E-BÜLTEN

SAYI:10 (EYLÜL – EKİM /2009)

İÇİNDEKİLER

TÜRKİYE’ NİN DOĞUSU VE ONUN GÜNEYİ

BİZ KİMİZ? / E-BİLGİ - S:2 AYIN KONUSU / DOĞU VE ONUN GÜNEYİ (İADE-İ ZİYARET) - S:3

BAHÇELİEVLER YUVA ZİYARETLERİMİZ - S:4 BURSA YUVA ZİYARETİMİZ - S:5

ÇANAKALE /SEVGİ EVLERİ ZİYARETİMİZ - S:6 ÇANAKKALE /HÜSEYİN ÖZCAN VE KIZ YETİŞTİRME YURDU ZİYARETLERİMİZ - S:7

FATİH YUVA ZİYARETLERİMİZ - S:8 YAKACIK YUVA ZİYARETLERİMİZ - S:9

ÇOCUKLARIMIZDAN - S:10 ÇOCUKLARIMIZDAN / TEŞEKKÜRLER - S:11

E-BÜLTEN SAYI:10 (EYLÜL – EKİM/2009)

BİZ KİMİZ & e-BİLGİ

Benimyuvam Grubu hakkında; Nedir? Kimdir? Ne yapar? Nasıl yapar? Neden yapar? gibi sorularınız varsa; başlangıç için aşağıdaki linkten sorularınıza cevap bulabilirsiniz:

http://www.benimyuvam.org/index.php?pid=1 Benim Yuvam grubu olarak İç Anadolu ve Karadeniz bölgelerinde bulunan Sosyal Hizmetlere bağlı yuva ve yetiştirme yurtlarına yaptığımız ziyaretler esnasında düzenli gönüllü gruplarının eksikliğini yoğun olarak hissettik. Yaptığımız görüşmelerde İstanbul gibi büyük şehirlerin bu konuda şanslı olduğu ancak kırsala gidildikçe kurumların gönüllüler tarafından çokta sahiplenilmediği yetkililerce tarafımıza iletildi. Oysa her ilimizde üniversiteler mevcut. Üniversitelerimizle Sosyal Hizmetler Kurumu arasında yapılacak bir protokol ile her kuruma gönüllü abla ve abiler kazandırmak mümkün. Bu fikir çerçevesinde yaptığımız araştırmalar sonucu Bursa ilinde yaşayan genç arkadaşlarımızla yollarımız kesişti. Yapılan toplantılar sonucu Benim Yuvam Grubu - Bursa Şubesi olarak bu ildeki yuvalarımızda gönüllü çalışmalarımız başlamış oldu. Bu oluşumun zaman içinde tüm illere yayılması en büyük dileğimiz aynı zamanda hedefimizdir. Zonguldak ve Çanakkale illerinde bu yöndeki girişimlerimiz halen devam etmektedir.

http://www.benimyuvam.org/

S:2

UMUT EVİ PROJESİ Projenin konusu; Bakım ve Rehabilitasyon Merkezlerinde bakılmakta olan özürlülerimizden durumu uygun olanların kuruluşların ek ünitesi konumunda olacak ''Umut Evi '' olarak isimlendirilen evlerde bakımlarının sağlanmasıdır. Projenin amacı; özürlülerimizin toplum yaşamına aktif katılımlarını sağlamaktır. Bu projeden beklenen fayda; özürlülerimizin yaşyacakları apartmanda veya mahallede, çevrelerindeki kişi ve aileler ile daha etkin iletişim kurmaları,baımsız olarak yaşamlarını sürdürme konusunda özgüvenlerinin artması ve kendilerini toplumun bir parçası olarak hissetmeleri hususunda fayda sağlanmasıdır. Bu proje ile beklenen hedefe ulaştırıldığına kanaat getirilen özürlülerin bağımsız olrak yaşamlarını sürdürecekleri ''Bağımsız Yaşam Evleri'' nin uygulamaya geçirilmesi projenin devamı niteliğinde nihai olarak hedeflenmektedir. …devamı.

Kaynak: www.shcek.gov.tr

E-BÜLTEN SAYI:10 (EYLÜL-EKİM/2009)

AYIN KONUSU

S:3

4. İstanbul Sosyal Hizmetler Çocuk Şenliği Ve

İade-i Ziyaret Benimyuvam

E-BÜLTEN SAYI:10 (EYLÜL-EKİM/2009)

BAHÇELİEVLER YUVASI ZİYARETLERİ

S:4

26 Eylül 2009 Ziyaretimiz; Büyüyen kuzularımızın okula gitme vakitleri geldiğinden, 26 Eylül 2009 tarihli ziyaretimizi yeni evimizde, aramıza yeni

katılan yeni çocuklarımızla tanışarak gerçekleştirdik. Uzun bir aradan sonra bıdıklarımızı görecek olmanın verdiği büyük bir özlem, heyecan vardı yüreklerimizde. İlk defa ziyaret edeceğimiz yeni evimize girdiğimizde, büyük bir çoğunluğu 3 nolu evden gelen çocuklarımız kapıda karşıladı bizi. Özlemle sarılıp kucaklaştıktan sonra, bizleri yeni arkadaşlarıyla tanıştırdılar. Nutellalı ekmek ve süt ile kahvaltımızı yapıp enerji topladıktan sonra, bu haftaki boyama faaliyetimize hazırdık artık. Birlikte rengarenk yapraklar, kelebekler, çiçekler boyadık. Çocuklarımızın elinden renklendi tüm dünya... Bu renkli ve güzel ziyaretimizi, atçılık ve trencilik oynadıktan sonra çocuklarımıza sıkı sıkı sarılıp iki hafta sonra görüşürüz diyerek sonlandırdık...

10 Ekim Cumartesi sabahı yuvamızın bahçesinde buluştuk yine. Hepimiz kuzuları çok özlemiştik. Bu hafta ki ziyaretimizde gönüllü abilerimizin sayısı az olduğundan önce biraz telaşlandık. Erol ve Volkan bahçe kapısından içeri girdiğinde ohh dedik, kuzucuklara yetebileceğiz.

Kapıdan girdiğimizde bize hoş geldiniz diyen bıdıklarımızla sarılıp kucaklaştıktan sonra sabah sporumuz ile başladık güne. Önce meyve ağaçlarından her türlü meyveyi topladık. En tepeye tırmanan Polat hepimize elma, armut, kiraz, erik, şeftali, üzüm topladı. Sonra afiyetle yedik meyvelerimizi. Sporumuzu ikili üçlü gruplar halinde ayrılıp atçılık, trencilik oynayarak tamamladık.

Faaliyet saatimiz geldiğinde biraz telaş yaşadık sanki. Makarnalar, pirinçler, mercimekler dağıldı her yere. Kuzuların hepsi şaşırdı faaliyet malzemelerini görünce. "Bunları yiyecek miyiz?" diye sordular... Yerler biraz çorbaya dönse de uhular her yere yapışsa da makarnadan arabalarımızı tamamladık ve yine nefis şaheserler çıktı ortaya. Ziyaretimizi, Sedef ile Rabia’nın müthiş şarkı ve dans performanslarını izleyerek tamamladık ve hepsiyle gurur duyduk çocuklarımızın.

24 Ekim 2009 Ziyaretimiz; 24 Ekim'de evimizin kapısından içire girince kocaman bir günaydınla karşılandık ve hemen sabah sporumuzu yapmaya

koyulduk. Hareketlerimizi dum çiki dum dum ezgimizle gerçekleştirdikten sonra, hayal gücümüzü kullanarak kızgın kumlarda yürüyüp, masmavi denize girdik, yemyeşil çimenlerin üstünde zıplayıp, çamurlara basmadan yürüdük... Harcanan enerjiyi geri kazanmak için hemen süt ve mis gibi çikolatalı kekten oluşan kahvaltımızı sunduk miniklerimize. Kahvaltının ardından başladı bugünkü faaliyette ne yapacağımıza dair sorular... Çocukları fazla bekletmeden hemen hemen her çocuğun kahramanı olan karton resimlerimizi birer birer dağıttıktan sonra kum boyama faaliyetine başladık. Rengârenk kumlar çocuklarımızın elinden kartonlara döküldükçe, resimler renklendikçe, muhteşem görüntüler ortaya çıkmaya başladı. Herkes faaliyetini bitirdiğinde renklerin arasında kaybolduk... Denizkızı, pamuk prenses, transformers, ben ten vb hepsi çocuklarımızın hayal gücüyle yeniden vücut buldu.

E-BÜLTEN SAYI:10 (EYLÜL-EKİM/2009)

BURSA YUVA ZİYARETLERİ

S:5

E-BÜLTEN SAYI:10 (EYLÜL-EKİM/2009)

ÇANAKKALE ZİYARETLERİ

Hamiyet-Feridun SÖZEN Sevgi Evleri

S:6

E-BÜLTEN SAYI:10 (EYLÜL-EKİM/2009)

ÇANAKKALE ZİYARETLERİ

S:7

Hüseyin Özcan Çocuk Yuvası Küçükkuyu'dan Çanakkale yuvaya gönderilen çocuklarımızın peşine takıldığımızı ve bu sayede Çanakkale'den de yüreğimize bir sürü çocuk sığdırdığımızı bilmeyen yoktur. İşte bizler yine bir Küçükkuyu ziyareti sonrasında otobüsümüzü Çanakkale'ye çevirdik ve kendimizi onlarca güzel mi güzel çocuğun arasında bulduk. Önce öpüşüp koklaşma ardından faaliyet hazırlığı. Kum boyamayla rengarenk bir gün geçireceğiz çocuklarla. Faaliyet salonuna doluşuyoruz ve omuz omuza şahane bir gün geçiriyoruz. Rengarenk deniz kızları, pamuk prensesler, arabalar... Çocukların renkleri de yansıyınca faaliyete ortaya bakmaya doyamayacağımız eserler çıktı ve biten her eseri yılmak bilmez bir şekilde alkışladık... Adreslerimize yeni bir adres, çocuklarımıza yeni yeni çocuklar eklendi ve Küçükkuyu ziyaretlerinin pazar sabahı daha bir anlamlı artık bizler için...

İstanbul Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğü'nün heryıl düzenlediği şenlik nedeniyle ülkemizin dört bir köşesine ulaşabilir olduk artık. İstanbul yuvaları diye çıktığımız yolda, yolumuzun düşmediği ilimiz kalmadı neredeyse. İşte o illerden biri olan Kilis'teki yetiştirme yurdundan tanıdığımız Mine kuzumuz güler yüzü ve neşesi ile hafızalarımızda yer etmişti. Çanakkale gezimiz sırasında gönüllü arkadaşımız Tamer'e "Benim sevkim Çanakkale kız yetiştirmeye çıktı, artık buradayım" dedi ve tabi ki Benim Yuvam aldığı bu haberle soluğu Çanakkale Kız Yetiştirme'de aldı. Kilis nerede, Çanakkale nerede ama Benim Yuvam için heryer aynı mesafede. Heryerin adı aynı, çocuk kadar yakın, çocuk kadar güzel şehirler... Mine kuzumuz Çanakkale'yi düzenli ziyaret ettiğimizi duyunca çok sevindi tabi ki. "Çok şanslıyım buraya geldiğim için" dedi, ki bu da bizce dünyaya bedel. Kuzumuza yeni evinde huzur ve mutluluk diliyoruz.

Çanakkale Kız Yetiştirme Yurdu

E-BÜLTEN SAYI:10 (EYLÜL-EKİM/2009)

FATİH YUVA ZİYARETİMİZ

S:8

E-BÜLTEN SAYI:10 (EYLÜL-EKİM/2009)

YAKACIK YUVA ZİYARETİMİZ

S:9

E-BÜLTEN SAYI:10 (EYLÜL-EKİM/2009)

ÇOCUKLARIMIZDAN

S:10

Nasılsın küçüğüm? Seninle ilk tanıştığımız günü hatırlar mısın bilmem. Şenlik sürecinde konakladığınız yere girmek için tam kapının önüne gelmiş ve karşımda minik bir kız çocuğu görmüştüm. Saçında bir sürü pembe renkli toka, elbisesiyle uyumlu. Merhaba nasılsın demiştim, adın ne diye sorduğum da "Pembe" demiştin. O akşam tanışma partisinde hep beraber dolaşmıştık. Ertesi gün otobüsle şenlik alanına giderken hiç neşen yoktu, nasılsın dediğimde hasta olduğunu öğrendim, inan ki çok üzülmüştüm. Zaman ne çabuk geçmişti, ayrılık vakti geldi, güle güle git küçüğüm... Her zaman bir tek çocuğa bağlanmanın yanlış olduğunu düşünen ben kendi yanlışımı ne zaman anladım biliyormusun? Sizleri şenlik sonrası Zonguldak yuvaya ziyarete geldiğimizde... Hani sen beni gördüğünde sıkı sıkı sarılmıştın ya işte o zaman. Seninle her telefon konuşmamız da soruyordun ya bana ne zaman geleceksin diye ve her seferinde bende söz veremeyişimin burukluğunu yaşıyordum. Geçen yaz çok konuştuk Benimyuvam yine yollara düşmeli ama küçük ama büyük bir grup yine yeniden Karadeniz’i ziyaret etmeli diye. Adapazarı, Düzce, Zonguldak, Samsun, Ordu, Trabzon, Tokat, Artvin... Ama olmadı işte her seferinde ötelendi ta ki geçen haftaya kadar. Bir anda ben gidiyorum 29 Ekim'de Zonguldak‘a dedim. Bu kararımı arkadaşlarımla paylaştım. Çok geç haber verdiğimden kimsenin geleceğini umut etmezken ilk önde Funda ablan sonra da Sertan abin ben de gelirim dedi. Funda ablanın gelme sebebi birazcıkta kendini birilerine karşı borçlu hissetmesiydi belki. Tanır mısın bilmem kaldığın yuvada Yağmur ablan, Ayşe ablan, Şerife ablan vardı.Funda ablan onları yıllar önce İstanbul’da tanımıştı. Yüreği o kadar geniş ki Funda ablanın hiç unutmadı onları. Hem sizleri hem de onları görmek için geliyordu ama Funda ablan için kötü bir haber vardı. Ayşe, Şerife ve Yağmur ayrılmıştı yuvadan. Bunu söylediğimde Funda ablanın omuzlarının düştüğünü hissettim. Olsun oradakiler de bizim çocuğumuz dedi ve 29 Ekim sabahı yola çıktık dört kafadar.

Güzel bir yolculuktan sonra vardık yuvaya. Çaldık kapınızı ama açan yok. Ürperdim önce, yuvada olmalılar dedim kapıyı ittim açıldı. Açılan kapı mıydı yoksa yüreğimin sevinci mi bilemiyorum. Belli etmemeye çalışıyordum heyacanımı. Bir yılı geçti seni görmeyeli. İşte karşımdasın ve çok büyümüşsün küçüğüm. Annenin sizi alacağına çok sevindim. Hani sen bana sormuştun ya Ankara'ya gidersem beni arayacakmısın diye. Sana söz nereye gidersen git seni her zaman arayacağım. Ben senin bir genç kız olduğunu, bir aile kurduğunu görmek istiyorum. Bilir misin belli bir süreden sonra zaman tersine döner. Hani hep sen benden telefon bekliyorsun, gelmemi istiyorsun ya. Sen büyüdükten sonra ben senden bunları ister olacağım. Küçüğüm; Yine veda vakti. Kendine iyi bak, elimden geldiği kadar yanında olcak bir abin var arkanda sakın unutma.

Sen tanımazsın ama İstanbul Yakacık'tan iki çocuğumuz Düzce yetiştirme yurduna gitmişti. Düzce!.. Eee yolumuzun üstü, gidelim mi, gidelim... Yurda vardığımızda hava kararmıştı. Batuhan ve Kürşat yanımıza geldiklerinde çok şaşkınlardı... Kürşat eski resimlerini getirdi, onlara baktık ve eski günleri yad ettik. Buraya kadar gelmişken birde Düzce çocuk yuvasına gidelim dedik. Hani hava kararmıştı ya o yüzden bu yuvayı da bulmak kolay olmadı. Üç sene önce gelmiştik biz buraya, hatırlayacaklar mıydı acaba? Yuvaya girdik ve kendimizi tanıttık. Bizi misafir odasına aldılar ve şenliğe gelen kuzularımız bizi bir bir hatırladılar. Diğer abi-ablalar nerede diye sordular? Özellikle Gülcan ablanı, Neslihan ablanı ve Tamer abini... Unutmamışlar,UNUTULMAMIŞIZ... İşte küçüğüm bizim yapmak istediğimizde buydu "Unutulmamak"... 29 Ekim günü yaşananlar Funda ablanın, Ceyda ablanın, Sertan abinin hikalesi, benim hikayem. Bitmesini hiç istemiyorum... O yüzden bu hikayelerin hiç noktası olamayacak,

Funda ablan mutlu bir haber aldı ve kırdık direksiyonumuzu Bolu’ya. Meğer Yağmur ablan oradaymış. Buraya ilk gelişimiz eee birazcık zorlandık tabi yurdu bulmakta. Tam arabayı park ediyorduk ki Funda ablanın keskin gözleri Yağmur ablanı gördü. Ya bir anne kızını görse bu kadar mı mutlu olur? Haber çoktan ulaşmış yerine. Yağmur'da çok sevindi geldiğimize ama birazcık sitemkardı. Zamanımız kısıtlıydı oturduk misafir odasına doyasıya olmasa da konuştu Funda ablan. Ayrılık vakti geldiğinde Yağmur ablanın yüzünde gitmeyin ya da beni de alın der gibi bir ifade vardı. Belki daha anlayamaszın ama zor olur böyle ayrılıklar ve en iyisi arkana bakmadan girmektir. Dört kafadarın günü ve henüz bitmedi.

Benimyuvam e-Bülteni hazırlığında emeği geçen gönüllülerimiz:

Arzu SARI / Atilla ÖZ / Ceyda KARPAT / Didem COŞKUN / Funda DİCLE / Gökhan CÖRÜT / Gülcan LAZIM / Hilal ÇETİN

Meltem GÜLMEZ / Neslihan ALTINEL / Nurhayat KÖSEAHMETOĞLU /Önder KÖSE / Sinan AVCI / Şenay TOLUAY / Volkan ASKAN

Fotoğraf desteği için Atilla Öz, Erol Karpat, Kağan İyice ve Serdar Pehlivan a teşekkür ederiz.

Bülten hakkındaki yorum ve eleştirileriniz için bizimle iletişim kurabileceğiniz e-posta adresimiz: bulten@benimyuvam.org

S:11

E-BÜLTEN SAYI:10 (EYLÜL-EKİM/2009)

ÇOCUKLARIMIZDAN

Fatih Yuva'dan Okmeydanı'na ve Halkalı' ya giden çocuklarımızla birlikte 05 Eylül 2009 tarihinde Serdar arkadaşımızın evine iftara davetliydik. Bütün çocuklarımız ve gönüllüre eve geldiğinizde sıkı bir muhabbet başlarken öte yandan Serdar'ın güzel ailesi masa hazırlıklarına çoktan başlamıştı. Artık herkes açlığın son noktasında ve topun atılmasını bekliyor... Öyle güzel yemekler vardı ki "yeme de yanında yat" kıvamında oturduk masaya. Hele bir meyve hoşafı vardı ki tadından yenmez... Yemeğimizi bitirdikten sonra muhabbete devam ettik ve milli maçı beklemeye koyulduk. Bir yandan maç izlerken bir yandan Fenerbahçe-Galatasaray kapışması yaşandı. Evin duvarlarını süsleyen harika fotoğrafları da söylemeden geçemeyiz. Çocuklarımızın oldukça ilgisini çeken ve Serdar'ın emeğini yansıtan bu fotoğraflar gecenin en akılda kalan olayıydı. bu harika akşam için gönüllülerimize, çocuklarımıza en çokta bizleri evlerinde büyük bir zevkle ağırlayan Serdar ve güzel ailesine sonsuz teşekkürler...

"Küçüklüğüne tanık olduğun, büyüdüğünde yanıbaşında durduğun, vakti zamanı geldiğinde ayrılacağın, ama her zaman yanında olacağın gözden ırak olabilirsiniz ama asla gönülden ırak olmayacakları gün gelmişti..." Bu sene Fatih Çocuk Yuvamızdan, yaşı gelen delikanlılarımızın sevkleri İstanbul içinde, Başer kardeşlerin ki ise Kırklareli’ne çıktı. Delikanlılarımızın bir haftalık yuvaya alışma sürecini bekledikten sonra tarihler 16 Ağustos Pazar gününü gösterdiğinde hem yeni yurtlarını görmek, hem de alışmalarına destek olabilmek için ilk Kırklareli ziyaretimizi gerçekleştirdik. Öğlene doğru yuvaya geldiğimizde bizleri kapıda karşılayan çocuklarımızla sımsıkı sarılıp hasret giderdik. Kaldıkları odaları gördük, yeni edindikleri arkadaşları ile tanıştık, öğretmenleriyle sohbet ettik. Bu güzel tanışma ve kaynaşma sonrasında yuvanın geniş bahçesinde çimenlerin üzerinde oturup uzun uzun sohbet ettik. Sohbet sonrası hep birlikte yurdun dışına çıkarak Trakya'nın meşhur köftelerinin tadına baktık. Dönüş saatimize yakın vedalaşmak için konuştuğumuz çocuklarımız bizlere ziyaretimizin onları oldukça mutlu ettiğini, bu desteğin kendilerine güç verdiğini ve yalnız olmadıklarını hissettirdiğini söylediler. Ayrılırken yüzlerinde gördüğümüz gülümseme, bizlere de huzur ve güven verdi. Bir sonraki ziyarette yine çocuklarımızla olacağımız anı düşünerek, yeni hayatlarında yeni yurtlarında huzurlu ve mutlu olmalarını diliyoruz.

TEŞEKKÜRLER