JOEPIE JAY!MARIEKE IS 20 JAAR!

REDEN VOOR EEN FEESTJE!

Sims2SNFKGGH

ON A COLD WINTERS EVENING,

THE 25TH OF JANUARY…

Hoe koud het ook was en ook al had hij lang moeten reizen om hier te komen

waar hij nu was: Tim wist dat het de moeite waard was. De gedachte aan dat hij

zijn bestemming bijna bereikt had, gaf hem een blij gevoel en vlug veegde hij de

pluk haar voor zijn ogen weg die altijd in de weg hing.

Zo nonchalant mogelijk keek Marnix over zijn schouder om te checken wat voor

interessants hem gezelschap hield. Zijn ogen gleden even langs het

verjaardagsdoek dat al was opgehangen: alle voorbereidingen waren getroffen.

Het was een kwestie van wachten. Eén potje poolen kon geen kwaad, toch?

Misschien leverde het hem nog wel een date op.

Marnix hoorde de deur van het café opengaan en maakte zijn geconcentreerde

blik los van de pooltafel. Direct borg hij de spullen op en stapte hij op Tim af.

‘Hé man, heb je het gevonden? Goed dat je er bent!’

Tim grijnsde breed. ‘Wat dacht jij nou? Zo’n leek ben ik ook weer niet. Wij

magiërs hebben meer intuïtiegevoel dan jullie, hoor!’

Tim en Marnix waren druk de laatste dingen voor het feest aan het bespreken. Zo

kwam het dat ze niet doorhadden dat de deur van het café opnieuw open was

gegaan en er nog iemand binnen was gekomen. Sander maakte van de

gelegenheid gebruik en stak de openhaard aan. Pas toen de jongens het geluid

van knetterend hout hoorden en ze verkoold hout roken, keken ze op.

De drie jongens liepen naar elkaar toe. Marnix begroette Sander op dezelfde

manier als hij Tim had begroet: als een oude vriend die hem nog steeds dierbaar

was. Toen Marnix één arm om Sander heen had geslagen, keek Sander vluchtig

naar Tim en wendde zijn blik toen af.

Marnix had van dit alles niks door. ‘Nu ga ik Ilse meteen bellen dat we klaar zijn!’

Marnix liet de twee jongens alleen achter en liep naar de toiletten. In het

voorbijgaan bleef hij even staan om een vrouw te laten passeren met een

charmante glimlach. Haar nakijkend sloot hij de deur achter zich en haalde hij

zijn mobieltje tevoorschijn.

‘Hé, Ilse! Alles is klaar! Ik ligt de rest nu in. Komt u maar!’

In de caféruimte zelf hadden Tim en Sander een moment het gevoel de enige

twee op de aardkloot te zijn. Een tijdlang keken ze elkaar aan zonder wat te

zeggen.

‘Dude, je bent ook niks veranderd sinds de laatste keer dat ik je zag.’

‘Jij wel. Je hebt een stoppelbaardje.’ Sander lachte. Dat brak het ijs.

MEANWHILE OUTSIDE…

Marieke en Ilse stonden tegenover elkaar op de stoep. Het sneeuwde en waaide

nog steeds.

‘Nou Mariek, hier zijn we dan,’ zei Ilse.

Marieke knikte, al wist ze niet goed wat Ilse bedoelde. Ze waren daar uitgestapt

waar de taxi was gestopt. Maar waarom precies hier?

Marieke wist dat Ilse precies wist wat zij zich afvroeg toen ze lachte.

‘Nou, wees niet zo gemeen! Je weet dat ik niet van dit soort dingen houdt!’

Piepte Marieke.

‘O, boe boe boe. Kom eens hier, twintiger! Ik heb je nog helemaal niet echt

gefeliciteerd.’

Marieke lachte nu ook. Ze ontspande enigszins. Al vroeg ze zich nog steeds af wat

ze voor dit specifieke gebouwtje deden. Opeens hoorden de meiden hun naam

roepen.

‘Hé!’ Klonk het. ‘Daar zijn jullie! We waren al aan het wachten!’

‘We?’ Herhaalde Marieke zacht. De zenuwen namen toe. Gespannen keek ze Ilse aan.

Ilse, die probeerde Marieke te laten zien dat ze niet bang hoefde te zijn, rende

door de sneeuw de veranda op. ‘Hé, Auke!’ Enthousiast gaf ze hem op elke wang

een zoen. Iets zachter, zo zacht dat Marieke het niet kon horen, voegde ze er

fluisterend aan toe: ‘Is de rest ingelicht?’

Auke knikte tot haar opluchting.

Met zijn tweeën liepen ze terug naar Marieke, die nog steeds besluitloos op de

stoep stond. Auke en Marieke groetten elkaar van een afstandje, waarop Marieke

haar blik afwendde. Ilse sloeg lachend haar armen over elkaar.

‘O, kom op meid. Het is ijskoud buiten!’

‘Wat is er daarbinnen?’

Ilse sprong op en neer toen haar poging haar enthousiasme op Marieke

overbrengen niet hielp, liep achter haar langs en duwde haar in haar rug richting

het gebouwtje. Binnen voelde de warme lucht aangenaam op hun koude huid.

Abrupt bleef Marieke staan bij het zien van Marnix, Sander en Tim.

‘Tada!’ Riep Ilse.

‘Oh my god, heb jij dit geregeld?!’ Riep Marieke uit. ‘Me likes!’

Auke lachte breeduit. ‘En of ze dat geregeld heeft! Ze heeft zelfs een

professionele gitarist ingehuurd!’ Vragend keek Marieke Ilse aan. Ze snapte wat

Auke bedoelde zodra hij de gitaar pakte die ze nog niet had gezien en erop begon

te spelen. Lachend begon ze op de maat van Ben Saunders’ liedje mee te klappen.

Even later, na een paar nummers van Auke op zijn gitaar, hadden Marieke en Ilse

even een rustigere hoek van het café opgezocht. Marieke met water en Ilse met

koffie. ‘Wat vroeg je nou? – O ja, hoe ik wist dat je die nummers zo mooi vond? Je

favorieten in YouTube.’

Marieke sloeg met haar hand tegen haar voorhoofd. ‘Natuurlijk.’

De meiden raakten in gesprek over muziek, een onderwerp waarvan het alweer

een tijdje geleden was dat ze het hadden besproken. Iedereen in het café was

bezig met zijn of haar ding. Omdat iedereen al aanwezig was, keek men raar op

toen er een koude windvlaag door het café waaide: de deur was geopend.

Marnix, die al een tijdje had staan babbelen met een vrouw waarvan hij immers

bijna haar 06 had weten los te peuteren, stopte abrupt met praten toen hij zag

wie er in de deuropening stonden. Hij gebaarde naar de barman dat hij de muziek

wat zachter moest zetten en excuseerde zich tegenover de vrouw. Hij slikte een

moment voor hij richting het tweetal bij de deur liep.

‘Mijn god,’ mompelde Marnix zacht. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Emerald?

Ben jij het echt?’

Het hele café was inmiddels stilgevallen. Marnix, het jongetje en de vrouw, die

blijkbaar Emerald heette, hadden de volle aandacht. ‘Papa?’

‘Len… Lenny?’ Marnix knielde neer voor het jongetje met zijn paarse shirt.

Marieke keek Ilse vragend aan en kwam overeind uit de stoel. ‘Wat the fuck?’

Ilse grijnsde breed terwijl ze haar lege koffiemok op de tafel zette en voor

Marieke uit huppelde. ‘Kom, ik wil je aan iemand voorstellen.’

‘O mijn god. Maar… Wat the fuck?’ Stamelde Marieke. ‘Is dit wat ik denk dat…?’

‘Inderdaad. Marnix had nog een geheim. Maar nu je 20 bent, mag je het weten.’

THE END

OK, that was quite shocking, wasn’t it? Jaja, ik hoor mensen afvragen: wat was

dat ding tussen Tim en Sander? Hoe kan dat met Emerald en Marnix en Lenny?

Muhahah, als je het echt wilt weten; kom maar op met de vragen.

Maar eigenlijk heb ik een vraag aan Marieke: heb je nu de pest aan dit café of vind je het leuk? En wat vind je van Em en Len? Zal je ze kunnen toelaten in je Simswereld, of niet?

Dat zijn de eerste grote, belangrijke beslissingen die ik je laat nemen nu je 20 bent. Maar eerst is het tijd om te feesten! =D