22 zaterdag 19 december 2015

(ennietbijmij)

MET KERSTZIT HIJTHUIS

magazine 23

Tekst: Pam van der VeenIllustraties:Hanco Kolk

,,Ik maak het uit,” had ze gezegd.Het was twee weken voor kerst.Hij had net haar kerstboom uitzijn auto getild en de trap opgedragen. Eenmaal boven sloegze haar armen om hem heen enkeek hem verdrietig aan. ,,Ik kanhet idee niet verdragen. Jij zitstraks kerst te vieren met haar,en ik maar wachten op een be-richtje. En tegelijkertijd wil ikniet dat je me sms’t, want datvoelt zo stiekem. Dat smoezelige,oneerlijke, ik wil het niet meer.”Kamiel (35) begreep het. De ballag bij hem. Hij probeerde haarniet over te halen, maar liep metlood in zijn schoenen de trap af,de deur uit. Weg bij de vrouw opwie hij hulpeloos verliefd was. Zezou vast huilen nu, dacht hij, eneven overwoog hij weer aan tebellen. Hij deed het niet. Inplaats daarvan haalde hij hetvogeltje uit zijn zak dat hij diemiddag voor haar gekocht had.Een zilveren vogeltje met rood-groene staart om in de kerstboomte klemmen. Voorzichtig beves-tigde hij het aan haar brievenbus.Daar hing het, zachtjes fonke-lend, te wachten tot zij het zouvinden. Kamiel draaide zich omen liep schoorvoetend naar zijnauto. Knopen doorhakken wasnooit zijn sterkste kant geweest.

K E R S T V I E R J EN AT U U R L I J K M E T J EG E L I E F D E , A L S H E TE V E N K A N . M A A R S OM SK AN D AT N I E T .A L S D E G E N E VA N W I EJ E H O U D T A L B E Z E T I S ,B I J V O O R B E E L D . Z E SR OMAN T I S C H E K E R S T -V E R H A L E N M E T E E NT R A G I S C H E TW I S T .

‘ J I J Z I T S T R A K S K E R S T T E V I E R E NM E T H A A R , E N I K M A A R WACH T E N

O P E E N B E R I C H TJ E , ’ Z E I Z E

S T I EKEM

24 zaterdag 19 december 2015

Met kerst heeft hij niet zoveel. Maartoch, dat hij dan niet bij háár kanzijn, vindt hij behoorlijk frustrerend.Maikel (44) zag Pien voor het eerstbij het bedrijf waar hij die dag eenklus deed. Zoals ze praatte, haarhumor, haar ondeugende uitstra-ling... ,,Thuis googelde ik haar naamen waagde ik er een berichtje aan. Zereageerde niet afwijzend.” Er werdflirterig geappt, van het één kwamhet ander en zo rolden ze in een af-faire. Ingewikkeld, want allebeiwaren ze getrouwd. Zij met kinde-ren, hij zonder. Hij zei thuis dat hijmoest werken, zij ging zogenaamdmet vriendinnen op stap, en voor je‘clandestien’ kon zeggen, lagen ze ineen hotel. Maar het liegen en bedrie-gen lieten Maikel niet koud. Van destress viel hij acht kilo af, of was hetvan de verliefdheid? Hoe dan ook, zokon het niet langer, en dus ging hijweg bij zijn vrouw. Waarna het grotewachten op zijn Pien begon. MaarPien heeft meer tijd nodig, vanwegehaar kinderen, natuurlijk.Het zijn de momenten die zij door-brengt met haar gezin die Maikel de

meeste pijn doen.Zoals die vakan-tie naar Mal-lorca. ,,Tiendagen was zeweg. Verschrikke-lijk. Ze kon mijnatuurlijk niet dehele tijd bellen,dat begreep ikwel. Maar die ra-diostilte, dood-ziek was ikervan.” Pien metman en kinderennaar de dieren-

tuin, Pien die thuis haar verjaardagviert, Pien aan de familiefeestdis…Het geduldig zijn valt Maikel zwaar.Hij zou zijn liefde wel van de dakenwillen schreeuwen, maar voorlopigdraagt hij hun geheim nog met zichmee. ,,Ze wil met mij verder, drukt zemij steeds op het hart. Maar voorhaar kinderen wil ze de boel nietoverhaasten. Onze tijd komt nogwel.” Niet dat hij straks met de kerstalleen zit, hij kan altijd terecht bij fa-milie. ,,Kom maar bij ons,” zeggen ze.,,Want jij bent single en zielig.”Ze moesten eens weten, die familievan hem.

‘ H E T WASD U I D E L I J K

W I E K OM EN D EK E R S T

Z O N D E R B R AMZ O U Z I T T E N ’

H A R T I G E TA A R TIn november zoenden ze voor het eerst. Heimelijk,want Bramwoonde samen. Maar er was geen twijfel,alleen een hele hoop liefde, bij hem en bij Emily (39).,,Hij wilde het zijn vriendin vertellen, maar zeker nietvoor kerst. Dat vond ik niet meer dan normaal, maarhet betekende dat ik de feestdagen alleen zat.” Ze zager als een berg tegenop, maar dwong zichzelf eenkerstboom te kopen en gezellig wat mensen uit tenodigen. Hoewel, gezellig? ,,Op Eerste Kerstdagkwammijn vriendin met haar nieuwe vlam. Begon dievent toch een tirade af te steken! Dat het echt niet konwat Bram en ik deden, dat we onsmoesten schamen.Alsof ik het niet al moeilijk genoeg had.”Tweede Kerstdag was er een singlesdiner, georgani-seerd door invoelende vrienden. En op oudjaarsavondwas ze uitgenodigd door een bevriend stel met baby.Heel lief, dat wel. Maar het was toch vooral Bramssms’je waarmee ze de nacht doorkwam. Ze bewaardehet nog lang in haar telefoon. Dat gold niet voor dehaatberichten die zijn vriendin haar in januari stuurde.Of ex-vriendin, beter gezegd, want Bram had zijnmoed bij elkaar geraapt en de relatie verbroken. Tochwaren die sms’jes niet het dieptepunt. Dat kwam toenEmily een hartige taart stond te bakken. ,,De telefoonging. Zij was het, dronken. Ik verstond haar nauwelijks,want ze sprakmet dubbele tong. Ik vond het af-schuwelijk, en zielig. Het was wel duidelijk wie erde komende kerst zonder Bram zou zitten.”

DOODZ I EK

‘ Z E W I LM E T M I JV E R D E R ,

D R U K T Z E M ES T E E D S O PH E T H A RT ’

‘ D E T I J DG A AT

S N E L L E RA L S J E O PI E M AN DWACH T ’

magazine 25

KATER

U LT I M AT UM

Het werd kerst, maar zeverheugde zich er nietop. Want Chris, de manop wie ze al drie jaarverliefd was, zou hetniet met haar kunnenvieren. Wéér niet. Hoe-wel Jill (28) haar relatievoor hem had beëin-digd, was hij nog altijdgebonden. ,,Een vrouwen een klein kind laat jeniet zomaar achter, datsnapte ik ook wel. Maarnu moest ik dus voor dederde keer de feestda-gen zonder hem ziendoor te komen. Hij zatthuis met zijn gezinonder de kerstboom, enik ging maar weer naarmijn moeder.”Daar zat Jill dan methaar warme december-gevoelens, en niemandom ze op te projecte-ren. De ziel die ze mee-droeg onder haar arm –wat had ze er graag eenrode strik omgedaanom ’m aan Chris tegeven. Maar die zatthuis al cadeaus uit tepakken, in de schootvan zijn familie. Bij ge-brek aan beter zochtJill troost bij het kerst-diner van haar moeder.Of beter: bij de kerst-wijn, die die avond rij-kelijk vloeide. En hetwas best gezellig. ,,Het

werd heel laat en wehebben zelfs gedanst.Maar ik was lieverdronken geworden metChris.”De prijs die Jill moestbetalen was hoog. Devolgende dag had zeeen kater die zijnweerga niet kende. ,,Ikkon nauwelijks mijnbed uitkomen. En laat

Chris toen juist metveel moeite hebben ge-regeld dat we elkaareven konden zien.” Wateen romantischestrandwandeling hadmoeten zijn, werd eennors sjokken van onge-lukkige geliefden. Zijdoodziek en met bon-kend hoofd, hij boos enteleurgesteld. Nee, hetwas geen kerst waar Jillgraag aan terugdenkt.

‘ H I J W I LZ I J N A RM EV R O UWN I E T

KW E T S E N ’

‘ E E N V R O UWEN E E N K L E I NK I N D L A AT J EN I E T Z OMAA RA C H T E R ’

Hij is acht jaar ouder dan zij. En een echte familie-man, met al het verantwoordelijkheidsgevoel datdaarbij hoort.Annelot (50) neemt het voor lief.,,Prima. Behalve dat hij daardoor ook alsmaar bij zijnsombere vrouw blijft, hoewel hij allang niet meervan haar houdt.” Maar Annelot begint er genoeg vante krijgen. Want wat wil hij nou, haar lover op leef-tijd? Hoe lang denkt hij haar nog aan het lijntje tehouden? Hij vindt toch ook dat ze voor elkaargemaakt zijn? Nou dan. En daarom heeft ze eendeadline gesteld. Een ultimatum dat verstrijkt metkerst. Als hij dan geen beslissing heeft genomen,gaat ze bij hemweg. En deze keer zet ze door, datweet ze zeker. Een klagende echtgenote of eenflamboyante minnares, daartussen is het toch nietmoeilijk kiezen? ,,Ik vind dat wij bij elkaar moetenzijn. Met de feestdagen, en de rest van ons leven. Hijis demanmet wie ik oud wil worden, samen in eenhuisje op de hei.”En hij? Hij zweet waarschijnlijk peentjes. Zijn liefdevoor Annelot gaat diep, maar hij wil zijn arme vrouwniet kwetsen. Waar gaat zorgzaamheid over in laf-heid? En intussen is het bijna kerst.

Elk jaar met kerst dringt het pijnlijk tothaar door: weer een jaar voorbij. Het isalsof de tijd sneller gaat wanneer je op ie-mand wacht. En wachten doet Kirsten (42)al vier jaar. Maar haar geliefde Rens is nogaltijd bij zijn vrouw. ,,Ik troost me met deverhalen die hij over thuis vertelt. Dat heteigenlijk niet meer gezellig is daar. Dat z’nhuwelijk zo goed als voorbij is. Dat zealleen nog voor de kinderen bij elkaar zijn.Praatjes waar ik heel het jaar intrap, maarrond kerst vind ik dat een stuk moeilijker.”Voor haar geestesoog doemen allerleiplaatjes op. Rens met zijn vrouw op debank. De kinderen spelend aan hun voeten.Hebben ze samen de kerstboom versierd?Maakte zij toen warme chocolademelk? Ze

tergt zichzelf met knusse familietaferelen.Juist met kerst wordt ze geconfronteerdmet haar status van gescheiden moeder,alleen thuis met haar dochters van 5 en 7.,,Al vier jaar neem ik me elke kerst voorom het uit te maken met Rens. Om mezelfeen kans te geven op een echt leven, meteen man die wél voor me kiest. En elkekeer lukt het me niet.”Want steeds als ze de knoop dreigt door tehakken, doet hij opeens weer iets heel liefs.Staat hij voor de deur op Tweede Kerstdag,met prachtige oorbellen. Kon hij er eventussenuit, omdat hij zogenaamd ‘even naarde zaak’ moest. Of hij belt haar tijdens dejaarwisseling om met verstikte stem tezeggen hoe verschrikkelijk hij haar mist.

Op die momenten verdwijnt haar daad-kracht als sneeuw voor de zon en is zebereid om weer een jaar te wachten.Deze keer heeft hij weer iets bedacht. Hijheeft haar geld gegeven om met haarkinderen op wintersport te gaan. Zodat zeniet in haar eentje thuis zit, met kerst.,,Het maakt me ook verdrietig. En boos. Zitik daar in de Alpen tussen allemaal gezin-netjes. Lekker makkelijk voor hem. Metmij zo ver weg hoeft hij zich niet schuldigte voelen of zich thuis in bochten te wrin-gen om er stiekem tussenuit te knijpen. Hijbedoelt het vast goed, maar ik voel megeparkeerd, veilig weggeborgen voor defeestdagen. Ik heb er genoeg van. Komendjaar maak ik het echt uit!” ■

TROOST