METODO DE GRIEGORUIPEREZ

ΜΑΘΗΜΑΤΑ 1-29

1

2

1

11 Ὁ ἄνθρωπός ἐστι μικρὸς κοσμός

12 Ὁ πατὴρ ἄνθρωπός ἐστιν

13 Ἡ μήτηρ ἄνθρωπός ἐστιν

14 Ὁ κόσμος οὐ μικρός ἐστιν

15 Ὁ κόσμος ἐστὶ μέγας

16 Μέγας μὲν ὁ κόσμος ἐστίν μικρὸς δὲ ὁ ἄνθρωπος

17 Ὁ κόσμος οὐκ ἔστι μικρὸς ἀλλὰ μέγας

3

2

21 Καλὸς καὶ ἀγαθὸς ὁ πατήρ

22 Καλὴ καὶ ἀγαθὴ ἡ μήτηρ

23 Πόλεμος μὲν κακὸς εἰρήνη δὲ καλὴ

24 Ὁ πόλεμος οὐ καλὸς ἀλλὰ μάλα κακός

25 Ὁ μὲν εἰρήνη οὐ κακὴ ἀλλὰ ἀγαθή

26 Μέτρον ἄριστον

27 Τὸ μέτρον ἐστὶ μάλα ἀγαθόν

28 Οὐ κακόν ἀλλὰ ἀγαθόν ἐστι τὸ μέτρον

29 Μέγα βιβλίον μέγα κακόν

210 Τὸ μέγα βιβλίον μέγα κακόν

211 Τόδε τὸ βιβλίον οὐ μέγα ἀλλὰ μικρόν

212 Τόδε τὸ βιβλίον οὐκ ἔστι κακόν μικρὸν γάρ ἐστιν

4

3

31 Ὁ μὲν ἄνθρωπος ἀγαθός ὁ δὲ κακός ἐστιν

32 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποί εἰσι κακοὶ ἀλλὰ οἱ μὲν ἀγαθοί οἱ δὲ κακοί

33 Θηβαῖοι κακοὶ οὐχ ὁ μὲν ὁ δε οὔ πάντες

34 Καλὸν χρῆμα ἡ εἰρήνη

35 Καλὸν μὲν χρῆμα ἡ ἀρχή ἐστιν καλὸν δὲ καὶ ἡ τελευτή

36 Αἰεὶ μὲν ἡ εἰρήνη καλή οὔποτε δὲ οἱ πολέμιοι καλοί

37 Εἰ καλὴ ἀρχή καλὴ καὶ ἡ τελευτή ἐστιν

38 Οὐ πᾶσαι αἱ τελευταὶ καλαί ἀλλὰ αἱ μὲν καλαί αἱ δὲ κακαὶ εἰσιν

39 Οὐ πάντα τὰ βιβλία ὅμοια ἀλλὰ τὰ μὲν καλά τὰ δὲ κακά τὰ δὲ

μικρά τὰ δὲ μεγάλα

310 Τάδε τὰ βιβλία ἐστι καλά

311 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οἱ μὲν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

5

4

41 Ἡ μελέτη ἄριστόν ἐστι χρῆμα

42 Μελέτη τὸ πᾶν

43 Ἡ τοῦ πολέμου μελέτη σχεδὸν ἀρχὴ τοῦ πολέμου ἐστιν

44 Ἀγαθὸς μὲν ὁ φίλος ὁ δὲ τοῦ φίλου πατὴρ ἄριστον

45 Οὔποτε καλὴ ἡ τοῦ πολέμου τελευτή

46 Πάντων τῶν πολέμων κακαὶ αἱ τελευταί

47 Κοινὰ τὰ τῶν φίλων

48 Θησαυρὸς ἐστι τῶν κακῶν ἡ κακὴ γυνή

49 Λύπη οὐκ ἀγαθή ἀλλὰ κακή

410 Λύπης ἰατρός ἐστιν ὁ ἀγαθὸς φίλος

411 Ἥδε ἡ γυνὴ καλὴ μέν ἐστιν ἀλλὰ οὐ πᾶσαι αἱ γυναῖκες καλαί

412 Καλὸς καὶ ἀγαθὸς ὅδε ὁ ἀνὴρ ἀλλὰ οὐ πάντες καλοί

413 Πάντων τῶν χρημάτων μέτρον ἐστὶν ὁ ἄνθρωπος

414 Καὶ ὁ ἀνὴρ καὶ ἡ γυνὴ ἄνθρωποί εἰσιν

415 Καὶ τῶν καλῶν γυναικῶν ὁ ἀνὴρ μέτρον ἐστίν

416 Τοῦδε τοῦ βιβλίου ἀρχὴ μὲν ἔστιν τελευτὴ δὲ οὔ

6

5

51 Τόδε τὸ βιβλίον ἀρχὴν μὲν ἔχει τελευτὴν δὲ οὐκ ἔχει

52 Ὅδε ὁ ἀνὴρ φίλον μὲν ἔχει χρήματα δὲ οὔ

53 Οἱ φίλοι κοινὰ ἔχουσι τὰ χρήματα

54 Πάντες ὁμοίως οἱ πόλεμοι κακὰ φέρουσι πολλὰ

55 Ἥδε ἡ πόλις ἐστὶ μεγάλη πολλοὺς γὰρ ἀνθρώπους ἔχει

56 Πολλὰ ἡ εἰρήνη φέρει ἀγαθὰ

57 Ὁ τῶν ἀνθρώπων βιος αἰεὶ τελευτὴ ἔχει ὁ μὲν βίος καλὸς ὁ δὲ θάνατος κακός

58 Θεὸς μὲν ἀθάνατος ἄνθρωπος δὲ θνητός

59 Οἱ Ἕλληνες πολλοὺς θεοὺς ἔχουσιν

510 Ὁ νόμος πάντων ἐστὶ βασιλεὺς

511 Πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοίως εἰσι θνητοὶ

512 Ἡ πόλις οὐκ ἔχει τοὺς νόμους ἀλλὰ οἱ νόμοι ἔχουσι τὴν πόλιν

513 Ὁ ἀγαθὸς βασιλεὺς καλῶς βασιλεύει τῶν ἀνθρώπων ὁ δὲ κακὸς κακῶς

514 Οἱ θεοὶ βασιλεύουσι τοῦ κόσμου

515 Κακὴν τελευτὴν τοῦ βίου ὁ θάνατος φέρει

7

6

61 Τίς πάντων βασιλεύει ὁ νόμος

62 Τί ἄριστόν ἐστιν τὸ μέτρον

63 Τίς ἄριστη γυνή ἡ μήτηρ

64 Τίς ἄριστος ἀνήρ ὁ πατήρ

65 Τί κάκιστον τοῖς ἀνθρώποις ὁ πόλεμος κάκιστος δὲ καὶ ὁ θάνατος66 Χαλεπὰ τὰ καλά

67 Ἐν τῷ βίῳ οὐ πάντα τὰ χρήματα καλά ἐστιν ἀλλὰ ὁ μὲν ἀνθρώπων πάσχει καλὰ ὁ δὲ κακά

68 Χαλεπὼς φέρουσι τὰς λύπας οἱ ἄνθρωποι

69 Τίς ἀνηρ ἐθέλει κακὸς εἶναι πάντες ἐθέλουσι καλοὶ καὶ ἀγαθοὶ εἶναι

610 Τίς ἐθέλει κακὰ πάσχειν οἱ ἄνθρωποι ἐθέλουσι σχεδὸν πάντες πολλὰ χρήματα ἔχειν

611 Χρήματα ἀνήρ

612 Πολλοὶ μὲν ἐθέλουσι βασιλεύειν εἷς δὲ βασιλεὺς βασιλεύει πάντων

613 Εἷς ἀνήρ μία γυνή ἓν βιβλίον

614 ∆ύο ἄνδρες δύο γυναῖκες δύο βιβλία τρεῖς ἄνδρες τρεῖς γυναῖκες τρία βιβλία

8

7

71 Οὔκουν ἀγαθὰ πάσχει ὁ βασιλεύς

72 Τίς οὐκ ἐθέλει ἀγαθὰ πάσχειν

73 Ὁ μὲν βασιλεὺς ἀγαθὰ πάσχει βασιλεύων οἱ δὲ ἄλλοι ἄνδρες οὐχ ὁμοῖα πάσχουσιν

74 Ἐν τοῖς θεοῖς εἷς βασιλεύς ἐστιν Ζεύς ὄνωνα αὐτῷ

75 Οἱ δὲ Ἕλληνες ἄλλους πολλοὺς ἔχουσι θεούς τὰ δὲ ὀνώματα αὐτοῖς ἐστι τάδε Απόλλων Ποσειδῶν Ἑρμῆς Ἀθηνᾶ Ἅρτεμις καὶ ἄλλα πολλά

76 Οὐχ εἷς μόνος θεός ἀλλὰ πολλοὶ θεοὶ εἰσι τοῖς ἀνθρώποις ἐν τῇ Ἑλλάδι

77 Πολλοὺς θεοὺς νομίζουσιν οἱ Ἕλληνες ἕνα δὲ μόνον οἱ Χριστιανοὶ νομίζουσιν

78 Καὶ ὁ Ἀπόλλων θεὸς καὶ ἡ Ἄρτεμις θεός

79 Ἡ Ἄρτεμις τε καὶ ἡ Ἀθηνᾶ θεοί εἰσιν

710 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ μάλα πολλοί εἰσιν οἱ μὲν αυτῶν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

711 Πολλοὶ μὲν οἱ θεοὶ οἱ δὲ ἄνδρες πλεῖστοι

712 Οἱ πλεῖστοι κακοί

9

8

81 ∆εῖ μόνον καλὰ διδάσκειν

82 Πάντα ὁ χρόνος αἰεὶ τὰ ἀληθῆ διδάσκει

83 Ὁ μὲν διδάσκει τοὺς ἄλλους τὰ γράμματα οἱ δὲ μανθάνουσιν αὐτά

84 Μελέτῃ πάντα δεῖ μανθάνειν

85 Ἀθάνατος μὲν ὁ χρόνος ἐστί οὔποτε γὰρ τελευτὴ αὐτῷ θνητοὶ δὲ οἱ ἄνθρωποι θάνατος γὰρ αἰεὶ αὐτοῖς

86 Ὁ μὲν διδάσκαλος οὐ μανθάνει ἀλλὰ διδάσκει διδάσκων δὲ τούς ἀνθρώπους εὖ πάσχει πρὸς αὐτῶν

87 Ἡ πολυμαθία νοῦν ἔχειν οὐ διδάσκει

88 Ἄγει δὲ ὁ χρόνος πρὸς τὸ φῶς τὴν ἀλήθειαν89 Οἶνος καὶ ἀλήθεια

810 Ὁ μὲν οἶνον πίνει ὁ δὲ ὕδωρ οὐ γαρ δεῖ πάντας τοῦς ἀνθρώπους οἶνον πίνειν

811 Καλὸν τὸ τοῦ ἡλίου φῶς καλὸν δὲ καὶ τὸ τῆς σελήνης

812 Ὁ ἰατρὸς πίνει μὲν οἶνον λέγει δὲ ὅτι οἶνον οὐ πίνει λέγων δὲ ταῦτα οὐ τὴν ἀλήθειαν λέγει

813 Οἶνον πίνων μὴ λέγε ὅτι ὕδωρ πίνεις

10

9

91 Ἡ γῆ μέλαινα πίνει πείνει δὲ δένδρα αὐτήν ὁ δὲ ἥλιος τὴν θάλατταν τὸν δὲ ἡλιον ἡ σελήνη τί μοι μάχεσθε ἑταῖροι καὶ αὐτῷ ἐθέλοντι πίνειν

92 Οὐ μόνον οἱ ἄνδρες πίνουσιν πάντα τὰ ἐν τῳ κόσμῳ πίνει ἀλλὰ οἱ μὲν οἶνον πίνουσιν τὰ δὲ ὕδωρ τὰ δὲ φῶς

93 Ὁ μὲν ἵππος ζῷόν ἐστιν καὶ ὁ ταύρος ζῷον πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ζῷα ἔστιν

94 Οἱ ἄνθρωποι τὰ ζῷα τρέφουσιν ὁ μὲν ταύρους τρέφει ὁ δὲ ἵππους

95 Εἰρήνη γεωργὸν καὶ ἐν πέτραις τρέφει καλῶς πόλεμος δὲ καὶ ἐν πεδίῳ κακῶς

96 Οὐ πᾶσα ἡ γῆ ὁμοία ἄλλοτε μὲν πεδίον ἐστίν ἄλλοτε δὲ ὄρος ἄλλη μὲν σῖτον φέρει ἄλλη δὲ δένδρεα ἄλλη δὲ οὐδέν

97 Ὁ ἄνθρωπος φύσει πολικὸν ζῷον

98 Οὔποτε μἐν ἡ θάλαττα μέλαινά ἐστιν ἐνίοτε δὲ γλαύκη

99 Ὁ δὲ ἥλιος μάλα λευκὸς αἰεί οὔποτε δὲ μέλας

11

10

101 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖον ἔχουσι τὸν βίον ἀλλὰ οἱ μὲν αὐτῶν παῖδές εἰσιν οἱ δὲ νέοι οἱ δὲ γέροντες

102 Ἀνὴρ τις σοφὸς λέγει τάδε δὶς παῖδες οἱ γέροντες

103 Τῶν γεωργῶν καλὸν μὲν τὸ ἐργον χαλεπὸν δέ

104 Καλῶς μανθάνει τὰ γράμματα ὁ παῖς χαλεπῶς δὲ ὁ γέρων

105 Χρὴ παῖδα ἔτι ὄντα καλὰ διδάσκειν ἔργα

106 Χρὴ τοὺς παῖδας μόνον τὰ καλὰ διδάσκειν ὁ γὰρ βίος διδάσκει αὐτοὺς τὰ μὴ καλά

107 Νέος τις Ἀθηναῖος καλοὺς λόγους λέγειν βούλεται μανθάνειν ὁ δὲ Γοργίας ὁ σοφιστὴς ἐθέλει διδάσκειν αὐτόν εἰ χρήματα λαμβάνει εἰ δὲ μή οὐκ ἐθέλει

108 Ἐν ταῖς Ἀθήναις οὐ μόνος ὁ Γοργίας ἐστὶ σοφιστής ἀλλὰ σοφισταί τινες μάλα πολλοὶ τῆν τῶν λόγων τέχνην τοὺς νέους διδάσκουσι χρήματα παρὰ αὐτῶν λαμβάνοντες

109 Ὁ γὰρ Γοργίας οὐκ ὢν ἀληθῶς σοφός διδάσκει τοὺς ἄλλους ἵνα χρήματα πλεῖστα λαμβάνῃ

1010 Οἱ γὰρ σοφισταὶ οὐκ ὄντες ἀληθῶς σοφοί διδάσκουσι τοὺς νέους ἵνα χρήματα λαμβάνωσιν

12

11

111 Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ὀλίγοι οἱ δὲ κακοὶ πλεῖστοι

112 Οὐδεὶς ἐθέλει ὀλίγα δῶρα ἔχειν πάντες ἐθέλουσι δῶρα πολλὰ ἔχειν

113 Ὀλίγον μὲν τὸ δῶρον φίλον δέ

114 ∆ῶρα θεοὺς πείθει δῶρα αἰδίους βασιλέας

115 Χρημάτων πάντων ἄριστόν ἐστιν ἀνὴρ φίλος

116 Σοφὸς Σοφλοκλῆς σοφώτερος δὲ Εὐριπίδης ἀνδρῶν δὲ πάντων Σωκράτης σοφώτατος

117 Λευκοὶ μὲν οἱ ἀστέρες λευκότερα δὲ ἡ σελήνη λευκότατος δὲ ὁ ἥλιος

118 Τί λευκότερον ὁ ἥλιος ἢ ἡ σελήνη

119 Πάντες νομίζουσι τὸν ἥλιον λευκότερον εἶναι ἢ τὴν σελήνην

1110 Εἰ ὁ πόλεμος κακός ἐστιν μέγιστον ἀγαθὸν τὴν εἰρήνην χρὴ νομίζειν

1111 Ἀλλὰ οὐ πάντες οἱ Ἕλληνες ταῦτα νομίζουσιν ὀλίγοις μὲν γὰρ ὁ πόλεμος ἀγαθόν πολλοῖς δὲ κακόν

1112 ὁ πόλεμος μεγίστων ἐστὶν αἰτία κακῶν

1113 οὐ μονον ὁ πόλεμος κακὸν τοῖς ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος

13

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

2

1

11 Ὁ ἄνθρωπός ἐστι μικρὸς κοσμός

12 Ὁ πατὴρ ἄνθρωπός ἐστιν

13 Ἡ μήτηρ ἄνθρωπός ἐστιν

14 Ὁ κόσμος οὐ μικρός ἐστιν

15 Ὁ κόσμος ἐστὶ μέγας

16 Μέγας μὲν ὁ κόσμος ἐστίν μικρὸς δὲ ὁ ἄνθρωπος

17 Ὁ κόσμος οὐκ ἔστι μικρὸς ἀλλὰ μέγας

3

2

21 Καλὸς καὶ ἀγαθὸς ὁ πατήρ

22 Καλὴ καὶ ἀγαθὴ ἡ μήτηρ

23 Πόλεμος μὲν κακὸς εἰρήνη δὲ καλὴ

24 Ὁ πόλεμος οὐ καλὸς ἀλλὰ μάλα κακός

25 Ὁ μὲν εἰρήνη οὐ κακὴ ἀλλὰ ἀγαθή

26 Μέτρον ἄριστον

27 Τὸ μέτρον ἐστὶ μάλα ἀγαθόν

28 Οὐ κακόν ἀλλὰ ἀγαθόν ἐστι τὸ μέτρον

29 Μέγα βιβλίον μέγα κακόν

210 Τὸ μέγα βιβλίον μέγα κακόν

211 Τόδε τὸ βιβλίον οὐ μέγα ἀλλὰ μικρόν

212 Τόδε τὸ βιβλίον οὐκ ἔστι κακόν μικρὸν γάρ ἐστιν

4

3

31 Ὁ μὲν ἄνθρωπος ἀγαθός ὁ δὲ κακός ἐστιν

32 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποί εἰσι κακοὶ ἀλλὰ οἱ μὲν ἀγαθοί οἱ δὲ κακοί

33 Θηβαῖοι κακοὶ οὐχ ὁ μὲν ὁ δε οὔ πάντες

34 Καλὸν χρῆμα ἡ εἰρήνη

35 Καλὸν μὲν χρῆμα ἡ ἀρχή ἐστιν καλὸν δὲ καὶ ἡ τελευτή

36 Αἰεὶ μὲν ἡ εἰρήνη καλή οὔποτε δὲ οἱ πολέμιοι καλοί

37 Εἰ καλὴ ἀρχή καλὴ καὶ ἡ τελευτή ἐστιν

38 Οὐ πᾶσαι αἱ τελευταὶ καλαί ἀλλὰ αἱ μὲν καλαί αἱ δὲ κακαὶ εἰσιν

39 Οὐ πάντα τὰ βιβλία ὅμοια ἀλλὰ τὰ μὲν καλά τὰ δὲ κακά τὰ δὲ

μικρά τὰ δὲ μεγάλα

310 Τάδε τὰ βιβλία ἐστι καλά

311 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οἱ μὲν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

5

4

41 Ἡ μελέτη ἄριστόν ἐστι χρῆμα

42 Μελέτη τὸ πᾶν

43 Ἡ τοῦ πολέμου μελέτη σχεδὸν ἀρχὴ τοῦ πολέμου ἐστιν

44 Ἀγαθὸς μὲν ὁ φίλος ὁ δὲ τοῦ φίλου πατὴρ ἄριστον

45 Οὔποτε καλὴ ἡ τοῦ πολέμου τελευτή

46 Πάντων τῶν πολέμων κακαὶ αἱ τελευταί

47 Κοινὰ τὰ τῶν φίλων

48 Θησαυρὸς ἐστι τῶν κακῶν ἡ κακὴ γυνή

49 Λύπη οὐκ ἀγαθή ἀλλὰ κακή

410 Λύπης ἰατρός ἐστιν ὁ ἀγαθὸς φίλος

411 Ἥδε ἡ γυνὴ καλὴ μέν ἐστιν ἀλλὰ οὐ πᾶσαι αἱ γυναῖκες καλαί

412 Καλὸς καὶ ἀγαθὸς ὅδε ὁ ἀνὴρ ἀλλὰ οὐ πάντες καλοί

413 Πάντων τῶν χρημάτων μέτρον ἐστὶν ὁ ἄνθρωπος

414 Καὶ ὁ ἀνὴρ καὶ ἡ γυνὴ ἄνθρωποί εἰσιν

415 Καὶ τῶν καλῶν γυναικῶν ὁ ἀνὴρ μέτρον ἐστίν

416 Τοῦδε τοῦ βιβλίου ἀρχὴ μὲν ἔστιν τελευτὴ δὲ οὔ

6

5

51 Τόδε τὸ βιβλίον ἀρχὴν μὲν ἔχει τελευτὴν δὲ οὐκ ἔχει

52 Ὅδε ὁ ἀνὴρ φίλον μὲν ἔχει χρήματα δὲ οὔ

53 Οἱ φίλοι κοινὰ ἔχουσι τὰ χρήματα

54 Πάντες ὁμοίως οἱ πόλεμοι κακὰ φέρουσι πολλὰ

55 Ἥδε ἡ πόλις ἐστὶ μεγάλη πολλοὺς γὰρ ἀνθρώπους ἔχει

56 Πολλὰ ἡ εἰρήνη φέρει ἀγαθὰ

57 Ὁ τῶν ἀνθρώπων βιος αἰεὶ τελευτὴ ἔχει ὁ μὲν βίος καλὸς ὁ δὲ θάνατος κακός

58 Θεὸς μὲν ἀθάνατος ἄνθρωπος δὲ θνητός

59 Οἱ Ἕλληνες πολλοὺς θεοὺς ἔχουσιν

510 Ὁ νόμος πάντων ἐστὶ βασιλεὺς

511 Πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοίως εἰσι θνητοὶ

512 Ἡ πόλις οὐκ ἔχει τοὺς νόμους ἀλλὰ οἱ νόμοι ἔχουσι τὴν πόλιν

513 Ὁ ἀγαθὸς βασιλεὺς καλῶς βασιλεύει τῶν ἀνθρώπων ὁ δὲ κακὸς κακῶς

514 Οἱ θεοὶ βασιλεύουσι τοῦ κόσμου

515 Κακὴν τελευτὴν τοῦ βίου ὁ θάνατος φέρει

7

6

61 Τίς πάντων βασιλεύει ὁ νόμος

62 Τί ἄριστόν ἐστιν τὸ μέτρον

63 Τίς ἄριστη γυνή ἡ μήτηρ

64 Τίς ἄριστος ἀνήρ ὁ πατήρ

65 Τί κάκιστον τοῖς ἀνθρώποις ὁ πόλεμος κάκιστος δὲ καὶ ὁ θάνατος66 Χαλεπὰ τὰ καλά

67 Ἐν τῷ βίῳ οὐ πάντα τὰ χρήματα καλά ἐστιν ἀλλὰ ὁ μὲν ἀνθρώπων πάσχει καλὰ ὁ δὲ κακά

68 Χαλεπὼς φέρουσι τὰς λύπας οἱ ἄνθρωποι

69 Τίς ἀνηρ ἐθέλει κακὸς εἶναι πάντες ἐθέλουσι καλοὶ καὶ ἀγαθοὶ εἶναι

610 Τίς ἐθέλει κακὰ πάσχειν οἱ ἄνθρωποι ἐθέλουσι σχεδὸν πάντες πολλὰ χρήματα ἔχειν

611 Χρήματα ἀνήρ

612 Πολλοὶ μὲν ἐθέλουσι βασιλεύειν εἷς δὲ βασιλεὺς βασιλεύει πάντων

613 Εἷς ἀνήρ μία γυνή ἓν βιβλίον

614 ∆ύο ἄνδρες δύο γυναῖκες δύο βιβλία τρεῖς ἄνδρες τρεῖς γυναῖκες τρία βιβλία

8

7

71 Οὔκουν ἀγαθὰ πάσχει ὁ βασιλεύς

72 Τίς οὐκ ἐθέλει ἀγαθὰ πάσχειν

73 Ὁ μὲν βασιλεὺς ἀγαθὰ πάσχει βασιλεύων οἱ δὲ ἄλλοι ἄνδρες οὐχ ὁμοῖα πάσχουσιν

74 Ἐν τοῖς θεοῖς εἷς βασιλεύς ἐστιν Ζεύς ὄνωνα αὐτῷ

75 Οἱ δὲ Ἕλληνες ἄλλους πολλοὺς ἔχουσι θεούς τὰ δὲ ὀνώματα αὐτοῖς ἐστι τάδε Απόλλων Ποσειδῶν Ἑρμῆς Ἀθηνᾶ Ἅρτεμις καὶ ἄλλα πολλά

76 Οὐχ εἷς μόνος θεός ἀλλὰ πολλοὶ θεοὶ εἰσι τοῖς ἀνθρώποις ἐν τῇ Ἑλλάδι

77 Πολλοὺς θεοὺς νομίζουσιν οἱ Ἕλληνες ἕνα δὲ μόνον οἱ Χριστιανοὶ νομίζουσιν

78 Καὶ ὁ Ἀπόλλων θεὸς καὶ ἡ Ἄρτεμις θεός

79 Ἡ Ἄρτεμις τε καὶ ἡ Ἀθηνᾶ θεοί εἰσιν

710 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ μάλα πολλοί εἰσιν οἱ μὲν αυτῶν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

711 Πολλοὶ μὲν οἱ θεοὶ οἱ δὲ ἄνδρες πλεῖστοι

712 Οἱ πλεῖστοι κακοί

9

8

81 ∆εῖ μόνον καλὰ διδάσκειν

82 Πάντα ὁ χρόνος αἰεὶ τὰ ἀληθῆ διδάσκει

83 Ὁ μὲν διδάσκει τοὺς ἄλλους τὰ γράμματα οἱ δὲ μανθάνουσιν αὐτά

84 Μελέτῃ πάντα δεῖ μανθάνειν

85 Ἀθάνατος μὲν ὁ χρόνος ἐστί οὔποτε γὰρ τελευτὴ αὐτῷ θνητοὶ δὲ οἱ ἄνθρωποι θάνατος γὰρ αἰεὶ αὐτοῖς

86 Ὁ μὲν διδάσκαλος οὐ μανθάνει ἀλλὰ διδάσκει διδάσκων δὲ τούς ἀνθρώπους εὖ πάσχει πρὸς αὐτῶν

87 Ἡ πολυμαθία νοῦν ἔχειν οὐ διδάσκει

88 Ἄγει δὲ ὁ χρόνος πρὸς τὸ φῶς τὴν ἀλήθειαν89 Οἶνος καὶ ἀλήθεια

810 Ὁ μὲν οἶνον πίνει ὁ δὲ ὕδωρ οὐ γαρ δεῖ πάντας τοῦς ἀνθρώπους οἶνον πίνειν

811 Καλὸν τὸ τοῦ ἡλίου φῶς καλὸν δὲ καὶ τὸ τῆς σελήνης

812 Ὁ ἰατρὸς πίνει μὲν οἶνον λέγει δὲ ὅτι οἶνον οὐ πίνει λέγων δὲ ταῦτα οὐ τὴν ἀλήθειαν λέγει

813 Οἶνον πίνων μὴ λέγε ὅτι ὕδωρ πίνεις

10

9

91 Ἡ γῆ μέλαινα πίνει πείνει δὲ δένδρα αὐτήν ὁ δὲ ἥλιος τὴν θάλατταν τὸν δὲ ἡλιον ἡ σελήνη τί μοι μάχεσθε ἑταῖροι καὶ αὐτῷ ἐθέλοντι πίνειν

92 Οὐ μόνον οἱ ἄνδρες πίνουσιν πάντα τὰ ἐν τῳ κόσμῳ πίνει ἀλλὰ οἱ μὲν οἶνον πίνουσιν τὰ δὲ ὕδωρ τὰ δὲ φῶς

93 Ὁ μὲν ἵππος ζῷόν ἐστιν καὶ ὁ ταύρος ζῷον πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ζῷα ἔστιν

94 Οἱ ἄνθρωποι τὰ ζῷα τρέφουσιν ὁ μὲν ταύρους τρέφει ὁ δὲ ἵππους

95 Εἰρήνη γεωργὸν καὶ ἐν πέτραις τρέφει καλῶς πόλεμος δὲ καὶ ἐν πεδίῳ κακῶς

96 Οὐ πᾶσα ἡ γῆ ὁμοία ἄλλοτε μὲν πεδίον ἐστίν ἄλλοτε δὲ ὄρος ἄλλη μὲν σῖτον φέρει ἄλλη δὲ δένδρεα ἄλλη δὲ οὐδέν

97 Ὁ ἄνθρωπος φύσει πολικὸν ζῷον

98 Οὔποτε μἐν ἡ θάλαττα μέλαινά ἐστιν ἐνίοτε δὲ γλαύκη

99 Ὁ δὲ ἥλιος μάλα λευκὸς αἰεί οὔποτε δὲ μέλας

11

10

101 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖον ἔχουσι τὸν βίον ἀλλὰ οἱ μὲν αὐτῶν παῖδές εἰσιν οἱ δὲ νέοι οἱ δὲ γέροντες

102 Ἀνὴρ τις σοφὸς λέγει τάδε δὶς παῖδες οἱ γέροντες

103 Τῶν γεωργῶν καλὸν μὲν τὸ ἐργον χαλεπὸν δέ

104 Καλῶς μανθάνει τὰ γράμματα ὁ παῖς χαλεπῶς δὲ ὁ γέρων

105 Χρὴ παῖδα ἔτι ὄντα καλὰ διδάσκειν ἔργα

106 Χρὴ τοὺς παῖδας μόνον τὰ καλὰ διδάσκειν ὁ γὰρ βίος διδάσκει αὐτοὺς τὰ μὴ καλά

107 Νέος τις Ἀθηναῖος καλοὺς λόγους λέγειν βούλεται μανθάνειν ὁ δὲ Γοργίας ὁ σοφιστὴς ἐθέλει διδάσκειν αὐτόν εἰ χρήματα λαμβάνει εἰ δὲ μή οὐκ ἐθέλει

108 Ἐν ταῖς Ἀθήναις οὐ μόνος ὁ Γοργίας ἐστὶ σοφιστής ἀλλὰ σοφισταί τινες μάλα πολλοὶ τῆν τῶν λόγων τέχνην τοὺς νέους διδάσκουσι χρήματα παρὰ αὐτῶν λαμβάνοντες

109 Ὁ γὰρ Γοργίας οὐκ ὢν ἀληθῶς σοφός διδάσκει τοὺς ἄλλους ἵνα χρήματα πλεῖστα λαμβάνῃ

1010 Οἱ γὰρ σοφισταὶ οὐκ ὄντες ἀληθῶς σοφοί διδάσκουσι τοὺς νέους ἵνα χρήματα λαμβάνωσιν

12

11

111 Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ὀλίγοι οἱ δὲ κακοὶ πλεῖστοι

112 Οὐδεὶς ἐθέλει ὀλίγα δῶρα ἔχειν πάντες ἐθέλουσι δῶρα πολλὰ ἔχειν

113 Ὀλίγον μὲν τὸ δῶρον φίλον δέ

114 ∆ῶρα θεοὺς πείθει δῶρα αἰδίους βασιλέας

115 Χρημάτων πάντων ἄριστόν ἐστιν ἀνὴρ φίλος

116 Σοφὸς Σοφλοκλῆς σοφώτερος δὲ Εὐριπίδης ἀνδρῶν δὲ πάντων Σωκράτης σοφώτατος

117 Λευκοὶ μὲν οἱ ἀστέρες λευκότερα δὲ ἡ σελήνη λευκότατος δὲ ὁ ἥλιος

118 Τί λευκότερον ὁ ἥλιος ἢ ἡ σελήνη

119 Πάντες νομίζουσι τὸν ἥλιον λευκότερον εἶναι ἢ τὴν σελήνην

1110 Εἰ ὁ πόλεμος κακός ἐστιν μέγιστον ἀγαθὸν τὴν εἰρήνην χρὴ νομίζειν

1111 Ἀλλὰ οὐ πάντες οἱ Ἕλληνες ταῦτα νομίζουσιν ὀλίγοις μὲν γὰρ ὁ πόλεμος ἀγαθόν πολλοῖς δὲ κακόν

1112 ὁ πόλεμος μεγίστων ἐστὶν αἰτία κακῶν

1113 οὐ μονον ὁ πόλεμος κακὸν τοῖς ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος

13

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

1

11 Ὁ ἄνθρωπός ἐστι μικρὸς κοσμός

12 Ὁ πατὴρ ἄνθρωπός ἐστιν

13 Ἡ μήτηρ ἄνθρωπός ἐστιν

14 Ὁ κόσμος οὐ μικρός ἐστιν

15 Ὁ κόσμος ἐστὶ μέγας

16 Μέγας μὲν ὁ κόσμος ἐστίν μικρὸς δὲ ὁ ἄνθρωπος

17 Ὁ κόσμος οὐκ ἔστι μικρὸς ἀλλὰ μέγας

3

2

21 Καλὸς καὶ ἀγαθὸς ὁ πατήρ

22 Καλὴ καὶ ἀγαθὴ ἡ μήτηρ

23 Πόλεμος μὲν κακὸς εἰρήνη δὲ καλὴ

24 Ὁ πόλεμος οὐ καλὸς ἀλλὰ μάλα κακός

25 Ὁ μὲν εἰρήνη οὐ κακὴ ἀλλὰ ἀγαθή

26 Μέτρον ἄριστον

27 Τὸ μέτρον ἐστὶ μάλα ἀγαθόν

28 Οὐ κακόν ἀλλὰ ἀγαθόν ἐστι τὸ μέτρον

29 Μέγα βιβλίον μέγα κακόν

210 Τὸ μέγα βιβλίον μέγα κακόν

211 Τόδε τὸ βιβλίον οὐ μέγα ἀλλὰ μικρόν

212 Τόδε τὸ βιβλίον οὐκ ἔστι κακόν μικρὸν γάρ ἐστιν

4

3

31 Ὁ μὲν ἄνθρωπος ἀγαθός ὁ δὲ κακός ἐστιν

32 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποί εἰσι κακοὶ ἀλλὰ οἱ μὲν ἀγαθοί οἱ δὲ κακοί

33 Θηβαῖοι κακοὶ οὐχ ὁ μὲν ὁ δε οὔ πάντες

34 Καλὸν χρῆμα ἡ εἰρήνη

35 Καλὸν μὲν χρῆμα ἡ ἀρχή ἐστιν καλὸν δὲ καὶ ἡ τελευτή

36 Αἰεὶ μὲν ἡ εἰρήνη καλή οὔποτε δὲ οἱ πολέμιοι καλοί

37 Εἰ καλὴ ἀρχή καλὴ καὶ ἡ τελευτή ἐστιν

38 Οὐ πᾶσαι αἱ τελευταὶ καλαί ἀλλὰ αἱ μὲν καλαί αἱ δὲ κακαὶ εἰσιν

39 Οὐ πάντα τὰ βιβλία ὅμοια ἀλλὰ τὰ μὲν καλά τὰ δὲ κακά τὰ δὲ

μικρά τὰ δὲ μεγάλα

310 Τάδε τὰ βιβλία ἐστι καλά

311 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οἱ μὲν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

5

4

41 Ἡ μελέτη ἄριστόν ἐστι χρῆμα

42 Μελέτη τὸ πᾶν

43 Ἡ τοῦ πολέμου μελέτη σχεδὸν ἀρχὴ τοῦ πολέμου ἐστιν

44 Ἀγαθὸς μὲν ὁ φίλος ὁ δὲ τοῦ φίλου πατὴρ ἄριστον

45 Οὔποτε καλὴ ἡ τοῦ πολέμου τελευτή

46 Πάντων τῶν πολέμων κακαὶ αἱ τελευταί

47 Κοινὰ τὰ τῶν φίλων

48 Θησαυρὸς ἐστι τῶν κακῶν ἡ κακὴ γυνή

49 Λύπη οὐκ ἀγαθή ἀλλὰ κακή

410 Λύπης ἰατρός ἐστιν ὁ ἀγαθὸς φίλος

411 Ἥδε ἡ γυνὴ καλὴ μέν ἐστιν ἀλλὰ οὐ πᾶσαι αἱ γυναῖκες καλαί

412 Καλὸς καὶ ἀγαθὸς ὅδε ὁ ἀνὴρ ἀλλὰ οὐ πάντες καλοί

413 Πάντων τῶν χρημάτων μέτρον ἐστὶν ὁ ἄνθρωπος

414 Καὶ ὁ ἀνὴρ καὶ ἡ γυνὴ ἄνθρωποί εἰσιν

415 Καὶ τῶν καλῶν γυναικῶν ὁ ἀνὴρ μέτρον ἐστίν

416 Τοῦδε τοῦ βιβλίου ἀρχὴ μὲν ἔστιν τελευτὴ δὲ οὔ

6

5

51 Τόδε τὸ βιβλίον ἀρχὴν μὲν ἔχει τελευτὴν δὲ οὐκ ἔχει

52 Ὅδε ὁ ἀνὴρ φίλον μὲν ἔχει χρήματα δὲ οὔ

53 Οἱ φίλοι κοινὰ ἔχουσι τὰ χρήματα

54 Πάντες ὁμοίως οἱ πόλεμοι κακὰ φέρουσι πολλὰ

55 Ἥδε ἡ πόλις ἐστὶ μεγάλη πολλοὺς γὰρ ἀνθρώπους ἔχει

56 Πολλὰ ἡ εἰρήνη φέρει ἀγαθὰ

57 Ὁ τῶν ἀνθρώπων βιος αἰεὶ τελευτὴ ἔχει ὁ μὲν βίος καλὸς ὁ δὲ θάνατος κακός

58 Θεὸς μὲν ἀθάνατος ἄνθρωπος δὲ θνητός

59 Οἱ Ἕλληνες πολλοὺς θεοὺς ἔχουσιν

510 Ὁ νόμος πάντων ἐστὶ βασιλεὺς

511 Πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοίως εἰσι θνητοὶ

512 Ἡ πόλις οὐκ ἔχει τοὺς νόμους ἀλλὰ οἱ νόμοι ἔχουσι τὴν πόλιν

513 Ὁ ἀγαθὸς βασιλεὺς καλῶς βασιλεύει τῶν ἀνθρώπων ὁ δὲ κακὸς κακῶς

514 Οἱ θεοὶ βασιλεύουσι τοῦ κόσμου

515 Κακὴν τελευτὴν τοῦ βίου ὁ θάνατος φέρει

7

6

61 Τίς πάντων βασιλεύει ὁ νόμος

62 Τί ἄριστόν ἐστιν τὸ μέτρον

63 Τίς ἄριστη γυνή ἡ μήτηρ

64 Τίς ἄριστος ἀνήρ ὁ πατήρ

65 Τί κάκιστον τοῖς ἀνθρώποις ὁ πόλεμος κάκιστος δὲ καὶ ὁ θάνατος66 Χαλεπὰ τὰ καλά

67 Ἐν τῷ βίῳ οὐ πάντα τὰ χρήματα καλά ἐστιν ἀλλὰ ὁ μὲν ἀνθρώπων πάσχει καλὰ ὁ δὲ κακά

68 Χαλεπὼς φέρουσι τὰς λύπας οἱ ἄνθρωποι

69 Τίς ἀνηρ ἐθέλει κακὸς εἶναι πάντες ἐθέλουσι καλοὶ καὶ ἀγαθοὶ εἶναι

610 Τίς ἐθέλει κακὰ πάσχειν οἱ ἄνθρωποι ἐθέλουσι σχεδὸν πάντες πολλὰ χρήματα ἔχειν

611 Χρήματα ἀνήρ

612 Πολλοὶ μὲν ἐθέλουσι βασιλεύειν εἷς δὲ βασιλεὺς βασιλεύει πάντων

613 Εἷς ἀνήρ μία γυνή ἓν βιβλίον

614 ∆ύο ἄνδρες δύο γυναῖκες δύο βιβλία τρεῖς ἄνδρες τρεῖς γυναῖκες τρία βιβλία

8

7

71 Οὔκουν ἀγαθὰ πάσχει ὁ βασιλεύς

72 Τίς οὐκ ἐθέλει ἀγαθὰ πάσχειν

73 Ὁ μὲν βασιλεὺς ἀγαθὰ πάσχει βασιλεύων οἱ δὲ ἄλλοι ἄνδρες οὐχ ὁμοῖα πάσχουσιν

74 Ἐν τοῖς θεοῖς εἷς βασιλεύς ἐστιν Ζεύς ὄνωνα αὐτῷ

75 Οἱ δὲ Ἕλληνες ἄλλους πολλοὺς ἔχουσι θεούς τὰ δὲ ὀνώματα αὐτοῖς ἐστι τάδε Απόλλων Ποσειδῶν Ἑρμῆς Ἀθηνᾶ Ἅρτεμις καὶ ἄλλα πολλά

76 Οὐχ εἷς μόνος θεός ἀλλὰ πολλοὶ θεοὶ εἰσι τοῖς ἀνθρώποις ἐν τῇ Ἑλλάδι

77 Πολλοὺς θεοὺς νομίζουσιν οἱ Ἕλληνες ἕνα δὲ μόνον οἱ Χριστιανοὶ νομίζουσιν

78 Καὶ ὁ Ἀπόλλων θεὸς καὶ ἡ Ἄρτεμις θεός

79 Ἡ Ἄρτεμις τε καὶ ἡ Ἀθηνᾶ θεοί εἰσιν

710 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ μάλα πολλοί εἰσιν οἱ μὲν αυτῶν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

711 Πολλοὶ μὲν οἱ θεοὶ οἱ δὲ ἄνδρες πλεῖστοι

712 Οἱ πλεῖστοι κακοί

9

8

81 ∆εῖ μόνον καλὰ διδάσκειν

82 Πάντα ὁ χρόνος αἰεὶ τὰ ἀληθῆ διδάσκει

83 Ὁ μὲν διδάσκει τοὺς ἄλλους τὰ γράμματα οἱ δὲ μανθάνουσιν αὐτά

84 Μελέτῃ πάντα δεῖ μανθάνειν

85 Ἀθάνατος μὲν ὁ χρόνος ἐστί οὔποτε γὰρ τελευτὴ αὐτῷ θνητοὶ δὲ οἱ ἄνθρωποι θάνατος γὰρ αἰεὶ αὐτοῖς

86 Ὁ μὲν διδάσκαλος οὐ μανθάνει ἀλλὰ διδάσκει διδάσκων δὲ τούς ἀνθρώπους εὖ πάσχει πρὸς αὐτῶν

87 Ἡ πολυμαθία νοῦν ἔχειν οὐ διδάσκει

88 Ἄγει δὲ ὁ χρόνος πρὸς τὸ φῶς τὴν ἀλήθειαν89 Οἶνος καὶ ἀλήθεια

810 Ὁ μὲν οἶνον πίνει ὁ δὲ ὕδωρ οὐ γαρ δεῖ πάντας τοῦς ἀνθρώπους οἶνον πίνειν

811 Καλὸν τὸ τοῦ ἡλίου φῶς καλὸν δὲ καὶ τὸ τῆς σελήνης

812 Ὁ ἰατρὸς πίνει μὲν οἶνον λέγει δὲ ὅτι οἶνον οὐ πίνει λέγων δὲ ταῦτα οὐ τὴν ἀλήθειαν λέγει

813 Οἶνον πίνων μὴ λέγε ὅτι ὕδωρ πίνεις

10

9

91 Ἡ γῆ μέλαινα πίνει πείνει δὲ δένδρα αὐτήν ὁ δὲ ἥλιος τὴν θάλατταν τὸν δὲ ἡλιον ἡ σελήνη τί μοι μάχεσθε ἑταῖροι καὶ αὐτῷ ἐθέλοντι πίνειν

92 Οὐ μόνον οἱ ἄνδρες πίνουσιν πάντα τὰ ἐν τῳ κόσμῳ πίνει ἀλλὰ οἱ μὲν οἶνον πίνουσιν τὰ δὲ ὕδωρ τὰ δὲ φῶς

93 Ὁ μὲν ἵππος ζῷόν ἐστιν καὶ ὁ ταύρος ζῷον πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ζῷα ἔστιν

94 Οἱ ἄνθρωποι τὰ ζῷα τρέφουσιν ὁ μὲν ταύρους τρέφει ὁ δὲ ἵππους

95 Εἰρήνη γεωργὸν καὶ ἐν πέτραις τρέφει καλῶς πόλεμος δὲ καὶ ἐν πεδίῳ κακῶς

96 Οὐ πᾶσα ἡ γῆ ὁμοία ἄλλοτε μὲν πεδίον ἐστίν ἄλλοτε δὲ ὄρος ἄλλη μὲν σῖτον φέρει ἄλλη δὲ δένδρεα ἄλλη δὲ οὐδέν

97 Ὁ ἄνθρωπος φύσει πολικὸν ζῷον

98 Οὔποτε μἐν ἡ θάλαττα μέλαινά ἐστιν ἐνίοτε δὲ γλαύκη

99 Ὁ δὲ ἥλιος μάλα λευκὸς αἰεί οὔποτε δὲ μέλας

11

10

101 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖον ἔχουσι τὸν βίον ἀλλὰ οἱ μὲν αὐτῶν παῖδές εἰσιν οἱ δὲ νέοι οἱ δὲ γέροντες

102 Ἀνὴρ τις σοφὸς λέγει τάδε δὶς παῖδες οἱ γέροντες

103 Τῶν γεωργῶν καλὸν μὲν τὸ ἐργον χαλεπὸν δέ

104 Καλῶς μανθάνει τὰ γράμματα ὁ παῖς χαλεπῶς δὲ ὁ γέρων

105 Χρὴ παῖδα ἔτι ὄντα καλὰ διδάσκειν ἔργα

106 Χρὴ τοὺς παῖδας μόνον τὰ καλὰ διδάσκειν ὁ γὰρ βίος διδάσκει αὐτοὺς τὰ μὴ καλά

107 Νέος τις Ἀθηναῖος καλοὺς λόγους λέγειν βούλεται μανθάνειν ὁ δὲ Γοργίας ὁ σοφιστὴς ἐθέλει διδάσκειν αὐτόν εἰ χρήματα λαμβάνει εἰ δὲ μή οὐκ ἐθέλει

108 Ἐν ταῖς Ἀθήναις οὐ μόνος ὁ Γοργίας ἐστὶ σοφιστής ἀλλὰ σοφισταί τινες μάλα πολλοὶ τῆν τῶν λόγων τέχνην τοὺς νέους διδάσκουσι χρήματα παρὰ αὐτῶν λαμβάνοντες

109 Ὁ γὰρ Γοργίας οὐκ ὢν ἀληθῶς σοφός διδάσκει τοὺς ἄλλους ἵνα χρήματα πλεῖστα λαμβάνῃ

1010 Οἱ γὰρ σοφισταὶ οὐκ ὄντες ἀληθῶς σοφοί διδάσκουσι τοὺς νέους ἵνα χρήματα λαμβάνωσιν

12

11

111 Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ὀλίγοι οἱ δὲ κακοὶ πλεῖστοι

112 Οὐδεὶς ἐθέλει ὀλίγα δῶρα ἔχειν πάντες ἐθέλουσι δῶρα πολλὰ ἔχειν

113 Ὀλίγον μὲν τὸ δῶρον φίλον δέ

114 ∆ῶρα θεοὺς πείθει δῶρα αἰδίους βασιλέας

115 Χρημάτων πάντων ἄριστόν ἐστιν ἀνὴρ φίλος

116 Σοφὸς Σοφλοκλῆς σοφώτερος δὲ Εὐριπίδης ἀνδρῶν δὲ πάντων Σωκράτης σοφώτατος

117 Λευκοὶ μὲν οἱ ἀστέρες λευκότερα δὲ ἡ σελήνη λευκότατος δὲ ὁ ἥλιος

118 Τί λευκότερον ὁ ἥλιος ἢ ἡ σελήνη

119 Πάντες νομίζουσι τὸν ἥλιον λευκότερον εἶναι ἢ τὴν σελήνην

1110 Εἰ ὁ πόλεμος κακός ἐστιν μέγιστον ἀγαθὸν τὴν εἰρήνην χρὴ νομίζειν

1111 Ἀλλὰ οὐ πάντες οἱ Ἕλληνες ταῦτα νομίζουσιν ὀλίγοις μὲν γὰρ ὁ πόλεμος ἀγαθόν πολλοῖς δὲ κακόν

1112 ὁ πόλεμος μεγίστων ἐστὶν αἰτία κακῶν

1113 οὐ μονον ὁ πόλεμος κακὸν τοῖς ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος

13

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

2

21 Καλὸς καὶ ἀγαθὸς ὁ πατήρ

22 Καλὴ καὶ ἀγαθὴ ἡ μήτηρ

23 Πόλεμος μὲν κακὸς εἰρήνη δὲ καλὴ

24 Ὁ πόλεμος οὐ καλὸς ἀλλὰ μάλα κακός

25 Ὁ μὲν εἰρήνη οὐ κακὴ ἀλλὰ ἀγαθή

26 Μέτρον ἄριστον

27 Τὸ μέτρον ἐστὶ μάλα ἀγαθόν

28 Οὐ κακόν ἀλλὰ ἀγαθόν ἐστι τὸ μέτρον

29 Μέγα βιβλίον μέγα κακόν

210 Τὸ μέγα βιβλίον μέγα κακόν

211 Τόδε τὸ βιβλίον οὐ μέγα ἀλλὰ μικρόν

212 Τόδε τὸ βιβλίον οὐκ ἔστι κακόν μικρὸν γάρ ἐστιν

4

3

31 Ὁ μὲν ἄνθρωπος ἀγαθός ὁ δὲ κακός ἐστιν

32 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποί εἰσι κακοὶ ἀλλὰ οἱ μὲν ἀγαθοί οἱ δὲ κακοί

33 Θηβαῖοι κακοὶ οὐχ ὁ μὲν ὁ δε οὔ πάντες

34 Καλὸν χρῆμα ἡ εἰρήνη

35 Καλὸν μὲν χρῆμα ἡ ἀρχή ἐστιν καλὸν δὲ καὶ ἡ τελευτή

36 Αἰεὶ μὲν ἡ εἰρήνη καλή οὔποτε δὲ οἱ πολέμιοι καλοί

37 Εἰ καλὴ ἀρχή καλὴ καὶ ἡ τελευτή ἐστιν

38 Οὐ πᾶσαι αἱ τελευταὶ καλαί ἀλλὰ αἱ μὲν καλαί αἱ δὲ κακαὶ εἰσιν

39 Οὐ πάντα τὰ βιβλία ὅμοια ἀλλὰ τὰ μὲν καλά τὰ δὲ κακά τὰ δὲ

μικρά τὰ δὲ μεγάλα

310 Τάδε τὰ βιβλία ἐστι καλά

311 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οἱ μὲν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

5

4

41 Ἡ μελέτη ἄριστόν ἐστι χρῆμα

42 Μελέτη τὸ πᾶν

43 Ἡ τοῦ πολέμου μελέτη σχεδὸν ἀρχὴ τοῦ πολέμου ἐστιν

44 Ἀγαθὸς μὲν ὁ φίλος ὁ δὲ τοῦ φίλου πατὴρ ἄριστον

45 Οὔποτε καλὴ ἡ τοῦ πολέμου τελευτή

46 Πάντων τῶν πολέμων κακαὶ αἱ τελευταί

47 Κοινὰ τὰ τῶν φίλων

48 Θησαυρὸς ἐστι τῶν κακῶν ἡ κακὴ γυνή

49 Λύπη οὐκ ἀγαθή ἀλλὰ κακή

410 Λύπης ἰατρός ἐστιν ὁ ἀγαθὸς φίλος

411 Ἥδε ἡ γυνὴ καλὴ μέν ἐστιν ἀλλὰ οὐ πᾶσαι αἱ γυναῖκες καλαί

412 Καλὸς καὶ ἀγαθὸς ὅδε ὁ ἀνὴρ ἀλλὰ οὐ πάντες καλοί

413 Πάντων τῶν χρημάτων μέτρον ἐστὶν ὁ ἄνθρωπος

414 Καὶ ὁ ἀνὴρ καὶ ἡ γυνὴ ἄνθρωποί εἰσιν

415 Καὶ τῶν καλῶν γυναικῶν ὁ ἀνὴρ μέτρον ἐστίν

416 Τοῦδε τοῦ βιβλίου ἀρχὴ μὲν ἔστιν τελευτὴ δὲ οὔ

6

5

51 Τόδε τὸ βιβλίον ἀρχὴν μὲν ἔχει τελευτὴν δὲ οὐκ ἔχει

52 Ὅδε ὁ ἀνὴρ φίλον μὲν ἔχει χρήματα δὲ οὔ

53 Οἱ φίλοι κοινὰ ἔχουσι τὰ χρήματα

54 Πάντες ὁμοίως οἱ πόλεμοι κακὰ φέρουσι πολλὰ

55 Ἥδε ἡ πόλις ἐστὶ μεγάλη πολλοὺς γὰρ ἀνθρώπους ἔχει

56 Πολλὰ ἡ εἰρήνη φέρει ἀγαθὰ

57 Ὁ τῶν ἀνθρώπων βιος αἰεὶ τελευτὴ ἔχει ὁ μὲν βίος καλὸς ὁ δὲ θάνατος κακός

58 Θεὸς μὲν ἀθάνατος ἄνθρωπος δὲ θνητός

59 Οἱ Ἕλληνες πολλοὺς θεοὺς ἔχουσιν

510 Ὁ νόμος πάντων ἐστὶ βασιλεὺς

511 Πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοίως εἰσι θνητοὶ

512 Ἡ πόλις οὐκ ἔχει τοὺς νόμους ἀλλὰ οἱ νόμοι ἔχουσι τὴν πόλιν

513 Ὁ ἀγαθὸς βασιλεὺς καλῶς βασιλεύει τῶν ἀνθρώπων ὁ δὲ κακὸς κακῶς

514 Οἱ θεοὶ βασιλεύουσι τοῦ κόσμου

515 Κακὴν τελευτὴν τοῦ βίου ὁ θάνατος φέρει

7

6

61 Τίς πάντων βασιλεύει ὁ νόμος

62 Τί ἄριστόν ἐστιν τὸ μέτρον

63 Τίς ἄριστη γυνή ἡ μήτηρ

64 Τίς ἄριστος ἀνήρ ὁ πατήρ

65 Τί κάκιστον τοῖς ἀνθρώποις ὁ πόλεμος κάκιστος δὲ καὶ ὁ θάνατος66 Χαλεπὰ τὰ καλά

67 Ἐν τῷ βίῳ οὐ πάντα τὰ χρήματα καλά ἐστιν ἀλλὰ ὁ μὲν ἀνθρώπων πάσχει καλὰ ὁ δὲ κακά

68 Χαλεπὼς φέρουσι τὰς λύπας οἱ ἄνθρωποι

69 Τίς ἀνηρ ἐθέλει κακὸς εἶναι πάντες ἐθέλουσι καλοὶ καὶ ἀγαθοὶ εἶναι

610 Τίς ἐθέλει κακὰ πάσχειν οἱ ἄνθρωποι ἐθέλουσι σχεδὸν πάντες πολλὰ χρήματα ἔχειν

611 Χρήματα ἀνήρ

612 Πολλοὶ μὲν ἐθέλουσι βασιλεύειν εἷς δὲ βασιλεὺς βασιλεύει πάντων

613 Εἷς ἀνήρ μία γυνή ἓν βιβλίον

614 ∆ύο ἄνδρες δύο γυναῖκες δύο βιβλία τρεῖς ἄνδρες τρεῖς γυναῖκες τρία βιβλία

8

7

71 Οὔκουν ἀγαθὰ πάσχει ὁ βασιλεύς

72 Τίς οὐκ ἐθέλει ἀγαθὰ πάσχειν

73 Ὁ μὲν βασιλεὺς ἀγαθὰ πάσχει βασιλεύων οἱ δὲ ἄλλοι ἄνδρες οὐχ ὁμοῖα πάσχουσιν

74 Ἐν τοῖς θεοῖς εἷς βασιλεύς ἐστιν Ζεύς ὄνωνα αὐτῷ

75 Οἱ δὲ Ἕλληνες ἄλλους πολλοὺς ἔχουσι θεούς τὰ δὲ ὀνώματα αὐτοῖς ἐστι τάδε Απόλλων Ποσειδῶν Ἑρμῆς Ἀθηνᾶ Ἅρτεμις καὶ ἄλλα πολλά

76 Οὐχ εἷς μόνος θεός ἀλλὰ πολλοὶ θεοὶ εἰσι τοῖς ἀνθρώποις ἐν τῇ Ἑλλάδι

77 Πολλοὺς θεοὺς νομίζουσιν οἱ Ἕλληνες ἕνα δὲ μόνον οἱ Χριστιανοὶ νομίζουσιν

78 Καὶ ὁ Ἀπόλλων θεὸς καὶ ἡ Ἄρτεμις θεός

79 Ἡ Ἄρτεμις τε καὶ ἡ Ἀθηνᾶ θεοί εἰσιν

710 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ μάλα πολλοί εἰσιν οἱ μὲν αυτῶν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

711 Πολλοὶ μὲν οἱ θεοὶ οἱ δὲ ἄνδρες πλεῖστοι

712 Οἱ πλεῖστοι κακοί

9

8

81 ∆εῖ μόνον καλὰ διδάσκειν

82 Πάντα ὁ χρόνος αἰεὶ τὰ ἀληθῆ διδάσκει

83 Ὁ μὲν διδάσκει τοὺς ἄλλους τὰ γράμματα οἱ δὲ μανθάνουσιν αὐτά

84 Μελέτῃ πάντα δεῖ μανθάνειν

85 Ἀθάνατος μὲν ὁ χρόνος ἐστί οὔποτε γὰρ τελευτὴ αὐτῷ θνητοὶ δὲ οἱ ἄνθρωποι θάνατος γὰρ αἰεὶ αὐτοῖς

86 Ὁ μὲν διδάσκαλος οὐ μανθάνει ἀλλὰ διδάσκει διδάσκων δὲ τούς ἀνθρώπους εὖ πάσχει πρὸς αὐτῶν

87 Ἡ πολυμαθία νοῦν ἔχειν οὐ διδάσκει

88 Ἄγει δὲ ὁ χρόνος πρὸς τὸ φῶς τὴν ἀλήθειαν89 Οἶνος καὶ ἀλήθεια

810 Ὁ μὲν οἶνον πίνει ὁ δὲ ὕδωρ οὐ γαρ δεῖ πάντας τοῦς ἀνθρώπους οἶνον πίνειν

811 Καλὸν τὸ τοῦ ἡλίου φῶς καλὸν δὲ καὶ τὸ τῆς σελήνης

812 Ὁ ἰατρὸς πίνει μὲν οἶνον λέγει δὲ ὅτι οἶνον οὐ πίνει λέγων δὲ ταῦτα οὐ τὴν ἀλήθειαν λέγει

813 Οἶνον πίνων μὴ λέγε ὅτι ὕδωρ πίνεις

10

9

91 Ἡ γῆ μέλαινα πίνει πείνει δὲ δένδρα αὐτήν ὁ δὲ ἥλιος τὴν θάλατταν τὸν δὲ ἡλιον ἡ σελήνη τί μοι μάχεσθε ἑταῖροι καὶ αὐτῷ ἐθέλοντι πίνειν

92 Οὐ μόνον οἱ ἄνδρες πίνουσιν πάντα τὰ ἐν τῳ κόσμῳ πίνει ἀλλὰ οἱ μὲν οἶνον πίνουσιν τὰ δὲ ὕδωρ τὰ δὲ φῶς

93 Ὁ μὲν ἵππος ζῷόν ἐστιν καὶ ὁ ταύρος ζῷον πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ζῷα ἔστιν

94 Οἱ ἄνθρωποι τὰ ζῷα τρέφουσιν ὁ μὲν ταύρους τρέφει ὁ δὲ ἵππους

95 Εἰρήνη γεωργὸν καὶ ἐν πέτραις τρέφει καλῶς πόλεμος δὲ καὶ ἐν πεδίῳ κακῶς

96 Οὐ πᾶσα ἡ γῆ ὁμοία ἄλλοτε μὲν πεδίον ἐστίν ἄλλοτε δὲ ὄρος ἄλλη μὲν σῖτον φέρει ἄλλη δὲ δένδρεα ἄλλη δὲ οὐδέν

97 Ὁ ἄνθρωπος φύσει πολικὸν ζῷον

98 Οὔποτε μἐν ἡ θάλαττα μέλαινά ἐστιν ἐνίοτε δὲ γλαύκη

99 Ὁ δὲ ἥλιος μάλα λευκὸς αἰεί οὔποτε δὲ μέλας

11

10

101 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖον ἔχουσι τὸν βίον ἀλλὰ οἱ μὲν αὐτῶν παῖδές εἰσιν οἱ δὲ νέοι οἱ δὲ γέροντες

102 Ἀνὴρ τις σοφὸς λέγει τάδε δὶς παῖδες οἱ γέροντες

103 Τῶν γεωργῶν καλὸν μὲν τὸ ἐργον χαλεπὸν δέ

104 Καλῶς μανθάνει τὰ γράμματα ὁ παῖς χαλεπῶς δὲ ὁ γέρων

105 Χρὴ παῖδα ἔτι ὄντα καλὰ διδάσκειν ἔργα

106 Χρὴ τοὺς παῖδας μόνον τὰ καλὰ διδάσκειν ὁ γὰρ βίος διδάσκει αὐτοὺς τὰ μὴ καλά

107 Νέος τις Ἀθηναῖος καλοὺς λόγους λέγειν βούλεται μανθάνειν ὁ δὲ Γοργίας ὁ σοφιστὴς ἐθέλει διδάσκειν αὐτόν εἰ χρήματα λαμβάνει εἰ δὲ μή οὐκ ἐθέλει

108 Ἐν ταῖς Ἀθήναις οὐ μόνος ὁ Γοργίας ἐστὶ σοφιστής ἀλλὰ σοφισταί τινες μάλα πολλοὶ τῆν τῶν λόγων τέχνην τοὺς νέους διδάσκουσι χρήματα παρὰ αὐτῶν λαμβάνοντες

109 Ὁ γὰρ Γοργίας οὐκ ὢν ἀληθῶς σοφός διδάσκει τοὺς ἄλλους ἵνα χρήματα πλεῖστα λαμβάνῃ

1010 Οἱ γὰρ σοφισταὶ οὐκ ὄντες ἀληθῶς σοφοί διδάσκουσι τοὺς νέους ἵνα χρήματα λαμβάνωσιν

12

11

111 Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ὀλίγοι οἱ δὲ κακοὶ πλεῖστοι

112 Οὐδεὶς ἐθέλει ὀλίγα δῶρα ἔχειν πάντες ἐθέλουσι δῶρα πολλὰ ἔχειν

113 Ὀλίγον μὲν τὸ δῶρον φίλον δέ

114 ∆ῶρα θεοὺς πείθει δῶρα αἰδίους βασιλέας

115 Χρημάτων πάντων ἄριστόν ἐστιν ἀνὴρ φίλος

116 Σοφὸς Σοφλοκλῆς σοφώτερος δὲ Εὐριπίδης ἀνδρῶν δὲ πάντων Σωκράτης σοφώτατος

117 Λευκοὶ μὲν οἱ ἀστέρες λευκότερα δὲ ἡ σελήνη λευκότατος δὲ ὁ ἥλιος

118 Τί λευκότερον ὁ ἥλιος ἢ ἡ σελήνη

119 Πάντες νομίζουσι τὸν ἥλιον λευκότερον εἶναι ἢ τὴν σελήνην

1110 Εἰ ὁ πόλεμος κακός ἐστιν μέγιστον ἀγαθὸν τὴν εἰρήνην χρὴ νομίζειν

1111 Ἀλλὰ οὐ πάντες οἱ Ἕλληνες ταῦτα νομίζουσιν ὀλίγοις μὲν γὰρ ὁ πόλεμος ἀγαθόν πολλοῖς δὲ κακόν

1112 ὁ πόλεμος μεγίστων ἐστὶν αἰτία κακῶν

1113 οὐ μονον ὁ πόλεμος κακὸν τοῖς ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος

13

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

3

31 Ὁ μὲν ἄνθρωπος ἀγαθός ὁ δὲ κακός ἐστιν

32 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποί εἰσι κακοὶ ἀλλὰ οἱ μὲν ἀγαθοί οἱ δὲ κακοί

33 Θηβαῖοι κακοὶ οὐχ ὁ μὲν ὁ δε οὔ πάντες

34 Καλὸν χρῆμα ἡ εἰρήνη

35 Καλὸν μὲν χρῆμα ἡ ἀρχή ἐστιν καλὸν δὲ καὶ ἡ τελευτή

36 Αἰεὶ μὲν ἡ εἰρήνη καλή οὔποτε δὲ οἱ πολέμιοι καλοί

37 Εἰ καλὴ ἀρχή καλὴ καὶ ἡ τελευτή ἐστιν

38 Οὐ πᾶσαι αἱ τελευταὶ καλαί ἀλλὰ αἱ μὲν καλαί αἱ δὲ κακαὶ εἰσιν

39 Οὐ πάντα τὰ βιβλία ὅμοια ἀλλὰ τὰ μὲν καλά τὰ δὲ κακά τὰ δὲ

μικρά τὰ δὲ μεγάλα

310 Τάδε τὰ βιβλία ἐστι καλά

311 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οἱ μὲν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

5

4

41 Ἡ μελέτη ἄριστόν ἐστι χρῆμα

42 Μελέτη τὸ πᾶν

43 Ἡ τοῦ πολέμου μελέτη σχεδὸν ἀρχὴ τοῦ πολέμου ἐστιν

44 Ἀγαθὸς μὲν ὁ φίλος ὁ δὲ τοῦ φίλου πατὴρ ἄριστον

45 Οὔποτε καλὴ ἡ τοῦ πολέμου τελευτή

46 Πάντων τῶν πολέμων κακαὶ αἱ τελευταί

47 Κοινὰ τὰ τῶν φίλων

48 Θησαυρὸς ἐστι τῶν κακῶν ἡ κακὴ γυνή

49 Λύπη οὐκ ἀγαθή ἀλλὰ κακή

410 Λύπης ἰατρός ἐστιν ὁ ἀγαθὸς φίλος

411 Ἥδε ἡ γυνὴ καλὴ μέν ἐστιν ἀλλὰ οὐ πᾶσαι αἱ γυναῖκες καλαί

412 Καλὸς καὶ ἀγαθὸς ὅδε ὁ ἀνὴρ ἀλλὰ οὐ πάντες καλοί

413 Πάντων τῶν χρημάτων μέτρον ἐστὶν ὁ ἄνθρωπος

414 Καὶ ὁ ἀνὴρ καὶ ἡ γυνὴ ἄνθρωποί εἰσιν

415 Καὶ τῶν καλῶν γυναικῶν ὁ ἀνὴρ μέτρον ἐστίν

416 Τοῦδε τοῦ βιβλίου ἀρχὴ μὲν ἔστιν τελευτὴ δὲ οὔ

6

5

51 Τόδε τὸ βιβλίον ἀρχὴν μὲν ἔχει τελευτὴν δὲ οὐκ ἔχει

52 Ὅδε ὁ ἀνὴρ φίλον μὲν ἔχει χρήματα δὲ οὔ

53 Οἱ φίλοι κοινὰ ἔχουσι τὰ χρήματα

54 Πάντες ὁμοίως οἱ πόλεμοι κακὰ φέρουσι πολλὰ

55 Ἥδε ἡ πόλις ἐστὶ μεγάλη πολλοὺς γὰρ ἀνθρώπους ἔχει

56 Πολλὰ ἡ εἰρήνη φέρει ἀγαθὰ

57 Ὁ τῶν ἀνθρώπων βιος αἰεὶ τελευτὴ ἔχει ὁ μὲν βίος καλὸς ὁ δὲ θάνατος κακός

58 Θεὸς μὲν ἀθάνατος ἄνθρωπος δὲ θνητός

59 Οἱ Ἕλληνες πολλοὺς θεοὺς ἔχουσιν

510 Ὁ νόμος πάντων ἐστὶ βασιλεὺς

511 Πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοίως εἰσι θνητοὶ

512 Ἡ πόλις οὐκ ἔχει τοὺς νόμους ἀλλὰ οἱ νόμοι ἔχουσι τὴν πόλιν

513 Ὁ ἀγαθὸς βασιλεὺς καλῶς βασιλεύει τῶν ἀνθρώπων ὁ δὲ κακὸς κακῶς

514 Οἱ θεοὶ βασιλεύουσι τοῦ κόσμου

515 Κακὴν τελευτὴν τοῦ βίου ὁ θάνατος φέρει

7

6

61 Τίς πάντων βασιλεύει ὁ νόμος

62 Τί ἄριστόν ἐστιν τὸ μέτρον

63 Τίς ἄριστη γυνή ἡ μήτηρ

64 Τίς ἄριστος ἀνήρ ὁ πατήρ

65 Τί κάκιστον τοῖς ἀνθρώποις ὁ πόλεμος κάκιστος δὲ καὶ ὁ θάνατος66 Χαλεπὰ τὰ καλά

67 Ἐν τῷ βίῳ οὐ πάντα τὰ χρήματα καλά ἐστιν ἀλλὰ ὁ μὲν ἀνθρώπων πάσχει καλὰ ὁ δὲ κακά

68 Χαλεπὼς φέρουσι τὰς λύπας οἱ ἄνθρωποι

69 Τίς ἀνηρ ἐθέλει κακὸς εἶναι πάντες ἐθέλουσι καλοὶ καὶ ἀγαθοὶ εἶναι

610 Τίς ἐθέλει κακὰ πάσχειν οἱ ἄνθρωποι ἐθέλουσι σχεδὸν πάντες πολλὰ χρήματα ἔχειν

611 Χρήματα ἀνήρ

612 Πολλοὶ μὲν ἐθέλουσι βασιλεύειν εἷς δὲ βασιλεὺς βασιλεύει πάντων

613 Εἷς ἀνήρ μία γυνή ἓν βιβλίον

614 ∆ύο ἄνδρες δύο γυναῖκες δύο βιβλία τρεῖς ἄνδρες τρεῖς γυναῖκες τρία βιβλία

8

7

71 Οὔκουν ἀγαθὰ πάσχει ὁ βασιλεύς

72 Τίς οὐκ ἐθέλει ἀγαθὰ πάσχειν

73 Ὁ μὲν βασιλεὺς ἀγαθὰ πάσχει βασιλεύων οἱ δὲ ἄλλοι ἄνδρες οὐχ ὁμοῖα πάσχουσιν

74 Ἐν τοῖς θεοῖς εἷς βασιλεύς ἐστιν Ζεύς ὄνωνα αὐτῷ

75 Οἱ δὲ Ἕλληνες ἄλλους πολλοὺς ἔχουσι θεούς τὰ δὲ ὀνώματα αὐτοῖς ἐστι τάδε Απόλλων Ποσειδῶν Ἑρμῆς Ἀθηνᾶ Ἅρτεμις καὶ ἄλλα πολλά

76 Οὐχ εἷς μόνος θεός ἀλλὰ πολλοὶ θεοὶ εἰσι τοῖς ἀνθρώποις ἐν τῇ Ἑλλάδι

77 Πολλοὺς θεοὺς νομίζουσιν οἱ Ἕλληνες ἕνα δὲ μόνον οἱ Χριστιανοὶ νομίζουσιν

78 Καὶ ὁ Ἀπόλλων θεὸς καὶ ἡ Ἄρτεμις θεός

79 Ἡ Ἄρτεμις τε καὶ ἡ Ἀθηνᾶ θεοί εἰσιν

710 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ μάλα πολλοί εἰσιν οἱ μὲν αυτῶν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

711 Πολλοὶ μὲν οἱ θεοὶ οἱ δὲ ἄνδρες πλεῖστοι

712 Οἱ πλεῖστοι κακοί

9

8

81 ∆εῖ μόνον καλὰ διδάσκειν

82 Πάντα ὁ χρόνος αἰεὶ τὰ ἀληθῆ διδάσκει

83 Ὁ μὲν διδάσκει τοὺς ἄλλους τὰ γράμματα οἱ δὲ μανθάνουσιν αὐτά

84 Μελέτῃ πάντα δεῖ μανθάνειν

85 Ἀθάνατος μὲν ὁ χρόνος ἐστί οὔποτε γὰρ τελευτὴ αὐτῷ θνητοὶ δὲ οἱ ἄνθρωποι θάνατος γὰρ αἰεὶ αὐτοῖς

86 Ὁ μὲν διδάσκαλος οὐ μανθάνει ἀλλὰ διδάσκει διδάσκων δὲ τούς ἀνθρώπους εὖ πάσχει πρὸς αὐτῶν

87 Ἡ πολυμαθία νοῦν ἔχειν οὐ διδάσκει

88 Ἄγει δὲ ὁ χρόνος πρὸς τὸ φῶς τὴν ἀλήθειαν89 Οἶνος καὶ ἀλήθεια

810 Ὁ μὲν οἶνον πίνει ὁ δὲ ὕδωρ οὐ γαρ δεῖ πάντας τοῦς ἀνθρώπους οἶνον πίνειν

811 Καλὸν τὸ τοῦ ἡλίου φῶς καλὸν δὲ καὶ τὸ τῆς σελήνης

812 Ὁ ἰατρὸς πίνει μὲν οἶνον λέγει δὲ ὅτι οἶνον οὐ πίνει λέγων δὲ ταῦτα οὐ τὴν ἀλήθειαν λέγει

813 Οἶνον πίνων μὴ λέγε ὅτι ὕδωρ πίνεις

10

9

91 Ἡ γῆ μέλαινα πίνει πείνει δὲ δένδρα αὐτήν ὁ δὲ ἥλιος τὴν θάλατταν τὸν δὲ ἡλιον ἡ σελήνη τί μοι μάχεσθε ἑταῖροι καὶ αὐτῷ ἐθέλοντι πίνειν

92 Οὐ μόνον οἱ ἄνδρες πίνουσιν πάντα τὰ ἐν τῳ κόσμῳ πίνει ἀλλὰ οἱ μὲν οἶνον πίνουσιν τὰ δὲ ὕδωρ τὰ δὲ φῶς

93 Ὁ μὲν ἵππος ζῷόν ἐστιν καὶ ὁ ταύρος ζῷον πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ζῷα ἔστιν

94 Οἱ ἄνθρωποι τὰ ζῷα τρέφουσιν ὁ μὲν ταύρους τρέφει ὁ δὲ ἵππους

95 Εἰρήνη γεωργὸν καὶ ἐν πέτραις τρέφει καλῶς πόλεμος δὲ καὶ ἐν πεδίῳ κακῶς

96 Οὐ πᾶσα ἡ γῆ ὁμοία ἄλλοτε μὲν πεδίον ἐστίν ἄλλοτε δὲ ὄρος ἄλλη μὲν σῖτον φέρει ἄλλη δὲ δένδρεα ἄλλη δὲ οὐδέν

97 Ὁ ἄνθρωπος φύσει πολικὸν ζῷον

98 Οὔποτε μἐν ἡ θάλαττα μέλαινά ἐστιν ἐνίοτε δὲ γλαύκη

99 Ὁ δὲ ἥλιος μάλα λευκὸς αἰεί οὔποτε δὲ μέλας

11

10

101 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖον ἔχουσι τὸν βίον ἀλλὰ οἱ μὲν αὐτῶν παῖδές εἰσιν οἱ δὲ νέοι οἱ δὲ γέροντες

102 Ἀνὴρ τις σοφὸς λέγει τάδε δὶς παῖδες οἱ γέροντες

103 Τῶν γεωργῶν καλὸν μὲν τὸ ἐργον χαλεπὸν δέ

104 Καλῶς μανθάνει τὰ γράμματα ὁ παῖς χαλεπῶς δὲ ὁ γέρων

105 Χρὴ παῖδα ἔτι ὄντα καλὰ διδάσκειν ἔργα

106 Χρὴ τοὺς παῖδας μόνον τὰ καλὰ διδάσκειν ὁ γὰρ βίος διδάσκει αὐτοὺς τὰ μὴ καλά

107 Νέος τις Ἀθηναῖος καλοὺς λόγους λέγειν βούλεται μανθάνειν ὁ δὲ Γοργίας ὁ σοφιστὴς ἐθέλει διδάσκειν αὐτόν εἰ χρήματα λαμβάνει εἰ δὲ μή οὐκ ἐθέλει

108 Ἐν ταῖς Ἀθήναις οὐ μόνος ὁ Γοργίας ἐστὶ σοφιστής ἀλλὰ σοφισταί τινες μάλα πολλοὶ τῆν τῶν λόγων τέχνην τοὺς νέους διδάσκουσι χρήματα παρὰ αὐτῶν λαμβάνοντες

109 Ὁ γὰρ Γοργίας οὐκ ὢν ἀληθῶς σοφός διδάσκει τοὺς ἄλλους ἵνα χρήματα πλεῖστα λαμβάνῃ

1010 Οἱ γὰρ σοφισταὶ οὐκ ὄντες ἀληθῶς σοφοί διδάσκουσι τοὺς νέους ἵνα χρήματα λαμβάνωσιν

12

11

111 Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ὀλίγοι οἱ δὲ κακοὶ πλεῖστοι

112 Οὐδεὶς ἐθέλει ὀλίγα δῶρα ἔχειν πάντες ἐθέλουσι δῶρα πολλὰ ἔχειν

113 Ὀλίγον μὲν τὸ δῶρον φίλον δέ

114 ∆ῶρα θεοὺς πείθει δῶρα αἰδίους βασιλέας

115 Χρημάτων πάντων ἄριστόν ἐστιν ἀνὴρ φίλος

116 Σοφὸς Σοφλοκλῆς σοφώτερος δὲ Εὐριπίδης ἀνδρῶν δὲ πάντων Σωκράτης σοφώτατος

117 Λευκοὶ μὲν οἱ ἀστέρες λευκότερα δὲ ἡ σελήνη λευκότατος δὲ ὁ ἥλιος

118 Τί λευκότερον ὁ ἥλιος ἢ ἡ σελήνη

119 Πάντες νομίζουσι τὸν ἥλιον λευκότερον εἶναι ἢ τὴν σελήνην

1110 Εἰ ὁ πόλεμος κακός ἐστιν μέγιστον ἀγαθὸν τὴν εἰρήνην χρὴ νομίζειν

1111 Ἀλλὰ οὐ πάντες οἱ Ἕλληνες ταῦτα νομίζουσιν ὀλίγοις μὲν γὰρ ὁ πόλεμος ἀγαθόν πολλοῖς δὲ κακόν

1112 ὁ πόλεμος μεγίστων ἐστὶν αἰτία κακῶν

1113 οὐ μονον ὁ πόλεμος κακὸν τοῖς ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος

13

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

4

41 Ἡ μελέτη ἄριστόν ἐστι χρῆμα

42 Μελέτη τὸ πᾶν

43 Ἡ τοῦ πολέμου μελέτη σχεδὸν ἀρχὴ τοῦ πολέμου ἐστιν

44 Ἀγαθὸς μὲν ὁ φίλος ὁ δὲ τοῦ φίλου πατὴρ ἄριστον

45 Οὔποτε καλὴ ἡ τοῦ πολέμου τελευτή

46 Πάντων τῶν πολέμων κακαὶ αἱ τελευταί

47 Κοινὰ τὰ τῶν φίλων

48 Θησαυρὸς ἐστι τῶν κακῶν ἡ κακὴ γυνή

49 Λύπη οὐκ ἀγαθή ἀλλὰ κακή

410 Λύπης ἰατρός ἐστιν ὁ ἀγαθὸς φίλος

411 Ἥδε ἡ γυνὴ καλὴ μέν ἐστιν ἀλλὰ οὐ πᾶσαι αἱ γυναῖκες καλαί

412 Καλὸς καὶ ἀγαθὸς ὅδε ὁ ἀνὴρ ἀλλὰ οὐ πάντες καλοί

413 Πάντων τῶν χρημάτων μέτρον ἐστὶν ὁ ἄνθρωπος

414 Καὶ ὁ ἀνὴρ καὶ ἡ γυνὴ ἄνθρωποί εἰσιν

415 Καὶ τῶν καλῶν γυναικῶν ὁ ἀνὴρ μέτρον ἐστίν

416 Τοῦδε τοῦ βιβλίου ἀρχὴ μὲν ἔστιν τελευτὴ δὲ οὔ

6

5

51 Τόδε τὸ βιβλίον ἀρχὴν μὲν ἔχει τελευτὴν δὲ οὐκ ἔχει

52 Ὅδε ὁ ἀνὴρ φίλον μὲν ἔχει χρήματα δὲ οὔ

53 Οἱ φίλοι κοινὰ ἔχουσι τὰ χρήματα

54 Πάντες ὁμοίως οἱ πόλεμοι κακὰ φέρουσι πολλὰ

55 Ἥδε ἡ πόλις ἐστὶ μεγάλη πολλοὺς γὰρ ἀνθρώπους ἔχει

56 Πολλὰ ἡ εἰρήνη φέρει ἀγαθὰ

57 Ὁ τῶν ἀνθρώπων βιος αἰεὶ τελευτὴ ἔχει ὁ μὲν βίος καλὸς ὁ δὲ θάνατος κακός

58 Θεὸς μὲν ἀθάνατος ἄνθρωπος δὲ θνητός

59 Οἱ Ἕλληνες πολλοὺς θεοὺς ἔχουσιν

510 Ὁ νόμος πάντων ἐστὶ βασιλεὺς

511 Πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοίως εἰσι θνητοὶ

512 Ἡ πόλις οὐκ ἔχει τοὺς νόμους ἀλλὰ οἱ νόμοι ἔχουσι τὴν πόλιν

513 Ὁ ἀγαθὸς βασιλεὺς καλῶς βασιλεύει τῶν ἀνθρώπων ὁ δὲ κακὸς κακῶς

514 Οἱ θεοὶ βασιλεύουσι τοῦ κόσμου

515 Κακὴν τελευτὴν τοῦ βίου ὁ θάνατος φέρει

7

6

61 Τίς πάντων βασιλεύει ὁ νόμος

62 Τί ἄριστόν ἐστιν τὸ μέτρον

63 Τίς ἄριστη γυνή ἡ μήτηρ

64 Τίς ἄριστος ἀνήρ ὁ πατήρ

65 Τί κάκιστον τοῖς ἀνθρώποις ὁ πόλεμος κάκιστος δὲ καὶ ὁ θάνατος66 Χαλεπὰ τὰ καλά

67 Ἐν τῷ βίῳ οὐ πάντα τὰ χρήματα καλά ἐστιν ἀλλὰ ὁ μὲν ἀνθρώπων πάσχει καλὰ ὁ δὲ κακά

68 Χαλεπὼς φέρουσι τὰς λύπας οἱ ἄνθρωποι

69 Τίς ἀνηρ ἐθέλει κακὸς εἶναι πάντες ἐθέλουσι καλοὶ καὶ ἀγαθοὶ εἶναι

610 Τίς ἐθέλει κακὰ πάσχειν οἱ ἄνθρωποι ἐθέλουσι σχεδὸν πάντες πολλὰ χρήματα ἔχειν

611 Χρήματα ἀνήρ

612 Πολλοὶ μὲν ἐθέλουσι βασιλεύειν εἷς δὲ βασιλεὺς βασιλεύει πάντων

613 Εἷς ἀνήρ μία γυνή ἓν βιβλίον

614 ∆ύο ἄνδρες δύο γυναῖκες δύο βιβλία τρεῖς ἄνδρες τρεῖς γυναῖκες τρία βιβλία

8

7

71 Οὔκουν ἀγαθὰ πάσχει ὁ βασιλεύς

72 Τίς οὐκ ἐθέλει ἀγαθὰ πάσχειν

73 Ὁ μὲν βασιλεὺς ἀγαθὰ πάσχει βασιλεύων οἱ δὲ ἄλλοι ἄνδρες οὐχ ὁμοῖα πάσχουσιν

74 Ἐν τοῖς θεοῖς εἷς βασιλεύς ἐστιν Ζεύς ὄνωνα αὐτῷ

75 Οἱ δὲ Ἕλληνες ἄλλους πολλοὺς ἔχουσι θεούς τὰ δὲ ὀνώματα αὐτοῖς ἐστι τάδε Απόλλων Ποσειδῶν Ἑρμῆς Ἀθηνᾶ Ἅρτεμις καὶ ἄλλα πολλά

76 Οὐχ εἷς μόνος θεός ἀλλὰ πολλοὶ θεοὶ εἰσι τοῖς ἀνθρώποις ἐν τῇ Ἑλλάδι

77 Πολλοὺς θεοὺς νομίζουσιν οἱ Ἕλληνες ἕνα δὲ μόνον οἱ Χριστιανοὶ νομίζουσιν

78 Καὶ ὁ Ἀπόλλων θεὸς καὶ ἡ Ἄρτεμις θεός

79 Ἡ Ἄρτεμις τε καὶ ἡ Ἀθηνᾶ θεοί εἰσιν

710 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ μάλα πολλοί εἰσιν οἱ μὲν αυτῶν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

711 Πολλοὶ μὲν οἱ θεοὶ οἱ δὲ ἄνδρες πλεῖστοι

712 Οἱ πλεῖστοι κακοί

9

8

81 ∆εῖ μόνον καλὰ διδάσκειν

82 Πάντα ὁ χρόνος αἰεὶ τὰ ἀληθῆ διδάσκει

83 Ὁ μὲν διδάσκει τοὺς ἄλλους τὰ γράμματα οἱ δὲ μανθάνουσιν αὐτά

84 Μελέτῃ πάντα δεῖ μανθάνειν

85 Ἀθάνατος μὲν ὁ χρόνος ἐστί οὔποτε γὰρ τελευτὴ αὐτῷ θνητοὶ δὲ οἱ ἄνθρωποι θάνατος γὰρ αἰεὶ αὐτοῖς

86 Ὁ μὲν διδάσκαλος οὐ μανθάνει ἀλλὰ διδάσκει διδάσκων δὲ τούς ἀνθρώπους εὖ πάσχει πρὸς αὐτῶν

87 Ἡ πολυμαθία νοῦν ἔχειν οὐ διδάσκει

88 Ἄγει δὲ ὁ χρόνος πρὸς τὸ φῶς τὴν ἀλήθειαν89 Οἶνος καὶ ἀλήθεια

810 Ὁ μὲν οἶνον πίνει ὁ δὲ ὕδωρ οὐ γαρ δεῖ πάντας τοῦς ἀνθρώπους οἶνον πίνειν

811 Καλὸν τὸ τοῦ ἡλίου φῶς καλὸν δὲ καὶ τὸ τῆς σελήνης

812 Ὁ ἰατρὸς πίνει μὲν οἶνον λέγει δὲ ὅτι οἶνον οὐ πίνει λέγων δὲ ταῦτα οὐ τὴν ἀλήθειαν λέγει

813 Οἶνον πίνων μὴ λέγε ὅτι ὕδωρ πίνεις

10

9

91 Ἡ γῆ μέλαινα πίνει πείνει δὲ δένδρα αὐτήν ὁ δὲ ἥλιος τὴν θάλατταν τὸν δὲ ἡλιον ἡ σελήνη τί μοι μάχεσθε ἑταῖροι καὶ αὐτῷ ἐθέλοντι πίνειν

92 Οὐ μόνον οἱ ἄνδρες πίνουσιν πάντα τὰ ἐν τῳ κόσμῳ πίνει ἀλλὰ οἱ μὲν οἶνον πίνουσιν τὰ δὲ ὕδωρ τὰ δὲ φῶς

93 Ὁ μὲν ἵππος ζῷόν ἐστιν καὶ ὁ ταύρος ζῷον πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ζῷα ἔστιν

94 Οἱ ἄνθρωποι τὰ ζῷα τρέφουσιν ὁ μὲν ταύρους τρέφει ὁ δὲ ἵππους

95 Εἰρήνη γεωργὸν καὶ ἐν πέτραις τρέφει καλῶς πόλεμος δὲ καὶ ἐν πεδίῳ κακῶς

96 Οὐ πᾶσα ἡ γῆ ὁμοία ἄλλοτε μὲν πεδίον ἐστίν ἄλλοτε δὲ ὄρος ἄλλη μὲν σῖτον φέρει ἄλλη δὲ δένδρεα ἄλλη δὲ οὐδέν

97 Ὁ ἄνθρωπος φύσει πολικὸν ζῷον

98 Οὔποτε μἐν ἡ θάλαττα μέλαινά ἐστιν ἐνίοτε δὲ γλαύκη

99 Ὁ δὲ ἥλιος μάλα λευκὸς αἰεί οὔποτε δὲ μέλας

11

10

101 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖον ἔχουσι τὸν βίον ἀλλὰ οἱ μὲν αὐτῶν παῖδές εἰσιν οἱ δὲ νέοι οἱ δὲ γέροντες

102 Ἀνὴρ τις σοφὸς λέγει τάδε δὶς παῖδες οἱ γέροντες

103 Τῶν γεωργῶν καλὸν μὲν τὸ ἐργον χαλεπὸν δέ

104 Καλῶς μανθάνει τὰ γράμματα ὁ παῖς χαλεπῶς δὲ ὁ γέρων

105 Χρὴ παῖδα ἔτι ὄντα καλὰ διδάσκειν ἔργα

106 Χρὴ τοὺς παῖδας μόνον τὰ καλὰ διδάσκειν ὁ γὰρ βίος διδάσκει αὐτοὺς τὰ μὴ καλά

107 Νέος τις Ἀθηναῖος καλοὺς λόγους λέγειν βούλεται μανθάνειν ὁ δὲ Γοργίας ὁ σοφιστὴς ἐθέλει διδάσκειν αὐτόν εἰ χρήματα λαμβάνει εἰ δὲ μή οὐκ ἐθέλει

108 Ἐν ταῖς Ἀθήναις οὐ μόνος ὁ Γοργίας ἐστὶ σοφιστής ἀλλὰ σοφισταί τινες μάλα πολλοὶ τῆν τῶν λόγων τέχνην τοὺς νέους διδάσκουσι χρήματα παρὰ αὐτῶν λαμβάνοντες

109 Ὁ γὰρ Γοργίας οὐκ ὢν ἀληθῶς σοφός διδάσκει τοὺς ἄλλους ἵνα χρήματα πλεῖστα λαμβάνῃ

1010 Οἱ γὰρ σοφισταὶ οὐκ ὄντες ἀληθῶς σοφοί διδάσκουσι τοὺς νέους ἵνα χρήματα λαμβάνωσιν

12

11

111 Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ὀλίγοι οἱ δὲ κακοὶ πλεῖστοι

112 Οὐδεὶς ἐθέλει ὀλίγα δῶρα ἔχειν πάντες ἐθέλουσι δῶρα πολλὰ ἔχειν

113 Ὀλίγον μὲν τὸ δῶρον φίλον δέ

114 ∆ῶρα θεοὺς πείθει δῶρα αἰδίους βασιλέας

115 Χρημάτων πάντων ἄριστόν ἐστιν ἀνὴρ φίλος

116 Σοφὸς Σοφλοκλῆς σοφώτερος δὲ Εὐριπίδης ἀνδρῶν δὲ πάντων Σωκράτης σοφώτατος

117 Λευκοὶ μὲν οἱ ἀστέρες λευκότερα δὲ ἡ σελήνη λευκότατος δὲ ὁ ἥλιος

118 Τί λευκότερον ὁ ἥλιος ἢ ἡ σελήνη

119 Πάντες νομίζουσι τὸν ἥλιον λευκότερον εἶναι ἢ τὴν σελήνην

1110 Εἰ ὁ πόλεμος κακός ἐστιν μέγιστον ἀγαθὸν τὴν εἰρήνην χρὴ νομίζειν

1111 Ἀλλὰ οὐ πάντες οἱ Ἕλληνες ταῦτα νομίζουσιν ὀλίγοις μὲν γὰρ ὁ πόλεμος ἀγαθόν πολλοῖς δὲ κακόν

1112 ὁ πόλεμος μεγίστων ἐστὶν αἰτία κακῶν

1113 οὐ μονον ὁ πόλεμος κακὸν τοῖς ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος

13

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

5

51 Τόδε τὸ βιβλίον ἀρχὴν μὲν ἔχει τελευτὴν δὲ οὐκ ἔχει

52 Ὅδε ὁ ἀνὴρ φίλον μὲν ἔχει χρήματα δὲ οὔ

53 Οἱ φίλοι κοινὰ ἔχουσι τὰ χρήματα

54 Πάντες ὁμοίως οἱ πόλεμοι κακὰ φέρουσι πολλὰ

55 Ἥδε ἡ πόλις ἐστὶ μεγάλη πολλοὺς γὰρ ἀνθρώπους ἔχει

56 Πολλὰ ἡ εἰρήνη φέρει ἀγαθὰ

57 Ὁ τῶν ἀνθρώπων βιος αἰεὶ τελευτὴ ἔχει ὁ μὲν βίος καλὸς ὁ δὲ θάνατος κακός

58 Θεὸς μὲν ἀθάνατος ἄνθρωπος δὲ θνητός

59 Οἱ Ἕλληνες πολλοὺς θεοὺς ἔχουσιν

510 Ὁ νόμος πάντων ἐστὶ βασιλεὺς

511 Πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοίως εἰσι θνητοὶ

512 Ἡ πόλις οὐκ ἔχει τοὺς νόμους ἀλλὰ οἱ νόμοι ἔχουσι τὴν πόλιν

513 Ὁ ἀγαθὸς βασιλεὺς καλῶς βασιλεύει τῶν ἀνθρώπων ὁ δὲ κακὸς κακῶς

514 Οἱ θεοὶ βασιλεύουσι τοῦ κόσμου

515 Κακὴν τελευτὴν τοῦ βίου ὁ θάνατος φέρει

7

6

61 Τίς πάντων βασιλεύει ὁ νόμος

62 Τί ἄριστόν ἐστιν τὸ μέτρον

63 Τίς ἄριστη γυνή ἡ μήτηρ

64 Τίς ἄριστος ἀνήρ ὁ πατήρ

65 Τί κάκιστον τοῖς ἀνθρώποις ὁ πόλεμος κάκιστος δὲ καὶ ὁ θάνατος66 Χαλεπὰ τὰ καλά

67 Ἐν τῷ βίῳ οὐ πάντα τὰ χρήματα καλά ἐστιν ἀλλὰ ὁ μὲν ἀνθρώπων πάσχει καλὰ ὁ δὲ κακά

68 Χαλεπὼς φέρουσι τὰς λύπας οἱ ἄνθρωποι

69 Τίς ἀνηρ ἐθέλει κακὸς εἶναι πάντες ἐθέλουσι καλοὶ καὶ ἀγαθοὶ εἶναι

610 Τίς ἐθέλει κακὰ πάσχειν οἱ ἄνθρωποι ἐθέλουσι σχεδὸν πάντες πολλὰ χρήματα ἔχειν

611 Χρήματα ἀνήρ

612 Πολλοὶ μὲν ἐθέλουσι βασιλεύειν εἷς δὲ βασιλεὺς βασιλεύει πάντων

613 Εἷς ἀνήρ μία γυνή ἓν βιβλίον

614 ∆ύο ἄνδρες δύο γυναῖκες δύο βιβλία τρεῖς ἄνδρες τρεῖς γυναῖκες τρία βιβλία

8

7

71 Οὔκουν ἀγαθὰ πάσχει ὁ βασιλεύς

72 Τίς οὐκ ἐθέλει ἀγαθὰ πάσχειν

73 Ὁ μὲν βασιλεὺς ἀγαθὰ πάσχει βασιλεύων οἱ δὲ ἄλλοι ἄνδρες οὐχ ὁμοῖα πάσχουσιν

74 Ἐν τοῖς θεοῖς εἷς βασιλεύς ἐστιν Ζεύς ὄνωνα αὐτῷ

75 Οἱ δὲ Ἕλληνες ἄλλους πολλοὺς ἔχουσι θεούς τὰ δὲ ὀνώματα αὐτοῖς ἐστι τάδε Απόλλων Ποσειδῶν Ἑρμῆς Ἀθηνᾶ Ἅρτεμις καὶ ἄλλα πολλά

76 Οὐχ εἷς μόνος θεός ἀλλὰ πολλοὶ θεοὶ εἰσι τοῖς ἀνθρώποις ἐν τῇ Ἑλλάδι

77 Πολλοὺς θεοὺς νομίζουσιν οἱ Ἕλληνες ἕνα δὲ μόνον οἱ Χριστιανοὶ νομίζουσιν

78 Καὶ ὁ Ἀπόλλων θεὸς καὶ ἡ Ἄρτεμις θεός

79 Ἡ Ἄρτεμις τε καὶ ἡ Ἀθηνᾶ θεοί εἰσιν

710 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ μάλα πολλοί εἰσιν οἱ μὲν αυτῶν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

711 Πολλοὶ μὲν οἱ θεοὶ οἱ δὲ ἄνδρες πλεῖστοι

712 Οἱ πλεῖστοι κακοί

9

8

81 ∆εῖ μόνον καλὰ διδάσκειν

82 Πάντα ὁ χρόνος αἰεὶ τὰ ἀληθῆ διδάσκει

83 Ὁ μὲν διδάσκει τοὺς ἄλλους τὰ γράμματα οἱ δὲ μανθάνουσιν αὐτά

84 Μελέτῃ πάντα δεῖ μανθάνειν

85 Ἀθάνατος μὲν ὁ χρόνος ἐστί οὔποτε γὰρ τελευτὴ αὐτῷ θνητοὶ δὲ οἱ ἄνθρωποι θάνατος γὰρ αἰεὶ αὐτοῖς

86 Ὁ μὲν διδάσκαλος οὐ μανθάνει ἀλλὰ διδάσκει διδάσκων δὲ τούς ἀνθρώπους εὖ πάσχει πρὸς αὐτῶν

87 Ἡ πολυμαθία νοῦν ἔχειν οὐ διδάσκει

88 Ἄγει δὲ ὁ χρόνος πρὸς τὸ φῶς τὴν ἀλήθειαν89 Οἶνος καὶ ἀλήθεια

810 Ὁ μὲν οἶνον πίνει ὁ δὲ ὕδωρ οὐ γαρ δεῖ πάντας τοῦς ἀνθρώπους οἶνον πίνειν

811 Καλὸν τὸ τοῦ ἡλίου φῶς καλὸν δὲ καὶ τὸ τῆς σελήνης

812 Ὁ ἰατρὸς πίνει μὲν οἶνον λέγει δὲ ὅτι οἶνον οὐ πίνει λέγων δὲ ταῦτα οὐ τὴν ἀλήθειαν λέγει

813 Οἶνον πίνων μὴ λέγε ὅτι ὕδωρ πίνεις

10

9

91 Ἡ γῆ μέλαινα πίνει πείνει δὲ δένδρα αὐτήν ὁ δὲ ἥλιος τὴν θάλατταν τὸν δὲ ἡλιον ἡ σελήνη τί μοι μάχεσθε ἑταῖροι καὶ αὐτῷ ἐθέλοντι πίνειν

92 Οὐ μόνον οἱ ἄνδρες πίνουσιν πάντα τὰ ἐν τῳ κόσμῳ πίνει ἀλλὰ οἱ μὲν οἶνον πίνουσιν τὰ δὲ ὕδωρ τὰ δὲ φῶς

93 Ὁ μὲν ἵππος ζῷόν ἐστιν καὶ ὁ ταύρος ζῷον πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ζῷα ἔστιν

94 Οἱ ἄνθρωποι τὰ ζῷα τρέφουσιν ὁ μὲν ταύρους τρέφει ὁ δὲ ἵππους

95 Εἰρήνη γεωργὸν καὶ ἐν πέτραις τρέφει καλῶς πόλεμος δὲ καὶ ἐν πεδίῳ κακῶς

96 Οὐ πᾶσα ἡ γῆ ὁμοία ἄλλοτε μὲν πεδίον ἐστίν ἄλλοτε δὲ ὄρος ἄλλη μὲν σῖτον φέρει ἄλλη δὲ δένδρεα ἄλλη δὲ οὐδέν

97 Ὁ ἄνθρωπος φύσει πολικὸν ζῷον

98 Οὔποτε μἐν ἡ θάλαττα μέλαινά ἐστιν ἐνίοτε δὲ γλαύκη

99 Ὁ δὲ ἥλιος μάλα λευκὸς αἰεί οὔποτε δὲ μέλας

11

10

101 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖον ἔχουσι τὸν βίον ἀλλὰ οἱ μὲν αὐτῶν παῖδές εἰσιν οἱ δὲ νέοι οἱ δὲ γέροντες

102 Ἀνὴρ τις σοφὸς λέγει τάδε δὶς παῖδες οἱ γέροντες

103 Τῶν γεωργῶν καλὸν μὲν τὸ ἐργον χαλεπὸν δέ

104 Καλῶς μανθάνει τὰ γράμματα ὁ παῖς χαλεπῶς δὲ ὁ γέρων

105 Χρὴ παῖδα ἔτι ὄντα καλὰ διδάσκειν ἔργα

106 Χρὴ τοὺς παῖδας μόνον τὰ καλὰ διδάσκειν ὁ γὰρ βίος διδάσκει αὐτοὺς τὰ μὴ καλά

107 Νέος τις Ἀθηναῖος καλοὺς λόγους λέγειν βούλεται μανθάνειν ὁ δὲ Γοργίας ὁ σοφιστὴς ἐθέλει διδάσκειν αὐτόν εἰ χρήματα λαμβάνει εἰ δὲ μή οὐκ ἐθέλει

108 Ἐν ταῖς Ἀθήναις οὐ μόνος ὁ Γοργίας ἐστὶ σοφιστής ἀλλὰ σοφισταί τινες μάλα πολλοὶ τῆν τῶν λόγων τέχνην τοὺς νέους διδάσκουσι χρήματα παρὰ αὐτῶν λαμβάνοντες

109 Ὁ γὰρ Γοργίας οὐκ ὢν ἀληθῶς σοφός διδάσκει τοὺς ἄλλους ἵνα χρήματα πλεῖστα λαμβάνῃ

1010 Οἱ γὰρ σοφισταὶ οὐκ ὄντες ἀληθῶς σοφοί διδάσκουσι τοὺς νέους ἵνα χρήματα λαμβάνωσιν

12

11

111 Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ὀλίγοι οἱ δὲ κακοὶ πλεῖστοι

112 Οὐδεὶς ἐθέλει ὀλίγα δῶρα ἔχειν πάντες ἐθέλουσι δῶρα πολλὰ ἔχειν

113 Ὀλίγον μὲν τὸ δῶρον φίλον δέ

114 ∆ῶρα θεοὺς πείθει δῶρα αἰδίους βασιλέας

115 Χρημάτων πάντων ἄριστόν ἐστιν ἀνὴρ φίλος

116 Σοφὸς Σοφλοκλῆς σοφώτερος δὲ Εὐριπίδης ἀνδρῶν δὲ πάντων Σωκράτης σοφώτατος

117 Λευκοὶ μὲν οἱ ἀστέρες λευκότερα δὲ ἡ σελήνη λευκότατος δὲ ὁ ἥλιος

118 Τί λευκότερον ὁ ἥλιος ἢ ἡ σελήνη

119 Πάντες νομίζουσι τὸν ἥλιον λευκότερον εἶναι ἢ τὴν σελήνην

1110 Εἰ ὁ πόλεμος κακός ἐστιν μέγιστον ἀγαθὸν τὴν εἰρήνην χρὴ νομίζειν

1111 Ἀλλὰ οὐ πάντες οἱ Ἕλληνες ταῦτα νομίζουσιν ὀλίγοις μὲν γὰρ ὁ πόλεμος ἀγαθόν πολλοῖς δὲ κακόν

1112 ὁ πόλεμος μεγίστων ἐστὶν αἰτία κακῶν

1113 οὐ μονον ὁ πόλεμος κακὸν τοῖς ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος

13

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

6

61 Τίς πάντων βασιλεύει ὁ νόμος

62 Τί ἄριστόν ἐστιν τὸ μέτρον

63 Τίς ἄριστη γυνή ἡ μήτηρ

64 Τίς ἄριστος ἀνήρ ὁ πατήρ

65 Τί κάκιστον τοῖς ἀνθρώποις ὁ πόλεμος κάκιστος δὲ καὶ ὁ θάνατος66 Χαλεπὰ τὰ καλά

67 Ἐν τῷ βίῳ οὐ πάντα τὰ χρήματα καλά ἐστιν ἀλλὰ ὁ μὲν ἀνθρώπων πάσχει καλὰ ὁ δὲ κακά

68 Χαλεπὼς φέρουσι τὰς λύπας οἱ ἄνθρωποι

69 Τίς ἀνηρ ἐθέλει κακὸς εἶναι πάντες ἐθέλουσι καλοὶ καὶ ἀγαθοὶ εἶναι

610 Τίς ἐθέλει κακὰ πάσχειν οἱ ἄνθρωποι ἐθέλουσι σχεδὸν πάντες πολλὰ χρήματα ἔχειν

611 Χρήματα ἀνήρ

612 Πολλοὶ μὲν ἐθέλουσι βασιλεύειν εἷς δὲ βασιλεὺς βασιλεύει πάντων

613 Εἷς ἀνήρ μία γυνή ἓν βιβλίον

614 ∆ύο ἄνδρες δύο γυναῖκες δύο βιβλία τρεῖς ἄνδρες τρεῖς γυναῖκες τρία βιβλία

8

7

71 Οὔκουν ἀγαθὰ πάσχει ὁ βασιλεύς

72 Τίς οὐκ ἐθέλει ἀγαθὰ πάσχειν

73 Ὁ μὲν βασιλεὺς ἀγαθὰ πάσχει βασιλεύων οἱ δὲ ἄλλοι ἄνδρες οὐχ ὁμοῖα πάσχουσιν

74 Ἐν τοῖς θεοῖς εἷς βασιλεύς ἐστιν Ζεύς ὄνωνα αὐτῷ

75 Οἱ δὲ Ἕλληνες ἄλλους πολλοὺς ἔχουσι θεούς τὰ δὲ ὀνώματα αὐτοῖς ἐστι τάδε Απόλλων Ποσειδῶν Ἑρμῆς Ἀθηνᾶ Ἅρτεμις καὶ ἄλλα πολλά

76 Οὐχ εἷς μόνος θεός ἀλλὰ πολλοὶ θεοὶ εἰσι τοῖς ἀνθρώποις ἐν τῇ Ἑλλάδι

77 Πολλοὺς θεοὺς νομίζουσιν οἱ Ἕλληνες ἕνα δὲ μόνον οἱ Χριστιανοὶ νομίζουσιν

78 Καὶ ὁ Ἀπόλλων θεὸς καὶ ἡ Ἄρτεμις θεός

79 Ἡ Ἄρτεμις τε καὶ ἡ Ἀθηνᾶ θεοί εἰσιν

710 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ μάλα πολλοί εἰσιν οἱ μὲν αυτῶν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

711 Πολλοὶ μὲν οἱ θεοὶ οἱ δὲ ἄνδρες πλεῖστοι

712 Οἱ πλεῖστοι κακοί

9

8

81 ∆εῖ μόνον καλὰ διδάσκειν

82 Πάντα ὁ χρόνος αἰεὶ τὰ ἀληθῆ διδάσκει

83 Ὁ μὲν διδάσκει τοὺς ἄλλους τὰ γράμματα οἱ δὲ μανθάνουσιν αὐτά

84 Μελέτῃ πάντα δεῖ μανθάνειν

85 Ἀθάνατος μὲν ὁ χρόνος ἐστί οὔποτε γὰρ τελευτὴ αὐτῷ θνητοὶ δὲ οἱ ἄνθρωποι θάνατος γὰρ αἰεὶ αὐτοῖς

86 Ὁ μὲν διδάσκαλος οὐ μανθάνει ἀλλὰ διδάσκει διδάσκων δὲ τούς ἀνθρώπους εὖ πάσχει πρὸς αὐτῶν

87 Ἡ πολυμαθία νοῦν ἔχειν οὐ διδάσκει

88 Ἄγει δὲ ὁ χρόνος πρὸς τὸ φῶς τὴν ἀλήθειαν89 Οἶνος καὶ ἀλήθεια

810 Ὁ μὲν οἶνον πίνει ὁ δὲ ὕδωρ οὐ γαρ δεῖ πάντας τοῦς ἀνθρώπους οἶνον πίνειν

811 Καλὸν τὸ τοῦ ἡλίου φῶς καλὸν δὲ καὶ τὸ τῆς σελήνης

812 Ὁ ἰατρὸς πίνει μὲν οἶνον λέγει δὲ ὅτι οἶνον οὐ πίνει λέγων δὲ ταῦτα οὐ τὴν ἀλήθειαν λέγει

813 Οἶνον πίνων μὴ λέγε ὅτι ὕδωρ πίνεις

10

9

91 Ἡ γῆ μέλαινα πίνει πείνει δὲ δένδρα αὐτήν ὁ δὲ ἥλιος τὴν θάλατταν τὸν δὲ ἡλιον ἡ σελήνη τί μοι μάχεσθε ἑταῖροι καὶ αὐτῷ ἐθέλοντι πίνειν

92 Οὐ μόνον οἱ ἄνδρες πίνουσιν πάντα τὰ ἐν τῳ κόσμῳ πίνει ἀλλὰ οἱ μὲν οἶνον πίνουσιν τὰ δὲ ὕδωρ τὰ δὲ φῶς

93 Ὁ μὲν ἵππος ζῷόν ἐστιν καὶ ὁ ταύρος ζῷον πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ζῷα ἔστιν

94 Οἱ ἄνθρωποι τὰ ζῷα τρέφουσιν ὁ μὲν ταύρους τρέφει ὁ δὲ ἵππους

95 Εἰρήνη γεωργὸν καὶ ἐν πέτραις τρέφει καλῶς πόλεμος δὲ καὶ ἐν πεδίῳ κακῶς

96 Οὐ πᾶσα ἡ γῆ ὁμοία ἄλλοτε μὲν πεδίον ἐστίν ἄλλοτε δὲ ὄρος ἄλλη μὲν σῖτον φέρει ἄλλη δὲ δένδρεα ἄλλη δὲ οὐδέν

97 Ὁ ἄνθρωπος φύσει πολικὸν ζῷον

98 Οὔποτε μἐν ἡ θάλαττα μέλαινά ἐστιν ἐνίοτε δὲ γλαύκη

99 Ὁ δὲ ἥλιος μάλα λευκὸς αἰεί οὔποτε δὲ μέλας

11

10

101 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖον ἔχουσι τὸν βίον ἀλλὰ οἱ μὲν αὐτῶν παῖδές εἰσιν οἱ δὲ νέοι οἱ δὲ γέροντες

102 Ἀνὴρ τις σοφὸς λέγει τάδε δὶς παῖδες οἱ γέροντες

103 Τῶν γεωργῶν καλὸν μὲν τὸ ἐργον χαλεπὸν δέ

104 Καλῶς μανθάνει τὰ γράμματα ὁ παῖς χαλεπῶς δὲ ὁ γέρων

105 Χρὴ παῖδα ἔτι ὄντα καλὰ διδάσκειν ἔργα

106 Χρὴ τοὺς παῖδας μόνον τὰ καλὰ διδάσκειν ὁ γὰρ βίος διδάσκει αὐτοὺς τὰ μὴ καλά

107 Νέος τις Ἀθηναῖος καλοὺς λόγους λέγειν βούλεται μανθάνειν ὁ δὲ Γοργίας ὁ σοφιστὴς ἐθέλει διδάσκειν αὐτόν εἰ χρήματα λαμβάνει εἰ δὲ μή οὐκ ἐθέλει

108 Ἐν ταῖς Ἀθήναις οὐ μόνος ὁ Γοργίας ἐστὶ σοφιστής ἀλλὰ σοφισταί τινες μάλα πολλοὶ τῆν τῶν λόγων τέχνην τοὺς νέους διδάσκουσι χρήματα παρὰ αὐτῶν λαμβάνοντες

109 Ὁ γὰρ Γοργίας οὐκ ὢν ἀληθῶς σοφός διδάσκει τοὺς ἄλλους ἵνα χρήματα πλεῖστα λαμβάνῃ

1010 Οἱ γὰρ σοφισταὶ οὐκ ὄντες ἀληθῶς σοφοί διδάσκουσι τοὺς νέους ἵνα χρήματα λαμβάνωσιν

12

11

111 Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ὀλίγοι οἱ δὲ κακοὶ πλεῖστοι

112 Οὐδεὶς ἐθέλει ὀλίγα δῶρα ἔχειν πάντες ἐθέλουσι δῶρα πολλὰ ἔχειν

113 Ὀλίγον μὲν τὸ δῶρον φίλον δέ

114 ∆ῶρα θεοὺς πείθει δῶρα αἰδίους βασιλέας

115 Χρημάτων πάντων ἄριστόν ἐστιν ἀνὴρ φίλος

116 Σοφὸς Σοφλοκλῆς σοφώτερος δὲ Εὐριπίδης ἀνδρῶν δὲ πάντων Σωκράτης σοφώτατος

117 Λευκοὶ μὲν οἱ ἀστέρες λευκότερα δὲ ἡ σελήνη λευκότατος δὲ ὁ ἥλιος

118 Τί λευκότερον ὁ ἥλιος ἢ ἡ σελήνη

119 Πάντες νομίζουσι τὸν ἥλιον λευκότερον εἶναι ἢ τὴν σελήνην

1110 Εἰ ὁ πόλεμος κακός ἐστιν μέγιστον ἀγαθὸν τὴν εἰρήνην χρὴ νομίζειν

1111 Ἀλλὰ οὐ πάντες οἱ Ἕλληνες ταῦτα νομίζουσιν ὀλίγοις μὲν γὰρ ὁ πόλεμος ἀγαθόν πολλοῖς δὲ κακόν

1112 ὁ πόλεμος μεγίστων ἐστὶν αἰτία κακῶν

1113 οὐ μονον ὁ πόλεμος κακὸν τοῖς ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος

13

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

7

71 Οὔκουν ἀγαθὰ πάσχει ὁ βασιλεύς

72 Τίς οὐκ ἐθέλει ἀγαθὰ πάσχειν

73 Ὁ μὲν βασιλεὺς ἀγαθὰ πάσχει βασιλεύων οἱ δὲ ἄλλοι ἄνδρες οὐχ ὁμοῖα πάσχουσιν

74 Ἐν τοῖς θεοῖς εἷς βασιλεύς ἐστιν Ζεύς ὄνωνα αὐτῷ

75 Οἱ δὲ Ἕλληνες ἄλλους πολλοὺς ἔχουσι θεούς τὰ δὲ ὀνώματα αὐτοῖς ἐστι τάδε Απόλλων Ποσειδῶν Ἑρμῆς Ἀθηνᾶ Ἅρτεμις καὶ ἄλλα πολλά

76 Οὐχ εἷς μόνος θεός ἀλλὰ πολλοὶ θεοὶ εἰσι τοῖς ἀνθρώποις ἐν τῇ Ἑλλάδι

77 Πολλοὺς θεοὺς νομίζουσιν οἱ Ἕλληνες ἕνα δὲ μόνον οἱ Χριστιανοὶ νομίζουσιν

78 Καὶ ὁ Ἀπόλλων θεὸς καὶ ἡ Ἄρτεμις θεός

79 Ἡ Ἄρτεμις τε καὶ ἡ Ἀθηνᾶ θεοί εἰσιν

710 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ μάλα πολλοί εἰσιν οἱ μὲν αυτῶν μεγάλοι οἱ δὲ μικροί

711 Πολλοὶ μὲν οἱ θεοὶ οἱ δὲ ἄνδρες πλεῖστοι

712 Οἱ πλεῖστοι κακοί

9

8

81 ∆εῖ μόνον καλὰ διδάσκειν

82 Πάντα ὁ χρόνος αἰεὶ τὰ ἀληθῆ διδάσκει

83 Ὁ μὲν διδάσκει τοὺς ἄλλους τὰ γράμματα οἱ δὲ μανθάνουσιν αὐτά

84 Μελέτῃ πάντα δεῖ μανθάνειν

85 Ἀθάνατος μὲν ὁ χρόνος ἐστί οὔποτε γὰρ τελευτὴ αὐτῷ θνητοὶ δὲ οἱ ἄνθρωποι θάνατος γὰρ αἰεὶ αὐτοῖς

86 Ὁ μὲν διδάσκαλος οὐ μανθάνει ἀλλὰ διδάσκει διδάσκων δὲ τούς ἀνθρώπους εὖ πάσχει πρὸς αὐτῶν

87 Ἡ πολυμαθία νοῦν ἔχειν οὐ διδάσκει

88 Ἄγει δὲ ὁ χρόνος πρὸς τὸ φῶς τὴν ἀλήθειαν89 Οἶνος καὶ ἀλήθεια

810 Ὁ μὲν οἶνον πίνει ὁ δὲ ὕδωρ οὐ γαρ δεῖ πάντας τοῦς ἀνθρώπους οἶνον πίνειν

811 Καλὸν τὸ τοῦ ἡλίου φῶς καλὸν δὲ καὶ τὸ τῆς σελήνης

812 Ὁ ἰατρὸς πίνει μὲν οἶνον λέγει δὲ ὅτι οἶνον οὐ πίνει λέγων δὲ ταῦτα οὐ τὴν ἀλήθειαν λέγει

813 Οἶνον πίνων μὴ λέγε ὅτι ὕδωρ πίνεις

10

9

91 Ἡ γῆ μέλαινα πίνει πείνει δὲ δένδρα αὐτήν ὁ δὲ ἥλιος τὴν θάλατταν τὸν δὲ ἡλιον ἡ σελήνη τί μοι μάχεσθε ἑταῖροι καὶ αὐτῷ ἐθέλοντι πίνειν

92 Οὐ μόνον οἱ ἄνδρες πίνουσιν πάντα τὰ ἐν τῳ κόσμῳ πίνει ἀλλὰ οἱ μὲν οἶνον πίνουσιν τὰ δὲ ὕδωρ τὰ δὲ φῶς

93 Ὁ μὲν ἵππος ζῷόν ἐστιν καὶ ὁ ταύρος ζῷον πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ζῷα ἔστιν

94 Οἱ ἄνθρωποι τὰ ζῷα τρέφουσιν ὁ μὲν ταύρους τρέφει ὁ δὲ ἵππους

95 Εἰρήνη γεωργὸν καὶ ἐν πέτραις τρέφει καλῶς πόλεμος δὲ καὶ ἐν πεδίῳ κακῶς

96 Οὐ πᾶσα ἡ γῆ ὁμοία ἄλλοτε μὲν πεδίον ἐστίν ἄλλοτε δὲ ὄρος ἄλλη μὲν σῖτον φέρει ἄλλη δὲ δένδρεα ἄλλη δὲ οὐδέν

97 Ὁ ἄνθρωπος φύσει πολικὸν ζῷον

98 Οὔποτε μἐν ἡ θάλαττα μέλαινά ἐστιν ἐνίοτε δὲ γλαύκη

99 Ὁ δὲ ἥλιος μάλα λευκὸς αἰεί οὔποτε δὲ μέλας

11

10

101 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖον ἔχουσι τὸν βίον ἀλλὰ οἱ μὲν αὐτῶν παῖδές εἰσιν οἱ δὲ νέοι οἱ δὲ γέροντες

102 Ἀνὴρ τις σοφὸς λέγει τάδε δὶς παῖδες οἱ γέροντες

103 Τῶν γεωργῶν καλὸν μὲν τὸ ἐργον χαλεπὸν δέ

104 Καλῶς μανθάνει τὰ γράμματα ὁ παῖς χαλεπῶς δὲ ὁ γέρων

105 Χρὴ παῖδα ἔτι ὄντα καλὰ διδάσκειν ἔργα

106 Χρὴ τοὺς παῖδας μόνον τὰ καλὰ διδάσκειν ὁ γὰρ βίος διδάσκει αὐτοὺς τὰ μὴ καλά

107 Νέος τις Ἀθηναῖος καλοὺς λόγους λέγειν βούλεται μανθάνειν ὁ δὲ Γοργίας ὁ σοφιστὴς ἐθέλει διδάσκειν αὐτόν εἰ χρήματα λαμβάνει εἰ δὲ μή οὐκ ἐθέλει

108 Ἐν ταῖς Ἀθήναις οὐ μόνος ὁ Γοργίας ἐστὶ σοφιστής ἀλλὰ σοφισταί τινες μάλα πολλοὶ τῆν τῶν λόγων τέχνην τοὺς νέους διδάσκουσι χρήματα παρὰ αὐτῶν λαμβάνοντες

109 Ὁ γὰρ Γοργίας οὐκ ὢν ἀληθῶς σοφός διδάσκει τοὺς ἄλλους ἵνα χρήματα πλεῖστα λαμβάνῃ

1010 Οἱ γὰρ σοφισταὶ οὐκ ὄντες ἀληθῶς σοφοί διδάσκουσι τοὺς νέους ἵνα χρήματα λαμβάνωσιν

12

11

111 Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ὀλίγοι οἱ δὲ κακοὶ πλεῖστοι

112 Οὐδεὶς ἐθέλει ὀλίγα δῶρα ἔχειν πάντες ἐθέλουσι δῶρα πολλὰ ἔχειν

113 Ὀλίγον μὲν τὸ δῶρον φίλον δέ

114 ∆ῶρα θεοὺς πείθει δῶρα αἰδίους βασιλέας

115 Χρημάτων πάντων ἄριστόν ἐστιν ἀνὴρ φίλος

116 Σοφὸς Σοφλοκλῆς σοφώτερος δὲ Εὐριπίδης ἀνδρῶν δὲ πάντων Σωκράτης σοφώτατος

117 Λευκοὶ μὲν οἱ ἀστέρες λευκότερα δὲ ἡ σελήνη λευκότατος δὲ ὁ ἥλιος

118 Τί λευκότερον ὁ ἥλιος ἢ ἡ σελήνη

119 Πάντες νομίζουσι τὸν ἥλιον λευκότερον εἶναι ἢ τὴν σελήνην

1110 Εἰ ὁ πόλεμος κακός ἐστιν μέγιστον ἀγαθὸν τὴν εἰρήνην χρὴ νομίζειν

1111 Ἀλλὰ οὐ πάντες οἱ Ἕλληνες ταῦτα νομίζουσιν ὀλίγοις μὲν γὰρ ὁ πόλεμος ἀγαθόν πολλοῖς δὲ κακόν

1112 ὁ πόλεμος μεγίστων ἐστὶν αἰτία κακῶν

1113 οὐ μονον ὁ πόλεμος κακὸν τοῖς ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος

13

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

8

81 ∆εῖ μόνον καλὰ διδάσκειν

82 Πάντα ὁ χρόνος αἰεὶ τὰ ἀληθῆ διδάσκει

83 Ὁ μὲν διδάσκει τοὺς ἄλλους τὰ γράμματα οἱ δὲ μανθάνουσιν αὐτά

84 Μελέτῃ πάντα δεῖ μανθάνειν

85 Ἀθάνατος μὲν ὁ χρόνος ἐστί οὔποτε γὰρ τελευτὴ αὐτῷ θνητοὶ δὲ οἱ ἄνθρωποι θάνατος γὰρ αἰεὶ αὐτοῖς

86 Ὁ μὲν διδάσκαλος οὐ μανθάνει ἀλλὰ διδάσκει διδάσκων δὲ τούς ἀνθρώπους εὖ πάσχει πρὸς αὐτῶν

87 Ἡ πολυμαθία νοῦν ἔχειν οὐ διδάσκει

88 Ἄγει δὲ ὁ χρόνος πρὸς τὸ φῶς τὴν ἀλήθειαν89 Οἶνος καὶ ἀλήθεια

810 Ὁ μὲν οἶνον πίνει ὁ δὲ ὕδωρ οὐ γαρ δεῖ πάντας τοῦς ἀνθρώπους οἶνον πίνειν

811 Καλὸν τὸ τοῦ ἡλίου φῶς καλὸν δὲ καὶ τὸ τῆς σελήνης

812 Ὁ ἰατρὸς πίνει μὲν οἶνον λέγει δὲ ὅτι οἶνον οὐ πίνει λέγων δὲ ταῦτα οὐ τὴν ἀλήθειαν λέγει

813 Οἶνον πίνων μὴ λέγε ὅτι ὕδωρ πίνεις

10

9

91 Ἡ γῆ μέλαινα πίνει πείνει δὲ δένδρα αὐτήν ὁ δὲ ἥλιος τὴν θάλατταν τὸν δὲ ἡλιον ἡ σελήνη τί μοι μάχεσθε ἑταῖροι καὶ αὐτῷ ἐθέλοντι πίνειν

92 Οὐ μόνον οἱ ἄνδρες πίνουσιν πάντα τὰ ἐν τῳ κόσμῳ πίνει ἀλλὰ οἱ μὲν οἶνον πίνουσιν τὰ δὲ ὕδωρ τὰ δὲ φῶς

93 Ὁ μὲν ἵππος ζῷόν ἐστιν καὶ ὁ ταύρος ζῷον πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ζῷα ἔστιν

94 Οἱ ἄνθρωποι τὰ ζῷα τρέφουσιν ὁ μὲν ταύρους τρέφει ὁ δὲ ἵππους

95 Εἰρήνη γεωργὸν καὶ ἐν πέτραις τρέφει καλῶς πόλεμος δὲ καὶ ἐν πεδίῳ κακῶς

96 Οὐ πᾶσα ἡ γῆ ὁμοία ἄλλοτε μὲν πεδίον ἐστίν ἄλλοτε δὲ ὄρος ἄλλη μὲν σῖτον φέρει ἄλλη δὲ δένδρεα ἄλλη δὲ οὐδέν

97 Ὁ ἄνθρωπος φύσει πολικὸν ζῷον

98 Οὔποτε μἐν ἡ θάλαττα μέλαινά ἐστιν ἐνίοτε δὲ γλαύκη

99 Ὁ δὲ ἥλιος μάλα λευκὸς αἰεί οὔποτε δὲ μέλας

11

10

101 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖον ἔχουσι τὸν βίον ἀλλὰ οἱ μὲν αὐτῶν παῖδές εἰσιν οἱ δὲ νέοι οἱ δὲ γέροντες

102 Ἀνὴρ τις σοφὸς λέγει τάδε δὶς παῖδες οἱ γέροντες

103 Τῶν γεωργῶν καλὸν μὲν τὸ ἐργον χαλεπὸν δέ

104 Καλῶς μανθάνει τὰ γράμματα ὁ παῖς χαλεπῶς δὲ ὁ γέρων

105 Χρὴ παῖδα ἔτι ὄντα καλὰ διδάσκειν ἔργα

106 Χρὴ τοὺς παῖδας μόνον τὰ καλὰ διδάσκειν ὁ γὰρ βίος διδάσκει αὐτοὺς τὰ μὴ καλά

107 Νέος τις Ἀθηναῖος καλοὺς λόγους λέγειν βούλεται μανθάνειν ὁ δὲ Γοργίας ὁ σοφιστὴς ἐθέλει διδάσκειν αὐτόν εἰ χρήματα λαμβάνει εἰ δὲ μή οὐκ ἐθέλει

108 Ἐν ταῖς Ἀθήναις οὐ μόνος ὁ Γοργίας ἐστὶ σοφιστής ἀλλὰ σοφισταί τινες μάλα πολλοὶ τῆν τῶν λόγων τέχνην τοὺς νέους διδάσκουσι χρήματα παρὰ αὐτῶν λαμβάνοντες

109 Ὁ γὰρ Γοργίας οὐκ ὢν ἀληθῶς σοφός διδάσκει τοὺς ἄλλους ἵνα χρήματα πλεῖστα λαμβάνῃ

1010 Οἱ γὰρ σοφισταὶ οὐκ ὄντες ἀληθῶς σοφοί διδάσκουσι τοὺς νέους ἵνα χρήματα λαμβάνωσιν

12

11

111 Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ὀλίγοι οἱ δὲ κακοὶ πλεῖστοι

112 Οὐδεὶς ἐθέλει ὀλίγα δῶρα ἔχειν πάντες ἐθέλουσι δῶρα πολλὰ ἔχειν

113 Ὀλίγον μὲν τὸ δῶρον φίλον δέ

114 ∆ῶρα θεοὺς πείθει δῶρα αἰδίους βασιλέας

115 Χρημάτων πάντων ἄριστόν ἐστιν ἀνὴρ φίλος

116 Σοφὸς Σοφλοκλῆς σοφώτερος δὲ Εὐριπίδης ἀνδρῶν δὲ πάντων Σωκράτης σοφώτατος

117 Λευκοὶ μὲν οἱ ἀστέρες λευκότερα δὲ ἡ σελήνη λευκότατος δὲ ὁ ἥλιος

118 Τί λευκότερον ὁ ἥλιος ἢ ἡ σελήνη

119 Πάντες νομίζουσι τὸν ἥλιον λευκότερον εἶναι ἢ τὴν σελήνην

1110 Εἰ ὁ πόλεμος κακός ἐστιν μέγιστον ἀγαθὸν τὴν εἰρήνην χρὴ νομίζειν

1111 Ἀλλὰ οὐ πάντες οἱ Ἕλληνες ταῦτα νομίζουσιν ὀλίγοις μὲν γὰρ ὁ πόλεμος ἀγαθόν πολλοῖς δὲ κακόν

1112 ὁ πόλεμος μεγίστων ἐστὶν αἰτία κακῶν

1113 οὐ μονον ὁ πόλεμος κακὸν τοῖς ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος

13

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

9

91 Ἡ γῆ μέλαινα πίνει πείνει δὲ δένδρα αὐτήν ὁ δὲ ἥλιος τὴν θάλατταν τὸν δὲ ἡλιον ἡ σελήνη τί μοι μάχεσθε ἑταῖροι καὶ αὐτῷ ἐθέλοντι πίνειν

92 Οὐ μόνον οἱ ἄνδρες πίνουσιν πάντα τὰ ἐν τῳ κόσμῳ πίνει ἀλλὰ οἱ μὲν οἶνον πίνουσιν τὰ δὲ ὕδωρ τὰ δὲ φῶς

93 Ὁ μὲν ἵππος ζῷόν ἐστιν καὶ ὁ ταύρος ζῷον πολλὰ δὲ καὶ ἄλλα ζῷα ἔστιν

94 Οἱ ἄνθρωποι τὰ ζῷα τρέφουσιν ὁ μὲν ταύρους τρέφει ὁ δὲ ἵππους

95 Εἰρήνη γεωργὸν καὶ ἐν πέτραις τρέφει καλῶς πόλεμος δὲ καὶ ἐν πεδίῳ κακῶς

96 Οὐ πᾶσα ἡ γῆ ὁμοία ἄλλοτε μὲν πεδίον ἐστίν ἄλλοτε δὲ ὄρος ἄλλη μὲν σῖτον φέρει ἄλλη δὲ δένδρεα ἄλλη δὲ οὐδέν

97 Ὁ ἄνθρωπος φύσει πολικὸν ζῷον

98 Οὔποτε μἐν ἡ θάλαττα μέλαινά ἐστιν ἐνίοτε δὲ γλαύκη

99 Ὁ δὲ ἥλιος μάλα λευκὸς αἰεί οὔποτε δὲ μέλας

11

10

101 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖον ἔχουσι τὸν βίον ἀλλὰ οἱ μὲν αὐτῶν παῖδές εἰσιν οἱ δὲ νέοι οἱ δὲ γέροντες

102 Ἀνὴρ τις σοφὸς λέγει τάδε δὶς παῖδες οἱ γέροντες

103 Τῶν γεωργῶν καλὸν μὲν τὸ ἐργον χαλεπὸν δέ

104 Καλῶς μανθάνει τὰ γράμματα ὁ παῖς χαλεπῶς δὲ ὁ γέρων

105 Χρὴ παῖδα ἔτι ὄντα καλὰ διδάσκειν ἔργα

106 Χρὴ τοὺς παῖδας μόνον τὰ καλὰ διδάσκειν ὁ γὰρ βίος διδάσκει αὐτοὺς τὰ μὴ καλά

107 Νέος τις Ἀθηναῖος καλοὺς λόγους λέγειν βούλεται μανθάνειν ὁ δὲ Γοργίας ὁ σοφιστὴς ἐθέλει διδάσκειν αὐτόν εἰ χρήματα λαμβάνει εἰ δὲ μή οὐκ ἐθέλει

108 Ἐν ταῖς Ἀθήναις οὐ μόνος ὁ Γοργίας ἐστὶ σοφιστής ἀλλὰ σοφισταί τινες μάλα πολλοὶ τῆν τῶν λόγων τέχνην τοὺς νέους διδάσκουσι χρήματα παρὰ αὐτῶν λαμβάνοντες

109 Ὁ γὰρ Γοργίας οὐκ ὢν ἀληθῶς σοφός διδάσκει τοὺς ἄλλους ἵνα χρήματα πλεῖστα λαμβάνῃ

1010 Οἱ γὰρ σοφισταὶ οὐκ ὄντες ἀληθῶς σοφοί διδάσκουσι τοὺς νέους ἵνα χρήματα λαμβάνωσιν

12

11

111 Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ὀλίγοι οἱ δὲ κακοὶ πλεῖστοι

112 Οὐδεὶς ἐθέλει ὀλίγα δῶρα ἔχειν πάντες ἐθέλουσι δῶρα πολλὰ ἔχειν

113 Ὀλίγον μὲν τὸ δῶρον φίλον δέ

114 ∆ῶρα θεοὺς πείθει δῶρα αἰδίους βασιλέας

115 Χρημάτων πάντων ἄριστόν ἐστιν ἀνὴρ φίλος

116 Σοφὸς Σοφλοκλῆς σοφώτερος δὲ Εὐριπίδης ἀνδρῶν δὲ πάντων Σωκράτης σοφώτατος

117 Λευκοὶ μὲν οἱ ἀστέρες λευκότερα δὲ ἡ σελήνη λευκότατος δὲ ὁ ἥλιος

118 Τί λευκότερον ὁ ἥλιος ἢ ἡ σελήνη

119 Πάντες νομίζουσι τὸν ἥλιον λευκότερον εἶναι ἢ τὴν σελήνην

1110 Εἰ ὁ πόλεμος κακός ἐστιν μέγιστον ἀγαθὸν τὴν εἰρήνην χρὴ νομίζειν

1111 Ἀλλὰ οὐ πάντες οἱ Ἕλληνες ταῦτα νομίζουσιν ὀλίγοις μὲν γὰρ ὁ πόλεμος ἀγαθόν πολλοῖς δὲ κακόν

1112 ὁ πόλεμος μεγίστων ἐστὶν αἰτία κακῶν

1113 οὐ μονον ὁ πόλεμος κακὸν τοῖς ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος

13

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

10

101 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖον ἔχουσι τὸν βίον ἀλλὰ οἱ μὲν αὐτῶν παῖδές εἰσιν οἱ δὲ νέοι οἱ δὲ γέροντες

102 Ἀνὴρ τις σοφὸς λέγει τάδε δὶς παῖδες οἱ γέροντες

103 Τῶν γεωργῶν καλὸν μὲν τὸ ἐργον χαλεπὸν δέ

104 Καλῶς μανθάνει τὰ γράμματα ὁ παῖς χαλεπῶς δὲ ὁ γέρων

105 Χρὴ παῖδα ἔτι ὄντα καλὰ διδάσκειν ἔργα

106 Χρὴ τοὺς παῖδας μόνον τὰ καλὰ διδάσκειν ὁ γὰρ βίος διδάσκει αὐτοὺς τὰ μὴ καλά

107 Νέος τις Ἀθηναῖος καλοὺς λόγους λέγειν βούλεται μανθάνειν ὁ δὲ Γοργίας ὁ σοφιστὴς ἐθέλει διδάσκειν αὐτόν εἰ χρήματα λαμβάνει εἰ δὲ μή οὐκ ἐθέλει

108 Ἐν ταῖς Ἀθήναις οὐ μόνος ὁ Γοργίας ἐστὶ σοφιστής ἀλλὰ σοφισταί τινες μάλα πολλοὶ τῆν τῶν λόγων τέχνην τοὺς νέους διδάσκουσι χρήματα παρὰ αὐτῶν λαμβάνοντες

109 Ὁ γὰρ Γοργίας οὐκ ὢν ἀληθῶς σοφός διδάσκει τοὺς ἄλλους ἵνα χρήματα πλεῖστα λαμβάνῃ

1010 Οἱ γὰρ σοφισταὶ οὐκ ὄντες ἀληθῶς σοφοί διδάσκουσι τοὺς νέους ἵνα χρήματα λαμβάνωσιν

12

11

111 Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ὀλίγοι οἱ δὲ κακοὶ πλεῖστοι

112 Οὐδεὶς ἐθέλει ὀλίγα δῶρα ἔχειν πάντες ἐθέλουσι δῶρα πολλὰ ἔχειν

113 Ὀλίγον μὲν τὸ δῶρον φίλον δέ

114 ∆ῶρα θεοὺς πείθει δῶρα αἰδίους βασιλέας

115 Χρημάτων πάντων ἄριστόν ἐστιν ἀνὴρ φίλος

116 Σοφὸς Σοφλοκλῆς σοφώτερος δὲ Εὐριπίδης ἀνδρῶν δὲ πάντων Σωκράτης σοφώτατος

117 Λευκοὶ μὲν οἱ ἀστέρες λευκότερα δὲ ἡ σελήνη λευκότατος δὲ ὁ ἥλιος

118 Τί λευκότερον ὁ ἥλιος ἢ ἡ σελήνη

119 Πάντες νομίζουσι τὸν ἥλιον λευκότερον εἶναι ἢ τὴν σελήνην

1110 Εἰ ὁ πόλεμος κακός ἐστιν μέγιστον ἀγαθὸν τὴν εἰρήνην χρὴ νομίζειν

1111 Ἀλλὰ οὐ πάντες οἱ Ἕλληνες ταῦτα νομίζουσιν ὀλίγοις μὲν γὰρ ὁ πόλεμος ἀγαθόν πολλοῖς δὲ κακόν

1112 ὁ πόλεμος μεγίστων ἐστὶν αἰτία κακῶν

1113 οὐ μονον ὁ πόλεμος κακὸν τοῖς ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος

13

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

11

111 Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ὀλίγοι οἱ δὲ κακοὶ πλεῖστοι

112 Οὐδεὶς ἐθέλει ὀλίγα δῶρα ἔχειν πάντες ἐθέλουσι δῶρα πολλὰ ἔχειν

113 Ὀλίγον μὲν τὸ δῶρον φίλον δέ

114 ∆ῶρα θεοὺς πείθει δῶρα αἰδίους βασιλέας

115 Χρημάτων πάντων ἄριστόν ἐστιν ἀνὴρ φίλος

116 Σοφὸς Σοφλοκλῆς σοφώτερος δὲ Εὐριπίδης ἀνδρῶν δὲ πάντων Σωκράτης σοφώτατος

117 Λευκοὶ μὲν οἱ ἀστέρες λευκότερα δὲ ἡ σελήνη λευκότατος δὲ ὁ ἥλιος

118 Τί λευκότερον ὁ ἥλιος ἢ ἡ σελήνη

119 Πάντες νομίζουσι τὸν ἥλιον λευκότερον εἶναι ἢ τὴν σελήνην

1110 Εἰ ὁ πόλεμος κακός ἐστιν μέγιστον ἀγαθὸν τὴν εἰρήνην χρὴ νομίζειν

1111 Ἀλλὰ οὐ πάντες οἱ Ἕλληνες ταῦτα νομίζουσιν ὀλίγοις μὲν γὰρ ὁ πόλεμος ἀγαθόν πολλοῖς δὲ κακόν

1112 ὁ πόλεμος μεγίστων ἐστὶν αἰτία κακῶν

1113 οὐ μονον ὁ πόλεμος κακὸν τοῖς ἀνθρώποις ἀλλὰ καὶ ὁ θάνατος

13

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

12

121 Ὁ φίλος φιλεῖ τὸν φίλον

122 Οὐ πάντες τὸν οἶνον φιλοῦσιν ἄλλοι μὲν γὰρ τὸ ὕδωρ πίνουσιν ἄλλοι δὲ οἶνον

123 Ἡ δίκη τὴν εἰρήνην φιλεῖ οἱ δὲ ἄδικοι ἄνδρες τὸν πόλεμον φιλοῦσιν εἰσὶ δὲ καὶ ἄνδρες τινὲς οἱ τὴν εἰρήνην οὐ φιλοῦσιν

124 Οἱ δίκαιοι ἄνδρες χαλεπῶς φέρουσι τὸν πόλεμον νομίζουσι γὰρ τὸν πολεμον μέγιστον εἶναι τοῖς ἀνθρώποις κακόν

125 Οὐδεὶς ἐθέλων ἀδικεῖ

126 Ἀνὴρ δίκαιός ἐστιν οὐχ ὁ μὴ ἀδικῶν ἀλλὰ ὅστις μὴ ἄδικα φρονεῖ μηδὲ ἐργάζεται

127 Ὁ δίκαιος βασιλεὺς οὐκ ἄδικα φρονεῖ οὐδὲ ἐργάζεται

128 Αἰεὶ τὰ δίκαια καλά τὰ δὲ ἄδικα αἰσχρά

129 Ἥ τε δίκη καὶ ἡ εἰρήνη καλὴν τὴν πόλιν τρέφουσιν

1210 Ἀγαθὸν οὐ τὸ μὴ ἀδικεῖν ἀλλὰ τὸ μηδὲ ἐθέλειν

1211 Εἰ οἱ θεοί τι δπῶσιν αἰσχρόν οὔκ εἰσι θεοί

14

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

13

131 Ὁ φίλος τῷ φιλῳ εὖ φρονεῖ

132 Τὸ μὴ κακῶς φρονεῖν θεοῦ μέγιστον δῶρον

133 ∆εῖ τοὺς παῖδας οὐ κακῶς φρονεῖν οὐδε ἄδικα λέγειν

134 Χρὴ τοὺς παῖδας τοῖς ἄλλοις εὖ φρονοῦντας ἀγαθὰ μανθάνειν ἔργα

135 Οὐ δεῖ κακῶς φρονοῦντας αἰσχρὰ ἐργάζεσθαι

136 Αἰεὶ οἱ ἀγαθοὶ καλὰ ἔργα ἐργάζονται οἱ κακοὶ κακὰ βούλονται ἐργάζεσθαι εἰσὶ δὲ καὶ οἳ μὴ δύνανται εὖ φρονεῖν τοῖς ἄλλοις

137 Ὁ μὲν παῖς γίγνεται νέος ὁ δὲ νέος χρόνῳ γίγνεται γέρων τὸν δὲ γέροντα ὁ χρόνος πρὸς τὸν θάνατον ἄγει οὐ γὰρ ὰθάνατοι γίγνονται οἱ ἄνθρωποι

138 Οὐ πάντα τὰ ζῷα ὁμοῖα ἀλλὰ τὰ μὲν γίγνεται λευκά τὰ δὲ μέλανα τὰ δὲ μικρά τὰ δὲ μεγάλα

139 Ἀγαθὸν μὲν τὸ καλοὺς γίγνεσθαι τοὺς παῖδας ἄριστον δὲ τὸ καλὰ ἔργα μανθάνειν παρὰ τῷ διδασκλάλῳ

1310 Οὐκ εὖ φρονοῦντες οἱ ἄνδρες ἀλλήλλοις μάχονται οὐ γὰρ χρὴ τοὺς ἀνθρώπους θνητοὺς ὄντας τοῖς ἀνθρώποις μάχεσθαι

1311 Καλὸν τὸ ἐν μάχῃ ἀποθνήσκειν πάντων δὲ κάλλιστον τὸ μὴ ἀποθνήσκειν

1312 Ἀνάγκη οὐδὲ θεοὶ μάχονται

15

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

14

141 Οἱ τῶν Ἑλλήνων θεοὶ ἄλλοτε μὲν καλὰ ὁρῶσιν ἄλοτε δὲ αἰσχρά

142 Σοφοὶ δέ τινες οὐ δύνανται ταῦτα νομίζειν δεῖ γὰρ τοὺς θεοὺς δικαίως δίκαια φρονεῖν τε καὶ ἐργάζεσθαι

143 Οἱ ποιηταὶ λἐγουσι ὅτι ὁ Ζεὺς ὢν πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε ἄλλοτε μὲν δίκαια δρᾷ ἄλλοτε δὲ ἄδικα

144 Ἡ δίκη μόνη τοῖς θεοῖς πρέπει διὰ ταῦτα εἰ μὴ δίκαιοί εἰσιν οὔκ εἰσι θεοί

145 Τὸν μὴ θεοὺς νομίζοντα ἄνδρα πάντες ἄθεον καλοῦσιν ἄνθρωποι δὲ πολλοὶ νομίζουσι θεοὺς καὶ πρὸς αὐτῶν βούλονται ἀγαθὰ πάσχειν

146 Πολλὰ οἱ ἄνθρωποι εὔχονται τοῖς θεοῖς ἵνα πρὸς αὐτῶν μὴ κακὰ πάσχωσιν

147 ∆εῖ τὸν ἄνδρα τοῖς θεοῖς εὔχεσθαι οὐ μόνον χρήματα πολλὰ ἔχειν ἀλλὰ καὶ δίκαιά τε φρονεῖν καὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν

148 Τοὺς ἀνθρώπους δὲ ὅμως δεῖ τὰ ἀναγκαῖα φέρειν ἄλλοτε μὲν γὰρ ἡ τύχη παρέχει ἀγαθά ἄλλοτε δὲ κακά οὐδεὶς δὲ ἄνθρωπος εὐτυχὴς αἰεί

149 Ἀθάνατοι οἱ θεοί οὔποτε γὰρ θάνατος αὐτοῖς

1410 Ἄθεός ἐστιν ἀνὴρ ὅστις μὴ θεοὺς νομίζει

1411 Ἄδικοι οἵτινες τὰ μὴ δίκαια δρῶσιν

16

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

15

151 Οἱ ἄνθρωποι οὐ διάγουσι μόνοι τὸν βίον ἀλλὰ γάμοι γίγνονται αὐτοῖς

152 Οὐ πάντες οἱ ἄνθρωποι ὁμοῖοι ἀλλὰ οὁ μὲν αὐτῶν ἄνδρες αἱ δὲ γυναῖκες

153 Ἀνὴρ γυναῖκα γαμεῖ καὶ εἰσάγει αὐτὴν εἰς τὴν οἰκίαν ἵνα μετὰ αὐτῆς τὸν βίον διάγῃ

154 Γυνὴ δὲ οὐ γαμεῖ ἀλλὰ γαμεῖται

155 Χρόνῳ δὲ ὁ ἀνὴρ γίγνεται πατήρ ἡ δὲ γυνὴ μήτηρ παίδων καλῶν τε καὶ ἀγαθῶν

156 Τὸ γαμεῖν ἐάν τις τὴν ἀλήθειαν σκοπῇ κακὸν μέν ἐστιν ἀλλὰ ἀναγκαῖον κακόν λέγει δὲ ταῦτα ποιητής τις τῶν Ἑλλήνων

157 Ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς τὴν ἀλήθειαν σκοπεῖ ὅστις ταῦτα λέγει γυναῖκας γὰρ θνητὰς γαμοῦσι καὶ θεοί οἷς οὐ δύναται γίγνεσθαι κακὸν οὐδέν ὥσπερ ὁ Ζεὺς τὴν Ἀλκμήνην

158 Μέγα φρονεῖ ὅστις θνητὸς ὢν τοῖς θεοῖς ἐναντία δρᾶν βούλεται

159 Τοῖς θνητοῖς οὐ πρέπει μεγάλα ἀλλὰ θνητὰ φρονεῖν

1510 ∆ιὰ ταῦτα τοῖς ἀνδράσι πρέπει γυναῖκας γαμεῖν ταῖς δε γυναιξὶ γαμεῖσθαι

17

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

16

161 Ἐνιοτε γυνὴ παῖδα ἔχει ὁ δὲ παῖς μητέρα καλεῖ αὐτήν

162 Γυνὴ ἥτις παῖδας ἔχει μήτηρ αὐτῶν καλεῖται

163 Οἱ δὲ παῖδες ταύτην τὴν γυναῖκα καλοῦσι μητέρα

164 Τοῖς παισὶ προσήκει τόν τε πατέρα καὶ τὴν μητέρα φιλεῖν

165 Παῖς μὲν ὁ υἱός παῖς δὲ καὶ ἡ θυγατήρ τῷ μὲν υἱῷ ὄνομα Φίλιππος τῇ δὲ θυγατρὶ Γλυκέρα

166 Ὁ μὲν Φίλιππος ἀδελφὸς τῆς Γλυκέρας ἡ δὲ Γλυκέρα ἀδελφὴ τοῦ Φιλίππου

167 Τῷ τε πατρὶ καὶ τῇ μητρὶ τέτταρες παῖδές εἰσιν εἷς υἱὸς καὶ θυγατέρες τρεῖς

168 Εἷς πρῶτος δύο δεύτερος τρεῖς τρίτος τέτταρες τέτταρτος

169 Τί ὄνομα τῷ υἱᾦ - Ὁ υἱὸς Φίλιππος καλεῖται

1610 Γλυκέρα δὲ τὸν ἀδελφὸν Φίλιππον καλεῖ

1611 Ἡ μήτηρ αἰεὶ ἐν τῆ οἰκίᾳ διάγει τὸν βίον μετὰ τῶν ἄλλων γυναικῶν

18

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

17

171 Ὑγιαίνει μὲν ἄριστον ἀνδρὶ θνητῷ δεύτερον δὲ φυὴν καλὸς γίγνεσθαι τὸ τρίτον πλουτεῖν ἀδόλως καὶ τὸ τέταρτον ἡβᾶν μετὰ τῶν φίλων

172 Καλὰ μὲν πάντα ἐάν τις ὑγιαίνῃ καίπερ θνητός ὤν

173 Πάντες οἱ ἐν τῇ οἰκίᾳ ὑγιαίνουσιν

174 Οὐκ αἰεὶ οἱ ἄνθρωποι εὖ ἔχουσιν ἀλλὰ ἄλλοτε μὲν ὑγιαίνουσιν ἄλλοτε δὲ νοσοῦσιν

175 Ἡ νόσος ἐναντίον τι γίγνεται τῇ ὑγιείᾳ ὥσπερ τὸ ὑγιαίνειν τῷ νοσεῖν

176 Ἀνὴρ ὑγιὴς ὅστις μὴ κακῶς ἔχει

177 Τίς ἐστιν οὗτος - ἰατρός - ὡς κακῶς ἔχει ἰατρὸς εὰν κακῶς μηδὲν ἔχει

178 Ἐάν τις νοσῇ τὸν ἰατρὸν καλεῖ εἰς τὴν οἰκίαν οἱ γὰρ ἰατροὶ τοὺς νοσοῦντας δύνανται θεραπεύειν ἵνα μὴ ἀποθνήσωσιν

179 Ἐνίοτε δὲ θάνατος τελευτὴ νόσου

19

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

18

181 Τὸ γῆράς ἐστι νόσος τις νοσοῦσι δὲ οἱ γέροντες

182 Τὸ γῆρας οὖν δοκεῖ εἶναι ἀρχὴ τοῦ θανάτου

183 Μόνοις οὐ γίγνεται τοῖς θεοῖς γῆρας οὐδὲ θάνατός ποτε

184 Τὸ ἀποθνήσκειν θάνατος καλεῖται οἰ δὲ θεοὶ οὔποτε ἀποθνήσκουσιν ἀθάνατοι οὖν ὀρθῶς καλοῦνται

185 Γώμη Μενάνδρου ὃν οἱ θεοὶ φιλοῦσιν ἀποθνήσκει νέος

186 Χρὴ οὖν νομίζειν τὸν ἄνδρα ὅντινα οἱ θεοὶ μὴ φιλοῦσιν ἀποθνήσκειν γέροντα

187 Ἄριστον τὸ μὴ γίγνεσθαί ποτε

188 Ἄλλὰ οὐ πάντες οἱ ἀρχαῖοι ποιηταὶ ταῦτα νομίζουσιν ἄλλοι γὰρ ἄλλα λέγουσιν

189 Μιμνέρμῳ τῷ Κολοφωνίῳ ποιητῇ κάκιστον δοκεῖ τὸ γῆρας εἶναι γνώμη γὰρ αὐτοῦ ἥδε τίς βίος τί δὲ τέρπνον ἄνευ χρυσῆς Ἀφροδίτης

1810 Ἐναντία δὲ τούτοις νομίζει Σόλων ὁ Ἀθηναῖος

20

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

19

191 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνήρ ἐστιν ἀγαθὸς καὶ σοφός ὁ δὲ ἄδικος ἀμαθὴς καὶ κακός οὐ γὰρ δύναται ἀγαθὸν μανθάνειν οὐδέν

192 Ὁ Σώκρατης φιλομαθής ἐστιν τὰ μὲν οὖν χωρία καὶ τὰ δένδρα οὐδὲν ἐθέλει αὐτὸν διδάσκειν διὰ ταῦτα δὴ βούλεται μᾶλλον τὸν βίον ἐν τῇ πόλει διάγειν

193 Τοῖς Ἀθηναίοις Ἀθῆναι μὲν ἡ πόλις Ἀττικὴ δὲ ἡ χώρα

194 Χώρα τις τῆς Ἐλλάδος Ἀττικὴ καλεῖται ὅπου ἡ τῶν Ἀθηναίων πόλις ἐστίν

195 Ἅπας ἀνὴρ ἐξ ἀνδρός τε καὶ γυναικὸς γίγνεται ἐν χώρᾳ τινί οὗτος ὁ ἀνὴρ πατήρ ἐστιν αὕτη δὲ ἡ γυνή ἐστι μήτηρ ἡ δὲ χώρα πατρὶς καλεῖται

196 Χρὴ οὖν τὰς Ἀθήνας νομίζειν τῶν Ἀθηναίων πατρίδα

197 Ἐν ταύτῃ τῇ πόλει οἱ μὲν τῶν ἀνδρῶν Ἀθηναῖοι πολῖται οἱ δὲ δοῦλοι οἱ δὲ ξένοι

198 Οἱ πολλοὶ τῶν σοφιστῶν ξένοι ξένος γοῦν ὁ Γοργίας καὶ δὲ ὁ Πρωταγόρας ξένος ἐστίν καὶ ὁ Πρόδικος καὶ ἄλλοι πολλοί

199 Τῷ σοφῷ ξένον οὐδέν

21

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

20

201 Τοῖς πολίταις ἀρίστη ἡ πόλις δοκεῖ εἶναι

202 Καὶ ἡ μήτηρ τῇ θυγατρὶ δοκεῖ ἀρίστη καὶ ὁ πατὴρ τῷ υἱῷ ἄριστος

203 ∆εῖ δὲ οὺ μόνον ἄριστον δοκεῖν ἀλλὰ εἶναι

204 ∆οκοῦσι δὲ τοῖς σοφοῖς τὰ μὴ δίκαια ποιεῖν οἱ θεοί εἰ οὖν ἃ οἱ ποιηταὶ λέγουσιν ἀληθῆ χαλεπὸν νομίζειν τούτους τοὺς θεούς

205 Τῷ Ἀπόλλωνι τῷ ἐν ∆ελφοῖς δοκεῖ ὁ Σωκράτης σοφώτατος εἶναι οὕτως γοῦν λέγει ἡ Πυθία τῷ Χαιρεφῶντι

206 Ἡ τύχη θεός τις δοκεῖ εἶναι τοὺς μὲν γὰρ ποιεῖ πλουσίους καὶ εὐτυχεῖς τοὺς δὲ δυστυχεῖς οὐκ οὖν πάντες ὁμοῖοι ἀλλὰ ὁ μὲν εὐτυχής ὁ δὲ δυστυχής

207 Ἀνὴρ ὅστις εὐτυχεῖ διὰ τὸ πολλὰ χρήματα ἔχειν πλούσιος καλεῖται τοῖς δὲ τοῦ πλουσίου ἀνδρὸς χρήμασι πλοῦτος ὄνομά ἐστιν ὁ μὲν ἀνδρῶν πλουτεῖ ὁ δὲ ὀλίγα ἔχει χρήματα

208 Ἔχει δὲ πολλὴν οὐσίαν καὶ πλούσιος καλεῖται ὑπὸ πάντων μακάριος δὲ ὑπὸ οὐδενός

209 Μακάριος ὅστις διὰ παντὸς τοῦ βίου εὐτυχῶν γέρων ἀποθνήσκει

2010 Πολλοὶ μὲν εὐτυχοῦσιν οὐ φρονοῦσι δέ

22

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

21

211 Ὁ διδάσκαλος παιδεύει τοὺς παῖδας ἐν γράμμασί τε καὶ μουσικῇ καὶ γυμναστικῇ

212 Χαλεπὸν ἔργον τὸ παιδεύειν καλὸν δὲ ἐὰν μόνον οἱ μαθηταὶ προσέχουσι τὸν νοῦν τοῖς τοῦ διδασκάλου λόγοις οὕτως γὰρ πλεῖστα μανθάνουσιν πρῶτον μὲν τὰ γράμματα ἔπειτα δὲ καὶ ἄλλα πολλά

213 Μαθητοῦ ἔργον οὐ μόνον ἀκούειν τοῦ διδασκάλου λέγοντος ἀλλὰ εἰσακούειν πολλάκις γὰρ ὁ διδάσκαλος ἐρωτᾷ τι τοὺς παῖδας δεῖ δὲ τούτους ἀποκρίνεσθαι αὐτῷ ἄλλοτε δὲ οἱ μὲν μαθηταὶ ἐρωτῶσι τι ὁ δὲ διδάσκαλος ἀποκρίνεται αὐτοῖς

214 Ἐὰν ὁ μαθητὴς τυγχάνῃ ἀκούων οἷός τέ ἐστιν ἀποκρίνεσθαι ἀλλὰ οὐκ αἰεὶ οἱ μαθηταὶ τυγχάνουσι εἰσακούοντες

215 Τυγχάνει μὲν ὁ Πρωταγόρας ἐν ταῖς Ἀθήναις ὤν λανθάνει δὲ οὐδένα ἀργύριον λαμβάνων ἵνα τοὺς νέους διδάσκῃ τὴν ῥητορικὴν τέχνην

216 Οὐδεὶς κακὰ ποιῶν λανθάνει τοὺς θεοὺς οὐδὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους χρόνῳ γὰρ πάντα πρὸς τὸ φῶς ἄγεται

23

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

22

221 Πολλάκις ὁ μὲν διδάσκαλος τυγχάνει ἐρωτῶν οἱ δὲ μαθηταὶ ἀποκρινόμενος

222 Χαιρεφῶν Ἀθηναῖος τις ἀνήρ ἑταῖρος δὲ τοῦ Σωκράτους ἐρωτᾷ τίς ἀνὴρ σοφώτατός ἐστιν ὁ δὲ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἀποκρίνεται λέγον ὅτι ὁ Σωκράτης σοφώτατος τυγχάνει ὢν τῶν ἁπάντων Ἀθηναίων

223 Οὐκ αἰεὶ ὁ πλούσιος εὐτυχής χρὴ οὖν εὔχεσθαι τοῖς θεοῖς οὐ πλοῦτον ἀλλὰ εὐτυχίαν

224 Τὴν Ἑλλάδα παιδεύει ὁ ποιητής ὀρθῶς δὲ ὁ Ὅμηρος καλεῖται διδάσκαλος τῆς Ἑλλάδος τῶν γὰρ Ἑλλήνων οἱ νέοι σχεδὸν πάντες οἷοί τε εἰσι λέγειν τὰ ποιημάτα αὐτοῦ

225 Εἰ οὖν ἅπας διδάσκαλος ἄξιος πολλοῦ ὁ Ὅμηρος ἄξιός ἐστι πλείστου εἰσὶ δὲ καὶ ποιηταί τινες οὐδενὸς ἄξιος

226 Τίς ἄριστος ποιητής - ὁ Ὅμηρος

227 Πότερος σοφώτερός ἐστι ποιητής ὁ Σοφοκλῆς ἢ ὁ Εὐριπίδης - ὁ Εὐριπίδης

228 Πότερον δοκεὶ σοι κάκιον εἶναι τὸ ἀδικεῖν ἢ τὸ ἀδικεῖσθαι χαλεπὸν δὴ τοῦτο τὸ ἐρώτημα χρὴ δὲ πάντως ἀποκρίνεσθαι ὁ Σωκράτης γε βούλεται μᾶλλον ἀδικεῖσθαι ὑπὸ ἄλλων ἢ ἀδικεῖν τοὺς ἄλλους

24

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

23

231 Σωκράτης ἄξιός ἐστι θανάτου τῇ πόλει ἀδικεῖ ὁ Σωκράτης οὓς μὲν ἡ πόλις νομίζει θεοὺς οὐ νομίζων ἕτερα δὲ καινὰ δαιμόνια εἰσφέρων ἀδικεῖ δὲ τοὺς νέους διαφθείρων

232 ∆ιαφθείρει δὲ τοὺς νέους ὅστις αὐτοὺς οὐκ ἀρίστους ἀλλὰ κακίστους ποιεῖ φαίνεται δὲ ὁ Σωκράτης τοὺς νέους οὐ διαφθείρων ἀλλὰ βουλομένος αὐτοὺς ἀγαθοὺς ποιεῖν πολίτας

233 Ὁ Σωκράτης οὖν ἄξιος πολλοῦ τοῖς Ἀθηναίοις ἀλλὰ οὐ θανάτου ὡς αὐτὸς λέγει πρὸς τοὺς δικαστάς

234 Εἰσὶ δὲ δικασταὶ πολῖται οἵτινες τὰς δίκας δικάζουσιν δικαστήριον δὲ καλεῖται ἡ οἰκία ὅπου γίγνονται αἱ δίκαι

235 Ὁ Σωκράτης ἐν ταῖς Ἀθήναις τὸν πλεῖστον βίον διάγει τῶν νόμων ὑπακούων διὰ τοῦτο οὐκ ἐθέλει φεύγειν τὴν πατρίδα ἵνα τὸν θάνατον ἐκφεύγῃ

236 Τελευτᾷ δ᾿ οὖν ὁ Σωκράτης ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ φάρμακον πίνων

25

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

24

241 Ἀνὴρ πονηρός ἐστιν ὅστις τοὺς ἄλλους κακὰ ποιεῖ

242 Οὐδεὶς ποιῶν πονηρὰ λανθάνει θεόν οἱ γὰρ θεοὶ πάντα γιγνώσκουσιν ἃ οἱ ἄνθρωποι δρῶσιν

243 Καὶ ὁ ποιητὴς καλόν τι ποιεῖ οἱ γὰρ ποηταὶ ποιήματα ποιοῦσιν

244 Ὁ μὴ γαμῶν ἄνθρωπος οὐκ ἔχει κακά ἀλλὰ οὐκ ὀρθῶς ταῦτα νομίζει ὁ Μένανδρος πολλοὶ γὰρ ἄνδρες δυστυχοῦσιν ὅταν μόνοι τὸν βίον διάγωσιν οὐ μετὰ γυναικὸς ἀλλὰ ἄνευ γυναικός

245 Πολλαὶ δὲ καὶ γυναῖκες τὸ αὐτὸ πάσχουσι ἐὰν μόναι ἄνευ ἀνδρὸς τὸν βίον διάγωσιν οἱ ἄνδρες τε καὶ αἱ γυναῖκες εὐτυχοῦσι μετὰ ἀλλήλων

246 Χαλκὸς μὲν ἄξιος πολλοῦ ἄργυρος δὲ ἄξιος πλείονος χρυσὸς δὲ ἄξιος πλείστου διὰ ταῦτα δὴ χαλκᾶ τὰ τῶν ἀνθρώπων ἀργυρᾶ δὲ καὶ χρυσᾶ σχεδὸν πάντα τὰ τῶν θεῶν ποιοῦσιν οἱ ποιηταί

247 Ὁ χαλκεὺς ἐκ χαλκοῦ χαλκᾶ ἐργάζεται καὶ ἐκ σιδήρου σιδηρᾶ

248 Ὁ μὲν χαλκεὺς χαλκεύει ὁ δὲ βασιλεὺς βασιλεύει ὁ δὲ ἱππεὺς ἱππεύει καλεῖται δὲ οὕτως ἀπὸ τοὺ ἵππου

249 Οἱ μὲν βασιλεῖς τῶν ἀνδρῶν ἄρχουσιν οἱ δὲ νόμοι τῶν βασιλέων

2410 Τότε ὁ ἄρχων ἄρχει ἀληθῶς κατὰ δίκην ὅταν αὐτὸς ἄρχηται ὑπὸ τῶν νόμων

26

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

25

251 Ἦν πάλαι ποτὲ χρόνος ὅτε πόλεις οὐκ ἦσαν τοῖς ἀνθρώποις Τότε δὲ καὶ βασιλεῖς οὐκ ἐβασίλευον αὐτῶν ἀλλὰ ἐν οἰκίᾳ ἑκάστῃ ὁ πατὴρ ἐβασίλευε τῆς γυναικὸς καὶ τῶν παίδων

252 Οὐδὲ διδάσκαλοί τινες ἐδίδασκον τὰ γράμματα τοὺς παῖδας οὐδὲ μαθηταὶ ἦσαν οἵτινες ἐμάνθανον ἔργα παρὰ διδασκάλων τινῶν

253 Ἀλλὰ αὐτοὶ οἱ πατέρες οἷοί τε ἦσαν τοὺς υἱοὺς τρέφειν τε καὶ ἔργα διδάσκειν αὐτούς

254 Γράμματα δὲ οὔπω ἦν ὥστε οὐκ ἔδει τοὺς παῖδας αὐτὰ μανθάνειν

255 Ἐπεὶ δὲ γράμματα οὐκ ἦν οὐδὲ βιβλία πω ἦν

256 Ἐν ταῖς Ἀθήναις ποιηταί τινες ἔλεγον εὐτυχεῖς εἶναι τοὺς παλαιοὺς ἀνθρώπους ἄνευ βασιλέων τε καὶ νόμων δίκαιοι γὰρ ὄντες ἄλλος τις οὐκ ἐλάμβανε τὰ χρήματα παρὰ ἄλλου τινός

257 Ἡ δὲ γῆ αὐτὴ ἔφερε σῖτον οὐδεὶς δὲ αὐτῶν ἦν γεωργὸς οὐδὲ ἔτρεφε ἵππους τε καὶ ταύρους καὶ ζῷα ἄλλα τινά

258 Οὐδέποτω ἦσαν χαλεπαὶ νόσοι οὐδὲ πόλεμοι ἀλλὰ πάντες γέροντες γιγνόμενοι ἀπέθνησκον εὖ γὰρ ἔπασχον ἄλλοι πρὸς ἄλλων διάγοντες ἐν εἰρήνῃ τὸν βίον

259 Ἐν δὲ ταῖς ἑορταῖς ταῖς τῶν θεῶν οὓς ἐνόμιζον οἱ ἄνδρες ἔπινον οἶνον ἐν ᾧ οἱ ποιηταὶ ἔλεγον καλὰ ποιήματα

2510 Ὀρθῶς οὖν οὗτος ὁ χρόνος χρυσοῦς ἐκαλεῖτο ὑπὸ τῶν ἀρχαίων ποιητῶν

27

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

26

261 ∆ράκων ὃς πολίτης ἦν ποτε ἐν ταῖς Ἀθήναις οὕτω σοφὸς καὶ δίκαιος ἦν ἀνήρ ὥστε οἱ Ἀθηναῖοι ἤθελον αὐτὸν νόμους γράφειν ἵνα μὴ ἔχθραι πρὸς ἀλλήλους ὦσιν

262 Ἀλλὰ χαλεπώτατοι ἦσαν οἱ νόμοι οὓς ἔγραφεν ἦν γὰρ ἐν αὐτοῖς σχεδὸν μία ζημία θάνατος

263 Οἱ οὖν Ἀθηναῖοι ἔλεγον οἱ ∆ράκοντος νόμοι οὐκ ἀνθρώπου ἀλλὰ δράκοντος εἰσίν

264 Πάντες οὖν καὶ ἄνδρες καὶ γυναῖκες καὶ γέροντες καὶ παῖδες ἐνόμιζον τε τούτους τοὺς νόμους χαλεπωτάτους εἶναι ἐν ἀπάσῃ τῇ Ἑλλάδι καὶ ἔλεγον πρὸς ἀλλήλους ὅτι ἀληθῶς οἱ νόμοι οὗτοι δράκοντός εἰσιν οὐδὲ ἀνδρός

265 Μετὰ δὲ τοὺς ∆ράκοντος χρόνους ἀνήρ τις ὄνομα Σόλων παῖς ἔτι ὤν ἤκουε μὲν τοῦ πατρὸς ταῦτα λέγοντος περὶ τῶν τοῦ ∆ράκοντος νόμων ἠρώτα δὲ αὐτὸν εἰ οἱ Ἀθηναῖοι οὐκ οἷοί τέ εἰσιν νόμους νέους γράφεσθαι πολλοὶ δὲ ἄλλοι παῖδες τὰ αὐτὰ ἠρώτων τὸν ἑκάστου πατέρα ὁ δὲ τοῦ Σόλωνος πατὴρ ἀπεκρίνατο ὅτι οὐδεὶς δύναται τοὺς νόμους μεταγράγειν

266 Ἀλλὰ τῶν Ἀθηνέων ὀλίγοι τινὲς καὶ τῶν πλουσίων καὶ τῶν χρήματα ὀλίγα ἐχόντων ἐβούλοντο τούτους νόμους μεταποιεῖν ἐς καινοὺς τρόπους αὐτὸς δὲ ὁ Σόλων οὐκέτι παῖς ὤν πολίτης δὲ μάλα ἀγαθὸς γιγνόμενος ἐβούλετο νόμους γράφειν δικαιότατους ἢ τοὺς ὑπὸ ∆ράκοντος πρότερον γραφομένους

267 Ἐκ τούτου δὲ πάντας τοὺς πολίτας ἔδει μανθάνειν τοὺς Σόλωνος νόμους

268 Κὰι δὲ ποιήματά τινα ἔγραφε ἃ σχεδὸν πάντες οἱ Ἀθηναῖοι ἐδύναντο λέγειν οὕτως ὁ Σόλων ἄξιος ἐπαίνου ἐγίγνετο καὶ τοῖς τότε καὶ τοῖς ἔπειτα Ἀθηναίοις διὰ γὰρ αὐτὸν ἐν ἡσυχίᾳ τε καὶ εἰρήνῃ ἔτη πολλὰ διῆγον τὸν βίον

269 Οἰ Ἀθηναῖοι τὸν χρόνον μετροῦσι μέτρα δὲ τάδε ἐστίν ἡ ἡμέρα ὁ μήν τὸ ἔτος ὃ καὶ ἐνιαυτὸς καλεῖται

28

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

27

271 Ὁ μὲν Σόλων ἐγήρασκε αἰεὶ πολλὰ διδασκόμενος ὡς αὐτὸς λέγει ἐν καλλίστῳ ποιήματί τινι

272 Τὸ δὲ διδάσκειν ἐναντίον τι ἦν τῷ διδάσκεσθαι ὁ γὰρ διδάσκαλος ἐδίδασκε τοὺς μαθητὰς ὁ δὲ Σόλων ἐδιδάσκετο τοῦτο ἔστιν ἐμάνθανε πολλὰ αὐτός οὐ παρὰ διδασκάλου οὐ μόνον ὅτε γέρων ἤδη ἦν ἀλλὰ καὶ πρότερον διδάσκαλον γὰρ τὸν βίον εἶχε

273 Ὁ μὲν δίκαιος ἀνὴρ οὐκ ἐᾷ τοὺς ἀδίκους ἄνδρας νικᾶν νίκη γὰρ πᾶσι καλλίστη ὁ δὲ Σόλων ὅτε ἦρχε τῶν Ἀθηναίων (τὸ δὲ ἄρχειν ἐστὶν ὅμοιόν τι τῷ βασιλεύειν) νικᾶν οὐκ εἴα οὐδετέρους ἀδίκως

274 Ἐὰν γάρ τις ἐρωτᾷ πότερος μὲν δίκαιος πότερος δὲ ἄδικος χαλεπώτατόν ἐστι πάντων τούτῳ ἀποκρίνεσθαι

275 ∆ιὰ τοῦτο δὴ ὁ Σόλων ἐβούλετο μᾶλλον οὐδετέρους ἐᾶν νικᾶν

276 Τῷ μὲν Σόλωνι ἐδόκει τὸ γῆρας οὐ κακὸν τοῖς ἀνθρώποις εἶναι ἀλλὰ ἀγαθόν τι μέγα Εἰ γὰρ τὸ σῶμα εὖ ἔχει ἡ ψυχὴ τῶν γερόντων τότε μάλιστα ἐλευθέρα ἀπὸ τῶν ἡδονῶν καὶ οἵά τε ἐστι πάντα καλῶς γιγνώσκειν τὰ περὶ τοὺς ἀνθρώπους

277 Πολλοὶ δὲ τῶν γερόντων οὐ φιλοῦσι τὸ γῆρας θανάτῳ πλησίον ὄν μᾶλλον δὲ φοβοῦνται αὐτό φοβεῖται δὲ τι ὅστις μὴ βούλεται τοῦτο γίγνεσθαι ἀλλὰ ὁ Σόλων οὕτω σοφὸς καὶ σώφρων ἦν ὥστε τὸν θάνατον οὐκ ἐφοβεῖτο ὅταν δέ τις φοβῆται φόβον λέγεται ἔχειν ὁ Σόλων οὖν οὔποτε φόβον εἶχεν

278 Πολλοῖς δὲ ἔτεσι ὕστερον Εὐριπίδης ποιητής τις μάλα σοφὸς τῶν Ἀθηναίων ἔγραφε τὰδε ἐν δράματι τινι τί δἐ ἄλλο φωνὴ καὶ σκιὰ γέρων ἀνήρ οὐκ οὖν πάντες ἐν τῆ Ἑλλάδι τὰ αὐτὰ ἔλεγον ἄλλοι ἄλλα ἐνόμιζον

29

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

28

281 Μετὰ τοὺς βασιλέας ἦρχον τῶν ἐν Ἑλλάδι πόλεων ἄνδρες τινὲς ἄρχοντες καλούμενοι ὕστερον δὲ ἐν πλείσταις πόλεσι τυραννίδες ἐνεγίγνοντο οὕτω καλούμεναι διὰ τὸ τὴν πόλιν ὑπὸ τυράννου τινὸς ἄρχεσθαι σχεδὸν ἀνόμως

282 Ὁ γὰρ τύραννος ἄρχει τῶν ἄλλων ἁπάντων καὶ πολιτῶν καὶ μετοίκων καὶ δούλων καὶ ἄνδρων καὶ γυναικῶν οὐ τοῖς νόμοις πειθόμενος ὅστις δὲ μὴ τοῖς νόμοις πείθεται ἄνομός ἐστιν

283 Ἐν τούτῳ τῷ χρόνῳ ἀνήρ τις ἠρώτα τοὺς ἑπτὰ σοφοὺς καλουμένους τίς ἐστιν ἀρίστη πόλις

284 ὁ δὲ Βίας πρῶτος ἀπεκρίνατο ἐν ᾗ πάντες οἱ πολῖται ὡς τύραννον φοβοῦνται τὸν νόμον

285 ∆εύτερος δὲ Θαλῆς ὁ Μιλήσιος ἡ μήτε πλουσίους ἄγαν μήτε πένητας ἔχουσα πολίτας (πένης δὲ ὅμοιος τῷ μηδὲν ἔχοντι οὕτως καὶ ἡ πενία ἐναντίον τι τῷ πλούτῳ ἐστίν)

286 Χίλων δὲ ὁ Λακεδεμόνιος ἐνόμιζε ἀρίστην εἶναι πόλιν τὴν μάλιστα νόμων ἀκούουσαν ἥκιστα δὲ ῥητόρων (ὁ δὲ ῥήτωρ ἔλεγε μὲν λόγους πρὸς τὴν βουλήν τε καὶ τὸν δῆμον καὶ τοὺς δικαστάς ἐδίδασκε δὲ τοὺς νέους τὴν ῥητορικὴν τέχνην ᾗ μάλιστα εὖ ἔπραττον οὐκ ὀλίγοι ἐν ταῖς Ἀθήναις καίπερ οὐκ αἰεὶ τὰ ἀληθῆ λέγειν διδάσκοντες)

287 Ὕστατος δὲ ὁ Σόλων ἔλεγε ὅτι πόλις ἔστὶν ἀρίστη αὔτη ἐν ᾗ οἱ μὲν πολῖται τοῖς ἄρχουσι πείθονται οἱ δὲ ἄρχοντες τοῖς νόμοις

288 Ἐν τοῖς γοῦν Σόλωνος χρόνοις τῶν Ἀθηναίων πολιτῶν οἱ μὲν πολλοὶ ἐπείθοντο μάλιστα τοῖς νόμοις αὐτοῦ ὀλίγοι δὲ τὰ πράγματα κατεῖχον οἱ δὲ ἐν τοῖς πράγμασι ὄντες ἐκαλοῦντο ἄρχοντες οἱ δὲ ἄλλοι πολῖται ἐπολιτεύοντο τῇ βουλῇ τε καὶ τῷ δήμῳ συμβουλεύοντες καὶ δίκας δικάζοντες

289 Σπάρτη δὲ ὅπου οἱ Λυκούργου νόμοι κύριοι ἦσαν δύο βασιλεῖς ἐβασίλευον

2810 Ποτὲ δὲ ἐρωτῶντός τινος ἕνα τῶν βασιλέων τί μάλιστα μάθημα ἐν Σπάρτῃ ἀσκεῖται laquoτὸ γιγνώσκεινraquo ἔφη laquoἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαιraquo αὕτη μὲν οὖν καλλίστη ἄσκησις τοῖς πολίταις οὐ μόνον ἐν τῇ Σπάρτῃ ἀλλὰ καὶ ἐν πάσαις ταῖς ἄλλαις πόλεσιν

30

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

29

291 Πολλοὶ μὲν ἀνθρώπων ζῶσιν ἵνα πίνωσί τε καὶ ἐσθίωσιν τὸν γὰρ βίον διάγουσι μόνον πίνοντές τε καὶ ἐσθίοντες

292 Ὁ δὲ Σώκράτης ὡς αὐτὸς ἔλεγε ἤσθιε καὶ ἔπινε ἵνα ζῇ ἐνόμιζε γὰρ οὐ δεῖν οὕτως τοῦ σῶματος ἐπιμελεῖσθαι ὥστε τῆς ψυχῆς ἀμελεῖν

293 ∆ῆλον ὅτι ὁ Σωκράτης ἥκιστα τοῦτων ἐπιμελεῖται οἷς οἱ πολλοὶ τὸν νοῦν προσεῖχον ἔμελε δὲ αὐτῷ μάλιστα ἡ τῆς ἀληθείας ζήτησις περὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων φύσεως ἥκιστα αἱ τοῦ σώματος ἡδοναί

294 ∆ιὰ παντὸς δὴ τοῦ βίου ἐζήτει καὶ ἀνηρώτα πάντας ἀνθρώπους καὶ πολίτας καὶ ξένους οἷς ἐνετύγχανε ἐν ταῖς ὁδοῖς καὶ ἐν τῇ ἀγορᾷ

295 Τελευτῶντες δὲ πάντες ἔλεγον οὐδὲν ἐπίσταθαι τούτων ἃ πρότερον ἐδόκουν ἐπίστασθαι ἐκ τούτων ἔχθραι ἐγίγνοντο πολλαὶ αὐτῷ ὅπερ αἰτία μεγίστη ἦν αὐτῷ τοῦ θανάτου

296 laquoΤῶν δενδρέων τε καὶ τῶν μετεώρωνraquo ἔφη laquoοὐδέν μοι μέλει οὐδὲν γάρ με διδάσκει τούτων ἃ ὁ θεὸς ὁ ἐν ∆ελφοῖς ἐκέλευέ με ζητεῖν εἰ δέ τις οἴεται τὰ μετέωρα ἄξια λόγου εἶναι οὐκ ὀρθῶς οἴεται τοῖς γὰρ ἀνθρώποις μεγίστη ἐπιστήμη ἡ περὶ τῆς ἀνθρωπείας φύσεωςraquo

297 Ἔλεγε δὲ καὶ τὴν ἐπιστήμην διαφέρειν τῆς δόξας ὥσπερ ἀπὸ τοῦ δοκεῖν μία δὲ ἡ ἀλήθεια ἐστίν πολλαὶ δὲ αἱ δόξαι ἄλλα γὰρ ἄλλοις δοκεῖ ἔχει οὖν ἐπιστήμην ὅστις τὴν ἀλήθειαν ζητεῖ τε καὶ εὑρίσκει

31

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION

32

PROPIEDAD DE M S RUIPEREZ

DISTRIBUCION GRATUITA SOLO PARA

EXPERIMENTACION