THE UNTOLD STORY

ni: Jenita D. Guinoo (Original Composition)

Kinakabahan ako, hindi ko alam kung bakit ganito ang aking nararamdaman.

Natutuwa naman ako dahil matagal na ring panahon na hindi ko na nasisilayan ang

kanyang mukha at ngayon sa di inaasahang pagkakataon ay makikita ko na siya ulit.

Ngunit nandoon ang pangamba dahil sa katotohanang siya’y nasa ospital. Kani-kanina

pa lamang natanggap ko ang mensahe at tawag ng kanyang kapatid na kinakailangang

Makita ko siya. Bakit kaya siya na-ospital?Malubha kaya siya?

Dahan-dahan kong kinakatok ang pinto kung saan nakasaad ang numero ng

kanyang silid.

“Ate, kanina pa kita hinintay…bakit ang tagal mo”? Sabi ng kanyang kapatid na si

Jelly.

“Ahmm…medyo na-traffic ako…alam mo na, rush hour ngayon, di ba”? Sagot ko

naman sa kanya habang nakatingin sa taong nakahiga sa higaan. Tiningnan kong

mabuti ang tao…siya’y tulog at may nakalagay na aparato ng oxygen sa kanyang bibig.

Hindi ko siya agad nakilala dahil sa malaking ipinagbabago ng kanyang anyo. Ang

dating malaman niyang pisngi ngayo’y humpak na . Mas tumanda siya ngayon kaysa

dati o huli naming pagkikita.Waring may mabigat siyang pinagdadaanan.

“Siya’y na-comma ate..hindi namin alam kung kailan siya magigising o hindi

na,”..sabi ni Jelly. “Ano”? (kawawa naman siya, ang aking naisip sa narinig mula sa

sinabi ng kanyang kapatid habang pinipigilan ko ang pamamalisbis ng aking luha na

nakatingin sa kalunus-lunos niyang sinapit.)

“Agad kitang tinawagan nang nagpaalam si Ate Gerlie na uuwi na muna upang

kumuha ng anumang kakailanganin dito at upang matiyak ang kalagayan ng mga

naiwang anak sa kanyang mga magulang. Kinakailangan mo ring malaman ang

nangyari sa kanya ate”, sabi ni Jelly.

“Napaano ba siya? Bakit siya nagkaganito”? Ang nagkandautal-utal kong tanong

sa kanya. Dito isinalaysay ni Jelly ang lahat..

Siya si Jake, ang lalaking aking minahal. Napakatagal nang panahon ang

lumipas bago kani nagkahiwalay. Napakasaya ng aming pagmamahalan. Puno ng

ligaya at sa puso ay laging nadarama ang tunay na pagsinta. Ngunit sa di-inaasahang

pagkakamali ay natapos ang lahat. Ang mga pangako sa isa’t isa’y biglang napako.

Nakalimot sa naging sumpaan na habang buhay ay magmamahalan.

Noong huli naming pag-uusap, naitanong niya sa akin kung ako ba’y naniniwala

sa reinkarnasyon dahil doon daw lamang namin maisasakatuparan at maipagpapatuloy

ang aming pagmamahalan.

Isang babae ang naging ugat nang lahat ng aming paghihirap. Isang babaeng

naging simula nang di pagkakaunawaan. Noong sinabi niya sa akin na ayaw na niyang

makitang lumuluha ang babae. Isang matinding dagok sa aking pagkababae. Insulto sa

aking pagkatao na kailanman ay hindi niya naisipang ano kaya ang aking magiging

damdamin kung maririnig ito?Ito ang naging dahilan ng pagguho sa pagtitiwala ko sa

kaniyang binitiwang pangako.

Akala ko’y ako lamang ang kanyang minamahal! Ako lamang ang babae sa

kanyang buhay!Ngunit ito pala’y puno ng kasinungalingan. Pagkukunwari sa tunay

niyang nararamdaman na kailan man ay hindi maaaring mapagtakpan.

Umuwi siyang hindi man lamang nagawang makikipag-usap sa akin upang

sana’y mabigyang linaw ang namamagitan sa amin.

Araw’t gabi ay wala akong ibang ginawa kundi ang iwaksi siya sa aking alaala.

Inaabala ko ang aking sarili sa lahat ng gawain upang hindi siya maalala at muling

manariwa ang sakit at hapdi sa aking dibdib.

Narinig ko na lamang na ang babae pala ay sumunod sa kanya sa kanila at

nakituloy sa kanilang tahanan at hindi nagtagal sila na ay nagsama.

Ang sakit-sakit na makarinig ka sa iba nang tungkol sa kanila..sobrang saya sa

isa’t isa habang ako’y nagdadalamhati sa pagkamuhi sa kanila.

May mga pagkakataon pa ring maaalala ko siya lalo na sa tuwing maririnig

naming ang aming kanta. Manunumbalik agad siya sa aking alaala. Ang masasaya

naming tawanan, kulitan at pagmamahalan.

Maraming pagkakataon nang sinubok naming mabigyang katugunan ang pag-

ibig sa isa’t isa ngunit takot kami sa maaaring maging resulta. Hindi kailan man

nabigyang katuparan ang nag-aalab naming pagmamahalan dahil laging

nangingibabaw ang pagtitimpi at pagkontrol namin sa aming pag-iibigan. Sinabi niya pa

na dadalhin daw niya ako sa dambana nang busilak pa, dalisay at walang mantsa.

Ngunit di doon nagtapos ang kanilang masayang pagsasama. Lumabas ang

tunay na esensiya ng buhay, buhay na hindi maganda dahil kaanlinsabay nito ang

paghihirap at pagdurusa. Marahil dahil sa walang agwat nilang pagsusupling na

humantong sa di pagkakaunawaan ng mag-asawa. Nagkakasakitan na sila sa isa’t isa

at hinayaang maghiwalay na muna. Ilang taon ding di nagsama.

Sa mga taong malayo sila sa isa’t isa’y ang lalaki ay gumawa ng paraan.

Hinanap niya ako at sinikap na makatagpo’t maidugtong ang naudlot na ligaya.Ako

namang walang ibang hinangad kundi siya ay agad namang nagayuma, muling nabihag

ng kanyang pangako’t pagsinta. Muling nanariwa sa isa’t isa ang pagmamahalang hindi

nawala kailan man at nakabaon sa puso lamang.Binigyang laya ang mga tinimping

pagnanasa na sa unang pagkakataon ay nalasap at natikman nang walang kasing

sarap. Waring naabot namin ang rurok ng kaluwalhatian. Hindi ko maunawaan ang

aking nararamdaman. Sa kaniyang piling ko lamang nararanasan ang labis na

kaligayahan. Masaya ako at kailanman ay di sumagi sa aking isipan ang pagsisisi sa

kasalanang aming pinagsasaluhan. Napaiyak ako at nagtanong sa kanya kung bakit

hindi namin nagawang mabigyang laya ang pag-ibig noong dati’y siya’y Malaya

pa..kung may dapat akong pagsisisihan ay iyong hindi namin sinubukang gawin ang

bagay na ninanais gawin ng magkasintahan. Disin sana’y nabigyang katuparan ang

aming pagmamahalan at hindi kami nagkakahiwalay. Dito’y binanggit niya na kailan

man ay hindi niya ako nakaklilimutan. Sa bawat minuto ay may nagpapaalala sa kanya

sa akin. Mapatulala daw siya’t muling mananariwa sa isipan ang masayang

nakaraan.Minsa’y napapangiti raw siya’t makikita ng kanyang asawa ang kakaibang

kilig niyang nadarama. “Ano ba.. theme song niyo na naman iyan , ano? At agad naman

daw niyang sasabihin dito na marami naman silang kanta kaya huwag na lang siyang

magtanong pa. Agad namang magngingitngit ang kanyang asawa, sinabi niya pa.

Maririnig lamang ng kanyang asawa ang aking pangalan ay agad nang mag-iiba

ang kanyang timpla..magmamaktol na at manggagalaiti sa galit sa kanyang asawa.

Ganito palagi ang eksena ng mag-asawa. Walang katahimikan sa pagitan nila.

Ang minsan naming pagsasama ay muling nasundan at naulit pa. Hindi lamang

miminsan kaming nagkakatagpo at pinagsasaluhan ang aming pagmamahalan.

Ngunit isang araw, isang text ang aking natanggap mula sa kanya. Kalimutan ko

na siya, ihinto na namin ang aming maling ginagawa. Iyon na ang huli at hindi na muling

nasundan pa.

Hindi ko maunawaan ang aking nararamdaman, wari may parang bombang

nagbabantang sasabog sa di-kaginsa-ginsa. Muli kong nadarama ang hapdi at sakit sa

aking puso. Halos hindi ako makahinga sa sobrang sikip ng aking dibdib. Iyak ako nang

iyak. Ininda ko nang matindi ang aking nadarama. Ngayon pa na lubusan ko nang

ipinagkatiwala ang lahat sa kanya, ngayon pang wala na akong naiwan sa sarili, sa

aking dibdib. Ang sakit-sakit!

Ngayon ay naging matatag na ako. Matibay na isinasaisip na kailanman ay hindi

na magpapadala sa susog ng nadarama. Ang dati ‘y pagmamahal ay nahalinhan ng

poot at pagkamuhi sa kanya. Galit ako sa kanya! Naging panakip-butas lamang pala

ako nang wala sa kanilang tahanan ang kanyang asawa. Ang bobo ko. Hindi ko man

lamang naisip iyon. Ako’y isinantabi na nang magbalik na ang asawa niya sa kanya.

Ngunit matagal na iyon. Ako’y nakapag-move -on na.

Habang tinitingnan ko ang kanyang hitsura ay iba ang aking nadarama. Nawala

ang poot sa aking dibdib at nahalinhan ng pagkaawa. Matindi marahil ang kanyang

nararanasang problema na ikinapagmamaliw ng kanyang kakisigan at kabataan. Kung

titingnan ako na tatlong taon ang tanda sa kanya ay mas bata pa ngayong tingnan

kaysa sa kanya.

“Ate..bago siya nawalan ng ulirat kanina ay nabanggit niya sa akin ang iyong

pangalan. Waring hinahanap ka niya. Hindi ko iyon sinabi kay ate , baka magalit siya sa

akin. Ayaw na ayaw pa naman niyang mabanggit-banggit ang iyong pangalan sa harap

nila. Kaya kita tinawagan, baka isipin mo na hindi man lamang kami nakaalala sa

iyo.kahit pa man sa mga nangyayari ay meron pa rin naman tayong pinagsamahan, di

ba”?sabi ni Jelly bilang paliwanag.

“Okey lamang iyon, basta ang mahalaga ay nandito na ako at nakikita ko na siya.

Ang tagal kong hinintay ang sandaling ito na magkausap kami nang harap-

harapan.hindi man lamang kami nakapagpaalam sa isa’t isa,” ang tugon ko sa kanya.

Biglang umungol si Jake, waring naririnig ang aming pinag-uusapan. Bigla akong

kinabahan. Agad namang napatawag ng Doctor si Jelly. Tiningnan agad ng doctor ang

kalagayan ni Jake , tini-tsek pa ito sa monitor .

Inilapit ko sa kanyang palad ang aking kamay at mariing hinawakan ito habang

sinasabi ko sa kanyang tainga na “nandito lamang ako, hindi ako umaalis.”

Alam kong hindi niya ako maririnig ngunit patuloy akong nagpaparamdam sa

kanya sa aking presensiya. Sinasariwa ko sa kanya ang aming alaala. Minsan ay

mapapatawa ako sa pagkukwento sa kanya at minsa’y mapapaiyak sa karanasang

aming pinagdadaanan.

Buong gabi akong nagbabantay sa kanya. Ngunit kinaumagahan ay agad na

akong nagpaalam sa kanyang kapatid na umuwi na dahil tiyak kong darating na ang

kanyang asawa. Ayokong magkita kami at baka maiskandalo pa.nagpaalam ako sa

lahat pati kay Jake habang ibinubulong ko sa kanya na ako ay babalik muli upang muli

kaming magkikita.

Hindi ko napansin ang maraming missed calls at text sa aking cellphone.

Pinadadali ako sa pagpapunta sa ospital . Inaatake raw si Jake. Ako’y napatakbo agad

sa ospital, halos liparin ko na ito para lamang agad na makarating dito.nadatnan kong

nagtutulungan ang mga doctor, sinikap nilang maagapan ang kalagayan ni Jake.

Nagsi-seizure siya. Hindi raw humihinto. Kaya naisip na lamang ng doctor na lapatan

siya ng panghuling lunas. At kapag hindi pa rin hihinto ang kanyang seizure ay maaring

maging hudyat na iyon ng kanyang katapusan. Napaiyak ako , hindi ko matanggap na

hindi ko na masisilayan kailanman ang lalaking aking minamahal.

Ngayon ko lamang napansin, nasa isang sulok lamang pala si Gerlie habang

nakatingin sa akin. Waring blangko ang isip. Inaapuhap kung ano ang magiging

reaksyon sa aming pagkikita. Ngunit iyon ay hindi na mahalaga. Ang higit na

pinagtutuunan ngayon ay ang kalagayan ni Jake.

Sabay naming ipinagdarasal na sana’y bumuti na ang lagay ni Jake, sana’y

makaligtas siya sa tiyak na kapahamakan.Anuman ang mangyayari ay ipinauubaya

naming itong lahat sa Kanya.

Sa di-kaginsa-ginsa’y ipinatawag kami ng doctor. Naging maayos na raw si Jake.

Sa narinig ay para kaming binuhusan ng malamig na tubig. Nanggigipuspos kaming

lahat sa matinding pagod at pag-aalala.

Sa unang pagkakataon ay nagkakausap kami ni Gerlie. Nagkatinginan at

pinakiramdaman ang bawat isa. Alam kong nandoon pa rin ang pagseselos niya sa akin

ngunit pinangingibabaw niya ang kanyang pagmamahal sa kanyang asawa.

Matagal ang aming pag-uusap. Marami siyang sinabi tungkol sa kanyang asawa

na sa loob ng mahabang panahon naming pagsasama bilang magkasintahan ay hindi

ko pa pala alam. Hindi ko pa nga pala lubusang kilala ang pagkatao ni Jake. May mga

naisalaysay ako kay Gerlie ngunit may mga bagay na di na dapat pang ipaalam sa

kanya.Iyon ay sa aming dalawa na lamang ni Jake.

Bigla kaming napalingon nang tawagin kami ni Jelly, sinabi nitong nagkamalay

na si Jake kaya agad kaming pumasok sa kanyang silid, nauna si Gerlie habang

nakasunod lamang ako sa kanya. Ngunit naulinigan kong iba ang kanyang hinahanap…

Nasaan si Jenny…..si Jenny ..gusto ko siyang makita…

Hindi ako makapaniwala….