THE LIBRARY OF THEUNIVERSITY OFNORTH CAROLINA

ENDOWED BY THEDIALECTIC AND PHILANTHROPIC

SOCIETIES

V780.938J33m

Supp,Music Lib #

This book must not

be taken from the

Library building.

Digitized by the Internet Archive

in 2012 with funding from

University of North Carolina at Chapel Hill

http://archive.org/details/musiciscriptoresjanksupp

MUSICI SCBIPTORES

GRAECI.

EECOGNOVIT PEOOEMIIS ET INDICE INSTEUXIT

CAROLUS JANUS

SUPPLEMENTUM,

MELODIAEUM EELIQUIAE.

LIPSIAE

IN AEDIBUS B. G. TEUBNEE:

MDCCCXCIX.

fi

>• v'->•'

• • • >- " «r

>:'

LIPSIAE : TTPIS B. G. TEUBNERI.

Vix musicorum doctrinae et carmina e typographorum

officina prodierant, cum alter hymnus, quem poeta Athe-

niensis composuerat ad Apollinis Pythici laudes celebrandas,

detectus est et in publicum editus. Quem autem prius

ediderant hymnum Atheniensem, is cognito vero lapidum

ordine faciem tum et figuram mutavit. Sicili autem epi-

gramma, quod iusto exitu privatum antea legeramus, finali

sono invento veram clausulam accepit. His igitur fortunae

donis et muneribus factum est, ut illa operis mei pars

post paucos menses novanda esset et corrigenda. nunc

quoniam tot accessere subsidia, etiam Eeinachi Gevaertique

curis multa rectius intellegere et iudicare didicimus, facere

non potui quin carminum et melodiarum formam multo

meliorem doctorum usui offerrem.

Melodiam autem, quam prae se fert Athan. Kircher ad

Pindari carmen Pythicum 1 (in musurgia I 541) non recepi.

nam cum codex ille monasterii S. Salvadore prope Messinam

siti, unde modos Kircher se sumpsisse simulat, nusquamreperiatur, ad scribendos autem sonos duo notarum ordines

adhibiti sint, ut tum canentium yideantur notae, tum psallen-

tium, — cantum istum puto ingenio Kircheri confictum.

j 3 3 -W\

^X ^~^--C.

1. Ex Euripidis Oreste.

Stasimum I.

v. 330ss.

Hoc cantici fragmentum ex papyris Raineri archiducis

Austriaci edidit Carolus Wessely. * diligentissime examina-

vit Otto Crusius, qui puncta maculasque et quidquid in

phototypi tabula oculorum vel instrumentorum acie detegi

poterat, accurate perscrutatus (v. Philologum LII 1893

p. 174), inspecto papyro lectiones certissime constituit

(ib. 208). signa igitur syllabae producendae punctaque

percussionis illo auctore hic habes scripta. et dochmiorum

primae syllabae quod ictu saepe notatae sint, miraberis

fortasse, sed nititur res auctoritate papyri et affirmare

videtur id quod Christ in arte metrica ed. II p. 435 et 449

de dochmiorum natura statuit.

Notae huius cantici cum exstarent omnes in eo ordine,

quem Aristides Quintilianus 19 p. 22 a veteribus ait ad-

hibitum esse ad cantus phrygios, nemini aliquando dubium

videbatur quin ad phrygiam harmoniam hoc melos esset

revocandum. Monro 2 quidem cum ostenderet principes

sonos esse barypycnos illos, cum Z tum C, doriam statuit

esse carminis harmoniam. et gravioribus argumentis nixus

ad eandem nos sententiam perduxit Gevaert. 3is enim

1 Mitteilungen aus der Sammlung der Papyrus Erzherzog

Rainer. V. Vindobonae 1892.

2 D. B. Monro, the modes of ancient greek musik. Ox-

ford 1894. p. 93.

3 Frid. Aug. Gevaert, la melopee antique dans le chant

de 1'eglise latine. Gand 1895. appendice p. 388.

1. de Euripidis stasimo. 5

enarmonii generis minima intervalla a nullo unquam

choreuta cani potuisse nobis facile persuasit. Aristide

igitur misso, quem de enarmonio cantu agere apparet,

signa intellegi iubet generis chromatici, hoc enim Agathonem

in tragoediarum usum induxisse. 1 chori autem tragici

cum cecinerint aut dorio modo aut mixolydio 2,doriam ille

harmoniam huic stasimo suo iure vindicat. multo autem

minus constat de iis signis, quae inter contextus verba

vides inserta. et Z quidem illo saepius in mediis lineis

inscripto nihil nisi versuum finem notari adhuc contendo;

an sonum significabit a doria harmonia alienum? terna

deinde signa inscripta sunt in pedibus 9 et 10. quorum

primo signo notari dicunt pausam cantorum et initium

diaulii, altero et tertio sonos describi tibiae edendos. et

ita transscripsi sonos istos, quamquam mirari non desino,

quod auleta interrumpat medium sermonem et medium

dochmium, quodque ad crusin istam adhibeantur soni

oxypycni ad harmoniam firmandam minime apti. Williams 3

quidem exitum modo longioris diaulii his signis existimat

indicari, quo facilius suum choreutae sonum reperiant.

nec tamen minuitur difficultas, nec quaerentibus nobis,

cur inter haec verba itemque inter ea, quae in ipsa stropha

v. 327 legamus, et orationis et metri cursus plus quam

semel rumpatur, certi quidquam respondetur.

1 Plutarchi quaest. conviv. III 1, 1.

2 Aristoxenus apud Plutarchum de musica 16. (Aristot.

probl. 19, 48, supra p. 108).

3 Classical Review VIII (1894) 313.

Canticum

Ex Orestis

i np c

%atolocpvQO^iai "j_

P- cD TT

(lateooq al^a Cccg

3 Z I- Z E

o (>' <W/?#tt)(St5£i x ^ ^yaq ol§og ov

5 TT P C l-Z

(iovt(ioq £/Lt pQoroTq -j_ eh>« $s lalcpog &g

7 ctn C P \ drC

rtg cauxTOV &Oag Tiva'E,ag dcci(i(OV

9<(|)->TTPTT, Zl' Z

KaT£7tXvo~ev 9 ~l 3 dew&v tvovcov 113 tbcoq rtovtov

11 <P>*C: P I

lafiooig 6le&oioL6iV iv %v{jlcc6i,v.

In pede 3 super §a% Ws et Cr Z construxerunt e sola

infima linea. in ttvdt-ag p. 8 post C Cr vidisse sibi videtur

signum quoddam rhythmi \. p. 9 super %at: <t> aut uu Cr,

V vel A Ws. ante detv&v super D vidit Cr. lineam I. idemsuper 8{uvcov) detexit maculas nigras (P?). p. 11 P incertum;

Euripidis.

stasimo I. v. 330 ss.

n^^^^^^^ 7

fc—

u

jca-To-Ao-opv-oo-fiae (la-re-Qoq al-pa 6ug,

•ia r r" g-

3 o ff'ii-va-iS«xx6l5-si. 6 fxs' -y«§ oi-/3os ov

5 /u6-w-^o§ £i> pQO-toiq* a - va ds lai-cpog clg

7 Tig « - tf« - TOt? #o - ag xi-vd- '£,ug dul-{icov

^S^&^^H-t^i^g^Pxa-TS-K%v-o~sv dsi-vcov itb-vcov^ tbg stovxov

-f=j=^=j^ J|

}t-e^^^£|1 la-fiqoig b - Is - &ql - ot - cm> £v scu - px tftv.

postea e puncto construxit C Cr. p. 12 super ^v construxit

rWs,l Cr, 1 Torr, Interpretation of greek music. p. 23.

In lacunis explendis Gevaerti auctoritatem plerumque secutus

sum (ped. 1. 9—12), pauca ipse supplevi (in p. 2. 8. 11).

2—3. De Apollinis hymnis.

Homolle et socii in effodiendis Delphorum parietinis

cum ad thesaurum Atheniensium accessissent, permultos

versus muris olim inscriptos notisque musicis signatos

viderunt. et alterum quidem carmen recentiore signorum

genere notatum Weil et Reinach in publicum ediderunt

in Bulletino quod inscribitur de correspondance hellenique

XVII (1893) 569 et tab. XXI. XXIb. atque inverso

duorum lapidum ordine initium hymni fieri a verbis

(xbv %L&aQty6EL %Xvrbv Ttaida perperam statuebant. cumautem mutato lapidum ordine verum initium capi ab

invocandis Musis Pomtow docuisset (in Museo Rhenano

XLIX 1894, 584), illi viri docti una cum altero hymnopriorem illum imprimendum curaverunt in eiusdem libri

volumine XVIII 359. 389, tab. XXV ss. et nos cumhoc carmen musicis scriptoribus adnectendum curaremus,

praeter partium perversum illum ordinem in alterum

errorem inducti eramus a Cuvio. titulum enim in

eodem aedificio effodiendo inventum, quo Oleochares Athe-

niensis propter carmina composita et docta honoribus

ornaretur, Couve in Gallorum bulletino XVIII 91 ad horum

hymnorum auctorem referebat. Cleochares vero cum lauda-

tus sit tertio ante Christum saeculo cumque in alterius

hymni exitu preces fiant de Romanorum imperio augendo,

eiusdemque lapicidae manu uterque hymnus in muro sit

inscriptus, apparet neutrum carmen in priscam illam

aetatem revocari posse. poetarum igitur nomina nos

nescire confitendum est. litterarum autem formae quoniam

redeunt in iis legibus quae sacerdotum IX aetate in templi

De hymno I. 9

Delphici muris incisas esse Pomtow statuit1

,utrumque

hymnum acutissimus hic rerum Delphicarum existimator

in thesauri muro inscriptum esse ait intra annos 125—105

a. Ch. nec multo ante carmina composita esse videntur

et cantata.

Primam quidem partem prioris hymni facile videbis

scriptam esse iis notis, quas Alypius tribuit tono phrygio

(V supra p. 375). hypaten esse 0, mesen M libenter con-

cedes, ut hac nisus sonorum facultate nobiscum dicas:

V%. {1867} Vi]t7\ SZ;.

gas (b) c' ||d'es' f g

sol2

do3

sol3

quae sonorum series cum eadem sit atque

ef (g) a |hc' d' e':

doriam esse huius partis harmoniam ultro iudicabis.

nec obstat sonus A == des\ nam ut in simplici Dorum

scala exstat tetrachordum coniunctorum ab c d' , ita in

hac V notatione legi necesse est c des es f. sed haud

ita lucida est partis mediae natura inde a pede 34. de

sono quidem O = h, qui et a dorio et a propinquis har-

moniis videtur alienissimus,quid statuendum sit, postea

videbimus. plus valere videtur, quod in hac parte (usque

ad pedem 62) exsistit sonus B = ges sive sot°. alterum

ideo in sono T apparet esse centrum, unde bifariam et

in coniunctum tetrachordum (B) et in disiunctum (U)

melos discedat. qua re commotus Gevaert (in melopoeia

p. 405) mesen huius partis statuit esse T = f, tonumque

ait nunc esse hyperphrygium (Vb Alyp. p. 377 et 392).

et facta est metabole quaedam in superius diatessaron (ut

contraria huic eademque similis videatur illa metabole,

qua in alterius hymni pede 36 transitur in diatessaron

1 Pomtow, Fasti delphici II 1 in Fleckeisen, Jahrbiicher

fiir Philologie CXLIX (1894) 669. Collitz, Dialect-Inschr. II 634.

10 2. De hynmo Atheniensi

gravius), clausulaeque supra factae M<\> (in pede 33)nunc respondet rnodus acutior T M (41 s). tamen man-serunt e priore tono soni 10 ab hyperphrygio alieni, ut

non plane missum esse illum videamus, sed cum illo tono

iam alterum esse coniunctum. genus autem chromaticum

spissis litteris et sonis KAM clare indicatur. quid autemsibi vult sonus O = h = si \ ? — nostrae quidem aetatis

homines ubi in tono C molli bbb canentes versantur, in

finalem sonum c a gravioribus nunquam escendunt nisi

per illum sonum qui exstincto b scribitur fj vel h. et

Gallorum pueri, cum ad instrumentorum usum digitos

exercent, escendere solent et descendere scala g as h c.

magnique aliquid Gevaert invenisse sibi videtur, quodcum illo usu comparat hunc sonum O (melop. p. 399).

nos nec triades illas 6r h d, C es g quidquam ad veteres

pertinere convicti nec in melodiarum viis vel clausularum

legibus quidquam inter nos et illos convenire credentes

sagacitate ista rem expediri negamus. recenti more vel

usu hic eo minus proficitur, quod in genere veterum ver-

samur chromatico (erat qui praeferret enarmonium 1) sonus-

que ille O fere semper nobis occurrit in semitoniorum

catena. interdum ibi nectuntur litterae KAM (in pedibus

46. 55), quae ut sequuntur legem quam de pycno notando

Fortlage constituit (das musikalische System der Griechen

m seiner Urgestalt. 1847. S. 64), ita aptantur ad stabilem

sonum barypycnumque M et ad mobiles duos. iustum

igitur hoc et verum chromatis genus. ille vero O a lit-

terarum continua serie non minus alienus est quam a

sonorum solito ordine. hic autem usus non solum ab

Aristoxeni praeceptis abhorret, sed — quod maius est —etiam ab eorum legibus, qui sonos et tonos notis discriben-

dos curaverant iusserantque semitoniorum continuos sonos

notari signis continuis (KAM). huius soni inquilini certam

1 Reimann in Allgemeine Musikzeitung (Berol.) 1894. 584.

et mirum esse usum litterae I, cuius sonus in genere chroma-tico^a K non sit diversus

rnobis concedendum est.

in Apollinem I. 11

rationem reddere non possunms. id constat, tetrachordi

medii iustum lichanon TT toto hymno omitti (nunquam

vides sonum b vel sib), ut carminis scala proxime accedat

ad trichordi enarmonii generis usum, quem describit

Aristoxenus apud Plutarchum de musica 11. chordam

autem quae illo modo vacabat artis novatores — Timo-

theum dices vel Philoxenum — ad alium sonum edendum

videntur traduxisse. ita suscepto illo O = h (si £}) nova

parata sunt generis chromatici oblectamenta ; licebat enim

variare usum pycnorum KAM et AMO, denique crescente

licentia coniungi potuerunt tria semitonia KAMO, id quod

huius hymni poeta facere non dubitavit.

In tertia hymni parte (inde a pede 63) et si qua est

quarta (quam statuunt a p. 105) melos vides ad usum

primae partis reverti. spissa quidem illa abierimt neque

intra M et U alii soni intercedunt nisi diatonici. ne Aquidem illud e synemmenis petitum iam invenitur. in

acutissimorum autem sonorum regione nunc deprehendis

pycnum UrKX ut in mixto aliquo genere versari tibi

videaris.

Hi autem soni acutissimi cum cani non potuerint a

choreutis, hunc hymnum esse apparet cantoris unius. et

citharoedi cum cecinisse dicantur voce acutissima (Galenus

de locis affectis 4, 13) nomorumque xditog tradatur fuisse

vrjtoELdrjg (Ar. Qu. 112 p. 30), non dubito quin citharoedi

hunc esse nomum dicam. hoc omnibus iri probatum eo

magis spero, quod abest antistropharum responsio. voca-

bulorum autem accentus in his hymnis canendis adeo

observantur, ut quae syllaba in oratione acute pronuntie-

tur, ea et in cantu acutiore sono efferatur.

Verborum quae in lapide non leguntur plurima sup-

plevit Weil, nonnulla substitui inventa a Cmsio et pro-

posita in Philologo LIII (1894) inde a p. 29.

12

Hymnus I

.... 'A&rivaioq,

4

. . . uqiOrov &eov, og . . .

6 8

I M Y MKi%lv&\ 'EXiKOJva fia&vdevdQov di Xdpts

10 12

1 M I M Y MAibg eQifiootiovov xhvyaroeq evwlevoi.

14 16

IMI MYMYMMoXere, Gvv6[iai{iov iva &oioi@ov (hidaeiai {ieX-

18 20

F Y F UrhZJ Utyr\re %QVGeoKO{iav. *Oq ava diKOQwfia IlaQ-

22 24M0I MYYMYvao~o~idoq raaode zrereQaq edQav a\i uyaxXvraieig

26 28

Mi0i0rurhrzjrhu 0rAeel(pio~uv KaGralidoq eovvdQov vd\iar em-

ccQL6Tov Cr(usius) p. 39. initium carminis R(einach) 2 pro-

ponit lioc: dsvt uy v{lvG)^sv w xbv [iiyi6xov ftsov. 6

d' ccdvTtvovg £6[i6g, 'Elin&vu v.xl. 6 KsyilvQ'' Cr. 7 super

13

Atheniensis in Apollinem.

I^ tfeEfe MiXg cTTr ?-r\r M

Khlv^ *E-fo-K(b-va fia&vdevdQov a'i Xd-is-xe

10 12

^St ;&=£

_-/t-6s e- ql-Pq6{iovov &vyaTQeq ev-a> - Xe-vou

14 16

__lr, r r r. rN^W 4v W fc-t*—^

iMTd_e-_6, ffvv6(iai[iov i-va (Poiotpov coi-rfast-ai (_«_•

18 2°'

t£33 TF=F?.V V—Vr

\priT8 %QV-o~e - o - no-iiav. 'Og d-va diKOQwfia IlaQ^

22 24

^fef: e£-W-

V 1/

vaGGidoq TaaGde ne-TeQaq e-dQav d[i' a-yaxlvTaielg

26

m -0-p- £=£28

_____^t^T^np=t^

AeeX-ifi-auv Ka-GTa-M-dog eov-vdQov vd\iaT3

e-m-

&v notam videre sibi videbatur Cr. 12 super Is notam cRG. 22 ra&6ds vocalem repetitam Gev. 459 revocat admorem quendam canendi quem aspirato dicant.

14 2. Hymnus Atheniensis

30 32

A M Y Ml 0IM

viaaerai, Aelipbv dva nQW&va ^aavreielov

s(p8Jtiov Jtdyov.

34 36

T UtUTJ kyHv TiXvta [leyalojiofaq 'A&&lq ev^aieiGi,

38 40

a m o k ak r Urhu r

(peaoziXoio vaiovGa TQiroymvidoq daTtedov a-

42 44

M TBTA KrOMTKMAK&QavGrov. ayioiq 6e fiwiioiolGiv 'AyaiGroq aiei-

46 48

A M AM O K A T M U&ei veov iiriQa raovQtov, oiiovov 6e viv "AQa\p

50 52

I T Y OMA M O Y O

«Tfidg eq "OXviinov ava^idvatau liyv 6e lm-

34n,

Hi> W(eil) 2 360, ticlq Cr. In pede 44 dubito sitne recte

in Apollinem I. 15

m _30 32

via-Oe-rai, AeXcpov d-va TtQW&va [xaav -reiei-ov

B^=E^=Ee - (pe-rtiov rta-yov,

34

t=t ^ s=t86 ^a^=^

"Bv KAwrd \ie-ya-X6- no-Xi$J

A&&iq ev-%aisi-Gi.

38

Epr \ ^r ite^^y^Ei

(pe-Qo-JtXoio vai-ov-aa TQiTtow-vldoq ddmeSov «•

42 *J*

Ee-H^-^fegri^&Qavo~rov. d-yi- oeg ds pa>$ioioTo~iv "A-yaiGroq aiei-

46 48—V r i» i p .» hS ]

i- u

e^-?.

&sivs-<&v {irj-oa raovQ(ov,6aovov 6e viv"A-Qa\p

druoq eq 'Olvunov a-va-xidvarai. Xi-yv 6e X<a-

scripta nota O (= h), an scribenda (= es). 50 "Ol] lapis3

TX6\JL7tOV.

^q 2. Hymnus Atheniensis

54 56

M AM AKAM M Y O M A M

tobq @oe[i(DV aeioXoioiq {ieteGiv (bidaav xg&eer

60 62

TA KT M KAMOYOMAMOIQVGea d' ddv&Qovg %£&aQiq vfivoiGiv dva^ieXjtstai.

(DU rhruor rh uO dh te%viru>a>v rtQOJtag £o~[ibq 'Afr&ida haycov

68 70

T rh U rh I

toi/ m&uqlGsi nlvtbv Ttalda {leydXov Aibg v(i-

72 74

16 riJ rhU rh T

veieL av ye kuq' d^Qovi(pf\ tovde ctdyov da^Qotav

76 78

rhu rh r 15 r

&c ^corav Jtcfot &vatoioig 3tQO(paiveisig eitea.

80 82

MY M IMS TO *h

toiaoda [lavteielov cbg Melfcg, £^og ov icpQOVOV-

63 T^^cocavW 2 361. 67 70 sonos ipse supplevi. 70 7lJan

z/tog, bg ai6i\ia itag' Cr., z/tog, vilvov6l 68 TtaQ' W 2. 74 a. H

li. Cr., eWf^or5

aipsvds' bg W 2, sonos J. 77 /K R 2

,(an A?

in Apollinem I.

56

17

54 56

rob§ poe[ia)v aeioXoioiq {isXe-Giv (bidaav kqsksi'

58 60 62

^^jv^^&fmr^%QV6ea 6

3

adv&Qovg %L&aQig viivoiGiv d-va[ielrteTai.

64 68

iP—Prm&—f~ -m • m-

-v- -wr- ji

fe^rf£=2 -P-

lO (f£ xe%vix(a(ov JtQOJtag eo~{ioq 'A&Stitfa Xaypv

68 - -^70i fi~T~g * *~iii r r Fi , r-? 1_& & M-if ^4- -

—

* v " -P—&—&—p

—

tov %i-&a-Qi- 6ei kXvtov Jtai-da iie-yd-Xov Ai-og vfi-

72 ^. ^. 74*—

^

f-^ ^-^t-£e=* fett -V—\-

V- -¥-*-

veiei. 6v ye itaQ dnQOVKpri Tov-de Jtd-yov ad^Qotcov

76

J=t- £78

-T—&—

g

^^^^EE^eV, jiv-%cqcqv zta-Gi &vaToiolq JtQO(paCvemg e- %e - a.

80 82 S&£ ^ »—

^

S^E^i -6

—

9-

L^j l/-

xQiJtoda nav-Teielov <b§ siel-Aeg, i%-&obg ov icpQOVOv-

R2389). 78 &rea W 2

, loyicc W 1, ffs xs^a^coft-ev Cr. sonos J.

81 s. sonos J.

Mus. script. ed. Jan. Suppl. 2

lg 2. Hymnus Atheniensis

84

ru rhu d> u io r

qsisi dQayaov, ors rs-oiol6i §eXe6iv iroi^tfas ai~

88 90

rh u I

6Xov sXiTttav cpvuv' £6&9

6 &rjQ 6vyyh o~W~

92 94

M I0T rh

Qiy[ia&' ilslq a&ihttevt* &%£mv£v6>

bpwg.

96 100

U rh X rh U 10 r(0)

tt^cqv <f£ rtaAaraar "Aqtis v sjrsQaaa' aasjttog

105 110

U rh r U rh

9

AXX9

i<b yssvvav v &dXoq <piX6%oQov

113 117

rh r U rh Uo.. s dadiioio Xo qcov s<poQ ....

121 125

* Utsov k . . svai tt . .

.

Loca incerta.

u (0)r u<t>

Fr. 2. O0~r Fr. 3. . . . ivao . . £ir . . .

85 IOT sustentat R, I0T volebam ego (d es f). 89 93 ss.

in Apollinem I. 19

S£84 86ro^M o ^g5 £=t

oeiei tfo«ttcoi?,or£ tb-oiol-gl (ts-XsGiv i-T(ff]fl~aaq ai-

90

fc£V V-

j^4-f g g*=t6-Xov k- Xin-rav cpv-av' IW 6 -O-^o <sv%-vct o~vv-

92 - - 94» £=t £=£ * g*

l*W-£- 10°-4i I h-£* £=£gazr~i^p^i*=tz

jrjrav <fs 2~te-Aa - raav "A-Qijg v insQaao' aGertros .

.

105 . ^. 109

tefe £=£S i 2-

AXX' i-d> yssvvav v &dZoq (pi-X6-yo-oov

113 -.-117

«=£ £=£E3 5=F-a

121

te^6ad - iioi -o Xo, QO)V 8-(pOQ,

T8-OV 3C.. K,

Loca incerta.-0—•

—

P r-&-E-E gjg

Fr. 2. ..ocTt.. Fr. 3. i-va-o .... ei> .

.

verba suppl. Cr., sonos J. 101 <t> an /k ?

3.

De altero liymiio Atheniensi in Apollinem.

Hymni huius, quem ediderunt Weil et Reinach in libro

q. i. Bulletin de correspondance hellenique XVIII (1894)

p. 345, melos scriptum est antiquo illo notarum genere,

quod instrumentorum vel cruseos fuisse Gaudentius et

Aristides perperam affirmant. Primae quidem partis et

nonae et decimae signa deprompta esse apparet ex illo

tono lydio, quem Alypius enumerat p. 369 et cui e nostris

notis non h vel t) convenit, sed b. harum partium mesen

et hypaten et neten facile agnosces. est enim:

hypate mese nete

c < ha = la2 d= re

sa'= laB

nec miraberis, quod inde a < bifariam melos discedit

in tetrachordum aut coniunctum aut disiunctum. har-

moniam autem

ab (c') d e'f g' a'

ef (g) a hc' d' e'

eandem esse doriam, in qua prior hymnus versabatur,

nemo non videt. lichanos ut inde afuit, ita hinc abest.

in partibus IV et VII signa C (-> chromaticum genus

aperte ostendunt; modus idem esse videtur atque in I IX X.

Eeliquarum vero partium dicere, qui sit modus, diffi-

De altero hymno. 21

cillimum est. notis iam utitur poeta hypolydiis (Al. p. 370),

quas nos sine % vel b simplicissimis signis transscribimus.

harmonia etiam transiisse videtur in gravius diatessaron;

saepe enim canitur V = e. harmoniam igitur haud scio

an statuam hanc:

r c Ce f (g) a h c' d' e'

hyp. mese nete,

quae generis sit dorii. at hoc qui statuit, eum concedere

oportet mesen, quem sonum principem esse dicunt omnis

melodiae, ex his partibus deesse. simplicem igitur et

primam dorii toni speciem hic statuant alii, qui mesae

auctoritatem et veteris lyrae harmoniam (e a e) nihil

curent. id autem de his partibus certe constat, plurimumiam valere sonum C = e', in quem formula usae < CUC|= d' e f e et secunda et tertia hymni pars exeunt

(cf. ped. 42. 57. 84. 98 ss. 104. 109. 130). huius soni

dignitas augetur addito sono F, qui ab illo distat dia-

pason (vide p. 36. 45 et exitus illos 93. 101. 110). Cautem (a) cum in his partibus vix semel vel iterum

scriptum videamus ac ne ibi quidem clare expressum

(p. 96. 108), contra K = h saepe legamus, primarios

harum partium sonos apparet esse

r K C = e h e'.

quoniam autem his locis a doria harmonia non longe

absumus — id enim quicunque de hac re investigavit

ultro concedit, et dorii generis apparet esse tetrachordum

hc' d" e\ — similis quaedam doriae harmonia erit statu-

enda. Eeinach quidem de quindecim tonorum circulo

cogitans mixolydium modum huc revocari posse opina-

batur, quem tamen illius harmoniae descriptionibus per-

territus agnoscere noluit. sed de harmonia sive diapason

specie cum hic agatur, misso Alypi circulo quae sit huius

diapason natura inquiramus. (res absolvitur infra in pag. 34).

22

3. Hymnus

6 8

U C < (C)

....vIr' 8Jtl TriXsGKozzov raavde naovaciav

10 12

<c< u <o < C OogooiW (ftxdoi?<pou x^eteiriw, v^ircocox? Xcctccq-

14 16

(<) U I V <%£t£ d' e^rov, IIiBQideq, ai vicpoftoXovq Ttsroaq

18 20

V O (U) U O U E

vaie& r

ElL7twvi<fccg. MeXjtere de IIv&iov

22 24

(o)cu c o u o u1§v6eoyairav enarov evXvQav, (PoTfiov, ov e-

26 28 30

C < C (<)C u

rtxTe Aar(b iidnaioa ztaqa, H^va xXvra, %£Q0~i yXav-

32 34

IV <v < o cuaaq eXaiaq &iyovov6

>

o£ov iv dycovicag eQi&alfj.

Verborum antecedentiuin reliquias habes in Bulletin de

corr. XVII 606. Lapidis et contextus formam vide in illius

libri XVIII tab. XIIbis . Notas incertas uncinis inclusi. Pedis

23

Atheniensis in Apollinem.

6

^^-p£-^rf^10

"Ir' e- Jtl rriXeGKOJtov raavdsIIaQ-va-aL-av

12

W~T~W^EEB^ZO^^m- t-

otp- ov-tav <fi-x6-QV<pov xXeisnvv, vnviomv xa-rdo-

14 16

>. r,- r t tt*f-

-fc=±- =P=pz£=# e-g

—

V

Yje-ts (T i-{ia>v, IIi - 8 - Qi-d8q, dl vi(pofi6Xovg 7t8tQag

18 20

=g=r=g==#=£ 5=^* » i

V=^

rai- 8&' 'E-Xi- Ktovidag. M8Xvt8 - re 68 IIv-&i - ov

22 24^3=s=^B=^^M-fa%qv-G8 -o- yai-rav 8-%a-xov 8vXvQav, <Poi[Hov, ov 8-

26 28i a—*—Pi 1 2 *—

1

30r—# # *

1

f f f- B—f-rt—f-5-+-

-f—\-^~- [

' '—1—1/_ —U-U£

—

V \—V'

rvxts Aa-r<h [idxaiQa itaga Ufiva xXvrp,%SQ<JlyXav-

32 34 ^ft s^^ £=}=£$=£

x««g 8-Xa(a<$ &iyovG* o-^ov iv a-ym-viaiq 8-Qi-&a-lfi.

6—14 notas dedit J. 15 R. 18 J. 19—24 R. 28 Gevaertin libro de melopoeia pag. 455. 33—40 J.

24 3. Hyrnnus Atheniensis

II.

36

(n38

CU <C sc

Uaag dh ya&r]6s rtoXoq ovQaviog avicpeXog

40 42

«)u (D u < c

ayXaog, vr]vsfiovq 6' sGysv ai&r]r)Q dsX-

44 46

< r c* k r

Xco&v ra%v7tetsiq dQo{iovq, Xr)<$s ds @aQV@QO{iov

48 50

NrfflQswg fcfisveg osidyL rjdh [isyaq '&Ksavoq,

52 54

u u < c u c

6§ :7t£Oi§ yaav vyqaeig ayv.alaiq ad\msysu

m.56 58 60

c* < cuc r c < k^Toxs At^tcby Kvvv&iav vaadov sni-fia dsbq MQCOToKaQ-

62 64

C MCU CU < C C

noy nXvxav 'Ax&id3

szzl yaaXocpco tcqcowvl TQixoayvlSoq.

36 sonos J. incipiunt a sono C (a) RG. 41 ultima nota

f = e per errorem scripta videtur, R pag. 383, 13 RGJ.

II. 36

in Apollinem II.

38

25

£ fe£ES fri=u fe=*-&-6=£

/7«§ <S£ y«-^(T6 JtdAog ovoa-in-og a-re-gpe-Aog

40 42

?S=&£*=* ^- yAa-dg, v?2 - i>£-jiou§ (f £0"X€P ai-&rfiiQ d-sl-

44

==3^T £ f- *— ? p u

AcoSv rc - ^u - jre-rsfs cfyoftovs, Aijgs tf£ |3api5-|}pofJOi>

48

gfeP 3==f S=E-# # *

—

e-

4—U—U^u

IVij ^-o£-cog £a-^£V£g oefd^ ^-cff^8-y«§'i2-xe- «-rdg,

52 54 -

rc r

|

-^=^j=^=3=z^=j=^o§ iTteot^ yafiv fi-yQaEig ay-K&laiq adii-sie-y^u,

III 56 58 K 60

|^pT[Tmi^^T4r-fe=gTdre XiJt(byKvvv&iavvaaGov eite-pcc&sbq MQOJtoxaQ'

62 ^. 64 ^

mr l'

r. 'i^ mf=^=4g>

~f V-

ztoyKXvrav'At&id' sjtl yaalo-cpcoTtQco&vi Toirayoy-vidoq.

43 R. 44 G. 45—50 R. 53. 59 J. 63 G.

26 3. Hymnus Atheniensis

IV.

66 68

(C)<(C)<V IV < V

[Lsli-ttvoov ds Mftvq avday %sa>v lcombg dvi-

70 72

O C CC UO(xsItvsv cc-dsisiav ona [xsiyvv[isvog aisioloig

74 76

O < U C%i&ciQiog ^ilsdLv. ccfia d3

'ia%S[j, JtstQo-

78 80

o3o C

Karoimrfioq dyjo TLaiav i-e TJai-dv.

V.

82 84

U < U < K (* <)C U C8 ds ysya&, on v6(p ds^dfisvog ad^Qorav

U x. K < 2c <Aibg iniyvco cpoiv

3' dv&3

oi(bv snsivaq dtt* aQ-

90 92

c u< cu%aq Hair^ova xixXfio~xo[iEv ccnag labg av-

69—79 R. 80 G. 81 R 2. (iterum ediderunt Reinach

IV

in Apollinem II.

68

27

66, •

68L -

r, r, ft

fc=g=fc

ixslinvoov 61 Zifivq avday ystav Xcoco-rbg a - vi-

70 72

i £££ ^=* ittvi n >r, f

fisi-«£v <5- deielav o - ita fi«yi>i5-fie-i>og aiH-6-Xoig

74 76

* £ PE=^iJS^EEESEgEEgEaft

—

n-

jm - #a - ot - og fi£ - Ae - <?«/. £ - {ia 6' X-a-ysp jtstqo-

xa - roi - nri ~ Tog d - %co Ilcu-av i - l ILai-av.

V. 82 84

6 6s ysya& 6~u vo<p 6s%d~iisvoq ad[ipo6rav

86 88

SEEEE ¥=^Y^ T^U- v

^ttXZ-Ai -bg s - itiyvco cpqiv ' dv&' <o<bv s- xsi-vag dn3

dQ-

90 92

li_J-4-C_E-D-JlU-M^^^ya§ TLavq - ov -a ju-x^tfjco-^si' a - %ag la - oq av-

et Boellmann, Par. 1897.) 85 G. 86 J. 91 s. G.

28 3. Hymnus Atheniensis

94 96(C)

^T ^ C ^ K L (C) *

tox&oviov r\6e Bd^ov yieyaq ^VQOojtX^ ecfibg ie-

98 100

< c uc u(C) cu c rodg T£XPtro)(oi? &of-ttoo§ jtoXei KexQoxia.

VI.

102 104

(Q c<:ucUUa xQrj7]C{i(p(fdv 6§ £x£cag TQijto6a9

106

(U) C (U)/?««>* fori &eoGTipiu wavds IlaQ-

108 110

(rc) c u < c ri>«ao*o~««i> deiQada (piAev&eov.

VII.

112 114(C)< V v(<) 3 u CJf*<p2 jrAdxajitov 0v <T olveo&Tta 6d(pvag aXddov

116 118CC U FCu C

JtAegtfyj^os aanXhovovg dspBUovg % ad^QOTa

120 122F O o C (CF)Xaot ff?5-ptoi> ai>«g Pag Ttdcooro ntoinizvug xoQa.

97—100 R. 99 ult. notam R legerat F, praefert ipsep. 383 C, C aut K G. 102 s. G. 105 U susp. R, L admittinon potest. 106 s. J. 111 G. 112 R. 117 R 1

,

94

in Apollinem II.

96

29

£ m:t fcfr

roy&oviov 7)0*6 Bduypv [layaq &VQ6~ortXri'Elea^bg l - e-

100g^^^^XU^]

qo<$ xsyrvi-xiotov e - voi-uoog no-Xu Ks-kqo-jzi - «.

VI. 102 104

p Bffi -fi—

p

P—

£

ss -# F-

V—i/-

106

m -f—fr-*

fialv' 8 - 3t\ &£ - o - (Tri - /?ia raav - fc iT«o-

103 110 ^^^ ^Svaa<5-ci- av dei-Qa- 6a <pil - sp - fte - ov,

FH. 112 114

^^^g^^^^^ f—

*

3

A[i-<pi ttloKa, - iiov avd' ol-vajGOTta ddtpvaqxXddov

116 118

fc£ -^^4==j^ ^ttct -^-«-

jrA£§«/nai?o§ aditie-xovovg &s - {ie - U- ovg t ad^QOXa

120 122 ^t—M?rH=j ^& Mt i±=^w

^atos O^otox? «x>«§ ragiteld)- Qcpite-QL-itLX-veig KOQa,

d e f e GR 2. 121 y#s tts^. ?r£(>. R 2

,idemque hos fere sonos

supplevit. extremam notam F clare videre ille sibi videbatur, nos

tamen cum G dubitamus potueritne pars in istum sonum exire.

30 3. Hymnus Atheniensis

VIII.124 126

'AXXa Aaarovq eQaroyXscpaos ticcl, (islvug

128 130

* (C)* u u < cavv%o6%u%o\i JtaTda Taug r ejtetpveq ioig

multa fortasse

desunt

138 139 140

U C U < (t)

jio&ov eGye {larodq

IX?)

144 148 149

UC CU C C (C)U< c u. r}Qa nare-xr . . . og ovvQiyp dn' sv-

154 155

(C) (< c r) vi

vcq&v e<pQovQei,£ig de Taug ....

158 160 162IMAVi u I vif6 fiuqpaQoq aQr\$, ore %sd[i {lavroGwov ov csfli-

164 166

(<)U CUIU IAM£<qv sdog 7ioXv%v&eq Xr}$6[xevoq &Xe&' vyQa ^iovog sv £ala.

126 J. 129 s. G. in pede 131 lapis finitur.

A pede 133 incipit alter lapis (D), cuius formam vide inBull. XVJLLL, tab. XII. leguntur pedis 133 litterae . . . v Xl^itjv

in Apollinem II. 31

II. 124

-£# fr

*JU-A# Aaa-rovq e-Qa-ro-yls-cpa-os Ttai, psi-vag

128

SS^E@=£^^=S F—f-

* £a - vv -ito-Gta-toyi Jtaida Taag r' e-Jte(pve§ i-oiq

132 2 138 139mm&

?) 143

st6-&ov e6-ye {la-rooq

2 148

m £^^r:3=p

. . . ri-oa na-re-nr ... o§

150 2 154

GvvQiyii ari ev-

1^ ?=t ivcoiov

158

eq)QOVQeieig deJTaag (lsqov cova^Ttaq^

160

r^-J-j^-C^^ 162

opcpalov, o §do)^dQO<s «oi^S o-rs redfi [iavr6o~(vvov ov 6s§l-

168 ^m^ 16L-^ £££^m£covsdog7toXvKv)&eq Xji$6[ievoq &Xe& vyQd%iovog sv %uka.

l&l . . . ivo. et inscriptae fortasse fuerunt syllabae Xiy, <. = d',

et syll. l& U = /". haec sequitur tribus pedibus amissis pes 138.

32 3. Hymnus Atheniensis

X.

u c u c u <'AM' d) &ol(3s, tfdSgs &s6-kti()Tov IlaXXddoq

3

U <Cu6zv %ul lubv vluvbv , Ovv T£ &ea

4 5

U < u <Vrdgo>u deGftOTi KoriGioiv nvv&v % "AQZE[ug,

6 7

Cu < V <?}$£ Au-zco nvdiGTa, nal vasTaq AeXcp&v rrjpe-

s 9

C < u CAef^ fyia T£3t-votg (jvpfiioiq d&naGiv d-

10

O U C IVJtTaiGTovq, Bdnypv #' IeqovIkuhsiv evfisveig [idXeTe

11 12

< u < < u^rpos - jro^otOY, r«r T£ doQi-atETttov xuqzel *Po)[iaCa>v

13 UC oFuC< OC

<spX«i> affggr' dyri-QaTOi &dXXovGuv (peoE-vfaav.

Sonos plurimos supplevit Reinach, in pedibus tamen 5. 9. 10praetuli lectiones Gevaerti.

in Apollinem II. 33

J.p^pE^EE^E^^^̂AM?m (Poi-fis, G<p$£&£-6-VyTi(iTov IlaXlddoq

3

r"

r——j—-}-—j— fi ^fr

—4——*— #•—

L

& L_ i V • V=fc=—i^——

'

„ - (?tv jcal Aa - bv %ksi - vbv 6vv T8 &8 - a

T->#=-r t=$==£

v- V-

ro-§*oi> 6867tO'Tl Kqt]-6i-iov %v-v$)V t"^4qts- [iig

6 . ^ 7

£=£ r j>f^ a #i tc=±¥=?-

rj-dh Aa-rcb xvdtGta, xal va - 8 - TaqAeX(p<jJVTr} -(is-

t=$=z=t 3=£ _ e=£=*5=?_(&' 2 - fiK teV - votg odjj. - fii - o«g (f(b-[ia-Giv &•

9 , _ 10 4

£ x;5 « 3=* e==

rtraiTyrovs,I_ «x%ov -81' f-g - Qo-vl-%aidLv sv-{isv8l$ f*dA_r_

11 12

»~~r *=*£e_ tt gEEE^=5=f=g

3tQOO~Jl6XoiO~t,9Tdv T8 (SoQl- GZSTtZOV KaO-XS-l * P(DlJ,ai-(DV

13 14 ^____5£__. 3i _____

#ox«i> «t5§_r' « - yi^-oaro» &dllov-6av cps-os- vi- nav.

Ubicumque pro trochaeo poeta posuit spondeum (&XX' _),

iustum ego metrum __ transscripsi; qui canunt, ii moras pru-

Mus. script. ed Jan. Suppl. 3

34 De altero laymno.

Doria autem aliqua si est haec harmonia nec tamen ita

composita, ut (sicut in vetere lyra e a e) diatessaron sit

in gravibus, diapente in acutis, vide sitne ea doria species,

cuius graviores soni faciant diapente, acutiores diatessaron

(e h e'), sitque haec harmoniae structura

(a) hc' d' e'f (g') a'.

et tetrachordon li— e certe fundamentum est sonorum quicanuntur in partibus II III V VI VIII, escendit vox saepein /", semel in a (p. 62). g autem, qui sonus munerefungeretur lichani, semper evitatur. harmoniam igitur

continent haec quae exscripsi tetrachorda atque eam habesdorii modi speciem, quae incipiat a diapente a— e', exeat

in diatessaron e —a . et subdoriam vel semidoriam eamesse qui concessit, is iam nimis dubitare non potest quindicat hypodoriam. iam quae huius diapason dicenda sit

mese, non quaero. secundaria enim est species, de qua cumnihil fere doceant Aristoxeni, singula subtilius inquirere

parum proderit.

Universum autem huius hymni melos cum simplicissi-

mum sit et paucorum sonorum formulas ad maiorumexempla poeta expressisse videatur, nomum hunc esse

citharoedi facilius et certius quam in priore hymno putotibi persuadebis. quoniam autem toties incisum est melos,

plures partes quam Terpandri illas a Polluce IV 66 enu-

meratas nulla difficultate elicias.

denter moderentur. et quamvis dactylos cyclicos oderint ii

qui hodie metra docent, nos musici facere non possumus quinquaternas moras scriptas esse dicamus pro ternis.

4. Sicili epitaphium.

Hoc carmen in columna inscriptum invenit W. M. Ramsay

Aidini prope Tralles in Asia minore et cum aliis inscrip-

tionibus imprimendum curavit in Bulletin de correspondance

hellenique VII (1883) 277. musicis autem signis hanc

neniam ornatam esse diu homines doctos fugit, nec Wessely,

qui 1889 invenisse videtur, statim proclamavit. anno

demum 1891 Crusius in Philologo L 169 notas musicas

se suspicari dixit et paulo post Wessely in annalibus

gymnasii III Yindobonensis 1891 p. 16 singula tractavit.

denique Crusius in Philologo LII (1893) cum de cantico

Orestis ageret, hanc etiam melodiam et signa rhythmica

accuratissime examinavit.

De metro autem huius carminis, de punctorum vi et

ictus vel &iaecog sedibus est quod dubites. pedes quidem

vides esse iambos, et dipodiarum pedes priores quia punctis

carent, alteri pedes punctis signantur, non priorum partium

ictus esse dices potiores, sed alterius cuiusque, ut in

singulis dipodiis toni vis ascendat. sed qui fit ut in pedibus

6. 10. 14 punctis notentur syllabae correptae? de hac

re viri docti dissentiunt. sunt enim 1 qui dicant, sicuti

ionicorum anaclasi in aliam syllabam accentus transferatur

et w-u-v ponatur pro ^w uu , ita hic per syncopen

quandam longae syllabae accentum promoveri in brevem

1 Crusius in Philologo LII 167. Ph. Spitta, Vierteljahr-

schrift fiir Musikwissenschaft. 1894, 103. Th. Reinach aliaru

olim sententiam secutus postea huic sententiae accessit in

Bulletin de corr. XVIII 365.

3*

36 4, De Sicili

quae antecedat. hoc si illi recte contendunt, in trans-scribenda melodia hastae illae quibus nos pedum finesdistinguimus ponendae sunt ante breves syllabas ol, yov, 6.

clausulae quidem versuum (ut . . tcov) optime hac rationenotantur. et quod multo commodius ita numeri scribuntur,carminisque natura metrique difficultas clarius ita anteoculos proponitur, hastas illas i hac quoque in editioneante breves syllabas ponendas curavi. magna vero subortaest dubitatio. quaeritur enim, possitne ullius pedis ictus vel&£<5iq inesse in syllaba brevi, (nisi ubi binae breves exstant prosoluta longa). non trochaeum dices pedem istum a thesiincipientem? et quicunque ad dipodiarum naturam punctallla revocavit, is satis fecisse nobis videtur, nec puncta adaliud iterum esse referenda. alia autem est ionicorumanaclasis productione syllabarum aut correptione ex ipsispoetae verbis manifesta, alia haec metri variatio quaecontra syllabarum naturam punctis significari dicitur. quaecum ita sint, haud scio an eorum 1

sententia praeferendasit, qui dipodiis recte existimatis punctorum vim finitamvolunt, nec hos iambos ab aliorum iamborum natura dicuntabhorrere, pedumque hastas imponunt post oX, yov, 6.

extremarum quidem syllabarum (tcov, £r}v) novitas etmira condicio augetur. hae tamen eximi ex illa con-dicione in melioremque statum referri nullo modo possunt,

Harmoniae forma clara est et aperta. Tonus meli(sive scriptio) est ionicus

(jfjf),quem exhibet Alypius p. 378.

et principem harmoniae sonum eum esse, a quo melosorditur, primo quisque obtutu viderat, ante quam sonusfinalis detegeretur. hunc enim J. A. R. Munro primuslegit et D. B. Monro in supplemento quod addidit ad librumThe modes of ancient greek music (Oxford 1894) nos docuit.nunc aperte patet sonorum ordinum contineri his finibus:

1 Statuit hoc olim Reinach in Revue des Uudes grecquesVII (1894) 203, summoque studio defendit Gevaert, Melopeede Veglise 46. 386. 456.

epitaphio. 37

e fis g a ll cis'd' e'

mi ftfasol la si Jdore mi

V7taxr\ ^B(57] vr\vr\

eundemque esse atque

d ef g a hc' a'.

plagalis certe est huius carminis scala, qualem in hymnis

supra p. 9 et 20 deprehendimus. et tetrachorda cum mediumhabeant semitonium, phrygiam esse speciem tuo iure

dixeris. princeps autem sonus harmoniae cum esset C,

responderetque in simplicium scalarum sonis (nullojj)

illi

g, totaque harmonia par esse videretur scalae g—g\haud pauci ioniam esse carminis harmoniam dixerunt.

at principem illum sonum vides in media scala positum,

plagalem habes ordinem, ambitus autem continetur inter

d— d'. atqui species diapason, quarum nomina discimus

e Cleonidis (p. 197) et Gaudenti isagogis (p. 346), ipsas

quoque plagales esse contendo, ut de doria specie (e— e')

e magno • sive immutabili systemate (A—a—a') elicita

apparet. in tertia igitur hic versamur specie, quae oxy-

pycnis sonis continetur et tertio loco exhibet diazeuxeos

tonum; hanc illi nominant phrygiam. hoc Eeinachium

quoque vidisse et in Bulletino XYIIl 366 docere admodumgaudeo. quod tamen ioniam volunt alii esse speciem

carminis, quippe quod et in metro ioniam naturam prae

se ferat, nil refert. similis enim fuit et propinqua phrygia

species ioniae quae et hypophrygia dicebatur. — Hocetiam melos qui composuit, is secundum verborum accentus

intendit vocem et remittit.

38

1—4

4. Sicili

Eixcov 7] XC&og slpC' tC^r\6L {is UsCmXog sv&a{ivrjnrjg a&avatov 6r\^a %oXv%qovlov.

ci i kiit;"Ogov ggg, cpaC-vov,

Kl I[KO C0$5—

&

[irjdsv oXcog 6v Xv%ov'

CKII KJK C OJ9-12 Ttobg bXCyov s6tl tb %r\v,

C K o I i K c c cx"113-16 to tsXog 6 %oovog a%-ai-x s l.

UsCmXog svtsq ....

In pede 4 super I et vov -J Crus. pag. 163, Monro 133.|6 punc-

tum super I om. M. — detexit Munro (M. 145).|8 super l punctum

M. k> Reinach, M, <t> Cr. similiter in p. 12 signum viditduarum, non tnum morarum 16 de "1 vide Munro apud M 145.

39

epitaphium.

Bulletin de correspondance hellenique VII p. 277.

y. Crusium in Philologo LII (N. F. VI) p. 160. Monro,

The modes of ancient greek music (1894) p. 133. 145.

O - 6ov cp a l vov*

e=i mlirj - dsv

- N —/U»s 6v Xv - TtOV'

v=^TtQog 6 - Xi - yov i&

sm

xl %b tftv,

tb ti-Xog 6 %oo-vog cctc - cci - tel.

De carminibiis 5—7.

Quae sequuntur carmina ad Musam, ad Solem adISTemesin, ea iisdem codicibus omnia continentur et ab unopoeta composita esse diu existimabantur. Cum vero inprimo eorum valeat lex illa quae melodiam sequi iubetyerborum accentus, in reliquis autem carminibus haecignoretur, a diversis hominibus et condicione diversa factaesse putabimus.

Et codicum scriptorum familias, quamquam Fr. Beller-mann, qui egregiam his carminibus navavit curam(Berol. 1840), p. 10—20 statuendas putavit quattuor,satis habebimus admittere duas. nam alter illius ordoex editionibus consistebat, quas fluxisse ex familia primaipse B. suspicabatur 1

et codicis Neapolitani fatis et historiaprobatur 2

;quartus autem ordo cum signa musica non

exhibeat, restant digni quos consideremus ordo I et III.

1 Oxoniensein editionem niti Plorentina Bellermann con-cedit p. 16, Florentinam e Neapolitano codice ortam putatp. 17. • Quod autem Burette p. 183 tradit de manuscriptoHibermae, id revoco ad ea quae Usser exscripserat e Galileieditione. cf. Bell. 8.

2 Galilei usus est codice Aristidis et Bryennii, qui eratS. Angeli cardinalis (Bell. 7). huius autem Angeli Ranuccilibri hereditate venerunt 1565 ad Alexandrum Farnesinum.lllms fratrem, qui testamento legavit Odoardo nepoti 1589.(Nolhac, Bibliotheque de Fulvio Orsini. Paris 1887, 9. 22)Farnesinorum autem libri 1736 Parma translati sunt Neapolim(Blume iter Ital. Berlin 1824. IV. 5. 14. Nolhac 137). neclgitur dubium est, quin Neap. III C 4 sit ille Aristidis codexe quo fluxerit editio Galilei.

Carmina 5—7. 41

ac primi ordinis qui notas musicas exhibet usque ad exitum

carminis III, ne nos quidem alium novimus librum nisi

Neap. III C 4, quem supra 78 signavi. ad tertium Beller-

manni ordinem, qui continet signa musica usque ad II 13,

(Mon. duo Par. Neap. Lugd. sive 69. 116. 126. 75. 50)

accesserunt Hamburgensis (42) Mutinensis (73) Venetus (l),

de quibus egi in Jahrbucher fur Philologie 1890, 680, et

accessit Berolinensis 1555 (10a). cum tamen Hamb. ex

Parisino 2532, Mutinensis ex Keap. III C 1, Berol. ex

Monacensi videatur transscriptus, apparatus criticus nullo

eorum augetur. Venetus autem VI 10 universi huius

ordinis princeps est et auctor. nam qualem Bellermann

vir sagacissimus concluserat et descripserat codicem huius

ordinis archetypum p. 26, talis hic est et versuum dis-

positione et lectionum genere. ex hoc transscriptum esse

et Monacensem 215 (0) Parisinorum aliorumque patrem,

et perditum aliquem librum, e quo Neap. et Mut. orti

sunt, ostendi in Jahrbucher 1. 1.; ita autem cum hi omnes

e Ven. sint transscripti, restant, unde quaeramus varias

lectiones, soli N III C 4 et V, cuius habes specimen in

tab. H.

Editi sunt hymni in his libris: Vincenzo Galilei,

dialogo della musica antica, Fiorenza 1581.

Arati Solensis phaenomena, Theonis scholia, Eratosthe-

nis catasterismi, al. (edidit Ioannes Fell. Oxoni 1672.

additis annotationibus Edmundi Chilmead.).

Burette, cuius librum laudavi in p. 47, addidit ex

Par. qui est nunc 2532 sex versus alterius hymni et

quattuordecim versus tertii, sed nulla signa musica.

Ediderunt etiam Patricius 1536, Bottrigarius 1602,

Puteanus 1602, Alstedius 1630, Nicolai 1706, Martini 1757,

Marpurg 1759, Blainville 1767, Burney 1776, de la

Borde 1780, Eschenburg 1781, Eorkel 1788, Drieberg 1835,

de quibus omnibus vide Bellermannum p. 20. accedunt

Westphal, Metrik 1867, Lang, tfberblick uber die Harmonik,

Heidelbg. 1872. Eetis Histoire de musique III, 1872.

Gevaert Histoire I, 1875.

42 5. Hymnus

De hymno ad Musam copiosissime disputavit Eeinachin Bevue des etudes grecques IX 1896. post hunc iterumtractavit Gevaert in supplemento libri q. i. La melopeeantique dans Veglise latine p. 476.

Huius carminis notas omnes invenis in Alypi tonolydio (p. 369) praeter unam N vel H (hae enim Htteraein codicibus aegre distinguuntur)

,quae quid sibi velit

nescimus.^ variae de illa dictae sunt sententiae. Beller-mann quidem notae antecedentis moram hoc signo produciputabat (p. 63); ego cum primum hymnos ederem, Hinterpretatus sonum esse es' suspicabar. Reinach autem(Bevue et gr. IX 18) cum N legeret, sonum scripsit cis\quem dicebat chromaticam paraneten diezeugmenon tonihypolydii (Alyp. p. 385). Gevaert denique in Melopoeiap. 476 reliquis opinionibus severe castigatis crusis vellyrae fingit esse notam. est enim nete diezeugmenon toniJodii (p. 369) -eVJ, et h scriptum esse ille contendit, utsynus princeps doriae harmoniae et mediae chordae superiusdiapason interdum in lyra pulsaretur. at carminis har-moniam si quis lyra sonanda constituit, is non in mediocantu, sed antequam canere incipiat, primarios sonospulsare solet

;partibus etiam finitis crusin interponit-

h illud sero nobis occurrit in tertio aliisque versibusmediis.^ scribae autem quamvis multa omittere sol-eant, ipsa prima signa nunquam omittunt. et quodcrusis soni lyra vel cithara sonandi adhuc non inventisunt, Gevaerti coniectura quaestionem solutam esse nego.Reinachi autem sonus cis cum melodiae cursum misereinterrumpat audientiumque aures male offendat, nehuius^ quidem sententiam amplecti possum. nondumexpedita est quaestio; poeta quid cecinerit, ignoramus.quo tamen facilius et in transscripto carmine videres, inquos locos mira illa littera incidat, satius duxi et inhac editione eum sonum H imponere, qui minus illo Nmelodiae cursum turbat. tu in canendo omitte, si itaplacebit. in sexto quidem pede H legi nullo modo potest;fuit fortasse I aut P.

ad Musam. 43

Harmoniam ubi quaerimus, incertus ille sonus omitten-

dus est. atque "1 esse hypaten, Z neten nemo non videt.

mesae igitur munere fungitur C = a, inque liunc ipsum

sonum melos exit. doriam autem esse hanc harmoniam

et eam simplicem Gevaerto concedere vix possumus. nam

ef g ah c d e(f) idem valet

atque hc d ef g a h(c),

unde apparet proximam quidem esse et simillimam hanc

harmoniam doriae, differre tamen uno sono. quae cum ita

sint, haud scio sitne mixolydius dicendus modus, ut dicit

Reinach, an doriae harmoniae tertia aliqua statuenda sit

species, quam appellaveris hyperdoriam. nam mixolydiae

harmoniae Aristoxenus ait (apud Plutarchum de mus. 16)

propriam aliquam fuisse et insignem naturam, quam ipsi

Graeci sero cognoverint. quae cum ita fuerint^ non nimis

mirabimur, si communis illius doriae harmoniae exstitit

species aliqua, quae et synemmenis sonis usa et neta

diezeugmenon variaret scalam doriam, nec tamen flebilis

esset et tam mollis, quam fuit mixolydia.

In notis autem ad syllabas distribuendis secutus sum

auctoritatem Reinachi, qui quoties licebat binos sonos

mandavit syllabis perispomenis.

44 5. Hymnus

10

V et N. "icc^Bog.

Ven. CZZNeap. CZZ

1. "Astde yLovGa ^ot cplXy\,

Gnovd. fanpog

cccc

y.

N.

2.

§a%xstog

M MM M

fiolutrjg <f ififjs xcctkq%ov

V. Z~Z Z Z H H ! I

N. Z~Z Z EZ N NI I

3. a#-p?7 dl 6cov a% dl-aicov

5. Eig

15

£0

V.

N.MZH 1 q>c P M0 CMZN 1 (DC P M0 C

4. £-^dg cpoevccg do V £ L t co.

V.

V.

N.

"AXlcog.

C PM PC CC PM PC C

5. KaX-Xt-o-iteia 6ocpd^

0HC CCCCTR00NC CCC HA0

6. [iovGqov itoo-%a&-a-y£x-i xeoTtvcov,

De notis codicis V v. tabulam II, Neapolitani signa minio

SSIfr? +

e?reSSa.^ BelL tab'n et IH ^P^ Keinach in£ £ '

tab'

-*%^0S *"*'** in VN Paul° altius posi-tum huc revocavit Bell. p. 54. 10 ~ signum videtursonipaulo producti de H et N vide prolegg. 19 KccUidxu N.22 TtQovnccd'. N, v mmio deletum.

ad Musam. 45

Mov6av.

iE=fi=£ __

1. *__ ££ - ds ybov - 6a ftot cpC - /U7,

E^^ * ±2. [i6l-strig 6*' ififjg %ccr-do-%ov

nz^zg £

3. «v - oij 6*_ tf<i>2> ccTt' dl - 6s - cov

___-__=p_^=___

4. £ - [idg cpQS - vag do - vsC

N—TC3.

P -» 4%L v=±

5. Kak - II itsi - a 6o - cpa.

tx s^_i6. [iov - 6cov Ttoo - xad' - a - ys - xi %sq-%vcqv,

v. 5 Incipit rhytlimus duodecim morarum, quem indicat

scholium p. 46, 10 (Bell. p. 54). de syzygia __v_-_ cf. Arist. Qu.

I 14 p. 36.

46 Carmina

V. R (D C P M | MN. P 4>C P M I M7. xal aocps [IVGTodoTCC,

V. M I EZ TMP C M5 N. M I EZ j~MP C Ml

8. AaTovg yovE, /lr]ki£ Tlaidv^

V. M Z M I OC CN. Ml ZM I 0C C9. £V[ISV S l £ 7t(XQ£6T£ [lOi

Dv^vyia %axa avxiMsGiv. 6 novg _ _ %a\ _ _.

yivog di7tla6iov. 6 Qv&[ibg dcodsnd^r^iog.

4 T V, I Rn. Gv. 6 S' rjhs V. 10 6v£vylav VI cf. annot.p. 461.

6. 7 Carmina Mesomedis.

Dionysi nomen hymnis 5— 7 ii inscripserunt, qui codice

Neap. III C 4 decepti titulum in fine alius libelli sub-scriptum falso huc rettulerant. eodemque errore factumest, ut libello, qui in codicibus antiquis his carminibuspraecedit, titulus falsus in editione inscriberetur. sequiturenim in manuscriptis Bacchii senioris isagogen doctrina

illa de intervallorum musicorum numeris et rationibus,

quae incipit a verbis Tfj (iovGi%rj te%vr) itaGav xr)v doy^a-WTtouav Gvvxsxdy&ai cpaat, quam Bellermann imprimen-dam curavit una cum Anonymis (Ber. 1841 p. 101).Bacchio ut hanc doctrinam vindicaret, ille inductus erat

titulo Elgaycoyr) zk%vr\g yiov<5i%r)g Ba%ysiov xov yegovxog,

quem non ad hunc libellum, sed ad eum qui praecedit

referri oportuit. cum vero post Bacchii isagogen et Pseudo-bacchii doctrinam in cod. Ven. VI 10 exstent trimetri illL

Mesomedis. 47

£ee£ £ £7. xccl 60 - <pe {iv - 6to - 86 - ta,

t tV-

4 £>. Acc - tovg yo - ve, Ar\ - Xl - £ IJm - av^

i±

JE^^EEE^9. £V - flS - V£lg JtttQ - £ - 6t£ (101.

quos supra invenis p. 285, alterani esse Bacchii, alteram

Dionysi artem facile tibi persuadebis, et sicut Bacchii

nomen ad priorem artem revocaveris, ita Dionysi nomen

inter alteram artem et hymnos insertum vindicabis libello

illi tfj iiov6lk7J xi%vrj, cui iamdudum vindicarunt ii qui

codicibus Urb. 77 et Vat. 1364 utebantur. 1

Mesomedis autem nomen ideo hymnis inscribimus, quod

Burette qui hymnos edidit in Histoire de Vacademie des

inscriptions et belles lettres2 1729, invenit Ioannem Lydum

in fragmento quodam Lutetiae asservato dicere: 6 Meaod-

fing ovxco Ttcog Ttobg avxrjv (sc. xr\v Nb^lb6lv)' vitb 6ov

1 Inscriptum est doctrinae illius initio nomen Dionysi in

cod. Urbinate 77 (quamquam postea est expunctum) et in

margine Yaticani 1364 (Amsel-Studemund p. 128 et 122).

cf. Bergkium in Anthologia Pal. 2 1868 XCIV, et quae ex-

posui in Bacchii ed. Arg. 1890, 24 et in Jahrbucher fur Phil.

CXLI (1890) 679.

2 Dissertation sur la melopee de Vancienne musique vol. V,

pars II Memoires de litterature, p. 169. scriptae 1720, ed. 1729.

"4" 6. Hyninus

tq6Xov aararov dar^fj %aoo7ta m6itmv Cxoeqexai, rvya, quisunt hymm in Nemesin versus 7. 8. iam nullum novimusMesodmen, Mesomedes vero, cuius duo alia carmina exhibetBergk in anthologia p. 524, fuit homo musicus imperantibusHadnano et Antonino 1

; huic igitur, si melius nesciamusuna cum JSTemesis hymno Solis quoque carmen vindicemus!

<Mn,L^id™ : ME6

,°^i KW lvQw6s, y£yovcbS inl T&Vfyccvov %qovcov ccneletoBQos avrov r) iv zols fukkmta cpiloS .

alla iucyog* (ieXr} fa 'AvtcovIvos rb tov SvXXov avVuelovccvafrrjcas eneovevaoe, rcore Meoo^dei tco tovs«^Uvo^ovs ovyyQafavTt vevoTdcpiov fycooe. tco alv (Mes.) Ztl JlY#«Qcpdeiv ipavVavev ivevco &e, fa ' t^v l^a ai,TovXfov. Iulius Capit. de Antonino 7: Ant. salaria multis sub-traxit, unde etiam Mesomedi lyrico salarium imminuitCf. Eusebium II 2160 (p. 168 Sch.) Meoo^ns Kq^ ^tZZl ?*"?$*'*** hvvQitovTo, et Hieronymum: Mesomedes

(An on ni ato™" "^" ""**" ^ B*™*bar

6.r

'T(ivog

EvcpccfiSLTG) %ag ccI&tjq,

yi) %a\ %6vxog %a\ %vocxi,v. 3. ovqecc tiyLTtm Giyaxco,

v. ccc C I c p c cK. CCC C ( C P C C7. XiovoflXecptxQov xdxsQ 'Aovg^

COM ja MC ct> jvj a fvj

i >c

S QfoTieccaT^

^9^6^5 V"

7 %^vo§XecpdQovs 7taTeQdovsY.

y.

jst. cpMMM M8. Qo8o£6(3av og

ad Solem. 49

Solis hymnus in doria harmonia versari videtur. nametsi dubitari possit dicamusne sonum C = a mesen an

hypaten, nil obstat quin comparemus scalas

g ab c d ef

d ef g a hc

et agnoscamus communem Graecorum harmoniam; hymnoautem ad Nemesin phrygiam harmoniam cum Reinachio

(de musae h. 21) vindico. nam soni ad simplicem modumrevocandi sunt ita:

g ab C d ef g

d ef g a hc d.

plagalem autem habes formam eandem atque in Sicili

epigrammate.

slg "HXvov.

y]%oi cp&oyyoi r oqvl&wv.

lielksi yccQ TCQbg Tfticcg (laCvsiv

v. 6. <&olflog <xxsQ6exoiiccg sv%aCrag.

i m£EEEfeE#E£ 3^ -0—

7. Xl-o - vo-fiks-(pa-QOv Tta-tSQ 'A - ovg.

3E

qo - do - s6 - 6av og av-xv-ya utoo-lov

8 nota A in paenultirria syllaba paroemiacorum est signummorae addendae. Bell. Anon. 3. 97. redire vides in carmiue 7.

Mus. script. ed. Jan. Suppl.

&V 6. Hymnus

V. M I M' I PM |ZAZN. M | M P M z/\ Z9. itravolg vit L'%ve66i, dt-6-x£Lg

7

V. M Z M Z I M I M Z I

5 ^. MZMZIMIMZI10. %ovQiai6iv ayuU6[i£vog %6[iai,g

?

V. M I Z I M I P (p CP P CN. Ml Zl MIPcD CPPC11. X6q1 v&rov aitdqizov ovqovov

io V. CPMMMMMM MN. CPMMMMM Ml M12. amlva TtokvGrQoyov afist^xav^

V. I MN. I M PM I Zl MPPC

15 13- a^yAaff 7tolvd£QK£a nayav

N. CP MMMCA (DMM14. %£q\ yalav attatiav eMgggdv'

K MIZZZ ZE IEZJ-5.

Ttorafiol dh Ge&ev Ttvqbg a^Qorov

t«>» T ^ «™ ** er£* ^Prtasse P°st M sonus I, habet Mon. (Bell.tab 1.) 3 lXvsv6v V, fyvsei N. 12 *x*fax codd. 15 duplex

9 m nuyccv signum yidetur productionis , cf. y. 21 rhythmos-

ad Solem. 51

9. %xa - volg vit l% VE6 - 6L dt co - xstg.

m r m±b^10. xqv - 6scu-6iv a - yal - X6 - jie - vog xo-piug,

r^S £

11. 7t£-QL VCO-TOV OC - 7t£L~ QL - TOV OV - Qa-VOV

$m t12. d - Ktl -VCC TtO - Xv-6TQ0-Cp0V <X{1 - Ttls-KCOV,

£ t£13. al' - ykag %o - Xv- dsQ - ke - a na yav

$ it

£14. Tts - ql yal-av a - 7ta-6av s - Xl6 - 6cov'

£ £ m15. UtO-Ta-^LOL dh 68- &EV TtV-QQQ CC^l-^QO-TOV

que in Sicili nenia. 16 6ccv nota A in summo mg. corr.

in R. similis A erat etiam in Y 6. 19 v. 15. 16 posuit post

23 Bergk anth., cf. mus. Rhen. IX 306.

4*

52 6. Hymnus

P M I ZZ I M P C16. tl'xtov6lv e%y\QUTov cc(ieQuv.

C $ CP MMMPPC17. Zol [iev %oobg ev-dt-og u6teqcov

M ! M M S PM \ ZZ18. %ut "OXvyatov uvuxru %oqsvsl

ZZM Z Z MZ IE Z19. uv-etov pekog ulev ueCd&v,

M I ZZ M I ?<& ZZ10 20. G>OL-p7]-L-dt, TSQitoyievog Xvqu.

CP M M M CP M MiA M21. TXuvku de TtuQOL&e Ze-Xu-vu

I M SMM PM \ ZZ22. xqovov cqqlov uye\iovevei

2 <x7H]qcctov N. 6 ovlviinov YN. avaxral avLrmraBergk anth. 10 QoLfrdi V. Wpij V. 12 xXavaa fo V.

ad Solem. 53

J^EFT=t=i!EE^ i

16. tl-xtov-6lv iit - r\ - Qu-Tov u - pe- quv.

m f17. Zol [iev %o - obg sv - 6l - og u6 - ts - qojv

13V-

18. %UT 'O - lv\L-%OV U - VUK -TU %0 - QSV - SL

£ £19. uv - s - tov pi-log ui - sv u EL - d(x)V.

£ £ ^^ £20. <Dol - fhj

-v £ - $l tsq - Tto - \jls - vog Iv - QU.

m &t21. Fluv - %u ds %UQ - ol- &s Zs - lu - vu

£ £V22. %qo-vov co - ql - ov u - ys - {10 - vsv - SL

de duobus signis in prima syllaba cf. v. 23. 14 ays^i. in

prima syllaba N corr. minio u, quem spiritum noli putare

notam esse musicam.

54 7. Hyninus

Mi Z IM | (j)C PMP C23. kevxcbv vitb 6vQ(ia6i [io6%cov

CCC C C C PC P<D PM24. ydvvtm de te 6oi voog ev-^ievrjg

5 M IZ I M I CPMP C25. 7ioXvoC\iova %o6[iov e l C 6-6(ov.

7. "Tpvog

I MM M M I M M I CPM

10

1. Ne'(ie6t, %teqoe66a fiiov QOTtd,

$MZZ ZZ E Z I ZM2. xvavcoTtt &ea ftvyateo zJCnag,

M U U UU EZ EAU3. d Kovcpa (pQvdy^iaxa ftvatcbv

UU M IUZ E I MM4. e-%e-%eig ddd^avti %ahvc5'

±ydvvvT<xL VN. 6ol Bgk, ot codd. 6 Ttolvol^ova VN,itoXvsiiiovu Bell. Bgk. 7 t^o? Ns^6sag V. in initio ponunt

§^^^^ad Nemesin. 55

23. ksv - k&v v - itb 6vQ-ya- 61 p 6 6 - %g>v

24. yd-vv - xat de ti 6oi vo - og ev - [is-vrig

25. ito-lv - oi-yo-va xo6-yov £ - lC6-6av.

sl§ Nd^£6iv.

l|lM__i_li_^^E_E£_£i^ '-J-

1. Ns-y,E - 6i,7tT£-Q0-£6-6a jti - OV QO-Jtd^

^̂=z=£=^=^m2. %v-a - voo-iti &£ - a fi-v-ya - teq JC-Kag^

Bf • _ _ . ^ P-

=t>

—

V-£=

.t=t

3. a %ov - <pa (fQV - dy - ya - xa ftva-Tcbv

& *=7

4 # l% _ £ _ ^£tg Sc - dd-yav-Ti %a - U - v(p'

yv> 16—18 scribuntque zJUag Hermann et Bgk. _8. 9. smtne

duae notae revocandae ad ov an ad Ttd, vix dubium est.

*)0 7. Hymnus

M M M M M MMMC M (J>

5. e%&ov6u <f tf/fyn, <Uo a v Pqot&v

PC(t> P P

6. piXuvu tpxtovov ixrbg ikuvvstg.

s R(J> C I C 0> PM |

7. 'Tnb obv tqo%ov uGtutov u6%i$if\

ZEU Z I ! M ZM8. %UQ07tU llSQOTtCQV GToitpSTUl TV%U*

M M M M M M P MCC (J>

10 9- liftovm ds nuo Ttodu fiut-vstg

y

R 0PP MIPMA M10. yuvoovpsvov uv%ivu nkt-vstg.

R(p P C <1>P PCP M I

11.(

Tjtb 7tfj%VV Usl filOTQV [ISTQStg,

15 U M I Z E I MMM M12. 2/£V£tg <f VTtO HoljtOV 0(pQVV KUTG)

m2 %ov<r^ V. 4 ^rog iXavvsig om. Y. 7 loca notarum

mcerta. 16 ^oXtto^ fygw %dta (prop. Bell. 44) Bgk., %6lnovasi xurco ocpqvv VN. ultimam M transscribens cum Bell et

ad Nemesin. 57

ik ^s5. s - x&ov-Gcc d' vfiouv 6 - Xo - dv /3oo - r&v

»6. [ie - ka - vcc (p&o-vov sKtbg slavvsLg.

£ fe£ * ^f-37.

f

3° - Ttb 6ov xqo-%qv a - 6ra-rov d - 6rL-j5fj

t8. %a-QO - ita ps- qo-tccqv GrQE-cpe- rat rv - %w

£ i» .. f t?

9. lv\ - ftov-6a ds itccQ Tto- da /3 a C - velq,

$ t10. yav - qov - (is - vov ccv - %s - va xkl - vsig.

- h l—

te

j > » » i*t f=f=

11. 'T - 7tO 7t7J-%VV d - sl fiC- o - tov ps-rQEiSy

£s £ $=t12. vsv - ELg <f V7tb %6k-7tov o - cpQW ku - ra

Gev. omisi , alii (Westphal in artis metricae 2_suppl. p. 64)

omittunt unam e tribus M et transscribunt voci v.axm melos

ascendens g c.

58 7 - Hymnus

$M MM PC M IA I

13. ZpyOV [LStCC %£lQCC XQCIT0V<5CC.

EEE E ZZ I M I P

14. "IXa%i ii&Kcaoa diKct67i6Xe,

s EEE ZZ I M II ZM15. Ns[lS6l, %tSQ0S66a fiCov qotccc.

IMMMMIMC PMM16. Nsps6LV &sbv ado[isv acpftitav,

Z M I ZE I I M Z Mio 17. vCxqv tavv6CittSQ0v d^i^QC^av,

MMUU U UZ E u M18. vrjfiSQtsa xal JtccQsdQov AC%av,

P M MMM CM P M19. a tav iisyalavoQCav ^Qotoov

15 Z20. vs[is6(b6a (pSQSig %ata taQtaQOv.

8 #£<oi/ cdSopivu cpQ-itav N, sim. V. 11 loco paenultiniaenotae malo restituere U, ut tono ascendatur in p (sol), quam

ad Nemesin. 59

§^fefc=E=j~*^

t13. £v - ybv as - xa %sl - qcc xqcc - xov - 6a.

1==?

14. "I - la - &l jibd-xai- qcc oY - xa - tfjrd - Is

g r. U-U—E15. iW - fftf

- tfft, tcxe - od - E6 - 6a /3ft - ov po - tfa.

£=^ZOZJ16. iVf -

k

it£ - Oti> &s - bv a - do - psv cccp - &£- rav,

^m17. vi - xyjv xa - vv - Oft- tlxe-qov bp-fioi-pav,

^g=g=£=S18. vrj - iiEQ-ti- a %a\ %ccq-e - $qov Jl-xav,

t ^^^19. a xccv us - ya-la - vo - ql - av Pqo-x&v

20. vsiis6(X)6a cpEQSLg %axa xaQxaQOV,

accipere Bellermanni C, nam hoc a (la grave) nimis redolet

usum horum dierum.

Addendade codicibus manuscriptis.

P. XXVIII. Adde e libris in monte Atho servatis et a Lambroenumeratis (Catalogue Cambridge 1895):in bibliotheca Xenophontis exstat cod. (789) 87 S XVHI

p yyyS^^ Vel Gre£ori syntagma (supra p. LX).'

r>' VT i j. V ^" 12^' Bononiensis 2432 scriptus est S XV

-f. XL. Jixstat Heidelbergae cod. Palatinus 281, S. XI, quemRomae servari opinabar (p. LXXVI. n. 165). descripsitin Itemacn m Hevue des etudes grecques IX (1896) 187 et 191deditque scripturae exempla. ex hoc fonte hormasiam hau-serunt Mon. 104 (meorum 65), Regin. 108 (171 a

), Escor. TP

'

LJ7Sh De ?£?* E F8 confer nunc Pnntoni in Studi italianidi faologia IV 493.

P. LI (76). Neap. III C 2 altera pars vide sitne scripta S XVIhaustaque e Par. 2535 (129).

P. LX. Par. 2381 (Fontbl. Rg. 2432) chart. S. XV continettfarlaami commentarium in tria capita Ptolemaei. Omont

P. LXVIII (137. 138). Par. Coislin. 172 et 173. Ptolemaei har-monica recensuit Mcephorus Gregoras. vide Heiberg inactis philologorum qui 1895 Coloniam Agrippinam convene-rant p. 30.

f

P. LXIX. hinc corrige paginaram quae sequuntur titulos supramscriptos; libn enim enumerantur Romani.

Ti?XS .

Va*icanum 192 descripsit et scribae formas expressitln. Remach m Bevue d. et. gr. X (1897) 313. inde a fol. 222mscripto titulo Movglxtj invenit scholia in Ptolemaei har-monica II 11. 14. 1 10. 15. 12, et imprimenda curavit. sono-rUJ\ *

tabulae et nnmeri ac repetuntur doctrinae quasexhibent Anstides velBoethius, eMcomachi ut videtur librisexcerptas. Pythagoreis quod p. 318 contrarie opponunturmusici geometrae, revoco ad Pselli fragmentum quod exhibetVmcent m Notices XVI 2 p. 338. Rationes % et similescum l^ythagorei m aequas partes dividi negarent, fueruntqui conlugerent ad geometrarum methodum, qui omnes lineasmetiri et dividere possent.

61

P. LXXVI (165). vide quae addidi ad. p. XL.

P. LXXXI. In bibliotheca Angelica, cuius opes descripserunt

Cavalieri et Muccio in Studi ital, di fil. IV p. 7, exstant:

(207) Ang. 35 (C 2,6) chart. S. XVI. Archimedis et Eutoci

scripta, sequitur ars Aristoxeni transscripta e cod. (76)

Neap. III C 2 , usque ad avviSslv p. 74, 6 Mq. (Stud. p. 78).

(208) Ang. 38 (C 3, 7) chart. S. XIV. Pachymeris quadrivium.

(ib. p. 80).

(209) Ang. 101 (C 1, 7) chart. S.XVE. Theo. Plutarchus (ib. 140).

(210) Ang. 109 (S 1, 17) chart. S. XVI. Hero (ib. 150).

(211) Ang. 63 (C 4, 13) chart. S. XVI. continet f. 15 r figuram

tonorum, et f. 26v rhythmica quaedam (ib. 114).

In ipso scriptorum contextu haec sunt corrigenda:

P. 17, 19 post Tcc dh supple (tcqoxsqov %ccl vazsQovy.

79, 3 scribe TtQog fiLccv, ut scripserunt Bussemaker et Stumpf.

(Abhandl. der preuss. Ak. 1896/97).

118, 10 scribe: Ptolemaei interpres.

lichanus 23% (in diatono).

atque temporis spatio.

finis loci.

cc{ii%icc.

sv 06ais ds.

cum libris OTtcog.

391 post clavem 3^ dele tertium b.

421 de hormasia confer quae Reinach disputat in Bevue

des etudes grecques IX (1896) 186 et quae ego seripsi in

Berliner phil Wochenschrift 1897, 167.

133, 12 ,

135, 23 ,

136, 23 ,

188, 1 ,

205, 17i

262, 3 ,