TIÔËÏÓ ÐÑÙÔÏÔÕÐÏÕ: MOLLY MOON, MICKY MINUS AND THE MIND MACHINE

Aðü ôéò Åêäüóåéò MACMILLAN CHILDREN’S BOOKS, Λονδίνο 2007TÉÔËÏÓ ÂÉÂËÉÏÕ: Μόλι Μουν — Ο Μίκι Μάινους και η µηχανή του µυαλού

ÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ: Georgia ByngÌÅÔÁÖÑÁÓÇ ÊÅÉÌÅÍÏÕ: Μαίρη Γραµµένου

∆ΙΟΡΘΩΣΗ – ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Εύη ΚουδούναÇËÅÊÔÑÏÍÉÊÇ ÓÅËÉÄÏÐÏÉÇÓÇ: Ελένη Σταυροπούλου

ΕΞΩΦΥΛΛΟ: David RobertsEÊÔÕÐÙÓÇ: ¢ããåëïò Åëåýèåñïò & ΣΙΑ Ο.Ε.

ÂÉÂËÉÏÄÅÓÉÁ: Κωνσταντίνα Παναγιώτου & ΣΙΑ Ο.Ε.

© Georgia Byng, 2007© EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ×ÏÃÉÏÓ Á.Å., ÁèÞíá 2009

Ðñþôç Ýêäïóç: Νοέµβριος 2009, 2.000 αντίτυπα

ÉSBN 978-960-453-651-1

ÔÔõõ ððþþ èèçç êêåå óóåå ÷÷ááññ ôôßß ååëëååýý èèåå ññïï ÷÷çç ììéé êêþþíí ïïõõ óóéé þþíí,, ππρροοεερρχχόόµµεεννοο ααπποοκκλλεειισσττιικκάά κκααιι µµόόννοο ααππόό δδάάσσηη πποουυ κκααλλλλιιεερργγοούύννττααιι γγιιαα ττηηνν ππααρρααγγωωγγήή χχααρρττιιοούύ..

To ðá ñüí Ýñ ãï ðíåõ ìá ôé êÞò éäé ï êôç óß áò ðñï óôá ôåý å ôáé êá ôÜ ôéò äé á ôÜ îåéò ôïõ Åë ëç íé êïý Íü ìïõ (Í. 2121/1993 üðùòÝ÷åé ôñï ðï ðïé ç èåß êáé éó÷ý åé óÞ ìå ñá) êáé ôéò äé å èíåßò óõì âÜ óåéò ðå ñß ðíåõ ìá ôé êÞò éäé ï êôç óß áò. Áðá ãï ñåý å ôáé áðï ëý -ôùò ç Üíåõ ãñá ðôÞò αäåίáò ôïõ åê äü ôç êá ôÜ ïðïéïν äÞ ðï ôå ôñü ðï Þ ìÝ óï áíôé ãñá öÞ, öù ôï á íá ôý ðù óç êáé åí ãÝ íåéáíá ðá ñá ãù ãÞ, åê ìß óèù óç Þ äá íåé óìüò, ìå ôÜ öñá óç, äé á óêåõÞ, áíá ìå ôÜ äï óç óôï êïé íü óå ïðïéá äÞ ðï ôå ìïñ öÞ (çëå -êôñï íé êÞ, ìç ÷á íé êÞ Þ Üë ëç) êáé ç åí ãÝ íåé åê ìå ôÜë ëåõ óç ôïõ óõ íü ëïõ Þ ìÝ ñïõò ôïõ Ýñ ãïõ.

ÅÊ ÄÏ ÓÅÉÓ ØÕ ×Ï ÃÉÏÓ Á.Å. PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A.¸äñá: Ôá ôï À ïõ 121 Head office: 121, Tatoiou Str.144 52 Ìå ôá ìüñ öù óç 144 52 Metamorfossi, GreeceÂé âëé ï ðù ëåßï: Ìáõ ñï ìé ÷Ü ëç 1 Bookstore: 1, Mavromichali Str.106 79 ÁèÞ íá 106 79 Áthens, GreeceÔçë.: 2102804800 Tel.: 2102804800Telefax: 2102819550 Telefax: 2102819550www.psichogios.gr www.psichogios.gre-mail: info@psichogios.gr e-mail: info@psichogios.gr

ÓÅÉ ÑÁ: ÌÉ ÊÑÇ ÐÕ ÎÉ ÄÁ

Ìå ôÜ öñá óç:Μαίρη Γραµµένου

Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης:

Μόλι Μουν – Τα µάτια που µαγνητίζουν,2003, µτφρ. Βαγγέλης Ηλιόπουλος, Εύα Καλισκάµη

Μόλι Μουν – Ο κόσµος δε γυρίζει πια,2004, µτφρ. Βαγγέλης Ηλιόπουλος, Εύα Καλισκάµη

Μόλι Μουν – Ταξίδι στο χρόνο,2007, µτφρ. Εύα Καλισκάµη

Για τον Σκάι, το γλυκό µας µωρό

Ήταν ένα λαµπερό, φωτεινό, ζεστό πρωινό. Ο ήλιος ήταν λευ-κός σε έναν έντονα γαλάζιο ουρανό στο χρώµα της κενταύριας.Και σε µια βουνοκορφή, δυο παιδιά κάθονταν σε έναν κήποπου περιβαλλόταν από µάντρα, πάνω σε διαφανείς ξαπλώστρες.Το εντεκάχρονο αγόρι είχε µια µεγάλη πράσινη οµπρέλα απόπάνω του, που τον προστάτευε από τον ήλιο και από το οπτικόπεδίο της εξάχρονης Κινέζας δίπλα του. ∆ιακρίνονταν µόνοτο λεπτό, λευκό παντελόνι του και οι τιρκουάζ καστόρινες πα-ντόφλες του, που απορροφούσαν την έντονη ζέστη.

Το µικρό κορίτσι φορούσε ένα ασηµένιο φόρεµα που συν-δυαζόταν µε γυαλιστερά παπούτσια, και τα µαλλιά της ήτανπιασµένα στο σχήµα και την υφή του κουκουναριού. Μια ελα-φριά στρώση από κοκκινάδι έβαφε τα µάγουλά της και συ-µπαγή χρυσά βραχιόλια ήταν περασµένα στους καρπούς της.Το στόµα της ήταν µικρό και λεπτό, ενώ τα καστανά, αµυγδα-λωτά µάτια της ήταν διαπεραστικά και σπινθηροβόλα.

Μπροστά τους, σε ένα τραπέζι στο γρασίδι κάθονταν ήσυχαδυο άνδρες ντυµένοι µε κόκκινες φορεσιές ανθρώπων τουτσίρκου, καλυµµένες από φουντίτσες. Πάνω στο τραπέζι ήταντοποθετηµένα δυο κουτιά από πλέξιγκλας κλεισµένα µε καπά-κι, γεµάτα πορτοκαλιές σαρανταποδαρούσες, κουλουριασµέ-νες µεταξύ τους.

«Σειρά σου», επέµεινε το κοριτσάκι, πίνοντας µια γουλιά απόένα ροζ ποτήρι για κοκτέιλ.

«Εντάξει. Ρωτάω το πιόνι σου το εξής», απάντησε το κρυµ-µένο αγόρι. «Για ποιο λόγο σταµάτησαν τα πειράµατα που θαέκαναν µύγες στο µέγεθος σκύλου;»

Ακολούθησε παύση καθώς ο άνδρας µε τις φουντίτσες µπρο-στά από το κορίτσι σκεφτόταν. Ύστερα, µε µονότονη φωνή,απάντησε: «Γιατί στράφηκαν στη δηµιουργία µεγαλύτερων σεµέγεθος λαχανικών».

«Λάθος!» τσίριξε το κοριτσάκι και πέταξε το περιεχόµενο τουποτηριού της πάνω του, καταβρέχοντάς τον. «Είσαι ηλίθιος! Πέ -ρασες δέκα ώρες στο µηχάνηµα χθες! Έπρεπε να θυµόσουντην πληροφορία! Καλά να πάθεις! Είσαι αναγκασµένος ναφας µία!»

Πειθήνια ο άνδρας σήκωσε το καπάκι από το κουτί του µε τιςσαρανταποδαρούσες και τράβηξε µία από αυτές ψηλά, µαγκώ-νοντάς τη ανάµεσα στο δείκτη και τον αντίχειρά του για να µηνξεγλιστρήσει. Ύστερα, χωρίς να βγάλει ούτε καν ένα µουρµου-ρητό αντίρρησης, την ακούµπησε στο πίσω µέρος της γλώσσαςτου κι έκλεισε το στόµα του γρήγορα. Καθώς αυτός µασούλαγε,η µικρή σαρανταποδαρούσα πάσχιζε να ξεφύγει. Βλέπονταςγια µια στιγµή το φως να γλιστράει µέσα στο στόµα του άνδρα,διέκρινε µια αµυδρή ευκαιρία να παλέψει για την ελευθερία της.Αλλά ο άνδρας την ένιωσε στο χείλος του και, σπρώχνοντάς τηξανά µέσα στο στόµα του, γκρέµισε τις ελπίδες της να σωθεί.Μορφάζοντας, την έλιωσε µε τα δόντια του και την κατάπιε.

«Ναι, αηδιαστικές δεν είναι;» σάρκασε το κοριτσάκι. «Αηδια-στικές και πικρές! ∆εν έπρεπε να µε απογοητεύσεις. Χάνω τέσ-σερις πόντους τώρα εξαιτίας σου!»

«Γιατί δεν σταµατάµε;» πρότεινε το αγόρι κάτω από τηνοµπρέλα. «Νοµίζω ότι ο παίκτης σου δεν αισθάνεται καλά. Αυ-τή είναι η τέταρτη σαρανταποδαρούσα του».

«Του αξίζει!» ξέσπασε εκδικητικά το κοριτσάκι. «Άλλωστε,Μίκι, µην είσαι χαζός, παιχνίδι είναι όλο αυτό».

10 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

Ηταν ένα ψυχρό απόβραδο Φλεβάρη και βαριά σύννεφαµαζεύονταν στον ουρανό. Τραβηγµένα σαν γκρίζες κουρ-

τίνες πάνω από το φεγγάρι, έδειχναν το νυχτερινό ουρανό ακό-µα πιο σκοτεινό. Και ψηλά, δώδεκα χιλιάδες µέτρα πάνω απότα χωράφια της υπαίθρου, βίαιοι, θυελλώδεις άνεµοι άρχισαννα στροβιλίζονται και να παίζουν. ∆ισεκατοµµύρια σταγόνεςφούσκωναν τα µαυριδερά σύννεφα και ετοιµάζονταν να πέσουν.

Αρκετά πιο κάτω, δέντρα αναµαλλιάζονταν από τις ριπές ανέ -µου που σφύριζαν µέσα από τα κλαδιά τους. Και σε ένα µεγάλοεπαρχιακό αρχοντικό µε την ονοµασία Μπράιερσβιλ Παρκ, ταφώτα αναβόσβησαν σε ένα παράθυρο του πρώτου ορόφου.

Η Μόλι Μουν καθόταν µαζί µε τον κολλητό της φίλο, τονΡόκι, πάνω σε ένα περσικό χαλί στο δωµάτιο της τηλεόρασης.Βούλιαζαν στις αναπαυτικές κόκκινες µαξιλάρες αδιαφορώ-ντας για τον άνεµο που σφυροκοπούσε τα παραθυρόφυλλα. Ρι -πές που εφορµούσαν από την καµινάδα αναστάτωναν τις φλό-γες από το ξύλο που καιγόταν στο τζάκι, αλλά οι δυο τους δενέδιναν καµιά σηµασία, γιατί ένιωθαν όµορφα στη ζεστασιά τουσπιτιού. Στα πόδια τους υπήρχαν καφετιά κουτιά από ντιλίβερικινέζικου φαγητού µε τα αποµεινάρια ενός γεύµατος ρυζιού καιγουόν-τον, και µπροστά τους βρισκόταν αναµµένη η τηλεόραση.

«Πρόγραµµα χορού», είπε ο Ρόκι πατώντας τα πλήκτρα τουτηλεχειριστηρίου και αφήνοντας ένα ρέψιµο, «ιστορικό ντοκι-

µαντέρ ή κηπουρική ή… ή αυτόν εδώ;» Ενόσω µιλούσε, ηοθόνη άλλαζε κανάλια καταλήγοντας σε έναν κοστουµαρισµέ-νο άνδρα που παρουσίαζε ένα µαγικό σόου.

«Μετά το διάλειµµα», ανήγγειλε ο µάγος, «θα σας καταπλή-ξω διαβάζοντας τη σκέψη σας και κάποιος από το κοινό εδώ θαγίνει το… χµµ… θύµα µου!» Το κοινό στο στούντιο γέλασε. Οπαρουσιαστής έκλεισε το µάτι στην κάµερα. «Τα λέµε σε λιγά-κι». Και µεµιάς έπεσαν διαφηµίσεις.

«Καλό µου φαίνεται», αποκρίθηκε η Μόλι. Άπλωσε το χέριτης στο µαύρο µπουλντόγκ που ήταν ξαπλωµένο δίπλα στο πό-δι της και χάιδεψε τα βελουδένια αυτιά του. «Θα ήθελες µερικάντάµπλινγκ, Πετιούλα; Έλα, µη φοβάσαι την καταιγίδα. Είµαστεόλοι απόλυτα ασφαλείς εδώ». Μόλις η Μόλι απόσωσε την κου-βέντα της, ένα ιδιαίτερα επιθετικό ρεύµα βροντοχτύπησε το πα-ράθυρο. Η Πετιούλα βούτηξε κάτω από τα πόδια της Μόλι.Ύστερα από λίγο, το κροτάλισµα υποχώρησε και η Πετιούλακοίταξε ψηλά. Στην τηλεόραση, ένας καλοθρεµµένος σκύλοςράτσας λαµπραντόρ ντυµένος µε µαύρο βραδινό σακάκι καιπαπιγιόν απολάµβανε το δείπνο του. Η Πετιούλα δεν καταλά-βαινε τίποτα από διαφήµιση. Αδυνατούσε να κατανοήσει ότιαυτός ο σκύλος στην οθόνη βρισκόταν εκεί για να πείσει ιδιο-κτήτες σκύλων να αγοράσουν ΤΣΑΜΠ για να τασουν τα κατοι-κίδιά τους. Της φάνηκε ότι το λαµπραντόρ έκανε απλώς επί-δειξη και αυτό ήταν αστείο, σκέφτηκε.

Νιώθοντας καλύτερα, η Πετιούλα έβαλε το κεφάλι στις πα-τούσες της και κοίταξε τρυφερά τους δυο ανθρώπινους φίλουςτης. Αν τους συνέκρινε, ο Ρόκι, µε το µαύρο δέρµα και τα όµορ-φα µάτια του, ήταν οπωσδήποτε εκείνος που έδειχνε πιο εκλε-κτής ράτσας. Η Μόλι ήταν περισσότερο… κοπράκι. Kοκαλιάρα,µε τραχιά καστανά µαλλιά, πράσινα µάτια τοποθετηµένα κοντάτο ένα στο άλλο και µύτη σε σχήµα πατάτας. Οι δυο τους ήτανπάντα έτσι, από την εποχή που ζούσαν στο ορφανοτροφείο

12 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

µαζί, όταν ήταν µικροί. Οτιδήποτε κι αν φορούσε η Μόλι, ποτέδεν έδειχνε περιποιηµένη. Σε κάποιον που δεν τη γνώριζε, συλ-λογίστηκε η Πετιούλα, πράγµατι έµοιαζε εξαιρετικά αδιάφοροάτοµο, γεγονός που φανερώνει πόσο παραπλανητική είναι ηεµφάνιση. Επειδή η αλήθεια ήταν ότι η Μόλι Μουν ήταν τοακριβώς αντίθετο.

Τον τελευταίο χρόνο περίπου, η Πετιούλα είχε παρατηρήσειτεράστιες αλλαγές πάνω στην αφεντικίνα της. Μόλις λίγο καιρόπριν, η Μόλι που ήξερε θεωρούσε τον εαυτό της άχρηστο. ∆ενείχε αυτοπεποίθηση, όπως για παράδειγµα ένας σκύλος πουµπορεί να φέρει την εφηµερίδα. Αλλά τότε η Μόλι ανακάλυψεένα βιβλίο για τον υπνωτισµό. Η Πετιούλα σήκωσε τα µαλλια-ρά φρύδια της στη σκέψη αυτού του συγκλονιστικού βιβλίου.Είχε βοηθήσει τη Μόλι να επινοήσει εκ νέου τον εαυτό της. ΗΜόλι έµοιαζε µε κάµπια που µεταµορφώθηκε σε πεταλούδα.Όχι σε µια όµορφη πεταλούδα, πάντως είχε σίγουρα βγάλειφτερά. Γιατί πλέον ήταν εξαιρετική υπνωτίστρια, πλήρως ικανήνα σταµατήσει το χρόνο και να ταξιδέψει στο χρόνο. Και η Πε-τιούλα είχε δει µε τα µάτια της τη Μόλι να κάνει όλα αυτά ταπράγµατα. Αναστέναξε και έξυσε το αυτί της αναλογιζόµενη πό-σα είχαν περάσει µαζί. Ήταν εντελώς ασυνήθιστα.

Η ίδια η Πετιούλα είχε κάποτε υπνωτίσει µερικά ποντίκιακαι µια άλλη φορά, χρησιµοποιώντας ένα κρύσταλλο του χρό-νου, είχε κατορθώσει να παγώσει το χρόνο. Όµως, αυτά ήτανκαθαρή τύχη. Ακόµα και ο Ρόκι µπορούσε να υπνωτίσει χρη-σιµοποιώντας τη φωνή του, ήξερε πολύ καλά η Πετιούλα. Αλ-λά αυτός δεν ήταν ιδιοφυ6α στον υπνωτισµό, όπως η Μόλι. ΗΠετιούλα ανασηκώθηκε και βύθισε τη µύτη της µέσα στο χαρ-τονένιο κουτί για να τσιµπολογήσει ένα ντάµπλινγκ, και τρειςαγελάδες που µουγκάνιζαν διέσχισαν πετώντας την οθόνητης τηλεόρασης.

Ο Ρόκι τώρα τραγουδούσε στο ρυθµό της διαφήµισης.

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 13

«Σοκ – ο – λάτα!» τραγούδησε, µε τη µουσική από το ξυλό-φωνο και τη φωνή της γυναίκας στην τηλεόραση να τον ακο-µπανιάρουν.

«Σοκ – ο – λάτα!Κάθε µέρα και µια νέασοκ – ωω! – λιχουδιά!»

Η Μόλι άπλωσε το χέρι της µέσα στη σακούλα του κινέζικουφαγητού µε την επωνυµία ΓΙΟΝΓΚ. Όπως έλπιζε, υπήρχαν δυοµικρά πακετάκια στο εσωτερικό της, τυλιγµένα σε τριζάτο κόκ-κινο χαρτί. ΜΠΙΣΚΟΤΑΚΙΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ήταν γραµµένο µε µαύ-ρο µελάνι στην µπροστινή πλευρά τους.

«Πιάσε», είπε η Μόλι πετώντας το ένα στα πόδια του Ρόκι καιανοίγοντας το δικό της. Μέσα στο πακέτο υπήρχε ένα καφετίζαχαρένιο µπισκότο. Η Μόλι το δάγκωσε και ταυτόχρονα εξέ-τασε τη µοίρα αποτυπωµένη σε µια λωρίδα λευκού χαρτιού πουείχε πέσει στο πάτωµα.

«Τι λέει;» ρώτησε ο Ρόκι.«Γράφει: “Το φύλλο που είναι γαντζωµένο στο κλαδί θα φρά-

ξει τα νέα µπουµπούκια”», απάντησε η Μόλι.«Χµµµ. Το δικό µου λέει: “Το ταξίδι και η αλλαγή τόπου µε-

ταδίδουν νέο σφρίγος στο µυαλό”».«Ποιος γράφει αυτά τα πράγµατα;» αναρωτήθηκε η Μόλι,

µασουλώντας.«Αυτό ακριβώς είναι το ζήτηµα», είπε ο Ρόκι µε αλλόκοτη,

απόκοσµη φωνή προσπαθώντας να φανεί µυστηριώδης. «Ποιος,αλήθεια, γράφει το πεπρωµένο µας στο βιβλίο του χρόνου;»

Η Μόλι έβαλε τα γέλια. Ξαφνικά, όµως, µια διαφήµιση στηντηλεόραση τάραξε την ηρεµία της. Ένα µωρό µε πάνα µπου-σούλαγε στη ζούγκλα. Ήταν ντυµένο µε στολή παραλλαγής κο-µάντο. Προχωρούσε µε αποφασιστικότητα, δίχως να ξέρει ότι

14 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

παρά τρίχα γλίτωσε από τα δόντια µιας τίγρης. Προσηλωµένοστη µωρουδιακή αποστολή του, σερνόταν στη χαµηλή βλάστη-ση, περνώντας ένα θυµωµένο ιπποπόταµο, κάτω από ένα δη-λητηριώδες φίδι και πάνω από µια ταραντούλα. Επιτέλους τοµωράκι έφτασε στη χώρα των µωρών – έναν ασφαλή τόπο, όπουτα υπόλοιπα µωρά χάρηκαν που το είδαν. Ύστερα, µια βαθιάφωνή βρόντηξε: «ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΠΑΝΕΣ ΠΟΝΤΟΝ! Φροντί-στε για την ασφάλεια του µωρού σας! ∆ώστε του τη στήριξηπου χρειάζεται!»

Ο Ρόκι τη βρήκε πολύ αστεία. «Τη λατρεύω αυτή τη διαφή-µιση», χαχάνισε.

Όµως, η Μόλι ένιωσε να ανακατεύεται. Το µωρό κοµάντοπου γουργούριζε στην οθόνη τής θύµισε ένα άλλο µωρό. Αυτόπου γεννήθηκε µαζί της, το δικό της δίδυµο αδελφό που δενείχε γνωρίσει ποτέ. Είχε ανακαλύψει την ύπαρξή του µόλις πριναπό δυο εβδοµάδες. Καθώς το µωράκι στην οθόνη χτύπησε ταχεράκια του παλαµάκια, ένα αίσθηµα περίεργης νοσταλγίαςπληµµύρισε τη Μόλι. Η ανακάλυψη ότι είχε αδελφό ήταν σαννα ανακαλύπτει σε ένα σπίτι µια κρυφή πόρτα που οδηγεί σεµια διαφορετική χώρα. Ένα µέρος του εαυτού της ευχόταν ναµην υπήρχε αυτή η πόρτα, επειδή φοβόταν στην ιδέα να βρειτο κουράγιο να τη διασχίσει, ενώ το άλλο µέρος του εαυτού τηςλαχταρούσε να την ανοίξει διάπλατα και να εξερευνήσει αυτότο κοντινό και συνάµα τόσο άγνωστο µέρος.

Άραγε ήταν ο αδελφός της ζωντανός; Αν ναι, πού βρισκόταν;Και πώς ήταν; Ποιο ήταν το όνοµά του; Τον είχαν κλέψει από τηµητέρα τους, όπως είχαν κάνει και µε τη Μόλι όταν ήταν µωρό.Αλλά ποιος τον είχε πάρει; Τον είχαν βάλει µέσα σε ένα χαρ-τόκουτο αφήνοντάς τον στο κατώφλι ενός ορφανοτροφείου σαντο Χάρντγουικ Χάουζ, όπως είχε γίνει µε την περίπτωση τηςΜόλι; Μήπως το χαρτόκουτο ήταν συσκευασία από καραµέ-λες µαρσµάλοους µάρκας Μουν; Ή µήπως είχε µεγαλώσει

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 15

µε οικογένεια; Και όπου κι αν βρισκόταν, γνώριζε ότι η ΛούσιΛόγκαν και ο Πρίµο Σελ ήταν οι αληθινοί γονείς του; Ήξερε ότιη Λούσι και ο Πρίµο ήταν υπνωτισµένοι έντεκα χρόνια, θύµα-τα του Κορνίλιους Λόγκαν, του αδελφού της Λούσι; Ίσως ήδηγνώριζε ότι η Μόλι τους είχε ελευθερώσει και τους δύο µε τονυπνωτισµό της. Γνώριζε για την ίδια τη Μόλι;

Ενώ αυτά τα ερωτήµατα κουδούνιζαν εκκωφαντικά µέσα στοκεφάλι της, το κορίτσι τα έπιασε ένα ένα και προσπάθησε να τακλείσει σε ένα κουτάκι του µυαλού της, όπου δεν θα τα άκου-γε να ουρλιάζουν ξανά. Επανέφερε τη σκέψη της στην τηλεό-ραση και ευχήθηκε το θέαµα να της τραβήξει την προσοχή.

Ξαφνικά αντήχησαν βήµατα έξω στο διάδροµο και η πόρ-τα άνοιξε.

«Τι παρακολουθείτε;» ρώτησε ο Πρίµο, καθώς αυτός και ηΛούσι κάθισαν στον καναπέ. Ο µακρυµάλλης χίπης φίλος τους,ο Φόρεστ, που τους είχε ακολουθήσει, βολεύτηκε στο πάτωµασταυρώνοντας τα πόδια του.

«Είναι ένα µαγικό σόου», εξήγησε η Μόλι. «Ελπίζω αυτή ναείναι η τελευταία διαφήµιση».

«Θα ξεσπάσει καταιγίδα, τι λέτε;» ρώτησε η Λούσι, ρίχνονταςµια µατιά έξω από το παράθυρο.

«Εµένα µου φαίνεται ότι έχει ήδη ξεσπάσει», αποκρίθηκε οΦόρεστ, καθώς ο άνεµος µαστίγωσε ξανά το παραθυρόφυλλο.

Τότε ο Ρόκι ανέβασε την ένταση και η συζήτηση σταµάτησε.Χειροκροτήµατα ακούστηκαν από την τηλεόραση.

«Καλώς ήρθατε πάλι στη συντροφιά µας!» γέλασε ο παρου-σιαστής στην οθόνη. Ένας µεγάλος, διαφανής, πλαστικός κύ -βος, τον οποίο είχαν σύρει µε ρόδες πάνω στη σκηνή, τώρα ορ-θωνόταν δίπλα του. Ήταν γεµάτος µικροσκοπικές χρωµατιστέςµπαλίτσες που κινούνταν ταχύτατα στο εσωτερικό του. «Ήρθεη στιγµή να αναζητήσω ένα βοηθό», ανακοίνωσε. «Κοιτάξτε ταµπαλάκια! Καθένα φέρει πάνω του έναν αριθµό που αντιστοι-

16 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

χεί σε ένα από τα καθίσµατα του κοινού! Φώτα, παρακαλώ!»Μονοµιάς, µια φωτεινή δέσµη ξεχύθηκε πάνω από το κοινό, χο-ρεύοντας ανάµεσα στις σειρές των ενθουσιασµένων θεατών.Ο παρουσιαστής χτύπησε παλαµάκια και µια από τις µπαλίτσεςεκτοξεύτηκε µέσα από ένα διαφανή σωλήνα σε ένα µεταλλι-κό δίσκο.

«Μ22!» Το φως του προβολέα φτερούγισε πάνω από τα κα-θίσµατα και στάθηκε γοργά σε µια στρουµπουλή γυναίκα µεκοτσίδες. Τα µάτια της άνοιξαν διάπλατα µε ανησυχία όταν αντι-λήφθηκε πως είχε επιλεγεί. «Τι περιµένεις;» φώναξε ο παρου-σιαστής. «Έλα κάτω!»

Η γυναίκα σήκωσε αβέβαια το κοντόχοντρο σώµα της απότην καρέκλα, ίσιωσε το κόκκινο πουά φόρεµά της και ενώ τοπρόσωπό της συσπώταν σε ένα νευρικό χαµόγελο, κατέβηκε τασκαλοπάτια του κεντρικού διαδρόµου του στούντιο και ανέβη-κε στη σκηνή. Ο παρουσιαστής την υποδέχτηκε και της έσφι-ξε το χέρι.

«Γεια σου. Μην έχεις άγχος. Πώς σε λένε;»«Α¼ρίν Μπρόντι», απάντησε η γυναίκα, χασκογελώντας.«Λοιπόν, Α¼ρίν, είσαι έτοιµη να χαλαρώσεις και να µε βοη-

θήσεις να διαβάσω το µυαλό σου;»«Φα… φαντάζοµαι πως ναι», αποκρίθηκε η γυναίκα βγάζο-

ντας ένα πνιχτό γελάκι. «∆εν έχει τύχει να µε διαλέξουν ποτέ απότο κοινό. Νιώθω λίγο ζαλισµένη».

«Κοίταξε να µη λιποθυµήσεις», αστειεύτηκε ο παρουσιαστής.«Κάθισε σε τούτη την καρέκλα». Μια µαύρη, βελούδινη καρέκλασπρώχτηκε προς το µέρος της και η Α¼ρίν βολεύτηκε. Τα φώταχαµήλωσαν. «Τώρα χαλάρωσε, Α¼ρίν».

«Φαίνεται σαν να ετοιµάζεται να την υπνωτίσει», σχολίασε ηΛούσι, στενεύοντας τα γαλάζια µάτια της.

«Α¼ρίν, διαβεβαίωσε το κοινό ότι δεν έχουµε ξανασυναντη-θεί ποτέ!» ζήτησε ο παρουσιαστής.

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 17

«Αυτό είναι αλήθεια», επιβεβαίωσε η Α¼ρίν.«Με ποιον ήρθες εδώ σήµερα;»«Με το σύζυγό µου».Ο προβολέας έψαξε µέσα στο κοινό για την αδειανή θέση

της Α¼ρίν και εντόπισε τον άνδρα της, που είχε κοκκινίσει απότην αµηχανία του.

«Ο κύριος Μπρόντι, υποθέτω», είπε ο µάγος. Ο αµήχανοςάνδρας έγνεψε καταφατικά. «Αγαπητό µου κοινό», άρχισε ναλέει ο παρουσιαστής, «όπως όλοι σας εδώ, έτσι και η Α¼ρίνΜπρόντι και ο σύζυγός της µου είναι παντελώς άγνωστοι. Όπωςεσείς, το ζευγάρι αγόρασε τα εισιτήριά του και ήρθε εδώ. Οαριθµός της Α¼ρίν επιλέχθηκε τυχαία». Έκανε µια σύντοµη παύ-ση για να προσδώσει δραµατικότητα στη σκηνή. «Τώρα πρό-κειται να διαβάσω το µυαλό της. Η Α¼ρίν θα γράψει σε ένα χαρ-τί κάτι που θα σκεφτεί και εγώ θα διαβάσω τη σκέψη της. Ότανέρθει η ώρα, θα σας πω. Ησυχία, παρακαλώ».

Μια κυρία ντυµένη µε ένα γαλάζιο φόρεµα διακοσµηµένοµε φτερά έδωσε στην Α¼ρίν ένα στιλό κι ένα φύλλο χαρτί. Εκεί-νη, µε τη γλώσσα της να ξεπηδάει ατίθασα από τη µια µεριά τουστόµατός της, άρχισε να γράφει βιαστικά κάτι στο χαρτί.

Μια ακόµα ριπή ανέµου φύσηξε κάτω στην καµινάδα. Η ει-κόνα της τηλεόρασης τρεµόπαιξε. Ο Ρόκι της πέταξε µια κάλτσα.

«Αυτό είναι στηµένο», αναφώνησε. «Η Α¼ρίν είναι θεατρίνα».«Νοµίζω πως έχεις δίκιο», είπε ο Φόρεστ.«Μµµ», συµφώνησε η Μόλι. «Κι αν, όµως, ο παρουσιαστής

ξέρει πώς να σταµατάει το χρόνο; Σκεφτείτε το: θα πάγωνε τοχρόνο, θα πήγαινε πίσω, θα διάβαζε το χαρτί της, έπειτα θα πή-γαινε πάλι στο σηµείο όπου στεκόταν και θα ξεκινούσε το χρό-νο ξανά. Θα φαινόταν έτσι ότι µόλις διάβασε τις σκέψεις της».

Ο Ρόκι πάτησε το κουµπί της προσωρινής παύσης στο τη-λεχειριστήριο για να εξηγήσει την άποψη της Μόλι.

«Ναι, κάπως έτσι», συµφώνησε. Η οθόνη πάγωσε µε τον πα-

18 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

ρουσιαστή να χαµογελάει και την Α¼ρίν να κρατάει το χαρτί τηςστον αέρα. «Μόνο που εδώ πρέπει να φανταστείς το µάγο ναγέρνει πάνω από την καηµένη τη γυναίκα για να διαβάσει τοχαρτί της. Τι απατεώνας!»

«Πιστεύεις ότι παγώνει το χρόνο;» ρώτησε ο Πρίµο. «Αν εί-ναι υπνωτιστής που σταµατάει το χρόνο, µπορεί να είναι εξί-σου και χρονοταξιδιώτης. Αλλά νοµίζεις ότι ένας χρονοταξι-διώτης θα έχανε το χρόνο του κάνοντας τον παρουσιαστή τη-λεοπτικών σόου; Ε; Εγώ πολύ αµφιβάλλω. Πιστεύω ότι οι ταξι-δευτές του χρόνου έχουν πολύ σπουδαιότερα πράγµατα νακάνουν». Ο Ρόκι άφησε το κουµπί της προσωρινής παύσης καιη εκποµπή συνεχίστηκε. Αλλά προτού προλάβουν να ακούσουντις σκέψεις της Α¼ρίν, τα φώτα έσβησαν, το ίδιο και η τηλεόραση.

«Έπεσε το ρεύµα», διαπίστωσε ψύχραιµα ο Ρόκι.Έξω ο άνεµος, ουρλιάζοντας τώρα καθώς διέτρεχε τα πα-

ραπέτα του κτιρίου, χτύπησε ξανά πάνω στο παράθυρο. «Μου αρέσουν οι διακοπές ρεύµατος», είπε η Λούσι, ενώ το

πρόσωπό της τρεµόφεγγε στην πορτοκαλιά λάµψη της φωτιάς.«Είναι πιο συναρπαστικά χωρίς ηλεκτρισµό!»

Ο Πρίµο σηκώθηκε και άναψε µια παλιοµοδίτικη λάµπαπετρελαίου πάνω στο γραφείο. Και η Μόλι σηκώθηκε. «Έχω ένακερί στο δωµάτιό µου», είπε. Και µε την Πετιούλα να την ακο-λουθεί, πήγε να το φέρει.

Ο διάδροµος έξω από το καθιστικό ήταν σκοτεινός. Το πρά-σινο χαλί του έµοιαζε µαύρο και στη βαριά σκοτεινιά τα τικ-τακαπό την πληθώρα των ρολογιών που κρέµονταν στον τοίχοηχούσαν σαν αλλόκοτοι κροταλισµοί εντόµων. Η Μόλι διέσχι-σε βιαστικά τις σκιές. ∆εν ένιωθε άνετα όταν της θύµιζαν µε αυ-τό τον τρόπο το πέρασµα του χρόνου. Καθώς προχωρούσε, ένακύµα ενοχής την τύλιξε.

Για δύο εβδοµάδες χαλάρωνε στο Μπράιερσβιλ Παρκ δια-σκεδάζοντας. Είχε παρακολουθήσει δώδεκα ταινίες, είχε δια-

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 19

βάσει δυο βιβλία, είχε φτιάξει µια ταινία µε τον Ρόκι και τονΌτζας, τον καινούριο τους φίλο, και είχε µάθει να ιππεύει άλο-γο. Περνούσε ανέµελα το χρόνο της µε τους φίλους της στηνπισίνα, έβγαινε για ποδηλατάδα µαζί τους στους αγρούς τουΜπράιερσβιλ Παρκ, είχε µάλιστα ζωγραφίσει και µια ελαιογρα-φία µε θέµα την Άµριτ την ελεφαντίνα, το νέο τους κατοικίδιο.Είχε φάει σάντουιτς µε κέτσαπ –το αγαπηµένο της σνακ– µετη σέσουλα και είχε πιει αµέτρητα ποτήρια πορτοκαλάδα – τοαγαπηµένο της ποτό. Είχε ρίξει εκατοντάδες ξυλάκια για τηνΠετιούλα και είχε περάσει ώρες ακούγοντας µουσική.

Όταν ο Πρίµο µίλησε για τον άνδρα στην τηλεόραση, τοκορίτσι ένιωσε ότι στην πραγµατικότητα έλεγε: «Πιστεύεις, Μό-λι, ότι µια χρονοταξιδιώτης θα έπρεπε να χάνει το χρόνο τηςπαρακολουθώντας ηλίθια σόου στην τηλεόραση; Αυτή η χρο-νοταξιδιώτης δεν έχει σπουδαιότερα πράγµατα να κάνει, όπωςνα βρει το χαµένο δίδυµο αδελφό της;»

Η Μόλι είχε υποσχεθεί στον Πρίµο και τη Λούσι ότι θα γύ-ριζε πίσω στο χρόνο και θα έβρισκε το γιο τους. Τι είχε απογίνειήταν απόλυτο µυστήριο. Στο µαιευτήριο όπου είχαν γεννηθείδεν υπήρχε αρχείο γι’ αυτόν. Η Μόλι ανατρίχιασε όταν πέρασετο άγαλµα ενός λαγού σε στάση άλµατος. Έδειχνε τόσο φιλικότη µέρα καθώς πηδούσε πάνω από ένα λουλούδι, αλλά στοσκοτάδι, και µε τούτη την κοσµοχαλασιά, έµοιαζε µε δαίµοναέτοιµο να χιµήξει.

Όταν η Μόλι έφτασε στο δωµάτιό της, βρήκε το κερί στηβάση του και το άναψε. Ύστερα ξάπλωσε στο κρεβάτι. Η Πε-τιούλα µε έναν πήδο βρέθηκε δίπλα της και η Μόλι τη χάιδε-ψε τρυφερά.

«Τι λες για όλα αυτά, Πετιούλα;»Η Μόλι ανέβαλλε για καιρό την υπόσχεση που είχε δώσει

στους γονείς της να βρει τον αδελφό της. Ανέβαλλε το ταξίδι πί-σω στο χρόνο από τότε που η ίδια και ο αδελφός της ήταν µω-

20 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

ρά, γιατί τώρα, ασφαλής στο παρόν, συνειδητοποιούσε πόσοτροµακτικό και επικίνδυνο ήταν το ταξίδι στο χρόνο.

Αφότου επέστρεψε από τις περιπέτειές της, έβλεπε εφιάλ-τες ότι είχε µείνει εγκλωβισµένη σε λάθος χρόνο. Έβλεπε επί-σης φριχτά όνειρα ότι άλλοι χρονοταξιδιώτες την κυνηγούσαν.

Η Μόλι αναστέναξε. «Φαντάζοµαι ότι οφείλω να πάω και νατον βρω. Θα έρθεις µαζί µου;» Η Πετιούλα κλαψούρισε. «∆ενθα είναι τόσο άσχηµα, ξέρεις. Νοµίζω ότι έχω αναστατωθεί µετο όλο θέµα. Η φαντασία µου οργιάζει και γι’ αυτό φοβήθηκα.Πιθανότατα θα είναι εύκολο να τον εντοπίσουµε, Πετιούλα. Θατου µιλήσουµε για την κατάσταση εδώ, για τον Πρίµο και τηΛούσι και τον Φόρεστ και την Άµριτ και τον Ρόκι και τον Ότζας,και ύστερα µάλλον θα θέλει να έρθει πίσω µαζί µας. Αφού τονβρούµε, θα µπορέσω κι εγώ να συνεχίσω τη ζωή µου. Θα ιδρύ-σουµε το νοσοκοµείο ύπνωσης που λέγαµε και θα αρχίσουµενα θεραπεύουµε ανθρώπους µέσω της ύπνωσης».

Η Πετιούλα κοίταξε την αφεντικίνα της πασχίζοντας να δια-βάσει τις σκέψεις της, αλλά ήταν αδύνατον. Αυτό που την προ-βληµάτιζε ήταν γιατί η Μόλι µύριζε τόσο ανήσυχη.

Η κοπελίτσα βρήκε τις πιτζάµες της και τις φόρεσε. Ήταναργά. Αν επρόκειτο να ξεκινήσει την περιπέτειά της στο παρελ-θόν αύριο, θα έπρεπε να κοιµηθεί καλά. Φύσηξε το κερί νασβήσει και έσπρωξε τα πόδια της κάτω από το πάπλωµα τυλί-γοντάς τα γύρω από την Πετιούλα, που ήταν ξαπλωµένη πά-νω στο κρεβάτι. Καθώς αποκοιµιόταν, µια σπίθα ενθουσιασµούξύπνησε µέσα της. Ήταν άραγε δυνατόν τέτοια ώρα αύριο ναέχει γνωρίσει το δίδυµο αδελφό της;

Όµως, ενώ κοιµόταν η Μόλι, άλλα πράγµατα σκίασαν καιέπνιξαν τον ενθουσιασµό της – κύµατα ανησυχίας και φόβου.Πήραν τη µορφή σκοτεινών ονείρων. Τύλιξαν το µυαλό της

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 21

σαν τους ανέµους που περικύκλωναν το µεγάλο σπίτι όπουκοιµόταν.

Στο χειρότερο απ’ όλα τα όνειρα, η Μόλι επέπλεε µέσα σεµια ογκώδη σφαίρα σαν κρησάρα. Ήταν η Φυσαλίδα Φωτόςστην αρχή του χρόνου, ένας τόπος που υπήρχε στ’ αλήθεια, για-τί εκείνη είχε βρεθεί κάποτε εκεί. Αλλά στο όνειρό της η Φυσα-λίδα ήταν διαφορετική. Η Μόλι δεν µπορούσε να βγει απ’ αυτήκαι µέσα από τα δισεκατοµµύρια µικροσκοπικές µαύρες τρυ-πίτσες της, κλαψιάρικες φωνές την πείραζαν.

«Όχι, όχι, όχι, όχι», της σφύριζαν.«Αφήστε µε να βγω!» φώναζε το κορίτσι.Κοιτάχτηκε σε έναν καθρέφτη. Το πρόσωπό της άλλαζε, γι-

νόταν ολοένα και νεότερο, γιατί το φως από τη γιγάντια Φυσα-λίδα έλαµπε πάνω της.

Αυτό το κοµµάτι από το όνειρο ίσχυε πράγµατι, γιατί αυτόακριβώς θα συνέβαινε σε όποιον δεχόταν πάνω του εκείνο τοιδιαίτερο φως στην απαρχή του χρόνου. Έτσι, µολονότι επρό-κειτο για όνειρο, ήταν τροµακτικό.

«ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΩ!» ούρλιαζε η Μόλι, µε το πρόσωπο και τοσώµα πλέον τρίχρονου παιδιού. «ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΓΙΝΩ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΗΠΟΥ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΩ!»

Και ξαφνικά βρέθηκε έξω από τη Φυσαλίδα ταξιδεύονταςµέσα στο χρόνο, ενώ θυελλώδεις άνεµοι τη µαστίγωναν. Καιπιστοί στην ιδιαίτερη φύση των ανέµων του χρόνου, έκαναν τοδέρµα της Μόλι φολιδωτό – αλλά αυτό δεν συνέβαινε αργά,όπως στις πραγµατικές περιπέτειές της. Τώρα ένα µπάλωµαφολιδωτού δέρµατος πίσω από το αυτί της εξαπλωνόταν σαν ανε-ξέλεγκτη πυρκαγιά. ∆ιέτρεχε το µάγουλο και τα µπράτσα της.Πλέον όλο της το πρόσωπο ήταν γέρικο και ρυτιδιασµένο. ΗΜόλι ένιωθε σαν φύλλο που κιτρίνιζε και θρυµµατιζόταν.

Σαν µια µπάλα που την κλοτσούσε πέρα-δώθε κάποιο αστό-χαστο παιδί, βρέθηκε ξανά µέσα στη Φυσαλίδα Φωτός στην

22 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

απαρχή του χρόνου, µε τις θαυµατουργές ακτίνες να αστρά-φτουν πάνω της. Η λάµψη τους έσβησε όλα τα λέπια του χρο-νοταξιδιού.

Και αυτό συνεχιζόταν ασταµάτητα, µε τη Μόλι να εκτοξεύε-ται από τη µια φριχτή στιγµή στην επόµενη. Ώσπου κάποτε, λεςκαι τη βαρέθηκε, το όνειρο έφυγε, και τότε µόνο η κοπελίτσαέπεσε σε βαθύ, γλυκό ύπνο, όπου ούτε οι άνεµοι έξω στο πάρ-κο µπορούσαν να ακουστούν.

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 23

ΗΜόλι ξύπνησε µέσα στο σκοτάδι. Μια αλεπού αλυχτούσεκαι η υδρορροή έξω από το παράθυρό της γουργούριζε

καθώς το νερό της βροχής κυλούσε ορµητικά. Άλλαξε πλευ-ρό, ανεβάζοντας το πάπλωµα πάνω από τους ώµους της, καιπροσπάθησε να ξανακοιµηθεί, αλλά δεν τα κατάφερε, γι’ αυτόέβγαλε το χέρι της από τα σκεπάσµατα και πάτησε το κουµπίστο ξυπνητήρι της. Ένα κοτσύφι έβγαλε το πρώτο του τιτίβισµα.Λίγα λεπτά αργότερα άλλο ένα ακούστηκε. Η Μόλι ανασήκω-σε την πλάτη της στο µαξιλάρι και αφουγκράστηκε τις πρώτεςνότες από τη χορωδία της αυγής.

Έξω, µια παρέα σύννεφα έτρεχαν στον ουρανό, αποκαλύ-πτοντας το φεγγάρι. Το πάρκο και το υπνοδωµάτιο της Μόλιπληµµύρισαν ξαφνικά ασηµένιο φως. Ξεµύτισε από το κρεβά-τι και φόρεσε τις παντόφλες της. Η Πετιούλα σήκωσε το κεφά-λι της νυσταγµένα, έπειτα κουλουριάστηκε σε πιο σφιχτή µπά-λα και έκλεισε τα µάτια της ξανά. Η Μόλι αναρωτήθηκε τι ναονειρευόταν. Μάλλον ότι κυνηγάει ξυλάκια, σκέφτηκε. Χαµο-γέλασε στη σκέψη του σκυλίσιου ονείρου της Πετιούλα. Ύστε-ρα, αφήνοντας ένα χασµουρητό και σκοντάφτοντας στα ρούχατης που ήταν πεταµένα ολούθε στο πάτωµα, πλησίασε στο πα-ράθυρο. Εδώ, πάνω σε ένα τραπέζι που σπιθοβολούσε στο αρ-γυρό φως, άπλωσε τον καθαρό κρύσταλλό της και το κόκκινοκαι το πράσινο πετράδι του χρονοταξιδιού, περασµένα σε ένα

παλιό κορδόνι. Πέρασε το πολύτιµο περιδέραιο πάνω από τοκεφάλι της, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα ότι δεν θα το έβγα-ζε παρά µόνο όταν θα βρισκόταν πάλι στο κρεβάτι της στοΜπράιερσβιλ Παρκ. Επειδή, όποτε βρισκόταν σε άλλες χρο-νικές ζώνες, τα σηµαδεµένα χρωµατιστά πετράδια ήταν το µο-ναδικό µέσο επιστροφής της στο σπίτι.

Ο καθαρός κρύσταλλος χρησίµευε απλώς για να σταµατάειτο χρόνο. Η Μόλι, για να τεστάρει τον εαυτό της, χάιδεψε τονκρύσταλλο και προετοιµάστηκε να παγώσει το χρόνο. Άφησετο µυαλό της να χαλαρώσει τελείως και κοίταξε από το παρά-θυρο τον υγρό κήπο, εστιάζοντας τα υπνωτικά µάτια της σε ένακουνέλι που τσιµπολογούσε χορτάρι κάτω από έναν κέδρο.Καθώς αυτοσυγκεντρωνόταν, το ψυχρό µυρµήγκιασµα που πά-ντοτε συνόδευε το πάγωµα του χρόνου πληµµύρισε τις φλέβεςτης. Σύντοµα ένιωσε το µυαλό της να αφρίζει. Και τότε συνέβη.

Το κουνέλι, που εκείνη τη στιγµή έδινε ένα σάλτο, πάγωσεστον αέρα. Ο κόσµος ακινητοποιήθηκε. Τα πουλιά που άφηνανπίσω τους τον κέδρο κρέµονταν τώρα στον αέρα. Οι φιγούρεςτων λάµα στο αντικρινό λιβάδι έµοιαζαν µε αγάλµατα, ίδια µετους θάµνους που ήταν κοµµένοι στο σχήµα αυτών των ζώων.Παντού ήταν όλα ακίνητα σαν φωτογραφία. Αλλά όχι µόνοστο Μπράιερσβιλ.

Στη Νέα Υόρκη, όπου η ώρα ήταν δωδεκάµισι τη νύχτα, ηκίνηση στους δρόµους ήταν ανύπαρκτη. Τίποτα δεν κινούντανστο ρεύµα ανόδου ή καθόδου ούτε διέσχιζε τους αστραφτερούςδρόµους. Άνθρωποι που έβγαιναν από κυριλέ κλαµπ και εστια-τόρια, έτοιµοι να γυρίσουν σπίτια τους για να κοιµηθούν, πέ-τρωσαν αναπάντεχα, παγωµένοι πάνω στο βηµατισµό τους. Μέ-σα σε ψηλούς, επιβλητικούς ουρανοξύστες, τα ροχαλητά και ταόνειρα ανθρώπων που κοιµόνταν διακόπηκαν απροσδόκητακαι αντικαταστάθηκαν από σιγή και ακινησία. Στο Τόκιο, στηνΙαπωνία, όπου οι δείκτες των ρολογιών έδειχναν ώρα δυόµισι

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 25

το µεσηµέρι, τα ξυλάκια µε τα οποία έπιαναν το σούσι κρέµο-νταν ακίνητα µπροστά από εξίσου ακίνητα, ανοιχτά στόµατα.Στο Σίδνε¼ της Αυστραλίας ήταν αργά το απόγευµα και οι σέρ-φερ έµειναν στήλη άλατος, σκαρφαλωµένοι σε ακίνητα κύµα-τα. Παντού στον κόσµο οι σταγόνες της βροχής απέµειναν κρε-µασµένες στον ουρανό. Οι καταρράκτες κοντοστάθηκαν καιοι τυφώνες και οι άνεµοι σώπασαν. Και στο κέντρο αυτού τουπαγκόσµιου παγώµατος στεκόταν η Μόλι µε τον καθαρό τηςκρύσταλλο, κρατώντας µε τη θέλησή της τον κόσµο ακίνητο. Τοαίσθηµα δύναµης που της µετέδιδε ήταν ιλιγγιώδες. Το κορί-τσι χαλάρωσε τη συγκέντρωσή του και µονοµιάς το κουνελάκιπάνω στο γρασίδι έφυγε χοροπηδώντας. Η Μόλι χαµογέλασε.Με ικανοποίηση διαπίστωσε ότι ακόµα τα κατάφερνε περίφηµα.

∆ίπλωσε τα χέρια της. Αναρωτιόταν τι εµπειρίες θα της έφερ-νε η µέρα. Για εκείνη σήµερα δεν ήταν απαραιτήτως η σηµε-ρινή µέρα. Όχι, το σήµερα της Μόλι θα ήταν µια µέρα από τοπαρελθόν, η µέρα που η ίδια και ο αδελφός της γεννήθηκαν.Θα ήταν µια µέρα γεµάτη παρακολούθηση και, αν όλα πήγαι-ναν καλά, πολλές απαντήσεις. Κάποιος είχε απαγάγει το δί-δυµο αδελφό της^ αυτό ήταν ξεκάθαρο. Επίσης, µε κάποιο τρό-πο είχε αφαιρεθεί το όνοµά του από τα αρχεία του νοσοκο-µείου. Η Μόλι είχε διαβάσει στις εφηµερίδες περιπτώσεις µω-ρών που απάγονταν από νοσοκοµεία. Οι απαγωγείς ήταν συ-νήθως θλιµµένοι, τρελοί άνθρωποι, που ήθελαν απελπισµέναένα παιδί. Αν ο απαγωγέας του αδελφού της δεν ήταν περί -λυπος και τρελός, τότε θα ήταν κάποιος πολύ, πάρα πολύ κα-κός. Η Μόλι κάθε άλλο παρά ενθουσιαζόταν στην ιδέα να τονσυναντήσει. Έσφιξε τις γροθιές της. Ξαφνικά αισθάνθηκε απί-στευτα προστατευτική απέναντι στον άγνωστο δίδυµο αδελφότης και έξαλλη µε εκείνον που τον είχε κλέψει. ∆εν είχαν κα-νένα δικαίωµα να το κάνουν αυτό, όπως δεν είχε και ο Κορνί-λιους Λόγκαν, που είχε κλέψει τη Μόλι. Η διαφορά ανάµεσα

26 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

στην ίδια και τον αδελφό της ήταν ότι εκείνη έµαθε τις αληθινέςρίζες της. Εκείνη ακριβώς τη στιγµή η Μόλι έδωσε µια υπόσχε-ση. Μολονότι είχε αναβάλει αρκετά την προσπάθεια να βρειτον αδελφό της, τώρα θα έκανε οτιδήποτε περνούσε από το χέ -ρι της προκειµένου να τον εντοπίσει. Το στοµάχι της αναπήδη-σε από την ταραχή, ωστόσο έµεινε ακλόνητη στην απόφασή τηςνα διαλευκάνει το µυστήριο. Το χρωστούσε στη Λούσι, στονΠρίµο, στην ίδια, αλλά περισσότερο σε εκείνον, τον αδελφό της.

Άνοιξε το συρτάρι του ντουλαπιού από ροδόξυλο και έβγαλεένα καθαρό τζιν. Βρήκε εσώρουχα, δυο αταίριαστες κάλτσες,ένα µακρυµάνικο µπλουζάκι κι ένα µαύρο πουλόβερ, και ταφόρεσε. Ύστερα πήρε τα αγαπηµένα της ασπροκόκκινα αθλη-τικά παπούτσια, που τα είχε κάτω από την πολυθρόνα. Πήγε στοµπάνιο, βούρτσισε τα δόντια της και έριξε λίγο νερό στο πρό-σωπό της. Αφού σκούπισε τη µύτη της, έτρεξε τα δάχτυλά τηςανάµεσα στα µαλλιά της προσπαθώντας να ξεµπλέξει µερικέςτούφες που είχαν µπλεχτεί στον ύπνο της. Έπειτα από άκαρ-πες προσπάθειες τα παράτησε και κοίταξε τον εαυτό της στονκαθρέφτη. ∆εν ήταν όµορφο κορίτσι, η Μόλι το ήξερε, και ταµαλλιά της έµοιαζαν σήµερα λες και τα είχε βάλει στην πρίζα.Αλλά δεν την ένοιαζε διόλου.

«Καλή τύχη», ευχήθηκε στο είδωλό της. Έπειτα πήγε να ξυ-πνήσει την Πετιούλα.

Κάτω στην κουζίνα, η Μόλι σάστισε βλέποντας τον Ρόκι ντυµέ-νο µε τα ρούχα του, να ανοίγει µια κονσέρβα σκυλοτροφής γιατο πρωινό της Πετιούλα.

«Γιατί είσαι ξύπνιος;» τον ρώτησε το κορίτσι.«Εσύ γιατί είσαι ξύπνια;» της αντιγύρισε. Η Μόλι τον κοίταξε

προβληµατισµένη.«Είχα ένα προαίσθηµα», άρχισε να λέει ο Ρόκι, ενώ έβαζε

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 27

το µπολ της Πετιούλα στο πάτωµα, «ότι θα προσπαθούσες νατον βρεις σήµερα. Ήταν η φράση από το κινέζικο µπισκότο πουµε έπεισε». Έβγαλε τη µικρή λωρίδα χαρτιού από την τσέπη τουκαι διάβασε ξανά. «“Το ταξίδι και η αλλαγή τόπου µεταδίδουννέο σφρίγος στο µυαλό”. Ελπίζω να µη λογάριαζες να ταξιδέ-ψεις µόνη σου;»

«Εµ, η Πετιούλα είχε πει ότι θα ερχόταν».«Υπάρχει χώρος για άλλο ένα άτοµο;»«Πάντα υπάρχει χώρος για σένα, Ρόκι». Η Μόλι χαµογέλα-

σε. ∆εν του είχε ζητήσει να την ακολουθήσει, γιατί δεν ήθελενα τον κάνει να αισθανθεί ότι όφειλε να έρθει µαζί της. Φαντά-στηκε ότι θα ήταν πιο ευχαριστηµένος αν έµενε παρέα µε τονΌτζας και δεν ήθελε να τον µπλέξει σε κινδύνους.

«Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να έρθεις; Θέλω να πω, ποτέ δενξέρεις, µπορεί να είναι δύσκολα τα πράγµατα. Σαν την περα-σµένη φορά, θυµάσαι; Είµαι λίγο αγχωµένη».

«Ορίστε µας! Ώστε νοµίζεις ότι θα σε αφήσω να φύγεις καινα τα βγάλεις πέρα µόνη σου; Ούτε µε σφαίρες, Μόλι. Αν απο-δειχτεί εύκολη υπόθεση, τόσο το καλύτερο για εµάς, αν όµωςείναι επικίνδυνα, τότε θα χρειαστείς βοήθεια».

Η Μόλι χαµογέλασε πλατιά. «Σ’ ευχαριστώ, Ρόκι».Άνοιξε το ντουλάπι, πήρε ένα κουτί δηµητριακά µε µέλι και

έβγαλε από το ψυγείο ένα κουτί γάλα. Ύστερα κάθισε µαζί µετον Ρόκι στο τραπέζι και καθένας τους γέµισε από ένα µπολµε δηµητριακά.

«∆εν θα τους ξυπνήσεις;» ρώτησε ο Ρόκι µασουλώντας, ενώπαρακολουθούσε τη Μόλι να γράφει ένα σηµείωµα στον Πρί-µο και τη Λούσι.

«Καλύτερα να φύγουµε έτσι. Αν τους το πούµε, θα αποφα-σίσουν ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και θα µας παρακαλέ-σουν να µην το επιχειρήσουµε. Ξέρω ότι βαθιά µέσα τους θέ-λουν πάρα πολύ να τον βρουν».

28 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

«Έχεις δίκιο». Ο Ρόκι ήπιε ένα χυµό µήλου σκεφτικός.Κάτω από το τραπέζι, όπου είχε πέσει µε τα µούτρα στο πρωι-

νό της, η Πετιούλα ανασήκωσε το κεφάλι της και προσπάθησενα αισθανθεί τι συνέβαινε. Το σκυλίσιο ένστικτό της την προει-δοποιούσε ότι η Μόλι και ο Ρόκι ετοιµάζονταν να αναχωρή-σουν για άλλο ένα από εκείνα τα αλλόκοτα ταξίδια που έκανανµέσα από ανεµόδαρτα τούνελ για να φτάσουν σε διαφορετικόχρόνο και τόπο. Έλπιζε να µη συµβεί αυτό. Είχε κανονίσει νασυναντήσει το σκύλο του ταχυδρόµου σήµερα για µια φιλικήκουβέντα και ένα κούνηµα της ουράς τους. Αλλιώς, θα έπρεπενα το χάσει αυτό και να έχει το νου της στη Μόλι. Η Πετιούλαακούµπησε το πηγούνι στις πατούσες της κι έσµιξε τα φρύδια.Την προηγούµενη φορά που η αφεντικίνα της έκανε ένα τέ-τοιο ταξίδι, η κατάσταση είχε γίνει αρκετά ζόρικη. Ατενίζονταςπέρα από την άκρη του τραπεζιού, η Πετιούλα διέκρινε το ση-µάδι στο λαιµό της Μόλι, ενθύµιο της περιπέτειάς τους. Έκανεένα µορφασµό. Ναι, ένιωθε ότι κάτι σηµαντικό βρισκόταν σεεξέλιξη. Ακούγοντάς τους να καταβροχθίζουν τα δηµητριακά,καταλάβαινε ότι έτρωγαν µε βουλιµία γιατί δεν ήξεραν πότεθα ήταν το επόµενο γεύµα τους.

Σε παρακαλώ, µην πας, Μόλι, σκέφτηκε µε λαχτάρα η Πε-τιούλα, σηκώνοντας ψηλά το κεφάλι. Ας µείνουµε εδώ. Οι σκέ-ψεις της, όµως, έπεσαν στο κενό.

Η Μόλι έφτιαξε ένα σάντουιτς µε κέτσαπ και το τύλιξε σεδιάφανη µεµβράνη.

«Πιστεύεις ότι είναι καλύτερα να φέρουµε πίσω ένα µωρό ήένα εντεκάχρονο αγόρι;»

«Ας τον βρούµε πρώτα», απάντησε ο Ρόκι.Η Μόλι φόρεσε το άνοράκ της και ο Ρόκι το αµάνικο, φου-

σκωτό µπουφάν του και ένα µακρύ αδιάβροχο µε κουκούλα.Καθένας γέµισε τις τσέπες του µε χρήσιµα πράγµατα. Εκτός απότο σάντουιτς, η Μόλι πήρε µια κονσέρβα σκυλοτροφή για την

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 29

Πετιούλα κι ένα µπουκάλι νερό. Επιπλέον προµηθεύτηκαν µιαπυξίδα, χρήµατα, µια φωτογραφική µηχανή και δυο σοκολά-τες. Ο Ρόκι πήρε ένα φακό από ένα ερµάριο πίσω από την πόρ-τα και η Μόλι ένα σακίδιο, στο οποίο θα χωρούσε η Πετιούλα.Χωρίς να λησµονήσουν τα καπέλα και τα κασκόλ τους και αφούσήκωσαν ψηλά τις αδιάβροχες κουκούλες τους, η Μόλι σφύ-ριξε ήσυχα στην Πετιούλα και όλοι γλίστρησαν έξω αθόρυβα.

Σύντοµα βρίσκονταν στα ποδήλατά τους, κάνοντας πεντάλκατά µήκος του µονοπατιού µε κατεύθυνση την εξωτερική πύ-λη της αγροικίας. Η βροχή είχε σταµατήσει, αλλά ο αέρας ήτανβαρύς και πνιγηρός. Έρχονταν βροντές.

Η Πετιούλα καθόταν µέσα στο καλάθι του ποδηλάτου τηςΜόλι πιπιλίζοντας µια πέτρα, ενώ τα αυτιά της ανέµιζαν στο ψυ -χρό αεράκι. Το πρωινό µύριζε νοτισµένη φτέρη και µουσκε-µένο γρασίδι, λάσπη και γαιοσκώληκες. Το αµµοχάλικο κάτωαπό τις ρόδες των ποδηλάτων έφερνε ακόµα πάνω του την οσµήαπό πατηµασιές ελέφαντα. Ανακατεµένος µε όλο τούτο το συ-νονθύλευµα ήταν ένας παράξενος ηλεκτρισµός στην ατµό-σφαιρα, που έκανε την άκρη της γλώσσας της Πετιούλα ναέχει γεύση µετάλλου, επιβεβαιώνοντας ότι σε λιγάκι αστραπέςθα αυλάκωναν τον ουρανό. Η Πετιούλα ανατρίχιασε. Σιχαι-νόταν τα αστραπόβροντα.

Μαύρα σύννεφα κρέµονταν από πάνω τους. Οι δρόµοι ήτανσκοτεινοί και η Μόλι µε τον Ρόκι δυσκολεύονταν να δουν πούπήγαιναν, αλλά έκαναν πεντάλ όσο πιο γρήγορα µπορούσανώστε να µην πιαστούν στα δίχτυα της ηλεκτρικής καταιγίδας.Καθώς προσπερνούσαν την πινακίδα ΜΠΡΑ ΕΡΣΒΙΛ ΕΝΑ ΜΙΛΙ,ένας µακρινός βρόντος κεραυνού έσκισε τον ουρανό. Και τό-τε ένας κρότος πάνω ακριβώς από τα κεφάλια τους φάνηκε ναταρακουνάει το δρόµο τους, ενώ µια τροµακτική λάµψη αση-µένιου φωτός αυλάκωσε τον ουρανό.

«Σταµάτα τον κόσµο!» φώναξε ο Ρόκι στη Μόλι πάνω από

30 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

τον άνεµο ακουµπώντας το χέρι του στον ώµο της. Και αυτόακριβώς έκανε εκείνη. Όταν ο επόµενος αιφνίδιος κρότος κε-ραυνού αντήχησε, το κορίτσι πάγωσε το χρόνο, ακινητοποιώ-ντας τον κόσµο τη στιγµή που µια λάµψη αστραπής φώτιζε τονουρανό. Ο Ρόκι έκανε πεντάλ αγγίζοντας ταυτόχρονα τη Μό-λι, γιατί µε αυτό τον τρόπο έµενε απρόσβλητος από το πάγω-µα του χρόνου ολόγυρα. Η Πετιούλα, από την άλλη µεριά, ήτανακίνητη σαν λούτρινο παιχνίδι.

Έτσι τα δυο παιδιά έτρεχαν µε κατεύθυνση το Μπράιερσβιλ,ενώ ο δρόµος τους ήταν φωτισµένος και οι σταγόνες της βρο-χής κρέµονταν ακίνητες στον αέρα, σκάζοντας και πιτσιλώνταςτους καθώς περνούσαν από µέσα τους. Όµως, η πόλη ήταναπόκοσµη στο παράξενο αργυρό φως της καταιγίδας. Η Μόλιαδηµονούσε να φέρει τον κόσµο ξανά σε κίνηση. Μπαίνονταςστο Μπράιερσβιλ είδαν ότι ορισµένοι άνθρωποι είχαν κιόλαςσηκωθεί: ένας ταχυδρόµος στεκόταν άκαµπτος µπροστά στηνπόρτα κάποιου σπιτιού αναζητώντας καταφύγιο από τη βροχήκαι ένας γαλατάς καθόταν µέσα στο όχηµα διανοµής γάλακτος.Οι δύο φίλοι κατευθύνθηκαν στη Χάι Στριτ και ακολούθησαντις πινακίδες για το νοσοκοµείο όπου είχε γεννηθεί η Μόλι.Και οι δυο τους είχαν ξαναβρεθεί εκεί. Η χειρότερη επίσκεψητης Μόλι ήταν όταν έπεσε από ένα δέντρο και έσπασε το πόδιτης. Ήταν επτά ετών και προσπαθούσε να κρυφτεί από τον νταήτου ορφανοτροφείου. Ο Ρόκι είχε εισαχθεί δυο φορές στο νο-σοκοµείο Σεντ Μάικλ µε κρίσεις άσθµατος.

Τώρα το πιτσιλωτό λευκό κτίριο ορθωνόταν µπροστά τους.Τα παιδιά άφησαν τα ποδήλατά τους στις ειδικές µεταλλικές θέ-σεις πάρκινγκ και τα κλείδωσαν. Η Μόλι πήρε την Πετιούλαστην αγκαλιά της ξυπνώντας την αυτοµάτως.

Σε παρακαλώ, µη φύγεις, κλαψούρισε στην αφεντικίνα τηςθέλοντας απελπισµένα να σταµατήσει το ταξίδι.

«Μην ανησυχείς, Πετιούλα. Όλα θα πάνε καλά», είπε η Μό -

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 31

λι, φιλώντας τη στο µέτωπο και συνάµα πασχίζοντας να φανείθαρραλέα. «Θέλω µόνο να µείνεις ήσυχη». Την έβαλε προ-σεκτικά µέσα στο µαύρο σακίδιο και το παρέδωσε στο Ρόκι.Ύστερα άφησε τον κόσµο να κινηθεί κανονικά. Η αστραπήεξερράγη στον ουρανό και η παρέα διέσχισε την είσοδο τουνοσοκοµείου.

Στο εσωτερικό υπήρχε ένα µαγαζάκι που πουλούσε εφη-µερίδες, περιοδικά και λουλούδια, όπως επίσης χαρτικά, παζλ,κάρτες και παιχνίδια για βαριεστηµένους ασθενείς. Στα δεξιάβρισκόταν µια καφετέρια. Πιο µακριά διακρίνονταν τα ασαν-σέρ και οι ταµπέλες που έδειχναν προς τα διαφορετικά τµήµα-τα του νοσοκοµείου. Η Πετιούλα έβγαλε τη µύτη της έξω απότο σακίδιο και οσµίστηκε τον αέρα. Το µέρος δεν µύριζε πολύωραία. Ο αέρας ήταν γεµάτος απολυµαντικό. Κάτω από αυτό,έντονη ήταν η οσµή αίµατος, αρρώστιας και βραστού λάχανου.Η σκυλίτσα ρουθούνισε και κλαψούρισε κι έπειτα έχωσε ξανάτο κεφάλι της µέσα στο σακίδιο.

«Το Μαιευτικό Τµήµα», ανακοίνωσε η Μόλι διαβάζοντας τηνταµπέλα. «Πτέρυγα Σεντ Μέρι. Εκεί πάµε». Έδεσε το βρεγµέ-νο άνορακ γύρω από τη µέση της. Ο Ρόκι κράτησε το αµάνικοµπουφάν του, αλλά τύλιξε σε κουβάρι το µακρύ αδιάβροχό του.Η Μόλι αγόρασε ένα µπουκέτο νάρκισσους. Καθώς ο άνδραςστο κιόσκι γύριζε για να της δώσει τα ρέστα, το κορίτσι ψιθύρι-σε στον Ρόκι: «Καλύτερα να δείχνουµε ότι είµαστε επισκέπτες».Ύστερα διέσχισαν ένα λαδί διάδροµο ακολουθώντας τις επι-γραφές µε τα βέλη.

Πλησιάζοντας το µαιευτικό τµήµα, η Πετιούλα διέκρινε τηµυρωδιά από ένα τσούρµο µωρά, γάλα και πάνες. Η Μόλιέσπρωξε µια λευκή δίφυλλη πόρτα και η παρέα βρέθηκε ξαφνι-κά σε ένα διάδροµο µε πόρτες αριστερά και δεξιά. Έξω αντή-χησε ένας κεραυνός, ύστερα µια τεράστια αστραπή, και από έναδωµάτιο ένα µωρό άρχισε να κλαίει. Γρήγορα η Μόλι και ο

32 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

Ρόκι γλίστρησαν στα πλάγια µπαίνοντας σε µια µικρή αίθουσααναµονής. Μολονότι βρίσκονταν εκεί για να κάνουν µια καλήπράξη, και οι δυο τους αισθάνονταν ένοχοι σαν κλέφτες.

«Γύρισε πίσω στο χρόνο τώρα», την προέτρεψε ο Ρόκι, «προ-τού µπει κάποιος». Ακούµπησε το χέρι του ξανά στον ώµο τηςφίλης του έτσι ώστε ο ίδιος και η Πετιούλα να µεταφερθούν στοχρόνο µαζί της. Η Μόλι έγνεψε καταφατικά και άγγιξε το κορ-δόνι µε τα πετράδια. Κράτησε τους τρεις κρυστάλλους στο δεξίχέρι της και κάρφωσε το βλέµµα της στο σηµαδεµένο πράσινοπετράδι. Αυτό θα τους ταξίδευε στο χρόνο, και αν η Μόλι κατόρ-θωνε να ανοίξει το σηµάδι που έφερε πάνω του, τότε το πετρά-δι θα ακολουθούσε πολύ συγκεκριµένες εντολές και θα τουςπήγαινε στο ακριβές χρονικό σηµείο στο οποίο ήθελαν να βρε-θούν. Η Μόλι χαλάρωσε το µυαλό της και εστίασε το βλέµµατης µέσα στο σηµάδι. Πληµµύρισε τις σκέψεις της µε καλοσύνη,γιατί µε αυτό τον τρόπο είχε µάθει να ανοίγει το σηµάδι και, κα-θώς εκείνη σκεφτόταν, το σηµάδι άνοιξε διάπλατα. Μονοµιάς,φανέρωσε ένα στριφογυριστό κύκλο από πράσινα χρώµατα πουστροβιλίζονταν στο εσωτερικό του. Ήταν έτοιµοι. Τα χέρια τηςΜόλι άρχισαν να ιδρώνουν, όπως συνέβαινε πάντοτε όταν τοκορίτσι κυριευόταν από νευρικότητα. Τότε πήρε µια βαθιά ανά-σα και συλλογίστηκε µια εντολή προς το πετράδι. Του ζήτησενα τους γυρίσει πίσω στο χρόνο έντεκα χρόνια και διακόσιεςµέρες – όσο ήταν η ακριβής ηλικία της. Τη στιγµή που δόθηκεη οδηγία, η Μόλι, ο Ρόκι και η Πετιούλα βυθίστηκαν στη δίνητου χρόνου. Ένα µπουµ πληµµύρισε την αίθουσα αναµονήςτου νοσοκοµείου την ώρα που εκείνοι εξαφανίστηκαν.

Η αίθουσα γύρω από τη Μόλι και τον Ρόκι τυλίχτηκε σε αχνόφως, λαµπερό φως και σκοτάδι, καθώς γύριζαν τέσσερις χιλιά-δες διακόσια δεκαπέντε µερόνυχτα στο παρελθόν. Στο τέλος,το φως σταθεροποιήθηκε.

Η Μόλι φρόντισε ώστε να µετεωρίζονται στο χρόνο. Με

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 33

αυτή την ενέργεια, και χωρίς να τους προσγειώσει εξαρχής στονεπιλεγµένο χρόνο, οι δυο τους είχαν τη δυνατότητα να βλέπουντο περιβάλλον τους, όντας όµως αόρατοι στα µάτια των ανθρώ-πων που ζούσαν σε εκείνη τη χρονική στιγµή.

Ενόσω βρίσκονταν σε αυτή την παράξενη διάσταση, τα παι-διά γλίστρησαν µέσα στο διάδροµο για να βεβαιωθούν ότι δενθα τους έπαιρνε κανείς είδηση. Ύστερα η Μόλι ελευθέρωσε τοµετεωρισµό του χρόνου και η παρέα προσγειώθηκε κανονικάστην επιλεγµένη χρονική στιγµή.

Βρίσκονταν εντεκάµισι χρόνια πριν, αλλά το παράδοξο πουπαρατήρησαν αµέσως ήταν ότι και τότε είχε ξεσπάσει καταιγί-δα. Η βροχή χτυπούσε ορµητικά στους φεγγίτες πάνω από τακεφάλια τους και ένας κεραυνός έκανε τα παράθυρα να τρίξουν.Η Μόλι ξεροκατάπιε και έριξε ένα προβληµατισµένο βλέµµαστον Ρόκι. Ύστερα χάιδεψε τη µύτη της Πετιούλα και, βαστώ-ντας το µπράτσο του φίλου της σε περίπτωση που χρειαζότανξαφνικά να ταξιδέψουν ξανά στο χρόνο, διέσχισαν οι δυο τουςτο διάδροµο διαβάζοντας τα ονόµατα πάνω στις πόρτες τωνδωµατίων του νοσοκοµείου.

Ούτε η Μόλι ούτε ο Ρόκι ξεστόµισαν την παραµικρή κου-βέντα. Γνώριζαν πολύ καλά τι έπρεπε να κάνουν. Και η Πετιού-λα αισθάνθηκε ότι έπρεπε να µείνει σιωπηλή. Οσµίστηκε τοναέρα. Ήταν ακόµα γεµάτος µυρωδιές µωρών. Τότε, µια ελαφριάοσµή που µύριζε σαν τη Μόλι κέντρισε τα ρουθούνια της. Ησκυλίτσα ζάρωσε τη µύτη της και αναρωτήθηκε τι συνέβαινε.

Η Μόλι και ο Ρόκι διάβασαν τις επιγραφές στις πόρτες. Ηπρώτη έγραφε «Τ. Γιο», η επόµενη «Μ. Μπάρτον», η τρίτη «Ντ.Α. Λόουι». Έπειτα αντίκρισαν αυτό που ζητούσαν: την επιγρα-φή µε το όνοµα «Λ. Λόγκαν».

Η πόρτα αυτού του δωµατίου ήταν ανοιχτή. Στην προηγούµε-νη περιπέτειά της, η Μόλι είχε συναντήσει αρκετούς από τουςνεότερους εαυτούς της, παρ’ όλα αυτά, όµως, ένα ρίγος προ-

34 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

σµονής την πληµµύρισε στη σκέψη ότι επρόκειτο να δει τονεαυτό της ως νεογέννητο βρέφος. Και όχι µόνο αυτό, αλλά θααντίκριζε και το δίδυµο αδελφό της για πρώτη φορά. Γεµάτη πε-ριέργεια, πρόβαλε το κεφάλι της πίσω από την πόρτα.

Μπροστά της απλωνόταν ένα ασπροκίτρινο δωµάτιο µε έναµεταλλικό κρεβάτι στο κέντρο του. Καθιστή, κάτω από σεντό-νια και κουβέρτες, ντυµένη µε ένα ροζ νυχτικό, ήταν µια κατάπολύ νεότερη Λούσι Λόγκαν. Κοιτούσε µε αγάπη το µωρό πουκρατούσε στην αγκαλιά της.

Μια νοσοκόµα στεκόταν µε την πλάτη της γυρισµένη στηνπόρτα και έδινε στη Λούσι συµβουλές.

«Αφού την τασεις, να τη βάλεις να ρευτεί και τότε θα αποκοι-µηθεί, είµαι σίγουρη. Ο µπέµπης κοιµάται ακόµα, αλλά όπουνα ’ναι θα ξυπνήσει. Ναι, τα δίδυµα θέλουν δουλειά, καλή µου».

Έξω αντήχησε ένας ακόµα κεραυνός.Η Λούσι Λόγκαν σήκωσε το µωρό για να ακουµπήσει το

κεφάλι του στον ώµο της και άρχισε να το χτυπάει απαλά στηνπλάτη. Το βλέµµα της έπεσε πάνω στη Μόλι, που στεκόταν στοάνοιγµα της πόρτας, και της χαµογέλασε χωρίς να έχει ιδέαότι τούτο το κορίτσι ήταν το ίδιο παιδί από το µέλλον.

«Έχεις βρει όνοµα για την µπέµπα;» ρώτησε η νοσοκόµα.«Όχι ακόµα», αποκρίθηκε η Λούσι. Στο πάτωµα η Μόλι πα-

ρατήρησε ένα ορθογώνιο χαρτόκουτο µε σακουλάκια από ροζκαι λευκές καραµέλες µάρσµαλοους Μουν στο εσωτερικό του.Τρία άδεια σακουλάκια βρίσκονταν στο κοµοδίνο δίπλα απότο κρεβάτι. Η Μόλι έσπρωξε µε τον αγκώνα της τον Ρόκι καιαποτραβήχτηκαν γλιστρώντας αθόρυβα µακριά από το δωµάτιο.

«Πού λες να βρίσκεται ο αδελφός µου;» του ψιθύρισε. Εκείνη ακριβώς τη στιγµή, µια δίφυλλη πόρτα πιο πέρα άνοι-

ξε και ένα τροχήλατο κρεβατάκι µωρού σπρώχτηκε στο διά-δροµο και χάθηκε µέσα σε ένα άλλο δωµάτιο.

«Στοιχηµατίζω ότι υπάρχει ένα µεγάλο δωµάτιο βρεφών όπου

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 35

φυλάσσονται όλα τα µωρά», είπε ο Ρόκι. «Τα έχω δει σε ταινίες.Μάλλον εκεί θα βρίσκεται».

Προχώρησαν προς τη δίφυλλη πόρτα. Μέσα από τα τζαµέ-νια παράθυρα του δωµατίου διακρίνονταν τέσσερα τροχήλατακρεβατάκια, καθένα από τα οποία είχε µέσα ένα φασκιωµένοµωρό. Μια νέα µητέρα τυλιγµένη στη ρόµπα της βγήκε έξω.Ήταν τόσο κουρασµένη, που δεν πρόσεξε τον Ρόκι και τη Μό-λι. Μόλις εκείνη επέστρεψε στο δωµάτιό της, οι δυο τους τρύ-πωσαν µέσα. Η Πετιούλα κλαψούρισε µέσα από το σακίδιο της.Ξαφνικά µυρίστηκε την αλµύρα ενός επιθετικού άνδρα. Βρι-σκόταν µέσα στο κτίριο – και πλησίαζε.

«Σουτ, Πετιούλα», την προέτρεψε η Μόλι, ανυποψίαστη ωςπρος την προειδοποίηση της σκυλίτσας της.

Στην πρώτη κούνια βρισκόταν ένα µαυριδερό µωράκι µεσφιχτές, µαύρες µπούκλες σαν δαχτυλίδια. Στη δεύτερη βρι-σκόταν ένα κινεζάκι. Στην τρίτη και την τέταρτη κοιµόνταν δυοµωρά, καθένα από τα οποία µπορούσε εξίσου να είναι ο δίδυ-µος αδελφός της Μόλι.

«Ποιο από τα δύο πιστεύεις ότι είναι;» ρώτησε η Μόλι. ΟΡόκι έδειξε την ευδιάκριτη µύτη σαν πατάτα, που ήταν ίδια κιαπαράλλαχτη µε τη µύτη της φίλης του.

«Αυτός εδώ είναι», ψιθύρισε ο Ρόκι. «Η µύτη είναι το σήµακατατεθέν».

Η Μόλι έµεινε µε το στόµα ανοιχτό από την κατάπληξη. Μέ-χρι εκείνη τη στιγµή δυσκολευόταν να πειστεί απόλυτα ότι εί-χε έναν αδελφό, όµως τώρα, εδώ µπροστά της, αντίκριζε τη ζω-ντανή απόδειξη. «Πράγµατι, αυτός είναι!» ξεροκατάπιε. «Και µουµοιάζει πάρα πολύ».

«∆υο ξωτικά», συµφώνησε ο Ρόκι.Το µωρό ήταν τυλιγµένο σε µια λευκή βαµβακερή κουβέρ-

τα. Τα µάγουλά του ήταν απαλά και ροδαλά, και τα αυτιά τουείχαν το σχήµα µιας φέτας µανταρινιού. Αναστέναξε γαλήνια.

36 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

Η Μόλι περιεργάστηκε το χώρο. Στη µια άκρη του ορθωνότανένα ερµάριο µε µπουκάλια και πάνες στο πάνω µέρος.

«Ας κρυφτούµε», ψιθύρισε. «Ήρθε η ώρα να µάθουµε ποιοςτον πήρε».

Ο Ρόκι έγνεψε καταφατικά. Σε λίγο οι δυο τους είχαν κουρ-νιάσει πίσω από το έπιπλο.

Η Μόλι ανακάτεψε τα πετράδια στο λουράκι τους γύρω απότο χέρι της, ώσπου ο κόκκινος κρύσταλλος που τους ταξίδευεµπροστά στο χρόνο βρέθηκε ανάµεσα στο δείκτη και τον αντί-χειρά της. Ατένισε το σηµάδι πάνω του και ριγώντας από ανυ-ποµονησία, το είδε να ανοίγει. Ξάφνου, µια πορφυρή δίνη,όµοια µε σπλάχνα ηφαιστείου, πρόβαλε στο εσωτερικό του.

«Απογειωνόµαστε, Ρόκι».Η Μόλι κατεύθυνε τις σκέψεις της στο πετράδι, ζητώντας του

να τους µετεωρίσει στο χρόνο κι έπειτα να τους µεταφέρει αρ-γά στο µέλλον. Μέσα από την οµίχλη του χρονοµετεωρισµού,η ίδια και ο Ρόκι πρόβαλαν τα κεφάλια τους από το ερµάριο γιανα παρακολουθήσουν τον κόσµο να τρέχει σε γρήγορη κίνη-ση. Άνθρωποι µπανόβγαιναν βιαστικά στο δωµάτιο των µω-ρών, µε κινήσεις βιαστικές και σπασµωδικές σαν να έπαιζαν σεταινία γυρισµένη σε γρήγορη κίνηση. Νοσοκόµες και µητέρεςέµπαιναν σαν αστραπή στην αίθουσα και ξανάβγαιναν µε τηνίδια ταχύτητα σπρώχνοντας τροχήλατα κρεβατάκια, βαστώνταςµωρά. Η Μόλι είδε το κρεβατάκι του αδελφού της να σέρνεταιέξω στο διάδροµο και να επιστρέφει ξανά πίσω µαζί µε το δικότης. Έµοιαζε µε ώρα αιχµής. Μια νοσοκόµα στροβιλίστηκε στοχώρο ελέγχοντας τα µωρά, φτιάχνοντας τις κουβερτούλες τουςκαι αλλάζοντάς τους πάνα. Και τότε, αµέσως έπειτα από µιααστραπή, ένας γιατρός µε τα µαλλιά του περασµένα µε γερήδόση τζελ, έτσι που σχηµάτιζαν ένα άκαµπτο κοκοράκι, µπή-κε µέσα. Μελέτησε τα βρέφη µέσα στα κρεβατάκια τους, λεςκαι επρόκειτο για ενδιαφέροντα δείγµατα, και σταµάτησε για

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 37

να κοιτάξει τον αδελφό της Μόλι κι ύστερα το µωρό δίπλα του.Τράβηξε τις κουβέρτες των δυο µωρών για να διαβάσει τα κορ-δελάκια γύρω από τους καρπούς τους. Και τέλος, µε µια κίνησησαν του ερωδιού την ώρα που πιάνει ψάρι, άρπαξε το αγοράκιαπό το κρεβατάκι του και, εντελώς αναπάντεχα, εξαφανίστηκε.

Η Μόλι τους έβγαλε από το µετεωρισµό του χρόνου και ηοµίχλη διαλύθηκε. Το ρολόι στον τοίχο έδειχνε τέσσερις.

«Οι φυσιολογικοί γιατροί δεν εξαφανίζονται έτσι. Ούτε έχουντέτοια χτενίσµατα», διαπίστωσε.

«Το ξέρω», ψιθύρισε ο Ρόκι. «Αυτός έµοιαζε µε συνταξιούχοροκαµπιλά».

Η Μόλι έγνεψε καταφατικά. «Ήταν χρονοταξιδιώτης. Ξε-φύτρωσε σε τούτη τη χρονική στιγµή».

Η Πετιούλα γάβγισε σιγανά. Άλλο ένα δυνατό µπουµπου-νητό πάνω από το κτίριο έµοιαζε να της δίνει απάντηση.

«Το πάµε λίγο πίσω;» πρότεινε ο Ρόκι. Η Μόλι ένιωσε ξαφ-νικά αφόρητη νευρικότητα. Η ιδέα ότι ο κλέφτης του µωρούήταν χρονοταξιδιώτης και, κατά συνέπεια, υπνωτιστής περιέ-πλεκε την κατάσταση και την έκανε πιο τροµακτική απ’ όσο εί-χε υπολογίσει. Ήταν αδιαµφισβήτητα ισχυρός και πιθανόταταµοχθηρός, υποψιαζόταν τώρα. Για µια στιγµή θέλησε να αφή-σει πίσω της το νοσοκοµείο και να τρέξει πίσω στο ασφαλέςΜπράιερσβιλ Παρκ. Ύστερα, όµως, συλλογίστηκε τον ανυπε-ράσπιστο µικρό αδελφό της και ο θυµός έπνιξε το φόβο της.

«Γυρίζουµε λίγο πίσω», συµφώνησε. Συγκεντρώθηκε προ-σεκτικά στο πράσινο πετράδι και γύρισε µαζί µε τον Ρόκι λίγαλεπτά πίσω στο χρόνο. Προσπέρασαν ξανά τη στιγµή που ογιατρός έµπαινε, ωστόσο αυτή τη φορά οι κινήσεις του ήταν προςτα εµπρός. Ύστερα το δωµάτιο ήταν αδειανό, εκτός από τη σει-ρά κρεβατιών και τα µωράκια που κοιµόνταν γαλήνια. Η Μόλισταµάτησε. Η οµίχλη καθάρισε. Ώρα τέσσερις παρά τρία λεπτάέδειχνε το ρολόι.

38 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

«Τι θα κάνουµε; Απλώς θα τον περιµένουµε;» ρώτησε οΡόκι.

«Έτσι φαντάζοµαι. Και µόλις γίνει καπνός, µόλις εξαφανιστείαπό αυτό το χρόνο, ε, τότε εµείς θα πηδήξουµε µαζί του και θατον ακολουθήσουµε για να δούµε πού πηγαίνει».

«∆εν θα τον υπνωτίσεις;»«Όχι. Υποθέτω ότι είναι και ο ίδιος καλός υπνωτιστής. Επι-

πλέον, ποιος ξέρει από πού έρχεται; Ίσως έχει φίλους χρονο-ταξιδιώτες, ικανούς υπνωτιστές. Πρέπει να ανακαλύψουµε απόπού έρχεται προτού αποφασίσουµε αν θα τη βγάλουµε καθα-ρή υπνωτίζοντάς τον».

«Πιστεύεις ότι µπορείς να τον ακολουθήσεις;» είπε ο Ρόκισκεφτικός. «Θέλω να πω, δεν ξέρεις ούτε αν ταξίδεψε εµπρός ήπίσω στο χρόνο».

«Θα ενεργοποιήσω και τα δύο πετράδια ώστε να µπορέσου-µε να ταξιδέψουµε και προς τις δύο κατευθύνσεις, και θα επι-χειρήσω το κόλπο µε το λάσο, το θυµάσαι;» Κάποτε η Μόλι είχεανακαλύψει ότι είχε την ικανότητα να φέρει κάποιον µαζί τηςστη δίνη του χρόνου εκτοξεύοντας ένα είδος νοητού λάσου,που τυλιγόταν γύρω από το άλλο άτοµο και το έπαιρνε µαζί της.Τώρα θα επιχειρούσε το αντίστροφο. Μέχρι τώρα, δεν είχε τσα-κώσει ποτέ κάποιον µε λάσο προκειµένου να τον ακολουθήσει.Ευχήθηκε να πετύχει το κόλπο.

Σε λίγο, τα µάτια των δυο κρυστάλλων ήταν ανοιχτά. Η Μόλικαι ο Ρόκι αντιλαµβάνονταν ότι απέµεναν µόνο κάποια δευτε-ρόλεπτα µέχρι να εµφανιστεί ο µυστηριώδης γιατρός.

«Μείνε κρυµµένος», ψιθύρισε η Μόλι, ενώ η καρδιά της πή-γαινε να σπάσει. «Αν µας πάρει είδηση, ποιος ξέρει τι επιπτώσειςµπορεί να έχει στο µέλλον του αδελφού µου ή το δικό µου;»

Μια αστραπή φώτισε την αίθουσα του νοσοκοµείου και ηπόρτα άνοιξε. Ένας ηλικιωµένος άνδρας µπήκε µέσα. Το πρό-σωπό του ήταν ρυτιδιασµένο και τα γκρίζα µαλλιά του ήταν κο -

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 39

καλωµένα σε ένα παράξενο κοκοράκι που κυµάτιζε πάνω απότο κεφάλι του σαν ουρά ασηµένιας πάπιας. Φορούσε µια λευκήιατρική ρόµπα και από µέσα ένα µαύρο αστραφτερό παντελό-νι. Τα παπούτσια του ήταν λασπωµένα. Σαν ειδήµονας σε θέ-µατα µωρών, επιθεώρησε τα τρία πρώτα βρέφη προτού κοντο-σταθεί στο κρεβατάκι δίπλα στον αδελφό της και γείρει απόπάνω του παρατηρώντας την µπέµπα Μόλι. Τη σκούντησε καιδιάβασε το κορδελάκι που ήταν περασµένο γύρω από τον καρ-πό της, κι έπειτα ξεσκέπασε το αδελφάκι της για να διαβάσει τηδική του κορδέλα.

«Α, ώστε είσαστε δύο», µουρµούρισε µε βαθιά φωνή, προ-φέροντας τις λέξεις προσεκτικά. «∆ίδυµα – αγόρι και κορίτσι.Ποιο είναι καλύτερο; Το κορίτσι; Ίσως πάρω το κορίτσι. Ή µή-πως το αγόρι; Χµµ. Τελικά… Ναι, θα πάρω αυτόν».

Η Μόλι δεν πίστευε στ’ αυτιά της. Παρά τρίχα και θα επέλε-γαν την ίδια για απαγωγή. Έξω, οι αδιάκοποι κεραυνοί βροντού-σαν σαν γιγαντιαία µάρµαρα που έσπαζαν. Η Μόλι και ο Ρόκιπροετοιµάστηκαν για την αποχώρηση. Καθώς ο άνδρας έσκυ-ψε να πάρει την κουβέρτα του αδελφού της και πέρασε τα χέ-ρια του γύρω του, η Μόλι έσφιξε τα δόντια της και έδωσε οδη-γία στους κρυστάλλους της να δέσουν µε λάσο τον απαγωγέαώστε να ταξιδέψουν µαζί του. Μονοµιάς, οι εντολές της κρεµά-στηκαν στον αέρα σαν στατικός ηλεκτρισµός. Ο άνδρας σήκω-σε το αγοράκι ψηλά. Ύστερα ακούµπησε το χέρι του σε ένα πε-τράδι που κρεµόταν γύρω από το λαιµό του. Την επόµενη κιό-λας στιγµή, η Μόλι και ο Ρόκι ένιωσαν τους εαυτούς τους νασέρνονται. Ενόσω ο ξένος διέσχιζε το χρόνο µε ταχύτητα, ταπαιδιά βρέθηκαν να τον ακολουθούν κατά πόδας.

Στο δωµάτιο ακούστηκε ένα µπουµ καθώς ο χώρος –που νω-ρίτερα φιλοξενούσε τον άνδρα, το µωρό, τη Μόλι, την Πετιούλακαι τον Ρόκι– αντικαταστάθηκε µε αέρα. ∆ύο βρέφη ξύπνησανκαι άρχισαν να κλαίνε.

40 ÔÆÏÑ ÔÆÉÁ ÌÐÉÍÃÊ

Ένα λεπτό αργότερα, η ίδια νοσοκόµα µε τη γαλαζόλευκηστολή, που είχε µιλήσει τόσο ευγενικά στη Λούσι Λόγκαν, µπή-κε µέσα. ∆εν είχε καθόλου προβληµατισµένο ύφος, ούτε ανα-ρωτήθηκε τι ήταν εκείνος ο δυνατός θόρυβος. Ήταν ήρεµη,σαν να µην είχε συµβεί τίποτε παράξενο. Προχώρησε µέχρι τοαδειανό κρεβατάκι του µικρού Λόγκαν και το έσπρωξε στοντοίχο. Η επόµενη δουλειά της ήταν να αφαιρέσει το όνοµα τουµωρού από τα αρχεία του νοσοκοµείου και να καταστρέψει όλατα έγγραφα που ανέφεραν το όνοµά του.

Η νοσοκόµα δεν λειτουργούσε µε κακία. Συµπεριφερότανχωρίς να έχει επίγνωση του τι κάνει. Επειδή κιόλας, στο µυαλότης, κάθε ανάµνηση του µικρού αγοριού είχε σβηστεί.

Κάποιος της είχε πειράξει το µυαλό. Η γυναίκα είχε πέσειθύµα υπνωτισµού. Την είχαν υπνωτίσει ώστε να σβήσει κάθεαπόδειξη που επιβεβαίωνε την ύπαρξη του δίδυµου αδελφούτης Μόλι. Κανένας δεν έπρεπε να µάθει ότι ένα αγοράκι Λό-γκαν είχε υπάρξει ποτέ.

ÌÏËÉ ÌÏÕÍ – Ο ΜΙΚΙ ΜΑFΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ 41