historia om ivar aasen

1

Historia om Ivar Aasen pocket ferdig_A 04.07.14 14.38 Side 1

Ottar Grepstad

HISTORIA OMIVAR AASEN

SamlagetOslo


© Ottar Grepstad og Det Norske Samlaget

www.samlaget.no

: Aina Griffin

: Ivar Aasens skor, gjenstand

IAAM-, Ivar Aasen-tunet

: Ragnar H. Albertsen /

Ivar Aasen-tunet

: Signaturane på utgangssidene

i kapitla er frå brev

: Samlaget

: Minion , /

: Nørhaven, Viborg

Printed in Denmark

----

. utgåva

Forfattaren har fått tilskot

frå Det faglitterære fond

Handskrifta på omslaget er frå «Om vort Skriftsprog»,

Til minne om

Reidar Djupedal (–)


Innhald

«I al min Travlhed»

Vanleg oppvekst i eit uvanleg miljø

Utvegar til det norske

Reisene gjennom språket

Fattigguten millionær

Kvardagsliv i hovudstaden

Heile alfabetet på besøk

Den gamle lengsel

Eit liv med skrift

Innsikt utan grenser

Grunntekstane for språket

Diktekunstnaren

Songen om Noreg

Midt i striden

«Dette forunderligste lille Væsen»

Etterord

Bonussider

Tidstavle

Kjelder

Tilvisingar

Namneregister


«I al min Travlhed»

Ivar Aasen har stått tidleg opp og lurer på

kva han skal gjere for å få gjort alt han har tenkt

Lyden av liv legg seg lågt over landet denne måndags-morgonen. Inst i fjorden viser skiten røyk frå pipene atbyen er i gang. Kjerrene larmar og hestevognene skram -lar mot brusteinen, berre kyrne beitar stille oppe iPilestrædet, det smell i portar, nedunder åsryggen vestfor Slottet er det liv i dei presten ein gong kalla Begjær-lighedens vilde Skogdyr, nokon hevar røysta, folk kjemned frå sine opne loft, opp frå sine fæle kjellarar og utfrå rønnene i Svartfeierbakken ved Egers Bryggeri, deistrøymer ut frå den nye, store arbeidarbustaden bortepå hjørnet mellom Møllergaten og Nedre Hammers-borggate med sine nummererede lokumer, hjula gåri dei nye, monumentale fabrikkbygningane til Nydal -ens Bomuldsspinderi, hamrane slår på Agers mecha-niske Værksted ved Øvre Foss, borte ved den lysandebreie Slotsveien hastar handverkarane med å få ferdigbygningane på Det Kongelige Frederiks Universitet, ikvar ein krok i Kristiania legg lukta av liv seg og blirverande.


Inne i Storgaten nr. sit ein mann og skriv. Han hardet travelt og har seg sjølv å takke. Han er van med atposten går frå byen måndag kveld, men har brått opp-daga at no går posten om morgonen. Eitt brev er altunnagjort, eitt til må skrivast. I al min Travlhed skriv IvarAasen nokre linjer til redaktør og ordførar Maurits R.Aarflot. Han hjelper venen i Volda med eit krav i døds-buet etter ein bokhandlar og forleggjar som døyddeåret før. Saka er ikkje avklara, men Aasen er ikkje densom gir seg, og meiner det vil løyse seg.

Når han først skriv, tek han seg tid til å fortelje omeigne planar framover. Han har hatt det så travelt athan ikkje har fått tid til å planleggje noka ny reise forsommaren enno. Det er om sommaren han må reise,og helst før juli er omme. Kjem han i august, er folkflest så opptekne med slåtten at det er vanskeleg å fådei i tale. No skriv han de April , og det er så mykjesom hastar.

Denne vinteren har han gått gjennom mengder avnorske landskapsskildringar. Der finn han meir ennhan venta, men for han er det ikkje nok å finne ord ibøker. Skal dei kome med i ordboka han arbeider med,bør han helst finne ut kva dialektar dei blir brukte i.I bøkene er dei skriftfesta. Det er ikkje nok for IvarAasen. Han må også heimfeste dei.

Skal det bli orden på dette, må han helst ta ei rund-reise gjennom heile landet. Det er det han har gjort detsiste tiåret. Sist sommar kom han seg like nord tilTromsø. I fem samanhengande år frå til reistehan landet rundt, nordover leia, sørover langs kysten,innover fjordane, utover mot øyane, oppover fjellover-


gangane, nedetter dalane for å fange inn kvardagen slikden kom til orde i språket.

Ikkje ein gong til, skriv han til Aarflot. Å gjere nokoslikt ein gong til, ser han seg ikkje syn med. Det får haldemed en og anden Udflugt sommarstid. Ein skal gjere deilengste reisene først, har han lært. Difor lurer han påom han skal reise vestover til Sogn og sørover tilRyfylke, før han tek dampbåten rundt kysten att endetil Kristiania. Han veit ikkje kva han skal gjere, menhan veit at han må bestemme seg innan nokre veker.

I har han gitt ut ein første grammatikk forlandsmålet, som nynorsk heiter i hans tid, ein einasteavisartikkel har stått på trykk, i , og ei første ord-bok kom ut i . Det er ikkje all verda, men nok til athan forstår kor mykje han har ugjort. Laurdag tok hantil på ein artikkel om Folkevennen, eit nytt tidsskriftfrå eit selskap som vil drive folkeopplysning. Artik -kelen er ikkje ferdig, men der kjem han til å skrive kvahan meiner bør vere løysinga på språkspørsmålet iNoreg. Det han skal skrive, har han meint lenge, menførst no skal han seie det offentleg.

Denne morgonen i Kristiania er ikkje lenger tidaendelaus. No må han ikkje berre lage arbeidslister ogplanar over det han bør gjere. Ivar Aasen sit i eit vår-kaldt rom i Storgaten og forstår at han må finne ut kvadet er viktigast å få gjort. Han får så vidt signert medHilsen og Ønske om Lykke og Velgaaende før han måbrette arket saman, forsegle det og skunde seg bort tilpostkontoret på Torvet .

Han rekk det, betaler åtte skilling i porto og får annaå tenkje på. Då brevet kjem fram om lag ei veke seinare,

« »


har brevskrivaren vore ein tur i Kirkedepartementet,skaffa seg fleire bøker, fått besøk av ein som vil ha hantil å skrive i eit biletverk om Noreg, og han har hatt eitIldebefindende.

Året før har han skrive det som til no er det bestediktet hans. «Gagnløysa» er den klassiske historia ombakvendtland der mangt kan vendast til det motsette.Sistelinja opnar alle utvegar: Det er tanken som gjer detmeste. Når du drikk vatn, så tenk at det er vin, og nårdu slaktar kalven, så tenk at det er svin. Skriv han somhelst drikk øl og bryr seg lite om maten. Likevel er dettanken som gjer det meste. Den Mann som heve Magti,fær Friheiti nog, skreiv han, men fær du liti Magt, fær duliti Friheit og.

Det er berre eitt år sidan han dikta linjene om at einkan tenkje seg til kva det skal vere. No lagar han seg eiliste over bøker, blad og utgreiingar han bør skrive forå etablere nynorsk som eit vanleg skriftspråk på jord.Han nummererer dei frå til , så held han orden pådei.

Ivar Aasen er snart år, han planlegg å skrive

bøker, blad og artiklar, og ein lysnande vårmorgon nården tanken fram at han kanskje ikkje maktar å få gjortalt han har tenkt. Det første steget har han alt teke. Nodiktar han berre på nynorsk. Denne morgonen i landeter Ivar Aasen framleis den einaste som skriv det nyespråket han har funne.

S , denne diktaren, språkforskaren ogspråksamlaren Ivar Aasen? På tre minutt kunne histo-ria hans forteljast slik:


Han var fødd på garden Åsen i Ørsta torsdag . august. Tre dagar seinare blei han døypt Iver Andreas Aaseni Ørsta kyrkje.

Guten med store, brune auga hadde tjukt svart ellermørkt brunt hår som seint i livet blei gråsprengt.

Under lære- og lærarår på Sunnmøre – gjekkhan inn i språket og blei der. Han var lærar i omgangs-skulen i Ørsta –, privatstudent hos prost HansConrad Thoresen i Herøy – og privatlærar hoskaptein Ludvig J. Daae på Solnør –.

Ørsta-dialekten var utgangspunktet. Den kunne hanikkje bruke som lærar. Dermed blei talemålet hans eiblanding av såkalla norsk danna daglegtale og danskskriftspråk med ein sunnmørsk grunntone – litt trongt,stivt, kanskje snerpete. Røysta var lys, og i seinare årvisna den sunnmørske grunntonen til noko nær dia-lektfritt.

år gamal sette han seg føre å finne fram til eitnorsk skriftspråk bygt på daglegtalen over heile landet.Hausten gjekk han laus på dette arbeidet i sys -tematisk form. I åra – gjennomførte han denførste av mange reiser for å skriftfeste det nye, gamlespråket nynorsk.

Frå hausten budde han i Kristiania. Heile tidaheldt han kontakt med slekt og vener på Sunnmøre,men han tok seg sjeldan tid til å reise dit. Heimlengtenvar ikkje sterkare enn at han var på Sunnmøre berretre gonger – i –, og .

Fram til reiste han på kryss og tvers i Noreg for åsamle inn prøver av talemåla i landet, frå Kristiansand isør til Tromsø i nord. Han gav ut Det norske Folke -

« »


sprogs Grammatik i og Norsk Grammatik i ,Ordbog over det norske Folkesprog i med om lag oppslagsord – den første vitskaplege ordbokaom norsk språk, og Norsk Ordbog i med om lag oppslagsord. Han samla også fleire tusen ordtaki to bøker og gav i ut den første boka på nynorsk,Prøver af Landsmaalet i Norge.

Arbeidet blei finansiert med stipend frå Det Konge-lige Norske Videnskabers Selskab i Trondheim –,av Stortinget frå og livet ut. Mellom og

sende han i alt rapportar om arbeidet sitt til opp-dragsgivarane – til Vitskapsselskapet, til Kirke -departementet. Med den siste arbeidsmeldinga til departe - mentet . desember gjekk han formelt ut or teneste.

Ivar Aasen var ein fleirspråkleg nordmann. Med tidablei han kunnig i ti språk – islandsk, norrønt, svensk,dansk, engelsk, fransk, tysk, latin, gresk og nynorsk.

Dei første dikta gav han ut år gamal. Den .januar publiserte han den første trykte teksten pånynorsk, «Samtale imellem to Bønder (om Begiven -hed erne i Udlandet)» i Morgenbladet. I kom dikt-og songsamlinga Symra, med nye utgåver i og .Fremst av songane står «Nordmannen», som er blittDen norske allsongen.

Medrekna nye opplag gav Aasen sjølv ut utgåver ogopplag av bøker og småskrifter. Han publiserte dikt oggjendiktingar, og artiklar og prosastykke. Etter hansdød har det kome mange fleire dikt og tekstar.

Han tenkte tidleg at han ville verne seg mot tung-sinn. Ein måte å unngå det på meinte han var å optegneDagens Begivenheder. Det gjorde han i dagboks form i


år, frå torsdag . desember til nokre dagar førhan døydde i . Den annalistiske dagboka fylte hanmed slike oppramsande innførslar utan noka saman-bindande forteljing. Her noterte han kva han haddelese, kva han hadde skrive, kven han hadde vore i lagmed, kvar han hadde vore, og gjerne kva slags vêr dethadde vore siste månaden. Desse små skrivebøkene tokhan godt vare på i ein kasse, i den sirligste, mest korrekteOrden.

Mest alt han dikta og så godt som all viktig sakprosablei til i hovudstaden. Der gjorde han ferdig både første-og andreutgåvene av grammatikken og ordboka. Dikt,songar og teaterstykke var slikt han skreiv på vinterstidog utover våren, når han ikkje var ute på ei av reisenegjennom språket.

Alt i hadde han kjøpt og fått nær bøker ogskrifter. Til slutt talde boksamlinga hans om lag

bøker, blad og skrifter på minst språk.Stort sett var han ved bra helse til han nærma seg

, og trass i nokre helseplager blei han uvanleg gamal.Ein gut fødd i kunne rekne med å leve i om lag

år, og blei han fødd ved utgangen av hundreåret, vardet sannsynleg at han levde om lag ti år lenger. Morablei år, faren nær , Ivar Aasen år.

Han skreiv mykje, alt for hand, og han blei gamal.Difor endra handskrifta hans seg mykje frå den ungeprøvande til den gamle skjelvande.

Ivar Aasen døydde i Kristiania onsdag . septem-ber og blei ført til jorda seks dagar seinare på VårFrelsers gravlund. På heimegarden Åsen i Hovdebygdapå Sunnmøre opna familien museet Ivar Aasen Stova

« »


fredag . juni . Same dagen avduka Noregs Ung-domslag ein bautastein ved museet, som i blei eindel av det nye Ivar Aasen-tunet.

M blir det eit anna liv.Liv og skriv heng tett saman, ofte også liv og dikting,men Aasen dikta lite sjølvbiografisk og framstilte seghelst i små bokstavar.

Frå og med torsdag . august var år gamleIvar Aasen ein offentleg figur. Nokre veker før haddehan sete i Bergen og skrive ein kort sjølvbiografi omein som ville noko. No trykte Bergens Stiftstidendedenne sjølvbiografien saman med første del av ein ar -tikkel av biskop Jacob Neumann. år gamle Neu-mann hadde studert språk, vore med i det første Stor-tinget i og var ein mann med ideal frå opplys-ningstida og dermed sans for vitskap.

I møtet med Ivar Aasen såg biskopen eit sjeldantalent. Å kome frå trange Kaar, ha vist arbeidsvilje,tenkje sjølvstendig, meistre mange språk og ha ein klarplan for det han no ville gjere, kunne vere viktige argu-ment for dei som ville hjelpe han vidare. Den kortesjølvbiografien hadde alt dette. Ivar Aasen ville berreikkje verke for flink. Vel kunne han mange språk, meningen måtte tru at han hadde drive det synderlig vidt idisse Sprog.

Slik blei det sagt, og slik står det skrive, rett frå kjel-dene, i kursiv eller i hermeteikn.

Dei som gjesta Aasen i alders år, møtte ein somsnakka seg bort frå det han hadde utretta. Det var ikkjemykje av det han hadde gjort, som det var noko gagn i,


meinte han året før han døydde. Det eg har gjort, er sålite verdt, gjentok han dagen før -årsdagen i . Detvar meir enn gamalmannssnakk. Ivar Aasen visste godtat han hadde det med å gjere seg sjølv liten. Han for-klarte det med at han hadde så mykje ugjort, saa at jegofte beklager mig over, at jeg udretter saa lidet. Han lasmykje, sa han i , samla alltid meir kunnskap, mendette var til lita nytte saa længe som jeg ikke kan brugedenne Kundskab til Oplysning for andre Folk.

Han ordla seg med større mynde og skarpare inn-sikt då han skreiv sine årsmeldingar om utført arbeid.No var han ferdig med den store ordboka, det største oglangvarigste av arbeida sine. Han vona nokon villeskrive om verket i norske aviser, men dei skreiv helstom dikt og noveller og gjekk stille forbi mere nødven-dige Arbeider.

Ivar Aasen visste altså godt kva han stod for og kvaverdi det kunne ha. Dei siste leveåra merka han atnynorsk blei brukt jamt meir. Det er mykje paa Maaletno, sa han året før han døydde.

Ingen menneske utfører eit livsverk av slike dimen-sjonar utan ein tanke om at det har noko for seg. Detkan godt vere at han var meir kritisk til det han diktaenn til det han gjorde som språkforskar. Som så mangeandre diktarar skreiv han utkast på utkast før han settepunktum. Lang var også vegen frå reisenotat via kladdtil reinskrivne grammatikkar og ordbøker. Han skreivmykje, men var som regel aldri nøgd med det første for-søket. Det var ikkje så lett å skrive for Ivar Aasen heller.

I fleire tiår levde han med vissa om at ideen om ny -norsk var svært omstridd, men også at han var djupt

« »


respektert som forskar og høgt elska som diktar. Detstod ein del om han i avisene, og Ivar Aasen var einpasjonert avislesar. Kunstnarane hadde teikna han, målaog skulpturert, Stortinget hadde gitt han stipend i over år, og svenskekongen hadde gitt han to medaljar. Velvar han sjølvkritisk langt forbi punktet for rimelegframferd, og vel levde han best i dei små bokstavane,men nei, Ivar Aasen visste kva som gjaldt.

Han kunne berre ikkje få seg til å seie det sjølv.Det var det andre sa som blei tradert og dermed

forma bestemte oppfatningar om liv og verk. Trade-ring er spreiing eller publisering av opplysningar, hald-ningar, oppfatningar eller munnleg dikting over tid derein tek for gitt at det som blei sagt i går, kan skrivastogså i dag. Det er makt i den traderte tenkinga, samekor stivna til formlar den måtte vere. Avisene byggjerpå det dei skreiv førre gongen om ei sak, oppslagsverkaskriv av kvarandre, lærebøkene flikkar på den framstil-linga som var brukt i førre utgåva.

Truleg kunne minst tre av fire nordmenn lese dåIvar Aasen blei fødd. Då han flytta til Kristiania, lærteså godt som alle born å lese og skrive. I - og -åra las truleg dei fleste aviser. Det var då avisene skreivmest om Ivar Aasen. Dei inntrykka avisene formidla avAasen, blei dermed også grunnlaget for det biletet folkdanna seg av han.

Skrift kan ein gøyme, tale kan ein gløyme, heiter deti eit av ordtaka Ivar Aasen gav ut i . I tradering førerdet skrivne lengst. Ein flyttar gjerne ei setning her ogbruker litt andre ord der for å seie det på sin måte, ogslik kan avstanden til den opphavlege tydinga auke.


Den nye varianten av ei framstilling kan dermed komepå avstand til både tidlegare oppfatningar og nye for-ståingsmåtar. Dei første utsegnene har det med å veremest robuste når tekstar blir traderte.

Om Ivar Aasen ville mange fortelje. Etter kvart bleimange av dei forteljingane si eiga sanning, ein myte.Kunnskapen om kva han faktisk hadde tenkt og gjort,blei jamt større. Dei traderte mytane lét seg lite merkeav slikt. Han blei gåande rundt i litteraturhistoriene,historieverka og skulebøkene som noko nær ei atter-gløyme frå nasjonalromantikken på -talet.

Den som først såg seg lei på desse mytane, var trulegOlav Midttun, tidlegare riksprogramsjef i NRK. Hanvar i Volda då han sa frå, og han nytta høvet då landetfeira -årsjubileet for Ivar Aasen.

Det var ei merkeleg åndsmakt som steig fram or folkedjupet med Ivar Aasen, sa han på ein minnekveldi Volda samfunnshus hausten . «Det biletet somfolk flest har fått av Ivar Aasen er på langt nær rett. Deisyner oss ein gamalvoren einstøing som gjekk for segsjølv og rusla i Oslo-gatene og budde på ein kald ogøyde hybel», sa Midttun. Ein har gløymt, la han til, atIvar Aasen også var ung som andre, og ein som fekkgjort eit stort livsverk før han var år gamal.

år og mange biografiar og endå fleire artiklar sei-nare var det meste som før. Det skal ikkje vere lett.

V I A åtte bøkerog småtrykk, åtte artiklar og dikt. Han hadde funneei hovudlinje i arbeidet sitt. Dermed stod det også klartfor han kva som no måtte gjerast. Han sa frå om kva

« »


han ville, og han bestemte seg for kva han sjølv villegjere.

Fredag . mai var han ferdig med artikkelen «Folke -vennen. Et Tidsskrift». Utgivar av dette tidsskriftet varSelskabet for Folkeoplysningens Fremme, skipa haus-ten før. Meldinga stod på trykk i Norsk Tidsskrift forVidenskab og Litteratur hausten . Som så ofte ellesvar det allmugen, folk flest, Ivar Aasen var oppteken av,og kva opplysningstanken frå -talet innebar midtpå -talet.

I artikkelen kom han no inn på forholdet mellomdei to språka dansk og norsk. Der sette han denne set-ninga på trykk: Forholdet imellem de to Sprog er forøv-rigt af en saa uheldig Beskaffenhed, at den eneste sikkreUdvei for os vilde være at anlægge en aldeles norsk Sprog-form.

Denne grunntanken hadde han forma mange årtidlegare då han var privatlærar på Sunnmøre. I

hadde han skrive om emnet i forordet til Ordbog overdet norske Folkesprog, men der hadde han ordlagt segvarsamt. Han var meir opprørsk enn orda hans gavuttrykk for, og no viste han endeleg kva han stod for.

Ivar Aasen hadde publisert dikt sidan og språk-faglege arbeid sidan . No var han ein offentlegfigur nasjonalt som det stod respekt av. Kva han meinteom språkspørsmålet, var difor viktig for mange. I fleiretiår hadde tvilande unge menn diskutert framtida forspråket i Noreg. Det ordskiftet var ganske teoretiskfordi dei ikkje hadde klart for seg kva som ville vereskilnaden mellom eit dansk og eit norsk språk. Deihadde delt seg i tradisjonalistar og reformistar. Tradi-


sjonalistane ville halde på det danske skriftspråket utannorsk innblanding. Reformistane ville gradvis endredette skriftspråket med innslag frå norsk talemål. Noutfordra Ivar Aasen dei frå ein tredje posisjon, og hangjorde det offentleg.

Meldinga av tidsskriftet stod på trykk i august ellerseptember. Svaret kom som ei julehelsing. I to nummerav vekebladet Den norske Tilskuer gav den fremstesmaksdomaren og meiningsrettaren i landet klar be -skjed i desember. At språket til allmugen – folk flest –skulle kunne brukast til scenekunst eller dikting, må visjå på som uudførligt Sværmeri, skreiv teologen og filo-sofen Marcus Jacob Monrad. Slikt var svermeri, detinsisterte han på, men han var nok ikkje heilt sikker,for han la til idetmindste for det Første.

Ivar Aasen hadde sagt kva han meinte og vist kvahan ville. Så tenkte han ut kva han skulle gjere. Detteåret laga han difor like godt også ein langtidsplan medopen slutt. Han sat i Storgaten , ein bondehandels-gard som det var mange av i byen, og der det gjerne varbåde stallplass, kost og losji, inne i all denne lukta sathan og laga ei liste med Paatænkte Værker til Udgivelse.Den planen var svært ambisiøs. Bøkene skulle ikkjeberre skrivast. Dei skulle også givast ut.

Han ville skrive ei bok med lesestykke på fleire dia-lektar og på det nye skriftspråket, samle norske ordtak,lage ei lærebok for nybyrjarar i gamalnorsk, skrive ei av -handling om eit norsk skriftspråk, samle eit utval minne -stykke – eventyr, fablar, segner, lage visebok, skrive einartikkel om naturhistorisk terminologi, lage ei lita fra -mandordbok, lage Norsk Ordbog, Norsk Grammatik

« »


og Dansk–norsk Ordbog, eit lommeleksikon, fortel-jingar frå noregshistoria, forteljingar frå verdshistoria,skrive ei kort naturhistorie, setje i gang eit månads-skrift som skulle heite Lendingen, skrive ei skildring avlandet, lage ei samling nye songar som skulle heiteSymra, og han ville skrive ei bok med «Brev paa Landet»av blanda innhald.

Alt dette skulle han gjere. Det såg ikkje klokt ut,men dette var den lange tanken i verket hans.

L mest å rekne som eit stu-dium av språk som tilstand. Forståinga av språklegendring er av nyare dato og skriv seg gjerne frå tidleg-tal. Det var hundreåret for språkvitskapen. Detvar då det vitskaplege studiet av språk tok form. Netther, på den tida då grunntanken om språk endra segog endring av språk blei det viktige, tok Ivar Aasen tilpå si endring av språket i Noreg. Det enda i eintospråkspolitikk som blei etablert i det . hundreåret,vatna ut i det . hundreåret og henta fram att i det .hundreåret.

Mangfald er eitt av mange ord som ikkje fanst ihans tid. Det mangfaldet av skriftspråk som no blirdokumentert og feira verda rundt, har ikkje kome avseg sjølv. Der står menneske og gjerningar bak kvarteinaste språk. Historia om Ivar Aasen er ei forteljingom det å skriftfeste eit språk som alt var der, som einmange hundre år lang talemålstradisjon.

Filosofen og smaksdomaren Monrad, han som ord -la seg så tungt i , er i dag eit namn for spesielt inte -resserte. Ivar Aasen veit alle om. I ei landsdekkjande


spørjeundersøking hausten svara prosent at deihadde høyrt om han. Eit klart fleirtal svara at deihadde eit godt inntrykk av mannen. Berre sju prosentlikte han dårleg. Ein må vere landsmoder eller idretts-stjerne for å kunne vise til noko liknande.

Så kven var denne mannen som hadde det så traveltein måndag morgon i ? Livet hans får plass i nokrestore skuffer i Ivar Aasen-tunet. Der ligg gjenstan-dar frå kvardagar gjennom år. Slike gjenstandar erleivningar frå fortida, restar av levt liv. Med gjenstan-dane kan fortida gripast i små glimt. Han levde i ei tiddå han måtte ha det han trong og berre det. Då seierdet sitt, det som manglar også. Der er ingen koppar,ikkje noko bestikk, men både hammar og penn. Somthadde han lite av, noko var der mengder av. Å sjå til vit-nar dette om eit ganske vanleg liv.

Det er iallfall der historia om Ivar Aasen no tek til,borte i bakkane oppunder Åsen med morgonsol og tun-tre.

[]

« »


historia om ivar aasen

Documents