CDMTJ11797

CD

MTJ11797

1. Szumi las 03:24 2. O Barbaro 02:57 3. Konspiracja 03:45 4. Natalia 03:25 5. Może Visa, może stena 03:40 6. Dorota 03:17 7. Warszawskie dzieci 02:56 8. Marsz Śródmieścia 03:43 9. Pałacyk Michla 03:41 10. Marsz Bielan 02:53

11. Sanitariuszka Małgorzatka 03:29 12. Miasto, Stare Miasto 02:50 13. Marsz Żoliborza 01:48 14. Nikt z nas śmierci się nie boi 01:42

Młodzi żołnierze Polski Podziemnej i rozśpiewani powstańcy warszawscy stają przed oczami, gdy słucha się piosenek z kolejnej płyty Teatru Muzycznego Od Czapy. Na czym polega ten fenomen?

Artyści po prostu żyją tym, o czym nam śpiewają. W naturalny sposób dzielą się dziedzictwem bohaterów – raz subtelnie, innym razem krzycząc - są ich szeptem, roztańczoną miłością, ale i głosem z ognia walk, kiedy „nikt z nas śmierci się nie boi.”. Artyści śpiewają, że „w tym jest fason i jest gracja”. I najważniejsza

- siła młodości. Są współczesnym uosobieniem kultury Armii Krajowej.Dziś Teatr zabiera nas w muzyczną podróż po sierpniowej Warszawie ’44. Chodźmy z nimi...

℗ + © 2017 MTJ Wydawca i Dystrybutor: MTJ, ul. Porannej Bryzy 8, 03-284 Warszawa, +48 22 675 28 50info@mtj.pl, www.mtj.pl

Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, wypożyczanie, publiczne odtwarzanie i nadawanie bez zezwolenia

zabronione. ZAiKS/BIEM. Made in EU.

Jarosław Wróblewskiautor biografii gen. Janusza Brochwicz-Lewińskiego pt. „Gryf” /2017/

oraz Henryka „Halicza” Kończykowskiego pt. „Zośkowiec”, uznanej za Książkę Historyczną roku 2014

Sponsorzy: Główny Partner: Patronat Honorowy:

Partnerzy: Patronat medialny: Producent:

1. Szumi las słowa: ps. „Klementyn” - imię i nazwisko nieznane,

muzyka: Andrzej Markowski ps. „Szeliga”, wykonanie: Aleksandra Wiszniewska,

aranżacja: Dariusz Bafeltowski

2. O Barbarosłowa i muzyka: Krzysztof Kamil Baczyński

ps. „Krzysztof”,wykonanie: Arkadiusz Buczkowski,

aranżacja: Dariusz Bafeltowski

O Barbaro, o Barbaro, wśród swych panien wodzisz rej,

chodźże z nami, ze swą wiarą, w boje do dalekich kniej.

Na śniadanie będziem jeść, o Barbaro,

wody dzban i kulek sześć, o Barbaro,

a na obiad wiatru łyk, o Barbaro.

Lecz kupa kamieni w szynkę się zamieni,

kiedy z nami będziesz ty.

O Barbaro, o Barbaro, wkoło ciebie chłopców rój,

lecz ty pójdziesz z naszą wiarą, w naszych sercach pójdziesz w bój.

Trzeba będzie mundur wdziać, o Barbaro,

nocą w łóżku z gliny spać,o Barbaro,

zamiast wanny — wody rów, o Barbaro.

Lecz cóż dla nas znaczy prysznic z kul, kartaczy,

kiedy z nami będziesz znów.

O Barbaro, o Barbaro, w ogień śmiało z nami idź,

bo wesoło z naszą wiarą nawet nosem w piachu ryć.

Na alei leśnej myśmy się spotkali,Hej, spotkaliśmy się na rozstaju dróg.

Na polanie jasnej śmierć żeśmy zrywali, Takeśmy ją rwali jak czerwony głóg.

Szumi las — pachnie las, Niebo dniem — niby len,

A w tę noc — gwiazdy w nas, Ogień z luf — miotany sen.

Kipi krwawy taniec na leśnej polanie, Zwija się jak płomień wzgarda i nasz gniew,

Ogniem pruć i ostrzem żołnierskie kochanie Polsko! Jezus! Maria! Jeden serca śpiew.

Szumi las — pachnie mech, Gorzki smak — pięciu lat,

Buchnąć w strzał — niby w śmiech, Zycie dać jak Miłej kwiat.

Na otwartym polu jeszcze się spotkamy, Jeszcze się spotkamy na ostatni bój,

My szaleństwa pełne serca zawsze mamy, Podłe życie twoje, smutny koniec twój!

Szumi las — pachnie łan,Z koron drzew — niebo mży, Idziem w bój — niby w tan,

Z bronią w garści spełniać sny!

Piosenka powstała jesienią 1943 roku w Warszawie. Rozpowszechniona przez tajne wydawnictwa, śpiewana była na konspiracyjnych koncertach przez samego kompozytora. Popularna w czasie Powstania Warszawskiego jak i w partyzantce.

Jedyna popularna piosenka żołnierska ze słowami Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, dedykowana żonie poety Barbarze. Obydwoje zginęli, walcząc w Powstaniu: Krzysztof – 4 sierpnia w Pałacu Blanka na Placu Teatralnym, Barbara – 1 września w Śródmieściu.

Jest słowo konspiracja, co znaczy, nie wie nikt,Nieziemska to atrakcja, duchowy raczej wikt.

Iluzja i złudzenie? Powietrze, eter, mgła,Lecz w życiu to znaczenie fenomenalne ma.

Bo konspiracja – to konspiracja,Ach, jak to słowo cudnie brzmi,

A swoją drogą w tym też jest racja,Że każdy z nas ma ją we krwi.

Przeciętny konspirator wygląda z grubsza tak:Uprzejmy, miły, grzeczny, szczególnych znaków brak.Gdy chce powiedzieć słowo, ostrożny jest ten gość,Pod szafę wchodzi z głową, czy tam nie siedzi ktoś.

Jest miły, grzeczny, ach, wielki Boże,Nie mówi nigdy brzydkich słów,

Ach, skądże znowu, tak być nie może,Ach, skądże znowu, skądże znów.

Gdy jeden z takich gości zostawić kartę chce,Na której wiadomości wypisał o SP,

Dzień zbiórki i godzina, sto innych rzeczy, ach!To kartkę tę przypina pineską na swych drzwiach.

Dzisiaj nikogo to już nie złości,Nikogo nie ogarnia strach,

Bo gdy najświeższych chcesz wiadomości,U Tadzia znajdziesz je na drzwiach.

Raz jeden konspirator, nazwisko mniejsza z tym,Pozostawiony na noc, rozebrać chciał PM.

Zwolnił spust po kryjomu, w kanapę huknął strzał,A lokatorzy domu – do schronu, jak kto stał.

Dziś wie już o tym cała Warszawa,I każdy gość, i każdy stróż,

Bo jak chcesz strzelać – to grunt jest wprawa,A, że w kanapę – to i cóż?

Ja w konspirację wierzę i mówię, że jest źle,Jak można w dzień w papierze przez miasto nieść KB.

Tu lufy część wystaje, tam znowu kolby pół,Publika aż przystaje, rzecz prosta jest jak stół.

Bo konspiracja – to konspiracja,To jest naszego życia treść

I swoją drogą w tym też jest racja,Żeby w papierze KB nieść.

3. Konspiracja słowa: Jan Rodowicz ps. „Anoda”, muzyka: autor nieznany,

wykonanie: Jan Rozmanowski, aranżacja: Dariusz Bafeltowski

Tekst utworu powstał prawdopodobnie w 1943 lub 1944 roku, w środowisku GS Szarych Szeregów i jest przypisywany Janowi Rodowiczowi ps. „Anoda” /w Powstaniu Warszawskim żołnierzowi harcerskiego Batalionu Zośka, po wojnie więzionemu

w więzieniu na Rakowieckiej i zamordowanemu przez UB/. Jego wszechstronny talent i dowcip były szeroko znane, niewykluczone, że jest również autorem muzyki do utworu.

4. Natalia słowa i muzyka: Wacław Bojarski ps. „Czarnota”,

wykonanie: Arkadiusz Buczkowski, Antonina Święcińska, aranżacja: Romuald Gizdoń

„Natalia” to nie tylko tytuł piosenki, ale i pseudonim Haliny Marczak, narzeczonej autora, której jest ona dedykowana. Chętnie śpiewana była w partyzantce oraz w Powstaniu Warszawskim, którego jednak Wacław Bojarski nie doczekał. Związany z konspiracyjnym pismem

„Sztuka i Naród”, śmiertelnie postrzelony 25 maja 1943 roku, zdążył jeszcze 5 czerwca 1943 r. w szpitalu wziąć ślub z „Natalią”, a obrączki zrobione były z kuli, która go raniła. Halina Marczak-Bojarska walczyła w Powstaniu na Starówce, jako sanitariuszka w batalionie Gozdawa.

Raz Batalion Uderzenia,Kiedy walił poprzez wieś, Wychyliła się z okienka

Panienka, panienkaW piersi twarda, w sercu miękka

l westchnienie ku nim śle.

Więc Batalion Uderzenia, Kiedy walił poprzez wieś,

Śpiewał chórem, śpiewał chórem Na Natalii pięknej cześć:

O, Natalio, o, Natalio!Bez pamięci cię uwielbia nasz batalion.

O, Natalio, o, Natalio!Pachniesz wiatrem, leśnym szumem i konwalią.

O, Natalio, o, Natalio!To się musi skończyć raz -

Wybierz wreszcie kogoś z nas,

O, potraktuj go na serio.l nad wdzięków twych imperium

Zapanować komuś daj!

Panna dłonie załamała: Jak jednemu serce dam,

Gdy się także kocham w reszcie - Ach, wierzcie mi, wierzcie,

W sercu swym batalion zmieszczę, Wszystkim wam całusa dam.

Więc Batalion Uderzenia,Kiedy przeszedł poprzez wieś,Brzmiało echo, brzmiało echo

Na Natalii pięknej cześć:

O, Natalio, o, Natalio...

Może visa, może stena? Może wolisz erkaema? Może colta, tomigana?

Powiedz, moja ukochana.

Jeżeli nie chcesz tej maszynki, Może wolisz filipinki,

Parabelkę lub waltera? Powiedz, luba, bądź mi szczera.

Seria z peemów I pełny gaz,

A potem nic nie mów, Jeszcze nie czas.

Na drodze można łatwo wpaść, I znowu samochód trzeba kraść.

A teraz bez nerwów, Spokojnie, tak,

Posłać im wiązankę Z granatów, ha!

Bo w Ge-eSach Chłopaki są na schwał,

Każdy by miał Tyle, ile chciał,

Na akcję jeżdżą jakby na bal. Mają dryg do całowania,

A do Niemców dziwny żal!

Sądząc po treści piosenki, powstała ona w środowisku Grup Szturmowych w okresie poprzedzającym Powstanie Warszawskie. Autor słów pozostaje nieznany, w utworze wykorzystano melodię popularnej wówczas czeskiej piosenki — polki „Rosamunde”.

5. Może visa, może stena słowa: autor nieznany, muzyka: Jaromir Vejvoda,

wykonanie: Krzysztof Rękawek, Klara Płatek, aranżacja: Dariusz Bafeltowski

Kiedy drogą szła piechota, To z uśmiechem swym Dorota

Otworzyła ścieżaj wrota, W pierwszej czwórce poszła w świat.

I jak stoi gdzieś w żołnierskiej Starodawnej tej piosence, To dziewczęce swoje serce

W Agrikoli dała nam.

Bo Dorota roześmiana Ma dla wszystkich jasny wzrok,

Przed Dorotą rozkochana Wiara daje równy krok.

Przed Dorotą, przed Dorotą

Baczność i na prawo patrz! A gdy skinie główką złotą,

W piekło, w ogień za nią skacz!

Agrikoli stromą drogą, Oko w oko stając z wrogiem,

Dziś szeregi idą młode, By Ojczyźnie służyć krwią.

Od pomnika króla Jana Idzie nasza wiara szara,

Śpiewa w wieczór, śpiewa z rana O Dorocie piosnkę swą.

Bo Dorota roześmiana...

„Dorota” to kryptonim jednej z klas Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty Szarych Szeregów „Agricola”, w której szkolił się autor piosenki. Powstała wiosną 1944 r. i kolportowana wśród harcerzy Szarych Szeregów z miejsca stała się bardzo popularna,

poszła na powstańcze barykady, a potem towarzyszyła Powstańcom w obozach jenieckich.

6. Dorotasłowa i muzyka: Jerzy Dargiel ps. „Henryk”

wykonanie: Małgorzata Przybysz, aranżacja: Dariusz Bafeltowski

7. Warszawskie dziecisłowa: Stanisław Ryszard Dobrowolski ps.„Goliat”, muzyka: Andrzej Panufnik,

wykonanie: Teatr Od Czapy, aranżacja: Dariusz Bafeltowski

Nie złamie wolnych żadna klęska,nie strwoży śmiałych krwawy trud,pójdziemy razem do zwycięstwa,

gdy ramię wramię stanie lud.Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój,

za każdy kamień Twój, Stolico, damy krew!Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój,

gdy padnie rozkaz Twój, poniesiem wrogom gniew!Powiśle, Wola i Mokotów,ulica każda, każdy dom —

gdy padnie pierwszy strzał, bądź gotów,jak w ręku Boga złoty grom.

Warszawskie dzieci, pójdziemy wbój...Od piły, dłuta, młota, kielni —

Stolico, synów swoich sław,że stoją wraz przy Tobie wierni

na straży Twych żelaznych praw.Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój...

Poległym chwała, wolność żywym,niech płynie w niebo dumny śpiew.

Wierzymy, że nam Sprawiedliwyodpłaci za przelaną krew.

Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój...

Napisany w lipcu 1944 r. utwór miał być sztandarową pieśnią powstańczą, dlatego starano się spopularyzować go wśród żołnierzy Okręgu Warszawskiego AK. W dniu wybuchu Powstania pieśń utrwalono na płycie, z zamiarem nadawania w programie konspiracyjnej radiostacji

„Błyskawica”, wydano ulotkę zawierającą tekst i nuty. Utwór stał się symbolem Powstania Warszawskiego.

8. Marsz Śródmieściasłowa: Eugeniusz Żytomirski ps. „Czarny” i Zbigniew Krukowski ps. „Korwin”, muzyka: Zbigniew Krukowski ps. „Korwin”

wykonanie: Karolina Kozłowska, aranżacja: Dariusz Bafeltowski, Dariusz Budkiewicz

I znów walczy dzielna Stolica, Znów ją spowił pożogi dym,

I na krwią zbroczonych ulicach Znów wolności rozbrzmiewa hymn...

Choć mundury nie zdobią nam ramion, Choć nie każdy z nas nawet ma broń,

Ale ludność Warszawy jest z nami, Każdy Polak podaje nam dłoń.

Bo my, walcząca Warszawa, Złączona ofiarą krwi...

Nasz cel to wolność i sława, Potęga przyszłych dni.

Nieznane jest nam słowo „trwoga”, Nie uśpi nas podstępny wróg... Kto żyw, ten z nami na wroga,

Tak nam dopomóż Bóg!

Dziś stajemy znów do raportu, Oświadczamy: Będziemy się bić,

Za pięć lat terroru i tortur, Za miliony niewinnych żyć...

Za Palmiry, Wawer, Oświęcim,Niechaj dziś o tym wie cały świat, Każdy chętnie swe życie poświęci,

Matka, siostra, czy ojciec, czy brat... Bo my, walcząca Warszawa...

Pierwsza pieśń Powstania Warszawskiego, napisana i skomponowana w Śródmieściu, 4 sierpnia 1944 r., na fali entuzjazmu pierwszych dni walki. Zbigniew Krukowski, „Korwin”, wraz z Eugeniuszem Żytomirskim, „Czarnym”,

ułożyli przy pianinie tekst do zaimprowizowanej przez „Korwina” melodii.

Pałacyk Michla, Żytnia, Wola, bronią jej chłopcy od „Parasola”,

choć na „Tygrysy” mają visy - to warszawiaki, fajne chłopaki - są!

Czuwaj wiaro i wytężaj słuch, pręż swój młody duch, pracując za dwóch!

Czuwaj wiaro i wytężaj słuch, pręż swój młody duch jak stal!

Każdy chłopaczek chce być ranny... sanitariuszki - morowe panny,

i gdy cię kula trafi jaka, poprosisz pannę da ci buziaka - hej!

Czuwaj wiaro…

Z tyłu za linią dekowniki*, Intendentura*, różne umrzyki*,

gotują zupę, czarną kawę –i tym sposobem walczą za sprawę - hej!

Czuwaj wiaro... Za to dowództwo jest morowe,

Bo w pierwszej linii nadstawia głowę, A najmorowszy z przełożonych,

To jest nasz „Miecio” w kółko golony - hej!

Czuwaj wiaro...

Wiara się bije, wiara śpiewa, szkopy się złoszczą, krew ich zalewa,

różnych sposobów się imają, co chwila „szafę” nam posuwają - hej!

Czuwaj wiaro...

Lecz na nic „szafy” i granaty, i za każdym razem dostają baty. I co dzień się przybliża chwila,

że zwyciężymy! I do cywila - hej!

Czuwaj wiaro...

9. Pałacyk Michlasłowa: Józef Szczepański ps. „Ziutek”,

muzyka: Jarosław Stiastny, wykonanie: Piotr Ochnik, Krzysztof Żochowski, Małgorzata Wasilewska, Karolina Kozłowska, Arkadiusz Buczkowski, Sławomir Giska,

aranżacja: Dariusz Bafeltowski10. Marsz Bielan

słowa: autor nieznany, muzyka: na motywach fr. pieśni „Madelon”,

wykonanie: Ewa Rudnik, Sławomir Giska, Krzysztof O. Żochowski, Piotr Ochnik aranżacja: Dariusz Budkiewicz, Romuald Gizdoń

Kiedy dzień ciężki sączy smutek w krew, Gdy naokoło w łunach stoi świat,

Czujemy w sercach jutra rześki wiew, Czujemy w barkach moc do rwania krat.

Dzień wolności niedaleki,

Mimo krwi i mimo łez! Spróbujcie przymknąć powieki, Nieszczęść wnet dojrzycie kres!

Już jest bliski kres, Smutków naszych kres,

Więc uśmiechnij się, Bo w życiu dosyć łez.

Tu na Bielanach zawsze jest wesoło,

Choć Niemiec grozi śmiercią w dzień i w noc, Chociaż pociski rwą się naokoło,

Humor nasz — to jest nasza moc!

Więc jeśliś smutny, nie pochylaj czoła, Przyjdź do nas dziś, a pryśnie smutku cień! Słyszycie? Już nas jasna przyszłość woła.

Zwycięstwo tuż! Smutek precz!

Idzie dzień!

Najbardziej znana powstańcza piosenka ze słowami Józefa „Ziutka” Szczepańskiego, napisana przez niego w nocy z 4 na 5 sierpnia, podczas wieczornicy oddziału „Parasola” w obronionym przez Powstańców „Pałacyku Michla”, czyli willi przy młynie Michlera, ul. Wolska 40. Dziś w tym miejscu stoi pamiątkowy kamień, umieszczony staraniem m.in. gen. Janusza Brochwicz-Lewińskiego

ps. „Gryf”, dowódcy obrony Pałacyku Michla.

Jest to jedna z niewielu pieśni, które ocalały. Autora słów nie znamy, muzyka oparta jest na motywach francuskiej pieśni „Madelon”.

11. Sanitariuszka Małgorzatkasłowa: Mirosław Jezierski ps. „Karnisz”, muzyka: Jan Markowski ps. „Krzysztof”

wykonanie: Sławomir Giska, aranżacja: Dariusz Bafeltowski, Dariusz Budkiewicz

Przed akcją była skromną panną,Mieszkała gdzieś w Alei Róż,

Miała mieszkanko z dużą wanną,Pieska pinczerka, no i już.I pantofelki na koturnachI to i owo, względnie, lub,

Trochę przekorna i czupurnaI tylko „Mewa”, albo „Klub”.

Na plażę biegła wczesnym rankiem,Aby opalić wierzch i spód,Dzisiaj opala się junakiem

I razem z nami wcina miód.

Sanitariuszka „Małgorzatka”To najpiękniejsza jaką znam,Na pierwszej linii do ostatka

Promienny uśmiech niesie nam.A gdy nadarzy ci się gratka,

Że cię postrzelą w prawy but,To cię opatrzy „Małgorzatka”

Słodsza niż przydziałowy miód.

Ta „Małgorzatka” to unikat;Gdym na Pilicką dzisiaj wpadł

Czytała głośno komunikat,A w dali głucho walił piat.

Tak jakoś dziwnie się złożyło,Że choć nie miałem żadnych szans.Niespodziewanie przyszła miłość,

Jak amunicja do pe-panc.Idylla trwałaby do końca,

Lecz jeden szczegół zgubił mnie,Dziś z innym chodzi po Odyńca,

Bo on ma stena, a ja nie.

Sanitariuszko „Małgorzatko”,Jakże twe serce zdobyć mam,

Choć sprawa wcale nie jest gładka,Już jeden sposób dobry znam:Od „Wróbla” dziś pożyczę visaI gdy zapadnie ciemny mrok,Pójdę na szosę po „tygrysa” –

U stóp Małgosi złożę go!

Piosenka powstała na początku września 1944 na Mokotowie. Kompozytor Jan Markowski. chciał w ten sposób wyrazić podziękowanie sanitariuszce, która zaopiekowała się nim, gdy został ranny w czasie eksplozji pocisku rakietowego. Sanitariuszką tą była właśnie „Małgorzatka” –

Janina Załęska z 1 kompanii pułku „Baszta”. Przed wybuchem powstania mieszkała przy Alei Róż.Tekst napisał stale współpracujący z kompozytorem Mirosław Jezierski ps. „Karnisz”.

Piosenka jest podziękowaniem dla wszystkich sanitariuszek odważnie niosacych pomoc rannym w powstaniu.

12. Miasto, Stare Miasto słowa: autor nieznany, muzyka: Adam Kowalski,

wykonanie: Teatr Od Czapy, aranżacja: Dariusz Bafeltowski

Miasto, Stare Miasto, Wiernie ciebie będziem strzec,

Mamy rozkaz cię utrzymać, Albo w gruzach, w gruzach twoich lec,

Albo w gruzach z honorem lec...

13. Marsz Żoliborza słowa: Bronisław Lewandowski ps. „Zbyszek”,

muzyka: Stanisław Latwis na podstawie „Marsza Kosynierów”, wykonanie: Weronika Kowalska,

aranżacja: Marcel Baliński, Weronika Kowalska

W bój przeciw nam rzucili tysiąc sztukasów, Lotniczych asów, sto „Tygrysów”, sto „Tygrysów”,

Krzyczą, że myśmy dzicy bandyci z lasów, Nie wiedzą szkopy jaką mamy broń.

Bo nasz obronny wał mocniejszy jest od skał, A nasze serca twardsze są od stali ich najcięższych dział.

Bez hełmów nasza skroń, lecz pęknie pocisk oń, Bo nasza wola to jest najwspanialsza polska broń.

Cóż stąd, że w naszej AK brak cekaemów, No i peemów, karabinów, karabinów?

Cóż stąd, że chleb nasz suchy, bez żadnych dżemów? Cóż stąd, że w butach naszych pełno jest dziur?

Bo nasz obronny wał...

A gdy pobudka zagra o bladym świcie, Na śmierć i życie w bój pójdziemy, w bój pójdziemy,

Światu oznajmim pieśnią i dzwonów biciem, Że w boju tym zwyciężymy!

Bo nasz obronny wał...

14. Nikt z nas śmierci się nie boisłowa: autor nieznany, muzyka: Dariusz Bafeltowski,

wykonanie: Teatr Od Czapy, aranżacja: Dariusz Bafeltowski

Nikt z nas śmierci się nie boi,Nikt nie zadrży, nie.

My nie, my nie,My nigdy nie poddamy się.

Tra, la, la…

Najsłynniejsza piosenka, napisana około 7 sierpnia na Żoliborzu, do melodii zaczerpniętej z przedwojennego „Marsza Lotników” (melodię tę opracował por. pil. Stanisław Latwis, na podstawie „Marsza Kosynierów” z 1794 r.).

Piosenkę śpiewano chętnie w Zgrupowaniu Żaglowiec, którym dowodził ppłk. Mieczysław Niedzielski „Żywiciel”.

Piosenka śpiewana na powstańczej Starówce w sierpniu 1944 r., napisana przez nieznanych autorów do melodii zapożyczonej ze znanej przedwojennej piosenki „Morze, nasze morze”. Jej motyw wykorzystał zespół Lao Che

w słynnym utworze Stare Miasto.

Fragment piosenki żołnierzy plutonu „Alek” z kompanii „Rudy” Batalionu „Zośka”,

autor słów nieznany, nie wiadomo również, na jaką melodię była śpiewana w Powstaniu.

OPOWIEŚĆ ‘44 to kolejny projekt Fundacji Sztafeta i Teatru Od Czapy, związany z Powstaniem Warszawskim. Piosenki Powstańcze w kolejności ich powstawania już same w sobie tworzą opowieść, a jeśli uzupełnić to jeszcze o wspomnienia Powstańców – to czyż można sobie wymarzyć lepszą muzyczną lekcję żywej historii?

Fundacja Sztafeta dziękuje wszystkim, dzięki którym ten projekt wkroczył w fazę realizacji, czego owocem jest pierwsza płyta powstańczego tryptyku pt. „W bój pójdziemy”, która oddaje entuzjazm przygotowań do walki i pierwszych powstańczych dni.

Bardzo dziękujemy Patronowi Honorowemu, Panu Mariuszowi Błaszczakowi, Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji, Partnerom projektu: Muzeum Powstania Warszawskiego, Grupie Historycznej Zgrupowanie Radosław, Fundacji Polskiego Państwa Podziemnego i Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich; Sponsorom, dzięki mecenatowi których płyta się ukazuje: PGNiG i Fundacji Reduta PWPW. Dziękujemy wszystkim współpracownikom i ludziom życzliwym, dzięki których pracy i uwagom projekt nabrał życia. Wykonawcy dziękują swoim Rodzinom i Przyjaciołom.

A wszyscy wdzięczni jesteśmy szczególnie Powstańcom Warszawskim! Opowieść ‘44 jest dla Was, o Was i dzięki Wam! Nasze podziękowania składamy symbolicznie na ręce Pana Jakuba Nowakowskiego, walczącego w Batalionie „Zośka”, który zechciał być Ambasadorem naszego projektu, śpiewać z nami na koncertach, tak jak na pamiętnym „To my walcząca Warszawa”, w ulewnym deszczu na dziedzińcu PASTy, który zgodził się opowiadać o tym, jak było... Usłyszymy Jego głos w następnych odsłonach naszego projektu.

Zapraszamy na koncerty, do słuchania płyty i wspólnego śpiewania!Anna Żochowska

Kontakt w sprawie koncertów:darek.budkiewicz@gmail.com

Kontakt z Fundacją Sztafeta: fundacja.sztafeta@onet.pl; +48 691442362

Zdjęcia archiwalne ze zbiorów Muzeum Powstania WarszawskiegoZdjęcia Teatru Od Czapy – Biały Wilk Fotografia, Sosnowiec 26.09.2016

Opisy: Anna Żochowska na podstawie „Mojego Śpiewnika Powstańczego”/MPW 2016/oraz Cyfrowej Biblioteki Polskiej Piosenki

Wokaliści:Teatr Muzyczny Od Czapy w składzie: Arkadiusz Buczkowski, Łucja Figacz, Sławomir Giska, Karolina Kozłowska, Piotr Ochnik, Klara Płatek, Małgorzata Przybysz, Krzysztof Rękawek, Ewa Rudnik, Antonina Święcińska, Małgorzata Wasilewska, Aleksandra Wiszniewska, Krzysztof O. Żochowski. Gościnnie: Weronika Kowalska, Jan Rozmanowski

Muzycy: Dariusz Bafeltowski - gitara elektryczna, klasyczna i akustyczna, mandolina, ukulele, loopyDariusz Budkiewicz – gitara basowaJulian Czaporowski – akordeonMarta Sobczak – instrumenty klawiszowe,Marcel Baliński – fortepian (Marsz Żoliborza)Przemysław Pacan - perkusjaAutor projektu: Anna ŻochowskaProdukcja muzyczna: Dariusz BudkiewiczRealizacja, mix i mastering: Rafał NowakNagrano kwiecień - czerwiec 2017 w S-tone Studio, Sosnowiecoraz Aleksander Talkowski Studio Kraków /Marsz Żoliborza/

℗ + © 2017 MTJCDMTJ11797

www.mtj.pl

Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie, wypożyczanie, publiczne odtwarzanie i nadawanie bez zezwolenia

zabronione. ZAiKS/BIEM. Made in EU.

biała apla