Κνάκαλος

Ρένα Γέρου

12

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Το κενό αναπληρώνεταιαπό μια στιγμή φυλακισμένη.Υπάρχει ζωντανήστα μπροστινά της μνήμης,και φωτίζει με χρώματα όόλα τα γκρίζα.Προέκυψε,είτε ως εγκώμιο κλεφτής ματιάςτου κρυμμένου ήλιου,ή το βλέμμα μουτην ερωτεύθηκε αστραπιαία...Πάντως λειτούργησεο ο επιταχυντής της μνήμηςκαι την εγκλώβισε.Μια στιγμή,μια εντύπωση αιώνια,είναι γεγονός.Υφίσταται αυταπόδεικτα,καιρό τώρα,μμε βρίσκει αυτοστιγμεί,κάθε που χάνομαι μέσα μου,στον... κόσμο μου.

Νεφέλη Ανδριανού

13

ΠΕΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ

Όλα τα Δάκρυα Νάμα να μάζευαμπροστά στην Αγάπη που εμφανίζεται μπροστά μουη ψυχή μου θα 'ταν η πιο φτωχή.Όσα αγάπησα να συγκέντρωναθα δημιουργούσαν φωςμμα θα ΄ταν τρελόνα μισήσω τ'αστέριασ'όποια μάτια με φέραν να λατρεύω.Πολλές Νύχτες θα μοιάζαν σαν ΕκείνονΠολλές υπάρξεις Αγγέλων πρόσωπασε μόνο μια στιγμή .Μάλλον έτσι είναι να χτυπά η καρδιάόόταν σωπαίνει το δάκρυ και η προσευχήτης ερημιάςστρώνει στο δύσβατο δέντροτο σταυρό της μοναξιάςχαρίζοντας γαλήνη.Δεν υπάρχει βουή ,κλάμα ,είμαστε ορφανοί πραγματευτάτεςμμε το χρόνο.Άχ ,αυτή η στιγμή που συγκεντρώνει το σύμπαντην κατασκευή της ξαφνικής στιγμήςόπου αρχίζει να καλλιεργείται ένα ακόμηδάκρυ.Μα τολμά να αποχωρεί.

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

Κνάκαλος

Ρένα Γέρου

12

ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Το κενό αναπληρώνεταιαπό μια στιγμή φυλακισμένη.Υπάρχει ζωντανήστα μπροστινά της μνήμης,και φωτίζει με χρώματα όόλα τα γκρίζα.Προέκυψε,είτε ως εγκώμιο κλεφτής ματιάςτου κρυμμένου ήλιου,ή το βλέμμα μουτην ερωτεύθηκε αστραπιαία...Πάντως λειτούργησεο ο επιταχυντής της μνήμηςκαι την εγκλώβισε.Μια στιγμή,μια εντύπωση αιώνια,είναι γεγονός.Υφίσταται αυταπόδεικτα,καιρό τώρα,μμε βρίσκει αυτοστιγμεί,κάθε που χάνομαι μέσα μου,στον... κόσμο μου.

Απόστολος Μυριδάκης

14

ΜΗΝ ΑΠΟΡΕΙΣ

Για το σκαρί μου το μικρό το τολμηρό μιλάωτούτο που μόνο άβγαλτο και άτολμο δεν ήτανμην το κυττάς που σπάρους πια ψαρεύει στο λιμάνιξιφιούς σ άγρια πέλαγα εψάρευε στα νιάτακαι κόντρα μες τα κύματα του βιού του έδινε μάχεςκκαι προκαλούσε τα θεριά πατώντας τα κεφάλιαφοίνικας κάηκε κι ευθύς γεννήθηκε απο στάχτεςτ όνειρο τό ζησε στον βιό κι όχι μες στις νυχτιές τουτις τρυκιμιές προσκέφαλο τις πυρκαγιές του θέρμηκαι τα ονειροανεμόλογα για δρόσισμα του τά χε.Στην ατραπό κι αν δεν χωρά ταίρια του να ζυγώσουνμια φορτωσιά στις πλάτες του κι ομπρός ανοίγει ο δρόμος...

Χάρης Παπασάββας