Kerstmis en Nieuwjaar zijn net voorbij. Hoe heb jij dat gevierd? Op kerstavond bij mijn familie thuis in de traditionele ‘Vanhaecke-stijl’: de mémé die altijd panikeert over het eten en de pépé die al in slaapt valt na een kwartier (lacht). Kerstdag zelf heb ik voor het eerst gevierd bij de familie van mijn vriendin. Op oudejaarsavond zijn we aan de gekte van het uitgaan ontsnapt en gezellig gaan eten bij vrienden thuis. Allemaal heel leuk. En veel lekkers gegeten. Het zal serieus fitnessen worden de komende maanden.

Hou je eigenlijk van de kerstperiode? Ik kan mij nog herinneren dat ik als kind de kerstdagen fantastisch vond. Maar zoals bij zoveel andere dingen verdwijnt die magie helaas met het volwassen worden.

Heb je goede voornemens gemaakt voor 2012? Bezig blijven zoals ik bezig ben. Wat ik doe, lukt. Op alle vlakken. En daar ga ik niet van afwijken. Oh ja, en mijn rijbewijs halen (heel overtuigd)! Dat is een broodnodig voornemen. Het is enorm beschamend om als 24-jarige nog geen rijbewijs te hebben.

Laten we even terugkeren in de tijd. Je studeerde communicatiewetenschappen in Gent. Wat wou je graag doen met dat diploma? Ik heb altijd de intentie gehad om te werken in de wereld van televisie en radio. Daarom wou ik het liefst van al naar de toneelschool gaan, naar Studio Herman Teirlinck. Maar ik had weinig zelfvertrouwen en angst voor het ingangsexamen. Ik was bang om afgeknald te worden (lacht). Door mijn studie communicatiewetenschappen stelde ik dat wat uit. Ironisch genoeg ben ik niet door mijn diploma in de media beland, maar wel door gaandeweg allerlei dingen te doen zoals Urgent.fm, de Gentse studentenradio. Ik maakte er als redacteur het lied van de week. Een ironisch nummer over iets actueels, bijvoorbeeld de moeizame regeringsvorming. David Van Ooteghem, toen nog presentator op Radio Donna, zag mij bezig en vroeg om een test te doen bij de VRT. Vanaf dan was ik elke vrijdag te horen tijdens ‘David in de Ochtend’ met het ‘Speedlied’. Tot Donna gestopt is.

In 2008 won je de Radio 2-wedstrijd ‘Schrijf er maar één’ met je lied ‘Luisje’. Heb je lang getwijfeld om mee te doen? Dat is eigenlijk heel toevallig gegaan. Ik stond in de krant naar aanleiding van mijn eerste ‘Speedlied’ voor Donna. Op dezelfde bladzijde onderaan stond de oproep voor ‘Schrijf er maar één’. Ik had toen net ‘Luisje’ geschreven, stuurde het in en won de wedstrijd. Eigenlijk wou ik vooral de mening van Eva De Roovere horen, die de meter was voor Oost-Vlaanderen. Zoiets winnen is een zegen voor een muzikant omdat je meteen veel airplay krijgt op de radiostations. Ik heb in die periode veel ervaring opgedaan. Op Song City, een songschrijversweek met verschillende artiesten uit het buitenland. Ik kreeg er onder meer muzikale tips van Ellen Foley (zangeres van ‘Paradise By The Dashboard Light’). Als jonge gast is dat kicken. Op het podium heb ik dan mijn producer Ward Snauwaert ontmoet, de gitarist van Born Crain. En zo leer je via elke stap die je neemt nieuwe mensen kennen voor de volgende stap.

Arne Vanhaecke

ik wil nooit meer playbacken

‘Vlinders en een maagzweer’, zo heet de eerste cd van Arne Vanhaecke (24). Naast presentator op vtmKzoom is Arne ook een eerlijke singer-songwriter die met zijn gitaar en stem de mensen weet te raken. Een gesprek met een jonge kerel die overloopt van enthousiasme en ambitie.

Living in Style | februari 2012 5Living in Style | februari 20124

Interview | Arne Vanhaecke Interview | Arne Vanhaecke

Is er een optreden dat je om één of andere reden is bijgebleven? Er zijn veel optredens geweest in die periode. Maar ik herinner mij vooral ‘Zomerhit 2008’, de Radio 2-show in Westende. Op het podium staan voor 15.000 mensen én de eerste keer moeten playbacken. Ik vond dat vreselijk om te doen; je staat daar met een gitaar die niet ingeplugd is. Echt waar, ik playback nooit meer (overtuigd). Als je op het podium staat, moet er liefde en chemie zijn met je publiek. En dat heb je alleen wanneer je live optreedt.

Van waar je muzikaal talent? (denkt na) Hmmm, moeilijk te zeggen. Van mijn grootvader misschien; hij speelde gitaar en heeft nog mee gedaan aan ‘Ontdek de Ster’ in 1961. Ikzelf heb nooit muziekschool gedaan of zangles gevolgd. Het is pas als ik die gitaar vast nam op mijn zestiende dat ik liedjes begon te schrijven. Ik heb alles zelf geleerd via het internet. Filmpjes op YouTube bekijken en zo je akkoorden oefenen. Met drie akkoorden kan je al veel spelen. En wat de teksten betreft: als je rijmt, klinkt het meetbaar. Je onderwerp kan fundamenteel zwaar zijn, maar doordat je het in simpele karamellenverzen giet, horen mensen het graag.

Begin 2009 nam je deel aan ‘Zo is er maar één’. Dat werd je eerste televisie-ervaring. En dat was kicken (enthousiast). Voor het eerst op de nationale televisie. We werden behandeld als sterren terwijl we allemaal nog onbekend waren. In de aflevering waarin ik ‘Lieve kleine Piranha’ van Gorki bracht, kreeg ik een wildcard van Clouseau. Allemaal kleine en grote bevestigingen. Die zorgen ervoor dat je blijft doorgaan.

Dit jaar kwam je eerste cd ‘Vlinders en een maagzweer’ uit. Trots? Ja, heel trots. Het zal wel zijn! Er is veel werk en tijd in gestoken. Door mezelf maar nog meer door mijn producer. Ik neem de hele dag op en ga ’s avonds naar huis. Maar Ward blijft tot ’s nachts aan die knoppen draaien. ’t Is echt een lieve, toffe gast. We hebben low budget een mooie plaat kunnen afleveren. Ook de reacties van anderen waren heel positief. We hebben alle media gehaald, gaande van De Standaard tot de Joepie (lacht). Het was de intentie van de plaat om mij te plaatsen als zijnde zanger. Ik presenteerde al op vtmKzoom toen de plaat uitkwam, en dan loop je het gevaar om bestempeld te worden als ‘Televisiegezicht maakt een plaat’. Voor mij is het omgekeerd: ‘Zanger maakt televisie’. Ik heb alles zelf geschreven, het is ongelooflijk autobiografisch.

Van waar haal je je inspiratie? (enthousiast) Meisjes! Met veel fantasie erbij. Als je louter de werkelijkheid beschrijft, heb je een saai nummer. Ik kies voor de magische, naïeve toets erbij. De thematiek op zich is heel banaal. Neem nu een onenightstand: je kan erover babbelen als ‘Ik heb ze binnen gedaan!’ maar het is veel leuker om van zo’n moment iets magisch te maken. Dat is de taak van een songwriter; mensen met een andere bril naar dingen laten kijken. De nummers op mijn plaat gaan over ‘proberen’ en ‘falen’. Heel relativerend maar wel hartverwarmend. Als ik schrijf, doe ik dat zelden aan mijn bureau. Wel op alle andere plaatsen: in de badkamer, de gang of de winkel. Als songwriter voel ik me een ‘vlindervanger’. Melodieën en teksten komen spontaan in me op en dan moet ik ze met een netje vangen.

Wie zijn je muzikale voorbeelden? Ik hou vooral van singer-songwriters, mensen die een eigen verhaal vertellen. Bob Dylan is een heel straffe kerel. Qua muziek is hij sowieso een genie. Maar het is vooral zijn no bullshit attitude die hem geloofwaardig maakt. Als heel de wereld hem wil plaatsen als zijnde revolutionair, dan denkt hij gewoon: ‘Ik ben een liedjesschrijver’. In België was Luc De Vos tijdens mijn puberteit een groot voorbeeld. Hij gebruikt toffe, beeldende teksten. Redelijk abstract, maar ik hou wel van zijn Tongue-In-Cheek humor. Hij zou eens moeten weten hoeveel ik hem gedraaid heb (lacht). Als artiest blijf je oorspronkelijk dicht bij je muzikale held. Maar naarmate je groeit, ontdek je jezelf en wat je anders doet. Ik denk niet dat mijn muziek lijkt op die van Gorki. Heel anders van tekst; concreet en anekdotisch. Eigenlijk omschrijf ik mijn muziek als ‘poëtisch in onnozelheid’. Deels diep, maar toch ook luchtig. Diep omdat er voor mij waarheid in zit, verpakt in iets luchtigs.

Je hebt gekozen voor een bijzondere cd-hoes. Waarom? Ik heb lang nagedacht over hoe ik de plaat zou maken en ik wist op voorhand dat mijn cd geen 10.000 keer verkocht zou worden met de muziek die erop staat. Maar mocht ik het niet op die manier gedaan hebben, dan kon ik evengoed mijn broek afsteken. Vandaar mijn cd-hoes: een naakte Arne met een gitaar. Het is tegelijkertijd een boodschap: luister naar mijn liedjes; ze gaan allemaal over ‘zie mij graag’. Met een grote knipoog.

Wil je blijven zingen in het Nederlands? Vroeger schreef ik in het Engels, maar met die nummers heb ik nooit iets gedaan. Dan is mijn Nederlandse plaat er gekomen. Ik wil blijven liedjes schrijven in beide talen. Het is altijd leuk om goesting te krijgen in het andere als ik bezig ben met het ene (lacht).

Wat zijn je muzikale ambities voor de toekomst? Groter worden! Je hebt je eerste album uit, mensen kennen je als muzikant. Dat moet nu bevestigd worden met een tweede plaat. Ook veel meer live ervaring opdoen en vooral nooit nog playbacken.

Je bent niet alleen singer-songwriter. Samen met Joyce Beullens ben je ook het gezicht van vtmKzoom. Hoe is vtm bij jou terecht gekomen? Iemand bij Radio 2 heeft me aangeraden bij Michael, mijn huidige baas. En toen heb ik een screentest gedaan. Drie tekstjes voorbereiden, eentje on the spot uitschrijven en een nieuwe kinderfilm aankondigen in een zogezegde cinemazaal. Het klinkt misschien raar, maar voor mij is dat niet moeilijk. Ik hou van entertainen en improviseren. Alleen moest ik als West-Vlaming letten op mijn uitspraak. Proberen spontaan en enthousiast te lijken zonder fouten te maken. En dat is blijkbaar gelukt (lacht). Ik werk graag voor televisie. Programma’s aankondigen is leuk, maar reportages draaien is nog veel leuker. De ene dag interview je een struisvogelboer, de volgende dag K3. En dat maakt het boeiend.

Je presenteert voor kinderen. Wil je zelf graag kinderen? (zonder aarzelen) Ja! En dat is sinds het laatste jaar. Ik word er meer mee geconfronteerd door vrienden die tegen de dertig zijn en kinderen krijgen. Ja, ik wil zeker pa worden!

Wat doe je nu professioneel het liefst? Sowieso iets waar ik mezelf in kan zijn. Natuurlijk wel de gefilterde Arne voor kinderen, de dromerige Arne in mijn muziek. Het zijn allemaal facetten van mezelf die elkaar aanvullen. Maar waar ik het meeste in kwijt kan, is toch wel liedjes schrijven. Ik kan mij inbeelden dat ik op een dag niet meer presenteer, maar ik kan mij niet inbeelden dat ik op een dag geen gitaar meer kan vastnemen.

Als je nu een liedje zou moeten schrijven over de perfecte vrouw, hoe zou dat klinken? Ik denk dat de perfecte vrouw vooral niet te perfect mag zijn. En ik vrees dat een liedje daarover heel saai is. Wat ik persoonlijk belangrijk vind in een vrouw is dat ze mij inspireert, rijker maakt en voldoende vrijheid laat. En ze moet natuurlijk lekker kunnen koken en goede massages geven (lacht).

ik wil nooit meer playbacken

ik wil nooit meer playbacken

Living in Style | februari 2012 7Living in Style | februari 20126

Interview | Arne Vanhaecke Interview | Arne Vanhaecke