Nasim en de schaduw

"Ewa sahbi", hoorde ik achter mij, ik draaide me om en werd ruw bij mijn kraag gegrepen. Voor mijstonden Brahim en Kamal. Kamal had mij vast en keek mij met een strakke agressieve blik aan.Brahim haalde een grote zwarte aansteker of iets te voorschijn, ik kon niet goed oordelenwat voor voorwerp het was. Toen zag ik het! Hij schoof zijn duim een cm op en "KLING", er schoot een lemmet uit, het was een stiletto! Mijn hart begon te bonken en ik voelde dat mijn spieren lichte stuiptrekkingen begonnen te maken, de adrenaline stoof door mijn lichaam. Wat willen die twee van mij!?

Mijn brein begon te ratelen en begon naar herinneringen te zoeken in mijn geheugen. Wat was het waar deze twee jongens mij nu voor pakken!? Er schoot mij maar niks te binnen en voor ik het wist stond Brahim naast Kamal met zijn voorhoofd tegen het mijne. Mijn ogen waren helemaal open gesperd, mijn lippen hielden automatisch een centimeter ruimte zodat ik meteen kon reageren op een vraag. Brahiem's ogen werden alsmaar groter en groter en het voelde alsof ik gehypnotiseerd werd. Voor een tel was het alsof ik droomde, alsof hij recht in mijn ziel staarde en ik in de zijne ook al zag ik niks anders dan vernietiging in het diepst van zijn ogen. Een hevig dreunende pijn in mijn lever bracht mij terug naar de realiteit en verloste mij van zijn hypnose. Was ik gestoken? Had hij zijn mes mijn zij in geperst? Waarom verwonden zij mij? Heb ik wat fout gedaan..? Voorover gebogen steunend met mijn hoofd en knien in de aarde drukte ik mijn handen in mijn zij. Mijn gehele lichaam spande zich samen om de pijn het hoofd te bieden. Ik keek naar mijn trillende handen en tot mijn verbazing waren zij niet rood gekleurd. Ik spande mijn buikspieren zo hard ik kon maar de pijn in mijn lever was niet te verdragen.

Met moeite trok ik mijn gelaat omhoog, vanaf de viezigheid op de grond tot de gezichten van mijn belagers. Ik zag Kamal lachen met een sadistische blik. Brahim keek met een neerbuigende en intimideerde blik op mij neer. "Als je maar bang bent! Hahaha"; lachte Kamal."Laat dit een lesje voor je zijn, je bent nieuw hier in de buurt en op school! Ik zou je maar gedeisd houden anders vang je de volgende keer wat anders dan een knie". Dus dat was wat de pijn veroorzaakte ik was niet gestoken maar had een volle knie op mijn lever gekregen. Brahim liet een aantal woorden zonder emotie vallen:"Het is dat we respect hebben voor je broer anders was de engel des doods vandaag voor jouw gekomen...". Brahim stopte zijn mes in zijn zak en trok zijn ogen af van de mijne en liep weg, Kamal volgde twee seconde later nadat hij mij diep in mijn ogen keek. Gelukkig hadden zijn ogen geen hypnotische werkingen. Mijn gezicht en haren waren vies van de grond waarop ik leunde van toen ik mijn handen naar de pijnscheut trok.

"Mijn broer...", dacht ik hardop, "Waarom ziet iedereen mij gelijk als een zwakkeling naast mijn broer! Ik werd boos ik kon dit niet pikken! Omdat zij mij een makkelijke prooi vinden, uit respect voor mijn broer laten ze mij leven.. ben ik zo zielig!? Ben ik dan echt een nietsnut! Ik trok mijn bovenlichaam overeind terwijl ik op mijn knien bleef rusten, mijn handen drukkend in mijn maag. Mijn kwelling duurde maar voor even, ik wist dat dit wel zo'n beetje de manier was waarop ik altijd behandeld ben en waar ik altijd mee behandeld zal worden. Mijn minderwaardigheidscomplex was weer in plaats. De pijn werd verdraagbaar en ik stond op.

Ik keek naar de bomen om mij heen, de wind danste sierlijk met hen en had de leiding van de dans.De dag begon zijn plaats over te leveren aan de nacht. Een waarlijk schouwspel werd aan mij gepresenteerd, even vergat ik wat 3 minuten geleden gebeurd was en ik genoot van de natuur. Ik verging mijn weg richting huis, steken van pijn schoten in en uit mijn zij. Thuis aangekomenhing ik mijn jas op en liep rustig de woon kamer binnen en groette mijn moeder en mijn zus Meryem. Ik probeerde mij normaal te gedragen alleen had ik veel moeite met zitten en opstaan.Mijn zuster ging naast mij aan het uiteinde van de bank liggen en legde haar voeten op mijn schoot.Zij probeerde mij altijd te irriteren maar toch kon ik het goed met haar vinden, ze was een lieve meid. Ik duwde haar voeten van me af ;Oprotten! zei ik gerriteerd, ze lachte alleen. Mijn moeder wilde niks hebben van ruzie in het huis liet ze merken door een streng gebaar en oogcontact te maken met mij.

Moeizaam stond ik op en liep richting de de trap;Roep me maar als het eten klaar is.Waarop mijn moeder antwoordde dat het klaar was. Meryem lachte. Met een zucht liep ik de keuken in om mijn handen te wassen. Mijn moeder liep richting de trap en schreeuwde:Reduan eten. Ze kreeg geen reactie. Meryem vertelde haar dat hij langer bleef trainen voor zijn opkomende wedstrijd. Het was opmerkelijk stil aan tafel, we aten el hadas(linzensoep). Mijn zus begon bij mijn kant van de schotel te eten, ik keek haar aan en ze glimlachte. Ik denk dat ze de ongemakkelijkestilte welke was komen opzetten wilde verbreken.

Zo hoe was je dag Nasim?;vroeg mijn moeder mij. Zoals gewoonlijk maakte ik haar wijs dat ik een geweldig goeie dag achter de rug had. Hoe kon ik haar vertellen dat ik vernederd was.Ik reikte naar het brood aan de andere kant van de tafel en toen schoot de pijn er weer in.Ik plofte weer terug op mijn stoel en trok een pijnlijk gezicht. Meryem en mijn moeder keken elkaaraan en richtte toen weer hun blikken op mij. Wat is er met jouw aan de hand!?; vroeg mijn moeder bezorgd. Ik vertelde haar dat er tijdens gym een hockeybal de lucht ingeslagen werd en dat deze in mijn zij belande. Ze werd boos en zei dat niemand aan mij mocht zitten, ze moest eens weten wat er echt gebeurd was. Meryem keek mij rustig aan alsof ze wist wat er echt aan de hand was.

Na het eten ging ik naar mijn kamer en plofte neer in mijn bureaustoel. Ik was vermoeid en staarde met mijn handen in mijn nek richting het plafond. Ik vind het heerlijk om tot rust te komen in mijn kamer, ik voel me er veilig. Ik gaapte en greep naar mijn scheikunde leerboek. De volgende dag had ik een toets, het stelde niet veel voor maar ik wilde nog even de puntjes op de i zetten. Nadat ik alle stof doorgenomen had gooide ik het boek mijn bed op. Er werd op de deur geklopt, Meryem stak haar hoofd door de deuropening;Nasiiiim, ik kom even binnen hoor, zei ze op een warme maar bijna sarcastische toon. Ik keek haar aan en ze ging op mijn bed zitten, zo hoe bevalt het je in ons nieuwe huis? Ik vertelde haar dat ik het een mooi huis vond en dat het wat groter is dan ons vorige.

Je liegt, ik keek Meryem verontwaardigd aan. Hoe bedoel je ik lieg? Waarom zou ik hier over liegen?, Je loog aan tafel Nasim, over wat er vandaag met je gebeurd is. Je hoeft mij de waarheid niet te vertellen maar ik wil je slechts vragen niet in de problemen te raken. Het verlies van vader ligt nog diep in het hart van onze lieve moeder. Ik keek haar aan en zei dat ze moest oprotten, ze glimlachte naar me, stond op en verliet de kamer. Hoe durft ze, ik en problemen veroorzaken? Ze heeft geen flauw benul van wat er vandaag echt gebeurd is. De manier waarmee ze reageerde toen ik haar vertelde op te rotten maakt me nog bozer. Ik greep naar mijn scheikunde boek en smeet het tegen de muur. Ik besloot maar naar bed te gaan, ik had geen zin meer in deze dag.

Ik kon moeilijk in slaap vallen, ik lag op mijn rug met mijn handen op mijn buik naar het plafond te staren. Ik dacht na over hoe mijn volgende dag eruit zal zien. De dag zou beginnen met een gevecht om de douche met Meryem, ik glimlachte met het beeld in mijn hoofd van een kibbelende en manipulerende zus. De reis richting school zou weer moeizaam verlopen,Eerst 15 minuten lopen richting de bushalte, ik zou het park weer moeten doorkruisen. Ik vroeg me af of ik Kamal en Brahim weer zou tegen komen. Daarna 25 minuten in de bus door de stad, vervolgens overstappen op de tram welke er 10 minuten over deed mij zo dicht mogelijk bij school af te zetten. Eenmaal uitgestapt was mijn school 3 minuten looptijd van mij verwijderd. Bijna een uur deed ik erover maar ik mag eigenlijk niet klagen, ik ken ook mensen welke 2 uur nodig hebben hun school te bereiken.

Mijn schooldag zou saai worden volgens het rooster. Beginnend met 2 uur wiskunde gevolgd door 2 uur Nederlands en daarna een uur scheikunde. Nadat de pauze om half 1 voorbij zou zijn zou ik een tussen uur hebben en dan de dag sluiten met een uurtje geschiedenis. Gelukkig heb ik geen les met.., fluisterde ik. Met een frustrerend gezicht en een handgebaar sloeg ik de gedachte van me af en maakte ik mijn zin niet af. Ik nam een diepe ademhaling en probeerde rust in mijn hoofd te krijgen. Terwijl ik zo lag naar het plafond te staren leek het alsof ik vormen begon te zien. Ik zag vlekken welke overal in veranderden van cirkels tot mensjes. Waren het schaduwen? Lichtvlekken? Het kon me eigenlijk niet zo veel schelen, het zag er mooi uit.

Ik herinnerde mij een verhaal welke een klasgenote van mijn vorige school mij ooit verteld had. Als je te lang op je rug slaapt met je gezicht richting het plafond zal de boogie man voor je komen. Wat een flauwe kul dacht ik, laat hem maar komen wie weet is hij een goeie gesprekspartner. Op dat moment hoorde ik zware voetstappen nee hoeven de trap op denderen. De adrenaline knalde voor de 2de keer deze dag mijn lichaam door. Ik besefte niet wat er gebeurde zou ik zodra in mijn eigen huis vermoord worden door een menselijk gedrocht uit Marokkaanse fabeltjes? Mijn lichaam verstijfde en met een bevroren blik hield ik mijn ogen nauwlettend op de deur gericht. De stampende voetstappen hadden de hal bereikt en doofde meteen alsof het monster mijn geur diep in snoof om de juiste deur te kiezen waar ik me achter bevond.

Ik voelde een koude rilling door mijn ruggengraat als bliksem schieten, alsof een geest zich angstig aan mij vast klampte. Het was dood stil, zelfs het tikken van de tak van de boom welke voor mijn raam stond maakte geen geluid. Ik kon de stilte horen, een innerlijk geruis was alles dat ik kon horen, het was vast mijn stromende bloed. Hij kan het vast ook horen vanaf de hal. Het bleef stil, ik was nog steeds verstijfd van angst. Voor 10 seconden lang werd er geen actie ondernomen vanaf de andere kant van de deur.

En toen hoorde ik een windvlaag door de kier aan de onderkant van mijn deur komen, het geluid was dat als van een jammerende ziel. Ik voelde kou mijn kamer binnen dringen vanaf de richting waar ik op geconcentreerd was. Mijn hart stond stil, hij wist nu in welke kamer ik me bevindt! De deurklink werd met volle kracht naar beneden gezwaaid. Door de kracht schoot de deur van het scharnier en viel langzaam open tot er een redelijke kier was ontstaan. Alleen al van het geluid welke veroorzaakt werd door de kracht die op de deurklink werd gezet leek het alsof mijn slokdarm in elkaar gedrukt werd.

Ik keek met uilogen naar de kier, ik zag niks. Ik begon in het diepst van mijn ziel te hopen dat dit een zieke grap was. Er verstreken een aantal secondes en toen wist ik het zeker, dit is mijn einde. Een diepe koude lucht werd uitgeademd en passeerde de kier. Ik kon horen dat de demon nog 1 laatste keer mijn geur diep in snoof om zeker te zijn dat hij de juiste persoon had. Weer hoorde ik even niks en toen ademde hij een hoop kille zichtbare lucht uit welke de kier zelfs iets deed verbreden. Een zeer korte maar harde bonk op de deur liet deze met matige snelheid open slaan.

De houten sluier tussen mij en het beest werd opgeheven. Ik aanschouwde pure onheil, pure schaduw, pure haat en tegelijkertijd pure kalmte. Het geluid was weer terug, ik hoorde het tikken van de tak op mijn raam weer, ik hoorde de wind buiten weer woelen en het innerlijk geruis was verdwenen alleen mijn hartslag hoorde en voelde ik niet meer, alsof mijn ziel uit alle macht probeerde mijn lichaam te verlaten bij het aanzien van dit schepsel. De boogie man stond voor zo ver ik kon zien iets gebogen zodat zijn gigantisch grote en lompe kop het plafond niet raakte. Hij had een menselijke vorm maar deed mij in niks aan een mens denken. Een donkere schaduw over mantelde hem en maakte het moeilijk hem goed te zien. In totale duisternis was hij gehuld. Hij staarde naar mij, en ik staarde terug.

Ik concentreerde me op de plek waar zijn ogen moesten zitten, opeens zag ik 2 scherp openstaande rode lichten welke hun zicht door mijn ogen penetreerde, dwars door mijn overlevingsinstinct rechtstreeks mijn tere ziel in. Ik voelde me als een neergeslagen hert, gebroken wachtend op de dood welke de rond mij omsingelende wolven mij zouden geven. Ik kon niks, er zat geen wil meer in mij, ik accepteerde de dood. Ik zou niet tegen stribbelen en mijn hoofd bieden om afgerukt te worden.

Als een beul stapte hij naar binnen en het leek alsof de kamer van hem was. Alle hoeken en gaten werden gevuld met duisternis. Hij liep met langzaam dreunende stappen tot het midden van de kamer. Hij slaakte een langzame grove ademhaling en kon deze zelfs voelen in mijn bed. Terwijl mijn laatste secondes voorbij tikte hoorde ik een kokhalzend geluid, alsof iemands luchtpijp verbrijzeld was en deze persoon uit alle macht nog probeerde te ademen. Ik probeerde de richting af te leiden waar het geluid vandaan kwam, mijn oren vertelden mijn ogen naar het monster zijn linker arm te kijken. Ik concentreerde me zo goed ik kon en het lukte me door de dikke schaduw heen te kijken, tot mijn schrik zag ik dat hij een bebloede schedel vast had in zijn reuzen klauw!

Toen ik nog beter keek zag ik dat hij het afgehakte hoofd van Brahim vast had! Ondanks dat het slechts een hoofd was bleek er nog leven in te zitten. Het maakte oog contact met mij, ik verloor het helemaal. Het hoofd van Brahim begon te spreken:Naaasiiim, help me. Help me mijn fam..ilie te redden.. ik smeek het je!. Jammerde hij terwijl het leek alsof hij bijna geen lucht had om deze woorden herkenbaar over te brengen. Ik wilde antwoord geven maar het lukte mij niet, elke vezel in mijn lichaam was gevuld met diepe angst. Naseeeeem, heeeelp me. Klonk het opnieuw, dikke tranen rolde over het gezicht van Brahim's hoofd.

Er klonk een luide diepe ademhaling en daarna onderaards gegrom, meteen vestigde ik mijn aandacht weer op het beest dat Brahims hoofd vast had. Ik zag iets in beweging komen, Toen ik beter keek heef hij zijn andere arm en al dat ik kon zien was een weerspiegeling van metaal, de schaduw was te dik om te oordelen wat het was. Met 2 agressieve stappen had hij mijn bed bereikt en duwde zijn enorme linker vuist op mijn borst terwijl hij Brahim's hoofd nog vast had. Mijn borstkas werd fijn gedrukt, Ik hoorde Brahim schreeuwenREN! JE MOET VLUCHTEN!. Toen zag ik ze weer, de rode helle ogen van de demon. Hij begon meer druk uit te oefenen op mijn lichaam en perste zijn ogen samen alsof hij aan een marteling begon. Ik probeerde een kreet uit te slaan van de pijn maar het lukte niet.

Zijn rechter arm werd nog hoger opgeheven tot deze het plafond raakte en ik een hoge tik hoorde. Opnieuw zag ik een weerspiegeling van metaal en dit keer kon ik zien dat het de vorm van een klauw had. Weldra zou mijn hoofd worden toegevoegd aan de collectie van de boogie man. Met mijn handen duwde ik tegen zijn enorme vuist welke mijn borstkas haast uit elkaar deed klappen, tevergeefs slaagde ik er niet in mijzelf te bevrijden. Ik keek naar de klauw welke boven mijn strot hing, ik sloot mijn ogen en accepteerde mijn lot.

Voor 5 seconden voelde en hoorde ik niks, ik deed mijn ogen weer open en het monster was verdwenen, mijn lichaam was weer vrij. Ik keek mijn kamer rond en zag dat de dikke mistige duisternis verdwenen was. Ik was helemaal bezweet, ik had hoofdpijn en mijn handen trilde hevig. Mijn ademhaling was luid en krampachtig. Waar is hij heen?, zei ik hardop met een trillende stem. De adrenaline was nog steeds aanwezig in mijn lichaam.

Nasim?, Werd er vanaf de hal geroepen. Opnieuw was ik gefocussed op de deur, wat is er toch allemaal gaande? Ben ik soms gedrogeerd? De deur klink klonk opnieuw, deze keer werd hij langzaam en rustig naar beneden getrokken en de deur werd voorzichtig opengeduwd en maakte een kraak geluid. Ik gaf een schrik reactie, een kort hoog geluid slaakte ik uit tijdens mijn uitademing.Het gezicht van Meryem verscheen door de deuropening, ze keek met grote verbaasde ogen naar mij en ik naar haar. Toen viel ze door de opening van de deur en schoot in de slappe lach.Hahahahaha! Wejooo hahaha dat geluid dat je maakte! Je bent bang voor mij hahahaa!Wacht maar als ik dit aan mijn vriendinnen op school vertel hahaha!. Met een gezicht alsof ik zojuist getuige was geweest van een geestverschijning keek ik haar verbaasd aan. Ze stopte met lachen en kreeg een serieuze expressie in haar gezicht. Ze zag dat ik trilde en doorweekt was van het zweet.

Wat is er aan de hand!? Vroeg Meryem, ze liep naar me toe en bleef voor mij staan terwijl ze met verbaasde ogen naar mij keek. Ik.. ik ben zojuist.. dood gegaan, maar ik ben hier nog.. Ik staarde met een roerige blik voor mij uit. Waar heb je het in vredesnaam over? Je bent springlevend! Heb je een nachtmerrie gehad? Ik keek haar aan en vertelde dat wat ik zojuist mee gemaakt had geen nachtmerrie was, dat ik alles in de realiteit ervaren had en niet in een droom. wat heb je mee gemaakt?!, Ik kreeg een bezoek, van de boogie man... hij kwam mijn hoofd halen. De boogie man? De boogie man!, schreeuwde ze uit. Meryem was gefascineerd door volks literatuur en verhalen waarin monsters kleine kinderen bezoeken, verhalen verzonnen door ouders zodat hun kinderen lief waren want anders zou hij langskomen. Ze klonk bijna jaloers.

Ooit had ze me verteld over de boogie man, het legendarische monster heeft in elk deel van de wereld een andere omschrijving. Meestal word er verteld dat hij mannelijk is, soms vrouwelijk en soms beiden. In de midden westerse staten van Amerika krast hij op het raam als teken dat hij komt, in het Pacifisch noord westen(Noord-Amerika) komt hij in de vorm van groene mist. In andere landen verstopt hij zich onder het bed of in de kast en komt te voorschijn wanneer de kinderen gaan slapen. Hij komt niet zomaar, hij brengt zijn slachtoffers altijd een bezoek voor een bepaalde reden, bijvoorbeeld werd er ooit verteld dat hij zou komen als kinderen teveel op hun duimen zouden zuigen. In mijn geval was het dus als ik op mijn rug zou slapen alhoewel Meryem dit nooit vermeld heeft als aansporing voor de boogie man om te komen, misschien moest ze toch maar is beter de mythologie van haar geboorte land analyseren.

Waarom.. heeft hij mij niet vermoord dan..? Stamelde ik, Omdat je geen kind meer bent!Je ziet er wel uit als een kind, maar je was te oud en dus liet hij je in leven! Ik keek haar aan en was al iets bedaard, ze zag dat ik het niet leuk vond dat ze met mijn bijna doodervaring spotte. Voorover gebogen streek ik met mijn handen door mijn haren, het was zo echt.. hoe kan dit Meryem? Ze genoot van mijn toestand, een normaal familie lid zou zich over je ontfermen nadat ze je geshockeerd in je kamer vinden. Soms dacht ik dat ze iets weg had van een psychopaat, hoe kun je nou sowieso van dit soort verhalen een kick krijgen? Toen bedacht ik me iets! Als hij alleen kinderen te grazen neemt waarom had hij dan het afgehakte hoofd van Brahim vast!? Meryem zag dat ik een nieuwe ingeving had, ze keek me aan en gaapte, Iedereen heeft weleens een slechte droom, ga maar lekker slapen Nasim. Ze draaide zich om verliet mijn kamer. Ik keek naar mijn handen welke gestopt waren met trillen en voelde dat ik een droge keel had. Ik besloot naar de douche te gaan voor een slok water. Ik liep de hal door en greep de hendel van de badkamer deur en opende hem. ik drukte op de lichtschakelaar en werd eraan herinnert dat Reduan de lamp nog zou repareren. Het licht bleef uit, gelukkig straalde de maan en de lantaarnpalen buiten voldoende licht door het douche raampje naar binnen om mijn mond en handen richting de kraan te kunnen navigeren. De straal water welke uit de monding van de kraan verscheen toen ik deze opendraaide gaf een glinsterende weerspiegeling in het duister. Met dat mijn lippen het water raakte werd de deur geopend. Salaam alaikum ben je nog wakker? Het is laat vriend, je hebt morgen toch school? Mijn broer Reduan stond in de deuropening met zijn sporttas hangend over zijn rechterschouder. Euh ja, ik kon niet slapen.. ik had een slechte droom.., antwoordde ik, ik had geen zin in details te treden. Mmh oke, ik ga naar bed., antwoordde mijn broer. Met dat hij de deur sloot vroeg ik hem naar het repareren van de lamp, hij zei dat dat van het weekend wel komt. Ik hoorde hem door de gang lopen, ik vroeg me af of hij wel eens doodsangst ervaren heeft sinds hij zich altijd kil gedroeg.

Opnieuw draaide ik de kraan open en dronk van het stromende water waarna ik mijn mondafveegde met me hand. Met een geleste dorst en vermoeide ogen stapte ik de douche uit.Ik keek de hal rond en voor het eerst zag ik eigenlijk pas wat voor rust de muren uitstraalde. Ze waren bekleed met een beige kleurige behang. De metalen deurposten waren witgeverfd, de deuren zelf hadden een wat donker witte kleur. De trap richting zolder en richting de begane vloer waren met dezelfde kleur geverfd als de deuren, verder waren zij bekleed met een mooi herfst bruin kleurend tapijt op elke treden op het gebied waar je je voeten plaatst. De relingen langs de trap hadden bijna dezelfde kleur als de trap bekleding. Er hing een warme en veilige sfeer in huis voelde ik. Misschien wel omdat iedereen van ons kleine gezinnetje eindelijk thuis was.

Reduan had een eigen huis hier in de buurt, hij had beloofd deze week bij ons te verblijven om er voor mijn moeder te zijn hoe alhoewel hij volgens mij vandaag niet aanwezig was. Ik liep naar mijn kamer en met een gaap opende ik de deur. Ik voelde de vermoeidheid toenemen, ik kroop mijn bed in en voelde een zee van warme energie over mij heen vallen en ik viel in een diepe slaap. De volgende morgen werd ik op harde wijze gewekt om half 7 door mijn wekkertrrrrriiiiiiiing!!!. Met een zwaai trok ik mijn deken van me af en gooide mijn bovenlichaam overeind en had er meteen spijt van dat ik dat had gedaan. Een stekende pijn schoot mij zij in. Niks is zo erg om met pijn op te staan, ik dacht dat ik van de pijn af was, gister nacht voelde ik niks meer. Terwijl ik op mijn rechter hand leunde en met me linker in mijn zij drukte voelde ik de pijn weer weg trekken.

Ik had een ouderwetse opwind wekker, met een hoop krijsende herrie wordt je wakker. In ieder geval beter dan die digitale wekkers met hun bwreep! bwreep! Bwreep!, een meer haat opwekkend geluid dan dat kon ik me niet inbeelden in de tijd dat ik er nog 1 gebruikte. Ik stapte uit bed en liep richting de deur, met het horen van het openslaan van Meryem's kamer deur werd mijn wil om zorgeloos van een douche te kunnen genieten geactiveerd. Ik sloeg mijn deur open en zag Meryem tegen over me staan, haar kapsel zag er niet uit maar zij deelde die gedachte vast ook jegens mij. Ze keek me aan en wist dat ons ochtend ritueel begonnen was. Met boze ogen trok ze haar onderlip op waardoor haar bovenlip mee ging. Ik kreeg automatisch dezelfde expressie in mijn gezicht. We stormde op de badkamer deur af terwijl we elkaar worstelend probeerde te laten struikelen. No way! Ik ga als eerst douchen! Meisjes eerst! Schreeuwde Meryem, Jij bent geen meisje!, antwoordde ik, ze keek fel uit haar ogen en met platte hand sloeg ze in mijn zij. Ik liet haar meteen los en spande mijn buikspieren, ze greep de hendel en trok hem naar beneden. Ik wilde nog niet opgeven en met stekende pijn in mijn lichaam greep ik haar arm. Ze deed een stap naar binnen en probeerde zich te bevrijden op dat moment werden ik en mijn zus vast gegrepen en bij de douche vandaan gesmeten. Redouan hupelde sarcastisch en lachend de douche in en draaide hem op slot. Wanneer 2 honden vechten om een been, loopt het 3e ermee heen Hoorde we Reduan lachend roepen.

Nadat Reduan klaar was met douchen glipte Meryem de badkamer binnen. Terwijl ik op mijn beurt wachtte was het alsof ik me in een herinnering bevond, het was lang geleden dat ik dit gevoel in de ochtend ervaarde. Ik voelde me echt thuis ondanks dat ik er pas 2 weken woonde, ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Toen passeerde Brahim en Kamal mijn gedachtegang, Ik moet me maar niet al te thuis gaan voelen, voor ik het weet heb ik weer een aanvaring met die 2.., mompelde ik zachtjes terwijl ik rustig voor me uit staarde. Mijn gedachtegang ging verder met slechts Brahim in mijn hoofd. Ik dacht aan gisteravond, de geluiden, de sfeer, de kou, zelfs de rood gloeiende helle ogen stonden op mijn netvlies gebrand. Nu mijn hoofd helder was kon ik nuchter denken, ik wist dat wat ik vannacht gezien had 100% zeker nep was maar toch vertelde mijn brein mij iets anders. De stem van een jammerende en schreeuwde Brahim spookte door mijn hoofd Je moet mijn familie redden!. Ik begreep er niks van. Waarom moest ik zijn familie redden? Waren zij in gevaar? Waarom vroeg hij me in een droom, nee nachtmerrie in diepe wanhoop om hulp terwijl hij me op dezelfde dag nog met de dood bedreigd had. En hij was een levende dode in mijn droom, misschien was dit een weerspiegeling van zijn ondoorgrondelijke bewustzijn in de echte wereld, ik heb geen flauw benul.

Ik hoorde de deur van de badkamer openen en sluiten. Eindelijk kon ik van een douche genieten, ik keek op de klok en het was al iets over 7. pfff ik had beter alvast kunnen gaan etenin de tijd dat ik wachtte tot de douche vrij was, zei ik hardop nadat ik op mijn horloge keek. Ik nam een korte douche en kleedde mij om. Eenmaal beneden aangekomen om kwart over 7 at en dronk ik zo snel ik kon. Mijn moeder had thee gezet en zat op de bank Vanwaar die haast Nasim?Kom rustig bij mij zitten thee drinken, zei mijn moeder glimlachendIk heb geen tijd sorry yemma, ze knikte begrijpend terwijl ze haar thee vast had in haar handen en ze liet rusten op haar knien. Ik pakte mijn jas, liep op mijn moeder af, pakte haar rechter hand en gaf er een kus op. Met haast trok ik mijn schoenen aan en verliet het huis. Ik hoopte dat ik de bus zou halen, in hoog temporennend deed ik er 5 minuten over. Toen ik het park doorkruiste had ik geen moment aan een mogelijke confrontatie gedacht. Ondanks dat ik gerend had miste ik de bus, in de verte zag ik hem verdwijnen. Terwijl ik op adem kwam keek ik naar het bord waar de bus tijden op stonden, over 15 minuten kwam de volgende.

Ik leunde tegen een hekje wat naast het bushokje gevestigd was. Naast mij stond een wat oudere Chinese meneer met een klein rond brilletje en een koffertje welke hij onder zijn rechterarm klemde. Op de zitting van het bushokje zaten 2 meiden te kletsen, ik kon horen dat ze aan het roddelen waren. Vanuit mijn linker ooghoek zag ik iemand komen aan lopen, ik keek niet op. Toen deze persoon mij passeerde zag ik het gezicht van Kamal! Ik wist niet goed hoe ik me moest gedragen. Nauwlettend hield ik hem in de gaten, het viel mij op dat hij er bijzonder afgezonderd uitzag. Hij ging aan de andere kant van het bushokje staan. Ik was gespannen en hoopte dat de bus snel zou komen, wellicht negeerde hij mij omdat er dit keer getuigen zouden zijn. Zonder een gevoel van schaamte schaterde de meisjes het uit van het lachenHahahahahaaha! Zei die dat!!??, wat kon ik me hieraan ergeren zeg. Alleen op dat moment steeg mijn irritatie gehalte niet, Kamal was de enige waar ik me op concentreerde.

De Chinese meneer naast mij pakte een sigaret en vroeg mij of ik een vuurtje had, ik rookte niet en kon hem dus niet van dienst zijn. Nadat ik nee knikte ging hij met dezelfde vraag richting Kamal en sloeg hij de meisjes over, Neem me niet kwalijk, heeft u een vuurtje meneer?, zei de man met een bescheiden accent. Kamal reikte naar zijn binnenzak en hield vervolgens een vlammetje onder de tip van de sigaret. De man inhaleerde en blies 3 tellen later een waas van blauwe rook uit, hij bedankte Kamal en draaide zich om en nam nog een trek. Ik keek op mijn horloge, de bus had er nu toch wel moeten zijn. Een van de meiden stond brutaal op en liep op de meneer af, HEE Meneer, mag ik een trekje? De man keek haar vragend aan alsof hij even geen Nederlands meer kon verstaan en liep van haar weg. Denk je dat je zomaar zo tegen mij kan doen of zo Jackie Chan? Ik werd boos van haar gedrag en keek met een strak gezicht haar richting in.Ik wilde zeggen dat ze normaal moest doen, dat ze asociaal was. Even bleef ik afwachten op de reactie van de meneer welke het schreeuwende meisje totaal negeerden. Op dat moment stapte Kamal op haar af en greep haar rechter pols. Blijkbaar weet je nog niet dat wij dat niet accepteren in deze wijk! Je moet je gedeisd houden anders kom je in de problemen begrepen!, zei Kamal meteen zeer dreigende stem. Het meisje draaide zich om en sloeg Kamal in zijn gezicht. Blijf met je tengels van me af kut Marokkaan! Haar vriendin op het bankje sloeg geschrokken haar handen voor haar mond. Kamal kreeg een gekke blik in zijn ogen alsof de klap hem getriggerd had. Hij kreeg een grijns en balde een vuist.

Ik deed een stap naar vorenKamal stop!, zei ik alsof het een bevel was. Hij draaide zijn hoofd mijn richting in en keek mij aan met een blik welke mij vertelde dat ik me niet met andermans zaken moest bemoeien. Hij vestigde zijn blik weer op het meisje en greep haar strot met zijn linker hand, ik kon zien dat ze moeilijk adem kreeg. Met haar 2 handen pakte ze Kamal's linker pols vast. Ik moest wat doen, ze kon elk moment Kamal zijn rechter vuist in haar gezicht geslingerd krijgen. Het geluid van een groot voertuig klonk, de bus kwam eraan. Tot mijn verbazing liet Kamal haar los, Je bent mijn vuisten niet waard maar je bent niet uit de problemen! Wacht maar, ik zal een gestoord wijf op je afsturen wie maar al te graag haar woede kwijt wilt. Het meisje zakte snikkend naar de grond, haar vriendin snelde toe en ontfermde zich over haar.

De Chinese meneer gooide zijn peuk op de grond en trapte hem uit, hij liep naar de plek waar de bus zou stoppen en ging naast Kamal staan. Hij gedroeg zich alsof zijn zintuigen hem niet genformeerd hadden over de zojuist geschiedde confrontatie. Kamal Staarde voor zich uit en schonk totaal geen aandacht aan het meisje, mij of de man naast hem. De bus stopte naast het platform en maakte een sissend geluid terwijl de lucht uit de schokbrekers ontsnapte en het frame omlaag kwam. Ik liep richting de ingang van de bus en wachtte. De deur ging open en Kamal stapte naar binnen en checkte in, vervolgens stapte de Chinese man naar binnen en daarna ik. Na in gecheckt te hebben ging ik in het midden van de bus aan het raam zitten. Ik keek naar buiten en zag de meisjes, ze zaten nog steeds op de grond, ze stapte niet in. Een gevoel van medelijden drong mijn hart binnen, het was een droevig beeld maar op hetzelfde moment verbande ik dat gevoel weer. Kamal had haar niet geslagen, slechts wijs gemaakt dat wat ze deed niet goed was ook al deed hij dat op een slechte manier. Iedereen in de bus keek naar de meisjes maar niemand deed iets. De deur van de bus sloot en de buschauffeur begon te rijden.

Het was een ongemakkelijke rit, Kamal zat ergens achter mij en ik wist dat hij me in de gaten hield, althans dat voelde ik. Na een zeer lange periode van 25 minuten stopte de bus bij de halte waar ik moest uitstappen. Ik stond op en verliet de bus, Kamal stapte ook uit. Noch Kamal noch Brahim had sinds de eerste dag dat ik naar school ging dezelfde route als mij genomen, was het misschien dat ik ze door stom geluk nooit was tegen gekomen? Ik was gespannen en probeerde me klaar te maken voor een mogelijke 2de aanvaring met Kamal. Het was druk bij de tram halte, over 3 minuten zou de tram arriveren. Ik liep rechtstreeks richting het bushokje, draaide me om en leunde tegen het glas. Ik zag dat Kamal weer afgezonderd was, hij zat weer in zijn eigen wereldje en was mij vergeten, ik snapte er niks van. Er kwam een auto aanrijden en hij stopte bij de tramhalte, het was er zo druk dat ik hem slecht zag, hij kwam vast iemand afzetten of ophalen. Kamal liep op de auto af en stapte in, dat had ik niet verwacht maar wat een opluchting. De gespannen sfeer welke was komen opzetten sinds het moment dat ik hem zag bij de halte waar ik instapte was samen met hem verdwenen.

Toen de auto wegreed kwam de tram eraan, de korte reis die volgde was rust gevend. Bij mijn uiteindelijke halte stapte ik uit en liep rustig richting school, ik was ongeveer 10 minuten te laat. Ik zou toch de les niet meer ingelaten worden, mensen haasten zich altijd ook al weten ze dat het tevergeefs is, mijn vader had mij iets anders geleerd. Wanneer het onvermijdelijke in zicht is kan je beter genieten van het moment dat je nog hebt in plaats van het aan stress te besteden. Zoals verwacht liet mijn docent wiskunde mij er niet in. Ik ging rustig in de aula zitten wachten tot het 2de lesuur aanbrak. Toen er nog 10 minuten resteerde zag ik Kamal binnen komen wandelen. Ik keek hem niet rechtstreeks aan maar hield hem vanuit mijn ooghoeken in de gaten. Hij liep door en negeerde me, hij leek nu nog meer afgezonderd, hij oogde triest. Normaal zou hij schreeuwend en lachend met Brahim en nog wat andere door de aula marcheren. Zelfs als hij alleen was straalde hijzelfvertrouwen en dominantie uit terwijl toen ik hem zo zag lopen daar geen sporen van waren.Met een sombere uitstraling liep hij richting het trappenhuis. Ik keek hem na en zag hem door de deuropening verdwijnen.

Een aantal minuten nadat ik Kamal gezien had klonk de schoolbel, tegelijkertijd werden alle deuren van de klaslokalen geopend en kwam het geluid voort van een drukke menigte. Chaos vulde de aula, ik hield van rust en stilte en was niet echt op deze drukte gesteld. De studenten strompeldedoor de gangen, door de aula en door de trappenhuizen. Ik stond op en mengde mij in de stroom en verging mijn weg richting mijn wiskunde les.

De dag verging langzaam en saai. De lessen leken zo langzaam voorbij te gaan dat je zou denken dat wanneer je bij zee een kommetje van je handen zou maken en deze met water vult en vervolgens wacht tot het water verdampt is, dat er minder tijd zou verstrijken. De les Nederlands zorgde ervoor dat mijn hand lam werd, ik werd gek van het schrijven. 2 les uren lang niks anders dan pennen en nog eens pennen! De lerares had blijkbaar weinig zin les te geven en gaf ons dus een 2 uur durende opdracht. Na de pauze had ik een tussen uur, ik zag het niet zitten om weer een uur in de aula te blijven. Ik besloot naar het winkelcentrum te gaan welke zich bij school in de buurt bevond om de tijd te doden. Nadat ik wat eten en drinken gekocht had ging ik weer terug naar school. Geschiedenis was gelukkig mijn laatste les, toen het voorbij was was ik eindelijk verlost van school.

Voor ik weer richting huis zou gaan, ging ik nog even snel naar de wc. Ik opende een hokje en ging naar binnen. Met dat ik hem sloot hoorde ik dat er iemand het toilet binnen liep gevolgd door nog een persoon. Luister dan we moeten wel opschieten ik wil echt niet te laat komen, dit is belangrijk voor mij. Ik herkende deze stem en wist van wie hij was alleen wist ik niet hoe deze persoon heette. Het was n van de vrienden van Kamal en Brahim. De andere persoon gaf geen antwoord en trad het hokje naast mij binnen. De persoon die bleef wachten sloeg een zucht uit. Wat is er met jou aan de hand? Je doet al de hele dag zo raar, vroeg hij.Laat mij rustig pissen! Zo meteen gaan weg ja. Het was de stem van Kamal! Ik had nog geen geluid gemaakt en vroeg me af of ze wisten dat ik hier zat. Hadden ze mij gezien toen ik de wc binnen ging? Zagen ze de deur van mijn hokje sluiten? Konden ze mijn schoenen zien? In geen geval wilde ik in dezelfde situatie terecht komen als gister met nu slechts Brahim die vervangen werd door n van hun vrienden.

Ik besloot geen geluid te maken en te wachtten tot ze vertrokken zouden zijn. Ik hoorde Kamal plassen en terwijl hij dat deed gorgelde hij een rochel omhoog. Ik hoorde hem in de wc pot spugen, gadverdamme wat een varken dacht ik bij mezelf. Nadat hij doorgetrokken had verliet hij zijn hokje en begon zijn handen te wassen. Ewa wat is er met jou aan de hand man, en waar is Brahim? Kamal negeerde hem weer en sloot de kraan. Ik ben gewoon moe meer niet, en ik weet niet waar Brahim is ik ben ze vriendje niet. Wollahte jij weet waar hij is! Ik ben jullie vriend toch? Mag ik het niet weten? Wat is er aan de hand? Kamal slaakte een diep zucht. Okay Said je hebt gelijk, wat ik je nu ga vertellen moet je op je hart dragen en niet op je tong begrepen. Said is dus zijn naam dacht ik bij mezelf.Ja natuurlijk, antwoordde Said 8 jaar geleden is Brahim's familie overleden, nee ik zeg het verkeerd ze waren vermoord. ik schrok van deze woorden en luisterde aandachtig mee.Vermoord? Wat? Door wie dan? Vroeg Said geschrokken.

De moordenaar is nooit gepakt. Brahim is de enige ooggetuige, volgens hem was het geen man maar een duivel gehuld in schaduw, een gedrocht over manteld door duisternis. Vandaag is de dag dat hij hun dood herdenkt, de dag dat zij stierven. Na deze woorden gehoord te hebben leek het alsof mijn ziel uit mijn lichaam trad. Opnieuw voelde het alsof mijn slokdarm verbrijzeld werd. Ik voelde een rilling over mijn rug trekken alsof er een onderkoelde hand krampachtig over mijn rug heen kraste richting mijn nek. Ik begon te trillen en een angst aan jagende, nee een ziel verpulverende gedachte betrad mijn hoofd. Was het monster dat mij bezocht had geen illusie...? Was het dan geen droom? Had hij mij echt getracht te onthoofden..? Ik keek naar mijn handen en voelde mij opnieuw gehypnotiseerd.

Er volgde 10 seconde stilte. Terwijl de waanzin in mij begon neer te slaan hoorde ik Said lachen. Hahaha je had mij echt man, wollah ik schrok kapot erg. Dat was echt een goeie, je de hele dag zo gedragen zodat de spanning opbouwt en dan wachten tot ik toehap. Kamal slaakte een zucht Ik vertel jou een zeer duister en uiterst pijnlijk geheim en jij denkt dat ik een grap maak. Dit is echt gebeurd, en zorg ervoor dat je tong je belofte niet breekt. Brahim zal het niet op prijs stellen. Ik hoorde dat kamal richting de uitgang van het toilet liep. Wat? Is dit serieus dan? Vertel me er meer over. Hoe kan het dat jij het weet en ik niet?, zei Said met ongeloof in zijn stem. Het is oneerbiedig er verder over te praten, je weet meer dan dat Brahim wil dat je weet. Kom we moesten toch opschieten zei je. Ze verlieten het toilet zonder nog een woord te wisselen.

Ik dwong mijzelf te bedaren, mijn hartslag was hoog gerezen en mijn zicht was wazig.Oke rusig, rustig Nasim, Fluisterde ik tegen mezelf met gesloten ogen. Denk na, denk logisch na. Dit is onmogelijk, zoek naar iets wat dat kan bevestigen. Ik snoof een grote hoeveelheid zuurstof naar binnen en de vieze geur van urine was als een klap in mijn gezicht welke mij wakker schudde. Als een draak spuwde ik de lucht uit mijn neus. Ik liep het hokje uit en keek mezelf aan in de spiegel.Mijn zicht was minder wazig geworden. Ik opende de kraan en greep naar de straal water en wreef wat van het ijskoude water in mijn gezicht en snoof de rest in mijn neus. Ik keek mezelf nog een keer aan en voelde me wakker geschud hoe alwel mijn hart nog in mijn keel bonkte.

Later op die dag toen ik eenmaal thuis was gekomen kreeg ik het niet meer uit mijn hoofd. Ik dacht de hele tijd aan Brahim, ik had vragen, zo veel vragen dat ik hoofdpijn kreeg. Ik lag op mijn bed en staarde opnieuw naar het plafond. Nog steeds was het voor mij niet te bevatten waarom dit gebeurde en wat het doel er van was. Hoe kan ik Brahim's familie helpen als zij al jaren dood waren en waarom werd ik bezocht? Het leek me logischer als Kamal gister in een levende hel terecht was gekomen en niet ik aangezien voor zo ver ik wist Kamal en Brahim als 2 broers altijd samen waren. De vragen welke in mijn hoofd spookte maakte de drang naar antwoorden in mijn mij vuriger. Ik staarde met open ogen naar het plafond en wilde nu een antwoord. Ik wachtte tot hij weer zou komen. Dit keer zou ik te weten komen hoe of wat. Ik zou het monster en Brahim met vragen bestoken mochten zij opnieuw in mijn kamer verschijnen. Met dat ik dat deed werd ik gevuld door een angst voor het onbekende dat sterker was dan mijn wil naar antwoorden en ik wende mijn ogen af van het plafond en ging rechtop zitten. Ik zuchtte diep,Hoe kan ik zo dom zijn. Wat als ik straks opnieuw bezoek krijg, wie weet overleef ik het niet nog een keer, fluisterde ik terwijl ik met mijn rechterhand in mijn gezicht wreef.

Ik stond op en liep naar het raam, het was nog licht. Ik draaide mijn hoofd en keek op mijn wekker, 16:12 was het. Waarschijnlijk als ik dit 's nachts gedaan had zou ik pas echt spijt gekregen hebben. Mijn gedachtegang dwaalde af naar mensen die geesten oproepen. Ik keek naar mijn bed, zou ik er ook 1 zijn als ik zo lang naar het plafond staar? Ik had wel zojuist de intentie om weer in een onrealistisch lugubere situatie te komen. Een tegenstrijdig gevoel kwam omhoog.Nee natuurlijk niet! Geesten bestaan niet eens, het was gewoon een enge droom meer niet!, zei ik hardop in de hoop dat het onheilspellende gevoel dat ik had zou verdwijnen. Opnieuw dacht ik na om een aanwijzing te vinden welke zou duiden op het bewijs dat het een droom was. Toen schoot me wat te binnen! Ik was de enige die zijn stormloop op de trap gehoord heeft! Meryem dacht ik! Mijn moeder! Ik moet ze vragen of hun vannacht niks gehoord hebben.

Met goede hoop in mijn stemming liep ik richting de deuropening van mijn kamer. Ik opende de deur en zag Meryem op hetzelfde moment als mij de deur openen van haar kamer terwijl ze een telefoon tegen haar linker oor drukte. Dit was de 2de keer vandaag dat we precies tegelijkertijd onze deuren opende. Ze had een tas om haar arm en kon daarom niet gemakkelijk haar deur sluiten. Ze zakte lichtelijk door haar knien zodat haar tas niet van haar arm zou glijden terwijl ze de deur sloot. Ze keek me met glinsterende oogjes aan terwijl ik de persoon aan de andere kant van de lijn hoorde spreken. Geluidloos vormde haar lippen het woord hallo en met een glimlach wende ze haar ogen van mij af en liep richting de trap. Ik kon nooit goed vertellen of de warme vriendelijkheid die ze uitstraalde nep of echt was, maar ik kende haar. Ze houd van sarcasme en overdreven vriendelijkheid.

Meryem. Ze draaide zich om en met een lichtelijk gergerde gezichtsuitdrukking vormde haar lippen dit keer geluidloos wat wil je?Het gaat om gisternacht, ik wil je wat vragen, fluisterde ik.Sanae wacht even, iemand wilt iets vragen.Gisternacht had ik toch die droom, nou ik..,Ja dat klopt! , onderbrak ze me. Ik vertelde het net tegen Sanae maar ze kon er niet om lachen, blijkbaar weet ze niet wat echte humor is haha.,Echt wel, ik heb wel humor hoor!Klonk er door Meryem's telefoon.Ja ja, ik maakte maar een grap, wacht even. Ze keek me aan en wachtte tot ik mijn verhaal zou doen. Nadat ik mijn vraag gesteld had kreeg ik te horen dat ze de hele avond wakker was geweest en dat ze pas was gaan slapen nadat ze mijn kamer bezocht had.Het enige geluid dat ik hoorde was jouw piep stemmetje toen ik je kamerdeur opende,zei ze spottend.Ik heb het je al eerder gezegd, het was maar een droom Nasim.Ik was blij met haar antwoord, dit betekent dat er wetenschappelijk gezien zich niks in mijn huis bevond. Meryem verging haar weg naar beneden terwijl ze met haar vriendin Sanae aan de telefoon bleef kletsen. Ik liep achter haar aan om mijn moeder met dezelfde vraag te confronteren.

Meryem liep de hal in en ik hoorde dat ze haar jas en schoenen aan trok.Doeg! Ik ben weg, schreeuwde ze door het huis heen. Vanuit de keuken riep mijn moeder haar gedag. Ik liep naar de keuken toe en daar zat mijn moeder net zo als ik haar had achter gelaten vanochtend alleen was ze nu slechts van plaats veranderd. Ze zat aan het tafeltje welke we in de keuken hadden staan, er lag een dienblad op met een goud kleurige theepot en een aantal glazen. Slechts 1 van de glazen was gevuld met thee.Zo Nasim is je huiswerk af?. School was in de ogen van veel moeders de belangrijkste bezigheid van hun kind, zo ook mijn moeder.Nog niet, straks maak ik het af. Ik wil je eigenlijk wat vragen,vroeg ik.Wat vragen? Dan moet je eerst een glaasje thee drinken met mij. Ik nam plaats en mijn moeder schonk een glaasje thee voor mij in. Wat had ik dit gemist zeg eigenlijk, nadat mijn vader overleed was alles zo snel gegaan alsof de tijd in een stroomversnelling was geraakt. Er waren geen pauzes, geen momenten om op adem te komen, geen tijden om je ogen te sluiten en je situatie te overdenken. Van het ene zwembad in het andere gegooid, zo ook met de verhuizing. Ik leef maar zonder de keerpunten in mijn leven te laten bezinken. Als kind keek je altijd uit naar de dingen die komen zouden, je verjaardag, je overgang naar het volgende leerjaar, je diploma. Wanneer je eenmaal volwassen bent en je het leven maar op je laat afkomen en aanneemt wat je pad kruist gaat alles heel snel. De tijd lijkt sneller te gaan wanneer je niet meer naar een bepaalde datum uitkijkt. Ondanks dat ik nog maar 19 ben merk ik het nu al.

Zo jongen van me, wat wilde je me vragen?. Ik stelde haar dezelfde vraag welke ik mijn zus gesteld had. Wat? Ik heb niks gehoord hoor, wat heb je gehoord dan?,vroeg ze mij als antwoord op mijn vraag.Nee ik dacht dat ik wat hoorde vallen beneden maar ik heb me vergist denk ik, zei ikEr lag niks op de grond toen ik vanochtend beneden kwam. Ik vertelde haar dat Reduan misschien wat had laten vallen toen hij thuis kwam maar het daarna weer op zijn plaats gezet had. Ik nam een slok van mijn thee en ik voelde me zo fijn bij mijn moeder aan tafel dat het hele onheilspellende gevoel dat ik had verdwenen was. Ik weet niet of het kwam omdat ook mijn moeder mij met haar antwoord gerust gesteld had of omdat ik me weer echt een kind voelde dat van de liefde van zijn moeder genoot. Heb je nog pijn eigenlijk?,Huh pijn? Ooh mijn zij, nee nu je het zegt ik heb geen pijn meer. Het voelt nog niet helemaal goed maar ik heb bijna geen last meer. Mijn moeder glimlachte blij en vroeg mij of ik honger had, glimlachend knikte ik ja. Ze opende de oven en een heerlijke geur verspreidde zich door het huis. Ze haalde 2 verrukkelijk uitziende kippen uit de oven en verplaatste ze vanuit de plaat waarin ze gebraden waren naar een groot bord. Terwijl ze de kip klaar maakte inhaleerde ik de heerlijke geur.

Nadat ik genoten had van een heerlijke maaltijd en ik mijn handen gewassen had ging de deurbel. Ik ga wel kijken,zei ik tegen mijn moeder en liep naar de voordeur toe. Door het gerimpelde glas welke het zicht naar buiten vervaagde kon ik een persoon zien met een donkere jas aan. Ik trok de deur open en met dat ik de persoon voor mij aanschouwde schoten al mijn haren recht overeind. Voor mij stond Brahim. Voor slechts een milliseconde gleed er een gedachte mijn hoofd door dat ik opnieuw een illusie aanschouwde. Ik kreeg het gevoel dat ik mijn balans verloor ook al was dat niet het geval, mijn warme veilige gevoel werd zo hard uit mij gezogen door het aanzicht van Brahim dat het leek alsof ik buiten mezelf trad. Met mijn hart in me keel keek ik hem aan. Wat wilt hij van mij? Is het dan toch een droom? Ik keek hem geschrokken en strak aan en wachtte tot hij actie ondernam.

Brahim's blik zag er in de eerste seconde dat ik hem zag vermoeid uit maar met dat hij door had wie er voor hem stond schrok hij zelf ook. Zijn ogen wenden zich snel naar het naar het huis nummer welke gevestigd was naast de deur en daarna weer naar mij. Hij had een brief en een cd bij zich, hij wilde wat zeggen maar zei toen niks. Zijn ogen sloegen naar de grond alsof het beschamend was de deur geopend zien worden door een slachtoffer van je. Kwam hij soms voor Meryem? Was dat een liefdesbrief!? Mooi niet dat dat door gaat! Als het moet vecht ik zelfs met hem, hij blijft uit de buurt van mij zus. Mijn vader vertelde mij vlak voor hij stierf dat ik mijn familie met mijn leven moest beschermen en dat zou ik doen ook, een slecht persoon als hem moet ik weg houden van haar.

Ik was gevraagd dit af te leveren op dit adres, het is voor je broer. Hij deed een stap naar voren en drukte de cd en de brief in mijn handen. Hij draaide zich om en liep weg van mij. Wat heeft hij mij zojuist gegeven? Wat voor zaken heeft hij met mijn broer? Wat staat er op de cd en wat staat er in de brief, hij zei dat iemand hem opdracht gegeven had het te bezorgen wat waarschijnlijk betekent dat hij niet weet wat er op staat. Hij liep mijn tuin uit en met elke stap waarmee hij zich verder van mij verwijderde wilde ik hem met vragen bestoken. De spanning was te groot om een gok te wagen, het zou zelfs zeer moeilijk zijn een vraag hier over te stellen mocht hij een vriend zijn geweest. Ik bleef hem nakijken terwijl het gevoel om zijn naam te roepen sterker werd. De vragen binnen in mij galmde als maar luider en luider.Wat is er met je familie gebeurd? Waarom word ik daarbij betrokken? Vertel me over de dader! Weet je of de dader nog actief is? En zo had ik nog tientallen vragen. Achteraf bedacht ik me dat het een raar gevoel moest zijn geweest voor hem om de deur niet te horen dichtvallen wetend dat hij nagekeken werd tot hij uit het zicht verdwenen was.

Toen ik hem niet meer zag sloeg ik met een zucht de deur dicht. Ik bedacht me ineens waarom hij zo verbaasd keek mij te zien terwijl hij wist dat Redouan mijn broer was, misschien had hij verwacht dat Reduan alleen woonde en had mijn broer ons adres opgegeven. Met de cd en de brief in mijn hand liep ik de woonkamer binnen en legde ze vervolgens hoog op de bruine kast welke tegen de muur stond tussen de deur naar de keuken en de deur naar de trap naar boven. Mijn moeder kwam de keuken uit lopen en keek me met een glimlach aan, meteen voelde ik me weer warm en verscheen er ook een glimlach op mijn gezicht.Wie was dat Nasim?, vroeg zeIemand kwam voor Redouan ik had hem gezegd dat hij er niet was. Mijn moeder liep terug de keuken in en vroeg of ik nog trek had in een glaasje thee, ik antwoordde ja en liep haar achterna. Toen ik mijn thee op had besloot ik wat tv te gaan kijken. Ik zette een muziekzender op en genoot van de muziek terwijl ik naar de kast staarde, kijkend naar de brief die net over de rand van de kast uitstak. Wat zou er toch in die brief geschreven zijn? En de cd, wat zou daar op staan?Toen het ongeveer half 7 was zat ik weer op mijn kamer. Ik had mijn headset op en liet mijn hoofd leunen op mijn armen welke op het bureau rustte terwijl ik genoot van de afspeel lijst die aan stond.Ik was moe van de intensieve week en dacht geheel nergens aan, ik voelde de vermoeidheid toeslaan. Ik had het warm en er stroomde rust in mijn hoofd.