ή θ ε λ ε να δει από κοντά την πασίγνωστη τρανσέξουαλ της Ελλάδος και σφίγ-γοντάς μου το χέρι μού είπε ότι είμαι πανέμορφη.

195

Φρόντισε δε να μου μιλήσει για μια εξίσου διάσημη τραβεστ ί της Ιταλίας την Eva Robbins που συγκεκριμένα είχε παίξει σε πολλές ταινίες και παρουσίαζε τηλεοπτικό σόου στην Rai. Την ήξερα την Eva. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη όμως από το σοκ που μου 'χε προξενήσει η παρουσία της. Σαν γνήσια ντίβα απομακρύνθηκε κι εγώ έμεινα να κοιτώ αποχαυνωμένη την Τζένη Μπαλατσινού που μου χαμογελούσε κλείνοντάς μου το μάτι. «Ciao Divina» ψιθύρισα στον αέρα και βγαίνοντας στην πασαρέλα χάθηκα στους προβολείς και στα χειροκροτήματα. Η επίδειξη είχε τρομερή επιτυχία. Οι φωτογράφοι συνωστίζονταν για να τραβήξουν τις καλύτερες φωτογραφίες που θα μονοπωλούσαν τον τύπο και τα ΜΜΕ τον επόμενο μήνα. Φυσικά ήμουν δίπλα στην Λώρεν (Με μερικά σπρωξίματα τα κατάφερα!).

Ομολογώ ότι γνώρισα ελάχιστους κοπρολάγνους στην «καριέρα» μου. Και θα έλεγα ευτυχώς μιας και το συγκεκριμένο σπορ με άφηνε εντελώς αδιάφορη αφού είμαι εκ πεποιθήσεως σιχασιάρα. Όταν όμως τα χρυσά υγρά μου δίδονται σε μεγαλοεκδότη και σαφέστατα από τους bons viveurs του είδους αξίζει να κάνω αυτήν τη «θυσία» και εννοείται ότι πρέπει και να το καταγράψω στην αυτοβιογραφία μου.

Γνώρισα το «Διόσκουρο», έτσι θα τον αποκαλώ, μέσω ενός μεγαλοκαρχαρ ία των Μ.Μ.Ε. που παρεμπιπτόντως είναι λίγο «τελειωμένη». Ήμουν

196

καλεσμένη στο club της ασυδοσίας των βορείων προαστείων για μια επίδειξη της Escada ως guest και συνομιλούσα με το Στάθη για το πότε θα με επισκεπτόταν με το σωματοφύλακά του για ένα γρή-γορο, όταν πρόσεξα την «τελειωμένη» να διαπλη-κτίζεται με ένα γοητευτικό κοστουμαρισμένο. Πλη-σίασα γιατί διέκρινα ότι μάλλον το όνομά μου είχε να κάνει με το λόγο που τσακώνονταν.

Μόλις τους πλησίασα η «τελειωμένη» με στόμφο του είπε φωναχτά. «Ορίστε, ήθελες να τη γνωρί-σεις, στην παραδίδω!». Απ' ό,τι μου είπε μετά ο «Διόσκουρος», η «τελειωμένη» τον γούσταρε αφάνταστα αλλά εκείνος δεν είχε ενδώσει όχι από άποψη αλλά γιατί όπως μου είπε οι αδερφές δεν τον συγκινούσαν. Προτιμά τους μεταμφιεσμένους σκέφτηκα από μέσα μου, και χασκογέλασα. Άντε θα κάνω κι άλλο \(>υχικό, συνέχισα να μουρμουρίζω μέσα από τα δόντια μου αλλά όχι ότι θα με χάλαγε κιόλας. Ήταν ωραίος άντρας. Πάντοτε ήξερα με την πρώτη ματιά ποιος - γυναίκα ή άντρας - γού-σταρε να κρεβατωθεί μαζί μου. Διαίσθηση, ένστι-κτο ή όχι, σπάνια είχα πέσει έξω.

Να μην σας τα πολυλογώ γιατί σας ξέρω ανα-γνοόστες μου σας έχει φάει η περιέργεια, δώσαμε ραντεβού σε ένα μέρος της Εκάλης στο τελείωμα του event. Φύγαμε ξεχωριστά εννοείται, μιας και δεν τον έπαιρνε να εκτεθεί στα μάτια της «καλής κοινωνίας». Πάντως η «τελειωμένη» τον έβγαλε

197

έπειτα βούκινο για να τον εκδικηθεί που τον απέρ-ριπτε ενώ προτίμησε μια «ψωλοκομμένη». Δεν θα σας αναφέρω ποια είναι η περιοχή που μένει γιατί θα καώ από μόνη μου. Ότι το σπίτι του είναι θεϊκό εξυπακούεται. Ούτε θα σας αναφέρω για την οικο-γενειακή του κατάσταση.

Έκοψε λίγη κόκα στο τραπέζι του σαλονιού και ανοίγοντας μια σαμπάνια έβαλε στο CD-player μουσική. Εγώ ήμουν ήδη πίτα. Άρχισε να με φιλάει στα πόδια και βγάζοντας μου τα παπούτσια πήρε στο στόμα του τις πατούσες μου πότε πιπιλώντας τα δάχτυλα πότε την φτέρνα. Εκεί που όταν ήμουν κοκαρισμένη σπάνια είχα κέφι για σεξ με έφτασε σε σημείο τέτοιο ώστε να το ζητάω. Βέβαια βοή-θησε και το «ποδόλουτρο». Άατρεύω να μου γλύφουν τα δάχτυλα, το απόλυτο φετίχ μου.

Με παραξένεψε το ότι με πότιζε διαρκώς σαμπά-νια και υπέθεσα ότι ήθελε να με μεθύσει. Όταν όμως ξάπλωσε στο πάτωμα και μου ζήτησε να έρθω από πάνω του να τον κατουρίσω ακόμα κι εγώ σοκα-ρίστηκα. Ο «Διόσκουρος» ήταν αυτός.

Στην πορεία της ζο^ής μου βέβαια διαπίστωσα ότι τις ανωμαλίες εντός ή εκτός εισαγωγικών που βαραίνουν τους ευυπόληπτους πολίτες ο λεγόμενα λαϊκός κόσμος ούτε που τις γνωρίζει. Τελικά το χρήμα, η εξουσία, η δόξα και η επιλογή τού να κάνεις ότι γουστάρεις στη ζωή σου δίχως ενοχές μάλλον ευτελίζουν την ιδέα της αγάπης και του έρωτος.

198

Ώρες, ώρες χαιρόμουν τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που στο κυνήγι του προς το ζην δεν ανα-λώνονταν στο να εφεύρουν διαστροφικά ερωτικά παιχνίδια που εξαιτίας της μονότονης ζωής των πλουσίων και της διαρκούς αποχαύνωσης, τους είχαν κάνει εντελώς άψυχα και κενά σκεύη ηδονής!

Αντηχούν ακόμα στα αυτιά μου τα λόγια του «Διό-σκουρου» τη στιγμή που έφτανε στο αποκορύφωμα... «Παλλακίδα μου, ενώ με ραίνουν τα χρυσά υγρά σου εξαγνίζομαι και προς στιγμήν αισθάνομαι ότι λαμβάνοντας τη θεία κοινωνία σου μετανοώ για όλα όσα έχω διαπράξει στην κολασμένη ζωή μου. Θα μεταλάβω λοιπόν το θείο δώρο σου και θεωρώντάς σε εξομολογητή μου θα γαληνέψω ο καταραμένος έστω και για λίγο».

Τον «Διόσκουρο» τον συναντώ συχνά μέχρι και σήμερα σε κοσμικά events και αν και πια δεν του είναι τόσο εύκολο να κάνει ατασθαλίες τον «ποτίζω» δεόντως όποτε ο χρόνος το απαιτεί...

Αποφάσισα να εγκαταλείψω το Spartacus και το 'κανα εγκαίρως ευτυχώς γιατί λίγο καιρό έπειτα έκλεισε. Είχε ψιλογίνει passe.

Το 1992 ήταν η χρονιά μου! Τα περιοδικά με βομβάρδιζαν ζητώντας μου μία συνέντευξη και οι απαιτήσεις μου οικονομικά για editorials και εξώ-φυλλα ασύμφορες. Τελικά, αν έκανα τζάμπα δου-λειές τώρα θα χρειαζόμουν 20 Books. Αλλά από τότε και μέχρι σήμερα έμαθα ότι για να κρατηθείς

199

στην επικαιρότητα πρέπει να είσαι σκληρή στις δια-πραγματεύσεις σου. Φρόντισε μόνο να ξέρεις αυτό που πουλάς.

Η φωτογράφιση μου για τη ΓΥΝΑΙΚΑ Χριστού-γεννα του '92, έμελλε να θεωρηθεί cult. 16 σελίδες editiorial και μαζί όλες οι τοπ Τζένη, Μαρίνες, Φιλίππα, εγώ, Βίκυ, Μάνος, Φώτης και ο Λευτέρης Πανταζής. «Λευτέρη μήπως έπρεπε να σου τηλε-φωνήσω για εκείνο το βίντεο κλιπ; Όταν βρήκα το μήνυμά σου στον τηλεφωνητή είχα μόλις επιστρέ-ψει από Μαυρίκιο (Sorry Love)». Φωτογράφος ο Γιώργος Μεστούσης, μαλλιά Τρύφωνας Σαμαράς, μέικ απ ο Γιάννης Αγγελάκης. Το τεύχος ξεπού-λησε την πρώτη εβδομάδα.

Μου χρειάζονταν διακοπές. Στη μέση του κατα-χείμωνου αποφάσισα να πάω σε κανένα εξωτικό μέρος να ρηλαξάρω. Επισκέφτηκα το Nouvelles Frontieres στη Φιλελλήνων και κλείνοντας 20 μέρες στο Μαυρίκιο έφτιαξα τις βαλίτσες μου και περι-μένοντας στο Acropolis lounge του αεροδρομίου μας επιβιβάστηκα στη First class της Singapore Airlines. Έδεσα τη ζώνη μου απόλαυσα την Ντομ Περινιόν που μου προσέφεραν. Τι να κάνουμε; Δεν είχε Crystal. Η πτήση για τη Σιγκαπούρη θα διαρ-κούσε 10 ώρες και 30 λεπτά. Δεν με πείραζε που θα έδινα τα διπλά χρήματα για διπλή διαδρομή, βλέπετε η εταιρε ία σταματούσε πρώτα στον τόπο που

200

βρισκόταν η έδρα της και μετά κατευθυνόταν όπου αλλού. Θα μπορούσα κάλλιστα από Αθήνα να δια-λέξω την Alitalia όπου σε 6 ώρες θα βρισκόμουν στο νησί. Αλλά ήταν τέτοια η εμπειρία ταξιδεύοντας με τη Singapore που δικαιολογημένα εθεωρείτο η καλύ-τερη στον κόσμο. Ειδικά η πρώτη θέση της, oh la la! Γύρισα 5 κιλά πιο χοντρή. Τέτοιο αστακό και φιλε-τάκια δεν έχω ξαναφάει όσο στο αεροπλάνο της.

Φτάνοντας στη Σιγκαπούρη είχα free night stop επειδή ταξίδευα First class και η πτήση για Μαυ-ρίκιο ήταν για την επομένη. Το ξενοδοχείο που με φιλοξένησε ήταν το Raffles που θεωρείται ένα από τα καλύτερα στον κόσμο. Το τι σαπουνομάνι και πετσετάκια έκλεψα δεν το συζητώ. Έγκλημα;

Αφού έκανα έναν καταπληκτικό ύπνο πήρα το πρωινό μου και φορώντας ένα συνολάκι της Max Mara κατευθύνθηκα με την λίμο στο Changi airport της Singapore. Φτάσαμε την επομένη στο Μαυρίκιο.

Ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα το νησί και τους ανθρώ-πους του. Ηφαιστειογενές έδαφος, φοβερές παρα-λίες, εναλλαγές περιβάλλοντος και οι Κρεολοί ένα μείγμα ντόμπρων φιλικών, φιλόξενων και απλών ανθροόπων. To Sofitel Imperial ήταν ένα θεσπέσιο 5 stars ξενοδοχείο που μου είχαν κλείσει οι κατα-πληκτικές κοπελιές του NF στην Αθήνα. Ρούφηξα τον ήλιο όσο πιο πολύ μπορούσα και απόλαυσα την εξωτική παραλία με τους κοκκοφοίνικες πίνοντας χυμό παπάγια και τσιμπώντας κρεολέζικη κουζίνα.

201

Κοιμόμουν μέχρι αργά και ξενυχτούσα όλο το βράδυ με διάφορες κοπέλες και ζευγάρια που είχα γνω-ρίσει χορεύοντας και φλερτάροντας. Πολλές φορές καθόμουν στο πάτιο της σουίτας μου πίνοντας σαμπάνια και μεθώντας από τις μυρωδιές των λουλουδιών της νύχτας και τους απόηχους των κεφά-των τραγουδιών των ντόπιων. Κοίταζα το διάσπαρτο από διαμάντια ουρανό της τροπικής νύχτας και το μυαλό μου γυρνούσε πίσω στις εποχές που οι άνθρωποι εδώ ήταν ελεύθεροι στη ζούγκλα και η επιβίωσή τους εξαρτιόταν από τα άγρια ζο')α και τους αιμοχαρείς πολέμους μεταξύ τους. Οι σκέψεις αυτές πολλές φορές με ανατρίχιαζαν και κλείνο-ντας το φως με τύλιγε ο ύπνος ενώ το κρώξιμο των βατράχων με νανούριζε.

Δεν θα το πιστέψετε αλλά μέχρι και επίδειξη μόδας έκανα στο μακρινό αυτό νησί. Μάλιστα παρακαλώ! To Lamborgini Group ήταν ένα πρακτορείο μοντέ-λων στο Port Luis και κάνοντας ένα σόου ένα βράδυ στο ξενοδοχείο μου με είδαν και μου πρότειναν να κάνω μία επίδειξη γι' αυτούς. Έτσι κι έγινε! Όχι , για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή.

Όταν περνάς καλά ο καιρός περνά γρήγορα. Τις τελευταίες μέρες πριν φύγω για την Ελλάδα επισκέφτηκα όλα τα αξιοθέατα καθώς και τον τάφο του Robert Ε. Hart του μεγαλύτερου ποιητή του νησιού. Τόσα εκπληκτικά μέρη και όμως τόσο λίγος χρόνος. Όπως τραγουδά και η Miguel Brown «So

202

many men so little time». Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναγυρίσω κάποτε και επιβιβάσθηκα στο αεροπλάνο για την επιστροφή.

Η Αθήνα με υποδέχθηκε παγωμένη, μουντή αλλά δική μου, η πατρίδα μου. Αισθανόμουν περήφανη που ήμουν Ελληνίδα. Είχα ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου αλλά αυτή την αλληλεγγύη που συνδέει εμάς δεν τη βρήκα πουθενά. Οι ξένοι είναι αλήθεια ότι είναι ψυχροί κι απόμακροι. Κι αν χαμογελούν θα είναι είτε για λόγους οικονομικούς είτε προς δήθεν. Φυσικά υπήρχαν και οι εξαιρέσεις. Από τόσα μέρη που ε ίχα επισκεφτεί , οι άνθρωποι των τροπικών νησιών ήταν οι πιο εγκάρδιοι. Ίσως γιατί μεγάλωσαν στον καθαρό αέρα και η μάνα τους ήταν η θάλασσα κι ο ουρανός. Ίσως πάλι γιατί συνήθως αυτοί οι άνθρωποι για πολλά χρόνια ήταν σκλαβω-μένοι υπό το ζυγό διαφόρων εισβολέων και τώρα επιτέλους ανέπνεαν ελεύθερα. Ίσως...

Γεμάτη χαρά και ενεργητικότητα πέρασα από το Agence να τους πω ότι ήρθα. Πολλές δουλειές με περίμεναν. Η φωτογράφιση για το ΚΛΙΚ έπρεπε να γίνει γρήγορα γιατί, το τεύχος θα έβγαινε για Ιανουάριο 1993. Θα ονομαζόταν τεύχος Αμαρτία και περιττό να σας πω ότι εξαφανίστηκε από τα περίπτερα πριν το απαγορεύσουν όπως είχαν βγει φήμες. Φωτογράφος ο Πέτρος Κωστόπουλος, μακιγιέρ ο Νίκος Μπιτζάνης, στάιλινγκ ο Τάκης Τσαντίλης. Εγώ ντυμένη-γυμνή κατάφορτη από

203

στρας και γύρω μου όλα τα τοπ αγόρια της μόδας. Μάνος, Φώτης στα πόδια μου. Η φωτογραφία μου μπήκε στο εξώφυλλο και παρέμεινε τυπωμένη στα αντρικά μυαλά για μήνες.

Η είδηση έπεσε σαν βόμβα στ' αυτιά όλων μας. Ο Βασίλειος Κωστέτσος θα έφερνε στην Ελλάδα την Κλώντια Σίφερ για την επόμενη επίδειξή του. Και μαντέψτε ποια άλλη θα έπαιρνε μέρος; Correct. Η επίδειξη θα λάμβανε μέρος στο κλειστό γυμναστήριο του Μετς. Φυσικά όλες οι τοπ της χώρας μας δίπλα στην ιέρεια των εξωφΰλλων και των σχεδιαστών. Στη γυναίκα σύμβολο της δεκαετίας, στο πιο ακριβοπληρωμένο μοντέλο του κόσμου. Αλλά έχει και συνέχεια. Μαζί της θα ερχόταν και ο Μάρκους Σένγκεμπεργκ το ανάλογο στα τοπ αγόρια. Αυτό παραπήγαινε! Ένιωθα δέος και μόνο στο άκουσμα των ονομάτων τους. Ένιωθα προνομιούχα όμως μια και θα στεκόμουν δίπλα τους αφοΰ ο πόλεμος για το κάστινγκ υπήρξε μεγάλος. Το κέρδισα με την αξία μου και έβγαλα ασπροπρόσωπο τον Βασίλη Κωστέτσο.

Το φινάλε της επίδειξης. Η Τζένη με τον Β. Κωστέτσο και την Claudia Schiffer.

204

Πρόβες δεν κάναμε μια και όλες ήμασταν έμπει-ρες. Τα μαλλιά ανέλαβε ο Τρύφωνας Σαμαράς, το στάιλινγκ ο Ηλίας Μιχαλόλιας και το μακιγιάζ ο Νίκος Μπιτζάνης. Η επίδειξη πήγε σοχ'ιπερ και στο φινάλε της νάσου πάλι εγώ δίπλα στην Κλώντια. Χαμός την επομένη στα κανάλια και στον τύπο, σε όλα τα περιοδικά οι φωτογραφίες μας. Από εκεί και έπειτα πια εδραιώθηκα στο χώρο της μόδας και το κασέ μου ανέβηκε υπερβολικά.

Το ίδιο βράδυ όλοι μαζί οι συντελεστές του σόου μεταφερθήκαμε στο Μερσέντες για φαγητό και ποτό. Κατά διαβολική σύμπτωση ο Άξελ Ρόουζτων Gung n' Roses ήταν εκεί αφού το ίδιο βράδυ έδινε συναυλία στην Αθήνα. Άλλες φωτογραφίες από κει. Δεν έκλεισα μάτι όλη τη νύχτα από την υπερδιέ-γερση. Κάποια στιγμή γνωρίστηκα με την Κλειώ Χατζηστεφάνου και τον αδελφό της Παναγιώτη που δούλευε τότε για το περιοδικό Diva. Φωτογραφή-θηκα για το περιοδικό ως η Cristen McMenamy της Ελλάδος. Τη φωτογραφία επιμελήθηκε ο Γιώργος Μεστούσης. Σε κάποια ερώτηση του Παναγιώτη αν πιστεύω ότι είμαι η Κρίστεν της Ελλάδος απάντησα ως εξής: «Δεν πιστεύω ότι της μοιάζω αλλά ούτε και προσπαθο'). Απλά επειδή ένα μοντέλο είναι ένας μικρός ηθοποιός, προσπαθώ να υποδυθώ σωστά το ρόλο που του αναθέτουν. Το τελικό αποτέλεσμα είτε θα μου χαρίσει το Όσκαρ είτε τις χειρότερες κριτικές!»

205

Editorial για το περιοδικό Γυναίκα. Φωτό: Γιώργος Μεστούσης. (Τζένη Χειλουόάκη, Τζένη Μπαλατσινού, Μαρίνα Τσιντικίόον, Μαρίνα Πονπου, Βίκυ Κουλιανού, Fillipa Mathews, Μάνος Πανταζής, Φώτης Γιαννιώτης και ... Λευτέρης Πανταζής).

206

Στο μεταξύ η Άντζελα Γκερέκου παρουσίαζε μια εκπομπή στο Seven Χ το «In στην Ομορφιά» και ήρθαν στο σπίτι μου όπου μίλησα για τη φροντίδα των μαλ-λιών και τα προϊόντα περιποίησης. Τηλεοπτικές εκπο-μπές άρχισαν να ζητούν συνεντεύξεις μου και παρου-σίαζαν φωτογραφίσεις ή πορτρέτα μου.

Για να μην σας κουράζω πολύ θα αναφερθώ περι-ληπτικά σε μερικές από αυτές. «Αργά» με τον Νίκο Μαστοράκη. Ίσως η καλύτερη συνέντευξη της ζωής μου. Μιλούσα σε έναν πανέξυπνο άνθρωπο που εκτιμούσα και θαύμαζα βλέποντάς τον στο Star Channel. Κλου της βραδιάς όταν του έπεσε το κουταλάκι που έτρωγε το Haagen Dutz. Στιγμές σοκ! Όταν αγγίζει το χέρι μου για να διαπιστώσει πόσο διαφέρει από ένα αντρικό. Απεφάνθη ως εξής: Καμιά διαφορά από το γυναικείο. Νίκο μου ακόμα έχω την κάρτα σου μ' ένα «χεί-λια ευχαριστώ». «Made in Greece» με τη Σεμίνα Διγενή στον Αντί, σπάει τα ρεκόρ της τηλεθέασης, 70% ακροαματι-κότητα. Λεπτομερής αναφορά στη ζωή μου με φωτο-γραφικό υλικό, επιδείξεις, συνεντεύξεις. Ίσως το καλύτερο τηλεοπτικό αφιέρωμα σε μένα. Κλου των γυρισμάτων: Στη μέση της Ομονοίας, άλλαξα ένα φόρεμα και έμεινα με τα εσώρουχα. Το εννοώ ότι έγινε μια καραμπόλα. «Τα παιδιά της νύχτας» για το κανάλι 5 με την Ελεάνα Παγουρά και τον Κώστα Μυλωνά, όταν ήταν ακόμα μαζί. Γυρίσματα στη Χαλκίδα. Κλου της βραδιάς, όταν ο Κώστας δηλώνει

207

ότι δεν θα πήγαινε με τίποτα μαζί μου επειδή ήμουν «πρώην αγόρι». Σ' ευχαριστώ Κωστή. Μ' έβγαλες απ' την υποχρέωση.

Δύο σφάλματα έκανα στην καλλιτεχνική μου καριέρα και μετάνιωσα πικρά. Αρνήθηκα να βγω στην εκπομπή της Μαλβίνας Κάραλη και στην εκπο-μπή της Κατερίνας Γιατζόγλου που παρουσίαζαν στο SevenX. Ο λόγος; Τις έτρεμα και τις δυο! Φοβό-μουν ότι θα με κολλήσουν στον τοίχο. Πολύ αργό-τερα όταν τις γνώρισα, είτε από δουλειές τους είτε προσωπικά διαπίστωσα ότι σίγουρα έτσι ήταν αλλά άξιζε για αυτές τις γυναίκες να γίνω χαλκομανία. Στο επανιδείν ladies killers!

«Star news» με την Τζένη Μπαλατσινού, προε-τοιμασίες φωτογράφισης και φίτινγκ ρούχων του Μιχάλη Ασλάνη, της Δάφνης Βαλλέντε. Κλου ο μονόλογος της Τζέμπας . Και μετά την Τζένη Χειλουδάκη

Οι προτάσεις για φωτογραφίσεις έπεφταν βροχή και επέλεγα εγώ πια πού ήθελα νά παρουσιαστώ ανάλογα με το κασέ που θα μου προσφερόταν. Έντονα θυμάμαι την πρώτη μου γνωριμία με την Μάρα Δεσύπρη. Δούλευε γ ια το περ ιοδ ικό ΓΥΝΑΙΚΑ και αμέσως δέχτηκα να φωτογραφηθώ γι' αυτό με την προϋπόθεση να με φωτογράφιζε η ίδια. Τη συνέντευξη πήρε ο Μπάμπης Ζήνας. Οι φωτογραφίες θεωρήθηκαν cult. (Mara de supris είσαι black Angel). Φωτογραφίζομαι επίσης για τα

208

εξής περιοδικά. ΕΙΝΑΙ, ΙΟσέλιδο με μόδα και επίβλεψη από τη Ρενέ. Με'ικ απ Μαίρη Άνν, Φωτό Αλέξης Σοφιανόπουλος. ΚΛΙΚ ξανά με εσώρουχα και έναν Γιάννη Αγγελάκη ντυμένο φαντάρο να με κρατά στην αγκαλιά του (Το άντεξα κι αυτό χα, χα!) ΕΨΙΛΟΝ, ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ, αφιερώματα, συνέ-ντευξη στον Χρήστο Νέζο, μέικ απ Apollonia Β, φωτό Τάκης Διαμαντόπουλος. Max ξανά σούπερ αφιέρωμα με φωτογραφικό υλικό και συνέντευξη.

Επίδειξη μόδας Kino clothes, παρουσιάστρια η Τάρια Μποΰρα. Άλλα μοντέλα: Χριστιάννα Λατάνη.

Επίδειξη μόδας Ritch Bitch της Εύας Γιαροζ-σλάφσκαγια, μέικ απ Apollonia Β., μαλλιά Πέτρος Αϊβάζης, Cult στιγμή η παρουσία μου, με συλλε-κτική τουαλέτα του Mugler (φυσικά και την κράτησα).

Επίδειξη μόδας Babies Punk collection Βασίλειος Κωστέτσος στο ατελιέ του Βασίλη στη Σούτσου μόνο για πελάτισσες και ΜΜΕ. Εκεί και ο Θανάσης Καστανιώτης, η Τζοβάννα Φραγκούλη, ο Λάκης Γαβαλάς, ο Νάσος Βασιλειάδης, ο Δ. Λυμπερό-πουλος. Έ ν α cult γεγονός: ο Βασίλης κατηγορή-θηκε ότι έβγαλε δεκατριάχρονα και δεκατετρά-χρονα στην επίδειξή του χωρίς να τα πληρώσει και χωρίς να πάρει την άδεια των γονιών τους.

209

Εξώφυλλο "Down Town" (Τεύχος: 107/12-97). Φωτό: Γιώργος Μεστούσης.

Εξώφυλλο "Down Town" (Τεύχος: 148/9-98). Φωτό: Γιώργος Μεστούσης.

211

212

Μετά από ένα χρόνο έντονο και γεμάτο εμπειρίες επαγγελματικές και προσωπικές χρειαζόμουν διακοπές. Πήρα πάλι το πρώτο αεροπλάνο της Singapore Airlines και αυτή τη φορά κατέφυγα στις Μαλδίβες . Ό π ω ς θα έχετε καταλάβει , δυο εβδομάδες διακοπών στα πιο εξωτικά μέρη του κόσμου είναι φυσικά το λιγότερο που θα μπορούσα να προσφέρω στον εαυτό μου.

Καταπράσινοι κοκοφοίν ικες , πολύχρωμα κοράλλια, λευκή ψιλή άμμος, μαυρισμένα κορμιά κάτω από τον καυτό ήλιο και ανάμεσά τους εγώ' μια ξανθή καλλονή με μεσογειακό ταπεραμέντο και πραγματικά άγριες διαθέσεις.

Οι πρώτες μέρες πέρασαν αδιάφορα - βουτιές στα σμαραγδένια νερά του ωκεανού, πολυτελή γεύματα, βόλτες στα νησιά με γραφικά ντόνι (καΐκια), ψώνια και κάποιες συντροφιές. Τίποτα το σπουδαίο.

Έ ν α βράδυ πήρα όλο το γκρουπ της ομάδας κατά-δυσης, έτσι, για το κέφι μου. Τα παιδιά ήθελαν βέβαια, να με ξαναπηδήξουν, αλλά μια φορά ήταν νομίζω αρκετή. Τα πρωινά βρισκόμουν με τον Κάρλο και την Κόνι - δύο νεαρούς μιγάδες - στην παραλία του νησιού Τουλάνγκιρι και περνούσαμε συνήθως τη μέρα μας μαζί. Είχα κάπως βαρεθεί. Καλό το ριλάξ, αλλά όχι να ξεχνάμε και την τέχνη μας.

Κάποιο υγρό μεσημέρι τους κάλεσα για παγω-μένο τσάι τρ ιαντάφυλλου στο καταπλητικό μπάνγκαλοου που είχα νοικιάσει στο Μάλε, την

213

πρωτεύουσα των νησιών. Κλείνοντας το μάτι στον Κάρλο, πρότεινα στην Κόνι να του κάνει ένα μασάζ. Η κοπέλα δέχτηκε και με σίγουρες κινήσεις άρχισε να του απλώνει το αρωματικό λάδι στην πλάτη.

Ο Κάρλο δεν περίμενε πολύ. Όταν γύρισε, ήταν φανερό ότι είχε ερεθιστεί. Εγώ είχα γλυστρήσει αθόρυβα ανάμεσά τους και είχα αρχίσει να χαϊδεύω το εσωτερικό των μηρών της Κόνι, λύνοντάς της σιγά σιγά το παρεό που σκέπαζε το σώμα της. Ο Κάρλο είχε ήδη πετάξει το μαγιό του και της τον είχε δώσει στο στόμα, ενώ εγώ της έγλειφα την κλειτορίδα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα εκείνος έχυσε στο στόμα της κι εκείνη στο δικό μου... Εντάξει, ο πάγος είχε σπάσει.

Την επόμενη μέρα κατέβηκα πολύ νωρίς για πρω-ινό. Είχα προσέξει ότι από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο διεθνές αεροδρόμιο στο Καράτσι ένας γοητευτικός Γερμανός με φλέρταρε επίμονα. Αποφάσισα να του δώσω λίγη σημασία. Ήπιαμε χυμούς passion fruit στο μπαρ της πισίνας, που απλωνόταν μπροστά από το μπάνγκαλοου, και μετά από μισής ώρας κουβέντα είπα από μέσα μου. «Τζένη, αυτό το αγόρι θα γίνει δικό σου. Και μάλιστα σήμερα».

Χωρίσαμε και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το βράδυ. Γύρω στις οκτώ ήμουν έτοιμη. Πανάκριβο χρυσό σαρόνγκ, που άφηνε γυμνούς τους ηλιοκα-μένους μου ώμους, σανδάλια και τα μαλλιά μου

214

πιασμένα ψηλά με την καινούργια χτένα από φίλ-ντισι που μου είχε χαρίσει η Κόνι. Ισορροπώντας αποφασιστικά πάνω στα τακούνια μου, έστρεψα το βλέμμα μου στον καθρέφτη. Θα ήμουν η βασίλισσα της βραδιάς.

Ο Τζότζεφ - έτσι έλεγαν το Γερμανό μου - με περί-μενε στη ρεσεψιόν. Δειπνήσαμε ελαφρά με ψάρια του ωκεανού και εξωτικές φρουτοσαλάτες και μετά πήγαμε για χορό στο πιο γνωστό κλαμπ στο Μάλε. Οι τρεις τεκίλες που είχα πιεί με είχαν ανάψει. Χωρίς να το καταλάβω, αλώνιζα στην πίστα χορεύ-οντας ξέφρενα μάμπο. Μια εκρηκτική γυναικάρα σαν και μένα είχε πάλι κλέψει την παράσταση.

Ξημερώματα σχεδόν, κατευθυνθήκαμε προς το μπάνγκαλοου. Η έξαψη του κορμιού μου ήταν μάλ-λον αδύνατον να κρυφτεί. Πέσαμε στο πάτωμα και ο Τζότζεφ κόλλησε το στόμα του πάνω μου, φιλώ-ντας κάθε εκατοστό του σώματος μου. Έχοντας ερε-θιστεί τρομερά, έγινα πιο επιθετική. Γυρνώντάςτον μπρούμυτα, άρχισα να του γλύφω το λαιμό, προ-χωρώντας στη βάση της σπονδυλικής του στήλης.

Εκείνη την ώρα σκέφτηκα τις εποχές που ήμουν ακόμη -τυπικά τουλάχιστον- αγόρι. Μωρέ, ας είχα ακόμα τον πούτσο μου και θα τον έφτανα σε τέτοιο σημείο, που θα με παρακαλούσε να του το κάνω. Έτσι κι αλλιώς, ακόμα και τώρα είχε αφεθεί. Καθώς τοποθετούσα το δάχτυλο μου όλο και πιο βαθιά μέσα του, εκείνος έβγαλε πνιχτές κραυγές. Προτού όμως

215

προλάβω να χαλαρώσω, με γύρισε απότομα, μπήκε με'σα μου για να τελειώσει κι εκείνος με'σα σ' ένα δευτερόλεπτο. Όπως ήμασταν, βυθιστήκαμε σ' έναν υπέροχο ύπνο στο τεράστιο μπαμπού κρεβάτι.

Όλες τις υπόλοιπες μέρες τις περάσαμε μαζί. Μόνο την τελευταία βραδιά πήγα με τον αρχηγό της ομάδας δυτών-σαφάρι, που γνώρισα στο κατάστημα τουριστικών ειδών στο Μάλε. Έ ν α φοβερό Ιταλό, τον Πάολο, που αφού το κάναμε κάτω από το ντους, μου χάρισε ένα T-shirt που έγραφε «I need two dirty men». Δύο όμως είναι, τελικά, πολύ λίγοι για μια Τζένη, μωρό μου...

Ε, τώρα αν σας πω ότι έκανα και στις Μαλδίβες το μοντέλο θα νομίζετε ότι σας κοροϊδεύω. Στο νησί που ήμουν παραθέριζε με τη γυναίκα του ο Michael Fredel γνωστός γερμανός φωτογράφος, ειδικός στις φωτογραφίσεις τοπίων και εξωτικών προορισμών. Είχε σταλεί από ένα περιοδικό να καλύψει φωτο-γραφικά τις Μαλδίβες αλλά και για δική του χρήση αφού ανάμεσα στα βιβλία του για διαφορετικούς πολιτισμούς θα έκανε αυτή τη φορά τουριστικό βιβλίο, γι ' αυτό το σύμπλεγμα των νησιών του Ινδικού ωκεανού. Έχοντας πιάσει φιλίες με τη γυναίκα του Marion της είπα ότι δούλευα σαν μοντέλο στην Αθήνα και λέγοντάς το εκείνη στο σύζυγο της βρήκε στο πρόσωπο μου την άγρια ομορφιά που αναζητούσε και με χρησιμοποίησε στις λήψεις του. Συγκεκριμένα με ήθελε άβαφη, με τα

216

ξανθά μακριά μου μαλλιά ελεύθερα. Πληρώθηκα 1.000$.

To bungalow μου ήταν ακριβώς στη μέση της παραλίας και η λευκή ψιλή άμμος έφτανε μέχρι την πόρτα μου. Τα βράδια έβγαινα στη σαιζλόνγκ μου και κοιτώντας τ' αστέρια ευχόμουν να κατέβει ένα διαστημόπλοιο και να με πάρει μαζί του. Με απο-κοίμιζε ο ήχος του κύματος που έσκαγε στα πόδια μου και με ξυπνούσαν το πρωί τα καβουράκια που δάγκωναν τις πατούσες μου. Επέστρεψα κατάμαυρη από τον ήλιο και αρκετά ξεκούραστη.

217

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11

Ο Μελισσοκόμος - Η Ναϊάδα - Η κοκοφίδα και η Fontana di Trevi

Ηπρόταση που με περίμενε με βρήκε απροε-τοίμαστη και θα 'λεγα με σόκαρε κιόλας. Το

Max με έστελνε για φωτογράφιση στη Ρώμη για το διάσημο Ιταλό φωτογράφο Roberto Rocco και μου είχε κανονίσει και δείπνο μαζί του για να μου προ-τείνει μια συνεργασία ο ίδιος. Κάποια από τις επό-μενες μέρες θα ερχόταν από την Ιταλία και μαζί με τον Μανώλη Αναγνωστάκη θα τρώγαμε ένα βράδυ. Έτσι κι έγινε. Μαζί και το μοντέλο Ρέα. Ο Roberto ήταν πολύ φιλικός, άνετος και ευχάριστος συνομι-λητής. Είχε να μου προτείνει τα εξής- σκόπευε να κάνει μια ταινία, μια ιστορία αγάπης και ήθελε εμένα για πρωταγωνίστρια του. Θα ήταν η πρώτη

218

σκηνοθετική του απόπειρα και με τιμούσε η πρό-τασή του. Αλλά πάλι ήταν μεγάλη απόφαση. Θα 'πρεπε να λείψω από την Ελλάδα για ένα χρόνο του-λάχιστον και συγχρόνως με τρόμαζε η σκέψη της ηθοποιίας μιας και δεν είχα ξανατολμήσει πριν να παίξω. Μετά από πολλή σκέψη το αποφάσισα. Πάντοτε ήμουν της γνώμης να προχωρώ μπροστά άφοβα, με θράσος πολλές φορές, και συνήθως μου έβγαινε σε καλό. Πακετάρισα τις βαλίτσες μου, χαι-ρέτησα τους φίλους μου και φιλώντας τη μανούλα μου άφησα για μια ακόμα φορά την Ελλάδα.

Τα εισιτήρια με περίμεναν στο αεροδρόμιο και με την Alitalia έφτασα στο Fiumicino όπου με περί-μενε ο ίδιος ο Rocco. Με ρώτησε αν προτιμούσα να μείνω σε ξενοδοχείο ή στο σπίτι του μαζί με τη σύντροφο του. Πίστευα ότι θα ήταν καλύτερα μαζί τους, μια και θα είχα παρέα και κάποιον για να συνομιλώ. Η Rosella ήταν ένα καταπληκτικό κορί-τσι με μόρφωση και ανοιχτό μυαλό. Γίναμε φίλες σχεδόν αμέσως. Το σπίτι τους ήταν ένα μοντέρνο διαμέρισμα 4 δωματίων με φωτογραφίες στους τοί-χους που είχε τραβήξει ο ιδιοκτήτης από προσωπι-κότητες της πολιτικής, της Show biz, των media και ανάμεσά τους ξεχώρισα αυτές της Monica Belucci, της Sharon Stone και της Eva Robbins. Πραγμα-τικά αισθανόμουν προνομιούχα που θα δούλευα για αυτόν τον άνθρωπο. Και μάλιστα θα καλοπληρω-νόμουν κιόλας. Η περιοχή που έμενε εθεωρείτο από

219

τις καλύτερες της Ρώμης και ήταν κοντά στη Via Veneto στη συνοικία Pariolli.

Τις επόμενες μέρες τελείωσα τη φωτογράφιση για το ιταλικό Max και συγχρόνως στείλαμε και στο ελληνικό κάποιες φωτογραφίες. Το ξενοδοχείο Εξσέλσιορ μας έδωσε τη συγκατάθεσή του για να χρησιμοποιήσουμε τους χώρους του. Αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε γιατί μας περίμενε πολλή δου-λειά για την ταινία. Το τι mozzarella pomodoro, prosciutto και πεπόνι, σπαγγέτι και ταρτούφο έφα-γα εκε ίνες τις μέρες δεν λέγεται . (Μετά τις φωτογραφίσεις φυσικά).

Η ταινία είχε αποφασιστεί πως θα ονομαζόταν «η Γυναίκα στις Αλυσίδες». Επρόκειτο για την ερω-τική σχέση μιας διάσημης σχεδιάστριας μόδας κι ενός αρχιτέκτονα. Η σχέση αυτή ήταν τραυματική και για τους δύο που μετά από πολλές περιπέτειες και διάφορα ευτράπελα κατέληγε στην τελική ισό-βια ένωσή τους. Συμπρωταγωνιστής μου ένας γοη-τευτικότατος Ιταλός ηθοποιός, σχετικά καινούργιος στο χώρο oFabricio Settimio. Μόνο όταν άρχισαν τα γυρίσματα συνειδητοποίησα τι τραβούν οι πραγ-ματικοί ηθοποιοί που έχουν να βγάλουν και δεκά-δες ταινίες. Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από το να υποδύεσαι, ιδιαίτερα όταν δεν έχεις σπου-δάσει γι' αυτό και όταν απέχεις αρκετά από το χώρο.

Ο Roberto ήταν πολύ απαιτητικός και πολλές φορές σκληρός μαζί μου σε σημείο να με κάνει

220

έξαλλη και να με προδιαθέτει να τα παρατήσω. Αλλά το παιχνίδι που έπαιζε ήταν σωστό. Αφήνοντάς με και προκαλώντάς με έβγαζε τις υποκριτικές ικανό-τητες που ήταν κρυμμένες μέσα μου, και σιγά σιγά μαθαίνοντάς μου σωστά πράγματα, έφτανα σε σημείο να εκπλήσσω ακόμα κι εκείνον παίζοντας. Πολλές φορές ξυπνούσαμε χαράματα και κοιμό-μασταν μόνο 2-3 ώρες έως το επόμενο γύρισμα.

Επειδή υπήρχαν πολλές σκηνές με διαφορετικές τοποθεσίες άλλοτε ήμασταν στη Νάπολη και στην Πομπηία και άλλοτε στο Fiumicino ή στους πρόπο-δες του Βεζούβιου. Κάποιες στιγμές κάναμε break και με ξεναγούσαν στις ομορφιές της Ρώμης όπου από τον Άγιο Πέτρο και το Κολοσσαίο καταλήγαμε στο ζωολογικό κήπο. Δεν παρέλειψα φυσικά να ρίξω νόμισμα στη Fontana di Trevi (Η ευχή μου έπιασε!). Η ταινία έπειτα από πολλούς κόπους, ξενύχτια, τσακωμούς, αντιλογίες, γυρίσματα και ξαναγυρίσματα, έφτασε στο τέλος της πριν μας γίνουν όλων τα νεύρα σμπαράλια. Ηθοποιοί και καστ το γιορτάσαμε μέχρι πρωίας με pesto και vino. Τελικά οι Ιταλοί δεν διαφέρουν και πολύ από εμάς αν και προτιμώ τους Έλληνες . Φωνακλάδες , καλοφαγάδες, καλοί εραστές και με παράδοση στην οικογένεια, μόνο ίσως πιο καλοντυμένοι από εμάς.

Είχα συνηθίσει τη Ρώμη και η πατρίδα δεν μου έλειπε ακόμα. Ρώτησα το Rocco αν υπήρχαν πρακτορεία μοντέλων στη Ρώμη κι εκείνος μου

221

απάντησε ότι το Μιλάνο ήταν η πρωτεύουσα της μόδας, και αν αποφάσιζα να μείνω θα με βοηθούσε να δικτυωθώ και με τις σωστές διασυνδέσεις θα μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα.

Αποφάσισα όμοος να τολμήσω κι αυτό το δύσκολο βήμα μια και πάντοτε ήμουν άνθρωπος των γρήγο-ρων ενεργειών και η πρόκληση κέντριζε το ενδια-φέρον μου. Θα 'μενα στη Ρώμη λοιπόν και θα έκανα ένα ξεκίνημα που θα με γέμιζε καινούργιες εμπει-ρίες. Arnica, Donna, Uomo, Femina ήταν μερικά μόνο απ' τα περιοδικά που φωτογραφήθηκα και σε συνεργασία με το Rai επιδείξεις μόδας για την Alberta Ferret i , Gianfraco Ferre, Missoni και Moschino, πλούτισαν το portfolio μου.

Ή δ η γνωστή στην Ιταλία και ενώ οι κοσμικοί κύκλοι της άρχισαν να ανοίγουν τις πόρτες τους, μου έγινε πρόταση να δουλέψω στο καλύτερο night club της Via Veneto το Milleuno. Σαν σκέψη πάντα με ερέθιζε να δουλέψω σ' ένα μπαλέτο στιλ crazy horse ή moulin rouge και δέχτηκα αμέσως. Ανακη-ρύχθηκα βασίλισσα της Ροηιης και το club ήταν γεμάτο κάθε βράδυ. Σ' αυτή τη φάση της ζωής μου μόνο έμελλε να γνωρίσω προσωπικότητες του διε-θνούς τζετ-σετ και να γίνω ένα από τα πιο ακριβο-πληρωμένα call-girls του κόσμου.

Στις επόμενες σελίδες θα σας μιλήσω για εμπειρίες συνταρακτικές και για τα ταξίδια μου ανά τον κόσμο που χαράχτηκαν βαθιά στην καρδιά μου.

222

Δεν το μετάνιωσα ποτέ και τουλάχιστον στα γηρα-τειά μου θα μπορώ να πω. ΕΖΗΣΑ ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΤΟ ΕΠΕΛΕΞΑ! ΚΑΙ Ε Ζ Η Σ Α Ο Μ Ο Ρ Φ Α ΚΑΙ ΕΝΤΟΝΑ!

Με πολυτελή κοστούμια, στρας και συνοδεία μπα-λε'των ε'βγαζα τα νούμερα μου ενώ σύντομα τα υπο-ψιασμένα media έκαναν αναφορές στην Ελληνίδα τρανσέξουαλ που ξεπερνούσε σε φήμη ακόμα και την εγχώρια τους Eva Robbins. Θυμάμαι είχα πρω-τοδείτην Eva στο Τενέμπρε του Ντάρριο Αρτζέντο και κατόπιν στο Mascara με τον Μάικλ Σάρραζιν και την Σαρλότ Ράμπλινγκ. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτό το θεσπέσιο πλάσμα με την εκρηκτική θηλυ-πρέπεια παρέμενε τραβεστί. Η αποκάλυψη ήρθε πολύ γρήγορα από το ίδιο της το στόμα «cherie λατρεύω να είμαι ενεργητική» (Well, its up to you Sugar!!!)

Η πρώτη μου πληρωμένη νύχτα ήταν με τον Mauricio έναν από τους πιο γνωστούς δικηγόρους. Ήμουν οικονομικά ανεξάρτητη γι' αυτό και δεν σκόπευα να ξαναπουλήσω το κορμί μου για πεντα-ροδεκάρες. Εξάλλου πιστέψτέ με από την πείρα που έχω όσο πιο ακριβά σε πληρώνουν τόσο πιο πολύ σε σέβονται και σε επιθυμούν. Σύντομα δικτυώθηκα στο κύκλωμα του πληρωμένου έρωτα μόνο που αυτήν την φορά παίζονταν εξαψήφια ποσά. Κοσμήματα από τον Cartier και τον Bulgari βιζόν και τσιντσιλά ενώ τουαλέτες από τον Yves Saint Laurent και τον

223

Valentino πλήθαιναν την γκαρνταρόμπα μου, αλλά τι να έκανα; My heart belongs to dada και diamonds are a girls best friend!

Ήταν η εποχή που είχα γίνει πολΰ σκληρή στις διαπραγματεύσεις μου, drugs και βίτσια συνόδευαν την ερωτική μου ζωή, ενώ είδα πράγματα στη λεγό-μενη high society που φάνταζαν απίστευτα. Ταξί-δια συχνά, είτε για bussiness είτε για pleasure και πολΰ συχνά βρισκόμουν από τη Σιγκαπούρη και το Μπαλί στην Αυστραλία και την Νέα Καληδονία κι από το Τόκιο και το Αος Άντζελες στη Γενεύη και το Γκστάαντ σε σαλέ.

Στο club Milleuno γνώρισα πολλές προσωπικό-τητες της «Ρωμαϊκής διαφθοράς». Σύγχρονοι Καλι-γοΰλες και Νέρωνες στοίχειωναν τα ονειρεμένα βράδια μου που εκείνοι ανάμεσα σε νύμφες της λευκής πούδρας και συμπλέγματα που παραπέμπουν σε μάτια ερμητικά κλειστά. Σχεδόν κόντεψα να ερωτευτώ τη «Ναϊάδα» θα την αποκαλώ διότι τοπ μόντελς τέτοιου βεληνεκούς δεν πρέπει να ξεσκε-πάζονται ποτέ. Να σας πω μόνο ότι για αρπαχτούλα έχει έρθει στην Ελλάδα και μάλιστα σε σώου που γνωστός μόδιστρος διοργάνωσε.

Όταν λοιπόν ο «Μελισσοκόμος» που είχε γίνει τακτικός μου, μια και είχα βρει τα κουμπιά του και γνώριζα πώς να τον διεγείρω αφού δεν του σηκω-νότανε πολύ εύκολα μου τη σύστησε σε ένα γκαλά, μόνο που δεν κόντεψα να καταπιώ το λιμόζ. Φυσικά

224

και όλη η Ρώμη γνώριζε για με'να αφού ήδη είχα πλαγιάσει με τους περισσότερους εμπλεκομένων και των γυναικών τους μα δεν θα πίστευα ποτέ ότι η φήμη μου θα εξίταρε και την Ναϊάδα και μάλιστα τόσο απροκάλυπτα.

«Carina come stai? Ma veramente Bellissima». Η φωνή της ήταν τόσο σέξι που αυτά τα πανέμορφα μάτια της με κάρφωσαν αναζητώντας τα δικά μου. «Ε tu piu bella» της απάντησα. Ήμουν σίγουρη ότι με αυτήν τη γυναίκα θα ξεσκιζόμουν απόψε.

Τα σάλια του «Μελισσοκόμου» μόνο που δεν έτρε-χαν στη σκέψη και μόνο ενός τρίου που σχεδόν σίγουρο ήταν ότι θα πραγματοποιείτο. Φεύγοντας από το γκαλά και μπαίνοντας στη Limo μέχρι να φτάσουμε στο 3ρρ3Π3ΓηεηΙ:οτου φίλου του «Μελισ-σοκόμου» που τον φιλοξενούσε κάθε φορά που ερχόταν στη Ρώμη, δεν σταματήσαμε να ρουφάμε κόκα. Είχα καταντήσει κοκοφίδα. Τα ρουθούνια μου έκαιγαν κι όμως συνέχιζα να εκστασιάζομαι μιας και εκείνο το βράδυ αισθανόμουν πραγματικά πολύ περίεργα. Λες και πισογύριζα τη φύση μου και αναζητώντας αιτίες για κάτι που είχε θαφτεί για πάντα, προσπαθούσα να μπω στο πετσί ενός ρόλου που δεν μου ταίριαζε αλλά όμως για αυτήν τη γυναίκα έκαιγαν τα σωθικά μου.

Εκείνος άρχισε πρώτος να της βάζει κόκα στα μουνόχειλά της και να τα πιπιλάει με μανία. Δεν ήθελα να την αγγίζει. Της ψιθύρισα στο αυτί να μη

225

χύσει μαζί του και ήξερα ότι με δυσκολία θα το κατάφερνα μιας και η κάβλα της ήταν ολοφάνερη. Εκείνου όπως πάντα δεν του σηκωνόταν. Έκανα λοιπόν αυτό που του έκανα πάντα με την ελπίδα ότι θα την ξεχάσει έστω για λίγο. Δεν με πίστευα καθόλου. Νοιαζόμουν για μια σάπια. Τι στο διάολο, αναφώνησα στα Ελληνικά. Η γλώσσα μου βρήκε την κωλοτρυπίδα του και με μανία τον σπατουλά-ρισα. Το θέαμα της προκάλεσε τέτοιο παροξυσμό που έχυνε στο στόμα του για πέντε λεπτά.

Ως δια μαγείας η μαγεία εξανεμίστηκε. Το συναί-σθημα όμως παρέμενε. Έπρεπε να την αποκτήσω. Άρχισα με τη σειρά μου να της γλύφω το αιδοίο και κατά συνέπεια τα χύσια της. Εκείνος μπήκε από πίσω μου και ρυθμικά άρχισε να κουνιέται. Βρε τον γεροπατσαβούρη, ξαναείπα στα ελληνικά. Αυτός με γαμούσε κι εγώ πότε ρουφούσα την άσπρη γραμμή που βρισκόταν δίπλα μου κομμένη και πότε το ροζαλί της.

Όταν τον ένιωσα να σταματάει υπέθεσα ότι τελεί-ωσε, αλλά σαν τον άκουσα να ροχαλίζει πάνω στην πλάτη μου πίστεψα ότι τα είχα δει όλα στη ζωή μου. Γαμώ την ατυχία συνέχισα να μονολογώ στα ελλη-νικά. Μόλις η «Ναϊάς» κατάλαβε τι παίχτηκε άρχισε να γελάει τόσο δυνατά που με παρέσυρε και μένα. Με φίλησε στο στόμα και έκοψε και άλλη κόκα. Δεν έχω πιει τόσο στη ζωή μου όσο εκείνο το βράδυ. Πάνω από 10 γρ.

226

Εκείνη σηκώθηκε να πάει να πλυθεί και την ακο-λούθησα. Ο παραλής κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Το νερό με ψιλοξενέρωσε αλλά ίσως ήταν και καλύ-τερα μιας και αυτό που συνέβη έπειτα ενίσχυσε τη μελλοντική επιθυμία μου για παύση ολοκληρωτική και αποχή από την κοκαΐνη.

Το κορμί της μπλάβιασε και πέφτοντας στη μπανιέρα νόμιζα ότι αστειευόταν. Όταν όμως είδα τους αφρούς από το στόμα της και τα μάτια της να γυρίζουν, χέστηκα πάνω μου. Προσπάθησα να την σηκώσω αλλά ήταν αδύνατο. Τόσο βαριά την αισθα-νόμουν. Χαστούκιζα τα μάγουλά της μη ξέροντας ακριβώς τι πρέπει να κάνω. Η καρδιά της χτυπούσε. Είχε ταχυκαρδία. «Θεέ μου» προσφώνησα. «Βάλε το χέρι σου». Έτριβα τις παλάμες της και τις φλέβες της όπου τις διέκρινα. Τότε πρόσεξα ότι μάλλον έκανε και χρήση πρέζας.

Βγήκα από το μπάνιο και φώναξα το «Μελισσο-κόμο». Ταραγμένος εκείνος σηκώθηκε και συνει-δητοποιώντας την κατάσταση άρχισε να της μαλά-ζει το στήθος. Αρχισα να ντύνομαι τρομοκρατημένη, έπρεπε να φύγω. Ή μ ο υ ν ματαιόδοξη αλλά δεν ήθελα με τέτοιο τρόπο να γίνω γνωστή παγκοσμίως. Φανταζόμουν ήδη τα tabloids και τα δελτία ειδή-σεων και φρίκαρα. Top Model, «Μελισσοκόμος» και ελληνίδα Transexual σε overdose party. Βγήκα προσεκτικά και έφυγα τρέχοντας μόλις απομα-κρύνθηκα από το κτίριο.

227

Περιττό να σας πω πως δεν κοιμήθηκα όλη την ημέρα. Χαλάρωσα μόνο όταν εκείνος μου τηλεφώ-νησε και μου είπε ότι έφυγε για γύρισμα στο Παρίσι. Η «Ναϊάδα» μου είπε είχε μπει για αποτοξίνωση στο L.A. Λίγο καιρό αργότερα έφυγα από τη Ρώμη. Δεν τους ξαναείδα ποτέ Live.

Ήμουν μακριά από την πατρίδα μου πολύ καιρό. Μου έλειπε η μανούλα μου, οι φίλοι μου, η μυρω-διά του χώματος της Ελλάδας. Είχα γεμίσει χρή-ματα, δόξα, είχα ζήσει εμπειρίες που με σημάδε-ψαν. Ή τ α ν καιρός να γυρίσω πίσω. Ν' ανοίξω καινούργιους ορίζοντες, να επιστρέψω στα πάτρια εδάφη.

Αφησα το πολυτελές οροφοδιαμέρισμα στην Via Archimede 80 του Parioli και χωρίς να πω αντίο σε κανέναν , χωρίς καν να κοιτάξω πίσω, ε ίπα arrivederci Roma στην πόλη που έκανα σπίτι μου για καιρό. Η χαρά μου ήταν αφάνταστη. Περίμενα πώς και πώς να σφίξω στην αγκαλιά μου τη γυναίκα που με γέννησε και τον Λίο το σιαμαίο μου.

Η Αθήνα παρέμενε η ίδια. Φασαριόζικη, με κυκλο-φοριακό που σου σακάτευε τα νεύρα, με ηχορύπανση, με ανθρώπους που εκφράζονταν με χειρονομίες με λαϊκό αίσθημα, μια Αθήνα που βια-ζόταν από παντού, μια πόλη που κάποτε ήταν το κέντρο του κόσμου ενώ τώρα θεωρείτο τριτοκοσμική. Μια Αθήνα που παρέμενε στην καρδιά μου όμως και παρόλα τα ελαττώματα της ήταν το πατρικό μου.

228

Ξέρετε, όταν έχεις καιρό να δεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα, όταν τα ξαναντικρίζεις νιώθεις έναν πόνο στην καρδιά, ένα σφίξιμο στο στομάχι, που σύντομα όμως μετατρέπονται σε φτερουγίσματα και αισθήσεις που δεν περιγράφονται. Το πόσο αγαπώ τη μητέρα μου δύσκολα μπορώ να το αποτυπώσω στο χαρτί. Μπορώ να σας πώ μόνο τα εξής. Παρα-καλώ το Θεό να κόβει χρόνια από μένα και να τα δίνει σ' εκείνη, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν, και ο χαμός της θα ήταν καταστροφι-κός για μένα.

Είχα συνδεθεί με τη μητέρα μου παραπάνω από τη φυσιολογική σχέση παιδιού-γονέα, και αναγνώ-ριζα τα όσα είχε κάνει για μένα, τις θυσίες και τις υποχωρήσεις, τις πίκρες και το χλευασμό, το ρατσι-σμό και την υποκρισία. Είχε παλέψει με νύχια και με δόντια να με μεγαλώσει. Κι εγώ σαν αντάλλαγμα την πλήγωνα διαρκώς και της έκλεβα χρόνια από τη ζωή της.

Έ χ ε τ ε δ ιανοηθε ί πώς ν ιώθει μια μάνα που μεγαλώνει ένα γιο που στο τέλος της βγαίνει «παρά-ξενος». Καταλαβαίνετε πώς αισθάνεται ξέροντας ότι το παιδί της εκπορνεύεται κάθε βράδυ στη λεω-φόρο Συγγρού, υποχείριο του κάθε ψυχοπαθή ή και εγκληματία; Άραγε πώς βλέπει την πράξη του να αλλάξει το φύλο του και πιθανώς να ευνουχιστεί χάνοντας την αίσθηση και ίσως την υγεία του και τον τραυματισμένο ψυχισμό του. Κι έπειτα με

229

πολλαπλά χτυπήματα πορνείας στους οίκους ανο-χής και διαπόμπευσης σε τηλεοπτικά reality shows. Αυτό από τη μεριά της μητέρας μου η οποία μπο-ρεί να τα εκλαμβάνει έτσι μπορεί όμως κι αλλιώς. Είναι καθαρά υποκειμενικό το πώς θα αντιμετώ-πιζε μια άλλη μάνα παρόμοιες καταστάσεις. Μην κατακρίνετε εύκολα καταστάσεις που διαφορετικά βγαίνουν στα τηλεοπτικά κανάλια κι εντελώς διαφορετικά στη μοναξιά ενός οικογενειακού περι-βάλλοντος. Και το βασικό η οικογένεια πρέπει πάντα να μένει δεμένη και να συμβουλεύει με στοργή τα παιδιά της, όποιες κι αν είναι οι αποφάσεις τους.

230

231

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12

Hie Rhodus, hie salta

Ηζωή μου περνά πολΰ φυσιολογικά, πότε νυχτο-διασκεδάζοντας με επώνυμους ή ανώνυμους

φίλους, πότε έχοντας πρόσκαιρους δεσμούς και συνήθως σπιτικά, με συναθροίσεις για χαρτάκι, φαγητό ή βίντεο.

Η μητέρα μου μένει μόνιμα κοντά στ' αδέλφια μου στην Κρήτη. Πιστεΰω ότι περνά πια τις πιο ευτυχι-σμένες στιγμές της ζωής της, στον καθαρό αέρα, σε φίλους και συγγενείς που την αγαποΰν και στο μέρος που γεννήθηκε και μεγάλωσε και που πάντα της έλλειπε.

232

Κάποια στιγμή η δική μου ζωή άρχισε να γίνεται πληκτική, αναζητούσα καινούργιες εμπειρίες, δεν ήμουν ο άνθρωπος που μπορούσε να εγκλειστεί στο σπίτι και να το πα ίξε ι νο ικοκυρά. Άρχισα να επαναστατώ. Ο χώρος της μόδας περνούσε κρίση, και τοπ μοντέλα της χώρας όπως η Βίκυ ασχολού-νταν πια με το θέατρο ή την ποίηση. Δεν ήθελα να ξαναγυρίσω στη show biz ήθελα πιο ακραία πράγ-ματα, χρειαζόμουν την παρανομία, είχε μπει στο αίμα μου και είχε πωρώσει το είναι μου. Έχοντας μάθει τόσα χρόνια να πουλάω το κορμί μου η ανάγκη αυτή με ξαναγυρνούσε σε δρόμους επικίνδυνους, αρρωστημένους που όμως έφταναν την αδρεναλίνη μου στα ύψη.

Τότε παρουσιάστηκε η ευκαιρία της Ρόδου. Είχα πληροφορίες ότι επρόκειτο για ένα πλούσιο νησί, με γοητευτικούς άντρες, με έντονη νυχτερινή ζωή και με παράδοση στον πληρωμένο έρωτα. Πάντοτε ήθελα να είμαι η πρώτη σε όσα καταπιανόμουν και συνήθως τα κατάφερνα. Αυτό θα έκανα λοιπόν. Θα αγόραζα ένα μπορντέλο και θα γινόμουν η καλύ-τερη μετρέσα του νησιού. Η μαντάμ Νανά της επαρ-χιακής αφρόκρεμας. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Η Τζένη έξω απ' το πολυτελέστατο μπορντέλο της στη Ρόδο.

234

Κατέβηκα με πολλές αποσκευές, τους γάτους μου και όλα τα σχετικά χαρτιά που θα μου επέτρεπαν να ασκήσω το αρχαιότερο επάγγελμα για μια ακόμα φορά. Νόμιμα όμως. Έ κ α ν α 2 μήνες γ ια να διαμορφώσω το χώρο μου έτσι όπως εγώ τον ήθελα. Άρχισα να περνάω γιατρούς και σύντομα το όνομα ΤΖΕΝΗ ψιθυριζόταν από στόμα σε στόμα. Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής. Λάτρεψα το νησί από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εκεί. Αυτή η αίσθηση ότι αναπνέεις καθαρό αέρα και ξυπνάς το πρωί με τη θάλασσα δίπλα σου, δεν αναπληρώνεται με τίποτα. Το τι θαλασσινό και κακό έχω φάει τόσο καιρό στη Ρόδο δεν περιγράφεται. Ομολογώ ότι η ζωή σε μια κλειστή επαρχία με ξένισε στην αρχή. Αλλά πολύ σύντομα διαπίστωσα ότι το νησί αυτό ήταν πραγματικά κοσμοπολίτικο. Οι άνθρωποι με τη συνεχή επίδραση του τουρισμού είχαν γίνει σχεδόν Ευρωπαίοι, με ανοιχτό μυαλό, παραπάνω από το κανονικό πολλές φορές, Παρόλα αυτά που είχα ακούσει γι' αυτούς, αν κέρδιζες την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη τους, σε λάτρευαν και σε θεοποιούσαν.

Πάρα πολύ σύντομα άρχισα να κάνω φιλίες με κορίτσια και αγόρια της Ρόδου, σύχναζα στα πιο in μαγαζιά της και σχεδόν ποτέ δεν με άφηναν να πληρώσω. Εδώ που τα λέμε βέβαια ίσως προσπαθούσαν να κερδίσουν την εύνοιά μου ώστε να μην ανοίξω το στόμα μου και αρχίζω να τους

235

ξεμπροστιάζω μια και σχεδόν όλος ο αντρικός πληθυσμός της Ρόδου με είχε κατά διαστήματα επισκεφθεί. Πάντα εγώ όμως σαν άψογη επαγγελ-ματίας δεν αναφε'ρθηκα ποτέ σε προσωπικά ζητήματα και ακόμα και σε κολλητούς φίλους που ενώ ήξερα ότι ένας γνώριζε τον άλλο το έπαιζα τρελή και άλλαζα κουβέντα.

Αυτό είναι το κλειδί σε τέτοια θέματα. Να τους βγάζεις όλους τρελούς, να κάνεις ότι δεν γνωρίζεις μέχρι και να τους κοροϊδεύεις μπροστά στα μάτια τους. Ποιος; Εσύ πελάτης μου; Για τέτοια υποκρισία σας μιλώ. Εκείνο όμως που δεν συγχώρεσα ποτέ και ήμουν αυστηρή και απόλυτη ήταν το να αντιληφθώ να με σχολιάζει κάποιος ή να με θάβει σε τρίτους και να έρχεται έπειτα να ζητάει να με πληρώσει για να με πάρει και να τυγχάνει να είναι και «ψιλοπε-ρίεργος». Δεν υπήρχε περίπτωση. Κακήν κακώς τον πέταγα έξω και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο.

Στην πλειοψηφία τους οι Ροδίτες είναι πολύ καλοί εραστές και πολύ καθαροί. Ντύνονται άψογα και η υπερσεξουαλικότητά τους, τους έκανε να με επισκέπτονται αρκετά συχνά. Στην αρχή είχα πολλά προβλήματα, πώς να το πω, «τεχνικής φύσεως». Μη φανταστείτε ότι επειδή δ ιατηρούσα «σπίτι» δεχόμουν κι όλον τον κόσμο. Από τα 100 άτομα που έρχονταν πολλές φορές διάλεγα μόνο τους πενή-ντα. Τους υπόλοιπους τους παρέπεμπα στις άλλες. Μ' άρεσαν οι καθαροί, εμφανίσιμοι, με σωστή

236

προσέγγιση και όχι απαραίτητα πάντα νέοι αρκεί να ήταν του γούστου μου. Γι' αυτό το λόγο είχα πολλές φορές διαπληκτισμούς με υποψήφιους πελά-τες που σο'ονει και καλά ήθελαν να έχουν επαφή μαζί μου. Ατάκα που με εκνεύριζε; Είσαι πόρνη και δεν έχεις το δικαίωμα να διαλέγεις! Απάντηση δική μου (Σίγουρα δεν πρόκειται να πω αυτό που λέει ηΝτε-νίση στη «Θεοδώρα», δηλαδή ότι οι πόρνες δεν έχουν ψυχή;). Εγώ απεναντίας έλεγα με κυνικό ύφος και όσο πιο σνομπ γινόταν: «Ο πελάτης έπαψε να έχει το πάνω χέρι με την ανακάλυψη του προφυλα-κτικού!» Σέκος το μπαλαμό. Όποιος δεν έπαιρνε από λόγια έφευγε με σπασμένο κεφάλι, με τη συνο-δεία της Αστυνομίας, ή με την πόρτα κατάμουτρα. Αργότερα προσέλαβα και security! Η αλήθεια να λέγεται!

Η Ασφάλεια ερχόταν πάντα σαν την καλούσα και άμεσα τα παιδιά της Αστυνομίας Ρόδου είναι τα πιο καλά παιδιά που έχω γνωρίσει για να είμαι ειλι-κρινής. Η δε γραμματεία, πάντοτε τυπική και άψογη ό,τι κι αν χρειαζόμουν. Μόνο στην αρχή που πρω-τοκατέβηκα με επισκέφτηκε ένας της Δίωξης Ναρ-κωτικών ο Δ.Θ. και με έβγαλε για φαγητό όπου έξω από τα δόντια μου πρότεινε να γίνω καρφί του και να του αναφέρω ότι γινόταν στην Παλιά Πόλη. Τον διαολόστειλα και την επομένη κατέβηκα στο διοι-κητή και του τα είπα χαρτί και καλαμάρι. Ο Δ.Θ. δεν με ξαναενόχλησε. Μετά από καιρό είδα στις

237

ειδήσεις ένα ναρκομανή που έβγαινε δημόσια και κατηγορούσε για ξυλοδαρμό και παράνομη εισβολή στο σπίτι του ενός της Δίωξης Ναρκωτικών. Μαντέψτε το όνομά του, Δ.Θ. Έγινε ολόκληρο σού-σουρο στις εφημερίδες και στα νέα των δελτίων, και απ' ό,τι ξέρω ο Δ.Θ. κατηγορείται και για άλλες τέτοιου είδους βαρβαρότητες. Κατά τ' άλλα τα υπόλοιπα παιδιά ήταν φοβερά και τους περισσότε-ρους απ' αυτούς τους γνώριζα προσωπικά ή είχα φιλικές σχέσεις με τις γυναίκες ή τις κοπελιές τους.

Συγχρόνως γνωστά μαγαζιά της Ρόδου διοργά-νωναν επιδείξεις μόδας και πάντοτε ήμουν η ηγέρια αυτών. Όταν σας λέω ότι όντως μερικές φορές η κοινωνία είναι ανεκτική, στην περίπτωση της Ρόδου παραήταν. Ενώ όλοι γνώριζαν ότι ήμουν πρώην άντρας και τώρα πόρνη του νησιού με αγκάλιασαν με ιδιαίτερη θέρμη, έγινα απαραίτητο πρόσωπο στις εκδηλώσεις και τις παρέες και μπήκα στα καλύτερα σπίτια του, ενώ οι προσωπικότητες αναφέρονταν σε μένα με εκτίμηση.

Τώρα θα μου πείτε τι έπρεπε να κάνουν, να σε λιθοβολήσουν; Ό χ ι βρε παιδί μου, αλλά υπήρχαν στιγμές που σοκαριζόμουν ακόμα κι εγώ. Σε κοσμι-κούς κύκλους να με συστήνει ο πατέρας στο γιο, η μητέρα στην αδελφή της, ο φίλος στο αφεντικό και πολύ σύντομα ανακηρύχθηκα μασκότ του όμορφου αυτού ακριτικού νησιού. Με καλούσαν σε γεύματα, εκδρομές, ενώ κατά διαστήματα κι ανάλογα με τις

238

ορέξεις μου δοΰλευα και σε club ως bar woman. Θέλω να πιστεύω ότι ήμουν τόσο δημοφιλής εκεί

επειδή ήδη ήμουν διάσημη από περιοδικά και σαν celebrity στην Αθήνα γιατί διαφορετικά αν πιστέψω ότι εγκάρδια και απλόχερα μου έδιναν τη φιλία, την αγάπη, την στοργή τους έτσι θα πρέπει να μιλήσω για τους καλύτερους ανθρώπους του κόσμου, τους πιο αντιρατσιστές και εκείνους με το πιο ανοιχτό μυαλό. Λέτε νά 'ναι έτσι;

Από τις πρώτες μέρες στη Ρόδο οι υπόλοιπες ντά-νες δεν με έβλεπαν με καλό μάτι. Τις ενοχλούσε αυτός ο σνομπισμός μου, αυτή η περηφάνια που με διακατείχε κι ενώ εκείνες ήταν κλίκα και είχαν γκε-τοποιηθεί, άφριζαν που ούτε τις έκανα παρέα, αλλά συγχρόνως ήμουν και η σταρ στο νησί και είχα μπει σε κύκλους που εκείνες ούτε στο όνειρο τους δεν θα 'βλεπαν. Άρχισαν τότε να με κοντράρουν άγρια, έστελναν πληρωμένα λαϊκότσολα να μου κάνουν φασαρίες, ή πετούσαν στην πόρτα μου ακαθαρσίες και πέτρες. Ποιος με είδε και δεν με φοβήθηκε τότε. Έγ ινα έγκλημα. Άνοιγα τα παράθυρα και για τις δε χειρουργημένες φοόναζα «πηγαίνετε στους μπε-τατζήδες κωλότσολα να σας βάλουν κανένα κωλο-δάχτυλο» για τις γριές «να φύγουν οι πουρές, να έρθουν νιές» και για τις φυσιολογικές γυναίκες γκά-ριζα «βρε σάπια βρωμόμουνα που ζέχνετε ψαρίλα, μη μ' αναγκάσετε να τους παίρνω όλους γιατί θα φύγετε άσεφτες».

239

ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ! Δεν τόλμησαν να με ξαναενοχλή-σουν. Η μόνη που δεν έλεγε να το βάλει κάτω ήταν η Σ. μία βλάχα 40άρα που όποιον πελάτη έβλεπε να μπαίνει του φώναζε: «Πάλι στην τραβιχτί πας;» (Εννοούσε τραβεστί). Μια, δυο, τρεις, βγαίνω κι εγώ έξω, πιάνω το λάστιχο που πότιζε και την κάνω κατάμαυρη. Να σου κι η ασφάλεια, καταλήξαμε στο τμήμα. Αυτή είχε την εντύπωση ότι θα μου κάνει μήνυση και θα φύγει. Έ λ α όμως που πίσω έχει η αχλάδα την ουρά! Της έκανα κι εγώ μήνυση που με αποκάλεσε τραβεστί μια και από το νόμο απ' τη στιγμή που έχω χαρτιά γυναικεία και αντρούτσος να 'μουνα μπορώ να μηνύσω τον οποιονδήποτε προσβάλει τη γενετήσια φύση μου για δυσφήμιση. Τάβλα η βλάχα! Μείναμε όλο το βράδυ σε κελί και το πρωί αποσύραμε και οι δυο τις μηνύσεις μια και δεν είχαμε όρεξη να τρέχουμε στον Εισαγγελέα, που παρεμπιπτόντως ήταν ο Σακελλαρόπουλος (πριν τον γνωρίσω).

Στα τέλη του 1995 είχα κάνει αρκετούς μόνιμους πελάτες και μπορώ να πω ότι δούλευα με κλειστή πόρτα και μόνο με ραντεβού. Οι δουλειές πήγαι-ναν καλά και αποφάσισα να αλλάξω για μια ακόμα φορά αυτοκίνητο. Αγόρασα την Ζ3 της BMW και ενθουσιασμένη μ' αυτό το καταπληκτικό αμάξι, γυρνοβολούσα από χωριό σε χωριό της Ρόδου απολαμβάνοντάς το.

240

Τον τραγουδιστή της νεολαίας τον γνώρισα στη Ρόδο όταν ακόμα ήταν άσημος και έβγαζε τα προς το ζην σε β' διαλογής μπουζουγλερί του νησιού. Με επισκεπτόταν τακτικά στο μπορντέλο μου στη Ρόδο και στο σεξ θα έλεγα ήταν αρκετά καλός με αρκετές όμως ανασφάλειες όσον αφορά το γυναικείο φύλο. Μου έλεγε διαρκώς ότι τα κοριτσάκια που από τότε τον πολιορκούσαν δεν τον γέμιζαν καθόλου και ότι είχε μια αδυναμία στις μεγαλύτερες γυναίκες. Τελείωνε αρκετά γρήγορα και δεν είχε ανωμαλίες του τύπου κωλοδάχτυλο.

Σήμερα που είναι ίνδαλμα χιλιάδων νεολαίων είναι εξίσου προσγειωμένος όπως τότε και αυτό με χαροποιεί γιατί δεν καβάλησε καλάμι. Ευτυχώς για αυτόν άφησε πίσω όμως την καρακίτς εμφάνιση με το μαλλί δαχτυλίδι. Δεν ψήλωσε καθόλου πάντως.

Με τον ποδοσφαιριστή της Ρόδου (τάδε) βλεπό-μασταν συχνά στα clubs της Ρόδου και καμιά φορά μιλούσαμε κιόλας. Σύχναζε και στο Ιταλικό για καφέ και τον γούσταρα αφάνταστα γιατί ήταν εκτός από όμορφο παλικάρι, καλοντυμένος και με τρόπους καθόλου βλάχικους όπως άλλοι ποδοσφαιριστές της Ρόδου. Τον είχα εξιδανικεύσει επειδή τον έβλεπα διαρκώς να κυκλοφορεί με ωραία κορίτσια και είχε τη φήμη καρδιοκατακτητή.

Έ ν α βράδυ λοιπόν που έφευγα από το club με το Ζ3 με ακολούθησε μαζί με ένα φίλο του εξίσου γνωστό ποδοσφαιριστή. Τους πήγα στο σπίτι μου

241

και αφού ήπιαμε μερικά ποτά ακόμα αρχίσαμε να επιδιδόμαστε σε ακατονόμαστες και ακόλαστες πράξε ι ς . Με καύλωνε και μόνο η ε ικόνα δυο καλογυμνασμένων ανδρικών κορμιών πάνω στο κρεβάτι μου. Σας πληροφορώ ότι τα κάναμε όλα. Τους έβαλα και αλληλοτσιμπουκώθηκαν και γάμησε ο ένας τον άλλον ενώ εγώ αυνανιζόμουν. Είχα έναν από τους εντονότερους οργασμούς της ζωής μου.

Εκ των υστέρων έμαθα ότι γαμιόντουσαν και με τον προπονητή της αντίπαλης ομάδας.

Το γνωστό επιχειρηματία που έχει επεκταθεί και εκτός Ρόδου τον είχα τακτικό πελάτη στο διαμέρι-σμά μου και μάλιστα μου χορηγούσε και κοκαΐνη. Μου έφερνε πάντα μαζί του ένα νεαρό που τον έβαζε και του έπαιρνε πίπα. Εγώ γαμούσα με δονητή και τον επιχειρηματία και τον νεαρό. Με παραξέ-νευε βέβαια που δεν πηδιόντουσαν μαζί, αλλά τον ψεύτικο πούτσο τον έχαφταν. Άβυσσος η ανωμαλία του άνδρα αγάπη μου...

Στην πορεία των χρόνων μου εκμυστηρεύτηκαν ότι ο τάδε επιχειρηματίας ήταν θείος και ο νεαρός ανιψιός. Δεν τους ξαναπήρα. Σιχάθηκα. Ήταν πολύ extreme ακόμα και για μια Τζένη.

Τον πολιτικό τάδε τον έβλεπα στην τηλεόραση τακτικά. Κατέβαινε στη Ρόδο πού και πού για ευνόητους λόγους. Έστελνε τον σωφέρ του και με μετέφερε σε μεγάλο ξενοδοχείο του νησιού όπου από διπλανή πόρτα μεταφερόμουν στη σουίτα του.

242

Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες αλλά σας λέω μόνο το εξής. Στο κρεβάτι ένας από τους σεκιουρι-τάδες του γαμούσε και εμένα και αυτόν. Στο καυλί του πολιτικού υπήρχε μια μεγάλη ελιά.... Κρατά ακόμα τους ίδιους σεκιουριτάδες.

Από καιρό με φλέρταρε ο Κ.Τ. ένας μπασκε-τμπολίστας της ομάδας του Ιαλυσσοΰ και αποφά-σισα να ενδώσω μιας και ήταν ωραίο παιδί και κορμάρα. Περάσαμε λίγες εβδομάδες μαζί αλλά σύντομα τον σούταρα γιατί έμαθα από άλλες ότι ήταν πελάτης στα μπορντέλα και έκανε καμάκι σε όλες προσπαθώντας να τις πιάσει γκόμενες.

243

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13

Υπόθεση Γιώργος Σακελλαρόπουλος

Σε γενικές γραμμές ήμουν πολΰ δΰσκολη να κάνω δεσμό. Ήμουν φοβερά αυταρχική, εγω-

ίστρια, δεν ήθελα να καταπιέζομαι από κανέναν, αλλά συγχρόνως επειδή ήμουν και πολυέξοδη και είχα μάθει μάλλον σε συνοδοΰς με χοντρά πακέτα. Έψαχνα τελικά για άντρες από επιχειρηματίες και πάνω. Μην ξεχνάτε ότι αν δεν βρίσκεις την αγάπη την πραγματική που θα σε τυφλώσει και δεν θα σε ενδιαφέρουν τα υλικά πράγματα τουλάχιστον βρες κάποιον που θα ικανοποιεί όλες τις ανάγκες σου. Αυτή ήταν η θεωρία μου και χάρις σ' αυτήν επιζούσα τόσα χρόνια.

244

Και τότε μπήκε στη ζωή μου ο Γιώργος Σακελλα-ρόπουλος. Ο Εισαγγελέας της Ρόδου. Ο άνθρωπος που χάρις στην αγάπη του για μένα, θα τάραζε το πανελλήνιο. Η ιστορία αγάπης, η ολέθρια σχέση, όπως την απεκάλεσαν τα καθημερινά δελτία ειδή-σεων του Σκάι , ο έρωτας που μονοπώλησε τα κεντρικά δελτία ειδήσεων όλων των τηλεοπτικών σταθμών της Ελλάδος.

Ο Γιώργος Σακελλαρόπουλος που με έμαθε να σέβομαι τον εαυτό μου ανύψωσε το δείκτη νοημο-σύνης μου, αύξησε τις καταθέσεις μου, και στο τέλος απειλώντας την προσωπική μου ελευθερία χάρις στη δική του αυτοπροβολή, τον κυκλοθυμισμό του, την αφόρητη ζήλια που τον τύφλωνε, κατέληξε σε φιάσκο και ρόμπα για τα τηλεοπτικά παράθυρα. Εκτοξεύοντας εμένα στα ύψη και ρίχνοντάς τον εκείνον, έπειτα από την απόφασή μου να τον εγκαταλείψω, στις αγκαλιές τυχαίων τραβεστί και περιθωριακών μάνατζερ.

Τζένη Χειλουόάκη - Γιώργος Σακελλαρόπονλος.

246

α. Το γράμμα που δεν έστειλα ποτέ

Στον άνθρωπο που δεν ήξερε πότε έπρεπε να σταματήσει, που σε μια συνέντευξη δήλωνε ότι δεν βρέθηκε άνθρωπος να τον σέρνει σαν σκυλάκι, ενώ στο εξώφυλλο του ίδιου σκανδαλοθηρικού περιοδι-κού ανέφερε «Ήμουν το σκυλάκι της Τζένης» και κατέληξε στο ειλικρινές σχόλιο αλλά για έναν άνθρωπο του επιπέδου του απαράδεκτο «Τράβηξα μαλακία στα 22 μου».

Στον Γιώργο που δεν έχασε τη δουλειά του εξαι-τίας μου, αλλά έπεσε σε μια εποχή που έψαχναν για αποδιοπομπαίους τράγους στο δικαστικό και εισαγγελικό σώμα. Στο πειθαρχικό δικαστήριο που του γινόταν στον ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ απέφυγαν να τον δικάσουν «κεκλεισμένων των θυρών». Φυσικά δεν διέλυσε την οικογένειά του για χάρη μου μια και αυτή είχε τυπικά διαλυθεί πολύ πριν με γνωρίσει, μια και όπως μου δήλωνε είχαν πάψει να αγαπιούνται με τη σύζυγο του.

Καημένε Γιώργο μου, εσύ που βλέποντας ότι με χάνεις έκανες σπασμωδικές ενέργειες και με έδιω-χνες ακόμα πιο μακριά σου. Εσύ, με την ευάλωτη καρδιά, το φοβερό μυαλό, την ασχημούλικη μουρίτσα, τις πολλές ιδιοτροπίες. Που είχες την

247

ατυχία να γνωρίσεις και να ερωτευτείς την Τζένη Χειλουόάκη. Την εγκληματική γυναίκα, τη γυναίκα αράχνη, την μοιραία γυναίκα της ζωής σου, όπως με αποκαλούσες. Κι έχασες!

Άραγε θα μπορούσες ποτέ να με κερδίσεις; Τελικά μάλλον όχι. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ήμουν η Τζένη Χειλουόάκη! Ένας άντρας που έγινε γυναίκα έστω, νόμος δικαίου, και έπειτα πόρνη πολυτελείας. Κι οι πόρνες αυτές, Γιώργο μου, δεν αγαπούν. Απλά φλερ-τάρουν, παίζουν, υποκρίνονται. Έτσι έχουν μάθει για να επιζούν. Κι εγώ ήθελα τη ζωή και πατούσα επί πτωμάτων για να τη ζήσω, γιατί αλλιώς η ίδια η κοινωνία θα με κατέστρεφε. Δεν ήθελα να είμαι ακόμη μια πόρνη του πεζοδρομίου και σκλήρυνα, και αγρίεψα, και έπαιξα ηθοποιία εκεί που χρεια-ζόταν. Και επέζησα. Και έγινα μύθος. Ένα cult.

Εσύ που έκανες το λάθος να προσπαθήσεις να με αποτραβήξεις από τους φίλους μου, το μόντελινγκ, τη συγγραφή του βιβλίου μου, τα κλικ των φωτο-γράφων μόδας ξεχνώντας ότι αυτά με έτρεφαν. Προ-σπάθησες να γίνεις το αφεντικό, ξεχνώντας ότι αν ήθελα πελάτη και μπορντέλο ήξερα πού να τα βρω. Εξάλλου δεν με πλήρωνες δα και τόσα ώστε να γίνω πρόθυμη γκέισά σου. Και φυσικά ήξερες ότι δεν σ' αγαπούσα. Σου έφτανε μόνο να είμαι δίπλα σου.

248

Αυτή δεν ήταν η συμφωνία; Σε παρέπεμψα εγώ η «πλανεύτρα» στη μητέρα σου που κατά τ' άλλα βρίσκω αξιοπρεπέστατη έστω αν και γι' αυτήν «δεν θέλω να υπάρχει» όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξη της, στη γυναίκα σου που θεωρώ αρκετά έξυπνη να μην εκτεθεί καθόλου στο φακό. Μήπως όμως αυτό σήμαινε αδιαφορία κι όχι υπερηφάνεια;

Εγώ κι εσύ μόνο ξέρουμε την αλήθεια, έτσι δεν είναι; Και τέλος στους ανύπαρκτους φίλους σου που πάντα θα βρίσκονται δίπλα σου είτε για τα χρήματά σου, ή θα σε κυνηγούν απλά και μόνο για να τους δοθεί η ευκαιρία να φωτογραφηθούν δίπλα σου; Αν και σύντομα δεν θα φλασάρει κανείς ούτε εσένα. Τα 15λεπτα της δημοσιότητάς σου έληξαν. Εκτός κι αν κάνεις πάλι κάτι που θα προκαλέσει, όπως οι τελευ-ταίες σου εμφανίσεις με την τρανς των μπορντέλων της Φυλής Α.Γ. και τον μάνατζερ των πληρωμένων στριπσόους Σ. Ρ.

Μα καλά είναι αλήθεια ότι σε αντιπροσωπεύει αυτός ο τριτοκοσμικός και αυτός θα σε οδηγήσει στη δικαίωση μέσω του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου; Τόσο έχεις αποπροσανατολιστεί που δεν ξέρεις να ξεχω-ρίζεις πια τους μυθομανείς και λαϊκοζογκλέρ της ζωής σου; Τι να πω δε για τη δίμετρη μπετατζού που επέλεξες αυτή τη φορά; «Αυτήν» σου πάσαρε ο Σ.Ρ.

249

«αυτήν» υπέμεινες. Θεωρεί φυσικά καλύτερο ποι-ητή τον «Μπετόβεν» και μιλά «αράπικα», ενώ για εκείνη το Σαιν Μόριτζ προφέρεται «Μόρις». Καλά βρε δύστυχε, είπαμε να το παίζεις επαναστάτης αλλά όχι και δάσκαλος εκμάθησης Ελληνικής γλώσσας και κοινωνικής αγωγής! Μήπως πρέπει να φτάσεις στα άκρα; Αλλά έτσι θα κάνεις εμένα ακόμα πιο διάσημη. Από το Associated Press και το CNN ίσως στο παλάτι του Μπάκινχαμ.

Ελπίζω μόνο να μην κάνεις κάτι αυτοκαταστρο-φικό ή σε κάποιον άλλο βυθίζοντάς τον εαυτό σου στα άκρα. Μην ξεχνάς ότι έπαψες να είσαι πολίτης υπεράνω υποψίας. Ιδίως τώρα. Μην τα παίρνεις τοις μετρητοίς, όσα λέω. After all, μπορεί να υποκρίνομαι.

Υπογραφή Τζένη, όπως λέμε Bitch.

252

β. Η πρώτη γνωριμία

Ας τα πάρω απ' την αρχή όμως. Βυθίζομαι στις σκέψεις μου και γυρνώ πίσω... πίσω στη Ρόδο... καλοκαίρι 1995.

Είχα μάθει ότι η Ασφάλεια θα έκανε έφοδο στα «σπίτια» για να μας δει από κοντά και να μας κάνει τυχόν παρατηρήσεις εάν εθεωρείτο απαραίτητο. Από ό,τι μου είπες εκ των υστέρων είχατε αποφα-σίσει αυτή την ξαφνική επίσκεψη κατόπιν συζητή-σεων που είχατε για μένα με τους αστυνομικούς, οι οποίοι σου είχαν αναφέρει ότι η Τζένη Χειλουδάκη, η γνωστή τρανς, δούλευε στη Ρόδο κι ότι ήμουν τόσο όμορφη που δεν φαινόμουν καν για πρώην αγόρι. Εσύ έκθαμβος απ' αυτά που άκουγες, τους προέ-τρεψες σ' αυτή την επιθεώρηση θέλοντας να με δεις κι από κοντά. Έπαιζες με τη μοίρα σου γλυκέ μου!!!

Μπαίνοντάς στο πολυτελές σπίτι μου, αντίκρισες εμένα το θεσπέσιο άγγελο, όπως μου είπες αργό-τερα, ντυμένη στ' άσπρα εσώρουχά μου, μαυρισμένη από τον ήλιο, εμένα που έμελλε να ταρακουνήσω το είναι σου. Θα αντιγράψω κάτι από το Down Town που έδωσες συνέντευξη για να καταγράψω τα αισθή-ματά σου εκείνη την πρώτη στιγμή. «Ομολογώ ότι μόλις είδα αυτόν το θεσπέσιο Άγγελο, μ' έπιασε ταχυπαλμία, κάτι που είχε να μου συμβεί από την εφηβεία, σφίχτηκε το στομάχι μου, κόπηκαν τα πόδια μου, π α ρ α λ ί γ ο να λυγ ίσω στα σκαλιά ε π ά ν ω .

253

Προσπαθούσα να ανακτήσω τη μιλιά μου, φοβό-μουν ότι θ' αρχίσω νατραυλίζω. Από κει άρχισε......

Την ώρα που φεύγατε από το χώρο μου και αφού με είχατε επιπλήξει για κάποιες ατασθαλίες, γύρι-σες το κεφάλι σου πίσω και με κοίταξες. Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκε απόλυτα φυσιολογικό. Μετά όμως...

Μια βδομάδα αργότερα με επισκέφτηκες μαζί με το φίλο σου Δ.Ρ. το δικηγόρο. Εγώ έπαθα σοκ όταν ζήτησες να μπεις σαν πελάτης στο δωμάτιο. Από την άλλη, η τιμή που μου έκανες ήταν μεγάλη. Θα κατέγραφα έναν ακόμα από το σώμα της δικαιο-σύνης στην ατζέντα μου. Μπαίνοντας στο δωμάτιο για να σε εξυπηρετήσω σε βρήκα ντυμένο με το μπεζ το κομψό κουστούμι σου και μουσκεμένο στον ιδρώτα. Έτρεμες και μόνο στην ιδέα μου, ενώ έχο-ντας χάσει τη μιλιά σου περίμενες εμένα να κάνω το πρώτο βήμα. «Δεν θα γδυθείς;» σε ρώτησα. «Καλύτερα όχι,» μου απάντησες. «Θα 'θελα να σε γνωρίσω καλύτερα. Δεν ήρθα για να κάνω έρωτα μαζί σου, αλλά για να σου μιλήσω». Σε ρώτησα τότε αν ήσουν παντρεμένος και μου απάντησες, ναι. Σε ρώτησα αν έχεις ξανακάνει κάτι τέτοιο, ή αν απα-τούσες συχνά τη γυναίκα σου. Μου απάντησες αυστηρά, όχι. Σε πίστεψα. Ήταν εμφανές. Έβγα-λες από την τσέπη σου χρήματα «για το χρόνο που χάνεις» μου είπες και έβγαλες το σακάκι σου για να αισθανθείς πιο άνετα. Αρχίσαμε κουβέντα περί

254

ανέμων και υδάτων και ακούγοντας ότι έχουν μαζευ-τεί πελάτες έξω σου είπα ότι έπρεπε να φύγεις. Ο χρόνος σου είχε τελειώσει. Απελπισμένος εσύ λες, και σε έτρεφε η παρουσία μου, μου πρότεινες να με πληρώσεις παραπάνω. Σου είπα όχι, είχα αρχί-σει να ασφυκτιώ μαζί σου, ανέκαθεν ένιωθα μια απέχθεια για τους πρωτάρηδες! Σου χάιδεψα τα μαλλιά λέγοντάς σου ότι δεν ταιριάζουν τέτοια μέρη στο χαρακτήρα σου, και αφήνοντας το δωμάτιο σε καληνύχτισα. Πίστεψα ότι δεν θα σε ξανάβλεπα. Πόσο λάθος είχα κάνει στην εκτίμησή μου....

Πέρασε μία εβδομάδα ακόμη, και αυτή τη φορά, διέσχιζες μόνος σου την πόρτα μου. Χωρίς τη μαρ-τυρία του φίλου σου, ο οποίος παρεμπιπτόντως με είχε επισκεφτεί λίγες μέρες πιο πριν. «Τι έγινε; Αποφάσισες να γίνεις πιο τολμηρός;» σε ειρωνεύ-τηκα. «Θα προσπαθήσω», ανταπάντησες. Μπήκες στο δωμάτιο, και άρχισα να σε γδύνω ενώ έβλεπα για πρώτη φορά το κοκαλιάρικο άτριχο σώμα σου. Καημενούλη μου, το μικρό πουλάκι σου είχε σχε-δόν εξαφανιστεί απ' το κόμπλεξ της γύμνιας σου, και η σκέψη μόνο ότι έπρεπε να προσπαθήσω πολύ, με εκνεύριζε. Μου ζήτησες συγγνώμη και ντύθηκες βιαστικά, βλέποντας ότι δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρεις τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι πάντα μία ωραία γυναίκα δεν σεξουαλίζει εύκολα κάποιον άντρα, γιατί ο άντρας φοβάται την κοροϊδία και τη σύγκριση, ενώ συγχρόνως πρέπει να προσπαθήσει

255

πολύ μπροστά στα μάτια της. Ενώ μια άσχημη γυναίκα συνήθως κάνει τον άντρα να αισθάνεται πιο βολικά. Γι' αυτό βέβαια και υπάρχουν πολύ σαβουρογάμηδες και τερατόφιλοι. Φυσικά ισχύει και το vice versus. Ντροπιασμένος έκανες να με πλη-ρώσεις. Δεν δέχτηκα τα χρήματά σου.

Ήρθαν τα Χριστούγεννα και εγώ διασκέδαζα με την παρέα μου στο Versus της Ρόδου, όταν μπήκατε ένοπλοι για τυπικό έλεγχο κατά των ναρκωτικών. Τα μάτια σου έπεσαν πάνω μου και διέταξες άμεση αναχώρηση. Άντε, έκανα κι ένα καλό στους παρευ-ρισκόμενους. Συνεχίσαμε τη διασκέδασή μας ενώ αναρωτιόμουν τι είδους άνθρωπος είσαι. Θα το ανα-κάλυπτα ένα μήνα αργότερα, 7 Ιανουαρίου στη γιορτή μου. Έλαβα την κάρτα σου με τις 100.000 δραχμές μέσα καθώς και τις ευχές σου για την ονο-μαστική μου εορτή. Α, ώστε είχες ψάξει για μένα στους φακέλους της Ασφάλειας, για να ανακαλύ-ψεις ότι Ιιοάννα ήταν το πραγματικό μου όνομα. Στην κάρτα επίσης έγραφες το τηλέφωνο του γρα-φείου σου. Σε πήρα και σε ευχαρίστησα ενώ αρνή-θηκα την πρότασή σου να έρθεις να τα πούμε από κοντά.

Φεβρουάριος 21. Στα γενέθλιά μου, έστειλες ένα γουνάκι απ' τη Max Mara. Σε ξαναπήρα τηλέφωνο και σ' ευχαρίστησα. Σε προσκάλεσα δε στην επί-δειξη μόδας με την Μάνια Ντέλου που θα λάμβανε μέρος σε γνωστό club. Μετά την επίδειξη εσύ, εγώ,

256

η Μάνια και ο ιδιοκτήτης της μπουτίκ πήγαμε και δειπνήοαμε στο Escargot. Τότε ήταν που έβγαλες το Rolex σου το Daytona και μου το φόρεσες λέγο-ντας μου ότι ήταν δώρο του πατέρα σου απ' το 1971. Ήθελες πολΰ να το κάνω δικό μου. Η Μάνια μου χαμογέλασε και εγώ πια κατάλαβα ότι ήσουν πολΰ τσιμπημένος μαζί μου.

Την επόμενη όλη η Ρόδος είχε βουίξει. Ο Εισαγ-γελέας δείπνησε με την Τζένη. Άνθρωποι στο δρόμο με πλησίαζαν να με ρωτήσουν αν ήταν αλήθεια κι εσένα στα 'χαν πρήξει στο γραφείο από γραμμα-τείς μέχρι δικηγόρους και αστυνομικούς. Και τότε με πήρες τηλέφωνο και μου έκλεισες ραντεβού γιατί ήθελες να μου μιλήσεις. Ήταν η μόνη στιγμή που σκέφτηκες με τη λογική κι όχι με την καρδιά σου. Με δάκρυα στα μάτια μού είπες ότι ήσουν ερωτευ-μένος μαζί μου, αλλά επειδή θα ήταν καταστροφική κι αδιανόητη η σχέση αυτή, αποφάσισες να τη στα-ματήσεις πριν αυτή αρχίσει. Σκουπίζοντάς σου τα δάκρυα συμφώνησα μαζί σου και σε καληνύχτισα. Έτσι απλά και περήφανα όπως μου είπες έπειτα. Εξάλλου για μένα δεν σήμαινες τίποτα. Και στο είχα τονίσει αυτό. Με συγκινούσε μόνο ο τίτλος σου και τίποτα άλλο. Πιστεύοντας ότι ήταν η τελευταία φορά που σε έβλεπα, σου είπα αντίο και έφυγα. Για άλλη μια φορά θα με διέψευδες.

Τρεις μέρες αργότερα με πήρες τηλέφωνο, και μην παίρνοντας ανάσα, μου ανακοίνωνες ότι δεν σε ενδιέφερε πια τι θα έλεγε η κοινωνία, ο κόσμος

257

όλος, αρκεί να είσαι δίπλα μου. Δήλωνες βαθιά ερωτευμε'νος, ξέροντας ότι παιζόταν η καριέρα σου, η οικογένειά σου και η ψυχική και πνευματική σου ηρεμία. Είχες τυφλωθεί αγαπημένε και δεν σε σταματούσε τίποτα. Εγώ αφοΰ είχα ξεκαθαρίσει τη θέση μου έμελλε να παίξω το ρόλο μου όπως έπρεπε. Μέχρι και σήμερα!

Αρχίσαμε να κυκλοφορούμε ανοιχτά σ' όλη τη Ρόδο, από ταβέρνα σε ταβέρνα, καφέ και μπαρ, club και ρεστοράν. Πάντα όμως στα καλύτερα. Ομολογώ ότι είσαι άψογος, τζέντλεμαν! Πάντα ήξερες να μου φέρεσαι ιπποτικά και να ανεβάζεις τη δημοτικότητά μου στα ύψη. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγαμε στο «Ιταλικό» το πιο σικ και το πιο in καφέ της πόλης. Μου άνοιξες την πόρτα και μπαίνοντας εγώ με ύφος και τουπέ, έκανα τους θαμώνες να χάσουν τη μιλιά τους για ένα πεντάλε-πτο. Θεέ μου πόσο γελοίο μου φαινόταν. Καθίσαμε στο τραπέζι ενώ με την άκρη του ματιού μου διέ-κρινα την αμηχανία και τα ανοιγμένα στόματα των γύρω μας. Από το Διοικητή της Ασφάλειας μέχρι το Δήμαρχο.

Κάτι τέτοιες στιγμές σε λάτρευα. Έκανες τους πάντες να σε μισούν και ενδόμυχα να σε ζηλεύουν. Τους ξεμπρόστιαζες όλους με τις ενέργειές σου και τους πετούσες κατάμουτρα την υποκρισία τους και την ψευτιά τους. Σε άκουγα σχεδόν να τους λες: «Μαλάκες όλοι την πληρώνετε για να την πάρετε,

258

αλλά μόνο εγώ ε'χω τη δύναμη και τα κότσια να την κυκλοφορήσω, όχι σαν δήθεν γνωστός όπως μέχρι τώρα της κάνατε αλλά σαν εραστής της». Άσχετα αν αυτό δεν ίσχυε ακόμα. Δεν ήσουν ακόμα ερα-στής μου. Και θα το απέφευγα έντεχνα για όσο καιρό μπορούσα. Ήξερα το παιχνίδι του έρωτα και θα το έπαιζα σωστά.

Το βράδυ δούλευα μέχρι τις 10-11 και πάντοτε έπειτα συναντιόμασταν και δειπνούσαμε και έπειτα μέχρι τα ξημερώματα διασκεδάζαμε. Σε ρωτούσα η γυναίκα σου τι λέει για τη διαρκή απουσία σου κι εσύ απαντούσες ότι η Νικολέτα γνωρίζει πως κινού-μαι υπηρεσιακά για λόγους ευνόητους της δίωξης της Ασφάλειας, κι έτσι εγώ δεν ξαναανέφερα το θέμα. Η αλήθεια είναι ότι ξόδευες περιουσίες για μένα, είχα ό,τι σου ζητούσα. Φυσικά τις περισσό-τερες φορές δεν σε άφηναν να πληρώσεις στα club. Εκείνο που μου φαινόταν περίεργο είναι ότι σιγά σιγά η κοινωνία της Ρόδου το δέχτηκε και αυτό. Άρχισαν να με ρωτούν στο δρόμο, όταν δεν σε έβλε-παν μαζί μου. «Ο Γιώργος πού είναι σήμερα; Γιατί δεν είστε μαζί;» Με τον καιρό βγαίναμε και με άλλες παρέες, μας καλούσαν σε πάρτι, σε γνωστά σπίτια και κάποια στιγμή όντως άρχισα να αναρωτιέμαι αν είσαι αλήθεια παντρεμένος. Και σε ροκησα για τελευταία φορά να μου πεις την αλήθεια. Γιατί η γυναίκα σου δεν είχε μάθει τίποτε. Ήταν δυνατόν να κυκλοφορούμε μαζί και να μην της είχαν πει τίποτα οι φίλες της, οι φίλοι σου, έστω ένα ανώνυμο

259

τηλεφώνημα; Απ' τη δουλειά σου πάλι δεν σου είχαν δημιουργήσει κανένα πρόβλημα; Εσύ μου απαντούσες ότι όντως ήσουν παντρεμε'νος, με ένα μικρό κοριτσάκι λίγων μηνών, η σύζυγος σου δεν είχε μάθει τίποτε γ ιατ ί ήταν κλεισμένη και αφοσιωμένη στο παιδί, κανείς δεν τολμούσε να πει τίποτε γιατί ήταν ένα θέμα που ενσ> κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα κανένας δεν τολμούσε να το φωνάξε ι ή απλά άλλες φορές μου έλεγες ότι πίστευαν ότι η σχέση μας ήταν επαγγελματική δηλαδή με χρησιμοποιούσε η Ε ισαγγελ ία γ ια πληροφοριοδότη (χα! μια σύγχρονη ΜΑΤΑΧΑΡΙ). Όσο για τη δουλειά σου όλοι σε λάτρευαν και εσένα και το αντικείμενο της δουλειάς σου γι' αυτό και το επικροτούσαν κρυφά ή φανερά ορισμένοι. Για το γάμο σου δε, ήσουν αποφασισμένος να χωρίσεις αφού δεν αγαπούσες πια τη γυναίκα σου. Απλά θα φρόντιζες για 5-6 μήνες για τυπικούς λόγους να μείνεις δίπλα στην κόρη σου και έπειτα θα κινούσες διαδικασία διαζυγίου.

Ανεξάρτητα από εμένα, μου έλεγες, θα χώριζες έστω κι αν τελικά η σχέση μας δεν κατέληγε πουθενά. Ήσουν τυφλά ερωτευμένος μαζί μου. Αρχισες να ενοχλείσαι από τη δουλειά και αφή-νιαζες που επαγγελματικά άφηνα τους άλλους να πλαγιάζουν μαζί μου, ενώ εσένα δεν σε άφηνα να με πλησιάσεις. Αυτό σε τρέλαινε και έφτανε τον πόθο σου για μένα στα ύψη...

260

γ. Η ακριβότερη βίζιτα της ζωής μου Το ταξίδι στην Ελβετία

Και φτάνουμε στο περίφημο ταξίδι για Αθήνα όπου, για φαντάσου τύχη, συνταξιδεύαμε με την ποδοσφαιρική ομάδα του δικηγορικού συλλόγου Ρόδου (οι περισσότεροι γνώριμοι από παλιά!...). Θα με'ναμε 2 μέρες στην Αθήνα κι έπειτα θα ανα-χωρούσαμε για Ζυρίχη όπου θα έφερνες μερικά χρήματα κάτω, από την τράπεζά σου γιατί είχες ξεμείνει. Ή τ α ν η πρώτη φορά που μου αποκάλυ-πτες ότι έχεις πολλά χρήματα, και μάλιστα στην Union Bank of Zurich στην Bahnhofstrasse, μια από τις καλύτερες του κόσμου. Πάντως είδες τελικά, η ζωή δεν τα φέρνει όλα ρόδινα. Ήσουν πλούσιος, καλλιεργημένος, τζέντλεμαν, σικ, καλοντυμένος, με ωραίους τρόπους, αλλά βρε παιδί μου να 'χες και έστω την εμφάνιση ενός... . , δεν θα πω Πέτρου Κωστόπουλου που μακάρι, δεν θα πω Κωνσταντί-νου Γέρου, που μακάρι, ενός Γιάννη Βαρδινογιάννη (εδώ θα σε καψουρευόμουνα αυτόματα), Μάνου Πανταζή, Κωνσταντίνου Καζάκου, Φώτη Γιαννιώτη. Θα ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου, και σίγουρα θα σε ερωτευόμουν κι εγώ. Απλά ... λ ίγο έκρηξη χημικών κι από μέρους μου βρε αδερφέ...

261

Τέλος πάντων όλα στη ζωή δεν έρχονται ιδανικά. Εγώ τη θέση μου την είχα κατοχυρώσει, εσύ απλά ήθελες δίπλα σου την παρουσία μου και πίστευες ότι σιγά σιγά θα σε ερωτευόμουν κι εγώ με ισχυρή βάση την οικονομική σου δύναμη (που αυτά γίνο-νταν μόνο στα παραμύθια ή στη δεκαετία του '20, με προξενιά και σίγουρα με γυναίκες με διαφορε-τική προσωπικότητα, λιγότερο έντονη και χαμηλο-βλεπούσα).

Φθάσαμε στην Αθήνα κι ενώ εσύ κατέφυγες στη μητέρα σου, εγώ επισκέφθηκα την αδελφή μου στην Αγία Παρασκευή, που είχα και καιρό να τη δω. Κανονίσαμε να βρεθούμε την επόμενη για δείπνο. Έτσι κι έγινε. Η αδελφή μου κι ο γαμπρός μου, εγώ κι εσύ. Κλείσαμε τραπέζι στο Kona Kai και ενώ τρώγαμε συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων. Έντεχνα αποφεύγαμε να συζητήσουμε μπροστά στους δικούς μου για προσωπικά θέματα, μια και δεν τους είχα αναφέρει ότι είσαι παντρεμένος και με μικρό παιδί. Δεν νομίζω ότι θα το ενέκρινε κανείς και ιδιαίτερα η αδελφή μου, η οποιαδήποτε σύζυ-γος και μητέρα ευαισθητοποιημένη σε τέτοιου είδους θέματα. Ήξεραν βέβαια ότι ήσουν ο Εισαγγελέας της Ρόδου. Και φυσικά ότι ήσουν ερωτευμένος μαζί μου. Το φαγητό ήταν θεσπέσιο και η βραδιά κύλησε ευχάριστα κι ενώ καταλήξαμε όλοι μαζί για καφέ στο σπίτι της, ανακοίνωσες στους δικούς μου ότι ήσουν παντρεμένος, όλα όσα είχαν συμβεί στη Ρόδο,

262

αποστομώνοντας και την αδελφή μου και το γαμπρό μου. Η αδελφή μου όπως το περίμενα εκνευρίστηκε, και σε ρώτησε τι σκοπό τότε είχες μαζί μου. Της απάντησες ότι σύντομα θα χώριζες κι ό,τι αν εγώ σε ήθελα όλα θα πήγαιναν ομαλά. Είπες ότι όλα εξαρτόνταν από εμένα. Καληνύχτισες τους άλλους και εγώ σε συνόδευσα μέχρι την Τζάγκουαρ σου, όπου και καθίσαμε ανάβοντας τσιγάρο και ακού-γοντας μουσική και τότε με ρώτησες. Κι ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που ευχήθηκα να μπορούσα ειλικρινά να σε αγαπήσω. Μια από τις λίγες στιγμές που έχασα τον έλεγχο και ευαισθητοποιήθηκα. «Με πόσα χρήματα θα σταματούσες τη δουλειά;».

Εγώ παραξενεύτηκα. Τι ερώτηση ήταν αυτή τώρα; Σου απάντησα ότι ήμουν πολύ μικρή για να σταμα-τήσιυ κάτι που ήταν πολύ επικερδές, και χρειαζό-μουν γερές βάσεις ώστε κάποια στιγμή αργότερα να πω φτάνει πια. Αλλά η αλήθεια ήταν άλλη. Είχα πωρωθεί. Είχα βουτήξει στα μελανά νερά της απλη-στίας και ήθελα να πάω πιο βαθιά. Εκστασιαζόμουν και μόνο που ήξερα ότι είμαι πόρνη. Με γοήτευε η σκέψη των γοητευτικών ανδρών που πλήρωναν για να με έχουν. Και μ' άρεσε που είχα το πάνω χέρι. Για πάντα είχα το πάνω χέρι. Είχα χριστεί ιέρεια της Αφροδίτης και εταίρα, η καλύτερη στο είδος της. Δεν ήμουν πια η πόρνη που αναγκαζόταν να προσφέρει τις υπηρεσίες της, ήμουν χρυσή πόρνη κατά συνείδηση. Τρελαινόμουν να φλερτάρω τους

263

άνδρες , τους ήθελα απεγνωσμένα , μικρούς, μεγάλους, αρκεί να ήταν του γούστου μου.

Δηλαδή μου είπες, πόσα σου λείπουν; Πενήντα εκατομμύρια, απάντησα. Και θα αποχαρακτηριζό-σουν. Και θα ε'παυες να πουλιέσαι; Θέλεις να πουληθώ σε σένα; Θες να σου ανήκω; Αυτό είναι πολύ δύσκολο που μου ζητάς. Να αποχαρακτηρι-στώ ναι, αλλά κανένας δεν μ' αγοράζει. Να είμαι δίπλα σου, για όσο θέλω εγώ όμως. Μαζί μου δεν υπάρχει συμβόλαιο ισόβιο. Δεν ισχύουν άγραφοι νόμοι. Δέξου με ή εξαφανίσου απ' τη ζωή μου. Και άμοιρε Γιώργο, γλυκό μου ευαίσθητο, για άλλη μια φορά κέρδιζα. Τα έχεις τα πενήντα, μου δήλωσες. Μέχρι στιγμής ήταν η ακριβότερη βίζιτα που είχα πάρει χωρίς καν να πηδηχτώ. Σου χαμογέλασα και φιλώντας σε στο μάγουλο σε καληνύχτισα.

Έβλεπα την Τζάγκουαρ να χάνεται στην ομίχλη του πρωινού και ανεβαίνοντας σιγά σιγά τα σκα-λιά της μονοκατοικίας, σκέφτηκα για άλλη μια φορά ότι η ζωή υπήρξε γενναιόδωρη απέναντι μου. Έκανα τον σταυρό μου όπως πάντα πριν κοιμηθώ και αποκοιμήθηκα, σκεπτόμενη ποια βαλίτσα θα χρη-σιμοποιούσα για να μεταφέρω τα φράγκα. Κατέ-ληξα στη μικρή μου Luis Vuiton.

Πετώντας με τη Swiss Air πάνιο από τις Άλπεις σε κοιτούσα να παραμιλάς και σκέφτηκα ότι τελικά τόσα χρόνια βυθισμένος στα βιβλία σου και καθόλου ψημένος από την άλλη πλευρά της ζωής, άσχετος

264

από ερωτικές σχέσεις, χωρίς την παραμικρή ιδέα από νυχτοπερπατήματα, είχες καταλήξει να γίνεις ένας μαμόθρεφτος σαρανταπεντάρης που μιλούσε ακόμα και στην καθημερινότητα του στην καθα-ρεύουσα, και που ενώ σωστά δοσμένα μου προσέφερε τα μαχαιροπήρουνα και το κιάντι στο τραπέζι στην ουσία ήξερε μόνο τέτοιου είδους πράγ-ματα να κάνει. Αποστασιοποιήθηκες συνειδητά από τη ζωή, είτε γιατί όπως μου έλεγες ποτέ δεν είχες ιδιαίτερη επιτυχία στα κορίτσια είτε γιατί η ίδια η ζωή σε τρόμαζε. Κάναμε πολλές φορές συζητήσεις για τους λόγους που σε ώθησαν να γίνεις δικηγόρος κι έπειτα να ανέλθεις στο Εισαγγελικό σώμα. Επί-τρεψέ μου να ξαναπώ αυτό που σου είχα πει τετ-α-τετ. Ήθελες να έχεις το πάνω χέρι, να είσαι με το μέρος του ισχυρού καλυμμένος πλήρως ως πολίτης υπεράνω υποψίας μια και γνώριζες ότι στην πορεία της ζωής σου θα ήσουν πάντα looser. Συγχρόνως όμως ήσουν κι ένας dreamer αφού μου έλεγες ότι ζήλευες τους φίλους σου που αγόραζαν τα σπορ ρούχα και τα κάμπριο αυτοκίνητα, κατακτώντας όλες τις γκόμενες ενώ εσύ περίμενες την πρώτη αγάπη, τον κεραυνοβόλο έρωτα, την κοπελιά που θα σε κοιτούσε στα μάτια και θα σε ήθελε γι' αυτό που πραγματικά ήσουν κι όχι για αυτά που διέθε-τες ή διαφήμιζες. Και περίμενες πολύ φίλε μου, περίμενες 45 ολόκληρα χρόνια και δεν έζησες τίποτα. Η ζωή σου μέχρι πρότινος άδεια. Και έπεσες

265

με τα μούτρα στην πρώτη ωραία γυναίκα που εκείνη σε δέχτηκε. Και έμελλε να είμαι η ολοκληρωτική καταστροφή σου.

Φτάνοντας στη Ζυρίχη, φόρεσα τη γούνα μου γιατί το κρύο ήταν τσουχτερό και μπαίνοντας στη λίμο κατευθυνθήκαμε στο κέντρο της πανέμορφης αυτής πόλης. Το ξενοδοχείο Wider στην Bahnhofstrasse ήταν πολύ κοντά στην Union Bank και έτσι είχες προτιμήσει να κλείσεις εκεί σουίτα. Ή μάλλον ο διευθυντής της τράπεζας στο είχε κλείσει, ο Herman. Το ραντεβού ήταν για την επομένη κι έτσι σήμερα θα ξεκουραζόμασταν. Κάναμε ένα ντους κι αλλά-ζοντας κατεβήκαμε να γευματίσουμε. Το μάτι μου άστραψε βλέποντας το Swatch corner απέναντι. Η ψύχωσή μου να συλλέγω Swatch ρολόγια αντιτέ-θηκε στην ευγένειά μου. Διακρίνοντας τα συλλε-κτικά Swatch παρατεταγμένα στη βιτρίνα και κάνο-ντάς σου τη γλυκιά, σαν γνήσιο θηλυκό που θέλει να πετύχει το στόχο του, σε τράβηξα κάνοντας μου δώρο συλλεκτικά Swatch αξίας 3.000.Θ0Θ δρχ. που έλειπαν από τη συλλογή μου. Η καταναλωτική μου μανία δεν εφησϋχάστηκε και ημέρεψε μόνο έπειτα από μερικά Chanel, Stuart Weitzman και Bally.

Το βράδυ δειπνήσαμε στο ξενοδοχείο και ενώ το Steak tartar ήταν άψογο, το κρασί με ζάλιζε και χαλιναγωγούσε την αυστηρότητα μου. Και τότε σε λυπήθηκα. Είχες ήδη κάνει τόσα για μένα, εκτέθη-κες ανεπανόρθωτα σε μια κλειστή κο ινωνία ,

266

ξόδεψες μια μικρή περιουσία με'χρι τη Ζυρίχη για με'να και σκόπευες να μου κάνεις δώρο μια πολύ μεγαλύτερη, κι όλα αυτά χωρίς καν να σου έχω επιτρέψει να με φιλήσεις στο στόμα. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι ερωτικό φιλί δεν μου έκλεψες ποτέ. Δεν σε άφηνα. Ένιωθα ότι παραήμουν σκύλα. Άρχισα να νιώθω τύψεις και βλέποντάς την πονε-μένη έκφραση των ματιών σου ρίγησα. Ή ξ ε ρ ε ς Γιώργο, ακόμα και από τότε ότι απλώς σε εκμε-ταλλευόμουν. Και με άφηνες, με άφηνες...

Ζήτησα συγγνώμη και κατευθύνθηκα στην τουα-λέτα... Με το πρόσωπο στη λεκάνη, πεσμένη στο πάτωμα, ξερνούσα για την αηδία που μου προκα-λούσες, αλλά πιο πολύ για την αηδία που μου προκαλούσε ο ίδιος μου ο εαυτός.

Το ίδιο βράδυ μεθυσμένη σου δόθηκα. Η πρώτη φορά. Μια από τις ελάχιστες. Βλέποντάς σε να φτάνεις στον οργασμό ανακουφίστηκα που αν μη τι άλλο τελείωνες πολύ γρήγορα. Τα δάκρυά σου, αυτά τα δάκρυα ανακούφισης και απέραντης τρυφερότητας, κατάφεραν για άλλη μια φορά να με κάνουν να σε λυπηθώ. Αλλά συγχρόνως να με κάνουν να αναλογιστώ ότι τελικά η αγάπη τα ισοπεδώνει όλα. Τιμή, περηφάνια, εγωισμό, ηθική, χαιρόμουν λοιπόν που δεν την είχα συναντήσει ακόμα και ούτε επρόκειτο. Δεν θα μου το επέτρεπα.

Το πρωί παίρνοντας τον καφέ μας αρχίσαμε να συζητάμε για τα σχέδιά μας. Θα επιστρέφαμε στη

267

Ρόδο όπου θα με συνόδευες στην Ασφάλεια για να με αποχαρακτηρίσεις. Θα μου έβρισκες ένα σπίτι να μου το επιπλώσεις και τουλάχιστον μέχρι να χωρίσεις θα ήμουν η επίσημη ερωμένη σου. Επίσης μου ανέφερες ότι κάποια στιγμή θα μιλούσες στη γυναίκα σου μιας και δεν αισθανόσουν πλέον ότι. είχες σωστή στάση απέναντι της. Τότε ήταν που αισθάνθηκα τον κλοιό να στενεύει ολοένα πιο πολύ γύρω μου. Θα ήμουν υποχρεωμένη να σε ανέχομαι συνέχεια κοντά μου. Να κάνω έρωτα όποτε ήθελες εσύ, να μην έχω το δικαίωμα να κουνήσω ρούπι χωρίς εσένα, να ξυπνώ και να κοιμάμαι αντικρίζο-ντάς σε, να νιώθω την ανάσα, το ροχαλητό σου, να νταντεύω τις αρρώστιές σου και να υπομένω τις κολακείες και τις φιλοφρονήσεις σου. Θα έπρεπε να σου ανήκω ψυχή τε και σώματι.

Άρχισα να αισθάνομαι από τα λεγόμενά σου ότι θα είχα υποχρεώσεις απέναντι σου κι αυτό μου χτύπησε άσχημα. Μέχρι τότε στη ζωή μου είχα μάθει να ζω ελεύθερη, να μη δίνω λογαριασμό σε κανέναν και αυτή η αδιαφορία μου μπορεί να με είχε κάνει ψιλοκαθίκι αλλά εγώ χρεωνόμουν τις συνέπειες καλές ή άσχημες και δεν είχα να δώσω λόγο σε κανέναν. Μόνο στο Θεό.

Και σου μίλησα για τις ανησυχίες μου και αντι-τάχθηκα στις απόψεις σου και ξεκαθάρισα για μία ακόμη φορά τη θέση μου. Κι εσύ τόσο φοβισμένος μη με χάσεις, τα δέχτηκες όλα. Και άφηνες εμένα

268

κυρίαρχη του παιχνιδιού. Και σου έφτανε μόνο να σταματήσω να εκπορνεύομαι και η σκέψη ότι αφού δεν θα με είχες εσύ δεν θα με είχε όμως και κανείς άλλος, σε κάλυπτε. Κι όσο για το σεξ, όποτε θέλεις εσύ Τζενούλα μου, μου έλεγες. Και δέχτηκα την παράδοση άνευ όρων σου, το συμβόλαιο χωρίς υπο-γραφή μου γιατί με βόλευε αφάνταστα. Θα είχα και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη.

Ο Herman μας περίμενε στο γραφείο του και εσύ με σύστησες σαν κυρία Σακελλαροπούλου, θυμά-σαι; Και σίγουρα αν δεν θυμάσαι αυτό, θα θυμά-σαι το κοπλιμάν που σου έκανε λέγοντάς σου ότι έχεις πανέμορφη γυναίκα. Γευματίσαμε στο γρα-φείο του και έπειτα με άφησες με τη γραμματέα του για καφέ, ενώ εσύ συζητούσες την πρόοδο των μετο-χών και των καταθέσεών σου. Είδα μπροστά στα μάτια μου το μέγεθος της οικονομικής σου κατά-στασης και σκέφτηκα ότι όντως ο πατέρας σου πεθαίνοντας σου είχε αφήσει μεγάλη περιουσία. Σαν νομικός σύμβουλος στη ΔΕΗ έπαιρνε έναν κανονικό μισθό αλλά έπειτα ανοίγοντας το εργο-στάσιο ιμάντων στο Βόλο και πηγαίνοντας καλά οι δουλειές, κατέθεσε τα πρώτα του χρήματα στην Ελβετία κι εκείνα σύντομα πολλαπλασιάσθηκαν...

Κι εσύ δεν είχες απολαύσει τίποτε. Πέρα από τα κοστούμια Boss και μερικά ταξίδια στην Ευρώπη τα άφησες να τα χαίρονται οι τράπεζες, ενώ εσύ σιγοπέθαινες στη μιζέρια των γραφείων, τη δυστυχία

269

του να καταδικάζε ις ζωές μες το χ ιλ ιοφόρετο κοστούμι σου, στη συνήθεια της βαρετής πια οικο-γενειακής σου θαλπωρής, στη ρουτίνα του γραφείου, σπιτιού, γραφείου, σπιτιού, σεξ καταναγκαστικών έργων μιας φοράς την εβδομάδα στην καθαρευου-σιάνικη μονότονη, άδεια ζωή σου. Πόσο διαφέραμε!

Είχα γνωρίσει το κάθε λεπτό της ζωής, έπαιρνα τις εμπειρίες στα χέρια μου και τις έστυβα σαν στα-φύλι. Είχα γνωρίσει πολιτισμούς, εξωτικούς λαούς, είχα περάσει από δύο φύσεις και δύο ζωές, είχα γευτεί τον έρωτα στην κάθε του μορφή, χωρίς δια-κρίσεις, ήμουν γεμάτη και έσφυζα από ζωή. Τελικά πούλησες και ράβδους χρυσού και σου έμειναν κι αρκετά εκατομμύρια να κατεβάσεις για λογαρια-σμό σου στην Αθήνα.

δ. Ταραντούλα

Φτάσαμε στη Ρόδο 3 μέρες αργότερα. Μου έδωσες τα 250.000 ελβετικά φράγκα και δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση του διευθυντή της Αγροτικής Τράπεζας Ρόδου όταν τα κατέθεσα στο γραφείο του ρωτώντας τον με τι τιμή θα τα εξαργύρωναν ώστε να προτιμήσω εκείνους για να τα καταθέσω. Τελικά τα κατέθεσα εκεί με προθεσμία. Συγχρόνως μου έδωσες και 11.000.000 για να βρω σπίτι και να το επιπλώσω.

Επόμενο βήμα η Γενική Ασφάλεια Ρόδου.

270

Εγώ με το ταγιέρ μου το Versace και εσύ με τα τζιν σου (που παρεμπιπτόντως δεν σου ταίριαζαν καθό-λου) περνούσαμε το γραφείο του Διοικητού ο οποίος μόνο που δεν κόπηκε να μας εξυπηρετήσει.

«Η δεσποινίς Χειλουδάκη επιθυμεί να αποχαρα-κτηριστεί». Σε μισή ώρα είχε μαζευτεί όλη η γραμ-ματεία, οι αστυνομικοί της διώξεως, μέχρι και της τροχαίας και της πυροσβεστικής απέναντι . Τα αμήχανα βλέμματα και τα ξεροκαταπίματα με διασκέδαζαν αφάνταστα, ενώ τα ανοιγμένα στό-ματα με έκαναν να αισθάνομαι ακόμα πιο θεά. Τελειώνοντας κι αυτό ήπιαμε καφέ στο Σεβαλιέ και γευματίσαμε στο Λε Γκουρμέ. Όλα πήγαιναν τέλεια.

Πουλώντας την «επιχείρησή μου» τις πρώτες μέρες δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τη σκέψη. «Γαμώτο, τώρα βρήκε να έρθει κι αμερικάνικος στόλος; Λατρεύο:» sailors». Χαμογέλασα και κουνώντας το κεφάλι μου παραδέχτηκα ότι ήμουν τρελή! Βρήκα πανεύκολα σπίτι στην περιοχή του Σαν Φρανσίσκο της Ρόδου. Μια εκπληκτική μονοκατοικία απ' αυτές τις παλιές Ιταλικές που πάμπολλες υπήρχαν. Καλο-διατηρημένη και με φοβερό κήπο και φυτά όλων των ειδών. Πλήρωσα 3.Θ00.ΘΟΘ για ενοίκια ενός χρόνου και πολύ σύντομα την επίπλωσα σύμφωνα με το γούστο μου. Το σπίτι ήταν τεράστιο. Κουζίνα και μπάνιο και 5 δωμάτια τα οποία επίπλωσα το καθένα με διαφορετικό στιλ.

Μου έλειπε η μανούλα μου, και καλώντας την από

271

την Κρήτη την υποδέχτηκα γεμάτη ανακούφιση, αφού ήξερα ότι αυτό θα σε κρατούσε σχετικά σε από-σταση. Είχες αρχίσει να γίνεσαι πιεστικός όμως, μου τηλεφωνούσες κάθε πέντε λεπτά, μέχρι φίλους σου από την Ασφάλεια έστελνες να με παρακολουθούν, κάθε μέρα μου έστελνες λουλούδια κι όλα αυτά βέβαια θα ήταν τέλεια αν απλά συμμετείχα κι εγώ. Αν ο έρωτας δεν ήταν μονόπλευρος. Άρχισα να σε σιχαίνομαι πιο πολύ, και η κάθε σου νύξη για σεξ με αηδίαζε. Τολμώ να πω τώρα μέσα απ' την καρ-διά μου, ότι ποτέ δεν αισθάνθηκα το παραμικρό για σένα. Ήσουν τόσο γλοιώδης τόσο ανυπόφορα μιση-τός μες το κουστουμάκι σου, με αυτή τη θηλυπρέ-πεια στις κινήσεις σου, με το μικρό ξεραμένο σου στόμα και μ' αυτό το άτριχο κοκαλιάρικο κορμί που θαρρείς ότι το είχε σκάσει από στρατόπεδο ναζί.

Σε μισούσα ακόμα πιο πολύ και ήθελα να ξερι-ζώσω την καρδιά σου για να την εμφυτεύσω στο σώμα ενός δίμετρου καλλονού, παίρνοντας και το μυαλό σου συγχρόνως. Απέφευγα τα τηλεφωνήματά σου και κλείνοντας θέση για τις επόμενες διακοπές μου, πακέταρα τις βαλίτσες μου και παίρνοντας τη μητέρα μου πέταξα από Αθήνα για την εξωτική Πολυνησία όπου κι έμεινα ένα μήνα.

Δεν σε σκέφτηκα ούτε μία φορά. Η νεκρική νηνε-μία των Νοτίων θαλασσών ήταν ότι έπρεπε για να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου. Άρχισα να ζυγίζω τα υπέρ και τα κατά μιας ισόβιας σχέσης μαζί σου.

272

Θα είχα κύρος, χρήμα, κοινωνική θέση, σεβασμό και την αγάπη ενός ανθρώπου που με λάτρευε και ικανοποιούσε όλα τα χατίρια μου. Από την άλλη όμως, θα ήμουν για πάντα σκλαβωμένη σ' ένα χρυσό μπορντέλο με έναν και μοναδικό πελάτη. Γιατί έτσι ακριβώς αισθανόμουν. Σε είχα ήδη καταστρέψει αρκετά. Τουλάχιστον ίσως δεν θα εγκατέλειπες την οικογένειά σου, κι ούτε θα ριψοκινδύνευες άλλο τη θέση σου σαν Εισαγγελέας αν έγκαιρα σε απή-λασα απ' την παρουσία μου. Κι αυτό θα έκανα. Θα σου επέστρεφα τα χρήματα και θα ξαναελευθε-ρωνόμουν.

Ή δ η όμως ήταν αργά. Ο Εισαγγελέας της Ρόδου είχε στείλει στον Άρειο Πάγο έγγραφες ένορκες καταθέσεις. «Ο Γιώργος Σακελλαρόπουλος κυκλο-φορεί με ιερόδουλο τραβεστί της Ρόδου». Αυτά ήταν τα πρώτα νέα που μου ανακοίνωσες κατά την επι-στροφή μου. Φαινόσουν ήρεμος όμως. Με καθησύ-χασες λέγοντάς μου ότι υπηρεσιακά ήσουν άψογος, άσχετα αν τελευταία την είχες μπει σε πολλούς, και ιδιαίτερα στους μεγαλομαγαζάτορες τύπου Ρ. των clubs, συνεπώς η προσωπική σου ζωή σου ανήκε, και πίστευες ότι στην πειθαρχική δίωξη που θα σου επέβαλλαν πέρα από μια μικρή στέρηση μισθού θα έληγε εκείτο θέμα.

Πόσο λάθος έκανες αγαπημένε μου, ένα χρόνο αργότερα θα ταράζαμε το πανελλήνιο με την αποπομπή σου από το σώμα και τη στέρηση έστω

273

και του δικαιώματος να δικηγορήσεις. Και τότε σου έδωσα κι εγώ ένα χτύπημα που δεν περίμενες. Σε άφηνα!! Σου πρότεινα δε να επιστρέψω τα χρήματα στο φίλο σου το Δ.Ρ. το δικηγόρο, αλλά δεν ήθελα να σε ξαναδώ ποτέ. Δεν πίστευες στ' αυτιά σου. Μου εξηγούσες ότι ήσουν άψογος απέναντι μου, ότι έκανες ό,τι σου ζητούσα, ότι έχοντας κάνει μόνο μια φορά έρωτα, είχες εκτεθεί ανεπανόρθωτα και ψυχικά και υλικά.

Σου απάντησα ότι αναγνώριζα τα πάντα όσα είχες πει αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να σε δω ερωτικά κι έτσι έπρεπε να δώσω τέλος. Δεν είπες τίποτα! Μου χάρισες τα χρήματα και κάτασπρος σαν πανί έφυγες από το σπίτι και απ' τη ζωή μου. Είχα κερ-δίσει τα πιο εύκολα χρήματα της ζωής μου. Αλλά είχα καταστρέψει ολοσχερώς έναν άνθρωπο. Το βάρος αυτό το κουβαλάω μέχρι και σήμερα στην ψυχή μου. Και πίστεψέ με είναι ασήκωτο. Κι ακόμα πιο πολύ γιατί γνωρίζω ότι θα το κουβαλάω μέχρι και την τελευταία μου πνοή.

Αίγο καιρό αργότερα έμαθα ότι σε είχαν μεταθέ-σει στις Σέρρες. Η γυναίκα και η μικρή σου στο σπίτι σας στη Δροσιά. Σε έβγαλα από τη μνήμη μου τόσο εύκολα όσο είχες μπει. Τα συνεχή ανώνυμα τηλεφω-νήματα είχαν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου. Ήξερα ότι ήσουν εσύ. Λες και σε αισθανόμουν στην άκρη του σύρματος, στην άλλη άκρη της Ελλάδας.

Λίγους μήνες αργότερα θα μάθαινα ότι σε είχαν

274

ξαναμεταθέσει, αυτή τη φορά στην Αθήνα, στα δικα-στήρια της οδού Ευελπίδων. Κάποια στιγμή και λήγοντας το συμβόλαιο του σπιτιού το άφησα και επέστρεψα στην Αθήνα κι εγώ. Η μητε'ρα μου είχε φύγει για τη Σητεία. Και τότε με ξαναπήρες τηλέ-φωνο και μου είπες ότι ήθελες να με δείς. Έστω φιλικά, για έναν καφέ. Σε κάλεσα στο σπίτι μου και βλέποντάς σε διαπίστωσα πόσο είχες γεράσει σε λίγους μήνες. Σου χάιδεψα στοργικά τα μαλλιά και σου ζήτησα να μου πεις τι σου συνέβη το διάστημα που έχουμε να τα πούμε. Η κορούλα σου είχε μεγα-λώσει, με τη γυναίκα σου απλά ζούσατε τυπικά στο ίδιο σπίτι και εσύ είχες κατηφορίσει 2-3 φορές στη Λεωφόρο Συγγρού.

Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα. Το θυμάσαι φαντά-ζομαι ότι με έπιασε νευρικό γέλιο. Η προ'κη σκέψη που έκανα για να είμαι ειλικρινής, ήταν ότι άπαξ και μπλεκόσουν με τέτοια κυκλώματα θα βρίσκονταν τίποτα καπάτσες «επαγγελματίες» που πουλώντας σου ψεύτικο έρωτα θα στα 'τρωγαν μέχρι μία.

Με καθησύχασες όμως λέγοντάς μου ότι με το ίδιο «κορίτσι» είχες έρθει σε επαφή 2-3 φορές μόνο και μόνο προσπαθώντας να βρεις μια κλωνοποιημένη «Χειλουδάκη». Δεν το κατάφερες και δεν ξαναπά-τησες το πόδι σου σ' αυτά τα μέρη. Σε πίστεψα! Ήσουν ακόμα ερωτευμένος μαζί μου! Κοιτώντας με κατάλαβες ότι δεν υπήρχε περίπτωση επανα-σύνδεσης· χωρίσαμε για άλλη μια φορά.

275

ε. Τον διεκδικώ κ. Ευαγγελάτο

Νοέμβριος 1997. Είχα ξανακατέβει στη Ρόδο να δω πώς πάνε οι «επιχειρήσεις μου». Εκεί διάβασα στις εφημερίδες «Βραδυνή» και «Ελεύθερο Τΰπο» καθώς και στον «Αδέσμευτο» και μάλιστα σαν κεντρικό θέμα «ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΧΑΝΕΙ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΕ ΔΕΣΜΟ ΜΕ ΤΡΑΒΕΣΤΙ!».

Ώστε τελικά σε είχαν διώξει. Είχαν κρατήσει ανοι-χτές τις πόρτες και φυσικά οι δημοσιογράφοι τέτοια θέματα γύρευαν. Η δε Ρόδος είχε πλημμυρίσει από φωτορεπόρτερς ενώ όλα τα κανάλια είχαν στείλει ανταποκριτές τους για να με εντοπίσουν. Τότε ήταν που οι φίλοι σου οι αστυνομικοί ήρθαν και μου είπαν ότι θα μου τηλεφωνήσεις κι ότι έπρεπε να πάω κατευθείαν σπίτι για να με βρεις στο τηλέφωνο να μιλήσουμε. Όντως κατέφυγα στην ηρεμία του σπι-τιού μου ενώ έξω γινόταν πανικός από τις κάμερες του Σκάι, Αντένα, Σταρ, Μέγκα και των τοπικών καναλιών. Είχαν ήδη αρχίσει να παίρνουν συνε-ντεύξεις από τον κόσμο ο οποίος αν μη τι άλλο ήξερε για τη σχέση μας, και ήταν η ώρα τους να μιλήσουν...

Το τηλέφωνο χτύπησε και σηκώνοντάς το άκουσα τη φωνή σου ταραγμένη και σχεδόν φοβισμένη. «Τζενούλα φαντάζομαι έχεις επίγνωση του τι συμβαίνει. Πρόσεξε τι θα πεις. Όλοι αυτοί είναι γύπες και θα προσπαθήσουν να σου αποσπάσουν λόγια για τα οποία ίσως αργότερα μετανιώσεις.

276

Μην με κάψεις χειρότερα. Δεν σου ζητώ να αρνη-θείς τη σχε'ση μας, απεναντίας αλλά μην μπεις σε λεπτομε'ρειες». Μου ζήτησες να ανέβω στην Αθήνα και κλείνοντας θέση στο αεροπλάνο, ετοιμάστηκα να κάνω δηλώσεις. Γνώριζα τι παιχνίδι θα παίξω. Το παιχνίδι που όλοι ήθελαν να δουν. Αυτό της σαπουνόπερας. Πάνω σε μια έκρηξη ντιβισμού έδιωξα όλα τα κανάλια και κράτησα μόνο μια κοπε-λίτσα από το Σταρ, την Κατερίνα Παπακωστοπού-λου, που μου φάνηκε πολύ γλυκιά και αποφάσισα να της πω πέντε πράγματα.

Μίλησα για την συμπάθεια που έτρεφα για σένα, το πόσο τζέντλεμαν ήσουν, ότι η απόφαση να σε διώξουν ήταν καθαρά ρατσιστικοσεξιστική, ότι δεν έπρεπε να παραβιάζεται η ιδιωτική ζωή κανενός, ακόμα κι ενός δημόσιου προσώπου. Μίλησα φυσικά και για τον όρο τραβεστί και τρανσέξουαλ που έμελλε να εδραιωθεί και να αποτυπωθεί στα μυαλά όλων.

«Όταν βαδίζοντας στο 2000 κάποιοι αδαείς και αγράμματοι αναφέρονται σε μένα με τον όρο τρα-βεστί καλύτερα να ανοίξουν κανένα λεξικό για να δουν ποιες ε ίναι οι ΤΡΑΒΕΣΤΙ και ποιες οι ΤΡΑΝΣΕΞΟΥΑΛ!» Η λέξη τρανσέξουαλ έμελλε να κατοχυρωθεί. Όλες οι εφημερίδες την επομένη τη χρησιμοποιούσαν.

Το ίδιο βράδυ λίγο πριν πετάξω έβλεπα κι εσένα να δακρύζεις μπρος στο φακό και να λες για μένα

277

τα καλύτερα λόγια. Στο αεροδρόμιο με περίμενε ο Βασίλειος Κωστε'τσος, ο Ηλίας Μιχαλόλιας και πλή-θος δημοσιογράφων και φωτορεπόρτερ. Αποφεύ-γοντας να μιλήσω μπήκα στο αμάξι των παιδιών και φτάνοντας στο σπίτι του Βασίλη ανοίξαμε την τηλε-όραση. Όλα τα κανάλια είχαν αυτό το θε'μα. Μελό! Έστελναν στους οίκους ανοχής και στη Συγγρού ρεπόρτερ για να ανακαλύψουν πράγματα για μένα.

Τα «παράνομα κορίτσια» μιλούσαν για μένα και άγνωστες μου μέχρι εκείνη τη στιγμή με ανέλυαν, με σχολίαζαν, έκαναν ψυχανάλυση, με έθαβαν, με επαινούσαν, κι ακόμα κι ο ξεχασμένος και χεσμένος μάνατζερ Σ.Ρ. δήλωνε ότι αυτός με ανακάλυψε, και πράγματα της προσωπικής μου ζωής που δήθεν γνώριζε κι αποκάλυπτε. Είχα πάθει σοκ! Όλες οι τρανς, οι ομοφυλόφιλοι και οι πουτάνες δήλωναν ότι με γνώριζαν λες και ήμασταν κολλητές.

Άρχισε να με εκνευρίζει το πράγμα αλλά συγ-χρόνως ξεκαρδιζόμουν και στα γέλια. Ο Κωστέτσος μου πρότεινε να εκμεταλλευτώ τη δημοσιότητα στο έπακρο και ότι μου δινόταν μια ευκαιρία να δώσω στον κόσμο να καταλάβει ότι όλοι έχουν δικαίωμα στην αγάπη κι ότι η ιδιωτική ζωή των ανθρώπων αφορά μόνο τους ίδιους.

Το θέμα δεν ήταν αν αγαπούσα ή όχι τον Γιώργο Σακελλαρόπουλο. Το πρόβλημα εστιαζόταν στο δικαίωμα του καθένα να επιλέγει τον ή την ερωτική του σύντροφο σύμφωνα με τις ελευθερίες που του

278

παρείχε το κράτος. Και γι' αυτό θα πάλευα. Και έπρεπε να υποκριθώ στο όνομα της αγάπης και στο θέατρο της ζωής.

Το ίδιο βράδυ με οδήγησε ο Κωστέτσος σπίτι μου και σε βρήκα από κάτω. Ανεβήκαμε στο διαμέρι-σμά μου, όπου ήπιαμε τσάι συζητώντας. Η γυναίκα σου τα είχε μάθει όλα αλλά καθώς μου εξήγησες δεν της καιγόταν καρφί. Θα σου έδινε διαζύγιο αρκεί να της χορηγούσες μια διατροφή, πράγμα που κι εσύ έβρισκες λογικό ενώ συγχρόνως θα είχες και την επίβλεψη της μικρής Κατερίνας. Η Νικολέτα, μου είχες πει τότε, διασκέδαζε στον Νταλάρα. (Φαντάσου είπα από μέσα μου!) Εσύ από μέρους σου ήθελες να εκδικηθείς τα γερόντια, τους φασί-στες του Αρείου Πάγου όπως τους αποκαλούσες γι' αυτό που σου είχαν κάνει κι εγώ μια κοινωνία ψεύ-τικη, μες την υποκρισία, που ενώ όλοι έκαναν παρό-μοια πράγματα, οι περισσότεροι τα καταδίκαζαν.

Ενώνοντας τις δυνάμεις μας λοιπόν συμφωνήσαμε για όσον καιρό έπρεπε, να υποδυθούμε ότι ήμασταν ζευγάρι. Τα τηλέφωνα την επομένη έπαιρναν φωτιά. Ή δ η είχα κλείσει για φωτογραφίσεις, στο Down Town, στο Nitro, ενώ το Max τους πρόλαβε όλους, βγάζοντάς με εξώφυλλο και δεκασέλιδο αφιέρωμα.

Δημοσιογράφοι , παρουσιαστές , συντάκτες, μοντέλα, σχεδιαστές, διευθυντές και κανάλια με έπαιρναν τηλέφωνο και κανονίζοντας προσεκτικά βήμα προς βήμα τα σχέδιά μου επέλεγα κι ανάλογα

279

και με τις προσφορε'ς και το πρεοτίζ του ενδιαφε-ρόμενου ε'λεγα το ναι.

Εσύ πάλι βρε Γιώργο, μη γνωρίζοντας το παιχνίδι της Show biz κατε'ληγες σε εκπομπε'ς και συνε-ντευξιαζόσουν για τρίτες φυλλάδες ασύστολα. Με ένα μόνιμα αναμμένο τσιγάρο στο στόμα και με αυτήν την καθαρεύουσα που τσάκιζε κόκαλα, έβγαι-νες και σε αντιπαράθεση κιόλας με όποιον μαλάκα δασκαλεμένο από άλλους στην έλεγε ή σε έβριζε δημόσια. Χάνοντας πολλές φορές τον ειρμό σου, κουρασμένος και πέφτοντας σε αντιφάσεις κάποιες στιγμές, είχες τώρα να τα βάλεις όχι μόνο με τον καθωσπρεπισμό αλλά και με την τελευταία Κατίνα νοικοκυρά. Άνθρωποι που στην αρχή ήταν μαζί σου τώρα σε έθαβαν και σε αποκαλούσαν ρόμπα.

Μου έδινες ψεύτικες υποσχέσεις ότι δεν θα ξανά-βγαινες στα κανάλια ενώ ήδη ετοίμαζες τις επόμε-νες συνεντεύξεις σου. Τυφλώνοντάς σε η δημοσιό-τητα, χάθηκες απ' αυτήν. Θα μπορούσες να είχες κερδίσει, αλλά δεν ήξερες πότε να σταματήσεις. Κι όπως είχε πει κι ο Μαστοράκης «ξαναζεσταμένο φαγητό, έστω κι άνοστο...».

Ενώ εγώ περνούσα την πόρτα του Associated Press εσύ μιλούσες στο περιοδικό Χάι, ενώ εγώ ζητούσα διαπιστευτήρια από την ανταποκρίτρια του CNN και έδινα συνέντευξη πια όταν τα είχα, εσένα σε τρα-βούσαν σε εθνικούς κήπους και αμπέλια χωρίς να ξέρεις καν για ποιους δημοσιογράφους επρόκειτο.

280

Έκανα και εγώ λάθη. Πολλά μάλιστα, αλλά στα-μάτησα ε'γκαιρα. Εσύ οΰτε ντοΰρασελ να είχες φορέ-σει. Και τελικά κατέληξες ρόμπα ξεκούμπωτη.

Θυμάμαι την περιβόητη πια εκείνη συνέντευξη στο Σκάι στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων με τον Νίκο Ευαγγελάτο speaker, τον Ανδρέα Βουτσινά ας πούμε συνήγορο και τον Κατσαντώνη κατήγορο (γελούσα μόνο που τον έβλεπα) και σε στιλ Αλικάκι με το μαλλί κατάξανθο και μ' ένα ταγιέρ Max Mara, εξιστορούσα στα παράθυρα την όλη σχέση και τη γνωριμία μας απ' την αρχή. Και ούτε η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά να ήμουν. Τέτοιο ψεύτικο κλάμα ούτε στο σαδιστή πελάτη μου δεν έριχνα που με χρυσοπλήρωνε κιόλας. Και κόμπιαζα, και να σου το χειλάκι το ροζαλί να τρέμει, και μια από εδω το μαλλί μια από την άλλη.

Η υπερβολή σ' όλο της το μεγαλείο. Και άντε να πείσεις τον Βουτσινά τώρα για τον έρωτά μου, εδώ δεν έπειθα ούτε εμένα. Too much. Έ λ α όμως που έπεισα όλη την υπόλοιπη Ελλάδα. Και σε δημοψή-φισμα του καναλιού το 82% δήλωνε ότι κακώς απεπέμφθη ο Εισαγγελέας από το σώμα λόγω της σχέσης του με τη Τζένη. Και αυτό μετρούσε. Με την κατινιά μου και το μελόδραμα, με το χειλάκι πετρο-κέρασο έπεισα μέχρι και την τελευταία νοικοκυρά των Σερρών και νάσου στο δρόμο τα κορναρίσματα, νάσου τα αυτόγραφα και τα λουλούδια από το πλήθος, μέχρι και τραγούδια από τον Μανώλη

281

Ρασοΰλη το ρεμπέτη «Γειά σου κυρ Εισαγγε-λέα με τη Τζένη την ωραία».

Τι όμορφες στιγμές όταν μας έδιναν συγχαρητή-ρια οι περαστικοί. Όταν σε εμψύχωνε ο ανώνυμος και επώνυμος κόσμος μέσα απ' τις τηλεοράσεις. Φυσικά υπήρχαν και οι επικριτές, αλλά αυτό έλειπε, εδώ τον Κλίντον θα σουτάρανε για τις τελευταίες αποκαλύψεις, της σχέσης του με τη γραμματέα του. Αλλά το σημαντικό ήταν ότι είχαμε κερδίσει. Ανθρω-ποι όπως ο Ζάχος Χατζηφωτίου, η Μαλβίνα Κάραλη, ο Συνασπισμός, δήλωναν υπέρ και έχοντας μπει πια στις συνειδήσεις όλων έπρεπε να σταματήσουμε. Enough is enough!

Και ήρθε η περιβόητη επίδειξη μόδας του Βασίλη Κωστέτσου. Η πρώτη επίδειξη έπειτα από απουσία χρόνων από τις πασαρέλες. Θα γινόταν στο ατελιέ του σχεδιαστή στο Κολωνάκι και καλεσμένοι θα ήταν μόνο πελάτες, Μ.Μ.Ε. και τύπος. Γνωστά μοντέλα όπως ο Μάνος και ο Φώτης, η Γιάννα Ντα-ρίλη, η Ζέτα Λογοθέτη, η Μαρίνα Πούπου, celebrities όπως η Μάγκυ Χαραλαμπίδου, η Ελπίδα Κοντομάρου, η Φαίη Μακρή, η Κωνσταντίνα Πόπη ή Πουπέ, η Αγάπη Ασπρίδου, θα φορούσαν τις τελευταίες δημιουργίες ενός σχεδιαστή που τα συνεχή χρόνια τάραζε με την αμφιλεγόμενη συνει-σφορά του στην μόδα τους πάντες και τα πάντα.

Γκεστ σταρ της βραδιάς εγώ, κι όπως καταλάβατε ο Γιώργος Σακελλαρόπουλος στις πρώτες θέσεις.

282

Όντως η επίδειξη είχε τρομερή επιτυχία και ανέ-βασε τρομερά το κασέ μου σαν μοντέλο, ενώ οι δου-λειές του Βασίλη ανέβηκαν στα ύψη και μέχρι το Γερμανικό Vogue μας ανέφερε δείχνοντας το νυφικό που παρουσίασα εκείνο το βράδυ.

Η συγκεκριμένη επίδειξη σχολιάστηκε και θετικά και φυσικά αρνητικά και το cult σημείο της βρα-διάς η στιγμή που πετώντας σου την ανθοδέσμη την έπιασες και μου χαμογέλασες. Αυτό φυσικά όλοι το εξέλαβαν ως πρόταση γάμου από μέρους μου και τη δική σου θετική απάντηση. Και φυσικά εμείς συνεχίζαμε το παιχνίδι μη διαψεύδοντας το παρα-μικρό και νά σου τα χεράκια κι οι αγκαλίτσες στο Κολωνάκι, νάσου τα ξενυχτάδικα και τα μπουζού-κια, νάσου και τα δημόσια φιλιά. Και φυσικά καπάκι ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος να δηλώνει ότι αν δεν έκανες τις δημόσιες αυτές εμφανίσεις ίσως υπήρχε περίπτωση να δικηγορήσεις τουλάχιστον. Δηλαδή άμεσα παραδεχόταν ότι στα κρυφά θα σου επιτρε-πόταν όλα ενώ τώρα.... ΑΦΡΙΣΕΣ ΕΣΥ! ούτε δικη-γοριλίκι! Και νάσου στα κανάλια ο Κολλάτος, και νάσου αντιπαραθέσεις στις εκπομπές του Τρια-νταφυλλόπουλου να βγαίνει ο Βαλλιανάτος να σε υπερασπίζεται και η ξεχασμένη Γωγώ Ατζολετάκη να κλαίει υπέρ της γυναίκας σου και χάριν κάθε χωρισμένης και καταπονημένης συζύγου (όπως η ίδια!).

Και το αποτέλεσμα; Εγώ να τα παίρνω χοντρά

283

από περιοδικό όπως το Nitro, το Down Town, να ζητώ μια περιουσία για να φωτογραφηθώ γυμνή για το PLAYBOY ενώ εσύ να παρακαλάς να βγεις στο New Channel . Πάει καλά που δεν πήγες στο Ερωτοδικείο που κατ' επανάληψη ασχολείτο με το θέμα αφού πουλούσε.

Και νάσου πάλι ο ξεχασμένος μυθομανής μάνα-τζερ με τις τριτοκοσμικές μπετατζούδες να δηλώ-νει ότι αυτός με ανέδειξε κι ότι είμαι σκληρή κι αδίστακτη. (Πότε θα σου βγάλω το περουκίνι;) Ποτέ δεν κατάλαβα τελικά τι ήταν αυτό που σε ωθούσε διαρκώς να βγαίνεις και κατ' επανάληι[)η να δηλώ-νεις τα ίδια πράγματα. Κατέληξες μέχρι τις πιο τελευταίες trashy εκπομπές και αναρωτιόμουν τελικά ποιον ήθελες να πείσεις; Μήπως τον ίδιο το χαμένο σου εαυτό; Ή να προσπαθήσεις να ανακα-λύψεις το φύλο σου με το οποίο έπειτα από τις τελευ-ταίες σου ενέργειες που θα καταγράψω παρακάτω φαίνεται δεν είχες ταυτιστεί!

Στην πορεία των ημερών έκανα ανθρώπους να με μισήσουν και περιοδικά να με θάβουν, εκπομπές της TV να με σχολιάζουν αρνητικά και επιτρέψτε μου να πω μόνο για ένα λόγο. Άνθρωποι που επανειλημμένα είχα αρνηθεί να παρευρεθώ στις εκπομπές τους ή να μιλήσω στις φυλλάδες τους τώρα με κατασπάραζαν.

To Viva Antenna με τον Τράγκα, το Ciao με την Κορομηλά, Μάρκος Πουνέντης, Μικρούτσικος, το

284

Ερωτοδικείο με τη Μιχαλονάκου, Αυτόφωρο του Λεωτσάκου περιοδικά της πλάκας στιλ CIAO, ΛΟΙΠΟΝ, ΧΑΪ, ΣΟΚ, ΝΤΟΛΤΣΕ ΒΙΤΑ, με τους ανώνυμους γύπες που ευκαιρία έψαχναν να βγά-λουν τα απωθημένα τους, ή δηλωμένοι ομοφυλόφι-λοι που γνώριζα πράματα και θάματα γι' αυτούς, ξαφνικά τραβεστί και πούστη με ανέβαζαν , Γιαννάκη και χτισμένη με σιλικόνη με κατέβαζαν!

Και αναρωτιέμαι . Οι αξύριστοι γυναικωτοί τραβεστί μπετά που έμελλε να φιλοξενήσουν έπειτα από τις δικές μου αρνήσεις πώς τύχαινε και μόνο με άνθη τριανταφυλλιάς δεν εραίνοντο; Για ένα πράγμα ακόμα λοιπόν χαίρομαι, πως μου βγήκε το όνομα σαν σκληρή στις διαπραγματεύσεις μου αδίστακτη και στο ότι ζητούσα υπέρογκα ποσά για οτιδήποτε επρόκειτο να κάνω. Χίλιες φορές bitch παρά kitch. Κι αν μη τι άλλο οτιδήποτε είχα κάνει εθεωρείτο κορυφαίο και οι φωτογραφίες μου με τη δική μου άδεια παρμένες κοσμούσαν τα καλύτερα περιοδικά στο είδος τους. Τώρα για τα υπόλοιπα αρκούντο στις φωτογραφίες που τους έφερναν οι paparazzi ή αυτές που έκλεβαν από τους άλλους.

Αυτά για τους λεγόμενους «δημοσιογράφους» και όπως έχετε διαπιστώσει, μέχρι σήμερα δεν έχω επέμ-βει στις λασπολογίες σας εναντίον μου. ΝΑ ΕΥΧΕΣΤΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΩ ΠΟΤΕ!

Ο κατήφορος σου δυστυχώς συνεχιζόταν και τότε έπραξες το μοιραίο λάθος που έκανες ακόμα και

285

τους επικριτές σου να σε μισήσουν. Χρησιμοποίη-σες την ατζέντα μου με τους επώνυμους που κατά καιρούς είχαν βρεθεί στο κρεβάτι μου, για να απει-λήσεις, να δικάσεις, να φοβίσεις τους ανθρώπους που είχαν δικάσει με τον ίδιο τρόπο εσένα. Χωρίς την άδειά μου βγήκες στα κανάλια και τις εφημε-ρίδες, ζητώντας τα όλα για την ικανοποιήσεις την εκδικητική σου μανία. Και χρησιμοποίησες εμένα γι' αυτό, ξεχνώντας για ποια ονόματα αναφερό-σουν, ονόματα σίγουρα καθόλου ευκαταφρόνητα.

Μετά απ' αυτό και βλέποντας πια ότι είχες χάσει κάθε έλεγχο τυφλωμένος απ' την οργή σου κι από τα φλας της δημοσιότητας, σε διέψευσα μέσω των Μ.Μ.Ε. και σε έβγαλα για μια ακόμα φορά από τη ζωή μου. Και τα λάθη σου συνεχίζονταν. Εκνευρι-σμένος φώναξες το Σκάι και μπροστά στις κάμερες δήλωσες ότι η Τζένη δεν μ' αγάπησε ποτέ, αγάπησε τον τίτλο μου σαν Εισαγγελέα, με εκμεταλλευόταν και έβρισες δημόσια τον Κωστέτσο και τους φίλους μου λέγοντας ότι αυτοί με παρέσυραν.

Τόσο ανασφαλής, όμως εξακολουθούσες να μου αφήνεις μηνύματα στον τηλεφωνητή μου δήθεν ότι σε παγίδεψαν να πεις αυτά που είπες. Εγώ πια είχα πειστεί ότι η όλη ιστορία δεν θα σου έβγαινε σε καλό. Η υπερβολική αγάπη και ζήλια σου προς εμένα, το ξέχειλο μίσος για τους δικαστικούς και η ακατάσχετη φλυαρία σου μόλις συναντούσες τα φλας σε καταδίκαζαν. Όλη η Ελλάδα για μια ακόμα

286

φορά βοούσε Χειλουδάκη-Σακελλαρόπουλος τε'ρμα! Αρχίζοντας τη συγγραφή της αυτοβιογραφίας μου

κι ενώ όλοι οι μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι πολεμούσαν για τη διεκδίκηση της, με δάκρυα στα μάτια με παρα-καλούσες να σε αφήσω να βρίσκεσαι έστω και εξ αποστάσεως στη ζωή μου. Δεν θα ζητούσες τίποτα, παρά μόνο να με βλέπεις. Ομολογώ ότι σαν φίλο πάντα ήθελα να σε έχω δίπλα μου μια και εγκεφα-λικά συνήθως ταιριάζαμε, πλην των κυκλοθυμικών στιγμών σου. Κι αποφασίσαμε να ξαναπαίξουμε το παιχνίδι της σαπουνόπερας. Βγήκα και δήλωσα ότι σου ευχόμουν το καλύτερο στην καινούργια σου ζωή κι ότι θεωρούσα νικήτρια όχι τη γυναίκα σου αλλά την κορούλα σου, σε τηλεφωνική επικοινωνία ζωντανά στον Σκάι και έλεγες ξεκάθαρα σε όλους ότι εξακολουθούσαμε να ήμαστε μαζί κι ότι απλά έλειψες λίγο από κοντά μου για να ξεκουραστείς.

Οι τελευταίες δηλώσεις σου ότι σε εκμεταλλευό-μουν και ότι σε ήθελα μόνο σαν Εισαγγελέα πήγαι-ναν στο βρόντο. Ακόμα μια φορά έβγαινα θεά κι εσύ.... Μαλάκας.... Και τότε ήταν που μου έκανες τη ζωή κόλαση. Τελειώνοντας την αναφορά μου σε σένα γυρνώ πίσω στις τελευταίες εβδομάδες

Γιαπωνέζικο εστιατόριο Kiku στο Κολωνάκι. Ανάμεσα στο sushi και sake η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη. Στο τραπέζι μας ο Βασίλης Κωστέτσος, ο Ηλίας Μιχαλόλιας, η Αλβάρα και μια φίλη της, εγώ κι εσύ. Πανσέληνος, τελικά σαν ιχθύς

287

επηρεάζομαι τρομερά από τη σελήνη. Έ ν α ακόμα πράγμα που με εκνεύριζε σε σένα

ήταν ότι ποτέ δεν συμμετείχες στην παρέα. Από-μακρος, στον κόσμο σου, τους καλύτερους συνομι-λητές να είχες απέναντι σου στο τέλος με τη σιωπή σου θα τους αποθάρρυνες και με το απλανές βλέμμα σου θα αφοσιωνόσουν στο φαγητό σου. Σε συχνούς τσακωμούς μας για το θέμα αυτό μου απαντούσες ως εξής. «Τους γράφω όλους στ' αρχίδια μου. Με έχουνε πρήξει». Κι αυτό εν μέρει μάλλον μπορεί να ήταν αλήθεια αλλά δεν ήταν και λόγος να είσαι αγενής και αντικοινωνικός.

Στο τέλος το 'πιασα και αυτό το νόημα. Τους ζήλευες όλους επειδή ακριβούς ήμουν το κέντρο του ενδιαφέροντος. Ζήλευες τον Βασίλη και τους άλλους γνωστούς μου γιατί όπως δήλωνες με ξεσήκωναν, ζήλευες τον τύπο γιατί ενώ δεν κυνηγούσα τη δημο-σιότητα, από μόνη της με φώτιζε. Για αυτό κι εσύ έτρεχες από κανάλι σε κανάλι από εφημερίδα σε εφημερίδα, σε περιοδικά γιατί ήθελες να λάμψεις. Έστω και δια της απουσίας μου. Αλλά όπως ξέρεις μερικά άστρα είναι αυτόφωτα, κι άλλα

Ας ξαναγυρίσω όμως σ' εκείνο το βράδυ. Απορώ πάντως κι ευτυχώς που σηκώθηκες να χαιρετήσεις τη Ζωή Λάσκαρη που ήρθε στο τραπέζι μας, αλλά και πάλι τι σύμπτωση σε μένα πρότεινε το χέρι της Όλοι με κοιτούσαν με νόημα. Λες και διαισθάνο-νταν την έκρηξη που αιφνίδια θα μας τράνταζε.

288

Σκουντώντας σε συνέχεια βλέποντάς σε να παρα-μιλάς προσπαθούσα να σε βάλω στο πνεύμα της συζήτησης αλλά μάταια. Και εκεί μας άφησες σύξυλους όλους. Πετώντας με δύναμη την πετσέτα στο τραπέζι και ρίχνοντας την καρέκλα σου κάτω ζήτησες συγγνώμη κι αποχώρισες. Μέσα μου γεμάτη θυμό ευχόμουν να μην σε ξαναδώ μπροστά μου. Όλοι, και ιδίως η Λάσκαρη κι ο Πολατώφ κοιτού-σαν αινιγματικά.

Βρίσκοντας το μήνυμα να παρουσιαστώ στο τμήμα της περιοχής μου, για προσωπική μου υπόθεση, το ίδιο κιόλας απόγευμα γύρω στις 6 πήγαμε μαζί να δω τι συμβαίνει. Εσύ με συμβούλεψες να μην πηγαί-ναμε παρά μόνο το πρωί ώστε αν επρόκειτο για κάποιο ξεχασμένο ένταλμα από αυτόφωρο να το πληρώναμε επιτόπου και να φεύγαμε. Πόσο δίκιο είχες; Η Ασφάλεια ακούγοντας τα τελευταία νέα έψαξε στους φακέλους της για μένα και βλέποντας ότι όντως είχα απλήρωτους λογαριασμούς με ειδο-ποιούσε να τους τακτοποιήσω.

Πηγαίνοντας στο αστυνομικό τμήμα λοιπόν με συνέλαβαν μια και η γραμματεία ήταν κλειστή λόγω προχωρημένης ώρας, θα έπρεπε να διανυκτερεύσω στο τμήμα. Ευτυχώς που δεν με έβαλαν και σε κελί. Η αλήθεια να λέγεται. Οι αστυνομικοί ήταν άψο-γοι. Και φαγητό και καφέ και τσιγάρο μέχρι σε δωμάτιο με τηλεόραση μας έβαλαν. Ήταν όλοι ευχά-ριστοι και εξυπηρετικοί.

289

Τα πράγματα είχαν ως εξής. Είχε βγει καταδικα-στική απόφαση από παλιά μου προβλήματα στα μπορντέλα 20 ημερών. Τουτέστιν γύρω στις 600.000 δραχμές. Ομολογώ ότι οι αποφάσεις ήταν πολύ παλιές, μερικές πίσω στο 1985, ήταν λίγο περίεργο λοιπόν να τις ξαναθυμηθούν τώρα, και αφρισμένος εσύ διότι γνώριζες ότι πολύ νεώτερες καταδικαστι-κές αποφάσεις επωνύμων εκκρεμούσαν οι οποίες έμειναν ανεκτέλεστες, ξαναβγήκες στον αέρα κι αυτή τη φορά τα έβαλες και με όλο το δικαστικό σύστημα.

Ω, τι σύμπτωση όμως και το επόμενο πρωί φάτσα κάρτα στους τίτλους των εφημερίδων. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης διατάσσει ενέργειες που αφορούν τις εκκρεμείς αποφάσεις επωνύμων. Νάσου κανάλια και τύπος έξω απ' το τμήμα, νάσου οι αναφορές ολονύκτιες, νάσου το πρωί οι κάμερες, λες κι είχαν συλλάβει την πριγκίπισσα Νταϊάνα. Όχ ι ότι δεν μ' άρεσε βέβαια, αισθανόμουν η προνομιούχα.

Τελικά καταλήξαμε στα δικαστήρια όπου κι έληξε το θέμα, ακριβοπλήρωσε ο δικηγόρος μου κι αφέ-θηκα ελεύθερη. Έκανα κάποιες δηλώσεις που αφο-ρούσαν τις προσωπικές ελευθερίες και τελείωσε εκεί. Για μια εβδομάδα βέβαια σχολιαζόταν ως εξής: «ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΣΑΡΕΛΑ ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ». Λίγες μέρες αργότερα, ω και τι έκπληξη, έδινε συνέ-ντευξη εφόλης της ύλης η μητέρα σου, στην εκπο-μπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Επιτέλους. Η σαπουνόπερα έπαιρνε άλλη τροπή. Δεν αποκλειόταν

290

σε λίγο να δούμε και τη γυναίκα σου. Δυστυχώς όμως λίγες μέρες αργότερα θα βλέπαμε χειρότερα. Ήταν η πρώτη φορά που θα αντίκριζα τη μαμά σου, έστω και μέσω του φακού. Και ήταν όπως την περί-μενα. Ντυμένη άψογα, καλοχτενισμένη, μακιγιαρι-σμένη, δεν φαινόταν για 70 χρονών. Αναφερόταν σε σένα, καθόλου μητρικά, με μια ψυχρότητα καθώς σε αποκαλούσε Γιώργο Σακελλαρόπουλο, και έδινε τη δική της ερμηνεία σ' αυτό το σίριαλ που λάμβανε τέλος.

Τα σκληρά μάτια της πρόδιδαν το μίσος της για μένα όταν στον Μάκη έλεγε: «Είναι ανύπαρκτη κύριε Τριανταφυλλόπουλε, δεν υπάρχει για μένα, δεν ΘΕΛΩ να υπάρχει». Και μπαίνοντας για μια ακόμα φορά στο πνεύμα, αναγνώρισα ότι εσύ την είχες πιέσει να βγει, αφού εσένα δεν σε έπαιρνε άλλο πια να ξαναβγείς στα κανάλια.

Χάνοντας το θηλυκό Σακελλαρόπουλο από την οθόνη μου, ανυπόμονα περίμενα το επόμενο βήμα σου. Δεν θα με παραξένευε τίποτα πια από μέρους σου. Το επόμενο απόγευμα δέχτηκα ένα τηλεφώ-νημα από τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο που μου ζητούσε να παραβρεθώ στην εκπομπή του. Εγώ αν και εκτιμούσα τρομερά αυτόν τον εξαίρετο δημο-σιογράφο αρνήθηκα μια και δεν ήθελα καμία σχέση πια. Εκείνος επέμεινε όμως και μου είπε ότι θα ήθελα να με δει και από κοντά. Τον δέχτηκα στο σπίτι μου και το τελευταίο πράγμα που περίμενα να

291

δω ήσουν εσύ μαζί του. Έκανα καφε', πιάσαμε συζή-τηση για την εκπομπή. Μην καταφέρνοντας να μου αλλάξετε γνώμη αποχωρήσατε ενώ εσύ έμεινες ξοπίσω για λίγο.

Χωρίς πολλά πολλά και με όσο σοβαρό ύφος μπο-ρούσες να πάρεις, άρχισες να μου λες ότι έπρεπε να σταματήσω τη συγγραφή του βιβλίου μου, να στα-ματήσω το μόντελινγκ, να πάψω να βγαίνω και να φωτογραφίζομαι και ήταν υποχρέωσή μου αφού εσύ είχες κάνει τα πάντα για μένα, είχες χάσει θέση, οικογένεια, κοινωνική υποστήριξη, αξιοπρέπεια, να μείνω δίπλα σου, να σε στηρίξω, και συγκεκρι-μένα έπρεπε και να αποκτήσεις σεξ που ήταν το λιγότερο που θα μου ζητούσες. Δεν είπα κουβέντα! Έπιασα το τζάκετ σου, άνοιξα την πόρτα, και σου είπα ΑΝΤΙΟ!!!

Ήταν η μοναδική φορά που σε άκουσα να βρίζεις. Και η τελευταία. «Να πας στο διάολο, να πας να γαμηθείς». «Αυτό θα κάνω», ανταπάντησα. Και η τελευταία σου λέξη που όταν θέλω να γελάσω τη θυμάμαι. «Θα κοντραρ ιστού με στα κανάλια».

293

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ματαιοδοξίας

Εχοντας βγάλει για πάντα απ' τη ζωή μου το Σακελλαρόπουλο κι έχοντας καταλάβει ότι

με την αγάπη που τον τύφλωνε και τη ζήλια που τον έκαιγε θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνος μια και εξακολουθούσε να έχει το πιστόλι του, προσέλαβα security να με συνοδεύουν οπουδήποτε θα πήγαινα.

Κάποια στιγμή ο Β. Κωστέτσος με πήρε τηλέφωνο λέγοντάς μου ότι ο Χρήστος Ζαμπούνης, ανταπο-κριτής του Paris Match ήθελε να με γνωρίσει μια και το γαλλικό περιοδικό ενδιαφερόταν να μου κάνει ένα αφιέρωμα. Βρεθήκαμε στο σπίτι του στο Κολωνάκι για φαγητό και εκεί γνώρισα και τον Σάκη Κεχαγιόγλου δικηγόρο στο γραφείο του Αλ. Λυκουρέζου. Ομολογώ ότι επρόκειτο για εξαίσια

294

άτομα και συγχρόνως η μαγείρισσα τους άψογη. Ακόμα νιώθω στο στόμα τις γαρίδες με τη φέτα. Ο Χρήστος θα έφευγε για το Παρίσι την επομένη και γυρνώντας θα κανονίζαμε τις λεπτομέρειες.

Η Πρωτοχρονιά έφτασε. Μαζί με τον Βασίλη Κωστέτσο και τον Ηλία Μιχαλόλια ήμασταν καλε-σμένοι από τον Τσιλιχρήστο του Privilege στη σου-ίτα του στη Μεγάλη Βρετανία μαζί με άλλους γνω-στούς φίλους να γιορτάσουμε τον καινούργιο χρόνο. Η Βάνα Μπάρμπα, η Ανίτα Ναθαναήλ, ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Αίας Μανθόπουλος, ο Κωνσταντί-νος Καζάκος, ήταν μόνο μερικοί από τους επώνυ-μους που συνάντησα εκείνο το βράδυ και διαπί-στωσα βλέποντάς τους ότι τελικά ό,τι τίτλο ή στάμπα σου φορέσουν, παραμένεις πάντα άνθρωπος. Όλοι, επώνυμοι ή ανώνυμοι, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, αθλη-τές, πολιτικοί όλοι είχαν τις ίδιες ή παράλληλες φοβίες, τους ίδιους εγωισμούς, πάθη, ζήλιες, μίση, κόμπλεξ, χαρές και λύπες. Γυμνοί ήμασταν όλοι όμως απόλυτα ίσοι (well, ή σχεδόν) έχοντας ζήσει μια ζωή γεμάτη απ' όλα, έχοντας απολαύσει το σεξ σε όλες τις μορφές του, αποκρυπτογραφούσα πια, εύκολα σχεδόν όλα τα προσωπεία, και θεωρώ ότι μπορούσα να μην πιάνομαι κορόιδο σχεδόν από κανέναν.

Είχα περάσει απ' όλα τα στάδια της ζωής, από τη λάσπη και το περιθώριο, στα κοσμικά σαλόνια και το glam της πασαρέλας. Μπορώ να πω ότι για λίγα

295

πράγματα μετάνιωνα στη ζωή μου, κι αν γυρνούσα πίσω πάλι τα ίδια θα ξαναζούσα. Εκεί έκανα τον απολογισμό μου.

Στο μπαλκόνι της Μεγάλης Βρετανίας φορώντας το ακριβό μου piano forte της Max Mara, την ακριβή μου γούνα και τα ακριβά μου τακούνια στιλέτο, λίγα χρόνια πιο πριν λίγα στενά πιο κάτω στην αρχή της Λεωφόρου Συγγρού, μια τραβεστί με το όνομα Τζένη έμπαινε δειλά στη ζωή και έμελλε να την κατακτήσει. Μπορώ να πω ότι εκπληρώθηκαν τα περισσότερα από τα όνειρά μου, όνειρα που πολλές φορές απο-κτήθηκαν πατώντας σε κουφάρια άλλων. Χρησιμο-ποιώντας ψυχές, καρδιές και εγκεφάλους. Με λυπεί το γεγονός αλλά η ζωή είναι σκληρή. Και για άλλη μια φορά έπρεπε να τη ζήσω και να την ξεπεράσω. Και επέζησα λοιπόν χρησιμοποιώντας τα πάντα και τους πάντες. Ή εγώ ή εκείνοι.

Δεν θα ξεχάσω την Πρωτοχρονιά που πέρασα στο σπίτι του Πέτρου Κωστόπουλου και της Τζένης συνο-δευόμενη από τον Χατζηστεφάνου και τους φίλους μου Ηλία Μιχαλόλια και Βασίλη Κωστέτσο. Ο Τρύ-φωνας μου σύστησε τη Σήλια και η βραδιά κύλησε πολύ ευχάριστα αν εξαιρέσουμε τη φρίκη ορισμέ-νων παρευρισκομένων που δεν μπορούσαν να δ ιανοηθούν πως «τόλμησε» ο Πέτρος να προσκαλέσει εμένα, μια «ερμαφρόδιτη» στο άντρο της υψηλής κοινωνίας. Ο Λαλιώτης μόνο που δεν σηκώθηκε να φύγει από φόβο φαντάζομαι.

296

Η Τζένη με τον Φώτη Γιανιώτη και με τη Δήμητρα Αιγινίτη.

Η Τζένη με τον Κων/νο Καζάκο και την Τάνια Τρύπη.

Η Τζένη με τον Ανδρέα Βουτσινά, τον Δημήτρη Κομνηνό, τον Βασίλη Παπαδόπουλο και τον Νίκο Δ ανίκα.

Η Τζένη με τη Μαίρη Χρονοπούλου.

298

Ούτως ή άλλως χεσμένους τους έχω. Παραδόξως όμως ίσως και λόγω της δημοτικότητός μου εκείνο το διάστημα άνθρωποι που δεν περίμενα να με πλησιάσουν εκείνο το βράδυ βρήκαν τα «κότσια» και το «διέπραξαν». Πάντως η θεά Τζένη Μπαλά-τσα και ο λατρεμένος Πέτρος υπήρξαν απέναντι μου άψογοι. Παρεπέμπω όλους τους υπόλοιπους στη «Δήθεν Διαφάνεια» που εκπροσωπούν και τους υπενθυμίζω ότι αξιοπρεπής είναι αυτός που εκτός των άλλων δείχνει σεβασμό και κατανοεί τις ιδιαι-τερότητες και τις προσωπικές επιλογές του καθενός.

Αλλά βλέπετε πολλοί τρομοκρατούνται και μόνο στην ιδέα του διαφορετικού. Ίσως και γιατί πολλές φορές αυτό τους ελκύει, ή θεωρούνται ότι απει-λούνται λόγω «ίδιας» ιδιοσυγκρασίας. Απλά αυτοί θα μείνουν πάντα δέσμιοι του κουστουμιού και ενός φερεντζέ - μπούργκας - μουστάκι - κορμί μπόντι μπιλντερά. Την επομένη είχα φωτογράφιση για το NITRO και έτσι αποχώρησα νωρίς.

Parties-parties-parties σχεδόν καθημερινά. Από το σπίτι του Κεδίκογλου και της Αλοιμόνου στο COSMOS με την Μαρία Παπαπαναγιώτου του ΑΝΤΙ και από τα φοβερά ξενύχτια με τους εκδό-τες του «Οξύ» σε κραιπάλες στο in διαμέρισμα του Αγγελόπουλου μέχρι σε σουίτες του Χίλτον με Ζήκο, Τράνταλη, Λυδία Βενιέρη, Παλαιολόγο και όλους τους party animals. Τον Ερρικό Πετιλόν, τον Γιώργο Μαζωνάκη, τον Μίλτο Μακρίδη, τον Ιατρόπουλο,

299

την Μπέτυ Μαγγίρα, την Ιωάννα Καφκοπούλου, τον Παπακαλιάτη, τον Νικόλα Μαυρόπουλο, τη Μάγκυ Χαραλαμπίδου.

Είχα δεχτεί όλες σχεδόν τις προτάσεις στις κοσμι-κές εξορμήσεις όπως το φοβερό event στην αίθουσα τέχνης της Ρεβέκας Καμχή αλλά και καθημερινά φαγοπότια στο Kiku. Πολύ trendy δε και απαραί-τητο φινάλε στο Kahlua στην Αμερικής με Παύλο Βαρδινογιάννη και πολυπληθή παρέα κοσμικών μαϊντανών και μη. Τα ρουθούνια μου εκείνο το διάστημα εφλέγοντο, και η μύτη μου χρειαζόταν πουδράρισμα σχεδόν κάθε 5 λεπτά. Στις τουαλέτες μπαινόβγαινε η Ματούλα με τη Βάνα και ο Καζα-νίδης κανόνιζε τις αρπαχτές μου σε clubs σ' όλη την Ελλάδα για αυτόγραφα και παρουσιάσεις.

Το Φεβρουάριο με την ευγενική χορηγεία του Signature Travel και της γλυκιάς Μαρίας Αλιφρα-γκή συζύγου του δημοσιογράφου Γ. Σφακιανάκη φύγαμε για Τυνησία όπου έγινε η φωτογράφιση του ημερολογίου μου 98-99.

Πέρασα εξαίσια. Αναμενόμενο όμως ήταν έτσι κι αλλιώς. Καζανίδης, Μιχαλόλιας, Κωστέτσος, Μπου-λούμπασης, Κοντομούς και Τζένη αγάπη μου, πώς να αποφευχθε ί το ιδαν ικότερο team και κατ ' επέκταση κέφι, γέλιο, ζωντάνια. Το κλουβί με τις τρελές μες την καλή χαρά και τους Τυνήσιους να μας κυνηγούν να μας βιάσουν (όλους όμως).

300

Από τη φωτογράφιση στην Τυνησία. Φωτό: Γιάννης Καζανίόης.

Από τη φωτογράφιση στην Τυνησία. Φωτό: Γιάννης Καζανίδης.

302

Από τη φωτογράφιση στην Τυνησία. Φωτό: Γιάννης Καζανίόης.

Από τη φωτογράφιση στην Τυνησία. Φωτό: Γιάννης Καζανίόης.

304

Κάθε φορά που θυμάμαι τον Γιάννη πάνω στην καμήλα να παραπονιέται για τις αιμορροΐδες του κατουριέμαι από το γέλιο. Ο δε Κωστέτσος τουρμπάνι στο κεφάλι και να παριστάνει τη Naomi Cambell. ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ!!!

Βλέποντάς τους να έρχονται όλους πάνω μου, τους τοποθετώ στη σειρά αριθμητικά πάντα, ενώ το χαμό-γελο παγώνει στα χείλη μου, αρχίζω και υφαίνω ξανά τον ιστό μου. Πιο προσεκτικά αυτή τη φορά πιο μελετημένα

305

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Θα ήταν ανειλικρινές να πω ότι ποτέ μα ποτέ δεν μ' ενδιέφερε για το τι θα πει ο κοινωνικός περίγυρος φανερά ή κρυφά. Υπήρξε ένα διάστημα που σπαζόμουν ακούγοντας και μόνο τους ψίθυρους των κουτσομπολιών της γειτονιάς, το κράξιμο των τσο-γλανιών του δρόμου το πόσο άβολα αισθανόταν ο διπλανός του ρεστοράν που συντρώγαμε, τα χαιρέ-κακα γέλια των κοριτσιών που έπιαναν την κάποια ιδιατερότητά μου, το ειρωνικό βλέμμα και το μίσος που δ ιέκρινα σε καθώς πρέπε ι κυριοΰλες και κυριοΰληδες.

Και ω, Θεέ μου, η απόφαση να βγω το πρωί έστω και απλοϊκά ντυμένη να περάσω μπροστά από το καφενείο της γειτονιάς μου, να ψωνίσω από το μπα-καλικάκι ή τα ψιλικά της μαντάμ Βερονίκ, χωρίς να αισθανθώ ότι πολεμώ με όλες μου τις δυνάμεις και

306

που τελικά πάντοτε συνέβαινε και πάντοτε θα συμ-βαίνει. Απλά έπρεπε να καταλάβω το παιχνίδι της ζωής που παιζόταν και πως όλοι αυτοί οι «κακε-ντρεχείς» άνθρωποι, στην ουσία δεν πολεμούσαν εμένα ειδικά αλλά εξόριζαν και εξόρκιζαν τις δικές τους ιδιαιτερότητες. Βρίσκοντας τον πρώτο απο-διοπομπαίο τράγο προς το παρόν, εκείνοι εξαγνί-ζονταν στη δική μου αμαρτία παρακολουθώντας εξ αποστάσεως, φοβούμενοι μην αποκαλυφθούν οι δικές τους «παραξενιές» είτε αυτές λέγονται παχυ-σαρκία, μοιχεία, λαγνεία, εθισμός στα ναρκωτικά, ασχήμια, είτε ακόμα πιο απλούστερα «επιθυμία». Για αυτό που κρυφοφανερά εδίωκαν.

Κι εντέλει μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι όταν βγαίνεις νικητής από πολέμους που δεν ήταν εύκο-λοι η νίκη σου αυτή μπορεί μεν να σου αφήνει την αίσθηση γλυκού αίματος στο στόμα, αλλά το φτε-ρούγισμα της καρδιάς σου και η φεγγοβολιά στο πρόσωπο σου κατακτούν και εσένα τον ίδιο πέραν από τους εχθρούς σου. Μου πήρε καιρό να κατα-λάβω....

...Τελικά όλα είναι θέμα πίστης. Και αν η πίστη είναι επιλογή, τότε μπορεί να χαθεί εύκολα. Από άνθρωπο, άγγελο ή τον ίδιο το διάβολο. Κι αν πίστη σημαίνει να μην κατανοείς απόλυτα το θεϊκό στοι-χείο, τότε ίσως εμείς παίζουμε ρόλο στην κατανόησή του. Εμείς οι δήθεν μικροί θεοί... Τσως γι' αυτό

307

έχουμε ψυχή. Και τελικά ίσως αυτό σημαίνει να είσαι άνθρωπος...

...Μέχρι αυτή τη στιγμή υπάρχουν 6.000.000.000 άνθρωποι στον πλανήτη μας. Κι αυτό μας κάνει πιο μόνους, πιο ασήμαντους, πιο δυστυχισμένους. Γιατί η ανωνυμία μας είναι αυτό που μας σκοτώνει καθη-μερινά.

Μέσα στη δυστυχία της μοναξιάς μας προσπα-θούμε να γίνουμε διάσημοι, επώνυμοι, προνομιού-χοι, ξεχωριστοί. Χωρίς να συνειδητοποιούμε όμως ότι η μοναξιά της ψυχής μας πάντοτε θα μας στοι-χειώνει. Κι όσο το δωμάτιο των ψυχών θα αδειά-ζει, τα τελευταία σπουργίτια θα κείτονται νεκρά, σε λίγο δεν θα διεκδικούμε καν αυτήν. Γιατί απλά... θα γεννιόμαστε άψυχοι...

Σ' αυτό το βιβλίο κατέγραψα τα γεγονότα και τις εμπειρίες μιας ζωής. Πράγματα που για μερικούς θα θεωρηθούν δυσνόητα, απίστευτα, μη ειλικρινή, ίσως και ψεύτικα. Λυπάμαι, αλλά πέρα από τα δια-πιστευτήρια μου αυτά της γραφής, δεν μπορώ να σας το αποδείξω έμπρακτα και χειροπιαστά. Να σας μιλήσω ειλικρινά, δεν θα με ενδιέφερε κιόλας. Αυτά που έζησα μόνο εγώ πραγματικά ξέρω ότι με τύλιξαν με την αλήθεια τους. Συνήθως νιώθω γεμάτη, μπουχτισμένη απ' όλα, ευτυχισμένη.

Είναι όμως και βραδιές που ακούγοντας το κλάμα της βροχής, ή το παράπονο του ανέμου, νιώθω εντελώς κενή, αμέτοχη στο παραμύθι της ζωής που

308

λαμβάνει χώρο γύρω μου. Να 'ναι τάχα γιατί στην πραγματικότητα ευτυχία είναι ένα ζεστό σπιτικό, μια οικογένεια δεμένη, ένα παιδί κι ένας σύντρο-φος; Ή ίσως όπως το όπιο σε μεθά κι ενώ μόνο έχουν σωθεί οι εμπειρίες τις αναζητώ ακόμα πιο έντονα, πιο σφοδρά πιο απρόσιτα. Κι αν ναι, θα εφησυχαστώ ποτέ, θα αναζητώ πάντα μια ουτοπία ή το δικό μου Άβαλον μέσα από πύρινες κολάσεις;

Είμαι το είδωλο για το Σταρ Σύστεμ Είμαι το θέμα που πουλάει για τα Media Είμαι ο αδερφός που έκοψε τον πούτσο του για τα αδέρφια του Είμαι μια γυναίκα κατά νόμο δικαίου για τους φιλελεύθερους Είμαι το τραβεστόνι για τους αδαείς Είμαι το παιδί για τη μάνα μου Είμαι η Τζένη Χειλουόάκη για την ψυχή μου Είμαι ένας αμνός για τον Θεό που πιστεύω «έστω μαύρος» Είμαι το αφορισμένο για την κοσμική εκκλησία Είμαι ένα ανθρώπινο πλάσμα για τους βαθιά θρησκευόμενους

309

Κουράστηκα Κλείνω τα μάτια μου Κι εύχομαι

ξαναελπίζω

Πεθαίνω κι ανασταίνομαι για να πεθάνω ξανά ονειρευόμενη την ανάσταση μου αιωρούμενη στη γαλήνη! Αναζητώντας τη δική μου Βαλχάλα.

ΤΕΛΟΣ..