huwelijk en gezin

Huwelijk en gezin

een reeks artikelen genomen van de website van www.opusdei.nl

Inhoud Verloving en christelijk leven

Het mysterie van het huwelijk

De vorming van een positief gevoelsleven

De liefde versterken: de waarde van moeilijkheden

De kracht van zuurdesem

De opvoedingstaak van het gezin (1)

De opvoedingstaak van het gezin (2)

http://www.opusdei.nl/

http://opusdei.nl/nl-nl/article/het-mysterie-van-het-huwelijk/

HUWLIJK N GZIN 29 januari 2016

OPUS DEI

Verloving en chritelijk leven

Zoal het huwelijk een oproep i tot onvoorwaardelijke overgave, zo i de verlovingde tijd daaraan voorafgaand om elkaar eter te leren kennen eer de ultieme tapgenomen wordt zich voor altijd aan elkaar te geven.

Zoal de Kerk leert[1], trekt de univerele roeping tot heiligheid zich uit tot allefacetten van het menelijke leven. Deze oproep eperkt zich niet tot het eenvoudigvervullen van enkele voorchriften, het gaat erom Chritu te volgen en teed meerop Hem te lijken. Alleen op eigen krachten i dit niet te doen, maar wie zich doorGod genade laat leiden lukt het wel.

Univerele roeping tot heiligheid tijden de verlovingtijd

Ook de verloving i een goede tijd om te groeien in het chritelijk leven. Hetchritelijk eleven van de verlovingtijd houdt in dat de verloofden toelaten dat Godezit van hen neemt, niet al een drukkende lat, maar juit om etekeni te gevenaan deze tijd en aan het leven van elk van hen. “Maak du van deze tijd vanvoorereiding op jullie huwelijk een weg van geloof: herontdek voor jullie leven alpaar, Jezu Chritu in jullie midden en op jullie voortgaan in de Kerk.”[2]

Hoe weet je zeker dat je de verlovingtijd chritelijk eleeft? Wanneer deze liefde elkvan jullie dichter ij God rengt, meer van Hem doet houden. “Twijfel er niet aan:het hart i gechapen om lief te heen. Daarom moeten we alle eminnen met deliefde van onze Heer Jezu Chritu. Ander neemt on lege hart wraak en vult hetzich met de meet verwerpelijke laagheden.”[3]

Hoeveel te meer en eter de verloofden van elkaar houden, zoveel te meer en eterzullen ze van God houden, en omgekeerd. Zo vervullen zij de eerte twee geodenvan de decaloog: “Gij zult de Heer uw God eminnen met heel uw hart, heel uw zielen heel uw vertand. Dit i het voornaamte en eerte geod. Het tweede, daarmeegelijkwaardig: Gij zult uw naate eminnen al uzelf.”[4]

De verloving i een goede tijd om te groeien in het chritelijk leven. De verloving“moet, zoal iedere chool van liefde, niet door hezucht, maar door een geet vantoewijding, egrip, wederzijde waardering en fijngevoeligheid gekenmerktworden.”

eBook huwelijk en gezin, aug. 2016 genomen van www.OpusDei.nl pagina 1

http://opusdei.nl/nl-nl

Leren elkaar lief te heen

Het i raadzaam dat de verloofden hun liefde voeden met goede leer; dat zij overcruciale apecten van hun relatie lezen: over menelijke liefde, de rol van degevoelen, het huwelijk, etc. De Heilige chrift, de documenten van het Leergezagvan de Kerk en andere oeken kunnen hen egeleiden. Vraag hierover raad aanvertrouwenperonen: welke lectuur kan jullie geweten vormen en geprekthema’aanreiken die jullie helpt elkaar te leren kennen.

Naat intellectuele vorming i het ontwikkelen van een gevoel voor choonheidelangrijk voor de verloofden. Zonder dat, i het heel moeilijk fijngevoelig in deomgang te zijn.

Het i goed om jullie maak voor goede literatuur, muziek en childerkunt te delen,kunt die de men verheft, ook om niet in een conumptiementaliteit te vervallen.

Menelijke deugden tijden de verloving

Liefheen verondertelt zich geven aan de ander en in kleine dingen te trijden. Deverloving “moet, zoal iedere chool van liefde, niet door hezucht, maar door eengeet van toewijding, egrip, wederzijde waardering en fijngevoeligheidgekenmerkt worden”.[5]

Het ontwikkelen van menelijke deugden maakt on etere menen. Ze zijn hetfundament van de ovennatuurlijke deugden die on helpen goede kinderen vanGod te zijn en on dichter ij de heiligheid rengen, ij de volheid van de men. Ineen tijd waarin zoveel over ’motivatie‘ geproken wordt, i het nuttig te overwegendat er geen etere motivatie i om al peroon te groeien, dan de liefde tot God en deverloofde.

Door af te zien van kleinigheden, die voor on elangrijk zijn, maar de ander lijmaken, tonen we edelmoedigheid. Dit i een lijk van liefde, zelf al geeurt hetonewut. De verloofden moeten open zijn naar anderen toe, vriendchappenopouwen. “Ik zou jullie vooral willen zeggen dat je moet vermijden je op te luitenin een naar innen gekeerde relatie die rutgevend lijkt; zorg er integendeel voor dat


jullie relatie i al zuurdeem: actief en verantwoordelijk in de gemeenchapaanwezig.”[6]

De toewijding aan vrienden en noodlijdenden, de deelname aan het openare leven,kortom de trijd voor idealen, maken dat deze relatie zich opent en rijper wordt. Deverloofden zijn ertoe geroepen apotolaat te doen en getuigeni af te leggen van hunliefde.

De matigheid en de fijngevoeligheid in de omgang gaan amen met een Liefde (methoofdletter) die het menelijke overtijgt en haar ai heeft in het ovennatuurlijke,waarij de liefde van Chritu voor zijn ruid, die de Kerk i, model taat.[7] Omdeze liefde te verwezenlijken moeten zij hun zintuigen ewaken en affectieveuitingen, die niet ij de verlovingtijd horen, achterwege laten door ituatie tevermijden die de ander compromitteren. Al men werkelijk van iemand houdt,repecteert men die ander. De verlovingtijd i een verinteni die ook met zichmeerengt de ander te helpen een eter men te worden. Ook de excluiviteit vandeze relatie vraagt van eiden zorg en repect.

Vergeet ook niet het goede humeur en het vertrouwen in de ander en in zijn of haarmogelijkheid een eter men te worden! Het i goed om zich in de verlovingtijdamen te ontwikkelen, maar zeker i het ook elangrijk dat ieder groeit al peroon;dat zal de relatie eter maken, verrijken.

oerheid maakt dat men geniet van de kleine dingen, van detail. Het kennen vande geringte wenen van de ander i een cadeautje dat meer liefde etoont dan eengrote uitgave voor wat overduidelijk i. en wandeling verenigt elkaar meer dan eeniocoopezoek uit gewoonte, het ezoek van een grati expoitie meer danwinkelen.

ij oerheid pat een goed geruik van de vrije tijd. Het niet doen en een overvloedaan vrije tijd i een lechte ai om te groeien in deugden; het leidt tot verveling entot zich laten gaan. Daarom i het goed de tijd die men amen doorrengt te plannen:waar, met wie en wat men gaat doen.

De deugden en gewoonten die men eleeft en ontplooit tijden de verlovingtijdvormen de ai om het toekomtige huwelijk te conolideren én te laten groeien.


De trijdmiddelen van de verloofden

In deze trijd om de heiligheid, echikken verloofden over uittekendehulpmiddelen.

Allereert de acramenten, de middelen waardoor God zijn genade geeft. Zij zijnonmiaar om op chritelijke wijze de verlovingtijd te eleven. amen de H. Miijwonen of een ezoek rengen aan het Allerheiligt acrament etekent hetgrootte moment van het leven van een chriten te delen. Het i de ervaring vantalloze verloofden dat dit ten diepte verenigt. Al één van de twee minderpraktieert, i de verloving een gelegenheid om amen de choonheid van het geloofte ontdekken; ongetwijfeld een punt waar men elkaar vindt. Deze taak, waarijvanaf het eerte moment de hulp van God genade wordt ingeroepen, vereit overhet algemeen veel geduld en een goed vooreeld.

Door middel van de iecht ontvangt men de vergeving van de zonden, de genade omvoort te gaan in de trijd om de heiligheid te ereiken. Wanneer mogelijk, i hetraadzaam naar een vate iechtvader te gaan, iemand die jullie kent en die je injullie concrete omtandigheden helpt.

Al we zeggen dat God Vader i en dat op Jezu willen lijken het treven van dechriten i, i het logich om een peroonlijke omgang te heen met degene die vanon houdt. Door middel van het geed voeden de verloofden hun ziel, groeit hunverlangen om vooruit te gaan in het chritelijk leven, zeggen zij dank, idden zij voorelkaar en voor anderen. Het i mooi om amen de namen van God, van Jezu ofMaria uit te preken, ijvooreeld door het idden van de rozenkran of het doenvan een edevaart.

“Zuivering en rijping zijn nodig, ook de weg van het afzien moet gegaan worden. Deloutering i geen afwijzing van de ero, niet zijn vergiftiging, maar zijn genezing methet oog op zijn ware grootheid.”[8] Laten we niet vergeten dat vertervingverondertelt dat we van iet afzien uit edelmoedigheid en dat acee heel elangrijki in de trijd om heilig te worden. om etekent het: je eigen mening opgeven, eenplan veranderen omwille van de ander, ergen alleen heengaan of niet naarepaalde erie of film kijken die een truikellok kunnen vormen op de weg naarheiligheid. In de liefde vindt men de etekeni van het lijden.

en geweldige ai voor een chritelijk huwelijk i een oere verlovingtijd en eenecheiden huwelijkfeet. “Het i goed al het huwelijkfeet eenvoudig i zodatnaar voren komt wat werkelijk elangrijk i. ommigen zijn ezorgd omuiterlijkheden: het diner, de kleding, de locatie… Deze dingen zijn voor een feetelangrijk, maar alleen al ze een uiting zijn van het echte motief van jullie vreugde:God zegen over jullie liefde.”[9]


De verlovingtijd i geen onderreking van het chritelijk leven, maar een tijd vangroei en van het delen van de eigen verlangen naar heiligheid met dehuwelijkpartner die zijn of haar naam zal geven aan de weg naar de hemel.

Aníal Cueva

[1] Vgl. Tweede Vaticaan Concilie, Lumen gentium (LG), 11, c. Vanaf 1928 predikte deH. Jozefmaria de univerele roeping tot heiligheid in de Kerk voor alle gelovigen; zieijvooreeld Chritu komt lang, nr. 21.

[2] enedictu XVI, Toepraak, Ancona, 11-9-2011.

[3] H. Jozefmaria, De Voor, nr. 800

[4] Mt. 22: 37-39.

[5] H. Jozefmaria, Geprekken, nr. 105.

[6] enedictu XVI, Toepraak, Ancona, 11-9-2011.

[7] Vgl. f. 5: 21-33.

[8] enedictu XVI, Deu carita et, nr. 5.

[9] Pau Francicu, Audiëntie, De vreugde van het ja voor altijd, 14-2-2014.


HUWLIJK N GZIN 11 decemer 2015

OPUS DEI

Het mterie van het huwelijk

Menelijke liefde

Wat het huwelijk van twee menen inhoudt

Het huwelijk i een natuurlijk gegeven dat helemaal pat ij de mannelijke envrouwelijke aard van de men.

In die zin leert de Kerk dat “God zelf de tichter van het huwelijk i (Gaudium et pe48,1). De roeping tot het huwelijk i gegrift in de natuur van man en vrouw zoal zijvoortgekomen zijn uit de hand van de chepper.”[1] Het gaat wezenlijk niet om eenculturele intelling. Alleen het huwelijk geeft ten volle de waardigheid weer van devereniging tuen man en vrouw. De pecifieke kenmerken ervan zijn niet epaalddoor enige goddient, maatchappij of menelijke autoriteit; evenmin zijn zeuitgezocht om verchillende huwelijken gezinmodellen te maken volgen delaatte mode.

Volgen de edoelingen van God komt het huwelijk uit de menelijke natuur voort.

Het pecifieke van de huwelijkrelatie

Het huwelijk komt niet voort uit een oort overeentemming tuen twee peronendie een min of meer taiele relatie wenen; er ligt een verond aan ten grondlag:de vrije daad waardoor vrouw en man zich aan elkaar geven en ontvangen om eenhuwelijk - fundament en oorprong van een gezin - te vormen.

De totaliteit van deze wederzijde zelfgave i de eentie van het huwelijk. Uit dezezelfgave vloeien de wezenlijke eigenchappen en de pecifieke doeleinden van hethuwelijk voort.

Daarom i het een onherroepelijke overgave. De gehuwden zijn in het huwelijk nietmeer excluief aa van zichzelf. Zij ehoren net zoveel tot elkaar al tot zichzelf. Deéén verplicht zich aan de ander. Zij zijn niet zomaar getrouwd, maar echtgenoten.

De Kerk leert dat “God zelf de tichter van het huwelijk i. De roeping tot hethuwelijk i gegrift in de natuur van man en vrouw zoal zij voortgekomen zijn uit dehand van de chepper.”



Hun peroonlijke identiteit i door de relatie met de ander veranderd. Deze verindtze met elkaar ‘tot de dood hen cheidt’ .

Deze eenheid van twee i de intiemte relatie die er etaat. Ze zijn nu voor eeuwig deman van of de vrouw van; zij zijn geworden tot één vlee.[2]

enmaal één vlee geworden, i hun and niet meer afhankelijk van hun wil, maarvan de natuur – en du van de chepper – , die hen heeft verenigd. Hun vrijheidetekent niet dat zij wel of niet uit elkaar kunnen gaan, het etekent dat zij devrijheid heen om al dan niet te leven overeenkomtig de waarheid over henzelf.

De natuurlijke totaliteit van de echte huwelijkovergave

In feite eantwoordt alleen een totale zelfgave en aanvaarding van de ander aan deeien die aan de waardigheid van de men worden geteld.

Deze totaliteit kan niet ander dan excluief zijn. Het etekent dat elk van eiden zichvoor het leven aan de ander geeft. Ieder groeit in de loop der tijd, hij lijft nietonveranderd. en totale overgave i alleen maar mogelijk al die voor altijd i. Dit ieen evetiging van de vrijheid van eide echtgenoten.

Totaliteit impliceert dat de overgave niet electief i, op een aantal punten, maar inalle etekenien van het woord echtelijk.

Het huwelijk i nu juit de vereniging van man en vrouw, die ekueel (iologich enpchologich) verchillend zijn én elkaar aanvullend, wat – niet toevallig– denatuurlijke weg i om het leven door te geven (een noodzakelijk gegeven voor devereite totaliteit). Het huwelijk heeft het in zich om vruchtaar te zijn. Dit i hetnatuurlijke fundament van het gezin.

Wederzijde overgave, excluief, tot de dood en vruchtaar: dat zijn de kenmerkendie eigen zijn aan de liefde tuen man en vrouw in de volle menelijke etekeni.

De chritelijke filoofie heeft ze van oudher eentiële eigenchappen (eenheid enonontindaarheid) en doelen (het welzijn van ouder en kinderen) genoemd. Nietom willekeurig een model van het huwelijk op te leggen, maar om te trachten goed engrondig de diepte waarheid van “in het egin”[3] vorm te geven.

De heiligheid van het huwelijk

De intieme gemeenchap van leven en liefde die toelt op het huwelijkverondtuen man en vrouw, geeft de waardigheid weer van de menelijke peroon en zijnradicale roeping tot liefheen en al gevolg daarvan gelukkig te zijn. Het huwelijkheeft op zich al iet heilig. Daarom preekt de kerk van het mterie van hethuwelijk.[4] God zelf edient zich in de Heilige chrift van het eeld van hethuwelijk om zijn liefde voor de men uit te drukken.[5] De eenheid van twee


peronen, gechapen naar het eeld van God, houdt in een epaalde zin eengelijkeni met de Drie-eenheid in, en helpt on om enig idee te krijgen van hetmterie van de liefde van God. en mterie dat on in eerte intantie ontgaat.[6]

Maar het menelijk wezen i lijvend, diep getroffen door de wonden van de zonde.Ook de etekeni van het huwelijk i daardoor verduiterd en erntig vertoord.[7]Dat verklaart de theoretiche en praktiche mivertanden die er etaan tenopzichte van de waarheid over het huwelijk.

Deondank lijft de waarheid over de chepping voortetaan, geworteld al zij i inde menelijke natuur,[8] zodat menen van goede wil geneigd zijn niet in te temmenmet een kwalitatief mindere verie van de vereniging van man en vrouw. Deze wareopvatting van de liefde – zelf met de moeilijkheden die deze met zich meerengt–geeft God de mogelijkheid, onder andere, om de men Zijn goddelijk wezen te doenkennen en Zijn heilplan, dat zijn voltooiing ereikt in Chritu, teed meer teverwezenlijken.

Het huwelijk, verlot door Jezu Chritu

Jezu verkondigt op nieuwe en definitieve wijze de oorpronkelijke waarheid overhet huwelijk.[9] De “hardheid van zijn gemoed”, het gevolg van de zondeval, maaktedat de men niet in taat wa om ten volle de eien van de huwelijkovergave teevatten en in te zien dat die ook realieeraar zijn.

Maar met de volheid van de tijd openaart de Zoon van God “het oorpronkelijkewezen van het huwelijk, de waarheid van ‘het egin’, en door de men te evrijdenvan de hardheid van zijn gemoed, telt Hij de men in taat deze waarheid volledig terealieren.[10] Want “door Chritu te volgen, zichzelf te verloochenen, het krui opte nemen, zullen de gehuwden de oorpronkelijke etekeni van het huwelijkkunnen ‘egrijpen’ en er met de hulp van Chritu naar kunnen leven.”[11]

Het huwelijk, acrament van de Nieuwe Wet

Door het huwelijk tuen gedoopten tot acrament te maken,[12] geeft Jezu eennieuwe, ovennatuurlijke volheid aan de etekeni ervan in de chepping en onderde Oude Wet, een volheid waarop het van innenuit altijd al wa gericht.[13]

Het acramentele huwelijk wordt een ron waaruit de gehuwden de heiligendewerking van Chritu ontvangen, niet alleen individueel al gedoopten, maar doordeel te heen aan de twee-eenheid in het Nieuwe Verond waarmee Chritu zichaan de Kerk heeft veronden.[14] Zo noemt het Tweede Vaticaan Concilie het “heteeld en deelname aan het liefdeverond van Chritu en Zijn Kerk”.[15] Ditetekent, onder andere, dat die vereniging van de gehuwden met Chritu nietuitwendig i (dat wil zeggen, alof het huwelijk een van vele levenomtandighedeni), maar van innenuit: ze onttaat door de heiligende doeltreffendheid van het


acrament, van het huwelijk zelf.[16] God komt de gehuwden tegemoet, lijft ij henen garandeert daarmee hun huwelijkliefde en de doeltreffendheid van hunvereniging zodat zij Zijn Liefde onder de menen kunnen uitdragen.

Het acrament i du niet voornamelijk de ruiloft, maar het huwelijk, dat wil zeggen,“de eenheid van de twee” die een “lijvend teken” i (vanwege de onlomakelijkeeenheid) van de vereniging van Chritu met zijn Kerk. Vandaar dat de genade vanhet acrament de gehuwden heel hun leven lang vergezelt.[17]

Op deze manier, i “de inhoud van de deelname aan het leven van Chritu” ookpecifiek: de echtelijke liefde vereit een totaliteit waarin alle componenten van deperoon ijdragen. In één woord: het gaat om de normale kenmerken van iederenatuurlijke huwelijkliefde, echter met een nieuwe zin, die ze niet alleen zuivert enevetigt, maar ze zodanig verheft dat ze uitdrukking worden van eigenlijkchritelijke waarden.”[18] Al heel nel toen de volle etekeni van het huwelijk tothem doordrong, eefte de heilige Jozefmaria, in het licht van het geloof en met degenaden die de Heer hem chonk om de waarde van het gewone leven in de plannenvan God te egrijpen, dat het huwelijk een waarachtige en ijzondere chritelijkeroeping i: “de getrouwden zijn geroepen om hun huwelijk te heiligen en in dezeverinteni geheiligd te worden; zij zouden daarom een grote fout egaan al zij hunpirituele gedrag alleen op hun huielijk haard zouden ouwen.”[19]

[1]. Catechimu van de Katholieke Kerk, nr. 1603.

[2]. Mt. 19, 6.

[3]. Vgl. Mt. 19, 4. 8.

[4]. Vgl. f. 5, 22-23.

[5]. Vgl. Catechimu van de Katholieke Kerk, nr. 1602.

[6]. Vgl. enedictu XVI, Deu carita et, nr. 11.


[8]. Vgl. iid.

[9]. Vgl. Mt. 19, 3-4.

[10]. Heilige Johanne Paulu II, Familiari conortio, nr. 13.

[11]. Catechimu van de Katholieke Kerk, nr. 1615.



[13]. Vgl. Heilige Johanne Paulu II, Familiari conortio, nr. 13.

[14]. Vgl. f. 5, 25-27.

[15]. Gaudium et pe, nr. 48.

[16]. Vgl. Catechimu van de Katholieke Kerk, nr. 1638 e.v.

[17]. Vgl. Heilige Johanne Paulu II, Familiari conortio, nr. 56.

[18]. Heilige Johanne Paulu II, Familiari conortio, nr. 13.

[19]. Heilige Jozefmaria crivá Chritu komt lang, nr. 23.


HUWLIJK N GZIN 12 decemer 2015

OPUS DEI

De vorming van een poitief gevoelleven

ind menenheugeni wordt gedacht dat er negatieve gevoelen etaan die onzevrijheid inperken en zelf opheffen. Dit wa de grote zorg in de tijd van de Grieken,de ootere gedachtewereld en van vele oude religie. Alle grote wijgerige traditiewaarchuwen voor mateloze verlangen en gevoelen die de vrijheid arricaderen.lijkaar wit men lang geleden al dat het hart van de men tegentrijdige krachtenkent.

Al deze tromingen treven naar een vredig ehoedzaam gedrag, geleid door de rededie de verlangen eteugelt. Zij treven naar een innerlijke vrijheid, niet alvertrekpunt, maar al overwinning die ieder men moet realieren. Iedereen moetzich kunnen eheeren. Dat i de weg van de deugd, met vreugde en geluk alreultaat.

De ekering van het hart

Volgen de chritelijke moraal wortelt de wanorde van onze emotionele wereld in deerfzonde. Het menelijk hart i in taat tot ongekende edelmoedigheid, totheldendaden en heiligheid, maar ook tot de meet gemene handelingen eneetachtig gedrag.

Het Nieuwe Tetament toont on Jezu Chritu die met kracht meekt om on harten onze verlangen te veranderen: “Gij het gehoord, dat er gezegd i: Gij zult geenechtreuk plegen. Maar Ik zeg u: Al wie naar een vrouw kijkt om haar te egeren,heeft in zijn hart al echtreuk met haar gepleegd.”[1]

Jezu enadrukte dat het niet voldoende i om af te zien van kwade handelingen, ofalleen maar uiterlijke regel te onderhouden, maar dat het nodig i het hart teveranderen. “Want uit het innente, uit het hart van de menen komen ozegedachten, ontucht, dieftal, moord, echtreuk, hezucht, kwaadaardigheid, edrog,loandigheid, afgunt, godlatering, trot, lichtzinnigheid. Al die lechte dingenkomen uit het innente en ezoedelen de men.” [2]

motie zijn eentieel voor een gelukkig leven. Mit ze gevoed worden, zodat zijdaadwerkelijk aan on geluk ijdragen.



Zijn leer doet voortdurend een eroep op de ekering van het hart, dat i het enigedat een men tot een goed men kan maken: “en goed men rengt uit de chat vangoedheid in zijn hart het goede tevoorchijn, maar een lecht men uit zijn chat vanlechtheid het lechte; want zijn mond preekt waar zijn hart van overloopt.”[3]Dezewoorden enadrukken op een radicale manier de noodzaak van innerlijke zuivering:“ij de menen doet gij uzelf al rechtvaardigen voor, maar God kent uw hart.”[4]

Ondeugdelijke handelingen komen voort uit verkeerde gedachten die hun oorprongvinden in het hart. Daarom i de opvoeding van de gevoelen zo elangrijk. Juitdaarom zegt de apotel Petru aan Anania, veraad over zijn edrog: “Waaromheeft de atan ezit genomen van je hart, hoe i zoiet ij je opgekomen?”[5]

De chritelijke moraal taat niet argwanend tegenover gevoelen. Integendeel: zijhecht er alleen aan ze zorgvuldig te vormen. Zij heen immer een enormeweerlag op een gelukkig leven. Willen we onze gevoelwereld richting geven envormen, dan moeten we onze gevoelen zuiveren, want de zonde heeft het hart vande menen in verwarring geracht. Zo chreef Jozefmaria crivá: “Heer, ik vraag Uniet dat U de gevoelen van mij wegneemt, want daarmee kan ik U dienen; ik vraag datU ze loutert.”[6]

Het i du een kwetie van repectvol en genuanceerd op de waardigheid van demen ouwen, afgetemd op zijn authenticiteit. De ete manier om dat te ereikeni er voor te zorgen dat onze omgeving die ijzondere menelijke waardigheidrepecteert. Hoe eter wij daarin lagen, de te toegankelijker worden geluk enheiligheid voor on.

Gevoelen en deugden

Gevoelen zetten on aan tot daden – poitief of negatief – of weerhouden on er juitvan. Men neigt er wel een toe ze niet op waarde te chatten. Dan kan de turing vanonze gevoelen verwaarlood worden, omdat men verondertelt dat gevoelen ietduiter en mterieu zijn en ver van de rede aftaan. Men kan denken datgevoelen niet te controleren zijn; of men verwart gevoel met (over)gevoeligheid. Ofmen vreet dat de vorming van het gevoelleven een zware klu i dieondercheidingvermogen en voortdurende aandacht vergt. Mogelijk omzeilen wijdaarom onewut deze vorming.

Gevoelen maken on leven rijker, nuanceren on oordeel, vormen onze wil, makenonze rede fijngevoeliger; kortom, gevoelen zijn eliend voor een vol en rijkleven. Zij zijn de tem van het hart. “Wat nodig i om gelukkig te worden, i niet eengemakkelijk leven te leiden, maar een verliefd hart te heen.”[7]

Daarom moeten onze gevoelen geleid en gevormd worden. Iedereen kan dat. Wijmoeten niet zo fatalitich zijn te denken dat wij ze nauwelijk kunnen vereteren –of vormen– en dat menen op de een of andere manier altijd hetzelfde zijn:


edelmoedig of jaloer, droevig of vrolijk, liefheend of kil, optimitich ofpeimitich, alof de ai van die gevoelen al een onontkoomaar lotonveranderlijk i.

Het i een feit dat de mate van gevoeligheid afhangt van iemand temperament – heti zo goed al aangeoren – en de reikwijdte ervan i moeilijk in te chatten.Anderzijd moet de invloed van het gezin, de chool, onze cultuur en het geloof nietonderchat worden. n tenlotte, het allerelangrijkte, i er de peroonlijke moeitedie iemand doet om, met de hulp van God, zijn karakter te vereteren.

Vooreeld, eien en goede communicatie

ij emotioneel leren peelt het vooreeld een elangrijke rol. Denk maar aan hoeouder hun kinderen leren het verdriet van een ander te herkennen, anderen teegrijpen, hulp te ieden. Wij leren het pontaan aan en laan het onewut in ongeheugen op, alleen al door naar anderen te kijken.

Toch i alleen een goed vooreeld geven niet altijd genoeg; zo kunnen ruimhartigeouder et egoïtiche, ongevoelige kinderen heen. en goed vooreeld i du welelangrijk, maar kinderen moeten ook getraind worden in gevoeligheid en lerenopentaan voor het goede. Ze moet leren opentaan voor de noden van anderen enhet aantrekkelijke van een ruimhartige manier van leven leren inzien. ovendienmag men aan kinderen eien tellen. Want al men geen eien leert tellen, zullenluiheid en egoïme gemakkelijk de overhand krijgen in elk emotioneelrijpingproce. Dicipline en gezag zijn eentieel voor de opvoeding.

elangrijk i ook dat er een ontpannen feer i die een goede communicatieevordert. Waar intimiteit heert, kan iedereen op vertrouwelijke wijze zijngevoelen uiten, open en in goede anen geleid. Wat iemand heeft gekwett of lijgemaakt, kan dan oprecht en vriendelijk geuit worden.

Al er geen aftemming i tuen gevoel en gedrag, al het moeilijk i om medelijdente voelen of te tonen al iemand lijdt, of lijdchap ij het ucce van een ander, danterft het gevoelleven af. Langzaam maar zeker voelt zo iemand teed minder envervlakken de gevoelen tot ze helemaal aftompen. Terwijl een rijk gevoellevengelukkig maakt en een niet te onderchatten teun i in het dagelijk leven.

De kracht van opvoeding

Tuen gevoel en gedrag evindt zich een vrije ruimte. Men kan ijvooreeld angtvoelen, maar moedig handelen, of haten en toch vergeven. In de overgang van deacceptatie van het gevoel en de daaruit volgende handeling, ligt het eluit van deperoon. Toma van Aquino zei dan ook dat iedere peroon op het morele vlak cauaui i: oorzaak en oorprong van zijn eigen eliingen. Wie het goede kiet en ookdoet, wordt een goed men, want hij verrijkt zich al doende al peroon en dit


timuleert hem om in de toekomt door te groeien. Het omgekeerde i echter ookmogelijk; dat hij het lechte kiet, om prolemen of teleurtellingen uit de weg tegaan…

Helaa i het verlangen naar een onmiddellijke evrediging – een compenatie – ,vaak de ron van ongeluk: men heeft niet de kracht om het geduld op te rengen omte wachten op het waarlijk goede. en van de grootte zonden van de weterecultuur i alle te willen heen, zonder er moeite voor te hoeven doen.

en peroon die eraan gewend i geraakt toe te geven aan de angt die epaaldetimuli ij hem oproepen, zal voor die ituatie vluchten. Het gedrag wordt gewoonteen lijkt een karaktereigenchap. Zodra hij echter leert niet aan zijn angt toe te geven– al lijft ze etaan – zal hij zich dapper en deugdzaam gedragen.

Gevoelen en morele educatie

Opvoeding moet zich niet eperken tot intellectuele ontwikkeling, wilkracht ofemotionele tailiteit. Ze moet in het ijzonder aandacht chenken aan moreelhandelen. en goede ontwikkeling van het gevoelleven evordert dat men ergenoegen in chept het goede te doen, maar zich onehagelijk voelt al men hetverkeerde doet. Het gaat er om te leren eminnen wat werkelijk de moeite waard iom emind te worden.

Het i elangrijk dat onze gevoelen zodanig gevormd zijn, dat zij on zo goedmogelijk helpen om on goed te voelen met alle wat er toe ijdraagt een peroonlijk,harmonieu, vol en gelaagd leven te leiden, en dat wij on niet prettig voelen al datniet het geval i.

Voor de eerte chritenen wa de poitieve viie op het menelijke gevoelleven ietnatuurlijk en heel dichtij. Toet hiervoor i de raad van Paulu: “Die gezindheidmoet onder u heeren welke ook Chritu Jezu ezielde.”[8] De Catechimu van deKatholieke kerk preekt over het elang om het gevoelleven in de heiligheid op tenemen: “De morele perfectie etaat eruit dat de men niet alleen door zijn wil, maarook door zijn gevoelige verlangen naar het goede wordt gedreven: “Mijn hart en heelmijn wezen gaan juichend uit naar U, de God die leeft (P 84,3).”[9]

Maar de waarheid i, dat goed doen niet altijd aantrekkelijk i. Juit daarom zijngevoelen niet per e een onfeilare of zekere morele gid. Toch moet men hunkracht en invloed niet onderchatten. De conequentie i duidelijk: de gevoelenmoeten dudanig gevormd worden, dat zij meehelpen het goede te ewerktelligenen het geluk te vinden. ijvooreeld, al iemand zich ongemakkelijk voelt al hij liegten tevreden al hij oprecht i, dan heeft hij daar veel voordeel van. Al hij zichongemakkelijk voelt wanneer hij niet loaal i, egoïtich, lui, of onrechtvaardig, danzullen die gevoelen hem eter weerhouden van een mitap dan welk argumentook.


Met een goede vorming van de gevoelen, kot het minder moeite een deugdzaamleven te leiden en de heiligheid te ereiken. Het gaat er om dat wij de gelukzaligheidvan de Hemel verdienen door dit leven hier op aarde harttochtelijk te eminnen. Zochreef de heilige Jozefmaria: “Ik en er teed meer van overtuigd dat het geluk vande hemel i weggelegd voor de menen die op aarde gelukkig weten te zijn.”[10]

Innerlijke vrijheid

om neigen wij er toe om plichteef te zien al een morele dwang en zien wijplicht al verlie van vrijheid, iet wat de emotionele ontwikkeling in de weg zoutaan.

Wij zoeken allemaal in de eerte plaat het goede en wij kiezen om het verkeerdeomdat het goede dat wij willen uiteindelijk maar etrekkelijk en gering lijkt te zijn.Wij zoeken iet dat on ogenchijnlijk vervult, minder moeite kot en onmiddellijkgenot verchaft; het chenkt on echter geen volledig genoegen, in tegendeel: hetezorgt on een ezwaard geweten en een leeg gevoel. Vervolgen i het onplichteef dat on een handje helpt om te kiezen voor wat zwaar en moeilijk lijkt,maar wat uiteindelijk rijk en vol lijkt. Zo wijt de plicht on de weg naar het goedeen helpt on te volharden, totdat wij het heen ereikt. Zeggen dat we ‘iet doenomdat het moet’, etekent eigenlijk dat het voor onze etwil i, en daarmee de wegnaar het geluk.

Daarom etekent een plicht nakomen zoveel al onzelf vereteren. Al wij de plichtzien al een vriendelijke tem, zullen wij er graag en ruimhartig naar luiteren. Danzullen wij langzaam maar zeker ontdekken dat de grote wint van een gevormdgevoelleven erin etaat, wil en plicht zoveel mogelijk met elkaar te verenigen. Zoereikt men ovendien een veel hogere graad van vrijheid, want geluk etaat nietuit ‘doen waar je zin in het’, maar uit de ehoefte ‘te willen wat je moet doen’.

Het vormgeven aan gevoelen hangt amen met integer handelen; onze plichtvervullen, echter: niet verplicht, noch gedwongen, zonder preie, want wij zullenhet ervaren al een ideaal dat on tot het uiterte rengt, en dat één van de grootteucceen van de ware vrijheid i.

[1]Mt 5, 27-28

[2]Mc. 7, 21-23

[3]Lc 6,45

[4]Lc 16,15

[5]Hand. 5,3-4


[6] Heilige Jozefmaria crivá, De mide n. 750

[7] Heilige Jozefmaria crivá, De Voor n.795

[8] Fil. 2, 5.

[9]Catechimu van de Katholieke Kerk n. 1770.

[10]Heilige Jozefmaria, De mide, n. 1005.


HUWLIJK N GZIN 20 feruari 2016

OPUS DEI

De liefde verterken: de waarde vanmoeilijkheden

“De gehuwden zijn geroepen hun huwelijk te heiligen en door deze verinteni heiligte worden. Ze zouden een grote fout egaan al zij hun geetelijk leven voor eengroot deel uiten hun gezinleven zouden opouwen.”[1]

Niemand trouwt om te cheiden. Niemand rengt een kind ter wereld om hetongelukkig te maken. Toch toont de alledaage realiteit ongewilde moeilijke ituatie,die evidente verondertellingen lijken tegen te preken.

en duizelingwekkende eliing

Natuurlijk, voor altijd trouw eloven i geen makkelijke eliing. Zoal elkedefinitieve verinteni, geeft het een duizelingwekkend gevoel aan het etaan. Alhet eluit echter ij vol ewutzijn en in volle overtuiging genomen i, danverdwijnt het duizelige gevoel en verandert het in zekerheid en vreugde.

De vrijheid heeft geproken, en de alerte geet ontdekt een nieuwe horizon, eennieuw vooruitzicht van vrijheid. Het heeft geen zin in het verleden te lijven tekenen te lijven denken aan wat achter gelaten i; de nieuwe toekomt iedt eenpanorama van peroonlijke groei dat de verliefde geet wil onderzoeken. De teugelvan onze liefde zijn nu in onze eigen handen, ongeacht de omtandigheden.

Natuurlijk, geen pad gaat over rozen. r zullen altijd moeilijkheden zijn. Maar na ditja i er geen weg meer terug. Toch voel je ook de kracht om de moeilijkheden hethoofd te ieden. Het leven heeft zin gekregen en je ontdekt een nieuwe miie dieeen ongekend licht werpt op het gehele etaan.

Menen die moeilijkheden liever uit de weg gaan, zullen niet op zo’n diepe wijzeliefheen. De liefde i paradoxaal: enerzijd terkt ze on om twijfel, otakel enconflicten die wij onderweg tegenkomen aan te kunnen; anderzijd maakt zij on

“Hij die liefheeft, i kwetaar, dat i zeker. Maar omdat zij wederkerig i, kan menin het authentieke huwelijk de kwetaarheid, zonder vree accepteren.” Ook eenliefdegechiedeni heeft haar moeilijke momenten, zoal in dit artikel over de liefdewordt aangetoond.



kwetaar, legt ze onze zwakke punten loot. Hij die liefheeft rikeert verdriet, wantdegenen die wij liefheen kunnen on ook pijn doen.

epaalde (rationele) technieken en ootere wijheden lijken een uitweg te ieden:Voel niet en je zult niet lijden. Maar de afwezigheid van verdriet i niet hetzelfde alhet ervaren van geluk. In het authentieke huwelijk kunnen eiden zich veiligkwetaar optellen: Ik geef mij over aan mijn echtgenoot en hij geeft zich over aanmij. In zijn handen wint mijn kwetaarheid aan kracht en zijn overgave wordt terkin de mijne.

De eerte voorwaarde om moeilijkheden in het huwelijk te kunnen overwinnen i jeniet te verazen dat ze zich voordoen. Net al ij de eklimming van een erg horende moeilijkheden, wanneer men het doel duidelijk voor ogen heeft, ij deeklimming, zijn ze er een onderdeel van. De uitdaging etaat erin ze met vernuften wilkracht te overwinnen. Zoal pau Francicu heeft gezegd: “Zij die zo tegenhet huwelijk aankijken zijn mannen en vrouwen die dapper genoeg zijn om dezechat in ‘de aarden kruiken’ van on menzijn te dragen,” en zij zijn “een eentieelhulpmiddel voor de Kerk, en voor de hele wereld.”[2]

Wij kunnen de moeilijkheden in het huwelijken gezinleven in drie categorieënverdelen: externe prolemen, prolemen met de kinderen en huwelijkprolemen.De weg die ik voortel om ze te overwinnen i in alle drie de gevallen dezelfde:eenheid. Dat wil zeggen: eengezindheid en amenhorigheid in het gezin, eenheidtuen man en vrouw, en peroonlijke authenticiteit.

xterne prolemen: eenheid in het gezin

Met externe prolemen wordt edoeld: prolemen in de omgeving van het gezinzoal werk- of inkomen gerelateerde prolemen, ziekte van een familielid, ruzietuen familieleden of met vrienden.

De ete manier om dit oort prolemen te lijf te gaan i ze te integreren in dednamiek van het gezin. enheid in het gezin, tevige gezinanden, zijn daartoeeentieel. Zij geven externe factoren geen kan om individuele gezinleden uit hunevenwicht te rengen.


In het gezin wordt het plezier vermeerderd en de pijn gedeeld. Komt de dreiging vanuiten, dan moet het gezin zich al één teweer tellen, ieder lid op zijn eigen niveauen vanuit zijn eigen perpectief, met zijn peroonlijke viie en teun. Dieeengezindheid werkt ovendien al een gren en norm ten aanzien van iedervoortel, iedere oploing of aanpak, die aangedragen wordt.

Vaak vormen deze moeilijkheden een uitermate gechikte voedingodem voor deperoonlijke ontwikkeling van eentiële deugden zoal vertrouwen, nederigheid,oerheid, hulpvaardigheid, etc.

Moeilijkheden met de kinderen: eengezindheid in het huwelijk

Worden de prolemen veroorzaakt door de kinderen, dan i de eengezindheid vanhet echtpaar dé oploing. Kinderen kunnen gedurende langere tijd een contanteron van conflict zijn in het huwelijk.

Hoe het ook zij, de zorg voor onze echtgenoot komt altijd op de eerte plaat. Hetelangrijkte i dat onze liefde groeit. Wat er ook geeurt met het kind, de zekerteweg om het te helpen met zijn peroonlijke proleem, het zekerheid en inzicht tegeven, i het te laten zien dat zijn ouder elkaar liefheen en ook van hem houden.Pa daarna komen de adviezen, de technieken, de contante dialoog tuen vader enmoeder, de wederzijde verinteni, de heldere anale, de hulp van profeionalen al het andere.

Al onze kinderen op heldere en overtuigende wijze, ijna fiek, die prioriteitwaarnemen (het eert komt je vader; het eert komt je moeder) zullen wij de aiheen gelegd voor een effectieve aanpak van welk proleem ook.

Moeilijkheden in het huwelijk: peroonlijke eenheid

“Het mooite gechenk dat het huwelijk mij heeft gegeven wa, dat het mij eencontante chok gaf met iet dat heel dichtij en intiem wa, maar tegelijkertijdontegenzeggelijk ander en krachtig wa, in één woord: werkelijk”[3] evetigt C..Lewi. r kan een moment komen waarin de huwelijkand echadigd wordt ofevriet. Verchillende omtandigheden kunnen in meerdere of mindere mateinvloed heen. om i een druppel genoeg om de emmer te doen overlopen. ”enechtpaar dat egint te twiten en te trijden… Man en vrouw heen nooit reden omruzie te maken. De vijand van de huwelijktrouw i de hoogmoed.”[4]

Peroonlijke eenheid i gelijk aan een authentiek leven: een integer, intellectueel,wilkrachtig, emotioneel, écht leven. Ten aanzien van elk proleem in onzehuwelijkrelatie moet de verleiding worden weertaan te reken met wat we zijn,met wat on voor ogen tond. Het leven herzien, ja, maar met onze eigenhulpmiddelen en niet die van anderen. De huwelijkelofte heeft on radicaalveranderd en on leven zonder de ander moet ondenkaar zijn.


Zo moet het altijd gaan. Met een langetermijnviie, ruimhartig en edelmoedig. eneetje toneel pelen in het huwelijk, de eigen overgave forceren al het gevoel hetlaat afweten, kan geen kwaad. Zoal de heilige Jozefmaria on herinnerde,verwijzend naar God: Wij heen de allerete toechouwer: onze vrouw, onze manen het gevoel, al men dat kan opwekken, komen altijd terug.

De liefde verterken i haar actualieren. On elke dag afvragen ten aanzien vanonze dieraren: he ik hem/haar vandaag liefgehad? Heeft hij/zij het gemerkt? nvervolgen naar onzelf kijken: er i er maar één die kan helpen de relatie tevereteren: dat en ik! Ik en degene die moet veranderen en dan met een nieuwelik, hem/haar helpen het ook te doen. Wie zet de eerte tap? Het antwoord i nietnieuw, degene die het proleem ziet, dat wil zeggen: jijzelf.

Al we de liefde proeren te herwinnen, komt een deugd en pecifiek gedrag naarvoren, namelijk: de nederigheid en de vergeving. Nederigheid om de eigen fouten teerkennen, om de nodige hulp te vragen, om vergeving te vragen, om vergeving techenken en om vergeving te accepteren. en nederige vergeving; niet hooghartigmaar gul, egripvol en paend. Zodat je woordloo kunt duidelijk maken: “Ik he jenodig om mezelf te zijn,” [5] zoal Jutta urggraf het zo mooi formuleerde.

Javier Vidal-Quadra

Vertaling: feruari 2016

[1] Heilige Jozefmaria, Chritu komt lang, nr.23.

[2] Pau Francicu, toepraak ij de algemene audiëntie, 6-5-2015.

[3] C.. Lewi, en pijn in oervatie, Triete Madrid 1988, lz. 24.

[4] Heilige Jozefmaria, aantekeningen van een familieijeenkomt, 1-6-1974.

[5] urggraf, Leren vergeven, tijdchrift Reto del futuro en educación, uitgeverO.F.Otero, Madrid 2004.


HUWLIJK N GZIN 25 mei 2016

OPUS DEI

De kracht van zuurdeem

De maatchappij i al een elag amengeteld uit menelijke ingrediënten. Werk,gezin en andere dagelijke omtandigheden vormen een netwerk van menelijkecontacten waarij on leven wordt veronden met de leven van vele anderen. Du,al we ernaar treven on pecifieke eroep, onze particuliere gezinituatie en onzedagelijke taken te heiligen, heiligen we niet impelweg één afzonderlijketanddeel, maar het hele ociale mengel.

Deze heiligende doeltreffendheid maakt chritenen tot een krachtig zuurdeem omde orde in de wereld te hertellen, zodat ze de liefde waarmee ze i gechapen, eterweerpiegelt. Al elke menelijke daad gepaard gaat met goedheid, i er minderruimte voor egoïme; de elangrijkte oorzaak van wanorde in het menenhart, inonze relatie met elkaar en met God chepping. Zo “worden de gelovige leken doorGod geroepen opdat zij door het uitoefenen van hun functie en geleid door de geetvan het vangelie, mogen werken aan de heiliging van de wereld van innenuit, alzuurdeem.” [1]

Deze heiligende doeltreffendheid maakt chritenentot een krachtig zuurdeem om de orde in de wereld te hertellen,

zodat ze de liefde waarmee ze i gechapen,eter weerpiegelt.

De tranformerende kracht van de werking van dit chritelijke zuurdeem hangt, ingrote mate, af van ieder poging een doelmatige voorereiding te treffen. Dezemoeite moet niet eperkt worden tot de pecifieke techniche of intellectuele kennivereit door elke functie. Andere onvervangare apecten om een ware menelijkeen chritelijke ‘ekwaamheid’ te verwerven, heen een heel directe invloed op dewerkplek en de ociale relatie, waar ze van on werk echt een zaaien vanchritelijke liefdadigheid maken: hoe we luiteren, egrijpen, met elkaar opchieten,vergeven en om vergeving vragen, en glimlachen.

In de wereld zijn zonder wereld te zijn

“Wanneer we ernaar treven on pecifieke eroep, onze particuliere gezinituatieen onze dagelijke werkzaamheden te heiligen, heiligen we niet lecht éénafzonderlijk etanddeel, maar het hele ociale elag.”



Chritenen die geroepen zijn tot heiligheid in hun werk, moeten ín de wereld zijn,zonder wereld te zijn. Al treven zij naar ucce in hun leven, zij echouwen datniet al het allerelangrijkte. Ze erkennen het etaan van het kwaad in de wereld,maar raken niet ontmoedigd al ze het tegenkomen. Ze zullen eerder proeren hetrecht te zetten en nog meer moeite doen om de wereld te zuiveren van zonde. “Jekunt nooit enthouiat genoeg zijn, noch in je werk noch in je poging om de tijdelijketad te ouwen. Tegelijkertijd echter, al leerlingen van Chritu die het vlee metzijn paie en egeerlijkheden eteugeld heen, treef je ernaar het eef vanzonde en edelmoedig hertel levend te houden, in het zicht van het vale optimimevan hen die, vijanden van het krui van Chritu, alle zien in termen vanvooruitgang en menelijk treven.[2]

In de wereld zijn, in poitieve zin, leidt ertoe dat wij “een contemplatieve geetezitten temidden van alle menelijke activiteiten… die dit doel realieren: hoe meerwe in de wereld zijn, de te meer moeten we God toeehoren.”[3] Deze amitiemaakt on niet lind voor prolemen in onze omgeving, maar poort on aan totmeer durf, de vrucht van een intener en voortdurende aanwezigheid van God.Omdat we in de wereld zijn en ook in God, kunnen we onzelf niet afluiten van dewereld om on heen: “chritenen kunnen hun miie in de wereld niet legitiemopgeven, zoal ook de ziel zichzelf niet vrijwillig kan lomaken van het lichaam.”[4]De heilige Jozefmaria verheldert de taak van chritelijke urger al hij on zegt:“Jullie taak al chriten i het om te leren zien hoe Chritu’ liefde en vrijheid alleapecten van het moderne leven doordringen: cultuur en economie, werk en rut,gezinleven en ociale relatie.”[5]

Volledige lijdchap

en elangrijke manifetatie van de chritelijke - en werkelijk menelijke geet -, i teeeffen dat volledig menelijk geluk níet wordt gevonden in het ezit van aardegoederen maar in vereniging met God. Terwijl de werelde men zijn hele hart in degoederen van deze wereld legt, zonder te overwegen dat ze middelen zijn om onnaar de chepper te leiden. Het kan geeuren, ij het zien van zulke menen ver vanGod verwijderd die geluk lijken te vinden in het ezit van egerenwaardigemateriële goederen, dat de gedachte opkomt dat eenheid met God niet de enige ronvoor volledige lijdchap i. Laten we on echter niet mileiden! Hun lijdchap ioppervlakkig, intaiel en nooit vrij van angt. Deze menen zouden onvergelijkaarveel gelukkiger zijn, zowel in deze wereld al naderhand in de hemel, al ze dicht ijGod waren en deze goederen in zijn glorie zouden geruiken. Hun geluk zou nietlanger reekaar zijn, lootgeteld aan alle omtandigheden, en zij zouden hunangt om hun ezittingen verliezen. venmin zou de werkelijkheid van lijden endood hen verontruten.

Hoe we luiteren, egrijpen, met elkaar opchieten,vergeven en om vergeving vragen, en glimlachen


maken van on werk echt een zaaien van chritelijke liefdadigheid.

De zaligprekingen in de ergrede leren on dat de volheid van geluk, van warezaligpreking, niet gevonden wordt in de goederen van deze wereld: gezegend zijn dearmen van geet, want van hun i het koninkrijk der hemelen. Gezegend zijn zij dietreuren, want zij zullen getroot worden. Gezegend zijn de zachtmoedigen… zij diehongeren en dorten naar rechtvaardigheid… zij die vervolgd worden omwille van degerechtigheid… [6] Het deed de heilige Jozefmaria pijn te zien dat zielen vaak mileidworden: “r wordt geproken van een evrijding die niet van Chritu komt. Deleen van Jezu, zijn ergrede, die zaligprekingen die een gedicht van goddelijkeliefde zijn, worden allemaal genegeerd. Al wat gezocht wordt i een aard geluk datin deze wereld niet ereikt kan worden.”[7]

Geen otakelDealniettemin, rechtvaardigen de woorden van onze Heer geen negatieve kijk opwerelde goederen, alof zij duivel zouden zijn, of een hinderni om de hemel teereiken. Ze zijn geen otakel, maar eerder het materiaal dat we moeten heiligen.Jezu vroeg on niet ze te verwerpen. Hij zei dat lecht één ding nodig i [8] voorheiligheid en geluk: God lief te heen. Wie het aan deze goederen ontreekt of wielijdt, moet zich realieren dat niet alleen de volheid van vreugde in de hemel wordtgevonden, maar dat zij ook in dit leven ‘gezegend’ zijn. Hier kunnen zij eenvoorproefje van de hemele vreugde genieten, want lijden, en in het algemeen, hetgerek aan materiële zaken, heeft verloende waarde al het wordt geaccepteerd uitliefde voor de wil van God onze vader, die alle doet voor on welzijn.[9]

Lijden, en in het algemeen, het gerek aan materiële zaken, heeft verloende waarde al het wordt geaccepteerd

uit liefde voor de wil van God onze vader, die alle doet voor on welzijn.

treven naar welvaart voor de menen rondom on, i God welgevallig. Het i eenprachtige manier om tijdelijke omtandigheden te doordringen van liefdadigheid enperfect verenigaar met de peroonlijke houding van onthechting die onze Heer onheeft geleerd. en vooreeld hiervan vinden we thui, zoal h. Jozefmaria zei: “Demoeder van een gezin moet ervoor zorgen dat in haar hui prake i van eenminimaal welzijn, een welzijn in verhouding tot de middelen van het gezin, zonderechter de ehoeftigen te vergeten. Zodat je, uiten de uitgaven voor je hui, een deelapart zet, afhankelijk van je edelmoedigheid en dat van je echtgenoot, om hen tehelpen die niet heen. en je het daarmee een?”

Al je ezorgd ent over het materiële welzijn van je man, je kinderen of jezelf,eledig je God niet. Want je het de plicht, eigen aan het huwelijk, ernaar te trevendat je gezin zich thui prettig voelt. De moeder van een gezin die zich geen zorgenmaakt over materiële dingen thui en het welzijn van haar gezin, i Jezuonaangenaam.[10]


Lekenmentaliteit, met een prieterlijke ziel

en kind van God moet een prieterlijke ziel heen, aangezien hij of zij totdeelgenoot i gemaakt aan het prieterchap van Chritu om mét hem te verloen.Voor de gelovigen van Opu Dei, die geroepen zijn om heiligheid te zoeken midden inde wereld, wordt dit kenmerk gevonden, intriniek veronden met een“lekenmentaliteit”, die ertoe leidt dat men zijn werk en dagelijke taken efficiëntuitvoert, in overeentemming met hun immanente wetten, door God gewild.[11]

Vrijheid

innen de normen van profeionele moraliteit (die al een noodzakelijkevoorwaarde met grote zorgvuldigheid in acht moet worden genomen voor deheiliging van zijn/haar werk), zijn er vele manieren om de menelijke taken inovereentemming met God wil uit te voeren. innen de wetten, die aan elkeactiviteit ten grondlag liggen, en in het rede perpectief dat de chritelijke moraalopenlegt, etaan er vele verchillende mogelijkheden, die allemaal geheiligdkunnen worden. Iedereen i vanuit de eigen verantwoordelijkheid vrij hieruit tekiezen, met repect voor anderman vrijheid. Deze onvervreemare vrijheid zorgtervoor dat elke deelname in het ociale leven, thui, op het werk, amenlevend metanderen – uniek en onherhaalaar, exact zoal de reactie van iedere ziel op Godliefde onherhaalaar i. We moeten de menelijke familie niet de ware uitoefeningvan onze vrijheid onthouden, ron van initiatieven ten diente van anderen ter erevan God. De tichter leerde on dat dit kenmerkend i voor de geet van Opu Dei.“Vrijheid, mijn kinderen, vrijheid, die de leutel i tot de lekenmentaliteit die we inOpu Dei allemaal heen.”[12]

We moeten Liefde koeteren al de vitale impul in on leven,aangezien het onmogelijk i werkelijk voor God te werken

zonder voortdurend on innerlijk leven te verdiepen.

Prieterlijke ziel en lekenmentaliteit zijn twee oncheidare apecten op de weg naarheiligheid; t. Jozefmaria: “We moeten altijd en in alle – zowel prieter al leken –een ware prieterlijke ziel en een volledige lekenmentaliteit heen, zodat we in onperoonlijk leven de vrijheid kunnen egrijpen en uitoefenen die we genieten in defeer van de Kerk en in tijdelijke realiteiten, terwijl we onzelf tegelijkertijd zien alurger van de tad van God en de tad van menen.”[13]

Geprek met God

We heen deze vereniging in on eigen leven nodig om in de maatchappijzuurdeem van de chritelijke geet te zijn, zodat al on profeionele werk,uitgevoerd met een lekenmentaliteit, doordrongen i van een prieterlijke ziel.


en duidelijk teken van deze verinteni i on geprek met God; vroomheid, op deeerte plaat, uitgevoerd in een dagelijk plan van piritueel leven. We moeten Liefdekoeteren al de vitale impul in on leven, aangezien het onmogelijk i werkelijkvoor God te werken zonder voortdurend on innerlijk leven te verdiepen. t.Jozefmaria drong aan: “Al je geen innerlijk leven had toen je je toelegde op je werk,in plaat van het te heiligen, kon met je geeuren wat met ijzer geeurt al hetroodgloeiend in koud water gedompeld wordt: het verliet zijn hitte. Je moet eenvuur heen dat van innen komt, dat niet dooft, dat alle ontvlamt wat hetaanraakt. Daarom he ik gezegd dat ik geen werk, geen onderneming, wen al mijnkinderen er niet eter in worden. Ik meet de effectiviteit en waarde van werk af aande graad van heiligheid verkregen door de intrumenten die het uitvoeren.

Met dezelfde vathoudendheid waarmee ik jullie eerder uitnodigde om te werken,goed te werken, zonder ang te zijn moe te worden, nodig ik jullie nu uit eeninnerlijk leven te heen. Ik zal nooit moe worden het te herhalen: onze normen vanvroomheid, on geed, komen eert. Zonde acetiche trijd zal on levenwaardeloo, ineffectief zijn, chapen zonder herder, linden die de linden leiden(cf. Mt 9:36; 15:4)."[14]

Opdat het zuurdeem zijn werking niet verliet, heeft het God kracht nodig. God idegene die tranformeert. Alleen al we met hem verenigd lijven, zijn we waarlijkeen zuurdeem van heiligheid. Ander zullen we in de maa van de amenlevingopgaan zijn zonder effectief te zijn al zuurdeem. De moeite om voor een dagelijkplan van piritueel leven te zorgen, zal reulteren in het wonder van Godomvormende daad: eert in onzelf, aangezien dit plan een weg naar vereniging methem i, en dan, al gevolg, in anderen, in de hele maatchappij.

Javier Lopez

[1]Vatican Council II, Dogm. Cont. Lumen gentium, nr. 31.

[2] t Jozefmaria, rief, januari 1, 1959, nr. 19.

[3] t Jozefmaria, De mide, nr. 740.

[4] pitola ad Diognetum, 6.

[5] t Jozefmaria, De voor, nr. 302.

[6] Mat 5:3ff.

[7] t Jozefmaria, notitie van een meditatie, decemer 25, 1972.

[8] Luc. 10:42


[9] Cf. Rom 8:28.

[10] t Jozefmaria, Note taken in a get-together, Caraca, feruari 9, 1975.

[11] Cf. Vatican Council II, Pat. Cont. Gaudium et pe, nr. 36.

[12] t Jozefmaria, rief, eptemer 29, 1957, nr. 55.

[13] t Jozefmaria, rief, feruari 2, 1945, nr. 1.

[14] t Jozefmaria, rief, oktoer 15, 1945, nr. 20-21.


HUWLIJK N GZIN 19 eptemer 2011

OPUS DEI

De opvoedingtaak van het gezin (1)

De men, die gechapen i naar het eeld en de gelijkeni met God en «het enigechepel i dat door God wordt emind omwille van hemzelf» [1], i vanaf zijngeoorte en gedurende lange tijd daarna heel afhankelijk van de zorg van zijnouder. Al geniet hij vanaf het moment van de conceptie heel de waardigheid van demenelijke peroon, welke erkend en ehoed moet worden, het i ook een feit dat hijtijd en hulp nodig heeft om helemaal tot ontwikkeling te komen. Deze ontwikkeling –die niet automatich verloopt noch autonoom, maar in vrijheid en in relatie metandere menen – i het doel van de opvoeding.

De etmologie van het woord ondertreept dat de men de opvoeding nodig heeft alwezenlijk onderdeel voor zijn vervolmaking. Opvoeden i in het Latijn “ducere”, wat“leiden” etekent. Het i een noodzaak voor de men, door anderen te worden geleidom zijn vermogen te vervolmaken. Het woord komt ook van het Latijne “educere” ,wat etekent: “afleiden uit”. Het pecifieke van de opvoeding i nu juit uit iedereen“het etere ik te halen”, alle capaciteiten van de peroon te ontwikkelen. De tweefacetten – leiden en ontwikkelen – zijn het fundament van de opvoedingtaak.

Foto dinamik

De ouder, de eerte en elangrijkte opvoeder

Het valt niet moeilijk te egrijpen dat – zoal het Leergezag van de Kerk vaak heeftgezegd – «de ouder de eerte en elangrijkte opvoeder van hun kinderen zijn». [2]Het i een recht met de daaraan eantwoordende plicht die geworteld i in de

Door de liefde van de ouder onttaat in het gezin een feer die de opvoeding en dedientaarheid jegen elkaar vergemakkelijkt. Dit i het thema van een artikel overde opvoedingtaak van het gezin, waarvan we nu het eerte deel puliceren.



natuurwet en daarom egrijpt iedereen, al i het om alleen op een intuïtievemanier, dat er continuïteit moet etaan tuen het doorgeven van het menelijkleven en de verantwoordelijkheid voor de opvoeding.

De gedachte dat ouder zich niet meer van hun kinderen zouden hoeven aan tetrekken zodra zij ze op de wereld heen gezet, roept pontaan weertand op,evenal het idee dat hun taak zich zou kunnen eperken tot de zorg voor wat hunkinderen in materiële zin nodig heen, zonder aandacht te eteden aan hunintellectuele, morele en andere ehoefte. n de oorzaak van deze natuurlijkeweertand i dat de menelijke rede egrijpt dat de elangrijkte omgeving voor hetontvangen en ontwikkelen van het menelijk leven het huwelijk en het gezin i.

De Openaring en het Leergezag aanvaarden en verdiepen de rationele motieven,waarom de ouder de voornaamte opvoeder zijn: «Omdat God de men al man envrouw gechapen heeft, wordt hun wederzijde liefde een afeelding van de aoluteen onvergankelijke liefde van God voor ieder men.» [3]

In het goddelijk plan i het gezin «een gemeenchap van peronen, een poor en eeneeld van de gemeenchap van de Vader en de Zoon in de Heilige Geet. Hetvoortrengen en opvoeden van kinderen weerpiegelt de cheppende activiteit vande Vader». [4] Het doorgeven van het leven i een mterie dat verondertelt dat deouder met de chepper meewerken om een nieuw menelijk wezen, eeld van Goden geroepen om al Zijn kind te leven, voort te rengen. n de opvoeding i eenvolledig onderdeel van dit mterie. Dit i de diepte reden waarom de Kerk altijdheeft eweerd dat «het huwelijk en de huwelijkliefde uit hun eigen aard gericht zijnop de voortplanting en de opvoeding van de kinderen en zij vinden daarin al hetware hun ekroning». [5]

Foto hlomater


Het opentaan voor het leven ehoort tot het wezen van het huwelijk, dat nieteperkt wordt tot het louter voortrengen van kinderen, maar de verplichtinginhoudt hun te helpen een leven te leiden dat volledig menelijk i en in relatie metGod taat.

Het mterie van de Verloing werpt licht op de opvoedingtaak van de ouder inhet plan van God. Jezu Chritu die met zijn woorden en daden «de men voorzichzelf duidelijk maakt en hem inzicht geeft in zijn zeer hoge roeping» [6], wildemen worden en opgevoed worden in een gezin. ovendien heeft hij het huwelijkwillen verheffen tot acrament, het daarmee in het heilplan van de Voorzienigheidtot zijn volheid rengend.

In navolging van de Heilige Familie werken de ouder mee met de liefdevolleVoorzienigheid van God om de peroon die hun i toevertrouwd tot rijpheid terengen door hem vanaf zijn kinderjaren tot aan de volwaenheid te egeleiden ente teunen in zijn groeien in wijheid, in jaren en in welgevalligheid ij God en demenen. [7]

Johanne Paulu II heeft heel deze leer amengevat door uit te leggen dat het rechtmet de daarij ehorende plicht van de ouder tot opvoeding drie kenmerken ezit:[8]

- Het i wezenlijk , omdat het veronden i aan de overdracht van het menelijk leven

- Het i oorpronkelijk en primair , met etrekking tot de rol van andere opvoeder –die afgeleid en ecundair i – omdat de liefderelatie die er tuen ouder enkinderen etaat enig in zijn oort i en het opvoedingproce ezielt.

- n het i onvervangaar en onvervreemdaar : men kan het zich nietwederrechtelijk toe-eigenen of het volledig aan anderen overdragen. De Kerk heeftin het eef van dit feit altijd geleerd dat de rol van de ouder in de opvoeding «zoelangrijk i, dat ze moeilijk kan worden vervangen, wanneer ze ontreekt». [9]Deze waarheden zijn teed meer verduiterd en dat heeft er inderdaad toe geleiddat veel ouder hun onvervangare taak heen veronachtzaamd en zelf helemaalheen verwaarlood, zozeer dat enedictu XVI heeft geproken van een«noodtoetand in de opvoeding» [10], die door iedereen aangepakt moet worden.

Het doel en de ziel van de opvoeding

«God die de men uit liefde in het etaan heeft geroepen, heeft hem ook geroepentot de liefde – een fundamentele roeping die iedere men i aangeoren». [11]Aangezien de liefde de fundamentele en aangeoren roeping van de men i, kan hetdoel van de opdracht tot opvoeding van de ouder geen ander zijn dan het lereneminnen.


Foto Glendali

Dit doel wordt nog verterkt door het feit dat het gezin de enige plaat i waar deperonen worden emind niet om wat ze heen, of om wat ze weten of produceren,maar omdat ze lid van het gezin zijn: echtgenoten, ouder, kinderen, roer enzuen.

De woorden van Johanne Paulu II zijn veeletekenend: «In een perpectief datdoordringt tot de wortel van de werkelijkheid, moet men dan ook zeggen dat hetwezen en de taken van het gezin uiteindelijk epaald worden door de liefde. (…)Iedere afzonderlijke taak van het gezin i de uitdrukking en de zekere en concreteverwerkelijking van deze fundamentele zending». [12]

Maar hoe moet deze opdracht worden uitgevoerd? Het antwoord i altijd hetzelfde:met liefde. De liefde i niet lecht het doel, maar ook de ziel van de opvoeding. Na dedrie wezenlijke kenmerken van het recht en de plicht van de ouder om op te voedenheeft echreven, concludeert hij dat «men allermint mag vergeten dat, oven dezekenmerken uit, het meet fundamentele element dat de opvoedkundige taak van deouder omchrijft, de vader- en moederliefde i welke in het werk van de opvoedinghaar vervulling vindt al volledige en volmaakte dient aan het leven.

De ouderliefde wordt daarom van ron tot ziel en daarom tot norm die heel deconcrete activiteit van de opvoeding inpireert en leidt en haar verrijkt met dewaarden van tederheid, tandvatigheid, goedheid, dientaarheid, elangelooheiden ereidheid tot zelfverloochening en opoffering die de meet kotare vruchtenzijn van de liefde». [13]

ijgevolg i de eerte tap die gezet moet worden tegenover de «noodtoetand in deopvoeding» waarover enedictu XVI preekt, het weer in herinnering rengen dathet doel en de interne drijfveer van de opvoeding de liefde i. n dat tegenover devervormde eelden van het ware gezicht van de liefde, de ouder, deelgenoten vanen medewerker aan de Goddelijke liefde, de ekwaamheid heen en deaangename opdracht om op een levendige manier de ware etekeni ervan over terengen.

De opvoeding van de kinderen i een projectie en voortzetting van de echtelijkeliefde zelf en daarom vormt het gezin dat onttaat al natuurlijke ontwikkeling vande liefde tuen de echtgenoten de gechikte atmofeer voor de menelijke enchritelijke opvoeding van de kinderen. De eerte leerchool i voor hen de liefde die


hun ouder voor elkaar heen. Door middel van hun vooreeld krijgen ze vanklein af een authentieke aanleg voor de ware liefde.

Om deze reden wa de eerte raad die Jozefmaria crivá de echtgenoten altijd gaf,elke dag hun liefde te ewaken en te heroveren, omdat zij een krachtron i, die echthet hele gezin amenhang geeft.

Al er liefde tuen de ouder i zal de atmofeer die de kinderen inademen er eenzijn van overgave en edelmoedigheid. Het klimaat van het huihouden epalen deechtgenoten door de genegenheid waarmee ze met elkaar omgaan: woorden,gearen en duizend kleine dingen van opofferende liefde.

Foto jonmarc

Zo zal de liefde alle doordringen, vreugde en mogelijke tegenlagen weten opte vangen. Ze zal on kunnen laten glimlachen en de eigen zorgen vergeten omde anderen te dienen. Ze zal ertoe leiden te luiteren naar echtgenoot enkinderen en hun te laten merken dat ze echt emind en egrepen worden. Doorde liefde kan men over kleine klippen heenkomen, die door het egoïme inergen zouden worden veranderd. De liefde kan een grote genegenheid leggenin de kleine attentie waaruit het dagelijk leven etaat. [14]

Het zijn, ijna altijd, kleine dingen, die een verliefd hart kan zien al groot, maar dieeen enorme weerlag heen op de vorming van de kinderen, zelf al ze nog heelklein zijn.

Aangezien de opvoeding de noodzakelijke voortzetting i van het vader- enmoederchap, horen alleei de echtgenoten aan de opvoeding deel te nemen. Deopvoeding i een taak van de ouder juit al gehuwden; elke echtgenoot neemtolidair deel aan het vader- of moederchap van de ander. We mogen niet vergetendat de andere opvoeder – chool, parochie, clu, enz. – medewerker zijn van deouder: hun hulp i voortzetting – nooit vervanging – van het gezin. Kortom, voor deopdracht een huigezin te vormen, zijn de twee echtgenoten nodig. God geeft zijngenade om ij een onvermijdelijke afwezigheid van een van de twee dat gemi aan tevullen, maar wat niet kan i zich vrijwillig weinig of helemaal niet met de opvoedingte emoeien.


Foto hortongrou

Het i duidelijk dat de wereld op ociaal en areidgeied enorme veranderingenheeft ondergaan, die ook op het gezin hun weerlag heen. Onder andere i hetaantal huihouden gegroeid, waarin zowel de man al de vrouw profeioneel werkuitenhui heen, wat niet zelden alle energie oplorpt. lke generatie heeft zijnprolemen en zijn oploingen en de ene i niet noodzakelijk lechter dan de andere,noch mag men in cauïtiek vervallen.

Hoe dan ook, de liefde weet het gezin vóór het werk te laten gaan en zij i vindingrijkin het vervangen van uren van toewijding door een grotere inteniteit in de omgang.ovendien mag men niet vergeten dat alle twee de echtgenoten etrokken horen tezijn ij de opouw van het gezin zonder auievelijk te vervallen in het idee, dat hetvoornaamte werk van de man i om geld te verdienen waardoor hij hethuihoudelijk werk en de opvoeding van de kinderen aan de vrouw overlaat. AanMaria en Jozef, die Jezu zagen toenemen in wijheid, in jaren en in welgevalligheid(ij God en de menen) [15], vertrouwen wij de taak van de ouder toe, almedewerker van God in een werk van groot elang en van opperte choonheid.

ronnen

1. Tweede Vaticaan Concilie, patorale contitutie Gaudium et pe , nr. 24.

2. Catechimu van de Katholieke Kerk , nr. 1653.

3. Iid. , nr. 1604.

4. Iid. , nr. 2205.

5. Tweede Vaticaan Concilie, patorale contitutie Gaudium et pe , nr. 48.

6. Iid. , nr. 22.


7. Lc. 2, 52.

8. Vgl. Z. Johanne Paulu II, apotoliche exhortatie. Familiari conortio , 22-11-1981, nr. 36.

9. Tweede Vaticaan Concilie, verklaring Graviimum educationi , 28-10-1965, nr. 3

10. enedictu XVI, oodchap aan het idom Rome over de dringende noodzaak totopvoeding , 21-1-2008.

11. Catechimu van de Katholieke Kerk , nr. 1604.

12. Z. Johanne Paulu II, apotoliche xhortatie Familiari conortio , 22-11-1981,nr. 17.

13. Iid. , nr. 36.

14. H. Jozefmaria crivá. Al Chritu nu langkomt , nr. 23.

15. Vgl. Lc. 2, 5.



http://multimedia.opusdei.org/pdf/nl/gezin.pdf

HUWLIJK N GZIN 23 eptemer 2011

OPUS DEI


De menelijke peroon verwezenlijkt zich, vormt zichzelf door middel van zijn vrijeeliingen. Zoal men weet, etaat de vrijheid er niet in eenvoudig de ene optie ofde andere te kunnen kiezen, maar in het vermogen aa over zichzelf te zijn om zichop het ware goed te richten. Daarom i een centraal apect in de opvoeding van dekinderen juit: ze te vormen tot vrije menen, zodat ze het goede willen doen: dat wilzeggen, dat ze dat niet alleen willen omdat het hun i opgedragen, maar juit omdathet op zich goed i.

Heel vaak worden de kinderen méér opgevoed door wat ze thui zien enondervinden – in een feer van vrijheid, vreugde, genegenheid en vertrouwen –, dandoor wat hun met woorden wordt ijgeracht. Daarom etaat de opvoedingtaakvan de ouder erin, ze niet zozeer te vertellen over deze liefde voor de waarheid diede leutel i tot de vrijheid, maar ze ermee aan te teken.

Op deze manier en met de hulp van de genade van God groeien de kinderen op methet verlangen hun leven te richten op deze volle Waarheid, de enige die in taat izin aan het etaan te geven en de diepte verlangen van het menelijk hart teverzadigen. [1]

en liefde die eien telt

Opvoeden tot vrijheid i een hele kunt, heel vaak niet echt gemakkelijk. Zoalenedictu XVI aangeeft, «komen we tot het punt, dat michien het meet neteligevan de opvoedingtaak i: het juite evenwicht vinden tuen vrijheid en dicipline.Zonder gedragen leefregel, dag na dag ook op kleine zaken toegepat, wordt hetkarakter niet gevormd en voorereid om de eproevingen aan te kunnen, waaraanhet in de toekomt niet zal ontreken. Maar de pedagogiche and tuen ouder enkind i vóór alle een ontmoeting van twee vrije peronen en de goed gelukteopvoeding i vorming in het juite geruik van de vrijheid.» [2]

Met de kinderen praten over kwetie die hen intereeren, vooreeld geven en nietang zijn om een poitieve invloed op hun leven uit te oefenen, zijn een paar van deuitdagingen van de opvoeding. Wij puliceren het tweede artikel over dit themaaangaande het gezin.



en nuttig uitgangpunt om op een gechikte manier deze taak om eien en vrijheidmet elkaar in overeentemming te rengen aan te pakken, i zich te herinneren dathet chritelijk geloof en zijn moraal de leutel zijn tot het geluk van de men.Chriten zijn kan veeleiend zijn, maar het i nooit enauwend, maar geweldigevrijdend.

Het doel i dat de kinderen van jong af aanthui ervaren, dat de men «zich niet volledigkan verwezenlijken al hij zichzelf niet metoprechte toewijding aan de andere menengeeft». [3] n dat een peroon die ten volle hetchritelijk leven leeft «geen aaie enconformitiche peroon i; hij verliet zijnvrijheid niet. Alleen de men die zich geheel inde handen van God verlaat vindt de echte vrijheid, de grote en creatieve weidheidvan de vrijheid van het goede.» [4]

Het chritelijk leven i eigenlijk het enige gelukkige leven; het enige dat evrijdt vande droefheid van een etaan zonder God. enedictu XVI heeft dat zeer krachtig aanhet egin van zijn pontificaat gezegd: «wie zijn hart opent voor Chritu verlietniet, niet -aoluut niet- van wat het leven vrij, mooi en groot maakt. Nee!! Alleendoor deze vriendchap openen zich de poorten van het leven. Alleen door dezevriendchap komen de groote mogelijkheden van het menzijn echt te voorchijn.Alleen door deze vriendchap ervaren wij wat choonheid i en on evrijdt. Zo zouik nu, tegen jullie allen, ete jongeren, met grote kracht en met veel overtuiging, opai van de ervaring van een lang peroonlijk leven, willen zeggen: weet niet angvoor Chritu. Hij ontneemt jullie niet, en Hij geeft alle. Wie zich aan Hem geeft,ontvangt het honderdvoudige.» [5]

Om dit te ereiken, moeten de ouder allereert de vreugde om coherent te leven“uittralen”. De ouder voeden op de eerte plaat op door hun gedrag. Zonen endochter verwachten van hun ouder elangrijk meer dan lecht eenaanvulling van hun nog eperkte ervaring of enkele min of meer goedgeplaatte raadgevingen. Zij zoeken ij hen het getuigeni van de waarde en dezin van het leven, van dát leven dat zich tataar voor hun ogen afpeelt in deverchillende omtandigheden en ituatie die zich in de loop der jarenvoordoen ». [6]

De kinderen moeten merken dat het gedrag dat ze in het leven van hun ouder ziengeen uitputtinglag i, maar een ron van innerlijke vrijheid. n de ouder moeten,zonder te dreigen en op een poitieve manier, hun kinderen een “innerlijketructuur” geven, ze opvoeden voor deze vrijheid, door ze redenen te geven om teegrijpen waarom het goed i wat hun gevraagd wordt, zodat ze zich dat eigenmaken.


Op deze manier wordt hun peroonlijkheid teed terker en groeien ze op tot rijpeen vrije menen die zeker van zichzelf zijn. Zo leren zij zich niet te laten eïnvloedendoor allerlei modetromingen, en al het nodig i tegen de troom in te gaan. Deervaring laat zien dat wanneer de kinderen groter zijn geworden, ze hun oudervoor niet méér dankaar zijn dan voor deze opvoeding in vrijheid enverantwoordelijkheid.

Hoge waarden voorhouden

Ongetwijfeld heeft de liefde voor de kinderen niet te makenmet het toepaen van een zogenaamde “opvoedkundigeneutraliteit” –in de praktijk onmogelijk. Van de ene kant magmen niet vergeten, dat al de ouder niet opvoeden, anderenhet zullen doen. Altijd, maar tegenwoordig michien meerdan in het verleden, heen de maatchappij, de omgevingen de media een aanzienlijke invloed uitgeoefend, die nooitneutraal i. Anderzijd i er tegenwoordig een tenden omwaarden te onderwijzen die voor iedereen acceptael zijn.Deze mogen dan poitief zijn, ze zijn dan ook minimaal.

De ouder moeten opvoeden in alle waarden die ze alwezenlijk echouwen voor het geluk van hun kinderen. Al ouder hun kinderenijvooreeld aanporen om goed te tuderen, dan leren deze dat de tudie eenelangrijke waarde i in hun leven. Al hun ouder er op een aardige manier opaandringen dat ze choon en netje gekleed zijn, leren ze dat hgiëne en hoe je eruitziet echt van elang zijn. Maar al ouder aan andere zaken (ijvooreeld over dematigheid, altijd de waarheid zeggen, loaal zijn, idden, de acramenten ontvangen,de zuiverheid eleven, enz.) geen elang hechten, of geen vooreeld geven en deredenen ervoor uitleggen, kunnen de kinderen intuïtief gaan denken dat dezewaarden in onruik zijn geraakt, dat zelf hun ouder ze niet eleven of er nieterntig op aan durven dringen.

en punt van vitaal elang in deze taak i communiceren. Wat een veelvoorkomendeverleiding i, i te denken: “ik egrijp de jeugd van tegenwoordig niet”; “de feer vantegenwoordig i heel lecht”; “vroeger zou dit nooit zijn toegetaan”. en eenvoudiggezagargument kan michien even helpen, maar lijkt op den duur altijdonvoldoende. om moet men in de opvoeding “argumenteren” met traf eneloning, maar ovenal moet men preken over de intrinieke goedheid oflechtheid van een daad, en over het oort leven dat door deze daden onttaat. Opdeze manier wordt het ook makkelijker dat de kinderen de onlomakelijke and dieer etaat tuen vrijheid en verantwoordelijkheid ontdekken.

Het zal altijd nodig zijn, met de kinderen te redeneren. De heilige Jozefmaria zei inconcreto dat de ouder moeten proeren vrienden van hun kinderen te worden:vrienden aan wie ze hun zorgen toevertrouwen, met wie ze hun prolemen


epreken, van wie ze een doeltreffende en weldoende hulp verwachten . [7] Omdat te ereiken moeten ze tijd met elkaar doorrengen, onder vier ogen naar elkkind luiteren, het voortouw nemen om rutig over de centrale thema’ van deverchillende etappe van het etaan te preken: de oorprong van het leven, decrie van de puerteit, de verlovingtijd en zonder enige twijfel – want dat i hetelangrijkte – de roeping die God voor iedere men heeft voorzien.

Zoal enedictu XVI zegt, «zou de opvoedingheel armzalig zijn al ze eperkt zou lijven tothet vertrekken van denkeelden en informatie,daarij de elangrijke vraag omtrent dewaarheid terzijde latend, vooral omtrent dewaarheid die on leven richting kan geven.» [8] De ouder moeten niet ang zijn methun kinderen over alle te praten en evenmin om toe te geven dat ook zij zichvergien, dat ze fouten maken en dat ze jong zijn geweet: verre van hetondermijnen van hun gezag, maakt dit vertrouwen hun meer gechikt voor hunopvoedkundige taak.

De eerte 'handel'

De opdracht van de ouder tot opvoeden i een taak die ze met hart en ziel horen uitte oefenen en een grote verantwoordelijkheid. De ouder moeten hetovennatuurlijke apect egrijpen van het tichten van een gezin, van hetopvoeden van kinderen, van een chritelijke uittraling in de maatchappij.Van dit ewutzijn van de eigen zending hangen voor een groot deel dedoeltreffendheid en het ucce van hun leven af: hun geluk. [9]

Ouder zijn i hun eerte ezigheid. De heilige Jozefmaria wa gewoon te zeggen datde kinderen de eerte en ete “handelwaar” van de ouder zijn: het handelen inhun geluk, waar Kerk en maatchappij zo veel van verwachten. n net zoal eenprofeional altijd een edel verlangen lijft houden om te leren en in zijn eroep tevereteren, horen de ouder het verlangen te koeteren om te leren en vooruit tegaan om etere echtgenoten en ouder te worden.

De heilige Jozefmaria timuleerde, om dit verlangen te evorderen, altijd veelpractiche intiatieven die nog teed honderden huwelijken ij hun taak helpen:curuen voor gezinoriëntatie, jeugdclu, cholen waar de ouder de elangrijktehoofdperonen zijn, enz.

Het i een uitdaging goede ouder te zijn. We moeten de moeite die dit veronderteltniet verergen, maar met de genade van God die eigen i aan het acrament van hethuwelijk en met de vreugdevolle en liefdevolle overgave van de echtgenoten,worden alle offer graag geracht. Het opvoeden van kinderen i geen aan dieepaald wordt door het lot of door het milieu, maar door de liefde. Met deze liefdekunnen de ouder zich vol vertrouwen richten tot God naar Wie alle vaderchap in


de hemel en op aarde genoemd wordt [10], opdat Hij hethuigezin echermt en de kinderen overlaadt met Zijnzegeningen.

ronnen

1. Vgl. Joh . 8, 32.

2. enedictu XVI, oodchap aan het idom Rome over dedringende taak van de opvoeding , 21-1-2008.

3. Tweede Vaticaan Concilie, patorale contitutie. Gaudiumet pe , nr. 24.

4. enedictu XVI, homilie, 8-12-2005.

5. enedictu XVI, homilie ij het plechtige egin van zijn pontificaat, 24-44-2005.

6. H. Jozefmaria. Al Chritu nu langkomt , nr. 28.

7. Iid ., nr. 27

8. enedictu XVI, oodchap aan het idom Rome over de dringende taak van deopvoeding , 21-1-2008.

9. H. Jozefmaria. Geprekken , nr. 91.

10. f . 3, 14.



http://multimedia.opusdei.org/pdf/nl/gezin2.pdf

huwelijk en gezin

Spiritual