harry potter à l'École des sorciers - wordpress.com · 2017. 9. 9. · c'est en 1990 que l'idée...
TRANSCRIPT
-
L'auteure
J.K.Rowlingestnéeen1967etapassésonenfanceàChepstow,danslecomtédeGwent,aupaysdeGalles.Elleasuividesétudesàl'universitéd'Exeteretestdiplôméeenlangueetlittératurefrançaises.ElleaensuitetravailléquelquetempsàLondresauseindel'associationAmnestyInternationaletaenseignélefrançais.
C'esten1990quel'idéedeHarryPotteretdesonécoledemagiciensacommencéàgermerdanssonesprit,alorsqu'elleattendaituntrainquiavaitduretard.Ellenepossédaitexceptionnellementnipapiernicrayonsurellepourlesnoter,maisleprojetdulivreétaitné.Malheureusement,peudetempsaprès,samèreestmorte.«C'étaitunelectriceboulimique,sesouvient-elle,etellem'avaittransmissapassion.Ellesavaitquej'écrivaisjeneluiavaisjamaisrienfaitlire.Vousnepouvezpasimaginercombienjeleregrette.IlyaunchapitredanslelivreoùHarry,quiaperdusesparent,réussitàlesvoirdansunmiroirmagique,etjesaisquesijen'avaispasperdumamère,j'auraistraitécetépisodedefaçonpluslégère.Samortm'afaitbeaucoupréfléchirsurceàquoijetenaisvraiment.J'avaisétéassistante,puismaître-auxiliaireàParisdanslecadredemesétudesetcetteexpériencem'avaitbeaucoupplu.J'avaistrèsenviedelarenouveler.C'estlaraisonpourlaquelle,neufmoisplustard,jesuispartieauPortugal,pourenseignerl'anglais.»
C'estlàqueJ.K.Rowlingacommencéàécrirelestroispremierschapitresdesonlivre.Puiselleaépouséunjournalisteportugaisetaeuunepetitefille,Jessica.Aprèssondivorce,
quelquesmoisplustard,elleestparties'installeràÉdimbourgoùelleneconnaissaitabsolumentpersonneendehorsdesasoeur.Ellevivaitdansunstudioavecsapetitefilleetsetrouvaitauchômage.Pendantsixmois,elles'estconsacréeàl'écrituredesonlivre.Elleavaitprisl'habitudedepromenersafillejusqu'àcequ'elles'endormedanssapoussette,puiselleentraitdansuncafé,éparpillaitsesfeuillessurunetableetsemettaitàécrireavecfrénésie.Unefoissonromanachevé,elleatapéelle-mêmesonmanuscritdontelleaenvoyéunepremièrepartieadeuxagentslittéraires.Elles'attendaitàessuyerunrefus,maislapremièrelettrederéponsedisait:«Merci,nousserionstrèsheureuxdepouvoirrecevoirlesoldedevotremanuscritetdevousproposeruneoffrepourenavoirl'exclusivité.»«C'étaitlaplusbellelettredemavieetjel'ailueaumoinshuitfois»,sesouvient-elle.Leplusgrandagentvenaitd'achetersonlivre.IlfutvenduauxenchèresauxEtats-Unisaveclaplusgrosseavancejamaisverséeàunauteurpourlajeunesse.
Lesuccèsdulivre,tantenAngleterrequ'al'étranger,necessedeseconfirmerdepuissaparution.Leromanadéjàétécouronnépardenombreuxprixdont:leSmartiesBookAward,leNationalBookAward,leChildren'sBookAwardetafigurédanslesplusprestigieusessélectionsdelivres.Maissonauteur,quel'oncomparedéjààRoaldDahl,adéjàpenséàlasuite.J.K.RowlingaterminéledeuxièmelivredesaventuredeHarryPotter,aujourd'huiàlatêtedesbest-sellersenGrande-Bretagne!Iln'estpasétonnantquel'idéedeJ.K.Rowlingselonlaquellecertainsenfantsont,sanslesavoir,despouvoirsmagiques,aitfrappél'imaginationdesesjeuneslecteurs.Quelleliberté,quelpouvoir!
-
CHAPITRE1:LESURVIVANT
MretMrsDursley,quihabitaientau4,PrivetDrive,avaienttoujoursaffirméaveclaplusgrandefiertéqu'ilsétaientparfaitementnormaux,mercipoureux.Jamaisquiconquen'auraitimaginéqu'ilspuissentsetrouverimpliquésdansquoiquecesoitd'étrangeoudemystérieux.Ilsn'avaientpasdetempsàperdreavecdessornettes.
MrDursleydirigeaitlaGrunnings,uneentreprisequifabriquaitdesperceuses.C'étaitunhommegrandetmassif,quin'avaitpratiquementpasdecou,maispossédaitenrevancheunemoustachedebelletaille.MrsDursley,quantàelle,étaitminceetblondeetdisposaitd'uncoudeuxfoispluslongquelamoyenne,cequiluiétaitfortutilepourespionnersesvoisinsenregardantpar-dessuslesclôturesdesjardins.LesDursleyavaientunpetitgarçonprénomméDudleyetc'étaitàleursyeuxleplusbelenfantdumonde.
LesDursleyavaienttoutcequ'ilsvoulaient.Laseulechoseindésirablequ'ilspossédaient,c'étaitunsecretdontilscraignaientplusquetoutqu'onledécouvreunjour.SijamaisquiconquevenaitàentendreparlerdesPotter,ilsétaientconvaincusqu'ilsnes'enremettraientpas.MrsPotterétaitlasoeurdeMrsDursley,maistoutesdeuxnes'étaientplusrevuesdepuisdesannées.Enfait,MrsDursleyfaisaitcommesielleétaitfilleunique,carsasoeuretsonbonàriendemariétaientaussiéloignésquepossibledetoutcequifaisaitunDursley.LesDursleytremblaientd'épouvanteàlapenséedecequediraientlesvoisinssiparmalheurlesPottersemontraientdansleurrue.IlssavaientquelesPotter,euxaussi,avaientunpetitgarçon,maisilsnel'avaientjamaisvu.SonexistenceconstituaituneraisonsupplémentairedetenirlesPotteràdistance:iln'étaitpasquestionquelepetitDudleysemetteàfréquenterunenfantcommecelui-là.
LorsqueMretMrsDursleys'éveillèrent,aumatindumardioùcommencecettehistoire,ilfaisaitgrisettristeetriendanslecielnuageuxnelaissaitprévoirquedeschosesétrangesetmystérieusesallaientbientôtseproduiredanstoutlepays.MrDursleyfredonnaitunairennouantsacravatelaplussinistrepourallertravailleretMrsDursleyracontaitd'untonbadinlesdernierspotinsduquartierens'efforçantd'installersursachaisedebébélejeuneDudleyquibraillaitdetoutelaforcedesespoumons.
Aucund'euxneremarqualegroshibouauplumagemordoréquivoletadevantlafenêtre.
Ahuitheuresetdemie,MrDursleypritsonattaché-case,déposaunbaisersurlajouedeMrsDursleyetessayad'embrasserDudley,maissanssuccès,carcelui-ciétaitenproieàunepetitecrisedecolèreets'appliquaitàjetercontrelesmursdelapiècelecontenudesonassiettedecéréales.
—Sacrépetitbonhomme,gloussaMrDursleyenquittantlamaison.
Ilmontadanssavoitureetreculalelongdel'alléequimenaitàsamaison.
Cefutaucoindelaruequ'ilremarquapourlapremièrefoisundétailinsolite:unchatquilisaitunecarteroutière.Pendantuninstant,MrDursleynecompritpastrèsbiencequ'ilvenaitdevoir.Iltourna
-
alorslatêtepourregarderunedeuxièmefois.Ilyavaitbienunchattigré,assisaucoindePrivetDrive,maispaslamoindretracedecarteroutière.Qu'est-cequiavaitbienpuluipasserparlatête?Ilavaitdûselaisserabuserparunrefletdusoleilsurletrottoir.MrDursleyclignadesyeuxetregardafixementlechat.Celui-cisoutintsonregard.Tandisqu'iltournaitlecoindelarueets'engageaitsurlaroute,MrDursleycontinuad'observerlechatdanssonrétroviseur.L'animalétaitentraindelirelaplaquequiindiquait«PrivetDrive»—maisnon,voyons,ilnelisaitpas,ilregardaitlaplaque.Leschatssontincapablesdeliredescartesoudesécriteaux.MrDursleyseressaisitetchassalechattigrédesonesprit.Durantletrajetquilemenaitverslaville,ilconcentrasespenséessurlagrossecommandedeperceusesqu'ilespéraitobtenircejour-là.
Maislorsqu'ilparvintauxabordsdelavillequelquechosed'autrechassalesperceusesdesatête.Assisaumilieudeshabituelsembouteillagesdumatin,ilfutbienforcéderemarquerlaprésencedeplusieurspassantsvêtusd'uneétrangefaçon:ilsportaientdescapes.MrDursleynesupportaitpaslesgensquis'habillaientd'unemanièreextravagante—lesjeunesavaientparfoisdecesaccoutrements!Ilpensaqu'ils'agissaitd'unenouvellemodeparticulièrementstupide.Ilpianotasurlevolantdesavoitureetsonregardrencontraungroupedecesolibriusquisechuchotaientdeschosesàl'oreilled'unairsurexcité.MrDursleys'irritaenvoyantquedeuxd'entreeuxn'étaientpasjeunesdutout.Cethomme,là-bas,étaitsûrementplusâgéquelui,cequinel'empêchaitpasdeporterunecapevertémeraude!Quelleimpudence!MrDursleypensaalorsqu'ildevaityavoiruneanimationderue—cesgensétaientprobablementlàpourcollecterdel'argentauprofitd'uneoeuvrequelconque.Cenepouvaitêtrequeça.Lafiledesvoituresseremitenmouvementetquelquesminutesplustard,MrDursleyserangeadansleparkingdelaGrunnings.Lesperceusesavaientreprisleurplacedanssespensées.
Danssonbureauduhuitièmeétage,MrDursleys'asseyaittoujoursdosàlafenêtre.S'ilenavaitétéautrement,ilauraitsansdouteeuunpeuplusdemalqued'habitudeàseconcentrersursesperceuses,cematin-là.Ilnevitpasleshibouxquivolaientàtire-d'aileenpleinjour.Maisenbas,danslarue,lespassants,eux,lesvoyaientbeletbien.Bouchebée,ilspointaientledoigtversleciel,tandisquelesrapacesfilaientau-dessusdeleurtête.Laplupartd'entreeuxn'avaientjamaisvudehibou,mêmelanuit.MrDursley,cependant,neremarquariend'anormaletaucunhibounevinttroublersamatinée.Ilréprimandavertementunedemi-douzainedesesemployés,passaplusieurscoupsdefilimportantsetpoussaquelqueshurlementssupplémentaires.Ilsesentitd'excellentehumeurjusqu'àl'heuredudéjeuneroùilsongeaqu'ilseraitbondesedégourdirunpeulesjambes.Iltraversaalorslaruepourallers'acheterquelquechoseàmangerchezleboulangerd'enface.
Lespassantsvêtusdecapesluiétaientcomplètementsortisdelatête,maislorsqu'ilenvitànouveauquelques-unsàproximitédelaboulangerie,ilpassadevanteuxenleurlançantunregardcourroucé.Ilignoraitpourquoi,maisilslemettaientmalàl'aise.Ceux-làaussichuchotaientd'unairsurexcitéetilnevitpaslamoindreboîtedestinéeàrécolterdel'argent.Quandilsortitdelaboutiqueavecungrosbeignetenveloppédansunsac,ilentenditquelquesmotsdeleurconversation.
—LesPotter,c'estça,c'estcequej'aientendudire...
—Oui,leurfils,Harry...
MrDursleys'immobilisa,envahiparunepeursoudaine.Iltournalatêteverslesgensquichuchotaientcommes'ils'apprêtaitàleurdirequelquechose,maisilseravisa.
-
Iltraversalamaisontoutehâte,sedépêchaderemonterdanssonbureau,ordonnad'untonsecàsasecrétairedenepasledéranger,saisitsontéléphoneetavaitpresquefinidecomposerlenumérodesamaisonlorsqu'ilchangead'avis.Ilreposalecombinéetsecaressalamoustache.Ilréfléchissait...non,décidément,ilétaitidiot.Pottern'étaitpasunnomsirare.Onpouvaitêtresûrqu'ungrandnombredePotteravaientunfilsprénomméHarryEtquandilyrepensait,iln'étaitmêmepascertainquesonneveuseprénommevéritablementHarry.Iln'avaitmêmejamaisvucetenfant.Aprèstout,ils'appelaitpeut-êtreHarvey.OuHarold.Ilétaitinutiled'inquiéterMrsDursleypoursipeu.Touteallusionàsasoeurlamettaitdansuntelétat!Etilnepouvaitpasluienvouloir.Silui-mêmeavaiteuunesoeurcommecelle-là...maisenfinquandmême,touscesgensvêtusdecapes...
Cetaprès-midilà,illuifutbeaucoupplusdifficiledeseconcentrersursesperceusesetlorsqu'ilquittalesbureauxàcinqheures,ilétaitencoresipréoccupéqu'ilheurtaquelqu'undevantlaporte.
—Navré,grommela-t-ilauvieilhommeminusculequ'ilavaitmanquédefairetomber.
IlsepassaquelquessecondesavantqueMrDursleyserendecomptequel'hommeportaitunecapeviolette.Lefaitd'avoirétéainsibousculénesemblaitpasavoiraffectésonhumeur.Aucontraire,sonvisagesefenditd'unlargesouriretandisqu'ilrépondaitd'unepetitevoixperçantequiluiattiraleregarddespassants:
—Nesoyezpasnavré,moncherMonsieur.Rienaujourd'huinesauraitmemettreencolère.Réjouissez-vous,puisqueVous-Savez-Quiaenfindisparu.MêmelesMolduscommevousdevraientfêtercetheureux,trèsheureuxjour!
LevieilhommepritalorsMrDursleyparlatailleetleserracontreluiavantdepoursuivresonchemin.
MrDursleyrestaclouésurplace.Quelqu'unqu'iln'avaitjamaisvuvenaitdeleprendredanssesbras.Etl'avaitappelé«Moldu»,cequin'avaitaucunsens.Ilenétaittoutretournéetsedépêchaderemonterdanssavoiture.Ilpritalorslechemindesamaisonenespérantqu'ilavaitétévictimedesonimagination.C'étaitbienlapremièrefoisqu'ilespéraitunechosepareille,carildétestaittoutcequiavaittraitàl'imagination.
Lorsqu'ils'engageadansl'alléedunuméro4desarue,lapremièrechosequ'ilvit—etquin'améliorapassonhumeur—cefutlechattigréqu'ilavaitdéjàremarquélematinmême.Aprésent,l'animalétaitassissurlemurdesonjardin.Ilétaitsûrqu'ils'agissaitbiendumêmechat.Ilreconnaissaitlesdessinsdesonpelageautourdesyeux.
—Allez,ouste!s'exclamaMrDursley.
Lechatnebougeapas.Ilsecontentadeleregarderd'unairsévère.MrDursleysedemandasic'étaituncomportementnormalpourunchat.Essayantdereprendrecontenance,ilentradanssamaison,toujoursdécidéànerienrévéleràsafemme.
MrsDursleyavaitpasséunejournéeagréableetparfaitementnormale.Aucoursdudîner,elleluiracontatouslesproblèmesquelavoisined'àcôtéavaitavecsafilleetluisignalaégalementqueDudleyavaitapprisunnouveaumoi:«Veuxpas!».MrDursleys'efforçadeseconduireleplusnormalementdumondeetaprèsqueDudleyeutétémisaulit,ils'installadanslesalonpourregarder
-
lafindujournaltélévisé.
—D'aprèsdestémoignagesvenusdediversesrégions,ilsembleraitqueleshibouxsesoientcomportésd'unebienétrangemanièreaucoursdelajournée,ditleprésentateur.Normalement,leshibouxsontdesrapacesnocturnesquiattendentlanuitpourchasserleursproies.Ilestrared'envoirenpleinjour.Or,aujourd'hui,descentainesdetémoinsontvucesoiseauxvolerunpeupartoutdepuisleleverdusoleil.Lesexpertsinterrogésontétéincapablesd'expliquerlesraisonsdecechangementdecomportementpourlemoinsétonnant.Voilàquiestbienmystérieux,conclutleprésentateurens'autorisantunsourire.Etmaintenant,voicivenuel'heuredelamétéo,aveclesprévisionsdeJimMcGuffin.Alors,Jim,est-cequ'ondoits'attendreàd'autreschutesdehibouxaucoursdelanuitprochaine?
—Ça,jeseraisbienincapabledevousledire,Ted,réponditl'hommedelamétéo,maissachezentoutcasqueleshibouxn'ontpasétélesseulsàsecomporterd'uneétrangemanière.DestéléspectateursquihabitentdansdesrégionsaussiéloignéeslesunesdesautresqueleKent,leYorkshireetlacôteestdel'Écossem'onttéléphonépourmedirequ'aulieudesaversesquej'avaisprévuespouraujourd'hui,ilsontvudevéritablespluiesd'étoilesfilantes!Peut-êtres'agissait-ildefeuxdejoie,bienquecenesoitpasencorelasaison.Quoiqu'ilensoit,vouspouvezêtresûrsqueletempsdelanuitprochaineseratrèshumide.
MrDursleysefigeadanssonfauteuil,Despluiesd'étoilesfilantessurtoutlepays?Deshibouxquivolentenpleinjour?Desgensbizarresvêtusdecapes?Etcesmurmures,cesmurmuressurlesPotter...
MrsDursleyentradanslesalonavecdeuxtassesdethé.Décidément,ilyavaitquelquechosequin'allaitpas.Ilfallaitluienparler.MrDursley,unpeunerveux,s'éclaircitlagorge.
—Euh...Pétunia,machérie,dit-il,tun'aspaseudenouvellesdetasoeurrécemment?
Commeils'yattendait,sonépouseparutchoquéeetfurieuse.Ellefaisaittoujourssemblantdenepasavoirdesoeur.
—Non,répondit-ellesèchement.Pourquoi?
—Ilsontdituntrucbizarreàlatélé,grommelaMrDursley.Deshistoiresdehiboux,..d'étoilesfilantes...etilyavaittoutuntasdegensquiavaientundrôled'airaujourd'hui.
—Etalors?lançaMrsDursley.
—Rien,jemedisaisque...peut-être...çaavaitquelquechoseàvoiravec...sabande...
MrsDursleyretroussaitleslèvresenbuvantsonthéàpetitesgorgées.Sonmarisedemandas'ilallaitoserluiraconterqu'ilavaitentenduprononcerlenomde«Potter».Ilpréféras'enabstenir.D'unairaussidétachéquepossible,ildit:
—Leurfils...IlaàpeuprèslemêmeâgequeDudley,non?
—J'imagine,répliquaMrsDursleyavecraideur.
-
—Comments'appelle-t-il,déjà?Howard,c'estça?
—Harry.Unnomtrèsordinaire,trèsdésagréable,situveuxmonavis.
—Ahoui,réponditMrDursleyensentantsoncoeurs'arrêter.Oui,jesuisd'accordavectoi.
Ilneditpasunmoideplusàcesujettandisqu'ilsmontaientl'escalierpourallersecoucher.PendantqueMrsDursleyétaitdanslasalledebains,MrDursleyseglissaverslafenêtredelachambreetjetauncoupd'oeildanslejardin.Lechatétaittoujourslà.Ilregardaitdanslaruecommes'ilattendaitquelqu'un.
MrDursleyimaginait-ildeschoses?Toutcelaavait-ilunlienaveclesPotter?Sic'étaitlecas...S'ils'avéraitqu'ilsétaientparentsavecdes...Non,ilnepourraitjamaislesupporter,
LesDursleysemirentaulit.MrsDursleys'endormittrèsvitemaissonmarirestaéveillé,retournantdanssatêtelesévénementsdelajournée.Laseulepenséequileconsolaavantdesombrerenfindanslesommeil,cefutquemêmesilesPotteravaientvraimentquelquechoseàvoiraveccequis'étaitpassé,iln'yavaitaucuneraisonpourqueluietsafemmeensubissentlesconséquences.LesPottersavaientparfaitementcequePétuniaetluipensaientdesgensdeleurespèce...Etilnevoyaitpascommenttousdeuxpourraientêtremêlésàceshistoires.Ilbâillaetseretourna.Riendetoutcelanepouvaitlesaffecter.
Etilavaitgrandtortdepenserainsi.
TandisqueMrDursleyselaissaitemporterdansunsommeilquelquepeuagité,lechatsurlemur,lui,nemontraitaucunsignedesomnolence.Ilrestaitassis,immobilecommeunestatue,fixantdesesyeuxgrandsouvertslecoindePrivetDrive.Iln'eutpaslamoindreréactionlorsqu'uneportièredevoitureclaquadanslaruevoisine,niquanddeuxhibouxpassèrentau-dessusdesatête.Ilétaitpresqueminuitquandilbougeaenfin.
Unhommeapparutàl'angledelaruequelechatavaitobservépendanttoutcetemps.Ilapparutsisoudainementetdansuntelsilencequ'ilsemblaitavoirjaillidusol.Laqueueduchatfrémit,sesyeuxserétrécirent.
Onn'avaitencorejamaisvudansPrivetDrivequelquechosequiressemblâtàcethomme.Ilétaitgrand,minceettrèsvieux,àenjugerparlacouleurargentéedesescheveuxetdesabarbequiluidescendaientjusqu'àlataille.Ilétaitvêtud'unelonguerobe,d'unecapeviolettequibalayaitlesoletchaussédebottesàhautstalonsmuniesdeboucles.Sesyeuxbleusetbrillantsétincelaientderrièredeslunettesendemi-luneetsonlongnezcrochudonnaitl'impressiond'avoirétécasséaumoinsdeuxfois.Cethommes'appelaitAlbusDumbledore.
AlbusDumbledoren'avaitpasl'airdeserendrecomptequ'ilvenaitd'arriverdansunerueoùtoutenlui,depuissonnomjusqu'àsesbottes,nepouvaitêtrequ'indésirable.Ilétaitoccupéàchercherquelquechosedanssalonguecape,maissemblas'apercevoirqu'ilétaitobservé,carillevabrusquementlesyeuxverslechatquiavaittoujoursleregardfixésurluiàl'autreboutdelarue.Pouruneraisonquelconque,lavueduchatparutl'amuser.Ileutunpetitrireetmarmonna:
—J'auraisdûm'endouter.
-
Ilavaittrouvécequ'ilcherchaitdansunepocheintérieure,Apparemment,ils'agissaitd'unbriquetenargent.Ilenrelevalecapuchon,letenditau-dessusdesatêteetl'alluma.Leréverbèreleplusproches'éteignitalorsavecunpetitclaquement.L'hommeallumaànouveaulebriquet:leréverbèresuivants'éteignitàsontour.Douzefois,ilactionnaainsil'Éteignoirjusqu'àcequ'ilneresteplusaucunelumièredanslarue,àpartdeuxpointsminusculesquibrillaientauloin:c'étaientlesyeuxduchat,toujoursfixéssurlui.Quiconqueauraitregardéparunefenêtreencetinstant,mêmeMrsDursleyetsespetitsyeuxperçants,auraitétéincapabledevoirlemoindredétaildecequisepassaitdanslarue.DumbledorerangeasonÉteignoirdanslapochedesacapeetmarchaendirectiondunuméro4.Lorsqu'ilyfutparvenu,ils'assitsurlemuret,àcôtéduchat.Ilneluiaccordapasunregard,maisaprèsunmomentdesilence,illuiparla:
—C'estamusantdevousvoirici,professeurMcGonagall,dit-il.
Iltournalatêtepouradresserunsourireauchattigré,maiscelui-ciavaitdisparu.Dumbledoresouriaitàprésentàunefemmed'alluresévèreavecdeslunettescarréesquiavaientexactementlamêmeformequelesmotifsautourdesyeuxduchat.Elleaussiportaitunecape,d'unvertémeraude.Sescheveuxétaienttirésenunchignonserréetelleavaitl'airsingulièrementagacée.
—Commentavez-voussuquec'étaitmoi?demanda-t-elle.
—Moncherprofesseur,jen'aijamaisvuunchatsetenird'unemanièreaussiraide.
—Vousaussi,vousseriezunpeuraidesivousrestiezassistouteunejournéesurunmurdebriques,réponditleprofesseurMcGonagall.
—Toutelajournée?Alorsquevousauriezpucélébrerl'événementaveclesautres?Envenantici,j'aidûvoirunebonnedouzainedefêtesetdebanquets.
LeprofesseurMcGonagallreniflad'unaircourroucé.
—Oui,oui,jesais,toutlemondefaitlafête,dit-elleavecagacement.Onauraitpupenserqu'ilsseraientplusprudents,maisnon,pasdutout!MêmelesMoldusontremarquéqu'ilsepassaitquelquechose.Ilsenontparléauxnouvelles.
Ellemontrad'unsignedetêtelafenêtredusalondesDursley,plongédansl'obscurité.
—Jel'aientendumoi-même.Ilsontsignalédesvolsdehiboux...despluiesd'étoilesfilantes...LesMoldusnesontpascomplètementidiots.Ilétaitinévitablequ'ilss'enaperçoivent.DesétoilesfilantesdansleKent!Jepariequec'estencoreuncoupdeDedalusDiggle.Iln'ajamaiseubeaucoupdejugeote.
—Onnepeutpasleurenvouloir,ditDumbledoreavecdouceurNousn'avonspaseugrand-choseàcélébrerdepuisonzeans.
—Jesais,répliqualeprofesseurMcGonagalld'untonsévère,maiscen'estpasuneraisonpourperdrelatête.Touscesgensontétéd'uneimprudencefolle.Sepromenerdanslesrues
enpleinjour,às'échangerlesdernièresnouvellessansmêmeprendrelaprécautiondes'habillercommedesMoldus!
-
EllelançaunregardobliqueetperçantàDumbledore,commesielleespéraitqu'ilallaitdirequelquechose,maisilgardalesilence.
—Nousserionsdansdebeauxdraps,reprit-ellealors,silejouroùVous-Savez-Quisembleenfinavoirdisparu,lesMolduss'apercevaientdenotreexistence.J'imaginequ'ilavraimentdisparu,n'est-cepas,Dumbledore?
—Ilsemblequ'ilensoitainsi,eneffet,assuraDumbledore.Etnousavonstoutlieudenousenféliciter.Quediriez-vousd'unesquimauaucitron?
—Unquoi?
—Unesquimauaucitron.C'estunefriandisequefabriquentlesMoldusetjedoisdirequec'estplutôtbon.
—Merci,paspourmoi,réponditfroidementleprofesseurMcGonagallquisemblaitestimerquelemomentn'étaitpasvenudemangerdesglacesaucitron.JevousdisaisdoncquemêmesiVous-Savez-Quiestvraimentparti...
—Moncherprofesseur,quelqu'und'aussiraisonnablequevousnedevraitpashésiteràprononcersonnom,necroyez-vouspas?Cettefaçondediretoutletemps«Vous-Savez-Qui»n'aaucunsens.Pendantonzeans,j'aiessayédeconvaincrelesgensdel'appelerparsonnom:Voldemort.
LeprofesseurMcGonagallfitunegrimace,maisDumbledorequiavaitsortideuxesquimauxaucitronneparutpasleremarquer.
—Sinouscontinuonsàdire«Vous-Savez-Qui»,nousallonsfinirparcréerlaconfusion.Jenevoisaucuneraisond'avoirpeurdeprononcerlenomdeVoldemort.
—Jesaisbienquevousn'envoyezpas,répliqualeprofesseurMcGonagallquisemblaitmoitiéexaspérée,moitiéadmirative.Mais,vous,vousêtesdifférentdesautres.ToutlemondesaitquevousêtesleseulàavoirjamaisfaitpeuràVous-Savez-Qui...ouàVoldemort,sivousytenez.
—Vousmeflattez,ditDumbledored'unevoixtranquille.Voldemortdisposedepouvoirsquejen'aijamaiseus.
—C'estsimplementparcequevousaveztropde...disonsdenoblessepourenfaireusage.
—Heureusementqu'ilfaitnuit.Jen'aijamaisautantrougidepuislejouroùMadamePomfreshm'aditqu'elletrouvaitmesnouveauxcache-oreillesravissants.
LeprofesseurMcGonagalllançaunregardperçantàDumbledore.
—Leshiboux,cen'estriencomparéauxrumeursquicirculent,déclara-t-elle.Voussavezcequetoutlemondeditsurlesraisonsdesadisparition?Cequiafiniparl'arrêter?
Apparemment,leprofesseurMcGonagallvenaitd'aborderlesujetquiluitenaitleplusàcoeur,lavéritableraisonquil'avaitdécidéeàattendretoutelajournée,assisesurunmurglacial.Carjamaisun
-
chatniunefemmen'avaitfixéDumbledored'unregardaussipénétrantqueceluiduprofesseurencetinstant.Al'évidence,ellen'avaitpasl'intentiondecroireceque«toutlemonde»disaittantqueDumbledoreneluiauraitpasconfirmequ'ils'agissaitbiendelavérité.Dumbledore,cependant,étaitoccupéàchoisirunautreesquimauetneluiréponditpas.
—Cequ'ilsdisent,poursuivitleprofesseur,c'estqueVoldemortestvenuhiersoiràGodric'sHollowpourychercherlesPotter.D'aprèslarumeur,LilyetJamesPottersont...enfin,onditqu'ilssont...morts...
Dumbledoreinclinalatête.LeprofesseurMcGonagallavaitdumalàreprendresarespiration.
—LilyetJames...Jen'arrivepasàycroire...Jenevoulaispasl'admettre...Oh,Albus...
Dumbledoretenditlamainetluitapotal'épaule.
—Jesais...Jesais...dit-ilgravement.
—Etcen'estpastout,repritleprofesseurMcGonagalld'unevoixtremblante.Onditqu'ilaessayédetuerHarry,lefilsdesPotter.Maisilenaétéincapable.Iln'apasréussiàsupprimercebambin.Personnenesaitpourquoinicomment,maistoutlemonderacontequelorsqu'ilaessayédetuerHarryPottersansyparvenir,lepouvoirdeVoldemorts'estbrisé,pourainsidire—etc'estpourçaqu'ila...disparu.
Dumbledorehochalatêted'unairsombre.
—C'est...c'estvrai?bredouillaleprofesseurMcGonagall.Aprèstoutcequ'ilafait..touslesgensqu'ilatués...iln'apasréussiàtuerunpetitgarçon?C'eststupéfiant...riend'autren'avaitpul'arrêter...mais,aunomduciel,commentsefait-ilqueHarryaitpusurvivre?
—Onnepeutfairequedessuppositions,réponditDumbledore.Onnesaurapeut-êtrejamais.
LeprofesseurMcGonagallsortitunmouchoirendentelleets'essuyalesyeuxsousseslunettes.Dumbledoreinspiralonguementenprenantdanssapocheunemontreenorqu'ilconsulta.C'étaitunemontretrèsétrange.Elleavaitdouzeaiguilles,maispasdechiffres.Alaplace,ilyavaitdespetitesplanètesquitournaientaubordducadran.ToutceladevaitavoirunsenspourDumbledorecarilremitlamontredanssapocheendisant:
—Hagridestenretard.Aufait,j'imaginequec'estluiquivousaditquejeseraisici?
—Oui,admitleprofesseurMcGonagall,etjesupposequevousn'avezpasl'intentiondemedirepourquelleraisonvousêtesvenudanscetendroitprécis?
—JesuisvenuconfierHarryàsatanteetàsononcle.C'estlaseulefamillequiluirestedésormais.
—Vousvoulezdire...non,cen'estpaspossible!Paslesgensquihabitentdanscettemaison!s'écrialeprofesseurMcGonagallenselevantd'unbond,ledoigtpointésurlenuméro4delarue.Dumbledore...vousnepouvezpasfaireunechosepareille!Jelesaiobservéstoutela
journée.Onnepeutpasimaginerdesgensplusdifférentsdenous.Enplus,ilsontunfils...jel'aivu
-
donnerdescoupsdepiedàsamèretoutaulongdelarueenhurlantpourréclamerdesbonbons.HarryPotter,venirvivreici!
—C'estlemeilleurendroitpourlui,répliquaDumbledored'untonferme.Sononcleetsatanteluiexpliqueronttoutquandilseraplusgrand.Jeleuraiécritunelettre.
—Unelettre?répétaleprofesseurMcGonagalld'unevoixéteinteenserasseyantsurlemuret.Dumbledore,vouscroyezvraimentqu'ilestpossibled'expliquertoutceladansunelettre?Desgenspareilsserontincapablesdecomprendrecegarçon!Ilvadevenircélèbre—unevéritablelégendevivante—jeneseraispasétonnéequeladated'aujourd'huideviennedansl'avenirlafêtedeHarryPotter.Onécriradeslivressurlui.Touslesenfantsdenotremondeconnaîtrontsonnom!
—C'estvrai,ditDumbledoreenlaregardantd'unairtrèssérieuxpar-dessusseslunettesendemi-lune.Ilyauraitdequoitournerlatêteden'importequelenfant.Êtrecélèbreavantmêmed'avoirapprisàmarcheretàparler!Célèbrepourquelquechosedontilneseramêmepascapabledesesouvenir!Necomprenez-vouspasqu'ilvautbeaucoupmieuxpourluiqu'ilgrandisseàl'écartdetoutcelajusqu'àcequ'ilsoitprêtàl'assumer?
LeprofesseurMcGonagallouvritlabouche.Elleparutchangerd'avis,avalasasaliveetrépondit:
—Oui...Oui,biensûr,vousavezraison.Maiscommentl'enfantva-t-ilarriverjusqu'ici,Dumbledore?
ElleregardasoudainsacapecommesiellepensaitqueHarryétaitpeut-êtrecachédessous.
—C'estHagridquidoitl'amener,ditDumbledore.
—Etvouscroyezqu'ilest...sagedeconfierunetâcheimportanteàHagrid?
JeconfieraismaproprevieàHagrid,assuraDumbledore.
—Jenedispasqu'ilmanquedecoeur,réponditleprofesseurMcGonagallavecréticence,maisreconnaissezqu'ilestpassablementnégligent.Ilatendanceà...Qu'est-cequec'estqueça?
Ungrondementsourdavaitbrisélesilencedelanuit.Lebruitaugmentad'intensitétandisqu'ilsscrutaientlaruedesdeuxcôtéspouressayerd'apercevoirlalueurd'unphare.Legrondementsetransformaenpétaradeau-dessusdeleurtête.Ilslevèrentalorslesyeuxetvirentuneénormemototomberducieletatterrirdevanteuxsurlachaussée.
Lamotoétaiténorme,maiscen'étaitriencomparéàl'hommequiétaitassisdessus.Ilétaitàpeuprèsdeuxfoisplusgrandquelamoyenneetaumoinscinqfoispluslarge.Ilétaitmêmetellementgrandqu'onavaitpeineàlecroire.Onauraitditunsauvage,avecseslongscheveuxnoirsenbroussaille,sabarbequicachaitpresqueentièrementsonvisage,sesmainsdelatailled'uncouvercledepoubelleetsespiedschaussésdebottesencuirquiavaientl'airdebébésdauphins.L'hommetenaituntasdecouverturesdanssesimmensesbrasmusculeux.
—Hagrid,ditDumbledoreavecsoulagement.Vousvoilàenfin.Oùavez-vousdénichécettemoto?
—L'aiempruntée,professeurDumbledore,Monsieur,réponditlegéantendescendantavecprécautiondelamoto.C'estlejeuneSiriusBlackquimel'aprêtée.Çayest,j'airéussiàvousl'amener,
-
Monsieur.
—Vousn'avezpaseudeproblèmes?
—Non,Monsieur.LamaisonétaitpresqueentièrementdétruitemaisjemesuisdébrouillépourlesortirdelàavantquelesMolduscommencentàrappliquer.Ils'estendormiquandonasurvoléBristol.
DumbledoreetleprofesseurMcGonagallsepenchèrentsurletasdecouvertures.Al'intérieur,àpeinevisible,unbébédormaitprofondément.Sousunetouffedecheveuxd'unnoirdejais,ilsdistinguèrentsursonfrontuneétrangecoupureenformed'éclair.
—C'estlàque?...murmuraleprofesseurMcGonagall.
—Oui,réponditDumbledore.Ilgarderacettecicatriceàtoutjamais.
—Vousnepourriezpasarrangerça,Dumbledore?
—Mêmesijelepouvais,jeneleferaispas.Lescicatricessontparfoisutiles.Moi-même,j'enaiuneau-dessusdugenougauche,quireprésenteleplanexactdumétrodeLondres.Donnez-le-moi,Hagrid,ilesttempsdefairecequ'ilfaut.
DumbledorepritHarrydanssesbrasetsetournaverslamaisondesDursley.
—Est-ceque...est-cequejepourraisluidireaurevoir,Monsieur?demandaHagrid.
IlpenchasagrossetêtehirsuteversHarryetluidonnaunbaiserquidevaitêtresingulièrementpiquantetrâpeux.Puis,soudain,Hagridlaissaéchapperunlonghurlementdechienblessé.
—Chut!sifflaleprofesseurMcGonagall.VousallezréveillerlesMoldus!
—Dé...désolé,sanglotaHagridensortantdesapocheungrandmouchoiràpoisdanslequelilenfouitsonvisage,maisje...jen'arrivepasàm'yfaire...LilyetJamesquimeurentetcepauvrepetitHarryquivaallervivreaveclesMoldus...
—Oui,jesais,c'esttrèstriste,maisressaisissez-vous,Hagrid,sinon,nousallonsnousfairerepérer,chuchotaleprofesseurMcGonagallentapotantdoucementlebrasdeHagridtandisqueDumbledoreenjambaitlemuretdujardinets'avançaitversl'entréedelamaison.
Avecprécaution,ildéposaHarrydevantlaporte,sortitunelettredesacape,laglissaentrelescouvertures,puisrevintverslesdeuxautres.Pendantunlongmoment,toustroisrestèrentimmobiles,côteàcôte,àcontemplerlepetittasdecouvertures.LesépaulesdeHagridtremblèrent,leprofesseurMcGonagallbattitdespaupièresavecfrénésieetlalueurquibrillaithabituellementdansleregarddeDumbledoresemblas'éteindre.
—Ehbienvoilà,ditenfinDumbledore.Ilestinutilederesterici.Autantrejoindrelesautrespourfairelafête.
—Oui,ditHagridd'unevoixétouffée.JevaisallerrendresamotoàSirius.Bonnenuit,professeur
-
McGonagall,bonnenuit,professeurDumbledore,Monsieur.
Essuyantd'unreversdemanchesesyeuxruisselantsdelarmes,Hagridenfourchalamotoetmitlemoteurenroute.Dansunvrombissement,lamotos'élevadanslesairsetdisparutdanslanuit.
—Abientôt,j'imagine,professeurMcGonagall,ditDumbledoreavecunsignedetête.
Pourtouteréponse,leprofesseurMcGonagallsemoucha.
Dumbledorefitvolte-faceets'éloignalelongdelarue.Ils'arrêtaaucoinetrepritdanssapochel'Éteignoird'argent.Ill'actionnauneseulefoisetunedouzainedebouleslumineusesregagnèrentaussitôtlesréverbères.PrivetDrivefutsoudainbaignéd'unelumièreorangéeetDumbledoredistingualasilhouetted'unchattigréquitournaitl'angledelarue.Ilaperçutégalementletasdecouverturesdevantlaportedunuméro4.
—Bonnechance,Harry,murmura-t-il.
Ilseretournaetdisparutdansunbruissementdecape.
UnebriseagitaitleshaiesbientailléesdePrivetDrive.Larueétaitpropreetsilencieusesouslecield'encre.Jamaisonn'auraitimaginéquedesévénementsextraordinairespuissentsedéroulerdansuntelendroit.HarryPotterseretournasoussescouverturessansseréveiller.Sapetitemainserefermasurlalettreposéeàcôtédeluietilcontinuadedormirsanssavoirqu'ilétaitunêtreexceptionnel,sanssavoirqu'ilétaitdéjàcélèbre,sanssavoirnonplusquedansquelquesheures,ilseraitréveilleparlecrideMrsDursleyquiouvriraitlaportepoursortirlesbouteillesdelaitetquependantdessemaines,ilseraitpiquéetpincéparsoncousinDudley...Ilnesavaitpasdavantagequ'encemomentmême,desgenss'étaientrassemblésensecretdanstoutlepaysetqu'ilslevaientleurverreenmurmurant:«AlasantédeHarryPotter.Lesurvivant!»
-
CHAPITRE2:UNEVITREDISPARAÎT
Ils'étaitpasséprèsdedixansdepuisquelesDursleyavaienttrouvéausautdulitleurneveudevantlaporte,maisPrivetDriven'avaitquasimentpaschangé.Cejour-là,lesoleilselevasurlesmêmespetitsjardinspropretsenfaisantétincelerlaplaquedecuivrequiportaitlenuméro4,àl'entréedelamaisondesDursley.Lalumièredumatins'infiltradansunliving-roomexactementsemblable,àquelquesdétailsprès,àceluioùMrDursleyavaitapprisparlatélévisionlefameuxvoldeshiboux,desinistremémoire.Seuleslesphotosexhibéessurlemanteaudelacheminéedonnaientuneidéedutempsquis'étaitécoulédepuiscettedate.Dixansplustôt,ondistinguaitsurlesnombreuxclichésexposésquelquechosequiressemblaitàungrosballonrosecoiffédebonnetsàpomponsdedifférentescouleurs.MaisDudleyDursleyn'étaitplusunbébéetàprésent,lesphotosmontraientungrosgarçonblondsursonpremiervélo,surunmanègedefêteforaine,devantunordinateurencompagniedesonpèreouserrédanslesbrasdesamèrequilecouvraitdebaisers.Riendanslapiècenelaissaitdevinerqu'unautrepetitgarçonhabitaitlamêmemaison.
Etpourtant,HarryPotterétaittoujourslà,encoreendormipourlemoment,maispluspourlongtemps.CarsatantePétuniaétaitbienréveilléeetcefutsavoixperçantequirompitpourlapremièrefoislesilencedumatin.
—Allez,debout!Immédiatement!
Harryseréveillaensursaut.Satantetambourinaàlaporte.
—Vite,debout!hurla-t-elledesavoixsuraiguë.
Harryl'entendits'éloignerverslacuisineetposerunepoêlesurlacuisinière.Ilsetournasurledosetessayadeserappelerlerêvequ'ilétaitentraindefaire.C'étaitunbeaurêve,avecunemotoquivolait,etileutl'étrangeimpressiond'avoirdéjàfaitlemêmerêveauparavant.
Satanteétaitrevenuederrièrelaporte.
—Çayest?Tueslevé?demanda-t-elle.
—Presque,réponditHarry.
—Allez,dépêche-toi,jeveuxquetusurveilleslebacon.Nelelaissesurtoutpasbrûler.Toutdoitêtreabsolumentparfaitlejourdel'anniversairedeDudley.
Harryétaitungrognement.
—Qu'est-cequetudis?glapitsatantederrièrelaporte.
—Rien,rien...
L'anniversairedeDudley!Commentavait-ilpul'oublier?Harryseglissalentementhorsdulitetcherchaseschaussettes.Ilentrouvaunepairesouslelit,etaprèsavoirchassél'araignéequis'étaitinstalléedansl'uned'elles,illesenfila.Harryétaithabituéauxaraignées.Leplacardsousl'escalieren
-
étaitplein.Or,c'étaitlàqu'ildormait.
Lorsqu'ileutfinides'habiller,ilsortitdanslecouloiretalladanslacuisine.Latableavaitpresqueentièrementdisparusousunemontagnedecadeaux.Apparemment,Dudleyavaiteulenouvelordinateurqu'ildésiraittant,sansparlerdeladeuxièmetélévisionetduvélodecourse.LaraisonpourlaquelleDudleyvoulaitunvélodecourserestaitmystérieuseauxyeuxdeHarry,carDudleyétaittrèsgrosetdétestaitfairedusport—saufbiensûrlorsqu'ils'agissaitdeboxerquelqu'un.Sonpunching-ballpréféré,c'étaitHarry,maisilétaitrarequ'ilparvienneàl'attraper.Mêmes'iln'enavaitpasl'air,Harryétaittrèsrapide.
Peut-êtreétait-ceparcequ'ilvivaitdansunplacard,entoutcas,Harryavaittoujoursétépetitetmaigrepoursonâge.Ilparaissaitd'autantpluspetitetmaigrequ'ilétaitobligédeporterlesvieuxvêtementsdeDudleyquiétaitàpeuprèsquatrefoisplusgrosquelui.Harryavaitunvisagemince,desgenouxnoueux,descheveuxnoirsetdesyeuxd'unvertbrillant.Ilportaitdeslunettesrondesqu'ilavaitfallurafistoleravecdupapiercollantàcausedesnombreuxcoupsdepoingqueDudleyluiavaitdonnéssurlenez.LaseulechosequeHarryaimaitbiendanssonapparencephysique,c'étaitlafinecicatricequ'ilportaitsurlefrontetquiavaitlaformed'unéclair.Aussiloinqueremontaientsessouvenirs,ilavaittoujourseucettecicatriceetlapremièrequestionqu'ilserappelaitavoirposéeàsatantePétunia,c'était:commentluiétait-ellevenue?
—Dansl'accidentdevoiturequiatuétesparents,avait-ellerépondu.Etneposepasdequestions.
Neposepasdequestions—c'étaitlapremièrerègleàobserversil'onvoulaitvivretranquilleaveclesDursley.
L'oncleVernonentradanslacuisineaumomentoùHarryretournaitlestranchesdebacondanslapoêle.
—Vatepeigner!aboyaMrDursleyenguisedebonjour.
Unefoisparsemaineenviron,l'oncleVernonlevaitlesyeuxdesonjournalpourcrierhautetfortqueHarryavaitbesoindesefairecouperlescheveux.Harrys'étaitfaitcouperlescheveuxplussouventquetoussescamaradesdeclasseréunis,maisonnevoyaitpasladifférence,ilscontinuaientàpousseràleurguise—c'est-à-diredanstouslessens.
HarryétaitentraindefairecuirelesoeufsauplatlorsqueDudleyarrivadanslacuisineencompagniedesamère,Dudleyressemblaitbeaucoupàl'oncleVernon.Ilavaitunegrossefigurerose,uncoupresqueinexistant,depetitsyeuxbleushumidesetd'épaischeveuxblondsquis'étalaientausommetdesatêteépaisseetgrasse.LatantePétuniadisaitsouventqueDudleyavaitl'aird'unchérubin—etHarrydisaitsouventqu'ilavaitl'aird'uncochonavecuneperruque.
Harryessayadedisposersurlatablelesassiettesrempliesd'oeufsaubacon,cequin'étaitpasfacileenraisondupeudeplacequirestait.Pendantcetemps,Dudleycomptaitsescadeaux.Lorsqu'ileutterminé,sesjouess'affaissèrent.
—Trente-six,dit-ilenlevantlesyeuxverssesparents.Çafaitdeuxdemoinsquel'annéedernière.
—Monpetitchéri,tun'aspascomptélecadeaudelatanteMarge,regarde,ilestlà,souscegros
-
paquetquePapaetMamant'ontoffert.
—D'accord,çafaittrente-sept,ditDudleyquicommençaitàdevenirtoutrouge.
Harry,quisentaitvenirunedecesgrossescolèresdontDudleyavaitlesecret,s'empressad'engloutirsesoeufsaubaconavantquel'idéevienneàsoncousinderenverserlatable.Detouteévidence,latantePétuniaavaitégalementsentiledanger.
—Etnousallonsencoret'acheterdeuxautrescadeaux,dit-elleprécipitamment,quandnoussortironstoutàl'heure.Qu'est-cequetuendis,monpetitagneau?Deuxautrescadeaux.Çateva?
Dudleyréfléchitunbonmoment.Apparemment,c'étaitunexercicedifficile.Enfin,ilditlentement:
—Donc,j'enauraitrente...trente...
—Trente-neuf,moncanardadoré,ditlatantePétunia.
—Bon,danscecas,çava,
Dudleyselaissatomberlourdementsurunechaiseetattrapalepaquetleplusproche.
L'oncleVernoneutunpetitrire.
—Lepetitbonhommeenveutpoursonargent,commesonpère.C'esttrèsbien,Dudley!dit-ilenébouriffantlescheveuxdesonfils.
Acemoment,letéléphonesonnaetlatantePétuniaallarépondrependantqueHarryetl'oncleVernonregardaientDudleydéballerlevélodecourse,uncaméscope,unavionradio-commandé,seizenouveauxjeuxvidéoetunmagnétoscope.IlétaitoccupéàdéchirerlepapierquienveloppaitunemontreenorlorsquelatantePétuniarevintdanslacuisine,l'airàlafoisfurieuxetinquiet.
—Mauvaisenouvelle,Vernon.MrsFiggs'estcasséunejambe.Ellenepourrapasleprendre,dit-elleenmontrantHarryd'unsignedetête.
Horrifié,Dudleyrestabouchebée.Harry,lui,sentitsoncoeurbondirdejoie.Chaqueannée,lejourdel'anniversairedeDudley,sesparentsl'emmenaientavecunamidansdesparcsd'attractions,aucinémaoudansdesfast-foodsoùilpouvaitsegaverdehamburgers.Etchaqueannée,onconfiaitHarryàMrsFigg,unevieillefollequihabitaitunpeuplusloin.Harrydétestaitallerlà-bas.ToutelamaisonsentaitlechouetMrsFiggpassaitsontempsàluimontrerlesphotosdetousleschatsqu'elleavaiteus.
—C'estmalin!ditlatantePétuniaenjetantunregardfurieuxàHarrycommesic'étaitluiquiétaitresponsabledelasituation.
Harrysavaitbienqu'ilauraitdûéprouverunpeudecompassionpourcettepauvreMrsFigg,maiscen'étaitpasfacile,carilpensaitsurtoutqu'ils'écouleraitencoreuneannéeentièreavantqu'ilsoitobligéderegarderànouveaulesphotosdePompom,Patounet,MistigrietMignonnette.
—Onpourraitpeut-êtretéléphoneràMarge,suggéral'oncleVernon.
-
—Nedispasdebêtises,Vernon,tusaisbienqu'elledétestecetenfant.
LesDursleyparlaientsouventdeHarrydecettefaçon,enfaisantcommes'iln'étaitpaslà—ouplutôtcommes'ilétaitunêtredégoûtant,unesortedelimaceincapabledecomprendrecequ'ilsdisaient.
—Ettonamie...comments'appelle-t-elledéjà?Ahoui,Yvonne...
—ElleestenvacancesàMajorque,répliquasèchementlatantePétunia.
—Vousn'avezqu'àmelaisserici,intervintHarrypleind'espoir.
Pourunefois,ilpourraitregardercequ'ilvoudraitàlatélévisionetpeut-êtremêmeessayerl'ordinateurdeDudley.
OnauraitditquelatantePétuniavenaitd'avaleruncitronentier.
—C'estça,grinça-t-elle,etquandnousreviendrons,lamaisonseraenruine?
—Jeneferaipassauterlamaison,assuraHarry,maisilsnel'écoutaientplus.
—Nouspourrionspeut-êtrel'emmenerauzoo,ditlatantePétunia,etlelaisserdanslavoitureennousattendant.
—Lavoitureesttouteneuve,pasquestiondelelaissertoutseuldedans,tranchaMrDursley.
Dudleysemitàpleurerbruyamment.Enfait,ilnepleuraitpaspourdebon.Ilyavaitdesannéesqu'ilneversaitplusdevraieslarmes,maisilsavaitquedèsqu'ilcommençaitàsetordrelevisageengémissant,samèreétaitprêteàluiaccordertoutcequ'ilvoulait.
—MonDudlynouchetadoré,nepleurepas.Mamannevapaslelaissergâchertaplusbellejournée,s'écriaMrsDursleyenleserrantdanssesbras.
—Je...veux...pas...qu'il...vienne!hurlaDudleyd'unevoixsecouéedefauxsanglots.Ilgâche...toujourstout!
DudleyadressaalorsàHarryunhorriblesourireentrelesbrasdesamère.
Aumêmemoment,lasonnettedelaported'entréeretentit,
—Oh,monDieu,lesvoilà!ditprécipitammentlatantePétunia.
Uninstantplustard,PiersPolkiss,lemeilleuramideDudley,entradanslamaisonencompagniedesamère.Piersétaitungarçonefflanquéavecunetêtederat.QuandDudleytapaitsurquelqu'un,c'étaittoujoursluiquitenaitpar-derrièrelesmainsdelavictime,pourl'empêcherdesedéfendre.Dudleycessaaussitôtsacomédie.
Unedemi-heureplustard,Harry,quin'encroyaitpassachance,étaitassisàl'arrièredelavoituredesDursley,encompagniedePiersetDudley.Pourlapremièrefoisdesavie,ilallaitvisiterlezoo.Sononcleetsatanten'avaientpastrouvéd'autresolutionquedel'emmeneraveceux,maisavantdepartir,
-
l'oncleVernonavaitprisHarryàpart.
—Jetepréviens,avait-ildit,sagrossefigurerougetoutcontrelevisagedeHarry,jetepréviensques'ilseproduitlamoindrechosebizarre,tunesortiraspasdeceplacardavantNoël.
—Jeneferairien,assuraHarryc'estpromis.
Maisl'oncleVernonnelecroyaitpas.Personnenelecroyaitjamais.
Leproblème,c'étaitqu'ilsepassaitsouventdeschosesétrangesautourdeHarryetlesDursleyrefusaientdecroirequ'iln'yétaitpourrien.
Unjour,latantePétunia,fatiguéedevoirHarrysortirdechezlecoiffeuraveclamêmetêteques'iln'yétaitpasallédutout,avaitprisunepairedegrosciseauxetluiavaitcoupélescheveuxsicourtqu'ilenétaitdevenupresquechauve.Ellen'avaitlaisséqu'unefrange«pourcachercettehorriblecicatrice».Dudleys'étaitécrouléderireenvoyantlerésultatetHarryn'avaitpaspudormirdelanuitenimaginantcequiallaitsepasserlelendemainàl'école,oùdéjàonsemoquaitdesesvêtementstropgrandsetdeseslunettesrafistoléesaupapiercollant.Aumatin,cependant,ils'étaitaperçuquesescheveuxavaientrepoussetelsqu'ilsétaientavantquelatantePétunianelescoupe.Ilavaitétépunid'unesemainedeplacardsanssortir,malgrétousseseffortspouressayerdeleurfaireadmettrequ'ilnecomprenaitpascequiavaitbienpusepasser.
Uneautrefois,latantePétuniaavaitvoululeforceràmettreunvieuxpulldeDudley(unehorreurmarronavecdespomponsorange),maispluselleessayaitdeluifairepasserlatêteàl'intérieurdupull,pluscelui-cirapetissait.Finalement,ils'étaittrouvéréduitàlatailled'ungantdepoupéeetlatantePétuniaenavaitconcluqu'ilavaitrétréciaulavage.Asongrandsoulagement,Harry,cettefois-là,n'avaitreçuaucunepunition.
Enrevanche,ilavaiteudesérieuxennuisàl'école,lejouroùonl'avaitretrouvésurletoitdelacantine.LabandedeDudleyl'avaitpoursuividanslacourcommeàl'accoutuméelorsque,àlagrandesurprisedetoutlemonde,ycomprisdeHarrylui-même,ils'étaitretrouvéassisausommetdelacheminée.LesDursleyavaientreçuunelettrefurieusedeladirectricedanslaquelleelleaffirmaitqueHarrys'amusaitàescaladerlesbâtimentsdel'école.Pourtant,commeill'avaitexpliquéàl'oncleVernonàtraverslaporteverrouilléedesonplacard,ils'étaitcontentédesauterderrièrelespoubellesquisetrouvaientàcôtédelaportedelacuisine.Harrypensaitquec'étaitleventquiavaitdûl'emporterjusqu'autoitaumomentoùilsautait.
Maisaujourd'hui,toutiraitbien.CelavalaitmêmelapeinedesupporterDudleyetPiersdumomentqu'ilpouvaitpasserlajournéedansunendroitquineseraitnil'école,nileplacard,nilesalonàl'odeurdechoudeMrsFigg.
Tandisqu'ilconduisaitlavoiture,l'oncleVernonseplaignaitàlatantePétunia.Ilaimaitbienseplaindredechosesetd'autres.Lesgensquitravaillaientaveclui,Harry,lamunicipalité,Harry,sonbanquieretHarryconstituaientquelques-unsdesessujetspréférés.Cematin-là,c'étaitauxmotosqu'ilenavait.
—...conduisentcommedesmalades,cespetitsvoyous!dit-ilalorsqu'unemotolesdépassait.
-
—J'airêvéd'unemoto,cettenuit,ditHarryquisesouvenaitsoudaindesonrêve.Ellevolait.
L'oncleHarryfaillitpercuterlavoiturequileprécédait.Ilseretournabrusquement,sonvisagesirougequ'ilressemblaitàuneénormebetteraveàmoustache.
—LESMOTOSNEVOLENTPAS!hurla-t-il.
DudleyetPiersricanèrent.
—Jelesaisbien,réponditHarry,cen'étaitqu'unrêve.
Maisilregrettad'enavoirtropdit.Plusencorequelesquestionsqu'ilposait,lesDursleydétestaientl'entendreparlerd'objetsquisortaientdeleurrôlehabituel,quecesoitdansunrêveouundessinanimé,commes'ilsredoutaientqu'iln'entiredesidéesdangereuses.
C'étaitunsamediensoleilléetlezooétaitbondédefamillesenpromenade.LesDursleyachetèrentàDudleyetàPiersdegrossesglacesauchocolat.Mais,avantqu'ilsaienteuletempsderepartir,lajeunefemmesouriantequivendaitlesglacesavaitdemandéàHarrycequ'ilvoulaitetilsavaientfiniparluiacheterunesucetteàbonmarché.Ellen'étaitd'ailleurspassimauvaisequeça,pensaHarrytandisqu'illaléchaitdevantlacaged'ungorilleoccupéàsegratterlatête.L'animalressemblaitétrangementàDudley,saufqu'iln'étaitpasblond.
IlyavaitbienlongtempsqueHarryn'avaitpaspasséunematinéeaussiagréable.Ilprenaitlaprécautiondesetenirunpeuàl'écartdesDursleypouréviterqueDudleyetPiers,quicommençaientàselasserdesanimaux,neseconsacrentunefoisdeplusàleurpasse-tempsfavori:luitaperdessus.IlsdéjeunèrentaurestaurantduzoooùDudleyfitunegrossecolèreparcequesacoupedeglacegéanten'étaitpasassezgrandeàsongoût.L'oncleVernonluiencommandauneautreetHarryfutautoriséàfinirlapremière.
MaisHarryauraitdûs'endouter:toutcelaétaittropbeaupourdurer.
Aprèsdéjeuner,ilsallèrentvoirlesreptilesauvivarium.
L'endroitétaitsombreetfrais,avecdescagesdeverreéclairéesquis'alignaientlelongdesmurs.Derrièrelesvitres,onvoyaittoutessortesdelézardsetdeserpentsquirampaientetondulaientsurdesmorceauxdepierreoudebois.DudleyetPiersvoulaientvoird'énormescobrasauveninmorteletdegrospythonscapablesdebroyerunhommedansleurétreinte.Dudleynemitpaslongtempsàdénicherleplusgrandserpentduvivarium.Ilétaitsilongqu'ilauraitpus'enroulerdeuxfoisautourdelavoituredel'oncleVernonetlaréduireenunpetittasdeferraille,maispourl'instant,ilnesemblaitpasd'humeuràtentercegenred'exploit.Enfait,ildormaitprofondément.
Lenezcollécontrelavitre,Dudleycontemplaitlesanneauxluisantsdureptile.
—Fais-lebouger,dit-ilàsonpèred'unevoixgeignarde.
L'oncleVernontapotalavitre,maisleserpentnebougeapas.
—Recommence,ordonnaDudley.
-
L'oncleVernondonnadepetitscoupssecssurlavitre,maisleserpentcontinuadedormir.
—Ons'ennuie,ici,marmonnaDudleyens'éloignantd'unpastraînant.
Harrys'approchaalorsdelacagedeverreetcontemplaleserpent.Iln'auraitpasétésurprisquelereptilesoitlui-mêmemortd'ennuiàforcederesterseuldanscettecagesansautrecompagniequetouscesimbécilesquipassaientlajournéeàtapercontrelavitre.C'étaitpirequedecoucherdansunplacardavecpourtoutevisitecelledelatantePétuniaquitambourinaitàlaportepourleréveiller.Lui,aumoins,pouvaitsedéplacerdanslamaison.
Leserpentouvritsoudainsespetitsyeuxbrillants.Lentement,trèslentement,illevalatêtejusqu'àcequ'ellesoitaumêmeniveauquecelledeHarry.
Etilluifitunclind'oeil.
Harryrestabouchebée.Iljetauncoupd'oeilautourdeluipours'assurerquepersonneneleregardait,puisiladressaàsontourunclind'oeilauserpent.
Lereptilefitunsignedetêteendirectiondel'oncleVernonetdeDudley,puisillevalesyeuxauplafond.IlsemblaitdireàHarry:«J'aidroitàçasansarrêt.»
—Jesais,murmuraHarry,sanssavoirsileserpentpouvaitl'entendreàtraverslavitre.Çadoitêtrevraimentagaçant.
Leserpentapprouvad'unhochementdetêtevigoureux.
D'oùtuviens?demandaHarry.
Leserpentpointaleboutdelaqueueverslepetitécriteauapposéàcôtédelavitre.
—Boaconstrictor—Brésil,lutHarry.C'étaitbien,là-bas?demanda-t-il.
Leboapointaànouveaulaqueueversl'écriteauetHarrylutlasuite:«Néàlaménagerie».
—Ah,d'accord,jecomprends.Donc,tun'asjamaisétéauBrésil?
Tandisqueleserpentconfirmaitd'unsignedetête,unhurlementassourdissantretentitetlesfitsursautertouslesdeux.
—DUDLEY!MRDURSLEY!REGARDEZLESERPENT!VOUSN'ALLEZPASLECROIRE!
Dudleyrevintverslacageensedandinantaussivitequ'illepouvait.
Pousse-toidelà,toi,dit-ilendonnantàHarryuncoupdepoingdanslescôtes.
Prisparsurprise,Harrytombasurlesoldeciment.Cequisepassaensuitefuttellementrapidequepersonnenevitcommentc'étaitarrivé.Soudain,alorsqu'ilssetenaientcôteàcôtedevantlacagedeverre,PiersetDudleyfirentunbondenarrièreenpoussantdescrisd'horreur.
-
Harryseredressa,lesoufflecoupé:lavitrequiretenaitleboaprisonnieravaitdisparu.Lelongserpentsedéroularapidementetquittasacageenondulantsurlesol.Prisdepanique,lesvisiteursduvivariumseprécipitèrentalorsverslasortieenhurlantdeterreur.
Aumomentoùleserpentglissarapidementdevantlui,Harryeutl'impressiond'entendreunevoixbasseetsifflantedire:
—Etmaintenant,direction,leBrésil!Merssssi,amigo.
Legardienduvivariumétaitenétatdechoc.
—Lavitre,répétait-il.Oùestpasséelavitre?
LedirecteurduzooenpersonneoffritunetassedethéfortàlatantePétuniaetseconfonditenexcuses.PiersetDudleybalbutiaientd'unairahuri.D'aprèscequeHarryavaitpuvoir,leserpentneleuravaitfaitaucunmal,ils'étaitcontentédeclaquerdesmâchoirestoutprèsdeleursmolletspours'amuseràleurfairepeur,maisquandtoutlemondeeutreprisplacedanslavoituredel'oncleVernon,DudleyracontaqueleboaavaitfailliluiarracherlajambetandisquePiersaffirmaitqu'ilavaitessayédel'étoufferens'enroulantautourdelui.Maislepire,pourHarrytoutaumoins,cefutlorsquePiers,quis'étaitunpeucalmé,dit:
—Harryaparléauserpent,pasvrai,Harry?
L'oncleVernonattenditquePiersfûtrentréchezluipours'enprendreàHarry.Safureurétaittellequ'ilpouvaitàpeineparler.Ilparvintseulementàdire:
—File...placard...pasbouger...rienàmanger.
Puisils'effondradansunfauteuiletlatantePétuniasehâtad'allerluichercherungrandverredecognac.
Beaucoupplustard,Harry,allongédanssonplacard,sedésolaitdenepasavoirdemontre.Iln'avaitaucuneidéedel'heureetilnesavaitpassilesDursleyétaientdéjàcouchés.Tantqu'ilsnedormaientpas,ilnepouvaitpasserisquerdanslacuisinepourallerchercherdiscrètementquelquechoseàmanger.
IlavaitpassédixanschezlesDursley,dixannéessinistres,depuisquesesparentsétaientmortsdanscetaccidentdevoiturealorsqu'iln'étaitencorequ'unbébé.Ilnesesouvenaitpasd'avoirétédanslavoiturelorsquesesparentsaientététués.Parfois,seuldanssonplacard,ilfouillaitdanssessouvenirspendantdesheuresentièresetuneétrangevisionémergeaitdesamémoire:ilrevoyaitunéclairaveuglantdelumièreverteetsesouvenaitd'unebrûluredouloureusesurlefront.C'étaitsansdoutelechocdel'accident,pensait-il,bienqu'iln'eûtaucuneidéedel'originedelalumièreverte.Ilneserappelaitriendesesparents.Sononcleetsatanteneluienparlaientjamaiset,bienentendu,iln'avaitpasledroitdeposerdequestionsàcesujet.Iln'yavaitmêmeaucunephotod'euxdanslamaison.
Lorsqu'ilétaitplusjeune,Harryavaitsouventrêvéqu'unparentlointainetinconnuviennelechercheretl'emmèneaveclui,maiscelan'étaitjamaisarrivé.LesDursleyétaientsaseulefamille.Parfois,cependant,illuisemblait(oupeut-êtreétait-ceunsimpleespoir)quedesgensqu'ilcroisaitaudehors
-
lereconnaissaient.C'étaientd'ailleursdesgenstrèsétranges.
Unjour,unhommeminusculecoifféd'unchapeauhautdeformeviolets'étaitinclinédevantluipendantqu'ilfaisaitdescoursesavecDudleyetlatantePétunia.Aprèsluiavoirdemandéd'unairfurieuxs'ilconnaissaitcethomme,latantePétunias'étaitdépêchéedelesfairesortirdumagasinsansavoirrienacheté.Unautrejour,dansunbus,unevieillefemmeéchevelée,touthabilléedevert,luiavaitfaitdegrandssignesdelamain.Récemmentencore,unhommechauvedansunlongmanteaupourpreluiavaitserrélamaindanslarue,puisétaitrepartisansdireunmot.Leplusétrange,c'étaitquetouscesgenssemblaienttoujoursdisparaîtredèsqueHarryessayaitdelesregarderdeplusprès.
Al'école,Harryn'avaitpasd'ami.ToutlemondesavaitquelabandedeDudleydétestaitHarryPotter,avecsesvêtementstropgrandsetseslunettescassées,etpersonnen'avaitenviededéplaireàlabandedeDudley.
-
CHAPITRE3:LESLETTRESDENULLEPART
LafuiteduboabrésilienvalutàHarrylapluslonguepunitionqu'ileûtjamaisreçue.Lorsqu'ilfutenfinautoriséàressortirdesonplacard,lesvacancesd'étéavaientdéjàcommencéetDudleyavaiteuletempsdecassersonnouveaucaméscope,d'écraserausolsonavionradio-commandéetd'étrennersonvélodecourseenrenversantMrsFiggquitraversaitPrivetDriveavecsesbéquilles.
Harryétaitcontentquel'écoleaitprisfin,maisiln'arrivaitpasàéchapperàlabandedeDudleyquivenaitchaquejouràlamaison.Piers,Dennis,MalcolmetGordonétaienttousgrandsetstupides,maiscommeDudleyétaitencoreplusgrandetplusbêtequ'eux,c'étaitluiquiétaitlechef.EtlesautresétaientravisdepratiquerlesportpréférédeDudley:lachasseauHarry.
C'estpourquoiHarrypassaitleplusdetempspossiblehorsdelamaison,àsepromenerdanslesenvironsenpensantàlafindesvacancesquireprésentaitpourluiuneminusculelueurd'espoir.Carenseptembre,ilentreraitaucollègeet,pourlapremièrefoisdesavie,ilneseraitplusdanslamêmeécolequeDudley.DudleyiraitàSmelting,uncollègeprivéoùl'oncleVernonavaitfaitsesétudes.PiersPolkissyétaitinscrit,luiaussi.Harry,poursapart,devraitsecontenterducollègeduquartier.Dudleyenétaitravi.
—Làoùtuvas,onmetlatêtedesnouveauxdansletroudestoilettes,dit-ilàHarry.Situveuxt'entraîner,monteavecmoidanslasalledebains.
—Non,merci,réponditHarry,cespauvrestoilettesn'ontjamaisvuquelquechosed'aussiatrocequetatête,çalesrendraitmalades.
EtilpritaussitôtlafuiteavantqueDudleyaitcompriscequ'ilavaitdit.
Unjourdejuillet,latantePétuniaemmenaDudleyàLondrespourluiacheterl'uniformedesanouvelleécole.ElledéposaHarrychezMrsFiggquifutmoinspéniblequ'àl'ordinairecarelles'étaitcassélajambeentrébuchantsurundeseschats,cequiavaitquelquepeurefroidilapassionqu'elleleurportaithabituellement.Harryfutmêmeautoriséàregarderlatélévisionenmangeantungâteauauchocolatquiavaitdûséjournerquelquesannéesaufondd'unplacard.Lesoir,Dudleyparadadanslesalonpourmontreràtoutelafamilleseshabitsflambantneufs:unfracmarronàqueue-de-pie,unpantalondegolforangeetuncanotier.LesélèvesdeSmeltingavaientégalementunecannedontilsseservaientpoursetaperdessusquandlesprofesseursnelesvoyaientpas.C'était,parait-il,unefaçondeseforgerlecaractère.
Encontemplantsonfilsainsiaccoutré,l'oncleVernondéclaraquec'étaitleplusbeaujourdesavieetlatantePétuniaéclataensanglotsendisantqu'ellen'arrivaitpasàcroirequecegarçonsigrand,siélégantétaitsonpetitDudlinouchetadoré.Harrypréféraneriendire.Ilavaitl'impressiondes'êtredéjàfêlédeuxcôtesàforcederéprimersonfourire.
Lelendemainmatin,aupetitdéjeuner,uneodeurpestilentiellesedégageaitd'unegrandebassineposéedansl'évierdelacuisine,Harrys'approchaetvitdevieuxvêtementsquiflottaientdansuneeaugrisâtre.
-
—Qu'est-cequec'est?demanda-t-ilàlatantePétunia.
Ellepinçaleslèvres,choquéequ'ilaitl'audacedeposerlaquestion.
—C'esttonnouveluniforme,dit-elle.
—Ahbon?s'étonnaHarryenregardantànouveaulabassine.Jenesavaispasqu'ilfallaitlefairetremperdansl'eau.
—Nefaispasl'idiot,réponditsèchementlatantePétuniaJ'aiteintengrisdesvieillesaffairesdeDudley.Çatesuffirabiencommeuniforme,ilneseraguèredifférentdesautres.
Harryendoutait,maisilétaitinutiledediscuter.Ilsedemandaàquoiilressemblerait,là-dedans,lejourdelarentrée.Onauraitditdesmorceauxdepeauarrachésàunvieiléléphant.
Dudleyetl'oncleVernonentrèrentdanslacuisineenfronçantlenezàcausedel'odeurquerépandaitlabassine.L'oncleVernonouvritsonjournalcommeàl'ordinaireetDudleydonnasurlatableuncoupdesacannedontilneseséparaitplus.
Ilsentendirentalorslefacteurglisserlecourrierdanslaboîteauxlettresdelaported'entrée.
—Vachercherlecourrier,Dudley,ditl'oncleVernonsansleverlenezdesonjournal.
—Harryn'aqu'àyaller,ditDudley.
—Vachercherlecourrier,Harry.
—Dudleyn'aqu'àyaller,ditHarry.
—Donne-luiuncoupdecanne,Dudley.
Harryévitalacanneetallachercherlecourrier.Ilyavaittroislettres:unecartepostaledeMarge,lasoeurdel'oncleVernon,quiétaitenvacancesàl'îledeWight,uneenveloppedepapierkraftquidevaitêtreunefactureet...unelettrepourHarry!
Harrylacontemplabouchebée.Soncoeurfaisaitdegrandsbondsdanssapoitrine,commeuneballeencaoutchouc.Detoutesavie,personne,jamais,neluiavaitécrit.D'ailleurs,quiauraitpulefaire?Iln'avaitpasd'amis,pasdeparentsautresquesononcleetsatante,iln'étaitmêmepasinscritàlabibliothèque,cequiluiévitaitderecevoirdesmotsdésagréablesexigeantleretourdelivresempruntés.
Etpourtant,ilavaitentrelesmainsunelettredontl'adressenepouvaitprêteràconfusion:
MrH.Potter
Dansleplacardsousl'escalier
4,PrivetDrive
-
LittleWhinging
Surrey
L'enveloppe,lourdeetépaisse,étaitfaited'unparcheminjaunietl'adresseétaitécriteàl'encrevertémeraude.Iln'yavaitpasdetimbre.
Enretournantl'enveloppe,lesmainstremblantes,Harryvitunsceaudecirefrappéd'unécussonquireprésentaitunaigle,unlion,unblaireauetunserpententourantlalettre«P».
—Dépêche-toi,mongarçon,crial'oncleVernondanslacuisine.Qu'est-cequetufais?Turegardess'iln'yapasdelettrepiégée?
Saplaisanterielefitéclaterderire.
Harryrepritlechemindelacuisinesansquitterl'enveloppedesyeux.Ildonnaàl'oncleVernonlacartepostaleetlafacturepuisils'assitetentrepritdedécacheterl'enveloppejaune.
L'oncleVernonpoussaungrognementdégoûtéenouvrantl'enveloppedelafactureetluicequiétaitécritaudosdelacartepostale.
—Margeestmalade,dit-ilàlatantePétunia.Elleamangéundrôledecoquillage.
—Papa!s'écriasoudainDudley.Papa,regarde!Harryareçuquelquechose!
Harryétaitsurlepointdedépliersalettre,écritesurunparcheminsemblableàceluidel'enveloppe,lorsquel'oncleVernonlaluiarrachadesmains.
—C'estàmoi!protestaHarryenessayantdelareprendre.
—Quidonct'écrirait?ditl'oncleVernond'untonpleindemépris.
D'unemain,ilsecoualalettrepourladéplier,puisilyjetauncoupd'oeil.Sonteintpassaalorsdurougeauvertplusvitequ'unfeudesignalisation.Etiln'enrestapaslà.Enquelquessecondes,ilétaitdevenud'ungrispâledevieuxporridge.
—P...P...Pétunia!balbutial'oncleVernon.
Dudleyessayades'emparerdelalettre,maisl'oncleVernonlatenaithorsdeportée.IlladonnaàlatantePétuniaquienlutlapremièreligned'unairintrigué.Pendantuninstant,elle
semblasurlepointdes'évanouiretportalamainàsagorged'oùs'échappaunborborygmeétouffé.
—Vernon!Oh,monDieu,Vernon!
Ilsseregardèrentcommes'ilsavaientoubliéqueHarryetDudleyétaientaveceuxdanslacuisine.Dudleyn'avaitpasl'habitudequ'onluimanifesteunetelleindifférenceetildonnauncoupsecdesacannesurlatêtedesonpère.
-
—Jeveuxlirecettelettre,dit-ild'unevoixforte.
—C'estmoiquiveuxlalire!intervintHarry.Elleestàmoi!
—Sortezd'ici,touslesdeux,ditl'oncleVernond'unevoixgrinçanteenremettantlalettredansl'enveloppe.
Harrynebougeapas.
—JEVEUXMALETTRE!hurla-t-il.
—Laissez-moivoir,exigeaDudley.
—DEHORS!rugitl'oncleVernon.
IlpritHarryetDudleyparlapeauducouetlespoussadanslecouloirenclaquantlaportedelacuisinesureux.HarryetDudleyengagèrentaussitôtuncombatférocemaissilencieuxpoursavoirquiécouteraitautroudelaserrurecequiallaitsediredanslacuisine.CefutDudleyquil'emporta.Harry,leslunettesenbataille,s'allongeaalorsàplatventrepourécouterparl'intersticeentrelebasdelaporteetlesol.
—Vernon,ditlatantePétuniad'unevoixtremblante,regardel'adresse.Commentont-ilspusavoiroùilcouche?Tucroisqu'ilssurveillentlamaison?
—Ilsnoussurveillent,ilsnousespionnent,peut-êtremêmequ'ilsnoussuivent,marmonnafurieusementl'oncleVernon.
—Qu'allons-nousfaire,Vernon?Est-cequ'ilfautleurrépondre?Leurdirequenousnevoulonspas...
Harryapercevaitleschaussuresnoiresbienciréesdel'oncleVernonquifaisaitlescentpasdanslacuisine.
—Non,dit-ilenfin.Onnevapasyfaireattention.S'ilsnereçoiventpasderéponse...Oui,c'estcequ'ilyademieux...Nousn'allonsrienfairedutout...
—Mais...
—Jeneveuxpasdeçadanslamaison,Pétunia!Souviens-toi,quandnousl'avonsprisavecnous,nousnoussommesjuréderefusertoutescesidioties.C'estbeaucouptropdangereux.
Lesoir,enrevenantdutravail,l'oncleVernonfitquelquechosequ'iln'avaitencorejamaisfait:ilallavoirHarrydanssonplacard.
—Oùestmalettre?demandaHarryaumomentmêmeoùl'oncleVernonsefaufilaitdansleplacard.Quiest-cequim'aécrit?
—Personne.Lalettret'aétéadresséeparerreur,réponditl'oncleVernon.Jel'aibrûlée.
—Cen'étaitpasuneerreur,protestaHarryaveccolère.Ilyavaitl'adressedemonplacardsur
-
l'enveloppe.
—SILENCE!crial'oncleVernon.
Deuxaraignéestombèrentduplafond.Ilrespiraprofondémentàplusieursreprisespuisilseforçaàsourire,d'unsourirequiavaitl'airsingulièrementdouloureux.
—Justement,Harry...ausujetdeceplacard.Tatanteetmoi,nousavonsréfléchi...Tucommencesàdevenirunpeutropgrandpourresterici...Nousavonspenséqu'ilseraitpeut-êtrepréférablequetudéménagesdansladeuxièmechambredeDudley.
—Pourquoi?demandaHarry.
—Neposepasdequestions!répliquasèchementsononcle.Prendstesaffairesetmontelà-haut.
IlyavaitquatrechambresdanslamaisondesDursley:unepourl'oncleVernonetlatantePétunia,unechambred'amis(quiservaitgénéralementàMarge,lasoeurdeVernon),uneoùDudleydormaitetuneautreoùDudleymettaitsesjouetsettoutcequin'entraitpasdanslapremière.
UnseulvoyagesuffitàHarrypourtransportertoutessesaffairesdanslachambre.Ils'assitsurlelitetregardaautourdelui.Presquetouslesobjetsqu'ilvoyaitétaientcassés.Lecaméscopeétaitposésurunchard'assautàpédalesaveclequelDudleyavaitécrasélechienduvoisin;dansuncoin,ilyavaitlapremièretélévisiondeDudleyqu'ilavaitéventréed'uncoupdepiedunjouroùsonémissionpréféréeavaitétéannulée;ilyavaitaussiunegrandecagedanslaquelleavaitvécuautrefoisunperroquetqueDudleyavaitéchangécontreunecarabineàaircomprimé.Lacarabine,poséesuruneétagère,étaitcomplètementtorduedepuislejouroùDudleys'étaitassisdessus.Lesautresétagèresétaientrempliesdelivres.C'étaientlesseuleschosesauxquellesilsemblaitn'avoirjamaistouché.
Durez-de-chausséemontaientleshurlementsdeDudleyquis'adressaitàsamère:
—Jeneveuxpasdeluilà-dedans,criait-il.J'aibesoindecettechambre...Fais-lesortir...
Harrysoupiraets'étenditsurlelit.Laveille,ilauraitdonnén'importequoipouravoircettechambre.Aujourd'hui,ilauraitmieuxaiméresterdanssonplacardavecsalettre,plutôtqued'êtreicisansavoirledroitdelalire.
Pendantlepetitdéjeunerdulendemain,toutlemondeasilencieux.Dudleyétaitenétatdechoc.Ils'étaitégosillé,avaitfrappésonpèreavecsacanne,s'étaitfaitvomirexprès,avaitdonnédescoupsdepiedàsamèreetjetésatortueàtraversletoitdelaserre,sansparveniràrécupérersachambre.Harryrepensaitàcequis'étaitpassélaveilleàlamêmeheureetilregrettaitamèrementden'avoirpasouvertsalettrependantqu'ilétaitencoredanslehalld'entrée.L'oncleVernonetlatantePétuniaéchangeaientdesombresregards.
Lorsquelecourrierarriva,l'oncleVernon,quis'étaitefforcédesemontreraimableavecHarry,envoyaDudleylechercher.Ilsl'entendirentdonnerdescoupsdecanneunpeupartoutsursonchemin,puisilsemitàhurler:
—Ilyenauneautre!MrH.Potter,danslapluspetitechambredu4,PrivetDrive...
-
L'oncleVernonpoussauncriétrangléetseprécipitadanslehalld'entrée,Harrysursestalons.L'oncleVernondutsebattreavecDudleyetlefairetomberparterrepouressayerdeluiarracherlalettre,cequiétaitd'autantplusdifficilequeHarryavaitattrapél'oncleVernonpar-derrièreenluiserrantlecou.Aprèsquelquesinstantsd'unfurieuxcombataucoursduquelchacunpritdenombreuxcoupsdecanne,l'oncleVernonsereleva,lesoufflecourt,lamaincrispéesurlalettredestinéeàHarry.
—Vadanstonplacard...Jeveuxdire,danstachambre,dit-ilàHarryd'unevoixrauque.Ettoi,Dudley,va-t'en,file!
Inlassablement,Harryfaisaitlescentpasautourdesachambre.Quelqu'unsavaitqu'ilavaitdéménagédesonplacardetsemblaitégalementsavoirqu'iln'avaitpasreçulapremièrelettre.Celasignifiaitsûrementqu'ilessaieraitencore.Etcettefois,ils'arrangeraitpourquelalettreluiparvienne.Ilavaitunplan.
Lelendemainmatin,levieuxréveilrafistolésonnaàsixheures.Harryarrêtaaussitôtlasonnerieets'habillaensilencepournepasréveillerlesDursley.Puisildescenditl'escaliersansfairelemoindrebruitetsansallumerleslumières.
IlallaitattendrequelefacteurarriveaucoindePrivetDriveetluidemanderdeluidonnerleslettresdunuméro4enpremier.Lecoeurbattant,iltraversalehalld'entréeendirectiondelaporte...
—AAAAAARRRGH!
Harryfitunbond.Ilvenaitdemarchersurunegrossechosemolleétaléedevantlaporte,unechosevivante!
Deslumièress'allumèrentaupremierétageetilserenditcompteavechorreurquelagrossechosemolleétaitenréalitélatêtedesononcle.L'oncleVernonavaitpassélanuitdevantlaporte,dansunsacdecouchage,pourempêcherHarryderéussircequ'ilavaittentédefaire.Aprèsl'avoirtraitédetouslesnomspendantprèsd'unedemi-heure,l'oncleVernonordonnaàHarryd'allerluipréparerunetassedethé.Découragé,Harrys'enalladanslacuisineentraînantdespieds,etlorsqu'ilrevint,lecourrierétaitdéjàentrelesmainsdesononcle.Ilaperçuttroislettresàl'encrevertequiluiétaientadressées.
—Jeveuxmes...commença-t-il.
Maisl'oncleVernonétaitdéjàentraindedéchirerleslettressoussesyeux.
Cejour-là,l'oncleVernonn'allapastravailler.Ilrestamaisonetclouauneplanchedevantlaboîteauxlettres.
—S'ilsn'arriventpasànouslesfaireparvenir,ilsfinirontparlaissertomber,dit-ilàlatantePétunia,labouchepleinedeclous.
—Jenesaispassiçaserviraàgrand-chose,Vernon.
—Pétunia,cesgens-làsonttrèsdifférentsdenous,ilsneraisonnentpascommetoietmoi,répliqua-t-ilenessayantdeplanterunclouaveclemorceaudecakequelatantePétuniavenaitdeluiapporter.
-
Levendredi,douzelettrespourHarryarrivèrent.Commelaboiteauxlettresétaitinutilisable,ellesavaientétéglisséestoutautourdelaporteetl'uned'ellesavaitmêmeétéintroduiteàtraversunvasistasdanslestoilettesdurez-de-chaussée.
Cejour-làégalement,l'oncleVernonrestaàlamaison.Aprèsavoirbrûlétoutesleslettres,ilrepritsonmarteauetsesclousetbouchaàl'aidedeplanchestouslesintersticesautourdesportesdedevantetdederrière,sibienquepersonnenepouvaitplusentrernisortir.
Lesamedi,lasituationdevintincontrôlable.Vingt-quatrelettresdestinéesàHarryfurentintroduitesàl'intérieurdelamaison:ellesavaientétérouléesetdissimuléesàl'intérieurdesdeuxdouzainesd'oeufsquelelivreur,passablementdéconcerté,leuravaitpasséesparlafenêtredusalon.Pendantquel'oncleVernondonnaitdescoupsdetéléphonefurieuxaubureaudeposteetaucrémierpouressayerdetrouverunresponsableauprèsdequiprotester,latantePétuniaréduisitleslettresenbouilliedanssonmixer.
—Maisquipeutbienavoirenviedet'écrireàcepoint?demandaDudleyabasourdi.
Ledimanchematin,l'oncleVernonavaitl'airfatiguéetmaladelorsqu'ils'assitàlatabledupetitdéjeuner,maisilparaissaitheureuxmalgrétout.
—Lapostenefonctionnepasledimanche,dit-ild'untonjoyeuxenétalantconsciencieusementdelamarmeladesursonjournal.Aujourd'hui,pasdelettres.
Aumêmemoment,quelquechosetombadansleconduitdelacheminéeavecunsifflementsonoreetilsentituncoupderrièrelatête.Unpaquetvenaitd'exploserdanslefoyerdelacheminéeenprojetantunequarantainedelettresquivolaientdanslacuisinecommedesbouletsdecanon.LesDursleysebaissèrentpouréviterlesprojectilestandisqueHarryessayaitd'enattraperunauvol.
—Dehors!DEHORS!
L'oncleVernonsaisitHarryparlatailleetleprojetadanslehalld'entrée,puis,dèsqueDudleyetlatantePétuniaeurentprislafuiteenseprotégeantlevisagedeleursbras,ilclaqualaportedelacuisine.Derrièrelepanneau,onentendaitleslettresquicontinuaientdevolerenrebondissantcontrelesmursetlecarrelage.
—Cettefois-ci,çasuffit,déclaral'oncleVernonquis'efforçaitdeparlerd'unevoixcalmetoutenarrachantdestouffesdepoilsdesamoustache.Jeveuxtoutlemondeprêtàpartirdanscinqminutes.Ons'enva.Emportezsimplementquelquesvêtements,etpasdediscussion!
Ilparaissaittellementmenaçant,avecsamoustachedégarnie,quepersonnen'osaplusfaireungeste.Dixminutesplustard,aprèsavoirarrachélesplanchesquicondamnaientlaporte,ilsmontèrentdanslavoiturequifonçaversl'autoroute.Dudleypleurnichaitàl'arrière,àcauseducoupquesonpèreluiavaitdonnésurlatêtepourlesavoirretardésenvoulantàtoutprixemportersatélévision,sonmagnétoscopeetsonordinateurdanssonsacdesport.Ilsroulèrent,roulèrent,roulèrent.LatantePétuniaelle-mêmen'osaitpasdemanderàsonmarioùilcomptaitlesemmener.Detempsàautre,l'oncleVernonfaisaitdemi-touretrepartaitdansladirectionopposée.
-
—Onvalessemer,onvalessemer,marmonnait-il.
Ilsroulèrentainsitoutelajournéesansprendreletempsdes'arrêterpourboireoumangerquelquechose.Alatombéedujour,Dudleypoussadelongshurlements.Ilavaitfaim,ilavaitratécinqémissionsdetélévisionqu'iltenaitabsolumentàvoiretiln'avaitjamaispasséautantdetempssanspulvériserunextraterrestresursonordinateur.
L'oncleVernonarrêtaenfinlavoituredevantunhôtelsinistre,danslabanlieued'unegrandeville.DudleyetHarrypartagèrentunechambreavecdeslitsjumeauxetdesdrapshumidesquisentaientlemoisi.Dudleypassalanuitàronfler,tandisqueHarry,assissurlereborddelafenêtre,regardaitlespharesdesvoituresquipassaientdanslarue.Ilseposaitdesquestions...
Aumatin,onleurservitdescornflakesrassisetdestoastsfroidsrecouvertsdevieillestomatesenboîte.Lapatronnedel'hôtels'approchaalorsdeleurtable.
—'Mandepardon,est-cequ'ilyauraitunMrPotterparmivous?Parcequej'enaiunecentainecommeçaàlaréception.
Elletenaitàlamainuneenveloppesurlaquelleonpouvaitlirecetteadresseécriteàl'encreverte:
MrH.Potter
Chambre17
HôtelduRail
Carbonelesminess
Harryessayades'emparerdelalettre,maisl'oncleVernonl'enempêchad'ungestedelamain.Lapatronnelesregardaitd'unairahuri.
—Jem'enoccupe,ditl'oncleVernonenselevantetensuivantl'hôtelièrehorsdelasalleàmanger.
—Etsinousrentrionsàlamaison?suggératimidementlatantePétunia,quelquesheuresplustard.
Maisl'oncleVernonnesemblaitpasl'avoirentendue.Personnenecomprenaitcequ'ilcherchait.Illesconduisitaumilieud'uneforêt,sortitdelavoiture,inspectalesalentours,hochalatête,puisremontadanslavoitureetilsrepartirent.Ilrecommençaensuitelemêmemanègeaubeaumilieud'unchamp,entreunpontsuspenduetunparkingàétages.
Verslafindel'après-midi,l'oncleVernons'arrêtadansunvillageduborddemer,enfermatoutlemondedanslavoitureets'enalla.
—Papaestdevenufou?demandaDudley,effaré,àlatantePétunia.
Lapluiecommençaàtomber.Degrossesgouttesmartelaientletoitdelavoiture.Dudleypleurnichaitbruyamment.
—C'estlundi,dit-ilàsamère.Lejourdemonémissionpréférée,Jeveuxqu'onaillequelquepartoù
-
ilyauraunetélévision.
Lundi!OnpouvaitfaireconfianceàDudley,ilnesetrompaitjamaisdanslesdates,àcausedesprogrammesdetélévision.Harrysesouvinttoutàcoupquelemardisuivant,c'est-à-direlelendemain,seraitlejourdesononzièmeanniversaire!Oh,biensûr,sesanniversairesn'avaientriendebienréjouissant—l'annéeprécédente,lesDursleyluiavaientoffertuncintreetunepairedevieilleschaussettesquiavaientappartenuàl'oncleVernon—maisquandmême:onn'avaitpasonzeanstouslesjours!
L'oncleVernonrevintenportantsouslebrasunpaquetlongetfin.Ilsouriait,maisrefusaderépondreàlatantePétunialorsqu'elleluidemandacequ'ilavaitacheté.
—J'aitrouvél'endroitidéal,dit-il.Allez,venez!Toutlemondedehors!
Dehors,ilfaisaittrèsfroid.L'oncleVernonmontradudoigtungrosrocherquiémergeaitàbonnedistancedelacôte.Ausommetdurocher,ondistinguaitunecabanemisérable,àmoitiéenruine.Unechoseétaitcertaine:ilnepouvaitpasyavoirdetélévisionlà-dedans!
—Onprévoitunetempêtepourcettenuit,ditl'oncleVernond'untonjoyeux.EtMonsieuraétéassezaimablepournousprêtersonbateau!
Unvieilhommeédentés'approchad'euxd'unpasraide.
Avecunsourireàfairefroiddansledos,ilmontrad'ungestedelamainunevieillebarquequisebalançaitàlasurfacedelamerd'ungrismétallique.
J'aidéjàachetédesprovisions,ditl'oncleVernon.Ilneresteplusqu'àembarquer.
Ilfaisaitunfroidpolaireàborddelabarque.Lapluieetlesembrunss'insinuaientdansleurcouetunventglacéleurfouettaitlevisage.Ilsemblas'écoulerdesheuresavantqu'ilsatteignentenfinlerocher.Glissantàchaquepassurlapierrehumide,l'oncleVernonlesconduisitàlamasure.
L'endroitétaitépouvantable:ilrégnaituneterribleodeurd'algues,leventsifflaitàtraverslesfissuresdesmursenplanchesetlacheminéehumidenecomportaitpaslamoindrebûche.Iln'yavaitquedeuxpièces.
Lesprovisionsdel'oncleVernonétaientplutôtmaigres:unpaquetdechipspourchacunetquatrebananes.Ilessayadefaireunfeu,maislesemballagesdechipsvidesseconsumèrentenneparvenantàproduirequ'unpeudefumée.
—C'estmaintenantqu'onaimeraitbienavoirquelques-unesdeceslettrespourfaireunbonfeu!ditjoyeusementl'oncleVernon.
Ilétaitdetrèsbonnehumeur.Detouteévidence,ilétaitconvaincuquepersonneneparviendraitàbraverlatempêtepourleurapporterducourrierdanscetendroit.Harrysongeaqu'ilavaitraison,maiscettepenséeneleréjouissaitguère.
Lorsquelanuittomba,latempêteannoncéesemitàsoufflerautourd'eux.L'écumedesvaguesquisefracassaientcontrelerocherinondaitlesmursdelacabaneetunventférocefaisaittremblerles
-
fenêtrescrasseuses.LatantePétuniadénichaquelquescouverturesmoisiesdansl'autrepièceetfitunlitàDudleysurlecanapérongéauxmites.
Elles'installaavecl'oncleVernondansunlitdéfoncédelapiècevoisineetHarryduts'efforcerdetrouverunendroitoùlesoln'étaitpastropdur.Ils'enroulaalorsdansladernièrecouverturequirestait,lamoinsépaisse,laplusdéchirée.
Latempêtedevenaitdeplusenplusviolenteàmesurequelanuitavançait.Harry,couchéparterre,neparvenaitpasàs'endormir.Ilfrissonnaitensetournantetseretournantpouressayerdetrouverunepositionquinesoitpastropinconfortable.Sonventrevidecriaitfamine.LescoupsdetonnerrequiavaientcommencéàretentirautourdeminuitétouffaientlesronflementsdeDudleyquidonnaitdanslecanapé.Sonbraspendaitpar-dessusl'accoudoiretHarryapercevaitlecadranphosphorescentdesamontresursonpoignetgras.Dansdixminutesexactement,Harryallaitavoironzeans.IlgardalesyeuxfixéssurlecadranensedemandantsilesDursleyallaientsesouvenirdesonanniversaire.Ilsedemandaitégalementoùsetrouvaitl'auteurdeslettresencetinstant.
Plusquecinqminutes.Harryentenditquelquechosegrincerau-dehors.Ilespéraitqueletoitn'allaitpass'effondrer.Plusquequatreminutes.Aleurretour,ilyauraitpeut-êtretellementdelettresdanslamaisondePriverDrivequ'ilarriveraitàenattraperune?Troisminutes.Etait-celamerquicognaitainsicontrelerocher?Plusquedeuxminutes.Etcecraquement,qu'est-cequec'était?Lerochermenaçait-ildes'effondrer?
Plusqu'uneminuteetilauraitonzeans.Trentesecondes...vingt...dix...neuf...Ets'ilréveillaitDudley,rienquepourl'énerver?Trois...deux...un...
BOUM!BOUM!
Lacabanesemitàtrembler.Harryseredressabrusquement,leregardfixésurlaporte.Dehors,quelqu'unfrappaitcontrelepanneau.
-
CHAPITRE4:LEGARDIENDESCLEFS
BOUM!BOUM!
Onfrappaànouveau.Dudleyseréveillaensursaut.
—C'étaituncoupdecanon?demanda-t-ilbêtement.
Ilyeutungrandbruitderrièreeuxetl'oncleVernonentradanslapièceenglissantparterre.Iltenaitunfusilàlamain.Aprésent,ilssavaientcequecontenaitlelongpaquetqu'ilavaiteusouslebraslaveille.
—Quiestlà?cria-t-il.Jevouspréviens,jesuisarmé!
Ilyeutuninstantdesilence,puis...
CRAAAAAC!
Oncognasurlaporteavectantdeforcequ'ellefutarrachéedesesgondsettombaàplatsurlesoldansunfracasassourdissant.
Unvéritablegéantsetenaitdansl'encadrement.Sonvisageétaitpresqueentièrementcachéparunelonguecrinièredecheveuxemmêlésetparunegrandebarbebroussailleuse,maisonvoyaitdistinctementsesyeuxquibrillaientcommedeuxscarabéesnoirsaumilieudecefoisonnement.
Legéantseglissaàl'intérieurdelamasureeninclinantlatêtepournepassecognercontreleplafond.Ilsepencha,ramassalaporteetlaremitsansdifficultésursesgonds.Au-dehors,levacarmedelatempêtes'étaitunpeuatténué.
—Sivousaviezunetassedethé,ceneseraitpasderefus,ditlegéant.Levoyagen'apasétéfacile.
Ils'avançaverslecanapéoùDudleyétaitrestéassis,pétrifiédeterreur.
—Bouge-toiunpeu,grostas,dit-il.
Dudleypoussaunpetitcrietcourutseréfugierderrièresamère,toutaussiterrifiée,quisecachaitelle-mêmederrièrel'oncleVernon.
—EtvoilàHarry!ditlegéant.
Harrylevalatêteverssonvisagehirsuteetvitdepetitesridesapparaîtreautourdesesyeuxenformedescarabée:legéantsouriait.
—Ladernièrefoisquejet'aivu,tun'étaisencorequ'unbébé,dit-il.Turessemblesbeaucoupàtonpère,maistuaslesyeuxdetamaman.
L'oncleVernonlaissaéchapperundrôledegrognement.
-
—Monsieur,j'exigequevoussortiezd'iciimmédiatement,dit-il.Vousavezcommisuneviolationdedomicileaveceffraction.
—Ah,çasuffit,Dursley,espècedevieuxpruneau!ditlegéant,
Iltenditlebras,arrachalefusildesmainsdel'oncleVernon,fitunnoeudaveclecanonaussifacilementques'ilavaitétéencaoutchoucetlejetadansuncoindelapièce.
L'oncleVernonémitànouveauundrôledebruit,commeunesourissurlaquelleonauraitmarché.
—Jetesouhaiteunbonanniversaire,Harry,ditlegéantentournantledosauxDursley.Jet'aiapportéquelquechose.J'aidûm'asseoirunpeudessuspendantlevoyage,maisçadoitêtretrèsbonquandmême.
Iltirad'unepochedesonmanteaunoiruneboîteencartonlégèrementaplatie.Harryl'ouvritentremblantetdécouvritàl'intérieurungrosgâteauauchocolatunpeufondusurlequelétaitécritavecunglaçagevert:«JoyeuxanniversaireHarry».
Harrylevalesyeuxverslegéant.Ilauraitvoululuidiremerci,maislesmotsseperdirentdanssagorgeetils'entenditdemander:
—Quiêtes-vous?
Legéanteutunpetitrire.
—Ah,c'estvrai,jenemesuispasprésenté,dit-il.RubeusHagrid,GardiendesClésetdesLieuxàPoudlard.
IltendituneénormemainetserracelledeHarryenluisecouantlebras.
—Etcethé?Ilfaudraitpeut-êtreypenser,dit-ilensefrottantlesmains.Remarquez,sivousavezquelquechosedeplusfort,jeneseraispascontre.
Sonregardtombasurlacheminéevide.Envoyantlespaquetsdechipscalcinés,ilpoussaungrognementetsepenchasurl'âtre.Personneneputvoircequ'ilfaisait,maisquandilserelevauninstantplustard,unfeud'enferronflaitdanslacheminée,projetantdeslueursdansantesdanslacabanehumide.Harrysentitlachaleurserépandreautourdeluicommes'ilvenaitdeplongerdansunbaintiède.
Legéantserassitsurlecanapéquis'écrasasoussonpoidsetsortittoutessortesd'objetsdesapoche:unebouilloireencuivre,unpaquetdesaucisses,untisonnier,unethéière,destassesébréchéesetunebouteillequicontenaitunliquideambrédontilavalaunegorgéeavantdepréparerlethé.Bientôt,l'odeurdessaucissesgrilléesqu'onentendaitgrésillerdanslacheminéeserépanditdanslacabane.Toutlemonderestaimmobileetsilencieuxpendantquelegéants'affairait,maislorsqu'ilfitglisserdutisonniersixgrossessaucissesbienjuteusesetlégèrementbrûlées,Dudleycommençaàfrétiller.
—Dudley,netoucheàriendecequ'iltedonnera,ditsèchementl'oncleVernon.
Legéanteutunpetitrirenarquois.
-
—Votregroslarddefilsn'apasbesoind'engraisserdavantage,Dursley,nevousinquiétezpas.
IldonnalessaucissesàHarryquiavaittellementfaimquerienneluiavaitjamaisparuaussidélicieux,maisiln'arrivaitpasàdétachersesyeuxdugéant.Finalement,commepersonnenesemblaitdécidéàdonnerlamoindreexplication,ilrompitlesilence:
—Jesuisdésolé,dit-il,maisjenesaistoujourspasquivousêtes.
Legéantavalaunegorgéedethéets'essuyalabouched'unreversdemain.
—Appelle-moiHagrid,dit-il,commetoutlemonde.Etjetel'aidit,jesuisleGardiendesClésdePoudlard.Tusaisdéjàcequ'estPoudlard,j'imagine?
—Euh...non...réponditHarry.
Hagridparutscandalisé.
—Désolé,ditprécipitammentHarry.
—Désolé?aboyaHagridensetournantverslesDursleyquisetassèrentsureux-mêmesenessayantdedisparaîtredanslapénombre.C'esteuxquidevraientêtredésolés!Jesavaisquetunerecevaispasleslettresmaisj'ignoraisquetun'avaismêmepasentenduparlerdePoudlard!Tunet'esdoncjamaisdemandéoùtesparentsavaientappristoutça?
—Toutçaquoi?s'étonnaHarry.
—TOUTÇAQUOI?tonnaHagrid.Attendsunpeu!
Ilselevad'unbond.Sacolèreétaittellequ'ilsemblaitremplirtoutl'espacedelacabane.LesDursleys'étaientrecroquevilléscontrelemur.
—Vousn'allezpasmedire,rugitHagrid,quecegarçoncegarçon!—nesaitriensur...surRIEN?
Harrypensaqu'ilexagérait.Aprèstout,ilétaitalléàl'écoleetilavaittoujourseudebonnesnotes.
—Jesaisquandmêmecertaineschoses,dit-il.J'aifaitdesmathématiquesettoutça...
MaisHagrideutungestedédaigneuxdelamain.
—Jevoulaisdirequetunesaisriendenotremonde,detonmonde.Demonmonde.Dumondedetesparents.
—Quelmonde?
Hagridparutsurlepointd'exploser.
—Dursley!hurla-t-il.
L'oncleVernon,leteintlivide,marmonnaquelquechosequiauraitpuvouloirdire:
-
«Maisnonmaisquoimaispasdutout.»
HagridregardaHarryd'unaireffaré.
—Ilfautabsolumentquetusachesquiétaienttonpèreettamère,dit-il.Ilssontcélèbres.Ettoiaussi,tuescélèbre.
—Quoi?Maismonpèreetmamèren'ontjamaisétécélèbres.
—Tunesaispas...Tunesaispas...
HagridpassalesdoigtsdanssescheveuxenfixantHarryd'unairabasourdi.
—Tunesaismêmepasquitues?dit-ilenfin.
L'oncleVernonretrouvasoudainl'usagedelaparole.
—Çasuffit!ordonna-t-il.Çasuffit,monsieur!Jevousdéfendsdedirequoiquecesoitàcegarçon!
Mêmeunhommepluscourageuxquel'oncleVernonauraitflanchédevantleregardfurieuxqueHagridluiadressa
—Vousneluiavezjamaisriendit?reprit-ilendétachantchaquesyllabed'unevoixtremblantederage.RienditducontenudelalettrequeDumbledoreavaitlaisséepourlui?J'étaislà!J'aivuDumbledoredéposerlalettre,Dursley!Etvousluiavezcachéçapendanttoutecesannées?
—Cachéquoi?ditprécipitammentHarry.
—ÇASUFFIT!JEVOUSINTERDIS!s'exclamal'oncleVernonprisdepanique.
LatantePétuniaeutuneexclamationd'horreur.
—Jevaisvoustransformerenpâté,touslesdeux,lançaHagrid.Harry...Tuesunsorcier.
Ungrandsilences'abattitsoudainsurlacabane.Onn'entendaitplusquelebruitdelameretlesifflementduvent.
—Jesuisunquoi?balbutiaHarry.
—Unsorcier,biensûr,ditHagridens'appuyantcontreledossierducanapéquicraquaets'écrasaunpeuplussoussonpoids.Ettudeviendrasunsacrébonsorcierdèsquetuaurasunpeud'entraînement.Avecunpèreetunemèrecommelestiens,çanepeutpasêtreautrement.Maisilesttempsquetulisestalettre.
Harrytenditlamainpourprendrel'enveloppedeparcheminjaunisurlaquelleétaitécritàl'encrevertémeraude:«MrH.Potter,surleplancherdelacabaneausommetdurocher,enpleinemer.»Ilouvritl'enveloppeetlutlalettrequ'ellecontenait:
COLLÈGEPOUDLARD,ÉCOLEDESORCELLERIEDirecteur:AlbusDumbledore(Commandeur
-
duGrand-OrdredeMerlin,DocteurèsSorcellerie,Enchanteur-en-chef,ManitousuprêmedelaConfédérationinternationaledesMagesetSorciers)
CherMrPotter,
Nousavonsleplaisirdevousinformerquevousbénéficiezd'oresetdéjàd'uneinscriptionauCollègePoudlard.Voustrouverezci-jointlalistedesouvragesetéquipementsnécessairesaubondéroulementdevotrescolarité.
Larentréeétantfixéeau1erseptembre,nousattendonsvotrehiboule31juilletauplustard.
Veuillezcroire,cherMrPotter,enl'expressiondenossentimentsdistingués.
MinervaMcGonagallDirectriceadjointe
Harryavaittellementdequestionsàposerqu'ellesexplosaientdanssatêtecommeunfeud'artifice.Ilnesavaitpasparoùcommenceretils'écoulaquelquesminutesavantqu'ilsedécideenfin,àparler.
—Qu'est-cequeçaveutdire«nousattendonsvotrehibou»,bredouilla-t-il.
—MilleGorgones,j'allaisoublier!s'exclamaHagridensedonnantsurlefrontunetapedelamainquiauraitsuffiàrenverseruncheval.
D'unepocheintérieuredesonmanteau,iltiraalorsunhibou—unvraihiboubienvivantquiavaitl'airunpeufroissé—unelongueplumed'oieetunrouleaudeparchemin.Lalangueentrelesdents,ilsemitàgriffonnerunmotqueHarry,faceàlui,parvintàlireàl'envers:
MonsieurleDirecteur,
J'aidonnélalettreàHarry.Jel'emmèneachetersesaffairesdemain.Letempsestaffreux.J'espèrequevousallezbien.
Hagrid
Hagridroulalebilletetledonnaauhibouquilepritdanssonbec,puisilallaouvrirlaporteetjetal'oiseauau-dehors,enpleinetempête.Ilrevintensuites'asseoirsurlecanapécommesicequ'ilvenaitdefairen'étaitpasplusétonnantquedepasseruncoupdetéléphone.
Harryserenditcomptequ'ilavaitlabouchegrandeouverteetils'empressadelarefermer.
—Oùenétais-je?ditHagrid.
Acemoment,l'oncleVernon,leteinttoujoursgrisâtre,maisl'airfurieux,vintseposterdevantlacheminée.
—Iln'estpasquestionqu'ils'enaille,dit-il.
Hagridpoussaungrognement.
-
—J'aimeraisbienvoirqu'unMoldudansvotregenres'avisedel'enempêcher,dit-il.
—Unquoi?demandaHarry,intéressé.
—UnMoldu,ditHagrid,c'estcommeçaquenousappelonslesgensquin'ontpasdepouvoirsmagiques.Etmanquedechance,tuasgrandidanslaplusincroyablefamilledeMoldusquej'aiejamaisrencontrée.
—Quandnousl'avonsprisavecnous,nousnoussommesjuréd'enfiniraveccesbalivernes,ditl'oncleVernon.Juréqu'onallaitledébarrasserdetoutça.Unsorcier!Etpuisquoi,encore?
—Voussaviez?s'écriaHarry.Voussaviezquejesuisun...unsorcier?
—Nouslesavions!hurlasoudainlatantePétuniad'unevoixperçante.Biensûrquenouslesavions!Commentaurait-ilpuenêtreautrementquandonsaitcequ'étaitmamauditesoeur!Unjour,elleareçuunelettreexactementcommecelle-cietelleestpartiedans...danscetteécole..Quandellerevenaitàlamaisonpourlesvacances,elleavaitlespochespleinesdetêtardsetellechangeaitlestassesdethéenratsd'égout.J'étaislaseuleàlavoirtellequ'elleétait:unmonstre!Maisavecmonpèreetmamère,iln'yenavaitquepourelle,c'étaitLilypar-ci,Lilypar-là,ilsétaientsifiersd'avoirunesorcièredanslafamille!
Elles'interrompitpourrespirerprofondémentpuisellerepritsatirade.Onauraitditqu'elleavaitattendudesannéesavantd'oserdiretoutcequ'elleavaitsurlecoeur.
—Etpuis,ellearencontrécePotter,àl'école,reprit-elle,ilssesontmariésettuesarrivé.Moi,jesavaisbienquetuseraiscommeeux,aussibizarre,aussi...anormal...Etpourfinir,quelqu'unl'afaitexploseretonahéritédetoi!
Harryétaitdevenutrèspâle.Ilmituncertaintempsàretrouversavoix.
—Exploser?Vousm'aveztoujoursditquemesparentsétaientmortsdansunaccidentdevoiture!
—UNACCIDENTDEVOITURE?rugitHagrid,ensursautantsiviolemmentquelesDursleyretournèrentseterrerdansuncoindelacabane.Commentunsimpleaccidentdevoitureaurait-ilputuerLilyetJamesPotter?C'estuneinsulte!Unscandale!HarryPotterneconnaîtmêmepassaproprehistoire,alorsquedansnotremonde,touslesenfantsconnaissentsonnom!
—Maispourquoi?Qu'est-cequis'estpassé?demandaHarry,avidedesavoir.
LacolèredisparutduvisagedeHagrid.Ileutsoudainl'airtrèsmalàl'aise.
Jenem'attendaisvraimentpasàça,dit-ild'unevoixinquiète.QuandDumbledorem'aprévenuqu'ilneseraitpeut-êtrepasfaciledeteramener,jenemedoutaispasquen'étaisaucourantderien.Ah,Harry,jemedemandesic'estmoiquisuislemieuxplacépourterévélertoutça,maisilfautbienquequelqu'unlefasse.TunepeuxpasalleràPoudlardsanssavoir...
IllançaunregardnoirauxDursley.
—Jevaisessayerdetedirecequejepeux,maisjenepourraipastoutdire,ilyadetropgrands
-
mystèresderrièretoutcela.
Ilselaissaallercontreledossierducanapéetcontemplalefeupendantquelquesinstantsavantdecommencersonrécit.
—Toutel'histoirecommenceàcaused'unpersonnagequis'appelle...c'estvraimentincroyablequetun'aiesjamaisentendusonnomalorsque,dansnotremonde,chacunconnaît...
—Connaîtqui?demandaHarry.
—Jen'aimepasbeaucoupprononcersonnomquandjepeuxl'éviter.Personnen'aimeça.
—Pourquoi?
—Nomd'unegargouille,Harry!Toutlemondeaencorepeur.Ah,bougredediable,c'esttellementdifficile!Voilà:ilyaeuunjourunsorcierqui...quiamaltourné...Très,trèsmaltourne...Pirequeça,même.Pirequetoutcequ'onpeutimaginerdepire.Ils'appelait...
Hagridavalasasalive,maisaucunnomnesortitdesabouche.
—Vouspourriezpeut-êtrel'écrire?suggéraHarry.
—Non,jenesaispascommentças'écrit...Bon,allons-y,ils'appelait...Voldemort.
L'immensecorpsdugéantfutparcourud'unfrisson.
—Nem'obligepasàlerépéter,dit-il.Ilyaunevingtained'années,ce...cesorcieracommencéàchercherdesadeptes.Etilaréussiàenavoir.Certainsl'ontsuiviparcequ'ilsavaientpeur,d'autresvoulaientsimplementprofiterdesonpouvoir,parceque,despouvoirs,ilenavait!C'étaitunesombreépoque,Harry.Onnesavaitplusàquifaireconfiance,onn'osaitpasselierd'amitiéaveclessorciersoulessorcièresqu'onneconnaissaitpasbien...Ils'estpassédeschosesterribles.Ilprenaitlepouvoirsurlesautres.Oh,biensûr,ilyenavaitencorequiluirésistaient...maisillestuait.Etd'unemanièreeffroyable.L'undesseulsendroitsoùonétaitencoreensécurité,c'étaitPoudlard.JecroisbienqueDumbledoreétaitleseulquiarrivaitàfairepeuràTu-Sais-Qui.Iln'ajamaisosés'attaqueràl'école,pasàcemoment-là,entoutcas.Tonpèreettamèreétaientd'excellentssorciers.ToujourspremiersdelaclasseàPoudlard,àl'époqueoùilsétaientétudiants!Lemystère,c'estpourquoiTu-Sais-Quiaattendusilongtempspouressayerdelesamenerdanssoncamp...sansdouteparcequ'ilsétaienttropprochesdeDumbledorepouravoirquelquechoseàfairedanslemondedesT�