kendilik psikolojisi Öedipus’dan...

i

NİSAN 2015

Kendilik PsikolojisiÖedipus’dan Odisseus’a

Rölatif Bütüncül Psikoterapi13. Dönem Serisi

Tahir ÖZAKKAŞ

ii

Psikoterapi Enstitüsü Eğitim Yayınları: 250

Kendilik PsikolojisiÖedipus’dan Odisseus’a

ISBN 978-605-9137-74-4Copyright© Psikoterapi Enstitüsü

Tüm hakları saklıdır. Yayıncının izni olmaksızın tümüyle veya kısmen yayımlanamaz, kısmen de olsa çoğaltılamaz ve elektronik ortamlarda

yayımlanamaz.

Birinci Baskı: Ocak 2018

Editör: Tahir ÖzakkaşKatkıda Bulunanlar: Gökhan Sönmez, Abdullah Alpaslan

Baskı: Acar Matbaacılık Prom. ve Yayın. San. ve Tic. Ltd. Şti.Osmangazi Mahallesi Mehmet Deniz Kopuz Caddesi No: 20/1

Esenyurt - İSTANBUL

PSİKOTERAPİ ENSTİTÜSÜ EĞİTİM ARAŞTIRMA SAĞLIKORG. VE DANIŞMANLIK LTD. ŞTİ.

Eğitim ve Kongre Merkezi: Fatih Sultan Mehmet Caddesi No:285 Darıca / KOCAELİ Tel: 0262 653 6699

PSİKOTERAPİ ENSTİTÜSÜ LTD. ŞTİ. BEYOĞLU ŞUBESİAsmalı Mescit Mah. İstiklal Cad. No:120 Galatasaray İşhanı Kat: 5

Beyoğlu / İSTANBUL Tel: 0212 243 2397

www.psikoterapi.com - www.psikoterapi.org - www.hipnoz.com

iii

SUNUŞ

İnsanlık tarihi boyunca, her toplumda psikolojik rahatsızlıkları te-davi etmeye yönelik girişimler olmuştur. Bu alanda yapılan girişimler sonucu ortaya çıkan pek çok farklı ekolün savunucuları, kendi ekol-lerini yüceltme ve diğer ekolleri küçümseyerek ötekileştirme yoluna gitmiştir. Ancak buna rağmen farklı yaklaşımlardan bilgiler edinerek kuramını zenginleştirmeye ve bu alanda çalış-malar yapmaya başla-yan öncü terapistler, psikoterapide bütünleşmeyi sağlayarak alandaki bölünmeleri büyük oranda azaltmıştır.

Bütüncül psikoterapi, hastanın bilişlerinin, davranışlarının, kişili-ğinin ve duygusal süreçlerinin yeniden düzenlemesine yardımcı ol-mak için pek çok farklı ekolden faydalanarak daha gerçekçi, uyumlu ve esnek bir çalışma alanı sunar. Eğitimini verdiğimiz bütüncül psiko-terapi, zaman zaman eklektik ve asimilatif, genellikle de entegratif ve ortak faktörler üzerine kurulmuş bütüncül bir yaklaşımı içerir. Bireye, teori odaklı değil danışan odaklı bakmaya çalışan bütüncül psikote-rapiler, farklı yaklaşımların bileşenlerini bir araya getirerek terapisti geniş bir vizyona ulaştırır.

Bu amaçtan yola çıkarak, çeşitli bilimsel etkinlik, araştırma, eği-tim ve yayın çalışmalarıyla, ülkemizde bütüncül psikoterapi uygula-malarının gelişimine öncülük etmekten gurur duyuyoruz. Elinizdeki bu ders notları, ruhsal bozuklukların tedavisinde tek bir psikoterapi yaklaşımına bağlı kalmaktansa elindeki veriyi kullanarak uygulana-bilecek en iyi tekniği ve teoriyi arayan bütüncül yaklaşımlı terapistler

iv

yetiştirme adına verilen Bütüncül Psikoterapi Teorik Eğitimi 13. Gru-bunun Nisan ayı deşifrelerini sunmaktadır. Bu ders notları, eğitim de-şifresinin derlemesi olma özelliğiyle dünyada eşi benzeri görülmemiş bir yayın niteliği de taşımaktadır.

Bu ders notlarında kendilik psikolojisi konusu ayrıntılarıyla ve di-ğer kuramlarla ilişkileri içinde incelenmektedir. Ayrıca Kohut’un son katıldığı toplantıdan bir video kaydı Türkçe çevirisi ile birlikte izlen-mektedir.

Bütüncül psikoterapiler de insanın ruhsal yapısının gelişiminde ol-duğu gibi zamanla özerkleşecek, bireyselleşecek ve ayrışarak psikote-rapi ruhunu ayakta tutacaktır.

Psikoterapi uygulayıcıları için önemli olduğunu düşündüğümüz bu eğitim ders notlarını, sizlerin ilgisine sunmaktan kıvanç duymaktayız. Keyifli okumalar dileriz…

Tahir ÖZAKKAŞPsikoterapi Enstitüsü Başkanı

v

İÇİNDEKİLER

I. GÜNI. DERS

Kendilik Psikolojisine Giriş ................................................................1II. DERS

Kendilik Psikolojisinde Terapötik Teknikler ....................................35Dönüştürerek İçselleştirme ...............................................................60Savunucu ve Telafi Edici Yapılar ......................................................73

III. DERSBirincil ve İkincil Aynalanma .........................................................101

IV. DERSAyna Aktarımı ve İdealleştirme Aktarımı .......................................155

II. GÜNI. ve II. DERS

Kendilik Psikolojisi ve Diğer Kuramlar .........................................199III. DERS

Empati .............................................................................................263IV. DERS

Düzeltici Duygusal Deneyim ..........................................................321

vi

İÇİNDEKİLER

III. GÜNI. DERS

Narsisizmin Gelişimi ......................................................................355II. DERS

Kohut’un Bakış Açısından Ödipal Evre ..........................................407III. DERS

Kohut’un Öznelliğinde Kendilik Psikolojisi ...................................457IV. DERS

Vaka İzleme .....................................................................................505

I. GÜN

I. DERS– NİSAN 2015 –

Kendilik Psikolojisine Giriş

3KENDİLİK PSİKOLOJİSİNE GİRİŞ

Kendilik Psikolojisine GirişTahir ÖZAKKAŞ: Geçen ayın özetini verecek olan var mı kısaca?

Tahir ÖZAKKAŞ: Gizli şizoid ne demek?

Kursiyer L.A: Savunmaların üzerine savunma kurup altta şizoid çekirdek olan kişi. (Tahir ÖZAKKAŞ mikrofon uzatıyor.) Hocam gizli şizoid; gerçekten narsist olmayıp da üzerine narsistik savunma koyup, narsistik savunma yaptığı zaman insanların kendinden uzaklaştığını fark ettiği için o narsistik savunmaları kullanan şizoidlere diyoruz.

Tahir ÖZAKKAŞ:Buna narsistik savunmalı şizoid diyoruz. Doğ-ru söylüyorsun ama gizli şizoidi de bir söyle.

Kursiyer L.A: Sessizlik. Gülüşmeler.

Kursiyer E.A: “Onun deşifresini daha yapmadım” diyor hocam.

Tahir ÖZAKKAŞ: Şizoid kaça ayrılıyordu?

Kursiyer İ.A: Kendisini aslında şey gibi gösteren, arkadaş ilişkile-rinde olduğu gibi gösterip aslında.

Tahir ÖZAKKAŞ: Ver arkaya mikrofonu, güzel gidiyorsun. Doğ-ru yoldasın.

Kursiyer İ.A:Yani aslında kendisinin güvenli bölgesini oluştura-bilmek için kendisine arkadaşlık gösteren, hani arkadaşları ile birlikte vakit geçirdiğini düşünüp tam tersi içerisindeki güvenli bölgeyi koru-yan kişilik diye biliyorum.

Tahir ÖZAKKAŞ: Çok güzel biliyorsun. Bunu böyle bir örnek-lendirebilir misin? Bunu şunun için soruyorum. Doğru, tanım yaptın ama hissetmemişsin. Hissedilmeyen şey yani zihninde türkçeleşmiş şey senin malın olmaz. Çok güzel tanımını yaptın. Çok da doğru söy-lediğin şey. Ses tonundan hissettim onu ben. Ses tonu ve mimikler çok önemli. Sağ beyinden sağ beyine empati dediğimiz şey; bugünkü

4 13. BPT NİSAN DERS NOTLARI

dersimizin ana konusu. Empatik olarak bir mal senin olmalı içinden geçmeli. Anlatabildim mi? O zaman sosyal şizoid dediğimiz; (Gizli şizoidin aslında ikinci adı sosyal şizoidmiş bunu anladık) sosyal iliş-kileri olan sosyal yapıları olan bir kişi. Arkadaş canlısı sosyal aktivite-ler içerisinde bulunuyor, hep dışarıda görüyorsunuz. Çeşitli toplatılar, programlar yapıyor, programlara katılıyor, aktif iştirakçi. Buna şizoid diyorlar. Nasıl oluyor bu şimdi? Anlatabildim mi? Nasıl oluyormuş

Kursiyer İ.A: Bunu yapmasının amacı kendisine yaklaşılmasın, kendisi yaklaşsın diye. Planlar yapmasının, arkadaşlarının olduğunu göstermesinin amacı kendi kontrolünde bulunması için. Değil mi?

Tahir ÖZAKKAŞ: Bir hisset istersen şöyle.

Kursiyer İ.A: Birden kitlendim şu an.

Tahir ÖZAKKAŞ: Nasıl hissedeceksin? Ben sana yardımcı ola-yım. Mesela insanların gerekli gereksiz senin iç dünyana müdahale etmelerinden çekiniyorsun ve korkuyorsun. Daha doğrusu duygula-rının rahatlıkla dışarıya çıkmasını hiç deneyimlemedin. Kendi duy-gularından da emin değilsin. Bu emin olamama duygusu içerisinde kendi duygularını anlayabilmek için eve kapanıyorsun, yatak odana giriyorsun, yorganı çekiyorsun düşünüyorsun, fantezi kuruyorsun. İşte düşünüyorsun, “Ayşe’ye böyle diyeceğim, Mehmet’e böyle di-yeceğim, Cafer böyle gelmiş de, Kezban böyle şey yapmıştı, bana şu cevabı verseydi” diye olayları böyle doldur boşaltıyorsun. Bu seni rahatlatan bir şey oluyor ama insanların arasına girdiğin zaman kilit-lenip kalıyorsun, konuşmuyorsun. Anlatabildim mi? Gülüşmeler. Ki-litlenip kalma stres durumlarında olabilir. Onu kastetmiyorum. Şimdi bu normal bir şizoid yapının sosyal ilişkileri içerisinde diğerlerinden kendini güvenli mesafede tutabilmesi için insanların arasına karışma-ması. Mecbur kalmadıkça da karışmaz. Fakat birtakım insanlar var ki; bu aile örüntüleri diyebilirsiniz, kültürel kodlar diyebilirsiniz, yetiştiği


aile ortamı diyebilirsiniz, onun gerçek duygularını ortaya koyması-na imkan vermeyecek bir çerçevesi veya kültürel bir habitatı var. Bu insan bir şekilde toplumun içinde olmak zorunda. Toplumun içinde ama duygularını normal bir şizoid gibi göstermekten çok korkuyor. Diğer insanlar bunun öz duygularına gerçek duygularına inmesin, orayı kurcalamasın diye o insanlarla “mış” gibi bir ilişki kuruyor. O insanlar ile sosyal ilişki kuruyor. Bu ilişki bir kabuk oluşturuyor. Bu-radan Kursiyer L.A’nın dediği gibi narsistik tepeden bakıcılık ayrı bir kabuk oluştururken… (Sınıfa çay bırakmak için görevli geliyor. Tahir ÖZAKKAŞ görevliye pil getirmesi için talimat veriyor.)

Ne diyordum? Narsisistik bir konuşma zırhı oluştuğu zaman işte tepeden bakma, biraz diğer insanlardan uzak durma… Ne mendebur adam dedikleri zaman o içinden memnun oluyor, ona kimse yaklaş-mıyor. Mendeburluğu nedeniyle kendine bir zırh…Buna narsisistik savunmaları olan şizoid diyoruz. Bunda ise sosyal bir cana yakınlık oluşturuyor ama bu gerçek bir cana yakınlık değil. İnsanlar diğerle-rine sunduğu, bu şizoid yapının diğerlerine sunduğu kısmı ile ilgile-nir. Ayşe ne kadar hoş kız ya, çok da her gün toplantılar düzenliyor, Ayşe yine hafta sonu bir şeyler organize et, kesinlikle yine katılalım, Ayşe’yi çağıralım derken Ayşe diğerlerinin beklediği kız oluyor ama Ayşe içinde yapayalnız. Ayşe içerisinde çaresiz, Ayşe içerisinde kendi duygularını yönetme konusunda inanılmaz mücadele veriyor. Bu tip yapılar gördüğümüzde, bu insanlar ile konuştuğumuzda yavaş yavaş dış kabuğu ile sosyal görünen, kabuğunun içinde yalnız görünen bir özü olduğunu fark ediyoruz. Öz bir koza gibidir. O kozanın içerisinde kıvranmış gerçek kendiliğin yapısı yatar. Bu manadaki sosyal ilişki-lerde canlı gibi görünen, her türlü ortama girebilen, oynayan, dans eden, şarkı söyleyen, keyif alan hatta bir örüntünün içerisinde örgüt-leyen, lider olan, öncü olan kişilerin iç dünyalarında yalnız olabilme ihtimali vardır. Bu tip yapılarla karşı karşıya kaldığımızda da bunlara sosyal şizoid veya gizli şizoid diyoruz.


Kursiyer H.Ç.M: Kaç yaşında oluşur şizoid? Gizli şizoid?

Tahir ÖZAKKAŞ: Üç çeşit şizoid var. Şizoid, şizotipal ve para-noid. Üç oldu mu? Şizoid kendi içinde ikiye ayırıyoruz. Açık şizoid veya saf şizoid ve gizli şizoid veya sosyal şizoid. Demek ki dört tane kişilik örgütlenmesi veya kendilik bozukluğundan bahsediyordu Mas-terson. Borderline, narsisitik, şizoid ve antisosyal. Şizoidi kendi içe-risinde gruplandıracak olursak paranoid, şizoid, şizotipal. Şizoid’de kendi içinde alt iki kümeye ayrılıyor. Gizli şizoid ve saf şizoid diye. Anlatabildim mi? Bu Anlaşıldı mı?

Kursiyer C.AÇ: Bir şey söyleyebilir miyim?

Tahir ÖZAKKAŞ:Hay hay.

Kursiyer C.AÇ: O şizoidde şey gibi hissettim ben. Kendi duygu-suna eş duyumlanmıyormuş gibi hani; kızdı, öfkelendi ya da gittikten sonra ya da bir şey yaşadıktan sonra o fantezide “onu söyleyeceğim, bunu söyleyeceğim” kendi duygusunu anında hissedip yaşayamadığı için sonra…

Tahir ÖZAKKAŞ: Güvenli bir uzaklığa çekildikten sonra, yatak odasına girdikten sonra, kapıları da bastırdıktan sonra olayları istediği gibi yönetebilme başarısına sahip.

Kursiyer C.AÇ: Aynı anda coşku, sevinç, o duyguları tanımlamak ya da içinde hissedip kendini bile yaşamayan, hani şöyle değil. Öfke-lendim, bunu bastırayım değil, öfkelendiği yada sevindiğinin coşku-sunu daha sonraya ertelemek gibi aynı anda…

Tahir ÖZAKKAŞ:Aynen.

Kursiyer C.AÇ: Hissedip kavramlaştırmamak gibi.

Tahir ÖZAKKAŞ: Daha güvenli bir ortamda onları tek tek ince-leyerek handle etme yönetme becerisi.


Kursiyer S.Ş: Terapide nasıl çıkar ortaya bu? Ne der? Örnek ve-rilebilir mi?

Tahir ÖZAKKAŞ:Tabi ki verilebilir.

Kursiyer C.AÇ: Kozmik yalnızlık diyor. Mesela hani bana şey gibi geliyor uzaylı gibi yani neredeyse.

Tahir ÖZAKKAŞ: Örnek için düşünmüyor.

Tahir ÖZAKKAŞ: “Hocam ben göründüğüm gibi değilim, ben sizin bildiğiniz gibi değilim, herkesin bildiği kişi değilim ben. İçimde benim de zor ulaştığım farklı bir bir yerim var” dediğinde iki dünya-dan bahsediyor. Bir görünür dünya. Anlatabildim mi? Sempatik in-sanlar ile ilişkileri olan, sosyal aktiviteleri olan, asla bu insanın şizoid olduğunu düşünmediğiniz bir yapı içerisinde oluyor. O yapıya geldi-ğinizde yavaş yavaş o yapı hem kendini açar hem sizi açar. Orada da onun şizoid dilemmasına gire gire onu daha fazla ifade etme imkanı bulabilir.

Kendilik Psikolojisine Giriş

Herkes geldi herhalde. Bu ayki konumuz Heinz Kohut’un kendi-lik psikolojisi. Kohut, uzun yıllar klasik psikanalizde çalışmış. Klasik bir psikanalist olarak hastalarına analiz yapmış değerli bir psikanalist. Uzunca yıllar da dünya psikanaliz Birliği’nin başkanlığını yürütmüş değerli bir bilim insanı. ‘Z’ nin analizi diye iki tane makalesi var. Veya bir makalesi var. ‘Z’ nin analizinde ‘Z’nin iki sefer analize alındığın-dan bahseder. Birincisi klasik bir psikanaliz, beş yıl süren bir psikana-lizden bahseder. Fakat Kohut’un zihninde klasik beş yıllık psikanaliz-den sonra iyileştiğini düşündüğü hastasının tekrar psikanalizine davet eder. Bu sürede yıllar geçmiştir. Bu yıllar geçmesi esnasında zihninde klasik psikanalizi kritize eden, eleştiren, yılların klinik tecrübesine dayalı bir şekilde içgörü geliştiren yeni bir anlayışa sahip olur. Bu


anlayış; ufak ufak hastalarını test ettikçe klasik psikanalizin aksayan yönleri, eksik yönleri olduğuna dair kuşkuları gerçeklik kazanır.

Bu gerçeklik kazanıp da klasik psikanalizin nerelerde aksadığı ve eksik olduğu ile ilgili bir özeleştiri yaptıktan sonra ‘Z’ vakasını tekrar-dan psikanalize çağırır ve ikinci kez psikanalize alır. Birkaç yıl süren bu psikanalitik süreçten sonra ‘Z’ vakasının gerçekten analiz edildiği-ne ve gerçekten problemlerin derinliğine kavrandığına ve değiştiğine dair beyanatı olur. İşte bu ‘Z’ vakası üzerinden olayın başarılı olması ile beraber klasik psikanalizi toptan değiştirmeye yönelik devrim ni-teliğinde manifestosunu yayınlar. Der ki; “Klasik psikanaliz eksiktir, kusurludur. İnsanoğlunu anlamaya bir noktaya kadar yeterli imkan vermektedir, bir noktadan sonra benim vurguladığım benim kurduğum kendilik psikolojisi insanı anlamak ve daha geniş kapsamak üzerine bir kuram getirmiştir.” der ve kuramının temellerini bin dokuz yetmiş-li yıllarda ilk kitabını yayınlayarak açıklar. Daha sonra beş altı sene sonra ikinci kitabı gelir. O kitabı İlle de kurama oturtur. Ve ölümünden sonra yayınlanan “Psikanaliz nasıl tedavi eder” kitabı ile de olayın al-tını çizer. Bu ‘Z’ Vakası ile ilgili yaptığı analitik çalışma ölmeden önce eşine söylediği iddia edilen bir bilgi ile ‘Z’ Vakası’nın kendi hayatı ol-duğunu itiraf eder. Birinci psikanalizi, klasik bir psikanalist tarafından yapılan ve beş yıl süren analizi iken ikinci psikanalizi kendi kendini analiz etme durumunda olan bir çalışması ile ilintili olur. Kendisinden üçüncü kişi gibi bahsederek böyle bir çalışmayı sürdürür.

Şimdi hikayenin yönüne baktığımızda Kohut’un hem hastaları üzerinden yapılan yıllarca süren çalışmasıyla ilgili klinik gözlemleri hem kendi üzerindeki deneyimlediği çalışmalar hem de süpervizör-lüğünü ve danışmanlığını sürdürdüğü terapistler ve eğitimlerde aldığı geri bildirimler sayesinde kuramının ana temelini oluşturur. Kısaca kuramı bir özetleyeceğim, daha sonra detaylarına gireceğim. Benim anladığım şekilde size aktaracağım, siz de kendi anladığınız şekilde yorumlayın. Anlatabildim mi?


Kohut diyor ki “Bir insanın ruhsal yapısının normal bir doğal ge-lişimden farklı bir yönü yoktur. Dünyada gördüğümüz bütün canlılar doğal bir gelişim seyri içerisindedir, doğal bir habitat içerisinde olur-lar. Bu habitat içerisinde kendi varlıkları şekillenir. Bitkilerde böyle-dir, hayvanlarda böyledir, canlılarda böyledir. İnsanoğlu da bulunduğu ortamda kendi ruhsal psikolojik yapısını kazanır. İşte insanoğlunun bu ruhsal yapısını kazandığı ortama bakmadan, kişinin nasıl bir ruhsal yapı geliştirdiğini anlamamız mümkün değildir. Bebek doğar doğmaz, doğduğunda bir kendilik çekirdeği ile doğar” diye bir iddia ileri atı-yor. Bu iddiayı ileri arttığı dönemlerde gelişimsel psikolojide henüz devrim niteliğinde atılan adımlar atılmamış, insan gelişim evrelerinin otistik ve simbiyotik dönemlerden oluşan evreler olduğu kabul edil-miş. Bu evrelerin üzerine yavaş yavaş ayrılma-bireyleşme süreçlerinin oluştuğuna dair teoriler vardır. Kohut tüm bu teorilere ve hipotezlere rağmen kitabında şöyle der; “Evet, şu anda bilim böyle şeyler iddia ediyor ama benim sezgisel inancım odur ki bir bebek doğduğu andan itibaren kendilik çekirdeği ile doğar.”

Evet bir bebek doğduğu andan itibaren kendilik çekirdeği ile doğar. Bu kendilik çekirdeği ile dünyaya Mesaj gönderir. Çevresine mesaj gönderir. Bu çevresine gönderilen mesaj ile çevreyi zorlar. Zorladığı çevreden yanıt almak ister. Bu yanıta uyumlu cevaplar veren çevrey-le kendiliğinin doğasında bulunan o kendilik çekirdeği epigenetik bir açılım ile açılır ve büyür. İşte bütün hikaye burada başlar. Aylardır anlattığım konunun tam da makas kısmı burasıdır. Der ki “Bir çocu-ğun doğumdan itibaren orada duran kendiliği biyolojik ve psikolojik parametreler ile ortaya sunulur. Çocuk vardır ve varlığını bas bas ba-ğırmaktadır. İşte çocuğun bu varlığını ve oluşumunu gören bir çevre var ise; bu çocuğa ve varrlığına onay verecek, onu yankılayacak, ona akis verecek, ona karşı alınması gereken durum ve tavır ile pozisyon alacak olan bir çevre karşısında bu kendilik çekirdeği genişler ve ol-


gunlaşır. Bunun için temel şart etrafında bakım veren kişilerin çocu-ğun bu gerçek varlığını biyolojik ve psikolojik ihtiyaçlarının o anda hissedilmesi, sezgisel olarak alınması ve bunu değerlendirmesi ve ona uygun pozisyon almasıdır.”

Eğer bir ebeveyn ki -çevre dediğimiz şey genellikle ebeveyn olu-yor- anne ve baba oluyor veya evdeki diğer bakıcılar oluyor. Çocuğun gerçekliğini görür, hisseder ve ona uygun cevaplar verir ise çocuk ken-di varlığını onamış, kendilik çekirdeğinin bütünlüğünü hissetmiş, bu bütünlük üzerinden yavaş yavaş kendisini büyütme yoluna girmiştir. Ama çevre çocuğun bu varlığının, gerçekliğinin, bas bas bağıran ihti-yaçlarını görmez de onu hissetmez de kafalarındaki bir çocuğu veya olmayan bir çocuğu veya onun beklemediği zamanlarda bu ihtiyaçla-rını karşılamaya yönelirse bu çocuğun ruhsal kendilik merkezi parça-lanıyor. Hikaye buradan başlıyor. Bütün anlatacağım hikaye ki -bütün kurumların özü de buraya geliyor aslında- sizin doğuştan getirdiğimiz bir kendilik çekildiğiniz var. Bu kendilik çekirdeği çevrenin desteği ile büyüyor ve yeşeriyor, çevrenin desteği olmadığı zaman ölüyor. Bu evinize almış olduğunuz küçük bir saksıdaki bitkiye; ihtiyacı olduğu kadar güneş vermezsiniz, ihtiyacı olduğu kadar su vermezseniz, ihti-yacı olduğu kadar oksijen vermezseniz, vitaminini vermezsiniz, top-rağını beslemezseniz bu çiçek ölür. İşte bir çiçeğim bir ortamda bü-yüyebilmesinin temel şartı; ihtiyacı olan güneşi, ışığı, suyu ve besini almak mecburiyetindedir. İnsanoğlu da aynı şekilde doğduğu ortamda ihtiyacı olan varoluşunu onaylayan duygusal ihtiyaçlarının giderilme-sine mecburdur. Bu ihtiyaçları giderilmediği zaman çocuk ölür. Bu-nun ile ilgili Spitz’in “Anankastik depresyon” diye tanımlamış olduğu bir şey var. Bakım yurduna bırakılan çocukların motor gelişimleri ve mental gelişimlerinin yanında fizyolojik ihtiyaçları giderildiği halde, duygusal ihtiyaçları giderilmediği için nasıl erken öldükleri, motor ve mental olarak geriledikleri ile ilgili çalışmayı göstermiştim ve an-


latmıştım. Şimdi burada da etrafında besinini veren, dokunan, ihti-yaçlarını karşılayan bir anne veya ebeveyn var. Bu ebeveyn çocuğu eğer gerçek kendiliği ile ilgili senkron bir yapı içerisinde karşılarsa, bu çocuk büyüyor ve gelişiyor, ama buna senkron olmayan bir şekilde gerekli gereksiz zamanlarda çocuğun ihtiyaçlarını karşılıyorsa burada da hatalı patolojik bir kendilik yapısı ortaya çıkıyor. Şimdi bu ayki durumu bir merkez itibariyle şöyle bir bakalım.

(Tahir ÖZAKKAŞ Tahtaya şekil çiziyor.) Bir kendilik çekirdeği düşünelim. Bu kendilik çekirdeğine etrafındaki çevre… (Tahir ÖZAK-KAŞ tahtadaki şekilde çizmeye devam ediyor) yaklaşacak. Buna nasıl yaklaşabiliriz?

Kursiyer: Dokunarak.

Tahir ÖZAKKAŞ: Dokunarak. Ne zaman?

Kursiyer E.A: İhtiyacı olduğu zaman.

Tahir ÖZAKKAŞ: (Tahtaya yazıyor) Dokunarak.

Kursiyer E.B: Besleyerek.

Tahir ÖZAKKAŞ: Nasıl beslenme?

Tahir ÖZAKKAŞ: (Tahtaya yazıyor.) Beslenme. Ne zaman?

Kursiyer E.B: İhtiyacında.

Tahir ÖZAKKAŞ: İhtiyacında. Başka?

Kursiyer: Kelimelerle.

Kursiyer: Görerek.

Tahir ÖZAKKAŞ: Görerek. (Tahtaya yazıyor.)

Kursiyer: Konuşarak.

Tahir ÖZAKKAŞ: (Tahtaya yazıyor) Konuşarak.


Kursiyer M.AB: Duyarak.

Tahir ÖZAKKAŞ: Nasıl?

Kursiyer M.AB: Duyarak.

Tahir ÖZAKKAŞ: (Tahtaya yazıyor.) Duyarak.

Kursiyer B.T: Çevrenin ona ihtiyacı olduğunda.

Tahir ÖZAKKAŞ: (Tahtaya yazıyor) Ne demek bu?

Kursiyer B.T: Yani ihtiyacı olduğunda ne zaman dediniz ya, ne zaman sorusuna cevap; onun ihtiyacı olduğunda değil de çevre ona ihtiyacı olduğunda.

Tahir ÖZAKKAŞ: Çevre ne zaman bebeğe ihtiyaç duyar?

Kursiyer B.T: Anne bebeğe ihtiyaç duyabilir, yalnızlığını gidere-bilmek için.

Tahir ÖZAKKAŞ: Güzel, bunu unutma. Bana tekrar söyle bunu oldu mu?

Kursiyer E.T: Anlayarak diyebilir miyiz?

Tahir ÖZAKKAŞ: Anlayarak. Peki. Şimdi burada bir çekirdek var. Bir gönüllü arkadaş gelsin. (Kursiyerlerden kimse çıkmak iste-miyor.)

Tahir ÖZAKKAŞ: Bir şey yapmayacağım vallahi. Gülüşmeler.

Kursiyer L.A: Aniden söyleyince hocam korkuyoruz.

Tahir ÖZAKKAŞ: Kursiyer C.A Sen otur bakayım. Gel abla.

Kursiyer: (Kursiyer F.K Tahir ÖZAKKAŞ’in yanına geliyor.)

Tahir ÖZAKKAŞ: Hoş geldiniz.

Kursiyer F.K: Hoşbulduk.


Tahir ÖZAKKAŞ: Nasılsınız?

Kursiyer F.K: İyiyim. Siz nasılsınız?

Tahir ÖZAKKAŞ: Teşekkür ederim. (Kursiyerlere dönerek) Ne görüyorsunuz?

Kursiyer H.AK: Sizin gözünüzün içine bakan genç kız.

Tahir ÖZAKKAŞ: Gözümün içini nasıl bakıyor?

Kursiyer: Merakla.

Kursiyer A.A: Beklentiyle.

Tahir ÖZAKKAŞ: Merakla bakıyor, beklenti ile bakıyor.

Tahir ÖZAKKAŞ: Ne olacak acaba heyecanı ile bakıyor. Korku hissediyor musunuz?

Kursiyerler: Hayır. Tedirginlik hissediyor musunuz?

Kursiyerler: Birazcık.

Tahir ÖZAKKAŞ: Biraz var ama pozitif bir tedirginlik dediği-miz şey. Coşku, buraya gelmenin pozitif bir şeyini yaşıyor. Ama ne olacağına dair de hafif bir şüphe var. Bu onu gerçekliği. Bu bebek olsun diyelim, yeni doğan bebek olsun. Şu bakıştan başka, duruştan başka ve sesinden başka bir şey duymayacaksınız. Bu işte ilk kendilik çekirdeği. Siz onun bakışlarını yüzündeki ifadeyi ve beden postürü-nü deşifre edecek bir sisteme sahipseniz bunu anlarsınız. Anladığınız zaman karşıdakini ihtiyacı olan malzemeyi verirseniz. Karşıdakinin şu anda ihtiyacı olan malzeme neydi? “Ben seni anladım sana zarar vermeyeceğim, burada gayet güzel bir şey yaptın, tebrik ederim, taltif ederim, seni sevdim, bizim işimizi kolaylaştırdın. Karşılıklı bir anla-yış içerisinde bir endişe olmayan bir ilişki kuracağız” şeklinde onun öz kendiliğinin beklemiş olduğu mesajları hem ses tonum ile verdim hem beden postürüm ile verdim hem de ona bakarak verdim. Gözle-


rimle verdim. Bunların hepsi milisaniyeler içerisinde senkron oldu. Anne ve çocuk gibi veya tersini düşünebilirsiniz. Anlatabildim mi? Ama ben onu konu mankeni olarak görsem, ona dönmesem sizinle konuşurken, “buraya bir lavuk gelmiş, hiç ne var ne yok” desem dış-lanmış, aşağılanmış, konu mankeni olmuş, nesneleşmiş hissedecek. Varlığını hissetmeyecek. İşte bir çocuğa bir nesne gibi bakarsak onun öz kendiliğini parçalıyoruz, onun öz kendilerini yok ediyoruz, şurada bırakıyoruz sistem itibariyle. Ama ona empatik bir şekilde yaklaşır-sak, onun ihtiyaçlarını bahsetmiş olduğumuz beden dilinden algılaya-rak doğru yorumlarsanız hikayeye onun olgunlaşmasına vesile olacak bir arıcılık etmiş oluyorsunuz sistem itibariyle. Anlatabildim mi?

Bebek doğduğunda arkaik bir kendilik çekirdeği ile doğar. Arkaik kendilik çekirdeği ne demektir? İlkel demektir, primitif demektir. ilk defa bir BIOS program gibidir. Vardır, bu var olan malzemeyi duygu-sal sistemi ile gülmesiyle, ağlamasıyla, beden diliyle, vücut postürü ile yüzündeki mimikler ile dışarıya yansıtır. Bu yansıtma karşısında otomatik duygusal ihtiyaçları alarm verir. Çocuğun beynindeki yapı-lanmış nörobiyolojik yapı biraz önce olduğu gibi gözlerindeki bakış-larla hafif bir heyecan, hafif bir “ne olacak” merakıyla buraya gelirken bunları “böyle böyle yapayım, gözümü böyle böyle tutayım, bedenimi böyle tutayım, biraz biraz böyle heyecanlı göstereyim, hafif de tedir-gin olayım, buradaki korkumun olmadığını beyan edeyim” şeklinde bir düşünce, filitrasyon ondan geçmiyor. Otomatik beyin merkezinden gelen duygusal ihtiyaçlar bu ortamı kokluyor, beni kokluyor Güven derecesini, yaklaşma derecesini, içindeki kendini harekete geçirici bir kendilik aktivasyonu diyeceğimiz motivasyon ile buraya geliyor. Oto-matik olarak beyin kas hareketlerine, ses tonuna ve yüzüne bu emri gönderiyor. Duygusal merkezden otomatik ihtiyaç kendini hayata ta-şıyor. İşte bu hayata taşıdığı şeyi ben anlıyorum, hissediyorum, deşifre ediyorum, uygun bir şekilde ona cevap veriyorsam onun ihtiyacı olan


çevreyi oluşturmuş oluyorum. Bu çevreyi oluşturmuş oluyorum. Bu çevreyi oluşturmanın sürecinde neler yapılabilir, neler yapılamaz, bir-likte buna bakacağız. Şimdi bunun ilkel çekirdeği var, bu ilkel kendi-lik çekirdeğinin yaptığı tek şey biyolojik beyin mekanizmasında olan duygusal ihtiyaçlarını dışarıya yansıtması. Beden dili ile yansıtması, ses tonu ile yansıtması, duruşu ile yansıtması, gözleriyle yansıtması. Bütün bebekler doğuştan bu program ile doğmuştur, bütün canlılar.

Bu elimizdeki en temel, en basit, dünyada varoluşumuzu sağlayan en temel hikayedir. Yani doğuştan kendimizin nasıl bir şey olduğuna dair hissiyatımızı otomatik ortaya koyan duygusal tepkilerimiz. Kor-kumuz, öfkemiz, kızgınlığımız, yalnızlığımız, çaresizliğimiz, mutlu-luğumuz, heyecanımız gibi doğal duygularımız beden postürüne yan-sır. İşte bu duyguları ben anlar ve kavrarsam anladığım, kavradığım sistem içerisinde onun ihtiyacını veriyorum. İhtiyacını veren kişi ola-rak çevre (Tahir ÖZAKKAŞ tahtadaki şekil üzerinden gösteriyor) ki-şinin kendilik nesnesi çevresidir. Bu kişinin arkaik kendilikten olgun kendilige geçebilmesi için şu aradaki alanı (Tahir ÖZAKKAŞ Tahtaya şekil çiziyor) kendine katması lazım. Nasıl katacak? Kohut’un ‘dö-nüştürerek içselleştirme’ diye tanımladığı bir hikâyeyle katacak. Ben onu tedirginliğini yatıştırıcı bir pozisyonda “Hoş geldiniz, nasılsınız” derken gülümseyerek “tehlike yok, gönlün rahat olsun, ben sakinim, seni de sakinlemeye davet ediyorum” derken onun sakinleşme ihti-yacını karşılıyorum. Yani buraya gelirken bir taraftan tehdit var, bir taraftan belirsizlik ile ilgili mücadele etmek durumunda. Başına ne gelecek bilmiyor. Bir sürü insan arasından bu cesareti gösterdi, bu he-yecanı hayata taşıdı, kendini tebrik ediyor ama bir sonraki adımda da ne olacağını ve belirsizlik ile ilgili kaygısı var. Bu kaygıyı yatıştırma konusunda benim ona destek olmam lazım. Çünkü benim kaygı yatış-tırma kapasitem bununkinden daha fazla. Birleşik kaplar teorisi gibi bende fazla olan yetiler ona bakışımla, duruşumla aktarılır. Bende-


ki bulunan kaygıyı sakinleştirici mekanizma, yani yüzündeki ifade, sakinlik ifadesi, sesindeki yatıştırıcı ton, beden duruşumdaki kaplan gibi saldırmak ve korkarak kaçmak yerine, sakin duruşum onun ta-rafından algılanarak sanki kendisi böyleymiş gibi deneyimler. Sanki kendisi böyleymiş gibi deneyimler. Fakat günün birinde buraya sekiz on kez çıktığı zaman -bebek olarak düşündüğünüz zaman- annesinin yüz yedinci ihtiyacını karşılama anında annesi bu ihtiyacı karşılaya-maz. Çünkü kocasıyla kavga etmiştir. Bu da mama istemektedir. An-latabildim mi? Kocasıyla kavgalı bir şekilde hala “sen daha yatmadın mı, uyumadın mı, al şu biberonu da zıbar” diyen bir yüz ifadesiyle karşılaştığı zaman ne yapacak bu malı. Kkendi malı zannediyordu, o mal kendi malı değilmiş. Daha önceki yüz altı kez annesinden emanet olarak kullandığı o birleşik kaplar teorisine göre kaygıyı yatıştırma mekanizmasını, kendisi içsel bir sistemde “bunu ben de yapabilirim” diyerek o acıklı duruma o dudağını büzerek, çocuklar dudaklarını bü-zerek böyle yapar ama bir taraftan da içinden sakinleşmeyi başaran, dağılmamayı sağlayan çekirdek yapıyı koruyan bir sistem geliştirir ki bu çevrede düne kadar bulunan, kendisinde bulunmayan bir yetinin kişiye aktarılmasıdır.

Artık annesi geldiğinde o öfkeli olmasına rağmen bakın bu manyak yine öfkelendi diyerek içinde kendi kendine sıkıntısını yatıştırabilme kabiliyetini kazandığında bu onun malı olmuş oluyor. Demek ki be-beklikte arkaik olarak bulunan yapı, kendilik çekirdeği ihtiyaçlarını duygusal tepkiyle ortaya koyar. Bu duygusal tepkiyle ortaya koydu-ğunda onu deşifre edebilecek bir çevre tarafından onun ihtiyacına karşılık verildiğinde, bir süre onların verdiği karşılıklarla idare eder. Yani kendinde olmayan malı mülkü çevireden kullanır. Bu eli ayağı gibidir. Bunların en önemlisi de kaygıyı yatıştırma becerisidir, ank-siyeteyi yatıştırma becerisidir, tehlikeye karşı kendisini koruma be-cerisidir, varlığın onanması, kendinin sevilesi bir şey olduğuna dair hissiyatın derinleşmesidir. Bunu kendi başına önce yapamaz, bir çiçe-


ğin nasıl ki bir şeye ihtiyacı varsa bunun da bir anneye, bir ebeveyne bir çevreye ihtiyacı vardır. Ama onun ihtiyaçlarını doğrudan anlayan ve gören bir çevreye ihtiyacı vardır. İşte ben bu ihtiyacını karşıladığı zaman bir süreliğine bu ihtiyaç ile yetinir. Fakat ben ne kadar iyi olur-sam olayım, ne kadar güzel olursam olayım, kocamla bir gün kavga edeceğim, kaynanamla kavga edeceğim, veyahutta safra kesesi taşım aktifleşecek veyahutta depresyona gireceğim veyahutta annem ölecek cenazeye gideceğim. Bu çocuk bu ihtiyacını karşılayacak durumdan mahrum kalacak. İşte bu durumda daha önce benim ile deneyimlemiş olduğu sanki kendisininmiş gibi kullandığı benim kaygıyı yatıştırma kapasitemi artık kendisi de kullanabilecek hale geldiğini hissedecek, bir müddet sonra da bunu kullanabilecektir.

Bunun en basit örneğini yamuk yamuk babasının yanında duran on üç yaşındaki velet oğlanın babanın nasıl araba kullandığını çaktırma-dan öğrendikten sonra onlarca kez yüzlerce kez arabanın anahtarı evde saklanıp da ona verilmediğinde babası hangi durumda vites atıyor, na-sıl atıyor, nasıl gaza basıyor, nasıl yapıyor derken ufak ufak babası olmadığı dönemlerde direksiyona oturup freni-gazı oynayıp vitesi de-ğiştirdikten sonra günün birinde anahtarı çalıp hafifçe arabayı çalıştırıp köşedeki duvara vurunca bu yeti’nin yavaş yavaş ona geçtiğini anlarız. Ama öncelikle onun araba kullanmasına izlemesine fırsat verecek, hat-ta onu destekleyecek bir şoför olan babaya ihtiyaç var. İşte böyle bir baba çocuğunun yanında bir tarafta çocuğa hangi durumlarda araba kullanacağını, vitesi nasıl değiştireceğini anlatıyor günü geldiğinde de “hadi geç bakalım direksiyonuna, şu tarlaya çıkalım tarlada beraber bir araba kullanalım” diyerek arabayı kullanması konusunda cesaretlendi-riyorsa bir müddet sonra gerçekten ihtiyacı oldukları bir gün o arabayı kullanmak üzere bir özgüven ile arabayı alıp kalp krizi geçiren babası-nı hastaneye yetiştirebiliyorsa, on altı yaşındayken bu babaya ait olan bir kullanma yetisinin oğluna geçmesidir. Bunların fiziksel yetileridir ama bizim kastettiğimiz şey burada duygusal yetileridir.


Anksiyeteyi yatıştırma, patolojik olarak parçalanmanın önüne geç-me, öfkeyi kontrol etme, sevinç ve çoşku uygun ortamda uygun şe-kilde regüle edebilme sistemlerinden bahsediyoruz. Demek ki çevre, bu şekilde yaklaşım ile ortaya çıktığında biz bu çocuğun büyümesine vesile oluyoruz. O zaman arkaik kendilik yavaş yavaş olgun kendili-ğe doğru gidiyor. İşte bu Arkaik kendilik ile olgun kendilik arasında yapılan sistemin hikayesine biz Kohut’un ‘Kendilik psikolojisi’ diyo-ruz. Bunun birçok çeşidini göreceğiz, şurada bahsetmiş olduğumuz hikayelerin hepsi (Tahir ÖZAKKAŞ tahtada çizdiği şekillerden bah-sediyor) ebeveyn gerçekten bu ihtiyaçları bulup, ihtiyacının olup ol-madığını tespit etmek için gerekli olan malzemelerdir. Bunun gereğini yerine getiren insanlara normal insanlar diyoruz, normal ebeveynler diyoruz. Bizim buradaki eğitimimiz normal insanları ve normal ebe-veynleri anlamak üzerine değil, patolojik ve sıkıntılı ebeveynlerin pa-tolojik ve sıkıntılı çocuklarını anlamak üzere bir araya geldik. O halde buradaki çeşitlilik neler olabilir? Ben bu çocuğa nasıl yaklaşabilirim, bunun çeşitli versiyonlarını bulalım, buna bilim deniyor. Bakalım Ko-hut bulmuş mu bizim bulduğumuzu. Evet, buna nasıl yaklaşabilirim? Ablacığım bir daha gel şuradan. Şimdi ben annesiyim. Gel. (Kursiyer F.K Tahir ÖZAKKAŞ’ın yanına bir kere daha geliyor.)

Kursiyer E.A: Görmezden gelebiliriz.

Tahir ÖZAKKAŞ: Bravo. Birincisi nedir? Görmezden gelme. (Kursiyer F.K yerine oturduktan sonra sağa sola, yukarı aşağı bakıyor, hiç ilgilenmiyor, görmezden gelme taklidi yapıyor.) Bu çocuk var mı?

Kursiyerler: Yok.

Tahir ÖZAKKAŞ: Hiç yok benim gözümde. Birincisi görülme-yen çocuk. Bu çocuk ölür.

Kursiyer E.A: Allah rahmet eylesin.


Tahir ÖZAKKAŞ:Allah rahmet eylesin. Bir daha gel .

Kursiyer L.A: Abartılı bir şekilde görür. (Kursiyer F.K Tahir ÖZAKKAŞ’ın yanına bir kere daha geliyor.)

Tahir ÖZAKKAŞ: Hoş geldin.

Kursiyer F.K: Hoşbulduk.

Tahir ÖZAKKAŞ: Mikrofon ister misin?

Kursiyer F.K: Olur.

Tahir ÖZAKKAŞ: Su ister misin

Kursiyer S.Y: İşgal.

Tahir ÖZAKKAŞ: Su doldurup Kursiyer F.K’ye veriyor. Al al al, ver mikrofonu.

Kursiyer H.AK: Kafanızdaki çocuk.

Tahir ÖZAKKAŞ: Evet. Ne yaptık? Çocuğun gerçek kendliğini görme şeyim var mı?

Kursiyerler: Yok.

Kursiyer E.A: Hocam yalnız uyum sağladı baya bir istemiyorum dedi ama suyu aldı içti. Gülüşmeler.

Tahir ÖZAKKAŞ: Çocuğun başka hali yok zaten. Şimdi burada da bu çocuk da ölür ama bu çocuk şöyle yaşar. Ona mesaj veren birisi var. Yani fiziksel varlığını görüyorum. Biraz öncekinde görüyor muy-du? O kadar tehlikeli ki. Ama burada ben buna su iç diyorum. Mikro-fon al diyorum. Ne yapıyor, alıyor. Bu çocuk ömür boyu kendisine bir şey talep eden kişilere uyum gösterme örüntüsünü geliştirecek. “Bi-rileri bana bir şey yapsa da benim var olsam”, gidip gidip birilerine takılacak. Bir daha gel abla (Kursiyer F.K Tahir ÖZAKKAŞ’ın yanına bir kere daha geliyor.)

kendilik psikolojisi Öedipus’dan...

Documents