pochłaniacz

CZTERY ŻYWIOŁY SASZY ZAŁUSKIEJ

Tetralogia kryminalna

tom IPochłaniacz

POWIETRZE

wkrótce

tom II OkularnikZIEMIA

tom IIILampiony OGIEŃ

tom IVCzerwony pająk

WODA

tytulowa_POCHLANIACZ_druk.indd 2 2014-04-15 12:43:40Pochlaniacz.indd 2Pochlaniacz.indd 2 2014-04-17 16:00:452014-04-17 16:00:45

Podstawowy czarnyPodstawowy czarny

P o c h ł a n i a c z

NA MIEJSCU ZBRODNI POZOSTAŁ

TYLKO ZAPACH

WARSZAWSKIE WYDAWNICTWO LITERACKIE

MUZA SA

tytulowa_POCHLANIACZ_druk.indd 2 2014-04-15 12:43:40Pochlaniacz.indd 3Pochlaniacz.indd 3 2014-04-17 16:00:452014-04-17 16:00:45


Projekt okładki: Paweł Panczakiewicz/PANCZAKIEWICZ ART.DESIGN

Redakcja: Irma Iwaszko

Redakcja techniczna: Karolina Bendykowska

Korekta: Dorota Jakubowska

© by Katarzyna Bonda

All rights reserved

© for the Polish edition by MUZA SA, Warszawa 2014

Ta książka jest fikcją literacką.Ewentualne podobieństwo postaci, zdarzeń, okoliczności nie jest zamierzone i może być jedynie przypadkowe. SEIF nie

istnieje. Natomiast niektóre elementy intrygi pochodzą z akt prawdziwych spraw kryminalnych. Poza tym historia opisana

w powieści zasadniczo nie odbiega od realiów.

ISBN 978-83-7758-688-4

Warszawskie Wydawnictwo Literackie

MUZA SA

Warszawa 2014

Pochlaniacz.indd 4Pochlaniacz.indd 4 2014-04-17 16:00:452014-04-17 16:00:45


Według Empedoklesa zasadę bytu tworzą cztery korze-nie wszechrzeczy, nazywane też żywiołami, elementami lub pierwiastkami: powietrze, ziemia, ogień i woda. Elementy te są wieczne, bo „to, co jest”, nie powstaje, nie przemija i jest niezmienne. Z drugiej strony zmienność istnieje, bo nie ma powstawania czegokolwiek, co jest śmiertelne, ani nie jest końcem niszcząca śmierć. Jest tylko mieszanie się i wy-miana tego, co pomieszane.



Większość rzeczy nie zdarza się –lecz ta się zdarzy

P. Larkin, Alba, przeł. J. Dehnel

Ludzie bowiem mogą zamykać oczyna wielkość, na grozę, na pięknoi mogą zamykać uszy na melodie albo bałamutne słowa.Ale nie mogą uciec przed zapachem.Zapach bowiem jest bratem oddechu.

P. Süskind, Pachnidło, przeł. M. Łukasiewicz



9

Prolog

Zima 2013, Huddersfield

– Sasza? – Głos należał do mężczyzny. Władczy, chropo-waty. Kobieta przeszukiwała w myślach twarze, które kore-spondowałyby z tą barwą. Nic nie przychodziło jej do głowy. Intruz zdecydował się pomóc jej kolejnym pytaniem. – Sa-sza Załuska? Sama to wymyśliłaś?

Przed oczami przeleciała jej sekwencja zdarzeń, w któ-rych brał udział ten oficer.

– To moje własne.– Szkoda. Taka porządna dziewczyna.Słyszała, jak zaciąga się papierosem.– Od dawna nie pracuję – oświadczyła kategorycznie.

– Ani dla ciebie, ani dla nikogo.– Ale szykujesz się na posadkę w polskim banku. – Za-

śmiał się. – Wracasz na wiosnę. Wiem wszystko.– Jasne. Tyle że niezupełnie wszystko.Powinna była odłożyć słuchawkę, ale ją podpuścił. Pod-

jęła grę, jak zwykle. Oboje to wiedzieli.– Przeszkadza ci? – skapitulowała pierwsza. – Uczciwie

zarabiam na życie i nic ci do tego.



10

– Uuu! Bojowo! I chcesz powiedzieć, że z pensji starczy ci na mieszkanie koło Grandu? Czynsz kosztuje tam pewnie ze dwa tysie? Skąd weźmiesz na to kasę?

– Nie twój interes. – Poczuła, jak włoski na karku stają jej dęba. Wiedział o jej planach, choć nikomu poza rodziną o nich jeszcze nie mówiła. Musieli wpuścić jej szpiega do komputera. – Zresztą nie wysilaj się. Skoro dzwonisz pod ten numer, wiesz, gdzie mieszkam i gdzie będę mieszkała. Bra-łam to pod uwagę. Moja odpowiedź brzmi: nie.

– A utrzymanie córeczki? – Miał widać ochotę się z nią podrażnić. – Niezła wolta. Nasza Calineczka mamuśką. Kto by się spodziewał? Tatusiem jest ten profesorek? A jeśli cho-dzi o bank, to nie wiem, czy cię przyjmą. Zależy, czy będziesz współpracowała.

Sasza zatrzymała w ustach przekleństwo. Z trudem się opanowała.

– Czego chcesz?– Mamy wakat.– Mówiłam. Nie wchodzę.– Rozwijamy się. Stawki większe. A robota czysta i nie

w biurze obsługi klienta… – Nagle stał się poważny. – Kolega prosił, żeby polecić mu kogoś z doświadczeniem i dobrą zna-jomością „inglisza”. Pomyślałem o tobie.

– Kolega? – Nabrała powietrza. W myślach policzyła do dziesięciu. Teraz napiłaby się wódki. Natychmiast przegoni-ła tę pokusę. – Nasz kolega czy twój?

– Będzie pani zadowolona.Sasza położyła telefon na stole, podeszła pod drzwi do

pokoju córki. Były uchylone. Karolina leżała przykryta kołd-rą aż po szyję, z zabawnie rozrzuconymi rękami. Oddycha-ła głęboko przez lekko rozchylone usta. Teraz nawet głośna muzyka nie zdołałaby jej obudzić. Sasza zamknęła drzwi,



11

wzięła paczkę papierosów i otworzyła okno. Paląc, bacznie przyjrzała się opustoszałej ulicy. Tylko kot sąsiadów prze-mknął przez uchyloną furtkę do ogródka. Zasunęła roletę. Wróciła i wdmuchała resztkę dymu do słuchawki. Mężczy-zna po drugiej stronie milczał, ale była pewna, że uśmiecha się z satysfakcją.

– Dostaniesz opiekę. Nie tak jak ostatnio – zapewnił. Chyba szczerze.

Na dłuższą chwilę zapadło milczenie. Kiedy Sasza ponow-nie się odezwała, głos miała ostry, bez cienia wątpliwości.

– Powiedz koledze, że dziękuję za wyróżnienie, ale nie jestem zainteresowana.

– Jesteś pewna? – nie dowierzał. – Wiesz, co to znaczy?Milczała dłuższą chwilę. Wreszcie odpowiedziała zdecy-

dowanie:– I nie dzwoń do mnie więcej.Już miała odłożyć słuchawkę, kiedy mężczyzna odezwał

się łagodnym tonem:– Wiesz, że teraz jestem w kryminalnym? Tak się poro-

biło.– Sam się raczej nie zgłosiłeś. Zdegradowali cię? – Nie

była w stanie ukryć satysfakcji. – Gdzie?– Gdzieś tam – odparł wymijająco. – Ale jeszcze dwa lata

i wieszam mundur na haku.– Już tak mówiłeś. Nie pamiętam kiedy. Kiedyś.– Masz, jak zwykle, rację, Milenko.– Nigdy nie było żadnej Mileny.– Calineczka już u kreta, ale i tak się cieszę, że wracasz.

Niektórzy tęsknią. Sam łezkę uroniłem. I wygrałem zakład.– Na ile mnie wyceniłeś? Flaszka łyskacza czy coś więcej?

– Przełknęła ślinę. Za chwilę powinna coś szybko zjeść. Głód, złość, przepracowanie. Tego musiała unikać.



– Postawiłem całą kratę. Czystej – podkreślił.– Nigdy nie doceniałeś kobiet w firmie – stwierdziła,

choć schlebił jej. – Idę spać. Ten telefon nie będzie już działał.

– Ojczyzna żałuje, cesarzowo.– Tym gorzej dla ojczyzny, bo ja nie.



ZIMA 1993



15

Kiedy para zaczynała opadać, stopniowo wyłaniały się uda i pośladki akrobatek.

Czasem też udawało się dostrzec pączkujące piersi. Ale jeśli przyszło się za późno, zasłona skroplonej wody unie-możliwiała dokładny podgląd. Zresztą na gzymsie nie dało się stać zbyt długo. Nogi szybko drętwiały, a nie było się czego chwycić. Dlatego zawsze chodzili we dwóch.

Dziś, wyjątkowo, wzięli też trzeciego. Igła nie miał prawa patrzeć. Stał na czatach i cieszył się, że pozwolili mu za sobą łazić. Był od nich o rok młodszy.

Najsmaczniejszy był moment snajperski. Twarze dziew-czyn wychodzących z treningu łączyło się z resztą ciała. Ciąg-nęli zapałki, który z nich pierwszy będzie snajperem. Wy-bierali sobie po jednej z dziewcząt i potem przez pół nocy wspólnie o tym milczeli. Marcin zwykle brał gitarę. Grał słabo, właściwie tylko kilka kawałków: Rape me, In Bloom czy Smells Like Teen Spirit Nirvany albo którąś z ballad My Dying Bride. Odkładał instrument dosyć szybko i nucił coś swoje-go, ni to wiersz, ni to piosenkę. Kwas z wizerunkiem Asterixa albo trochę trawy pomagały mu w twórczości.



16

Dziś przyszli w idealnym czasie. Zanim akrobatki poja-wiły się w drzwiach, już słyszeli ich chichot. Marcinowi zaschło w gardle, podniecenie mieszało się ze strachem, że któraś dostrzeże jego twarz w oknie osłoniętym jedynie dziurawą siatką. Szybę stłukli z Przemkiem przed miesią-cem. Jak dotąd nikt tego nie zauważył. Nawet dozorczyni, która tydzień temu przegoniła ich z boiska szkolnego za palenie papierosów, dotkliwie obijając miotłą. Cudem zdo-łali przeskoczyć za płot, a mogło się skończyć dużo gorzej. Na dywaniku dyrektora Conradinum*, do którego obaj chodzili, lub w lokalnym komisariacie. Z dumą obnosili roz-darcia od szpikulców bramy na kurtkach, jak rany zdobyte w walce.

Dziewczyny weszły rozdyskutowane, wypełniając po-mieszczenie łoskotem rozbrykanego stada. Zarumienione, czoła błyszczały im od wyczerpującego treningu. Śmiały się, przekrzykiwały, wciąż podniecone udanymi akrobacjami. Większość rozbierała się już w progu, ciasne trykoty lądowa-ły na ławkach albo mokrej podłodze pod prysznicami. Leni-wie uwalniały włosy z gumek. Po dwie, trzy wchodziły do kabin, namydlały się nawzajem. Pokazywały pączkujące biu-sty albo chwytały za pośladki dla zgrywy.

Tylko jedna z nich, jeszcze dziecko, stała w drzwiach wciąż ubrana. Nosiła najdłuższe legginsy z grupy. Rękami oplotła brzuch, gotowa do ucieczki. Włosy miała związa-ne, tylko kilka kosmyków wymknęło się spod gumki i przykleiło do policzka. Tej Marcin jeszcze chyba tu nie widział.

* Conradinum – najstarsza, prestiżowa gdańska szkoła średnia. Obecnie funk-cjonuje pod nazwą: Szkoły Okrętowe i Ogólnokształcące Conradinum im. Ka-rola Fryderyka Conradiego w Gdańsku.



17

Każdy z nich miał swoje faworyty. Marcinowi podobały się niedorozwinięte – kpił Przemek, który wolał mięsne blon-dyny, choćby i z tłuszczykiem na bokach, ale koniecznie mu-siały już nosić stanik. Marcin wielkodupych nie lubił. Szukał nitek o sarnim spojrzeniu. Mała taka właśnie była. Wielkie oczy, drobna twarz, wysokie kości policzkowe, nieproporcjo-nalnie pełne usta. Była dziś jego strzałem.

– Złazisz? – Przemek pacnął kumpla solidnie w nogę, aż ten zakołysał się na gzymsie.

– Debil – bezgłośnie poruszył wargami Marcin.– Co jest, Staroń? Moja kolej! – Przemek przestał go

asekurować. Marcin znów się zachwiał, z ociąganiem złożył się do skoku. Jeszcze raz zerknął na małą szatynkę, łapczy-wie kradł migawki. Kąpała się z zamkniętymi oczami, wy-raźnie izolując od reszty. Nie miała już na sobie kostiumu, ale nie była naga. Zostawiła białe majtki „jednodniówki”, które teraz były mokre i przylepiły się do pośladków. Dosko-nale chuda, z wklęsłym brzuchem i widocznymi żebrami. Zdawało się, że złamie się wpół, kiedy sięgała po mydło. Biodra miała jednak szerokie. Kości miednicy sterczały nad linią majtek niczym rogi bawołu. Podobała mu się. Choć Przemek już go nie trzymał, a wręcz szarpał i ściągał do dołu, Marcin nie był w stanie się ruszyć.

Nagle kąpiąca się dziewczyna spojrzała w jego stronę. Do-strzegła go. Odruchowo zakryła się ramionami, schowała krok dalej w kabinie. Bezskutecznie. Wciąż ją widział i był pewien, że zapamięta ten widok na zawsze. Łuk ramienia. Kościste stopy o nieprawdopodobnie długich palcach. Cien-ka pęcina z brudnym plastrem na kostce. Patrzyła na niego z obawą, aż nagle tanecznym ruchem wysunęła się do przo-du. Wydatne usta rozchyliły się, przymknęła powieki. Na-mydloną gąbką wodziła po ciele.



18

Przemek nie pozwolił mu dłużej patrzeć. Podciął go pod kolanami tak mocno, że Marcin z trudem wylądował. Wpadł wprost w czarną breję, brudząc nowe wranglery, które przy-słał mu wujek Czesiek z Hamburga. Nie myślał teraz o nich, tylko o tym, żeby kumpel nie dostrzegł jego wzwodu.

Przemek wspiął się na gzyms, popatrzył chwilę i natych-miast zeskoczył.

– Rura! – Ruszył w długą. – Po chwili odwrócił się i wi-dząc, że Marcin wciąż stoi w miejscu, syknął: – Ruchy, Stary.

– A Igła?– Niech se radzi.Przemek biegł z pochyloną głową. Dopiero kiedy byli za

płotem, na samym końcu ulicy Liczmańskiego, bezpieczni, choć z trudem łapali oddech, Marcin spytał:

– Stało się coś?Przeczący ruch głową.– Widziały cię?– Nie pójdziemy tam więcej. – Przemek drżącą ręką

wyciągnął zgniecione papierosy. – Dlaczego mi nie powie-działeś?

Marcin pokrył zdenerwowanie nerwowym śmiechem.– Idziemy po pudło, szarpniemy druty. Mam coś dobrego

na wieczór. – Po przyjacielsku uderzył kumpla w ramię. – Ty jak sobie chcesz, ale ja wrócę. Tam jest mój megastrzał. Cy-cuszki jak agrest, ciemne włosy. W moim typie laleczka. Za-kochałem się normalnie. Chyba.

– To jest moja siorka, debilu. – Przemek chwycił Marcina i niemal podniósł. Był wyższy i lepiej zbudowany, ale to nie w nim bujały się najlepsze laski. Wzdychały do Staronia, blondyna o nieobecnym spojrzeniu, wszędzie wlokącego ze sobą gitarę. Nie musiał na niej grać.



19

– Ma dopiero szesnaście lat. Jeśli cię tam zobaczę, Staru-chu, nie żyjesz. I w ogóle nie zbliżaj się do niej, bo…

Nie dokończył. Marcin wskazał mu palcem ścianę sali gimnastycznej. Na gzymsie, w ich tajnym miejscu, stał Igła i w najlepsze podglądał akrobatki.

– Co za przeszczep – wściekł się Przemek. – Miał stać na czatach!

Spojrzeli po sobie, znów przeskoczyli płot i ruszyli wprost do kantorka dozorczyni. Kobieta zaraz chwyciła miotłę, ale kiedy pokazali jej Igłę przylepionego do okna sali gimna-stycznej, ochoczo się nim zajęła. Siedzieli rozparci na sta-rych deskach, bezskutecznie czekając na przedstawienie. Igła nie zdążyła jednak dobiec do płotu. Dozorczyni była widać szybsza. Musiała odstawić Igłę do dyrektora. Nie chcieli wie-dzieć, w co go wpakowali.

– No to kocioł. – Marcin wyjął bibułkę, zwinął skręta. Podał Przemkowi, ale ten odmówił. – Jak sobie stryjenka winszuje. – Marcin zaciągnął się porządnie.

– I tak byśmy już tam nie poszli – stwierdził Przemek. Kończył strugać drewnianą atrapę walthera. Zdaniem Mar-cina kawałek drewna od dawna przypominał pistolet. Prze-mek jednak z uporem maniaka dopracowywał szczegóły. Były tam już jakieś numerki i model pistoletu.

– Jak ma na imię? – Marcin z trudem udawał obojętność.Przemek na chwilę oderwał się od roboty. Wydawał się

otępiały.– Kto?– Chyba nie twoja matka.Przemek wymierzył do niego z atrapy i zmrużył oczy.– Od mojej matki wara!Marcin podniósł ręce w udawanym geście poddania. Po-

tem powoli opuścił jedną i wskazał zabawkę.



20

– Mój ojciec ma w warsztacie wszystkie farby świata. Strzelę ci go pistoletem do blach samochodowych. Będziesz mógł straszyć gliny.

Przemek pomyślał chwilę. Wreszcie podniósł się i odparł od niechcenia:

– Monika. Obiecałem ojcu, że będę jej pilnować. Wszy-scy się do niej ślinią.

– Pomogę ci – przyrzekł Marcin. – Nie pozwolimy skrzywdzić takiego anioła.

– Debil. – Przemek rzucił drewienko Marcinowi, który złapał je w locie.

– Czarny czy chrom?Ruszyli na plażę w Brzeźnie. Wiało.

Pierwszy śnieg zaczął padać, kiedy Marcin docierał do domu. Zdjął rękawiczkę, wystawił rękę grzbietem do dołu. Płatki momentalnie rozpuściły się w zagłębieniu dłoni. Było kilka stopni poniżej zera. Choćby padało całą noc, śnieg nie utrzyma się do świąt.

Ulica Zbyszka z Bogdańca spała. Tylko w kilku pojedyn-czych oknach odbijał się niebieski blask telewizorów. Na większości balustrad i furtek mieszkańcy Wrzeszcza zawie-sili już pulsujące lampki – ostatni hit z Zachodu. Niektórzy poubierali drzewka przed domem. Pewnie widzieli to w Dy-nastii. Ale atmosfery świątecznej się nie czuło. Bruk pokry-wała mokra breja, a dzień w dzień niebo wisiało nad głowa-mi niczym skrzydła czarnego ptaszyska. Gwiazd nie było sensu wypatrywać. Marcin miał ich zresztą pod dostatkiem przez ostatnie kilka godzin na plaży.

Ominął hałdę węgla, którego sąsiad jak zwykle nie zdążył zaszuflować do piwnicy, i zatrzymał się przed wejściem do



21

posesji numer siedemnaście. Był to jedyny dom przy Zbysz-ka z Bogdańca, nad którym za dnia nie wisiał czarny dym. Okoliczni mieszkańcy wciąż ogrzewali swoje mieszkania pie-cami kaflowymi. Staroniowie jako jedni z pierwszych wyku-pili komunalny budynek, po czym zburzyli drewnianą szopę do fundamentów, a na jej miejsce postawili murowaną ha-cjendę z werandą. Piece w ich domu służyły wyłącznie jako element ozdobny. Marcin z bratem nazywali je „sejfami”. Chowali tam cenne dla siebie drobiazgi. Ojciec Marcina wy-łożył dziedziniec nowoczesną kostką, podjazd do garażu wylał cementem, by zaś nie kłuć sąsiadów w oczy dobroby-tem, wokół posesji zasadził gotowy żywopłot, sprowadzony dzięki uprzejmości stryja z Niemiec.

Marcin rozgarnął teraz iglaki i przez szparę dostrzegł świat ło w warsztacie ojca. Spiął się, momentalnie otrzeźwiał. Otrzepał kurtkę, poprawił gitarę na ramieniu. Narkotyki prze-stawały już działać. Nikt nie zauważy, że coś brał. Był wściek-le głodny. Nacisnął klamkę jak najciszej i szedł na palcach, starając się nie robić hałasu. Miał nadzieję, że matka śpi. Jej bał się bardziej. Zawsze kiedy ją mijał, przyglądała się jego źrenicom. Wiedziała, ale nigdy o tym nie rozmawiali. Ściągnął puchówkę, by nie szeleściła, kiedy będzie przechodził obok sypialni rodziców. Natychmiast poczuł wilgotny chłód zimy i z duszą na ramieniu ruszył w kierunku oświetlonego neonem warsztatu „Sławomir Staroń – automechanika”.

– Trzynaście tysięcy czterysta baksów – usłyszał zza drzwi zwielokrotniony rechot. – Nie, kurwa, koło czternastu. Liczyć nie umiesz? Bursztyn dobra rzecz, ale nie na prolon-gacie. Waldemar, może i dobry z ciebie woźnica, ale z mate-matyką słabo.

Odetchnął z ulgą. U ojca byli goście. Może klienci na to audi, które stało na kanale od tygodnia. Albo na czarną



22

beemkę szóstkę. Paliła jak smok. Marcin raz się nią przeje-chał. Dwieście osiemdziesiąt cztery konie mechaniczne, nie-spełna siedem sekund do setki – bajka. Ojciec nie sprowadzał tych aut. Przywozili mu je różni ludzie, czasem dzwonili do furtki w środku nocy. Ojciec pracował wtedy do rana, a kiedy Marcin wstawał na śniadanie, samochodu już nie było. Wszystko jedno, kto dziś odwiedził ojca. Z pewnością nie wolno im przeszkadzać. Był bezpieczny.

Wszedł do przedsionka, ściągnął buty i skierował się ku schodom na poddaszu, gdzie z bratem mieli swój pokój. Gi-tara zsunęła mu się z ramienia. Złapał ją w ostatniej chwili, słychać było tylko pojedyncze stuknięcie o struny.

– Marysia? – Z kuchni dobiegł go niski, przyjemny głos, a potem plaśnięcie drzwi lodówki. – Wiem, że nie odpowiesz, ale te nóżki są doskonałe. Nie mogłem się powstrzymać.

Głos był coraz bliżej. Marcin wbiegał właśnie po kręco-nych schodach. Nie zdążył się schować na piętrze. Rzucił kurtkę na ziemię, spojrzał w dół. Drobny, łysiejący męż-czyzna w drucianych okularach wjechał do korytarza na wózku inwalidzkim.

– Wojtuś? – Rozpromienił się.Chłopak ziewnął, odłożył gitarę i udał, że właśnie scho-

dzi do kuchni.– Marcin, ten drugi. Dobry wieczór, wujku – przywitał

się jak grzeczny chłopiec. – Przysnąłem. Głodny jestem jak wilk.

– Zuchu, niewiele zostało. Twoja matka robi najlepszą galaretę na świecie.

– Mama śpi?Inwalida wzruszył ramionami.– Przestań już z tym wujkiem. Jurek wystarczy, albo po

prostu Słoń. – Wyciągnął rękę. Marcin był zmuszony po-



23

dejść do wózka. Poczuł żelazny uścisk. – Kawał chłopa z cie-bie wyrósł. Jak nie Staroń.

– No. – Marcin otworzył lodówkę. Systematycznie wy-ciągał na stół kolejne pojemniki, po czym łapczywie zabrał się do jedzenia. Dopiero kiedy zaspokoił pierwszy głód, za-uważył, że urwał mu się guzik z kotwicą od szkolnego mun-duru. Przeklął w myślach nocną wyprawę na plażę. Matka mu tego nie daruje. Będzie musiał podmienić marynarkę bratu. Ściągnął ją, razem z koszulą i krawatem, rozprostował na oparciu krzesła. Pod spodem miał T-shirt z wizerunkiem Cobaina, narzucił na wierzch wiszącą na krześle flanelową koszulę w kratę. Półdługie jasne włosy spadły mu na twarz. Słoń obserwował siostrzeńca rozpromieniony, a potem kazał sobie też nałożyć dodatkową porcję.

– Głodzą cię tutaj, widzę. – Zachichotał, zabawnie wysu-wając język. – Dobry apetyt oznaką zdrowia. Lubisz, widzę, życie, chłopcze.

Jedli w milczeniu. W kuchni panował półmrok. Świeciło się tylko światełko od pochłaniacza zapachów nad kuchenką.

– Jak oni was rozróżniają? – Wuj bacznie przyjrzał się Marcinowi.

– Normalnie. – Chłopak wzruszył ramionami, po czym wskazał zimne nóżki. – Wojtek by tego nie zjadł. Mięso go brzydzi. Poza tym ja się czasem odzywam. To ułatwia sprawę.

– Za trzy dni macie osiemnastkę. Który starszy? – spytał Słoń.

Marcin wskazał siebie.– Minuta trzydzieści. Ale prywatka będzie po Nowym

Roku. Mama najpierw chce pójść do szkoły.– Będzie bicie?Marcin zaskoczony pokręcił głową. Nikt go nigdy nie

uderzył.



pochłaniacz

Documents