ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΟΥΣΤΕΡΗ

Παραμυθομπλεξίματα Εικονογράφηση: ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΟΥΣΤΕΡΗ

ΜΠΛΕΞΙΜΑΤΑ 2012 1

Περιεχόμενα

Ο μωβ βασιλείας

Το δάκρυ που δεν έβρισκε ταίρι

Ο καλλιτέχνης του ουρανού

Ο ήλιος που ήθελε να γίνει ψάρι

Ο ξύλινος γίγαντας

Η καθεφτούπολη

2

Η παιδική ηλικία έχει τον ιδιαίτερο τρόπο της να βλέπει, να σκέπτεται, να αισθάνεται, που της είναι δικός της. Τίποτε δεν είναι λιγότερο συνετό από το να θέλουμε να τον αντικαταστήσουμε με τους δικούς μας τρόπους.

Ζ. Ζ. ΡΟΥΣΣΩ

3

Σημείωμα Ο Δημήτρης .Δ και η Βασιλική .Κ μπλέξανε μαζί κάποια από τα όνειρα και τις ιδέες τους και δημιούργησαν τι ποιο φανταστική χωρά. Την έχτισαν με φαντασία , της έβαλαν χρώματα , χαμογελά και τώρα ζουν εκεί οι ποιο παράξενοι χρωματιστοί ήρωες. Ανεβείτε στο διαστημόπλοιο της ανάγνωσης για ένα ταξίδι γεμάτο παραμυθομπλεξίματα !!!

Καλή ανάγνωση!!! 4

Στον κόσμο που δημιουργούμε πιασμένοι χέρι ,χέρι…

5

Ο Μωβ βασιλιάς Έχω ένα όνειρο , ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σε ένα έθνος οπού δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματος τους, αλλά από το χαρακτήρα τους . Martin Luther king

6

O Μωβ βασιλιάς

Ήταν βράδυ Χριστουγέννων και όλα τα στολίδια ζωντάνεψαν…μιλούσαν και γλεντούσαν μεταξύ τους…όλα εκτός από ένα που για χρόνια τώρα κάθε Χριστούγεννα κρυβόταν πίσω από τον καναπέ για να μην τον δουν τα άλλα στολίδια…ήταν ο τελευταίος που απέμεινε από τα μωβ στολίδια… αλλά ντρεπόταν για τα χρώμα του γιατί όπως όλοι ξέρουμε το κόκκινο είναι το χρώμα των Χριστουγέννων…εκείνη όμως την νύχτα όμως όλα θα άλλαζαν…αποφάσισε να… Εκείνη την νύχτα…

7

8

ΚΟΚΚΙΝΟΜΠΑΛΙΤΣΟΣ: νομίζω ότι κάτι κουνήθηκε κάτι πίσω από τον μεγάλο καναπέ…κύριε δένδρο δωρίτσα κύριε τζάκι ξυπνήστε σας λέω…κάτι κακό υπάρχει εκεί… ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝΔΡΟΣ: κύριε κοκκινομπαλίτσε θα σας παρακαλούσα να μην ταράσσετε την μεγαλειώδη αυτή νύχτα που περιμένουμε όλο τον χρόνο με τις φοβίες σας…είμαι σίγουρος ότι δεν είναι τίποτα εκεί πίσω ΔΩΡΙΤΣΑ:O κοκκινομπαλίτσος…φοβητσιάρης όπως πάντα…τρέμεις μέχρι και την κόκκινη σκιά σου…χαχαχα φοβητσιάρη φοβητσιάρη… ΚΟΚΚΙΝΟΜΠΑΛΙΤΣΟΣ… εεεε αφού είμαι σίγουρος ότι κάτι είδα… ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝΔΡΟΣ… σταματήστε σας παρακαλώ και οι δύο μια τέτοια μέρα θα πρέπει να είμαστε μονιασμένοι…μα νομίζω ότι κάτι άκουσα και εγώ τώρα…

9

10

ΔΩΡΙΤΣΑ…και εγώ νομίζω κάτι πήραν τα αυτιά μου. ΚΟΚΚΙΝΟΜΠΑΛΙΤΣΟΣ: αέρα πήραν τα αυτιά σου είδες που σας τα έλεγα και δεν με πιστεύατε ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝΔΡΟΣ: μην μου πανικοβάλλεστε θα διαλευκάνω εγώ την υπόθεση...είναι κανείς εκεί πίσω ? μ ακούει κανείς? ΜΩΒ ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Εχμ γεια σας … ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝΔΡΟΣ: γεια σας…με ποιόν έχουμε την τιμή να ομιλούμε? ΜΩΒ ΒΑΣΙΛΙΑΣ : να σας συστηθώ…είμαι ο μωβ βασιλιάς…ο τελευταίος που απέμεινε από την φυλή των μωβ στολιδιών … ΚΟΚΚΙΝΠΜΠΑΛΙΤΣΟΣ: και τι θέλεις Μωβ βασιλιά από εμάς…τι έιναι αυτό που ζητάς…άκου μωβ βασιλιάς…αφού όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το κόκκινο είναι το χρώμα των Χριστουγέννων… ΔΩΡΙΤΣΑ ναι τι θες από εμάς? άκου μωβ μπάλα …ιουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ.

11

12

ΜΩΒ ΒΑΣΙΛΙΑΣ: έλεγα αν γινόταν …αν δεν ενοχλούσα δηλαδή…χωρίς καν να φαίνομαι…να με αφήνατε κύριε δένδρο να στολίσω ένα από τα κλαδιά σας…να πίσω…να μην φαίνομαι καθόλου…αρκεί να νιώσω ότι κάποιον ομορφαίνω ακόμα…γιατί με έχει φάει η σκόνη του καναπέ… ΚΟΚΚΙΝΟΜΠΑΛΙΤΣΙΟΣ: χα χα χα χα!!! Που ακούστηκε αυτό…άκου μια μωβ μπάλα να έχει τη απαίτηση να στολίσει το δένδρο…μόνο οι κόκκινες μπάλες το κάνουν αυτό…άκου εκεί μια μωβ μπάλα...χάχα ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝΔΡΟΣ: ναι αγαπητέ μου δυστυχώς αυτό δεν γίνεται… ΔΩΡΙΤΣΑ: άκου μια μωβ μπάλα να στολίσει το δένδρο μα αυτό είναι ανήκουστο…

13

14

ΜΩΒ ΒΑΣΙΛΙΑΣ: μα εγώ δεν θα ενοχλήσω...απλά θέλω να μια και κοντά σας κυρία Δωρίτσα…κάθε Χριστούγεννα ευχόμουν να ξυπνήσω και να δω τις μεταξωτές σας κορδέλες και το κίτρινο κάλυμμα σας…και κοιμισμένος εκεί ονειρευόμουν να σας αγγίξω ΔΩΡΙΤΣΑ: σταματήστε αμέσως αυτό το σίχαμα… ΚΥΡΙΟΣ ΤΖΑΚΙ : ε ψιτ…μικρέ εραστή… ναι ,ναι σε εσένα τον μωβ μιλάω. ΜΩΒ ΒΑΣΙΛΙΑΣ: σε εμένα? ΤΖΑΚΙ: την ζεστασιά που ζητάς ίσως να την βρεις έξω… ΜΩΒ ΒΑΣΙΛΙΑΣ: μα έξω κάνει κρύο ΚΥΡΙΟΣ TZAKΙ: εδώ κάνει πιο πολύ ψύχρα για σένα από κει έξω…και αν ψάχνεις κάποιον για να στολίσεις σίγουρα δεν θα τον βρεις εδώ μέσα …έξω ίσως να είναι αυτός που ζητάς

15

16

ΜΩΒ ΒΑΣΙΛΙΑΣ: εντάξει θα κάνω όπως είπες…ίσως εκεί έξω να βρω κάποιον που να θέλει να τον στολίσω… 'Έτσι ο μωβ βασιλιάς βγήκε έξω στο κρύο παραμονή Χριστουγέννων έκανε αυτό που του είπε ο κύριος Τζάκις Μ ακούει κανείς? Είμαι ο μωβ βασιλιάς ο 15ος ο τελευταίος από τους μωβ βασιλιάδες…και α αφού ο κύριος δένδρος δεν μου επέτρεψε να κρεμαστώ στα κλαδιά του και αφού η κυρία Δωρίτσα αρνήθηκε τον ερωτά μου…αφού ο κύριος κοκκινομπαλίσος γελούσε με το κόκκινο χρώμα μου…μήπως υπάρχει κανείς εδώ έξω που θέλει αν τον στολίσω…μ ακούει κανείς…μα ακούει κανείς… ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΗΣ : Επ για να προσέχουμε λίγο … ΜΩΒ ΒΑΣΙΛΙΑΣ: ποιος μου μιλάει? Ποιος είσαι εσύ? ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΗΣ: Εδώ πάνω μικρέ μου φίλε…επίτρεψε μου να σου συστηθώ χιονάνθρωπος ο κοκκινοσκούφης…

17

18

ΜΩΒ ΒΑΣΙΛΙΑΣ: χαίρω πολύ μωβ βασιλιάς…ο τελευταίος από τους μωβ βασιλιάδες… ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΗΣ: και τι θέλει ένας βασιλιάς τέτοια ώρα μόνος του στο κρύο ΜΩΒ ΒΑΣΙΛΙΑΣ: ψάχνω κάποιον για αν στολίσω…ο κύριος δένδρος δεν με δέχτηκε επειδή λέει πως το κόκκινο είναι το χρώμα των Χριστουγέννων και όχι το μωβ…μήπως θα μπορούσα να στολίσω εσάς? Θα χαιρόμουν πολύ να σας στολίσω ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΗΣ: ευχαρίστως μικρέ μου φίλε…αλλά πρέπει αν σου πω. Αν μες στολίσεις δε θα ξαναζωντανέψεις ποτέ ξανά τα Χριστούγεννα…και ξέρεις γιατί γίνεται αυτό…γιατί είμαι τόσο παγωμένος που αν κοιμηθεί κάποιος στην αγκαλιά μου δεν θα ξανά ξυπνήσει… ΜΩΒ ΒΑΣΙΛΙΑΣ : θα είναι τα πιο ευτυχισμένα τρία λεπτά της ζωής μου…θα νιώσω ότι ομορφαίνω κάποιον…ότι κάποιος με δέχεται για να τον στολίσω… ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΗΣ : τότε ευχαρίστως μικρέ μη μωβ να με στολίσεις…

19

20

Ο μωβ βασιλιάς έζησε τα πιο ευτυχισμένα τρία λεπτά της ζωής του εκείνο το βράδυ και ας μην ξαναζωντάνεψε ποτέ… Αγκάλιασε με Η κράτησε με Στο ψυχρός σου το σώμα Γλυκά κοίμισε με Αγκάλιασε με Η κράτησε με Στο λευκό σου το σώμα Γλυκά ακούμπησε με . Έτσι ο μωβ βασιλιάς ευτύχισε για τρία λεπτά ευτυχίας και μετά δεν ξαναζωντάνεψε ποτέ …και θα ήταν πιο ευτυχισμένος που για τρία λεπτά έζησε το όνειρο του από βασιλιάδες που βασίλεψαν για αιώνες…και αυτό πρέπει να κάνεις και εσύ…αν θέλεις τόσο πολύ την νεράιδα σου και σε θέλει και κείνη όπως ισχυρίζεσαι να ζήσετε για τρία λεπτά ευτυχισμένοι και …αντί να βασιλέψεις δυστυχισμένος για αιώνες…γιατί όλοι βασιλιάδες δεν ήταν και τόσο χαρούμενοι

21

22

Το δάκρυ που ταίρι δεν έβρισκε Η ζωή είναι σαν ένα κρεμμύδι. Ξεφλουδίζεις ένα-ένα τα στρώματα και καμιά φορά κλαις.

Carl Sandburg

23

Το δάκρυ που ταίρι δεν έβρισκε Υπήρχε μια χωρά που ήταν όλοι ευτυχισμένοι . Την λέξη δυστυχία δεν γνωρίζανε εκεί, όλοι αγαπιόντουσαν και ήταν μονιασμένοι μονάρχη η κάποιον άρχοντα δεν είχανε αυτοί .

24

25

Στην χωρά την χαρούμενη όμως κάτι θα γινόταν. Θα ερχόταν η θλίψη και δεν ήταν μακριά Άρχισαν όλα από ένα γιγάντων φοβητσιάρη που φοβόταν . Από την σκιά του τρόμαξε και έφυγε βιαστικά .

26

27

Κακήν κακώς τσαλαπατάει πόλεις και χωριουδάκια . Κουνήθηκε από την θέση της η χωρά της χαράς .Από τον τρόμο σβηστήκαν κάποια χαμογέλια και κάλεσαν συμβούλιο οι χαρούμενοι με μιας.

28

29

Τσιριπιπο τσιριπιπο τι γίνεται εδώ ? Γιγάντιο χαμόγελο επισκέφτηκε την χωρά Ησυχία , Ησυχία . Ησυχία παρακαλώ Ακρίδα εσύ θα πας στο γίγαντα άμεσος τώρα

30

31

Η ακρίδα όμως αντέδρασε δεν ήθελε να πάει . Το στόμα του θα είναι σαν σπηλιά και αν τύχει και πεινάει? Δεν φοβάμαι τίποτα εγώ είπε και φούσκωσε με θάρρος . Μα με θάλασσα έμοιαζε ο γίγαντας και εκείνη ήταν σαν γλαρός .

32

33

ΑΚΡΙΔΑ: συγνώμη κύριε γίγαντα . ΓΙΓΑΝΤΑΣ :τώρα μιλάει η σκιά μου ? ΑΚΡΙΔΑ: δεν είμαι σκιά ακρίδα είμαι από την χωρά της χαράς . ΓΙΓΑΝΤΑΣ :αν θέλεις να με φας να μείνεις μακριά μου . ΑΚΡΙΔΑ: δε θέλω να σε φάω απλά στη χωρά δεν χωράς .

34

35

Μετά πολλά γνωρίστηκα και γίνανε και φίλοι . Γνώρισε στον γίγαντα η ακρίδα τι σκιά του . Τόσο πολύ συμπαθητικά που όταν ήταν να φύγει Δεν κράτησε από τα ματιά του τα δάκρυα του .

36

37

Και ενώ πέρασε καιρός από τούτη την ημέρα ένα από τα δάκρυα μεγάλωσε πολύ στην χωράς της χαράς βρέθηκε με τον αέρα και για ταίρι του άλλο δάκρυ αυτό έψαχνε να βρει.

38

39

Είμαι το δάκρυ του γίγαντα του φοβητσιάρη. Μα στη χωρά της χαράς κανένας δεν δακρύζει. Και αφού στη χωράς της χαράς δεν μου έκαναν την χάρη. Λύπη θα φέρω και το κλάμα ας αρχίσει.

40

41

Αυτά είπε το δάκρυ και φούσκωσε πολύ Από δάκρια στη πόλη έφερε νεροποντή . Κατάστρεψε τα πάντα χαμογέλια έσβησαν Έγινε το δάκρυ βασιλιάς μα οι χαρούμενοι αντιδράσανε και δεν δάκρυσαν .

42

43

Έτσι περνούσε ο καιρός έγινε χωρά της χαράς χωρά της λύπης . Και ο θλιμμένος βασιλιάς μοναχός έλεγε γίγαντα δεν έπρεπε εδώ να μ αφήσεις ΄. Τον άκουσε ο γίγαντας και κατάλαβε αμέσως τι είχε γίνει κι ένα δάκρυ μικρό διπλά στο θλιμμένο αφήνει.

44

45

Τότε σαν θαύμα όλα άλλαξαν ξαφνικά .Χαμογέλασε ο θλιμμένος μ ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Η μοναρχία της θλίψης έπεσε έγινε χαρούμενη ξανά η χωρά με τη διαφορά ότι ζουν εκεί και δυο ερωτευμένα δάκρια τώρα .

46

Ο καλλιτέχνης του ουρανού Όλοι θέλουν να καταλάβουν τη ζωγραφική. Γιατί δεν προσπαθούν να καταλάβουν το κελάηδημα των πουλιών; Τους αρέσει η νύχτα, ένα λουλούδι, τόσα πράγματα γύρω τους, χωρίς να τα καταλαβαίνουν. Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να καταλάβουν τη ζωγραφική; Π. Πικάσο

47

Ο καλλιτέχνης του ουρανού

Μια φορά και χίλιοι πεντακόσιοι καιροί, στην χώρα της ομορφιάς και του ταλέντου, όπου όλα τα πλάσματα ήταν διαφορετικά, αλλά εξαιρετικά ταλαντούχα και όμορφα….. γεννήθηκε κάποιος, που διέφερε πολύ από όλα αυτά….ένα θεόρατο, αποκρουστικό πλάσμα, με τεράστια δόντια, αλλά….μικρή μύτη…..με τεράστια πόδια, ψηλά ως τον ουρανό….αλλά μικρό κεφάλι…. -Δεν μπορεί, κάποιο ταλέντο θα έχει….που θα του αναδείξει ομορφιά που δεν φαίνεται….. έλεγαν οι γονείς του, ο κύριος πολύχρωμοπινέλος και η κυρία σοπρανότα,

48

49

Τον πήγαν σε μεγάλους μουσικάντες, και τρανούς ζωγραφοπεριπατητές, θεατρίνους, μίμους και λιμνοχορευτές… αλλά το ταλέντο του δεν βρέθηκε….

το ψάξανε παντού….κάτω από χρώματα και νότες, από σενάρια και φιγούρες, από ποιήματα και στίχους….μαααααα…. πουθενά…..το ταλέντο του ή είχε κρυφτεί κάπου πολύ καλά….ή δεν υπήρχε….. τρομερό?.... στην χώρα του ταλέντου να υπάρχει κάποιας χωρίς ταλέντο?.....μα αυτό ήταν αδύνατο….απερίγραπτο….ανεκδιήγητο…. απαράδεχτο…. Και όλες οι λέξεις με στερητικό Α που μπορείτε να φανταστείτε…. Ααααα….αυτό , ήταν λόγος γενικής συνέλευσης, των πολυτάλαντων, των κατοίκων δηλαδή της ταλαντούπολης….

50

-Κάτοικος χωρίς ταλέντο….αααα. μα αυτό είναι ανήκουστο… Είπε ο πρόεδρος της Ταλαντούπολης…… Μετά από χρωματιστές ώρες διαβουλεύσεων και διαπραγματεύσεων και συζητήσεων και………ακούστηκε η απόφαση της ταλαντοσυνέλευσης…… Αν σε δεκαπέντε μέρες, ο γιος της κυρίας Σόπρανότα δεν ανακαλύψει το ταλέντο του, δεν θα υπάρχει πια στην λίστα της Ταλαντούπολης….

Εκείνη την νύχτα η πιο άχρωμη ζωγραφιά που είχε δει ανθρώπου μάτι, ξεπήδησε από το πινέλο του κύριου πολυχρωμοπινέλου, και το πιο θλιμμένο τραγούδι από το παραθύρι της κυρίας Σοπρανότα:

52

53

-Ταλέντο ταλεντάκι μου ο γιος μου κρυώνει, γίνε η κουβέρτα του τα βράδια όταν τρέμει στο χιόνι, ταλέντο ταλεντάκι μου ο γιος μου άκου τον κλαίει, δώστου στίχους όταν θλίψη την καρδιά του θα καίει ταλέντο ταλεντάκι μου δωστου ομορφιά που δεν φαίνεται ακόμα κάντον να φτιάχνει μορφές από λάσπη και χώμα ταλέντο ταλεντάκι μου που είσαι με ακούς θα σε βρούμε ακόμα και να κρύβεσαι στους ουρανούς

54

55

Όταν το μάθε αυτό ο…….ο……αυτός τέλος πάντων, ο άσχημος γίγαντας που ακόμα όνομα δεν είχε, γιατί τα ονόματα στην Ταλαντούπολη, βγαίνουν από τα αντίστοιχα ταλέντα, πλάνταξε στο κλάμα……..δέκα κατσαρόλες γέμισε…και παραλίγο να πλημμυρίσει την Ταλαντούπολη…… Έψαξε παντού….σε δάση, σε λίμνες, σε σπηλιές, κάτω από….κοτρόνες. Μα…τίποτα…και οι δεκαπέντε μέρες πέρασαν. Και ο γίγαντας, ο χωρίς όνομα , της Ταλαντούπολης, διαγράφτηκε από την λίστα και τον διώξανε.. από την πόλη……η κυρία σοπρανότα και ο πολυχρωμοπινέλος απαρηγόρητοι. Ο μικρός ανώνυμος γίγαντας, επίσημος ατάλαντος πλέον και χωρίς όνομα….Δεν ήξερε που να πάει…..Ήθελε να κρυφτεί από προσώπου γης….να μην τον βλέπει κανείς….. Μα πως θα γινόταν αυτό? Πως θα κρυβόταν έτσι τεραστιούλης που ήταν?

56

57

Και τότε ήταν που του ήρθε μια ιδέα……ανέβηκε στο πιο ψηλό δέντρο της Ταλαντούπολης , στο πιο βόρειο σημείο της πόλης….για να μην το βλέπουν περιμένοντας την Δύση του ηλίου….και όταν ο ήλιος κατέβηκε αρκετά κάτω, με ένα σάλτο, έτσι τεράστιος που ήταν , πηδάει και τον αρπάζει…τον μαδάει σαν μαργαρίτα…. Καιιιι….τον αγκαλιάζει.. Αμέσως σκοτείνιασε παντού…..Δεν έβλεπαν οι ταλαντάνθρωποι ούτε την μύτη τους….. Έτσι δεν θα τον ξανάβλεπε ποτέ κανείς στο κατασκόταδο

Μα εκείνη την ώρα που είχε αγκαλιά τον ήλιο, θυμήθηκε ότι ήταν ατάλαντος και άσχημος και τεράστιος, και, και ,και…..και άρχισε ν κλαίει…..Τότε κάτι απίστευτο συνέβη… ο ουρανός γέμισε χρώματα..…απίστευτα χρώματα….γιατί βλέπετε τα δάκρυα του γίγαντά μας, είχαν πάρει το χρώμα του ήλιου και πιτσίλιζαν τον ουρανό σαν τεράστιο καμβά….τέτοια χρώματα οι ταλαντάνθρωποι δεν είχαν ξαναδεί……

58

59

Ποιος το κάνε αυτό……ποιος ήταν ο καλλιτέχνης του ουρανού που τους είχε ξεφύγει …. Έπρεπε αμέσως να γίνει κάτοικος της ταλαντούπολης…τέτοιο ταλέντο και να πάει χαμένο? ? ? Φώναξαν οι κάτοικοι με την πιο δυνατή τους φωνή, καλλιτέχνη του ουρανού άσε τον ήλιο και φανερώσου μας….. -οχιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, φώναξε ο περίεργος καλλιτέχνης…

Μα αυτή η φωνή κάτι τους θύμιζε… Θέλουμε να γίνεις κάτοικος της πόλης μας… φώναξαν όλοι μαζί …Τότε ο μικρός μας γίγαντας…που δεν ήταν πια ανώνυμος, άφησε τον ήλιο από την χαρά του, και είδαν όλοι με έκπληξη ποιος ήταν ο καλλιτέχνης του ουρανού….

60

61

Τώρα πια, ήταν και μέσα στη λίστα επίσημος διακεκριμένος καλλιτέχνης της ταλαντούπολης .. και είναι αυτός, που χρωματίζει τα σύννεφα του ουρανού με τόσο απίστευτα, υπέροχα, περίεργα χρώματα κατά την Ανατολή και την Δύση του ηλίου, και παντρεύτηκε ένα αστέρι που γνώρισε τα βράδια που περίμενε τον ήλιο να φανεί και μαζί έχουν ένα παιδί …το ουράνιο τόξο που ντροπαλό όπως ο πατέρας του….βγαίνει μόνο όταν δακρύζει καμιά φορά ο πατέρας του….για να τον παρηγορήσει… και να του θυμίσει ότι τώρα πια, είναι ο καλλιτέχνης του ουρανού.

62

63

Αλλά αυτήν την ιστορία, θα την διηγηθούμε μιαν άλλην φορά… Και να θυμάστε….όλοι είμαστε κάτοικοι της ταλαντούπολης, αρκεί να βρούμε που κρύβονται τα ζαβολιάρικα ταλέντα, που πάντα ανακαλύπτουν τις πιο περίεργες κρυψώνες για να τρυπώσουν…….τα φιλιά μου…πάω να δω την Δύση…και είμαι σίγουρος πως ο καλλιτέχνης του ουρανού θα κάνει πάλι θαυμάσια δουλειά.

64

Ο ξύλινος γίγαντας

Το περιβάλλον είναι όλα όσα δεν είναι εγώ.

Αλβέρτος Αϊνστάιν

65

Ο ξύλινος γίγαντας Ο ξύλινος γίγαντας Στο ψιλότερο βουνό του κόσμου φύτρωναν τα μεγαλύτερα δέντρα που μιλούσαν και έλεγαν παραμυθία στους ξυλοκόπους πάνω σε ένα από αυτά τα φλύαρα δέντρα ήταν χτισμένο ένα πολύ μεγάλο δέντροσπιτο που ζούσε εκεί ένας ξύλινος γίγαντας που για ποδιά είχε τεραστία ξυλοπόδαρα , είχε ένα τεράστιο κεφάλι και στο πρόσωπο του είχε το μεγαλύτερο χαμόγελο που έχετε δει ποτέ σας . οι μονοί φίλοι που είχε ήταν τα ξύλινα αγάλματα που σκάλιζε πάνω κλαδιά και ξυλά . Όλη μέρα τους μιλούσε. τα έπαιρνε στην αγκαλιά του και πήγαιναν μαζί βόλτες στο δάσος . για να ακούσουν το τραγούδι τον πουλιών , τους μύθους που ψιθύριζαν τα δέντρα .

66

67

Μιλούσε με τα πουλιά , κούρδιζε το παλιό ρολόι του κούκου , χαιρετούσε τον ήλιο κάθε πρωί και τις νύχτες φιλοσοφούσε με τις κουκουβάγιες, βοηθούσε το νερό στο ποτάμι μου θύμωνε με τα βότσαλα που το εμπόδιζε να περάσει , χτένιζε τα κλαδιά των δέντρων με τη τεραστία τσαρτσάρα που είχε πάντα στη τσέπη του , βοηθούσε τις χελώνες να φτάσουν ποιο γρήγορα στο προορισμό τους , είχε και ένα μεγάλο , μεγάλο τετράδιο που έγραφε ότι επέτρεπε να θυμίζει στα χρυσόψαρα αφού εκείνα ξεχνούσαν παρά μα παρά πολύ εύκολα. Όλοι τον αγαπούσαν εκτός από τους ανθρώπους , εκείνοι τον φοβόντουσαν γιατί ήταν ο μεγαλύτερος γίγαντας του κόσμου .

68

69

Εκείνος όμως ήταν ευτυχισμένος με τους ξύλινους φίλους του που είχε συντροφιά . του έλειπε όμως ένα φίλος ίδιος με εκείνον να του όσα ήξερε για το δάσους να του μάθει να φτιάχνει αγάλματα μεγάλα σαν εκείνον . Δάκρυζε κρυφά όταν το δάσος κοιμόταν και έκρινε με τα τεραστία χεριά του τα μικροσκοπικά του ματιά . Μελαγχολικός κοιτούσε τα αστερία και ονειρευόταν άλλοτε άπλωνε το χέρι τους έπιανε δυο τρία και έπαιζε μαζί τους σας μικρές μπαλίτσας των ζογκλέρ , χαχαχα!! Εκείνα γαργαλιόντουσαν και γελούσαν .υστέρα τα άφηνε να πετάξουν ψιλά στον ουρανό και τραγουδούσαν μαζί .

70

71

Ένας περίεργος ήχος αναστάτωσε το δάσος . Όλοι κρυφτήκαν τρομαγμένοι . Ένα γιγάντιο πολύχρωμο περιστέρι έπεσε από τα σύννεφα , ο γίγαντας έτρεχε άμεσος να το βοηθήσει οπός έκανε αλώστε με όλα τα πλάσματα του δάσους . Το περιστέρι του εξήγησε πώς τα φτερά του ήταν τόσο μικρά που δεν μπορούσε να πετάξει οπός τα αλλά περιστέρια . Ο ξύλινος γίγαντας δεν είχε άλλη λύση από το να το φιλοξενήσει στο μεγάλο δέντροσπιτο του και να του δανείσει το μαλακό του κρεβάτι . Εκείνος ακούμπησε στο μεγαλύτερο δέντρο του δάσους που τον αποκοίμισε λέγοντας του χαμηλόφωνά ένα μύθο τις ανατολής .

72

73

Όταν ο ήλιος ξύπνησε χαιρέτισε το ξύλινο γίγαντας που έφτιαχνε πρωινό για το φιλοξενούμενο του όμως το θλιμμένο περιστέρι έπεσε στην αγκαλιά του γίγαντα και άρχισε να κλαίει να κλαίει τόσο δυνατά που όλα τα πλάσματα του δάσους τρόμαξαν . Το ρολόι του κούκου δεν χτύπησε , το ποτάμι σταμάτησε να τρέχει οι χελώνες κρυφτήκαν μέσα στα καβούκια τους και ο ήλιος τρόμαξε τόσο πολύ που γύρισε ξανά πίσω στην ανατολή .εκείνη τι μέρα νύχτωσε νωρίς . Το περιστέρι συνέχισε να κλαίει για μέρες στην αγκαλιά του ξύλινου γίγαντας .

74

75

Είχε χάσει τους φίλους του , τη μητέρα του και εκείνοι ταξίδευαν το χειμώνα και τα καλοκαιριά γυρνούσαν ξανά στο δάσος , εκείνο το χειμώνα δεν θα μπορούσε να πετάξει θα κρύωνε και θα εμένα μονό έλεγε καθώς συνέχισε να κλαίει στην αγκαλιά του γίγαντα και όσο το περιστέρι έκλαιγε ο ήλιος δεν ανέβαινε στον ουρανό το δάσος ήταν σκοτεινό ούτε τα αστερία δεν έβγαιναν τις νύχτες να παίξουν από το φόβο τους . Ο ξύλινος γίγαντας ένιωσε τι θλίψη του φίλου του πίρε το κασελάκι με τα εργαλεία του και σκάλισε δυο τεραστία ξύλινα φτερά που τα χάρισε στο περιστέρι . εκείνο μόλις τα φόρεσε πέταξε ποιο ψιλά από τα αλλά περιστέρια .

76

77

Για να ευχαριστήσει το ξύλινο γίγαντα που τον βοήθησε του είπε ένα μυστικό . Πως κάπου υπάρχει ένα δέντρο που περιμένει κάποιον να το σκαλίσει ,ονειρευτέ να έχει ποδιά να μπορεί να χορέψει να περπατάει στο δάσος για να ακούει τα παραμυθία που λένε τις νύχτες τα δέντρα. Το μεγαλύτερο χαμόγελο τότε φάνηκε στο πρόσωπο του γίγαντα , αποχαιρέτισε βιαστικά το περιστέρι και έτρεχε να βρει εκείνο το δέντρο. Μόλις το είδε το αγκάλιασε . του είπε πώς θα γίνει ο ποιο πιστός του φίλος μαζί θα περπατούν στο δάσος θα βλέπουν τον ήλιο και το ποτάμι .

78

79

Άρχισε με αγωνιά να σκαλίζει στο κορμό του δέντρο , εκείνο που και που παραπονιόταν , ο γίγαντας το αγκάλιαζε καθώς το σκάλιζε όσο ποιο απαλά και προσεχτικά μπορούσε . Σε λίγο θα τρέχουμε μαζί του έλεγε ο γίγαντας κάνε λίγο υπομονή . από έκπληξη του όμως αντί για ένα πιστό φίλο ίδιο με εκείνον ειδές έκπληκτος μια όμορφη γυναικά με τεράστιο κεφάλι που για ποδιά είχε τεραστία ξυλοπόδαρα . Από την παρότι ματιά αγαπηθήκαν . Στο γάμο τους ήταν όλοι καλεσμένοι , ο κούκος τα χρυσόψαρα , το ποτάμι .οι κουκουβάγιες μονό οι χελώνες έφτασαν πόλη αργά .

80

81

Από τότε μέχρι σήμερα όλοι στο δάσος είναι ευτυχισμένοι . οι δυο ξύλινοι γίγαντες με τα τεραστία ξυλοπόδαρα σκαλίζουν μαζί στα δέντρα ξυλοπόδαρα και χορεύουν όλοι μαζί στο δάσος.

Κάποια δέντρα ταξιδεύουν σε όλο το κόσμος για να μάθουν όλοι τους μύθους και τα παραμυθία τους έτσι έμαθα και εγώ την ιστορία που σας διηγήθηκα.

82

Ο ήλιος που ήθελε να γίνει ψάρι Όταν διψάς και σου φαίνεται ότι μπορείς να πιεις όλη τη θάλασσα, αυτό είναι πίστη. Όταν αρχίζεις να πίνεις και τελειώνεις μετά από ένα-δυο ποτήρια, αυτό είναι επιστήμη.

Άντον Τσέχωφ

83

Ο ήλιος που ήθελε να γίνει ψάρι

Κάθε καλοκαίρι ο ήλιος έβγαζε τα χειμωνιάτικα του ρούχα και ζέσταινε τι γη με τις ακτίνες του από ψιλά , χρονιά άπυρα τώρα . Η μητέρα του η Αφροδίτη και ο πατέρας του ο Κρόνος του είχαν απαγορεύσει να πλησιάσει τι γη και τους ανθρώπους . - Εδώ πάνω γιε μου θα κάθεσαι και με το χαμόγελο σου θα φωτίζεις όλη τη γη . Του ηλίου όμως δεν του άρεσε καθόλου που ήταν εκεί πάνω ψιλά μονός του .

84

85

Όλοι είχαν κάτι να κάνουν εκτός από εκείνον . Η μητέρα του η Αφροδίτη έβαζε ρουζ στα μαγουλά της , ο πατέρας ο Κρόνος έπαιζε συνεχεία με το χούλα χούπ του , ο Δίας ήταν τόσο μεγάλος που φοβόταν να τον πλησιάσει , ο Έρμης ήταν ασχολημένος με τις δημοσιές σχέσεις του γαλαξία ο Άρης ήταν τόσο ντροπαλός που όταν του μιλούσε κάποιος κοκκίνιζε ολόκληρος από την ντροπή του ο πλούτωνας είχε γεράσει πια έλεγε συνεχεία ιστορίες για τα ταξίδια του στο ηλιακό σύστημα και ι σελήνη ήταν ψυχρή και απόμακρη , δεν ήθελε να την βλέπει κανείς με τόσο σπυράκια που είχε . Αλλά κανείς δεν νοιαζόταν για τα σπυράκια της αφοί όταν έλαμπε τις νύχτες μάγευε τους πάντες και τα πάντα .

86

87

Μονό η γη έδειχνε χαρούμενη , χόρευε και στριφογύριζε γύρο από τον εαυτό τις . Είχε θάλασσες , δέντρα, πουλιά, ζώα ,λουλούδια και ψάρια που έκανα βουτιές στα νερά της . Εύκολα θα την ερωτευόταν ο ήλιος αλλά εκείνος το μονό που ήθελε ήταν να γίνει και εκείνος ψάρι . Για να εξερευνήσει και τους βυθούς . Μα φοβόταν να πηδήξει από τόσο ψιλά στη θάλασσα , ξέρετε ο ήλιος εν έχει κάνει ποτέ του βουτιά . Η ώρα είχε περάσει και η μητέρα του καληνύχτισε τον ήλιο σκεπάζοντας τον με το πάπλωμα της νύχτας . Ο ήλιος κουκουλώθηκε κάτω από την νύχτας και ονειρευόταν πώς ήταν ψάρι , ότι κολυμπούσε με τα δελφίνια σε πολύχρωμους βυθούς έβλεπε κοραλλιά μιλούσε με τους ιππόκαμπους , έπαιζε με τις θαλασσιές χελώνες και τα ψάρια .

88

89

Ξύπνησε από την αγωνία και τη λαχτάρα του να γίνει ψάρι . Το αποφάσισα είπε θα κάνω την πρώτη μου βουτιά. Ένα ,δυο ,τρία. Μετρούσε και ξανά Μετρούσε ώσπου να βρει το θάρρος να βουτήξει από τόσο. Ας δοκιμάσω κάτι σκεφτικέ εκεί που Μετρούσε άρχισε λοιπόν να πετάει μικρές ακτίνες στη θάλασσα . μα μόλις έπεφταν εκείνες στο νερό έσβηναν , ο ήλιος φοβόταν πολύ αλλά ι θέληση του ήταν μεγάλη αλλά ποιο μεγάλη ήταν η περιέργεια του να δει το βυθό για αυτό δεν μπόρεσε να περιμένει άλλο και με το ένα και με το δύο και με το τρία βούτηξε στη θάλασσα ! Ο ήλιος είναι μια μεγάλη μπάλα φωτιάς , ανάβει κανένα γιγάντιο κεράκι και μόλις έπεσε στο νερό η φωτιά έσβησε .

90

91

Όλοι στη θάλασσα ανησύχησαν τα πάντα ήταν σκωτικά . ο βυθός δεν είχε χρώματα , τα ψάρια δεν έβλεπαν ούτε τις ουρές τους έπεφταν πάνω στα βράχια . ο ήλιος έπεσε στη θάλασσα , φώναζαν τα ψάρια .,η φωνή τους ακούστηκε μέχρι τον ουρανό όλα τα πουλιά ήρθαν πάνω από τα κύματα . ο ήλιο έπεσε στη θάλασσα φώναζαν όλοι και τον κοιτούσαν με απορία . -Γιατί έπεσες στο νερό ? τον ρώτησε το ποιο μικρό ψαράκι του βυθού . - Γιατί θέλω να γίνω ψάρι .απάντησε ο ήλιος . Ψάρι ???? χαχαχα γέλασαν όλα τα ψάρια. -Εμάς δεν μας σκέφτεσαι ? τον ρώτησε το μικρό ψαράκι - Εσάς ? σας σκέφτομαι συνεχεία , θέλω να γίνω όπως εσείς …

92

93

- Ψάρια υπάρχουν παρά πολλά … εσύ ωμός είσαι ένας και μοναδικός, χωρίς εσένα θα ζούμε στο σκοτάδι ,. Του ψιθύρισε στο αυτί το ψαράκι . -Είμαι τόσο σημαντικός για εσάς ? - Είσαι ο ποιος σημαντικός από όλους και από τα ψάρια και από το βυθό . Χωρίς εσένα δεν θα υπάρχουμε εμείς , τα χρώματα , τα κοραλλιά τα σύννεφα όλα θα είναι σκοτεινά και θλιμμένα .Είπαν τα ψ’αρια . - Μα … κάθομαι και σας κοιτώ από εκεί ψιλά μονός μου που κολυμπάτε , που διασκεδάζετε και εγώ είμαι τόσο θλιμμένος , θέλω να γίνω ψάρι για να είμαι ευτυχισμένος οπός εσείς . Τα ψάρια δεν ήξεραν τι να κάνουν , το σκοτάδι ήταν πυκνό . Ο βυθός κόντευε πραγματικά να διαλυθεί , όλο ατυχήματα είχαν με το σκοτάδι .

94

95

Όσο η σελήνη αργούσε να ξυπνήσει και να φωτίσει τι γη οι τσούχτρες τσιμπούσε η μια την άλλη, οι χελώνες τσούγγριζαν τα καβούκια τους , τα χταπόδια έδεναν κόμπους τα πλοκάμια τους ενώ οι κουτσονούρες από τον φόβο τους έτρωγαν τα μουστάκια τους . -Το να είσαι διαφορετικός δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος . Για όλους Εμάς ο ποιο σημαντικός είσαι εσύ και το χαμόγελο σου που φωτίζει τη γη . Είπαν όλα τα ψάρια . - δεν θέλω να πάω εκεί πάνω στον ουρανό μονός μου , θέλω να μείνω εδώ μαζί σας. Έλεγε κλαίγοντας ο ήλιος .

96

97

Το βρήκα ,το βρήκα !Φώναξε ψάρι ντυμένο κλόουν . -Την ημέρα θα κάθεσαι στον ουρανό θα μας κοιτάς και με το χαμόγελο σου θα φωτίζεις τη γη. Τη νύχτα μόλις ξυπνάει η σελήνη θα βουτάς στη θάλασσα και θα παίζουμε όλοι μαζί . Τα ψάρια και ο ήλιος πανηγύριζαν από τη χαρά τους , όλοι συμφώνησαν με την ιδέα που είχε το ψάρι κλόουν . Υπήρχε όμως άλλο ένα πρόβλημα που έπρεπε να λύσουν , να ανεβάσουν τον ήλιο στον ουρανό .

98

-Πως θα ανεβώ τόσο ψιλά . Ρώτησε ανήσυχος ο ήλιος. -Μην ανησυχείς υπάρχει μια σκάλα στη μεριά της ανατολής , είναι το μονό σημείο που ενώνετε η γη με τον ουρανό από εκεί θα ανεβείς κα κάθε φορά να θυμάσαι να κατεβείς από τι μεριά της δύσης για να μην χτίσεις στη σκάλα .Είπε το ποιο μικρό ψαράκι του βυθού και έτσι έγινε . Από τότε και κάθε νύχτα ο ήλιος κάνει μια μεγάλη βουτιά μεριά το σημείο τις δύσης στη θάλασσα να συναντηθεί με τους φίλους του που παίζουν όλοι μαζί , Και κάθε πρωί ανεβαίνει από την σκάλα της ανατολής στον ουρανό και με το χαμόγελο του φωτίζει όλη τη γη .

99