iii humbler than a blade of grass

Sri Sikshastakam

Ika- 3 Talata: Ang Maging Mapagkumbaba 1

Higit na

Masmapagkumbaba

Kaysa Isang Damo

Sanskrit

Roman Transliteration

tùòåd api sunīcena

taror iva sahi£òunå

amåninå månadena

kīrtanīyaè sadå hariè

Pagsasaling-Wika

‚Maaari mo lamang masambit at mabigkas nang tuluy-tuloy ang Banal na

Pangalan ni Kṛṣṇa kapag ika’y higit na masmapagkumbaba na sa damo at

masmatiisin pa kaysa isang puno.

MGA PAGLILINAW

Dapat ilagay natin ang ating mga sarili sa loob ng ganitong damdamin:

tama lamang na isipin natin, na sa lahat, tayo ang pinakamasama. Noo’y

sinuri ni Śrīla Bhakti Vinod Ṭhākur kung bakit: ayon sa kanya, masmabuti

pa ang damo may pakinabang samantalang ang tao’y wala. Ni hindi mo

alam kung ano talaga ang pakinabang. Lalu na kung ang taong ito’y hindi

Sri Sikshastakam


man lang nakapag-aral, at higit sa lahat, kung siya’y isang baliw pa. Kung

kaya’t ang sabi ni Śrīla Bhakti Vinod Ṭhākur, ‚Oo nga’t may konyensya

ako, may angking talino, subalit ano ang saysay nito kung ang lahat

namang ito’y nasa maling-kalagayan. Masmabuti pa ang isang damo

kapag naaapakan, hindi umiilag at nananatiling nakapirmis lang.

Bagyuhin man at umihip ang malakas na hangin, makikita mong nandoon

parin, samantalang ako, may umamba lang ng suntok agad nang nakailag.

Kung ganoon, alin sa amin ng damo ang masmababa ang kalagayan?

Hindi ba’t ako? Dahil sa bawa’t-kilos at galaw palagi na lang akong

nangangamba at nag-aalala na baka may masamang mangyari sa akin, o

kaya kaunting kibot lang ay nakaangal na kaagad at gusto nang makipag-

away.‛

Kaya kung gusto nating mapalapit sa walang-hangganang kabutihan ng

kalubusan, dapat ganito ang ating isipan, ‚Sadya talagang wala akong

kwentang-tao. Walang-halaga at pakinabang. At kung meron man, ito ay

ang pagiging negatibo ko. Dahil marami ako nito. Dahil sa tuwi-tuwina,

palagi ko na lang kinakalaban at tinututulan ang lahat ng pagpapala nang

Panginoon. Dahil tuwing pinagpapala ako ni Kṛṣṇa, ito’y palagi kong

sinasalungat at tinatanggihan. Ganito na ata talaga ang pagkatao ko, na

ang gusto’y magpakamatay na, upang tuluyan nang mamatay ang aking

espirituwal na buhay. Ganoon na lang palagi, tuwing pagpapalain ako ni

Kṛṣṇa, palagi ko na lang itong kinokontra: na para bagang nakalaan na ata

ang aking lakas dito, at gusto na ata talagang magpakamatay. Ganito ang

takbo ng aking buhay, kaya masmabuti pa ang damo, ni hindi marunong

umangal, at kahit sino’y hinahayaan niyang alipustahin siya. Samantalang

ako, palaging naka-kontra, kontra ng kontra, ganito na ba talaga ako

kasama.‛ Dapat alam natin ito, dapat mulat na tayo sa ganitong kalagayan,

ang napasukan nating buhay ay masyadong masalimuot at palagi na lang

may mabigat na pasanin sa buhay. Kaya kapag ang sitwasyong ito’y

namulat na sa atin, sa pagkakataong ito, maaari na nating tanggapin ang

kabutihan at kabaitan ng Kalubusan, nang Di-Mapag-aalinlanganang

Katotohanan na nasa anyo ng Kanyang Banal na Pangalan.

Sri Sikshastakam


Ang tinatahak nating landas ay hindi patag; ibig sabihin, marami

tayong haharaping suliranin, marami ang manggugulo sa atin. Hindi ba’t

may mga pagkakataon na kapag nagkakantahan tayo ng Hare Kṛṣṇa sa

kalye marami ang nang-aasar, ‚Hoy, mga unggoy! Mestiso nga, unggoy

naman!‛ Sa madaling-salita sadyang marami talaga ang manggugulo at

pipigil sa atin, upang ilayo tayo sa tinatahak nating landas, subalit huwag

nating kalilimutan, dapat manatili parin tayong mapagkumbaba tulad ng

isang halaman. Bakit kailangang maging parang halaman tayo? Ito’y dahil

sa ganitong kadahilanan: hindi ba’t kapag nagdidilig tayo ng halaman,

hindi ito umaangal? At hindi mo madidinig na sumisigaw nang, ‚Tubiiig!

Tubiig! Gusto ko pa nang tubig!‛ Hindi ba’t kapag pinipitas natin ang

kanyang dahon o kaya pinuputol ang kanyang mga sanga, upang gawing

panggatong, hindi ba’t wala kang maririnig parin sa kanya; ni walang

anumang angal. Dapat ganun din tayo, tulad ng isang halaman, dahil ito

ang paraan upang maging malinis tayo, at di-magtatagal, sa darating na

panahon, kung meron pa man tayong natitirang kasalanan magiging

banayag na lamang ang ating kaparusahan, hanggang sa tuluyan na tayo

maging malaya mula sa materyal na kalagayan.

Sa pamamagitan ng kamalayan kay Kṛṣṇa, nalaman natin ang

pinakamataas na hantungan nang buhay, ang pinakamataas na mithiin ng

ating buhay—kung ganoon, ito ba’y kaya nating tapatan? Mahirap ata. Ni

hindi nga natin kayang arukin ang nagawa Niyang kabutihan ‘yun pa

kayang ito’y ating tatapatan o suklian? Kaya dapat, kahit na anupa ang

dumating sa ating buhay at gustong maningil sa atin, dapat ito’y maluwag

sa kaloobang tinatanggap natin, na naka-ngiti, habang tangan-tangan natin

sa loob ng ating damdamin ang ating mithiin, ang pinakamataas na

layunin ng buhay. Kaya kung tunay ngang naniniwala kayo, na may

naghihintay sa ating magandang kinabukasan, kung ganoon, dapat bukal

sa kaloobang tanggapin natin kung anoman ang kinakaharap natin sa

buhay dahil ito’y kabayaran ng mga nagawa natin.

Sri Sikshastakam


Kṛṣṇa! Napaka-pilyo Mo, Lagot Ka sa Akin!

Isang araw, noo’y nagbabahay-bahay si Śrīla Gaura Kiśora Dåsa Båbåjī

Mahåråj, ang Maestrong Pang-espirituwal ni Śrīla Bhakti Siddhånta

Saraswatī Thåkur, sa bayan ng Nabadwīp at namamalimos ng kaunting

kanin o kaya bigas. May ugali ang mga tagarito, na minsan, kapag

nakakasalubong nila ang mga deboto, ito’y kanilang inaalipusta, at

pagkaminsan ay sinasaktan pa. Kaya minsan noong pauwi na sa kanyang

tinutuluyan si Śrīla Gaura Kiśora Dåsa Båbåjī Mahåråj, pati siya na isang

dakila at maringal na kaluluwa ay kanilang pinatulan pa. Ilang kabataang

lalaki ang mahilig mambato at pagkaminsan nama’y putik ang isinasaboy,

subalit ganito ang kaniyang itinutugon, ‚Napaka-salbahe Mo Kṛṣṇa!

Isusumbong Kita sa nanay Mo, kay Nanay Yasodå, lagot Ka.‛ Ganito ang

nakikita ni Śrīla Gaura Kiśora Dåsa Båbåjī Mahåråj, na si Kṛṣṇa ang

maypakana nang lahat ng ito. Kaya dapat ganun din tayo, ito ang dapat

nating matutunan, ang makita si Kṛṣṇa sa lahat ng pangyayari, saanmang

lugar at sitwasyon, kahit na tayo’y nasasaktan na. Sa totoo lang, ayon sa

ating paniniwala, lahat ng bagay ay hindi maaaring kumilos o gumalaw

nang walang basbas o kapahintulutan ni Kṛṣṇa. Subalit pagdating sa mga

deboto ng Panginoon, iba ang kanilang nakikita, ‚Kṛṣṇa, lagot Ka, bakit mo

sinusulsulan na guluhin kami nang mga batang ito. Nakakainis Ka na sa

ginagawa Mo, lagot Ka! Isusumbong na Kita sa nanay Mo, kay Nanay

Yaśodå. Tiyak na mapapalo Ka.‛

Pagdating sa mga matataas na deboto, ang mga kaisipan nila’y

nakapirmis na, alam nila na si Kṛṣṇa ang may gawa nang lahat ng ito, at

walang-alinlangang ganito ang kanilang nakikita. Ang ganitong pag-uugali

ang magiging tala din natin, dahil ito ang magiging gabay natin upang

maging matatag tayo sa mga bagay na kumukontra at kumakalaban sa

atin. Dapat ang ganitong klaseng pag-aaliw ang ginagawa natin, hindi ba’t

ang sabi sa atin ay dapat maging mahinahon at mapagtimpi tayo tulad ng

isang puno? Kung ganoon, huwag na natin itong kontrahin at tutulan pa;

Sri Sikshastakam


gaano man katindi ang dumating sa atin. Dapat tulad ng isang puno,

mapagtiis din tayo.

At dapat kahit sino’y iginagalang natin. Dahil sa lahat, ang kahambugan

at kayabangan ang pinakamatindi at tagong kaaway nang mga deboto ni

Kṛṣṇa. At ang kayabangang ito sa bandang-huli ang maghahatid sa atin sa

paniniwala nang mga måyåvådīs, ng mga monist. Hindi ba’t ang palagi

nilang sinasambit-sambit ay, ‘so ‘ham—na ang ibig sabihin ay, ‚Ako’y ito,

mataas at nag-iisa lang sa mundo!‛ at hindi ‘dåso ‘ham, ‚Ako’y mababa at

maliit lamang,‛ kundi, ‚Ako’y ito, mataas na elemento; at walang-

alinlangang nag-iisa lang talaga sa mundo.‛ Sa kanilang panalangin, iba

ang turing nila sa kanilang mga sarili, na sila’y mataas at kahanga-hanga at

hindi maliit at hindi din dumadanas ng kahirapan. At ang pagiging maliit

at mababa ay tahasang binabalewala nang mga måyåvådīs, ng mga taong

impersonalista, na ang paniniwala’y walang anyo at katauhan ang Diyos.

At ang ganitong klaseng kahambugan [ego] at pagmamayabang ang siyang

matinding kaaway natin. Kaya ayon sa talatang ito, dapat ang mga

ganitong klaseng kahambugan ang pinagtutuunan natin ng pansin.

Ang Lugar na Pinamumugaran nang mga Alipin ni Kṛṣṇa

Ang sabi ni Śrī Chaitanya Mahåprabhu, ‚Dapat kahit sino’y iginagalang

ninyo, lahat silang nasa loob ng mundong ito; at dagdag pa dito, kahit ano

pa ang naging kalagayan nila sa buhay, dapat sila’y nirerespeto at

iginagalang pa rin. Subalit pagdating sa atin, kailanma’y huwag na

ninyong asahan at hangarin na kayo’y dapat nilang irespeto at igalang.‛ Ito

ang palagi nating tatandaan, dahil ang kalaban nati’y mismong ating

kahambugan at kayabangan at ito’y nagkukubli lamang, sila ang matindi

nating kalaban. Kaya kung sakaling sila’y inyo nang nalupig o kaya ay

naiwasan, ibig sabihin maaari na tayong pumasok sa lugar ni Kṛṣṇa, maaari

na tayong magpaka-alipin at makihalubilo sa mga taong nagbuwis din ng

kanilang buhay. Kaya sa kabuuan, ang ibig sabihin ng talatang ito ay,

‚Huwag na huwag tayong maghahangad nang kahit anumang posisyon o

kalagayan sa buhay o kaya ang maging hambug at mayabang, saanman

Sri Sikshastakam


tayo malagay. At hindi lamang iyon, sinoman sila, kahit na sa palagay

mo’y hindi sila karapat-dapat, sila’y dapat parin ninyong nirerespeto at

ginagalang.‛

Isang Napakatinding Insulto

Noong mga unang buwan ng 1930, nagpunta ang aming maestrong

pang-espirituwal, si Śrīla Bhakti Siddhånta Saraswatī Thåkur sa Vùndåvan

at ito’y nakasakay sa isang kotse. Alam ninyo, noong mga panahong iyon,

walang sinuman sa mga santo ng panahong iyon ang gumagamit nang

mga makabagong kagamitan, tulad ng kotse. Isang araw, isang pari mula

sa isang templo ang nang-insulto sa amin, aniya, masmataas pa daw sila

kay Śrīla Raghunåtha Dåsa Goswåmī. Si Śrīla Raghunåtha Dåsa Goswåmī

ay isa sa mga kinikilalang Guru ng ating sampradaya, at sa lahat, ang

konsepto nang mga turo niya ang pinakamataas. Subalit ayon sa nasabing

pari, buong yabang niyang ipinamagmalaki na, ‚Hindi lamang kami taga-

Vùndåvan, kundi tagarito na talaga ang lahi namin sa banal na lugar na ito,

at hindi lamang iyon, ang angkan nami’y nagmula pa sa mataas na angkan

ng mga paring bråhmaías. Ibig sabihin, kami ang magbibigay nang

bendisyon kay Dåsa Goswåmi. Hindi ba’t mababang klase lamang ang

pinagmulang lahi ni Śrīla Raghunåtha Dåsa Goswåmī? Hindi ba’t ang

naging panalangin niya’y mabasbasan namin?‛

Totoo ‘yun, walang-dudang ganito talaga ang naging panalangin ni

Dåsa Goswåmī, subalit ito’y bilang isang pagpapakumbaba lamang, aniya,

gurau go£éhe go£éhålayi£u sujane bhūsuragaòe

svamantre śrī nåmni vraja-nava-yuva-dvandva śaraòe

sadå dambhaì hitvå kuru ratim apūrvåm atitaråm

aye svåntarbhråtaś caéubhir abhiyåce dhùta-padah

‚O aking isipan, hindi ba’t ika’y aking kapatid! Kung ganoon, inilalatag ko

sa iyong paanan ang aking sarili at nakikiusap, na sana: ‘Tukuyan mo nang

iwan at talikuran ang lahat ng iyong kahambugan at kayabangan, at sana,

Sri Sikshastakam


puro sarap na lang ng pag-ibig ang iyong kinababaliwan habang

sinasariwa mo sa iyong isipan ang banal na gabay, ang banal na lupain ng

Vùndåvan, ang mga batang lalake na tagapastol ng baka, ang mga

dalagitang taga-gatas ng baka, ang mga mapagmahal na deboto ng

Supremong Panginoong Kù£òa, ang mga panginoong nasa lupa, ang mga

dalisay at maringal na bråhmaías, ang Gayåtri mantra, ang mga banal na Pangalan ni çrī Kù£òa at ang binatilyo at dalagitang banal na magsing-irog

ng Vraja, sina çrī çrī Rådhå-Govindasundar.‛

Hindi ba’t kami yung tinutukoy ni Dåsa Goswåmi na taga Vùndåvan,

mga naninirahan sa banal na lupain ng Vùndåvan? Hindi ba’t kami din ang

mga bråhmaías na ito? Kung ganoon, hindi ba’t siya din mismo ang nagsabi

na kailangan niya nang bendisyun namin, at ito ang kanyang

ipinapanalangin?‛ Noo’y nagkataong nasa Rådhå-kuòàa ang Guru Mahåråj

namin at dinig na dinig niya ang sinabi ng paring ito, at noong mismong

oras na iyon nag-ayuno siya at ayaw nang kumain. Ang sabi niya sa ami’y

ganito, ‚bakit ganoon, bakit kailangang marinig ko pa ang mga ganoong

klaseng pangungusap? Hindi ba’t ang taong ito’y may kalaswaan pa sa

katawan, may poot at galit sa isipan, ganid at kasibaan, kung ganoon,

papaano niya nasabing siya ang dapat magpataw ng bendisyun kay Dåsa

Goswåmi? Hindi ba’t sa lahat ng nasa linya natin, si Dåsa Goswåmi ang

pinaka kapita-pitagan? Ang pinaka-dakila at pinakamataas! Kung ganoon,

ano itong kamalasang ito, at narinig ko ang ganitong klaseng pahayag.‛

Subalit sa halip na gumanti at makipagtalaktakan, masginusto pa niyang

mag-ayuno na lang. At huwag nang kumain ng tuluyan.

Ganun din ang ginawa namin, hindi na rin kami kumain, maging ang

lahat ng nasa grupo namin ay hindi na rin kumain. Isang ginoo ang

napadako sa aming lugar at nalaman niya ang buong istorya. Noo’y

ipinagtanung-tanong niya kung sino ang paring ito na lumapastangan sa

amin at nang kanyang makausap ito’y kanyang niyakag na pumunta sa

amin at iniharap sa aming Guru Mahåråj. Humingi ng kapatawaran ang

nasabing pari at ito’y pinatawad din ng aming Guru Mahåråj. At dahil

narin sa pakiusap nang pari, tinapos narin namin ang aming pag-aayuno.

Sri Sikshastakam


Noo’y isang tao ang sumabat, ‚Mahåråj, pasensya na po kayo sa kanya,

ganun talaga kapag ang kausap mo’y mang-mang. Dapat hindi kayo

nagpapa-epekto sa mga ganoong klaseng tao, sana hindi na lang ninyo siya

pinansin.‛ Subalit ganito ang naging tugon sa kanya nang aming Guru

Mahåråj, ‚Sana kung ganun nga, kung ako’y tulad lang ng ibang båbåjī

d’yan. Takpan ko lang ang tenga ko at huwag ko na siyang pansinin, ayos

na. Subalit alam mo, kung ano ang masakit? Isa akong Ächårya, na dapat

magpakita nang ehemplo, ng halimbawa. Anong silbi at pasakay-sakay pa

ako sa isang magarang sasakyan, kung wala naman pala akong

pakinabang, isang inutil at hindi kayang ipagtanggol ang kanyang

gurudeva?‛

At ang bagay na ito’y paulit-ulit niyang sinasabi sa amin, ‚Para saan at

ako’y naka-kotse pa kapag nagpupunta ng Vùòdåvan?, ‚Sabi pa niya,

‚Ayos lang sana kung ako’y isang pangkaraniwang niskiñcana båbåji, na

taga-bundok lang, simple lang ang gagawin ko, di’ ko na lang siya

papansinin, tapos na, subalit ang kaso, ako’y isang Ächårya, may tungkulin

akong dapat gampanan. Kung ganoon, dapat sa harapan nila

ipinagpagtanggol ko ang karangalan, ang dignidad ng mga dakila at

kapita-pitagang deboto. Hindi ba’t tungkulin ko na sila’y pangalagaan at

bantayan, kung ganoon, dapat hinaharap ko din ang ganitong sitwasyon.

Dapat ibinubuhos ko ang lahat ng lakas ko dito at hindi ko

ipinagbabawalang-bahala at basta-basta na lang pinapalampas.‛

Ibig sabihin, dapat ang pagiging mabait at mapagakumbaba ay nasa

tamang kalagayan. Noon, isang templo ang basta na lang sinugod at

pinasok nang mga masasamang-tao, binaril sila nang mga deboto at hindi

na nakapasok sa loob. Subalit mga mga taong nagreklamo sa akin, anila,

‚akala ko ba sila’y mga deboto ng Panginoon, e bakit sila namaril ng tao?

Akala ko ba mga mababait at mga mapagkumbaba silang tao? Hindi ba’t

ang ginawa nila’y taliwas sa ipinag-uutos ni çrī Chaitanya Mahåprabhu, na

dapat higit na maging mapagkumbaba kaysa isang damo at higit na

mapagtimpi kaysa isang puno? Kung ganoon, hindi sila mga deboto!‛

Ganito din ang naging reklamo nang iba sa akin. Subalit sa halip na

Sri Sikshastakam


kastiguhin ko ang mga debotong inirereklamo, sila’y ipinagtanggol ko pa.

Ganito ang naging sagot ko sa mga nagrereklamo, ‚Mali kayo, tama ang

ginawa nang mga debotong ito. Ang sinabi nang Panginoon na maging

mapagkumbaba at mabait ay para sa mga deboto at hindi para sa mga

pusakal, baliw at mga tarantadong tao.‛

Hindi ba’t karamihan sa mga tao ay mangmang at walang kaalaman.

Kung ganoon, hindi lamang sila tanga, kundi mga baliw pa. Bakit?

Papaano ko nasabi ito? Ito’y sapagkat hindi nila alam kung ano ang tama

at kung ano ang mali, kung ano ang mabuti at kung ano ang masama.

Kung ganoon, tanungin kita, may halaga ba ang ipinapahayag ng isang

baliw at tangang tao? Meron ba? Hindi ba’t wala. Kung ganoon, sino sa

kanila ang may karapatan na magsabing mali ang ginawa nang mga

debotong ito? At ang mga debotong ito’y hindi talaga mga deboto? Sila ba

ang dapat magsabi kung sino sa kanila ang talagang mapagkumbaba at

hindi? Dapat ba ang mga taong ito na ang sabi nati’y mga mangmang at

mga baliw ang magsasabi? Kung ganoon, dapat kapag sinasabi nating

pagpapakumbaba, pagiging mabait at magalang, may mga panuntunan

tayong sinusundan. Kung ganoon, dapat ito’y mula sa mga pananaw at

pahayag ng mga matatalino at matataas na tao, at hindi kailanman nang

mga mangmang at mga malolokong tao.

Ang Batayan ng Pagiging Mabait at Mapagkumbaba

Walang-duda na marami talaga ang manloloko na animo ay magalang,

mabait at mapagkumbabang-tao. Alam ninyo, iba ang pagpapakita nang

kabaitan sa talagang pagiging mabait, magalang at mapagkumbaba. Dahil

kadalasan ito ay pawang pakitang-tao lamang. Dapat ito ay nagmumula

talaga sa puso at bukal sa ating kalooban. Dapat kapag sinabing mabait,

mapagkumbaba, at magalang—ito’y ayon sa pahayag nang isang normal

na tao—na may matinong pag-iisip, at hindi nagmumula sa mga taong

mang-mang na animo ang mga isipan at pag-uugali ay mga elepante, mga

tigre at asong-ulol. Bakit, sila ba ang dapat magsabi kung sino talaga ang

mabait, mapagkumbaba, magalang at tunay na may mabuting kalooban?

Sri Sikshastakam


Sila ba ang magsasabi kung sino sa atin ang abusado, walang-hiya at

walang-kwentang tao? Hindi po. Papaano halimbawa kung ang Poon sa

loob ng ating templo ay talagang nababastos na, winawalang-hiya na, ikaw

ba’y magsasawalang-kibo na lamang at mananahimik sa isang-tabi? Ito ba

ay isang pagpapakumbaba at pagpapakita nang kabaitan sa kapwa? Ano

sa palagay mo, ito ba ang dapat gawin nang mga deboto ng Panginoon?

Papaano halimbawa, isang aso ang nakita mong pumasok sa loob ng ating

templo, siya ba’y itataboy mo o hahayaan mo lang itong pumasok sa loob?

‚Naku, ‘di ba ang sabi sa atin, dapat kahit sino’y iginagalang natin, kung

ganoon, hayayaan ko na lang umihi at tumae ang asong ito sa aming

templo.‛ Ganun ba ang dapat nating gawin? Hindi po. Dahil hindi po

ganito ang pagpapakita nang tunay na pagiging mabait at mapagkumbaba.

Kung ganoon, dapat alam din natin kung ano talaga ang tunay na

pananaw hinggil sa pagiging mapagkumbaba, pagiging mabait at pagiging

mabuting-tao. Ito’y upang maiwasan natin ang ganitong klaseng

kabalbalan, ang maling pananaw hinggil sa pagiging mapagkumbaba at

pagiging magalang sa ating kapwa. Palagi ninyong ilalagay sa inyong

isipan na kailanman, walang-sinoman ang maaaring kumanti, gumalaw, at

manakit sa mga deboto ng Panginoon, at maging sa mga Imahen nang

ating Panginoon, lalu na’t kung ito’y nasa loob ng ating templo. Walang

sinoman sa kanila ang hahayaan nating malayang gagawa nito. Kahit ang

mga asong gumagala sa loob ng ating templo. Dahil lamang sa kasabihang

‘sila’y dapat nating igalang’. Ang interes natin ay hindi lamang sa salitang

‘pagpapakumbaba’ at pagiging ‘mabait’, kundi maging sa tunay na

kahulugan nito.

Ang totoo, kapag sinabi nating ‘mapagkumbaba’, pagiging ‘mabait’, ang

ibig sabihin nito’y pagpapaka-alipin sa mga debotong nakakaharap natin,

sa mga Vaiṣṇavas na nakakapiling natin. Dahil ito po talaga ang gawain

natin. At kung ang amo, ang Guru mo ay nakita mong binabasbos, dapat

handa tayong tulungan ito, handa tayong magsakripisyo, handang

isakripisyo maging ang ating buhay, ‚Masmahalaga ang buhay ng Guru ko

kaysa buhay ko, dahil wala naman talaga akong kwentang-tao, kailangang

Sri Sikshastakam


ipagtanggol ko ang dignidad at karangalan ng Guru ko, ang mga deboto,

ang aking Panginoon at Kanyang pamilya.‛

Kaya alamin na muna natin kung sino talaga ang mga kagalang-galang,

ang mga kapita-pitagan, kung sino ang dapat nating pakitaan ng kabaitan,

pagpapakumbaba, at iba pa. Hindi ba’t ang hanap natin talaga ay itong

pinakamataas na katotohan, ang Panginoon nang lahat ng Panginoon?

Kung ganoon, dapat sa Kanya natin iukol ang ating respeto at paggalang.

Kung ang nasa puso at isipan natin ay palaging nasa matataas na bagay,

palaging nasa usapin ng Kalubusan, doon pa lamang ay mauunawaan

mong ika’y mababa, hamak na mababa talaga sa kanilang lahat. Kung

kaya’t halimbawang may nagtatangka sa buhay nang mga tagapangalaga

natin, dapat sila’y handa din nating tulungan, kahit na masawi pa ang

ating buhay. Ganito ang ibig sabihin ng totoong pagpapakumbaba,

pagiging matulungin, pagiging mabait at magalang, at hindi ‘yung pisikal

na pagpapakita nang ganitong pag-uugali, dahil ito’y pagkukunwari

lamang. Kung ganoon, ibig sabihin, ang pagiging mapagkumbaba, ang

pagiging matulungin, ang pagiging mabuti at mabait ay isang uri ng

kamulatan. Kamulatang tunay talagang nauunawaan. Dapat ibigay natin

sa Panginoon at sa mga debotong Vaishnava ang dangal at karangyaan at

hindi sa kung kani-kaninong tao lamang.

Kapag ang antas ng ating kamulatan sa usapin ng debosyon ay

tumataas, ang pagpapakumbabang ito’y tumataas din lalu na kapag

kapiling pa natin ang mga paramahamsa babaji, ang mga matataas na

klaseng deboto, mga debotong animo ay mga sisne, mga pato, na kayang

simipsip ng nectar mula sa nilalanguyang pusali, at dahil napakataas ang

kanilang kamulatan sa usapin ng debosyon, makikita mong lahat ng

materyal na kuneskyon ay kanila nang binitiwan.

Samantalang ang mga debotong nasa ikalawang antas, ang mga

debotong nangangaral nang salita ng Diyos, iba ang kanilang

pamamaraan. Tulad ng sinabi nang aming Guru Maharaj, ‚Ayos lang sana

kung ako’y tulad lang ng isang båbåjī, na walang pakialam kung anoman

Sri Sikshastakam


ang nangyayari sa mundo, simple lamang ang aking gagawin, tatalikuran

ko lang siya at ‘di ko na lang papansinin. Subalit papaano kung ika’y

nangangaral nang mga salita ng Diyos, maaatim mo bang talikuran na lang

ito? Hindi po, dahil maytungkulin po tayo na dapat nating gampanan at

ito ay ang maihatid sa lupain ng Panginoon ang mga tumugon sa ating

pangangaral. Kaya dapat, ilagay natin sa tamang lugar kung ano ang

nararapat. Kadalasan, kapag may umaway sa atin ito’y hindi natin

pinapansin, hinahayaan natin. Subalit dapat, kapag nangangaral tayo nang

salita ng Diyos, ito’y sinasagot natin. At hindi natin dapat pinapalampas at

binabalewala lamang.

Ang sabi ni Jīva Goswåmī, ayon sa mga banal na aklat, ang pagtugon sa

ganitong sitwasyon ay depende din sa ating kakayahan at kamulatan.

Halimbawa, bukod sa pagiging deboto ika’y isang hari pa, at nakarating sa

iyong kaalaman ang ginawang kalapastanganan at kawalang-hiyaan sa

isang totoong Vaiṣṇava o sa isang banal na tao, ano ang gagawin mo? Ang

sabi ni Jīva Goswåmī dapat ang mga lapastangan na ito’y ipinapakulong o

kaya ipinapatapon sa malayong lugar, o kaya pinapuputol ang dila nang

magtanda, Vaiṣṇava nindaka jihva hata. Subalit hindi lahat ng tao ay

maaaring gumawa nito; dahil kung lahat tayo ay gagawa nito, malamang

lahat ng dako’y puro gulo. Ibig sabihin, hindi natin linya ang magparusa o

kaya ang manakit ng kapwa.

Si Hanuman ay isang Vaiṣṇava ganunpaman, trabaho niya ang kumitil

nang buhay ng iba. Si Arjuna at ibang deboto ay ganun din. Kahit sina

Kṛṣṇa at Råmachandra ay ganun din, marami din Silang pinatay na

demonyo. Kung ganoon, hindi ibig sabihin na maging mapagkumbaba

tayo, ay hindi na tayo dapat kumibo, hindi na tayo dapat sumagot. Hindi

po. Dahil ang pagiging mabait, magalang at mapagkumbaba ay pagsugpo

din sa ipinapakitang kabastusan at pang-iniinsulto sa Guru o kaya sa ibang

deboto.

Sri Sikshastakam


Ang sabi ni Śrīla Bhakti Vinod Thåkur sa isa niyang kanta, ‚dapat hindi

lamang natin ipinag-wawalang bahala ang kawalang-hiyaan at

katarantaduhan nang ibang tao sa atin, kundi dapat pinapakitaan din natin

sila nang kabaitan at pagpapakumbaba. Tulad ng isang puno. Putulin mo

man ang kanyang sanga ito’y hindi parin umaangal. At kapag matindi ang

sikat ng araw, hahayaan ka pa rin niyang sumilong o kaya magpahinga sa

ilalim ng iba pa niyang sanga. At bilang pang-wakas, dagdag pa ni Śrīla

Bhakti Vinod Thåkur, ang pagiging mapagkumbaba, ang pagiging

mahabagin, ang pagiging magalang at ang pagtalikod sa hangaring

maging sikat at magkaroon nang mabuting pangalan at karangalan, ay

ang apat na katangian upang matiwasay nating nabibigkas ang Banal na

Pangalan ni Kṛṣṇa.

Sa lahat tayo ang pinakamasama, tayo ang pinakamababa. Kung ganun

nga ang ating paniniwala, dapat pala’y pulubi ang turing natin sa ating

mga sarili. At ganito ang hinihingi nating limos, ‚Walang-alinlangang

ako’y isa ngang pulubi, subalit isang bagay lamang ang hihilingan ko, na

sana, kailanma’y hindi ako magsawa sa hangarin kong ito, na makamit ang

pinakamataas na bagay; at sana hindi ako maapektuhan nang mga

nakapaligid sa akin.‛ At dapat, kahit silang nasa paligid natin ay

iginagalang at nirerespeto din natin.

Kaya habang namumulat tayo sa kabanalan nang mga aral ng

kamalayan kay Kṛṣṇa, dapat lahat sila, lahat nang nakakaharap natin ay

iginagalang at nirerespeto natin, anuman ang kalagayan nila sa buhay.

Ayon sa mga nagturo sa atin, kung nais natin talagang magpugay at

magdasal nang Banal na Pangalan (Nåm-bhajan), dapat magpakaalipin

muna tayo sa mga alipin na nagpapaka-alipin sa mga alipin ng Panginoon.

Kung ganoon ibig sabihin, kung gusto mo talagang bumigkas, umusal, o

kaya umawit ng Pangalan ni Kṛṣṇa, dapat ito’y talagang pinag-uukulan mo

nang panahon at dapat hindi mo na sinasayang ang panahong ito sa mga

mabababaw na bagay na nasa loob ng mundong ito.

Sri Sikshastakam


Huwag mong hayaang iligaw ka nang iyong kayabangan at

kahambugan, ang pagkakaroon mo nang maraming salapi at mabuting

kabuhayan at maging sa tinatamasa mong ginhawa sa buhay. Tandaan mo,

hindi basta-basta ang iyong kahilingan, dahil ang hinihiling mo ay ang

pinakamataas at pinakadakila sa lahat, dahil alam mo ang lahat ng ito

kapag pinagsama-sama natin ay katiting lamang kung ating ihahambing sa

kamalayan kay Kṛṣṇa.

Ibig sabihin, huwag mo nang sayangin ang iyong lakas at ang

napakahalagang panahon para lang sa mga walang kakwenta-kwentang

bagay. Dapat maging masinop ka. Magtipid ka. Nasa sa iyo na ang

pagkakataong ito na marating ang hantungan ng buhay.

iii humbler than a blade of grass

Documents