larada maio
DESCRIPTION
Revista parroquial mensualTRANSCRIPT
re v is ta p a rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris to v o d a s v iñ a sM a rz o 2 0 0 9 n º2 - A n o I
MAIO 2012 nº 40 - Ano IV
Amar non é só querer; é, por enriba de todo, comprender. (Françoise Sagan)
FELIZ DÍA DE LA MADRE
Para vosotras madres, las de ahora y las de siempre, estas palabras del Padre Ignacio Larrañaga.
Dicen que la madre encarna las cualidades más
hermosas que Dios implanta en el ser humano. En la madre se
sintetizan todas las bondades y dones: amor, amistad, ternura,
indulgencia, tolerancia, paciencia, felicidad, tranquilidad,
protección cariño, entrega, fe, perdón, perseverancia, tenacidad.
Qué tan poderosa, y primaria y elemental debe ser la
palabra MAMÄ, que es la primera palabra que pronuncia el rico
y el pobre, el sabio o el ignorante, el poderoso y el débil. Una
madre es la máxima expresión de amor en la naturaleza, ella
tiene la sapiencia de la vida, concentra la armonía del universo
en su corazón, ella siempre tiene tiempo para dar aire a tus alas
e impulsarte a volar en libertad.
* * *
Amorosamente, una madre con su sentido de la vida, cuida de sus hijos sin invalidar, del fuerte y del
débil, del grande y del pequeño, del triunfador y del derrotado, del casado y del soltero..
Una madre no abandona nunca, aunque el hijo sea un caso perdido para otros.
El primer beso que se nos dio fue el de la madre, y ese beso nos selló para siempre en el camino del
amor. Ella fue la mejor maestra que Dios nos dio para crecer hasta el infinito en el amor y ternura de la vida;
ella nos enseñó a vivir en plenitud, a dejar atrás los resentimientos y los miedos, para crecer y encontrarnos
con nosotros mismos, a soñar con un mundo mejor, a proceder resueltamente con nuestro amor, humor y
esperanza para potencializar nuestras capacidades, llevándonos a una existencia plena y feliz, y triunfar
siempre en la vida.
* * *
Una madre enseña a cantarle al amor y a la vida, a regocijarnos en el día a
día, a reconocer y agradecer nuestros dones, sabiendo que no estamos aquí por
casualidad sino porque formamos parte del milagro de la vida, en la que seremos tan
viejos como el tedio de la vida y tan jóvenes como el amor y el humor.
Una madre, con su magia divina; nos enseña a gozar de la plenitud de la
vida, a dejar de lado los agravios y los fracasos, a sentirnos menos solos en nuestra
soledad y más felices en nuestra felicidad y a disfrutar de los éxitos tanto como del
esfuerzo para llegar a ellos.
Una madre es la máxima expresión de amor en el universo, es amor que le
da en plenitud; a todas las madres, las presentes y las ausentes, dedico este último
pensamiento, que es la culminación de cuánto hemos dicho hasta ahora:
- ¿A cuál de tus hijos quieres más? —preguntó Dios a una madre.
- Señor ( respondió ella):
Al ausente hasta que vuelva.
Al enfermo hasta que sane.
Al preso hasta que recobre la libertad.
Al que sufre, hasta que se sienta consolado.
Al que le falta todo, hasta que no le falte nada.
Al descarriado, hasta que retome el buen camino.
Al que está solo, para darle compañía y amor.
Al triste, hasta que le inunde la alegría.
Conmovido, dijo entonces Dios:
—No sé por qué dudan algunos que hay un Dios en el cielo, si hay tantas madres, como tú, en la tierra.
Jesús Peón
SUMARIO
Rostros do Barrio
Cousas da rapazada
(Páxina 2)
Os novos inquisidores
(Páxina 3)
Á calor da Palabra
(Páxina 4)
Novas parroquiais
(Páxina 5)
Avanzando na Ensinanza
Social da Igrexa
(Páxina 6)
Quen sofre a crise
económica?
(Páxina 7)
Axenda
(Páxina 8)
A FUME DE CAROZO
ROSTROS DO BARRIO
El barrio es algo así como el espacio inmediato
después del hogar. Las personas que en él vivimos, vamos
formándolo con nuestras costumbres y nuestras diferentes
personalidades y vamos conociéndonos cada día un poco
más, hasta llegar en algunos casos, a la amistad. Pero para
que un barrio prospere necesita de personas que hagan
cosas por los demás; que entreguen parte de su tiempo en
beneficio y la prosperidad del conjunto. Una de esas
personas es José Felix Díaz Castelo. Este hombre de
carácter, además de demostrar cómo superarse a uno mismo
a nivel personal, ha dedicado muchos años de su vida a los
más importantes del barrio: los niños. Él es un hombre, a veces arisco pero humilde, disponible,
entregado y que ha sacrificado muchas cosas de su vida y de su familia para acompañar, entrenar y
animar a nuestros niños y jóvenes. Han sido muchas horas de frío por los campos de fútbol
acompañando a niños, a veces, solitarios, convirtiéndose en un adulto que le demuestra confianza,
seguridad y ayuda, que le aparta un poco de la calle al tiempo que le facilita un tiempo de diversión
haciendo un deporte que le gusta. Además le está enseñando a relacionarse con los demás, a como
es mejor aprender a vivir formando parte de un grupo con todo lo que ello conlleva de respeto,
cooperación y participación. Yo creo que uno de actos más hermosos del ser humano es éste: el de
ayudar, enseñar a un niño, a un joven. Pero esto no es fácil cuando ese niño no es nada tuyo y
tampoco recibes nada a cambio de tu dedicación.
Una parroquia es también parte del barrio y desde ella, queremos darte gracias José Luis por
todo lo que has hecho, por lo que haces y estamos seguros harás, por los preferidos de Jesús: los
niños. Por el futuro de nuestra sociedad.
El tiempo que a ellos has dedicado, nunca te será recompensado, pero tú no lo has hecho por
interés, por eso no esperas recompensa, porque ya te has sentido pagado, con la sonrisa de un niño
que ha caminado a tu lado, que has visto crecer y te sientes pagado cuando, pasados los años, ese
joven te saluda con una sonrisa.
Gracias apreciado vecino por tu labor encomiable. Gracias por hacer de este barrio, un lugar
un poquito más humano.
COUSAS DA RAPAZADA
Niños y niñas de un grupo de Primera Comunión, estuvieron hablando de cómo habían vivido ellos
las vacaciones de Semana Santa. Muchos de ellos comentaron que habían participado en las celebraciones de
esos días.
Hicieron algunos dibujos representativos de lo que más les había llamado la atención de cada día,
dibujos que han querido compartir con nosotros.
A LAREIRA
LOS NUEVOS INQUISIDORES. LA INTOLERANCIA PERVIVE EN LA IGLESIA
La historia de la cristiandad nos enseña que nunca la
intolerancia y el enfrentamiento ha servido para hacer iglesia.
Desde los cismas que jalonan los 2.000 años de cristianismo
hasta los expedientes del Santo Oficio, la acción de los que se
creen en posesión de la verdad sólo ha causado sufrimiento y
divisiones. Parece como si los cristianos no quisiéramos
aprender de los errores, empeñados en apuntar con el dedo al
que sostiene puntos de vista diferentes al nuestro para tildarlo
de heterodoxo, cuando no directamente de hereje.
Esta reflexión viene motivada por la nota emitida el
pasado Viernes Santo por la Comisión de Doctrina de la Fe
rechazando y advirtiendo contra determinadas posiciones del
teólogo gallego Andrés Torres Queiruga. No es este el espacio adecuado para abordar debates teológicos,
pero digamos que señalan que no está plenamente en consonancia con el Magisterio de la Iglesia. Este
magisterio viene determinado, claro está, por la jerarquía de la Iglesia. Es decir, que los señores obispos son
juez y parte, apoyados en que su interpretación está inspirada por el Espíritu Santo, como se dice en la nota:
Es necesario profesar la fe de la Iglesia según la interpretación constante que Ésta ha mantenido, siendo
conscientes de que el valor de las intervenciones magisteriales no es fruto de una teología opinable, sino de
la asistencia del Espíritu Santo.
Los señores obispos de Comisión de Doctrina de la Fe de la Conferencia Episcopal dicen actuar
movidos porque en repetidas ocasiones han sido requeridos sobre la conformidad de los escritos del Prof.
Rvdo. D. Andrés Torres Queiruga con la enseñanza de la Iglesia Católica. Probablemente, algunos de los
que se han dirigido a los obispos son los que desde hace tiempo vienen sosteniendo una campaña de insultos
y desprestigio en Internet contra este sacerdote y teólogo gallego. De forma consciente, estos nuevos
Torquemada del siglo XXI han ido echando madera a la hoguera, gracias a Dios ahora sólo metafórica, en la
que pretenden quemar la obra de este pensador.
Estos inquisidores de nuevo cuño coinciden con sus antepasados de hace 500 años en que carecen de
duda porque están en posesión de la Verdad, piensan que todo lo que no sea aceptar a pies juntillas lo que el
Magisterio de la Iglesia afirma es caer en herejía. Por supuesto, no pretendáis encontrar en ellos diálogo,
tolerancia o misericordia. Ellos están en lo cierto y los matices no se admiten. Por tanto, no debe extrañarnos
que, armados de su verdad, repartan licencias de ortodoxia o condenen al infierno a quien no comulga
exactamente con su forma de ver las cosas.
Los nuevos inquisidores se han tomada muy en serio su tarea. Utilizan las nuevas tecnologías para
difundir sus mensajes, que en muchos casos son escuchados en instancias eclesiales que deberían
preocuparse de otras cosas más urgentes para la vida de la Iglesia. En esta ocasión han encontrado como
aliados objetivos a los obispos españoles, aunque las generalizaciones ocultan los matices que siempre
existen; seguro que entre los prelados de nuestro país hay muchos que no comparten todos o algunos de los
puntos de esa nota.
Vuelvo a la historia para acabar. En los dos milenios de cristianismo ha habido numerosos casos de
teólogos, fundadores, místicos y hasta obispos que luego fueron papas acusados, investigados y condenados
por heterodoxos. La misma Iglesia que los persiguió, luego los reconoció como maestros o santos.
Probablemente porque la Iglesia está integrada por hombres que se equivocan, como seres humanos que son.
Salvo los que creen tener hilo directo con el Espíritu Santo.
José Videla
Á CALOR DA PALABRA
Domingo 13 (Jn 15,9-17)
Como el Padre me amó, también yo los he
amado a ustedes. Permanezcan en mi amor. Si
cumplen mis mandamientos, permanecerán en mi
amor, como yo cumplí los mandamientos de mi
Padre y permanezco en su amor. Les he dicho
esto para que mi gozo sea el de ustedes, y ese
gozo sea perfecto. Este es mi mandamiento:
Ámense los unos a los otros, como yo los he
amado. No hay amor más grande que dar la vida
por los amigos. Ustedes son
mis amigos si hacen lo que yo
les mando. Ya no los llamo
servidores, porque el servidor
ignora lo que hace su señor;
yo los llamo amigos, porque
les he dado a conocer todo lo
que oí de mi Padre. No son
ustedes los que me eligieron a
mí, sino yo el que los elegí a ustedes, y los destiné
para que vayan y den fruto, y ese fruto sea
duradero. Así todo lo que pidan al Padre en mi
Nombre, él se lo concederá. Lo que yo les mando
es que se amen los unos a los otros.
Domingo 20 (Jn 17,11b-19)
Ya no estoy más en el mundo, pero ellos
están en él; y yo vuelvo a ti. Padre santo, cuida en
tu Nombre a aquellos que me diste, para que sean
uno, como nosotros. Mientras estaba con ellos,
cuidaba en tu Nombre a los que me diste; yo los
protegía y no se perdió ninguno de ellos, excepto
el que debía perderse, para que se cumpliera la
Escritura. Pero ahora voy a ti, y digo esto estando
en el mundo, para que mi gozo sea el de ellos y su
gozo sea perfecto. Yo les comuniqué tu palabra, y
el mundo los odió porque ellos no son del mundo,
como tampoco yo soy del mundo. No te pido que
los saques del mundo, sino que los preserves del
Maligno. Ellos no son del mundo, como tampoco
yo soy del mundo. Conságralos en la verdad: tu
palabra es verdad. Así como tú me enviaste al
mundo, yo también los envío al mundo. Por ellos
me consagro, para que también ellos sean
consagrados en la verdad.
Domingo 27 (Jn 15,26-27.16,12-15)
Cuando venga el Paráclito que yo les
enviaré desde el Padre, el Espíritu de la Verdad
que proviene del Padre, él dará testimonio de mí.
Y ustedes también dan
testimonio, porque están
conmigo desde el principio.
Todavía tengo muchas cosas
que decirles, pero ustedes no
las pueden comprender ahora.
Cuando venga el Espíritu de la
Verdad, él los introducirá en
toda la verdad, porque no
hablará por sí mismo, sino que dirá lo que ha oído
y les anunciará lo que irá sucediendo. El me
glorificará, porque recibirá de lo mío y se lo
anunciará a ustedes. Todo lo que es del Padre es
mío. Por eso les digo: 'Recibirá de lo mío y se lo
anunciará a ustedes'.
Domingo 3 de junio (Mt 28, 16-20
Los once discípulos fueron a Galilea, a la
montaña donde Jesús los había citado. Al verlo,
se postraron delante de el; sin embargo, algunos
todavía dudaron. Acercándose, Jesús les dijo:
"Yo he recibido todo poder en el cielo y en la
tierra. Vayan, y hagan que todos los pueblos sean
mis discípulos, bautizándolos en el nombre del
Padre y del Hijo y del Espíritu Santo, y
enseñándoles a cumplir todo lo que yo les he
mandado. Y yo estaré siempre con ustedes hasta
el fin del mundo".
MUXICAS
CAMPAMENTO PARROQUIAL
Dende o día 29 de xullo ata o 3 de agosto, en Lago
(Valdoviño) desenvolverase o noso Campamento Parroquial, para
nenos e nenas da Catequese, dende os grupos de Primeira
Comuñón ata o do primeiro ano de Confirmación.Pasaremos uns
días de convivencia, compartindo xogos, traballos e momentos de
reflexión e oración.
O custo é de 100 €, que poden ser pagados en prazos se así
se desexa.
Aquelas persoas interesadas, deben pedir unha ficha de
inscrición aos catequistas e entregala antes do 27 de maio.
Esperámosvos!
CAMIÑO DE SANTIAGO
Dende a Parroquia temos pensado repetir a experiencia do percorrer o “Camiño de Santiago”. Esta
vez farémolo dende Lugo, do 16 ao 19 de xullo.
As etapas, en principio serán:
Lugo – San Román de Retorta.
San Román de Retorta – Melide
Melide – Arzúa
Arzúa – Santiago de Compostela
Invitamos a aqueles e aquelas interesados en facelo, se
poñan en contacto connosco.
GRAZAS Á XENEROSIDADE DE TODOS E TODAS
A pesares da crise, podemos dicir que a nosa Parroquia
está chea de persoas xenerosas e solidarias. Non importa se
viven dentro dos seus límites ou non. O caso é que, sempre que
se fai un chamamento, respóndese de marabilla, con esa
xenerosidade grande que abunda na xente humilde e sinxela.
Deixamos aquí o recadado en distintos momentos
destes últimos tempos:
- Para a ONG KENTAJA (despois do falecemento do noso crego, Miguel): 1200 €
- Mercadillo Solidario: 856 € (dos que se repartiron 400 para Cáritas Parroquial e o resto para
gastos xerais da Parroquia.)
- Flores e gastos de Semana Santa: 172 € (as flores custaron 120 €).
Por todo isto: MOITÍSIMAS GRAZAS!
BRASAS
AVANZANDO NA ENSINANZA SOCIAL DA IGREXA
A ver, fagamos unha especie de concurso, pero sen premio, eh! Dúas
preguntas con varias respostas posibles, vale? A primeira podería ser algo así como:
quen son os que máis créditos precisan para crear riqueza? Entre as dúas seguintes
respostas, a) as grandes empresas, b) as PEMES (pequenas e medianas empresas), nós
case nos decantamos polas PEMES, entre outros motivos porque as primeiras adoitan
dispoñer de fondos propios e maior liquidez.
A segunda cuestión ten que ver coa estatística, a ver se tedes sorte: aínda que
todos os políticos falan de que cómpre axudar á pequena e mediana empresa, cantas
PEMES credes que, a comezos do 2.011, recoñecían ter dificultades para obter créditos
bancarios? As posibles respostas son: a) ningunha, b) o 10%, c) o 50%, d) o 87%. A
solución é o 87%... e iso que o Banco Central Europeo prestou aos bancos, en
decembro de 2.011 e en febreiro deste ano, cartos a un interese do 1%, a devolver en 3
anos. Pobres, non me estrana que despois a calquera de nós, se é que conseguimos
crédito, nolo dean ao 8 ou 9% de interese (preguemos cáptese a ironía).
Alguén poderá pensar, e non sen razón, que os bancos son entidades privadas,
que buscan o seu propio beneficio, etc. Ben, pero dende unha visión crente da realidade, ninguén fai o que lle
peta, e isto non vale tanto para as persoas como tamén para as institucións. Tan recentes e tan preto de nós casos
reais de persoas estafadas pola súa boa fe que, crendo que deixaban os seus aforros de xeito estable, déronlle
cheque en branco a bancos e caixas de aforro para que eses cartos queden presos nestas entidades (e chamábanlle
preferentes, manda truco!) Mesmo persoas cegas ou que asinaron co polgar contrataron produtos de elevado risco
e que tiñan certa complexidade técnica.
Por non falar das inversións dos bancos en especulación financeira pura e dura, en promover construcións
de vivendas sen ton nin son, etc. Se a iso lle engadimos os investimentos en armamento, vamos, quen non teña
remordemento de conciencia ou traballa nun banco, ou prefire o dito
“ollos que non ven, corazón que non sinte”. Temos fresco o Informe
publicado en marzo pasado polo Centro de Estudios pola Paz Delàs
sobre as inversións de bancos e caixas, que detalla as cantidades
inxentes de cartos que presta a banca en España para actividades
bélicas. Destacan no tétrico ránking de préstamos a empresas de
armamento, entre os anos 2.005-2.010, o BBVA e o Banco
Santander, que ocuparon os postos segundo e cuarto a nivel
mundial. En termos numéricos, investiron 1.033.245.259 e 750
millóns de euros, respectivamente, a todo tipo de empresas de
armamento. Case nada. E dá igual que vendan armamento lixeiro,
buques e avións, como bombas de acio, armas nucleares ou mísiles
e submarinos que empregan para lanzar esas armas, de xeito que
apoian a quen vende armas prohibidas por convenios internacionais.
Pero vamos, que o resto de entidades financeiras españolas tamén
están metidas no allo, en maior ou menor medida.
Fronte a este tipo de bancos convencionais, maioritarios, a
igrexa ten que dicir, e temos que buscar e escoitar. O documento
Por unha reforma do sistema financeiro e monetario internacional, do Pontificio Consello Xustiza e Paz, sinala
que “É necesario recuperar a primacía do espiritual e da ética e, con isto, a primacía da política –responsable do
ben común– sobre a economía e as finanzas. É necesario volver a levar estas últimas ao interno dos confíns da súa
real vocación e da súa función, incluída aquela social, en vista das súas evidentes responsabilidades cara a
sociedade, para dar vida a mercados e institucións financeiras que estean efectivamente ao servizo da persoa, é
dicir, que sexan capaces de respostar ás esixencias do ben común e da fraternidade universal.”
Hai alternativas? Pois como noutros eidos, hai colectivos que pulan por facer das finanzas un lugar onde
a ética sexa posible, onde a persoa prime sobre o capital e onde os préstamos se conceden para a transformación
da sociedade, é dicir, para proxectos concretos que promovan accións construtoras dunha nova humanidade, onde
todos e todas podamos desenvolvernos como persoas. Supoño que algo teremos escoitado diso da banca ética, é
dicir, unha empresa que actúa captando cartos, sabendo que se fai cos cartos depositados, e onde se fai posible o
dereito de crédito dos grupos que traballan en prol dos sectores máis febles da sociedade. Pero isto, se vos parece,
deixámolo para o mes de xuño.
Alfredo Losada
LUME ABERTO
LA CRISIS ECONÓMICA NO LA SUFREN LOS QUE LA CAUSARON
La crisis económica que padecemos la vamos a
pagar los trabajadores. Ese gran cajón de sastre que se
conoce por la clase media, y por supuesto, las clases
populares se están empobreciendo a un ritmo vertiginoso y,
lo que es más preocupante, con la perspectiva de que van a
tardar muchos años en subir los peldaños para recuperar
los niveles de bienestar que gozaban antes del comienzo de
lo que ya se conoce como la Gran Recesión.
Asistimos a un proceso de concienciación negativa
de los ciudadanos con el fin de hacerles más llevadero el
dolor ante los “sacrificios” que van a tener que afrontar
para salir del agujero. El último golpe ha sido la decisión
de que los pensionistas paguen por los medicamentos una
cantidad en función de su renta. Para colar la medida,
desde el Gobierno se insiste en que estamos al borde del
precipicio. Es decir, pretenden que aceptemos sin rechistar
las subidas de impuestos, el recorte de las prestaciones y la
degradación de las condiciones laborales.
Ya se habla de menos vacaciones por más trabajo, menos sueldo por más horas laborales y tenemos
repago de medicamentos, al tiempo que se da como probable que se suba el IVA este año o el próximo. El
mismo presidente del Gobierno mira con buenos ojos los recortes aplicados en Portugal, donde se
suprimieron las pagas extras de los funcionarios y los pensionistas.
Los sectores sociales más humildes están soportando las medidas más duras para paliar una recesión
que no causaron, en la que están atrapados por la mala praxis de un sector financiero cegado por la avaricia,
ante la mirada cómplice de unos políticos que se gastaron lo que no tenían y ahora nos venden la imperiosa
necesidad de ahorrar, cueste lo que cueste, para salir del pozo en que ellos mismos nos metieron.
Por si esto fuera poco, las reformas que se nos anuncian suponen un retroceso en derechos que se
consideraban consolidados en la evolución de las sociedades del llamado estado del bienestar. Nadie
garantiza que una vez que las cosas vayan mejor, los trabajadores volveremos a gozar de esas condiciones de
vida y trabajo previas a la Gran Recesión a que nos condujo el sector financiero y los gobiernos.
Si ustedes se paran a analizar los mensajes que nos transmiten desde el poder, todo lo que suene a
servicio público es sospechoso de despilfarrador o mala gestión. Quizá quieren que nos olvidemos que lo
público son los colegios, los hospitales, la universidad, los bomberos, los policías, los museos, los servicios
de transporte…., es decir, un conjunto de actividades y trabajos que organizan la vida de la sociedad y, en su
inmensa mayoría, tienen como usuarios a esos ciudadanos trabajadores que no causaron la crisis económica,
que fueron empujados al endeudamiento por los mismos bancos que han recibido y siguen recibiendo
millones de euros para evitar su colapso. Dinero que, como sabemos, no hacen fluir hacia los particulares
para reactivar la economía, sino que sirve para “adecentar” unos balances lastrados por su mala gestión.
La Iglesia tiene que seguir presente en la asistencia a los damnificados por la codicia que nos ha
llevado a la postración que vivimos. Asiste a través de Cáritas a los que están siendo golpeados más
duramente y, mediante las voces de sus dirigentes, ha denunciado las causas de esta recesión. Está bien, pero
probablemente queda más por hacer. Por ejemplo, alzar la voz claramente contra las medidas que se preparan
como inevitables y que van a agravar más la precariedad en la que viven los sectores sociales más
desfavorecidos. En ese trabajo no caben componendas con el poder político, negociaciones a río revuelto
para sacar tajada en otros campos de acción social y educativa.
José Videla
AGENDA MAYO 2012
INTENCIONES MISAS
Semana del 7 al 13:
Sábado 12:
18,30 h.: Aniversario de Antonio
Muíño Álvarez.
19,30 h.: Por la Familia Loureiro
Andrade.
Domingo 13:
13 h.: Intenciones de Elisa Bello.
Semana del 14 al 20: Miércoles, 16:
19,30 h.: Por Mª Otilia Vidal Canteiro.
Sábado 119:
18,30 h.: Aniversario de María Rama
Gende
19,30 h.: CONFIRMACIONES
Domingo 20:
13 h.: Por Pedro y Jesús Landeira Pena
Semana del 21 al 27:
Sábado 26:
19,30 h.: Por María Calderón.
Domingo 27:
13 h.: Por José Sánchez Varela, Begoña Soliño y
demás familiares difuntos.
Semana del 27 de mayo al 3 de junio:
Sábado 2:
19,30 h.: Aniversario de José Giralte Martín.
Domingo 3:
13 h.: Por el Padre Leandro Córdoba
Merino.
Se incorporaron a la comunidad cristiana por el bautismo ¡Bienvenid@s!:
Candela Álvarez Casais Adrián García Pérez
Descansa en la Paz del Padre:
Carmen Lema Brandón
REUNIONES PARROQUIALES:
Martes, 15: LITURGIA (16 h)
Viernes, 11: CATEQUISTAS (21 h)
HORARIO ATENCIÓN DESPACHO PARROQUIAL:
Despacho Parroquial: martes y viernes, de 18 h. a 20 h.
Despacho Cáritas: todos los miércoles, de 19 h a 20 h.
MARCHA DE LA PRIMAVERA DE LA CATEQUESIS:
Será el domingo, 13 de mayo. Saldremos al finalizar la misa de
11,30, armados con mucha ilusión, ganas de pasarlo bien, de compartir
juegos y charlas y por supuesto, comida y bebida para pasar el día. En
principio pensamos ir al parque de Eirís, pero lo concretaremos más
adelante. Seguro que será una jornada inolvidable. Os esperamos a todos y
todas, porque si falta alguien, si faltas tú, no será lo mismo.
MESA DE REDACCIÓN E
COORDINACIÓN
Yolanda Sánchez Sánchez
Juan López Sánchez
Alfredo Losada Suárez
José Juan Videla Rodríguez
Mª Dolores Mantiñán Loureiro
DIRECCIÓN
“Centro Parroquial”
R/ Birloque, 52 B
15. 008 A Coruña
Tlf.: 981 132 700 / 981 283 945
CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA
Mª Dolores Mantiñán Loureiro
BLOG:
sancristovodasvinas.blogspot.com
TIRADA
500 Exemplares.
DISTRIBUCIÓN
Primeiro domingo de mes na
parroquia e no barrio.
IMPRIME
Velfer
CONFIRMACIONES: El sábado 19 de mayo, recibirá el Sacramento de la
Confirmación un grupo de jóvenes. Creemos que es algo
significativo e importante en su vida, en su fe, por eso, os
invitamos a todos y todas a acompañarlos en esta celebración.
CELEBRACIÓN DEL PERDÓN CON LOS QUE SE VAN A
CONFIRMAR:
Jueves, 10 de mayo, a las 20,00 horas en la Iglesia Parroquial.