Kippenvel

Digitaal prentenboek

Gemaakt door de klas van juf Karin, juf Carla en juf Laetitia

Er was eens een ei. Het lag in een nest van bloemen te wachten tot het uit kon komen. Op een dag begon het ei te wiebelen en te kraken. Het barstte open en wat kwam eruit? Een kuiken zonder veren.

Wat had dat blote kuiken het koud als het woei!

Hij liep de hele dqg te hoesten en te proesten en te niezen van de kou. Hatsjoe!

Op een morgen kwamen er vier vreemde kuikens voorbij. Ze liepen te pronken met hun protserige veren.’Hatsjoe!’ niesde het blote kuiken. De kuikens keken niet op of om. ‘Wat gaan jullie doen?’ vroeg hij.

‘Varen!’ kakelden de trotse kuikens in koor.

‘Mag ik mee?’ De kuikens bleven staan. Ze bekeken het blote kuiken van kale top tot blote teen. ‘Nee’, zeiden ze eensgezind. ‘Wij varen niet met kuikens zonder veren.’ Met opgeheven snavels en wapperende staarten stapten ze in hun bootje. ‘Waarom niet?’ riep het blote kuiken. Hij rende achter de vier wapperende staarten aan en moest harder niezen dan ooit. ‘Haaaaatsjoe!’ ‘Daarom niet!’ riepen de trotse kuikens. Het blote kuiken struikelde huilend over een steen. Plons, daar lag hij, in een plas. Zijn lijf zat vol slikkige modder. En wat voelde hij daar op zijn kop?

De wind stak op en nam van alles mee. Blaadjes en snippertjes papier. De slikkige modder plakte goed. Voor het eerst van zijn leven had het blote kuiken het niet koud. En bloot was hij ook niet meer.De vier kuikens in het bootje kregen het vreemde kuiken op de kant in de gaten. ’Wat een grappige veren’, riepen ze uit. ‘En wat een gaaf petje!’ Ze roeiden terug naar de kant en maakten plaats in de boot.

Het paste net. Maar toen ging een van de kuikens staan om te laten zien hoe mooi zijn staartveren waren. De boot begon te wiebelen. Een ander kuiken ging ook staan. Hij wilde laten zien dat zijn staartveren nog veel mooier waren. De boot begon te schommelen.

Het niet meer blote kuiken voelde een van die veren in zijn neus

kriebelen. ‘Ha…ha…hatsjoe

‘Pas op!’

‘Kijk uit!’

‘Niet duwen!’

‘Blijf zitten!’

‘Hou je vast!’

Steeds wilder en woester wiebelde de boot.

Tot hij kantelde…..en de kuikens met een plons in het water vielen.

Alle vijf.

Het niet meer blote blote kuiken kwam als eerste boven water. Happend naar adem en bibberend van de kou bekeek hij zichzelf. Zijn verenpak was weggespoeld en ook zijn pet was weg. Hij was weer even bloot als eerst.

Toen doken de andere kuikens op. Een voor een. Vier kale koppen, vier blote lijven, vier kale staarten en acht blote poten.

Druipend kropen ze op de kant. Rillend bekeken ze elkaar.

Waren ze dat echt? Ze konden hun ogen niet geloven.

Ha…ha…ha..hahaha!

‘Lachte het blote kuiken. Hij kon het niet helpen, maar het gebeurde gewoon. Hij schaterde het uit. Hahaha,’ lachten de andere kuikens voorzichtig. Hahahahaha, hahaha, hahahaha!’ Tot ze omvielen van het lachen, alle vijf.

Nog naschaterend schudden ze de druppels van hun gladde achterwerken. ‘dat was leuk,’ zei het blote kuiken. ‘Morgen weer?’

De andere vier aarzelden even. ‘Goed kakelden ze toen. Morgen weer.’

Als vrienden wandelden ze terug naar het bos. Nog nooit hadden ze zo goed in hun kippenvel gezeten.

Einde