larada setembro
DESCRIPTION
Revista parroquial mensualTRANSCRIPT
re v is ta p a rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris to v o d a s v iñ a sM a rz o 2 0 0 9 n º2 - A n o I
SETEMBRO 2012 nº 44 - Ano IV
O que paraliza a vida é o non crer e o non atreverse. (Pierre Teilhard de Chardin)
TEMPO DE CAMBIOS
Agora que están a pasar bo número de festas, romerías e troulas varias (aínda que quedan outras
moitas), xa case nos achegamos á fin do verán. A calor, os días máis longos e as vacacións, son aproveitadas
para que as familias se reúnan en torno a un xantar (mesa compartida) ou ás festas patronais.
Aínda non se escoitou moito falar do síndrome
posvacacional... claro, entre que hai moitas persoas que non
teñen vacacións, moitos das cales levan anos sen telas, e que
non está o forno para bolos xa que ter traballo remunerado vese
complicado nestes intres, case é un privilexio o que antes
parecía razoable e xusto.
O título ten que ver con
aspectos da vida de todo tipo, e
tamén co xeito como asimilamos e
como nos enfrontamos con
diferentes etapas vitais, ou incluso
con relación a pequenos ou
grandes cambios estacionais ou de tarefas.
As accións nas que estamos metidos, ou as cousas
que nos pasan, como perda de traballo, chegada de novos veciños, cambio de
vivenda, novos retos, etc., teñen todas un sentido nas nosas vidas. O caso é
con que ollos vemos ese sentido. Ás veces temos tan interiorizado mecanismos
de defensa, ou perspectivas negativas ou de medo ao novo ou angustia, que nos
impiden ver o profundo da cuestión que nos afecta ou a forma de ver as cousas
que nos arrodean.
No fondo, quizais isto ten que ver co que se vén chamando lectura
crente da realidade, que non é máis que percibir a presenza de Xesús de
Nazaret nos acontecementos do día a día. Ese Deus que se vai revelando de
formas diversas, e que o imos percibindo tamén en contextos variados. Aí entra
a liberdade humana pero, e sobre todo, a vontade, ou sexa, qué poñemos nós
para compartir a presenza do Resucitado.
Por poñer un exemplo: se teño unha torcedura nun nocello, podo velo como unha chamada de
atención á miña impetuosidade, pois terei que gardar algo de repouso (se é que ben me quero e lle fago caso
aos médicos); tamén podo pensar que é unha forma de avisar que teño que adicar máis momentos de oración,
e así aproveitar para ler algún libro ou algún salmo mentras estou sentado; e tamén me podo lembrar,
facendo oración, daquelas persoas que teñen doenzas físicas e psíquicas máis serias, formando dalgún xeito
unha comuñón con elas, etc.
Ou ben podo matinar: isto só me pasa a min, quen me
mandaría pisar onde non se debe, por que Deus me castiga tendo que
repousar?; que vou facer agora?, non podo facer nada por culpa desta
perna miña, non vallo nada, etc.
Comezo de curso, recollida de novos folgos, caras novas,
pequenos ao cole, grandes ás tarefas, todas necesarias. Dende esta
parroquia animámosvos a seguir formando parte dela, dun ou doutro
xeito. Dicía Xoán Paulo II que a parroquia é coma a fonte que todo
pobo ten na súa praza, a onde os veciños ían a saciar a súa sede e
atoparse. Tedes sede? Seguro? Vinde a beber desta auga tranquila e
mansa.
Alfredo Losada
SUMARIO
Actividades Igrexa
(Páxina 2)
O diálogo interrelixioso
(Páxina 3)
Á calor da Palabra
(Páxina 4)
Rostros do barrio
(Páxina 5)
Avanzando na Ensinanza
Social da Igrexa
(Páxina 6)
Reflexións de verán
(Páxina 7)
Axenda
(Páxina 8)
A FUME DE CAROZO
XIII JORNADAS DE TEOLOGÍA DEL ITC
El Instituto Teológico Compostelano celebra en septiembre las XIII Jornadas
de Teología
Las decimoterceras Jornadas de Teología organizadas por el Instituto
Teológico Compostelano (ITC), que se desarrollarán en el edificio de San Martiño
Pinario, situado en la Plaza de la Inmaculada 5 y sede del Institutio, tendrán lugar del
4 al 6 de septiembre bajo el título "Redescubrir el camino de la fe: conocerla,
celebrarla, vivirla (Porta fidei, 2)".
Según el programa presentado, el ciclo abarcará un amplio abanico de
cuestiones relativas a la transmisión de la fe en un mundo, la propuesta creyente y el
diálogo ciencia-fe, y está dirigido principalmente a profesores, alumnos de Teología
y agentes de pastoral.
Aquellas personas interesadas podrán dirigirse a la Secretaría del ITC, a
través del número de teléfono 981 586 277 o en la cuenta de correo
electrónico [email protected].
ASAMBLEA DIOCESANA
Tendrá lugar el día 22 de septiembre, en el Colegio La Salle,
de Santiago de Compostela.
En ella se presentará el nuevo Plan Pastoral, que este año
tiene como lema:
“CELEBREMOS CON GOZO LA PALABRA DE DIOS”
A ella estamos invitados todos aquellos que nos sentimos
parte activa de la Iglesia: sacerdotes, religiosos, colaboradores
parroquiales, etc.
ACTIVIDADES PARROQUIALES
El próximo mes de octubre retomaremos de nuevo nuestras actividades,
tanto a nivel pastoral como a nivel social.
A la espera del nombramiento de nuevo párroco, os invitamos a animaros
a participar en la vida parroquial, porque sólo así, podremos formar una verdadera
comunidad viva, en la que todos y todas tenemos mucho que aportar.
Os mantendremos informados a través de nuestro tablón de anuncios y
del blog parroquial: www.sancristovodasvinas.blogspot.com
Gracias por estar ahí, por ayudarnos a ser y formar parroquia.
A LAREIRA
O DIÁLOGO INTERRELIXIOSO
Nesta ocasión achegámonos ao tema do Diálogo Interrelixioso facendo unha pequena reseña
do libro: “EL FUTURO DEL DIÁLOGO INTERRELIXIOSO” de Juan Pablo García Maestro:
Para moitas cousas no cristianismo hai un antes e un despois do Concilio Vaticano II; tamén
para o diálogo interrelixioso.
Só basta con botar un vistazo a outro concilio, o de Florencia de 1442, onde se afirmaba que
“ Do modo máis firme sostemos, e de ningunha maneira dubidamos, que non só tódolos paganos,
senon tamén os xudeos e tódolos herexes e cismáticos que morran fóra da Igrexa Católica, irán ao
lume eterno”
No Vaticano II esta visión se cambia radiacalmente e na Declaracion Nostra Aetate se
afirma: “ A Igrexa Católica non rexeita nada do que nestas relixións hai de santo e verdadeiro.
Considera con sinceiro respecto os modos de obrar e vivir, os preceptos e doctrinas, que, por máis
que discrepen en moito do que ela profesa e ensina, non poucas veces reflexan un destello de
aquela Verdade que ilumina a tódolos homes...”
Hoxe en día, nun mundo globalizado é moi
importante este diálogo entre relixións. Tamén para os
cristianos é importante un achegamento a un
coñecemento da relixión do outro, un outro que ben
podería ser o meu veciño ou amigo. Pero coñecer a
relixión do outro significa algo máis que estar
simplemente informado sobre unha tradición
relixiosa. Implica entrar na pel do outro, ver o mundo
como el o ve, e acollerse a súa experiencia.
O diálogo interrelixioso debe estar marcado
pola caridade (que é a mirada chea de simpatía e que
vive no desexo de cooperara cos outros), o
discernimento, a purificación, a renovación e a
humildade.
A era do pluralismo relixioso nos obliga non só a experimentar a Deus dende o círculo
cerrado da Iglexa Católica, ou dende o Cristianismo en xeral, senon dende e cos membros das
distintas tradicións relixiosas coas que convivimos e conviviremos día a día.
O libro segue unha tese central que ven o resume: “Se unha relixión afirma que é a mellor e
o máis válido camiño para atoparse con Deus, aínda que haxa múltiples vías de acceso, ten que
mostrar a súa capacidade para inculturarse en contextos socioculturales e momentos históricos
diferentes. Esto implica unha identidade aberta e dinámica, en constante evolución e interacción, o
que permite asimilar elementos doutras tradicións, así como enriquecer o seu propio credo a partir
doutras contribucións que lle veñen de fora, sen que por iso perda os seus rasgos específicos”.
O diálogo entre as relixións non é un capricho, non é posible achegarse sós, encerrados no
egoísmo á riqueza infinita da oferta divina. Únicamente entre todos, dando e recibindo, nun
contínuo intercambio de descubrimentos e experiencias, de crítica e enriquecemento mutuo,
sentindo como propio o alleo e como dos demais o propio, vaise construíndo na historia a resposta
da revelación salvadora.
Nada nos pertence en exclusiva, e menos Deus. Cando se trata do verdadeiro e auténtico
debemos aprender que todo é de todos e que só o compartir enriquece, mentras que o acaparamento
empobrece.
Yolanda e Juan
Á CALOR DA PALABRA
Domingo 9 (Mc 7,31-37)
En aquel tiempo salió Jesús del territorio
de Tiro, fue por Sidón y atravesó la Decápolis
hacia el lago de Galilea. Le llevaron un sordo
tartamudo y le rogaron que le impusiera sus
manos. Jesús lo llevó aparte de la gente, le metió
los dedos en los oídos, con su saliva le tocó la
lengua, alzó los ojos al cielo, suspiró y le dijo:
«¡Epheta!», que quiere decir «¡Ábrete!».
Inmediatamente se le abrieron los oídos y se le
soltó la atadura de la lengua, de modo que hablaba
correctamente. Les encargó que no lo dijeran a
nadie; pero cuanto más se lo ordenaba, más lo
proclamaban. Y en el colmo de la admiración
decían: «Todo lo ha hecho bien, hasta a los sordos
hace oír y a los mudos hablar».
Domingo 16 (Mc 6,1-6)
En aquel tiempo Jesús fue a su tierra
acompañado de sus discípulos. El sábado se puso
a enseñar en la sinagoga, y la gente, al oírlo, decía
asombrada: «¿De dónde le viene a éste todo esto?
¿Cómo tiene tal
sabiduría y hace
tantos milagros? ¿No
es éste el carpintero,
el hijo de María y el
hermano de Santiago,
de José, de Judas y de
Simón? ¿Y sus
hermanas no viven
con nosotros?». Y se
escandalizaban de él.
Jesús les dijo: «Sólo
en su tierra, entre sus parientes y en su casa
desprecian al profeta». Y no pudo hacer allí
ningún milagro, aparte de curar a algunos
enfermos imponiéndoles las manos. Y se quedó
sorprendido de su falta de fe. Recorrió después las
aldeas del contorno enseñando.
Domingo 23 (Mc 9,30-37)
Salieron de allí y atravesaron Galilea.
Jesús no quería que se supiera, porque estaba
enseñando a sus discípulos. Les decía: «El hijo del
hombre va a ser entregado en manos de los
hombres; lo matarán y, después de muerto, a los
tres días resucitará». Pero ellos no entendían estas
palabras y no se atrevían a preguntarle. Llegaron
a Cafarnaún y, una vez en casa, les preguntó:
«¿Qué discutíais por el camino?». Pero ellos
callaban, porque en el camino habían discutido
sobre quién entre ellos sería el más grande. Jesús
se sentó, llamó a los doce y les dijo: «El que
quiera ser el primero que sea el último y el
servidor de todos». Tomó en sus brazos a un
niño, lo puso en medio de ellos y les dijo: «El que
acoge a uno de estos pequeños en mi nombre me
acoge a mí; y el que me acoge a mí, no es a mí a
quien acoge, sino al que me ha enviado a mí».
Domingo 30 (Mc 9,38-43.45.47-48)
En aquel tiempo Juan dijo a Jesús:
«Maestro, hemos visto a uno que echaba los
demonios en tu nombre y no anda con nosotros, y
se lo hemos prohibido». Jesús dijo: «No se lo
prohibáis, porque nadie que haga un milagro en
mi nombre puede después hablar mal de mí; y el
que no está en contra de nosotros está a nuestro
favor». «El que os dé de beber un vaso de agua
por ser del Mesías, os aseguro que no se quedará
sin recompensa». «Al que escandalice a uno de
estos pequeñuelos que creen en mí, más le valdría
que le ataran al cuello una rueda de molino y lo
tiraran al mar. Si tu mano es para ti ocasión de
pecado, córtatela. Más te vale entrar manco en la
vida que ir con las dos manos al fuego que no se
apaga. Más te vale entrar cojo en la vida que ser
arrojado al fuego con los dos pies. Más te vale
entrar con un solo ojo en el reino
de Dios que ser arrojado con los
dos ojos donde el gusano no
muere y el fuego no se apaga.
Domingo 7 (Mc 10,2-16)
En aquel tiempo se le
acercaron unos fariseos y le
preguntaron con intención de
tentarlo: «¿Le está permitido al
hombre separarse de su mujer?».
Jesús les respondió: «¿Qué os mandó Moisés?».
Ellos dijeron: «Moisés mandó escribir un acta de
divorcio y despedirla». Jesús les dijo: «Moisés
escribió este precepto por la dureza de vuestros
corazones. Pero al principio de la creación Dios
los hizo macho y hembra. Por eso el hombre
dejará a su padre y a su madre y se unirá a su
mujer y serán los dos una sola carne. De manera
que ya no son dos, sino una sola carne. Por lo
tanto, lo que Dios ha unido, que no lo separe el
hombre». Ya en casa, de nuevo los discípulos le
preguntaron acerca de esto; Jesús les dijo: «El
que se separe de su mujer y se case con otra
comete adulterio contra la primera; y si la mujer
se separa de su marido y se casa con otro comete
adulterio». Le presentaron unos niños para que
les impusiera las manos. Los discípulos los
regañaban. Pero Jesús, al verlo, se indignó y les
dijo: «Dejad que los niños se acerquen a mí; no se
lo impidáis, porque de los que son como ellos es
el reino de Dios. Os aseguro que el que no reciba
el reino de Dios como un niño no entrará en él».
Los tenía en brazos y los bendecía imponiéndoles
las manos.
MUXICAS
ROSTROS DO BARRIO
Unha imaxe parecida a esta é a que podemos
ver moitos mércores pola tarde na nosa parroquia.
Non fan cola, pero son moitas as persoas que
nese día se achegan ao centro parroquial para recoller
alimentos procedentes da Unión Europea. e/ou do
Banco de Alimentos de A Coruña.
Persoas de diferentes razas, idades,
condicións..., todas diferentes, pero tendo todas en
común unha economía moi precaria que lles impide
afrontar en moitos casos os gastos máis
“imprescindibles”, como poden ser os da vivenda e os
da alimentación.
Cada mércores hai máis porque cada vez a situación é máis difícil: aumenta o paro, diminúen as
prestacións e as axudas sociais... e todo se complica máis e máis.
Quizais non resulte “moi agradable” asomarse á ventá da nosa casa e ver esta imaxe, quizais haxa quen
dubide se algúns merecen esa axuda ou non, quizais mesmo algunha persoa quixera que isto non se fixese na
parroquia.
Non sei; a min tampouco me gusta o que vexo. Pero non porque sea unha “mala imaxe” para a zona,
nin porque “deixen todo cheo de lixo” ou “fagan moito ruido”, senón porque quixera que ninguén tivera que
depender da “caridade” para poder comer. Non son as persoas as que molestan: é todo o que provoca esta
situación.
Creo que, alomenos dende a parroquia, estas persoas, mellores ou peores, católicas ou non, xitanas,
negras ou paias, merecen ser recoñecidas como tal: PERSOAS, con rostro, con sentimentos, cunha vida detrás
máis ou menos dura e cunha vida por diante que en demasiados casos ven con moita escuridade.
Por iso hoxe, esta sección vai dedicada a todos os nosos veciños que neste momento o están pasando
verdadeiramente mal, que precisan da nosa axuda, porque nós estamos un pouco (ou un moito) mellor ca eles.
Son “rostros do barrio”, aínda que non nos guste moito recoñecelo. Hoxe son eles, pero mañá podemos ser
calquera de nós, porque ninguén está libre de que a súa situación cambie, por moi boa que sexa nun momento
dado.
Tal vez, se nos puxeramos un segundiño no seu
lugar, en vez de xulgalos, compadecelos, criticalos ou torcer
a cabeza porque “é mellor non ver” descubririamos que son
os nosos iguais e que os seus rostros e os seus ollos, cheos de
desesperanza e tristura moitas veces, ilumínanse cun sorriso
cando os miramos de fronte, e os recoñecemos tamén como
parte da nosa comunidade. E aínda máis: en moitas ocasións
poderiamos aprender moito deles, porque a pesares de non
ter case nada, a maioría son moi xenerosos, compartindo o
pouco que teñen, brindándose a axudar no que faga falta.
Vaia dende aquí o noso recoñecemento para eles. Ogallá as cousas se vaian arranxando e melloren, pero
mentres tanto, esperamos que dende a nosa Cáritas Parroquial, dende a nosa Parroquia, poidamos seguir
axudándoos, compartindo sobre todo “corazón”.
Dolores Mantiñán
BRASAS
AVANZANDO NA ENSINANZA SOCIAL DA IGREXA
Se digo que toca falar da hipoteca social sobre a propiedad privada, moitos pensaredes, e con razón,
que vaia tostón filosófico vai soltar o listo este. Se digo que falarei de se é xusto ou moral o roubo nun
supermercado, entón subimos as antenas e nos preparamos para axexar todas e cada unha das palabras que se
van verter nesta revista. Falaremos das dúas cousas, que teñen moito que ver entre si.
Non por ser máis coñecido, o fío ímolo sacar da nova que sacudiu portadas de xornais no pasado mes
de agosto e que sigue dando xogo mediático. Ducias de traballadores collen un carro nun supermercado,
meten artigos de primeira necesidade (leite, pan, etc.) e saen sen pagar. Acto seguido fan a mesma cousa
noutro súper. Inmediatamente, van a un banco de alimentos e depositan todos os obxectos sustraídos.
A nivel legal, a conduta parece antixurídica e,
polo tanto, despois dun proceso xudicial, o lóxico
sería unha condena das persoas que formaron parte da
toma. A nivel moral... podemos acudir ao que nos di o
Catecismo, no nº 2408: “Non hai roubo se o
consentemento pode ser presumido ou se o
rexeitamento é contrario á razón e ao destino universal
dos bens. É o caso da necesidade urxente e evidente
en que o único medio de remediar as necesidades
inmediatas e esenciais (alimento, vivenda, vestido...) é
dispor e usar dos bens alleos.”.
E isto por que se proclama? Por piedade ou
conmiseración cara os máis pobres? Non tal. Máis ben polo principio de que todas as cousas, toda a creación,
debe servir á humanidade enteira, e ninguén pode ser excluído nin dela nin das cousas que proceden dos seus
froitos. Ademais, un Deus xerador e fonte da vida non quere que as persoas sufran por non poder vivir con
dignidade. Trátase, pois, do principio do destino universal dos bens, polo que as posesións que ostenta cada
persoa, deben estar ao servizo dos demais, máis aínda cando a situación de inxusta distribución da riqueza é
tan clara.
A tradición e os santos pais xa sinalaban a inmoralidade de determinados actos, e por poñer un
exemplo, comentaba Santo Tomás de Aquino: “E se a necesidade dalguén é tan grave e tan urxente que hai
que remediala co primeiro que se teña a man…, entón calquera pode remediar a súa necesidade cos bens dos
demais, tanto se os quita de modo público como segredo; e esta acción non reviste carácter de roubo nin de
furto” (Summa Theologica, 2ª 2ªe, cuestión 76).
González Faus, nunca carta dirixida ao ministro de interior,
comentaba que o goberno pretende facer recortes, para reunir 65.000
millóns de euros, pero ao mesmo tempo no noso país hai 16 persoas
cunha fortuna de preto de 60.000 millóns de euros. A crise creada en
parte polos bancos téñena que pagar os máis febles ou aqueles que se
teñen beneficiado economicamente deste capitalismo salvaxe?
E ollo! Que o Catecismo (nº 2409) tamén indica que son
contrarios ao sétimo mandamento determinadas accións, coma pagar
salarios inxustos, elevar os prezos especulando coa necesidade do outro ou facer variar artificialmente a
valoración dos bens co fin de obter un beneficio en detrimento alleo; a corrupción; a apropiación e o uso
privados dos bens sociais dunha empresa; os traballos mal feitos; o fraude fiscal; os gastos excesivos; a
dilapidación. Contra as persoas que cometen todas estas outras accións imos facer o mesmo xuízo que cos
traballadores que levaron comida a un banco de alimentos? Silencio.
Isto dos súper son labazadas á nosa conciencia e, sobre todo, á dos gobernantes que semellan
pensar máis nos seus intereses ca nos dos máis febles. Mais cómpre que reine a solidariedade por
riba do individualismo. Nolo esixen Xesús e os pobres. E outro día falaremos da distribución de
bens a través das cadeas alimentarias, que tamén é fariña doutro costal.
Alfredo Losada
LUME ABERTO
REFLEXIONES DE VERANO SOBRE LOS TIEMPOS QUE VIVIMOS
El verano es un tiempo que te permite, si tienes
la oportunidad de disfrutar de vacaciones, reflexionar
sobre lo que está pasando o lo que puede suceder.
Además, en ocasiones el propio lugar de descanso nos
ofrece paisajes, lugares o circunstancias que se
convierten en metáfora de la vida y del acontecer diario.
Algo de esto es lo que me ha sucedido este verano
paseando por la villa y lo pueblos cercanos al lugar
donde paso mi tiempo de descanso.
Digamos que me refiero a un pueblo de la costa
gallega, no muy grande, de esos que se llenan en la
época estival triplican su población con los veraneantes,
y en el resto del año están casi vacíos. Tiene su cuartel
de la Guardia Civil, su iglesia, el ayuntamiento y los consabidos bares y restaurantes, no muchos en ambos
casos.
La singularidad de este típico pueblo gallego es que a menos de un kilómetro tiene una urbanización
a medio construir. Hay pisos ocupados, otros comprados que se venden o alquilan, chalets acabados sin
vender, otros que se han quedado en el esqueleto y fincas en las que no se ha movido un ladrillo. Frente de
este reflejo de la burbuja inmobiliaria tenemos un campo de golf en uso, presuntamente destinado a dar
servicio a la urbanización.
Quizá todo es fruto del pensamiento ocioso de un veraneante, pero a mí se me ocurre que esa
urbanización nos interpela como ejemplo de la crisis que está transformando nuestra sociedad. La inmensa
cantidad de viviendas que se planificaron refleja la orgía de consumo en que nos sumergimos, animados por
los financieros y los políticos que creían haber alcanzado la fórmula de la riqueza permanente y creciente.
Todos esos pisos y chalets desocupados, las fincas vacías y demás oferta de alquileres es el paisaje que queda
después de que todos los que habían sido temerariamente animados a comprar perdiesen la capacidad para
ello, lanzados a las listas del paro o recortando hasta la supervivencia su nivel de consumo. Y no nos
olvidemos del campo de golf, ese espacio donde se mueven con naturalidad los ciudadanos a los que los
duros tiempos que vivimos les quedan lejanos, ecos de los telediarios o de los titulares de los periódicos que
no van con ellos.
Junto a este paisaje decadente pasan hombres y
mujeres, trabajadores y contribuyentes que están sufriendo los
efectos de la crisis económica, conscientes o ajenos a su papel
de actores secundarios del drama que otros escriben y que
para ellos suponen más dificultades para vivir o menos futuro
para sus hijos.
A escasos dos kilómetros de esta urbanización está la
iglesia del pueblo, con su horarios de misas habitual, que no
se modifica ni en verano para dar servicio a la población de
veraneantes. Puestos a relacionar la realidad de los hechos
con los tiempos que vivimos se me ocurre que esa iglesia
imperturbable representa a la Iglesia institucional que guarda silencio ante la crisis económica que está
empobreciendo a los ciudadanos, sorda a los mensajes de alarma que llegan desde las parroquias y desde los
servicios asistenciales.
Se acaba el verano y a todos los afortunados que tenemos trabajo nos toca volver a nuestros puestos.
No estaría de mas que reflexionemos sobre los valores que han preconizado los gobernantes, de todo tipo y
color, que nos han conducido a esta situación. Tengan cuidado porque muchos de ello van a misa los
domingos y luego toman decisiones opuestas a los valores evangélicos en los que dicen creer.
José Videla
AGENDA SEPTIEMBRE 2012
INTENCIONES MISAS
Semana del 3 al 9:
Sábado 8:
19,30 h.: Por María Conde y su hijo
Manuel.
Domingo 10 :
13 h.: Por Manuel Francos, José Tizón,
esposa e hijos.
Semana del 10 al 16: Sábado 15:
18,30 h.: Aniversario José Mª Gómez
Uzal.
19,30 h.: Obligaciones de Josefa
Juncal.
Domingo 16:
13 h.: Por Dominga Landeira y esposo.
Semana del 17 al 23:
Sábado 22:
19,30 h.: Por Manuel Laíño, María García y
familia.
Domingo 23:
13 h.: Intenciones Elisa Bello.
Semana del 24 al 30:
Sábado 29:
19,30 h.: Por Antonio Couto y Pilar Ousinde.
Domingo 30:
13 h.: Por José Sánchez Varela, Begoña
Soliño y demás difuntos de la familia.
Semana del 1 al 7 de octubre:
Sábado 6:
17 h.: Aniversario de José Luís Santiago
González.
19,30 h.: Intención particular.
Domingo 7:
13 h.: Intención particular.
Se incorporaron a la comunidad cristiana por el bautismo ¡Bienvenidos!:
Alexia Castro Vergara
Izan Pena López
Carolina Rey Blanco
Celebraron su amor en el matrimonio. ¡Felicidades!
Daniel Fornos Otero y Yessica Prieto Cabarcos
Rubén López Deus y Patricia Eirín Santos
Julio Blanco París y Lorena Sánchez Cambre
Descansan en la Paz del Padre:
Francisco Vázquez Balsa
Santiago Zas Rodríguez
Severino Ríos Dafonte
Olga Rama López
Juana Catoira
Fernández
HORARIO ATENCIÓN: Despacho Parroquial: martes y viernes, de 18 h. a 20 h.
Cáritas Parroquial: miércoles, a las 19 h.
AVISO:
Ya se pueden empezar a pagar los recibos de mantenimiento del Cementerio Parroquial correspondientes a este año.
Aquellas personas que lo deseen, pueden pasar por el Despacho Parroquial en horario de atención: martes y viernes,
de 18 h. a 20 h
MESA DE REDACCIÓN E
COORDINACIÓN
Yolanda Sánchez Sánchez
Juan López Sánchez
Alfredo Losada Suárez
José Juan Videla Rodríguez
Mª Dolores Mantiñán Loureiro
DIRECCIÓN
“Centro Parroquial”
R/ Birloque, 52 B
15. 008 A Coruña
Tlf.: 981 132 700 / 981 283 945
CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA
Mª Dolores Mantiñán Loureiro
BLOG:
sancristovodasvinas.blogspot.com
TIRADA
500 Exemplares.
DISTRIBUCIÓN
Primeiro domingo de mes na
parroquia e no barrio.
IMPRIME
Velfer