sterkliniek dierenartsen ermelo achter en eigenaar weer gelukkig te … · 2019. 11. 11. · len...
TRANSCRIPT
14 15
Martine vindt het geen enkel probleem en ik mag zelfs twee
dagen meelopen. Stiekem ben ik ook wel een beetje huive-
rig voor wat ik daar ga aantreffen, want bloederige tafere-
len hoeven van mij ook weer niet. Martine’s tip om stevig te
ontbijten als ik kom, helpt daar ook niet echt bij. “Met een
goed gevulde maag kan je meer hebben.” licht ze me toe.
Dag 1
Bij de eerste rondleiding kijk ik mijn ogen uit. Het is veel
groter dan ik had gedacht en ook tref ik veel meer mede-
werksters dan verwacht. Eigenlijk is het net een ziekenhuis,
maar dan zonder het bekende luchtje. Ik vraag aan Martine
of het druk gaat worden vandaag. “Wacht maar af,” zegt
ze lachend. “Aan het einde van de dag kan jij niet meer op
je benen staan!” Inderdaad komt er een eindeloze stroom
patiënten op gang en ik zie de meest verschillende dieren
voorbij komen. Bakbeesten van honden, kleine hondjes die
meer op een konijn lijken, talloze katten en allerlei knaag-
dieren. Alles komt wel op afspraak binnen, maar tussendoor
komen de spoedgevallen er ook nog eens bij. Van het asiel,
de Dierenambulance of met de eigenaar. Ik was blij dat ik
mij een beetje kon terugtrekken bij Martine in de spreekka-
mer want niet alle honden keken even vriendelijk.
De eerste patiënten hadden allemaal “internistische” klach-
ten, zoals dat heet. Dat betekent zo veel als dat sommige
organen niet goed werken waardoor er klachten ontstaan.
Zo zag ik veel dieren met huidklachten, oorklachten, hartpa-
tiënten en dieren die het niet doen. Martine is met haar 26
jaar ervaring niet snel meer onder de indruk: “Veel dieren
met chronische problemen komen vaak van elders, door-
gestuurd door de eigen dierenarts. Niets is leuker dan de
puzzel op te lossen en dier en eigenaar weer gelukkig te ma-
ken.” Zelf tref ik de blije eigenaren van een herdershond die
weer een gezonde vacht heeft gekregen. De eigenaren zijn
zo vol lof Martine’s daden, dat ze zich er haast een beetje
ongemakkelijk bij voelt.
Als later een hond voor verder onderzoek uit de opname
wordt gehaald vat ze de klachten van de hond krachtig voor
mij samen: “De hond is een beetje sloom en heeft last van
haar blaas.” Het is een oude Beagle die al langere tijd kampt
met blaasklachten begrijp ik en Martine zal een echo maken
om de diagnose te stellen. Voordat ik begrijp wat er gebeurt is
ze klaar en wijst mij een grote blaassteen aan op het scherm,
tenminste, dat is wat ze zegt dat de zwarte en witte vlekjes
zijn. “Ga je die er nu uithalen?” vraag ik, een beetje bang voor
het antwoord dat komen gaat. “’Nee, daar hebben we Brenda
voor, die doet niets liever dan opereren. Zij gaat haar vanmid-
dag opereren.” Opgelucht informeer ik of Martine dan hele-
maal geen chirurgie doet. “Jawel hoor, maar vooral aan keel,
neus, hals, oor en bij pasgeboren dieren.” Ze legt uit dat dit in
het verlengde ligt van de begeleiding van vruchtbaarheid en
de begeleiding van pasgeboren nesten. Daarnaast probeert
ze problemen die ontstaan door schadelijke raskenmerken te
verlichten met chirurgie indien mogelijk.
Op weg naar de kantine vergaap ik me nog even aan de vi-
trine, waarin allerlei producten liggen die uit de magen van
patiënten gehaald zijn. Wat die beesten toch allemaal opeten!
Laatste oogst is van dierenarts Paul, een complete satéprikker
met de brokken vlees er nog aan in een pot met sterk water. De
satéprikker werd operatief uit de maag verwijderd om erger te
voorkomen. In de kantine staat een grote taart klaar van een
dankbare eigenaar met een prachtige fotokaart erbij.”
’s Middag gebeurt er nog veel meer, met als uitsmijter een
Berner Sennen pup. De eigenaar heeft gezien dat de hond
een sok opschrokte en die moet er nu uit. Even ben ik bang
alsnog een bloederige operatie te moeten aanschouwen,
maar Martine laat de 2e operatiekamer klaar maken voor
een behandeling met een soort slang met een cameraatje
er in. De pup wordt verdoofd en een eindeloos stuk slang
verdwijnt in het arme dier. Martine priegelt een heel dun
kabeltje door de slang en de assistente legt mij uit dat daar
een sterk grijpertje aan zit. Even later komt alles in bewe-
ging, heel voorzichtig wordt de slang uit de pup getrokken
en tot mijn verbazing bungelt er inderdaad een sok aan het
uiteinde van de slang. Iedereen is blij dat het op deze ma-
nier gelukt is. Martine licht mij later toe dat dit veel minder
belastend is voor de pup dan een operatie. Berner Sennen
honden schijnen er een hobby van te maken, “Het wordt
pas echt leuk als één van de eigenaren het kledingstuk niet
herkent,” grapt Martine. Ik ben blij als ik aan het eind van
de middag naar huis kan. De dag vol nieuwe indrukken is
me inderdaad in de benen gaan zitten. Op de kliniek gaan
ze nog even vrolijk door tot acht uur. Moe maar voldaan ga
ik thuis vroeg in bed. Pfff, op naar dag twee!
Dag 2
Deze dag loop ik mee met Dr. Bob en deze belooft mij dat het
een stuk overzichtelijker gaat worden voor mij vandaag. “Van-
daag zal je alleen maar orthopedische patiënten zien, want dat
is het enige wat ik doe.” Orthopedie is dat gedeelte van de
diergeneeskunde dat zich bezighoudt met de diagnostiek en
behandeling van alle delen van het skelet, inclusief gewrichten,
pezen, spieren en banden. “Orthopedie is het mooiste wat er is,
het is mooi om de dieren van pijn af te helpen of ze weer goed
te laten lopen. Bovendien,” zo vervolgt hij, “past het in onze fi-
losofie om dierenartsen deelgebieden te laten doen. Beter één
deel heel goed dan alles half. De optelsom is uiteindelijk dat
het hele team samen altijd een oplossing kan brengen. Maar
ik kan ook nog steeds een oorontsteking behandelen hoor!”
Eerst doen we een aantal controlepatiënten voordat de
operaties beginnen. Ik zie dieren met genezende botbreu-
ken, kreupele honden en een kat in een spalk voorbij komen
voordat Dr. Bob de operatiekamer in moet. Ik mag gelukkig
niet mee de operatiekamer in. Bij een Sterkliniek zijn er erg
strenge eisen en de 1e operatiekamer is alleen toegankelijk
voor chirurgieteams. Dat vind ik helemaal niet erg.
Terwijl ik onder andere toekijk hoe dierenarts Kristel een
bloeddrukmeting bij een kat uitvoert krijgt een hond van
Dr. Bob een kunstbandje in zijn knie. Later legt hij mij uit
dat het zogenaamde “voetbalknietje” een veel voorkomende
blessure is die veel dierenartsen doorsturen. Tot mijn ver-
bazing opereert hij zelfs katten en konijnen aan deze aan-
doening. Als hij mijn verbaasde blik ziet lacht hij en zegt:
“Tja, in onze westerse maatschappij gaan we nu eenmaal zo
met dieren om. Hoewel er nog veel verbeterd kan worden, is
inslapen het alternatief en dat is wel het alleruiterste.” Beide
dagen heb ik van verschillende afspraken gehoord betref-
fende euthanasie, het is echt dagelijks werk op de kliniek.
Ongeneeslijk zieke dieren, dieren aan het einde van hun
Latijn en ernstige traumaslachtoffers worden uit hun lijden
verlost. Hier wil ik echt niet bij zijn, maar dat was ook niet de
bedoeling gelukkig. Alles vindt in een aparte kamer plaats
en ik probeer uit de buurt te blijven.
In de 1e opname knuffelen we nog even een kat die na de
operatie tijdelijk blijft, omdat het dier een ongeluk kreeg op
de dag dat de eigenaar op vakantie ging. Als ik het goed
begrijp zit de knie weer in elkaar met behulp van schroefjes
en bandjes en kon zo amputatie worden voorkomen. Het
beestje schijnt nergens last van te hebben want hij kroelt als
een dolle tegen Dr. Bob op.
Op mijn vraag of het nooit gaat vervelen na zo veel jaar, denkt
hij even na. “Natuurlijk worden sommige dingen routine maar
het verveelt nooit! Bovendien blijven we onze kliniek ont-
wikkelen en gaan we nieuwe uitdagingen aan. Zo gaan we
vanaf komende maand dierenartsen opleiden voor de faculteit
Diergeneeskunde. We zijn één van de weinigen klinieken in
Nederland die deze samenwerking met de faculteit zijn aan-
gegaan. Vlak voor hun afstuderen als dierenarts komen ze hier
nog even twee maanden de praktische kneepjes van het vak
leren. Wat is er leuker dan je kennis en ervaring over te dragen
aan een jonge collega en op hun beurt praten ze ons weer bij,”
aldus Bob. We lopen nog even
langs de opname waar ik me
beperk tot het knuffelen van
een kat. Er is deze dagen een
wereld voor me open gegaan,
met dank aan alle medewer-
kers van Sterkliniek Dierenart-
sen Ermelo voor de geboden
gelegenheid. Ik hoop dat jul-
lie nog maar veel dieren beter
mogen maken!
hotspots advertorialhotspots advertorial
Niets is leuker dan de puzzel op te lossen en dier en eigenaar weer gelukkig te maken
Sterkliniek DierenartSen ermelo
Achter de schermen
Nieuwsgierig geworden door de vorige interviews met Bob en Martine Carrière zou ik het toch wel heel erg leuk vinden om eens
een kijkje achter de schermen te nemen bij de dierenkliniek. Omdat ik weinig thuis ben heb ik zelf geen huisdieren, maar een zielig poesje of
hondje vertroetelen bij de dierenarts lijkt me wel wat!
Voor De behanDeling
na De behanDeling
Shopinfo
Sterkliniek Dieren-artSen ermelo Horsterweg 66, ErmeloGelreweg 39, HarderwijkT 0341 - 55 33 25 dierenkliniek-ermelo.nl