ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪم و ﻗﺼﻪ اي ﻧﺎﺗﻤﺎم ﭘﺎﻛﺴﻴﻤﺎ ﻣﺠﻮزي ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺳﺎل ﻫﺎ را ﭘﺎي ﭘﻴﺎد ه آ ﻣﺪه ﺑﻮد، ﻛﻔﺶ ﻫﺎﻳﺶ ﺳﻮراخ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، آﻓﺘﺎب ﺻﻮرﺗﺶ را ﺳﻮزاﻧﺪه ﺑﻮد، دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭼﻮب دﺳﺘﻲ ﭘﺮ از ﺗﺎول ﺑﻮد. ﻣﺮد ﺧﺴﺘ ﻪ ا ز راه دور رﺳﻴﺪ و از آن دور ﭼﻴﺰي دﻳﺪ. آﻓﺘﺎب وﺳﻂ آﺳﻤﺎن درﺧﺸﻴﺪ. ﻣﺮد دﺳﺘﺶ را ﺳﺎﻳﺒﺎن ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻛﺮد، ﺑﺮﻛﻪ اي دﻳﺪ. ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آﺑﻲ ﺑﻨﻮﺷﺪ، زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ درﺧﺘﺶ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ راﻫﺶ اداﻣﻪ دﻫﺪ. ﭼﺮا ﺳﻔﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد؟ ﻛﺴﻲ ﻧ ﻤﻲ داﻧﺴﺖ. ﺣﺘﻲ ﺧﻮدش ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﺮا ﺳﻔﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ. ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد و ﺣﺮف ﻧﻤﻲ زد. ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﻮي ﻳﻚ ﺷﺐ ﺑﺎراﻧﻲ، ﺧﻴﺲ و ﻋﺮق ﻛﺮد ه ا ز ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪ، ﺗﻮﺷﻪ اي ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺪون ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ او را در ﺑﻴﺎﻳﺎن دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ راه ﻣﻲ رﻓﺘﻪ. اﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺴﺖ. ﭘﻴﺮزن ﻫﺎي ﻛﻮر ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮔﻤﺸﺪه اي داﺷﺖ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺑﻮد. ﻣﺮد ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﻴﺎه ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪ. ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻧﻘﺮه اي رﻧﮓ ﺑﻮدﻧﺪ، ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ درﺧﺸﺶ ﺧﺎﺻﻲ داﺷﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه اش ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ﺣﺲ ﻟﻄﻴﻔﻲ درش ﺟﺎري ﻣﻲ ﺷﺪ. ﻣﻴﺎن ﺳﺎل ﺑﻮد. ﻫﻤﻴﺸ ﻪ آ ﻫﺴﺘﻪ ﺣﺮف ﻣﻲ زد و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد. ﭼﺸﻤﺎن ﻧﺎﻓﺬي داﺷﺖ و ﺑﺮ ﻫﺮ دﻫﺎﻧﻲ ﻣﻬﺮ ﺳﻜﻮت ﻣﻲ زد. ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد. ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺮك ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و در ﻫﺮ ﺗﻮﻗﻔﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻲ از دور ﺑﺮﻛ ﻪ ا ي دﻳﺪ ؟ ﻣﺮد از دور ﺑﺮﻛﻪ اي دﻳﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آﺑﻲ ﺑﻨﻮﺷﺪ، زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ درﺧﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻪ راﻫﺶ اداﻣﻪ دﻫﺪ. ﻗﺪم ﻫﺎﻳﺶ آﻫﺴﺘﻪ و ﺷﻤﺮده ﺑﻮد. دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد، اﺣﺴﺎس ﺗﺸﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد. ﺧﺸﻜﻲ ﻟﺒﺎﻧﺶ را ﺑﺎ ﺧﻴﺴﻲ زﺑﺎن ﮔﺮﻓﺖ. زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد: » آب« . ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﻛﻪ ﺑﺮﺳﺪ. ﻫﻨﻮز ﺑﺎﻳﺪ ﻛ ﻤﻲ دﻳﮕﺮ راه ﻣﻲ رﻓﺖ. اﻣﺎ ﺟﻠﻮ ﻧﺮﻓﺖ و اﻳﺴﺘﺎد. ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﺪ، در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺳﺎل ﻫﺎي ﭘﺮ ﺳﻔﺮ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺘﻲ ﺳﺎﻳ ﻪ ا ش را ﻫﻢ ﺑﺎور ﻧﻜﻨﺪ، ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﺮ ﺟﺎ آب را دﻳﺪ ﺗﺎ در آن ﻏﻮﻃﻪ ﻧﺨﻮرد و ﺑﺎورش ﻧﻜﻨﺪ. ﻫﺰاران ﺳﺮاب دﻳﺪه ﺑﻮد و ﻫﺰاران ﺑﺎر ﺗﺎ ﭘﺎي ﻣﺮگ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. اﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﻣﻲ دﻳﺪ ﻧﻪ ﺳﺮاب ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺧﻮاب. ﻛﺴﻲ ﺗﻮي ﺑﺮﻛﻪ ﺑﻮد. زﻧﻲ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ، ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻧﺎﻓﺬﺗﺮ از ﺧﻮدش و ﺻﻮرﺗﻲ ﺟﻮان و ﭘﺮ ﻃﺮاوت. زﻧﻲ را دﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﺪن ﺑﺮﻫﻨﻪ در ﻣﻴﺎن اﻣﻮاج آب. ﻣﺮد ﺳﻴﺎه ﭘﻮش ﻗﺪم ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ، ﺣﺘﻲ ﻣﺨﻔﻲ ﻫﻢ ﻧﺸﺪ. ﻣﺴﺤﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺴﺤﻮر ﺑﻲ ﺧﻴﺎﻟﻲ و زﻳﺒﺎﻳﻲ زن. زن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑ ﻪ ا و ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﻣﺮد را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺑﺮﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﺎﻧﺪ. زن از او ﻓﺮار ﻧﻜﺮد، ﺗﻦ ﺧﻮد را در ﻣﻴﺎن ﻋﻤﻖ آب ﻣﺨﻔﻲ ﻧﻜﺮد. اﺟﺎزه داد ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻧﺎﻓﺬ ﻣﺮد ﺳﻴﺎه ﭘﻮش ﺑﺪن او را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ. ﻣﺮد از اﻳﻦ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺮ زن ﻫﻴﭻ ﺗﺎﺛﻴﺮي ﻧﺪارد. ﻣﺮد ﺳﻴﺎه ﭘﻮش در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺳﺎل ﻫﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد. زن ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﺑﺎ ﻗﺪم ﻫﺎﻳﻲ ﺷﻤﺮده و آرام، ﺑﺎ ﻃﻨﺎزي و ﺑﺎزي دادن اﻧﺤﻨﺎي ﻛﻤﺮ از آب ﺑﻴﺮون آﻣﺪ. ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﻛﻪ روي ﺑﻮﺗﻪ ﻛﻨﺎر ﺑﺮﻛ ﻪ ا ﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮﺗﻦ ﻛﺮد. ﻣﺮد ﺑﻪ زن ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد. ﺟﻮان ﺑﻮد، اﻳﻦ را ﺷﺎداﺑﻲ ﺻﻮرﺗﺶ و درﺧﺸﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺧﻄﻲ ﺑﺮ ﭼﻬﺮه ﻧﺪاﺷﺖ. ﻗﻄﺮات آب از ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺸﻜﻲ اش ﭼﻜﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺟﺎي ﺧﻴﺲ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺷﻨﻲ و ﻧﺮم ﻛﻨﺎر ﺑﺮﻛﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺮد آﻣﺪ. ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻬﺮه ﺧﺴﺘﻪ و آﻓﺘﺎب ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﺮد ﺳﻴﺎه ﭘﻮش را ﺑﺒﻴﻨﺪ. ﺣﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻧﺎﻓﺬ ﻣﺮد ﺳﻴﺎه ﭘﻮش را ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد و داﻏﻲ آن را ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﻨﺶ ﻟﻤﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد. 1
