BORGES DEFTERİ e-Kitap / Proje IX.

Teşekkürler:

Şenol Erdoğan, Melis Oflas

UNDERGROUND POETIX & 6 45

Underground Poetix

Special

Richard Brautigan

Edit:

Şenol Erdoğan

Çeviri:

Melis Oflas

ÖNSÖZ(Yerine):

Richard Brautigan şiirlerinden özenli bir seçkiyi barındıran kitap,

çevirisindeki akıcılığının yanında, okuruna yeni bir poetic yaklaşımı

da sunarak, bir döneme damgasını vuran Amerikan şiirinin en

parlak temsilcisini bu kez başka bir açıdan tanıtıyor. Şiirlerinin

tamamı(eksiksiz biçimde) henüz dilimize aktarılmadı, bu çalışmaya

paralel olarak yine defterde yayınlanan bazı Bratigan şiir

çevirilerini UP‟un sunduğu bütünlüğü bozmasın diye kitaba dahil

etmedik. Melis Oflas ve Şenol Erdoğan‟ın özenli çabalarıyla

oluşturulan dosya e-kitap olarak sunulurken, bir noktayı daha

vurgulamamız gerekiyor, R.Brautigan‟ın hemen hemen tüm

yapıtları

6 45 Yayınlarından çıkacak, daha önce yayınlanan yapıtları gibi.

BORGES DEFTERİ

“Elveda Edward Amca, ve tüm Edward Amcalar”

Richard Brautigan

Journal Japonais / June 30th, June 30th „e Giriş

Edward Amcam öldü.

Öldüğünde yirmi altı yaşındaydı.

Ailemizin gurur kaynağıydı.

Yıl 1942’ydi.

Amerika Birleşik Devletleri halkı ile savaşta olan Japonlar tarafından

dolaylı olarak öldürüldü.

7 Aralık 1941’de, Japonlar saldırdığında, Midway Island’da mühendis

olarak çalışıyordu. Savaş uçakları yalama hücumuna ve bombalamaya

başladı. Edward Amcam adanın savunmasına yardım etmek için bir

makineli tüfek kaptı. Tüfeği yerleştirmek için iyi bir yer gördü ve oraya

doğru yöneldi. Oraya asla ulaşamayacaktı.

Yakınlardaki bir Japon bomba imalathanesinde patlama olmuştu ve bir

gölge gibi şarapnel kafasına girdi. Edward Amcam her şeyi unuttu;

makineli tüfeği kurmak için yöneldiği yer çok uzaklarda ve karanlıktaydı ve

artık onunla hiç bir alakası kalmamıştı.

Midway’den bir gemi ile tahliye edildi ve aylarca komada bilinçsiz olarak

kalacağı Hawaii’ye götürüldü. Kafasındaki şarapnel çıkarıldı, kafasında

bandajlarla haftalarca uyuşmuş yattı ta ki en sonunda gözlerini açana ve

bu dünyaya geri dönene kadar; ama uzun süreliğine değildi bu durum.

7 Aralık’taki yaraları, 1942 baharı süresince kısmen iyileşti; ve bu yılın

sonlarına doğru, Sitka, Alaska’daki “gizli” bir hava üssünde çalışırken öldü.

Hawaii’deki iyileşme dönemini Rudyard Kipling, Robert W. Service ve

Ömer Hayyam tadında şiirler yazarak geçirdi.

Şiirler üç halkalı spiral defterlerdeydi.

Savaştan sonraki yıllarda onları okuduğum zamanları hatırlıyorum. Garip

bir duyguydu. Savaş bitmişti. Biz kazanmıştık. Edward Amcam ölmüştü ve

ben onun şiirini okuyordum.

Honolulu’daki hastaneden çıktıktan sonra San Franisco’ya gitti ve bir dulla

iki haftalık bir ilişkisi oldu. Bu o zamanlar için önemli bir şeydi.

Aralarındaki bağ, aldıkları bariz fiziksel zevkten de öte birbirlerine

alıntıladıkları Ömer Hayyam şiirine olan derin muhabbetlerine dayanacaktı;

tabii fantastik sevişmelerinden sonra.

Bence amcam bunu hak etmişti ne de olsa yaşayacak bir kaç ayı daha

kalmıştı. Sonbaharda ölmüş olacaktı. Ben de yedi yaşında bir çocuğun

formunda tabutunun başında dikilip, grotesk bir makyajla örülü yüzüne

bakıp ölü ağzındaki ruju öpmeye zorlanacaktım. Reddettim ve cenaze

odasındaki koridordan bağırarak tabutundan ve ölümünden uzaklara

kaçtım. Ailemizin gururu ve geleceği, allıklanmış ve rujlanmış bu ceset

şeyine dönüşmüştü.

Dışarıda yağmur yağıyordu.

Geceydi.

Japonlar dolaylı olarak ölümüne sebep olmuştu.

Üstüne bomba bırakmışlardı.

San Francisco’da dulla olan ilişkisinden sonra, Sitka, Alaska’da hava

üssünde çalışmaya gitti.

Böylece öldü.

Hava üssünde kafasında hala bandajlarla çalışıyordu. Bombanın

etkilerinden hala kurtulmamıştı ama ülkesine yardım etmek istiyordu, o

yüzden oraya gitmişti.

Bir gün üçüncü katta inşaat halinde bir binaya vinçle çıkarılan bazı

keresteler yığılmıştı.

Kerestlerin üzerine bastı ve onlarla beraber hareket etmeye başladı.

Sanırım binanın içindeki birini görmek veya bir şeye bakmak istemişti.

Platform yerin 16 ayak üstüne indiğinde düştü ve boynunu kırdı.

Binlerce insan 16 ayaklık yüksekliten düşer ve ayağa kalkıp devam eder,

sarsılırlar belki ama incinmezler. Bazıları kolunu veya bacağını kırar. Ama

Edward Amcam boynunu kırdı ve Tacoma, Washington’da yağmurlu bir

gecede, rujlu ölü ağzını öperek ona olan sevgimi göstermem beklenen,

tabutunun başucunda dikilen bana doğru yollandı. Bense reddettim ve

cenaze odasındaki koridordan bağırarak kaçtım.

Platformdan düşerek ölmesine sebebiyet veren şeyin Japon

bombardımanında kafatasına giren şarapnelden kaynaklı baş dönmesi

olduğuna inanıldı.

Başı dönüvermişti ve düştü ve boynunu kırdı. Bir keresinde Edward

Amcamla aynı yaştayken onun ölümüyle ilgili bir şiir yazmıştım. Adı

“1942”ydi ve şöyle bir şeydi:

Piyano ağacı çal

Amcamın karanlık konser

Salonlarında,

Yirmi altı yaşında, ölü

Evine dönüyor,

Sitka’dan bir gemi ile

Tabutu seyahat ediyor

Bir şarap şişesinin

Camında parmakları

Seyahat eden Beethoven gibi.

Piyano ağacı, çal

Amcamın karanlık konser

Salonlarında,

Çocukluğumun efsanesi, ölü,

Onu Tacoma’ya

Geri gönderdiler.

Gece tabutu

Kuşlar gibi seyahat ediyor;

Suyun altında uçan

Asla gökyüzüne dokunmayan kuşlar gibi.

Piyano ağacı, çal

Amcamın karanlık konser

Salonlarında,

Kalbini bir sevgili

Ölümünü bir mezar için al

Ve gönder onu eve

Sitka’dan bir gemi ile

Doğduğum yere gömmek için.

Japonlar öldürdü onu dolaylı yoldan.

Üstüne bir bomba attılar.

Asla tam iyileşemedi.

Otuz dört yıldır ölü şimdi.

Ailemizin gururuydu o.

Bizim geleceğimizdi.

Şu ana kadar yazdığım her şey aile tarihimizin bir efsanesiydi. Olaylar ve

tarihler azıcık yanlış olabilir ne de olsa uzun zaman önceydi ve olaylar ve

tarihler değişir. İnsan hafızasının aksaklıkları tarafından bozulur veya

süslenir; bu insani bir hususiyet ama bir tek şey tamamen doğru:

Edwrad Amcam yirmili yaşlarının ortasında öldü ve Japonların üzerine

attığı bombanın dolaylı etkisi yüzünden öldü ve bu dünyadaki hiç bir güç

veya yakarış onu bize asla geri getirmeyecek.

O öldü.

Sonsuza kadar gitti.

Bu Japonlara olan derin düşkünlüğümü dışa vuran duygularımı anlatan bir

şiir kitabını tanıtmak için garip bir yol ama Japonya’ya yolumu düşürdüğü

ve bu kitabı yazmama neden olduğu için yapılmalıydı.

1976’nın geç baharında Japonya’ya yolumu düşüren noktaları ve bu şiirleri

anlatmaya devam edeceğim.

Tüm savaş boyunca Japonlardan nefret ettim.

Onları, yok edilmesi gereken acımasız insanlık dışı yaratıklar olarak

düşündüm böylece özgürlük galip gelecek ve adalet herkes için yerini

bulacaktı. Gazete karikatürlerinde dişlek maymunlar olarak tarif

ediliyorlardı. Propaganda çocukların hayal gücünü cesaretlendiriyordu.

Savaş oyunları sırasında binlerce Japon öldürdüm. “The Ghost Children of

Tacoma” ( Tacoma’nın Hayalet Çocukları) adlı kısa bir öykü yazdım. Bu

altı, yedi, sekiz, dokuz ve on yaşlarımdayken Japonları öldürmeme

kendimi vakfedişimi gösteriyordu.

İkinci Dünya Savaşı sırasında, ben kişisel olarak 352, 892 düşman askeri

bir tanesini bile yaralamadan öldürdüm. Çocuklar savaşta yetişkinlerden

çok daha az hastaneye ihtiyaç duyuyor. Çocuklar duruma oldukça ölüm

tarafından bakıyorlar.

Savaşın nihayete erdiği zamanı hatırlıyorum. Sinemada bir Dennis Morgan

filmi izliyordum.

Sanırım yabancı bir birliğin çölde geçen macerasını anlatan müzikal bir

filmdi yanlış hatırlamıyorsam. Sonra aniden ekranda sarı bir parça kağıt

belirdi ve üstünde Japonların Amerika’ya teslim olduğu ve İkinci Dünya

Savaşı’nın bittiği yazıyordu.

Sinema’daki herkes bağırmaya ve gülmeye başladı kendilerinden

geçmişlerdi. Araba kornalarının çalındığı sokaklara koştuk. Sıcak bir yaz

öğleden sonrasıydı. Her şey bir curcuna haline gelmişti. Tamamen yabancı

kişiler birbirine sarılıyor ve öpüyordu. Her bir araba kornası çalmaktaydı.

Sokaklar insanlarla dolup taşmıştı. Bütün trafik durmuştu. Birbirine sarılan

ve gülüşen insanlar, kendinden geçmiş insanlarla dolu ve korna çalan

arabaların üzerine karıncalar gibi yığılmıştı.

Başka ne yapabilirdik?

Uzun yıllar süren savaş sona ermişti.

Bitmişti. Sona ermişti.

Bu insanlık dışı Japonları yenmiş ve yok etmiştik. Bu şehirden çok cangıla

ait yaratıklara karşı adalet ve insan hakları bir zafer kazanmıştı.

Ben on yaşındaydım.

Hissettiğim buydu.

Edward Amcamın intikamı alınmıştı.

ölümü Japonların yok edilişi ile arındırılmıştı.

Hiroşima ve Nagasaki onun fedakârlığının doğum pastası üzerinde gururla

yanan birer mumdu.

Sonra yıllar geçti.

Büyüdüm.

Artık on yaşında değildim.

Birden on beş olmuştum ve savaş hafızamda geride kalmış ve Japonlara

karşı olan nefretim de onunla birlikte kayıp gitmişti. Duygularım

dönüşmeye başladı.

Japonlar derslerini almıştı ve onlara ikinci bir şans tanıyan biz Hıristiyanlar

tarafından affedilmiş ve buna görkemli bir şekilde yanıt vermişlerdi.

Biz onların babasıydık ve onlar da kötü davrandıkları için ağır bir biçimde

cezalandırdığımız bizim küçük çocuklarımızdı ama şimdi iyi olmuşlardı ve

biz de onları iyi birer Hıristiyan olduğumuz için bağışlıyorduk.

Ne de olsa başlangıç olarak insanlık dışıydılar ve şimdi biz onlara insan

olmayı öğretiyorduk ve onlar da çabuk öğreniyordu.

Yıllar geçti.

On yediydim ve sonra on sekiz ve on yedinci yüzyıldan Japon haikularını

okumaya başladım. Bosho ve Issa okudum. En sonunda çiğ benzeri bir

demire bürünen; duygu, ayrıntı ve imgeye odaklı dillerini sevdim.

Anladım ki Japonlar bizimle 7 Aralık’ta karşılaşmadan yüzyıllar önce

uygarlaşmış, duygulu ve müşfik, ve insanlık dışı olmayan yaratıklardı.

Savaş benim için belirginleşti.

Ne olduğunu anlamaya başladım.

Savaş var olduğu sürece mantık ve aklın hükmünü kaybettiği ve mantıksız

olan ve çılgınlığın saltanatının başladığı o mekanizmayı anlamaya

başladım.

Japon resim ve parşömenlerine baktım.

Çok etkilenmiştim.

Kuşları boyayışlarını sevdim çünkü kuşları sevdim ve ben artık amcamın

intikamının alınmasını isteyen, Japonlardan nefret eden İkinci Dünya

Savaşı çocuğu değildim.

San Francisco’ya taşındım ve Zen Budizminden derinden etkilenmiş ve Zen

Budizmi çalışan insanlarla takılmaya başladım. Yavaş yavaş,

arkadaşlarımın yaşam biçimlerini izledikçe, ozmozdan Budizmi çıkarmaya

başladım.

Ben diyalektik ilahiyatçı bir düşünür değilim. Çok az felsefe okudum.

Arkadaşlarımın hayatlarını ve evlerini tertiplemelerini ve kendilerini düzene

sokma şekillerini izledim. Beyaz adamın Amerika’ya ayak basmasından

önce bir yerli çocuğun öğrenme şekli nasılsa, Budizmi öyle öğrendim:

İzleyerek öğreniyorlardı.

Budizmi izleyerek öğrendim.

Japon yemeği ve müziğini sevmeyi öğrendim. Beş yüzün üzerinde Japon

filmi izledim. Altyazıları hızlı okumayı öyle bir öğrendim ki sanki filmdeki

oyuncular İngilizce konuşuyorlar gibi geliyordu bana.

Japon arkadaşlarım oldu.

Artık savaş zamanı çocukluğumun nefret dolu çocuğu değildim.

Edward Amcam ölmüştü, ailemizin gururu ve geleceği hayatının

doruğunda öldürülmüştü. Onsuz ne yapacaktık?

Bir milyon üzerinde, ailelerinin gururu ve geleceği olan Japon da ölmüştü.

Üstelik yüz binlerce masum kadın ve çocuk Japonya’ya yapılan yakıcı

hücumlarda ve Hiroşima ve Nagasaki atom bombardımanlarında ölmüştü.

Japonya onlarsız ne yapacaktı?

Hiçbirinin olmamış olmasını diledim.

Japon romanları okudum, Tanizaki vs.

Sonra anladım ki bir gün Japonya’ya gitmeliydim. Japonya’da hayatım

önümdeydi. Kitaplarım Japoncaya çevrildi ve geri dönüşler çok zekiceydi.

Seyahat etmekten nefret ederim.

Japonya çok uzakta.

Ama yine de bir gün oraya gitmek zorunda olduğumu biliyordum. Japonya

ruhumun daha önce asla bulunmadığı bir yere beni mıknatıs gibi

çekiyordu.

Bir gün bir uçağa bindim ve Pasifik Okyanusu’nu geçtim. Bu şiirler uçaktan

inip Japon topraklarına ayak bastıktan sonra olanlardır. Şiirler tarihli ve bir

çeşit günlük biçiminde.

Daha önce yazdığım şiirlerden farklılar. Neyse ben öyle olduklarını

düşünüyorum ama bunu bilecek dünyadaki son insanım herhalde.

Kaliteleri değişken ama hepsini bastım yine de çünkü Japonya’daki duygu

ve düşüncelerimi yansıtan birer günlükler ve hayatın kalitesi de genellikle

değişkendir.

Edward Amcama adandılar.

Hayatları, 7 Aralık 1941 ve savaşın bittiği 14 Ağustos 1945 arasında

ellerinden alınmış tüm Japon Edward Amcalara adandılar.

Bu otuz bir sene önceydi.

Neredeyse bir yüzyılın üçte biri geçti.

Savaş bitti.

Hepsi huzur içinde yatsın ve gelişimizi beklesinler.

Pine Creek, Montana

6 Ağustos 1976

Giriş Bölümündeki referanslar

"Robert W. Service": İngiliz kökenli Kanadalı şair. (1874-1958). Yukon

hakkındaki şiirleri ile bilinir.

“Ömer Hayyam”: İranlı şair. ( ölümü 1123) en çok Rubaiat ile bilinir.

Edward Fitzgerald’ın İngilizce çevirisi ile popüler hale gelmiştir. (1859)

"Dennis Morgan": Amerikalı aktör (1908-1994);bahsi geçen film büyük

olasılıkla The Desert Song (1943)

"Basho and Issa": Matsuo Basho (1644-1694) ve Kobayashi Issa (1763-

1827), Japon haiku şairleri.

"Tanizaki": Tanizaki Junichiro (1886-1965), Japon romancı.

"Japon Haiku Şairi Issa'ya Saygı"

Sarhoşum bir Japon

barında

iyi

yim

Tokyo

18 Mayıs 1976

"Gibi Düşler"

Düşler gibidir

rüzgar. Esip geçer.

Küçük olanlar hafif esintiler

ama onlar da geçer gider.

Tokyo

20 ya da 26 Mayıs 1976

"Çilek Haikusu"

• • • • •

• • • • • • •

On iki kırmızı tane

Tokyo

22 Mayıs 1976

"Son Moda Dashiell Hammett'in Gizemli Bir Öyküsü"

Ne zaman otel odamdan ayrılsam

burada, Tokyo'da

hep aynı dört şeyi yaparım:

pasaportumun

not defterimin

kalemimin

ve İngilizce

Japonca sözlüğümün

yanımda olduğuna emin olurum.

Hayatın geri kalanı tam bir gizem.

Tokyo

26 Mayıs 1976

"Dashiell Hammett": Amerikalı dedektif hikayeleri yazarı (1894-1961).

"Kayboluşta Kısa Bir Ders"

Düşler-den uyandığında

son bulur yaşam.

Ardından düşler yok olur

ve sona erer yaşam.

Tokyo

26 Mayıs 1976

"12,000,000"

Kederliyim,

melankoliyle kaplıyım

akissiz

ve de karanlığa fırlatılmış.

12.000.000 insan yaşıyor burada, Tokyo'da.

Yalnız olmadığımı biliyorum.

Diğerleri de benimle aynı şeyleri

hissediyor olmalı.

Tokyo

26 Mayıs 1976

01.00

"Ayakkabılar, Bisiklet"

Pencere kapalı ve perde çekili

dinlerken Japon gecesini,

sanırım yağmur yağıyor dışarıda.

Teselli edici. Yağmuru severim.

Daha önce hiç bulunmadığım bir şehirdeyim:

Tokyo'da.

Sanırım yağmur yağıyor. Birden bir fırtınanın başladığını duyuyorum.

Biraz sarhoşum:

sokakta insanlar yürüyor,

ya da bir bisiklet.

Tokyo

26 Mayıs 1976

"Yollarda Bir Ders"

Hayatın tüm olasılıkları,

bütün yollar buraya çıkar.

Yaşamın 41 yılı

başka hiçbir yere gitmedim:

Tacoma, Washington

Great Falls, Montana

Oaxaca, Meksika

Londra, İngiltere

Bee Caves, Teksas

Victoria, British Columbia

Key West, Florida

San Francisco, California

Boulder, Colorado

hepsi buraya çıkıyor:

Kendime bir içki alıyorum

öğleden önce Tokyo'da

bir barda,

konuşacak birisinin olmasını

umut ederek.

Tokyo

28 Mayıs 1976

"Yüzen Şamdanlar"

Kum kristaldir

ruh gibi.

Rüzgar onu

sürükler.

Tokyo

28 Mayıs 1976

"Japon Kadınlar"

Şayet çekici olmayan

Japon kadınlar varsa

doğarken boğulmuş olmalılar.

Tokyo

28 Mayıs 1976

"Japonya'da Gece Güneş Gözlüğü Takmak"

Japon bir kadın

yaşı: 28

karanlığı izleyerek yaşıyor

gözlerinden

böylece ışığı görüyor olmalı

gecede.

Tokyo

30 Mayıs 1976

"Gelecek"

Ah 1 Haziran 1976

öğleden önce 12.01

Biz öldükten sonra

yaşıyor hepsi.

Bu anı biliyorduk

oradaydık.

Tokyo

1 Haziran 1976

12:01

"Elektrikli Testere"

Güzel bir Japon kadın

/ 42 yaşında

baharı yazdan ayıran

çaba

(Haziran'a bağlı)

20 ya da 21

—öyle söylerler—

Melodiler mırıldanan sesi

meleksel bir elektrikli testere gibi

kesiyor

tatlılıkla.

Tokyo

1 Haziran 1976

"Gece İçin Gün-düz"

Taksi eve götürüyor beni

Tokyo şafağının içinden.

Tüm gece ayıktım.

Güneş doğmazdan evvel uyumuş olacağım.

Tüm gün uyuyacağım.

Taksi bir yastık,

sokaklar örtü,

şafak benim yatağım.

Taksi kafamı dinlendiriyor.

Düşlere giden yolumdayım.

Tokyo

1 Haziran 1976

"Alpler"

Bir kelime

bekliyor . . .

diğer kelimelerin

heyelanına

yol açıyor

eğer

bekliyorsan . . .

sabırsızlıkla bir kadını.

Tokyo

2 Haziran 1976

"Kurbağasız Japonya"

Guy de la Valdène için

Öylesine bakınırken

İngilizce-Japonca sözlüğüme

kurbağa kelimesini bulamıyorum.

Orada değil.

Bu, Japonya'da hiç kurbağa olmadığı anlamına mı geliyor?

Tokyo

4 Haziran 1977

"Guy de la Valdène": sinemacı, yazar. Brautigan'ın Hawkline Canavarı'nı ithaf ettiği “Montana Çetesi”nin üyesi.

"Pahalı Ve Oldukça Lüks Bir Kokteyl Salonunda Büyük Bir Piyano

Çalan Genç Bir Japon Kadın"

Her şey siyah bir yeşim taşı gibi parlıyor:

Piyano (icat edilmiş

Uzun saçları (sert

Apaçık ilgisizliği (müzikte

çalmakta olduğu.

Aklı, parmaklarından uzak,

parıldamakta bir milyon mil uzaklıkta

sanki

siyah bir yeşim taşı

Tokyo

4 Haziran 1976

"Kimsenin Kimseyle Sevişmek İstemediği Yağmurlu Bir Tokyo

Gecesinde Kendi Kendine Orji"

Gece şimdi

neredeyse yitti; gençlik de

: Ben

yalnızım bir yatağın üstünde

—Sappho

Kitaplarım

Norveççe, Fransızca, Danca, Romanca,

İspanyolca, Japonca, Hollandaca, İsveççe,

İtalyanca, Almanca, Fince, İbranice dillerine

çevrildi ve basıldı İngiltere'de.

Buna rağmen

Yalnız uyuyacağım

yağmurlu Tokyo gecesinde.

Tokyo

5 Haziran 1976

"Tokyo'dan Osaka'ya Otobanda Yolculuk"

Araba camından dışarıya bakıyorum

saatte 100 kilometrede bir

(62 mil)

ve işportacı bir adam görüyorum

bir bisikletle dikkatlice dalıyor

dar bir yola

pirinç tarlaları arasından.

Birkaç saniye içinde kayboluyor.

Şimdi yalnızca anısı var bende.

Saatte yüz kilometrede

bir mürekkep sürtünmesine dönüşüyor

anısı.

Hamamatsu

7 Haziran 1976

"Parça #1"

Konuşma konuşmadır

artık daha fazla (Bir sonraki kelime anlaşılmıyor,

kağıdın sarhoş bir kısmına yazılmış.)

konuşmadığında.

Tokyo

Haziran başlarında bir gün belki

"Ebedi Uyumsuzluk"

Japonya uçağına binmeden önce

Jet lag konusunda endişeliydim.

"Benim" uçağım

01.00'da San Francisco'dan ayrılacaktı

Çarşamba günü

ve 10 saat 45 dakika sonra

04.00'da Tokyo'ya inecekti

ertesi gün,

Perşembe'ydi.

Bunun için endişeleniyordum,

şiddetli uykusuzluk çektiğimi

unutarak.

bende

ebedi jet lag var.

Tokyo

9 Haziran 1976

"Nagara, Yellowstone"

Yazın ilk akşamları artar balık

Gifu'daki Nagara nehrinde. Tokyo'ya döndüm.

Nagara'da hiç balık tutmayacağım. Balık

orada sonsuza dek artacak, oysa Livingston'ın

güneyindeki Yellowstone nehrinde, Montana'da,

bu, başka bir hikaye.

Tokyo

11 Haziran 1976

"Kamusal Alanda, Kafelerde, Barlarda...vs Şiir Yazmak"

Yabancılarla dolu bir yerde tek başıma

ilahi bir koronun

ortasındaymışçasına şarkı söylüyorum.

-dilim tatlı bir bulut-

Bazen tuhaf birisi olduğumu düşünüyorum.

Tokyo

11 Haziran 1976

"Tokyo/11 Haziran 1976"

Pasaportumla

aynı cebime koyduğum

bir defterde

günün erken saatlerinde yazdığım

beş şiirim var. Hepsi

aynı şey.

Tokyo

"Başlangıç"

Başlangıç basit bir kelime

başlamak: f. 1. girişmek ya da bir eyleme girmek, koyulmak.

ile biter.

Tokyo

12 Haziran 1976

"Nereden Gelip Geçer?"

Bazen pasaportumu çıkarır

fotografıma bakarım

(çok iyi değil... vs)

sadece varolduğumu görmek için

Tokyo

12 Haziran 1976

"Dilin Sessizliği"

Beceriksizce oturuyorum bir bara

İngilizce bilmeyen oldukça zeki bir Japon yönetmenle

ve ben de Japonca bilmiyorum.

Birbirimizi tanıyoruz ama ortalıkta kimse yok

bizim için çevirmenlik yapabilecek. Daha önce konuşmuştuk.

Şimdi diğer şeyler ilginçmiş gibi yapıyoruz.

O, pikaptan gelen müziği dinliyor

kapalı gözleriyle. Ben de bunu yazıyorum.

Eve gitme vakti geldi. Önce o gidiyor.

Tokyo

15 Haziran 1976

"Uyanma Zamanı"

Alarmı 21.00'a kurdum

fakat gereği yoktu.

19.30'daki deprem

uyandırdı beni.

Bir düşün ortasından

birden burada uzanır buluyorum kendimi,

otelin sallantısını hissederken

3003 numaralı odanın

30 kat aşağıda

bir Shinjuku kesişimi

olup olmayacağını

merak ediyorum.

Kesinlikle alarmlı saatin

cehenneminden gelen bir titreşim bu.

Tokyo

16 Haziran 1976

"Yatağıma Bakarken/15.00"

Uyumaksız uyku

sonra gene uyumak

uykuda olmadan.

Tokyo

17 Haziran 1976

"Taksici"

Tokyo'nun

karanlık sokaklarında

yaşamın hiçbir anlamı yokmuşçasına

yarışan bu taksiciyi sevdim.

Ben de öyle düşünüyorum.

Tokyo

17 Haziran 1976

10.00

"Tokyo/24 Haziran 1976"

Bu şiirlerin gidişatı gibi

24 Haziran 1976 tahmin edilebilir mi?

30 Ocak 1935'te doğdum

Washington Tacoma'da.

Bir sonraki ne olacak?

Keşke görebilsem 24 Haziran

1976'yı.

Tokyo

18 Haziran 1976

"Gerçekliği Gerçek Yapan"

Onu beklerken . . .

Bir şiir yazmaktan başka yapacak hiçbir şey yok.

Şimdiden 5 dakika gecikti.

İçimde en az 15 dakika gecikeceğine dair

bir his var

Şimdi 9'u 6 dakika geçti

Tokyo'da.

—ŞİMDİ kesinlikle ŞİMDİ—

kapı çaldı.

Kapıda:

9'u 6 dakika geçti

Tokyo'da

hiçbir şey değişmedi

burada olmasının dışında.

Tokyo

19 Haziran 1976

"Karşılıksız Aşk"

Dışarı çıkma /

asabi bir şiir yaz /

terk et / keşke

bu kadar kolay olsaydı hayat.

Tokyo

19 Haziran 1976

"Geçmiş Geri Getirilemez"

Göbek bağı

geri bağlanamaz

ve yaşam içinden akar

tekrar.

Gözyaşlarımız hiçbir zaman

kuru değil.

İlk öpüşmelerimiz şimdi bir hayalet,

rahatsız edici ağızlarımız

unutuluş karşısında

başarısızlığa uğruyormuşçasına.

Tokyo

19 Haziran 1976

birkaç kelime

Montana'da eklendi

12 Temmuz 1976

"Parça #3"

konuşma konuşmadır.

Konuştuğumuzu

tekrar ediyoruz

ve sonra gene

konuşuyoruz ve konuşma

konuşma oluyor.

Tokyo

Haziran'da bir gün, 1976

"Parça #4"

500 yosunlu liken

bahçesinde

yeşil Budalar

güneşli bir gün

Bu Budalar

diğer beş

yüz Buda'yı

yanıtlamayı biliyor.

Tokyo dışında

tamamlanmadı

23 Haziran 1976

Montana Pine Creek'te

bir kelime eklendi

23 Temmuz 1976

"Taş (gerçek"

Sanırım Teksas'a gittim:

Haritadaki Bee Caves'e.

Harita, orada oturup

beni izlemekte olan senin için

hiçbir şey ifade etmiyor.

Tokyo

29 Haziran 1976

Shiina

Takako beni

izlerken

ve çok sarhoş

"Shiina Takako": Tokyo'da sanatçıların toplandığı The Cradle adlı barın sahibi. Brautigan'ın birkaç şiiri ona ithaf edilmiştir.