DEPARTAMENTO DE LINGUA

GALEGA E LITERATURA

2ordm BACHARELATO

ANTOLOXIacuteA DE TEXTOS

POEacuteTICOS DE PREGUERRA

RAMOacuteN

CABANILLAS

Vento mareiro

CAMINtildeO LONGO

Camintildeo camintildeo longo camintildeo da mintildea vida escuro e triste de noite triste e escuro de diacutea iexclcamintildeo longo da mintildea vida Vereda vereda torta en duras laxes aberta arrodeada de toxos crebada polas lameiras iexclvereda torta ti onde me levas Camintildeo camintildeo longo A choiva a neve e as silvas encheacuteronme de friaxe cubriacuteronme de feridas iexclcamintildeo longo da mintildea vida Vereda vereda fonda de fontes tristes sen auga sen carballos que dean sombra nin chouzas que dean pousada iexclvereda fonda ti cando acabas

LUME NO PAZO Prendeu lume no pazo A roxa labarada alumea a campiacutea Atronan as campanas o val Quentan o aire espesas bafaradas de fume Corre a xente Berrando atolondrada Oacute arde-lo cume as tellas enroxecen e estalan Caien cruxindo as vigas e o lume aacutes catro bandas envolve a torre Muxen de medo os bois nas coadras A xente rube oacute adro pra ver onde eacute a disgracia e oacute mirar cara oacute pazo

detense amontoada Eacuterguense as mans oacute ceo e sanguintildeenta traacutexica refreacutexase nos ollos a roxa labarada E un vellintildeo moi vello de guedellintildeas brancas que vive de milagre xantando cando xanta vestido de farrapos e durmindo onde cadra mdashtodo por mor dun preito de rendas atrasadas no que os donos do pazo deixaacuterono sin nadamdash ollando cara oacute lume rise barulla e fala iexclde ir busca-lo gaiteiro para que toque a gaita iexclMISERERE

A Xoseacute Palacios

Morre abafada Galicia baixo a pouta castelaacuten

temos fame de xusticia fame de lobo e de can iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man Saien os vapores cheos nenos e homes que se van cai o pedrizo dos ceos e deixa arrasado o chan iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man Oacute chegar o Sanmartintildeo os foreiros voltaraacuten ni esqueceraacuten o camintildeo ni as rendas esqueceraacuten iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man No hai herba pra darlle oacute gando nin queda palla do vran os automobis bruando carretera adiante van iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man Xuraron nas eleicioacutes faguer a vida leviaacuten ruben as contribucioacutes

o ano que veacuten dobraraacuten iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man A corenta reaacutes o millo e non se atopa ni un gran eles daacutendolle oacute sarillo faguendo como que fan iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man Temos o friacuteo nos oacutesos e no hai follato nin lan choran os fillintildeos nosos pedindo quentura e pan iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man iexclTemos friacuteo iexclTemos medo de erguer o sacho na man iexclBebemos o vintildeo acedo e xa o sangre eacute solimaacuten iexclProbe de noacutes

iexclProbe dos probes sin pan iexclDios nos colla da suacutea man

iexclEN PEacute

A Lois Porteiro

iexclIrmaacutens En peacute sereos a limpa fronte erguida envoltos na brancura da luz que cae de riba o corazoacuten aberto a toda verba amiga e nunha man a fouce e noutra man a oliva arredor da bandeira azul e branca arredor da bandeira de Galicia iexclcanteacutemo-lo dereito aacute libre nova vida

Validos de traidores a noite de Frouseira aacute patria escravizaron uns reises de Castela Comestas polo tempo xa afrouxan as cadeas iexclIrmaacutens asoballados de xentes estranxeiras ergaacutemo-la bandeira azul e branca E oacute peacute da ensentildea da nacioacuten galega canteacutemo-lo dereito aacute libertaacute da Terra

iexclIrmaacutens no amor a Suevia de lexendaria historia iexclen peacute iexclEn peacute dispostos a non morrer sen loita iexclO diacutea do Medulio con sangue quente e roxa mercaacutemo-lo dereito aacute libre honrada chouza iexclXa estaacute oacute vento a bandeira azul e branca iexclA oliva nunha man a fouce noutra berremos alto e forte ldquoA nosa terra eacute nosardquo

NA TABERNA Os mozos marintildeeiros da fiada leacutembranse rindo alleos de coidados cheira a aceite e pemento requeimados rustrido de xureacutes en caldeirada Conta o patroacuten nun corro a treboada do ano setenta ndashhistoria de afogadosndash e empuxaacutendose inando entran mollados os homes dunha lancha de enviada Pasa de man en man a xerra roiba de albarintildeo e namentres cae a choiva o vento fai tremar a casa enteira detraacutes do mostrador clarexa o ceo nas trenzas de ouro no mirar sereona sorrisa de luz da taberneira

NA RIBEIRA

Gaivotas brancas como vellas tolas arredor da pulida regateira que escabecha sardintildeas na ribeira voan do sol as uacuteltimas raiolas Coa camisa de foacutera e as cirolas rachadas en romaxe brincadeira como pardales soltos na paneira pasan os rapacintildeos das escolas As dornas gantildean porto bolinando por un mar ferruxento que bruando espalla sobre os cons albas guedellas Baixo as aacuterbores oacute abrigo do nordeste o notario o xuiacutez e o arcipreste pasean discutindo a Canalexas

iexcl A BASILIO AacuteLVAREZ

iexclSementador O trigo dos beirales mostra as espigas mestas e douradas e as segadoras fouces afiadas tentildeen traacutexico brillo de puntildeales

O teu verbo estalante nos pinales troca oacute chegar aacutes chouzas das valgadas

os salaios das gorxas abafadas en ruxidos guerreiros e triunfales A aldea eacuterguese co claror da aurora agardando o sinal e non sosega en anxo de loita vingadora iexclXa a luz do sol do mediodiacutea cega sementador iexclSementador xa eacute hora de da-lo berro e comenza-la sega

A PRINCESA ROIBA Reza un merlo no souto frorido de cereixos relixioso ofertorio duns miacutesticos amores Pasa un vento de bicos que vai buscando beixos como enxame de abellas que vai buscando frores Fiacuteo a fiacuteo debulla suacutea madeixa a fonte barbullando chorosa o verso lexendario do Paxe do Castelo aforcado na Ponte

e da Reina encantada no Pazo solitario Nas follas dos salgueiros pelexas e chilidos Un trasno luxurioso estala en gargalladas ollando sobre o espello das augas os despidos corpos cristal e neve dun fato de driadas Nos caacutelices das rosas hai comunioacuten de orballo Mentras no rexio alcaacutezar xunto oacute baleiro trono por ela espera a Corte aacute sombra dun carballo texe a Princesa roiba un encaixe de Ensono

Amor eterna inquedanza pon nos meus beizos doiacutedos o caliz da Saudade Daacuteme a divina tristeza da nave que vai sen rumbo sobre do mar da incerteza Daacuteme o segredo coiacutedo de ser roseira sen rosas e cantiga sen sonido Daacuteme o doce desespero de non saber se me quere morreacutendome do que a quero Daacuteme a sagra vaguedade de ir tecendo a mintildea vida con sontildeos de eternidade

Nun nimbo luminoso xorde o bardo adivintildeo envolveito en brancuras recendentes de lintildeo ollos gazos profundos longa barba florida cingue a fronte coas hedras da coroa druida e na man que reloce como un lirio bendito ten a fouce de ouro do lituacuterxico rito a fouce segadora da mandraacutegora ao raio de feitizo e de agoiro dos luares de maio Eacute Merliacuten o profeta o celta armoricaacuten dos silfos e das umias ollado por irmaacuten sabedor dos encantos e os maacutexicos conxuros das virtudes das herbas e dos fados escuros que nos claros dos bosques e os baixiacuteos costeiros aprendeu a divina linguaxe dos luceiros o bardo das idades o da secreta ciencia que a terra fixo suacutea impoacutendolle obediencia aacutes augas da riada aos rochedos do cume aacutes nubes da tormenta aacute ardentiacutea do lume Impontildeente amosando nativa maxestade na mirada un sereno claror de eternidade

ten os peacutes -cruz de ouro folla nuacutea afiada- sobre o manto da neve unha fuacutelxida espada Aceiro puro e virxe das entrantildeas da terra cos lumes siderais das estrelas en guerra nas fragas treboantes dos loacutestregos forxado que no dolmen batido e no Xordaacuten templado foille dado a unha raza de homes sans e valentes cabeceira de pobos guiadora de xentes para impoacuter unha ciencia sinalando o camintildeo que por riba dos tempos leva ao triunfo divintildeo Ergueito como o pino que as altas nubes fende os brazos sarmentosos o bardo aos ceos tende e escoacuteitase na noite solemne resoar a suacutea voz bruante sonora como o mar Baixo a dozura do ceo da nobre Galicia irmaacuten onde pola nosa gloria inda dourando o fogar vive aceso o lume sagro dos claros diacuteas do clan hai unha illa encantada de rochedos coral esmeralda verdegaia ao resplandor do luar bicada de manselintildeas augas de limpo cristal na que as sereas ensaian seu namorante cantar mentres os pinos laacutenzales escoitan voces leviaacutes que chegan esmorecidas do misterio de aleacuten-mar

Nunha furna que galgantes cerran as ondas do mar apreixada nas ferintes poutas dunha aguia real gardada por un dragoacuten de alento que eacute solimaacuten brillaba a fuacutelxida espada Escalibor o triunfal aceiro da heroica idade cantada por Osiaacuten que ten de ser sobre a Terra ergueita en ceacuteltigas mans siacutembolo floroacuten e escudo da Cruz do Amor e da Paz

NORIEGA VARELA

UNHA BREVE PUCHARQUINtildeA Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo Sin fatuidade urbana miacuteranse naquel espello as frolintildeas dun carpazo a ramaxe dun esvedro linda pastora de Anaigo e as estrelintildeas do ceio Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo

LABERQUINtildeA Laberquintildea que te axotas das degaradas gueivotas oiacutendo o salvaxe berro musa que a marintildea extrantildeas olla as azules montantildeas desde as plaias do desterro Esquence o mar lembra o gado miuacutedo e o regalado vivir as tumbadas festas e as cantigas dos pastores

que fan grinaldas coas frores amarelintildeas das xestas

AS FLORINtildeAS DOS TOXOS iexclNin rosintildeas brancas nin claveles roxos Eu venero as frolintildeas dos toxos Dos toxales as tenues frolintildeas que sorriacuteen a medo entre espintildeas Entre espintildeas que o ceio agasalla con diamantes as noites que orballa iexclOh do ermo preciado tesouro as frolintildeas dos toxos son de ouro De ouro vello son mai as frolintildeas dos bravos toxales iexcldas devocioacutes mintildeas

POESIacuteA DE VANGARDA

MANUEL ANTONIO

RAMOacuteN

CABANILLAS

Vento mareiro

CAMINtildeO LONGO

Camintildeo camintildeo longo camintildeo da mintildea vida escuro e triste de noite triste e escuro de diacutea iexclcamintildeo longo da mintildea vida Vereda vereda torta en duras laxes aberta arrodeada de toxos crebada polas lameiras iexclvereda torta ti onde me levas Camintildeo camintildeo longo A choiva a neve e as silvas encheacuteronme de friaxe cubriacuteronme de feridas iexclcamintildeo longo da mintildea vida Vereda vereda fonda de fontes tristes sen auga sen carballos que dean sombra nin chouzas que dean pousada iexclvereda fonda ti cando acabas

LUME NO PAZO Prendeu lume no pazo A roxa labarada alumea a campiacutea Atronan as campanas o val Quentan o aire espesas bafaradas de fume Corre a xente Berrando atolondrada Oacute arde-lo cume as tellas enroxecen e estalan Caien cruxindo as vigas e o lume aacutes catro bandas envolve a torre Muxen de medo os bois nas coadras A xente rube oacute adro pra ver onde eacute a disgracia e oacute mirar cara oacute pazo

detense amontoada Eacuterguense as mans oacute ceo e sanguintildeenta traacutexica refreacutexase nos ollos a roxa labarada E un vellintildeo moi vello de guedellintildeas brancas que vive de milagre xantando cando xanta vestido de farrapos e durmindo onde cadra mdashtodo por mor dun preito de rendas atrasadas no que os donos do pazo deixaacuterono sin nadamdash ollando cara oacute lume rise barulla e fala iexclde ir busca-lo gaiteiro para que toque a gaita iexclMISERERE

A Xoseacute Palacios

Morre abafada Galicia baixo a pouta castelaacuten

temos fame de xusticia fame de lobo e de can iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man Saien os vapores cheos nenos e homes que se van cai o pedrizo dos ceos e deixa arrasado o chan iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man Oacute chegar o Sanmartintildeo os foreiros voltaraacuten ni esqueceraacuten o camintildeo ni as rendas esqueceraacuten iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man No hai herba pra darlle oacute gando nin queda palla do vran os automobis bruando carretera adiante van iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man Xuraron nas eleicioacutes faguer a vida leviaacuten ruben as contribucioacutes

o ano que veacuten dobraraacuten iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man A corenta reaacutes o millo e non se atopa ni un gran eles daacutendolle oacute sarillo faguendo como que fan iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man Temos o friacuteo nos oacutesos e no hai follato nin lan choran os fillintildeos nosos pedindo quentura e pan iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man iexclTemos friacuteo iexclTemos medo de erguer o sacho na man iexclBebemos o vintildeo acedo e xa o sangre eacute solimaacuten iexclProbe de noacutes

iexclProbe dos probes sin pan iexclDios nos colla da suacutea man

iexclEN PEacute

A Lois Porteiro

iexclIrmaacutens En peacute sereos a limpa fronte erguida envoltos na brancura da luz que cae de riba o corazoacuten aberto a toda verba amiga e nunha man a fouce e noutra man a oliva arredor da bandeira azul e branca arredor da bandeira de Galicia iexclcanteacutemo-lo dereito aacute libre nova vida

Validos de traidores a noite de Frouseira aacute patria escravizaron uns reises de Castela Comestas polo tempo xa afrouxan as cadeas iexclIrmaacutens asoballados de xentes estranxeiras ergaacutemo-la bandeira azul e branca E oacute peacute da ensentildea da nacioacuten galega canteacutemo-lo dereito aacute libertaacute da Terra

iexclIrmaacutens no amor a Suevia de lexendaria historia iexclen peacute iexclEn peacute dispostos a non morrer sen loita iexclO diacutea do Medulio con sangue quente e roxa mercaacutemo-lo dereito aacute libre honrada chouza iexclXa estaacute oacute vento a bandeira azul e branca iexclA oliva nunha man a fouce noutra berremos alto e forte ldquoA nosa terra eacute nosardquo

NA TABERNA Os mozos marintildeeiros da fiada leacutembranse rindo alleos de coidados cheira a aceite e pemento requeimados rustrido de xureacutes en caldeirada Conta o patroacuten nun corro a treboada do ano setenta ndashhistoria de afogadosndash e empuxaacutendose inando entran mollados os homes dunha lancha de enviada Pasa de man en man a xerra roiba de albarintildeo e namentres cae a choiva o vento fai tremar a casa enteira detraacutes do mostrador clarexa o ceo nas trenzas de ouro no mirar sereona sorrisa de luz da taberneira

NA RIBEIRA

Gaivotas brancas como vellas tolas arredor da pulida regateira que escabecha sardintildeas na ribeira voan do sol as uacuteltimas raiolas Coa camisa de foacutera e as cirolas rachadas en romaxe brincadeira como pardales soltos na paneira pasan os rapacintildeos das escolas As dornas gantildean porto bolinando por un mar ferruxento que bruando espalla sobre os cons albas guedellas Baixo as aacuterbores oacute abrigo do nordeste o notario o xuiacutez e o arcipreste pasean discutindo a Canalexas

iexcl A BASILIO AacuteLVAREZ

iexclSementador O trigo dos beirales mostra as espigas mestas e douradas e as segadoras fouces afiadas tentildeen traacutexico brillo de puntildeales

O teu verbo estalante nos pinales troca oacute chegar aacutes chouzas das valgadas

os salaios das gorxas abafadas en ruxidos guerreiros e triunfales A aldea eacuterguese co claror da aurora agardando o sinal e non sosega en anxo de loita vingadora iexclXa a luz do sol do mediodiacutea cega sementador iexclSementador xa eacute hora de da-lo berro e comenza-la sega

A PRINCESA ROIBA Reza un merlo no souto frorido de cereixos relixioso ofertorio duns miacutesticos amores Pasa un vento de bicos que vai buscando beixos como enxame de abellas que vai buscando frores Fiacuteo a fiacuteo debulla suacutea madeixa a fonte barbullando chorosa o verso lexendario do Paxe do Castelo aforcado na Ponte

e da Reina encantada no Pazo solitario Nas follas dos salgueiros pelexas e chilidos Un trasno luxurioso estala en gargalladas ollando sobre o espello das augas os despidos corpos cristal e neve dun fato de driadas Nos caacutelices das rosas hai comunioacuten de orballo Mentras no rexio alcaacutezar xunto oacute baleiro trono por ela espera a Corte aacute sombra dun carballo texe a Princesa roiba un encaixe de Ensono

Amor eterna inquedanza pon nos meus beizos doiacutedos o caliz da Saudade Daacuteme a divina tristeza da nave que vai sen rumbo sobre do mar da incerteza Daacuteme o segredo coiacutedo de ser roseira sen rosas e cantiga sen sonido Daacuteme o doce desespero de non saber se me quere morreacutendome do que a quero Daacuteme a sagra vaguedade de ir tecendo a mintildea vida con sontildeos de eternidade

Nun nimbo luminoso xorde o bardo adivintildeo envolveito en brancuras recendentes de lintildeo ollos gazos profundos longa barba florida cingue a fronte coas hedras da coroa druida e na man que reloce como un lirio bendito ten a fouce de ouro do lituacuterxico rito a fouce segadora da mandraacutegora ao raio de feitizo e de agoiro dos luares de maio Eacute Merliacuten o profeta o celta armoricaacuten dos silfos e das umias ollado por irmaacuten sabedor dos encantos e os maacutexicos conxuros das virtudes das herbas e dos fados escuros que nos claros dos bosques e os baixiacuteos costeiros aprendeu a divina linguaxe dos luceiros o bardo das idades o da secreta ciencia que a terra fixo suacutea impoacutendolle obediencia aacutes augas da riada aos rochedos do cume aacutes nubes da tormenta aacute ardentiacutea do lume Impontildeente amosando nativa maxestade na mirada un sereno claror de eternidade

ten os peacutes -cruz de ouro folla nuacutea afiada- sobre o manto da neve unha fuacutelxida espada Aceiro puro e virxe das entrantildeas da terra cos lumes siderais das estrelas en guerra nas fragas treboantes dos loacutestregos forxado que no dolmen batido e no Xordaacuten templado foille dado a unha raza de homes sans e valentes cabeceira de pobos guiadora de xentes para impoacuter unha ciencia sinalando o camintildeo que por riba dos tempos leva ao triunfo divintildeo Ergueito como o pino que as altas nubes fende os brazos sarmentosos o bardo aos ceos tende e escoacuteitase na noite solemne resoar a suacutea voz bruante sonora como o mar Baixo a dozura do ceo da nobre Galicia irmaacuten onde pola nosa gloria inda dourando o fogar vive aceso o lume sagro dos claros diacuteas do clan hai unha illa encantada de rochedos coral esmeralda verdegaia ao resplandor do luar bicada de manselintildeas augas de limpo cristal na que as sereas ensaian seu namorante cantar mentres os pinos laacutenzales escoitan voces leviaacutes que chegan esmorecidas do misterio de aleacuten-mar

Nunha furna que galgantes cerran as ondas do mar apreixada nas ferintes poutas dunha aguia real gardada por un dragoacuten de alento que eacute solimaacuten brillaba a fuacutelxida espada Escalibor o triunfal aceiro da heroica idade cantada por Osiaacuten que ten de ser sobre a Terra ergueita en ceacuteltigas mans siacutembolo floroacuten e escudo da Cruz do Amor e da Paz

NORIEGA VARELA

UNHA BREVE PUCHARQUINtildeA Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo Sin fatuidade urbana miacuteranse naquel espello as frolintildeas dun carpazo a ramaxe dun esvedro linda pastora de Anaigo e as estrelintildeas do ceio Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo

LABERQUINtildeA Laberquintildea que te axotas das degaradas gueivotas oiacutendo o salvaxe berro musa que a marintildea extrantildeas olla as azules montantildeas desde as plaias do desterro Esquence o mar lembra o gado miuacutedo e o regalado vivir as tumbadas festas e as cantigas dos pastores

que fan grinaldas coas frores amarelintildeas das xestas

AS FLORINtildeAS DOS TOXOS iexclNin rosintildeas brancas nin claveles roxos Eu venero as frolintildeas dos toxos Dos toxales as tenues frolintildeas que sorriacuteen a medo entre espintildeas Entre espintildeas que o ceio agasalla con diamantes as noites que orballa iexclOh do ermo preciado tesouro as frolintildeas dos toxos son de ouro De ouro vello son mai as frolintildeas dos bravos toxales iexcldas devocioacutes mintildeas

POESIacuteA DE VANGARDA

MANUEL ANTONIO

detense amontoada Eacuterguense as mans oacute ceo e sanguintildeenta traacutexica refreacutexase nos ollos a roxa labarada E un vellintildeo moi vello de guedellintildeas brancas que vive de milagre xantando cando xanta vestido de farrapos e durmindo onde cadra mdashtodo por mor dun preito de rendas atrasadas no que os donos do pazo deixaacuterono sin nadamdash ollando cara oacute lume rise barulla e fala iexclde ir busca-lo gaiteiro para que toque a gaita iexclMISERERE

A Xoseacute Palacios

Morre abafada Galicia baixo a pouta castelaacuten

temos fame de xusticia fame de lobo e de can iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man Saien os vapores cheos nenos e homes que se van cai o pedrizo dos ceos e deixa arrasado o chan iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man Oacute chegar o Sanmartintildeo os foreiros voltaraacuten ni esqueceraacuten o camintildeo ni as rendas esqueceraacuten iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man No hai herba pra darlle oacute gando nin queda palla do vran os automobis bruando carretera adiante van iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man Xuraron nas eleicioacutes faguer a vida leviaacuten ruben as contribucioacutes

o ano que veacuten dobraraacuten iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man A corenta reaacutes o millo e non se atopa ni un gran eles daacutendolle oacute sarillo faguendo como que fan iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man Temos o friacuteo nos oacutesos e no hai follato nin lan choran os fillintildeos nosos pedindo quentura e pan iexclProbe de noacutes iexclDios nos colla da suacutea man iexclTemos friacuteo iexclTemos medo de erguer o sacho na man iexclBebemos o vintildeo acedo e xa o sangre eacute solimaacuten iexclProbe de noacutes

iexclProbe dos probes sin pan iexclDios nos colla da suacutea man

iexclEN PEacute

A Lois Porteiro

iexclIrmaacutens En peacute sereos a limpa fronte erguida envoltos na brancura da luz que cae de riba o corazoacuten aberto a toda verba amiga e nunha man a fouce e noutra man a oliva arredor da bandeira azul e branca arredor da bandeira de Galicia iexclcanteacutemo-lo dereito aacute libre nova vida

Validos de traidores a noite de Frouseira aacute patria escravizaron uns reises de Castela Comestas polo tempo xa afrouxan as cadeas iexclIrmaacutens asoballados de xentes estranxeiras ergaacutemo-la bandeira azul e branca E oacute peacute da ensentildea da nacioacuten galega canteacutemo-lo dereito aacute libertaacute da Terra

iexclIrmaacutens no amor a Suevia de lexendaria historia iexclen peacute iexclEn peacute dispostos a non morrer sen loita iexclO diacutea do Medulio con sangue quente e roxa mercaacutemo-lo dereito aacute libre honrada chouza iexclXa estaacute oacute vento a bandeira azul e branca iexclA oliva nunha man a fouce noutra berremos alto e forte ldquoA nosa terra eacute nosardquo

NA TABERNA Os mozos marintildeeiros da fiada leacutembranse rindo alleos de coidados cheira a aceite e pemento requeimados rustrido de xureacutes en caldeirada Conta o patroacuten nun corro a treboada do ano setenta ndashhistoria de afogadosndash e empuxaacutendose inando entran mollados os homes dunha lancha de enviada Pasa de man en man a xerra roiba de albarintildeo e namentres cae a choiva o vento fai tremar a casa enteira detraacutes do mostrador clarexa o ceo nas trenzas de ouro no mirar sereona sorrisa de luz da taberneira

NA RIBEIRA

Gaivotas brancas como vellas tolas arredor da pulida regateira que escabecha sardintildeas na ribeira voan do sol as uacuteltimas raiolas Coa camisa de foacutera e as cirolas rachadas en romaxe brincadeira como pardales soltos na paneira pasan os rapacintildeos das escolas As dornas gantildean porto bolinando por un mar ferruxento que bruando espalla sobre os cons albas guedellas Baixo as aacuterbores oacute abrigo do nordeste o notario o xuiacutez e o arcipreste pasean discutindo a Canalexas

iexcl A BASILIO AacuteLVAREZ

iexclSementador O trigo dos beirales mostra as espigas mestas e douradas e as segadoras fouces afiadas tentildeen traacutexico brillo de puntildeales

O teu verbo estalante nos pinales troca oacute chegar aacutes chouzas das valgadas

os salaios das gorxas abafadas en ruxidos guerreiros e triunfales A aldea eacuterguese co claror da aurora agardando o sinal e non sosega en anxo de loita vingadora iexclXa a luz do sol do mediodiacutea cega sementador iexclSementador xa eacute hora de da-lo berro e comenza-la sega

A PRINCESA ROIBA Reza un merlo no souto frorido de cereixos relixioso ofertorio duns miacutesticos amores Pasa un vento de bicos que vai buscando beixos como enxame de abellas que vai buscando frores Fiacuteo a fiacuteo debulla suacutea madeixa a fonte barbullando chorosa o verso lexendario do Paxe do Castelo aforcado na Ponte

e da Reina encantada no Pazo solitario Nas follas dos salgueiros pelexas e chilidos Un trasno luxurioso estala en gargalladas ollando sobre o espello das augas os despidos corpos cristal e neve dun fato de driadas Nos caacutelices das rosas hai comunioacuten de orballo Mentras no rexio alcaacutezar xunto oacute baleiro trono por ela espera a Corte aacute sombra dun carballo texe a Princesa roiba un encaixe de Ensono

Amor eterna inquedanza pon nos meus beizos doiacutedos o caliz da Saudade Daacuteme a divina tristeza da nave que vai sen rumbo sobre do mar da incerteza Daacuteme o segredo coiacutedo de ser roseira sen rosas e cantiga sen sonido Daacuteme o doce desespero de non saber se me quere morreacutendome do que a quero Daacuteme a sagra vaguedade de ir tecendo a mintildea vida con sontildeos de eternidade

Nun nimbo luminoso xorde o bardo adivintildeo envolveito en brancuras recendentes de lintildeo ollos gazos profundos longa barba florida cingue a fronte coas hedras da coroa druida e na man que reloce como un lirio bendito ten a fouce de ouro do lituacuterxico rito a fouce segadora da mandraacutegora ao raio de feitizo e de agoiro dos luares de maio Eacute Merliacuten o profeta o celta armoricaacuten dos silfos e das umias ollado por irmaacuten sabedor dos encantos e os maacutexicos conxuros das virtudes das herbas e dos fados escuros que nos claros dos bosques e os baixiacuteos costeiros aprendeu a divina linguaxe dos luceiros o bardo das idades o da secreta ciencia que a terra fixo suacutea impoacutendolle obediencia aacutes augas da riada aos rochedos do cume aacutes nubes da tormenta aacute ardentiacutea do lume Impontildeente amosando nativa maxestade na mirada un sereno claror de eternidade

ten os peacutes -cruz de ouro folla nuacutea afiada- sobre o manto da neve unha fuacutelxida espada Aceiro puro e virxe das entrantildeas da terra cos lumes siderais das estrelas en guerra nas fragas treboantes dos loacutestregos forxado que no dolmen batido e no Xordaacuten templado foille dado a unha raza de homes sans e valentes cabeceira de pobos guiadora de xentes para impoacuter unha ciencia sinalando o camintildeo que por riba dos tempos leva ao triunfo divintildeo Ergueito como o pino que as altas nubes fende os brazos sarmentosos o bardo aos ceos tende e escoacuteitase na noite solemne resoar a suacutea voz bruante sonora como o mar Baixo a dozura do ceo da nobre Galicia irmaacuten onde pola nosa gloria inda dourando o fogar vive aceso o lume sagro dos claros diacuteas do clan hai unha illa encantada de rochedos coral esmeralda verdegaia ao resplandor do luar bicada de manselintildeas augas de limpo cristal na que as sereas ensaian seu namorante cantar mentres os pinos laacutenzales escoitan voces leviaacutes que chegan esmorecidas do misterio de aleacuten-mar

Nunha furna que galgantes cerran as ondas do mar apreixada nas ferintes poutas dunha aguia real gardada por un dragoacuten de alento que eacute solimaacuten brillaba a fuacutelxida espada Escalibor o triunfal aceiro da heroica idade cantada por Osiaacuten que ten de ser sobre a Terra ergueita en ceacuteltigas mans siacutembolo floroacuten e escudo da Cruz do Amor e da Paz

NORIEGA VARELA

UNHA BREVE PUCHARQUINtildeA Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo Sin fatuidade urbana miacuteranse naquel espello as frolintildeas dun carpazo a ramaxe dun esvedro linda pastora de Anaigo e as estrelintildeas do ceio Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo

LABERQUINtildeA Laberquintildea que te axotas das degaradas gueivotas oiacutendo o salvaxe berro musa que a marintildea extrantildeas olla as azules montantildeas desde as plaias do desterro Esquence o mar lembra o gado miuacutedo e o regalado vivir as tumbadas festas e as cantigas dos pastores

que fan grinaldas coas frores amarelintildeas das xestas

AS FLORINtildeAS DOS TOXOS iexclNin rosintildeas brancas nin claveles roxos Eu venero as frolintildeas dos toxos Dos toxales as tenues frolintildeas que sorriacuteen a medo entre espintildeas Entre espintildeas que o ceio agasalla con diamantes as noites que orballa iexclOh do ermo preciado tesouro as frolintildeas dos toxos son de ouro De ouro vello son mai as frolintildeas dos bravos toxales iexcldas devocioacutes mintildeas

POESIacuteA DE VANGARDA

MANUEL ANTONIO

iexclEN PEacute

A Lois Porteiro

iexclIrmaacutens En peacute sereos a limpa fronte erguida envoltos na brancura da luz que cae de riba o corazoacuten aberto a toda verba amiga e nunha man a fouce e noutra man a oliva arredor da bandeira azul e branca arredor da bandeira de Galicia iexclcanteacutemo-lo dereito aacute libre nova vida

Validos de traidores a noite de Frouseira aacute patria escravizaron uns reises de Castela Comestas polo tempo xa afrouxan as cadeas iexclIrmaacutens asoballados de xentes estranxeiras ergaacutemo-la bandeira azul e branca E oacute peacute da ensentildea da nacioacuten galega canteacutemo-lo dereito aacute libertaacute da Terra

iexclIrmaacutens no amor a Suevia de lexendaria historia iexclen peacute iexclEn peacute dispostos a non morrer sen loita iexclO diacutea do Medulio con sangue quente e roxa mercaacutemo-lo dereito aacute libre honrada chouza iexclXa estaacute oacute vento a bandeira azul e branca iexclA oliva nunha man a fouce noutra berremos alto e forte ldquoA nosa terra eacute nosardquo

NA TABERNA Os mozos marintildeeiros da fiada leacutembranse rindo alleos de coidados cheira a aceite e pemento requeimados rustrido de xureacutes en caldeirada Conta o patroacuten nun corro a treboada do ano setenta ndashhistoria de afogadosndash e empuxaacutendose inando entran mollados os homes dunha lancha de enviada Pasa de man en man a xerra roiba de albarintildeo e namentres cae a choiva o vento fai tremar a casa enteira detraacutes do mostrador clarexa o ceo nas trenzas de ouro no mirar sereona sorrisa de luz da taberneira

NA RIBEIRA

Gaivotas brancas como vellas tolas arredor da pulida regateira que escabecha sardintildeas na ribeira voan do sol as uacuteltimas raiolas Coa camisa de foacutera e as cirolas rachadas en romaxe brincadeira como pardales soltos na paneira pasan os rapacintildeos das escolas As dornas gantildean porto bolinando por un mar ferruxento que bruando espalla sobre os cons albas guedellas Baixo as aacuterbores oacute abrigo do nordeste o notario o xuiacutez e o arcipreste pasean discutindo a Canalexas

iexcl A BASILIO AacuteLVAREZ

iexclSementador O trigo dos beirales mostra as espigas mestas e douradas e as segadoras fouces afiadas tentildeen traacutexico brillo de puntildeales

O teu verbo estalante nos pinales troca oacute chegar aacutes chouzas das valgadas

os salaios das gorxas abafadas en ruxidos guerreiros e triunfales A aldea eacuterguese co claror da aurora agardando o sinal e non sosega en anxo de loita vingadora iexclXa a luz do sol do mediodiacutea cega sementador iexclSementador xa eacute hora de da-lo berro e comenza-la sega

A PRINCESA ROIBA Reza un merlo no souto frorido de cereixos relixioso ofertorio duns miacutesticos amores Pasa un vento de bicos que vai buscando beixos como enxame de abellas que vai buscando frores Fiacuteo a fiacuteo debulla suacutea madeixa a fonte barbullando chorosa o verso lexendario do Paxe do Castelo aforcado na Ponte

e da Reina encantada no Pazo solitario Nas follas dos salgueiros pelexas e chilidos Un trasno luxurioso estala en gargalladas ollando sobre o espello das augas os despidos corpos cristal e neve dun fato de driadas Nos caacutelices das rosas hai comunioacuten de orballo Mentras no rexio alcaacutezar xunto oacute baleiro trono por ela espera a Corte aacute sombra dun carballo texe a Princesa roiba un encaixe de Ensono

Amor eterna inquedanza pon nos meus beizos doiacutedos o caliz da Saudade Daacuteme a divina tristeza da nave que vai sen rumbo sobre do mar da incerteza Daacuteme o segredo coiacutedo de ser roseira sen rosas e cantiga sen sonido Daacuteme o doce desespero de non saber se me quere morreacutendome do que a quero Daacuteme a sagra vaguedade de ir tecendo a mintildea vida con sontildeos de eternidade

Nun nimbo luminoso xorde o bardo adivintildeo envolveito en brancuras recendentes de lintildeo ollos gazos profundos longa barba florida cingue a fronte coas hedras da coroa druida e na man que reloce como un lirio bendito ten a fouce de ouro do lituacuterxico rito a fouce segadora da mandraacutegora ao raio de feitizo e de agoiro dos luares de maio Eacute Merliacuten o profeta o celta armoricaacuten dos silfos e das umias ollado por irmaacuten sabedor dos encantos e os maacutexicos conxuros das virtudes das herbas e dos fados escuros que nos claros dos bosques e os baixiacuteos costeiros aprendeu a divina linguaxe dos luceiros o bardo das idades o da secreta ciencia que a terra fixo suacutea impoacutendolle obediencia aacutes augas da riada aos rochedos do cume aacutes nubes da tormenta aacute ardentiacutea do lume Impontildeente amosando nativa maxestade na mirada un sereno claror de eternidade

ten os peacutes -cruz de ouro folla nuacutea afiada- sobre o manto da neve unha fuacutelxida espada Aceiro puro e virxe das entrantildeas da terra cos lumes siderais das estrelas en guerra nas fragas treboantes dos loacutestregos forxado que no dolmen batido e no Xordaacuten templado foille dado a unha raza de homes sans e valentes cabeceira de pobos guiadora de xentes para impoacuter unha ciencia sinalando o camintildeo que por riba dos tempos leva ao triunfo divintildeo Ergueito como o pino que as altas nubes fende os brazos sarmentosos o bardo aos ceos tende e escoacuteitase na noite solemne resoar a suacutea voz bruante sonora como o mar Baixo a dozura do ceo da nobre Galicia irmaacuten onde pola nosa gloria inda dourando o fogar vive aceso o lume sagro dos claros diacuteas do clan hai unha illa encantada de rochedos coral esmeralda verdegaia ao resplandor do luar bicada de manselintildeas augas de limpo cristal na que as sereas ensaian seu namorante cantar mentres os pinos laacutenzales escoitan voces leviaacutes que chegan esmorecidas do misterio de aleacuten-mar

Nunha furna que galgantes cerran as ondas do mar apreixada nas ferintes poutas dunha aguia real gardada por un dragoacuten de alento que eacute solimaacuten brillaba a fuacutelxida espada Escalibor o triunfal aceiro da heroica idade cantada por Osiaacuten que ten de ser sobre a Terra ergueita en ceacuteltigas mans siacutembolo floroacuten e escudo da Cruz do Amor e da Paz

NORIEGA VARELA

UNHA BREVE PUCHARQUINtildeA Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo Sin fatuidade urbana miacuteranse naquel espello as frolintildeas dun carpazo a ramaxe dun esvedro linda pastora de Anaigo e as estrelintildeas do ceio Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo

LABERQUINtildeA Laberquintildea que te axotas das degaradas gueivotas oiacutendo o salvaxe berro musa que a marintildea extrantildeas olla as azules montantildeas desde as plaias do desterro Esquence o mar lembra o gado miuacutedo e o regalado vivir as tumbadas festas e as cantigas dos pastores

que fan grinaldas coas frores amarelintildeas das xestas

AS FLORINtildeAS DOS TOXOS iexclNin rosintildeas brancas nin claveles roxos Eu venero as frolintildeas dos toxos Dos toxales as tenues frolintildeas que sorriacuteen a medo entre espintildeas Entre espintildeas que o ceio agasalla con diamantes as noites que orballa iexclOh do ermo preciado tesouro as frolintildeas dos toxos son de ouro De ouro vello son mai as frolintildeas dos bravos toxales iexcldas devocioacutes mintildeas

POESIacuteA DE VANGARDA

MANUEL ANTONIO

NA RIBEIRA

Gaivotas brancas como vellas tolas arredor da pulida regateira que escabecha sardintildeas na ribeira voan do sol as uacuteltimas raiolas Coa camisa de foacutera e as cirolas rachadas en romaxe brincadeira como pardales soltos na paneira pasan os rapacintildeos das escolas As dornas gantildean porto bolinando por un mar ferruxento que bruando espalla sobre os cons albas guedellas Baixo as aacuterbores oacute abrigo do nordeste o notario o xuiacutez e o arcipreste pasean discutindo a Canalexas

iexcl A BASILIO AacuteLVAREZ

iexclSementador O trigo dos beirales mostra as espigas mestas e douradas e as segadoras fouces afiadas tentildeen traacutexico brillo de puntildeales

O teu verbo estalante nos pinales troca oacute chegar aacutes chouzas das valgadas

os salaios das gorxas abafadas en ruxidos guerreiros e triunfales A aldea eacuterguese co claror da aurora agardando o sinal e non sosega en anxo de loita vingadora iexclXa a luz do sol do mediodiacutea cega sementador iexclSementador xa eacute hora de da-lo berro e comenza-la sega

A PRINCESA ROIBA Reza un merlo no souto frorido de cereixos relixioso ofertorio duns miacutesticos amores Pasa un vento de bicos que vai buscando beixos como enxame de abellas que vai buscando frores Fiacuteo a fiacuteo debulla suacutea madeixa a fonte barbullando chorosa o verso lexendario do Paxe do Castelo aforcado na Ponte

e da Reina encantada no Pazo solitario Nas follas dos salgueiros pelexas e chilidos Un trasno luxurioso estala en gargalladas ollando sobre o espello das augas os despidos corpos cristal e neve dun fato de driadas Nos caacutelices das rosas hai comunioacuten de orballo Mentras no rexio alcaacutezar xunto oacute baleiro trono por ela espera a Corte aacute sombra dun carballo texe a Princesa roiba un encaixe de Ensono

Amor eterna inquedanza pon nos meus beizos doiacutedos o caliz da Saudade Daacuteme a divina tristeza da nave que vai sen rumbo sobre do mar da incerteza Daacuteme o segredo coiacutedo de ser roseira sen rosas e cantiga sen sonido Daacuteme o doce desespero de non saber se me quere morreacutendome do que a quero Daacuteme a sagra vaguedade de ir tecendo a mintildea vida con sontildeos de eternidade

Nun nimbo luminoso xorde o bardo adivintildeo envolveito en brancuras recendentes de lintildeo ollos gazos profundos longa barba florida cingue a fronte coas hedras da coroa druida e na man que reloce como un lirio bendito ten a fouce de ouro do lituacuterxico rito a fouce segadora da mandraacutegora ao raio de feitizo e de agoiro dos luares de maio Eacute Merliacuten o profeta o celta armoricaacuten dos silfos e das umias ollado por irmaacuten sabedor dos encantos e os maacutexicos conxuros das virtudes das herbas e dos fados escuros que nos claros dos bosques e os baixiacuteos costeiros aprendeu a divina linguaxe dos luceiros o bardo das idades o da secreta ciencia que a terra fixo suacutea impoacutendolle obediencia aacutes augas da riada aos rochedos do cume aacutes nubes da tormenta aacute ardentiacutea do lume Impontildeente amosando nativa maxestade na mirada un sereno claror de eternidade

ten os peacutes -cruz de ouro folla nuacutea afiada- sobre o manto da neve unha fuacutelxida espada Aceiro puro e virxe das entrantildeas da terra cos lumes siderais das estrelas en guerra nas fragas treboantes dos loacutestregos forxado que no dolmen batido e no Xordaacuten templado foille dado a unha raza de homes sans e valentes cabeceira de pobos guiadora de xentes para impoacuter unha ciencia sinalando o camintildeo que por riba dos tempos leva ao triunfo divintildeo Ergueito como o pino que as altas nubes fende os brazos sarmentosos o bardo aos ceos tende e escoacuteitase na noite solemne resoar a suacutea voz bruante sonora como o mar Baixo a dozura do ceo da nobre Galicia irmaacuten onde pola nosa gloria inda dourando o fogar vive aceso o lume sagro dos claros diacuteas do clan hai unha illa encantada de rochedos coral esmeralda verdegaia ao resplandor do luar bicada de manselintildeas augas de limpo cristal na que as sereas ensaian seu namorante cantar mentres os pinos laacutenzales escoitan voces leviaacutes que chegan esmorecidas do misterio de aleacuten-mar

Nunha furna que galgantes cerran as ondas do mar apreixada nas ferintes poutas dunha aguia real gardada por un dragoacuten de alento que eacute solimaacuten brillaba a fuacutelxida espada Escalibor o triunfal aceiro da heroica idade cantada por Osiaacuten que ten de ser sobre a Terra ergueita en ceacuteltigas mans siacutembolo floroacuten e escudo da Cruz do Amor e da Paz

NORIEGA VARELA

UNHA BREVE PUCHARQUINtildeA Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo Sin fatuidade urbana miacuteranse naquel espello as frolintildeas dun carpazo a ramaxe dun esvedro linda pastora de Anaigo e as estrelintildeas do ceio Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo

LABERQUINtildeA Laberquintildea que te axotas das degaradas gueivotas oiacutendo o salvaxe berro musa que a marintildea extrantildeas olla as azules montantildeas desde as plaias do desterro Esquence o mar lembra o gado miuacutedo e o regalado vivir as tumbadas festas e as cantigas dos pastores

que fan grinaldas coas frores amarelintildeas das xestas

AS FLORINtildeAS DOS TOXOS iexclNin rosintildeas brancas nin claveles roxos Eu venero as frolintildeas dos toxos Dos toxales as tenues frolintildeas que sorriacuteen a medo entre espintildeas Entre espintildeas que o ceio agasalla con diamantes as noites que orballa iexclOh do ermo preciado tesouro as frolintildeas dos toxos son de ouro De ouro vello son mai as frolintildeas dos bravos toxales iexcldas devocioacutes mintildeas

POESIacuteA DE VANGARDA

MANUEL ANTONIO

Amor eterna inquedanza pon nos meus beizos doiacutedos o caliz da Saudade Daacuteme a divina tristeza da nave que vai sen rumbo sobre do mar da incerteza Daacuteme o segredo coiacutedo de ser roseira sen rosas e cantiga sen sonido Daacuteme o doce desespero de non saber se me quere morreacutendome do que a quero Daacuteme a sagra vaguedade de ir tecendo a mintildea vida con sontildeos de eternidade

Nun nimbo luminoso xorde o bardo adivintildeo envolveito en brancuras recendentes de lintildeo ollos gazos profundos longa barba florida cingue a fronte coas hedras da coroa druida e na man que reloce como un lirio bendito ten a fouce de ouro do lituacuterxico rito a fouce segadora da mandraacutegora ao raio de feitizo e de agoiro dos luares de maio Eacute Merliacuten o profeta o celta armoricaacuten dos silfos e das umias ollado por irmaacuten sabedor dos encantos e os maacutexicos conxuros das virtudes das herbas e dos fados escuros que nos claros dos bosques e os baixiacuteos costeiros aprendeu a divina linguaxe dos luceiros o bardo das idades o da secreta ciencia que a terra fixo suacutea impoacutendolle obediencia aacutes augas da riada aos rochedos do cume aacutes nubes da tormenta aacute ardentiacutea do lume Impontildeente amosando nativa maxestade na mirada un sereno claror de eternidade

ten os peacutes -cruz de ouro folla nuacutea afiada- sobre o manto da neve unha fuacutelxida espada Aceiro puro e virxe das entrantildeas da terra cos lumes siderais das estrelas en guerra nas fragas treboantes dos loacutestregos forxado que no dolmen batido e no Xordaacuten templado foille dado a unha raza de homes sans e valentes cabeceira de pobos guiadora de xentes para impoacuter unha ciencia sinalando o camintildeo que por riba dos tempos leva ao triunfo divintildeo Ergueito como o pino que as altas nubes fende os brazos sarmentosos o bardo aos ceos tende e escoacuteitase na noite solemne resoar a suacutea voz bruante sonora como o mar Baixo a dozura do ceo da nobre Galicia irmaacuten onde pola nosa gloria inda dourando o fogar vive aceso o lume sagro dos claros diacuteas do clan hai unha illa encantada de rochedos coral esmeralda verdegaia ao resplandor do luar bicada de manselintildeas augas de limpo cristal na que as sereas ensaian seu namorante cantar mentres os pinos laacutenzales escoitan voces leviaacutes que chegan esmorecidas do misterio de aleacuten-mar

Nunha furna que galgantes cerran as ondas do mar apreixada nas ferintes poutas dunha aguia real gardada por un dragoacuten de alento que eacute solimaacuten brillaba a fuacutelxida espada Escalibor o triunfal aceiro da heroica idade cantada por Osiaacuten que ten de ser sobre a Terra ergueita en ceacuteltigas mans siacutembolo floroacuten e escudo da Cruz do Amor e da Paz

NORIEGA VARELA

UNHA BREVE PUCHARQUINtildeA Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo Sin fatuidade urbana miacuteranse naquel espello as frolintildeas dun carpazo a ramaxe dun esvedro linda pastora de Anaigo e as estrelintildeas do ceio Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo

LABERQUINtildeA Laberquintildea que te axotas das degaradas gueivotas oiacutendo o salvaxe berro musa que a marintildea extrantildeas olla as azules montantildeas desde as plaias do desterro Esquence o mar lembra o gado miuacutedo e o regalado vivir as tumbadas festas e as cantigas dos pastores

que fan grinaldas coas frores amarelintildeas das xestas

AS FLORINtildeAS DOS TOXOS iexclNin rosintildeas brancas nin claveles roxos Eu venero as frolintildeas dos toxos Dos toxales as tenues frolintildeas que sorriacuteen a medo entre espintildeas Entre espintildeas que o ceio agasalla con diamantes as noites que orballa iexclOh do ermo preciado tesouro as frolintildeas dos toxos son de ouro De ouro vello son mai as frolintildeas dos bravos toxales iexcldas devocioacutes mintildeas

POESIacuteA DE VANGARDA

MANUEL ANTONIO

Nunha furna que galgantes cerran as ondas do mar apreixada nas ferintes poutas dunha aguia real gardada por un dragoacuten de alento que eacute solimaacuten brillaba a fuacutelxida espada Escalibor o triunfal aceiro da heroica idade cantada por Osiaacuten que ten de ser sobre a Terra ergueita en ceacuteltigas mans siacutembolo floroacuten e escudo da Cruz do Amor e da Paz

NORIEGA VARELA

UNHA BREVE PUCHARQUINtildeA Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo Sin fatuidade urbana miacuteranse naquel espello as frolintildeas dun carpazo a ramaxe dun esvedro linda pastora de Anaigo e as estrelintildeas do ceio Eacute unha breve pucharquintildea sobre un enorme penedo

LABERQUINtildeA Laberquintildea que te axotas das degaradas gueivotas oiacutendo o salvaxe berro musa que a marintildea extrantildeas olla as azules montantildeas desde as plaias do desterro Esquence o mar lembra o gado miuacutedo e o regalado vivir as tumbadas festas e as cantigas dos pastores

que fan grinaldas coas frores amarelintildeas das xestas

AS FLORINtildeAS DOS TOXOS iexclNin rosintildeas brancas nin claveles roxos Eu venero as frolintildeas dos toxos Dos toxales as tenues frolintildeas que sorriacuteen a medo entre espintildeas Entre espintildeas que o ceio agasalla con diamantes as noites que orballa iexclOh do ermo preciado tesouro as frolintildeas dos toxos son de ouro De ouro vello son mai as frolintildeas dos bravos toxales iexcldas devocioacutes mintildeas

POESIacuteA DE VANGARDA

MANUEL ANTONIO

INTENCIOacuteNS

Encheremol-as velas

Ca luz naacuteufraga da madrugada Pendurando en dous puntos cardinaes a randeeira esguiacutea do pailebote branco Cas suas mans loiras acenan mil adeuses as estrelas

Inventaremos frustradas descobertas

a barlovento dos horizontes

pra acelerar os abolidos corazoacutens dos nosos veleiros defraudados

Halaremos pol-o chicote dun meridiaacuten innumerado Na illa anoacutenima de cada singladura esculcaremos o remorso da cidade Ela noitaacutembula desfollaraacute como unha margarida prostibularia a Rosa dos Ventos do noso corazoacuten

Encadearemos adeuses descuma pra todal-as praias perdidas Xuntaremos cadernos en branco da novela errante do vento

Pescaremos n-a rede dos atlas ronseles de Simbad

E cazaremol-a vela sobre o torso rebelde das tormentas pra trincar a escota dunha ilusioacuten

SOS

Fomos ficando sos o Mar o barco e mais noacutes

Roubanron-nos o Sol

O paquebote esmaltado que cosiacutea con lintildeas de fume aacutexiles cadros sin marco

Roubaron-nos o vento

Aquel veleiro que se evadeu pol-a corda floxa do horizonte

Este ouceacuteano desatracou das costas

e os ventos da Roseta ourentaron-se ao esquenzo As nosas soedades ventildeen de tan lonxe como as horas do reloxe

Pero tameacuten sabemos a maniobra dos naviacuteos que fondean a sotavento dunha singladura N-o cuadrante estantiacuteo das estrelas ficou parada esta hora O cadavre do Mar fixo do barco un cadaleito

Fume de pipa Saudade

Noite Silenzo Frio

E ficamos noacutes soacutes

Sin o Mar e sin o barco

noacutes

NAVY BAR

Este bar ten balances

E tameacuten estaacute listo pra se facer aacute vela

Encheron-nos o vaso con toda a auga do Mar pra compor un cock-tail de horizontes

Pendurados das horas

atlas xeograacuteficos d`esperantos estaacuten sin traducioacuten

E tatexan as pipas co ademaacuten poliacuteglota das bandeiras

Ese cantar improvisado

eacute o mesmo que xa se improvisou n-algures

Quen chegou avisando-nos desa cita noiturna que temos co vento ao N E n-a encrucillada das estrelas apagadas

Eiquiacute bebe de incoacutenito O Marintildeeiro Desconecido -sin xeografiacutea nin literatura- A noite dos naufraxos co seu brazo salvavidas aferraraacute con nosco unha vela de chuvascos

O vaso derradeiro estaba cheo de despedidas

Pol-as ruacuteas dispersas ibamo-nos fechando cada un dentro da suacutea alta-mar

No repouso dalguacuten vaso todal-as noites naufraga o Bar

RECALADA

Atoparemos n-o peiraacuten as follas evadidas do almanaque dos nosos sontildeos

As novas ruas de sempre eishibiraacuten o escaparate das mesmas noivas ineacuteditas

Fumaremos n-as pipas despeitivas todal-as transeuacutentes hostilidades mudas

O vaso desbicado n-outro porto remataremol-o eiquiacute n-o mesmo bar cabo do marintildeeiro descontildeecido que nos repite a mesma ubicua sorrisa loira

N-os burdeles xa saben que a nosa moeda ten o anverso de ouro e o reverso sentimental

Mantildeaacuten despertaremos n`-a ausenza desta xornada Esquivouse unha folla do diario efusivo

Eramol-os espeutadores n-a prestidixitacioacuten dunha hora artificial

ADEUS

Antre a calima

traspondo o meu ollar

esquivou-se o velamio

Deixou-nos a badiacutea chea da sua ausenza e a mantildeaacuten sin perspeitiva

Agora en terra

arredado de miacuten mesmo por un ouceacuteano de singladuras o vento da Riacutea vai virando a folla de cada emocioacuten

-O Sol indiferente

Sirena augardentosa dos vapores Un retrayo de fume n-o rompeolas da paisaxe Os engranaxes da grua esmoen a mantildeaacuten morna-

Debaixo dos meus pasos xurde o ronsel da Vila natal

Ela cos seus brazos cheos de sono teima salvar-me dun naufraxo antigo E os meus ouvidos incautos queren dormir no colo das cantigas vellas

Eu cacheaba todol-os segredos das mintildeas mans baleiras porque algo foi que se perdeu no Mar

algueacuten que chora dentro de miacuten por aquel outro eu que se vai n-o veleiro pra sempre coma un morto co peso eterno de todol-os adeuses

Mantildeaacuten despertaremos n`-a ausenza desta xornada Esquivouse unha folla do diario efusivo

Eramol-os espeutadores n-a prestidixitacioacuten dunha hora artificial

Pailebote Constantino Candeira

EXCELSIOR (de Foulas ineacutedito en vida do autor)

BOUZA BREY

Queacuten dera ser nao senlleira n-aquel mar non presentido das ja mergulladas terras Sen ceo sen astros sen vento sempre acirc toa pol-as ondas deitado no esquecimento nin andar nin desandar nin ter outro coido acedo que leijarse ir pol-o mar Queacuten dera ser nao senlleira

Sen fito mdashestrela nin portomdash ser eu a propia ribeira iexclQuen dera GAacuteNDARA Naquel biduiacutedo dos bidos louzanos o paxaro Sol non piacutea seus raios e morre de amor Naquel biduiacutedo dos lanzales bidos o paxaro Sol non criba seus piacuteos e morre de amor Non criba seus ritmos no puosa seus raios e albean de friacuteo os albres delgados e morre de amor Non ceiba seus raios non tece seus fiacuteos a albres e maacutemoas albean de friacuteo coa poldra que morre no mato cativo

AMADO CARBALLO

Midi le juste y compose de feux

La mer la mer toujours recommenceacutee

Paul Valery Cimitieacutere marin

Acorado e roibo durmiacutease o diacutea coa testa deitada no colo da riacutea As campaacutes beatas no ceo buliacutean rezando rosarios aacute Virxen Mariacutea Bogando nas nubens

cara ao ceo iacutean envoltas nos ouros do sol que morriacutea Pol-o mar as velas eran folerpintildeas que da luacutea aberta nas aacutegoas caiacuteran Da veira do riacuteo chegaban cantigas choutando nas leiras molladas de risas Preto do hourizonte estrelas obrizas frotaban os ollos tirando perguiza E bicando os lonxes as foulas ispidas o aleacuten nevaban de limpas surrisas Un outo aturuxo voando fuxiacutea E os bosques lonxanos noite revertiacutean O GALO

Aacutebrelle a porta ao diacutea coa chave do teu cantar que xa na fonte da Luacutea estaacute lavada a mantildeaacuten Boacutetalle o teu aturuxoaacute aacute paisaxe dende o val que o gran balbo das estrelas cairaacute serodio no mar O campo estaacute cheo de friacuteo busca un anaco de sol aceacutendelle unha fogueira co lume da tuacutea voz TABERNA Chove foacutera Nas pozas aboia a luz do gas Na lameira da ruacutea enteacuterrase un cantar Marintildeeiros de Amberes de Cork e Rotterdamhellip O acordeoacuten borracho fala ingleacutes alemaacutenhellip

helliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphellip Na folla do coacuteitelo fuxe a luz cal no mar

AacuteLVARO CUNQUEIRO

Pero tameacuten sabemos a maniobra dos naviacuteos que fondean a sotavento dunha singladura N-o cuadrante estantiacuteo das estrelas ficou parada esta hora O cadavre do Mar fixo do barco un cadaleito

Fume de pipa Saudade

Noite Silenzo Frio

E ficamos noacutes soacutes

Sin o Mar e sin o barco

noacutes

NAVY BAR

Este bar ten balances

E tameacuten estaacute listo pra se facer aacute vela

Encheron-nos o vaso con toda a auga do Mar pra compor un cock-tail de horizontes

Pendurados das horas

atlas xeograacuteficos d`esperantos estaacuten sin traducioacuten

E tatexan as pipas co ademaacuten poliacuteglota das bandeiras

Ese cantar improvisado

eacute o mesmo que xa se improvisou n-algures

Quen chegou avisando-nos desa cita noiturna que temos co vento ao N E n-a encrucillada das estrelas apagadas

Eiquiacute bebe de incoacutenito O Marintildeeiro Desconecido -sin xeografiacutea nin literatura- A noite dos naufraxos co seu brazo salvavidas aferraraacute con nosco unha vela de chuvascos

O vaso derradeiro estaba cheo de despedidas

Pol-as ruacuteas dispersas ibamo-nos fechando cada un dentro da suacutea alta-mar

No repouso dalguacuten vaso todal-as noites naufraga o Bar

RECALADA

Atoparemos n-o peiraacuten as follas evadidas do almanaque dos nosos sontildeos

As novas ruas de sempre eishibiraacuten o escaparate das mesmas noivas ineacuteditas

Fumaremos n-as pipas despeitivas todal-as transeuacutentes hostilidades mudas

O vaso desbicado n-outro porto remataremol-o eiquiacute n-o mesmo bar cabo do marintildeeiro descontildeecido que nos repite a mesma ubicua sorrisa loira

N-os burdeles xa saben que a nosa moeda ten o anverso de ouro e o reverso sentimental

Mantildeaacuten despertaremos n`-a ausenza desta xornada Esquivouse unha folla do diario efusivo

Eramol-os espeutadores n-a prestidixitacioacuten dunha hora artificial

ADEUS

Antre a calima

traspondo o meu ollar

esquivou-se o velamio

Deixou-nos a badiacutea chea da sua ausenza e a mantildeaacuten sin perspeitiva

Agora en terra

arredado de miacuten mesmo por un ouceacuteano de singladuras o vento da Riacutea vai virando a folla de cada emocioacuten

-O Sol indiferente

Sirena augardentosa dos vapores Un retrayo de fume n-o rompeolas da paisaxe Os engranaxes da grua esmoen a mantildeaacuten morna-

Debaixo dos meus pasos xurde o ronsel da Vila natal

Ela cos seus brazos cheos de sono teima salvar-me dun naufraxo antigo E os meus ouvidos incautos queren dormir no colo das cantigas vellas

Eu cacheaba todol-os segredos das mintildeas mans baleiras porque algo foi que se perdeu no Mar

algueacuten que chora dentro de miacuten por aquel outro eu que se vai n-o veleiro pra sempre coma un morto co peso eterno de todol-os adeuses

Mantildeaacuten despertaremos n`-a ausenza desta xornada Esquivouse unha folla do diario efusivo

Eramol-os espeutadores n-a prestidixitacioacuten dunha hora artificial

Pailebote Constantino Candeira

EXCELSIOR (de Foulas ineacutedito en vida do autor)

BOUZA BREY

Queacuten dera ser nao senlleira n-aquel mar non presentido das ja mergulladas terras Sen ceo sen astros sen vento sempre acirc toa pol-as ondas deitado no esquecimento nin andar nin desandar nin ter outro coido acedo que leijarse ir pol-o mar Queacuten dera ser nao senlleira

Sen fito mdashestrela nin portomdash ser eu a propia ribeira iexclQuen dera GAacuteNDARA Naquel biduiacutedo dos bidos louzanos o paxaro Sol non piacutea seus raios e morre de amor Naquel biduiacutedo dos lanzales bidos o paxaro Sol non criba seus piacuteos e morre de amor Non criba seus ritmos no puosa seus raios e albean de friacuteo os albres delgados e morre de amor Non ceiba seus raios non tece seus fiacuteos a albres e maacutemoas albean de friacuteo coa poldra que morre no mato cativo

AMADO CARBALLO

Midi le juste y compose de feux

La mer la mer toujours recommenceacutee

Paul Valery Cimitieacutere marin

Acorado e roibo durmiacutease o diacutea coa testa deitada no colo da riacutea As campaacutes beatas no ceo buliacutean rezando rosarios aacute Virxen Mariacutea Bogando nas nubens

cara ao ceo iacutean envoltas nos ouros do sol que morriacutea Pol-o mar as velas eran folerpintildeas que da luacutea aberta nas aacutegoas caiacuteran Da veira do riacuteo chegaban cantigas choutando nas leiras molladas de risas Preto do hourizonte estrelas obrizas frotaban os ollos tirando perguiza E bicando os lonxes as foulas ispidas o aleacuten nevaban de limpas surrisas Un outo aturuxo voando fuxiacutea E os bosques lonxanos noite revertiacutean O GALO

Aacutebrelle a porta ao diacutea coa chave do teu cantar que xa na fonte da Luacutea estaacute lavada a mantildeaacuten Boacutetalle o teu aturuxoaacute aacute paisaxe dende o val que o gran balbo das estrelas cairaacute serodio no mar O campo estaacute cheo de friacuteo busca un anaco de sol aceacutendelle unha fogueira co lume da tuacutea voz TABERNA Chove foacutera Nas pozas aboia a luz do gas Na lameira da ruacutea enteacuterrase un cantar Marintildeeiros de Amberes de Cork e Rotterdamhellip O acordeoacuten borracho fala ingleacutes alemaacutenhellip

helliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphellip Na folla do coacuteitelo fuxe a luz cal no mar

AacuteLVARO CUNQUEIRO

Eramol-os espeutadores n-a prestidixitacioacuten dunha hora artificial

ADEUS

Antre a calima

traspondo o meu ollar

esquivou-se o velamio

Deixou-nos a badiacutea chea da sua ausenza e a mantildeaacuten sin perspeitiva

Agora en terra

arredado de miacuten mesmo por un ouceacuteano de singladuras o vento da Riacutea vai virando a folla de cada emocioacuten

-O Sol indiferente

Sirena augardentosa dos vapores Un retrayo de fume n-o rompeolas da paisaxe Os engranaxes da grua esmoen a mantildeaacuten morna-

Debaixo dos meus pasos xurde o ronsel da Vila natal

Ela cos seus brazos cheos de sono teima salvar-me dun naufraxo antigo E os meus ouvidos incautos queren dormir no colo das cantigas vellas

Eu cacheaba todol-os segredos das mintildeas mans baleiras porque algo foi que se perdeu no Mar

algueacuten que chora dentro de miacuten por aquel outro eu que se vai n-o veleiro pra sempre coma un morto co peso eterno de todol-os adeuses

Mantildeaacuten despertaremos n`-a ausenza desta xornada Esquivouse unha folla do diario efusivo

Eramol-os espeutadores n-a prestidixitacioacuten dunha hora artificial

Pailebote Constantino Candeira

EXCELSIOR (de Foulas ineacutedito en vida do autor)

BOUZA BREY

Queacuten dera ser nao senlleira n-aquel mar non presentido das ja mergulladas terras Sen ceo sen astros sen vento sempre acirc toa pol-as ondas deitado no esquecimento nin andar nin desandar nin ter outro coido acedo que leijarse ir pol-o mar Queacuten dera ser nao senlleira

Sen fito mdashestrela nin portomdash ser eu a propia ribeira iexclQuen dera GAacuteNDARA Naquel biduiacutedo dos bidos louzanos o paxaro Sol non piacutea seus raios e morre de amor Naquel biduiacutedo dos lanzales bidos o paxaro Sol non criba seus piacuteos e morre de amor Non criba seus ritmos no puosa seus raios e albean de friacuteo os albres delgados e morre de amor Non ceiba seus raios non tece seus fiacuteos a albres e maacutemoas albean de friacuteo coa poldra que morre no mato cativo

AMADO CARBALLO

Midi le juste y compose de feux

La mer la mer toujours recommenceacutee

Paul Valery Cimitieacutere marin

Acorado e roibo durmiacutease o diacutea coa testa deitada no colo da riacutea As campaacutes beatas no ceo buliacutean rezando rosarios aacute Virxen Mariacutea Bogando nas nubens

cara ao ceo iacutean envoltas nos ouros do sol que morriacutea Pol-o mar as velas eran folerpintildeas que da luacutea aberta nas aacutegoas caiacuteran Da veira do riacuteo chegaban cantigas choutando nas leiras molladas de risas Preto do hourizonte estrelas obrizas frotaban os ollos tirando perguiza E bicando os lonxes as foulas ispidas o aleacuten nevaban de limpas surrisas Un outo aturuxo voando fuxiacutea E os bosques lonxanos noite revertiacutean O GALO

Aacutebrelle a porta ao diacutea coa chave do teu cantar que xa na fonte da Luacutea estaacute lavada a mantildeaacuten Boacutetalle o teu aturuxoaacute aacute paisaxe dende o val que o gran balbo das estrelas cairaacute serodio no mar O campo estaacute cheo de friacuteo busca un anaco de sol aceacutendelle unha fogueira co lume da tuacutea voz TABERNA Chove foacutera Nas pozas aboia a luz do gas Na lameira da ruacutea enteacuterrase un cantar Marintildeeiros de Amberes de Cork e Rotterdamhellip O acordeoacuten borracho fala ingleacutes alemaacutenhellip

helliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphellip Na folla do coacuteitelo fuxe a luz cal no mar

AacuteLVARO CUNQUEIRO

BOUZA BREY

Queacuten dera ser nao senlleira n-aquel mar non presentido das ja mergulladas terras Sen ceo sen astros sen vento sempre acirc toa pol-as ondas deitado no esquecimento nin andar nin desandar nin ter outro coido acedo que leijarse ir pol-o mar Queacuten dera ser nao senlleira

Sen fito mdashestrela nin portomdash ser eu a propia ribeira iexclQuen dera GAacuteNDARA Naquel biduiacutedo dos bidos louzanos o paxaro Sol non piacutea seus raios e morre de amor Naquel biduiacutedo dos lanzales bidos o paxaro Sol non criba seus piacuteos e morre de amor Non criba seus ritmos no puosa seus raios e albean de friacuteo os albres delgados e morre de amor Non ceiba seus raios non tece seus fiacuteos a albres e maacutemoas albean de friacuteo coa poldra que morre no mato cativo

AMADO CARBALLO

Midi le juste y compose de feux

La mer la mer toujours recommenceacutee

Paul Valery Cimitieacutere marin

Acorado e roibo durmiacutease o diacutea coa testa deitada no colo da riacutea As campaacutes beatas no ceo buliacutean rezando rosarios aacute Virxen Mariacutea Bogando nas nubens

cara ao ceo iacutean envoltas nos ouros do sol que morriacutea Pol-o mar as velas eran folerpintildeas que da luacutea aberta nas aacutegoas caiacuteran Da veira do riacuteo chegaban cantigas choutando nas leiras molladas de risas Preto do hourizonte estrelas obrizas frotaban os ollos tirando perguiza E bicando os lonxes as foulas ispidas o aleacuten nevaban de limpas surrisas Un outo aturuxo voando fuxiacutea E os bosques lonxanos noite revertiacutean O GALO

Aacutebrelle a porta ao diacutea coa chave do teu cantar que xa na fonte da Luacutea estaacute lavada a mantildeaacuten Boacutetalle o teu aturuxoaacute aacute paisaxe dende o val que o gran balbo das estrelas cairaacute serodio no mar O campo estaacute cheo de friacuteo busca un anaco de sol aceacutendelle unha fogueira co lume da tuacutea voz TABERNA Chove foacutera Nas pozas aboia a luz do gas Na lameira da ruacutea enteacuterrase un cantar Marintildeeiros de Amberes de Cork e Rotterdamhellip O acordeoacuten borracho fala ingleacutes alemaacutenhellip

helliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphellip Na folla do coacuteitelo fuxe a luz cal no mar

AacuteLVARO CUNQUEIRO

cara ao ceo iacutean envoltas nos ouros do sol que morriacutea Pol-o mar as velas eran folerpintildeas que da luacutea aberta nas aacutegoas caiacuteran Da veira do riacuteo chegaban cantigas choutando nas leiras molladas de risas Preto do hourizonte estrelas obrizas frotaban os ollos tirando perguiza E bicando os lonxes as foulas ispidas o aleacuten nevaban de limpas surrisas Un outo aturuxo voando fuxiacutea E os bosques lonxanos noite revertiacutean O GALO

Aacutebrelle a porta ao diacutea coa chave do teu cantar que xa na fonte da Luacutea estaacute lavada a mantildeaacuten Boacutetalle o teu aturuxoaacute aacute paisaxe dende o val que o gran balbo das estrelas cairaacute serodio no mar O campo estaacute cheo de friacuteo busca un anaco de sol aceacutendelle unha fogueira co lume da tuacutea voz TABERNA Chove foacutera Nas pozas aboia a luz do gas Na lameira da ruacutea enteacuterrase un cantar Marintildeeiros de Amberes de Cork e Rotterdamhellip O acordeoacuten borracho fala ingleacutes alemaacutenhellip

helliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphelliphellip Na folla do coacuteitelo fuxe a luz cal no mar

AacuteLVARO CUNQUEIRO

No nintildeo novo do vento hai unha pomba dourada meu amigo Queacuten poidera namorala

Canta ao luar e ao mencer en frauta de verde olivo Queacuten poidera namorala meu amigo Ten aacuteers de frol recente cousas de receacuten casada meu amigo Queacuten poidera namorala Tameacuten ten sombra de sombra e andar primeiro de riacuteo queacuten poidera namorala meu amigo helliphelliphelliphelliphelliphellip Si mintildea sentildeora aacute i-alba de Arousa beilar pontildeereille belida un ventintildeo no mar

A dorna vai e ven que meu amor ten

Pontildeereille unha frauta e maacuteis un reisentildeor e unha longa soedade coma a da mar maior A dorna vai e ven que meu amor ten Na illa de Cortegada pontildeereille un galaacuten por pastor de mareas co seu remo na man A dorna vai e ven que meu amor ten Pontildeereille unha gaita no bico da riacutea e unha abelaneira no medio do diacutea A dorna vai e ven que meu amor ten

A dama que iacutea no branco cabalo levaba un pano de seda bordado Na verde fror as letras van de amor O cabaleiro do cabalo negro levaba unha fita colleacutendolle o pelo Na verde fror as letras van de amor No meio do riacuteo cambiaron as vistas el para o pano i ela praacute fita Na verde fror as letras van de amor As vistas lles viron no riacuteo cambiar e o pano e a fita por se namorar Na verde fror As letras van de amor Con amor viviraacutes

NOIVADO IV

Noite azul de silencio esquina de siacute mesma ouvida polas amables galeriacuteas da luacutea Ningueacuten pensa a lonxana melancoliacutea morna dos espellos de loito dos teus ollos primeiros Creciches como donda anguria de vidrados aramio sin resposta

do teu sexo soliacutecito De unha luz naufragada entre roseiras verdes fixeche quince anos - Un abano con paxaros A noite que non desce voacuteltate a noacutes agora coma ponte sin riacuteo ou fiestra en terra firme Unha estampa de sono a tua faacutebula afoga nuacuteos os teus cabelos de antiga noiva nova

NOIVADO IV

Noite azul de silencio esquina de siacute mesma ouvida polas amables galeriacuteas da luacutea Ningueacuten pensa a lonxana melancoliacutea morna dos espellos de loito dos teus ollos primeiros Creciches como donda anguria de vidrados aramio sin resposta

do teu sexo soliacutecito De unha luz naufragada entre roseiras verdes fixeche quince anos - Un abano con paxaros A noite que non desce voacuteltate a noacutes agora coma ponte sin riacuteo ou fiestra en terra firme Unha estampa de sono a tua faacutebula afoga nuacuteos os teus cabelos de antiga noiva nova