Páxina/s

Sumario ……………………………….. 0

Introducción Infantil ……………………………….. 1

Infantil Sineiro 4 e 5 anos

……………………………….. 2,3,4

Infantil Sineiro 3 e 4 anos ……………………………….. 5,6,7

Infantil Covas ……………………………….. 8,9,10

Infantil A Modia ……………………………….. 11,12,13

Primeiro ……………………………….. 14,15,16

Segundo ……………………………….. 17,18,19

Terceiro ……………………………….. 20,21,24

Despedida aos de sexto ……………………………….. 22,23

Cuarto ……………………………….. 25,26,27

Quinto ……………………………….. 28,29,30

Sexto A ……………………………….. 31,32,33

Sexto B ……………………………….. 34,35,36

Os contos de Chuli ……………………………….. 37,38,39,40

Biblioteca ……………………………….. 41,42

Equipo Dinamización Lingüística ……………………………….. 43…

SUMARIO

A prehistoria é un tema moi atractivo para os nenos e ne-nas de Educación Infantil, xa que as grandes diferenzas exis-tentes entre esa etapa e a actual suscitan un especial interese e motivación. O achegamento á Prehistoria vailles brindar aos alumnos/as a oportunidade de: Comparar entre a forma de vida da prehistoria coa actual. Coñecer a evolución do home e a muller. Descubrir a expresión artística na prehistoria. Investigar sobre os diferentes tipos de dinosaurios e a súa

desaparición.

INFANT I L

Os homes prehistóricos vivían en covas.

Utilizaban peles de animais para facer as súas vestimentas.

Alimentábanse de: carne dos animais que cazaban, peixe e froitos.

O PALEOLÍTICO

O Home do paleolítico caracterizábase pola fabri-cación de ferramentas e armas de caza, como: Machadas de man que servían para cortar a

caza. Coitelos cos que cortaban a carne. Puntas de lanza que usaban para cazar. E o lume, para quentarse, asar carne e espantar

animais.

Adicábanse: Á caza de animais

para alimentarse. A traballar a pedra. Á recolleita de froitos e raices.

O home comeza a adornar as súas covas con pin-turas. Éstas teñen fins máxicos: o desexo da caza dos animais representados. Os temas principias eran: animais, signos e re-presentacións humanas.

O NEOLÍTICO

A IDADE DOS METAIS: A CULTURA CASTREXA

OS CASTREXOS/AS VIVÍAN NO CAS-TRO. AS CASAS ERAN CIRCULARES, O MU-RO DE PEDRA E O TEITO DE PALLA. OS NENOS/AS DE INFANTIL ESTIVE-MOS NO CASTRO DE CUNTIS.

NO CASTRO HABIA MOITOS OFI-CIOS: METALÚRXICOS, CANTEIROS, ES-CULTORES, CURANDEIROS, CARPIN-TEIROS...

O S C A S -T R E X O S / A S ERAN MOI TRA-B A L L A D O R E S : MOÍAN, PESCA-BAN, CAZABAN, E TEXÍAN AS SÚAS ROUPAS.

O S C A S -T R E X O S / A S ERAN MOI TRA-B A L L A D O R E S : MOÍAN, PESCA-BAN, CAZABAN, E TEXÍAN AS SÚAS ROUPAS.

OS CASTREXOS/AS ERAN UNS AR-TISTAS FACÍAN TORQUES, ESCUL-TURAS, PETRO-GLIFOS E DECORA-BAN O SEU CORPO.

OS CASTREXOS/AS USABAN A SAL-MOIRA E O ESCABECHE PARA CONSER-VAR OS ALIMENTOS; ADEMAIS COMO NON TIÑAN MOEDAS USABAN O TROCO COS COMERCIANTES PARA CONSEGUIR PRODUTOS COMO A SEDA.

E.E.I. Modia

Este ano somos doce na Escola da Modia: Uxía, Nerea, Javi, Adrián, Elena, Andrea, Mario Vilas., Sabela, David, Mario Laya, Mateo e Cristian.

Traballamas moito todo o

ano

No Magosto fixemos entre todos unha castaña de papel

No Samaín, decoramos cabazas e fixemos unha festa “ de medo”

Pasamos o curso elaborando un mural enorme con nós nel. Este é só un exemplo.

Sementamos plantas en testos. Cada un a súa e agora ímolas coidar na

casa.

Fomos ao teatro Caracol e vimos a historia dun chícharo

Rímosnos moito coa princesa e o príncipe

Fomos de excursión a Castrolandín, en Cuntis. Aprendemos como vivían os castrexos.

Vimos a lareira e o muíño de

man

Fixemos moitas festas ao longo do ano. E rematamos o curso “ festexando”

1 2 3 4

5 6 7 8

PRIMEIRO

1º

PASATEMPOS Os nenos e nenas de 2º fixemos estos pasatempos para que vos entreteñades nestas longas vacacións de verán.

Resolve o encrucillado. Deixamosvos unha axudiña…

Busca nesta sopa de letras as palabras subliñadas na canción.

Usando as claves secretas completa o nome deste cadro que pintou Diego Velásquez no ano 1656 e que podes ver si vi-sitas o Museo do Prado.

Agora podes ti tamén ser un artista si coloreas este debuxo , que é unha copia do original.

O FARO DE TERCEIRO

GRAN CAMPIONATO DE XADREZ

Xogaron a final do campeonato

Sheila e David. A partida durou

bastante xa que a nena tiña as pe-

zas máis ben colocadas. A nena

quíxolle comer o rei coa raíña pe-

ro tivo un fallo bastante grande,

púxolle diante a raíña e a nena

perdeu a raíña.. Para volver con-

seguir a raíña ten que chegar un

pión da nena á última liña do ou-

tro concursante, e non chegou.

No mes de

maio, na aula de

terceiro, os

alumnos de ter-

ceiro curso fixe-

ron un campio-

nato de xadrez.

Para decidir

quen xogaba

contra quen, fi-

xeron un sor-

teo.Para saber

as parellas, o

profe Rico puxo

todos os nomes

dos xogadores

nunha bolsa e

Bogdan ía sa-

cando os papeis.

Sacaba un papel

e o seguinte era

a súa parella e

así saíron todas

as parellas.

Cada un xogou

contra quen lle

tocou, o que ga-

ñaba pasaba á

seguinte fase e o

que perdía que-

daba eliminado.

Gañou David por

un movemento que

fixo, pero Sheila

tiña o xogo mellor

situado. E cando

Sheila tiña o xogo

mellor situado des-

pistouse, e David

coa torre e a raíña

foron cada un por

un lado e ...chas!!

comeron ao rei.

Esta partida foi re-

trasmitida ao resto

dos alumnos de

terceiro.

O profesor puxo

unha cámara e vía-

se nunha pantalla

como xogaban sen

levantarnos das si-

llas para ver como

xogaban os dous

concursantes.

Andrea Pérez. Alba Otero,

Laura e Antía Outeda.

O PEÓN

No taboleiro hai oito peóns brancos e

oito negros.

Un peón cando vai mover por primeira

vez, se o xogador quere, pode mover

dous cadros en perpendicular, e no resto

da partida só pode mover un cadro. Para

comer avanza un cadro en diagonal.

Nunha partida, o papel dun peón é de-

fender as pezas máis importantes, sobre

todo ao rei.

A RAÍÑA

Hai dúas raíñas, a branca e a negra.

A raíña move todo o que quere de

dúas formas, en perpendicular e en

diagonal. E unha mestura de torre e

alfil.

O REI

Hai dous reis, un branco e outro

negro.

Móvese un cadro para todos os

lados.

Ten que esconderse para que

non o maten, se che comen o

rei perdes a partida.

Quen diría que este coro de cantantes había chegar a ser este grupo de mangallóns que xa

están dispostos a ir a ESO ou a aqueloutro?

D E S P E D I D A

AO S

D E

S E X T O

Non sabemos que comeron pero abofé que cantidade e calidade non faltaron.

Aburiño e moita sorte!

O CABALO

No taboleiro hai catro cabalos,

dous negros e dous brancos.

O cabalo móvese un cadro en per-

pendicular para adiante ou para

atrás e un en diagonal, de lado.

O cabalo é unha ficha que despis-

ta moito, pola súa maneira de mo-

ver en forma de ele.

O seu traballo consiste en pro-

texer cando non hai ninguén pro-

texendo ao rei e ataca cando o rei

está protexido.

A TORRE

No taboleiro de xadrez hai dúas

torres brancas e dúas negras.

Móvese para diante e para atrás,

para a dereita e para a esquerda,

en perpendicular.

Pois hai dous exércitos . A torre

vai atacar cando é o momento,

cando o rei está distraído, pero

cando atacan eles ten que intentar

retroceder para defender ao rei.

O ALFIL

Hai catro alfiles, dous brancos e

dous negros.

O que está no cadrado branco ten

que mover en cadrados brancos o

que está en cadrado negro move

en negro.

O alfil move cantos cadrados que-

re pero en diagonal.

O alfil ataca, defende e axuda a

EN HALLOWEEN FIXEMOS CONTOS DE TERROR E DEBUXOS ARREPIANTES...

VISITA A SANTIAGO DE COMPOSTELA PARA VER AS OBRAS DO ESCULTOR

ASOREY, A CATEDRAL E A CIDADE DA CULTURA. XUNTO DA CATEDRAL ATO-

PAMOS UN PERSOEIRO TÍPICO COMO ZAPATÓNS.

NO MONTE GAIÁS (CIDADE DA CULTURA) OS NENOS TREPARON AS ALTURAS.

NOELIA

JORGE ALEJANDRA

CO PROGRAMA EDUCAMAR APRENDIMOS MOITAS COUSAS: AS MARISCADORAS SON CO-

MO CAMPESIÑAS, VOLVEN A CRIAR, REPOBOAN OS SITIOS E QUITAN AS ALGAS. SER MA-

RISCADORAS TAMÉN É UN FERMOSO TRABALLO.

LETRAS GALEGAS 2011

ESTES VERSOS FERMOSOS SON UNHA HOMENAXE AS MARISCADO-

RAS E REDEIRAS DE CAMBADOS.

FABRICAMOS PAPEL RECI-

CLADO A PARTIRES DE

CARTÓNS

CONTENEDORES DE FROI-

TA, RECOLLIDOS NO REFU-

GALLO DUN SUPERMER-

CADO.

EN PLÁSTICA FIXEMOS

UNHA EXPERIENCIA CON

PAPEL REUTILIZADO, ENRU-

GADO, MOLLADO CON AU-

GA E DEBUXANDO

CON TINTA CHINA. EIQUÍ

UN DOS RESULTADOS.

OS NOSOS (BOS) RECORDOS DA ESCOLA

Nos recreos sempre xogaba con Reinaldo, Matías e Borja; un día cando estabamos xogando Adrián

tiroulle una pedra a Reinaldo...

Foi en 6ºB cando no recreo marquei un gol e viñeron todos abrazarme e despois celebrámolo

En Infantil, en Sineiro, entrounos un lagarto na clase

En Infantil a profe Chiqui fíxonos unha

foto cun sombreiro

moi simpático

Foi en Infantil en Sineiro coa profe Pili cando faciamos xogos con ela.

En Infantil, en Covas coa profe Pili que nos facía orellas con chocolate quente moitas veces.

En 1º e 2º de parvulitos cando imitábamos as películas como

“O Rei León” ou “O Libro da Selva”

Nos carnavales cando o profe Rico

se disfrazaba de muller.

En Infantil, cando fomos á granxa dos Salesianos,

fixemos pan e xogamos cos animais

En 5º fomos á Coruña e eu case me perdo no laberinto do Monte de

San Pedro.

SEXTO

B

En 2º, cando Rico entrou pola porta cun folio xigante.

Dixo que ía pensar un núme-ro do 100 ao 200.

(...) Acerteino e mandoume

deitar enriba do folio xigante. Empezou a recalcar e cando

fun para a silla, no folio estaba a figura do meu

corpo.

En Infantil fomos a Padrón en tren e pasámolo moi ben

En 1º e en 2º de parvulitos quedábamos castigados

En Infantil, coa profe Isabel; a profe escondeu galletas e nós

tiñamos que atopalas

Foi en 5º cando fomos coa profe Eulalia a Barcelona en avión.

En 6º, o Día das Letras Galegas, cando estivemos no parque.

En 1º fomos co profesor Felipe a poñerlle o nome á nosa árbore, a Árbore do Amor

En Infantil, estábamos xogando, cando a profe dixo que había que saír e nós nos metimos no medio e non saiamos.

En parvulitos estábamos no areeiro e fun chea de area.

En Preescolar César sempre encontraba moedas no areeiro; e tamén foi en Prees-colar cando escapou a tartaruga e andaba

pola clase

En 6º cando fomos a Santiago de Compostela paseino moi

ben

Santi ía sentar e Araceli xogando quitoulle a silla e caeu de cu.

POESÍAS DAS ÁRBORES DO COLEXIO

Árbore de copa alta Invasora a calquera planta Lisa e coa tona gris clara, Así é a súa madeira un pouco rara No outono coas follas vermellas Tanto me ten se non é pola pementa O ailanto ou árbore do ceo, Sempre será un dos amigos meus

Abies alba de nome científico Bebes auga polas raíces És a árbore do Nadal Tés piñas colgantes Orixinario de Europa

Alá no horizonte Detrás das montañas Enriba dunha ponte Levando ás arañas Foi co elefante Apañando castañas

Este verde eucalipto Ufano coma sempre Castañas ten as pernas Amado e respetado Longos brazos ten Inzados de pelos verdes Polas súas propiedades Todos tentaremos curar Os catarros e as bronquites

Asia, África ou Europa Cada día debía nacer un Incendios matan algúns Volvendo quitar a moitos Refuxio e alimento Obligando a fuxir e abandonar Soutos, fragas e acevedos

Magnolia que grande és Amarelas poden ser as flores Grandes as flores e as follas Ninguén é alto coma ti Ondas de vento e de choiva Luz tamén ao teu redor Inspirando a todos dozura Alegría coa túa fermosura

Carballo din que tés A copa ampla e alta Ramificado é o teu talo de cor gris Belas son as túas follas de cor ver-de As túas landras de alimento serven Landras e boa sorte dás Levas flores dunha cor parda O teu aspecto é máxico

Moreira branca Ou morus alba Roibos os seus froitos Inclinadas as pólas Espidas no inverno Rico é o seu froito Agradable o seu sabor

A Meiga da Fraga

Din que na Fraga Escura vivía unha meiga. É unha desas historias vellas que andan pola rúa, que todo o mundo coñece, que se contan de avós a netos pero que ninguén realmente cre. Ninguén agás o tío Ramón. Porque el si viu á meiga, cando aínda era un meni-ño coñecido por Monchiño e non por Ramón. Cando aínda usaba pantalóns curtos herdados dos seus irmáns maiores e tiña o pelo negro e crecho que a súa nai non daba peiteado. Agora o tío Ramón a penas ten pelo, nin dentes, nin carnes. Só a lucidez fonda dos seus ollos que manteñen a forza de cando era novo. Por iso a súa bisneta cre, sen dubidalo nin un instante, que o tío Ramón – todos lle chamamos así, anque o único sobriño que tivo morreu hai xa moito tempo – , estivo un día coa meiga da Fraga. A Fraga Escura chámase así porque é tan mesta que parece que nunca entra nela a luz do sol. Alí sempre parece que sexa o serán ou a noite. Incluso nos días de ve-rán. Din os máis vellos que agora hai moi-tos claros, pero que antes daba medo en-trar nela, da escuridade que había. Todo o mundo pensaría que era un lugar

ao que ninguén ía, dos que se contaban

historias de medo coas que afastar aos pequenos do seu contorno. Pero non

era así. A Fraga era unha fonte inesgotable de leña, piñas, fentos e animais,

así que toda a aldea ía a cotío. Só había un lugar, preto da fonte – chamada a

Fonte da Meiga – do que a xente se mantiña ao marxe. Algúns intentan expli-

calo dicindo que houbo un tempo en que o manancial estivo contaminado, pero

o tío Ramón sabe ben que non é certo. Non. A verdade é que na cova que hai

detrás da fonte era onde vivía a meiga. Non era unha lavandeira, pero usaba a

fonte para facer os seus feitizos.

Xa non quedan na aldea vellos tan vellos como o tío Ramón, pero se viviran poderían contar co-mo en moitas ocasións se escoitaba cantar a unha muller preto da fonte. Tiña unha voz har-moniosa, pero algo nela arrepiaba e mantiña afastados a todos daquel lugar. Na fraga había tamén un par de regatos e nun deles facíase unha fochanca fonda e limpa que era a que a xente usaba habitualmente. Pero nunca a fonte. A Fonte da Meiga.

Brais

Martín

O S

C O N T O S

D A

P R O F E

C H U L I

A Monchiño apetecíalle mirala á cara, pero non se atrevía. Ela repetiulle que non a mirara. Que estivera calmado. E que lle ía axudar. Tiña que beber tres veces da fonte cunha especie de culler de madeira que lle entregou por de-trás del. Monchiño fíxoo. Logo a muller, coa súa man aínda no ombro do ne-no díxolle coa súa canción: “Non teñas medo. Verás como as túas pernas e todo o teu corpo vai medrando en pouco tempo. Verás como Néstor deixa pronto de meterse contigo, en canto vexa o grande que te fas. Pecha os ollos. Por un momento non escoitarás nada. Cando volvas sentir a auga da fonte correr, da media volta e volve á túa casa. Atoparás o camiño sen difi-cultade”. Monchiño fixo todo o que a muller lle dicía. Pechou os ollos e agardou. Ao pouco tempo empezou a oír a auga na fonte de novo. Abriu os ollos e soubo

exactamente en que lugar da fraga se atopaba e por onde tiña que ir para vol-ver á casa. Mirou ao redor, pero non viu nada estraño. Alí diante só había unha fonte e unha cova medio tapada por herbas, hedras e musgo. Botou a andar cara a casa. Chegou pouco tempo despois. Todos na aldea andaban a buscar por el por-que o seu irmán e os veciños dicían que se perdera. Monchiño marchou di-rectamente para a súa casa e todos o seguiron. A súa nai abrazouno forte, chorando, pero ao velo alí diante del viuno distinto e tranquilo. Ninguén lle preguntou nunca que pasa-ra na fraga. O certo é que pouco des-

pois Monchiño empezou a medrar, as súas pernas deixaron de ser dou paus delgados e en pouco tempo fíxose o neno máis alto e forte de tódolos da súa idade. Medraron todos ata chegaren a facerse homes e mulleres. Néstor deixou de meterse con el e menos des-pois de ter un pequeno accidente na fraga do que nunca falou pero que lle custou un dedo da man cun machado cando ía apañar leña. Néstor tamén deixou de ir a fraga. Monchiño, agora o tío Ramón, foi o home máis alto e forte da súa aldea. E só lle contou isto á súa bisneta, cando xa era moi velliño e as car-nes fuxiran de novo das súas pernas. De mozo coidou da fraga e non permitiu que ninguén es-tragara nada, nin animal nin planta que vivira nela.

©Chuli, abril do 2011

Ilustrado polos nenos e nenas de 5º

A muller estaba quieta. O neno non sabía se o vira, pero estaba moi preto da fonte e el tiña moita sede, moita máis dende que vira á muller. Necesitaba beber daquela fonte. Necesitaba limpar as súas bágoas pola cara coa auga clara que parecía cantar ao saír do manancial.

A modiño moveu un pe, en dirección á fonte e viu que a muller non facía nada, así que acordou dar un par de pasos por ver se reaccionaba. Achegouse así á fon-te e a muller non se moveu. Cando só lle quedaban un par de pasos para poder meter a man baixo o chorro da auga mi-rou de novo para a muller, pero entón viu que non era unha muller, senón as pe-dras que tapadas polo musgo e os fentos

parecían unha figura humana. Monchiño botouse a rir e meteu a man na auga, lavándose ben toda a cara e saciando dunha vez aquela sede tola que lle entrara. Logo de calmala púxo-se a mirar a superficie da auga pensando no parvo que fora por deixarse im-presionar por unhas rochas cando de súpeto: sentiuna. Unha man de dedos longos pousada no seu ombro. A imaxe da muller estaba a carón da súa so-bre a auga. Monchiño non quería mover-se. Pensaba que estaba errado outra vez, pero entón a muller comezou a falar. Non falaba coma o resto das persoas que Monchiño coñecía, senón que semellaba que estaba a cantar. O neno non sabía que linguaxe era a de aquela canción, xa que non era o galego que el coñecía e fa-laba, pero entendía todo o que lle estaba a contar. A meiga sabía do seu enfado, da carraxe que lle daba a actitude de Néstor, da rabia que lle daban aquelas pernas súas tan delgadiñas, sabía ata do medo que estaba sentindo naquel momento. A meiga díxolle que non se volvera a mirala, e que non tivera medo xa que ela non lle ía facer mal ningún. De repente Monchiño deixou de ter medo. Es-

taba seguro de que dicía a verdade. Con aquel seu canto a meiga foille dicin-do ao neno que ela estaba alí para coi-dar da fraga e da auga da fonte, que só mancaba aos ruíns, aos que maltrataban ás árbores, ás plantas, aos animais. Que non lle importaba que recolleran a leña que estaba tirada pero non quería que tiraran ningunha árbore san, nin que en-suciaran a auga.

Breixo

Pablo

Mirian

A muller estaba quieta. O neno non sabía se o vira, pero estaba moi preto da fonte e el tiña moita sede, moita máis dende que vira á muller. Necesitaba beber daquela fonte. Necesitaba limpar as súas bágoas pola cara coa auga clara que parecía cantar ao saír do manancial.

A modiño moveu un pe, en dirección á fonte e viu que a muller non facía nada, así que acordou dar un par de pasos por ver se reaccionaba. Achegouse así á fon-te e a muller non se moveu. Cando só lle quedaban un par de pasos para poder meter a man baixo o chorro da auga mi-rou de novo para a muller, pero entón viu que non era unha muller, senón as pe-dras que tapadas polo musgo e os fentos

parecían unha figura humana. Monchiño botouse a rir e meteu a man na auga, lavándose ben toda a cara e saciando dunha vez aquela sede tola que lle entrara. Logo de calmala púxo-se a mirar a superficie da auga pensando no parvo que fora por deixarse im-presionar por unhas rochas cando de súpeto: sentiuna. Unha man de dedos longos pousada no seu ombro. A imaxe da muller estaba a carón da súa so-bre a auga. Monchiño non quería mover-se. Pensaba que estaba errado outra vez, pero entón a muller comezou a falar. Non falaba coma o resto das persoas que Monchiño coñecía, senón que semellaba que estaba a cantar. O neno non sabía que linguaxe era a de aquela canción, xa que non era o galego que el coñecía e fa-laba, pero entendía todo o que lle estaba a contar. A meiga sabía do seu enfado, da carraxe que lle daba a actitude de Néstor, da rabia que lle daban aquelas pernas súas tan delgadiñas, sabía ata do medo que estaba sentindo naquel momento. A meiga díxolle que non se volvera a mirala, e que non tivera medo xa que ela non lle ía facer mal ningún. De repente Monchiño deixou de ter medo. Es-

taba seguro de que dicía a verdade. Con aquel seu canto a meiga foille dicin-do ao neno que ela estaba alí para coi-dar da fraga e da auga da fonte, que só mancaba aos ruíns, aos que maltrataban ás árbores, ás plantas, aos animais. Que non lle importaba que recolleran a leña que estaba tirada pero non quería que tiraran ningunha árbore san, nin que en-suciaran a auga.

Breixo

Pablo

Mirian

lector@s noviñ@s

lector@s medianiños

Colección Así é vida. Dominique de Sain Mars. Editorial Galaxia. Esta colección está protagonizada polos irmáns Max e Lili. Plantexa situación da vida cotiá e axu-da @s nen@s a reflexionar sobre elas. Neste volumen axúdanos a ser máis ordead@s (sen convertirnos en maniátic@s)

O libro dos cen poemas (Antoloxía da poesía infantil ga-lega) Xosé María Álvarez Cáccamo e Marisa Núñez.

Abecedario de arte. Un paseo por el museo Thyssen. Carlos Reviejo. Editorial S.M.

Os poemas de la gata Flo-renta Pilar Mayoralas. Edicións do Cumio Florenta é unha gata poeta que vive nunha bufarda dende onde ve o mun-do e escribe poemas. Gústalle facer cousas, curiosea polo mercado, olla nas bibliotecas e ao seu maxín dá renda solta.

Plastimágenes. Palabras del mar Editorial Fleurus Diccionario lúdico, ilustra-do con plastilina. Atopare-des animais, actividades na Praia, no porto… A partir de 3 anos.

Unha chea de familias Xosé A. Neira Cruz. Editorial Galaxia

Un libro no que tod@s caben.

BIBL IOTECA

El libro de la regla. Todo lo que temes preguntar (pero tienes que saber). Karen e Jennifer Gravelle. Editorial Medici

Grandes Lector@s

Nosotros los chicos La guía de los preadolescentes Olivier Lhote. Editorial Marenostrum

Colección Las fie-ras Fútbol Club. Joachim Masannek e Jan Birck As aventuras dun grupo de amig@s (e un can), to-liñ@s polo fútbol.

Música e peli

O soño dunha noite de san Xoán. Din as lendas que unha noite ao ano, no San Xoan, os humanos poden acceder ao Mundo Máxico. Baseada na obra de William Shakespeare

Amable Marta Quintana.

Novo traballo da música viguesa, no que mes-tura a harpa céltica e a súa fermosísisma voz.

Cuentos en verso para niños perversos Roald Dahl Os contos clásicos de sempre dende

outro punto de vista...

LETRAS GALEGAS

2011

LOIS PEREIRO

Este ano o día das Letras Galegas adicouse a Lois Pereiro. Nacido en Monforte de Lemos no 1958 e falecido na Coruña no 1996. Foi escri-tor e poeta . Fundador da revista Loia xunto con Antón Patiño, Manuel Rivas e o seu irmán Xosé Manuel Pereiro. Colaborou en revistas como La Naval, Tri-latera e Luces de Galiza. Tamén foi traductor de alemán, francés e inglés de doblaxe de cine can-do viaxou por Ëuropa entre os anos 1983 e 1987. Solo publicou dous poemarios en vida, Poemas 1981/1991 (1992) e Poesía última de amor e enfer-midade (1995). No ano da súa morte saliu á luz Poemas para unha Loia

ANO ASOREY

Os nenos e nenas do terceiro ciclo traballaron o ano Asorey con diversas activi-dades pero a máis destacada é o cartel que elaboraron e exposto xunto cos de outros colexios polos distintos cen-tros. Tamén visitaron en Santia-go distintos monumentos de Asorey.

E Q U I P O

D I N A M.

L I N G Ü Í S T I C A

TRABALLAMOS XUNTOS EN GALEGO

Escribimos verdadeiros

contos de medo no

Samaín e tamén boas

receitas de castañas no

magosto

PARTICIPAMOS NO

CONCURSO DO

LABREGO

CELEBRÁMO-LO

DÍA DA ÁRBORE

FIXEMOS ÚNS M

ARCADORES MOI

BONITOS PARA O DÍA DO LIBRO

TIVEMOS PROFE

CONTACONTOS DO

MAGARIÑOS

TIVEMOS MOMENTOS PARA PASALO MOI

BEN NESTE CURSO

NADAL

DÍA DA PAZ

ENTROIDO