1.Oblici i vrste kataloga Prema obliku katalozi se dele na: -lisne, -štampane i -elektronske Katalozi predstavljaju osnovne

posrednike između bibliotečkog fonda i njegovih korisnika, a zadatak im je da na više različitih načina identifikuju, sistematizuju i otkrivaju sveukupno bogatstvo sadržano u bibliotečkim fondovima.

Formiranjem više različitih tipova kataloga povećava se mogućnost boljeg I bržeg pretraživanja informacija željenog dokumenta.

U skladu sa sadržajem, I sistemom predstavljaja katalozi se mogu podeliti na:

- formalne - stvarne (sadržinske) .Formalni katalozi sistematizuju

građu prema opisnim elementima ne zalazeći u sadržinu dokumenta. Dele se na:

-alfabetski(imenski, autorski, azbučni, abecedni)

- topografski Alfabetski katalog je osnovni

katalog svake biblioteke i neophodan radni instrument namenjen korisnicima. Po svom sadržaju on je najpotpuniji i najsveobuhvatniji katalog jer prikazuje celokupan fond biblioteke. Osnovni princip smeštaja kataloških listića je azbučni, odnosno abecedni redosled koji sadrži ime individualnog autora, naslov dela. ili naziv kolektivnog tela. Alfabetski katalog može biti:

- opšti (ukoliko popisuje celokupan fond biblioteke)

- glavni (ukoliko obuhvata najveći deo bibliotečkog fonda)

- posebni (ukoliko se izrađuje za posebnu vrstu bibliotečke građe – monografske publikacije, serijske publikacije, geografske karte itd.)

Topografski katalog (mesni, inventarski) organizovan je prema signaturama. Ovao je interni katalog namenjen zposlenima u biblioteci. Značajan je instrument za reviziju fondova i proveru ispravnosti inventara.

Stvarni (sadržinski) katalozi prikazuju bibliotečke fondove prema sadržini dokumenta.Sa stanovišta sistematizovanja građe i primene odgovarajućih klasifikacionih jezika, ovi katalozi se dele na:

- predmetne - stručne (sistematske) Predmetni katalog predstavlja

popis bibliotečkog fonda prema

određenim (predmetima) bez obzira na to kojoj stručnoj oblasti predmet pripada. i obaveštava korisnika koju literaturu o određenim predmetima biblioteka poseduje.

Stručni (sistematski) katalog sistematizuje građu prema njenoj stručnoj pripadnosti u okviru utvrđenih naučnih i stručnih disciplina i prikazuje je sređenu u skladu sa utvrđenim pravilima. informiše o celokupnoj raspoloživoj literaturi iz pojedinih oblasti ljudskog znanja koju biblioteka poseduje.

Na granici između formalnog i sadržinskog kataloga nalazi se unakrsni katalog, koji predstavlja kombinaciju alfabetskog i predmetnog kataloga.

Pored pomenutih kataloga, u sistem bibliotečkih kataloga ubraja se i centralni katalog, koji obuhvata građu više biblioteka određenog područjaCentralni katalog može biti regionalni i nacionalni, a njegovo uređenje, vođenje i korišćenje poverava se jednoj biblioteci ili odgovarajućoj ustanovi.

Istorijski razvoj katalogizacije Teorije u oblasti katalogizacije

razvijale su se u 3 faze I fazu karakteriše nastajanje

novih pravila (bez neke teorijske ili metodološke utemeljenosti). Osnovne postavke o organizaciji kataloga nalazimo u predgovorima starih štampanih kataloga, pa tako, u predgovoru najstarijeg štampanog kataloga (katalog Lajdenske univerzitetske biblioteke iz 1595 godine) nalaze se opšte razlike o principima organizacije i strukture kataloga. Sledeći predgovor( Predgovor Tomasa Hida), nalazi se u predgovru kataloga Bodleane iz 1674 godine, gde Tomas Hid iznosi osnovne postavke organizacije kataloga koji se bazira na okupljanju literarnih jedinica.

U stvari, ovo su prvi počeci uvođenja jedinstvene odrednice, gde se pod utvrđenim oblikom okupljaju dela jednog autora i tako se uspostavlja princip autorstva. Za I fazu karakteristično je prisustvo bibliografskih metoda u katalogizaciji, pa kataloški opis pored tih osnovnih kataloških podataka sadrži i kritičke prikaze tekstova. Bliža bibliografska određenja uz ime autora ili negde, obimnije podatke o -materijalnim karakteristične građe koja se opisuje.

U II fazi karakteristično je što je došlo do povezivanja pravila, do

nastajanja nacionalnih pravilnika i do formiranja vodećih škola u oblasti katalogizacije. Prvi pravilnik za katalošku obradu na nacionalnom nivou je - Uputstvo francuske vlade za postupak s knjigama, za vreme Francuske revolucije, iz 1971 godine. To su ustvari bila uputstva za postupanje sa knjigama koje su konfiskovane za vreme revolucije iz manastirskih biblioteka, biblioteka vlastele... U pravilima se insistira na tačnosti podataka u vezi sa samom knjigom. Ovo je bio I nacionalni pravilnik za katalogizaciju.

Kasnije, u XIX veku nastali su brojni kataloški pravilnici. U predgovoru prvog toma štampanog kataloga biblioteke Britanskog muzeja u Londonu, iz 1841 godine, Antoni Panici objavljuje 91 pravilo za katalogizaciju. To označava početak sistematskog izgrađivanja kataloške teorije. Panici je smatrao da je potreban jedinstven i dosledan postupak u obradi bibliotečke građe, da opis treba da bude potpun i tačan i da se treba držati izvornog pravopisa.

Panici je uveo formalnu odrednicu koja okuplja jedinice srodne sadržaje na jednom mestu i ona se formuliše prema formalnim podacima iz sam publikacije. Panicijeva pravila su poslužila kao uzor bibliotekama da izdaju sopstvena kataloška pravila. Što se tiče formiranja škola u oblasti katalogizacije, najpoznatije škole su Pruska i Angloamerička škola. Angloamerička pravila su nastala na osnovama Katerovih pravila za unakrsni katalog. Prema Kateru, prvi zadatak je pronalaženje publikacije u kojoj se zna autor, naslov ili predmet, a drugi prikazivanje onoga što biblioteka poseduje, od određenog autora, o određenoj temi ili vrsti literature.

Prema njegovim pravilima osnovni zadatak kataloga je da predstavi autora, predmet i naslov. Takođe, on smatra da je jako važna analitička obrada jedinica jer se na taj način ukazuje na priloge u svakoj pojedinačnoj publikaciji. Takođe, Kater se zalaže da katalog jedno delo predstavi iz više uglova, odnosno i preko predmeta i preko naslova i preko autora, što će omogućiti korisnicima da lakše dođu do željene publikacije. Uzdizanjem ovih Katerovih pravilnika na nacionalnom nivou nastala su angloamerička pravila. Druga škola je pruska škola. Pruske instrukcije su donete krajem XIX veka i zasnivaju se na Dijatskovom pravilniku i 1886

godine. Uputstva su prvobitno bila namenjena Pruskim univerzitetskim bibliotekama, ali su ih prihvatile i druge nemačke biblioteke, a kasnije od 1931 godine i austrijske biblioteke.

Osnovna karakteristika ovog pravilnika je to što su anonimna dela u katalogu bila zastupljena prema istaknutoj reči iz naslova, reči koja ih najbolje identifikuje. To je bila prva imenica u naslovu, pa je od značaja bilo da li su i predlozi ičlanovi sastavni deo te imenice ili ne. Važno je napomenuti da su katalogizatori bili, učeni, obrazovani ljudi...

III fazu u razvoju katalogizacije čini donošenje narodnih standarda i ujednačavanje nacionalnih pravila. Posle II svetskog rata otpočinje intenzivniji rad na donošenju jedinstvenih kataloških principa. Utvrđuju se tačni zadaci kataloga, precizira se oblik, izgled, forma i sadržaj lisnog kataloga, zatim precizira se struktura kataloških listića, principi kolektivnog autorstva i principi formalne odrednice. Prva međunarodna konferencija o kataloškim načelima je održana 1961 godine u Parizu i ona je predstaljala značajan korak ka stvaranju jedinstvene teorijske osnove za dalji rad na donošenju međunarodnih pravila. Tada je donet dokument koji je poznat kao-

Pariska načela. Ta načela su u 12 tačaka utvrdila osnovne principe na kojima se zasnivaju zadaci i struktura alfabetskih kataloga. Određuju vrste pristupa putem glavnih i pomoćnih jedinica i definiše izbor i oblik odrednica i redalica. Takođe, ovde je usvojen koncept jedinstvene odrednice i postignuta je saglasnost o prihvatanju kolektivnog tela i formulisanju kolektivne odrednice.

Razrađen je pojam anonimnog dela i naznačene osnovne postavke formalne odrednice. Pariska načela utvrdila su principe autorstva prema kojima je autor definisan kao osoba ili kolektivno telo koje je sačinilo delo ili je odgovorno za njegov intelektualni sadržaj, obradu ili oblik. Ovako koncipiran pojam autorstva predstavljao je teorijsku osnovu iz koje će se razvijati i uobličiti teorija autorstva koja se bazira na principima odgovornosti.

Frankfurtska načela Na prvom IFLINOM sastanku

stručnjaka za izradu međunarodnog kataloškog pravilnika koji je održan u Frankfurtu, 2003 godine, usvojena je izjava o međuanarodnim kataloškim načelima. Za razliku od Pariskih

načela koja su se bavila samo tekstualnom građom i bila usmerena na utvrđivanje zadataka lisnih kataloga i definisanje izbora i odlika odrednica, Frankfurtska načela uključuju sve vrste bibliografskih izvora, precizno definišu funkcije kataloga razvijajući aspekte pristupa, strukturu bibliografskog opisa, normativne zapise i osnove za pretraživanje. Koncept ovih načela polazi od stava da treba izgraditi pravilnik primeran potrebama korisnika u čijem će fokusu biti postavljeni temeljni zadaci kataloga. To su pronalaženje, identifikacija, selekcija i direktan pristup relevantnim bibliografskim izvorima.

Što se tiče ujednačavanja kataloških opisa, najveći doprinos je dao IFLIN projekat univerzalne bibliografske kontrole čiji je cilj bio uspostavljanje međunarodnog sistema za kontrolu i razmenu bibliografskih informacija.

Cilj ujednačavanja kataloških principa je mogućnost ostvarivanja bibiliografske kontrole i razmene dostupnosti bibliografskih informacija. To se postiglo potpunom standardizacijom bibl. opisa za sve vrste bibliotečke građe, od monografskih publikacija pa do kompjuterskih biblioteka. Usvaja se jedinstven komunikacioni format za obradu, prenos i kodiranje podataka pod nazivom - UNIMARC. On je nastao iz različitih formata, prvi kataloški bibliografski format iz 1967 godine razvijala je Kongresna biblioteka i nazvala ga akroninom MARC. MARC se kasnije prilagođavao potrebama zemalja koje su prihvatile ovaj standard i koje su tu svoju varijaciju naglašavale dopunom akronima. Imamo

USMARC- za Ameriku, UKMARC za Britaniju, AUSMARC za Austriju ili CORMARC za Koreju. Iz svih tih standarda, 1970 godine

nastao je UNIMARC. Stvaranje ovog standarda doveo je

do unifikacije opisivanja koja je doprinela brisanju lingvističkih, nacionalnih i geografskih ograničenja. Upravo iz te potrebe dolazi do formulisanja međunardnog standarda za bibliografsko opisivanje ISBD. Prvi standard koji je usvojen 1974 godine je standard za monografske publikacije, nakon njegove primene zaključeno je da se definiše jedan opšti standard, G (general) standard koji bi pružio mogućnost opisa različitih vrsta bibliografske građe.

G-standard donet je 1977 godine, pa na osnovu njega kasnije je donet -standard za serijske publikacije ili ISBD(S) – 1977 godine, zatim -standard za opisivanje neknjižne građe i standard za opis kartografske građe, ISBD(NDM) iste godine. -Standard za opisivanje štampanih publikacija ISBD(PM) donet je 1980 godine, -standard za opisivanje stare i retke knjige ISBD(A). -Standard za opisivanje sastavnih delova publikacije ISBD(CR) donet je 1988. g. -standard za elekronske izvore ISBD(R).

Opšte odlike ovih standarda počivaju stabilnoj šemi opisa, a ta šema je postojanje 8 područja u okviru kojih se pomoću utvrđenog sistema simbola pronalazi mesto svakom relevantnom bibliografskom podatku koji tako postaje prepoznatljiv već po svome mestu na kome se u opisu nalazi i po simbolu koji mu prethodi, tako da se na ovaj način ukidaju sve lingvističke barijere. Takođe, tačno su prepisani izvori iz kojih se podaci uzimaju, područja se vezuju za određene izvore i ukoliko se podatak preuzima iz neodgovarajućeg izvora u opisu će to biti prikazano u uglastim zagradama. Subjektivnost bibliografa je dozvoljena samo u području napomena.

Kataloški opis je smešten u 8 područja, a interpunkcijski znaci koji se u opisu primenjuju imaju karakter simbola i zato mogu da stoje i na početku i na kraju reda nezavisno od reči koju obeležavaju.

UZAJAMNA KATALOGIZACIJA CIP ISBN, ISSN

17. februara 2003. godine uspostavljen je sistem uzajamne katalogizacije u Srbiji, kao prva faza realizacije projekta „Virtuelna biblioteka Srbije”. Uzajamni katalog je formiran objedinjavanjem baza Biblioteke Matice srpske (BMS) sa 750.000 bibliotečkih zapisa, Narodne biblioteke Srbije (NBS) sa 430.000 zapisa, Univerzitetske biblioteke „Svetozar Marković” u Beogradu (UBSM) sa 98.000 zapisa i Jugoslovenskog bibliografskog informacijskog instituta (JUBIN) sa 390.000 zapisa. Na samom startu imao je preko 1.300.000 zapisa. Online uzajamna katalogizacija je

zasnovana na kooperativnom prikupljanju i distribuiranoj obradi podataka. Ona podrazumeva postojanje lokalnih elektronskih kataloga i jednog centralnog, uzajamnog. Unos podataka obavlja se na lokalnim računarskim sistemima biblioteka učesnica, tako što se svaki uneti bibliotečki zapis pohranjuje i na lokalnom i na centralnom nivou. Uzajamni katalog VBS jeste bibliografska baza o fondovima biblioteka sa kumuliranim podacima o lokacijama dokumenata. Ona je rezultat rada svih učesnika u sistemu i omogućava da se za svaki dokument uradi samo jedan zapis,koji će potom koristiti sve biblioteke koje poseduju primerak istog dokumenta. Funkcionisanje uzajamne katalogizacije u njenom najjednostavnijem vidu mogao bi se ovako prikazati. Ako katalogizator unosi bibliotečki zapis koga nema u uzajamnom katalogu, pri njegovom pohranjivanju automatski će se taj zapis upisati i u lokalnu bazu na kojoj katalogizator radi i u uzajamnu bazu. Bibliotekari iz drugih biblioteka u sistemu mogu taj isti zapis da preuzmu sa centralnog kataloga u svoj lokalni i tamo mu dodaju lokacijske podatke. Pri upisu tog zapisa u lokalnu bazu, automatski se svi njegovi lokacijski podaci smeštaju i u uzajamni katalog. To znači da kad neki korisnik bibliotečkih usluga postavi upit za pretraživanje po uzajamnom katalogu, pored odgovarajućeg zapisa dobija i spisak biblioteka u kojima se tražena građa nalazi, sa brojem dostupnih primeraka i sa navedenim signaturama.

Katalogizacija u publikaciji

Narodna biblioteka Srbije ovlašćena je da, u skladu sa Zakonom o bibliotečkoj delatnosti, izrađuje kataloški zapis u publikaciji - CIP (Cataloguing in Publication). Za izdavače iz AP Vojvodine kataloški zapis u publikciji izrađuje Biblioteka Matice srpske u Novom Sadu u saradnji sa Narodnom bibliotekom Srbije. Zapis koji dobijaju publikacije (monografske, serijske i neknjižna građa) u štampanoj i elektronskoj formi, predstavlja sažetu i, u međunarodnim razmerama, unificiranu informaciju o bibliografskim i sadržinskim karakteristikama publikacije. Pored Zakona o bibliotečkoj delatnosti, koji precizira ulogu i zadatke nacionalnog bibliografskog centra u ovom procesu, Zakon o izdavanju publikacija obavezuje izdavača da na svakoj

novoj publikaciji odštampa kataloški zapis na način propisan Uputstvom o katalogizaciji u publikaciji - CIP. Za katalogizaciju u publikaciji svih vrsta građe, izdavači su dužni da popune i dostave Obarazac za CIP zajedno sa publikacijom i dokazom o uplati naknade. Kataloški zapis izrađuje se za publikacije koje se nalaze u fazi pripreme za štampu a objavljuju se u papirnoj ili elektronskoj formi i to za:

Monografske publikacije Serijske publikacije (novi i

tekući naslovi časopisa) i za članke iz serijskih publikacija

Neknjižnu građu (štampane muzikalije, fonodokumenta, audiovizuelna građa, kartografska građa, plakati, razglednice, grafičke mape)

Radi izrade Kataloškog zapisa u publikaciji, izdavač dostavlja Narodnoj biblioteci Srbije odnosno Biblioteci Matice srpske, nakon poslednje revizije kompletan materijal pripremljen za objavljivanje koji treba da sadrži sve propisane elemente: ime i prezime autora i drugih saradnika, prevodilaca, urednika, naslov, naslov izvornika, naziv, sdište i adresu izdavača i štamparije, godinu štampanja, tiraž, ISBN, ISSN...

Kataloški zapis u publikaciji izrađuje se u skladu sa važećim međunarodnim standardima za bibliografski opis (ISBD), jedinstvenim kataloškim principuma, sistemom Univerzalne decimalne klasifikacije (UDK), pravilima za predmetnu klasifikaciju i jedinstvenim komunikacionim formatom za mašinski čitljivo katalogiziranje (UNIMARC).

Kataloški zapis u publikaciji čini sastavni deo uzajamnog kataloga i dostupan je svim korisnicima sistema.

ISBN ISBN (International Standard

Book Number – Međunarodni standardni broj knjige) je jedinstveni identifikator knjiga i drugih omeđenih publikacija bez obzira na medij na kome su objavljene. ISBN broj predstavlja matičnu oznaku svake monografske publikacije. ISBN se sastoji od trinaest cifara kojima prethodi slovna oznaka ISBN. Trinaestocifreni broj je podeljen na pet delova različite dužine koji moraju biti odvojeni povlakama ili razmakom. Izdavačima sa teritorije naše zemlje je dodeljen broj 86 za drugu grupu brojeva. Elementi ISBN broja: - element prefiksa

na pr. 978 prvi element ISBN-a je trocifreni broj koji se dobija prema EAN International - identifikator zemlje, regiona, zone ili jezičke grupe na pr. ISBN 978-86- - identifikator izdavača na pr. ISBN 978-86-7346- - identifikator naslova (ali ne i sadržaj) na pr. ISBN 978-86-7346-581- - kontrolni broj – poslednji broj u nizu, koji se radi po uputstvima iz Londona i omogućava da se preko računara proveri tačnost dodeljenog broja na pr. ISBN 978-86-7346-581-4 ili ISBN 978 86 7346 581 4

PUBLIKACIJE KOJIMA SE DODELjUJE ISBN a) štampane knjige i brošure, uključujući i publikacije objavljene Brajevim pismom, kao i geografske karte (publikacije raznovrsne građe sa tekstom); b) knjige na drugim medijima: - obrazovni filmovi, video filmovi i slajdovi; - knjige na kasetama i CD-ovima; - publikacije u mikro formi; - mašinski čitljive trake; - diskete; - CD-ROM-ovi; - publikacije predstavljene na Internetu; - digitalne kopije štampanih monografskih publikacija; - obrazovni ili instrukcioni softveri; v) publikacije mešovitih medija sa tekstom.

PUBLIKACIJE KOJIMA SE NE DODELjUJE ISBN - efemerni štampani materijal kao što su dnevnici, beležnice, rokovnici, notesi; - reklamni materijal - prodajni katalozi, katalozi knjiga, katalozi za prodaju umetničkih dela bez bibliografske vrednosti, cenovnici, tehnička uputstva, pozivi; - separati iz časopisa; - bojanke bez teksta, materijali za izrezivanje; - razglednice, čestitke; - džepni i stoni kalendari; - obrasci, formulari, upisni listovi; - plakati, zidne novine i leci; - programi priredbi – pozorišni i

koncertni; - izložbeni katalozi bez dužeg teksta; - nastavni programi i planovi rada za obrazovne ustanove; - štampane reprodukcije i katalozi umetničkih dela bez naslovne strane i teksta; - igrice i igračke; - zvučni snimci; - softver koji je namenjen u svrhe koje nisu obrazovne ili instrukcionalne; - serijske publikacije (Nacionalni ISSN centar za Srbiju i Crnu Goru ); - štampane muzikalije (Nacionalna ISMN agencija Srbije).

KAKO SE IZDAVAČ UKLjUČUJE U ISBN SISTEM Da bi izdavač bio uključen u ISBN sistem neophodno je da dostavi podatke za unos u bazu podataka prema obrascu Pristupnica u koju se unose svi potrebni podaci o izdavaču. Izdavačima se obrazac dostavlja lično, poštom, telefaxom, e-mail-om ili na bilo koji drugi način, kako bi uključivanje odnosno saradnja bila što ekspeditivnija. Prilikom pristupanja sistemu otvaraju se nova dosijea i kompletira dokumentacija, istovremeno se podaci o njima unose u bazu podataka i u sve knjige i liste za rad. Uključivanjem u ISBN sistem podaci o izdavaču objavljuju se u Međunarodnom imeniku izdavača. Izdavač dobija određenu grupu ISBN brojeva koji su mu na raspolaganju, koristiće ih kada mu zatrebaju i može ih preneti u sledeću godinu. Uzima optimalnu količinu brojeva koji su mu trenutno potrebni. Jednom dodeljen ISBN broj se ne sme ponoviti ni pod kojim uslovima. Ako se dogodi da broj bude pogrešno dodeljen mora se brisati sa liste upotrebljivih brojeva i ne sme se dodeljivati nekom drugom izdavaču. Izdavači su obavezni da u okviru svojih kuća odrede jedno, odgovorno lice koje će komunicirati sa nacionalnom agencijom, dodeliti određenom naslovu prvi slobodan broj, voditi računa o tome da dva naslova ne dobiju isti ISBN broj ili da ISBN broj bude pogrešno obeležen. Izdavač je odgovoran za greške u štampanju ispravno dodeljenog ISBN broja.

ISBN se primenjuje na sledeći način: - svako novo ponovljeno, izmenjeno, dopunjeno ili prerađeno izdanje ili različit povez nosi novu ISBN oznaku; - ukoliko publikacija ima dva i više izdavača nosi oznaku izvršnog

izdavača, a može da nosi ISBN oznaku svakog izdavača navedenog na publikaciji; - publikacija koja pripada izdavačkoj celini (kolekciji, zbirci i sl.) dobija jedan zajednički ISBN broj i pojedinačne ISBN oznake za svaku svesku; - poseban ISBN broj se mora odrediti za faksimil reprint ukoliko ga je objavio drugi izdavač; - takođe se poseban ISBN broj mora dodeliti za različite formate u kojima se određeni naslov štampa. Npr.: na papiru, u mekom povezu, u mikro formi, u formi mikroračunarskog softvera itd., što će reći ako je knjiga štampana u dva poveza , broširanom i platnenom nosiće dva ISBN broja, ako je knjiga štampana na papiru i CD-u nosiće takođe dva ISBN broja;

ISSN ISSN (International Standard

Serial Number) – Međunarodni standardni broj za serijske publikacije uveden je u svetu 1971. godine. Ovaj broj dodeljuje se svim serijskim publikacijama, odnosno onim koje izlaze kontinuirano u određenom periodu (novine, časopisi, godišnjaci, monografske serije, direktorijumi), bilo da su u štampanom ili elektronskom obliku. Ovaj broj omogućuje identifikaciju i kontrolu svih serijskih publikacija objavljenih kako na nacionalnom, tako i na internacionalnom nivou. Zahvaljujući ovom univerzalnom ISSN broju: - svaka serijska publikacija poseduje svoj vlastiti identifikacioni broj, - članci iz svake publikacije mogu da se vezuju za sam naslov publikacije, i obrnuto, - lokalne baze podataka i katalozi serijskih publikacija dobijaju mogućnost uključenja u svetsku bazu podataka serijskih publikacija

ISSN Online predstavlja registar svih serijskih publikacija iz oko 180 zemalja sveta. U bazi se trenutno nalazi 1.100.000 zapisa naslova serijskih publikacija. Baza je preko navedene adrese dostupna preko Interneta, ali isključivo pretplatnicima ili nacionalnim centrima koji sa ISSN internacionalnim centrom u Parizu imaju potpisan ugovor o saradnji. ISSN Online omogućava bibliografsko pretraživanje serijskih publikacija po brojnim elementima (ISSN broj, naslov, zemlja izdanja,

jezik publikacije, učestalost izlaženja, pismo publikacije, medij na kojem je serijska publikacija objavljena, izdavač, bilo koja reč iz naslova, početak izlaženja, kraj izlaženja, vrsta publikacije, UDK i Djui klasifikacija), preuzimanje zapisa, katalogizaciju na lokalnom nivou, uspostavljanje kontrolisane normativne datoteke zasnovane na ISSN centralnoj bazi. ISSN Online baza je lagana za pretraživanje i nudi niz različitih pristupa pri pretraživanju: osnovni nivo (ISSN broj i naslov), ekspertski nivo, asistirano pretraživanje, indeksno pretraživanje. Svaki nivo pretraživanja objašnjen je detaljno u rubrici «pomoć». ISSN Online baza dopunjava se jednom mesečno. Svake godine u ISSN Online bazu unosi se oko 40.000 novih naslova serijskih publikacija na oko 150 raličitih jezika.