წამიერი პაემნები

(ინსპირაცია) სიმარტოვე. სი მა რტო ვე. საუზმე,სადილი,ვახშამი. გულისცემა,თმის სუნი,უხალისობა. ფიქრი,მოთქმა,მიგდებულობა,მანიპულაცია. გაუსაძლისი,შეუძლებელი,მიუღებელი,უსამართლო,მივიწყებული. გაუჩინარება,გაქცევა,ზიზღი,სოციოპათია,ნოსტალგია,თვითმკველობა.

-თავს არ ავწევ- საფეთქლებს თითებით ვისრეს- თავს არ ავწევ სანამ არ დასრულდება... ტკივილი არ არსებობს...არ არსებობს...

მარჯანიშვილზე ვარ, მეტროსკენ ცოტა იქეთ,სადამდეც შევძელი გავლა. ახლა,რომელიღაც მაღაზიის ვიტრინასთან ვარ ჩამუხლული,მგონი ფეხსაცმელები იყიდება. ღრმად ვსუნთქავ. ყველა მიყურებს, მიდიან მოდიან... ან დგანან... კარგად ვერ ვხედავ. მზერებს ვგრძნობ. უკვე საღამოა,შეიძლება მეჩვენება კიდეც. ბევრი რამ მეჩვენება ამ ბოლო დროს. უნდათ რომ დამეხმარონ მაგრამ არ მესმის... რაღაც სიტყვები მხოლოდ.ისიც ნაწყვეტ-ნაწყვეტ. ვიღაცის ხელებს ვგრძნობ მკლავზე. ვიშორებ... თითები ისევ საფეთქელთან მაქვს, თმა მთლიანად ჩამომეშალა სახეზე, ოფლისგან გაწუწული მხოლოდ იმ ადგილს ვხედავ სადაც ჩავიმუხლე... ცივი ბეტონია,ჩემს შიშველ მუხლებს ერწყმის. თვალთ მიბნელდება. მწვავე შეგრძნებების ახალი ტალღა... უკვე ცას ვხედავ. მოღრუბლულს, ჩაფიქრებულს... ჩემი გრძელი თმა ბეტონზეა დაფენილი და სუნთქვაში ხელს აღარ მიშლის... მაციებს. პრინციპში მგონი ისედაც ცივა. ჩემი სხეული იძვრის... ხელები,ტერფები,მუხლები,ფეხის თითებიც კი... იძვრიან,ცახცახებენ. ზემოთ ვიწევი,შემდეგ ისევ ვბრუნდები უკან. საკუთარ ტანჯვას ვგრძნობ.

რაღაც წერტილი იცვლება ცაზე. ხშირდება, იკვეთება,ამინდის შესაფერისად მოძრაობს. უკვე ცხადად ვხედავ ვარსკვლავებს. ვხედავ როგორ მოძრაობენ და უცვლიან ერთმანეთს ადგილებს. იქ მყოფნი მხოლოდ რამდენიმე თეთრ წერტილს ხედავენ ცაზე... მე ვუყურებ როგორ მიილტვიან ერთმანეთისკენ და სიღრმეში იკარგებიან... შემდეგ ისევ ჩნდებიან, გამომწვევად ისწორებენ სამოსს,თითებს ჩემსავით შუბლთან ახლოს იდებენ და რაღაც არაბსტრაქტულში იკარგებიან... ეს რა არის?... გადაღლილი და ტკივილისგან დანაოჭებული სხეული,ცოტა ეშვება... ბეტონის სიცივეს ვეღარ გრძნობს. ვიღიმი.. თითები ტუჩებთან მიმაქვს და ორივე მხარეს ვუსვამ... კისერთან ვიცურებ,ნაზად ვუთათუნებ და თვალებს ვხუჭავ. და უცებ შორდებიან... ჩემი ვარსკვლავები..

-იცინის . შეშლილია?- ეს მესმის... უფრო მეფინება ღიმილი,თავს გვერდით ვწევ და ბაგეებს ენით ვლოკავ.

-წყურია მემგონი,წყალი არ გაქვთ?- ძალით მასმევენ რაღაცას.ეს იმიტომ რომ ენით ტუჩებს შევეხე? იქნებ მინდა რომ მაკოცონ. როდის აქეთაა წყალი ასეთი უგემური... ო,ღმერთო. წყალს ხომ გემო არ აქვს. ჩემზე რომ იყოს დამოკიდებული, მარწყვის არომატი ექნებოდა.

-გონს მოდის ! - ვიღაცამ წამოიყვირა. ცოტა ჩუმად რა... ისედაც თავი მისკდება. რატომ აქვს ასეთი მწივანა ხმა. პირდაპირ ტვინში დამიარა. ,,გონს მოდის“-ო. არადა აქამდეც გონს ვიყავი,უბრალოდ ახლა თვალები გავახილე. წამოვჯექი, ირგვლივ მიმოვიხედე... კაბა ზემოთ ამწეოდა, თმა მკერდზე მეფინა. მემგონი ყველაზე სექსუალური ვარ ამ მომენტში...

ფეხები ერთმანეთზე მეწყო, და განზე გადამედო. ვიღაცას ვეყრდნობი... სავარძელიც უცებ გაჩენილა. ახლა უკვე ნათლად დავინახე... სადღაც ხუთი ადამიანი დამტრიალებს თავს. რა ხდება? ასეთი სასოწარკვეთილი ვარ, ვითომ?

-საღამო მშვიდობის...- ღიმილით მივესალმე ირგვლივ მყოფთ-მე ასთმა მაქვს ...

ისეთი განწყობა მაქვს,თითქოს უკვე თავი მომაბეზრეს.

- ეს მდგომარეობა სავსებით ბუნებრივია...მე შევეჩვიე მაგრამ საზოგადოება ვერ ეჩვევა. ხომ იცით... მათთვის ძალიან რთულია რამეს შეეჩვიონ. ალბათ გიკვირთ მადლობელი რომ არ ვარ. ჩემი სიმშვიდეც იმ კანკალის შემდეგ, ჰო,გასაკვირია...

მაგრამ სხვა ბევრი რამ არსებობს,რაც უფრო მეტად უნდა იწვევდეს აღშფოთებას მაგრამ რატომღაც შეუმჩნეველი რჩება...

გამოშტერდნენ... ოღონდ ახლა აქედან გამოვძვრე და სხვა არაფერი არ მინდა. ვფიქრობ რომ გავჩუმდე და ფეხზე წამოვდგე. ვცდილობ კიდეც... მაგრამ ისევ ძირს ვეშვები... ამჯერად ჩემი ,,სავარძელი“ ჰაერიდან მიტაცებს და (სავარაუდოდ) ძლიერ ხელებში მომაქცევს... მის სახეს ვერ ვხედავ... რატომღაც ჩემი დაღმასვლის დასაფარად საუბარს ვაგრძელებ.

-დღეს დილით მაგალითად... ჩვეულებრივი დღე იყო. კაპუჩუნო დავლიე და ჯემი თხლად წავუსვი ორცხობილას. ესეც საუზმე... დღის ერთმა ეტაპმა უკვე გაიარა. დინებას მივყვებით... ახლა სხვა ეტაპები იქნება. გრძელ მაისურს ვიცვამ ნახევრად შიშველ სხეულზე და აივანზე გავდივარ... ისე ვისუნთქავ დილის ჰაერს,თითქოს აქამდე იზოლირებული ვიყავი... მაგრამ ეს რამდენიმე წამი გრძელდება. შემდეგ ის ფილტვებში ჩადის და ყველაფერი კალაპოტში დგება.ისევ რუტინული ცვალებადობა... თითქოს დილის ჰაერი წამართვეს, სხვებმაც ჩაისუნთქეს.

თავი რატომღაც ნაზად მივადე უცნობ სხეულს. უფრო ნდობით მივეყრდენი... ერთი მოხუცი ქალი წავიდა, დანარჩენები კი მისმენდნენ... ნეტავ რას ფიქრობდნენ იმ წუთებში ჩემზე?! ყველანაირად ვცდილობდი არავის შევცოდებოდი.

-დღის მეორე ნახევარში ჩემი შეყვარებული უნდა მენახა. ესეც ხომ ნაწილია სტაბილურობის... თქვენ გიყვართ ვინმე?

დაბნეულებმა ერთმანეთს გადახედეს. რატომღაც ორატორი მარტო მე ვარ.

-ჰო, მეც მიყვარს... მაგრამ ეს ჩემებური სიყვარულია. ყველას თავისი სიყვარული უნდა ჰქონდეს. მრავალფეროვანი და თავგადასავლებით სავსე უნდა იყოს... მე რასაც ვხედავ კი, მხოლოდ მიმსგავსების ფორმებია... ხალხი უყურებს და რასაც ხედავს იმას აღიქვამს ... მათ სჯერათ რომ ეს ასე უნდა იყოს,რომ სხვანაირად... ეს გრძნობა... უცნაურად განვითარდება...

საერთოდ მგონია რომ ძალიან ეშინიათ სიტყვა-უცნაურის.

ოდნავ წამოვიწიე. თმა გავისწორე. მეორე კაცმა დამტოვა. ორნიღა დარჩნენ.

-ხედავთ, ყველაფერი იმდენად საინტერესოდ ვითარდება,ვერ უძლებენ და მიდიან. ჰგონიათ რომ თუ დასრულდა, ვერ გადაიტანენ... ეს წიგნებს ჰგავს. არა--ბანალურსა და თინეიჯერულს... ისეთ წიგნებს რომ იკვლევენ გზას და არქეოლოგები არიან შენს დაძველებულ,შინაგან სამყაროში... აღმოაჩენ და... ხელებში შეათამაშებ. შემდეგ კი მორჩა. მუზეუმს შესწირავ,ისინი კი მინაში გამოკეტავენ.

იმას ვამბობდი რომ დღეს ჩემმა გრძნობების გამცვლელმა მითხრა, ერთა ვეღარ ვიქნებით,რადგან ამას ვეღარ გავუძლებო. თქვენი აზრით პირველი რა ვიფიქრე? არა,არასწორად ფიქრობთ... მისი მოკვლა არც მიფიქრია... ვიფიქრე :ისეთი რა ვქენი, გაძლების დონემდე რომ დავედითქო. ზუსტად ეს ვკითხე. მან კი მოკლედ მითხრა რომ პრობლემა ჩემში კი არა, ჩემს ავადმყოფობაშია... თითქოს ეს დაავადებაც ჩემი ნაწილი არ იყოს. ვერ გაამტყუნებ ხომ? სიყვარული,სიყვარული... ფართო ხედვით მე ამისთვის არ გამოვდგები. აი ვიწროდ კი... ეს რომ ვთქვი ბოლოს,ხველება ამიტყდა და ცრემლი შემომაწვა. უკან ვიღაც დაჟინებით მიჭერდა .

-უკაცრავად... აი ვიწროდ კი, უკვე გამომიყენეს.

როგორ ჩანს ეს გვერდიდან... ? გოგონა ეცემა ქვაფენილზე. გმინვა და განდეგილობაა მის სახეზე აღბეჭდილი. მარტოა,ტკივილს ებრძვის. აი პირველად რას დაინახავენ.-სიმარტოვეს... დრამატულია... შემდეგ ის საუბარს იწყებს და აღარ ჩუმდება.

-მე... შემდეგ,მართლა აღარ მახსოვს. ჩამეხუტა,მინდა კარგად იყოვო. - მეც მინდათქო, უნდა მეპასუხა უბრალოდ ვეღარ ამოვღერღე.

ეს ყველაფერი ხილიანზე ხდებოდა, მას მერე ფეხით მოვდივარ. პერიოდულად ვტირი,თავს ვქინდრავ, ვფიქრობ. უცებ უნდა გაიაზრო რომ მიგატოვეს და პლიუს... რთულია ხო? ლუდის დალევა მინდოდა. ვიყიდე კიდეც, უბრალოდ ნახევარი გადავღვარე... გული ამერია. რა საბრალო გოგოაო,ალბათ ფიქრობთ. სასმელიც რომ ვერ დამეხმარა,მეც ეგ ვიფიქრე. მოვდიოდი,ვფიქრობდი... ვჩერდებოდი... თითებს გულზე ვიდებდი და ვითვლიდი. ერთი,ორი,სამი... ჯერჯერობით ყველაფერი რიგზეა. უნდა ვიარო და დაღლილობაში გავფანტო ეს დარდი... სახლში მივალ,საწოლზე დავწვები,თვალებს დავხუჭავ და ხვალ ახალი დღე დაიწყება... ქვეცნობიერში ეს მოლოდინი სულ ყვაოდა. ხვალინდელი დღე... აუცილებლად აჯობებს წინას. აუცილებლად... ფეხს ვითრევდი, ზოგჯერ ცივ სავარძელზე ვისვენებდი, ზოგჯერ დაუზოგავად მივდიოდი. არვიცი რამდენი,მემგონი ოთხ კილომეტრამდე ვიარე... ვერ ვიაზრებდი რომ ტრანსპორტი არსებობდა... ვერც იმას,რომ თუ სიარულს არ შევწყვეტდი ჩემი გულის ცემა, მე აღარ დამემორჩილებოდა... რომ გონს დავკარგავდი. დიახ, როგორც ახლა... უკვე აღარავის აღარ ვეხებოდი... ახალგაზრდა გოგონა ჩემს წინ პულსს მისინჯავდა. ნეტავ მისმენდა მაინც? თუ ამდენი ტყუილად ვილაპარაკე?...

-ყველაფერი რიგზეა. დარეგულირდა.-მითხრა და გამიღიმა.

-ექიმი ხარ?-

-ვიყავი... -ფეხზე წამოდგა და ტანსაცმელი ჩამოიბერტყა.- სახლში ფეხით აღარ წახვიდე.

მე წავიყვან...

და აი ისიც. ჩემი სავარძელი. ჩემი საიმედო საზურგე.

ღიმილით გავიხედე უკან... წუთიერად დავაკვირდი. ლამაზი სახე ჰქონდა. სიმპათიური არა, ლამაზი. ოფლის წვეთები ჰქონდა შუბლზე და რატომღაც მარცხენა ხელს არ აშორებდა ჩემს მკლავს...

-ძალიან რბილი ხარ- ვუთხარი და ისე გავიღიმე,როგორც შემეძლო.

-აღარ იარო ფეხით- მითხრა ჩურჩულით- ყველა არ მოგცემს მასზე მიყრდნობის საშუალებას...

-არც პულსს გაუზომავენ- თქვა გოგონამ და საბოლოოდ დაგვიქნია ხელი.

მე წამოვდექი... მარცხენა ხელი თმაში შევიცურე და ბიჭს ისევ დავაკვირდი.

-მე მქვია...

-არ გინდა- ვუთხარი-მე აღარ მჯერა.

-სახელების?...-გაეცინა. - მე მაინც უნდა გითხრა რომ ...

-გაჩერდი,გაჩერდი ! - ხელებს ტუჩებზე ვაფარებ- ეცინება...

-სულ არ ვცდილობ გაგეფლირტავო. ცოლი მყავს...

-შენ ! შენ... ყველაფერი გააფუჭე ! -ვეუბნები სიცილით და მის შემოთავაზებას,მანქანაში ჩავჯდე, დადებითად ვპასუხობ.

სასიამოვნო სუნი ტრიალებს. საიდანღაციდან თოთო ბავშვის სურნელი მომდის. შემდეგ უკანა სავარძელში პატარას პულივერს ვამჩნევ.

-შვილიც გყავს?

-კი, ორი წლისაა.-მპასუხობს და თვალები უბრწყინდება.

-ეს სრული იმედგაცრუებაა- ვიმეორებ ხუმრობით-წესით არც ცოლი უნდა გყავდეს, მითუმეტეს არც შვილი... საერთოდ, მემგონი არ მიყურებ .

-ძალიან ლამაზი ხარ-მითხრა ჩუმად- ვადასტურებ... მაგრამ ახლა ყველაზე მეტად მინდა სახლში მშვიდობით მიგიყვანო...

-კარგი ადამიანი ხარ- ვუთხარი-მიკვირს...

-კარგი ადამიანები არ არსებობენ-მეუბნება ბრძენის გამომეტყველებით- უბრალოდ შეიძლება დაიბრალონ.

-შენ ჰიუგო ხარ? მორჩა, ჩემი სიმპათიები უკან მიმაქვს. მანქანა გამიჩერეთ. - ორივე ვიცინით და წამიერად ვგრძნობ რომ კარგად ვარ...

-ის ძალიან უბედური იქნება. -შემომაპარა-

-ჩემზე მეტად მაინც ვერა... იცი,სულ არ მინდა რომ უბედური იყოს. რატომ უნდა მინდოდეს? ბოროტი არ ვარ. მან ცხოვრება უნდა განაგრძოს... ჯანმრთელი, სიცოცხლით სავსე გოგონა უნდა შეიყვაროს. შემდეგ ასევე ჯანმრთელი შვილები ჰყავდეს და ბედნიერი იყოს. კი, ეს ასე იქნება და სულ არ მინდა რომ ცუდად წაუვიდეს საქმე. შურიანი არ ვარ.

-რა გულუბრყვილობაა...

-იყოს. რა ვქნა... ყველაფერი ხომ აქამდე მიდის. მოდით მეგობრებო, ყველამ ერთმანეთს ვაკოცოთ,ჩავეხუტოთ და მხოლოდ კარგი ვუსურვოთ. გავცვალოთ დადებითი დამოკიდებულება და გავაფერადოთ მოსაწყენი მოქუფრულობა.

სნობიზმი... არა იცი რა? სულ არ მინდა რომ კარგად იყოს. უბრალოდ მივეჩვიე რომ ასე უნდა თქვა. აი ზუსტად ასე: ხელებს მაღლა ვწევ და ბოლო ხმაზე ვიძახი: ,,მე მინდა ბედნიერი იყო. ყოველივე კარგს გისურვებ. მე შენ გაფასებ და მეყვარები... სულ...სულ... !“ გულისრევის იმიტაციას ვაკეთებ და მის ხმამაღალ სიცილს გვერდს ვუვლი.

-იცი რა მინდა ყველაზე მეტად? იმ ტკივილის შინაგანი ანალოგი იგრძნოს,რასაც მე ფიზიკურად ვგრძნობ... ეს ალბათ სიამოვნებას მომგვრიდა. თანასწორობა. აი სამართლიანობის ჭეშმარიტი ნავსაყუდელი.

ვუთხარი რომ ერთ კორპუსთან შეეჩერებინა. გამომხედა, ახლა უკვე მთლიანად მის მზერაში მოვექეცი.

-ახლა რა იქნება? - მკითხა ჩუმად,ძლივს გავიგონე.

-არვიცი... ალბათ ფეხით სიარულს გავაგრძელებ.

უხალისოდ გამეცინა. ჩანთას ხელი მოვკიდე და მაქანის კარი გამოვაღე... ფეხები, ნამიან გზაზე მედო და ალბათ სიარულსაც შევძლებდი.რამდენიმე ნაბიჯი გადავადგი... ჰაერი ჩავისუნთქე, უმიზეზოდ გამინათდა სახე და შემდეგ წამიერად, მისი მანქანის მინასთან მოვიხარე და რაც შემეძლო გამომწვევად ვუთხარი

-იცი რა არის ინსპირაცია?

-რა არის?

-რასაც ახლა ვგრძნობდი... რამდენიმე საათი. სპონტანური... შთამაგონებელი და შესანიშნავი.

-როგორი სენსიტიური ხარ.

-ეს ყოველთვის გამომდიოდა...

-მოეშვი ჩემთან ფლირტს, მე დაკავებული ვარ. -მანქანის მინა აწია და ხელი დამიქნია.

-საბოლოოდ მაინც ჩემთან დაბრუნდები ! მე აქ ვარ...- მივაძახე და ხელის დაქნევით ვუპასუხე.

<< სიბნელე... კიბეები... სარდაფის სუნი. უსიცოცხლოდ ავდივარ ფეხით მეათე სართულზე,როცა ლიფტი სანიმუშოდ მუშაობს... კარს ვაღებ, სახლს თვალს ვავლებ და მაცივრისკენ მივდივარ. ლუდი გამომაქვს... ვხსნი... პირთან ახლოს მიმაქვს და თითქმის ნახევრამდე ვცლი. სისუსტეს ვგრძნობ. თავბრუ მეხვევა. მეორედ ვირევ გულს. საწოლზე ვეხეთქები...

-მაპატიე პატარავ.-ხელები მუცელთან მიმაქვს- მერწმუნე,შენი დედიკო ლოთი არ არის.

ჩასწორებები... ცვლილებები... როცა რაღაცას ყვები, მისი მხატვრულობა ზიზღს არ უნდა გგვრიდეს. უნდა ჩაასწორო. მსმენელს ეგონოს რომ ყველაფერი მართლა ასეთი დრამატულია. რომ ორსულობის გამო, გრძნობები არ ქრება... რომ ამის გამო არ გარბიან. ალბათ ამიტომ ავირჩიე რომ... მოესმინათ ის,რაც მოისმინეს. და საერთოდ,რა მნიშვნელობა აქვს?... მუხლებს ხელებით ვიჭერ. ტკივილი იკლებს. ჩემი გოგონა სუნთქავს... აუცილებლად ვუყიდი ისეთ პულივერს, მანქანაში რომ ვნახე. წამიერი მოგზაურობა ფიქრებში და შემდეგ ყველაფერი ქრება. ხვალ ახალი დღე დაიწყება... ახალი დღე... ******************

(საპირფარეშო) პირობები,ფენები, ქველმოქმედება. ერთმანეთს გადაბმული ფინანსური *ირობები. ქაღალდით შექმნილი ანატომია... რამ შეიძლება მიიქციოს ყურადღება, დედამ- თავისი ავადმყოფი, უპატრონოდ მიგდებული შვილით თუ მინისტრის გოგონამ,რომელსაც თითი გაეჩხაპნა?.. რა თქმა უნდა, ათას რეპორტაჟს, სტატიას და ჟურნალების სივრცეს შესწირავენ ამაზე ოხვრასა და გოდებას... დაწერენ ,, რა სიღრმემდეა ჭრილობა?!“ ,,როგორ გრძნობს თავს დაზარალებული?“ ,,ეწვის თუ უბრალოდ სტკივა?“ , ,,რამდენად კარგად ისაქმებს, ამ ტრაგედიის მერე?“

ეს ყველაფერი დაუსრულებლად. დაუსრულებლად... სანამ თვითონ გოგონას დაავიწყდება,რომ თითი აქვს,მანამდე. მწვანე ქაღალდები ყიდულობენ ჯანმრთელობასა და ყურადღებას, პატივისცემასა და ერთგულებას, სიყვარულსა და სიძულვილს. ეს საშინელი, გაცვეთილი, მყრალი, მწვანე ქაღალდები...

ჩემს ყურსასმენებში,, Maldito - Alone Made Of Ice“ ისმის,მე სიგარეტს ვაბოლებ და ამ ყველაფერზე ვფიქრობ. ზოგჯერ გული მერევა და ცრემლი მაწვება,მაგრამ თავს ვიმაგრებ,მარტო არ ვარ. ისღა აკლიათ ცრემლი დაგინახონ. გოგოები ჩემს წინ ცივ ყავას წრუპავენ და ტუჩებზე ტუჩსაცხს ისწორებენ. მათი კონტურის ხაზები იმდენად იდეალურია, მგონია მე ვერ შევძლებ,მოხაზულ ადგილებზე, ასე სწორად გავლას. ნელნელა იტხაპნებიან და შიგადაშიგ მაქცევენ ყურადღებას. არ ვიცი რატომ ვმეგობრობ მათთან, არც იმათმა იციან. არაა საჭირო ყველაფერი იცოდე. ალბათ იმიტომ რომ, მარტო არ ვიყო. მარტოობა ყველა შემთხვევაში რთულია, მითუმეტეს ღარიბული მარტოობა. ყველა ეძებს მის გვერდით მოსიარულეს, ზოგჯერ იმითაც მშვიდდები, როცა იცი, რომ უკან ვიღაცის ჩრდილი დაგსდევს, შეიძლება ჭკვიანურს არც არაფერს ამბობდეს, უფრო მეტიც, სისულელის გარდა არაფერი ამოსდიოდეს პირიდან, მაგრამ უყველაფრობას გერჩივნოს. როცა იდეალური ცხოვრება არ გაქვს, საბრალო ბედნიერებაზეც თანხმდები. იმაზე ვფიქრობდი,რამდენი უნდა გადამეხადა ამ პატარა ფინჯან ყავაში, რომლის შეკვეთაზეც,რამდენიმე წლის წინ ვერც ვიოცნებებდი. თინეიჯერული ყოფაცხოვრების განმავლობაში,იმაზე ვფიქრობდი როგორ მომკვდარიყო ბიძაჩემი, შემდეგ მის დასაფლავებაზე მოსაწევით გაბრუებული მივსულიყავი და ბოლო ხმაზე მეცინა... ვერასოდეს ვერ ვიფიქრებდი თუ ოდესმე ვინმეს სიკვდილი მომინდებოდა. ნამდვილად არ იყო ჩემი ბრალი, მე საკმაოდ კეთილი და თბილი ვიყავი. უბრალოდ ადამიანები ზოგჯერ ამას იმსახურებენ. სიგარეტის კვამლში ავიბლანდე და ხველება ამიტყდა. -გვანც, კარგად ხარ?- შეწუხდა ერთი. -არამიშავს. როცა არ შეგიძლია, ამდენი არც უნდა მოქაჩო - ჩამეცინა და დარჩენილი სიგარეტი საფერფლეში ჩავტენე.

-ნახეთ ვინ მოდის... ნახეთ...- წამოიძახა მარიამმა. ინსტიქტურად მიმეხედა, სულ არ მაინტერესებდა ვინ მოდიოდა. არავისთან ისეთი ურთიერთობა არ მქონია, მის გამოჩენას რომ აღვეფრთოვანებინე.

ჩვენგან ცოტა უკან, ,,კუწი“ მოდიოდა, მისი ახალი გოგო... ეს გამაღიზიანებელი სახელი მას მერე შევარქვი,როცა ე.წ ჩემი ბიჭის მობილურში წავიკითხე მესიჯი :,,კუწი,რა ლამაზი იყავი გუშინ“. მართლა ლამაზი გოგო იყო კუწი, ფეხებიც გრძელი ჰქონდა,ქერა თმაც, სახეზეც არაუშავდა. ინსტაგრამისთვის იყო შექმნილი. ყოველ შემთხვევაში მე და გიგა, შეყვარებულები არ ვყოფილვართ. ეს თავიდანვე გარკვეული გვქონდა, უბრალოდ მერე აღმოჩნდა ,რომ მე უფრო მეტი მინდოდა,ვიდრე გართობა ან მსუბუქი მეგობრობა. დგება ისეთი მომენტი, უდარდელი თამაშებიც რომ გაღიზიანებს... ჰოდა ვუთხარი ერთხელაც, კარგია მრავალფეროვანი ურთიერთობა, მანქანის უკანა სავარძელიც და დაუსრულებლად ლაპარაკიც ზოგად თემებზე, ისიც ძალიან კარგია თავს რომ მუხლებზე მადებ და ხელზე ნაზად მკოცნითქო, მაგრამ არ არის საკმარისი, ჩემთვის აღარ არისთქო. უკვე მომწყინდათქო. ძალიან ცივილურად დავშორდით, მეც მასე მაწყობდა. მის მობილურზე შემოსული ზარები და სასიყვარულო მესიჯები (რომელსაც გოგოები საკმაოდ ბლომად სწერდნენ) გულს მირევდა და მელანქოლიისკენ მიბიძგებდა. ერთი თვე იყო გასული, რაც აღარ გვქონდა ურთიერთობა. სიმართლე რომ ვთქვა ბოლო მომენტამდე მჯეროდა რომ მოვენატრებოდი. იმდენად გულუბრყვილო რწმენა იყო, გამეორებას რომ აღარ საჭიროებს. ჰოდა თითქმის ერთი თვე იყო გასული.შემდეგ მისი ,,კუწი“ გამოჩნდა ჩვენს მაგიდასთან და საპატიო ადგილი დაიკავა. მე არ ვიცნობდი იმ გოგოს, ჩემს მეგობარს ჰქონდა ურთიერთობა. ჩემზე და გიგაზე გოგოებმა არ იცოდნენ... და აი, დადგა ის საშინელი ეპიზოდი ჩემს ცხოვრებაში,როცა კუწიმ მისი ურთიერთობები გააშარჟა და ჩვენს სიმპათიურ ბიჭზეც დასცდა რამდენიმე სიტყვა. გიგას გარეგნობა ყოველთვის ყურადღების ცენტრში ექცეოდა. რატომ მქონდა ამხელა ამბიციები, არ ვიცი. ავირჩიე მარტივად თავის დაღწევის გზა. ყურსასმენები გავიკეთე, თვალები ოდნავ მოვხუჭე და მუსიკას დაველოდე... სრულიად დაუგეგმავად, იმ ფერად სივრცეში სადაც ჩვენი მაგიდები იყო განლაგებული, იმ ხმასთან ერთად რომელიც ქერათმიანი კუწისგან მოდიოდა და იმ განწყობასთან ერთად,რომელიც ამ რამდენიმე წუთის განმავლობაში

ჩამომიყალიბდა, უნებურად ის სიმღერა გაისმა,რომლის მოსმენაც ყველაზე მეტად არ მინდოდა და ჯერ კიდევ არ მესმოდა, რატომ არსებობდა ისევ ჩემს ფლეილისტში...

Cigarettes After Sex - Nothing's Gonna Hurt You Baby… ეს მუსიკა მე და გიგას ჯერ კიდევ გვაკავშირებდა.რამდენიმე თვის წინ ერთად ვუსმენდით და გადავწყვიტეთ რომ ჩვენი იყო... პირობითად რა თქმა უნდა, იქნებ ამ გოგოსაც ასმენინებდა, პარალელურად... ან კიდევ რამდენიმე გოგოს, ჩვენთან ერთად... ცრემლი შემომაწვა, უკვე ვეღარ გავაკონტროლე. აცრემლიანებული თვალები დავხარე და ბეჭდის წვალება დავიწყე,თან რაღაც ძალიან ინტიმურ, სასიამოვნო კადრებს ვიხსენებდი. თითქმის დავიფიცე რომ ეს გაქრებოდა. რატომ არ გაქრა?!... აუტანელი იყო ეს ყველაფერი.მე სხვა საქმეები მქონდა, სხვა სადარდებელი. ყველაფერი დაუგეგმავად ცუდად წავიდა. ფიქრებმა ალყაში მომაქციეს და ჩემით დაიწყეს მანიპულირება. დარტყმებს ვგრძნობდი გულთან, სუნთქვა გამიხშირდა. მინდოდა მალე გავცლოდი იქაურობას, მაგრამ გოგოები არ ჩქარობდნენ, მეც არ მინდოდა შემემჩნია, თუ როგორ ვარწყევდი იქვე, ეს ქერათმიანი ინსტაგრამ ნაშა- მალე თუ არ დამუწავდა პირს და გაქრებოდა ჩემი ცხოვრებიდან. სიმღერაც არ სრულდებოდა. მეც ვერ ვთიშავდი. გოგოებმა სთხოვეს გიგას აღწერა. მინდოდა გავმქრალიყავი როცა მის სქელ ტუჩებს და ლამაზ თვალებს მიადგა... როცა ახსენა მისი ათლეტური, ლამაზი ტანი და საოცარი ხმის ტემბრი... მინდოდა სადმე ჩავმალულიყავი, სადაც არც ერთი ჭუჭრუტანა არ იარსებებდა, სადაც არ იქნებოდა მეხსიერება, არ გვეღირსებოდა მოგონებები, ჰაერივით იქნებოდა იმედგაცრუება... უხილავი, უსიცოცხლო... მერე სექსამდეც მივიდნენ... ოო, ოღონდ ეს არა... პირდაპირ და დაუფარავად რომ ვთქვათ, ყოველი კადრი წინ დამიდგა და ჩემს საშოს შეეხო...

,,- ჩემი პირველი კოცნა..? კოცნა არც იყო, უფრო... გიგა ჩემკენ წამოიწია და ტუჩებზე შემეხო. -არა ის უფრო ძლიერი იყო... -ასეთი?!- ისევ წამოიწია, ხარბად დაეწაფა, ქვედა ტუჩი მისკენ მიზიდა და ენა შემიცურა. -დაახლოებით- გამეცინა...- მაგრამ შენ განსაკუთრებულად გამოგდის. განსაკუთრებული გოგოები,განსაკუთრებულ კოცნას იმსახურებენ... აქაც და სხვაგანაც...

მთლიანად შემაჟრჟოლა ტანში,შემდეგ მისი თითები- შარვლისკენ ჩაცურდნენ... „

-გვანცა, შენ იცნობ ბაიას?- ფიქრებიდან გამოვერკვიე და ყურსასმენები მოვიხსენი. ,,კუწის ? როგორ არ ვიცნობ, ერთ ბიჭს ვეფერებოდით ორივე“ -გავიფიქრე და ოდნავ ღიმილით ვუთხარი რომ არ ვიცნობდი. -ხოდა გაიცანი... ,,რატომ აძალებენ ადამიანები ერთმანეთს, ვიღაცის გაცნობას?“-ისევ გამეფიქრა და ისევ დამშვიდებული ტონით მივმართე- სასიამოვნოა... -იმედია დავმეგობრდებით- ამათვალიერა ქერამ და როცა მიხვდა რომ მისი ფენა, საკმაოდ შორს იყო ჩემგან, თითქოს ინანა შემოთავაზება... ,, და მერე, ჩვენ სამს,სვინგერებივით, მეგობრული სექსი გვექნება?“- ისევ და ისევ -იმედია... -სად ცხოვრობ ისე? ა-რც ისე ახლოს-გამეცინა- ისანში... -ჰო... მე ვერაზე ვცხოვრობ... ,,რამე ვკითხე?!“- კარგია ვერა... ბევრი ხალხია, გარემოც ლამაზია... -მაინც არ ავყვები ამ *ოზსთქო გავიფიქრე. -ჰო... ბევრი კაფეები იხსნება... მაღაზიებსაც არაუშავს, უბრალოდ ცუდი ხარისხის პროდუქცია აქვთ ხშირად... ,, შე პატარა ფულის ტომარა“ ქოშინი დავიწყე გამწარებისგან, მაგრამ თავი დავიმშვიდე. როცა ასეთ მტრულ გამოწვევას, ღიმილით პასუხობ, თავი ღმერთად უნდა იგრძნო.- აი ისანში კი, ჩემო ბაიკო, კარგ მეორად ფეხსაცმელებს ყიდიან...

ისე შემომხედა,თითქოს მოესმაო. მერე გაეცინა. წამოდგა, წასასვლელად გაემზადა. ამოსუნთქვას ვაპირებდი, მეშველათქო და მერე... ერთი წყეული თვე სატანჯავად, მემგონი, საკმარისი უნდა ყოფილიყო. მაგრამ მამაზეციერმა ინება, რომ ეს ყველაფერი იმდენად შესანიშნავია, ეს ჩემი ჩაბნელებული, ნამტირალევი თვალები, ათრთოლებული სხეული და დაკვნეტილი ტუჩები,რომ აუცილებლად უნდა განმეორდეს. ზოგჯერ, რეალურად ტრაგიკული ისტორიები, საცოდავ ადამიანებზე, იმსახურებს ამხელა მსხვერპლს... მე რაღაც შემოქმედებას შევუერთდი, რომელიც გარეგნული სიცივის მიუხედავად დიდ შინაარსობრივ დატვირთვას ატარებდა, ეს იყო

ყველაზე საინტერესო ნაწილი, საკმაოდ არასაინტერესო წიგნის. ყველაფერი მარტივად იხსნებოდა. მკითხველიც და მეც, ველოდებოდით ამ მოვლენის განვითარებას. მე პირადად ძალიან მაინტერესებდა სადამდე გავქაჩავდი. ცრემლები უპეებთან იყო მომდგარი, ფლეილისტი ისევ ,,ჩვენს“ სიმღერაზე ბუქსაობდა და ამას დაემატა მისი მაღალი სხეულის მოძრაობა ჩემს შორიახლოს... იგი მოგვიახლოვდა, თვალი მოგვავლო... ცოტა ეუცნაურა ჩემი იქ ყოფნა მაგრამ დაიბნათქო,ვერ ვიტყვი... არც მე დავბნეულვარ. უფრო ავიჭერი... თავის გოგოს გვერდით დაჯდა, სობრანიე ამოიღო და თვალი შემავლო. ,,არც ერთ საჭირო სიტუაციაში, არ მცმია დეკოლტე... სულ იმ სიტუაციებში მეცვა,როცა არავის ვაინტერესებდი“ - ამოვიგმინე, ფიქრებიდან გამოვერკვიე.

-როგორ ხარ ანც...? -გვანცა, გვანცა თუ შეიძლება. - ,,იმდენად გამაჟრიალა ამ ,,ანც“-აზე ლამის იქვე დავდნი“- არამიშავს,შენ როგორ ხარ? -რავი... - სიგარეტის ღერი სქელ ტუჩებთან მიიტანა და მოქაჩა. თვალს არ მაშორებდა. ლამაზ მხრებს ოდნავ ამოძრავებდა და ზოგჯერ სხვებისკენაც გადაჰქონდა მზერა...- ცუდად არა, ყოველ შემთხვევაში. -ცუდად რატომ უნდა იყოს, როცა ჩემთანაა! - ,,ეს ქერათმიანი *უკნათქო“-ვფიქრობდი... საკმაოდ უცნაური შეგრძნება გამიჩნდა. სექსზე მეტად, ის უფრო მიტყდებოდა, რომ კოცნიდა. ,,ღმერთო, ისეც ნუ დამსჯი,რომ ეს ყველაფერი ჩემს თვალწინ მოხდეს...“ - მამაზეციერი მისმენდა, ესმოდა და სჯეროდა ჩემი. მე ამის მწამდა. მართალია მაგრად ვეკიდე, ჩემი გრძნობებ-ფიქრებიანად,მაგრამ ამ დონემდეც არ მწირავდა. ზოგჯერ დაასტოპებდა ხოლმე. რატომღაც მეგონა, ღმერთს რომ თბილისში ეცხოვრა, კარგი მეგობრები ვიქნებოდით. -რა კარგია ერთმანეთს რომ იცნობთ...-თქვა ქერამ და უფრო დაკვირვებით შემავლო თვალი. -ჰო, ვმეგობრობდით- თქვა გიგამ ისე,რომ არ შემოუხედავს. მხოლოდ თავის ხელის მტევანს დახედა და ძალიან შეუმჩნევად გაეღიმა. ,, აქვე, ახლავე, მოგკლავ“- ვიფიქრე მაგრამ არანაირად დამტყობია - გიგა კარგი ბიჭია, საკმაოდ ვუგებდით ერთმანეთს,ნამდვილად გაგიმართლა. ბევრ საკითხში ერთი აზრი გვქონდა ხოლმე, რჩევებიც კარგი იცის, საერთოდ ბევრი რამ იცის კარგად... ასე როგორ ჩამოვთვალო მაგრამ ნამდვილად ასიამოვნებს ადამიანს... - აქ ცოტა შევყოვნდი და გიგას შევხედე რომელიც უკვე ვეღარ ფარავდა ღიმილს- თავისი

პიროვნებით, რა თქმა უნდა. ნამდვილად კარგი, ინტიმურად... კი არა, ინტენსიურად კარგი მრჩეველი და მეგობარი იყო. -მასეთი კარგიც არ ვიყავი... ეგ მაშინ ხდება,როცა მეორე მხარეც ხელს გიწყობს,კარგი და უახლოესი იყო მისთვის. მისცე საშუალება შეეხო მის.... - აქ შეყოვნდა- შეეხო მის სულიერებას...

ტუჩებზე იკბინა, მინდოდა ბოლო ხმაზე გამეცინა, კალთაში ჩავჯდომოდი და ზედა ტუჩზე მეკბინა,მერე გამახსენდა რა ხდებოდა. შევწყვიტე უაზრო საუბარი და უბრალოდ დავეთანხმე.

ჩვენ აღარ დავლაპარაკებივართ ერთმანეთს. ყველა ერთმანეთს ველაპარაკებოდით, მაგრამ ჩვენ აღარ. ალბათ ორივეს გვეზედმეტა იმ მომენტში, ან არც არაფერი გვქონდა სათქმელი. წამიერად გამახსენდა, სასაუბრო თემა რომ არ გველეოდა ხოლმე და შიგნით რაღაც ჩამწყდა. გავსენტიმეტალურდი. გავსენსიტიურდი. გავ... - თავი გამოვიფხიზლე და ისევ მოვირგე ყურსასმენები. ისევ ის სიმღერა... ოდესმე მომწყდებოდა თავიდან?!... რატომ იციან სიტუაციებმა, ყველაფრის უარესისკენ და უარესისკენ წაყვანა? არანაირად არ გიწყობენ ხელს, რამე რომ დაიკიდო... სახეში გაფურთხებენ რა, არ აინტერესებთ რას გრძნობ... -გვანც ჩვენთან ხარ?- ჩემი მეგობარი ჩემკენ გადმოიხარა და ყურსასმენები სიცილით გამოაძრო მობილურიდან.

სიმღერა ხმამაღლა გაისმა. ხელი გამიკანკალდა და ჩემი მორჩენილი ყავა ზედ გადავისხი... მობილურს მივუბრუნდი, სენსორები გაჭედილიყო და ვერაფრით გავთიშე. ისმოდა ამაყად, შეუფარავი პატივმოყვარეობით,თითქოს იცის მისი მნიშვნელობაო. მინდოდა ჩემი არსებობა, ჩემი სიმღერა, ჩემი ფლეილისტი, ჩემი მობილური... ყველაფერი რაც ამ სიმღერასთან მაკავშირებდა ნაგავში მესროლა. ძალიან ცუდად ვიგრძენი თავი. გიგასკენ მიხედვა არ მინდოდა. ცნობისმოყვარეობამ მაინც მიმაბრუნა... აფორიაქებულიყო, ანთებული თვალებით მიყურებდა, თითებით კისერს ეხებოდა. საერთოდ ვერ წარმოვიდგენდი, ისევ თუ შევძლებდი, მასში ემოციების გამოწვევას... საერთოდ რამეს თუ გამოვიწვევდი, არ მეგონა.

სასიამოვნო სიურპრიზი იყო, თუმცა არაფერში მჭირდებოდა. იმ მომენტში ეს სრულიად უსარგებლო იყო. მას გოგო ჰყავდა. იმ გოგოს კოცნიდა. ქერა თმას ეხებოდა, მისკენ ექაჩებოდა, იქნებ დაბლაც სწევდა... ,,იქეთკენ“... უკანალზე უჭერდა ხელს და მისკენ იზიდავდა. ეხახუნებოდა ჯინსის ზედაპირს და ენას უცურებდა კისერში. მაისურს ხდიდა, პირი მკერდისკენ...

-გვანცა, ჩვენთან ხართქო?- განმეორებულმა კითხვამ, იმაშიც დამარწმუნა, რომ ,,ჩვენი“ სიმღერა, თურმე დასრულებამდე ჟღერდა და აგრძელებდა გიგას ხასიათზე სიარულს.

-მე უნდა გავიდე რა...- ვნახე როგორ გაოფლიანდა და აიმღვრა. ვერაფრით დამეჯერებინა რომ ეს შეიძლება ამ სიმღერით ყოფილიყო გამოწვეული. ხელი კისერზე მოისვა და ისევ შემომხედა. რამდენიმე წამი მზერას არ მაშორებდა, თითქოს თვალებით მხდიდა... ამას ყოველთვის ვგრძნობდი. როდის მხდიდა თვალებით...

-სად გეჩქარება საყვარელო?- ქერა წამოდგა,მისკენ გაიქცა და კისერზე ჩამოეკიდა. გიგამ ნაზად მოიშორა. - არსად ბაია, საპირფარეშოში გავალ...

დაგვტოვა, წავიდა... მის მხრებს გავაყოლე თვალი და ნერწყვი გადავყლაპე. რამდენიმე წამში მესიჯი მოვიდა...

-ანც... სისხლი გამიცხელდა და ავფორიაქდი. ჰორმონები ზედა პლანზე მოექცნენ, მთელ სხეულზე დაცოცავდნენ, ნაზად მკოცნიდნენ. ყველა პირობა დამავიწყდა,რომელიც ჩემს თავთან შევათანხმე. ასე უცებ, გადავუსვი ხაზი ყველაფერს... ფეხზე წამოვდექი, ბოდიში მოვიხადე, ,,სალაპარაკო მაქვსთქო“... საქმიანი მზერა მოვავლე იქაურობას და საპირფარეშოსკენ წავედი. მუხლები მეკვეთებოდა. კარები გამოვაღე თუ არა, ორი ძლიერი ხელი ჩემს მკლავებს შეეხო და მთელი ძალით მისკენ მიმიზიდა. კედელზე ,,მიმახეთქა“, ცალი ხელით კარი ჩაკეტა, მეორე ხელის თითებს კი ტუჩებზე ჰორიზონტალურად მისვამდა, ზოგჯერ ძლიერად, ზოგჯერ ძალიან ნაზად... მისი სახე ახლოს იყო, მისი ცხელი სუნთქვა მამღვრევდა, მის ძლიერ ხელებში ვიყავი ჩაფლული და ვკანკალებდი...

მისი თითი ტუჩებთან უფრო ახლოს მივიტანე და გავლოკე... ოღონდ ეს ყველაფერი ვერტიკალურად ხდებოდა. ვხედავდი როგორ გაცხოველდა, თვალები აენთო... მთელი სხეულით მომეკრო, კისერზე ხელი მომაბჯინა, ვნებიანად მაკოცა ყურთან, შემდეგ ყელზე და საბოლოოდ ტუჩებსაც მისწვდა. ჩემი ტუჩებს მადისაღმძვრელად აგემოვნებდა. ზოგჯერ მეგონა ამისთვის იყო გაჩენილი.

-ასე რატომ მექცევი?- დაძაბულად ვეცადე თავი დამეღწია, მაგრამ არ მიშვებდა. მისი ხელები უფრო და უფრო ძლიერად მიიწევდნენ წინ და სიამოვნების ზღვაში ვიხრჩობოდი.

-შენ გჭირდება ჩემი ყურადღება-

- მე შენ არ მჭირდები- ვუთხარი დაძაბულმა,თან ,,მოჩვენებით“ მისგან განთავისუფლება მინდოდა.

-მაშინ რატომაა შენი სუნთქვა, ასეთი ცხელი?-

ვიგრძენი მისი არარსებულად იდეალური ვნება. ვიგრძენი როგორ უნდოდა დაუფლებოდა ჩემს სხეულს, მიეღო ჩემგან სიამოვნება, მონატრებული სიამოვნება... მიეღო რამდენიმე დამთმობი წამი ჩემი ცხოვრებიდან, მიეღო უსამართლოდ, ყველანაირი ქვეცნობიერის გარეშე, ყველანაირი ფიქრის, გრძნობის, ქმედების გარეშე... უბრალოდ მიეღო... იგი მეკვროდა, მკოცნიდა, მომიცავდა, მაბრუებდა... მისი სხეულის რადიაცია მწვავდა, გულს მიჩქარებდა. მისი ძლიერი მკლავები აღმაგზნებდნენ, მზერას მიქვეითებდნენ. და სხვა?!... ლტოლვა სრულყოფილი ორგაზმისკენ. ლტოლვა სიამოვნებასა და ამქვეყნიური, წუთიერი, ბედნიერებისკენ. ლტოლვა ჰორმონებისგან დაცლისკენ. იმის გაცნობიერება,როგორ მიიწევდა წინ ეს აბსურდული წამები, რომელთაც ეჩქარებოდათ საბოლოო ამოკვნენისკენ და ეკიდათ რა მოხდებოდა შემდეგ... ვგრძნობდი ტკივილს, სიამოვნებაში ჩაძირულ, უსამართლო ტკივილს. ვგრძნობდი ჩემი სისუსტის არსს, ჩემს მიგდებულ სხეულს და ყველა მხრიდან ნახმარ თავმოყვარებას.

თითოეული დეტალი წინ დამიდგა, სახეში გამილაწუნა, მაგინა, დამცინა, ყველაფერი ქნა... ღრმად ამოვისუნთქე და ხელი ვკარი. ეს საკმაოდ ძლიერი ბიძგი იყო. გიგა დაიბნა, ისევ მომიბრუნდა მაგრამ ისევ იგივე გავიმეორე. დაიბნა, ოდნავ გაბრაზდა.

-ასე რატომ მექცევი?- ამჯერად ეს კითხვა, მისი ბაგეებიდან ჟღერდა.

-მე არ მინდა ეს შენთან. მე ყველაფერი ამოვწურე,რაც მქონდა. ყველაფერი გავაკეთე,რაც შემეძლო. ოდესმე ვიყავი შენთვის მნიშვნელოვანი? აი ისეთი ადამიანი ვიყავი, ფიქრი და ზრუნვა რომ გინდოდა? მასთან ერთად სისულელეების კეთება და უბრალოდ ნაყინის ჭამა სიცხის დროს? ...

თვალებზე ცრემლი მომადგა. გიგა უძრავად იდგა, კედელს ეყრდნობოდა, მიყურებდა... მის მზერაში ვეღარაფერს ვხედავდი.

-საერთოდ რა საჭიროა?- იკითხა დუმილის მერე- ეს არ გყოფნის? მე არ გყოფნი?...

-შენ მე სათამაშო ბიუსტი გგონივარ...- ეს იყო იმედგაცრუების ზენიტი.

აუხსნელი დაღლა ვიგრძენი. გასვლა მინდოდა მაგრამ დამიჭირა. უკვე მისი შეხება მაღიზიანებდა. მინდოდა მომშორებოდა. გამქრალიყო. მისი უშინაარსობა, გულცივობა, საბოლოოდ დარჩენილიყო უკან. მინდოდა სუფთად მესუნთქა, მისი გავლენის გარეშე, მისი მონატრების გარეშე. იმ წამს ვიგრძენი რომ მე ეს შემეძლო. თუმცა ეს იყო გაცვლითი ტკივილი სხეულის ნაწილებთან. საშინელი გულის რევის გრძნობა, აფორიაქებული შინაგანი. ყველაფრის ორომტრიალი ერთ დიდ ძაფის გორგალს დაემსგავსა,რომელსაც ნაწილებად წყვეტენ. უკან დავიხიე... თმა გადავიწიე. ვცდილობდი გული არ წამსვლოდა.

ირგვლივ მიმოვიხედე, ზიზღი ამენთო. შემდეგ ისევ მასთან გავჩერდი.

-ეს ადგილი ზუსტად შეეფერება, ჩვენი ურთიერთობის ძირითად არსს...

პასუხს არ დავლოდებივარ, საპირფარეშოდან გამოვედი, ბარბაცით გავაგრძელე გზა და მაგიდამდე მივაღწიე. გოგოები ისევ რაღაცას სვამდნენ, მე კი მხოლოდ ცრემლის მლაშე გემოს ვგრძნობდი პირთან. ჩანთა ავიღე, თვალთ მიბნელდებოდა. რომელიღაც გამომეკიდა, ,,რა გჭირსო“, მოვიშორე... ნამდვილად რთული იყო იმის ახსნა,რა მჭირდა. თან ქერასაც მარტო ხომ არ დატოვებდნენ... იმ მომენტშიც კი სხვაზე ვფიქრობდი. აი ასეთი გულუხვი უნდა იყო ადამიანი,რომ გაგიგდონ... << უკვე ყველაფერი სიბნელეში იყო ჩაფლული. გრილოდა, ოდნავ წვიმდა კიდეც, მელანქოლიურად... ფლეილისტი coldplay-yellow-ს აჟღერებდა. დიდი ხანია არ მომისმენია. მესიამოვნა. ბოროტია ადამიანი. ყველა შემთხვევაში ბოროტია. ეს სიტუაცია მაიძულებდა მქონოდა სურვილი, სხვების ანალოგიური მდგომარეობის. ეს სიტუაცია მაიძულებდა, სხვებსაც ამოეცნოთ თავიანთი თავები. ეს სიტუაცია მაიძულებდა ვყოფილიყავი კოლექციონერი,რომელიც ზღვის ლამაზ კენჭებს აგროვებს, ერთ პარკში ყრის და მიწაში ფლობს. ამ სიტუაციამ უბრალოდ სუნთქვა მომისპო და სხვების უბედურების სურვილი გამიჩინა. ეს ხდებოდა მანამ, სანამ გრძელდებოდა ჩემი წამიერი პაემანი. სანამ ამოიწურებოდა მისი არსებობის დრო.

სანამ ამის გარეშე სუნთქვას შევძლებდი. შემდეგ კადრები შეწყდა და წამები ამოიწურა. ისინი სივრცეში გაიბნენ, თავიანთი არსებობა შეიზიზღეს, თავიანთი თავი ამოწურეს. თავიანთი მნიშვნელობა უნიტაზში ჩარეცხეს. და მე გავთავისუფლდი ტანჯვის ვალდებულებისგან. მე ვიყავი თავისუფალი მოქალაქე. მე ვიყავი პატარა გოგონა, აწეული თმით, გამოუცდელი გამოცდილებით. შვება ვიგრძენი. სიცხადე ვიგრძენი. რწმენა ვიგრძენი. ცოტა აზრზე მოვდიოდი. მარჯანიშვილის ფეხით ავუყევი, ერთ ლამაზ პარკთან შევჩერდი. სავარძელზე გავწექი და ფეხები სახელურებს შემოვდე. ზემოთ ავიხედე. როცა შენში, ყველა მადისაღმძვრელი ტკივილი ერთმანეთს შეერევა, მოღრუბლული ცა და არარსებული ვარსკვლავებიც, ლამაზ სიმფონიას ქმნის. მე და მამაზეციერი ვსაუბრობდით. მეუბნებოდა,,დაიკიდე, ვის არ მოსვლიაო“. ჩვენი ჩურჩული ჰაერის იოგებს ერთვოდა, გამვლელების სუნთქვას ახშირებდა. ჩვენ ერთად ვსვამდით, ლოვენბრაუს... ******************

(ბლოგერი) სულ კრემისფერი ზედა ეცვა. ტანზე გამოყვანილი. მიკვირდა ხოლმე... სულ ეგ ფერი. აი ვარდისფერი რომ ყოფილიყო,ან ხასხასა რამე,იტყოდი პოზიტიური

ტიპია, გასაარშიყებლად იდეალური,მომცინარი. მუქი ფერის რომ ჩაეცვა რამე, რაღაც მოქუფრულის შთაბეჭდილებას დატოვებდა და ცოტა გაერიდებოდი.მაგრამ აი, კრემისფერი ეცვა სულ. რაღაც შეყვარებული იყო მაგ ფერზე... ტუჩი აიპრიხა, თითქოს უნდოდა საკუთარი სიტყვები, თავადვე გადაემოწმებინა. - შენ არ იცნობ ალბათ საკმარისად- გვერდით მჯომმა შეაჩერა, სევდიანი გამომეტყველებით- არ იცნობ და რა იცი, სულ რა ფერი ეცვა. ლიჟბი ილაპარაკო,თუ რა გინდა?! - და შენ იცნობდი?... სასაცილოა აი, ვიღაც გუშინ გამოჩენილმა, ქერათმიანმა ჰიპსტერმა მასწავლოს ჩემი მეგობრის თავისებურებები. ვამბობ რომ სულ ეგ ფერი ეცვა, მე სხვა ფერის ზედით არ მინახავს... - მე მინახავს... შინდისფერი, მოშვებული მაისური ეცვა. ძალიან სადა და ლამაზი... კისერზე ,,ლომის ზოდიაქო“ ჰქონდა ჩამოკიდებული, მუქი ფერის თოკზე. ცოტა ხნის მერე (ძალიან გამიკვირდა ,რომ მანამდე არა) შევნიშნე რომ ლიფი არ ეცვა. - ოჰო, საკმაოდ დაკვირვებული ყოფილხარ. - აშკარად ჩანდა. არც თმით ცდილობდა დაფარვას, პირიქით, საკმაოდ ამაყად მიდიოდა. საშუალო ზომის მკერდით, ეს მაინცდამაინც პრობლემატური არ არის. ცოტა მერე... მკაფიოდ რომ შენიშნავ, მერე ნამდვილად იქცევა პრობლემად. - გაცხელდი ხო?- ზიზღით შეაჩერა მეგის მეგობარმა და ამოიოხრა- ყოველთვის ეცვა ლიფი. მუდამ დაფარული იყო,არაგამომწვევი,ჩაფიქრებული. გვინდოდა ფსიქოლოგთან მისულიყო. მერე უკვე მისი ხასიათები იმდენად გამოკვეთილად დაინერგა, აზრი აღარ ჰქონდა და უფლებასაც ვერ მივცემდით ჩვენს თავებს, გვეთქვა, ,,აი ადექი,მიდი,ასეთი არ მოგვწონხარ“. თავისებურია,მაგრამ მაინც ყველას გვიყვარს... - ,,მაინც ყველას უყვარს“- ლაშამ ზიზღით გამოაჯავრა- გესმით? არა,თქვენც გესმით? - რა ვთქვი ისეთი?- მეგობარმა წარბი აზიდა- მსგავს პირობებში არავინ გაჩერდებოდა მის გვერდით. ალმაცერად გვიყურებს ხოლმე, სულ ზემოდან. გვეუბნებოდა რომ, რაღაც აკრობატებს ვგავართ, წვრილ თოკზე რომ ცდილობს

გავლას და თან არანაირი გამოცდილება არ აქვს. როგორი მოსასმენია? აკრობატს რომ გადარებენ… - მე სხვა რამეს უფრო შეგადარებდი... მეგობარმა მისკენ გაიწია,უნდოდა ხელი სახელოში ჩაევლო და მაგრად შეენჯღრია. უბრალოდ შეაჩერეს. - მგონია სულ სხვაზე ლაპარაკობენ. რამდენიმე საათი ვიყავით ერთად და მისნაირი არავინ მინახავს. მსახიობი ვარ,ათასნაირ ხალხთან მიწევს ურთიერთობა. ქასთინგებზე ყველა ყალყზე დგება, რამით რომ გამოვარჩიოთ. მისი ყოველი მზერა და დალაგებული მოძრაობები კი, უბრალოდ ენით აღუწერი იყო. ყველაზე ბუნებრივი და ამავდროულად ყველაზე ხელოვნური რაც მინახავს ! ხელოვნურიც იმიტომ რომ,ვერ წარმოგიდგენია,სხვანაირად როგორ შეიძლება ასე გაგაბრუოს.მივეჩვიეთ რომ სრულყოფა, თამაშით მიიღწევა. მეგის მეგობარს გულიანად გაეცინა და გამომძიებელს გადაულაპარაკა - ჩაიწერეთ ეს თარიღი გევედრებით, ჩვენ თვით კაფკა გვესაუბრება. - ჰო აი, ვერასოდეს დაინახავს ადამიანი თქვენში იმას,რაც მე მეგის პიროვნებაში დავინახე. არაა საჭირო სამწლიანი სტაჟი გვქონოდა ურთიერთობის, ან კლუბში გვევლო ყოველ კვირა დღეს. ეს არანაირად არ არის საჭირო, იმაში დასარწმუნებულად რომ ადამიანს იცნობ. უცნობი ადამიანი,ისეთი ნაცნობი ხდება ზოგჯერ და თან ამ ყველაფერს წამებში ატევს. მეც სადღაც აქეთ წავედი, ყველაფერი იმდენად შემთხვევითი ჩანდა და უჩვეულო... თუმცა რეალური ცხოვრება სასწაულებს არ გამორიცხავს. ასე არ არის?...მე ვფიქრობ რომ ასეა. ისე შევეჩვიე სადილის შემდეგ საუზმეს, თითქოს ამ სახელებს დიდი მნიშვნელობა ჰქონდეთ. არანაირი მნიშვნელობა არ აქვთ. - დარწმუნებული ხართ რომ მე და ეს, ერთი და იგივე მეგის განვიხილავთ? მეგის მეგობარმა პოლიციელს შეხედა და საყელოს კალთა ჩამოიწია. - დიახ,დარწმუნებული ვარ... - კალამი ხელში მოიქცია და წვალება დაუწყო-ფოტოზე ორივემ არ ამოიცანით? - ჰო მაგრამ...-მეგის მეგობარი ნელნელა დაეჭვდა რომ მეგი ნამდვილად მეგი იყო-რა ფერის ზედა ეცვა? აღარ მახსოვს.

- კრემისფერი- ლაშას გამომეტყველება შეეცვალა.- მაგრამ ეს რას გვარგებს, ნებისმიერ წამს შეიძლება ადამიანმა სამოსი გამოიცვალოს. ბიჭებმა ერთმანეთს გადახედეს. არც ერთს აღარ უნდოდა კამათის გაგრძელება. - რაც არ უნდა იყოს,საშინელებაა-ლაშამ თავი ჩაქინდრა და მაისურის სახელოს თითებით აკეცვა დაიწყო-საშინელებაა,როცა ადამიანი გუშინ ბედნიერი გახსოვს და დღეს დაკარგულად მოიხსენიებ. - ასე ვერაფერი ვერ გაირკვევა... ორივე ურთიერთსაპირისპირო რაღაცებს ამბობთ, ძალიან მაბნევთ. - დივნიდან წამოდგა, სამკერდე ნიშანი შეისწორა მკერდთან და როგორც პოლიციელებს სჩვევიათ ამაყად გაასწორა მხრები- ამიტომ ეს საუბარი არაფერს მარგებს... მე დაგტოვებთ. თუმცა ის ფაქტი რომ ეს პიროვნება, ერთი თვეა, მიწიდან აორთქლდა,უდაოა. ჩვენი მიზანი ამ გადაწყვეტილების ფესვის პოვნაა და არა ვინმეს გამოჭერა... ასე რომ, თუ გსურთ ითანამშრომლოთ, ნუ დაიძაბებით იმის გამო,რომ ვინმე ბრალს დაგდებთ. - თქვენ პოლიციელები, ისეთი მოსაწყენები ხართ...-მსახიობი დივანზე გადაწვა და თავით მის ზედა ნაწილს მიეყრდნო- მოსაწყენები და ძალიან დელიკატურები... და შემდეგ გიკვირთ,რატომ არ სურთ გესაუბრონ. - რამეს გვირჩევთ ბატონო ლაშა?...- დამცინავმა მზერამ გადაურბინა სახეზე და დაბნეულად ამოძრავდა ერთ ადგილას - გირჩევთ. პირველ რიგში ეგ ,,ბატონო“ ამოიღეთ სამართლებრივი ლექსიკონიდან. თქვენი მთავარი მისწრაფება, არამარტო გარემოებების დადგენა არამედ თვითმხილველებთან უშუალო და მეგობრული დამოკიდებულების გაჩენა უნდა იყოს. ეს ნამდვილად ყველაზე მოსახერხებელია, ის რომ ამოღერღონ,რაც გინდათ. - კარგი, მისმინე პატარა... გეტყობა ვინც ხარ და როგორიც ხარ. ფულს სცენაში დგომაში ვისაც უხდიან,იმათ ვერანაირი ღრმადმორწმუნე პოლიციელი ვერ დააყენებს თავის სწორად. ასე რომ მოეშვი მორალის კითხვას და ცხვირის წინა ნაწილს ნუ ყოფ იქ,სადაც ჩემი უკანალი დევს... პოლიციელმა თავი დაუკრა, ზედა ჩამოიფერთხა და კარისკენ წავიდა. როცა ოდნავი ჭრიალი გაიგო, მეგის მეგობარი წამოენთო და ხმამაღლა მიაყარა წინადადებები

- მეგის ბლოგი აქვს. - პოლიციელი შეყოვნდა და გვერდულად შეხედა ორივეს- ერთხელ მითხრა. ზუსტად არ ვიცი რას წერდა, არ დავინტერესებულვარ. როცა ლოგინში ვიწექით,მაშინ მიხსენა ლაითად... მაგრამ წერდა ხოლმე. რაღაც სისულელეებს დარწმუნებული ვარ. ისეთი ნიჭი არ ჰქონია არასოდეს ,შესამჩნევი ... წერდა როცა მეძინა ან ლუდს ვსვამდი... ან ვეწეოდი გარეთ. რომ ვბრუნდებოდი მალევე ხურავდა ლეპტოპს და მიღიმოდა. არ მქონია სურვილი ამომექექა, თუმცა შემეძლო რა თქმა უნდა. ისეთი ურთიერთობა არ გვაქვს, მცირე დეტალებს რომ უზიარებ. უფრო ფიზიკურად ვართ ახლოს და არც მიკვირდა რომ არაფერს მაკითხებდა. სიმართლე გითხრათ, ამაზე ამ წამს დავფიქრდი... - მასთან იწექი და ისიც არ იცი, როგორ წერდა?- ლაშა აენთო - მგონი გარკვევით ვთქვი, მშვიდობის მტრედო... ჩვენ ფიზიკურად გვიზიდავს ერთმანეთი,მისი პირადი კი, მისი პირადია. არ ვჭამ შოკოლადის ზედა ნაწილს მაშინ,როცა ქვედაც მაკმაყოფილებს. კი ნამდვილად, ორგაზმი ადამიანს ბოროტს ხდის და ამავდროულად ათავისუფლებს. - მეგი საკმაოდ ტემპერამენტიანია... - ლაშამ პასუხის დაუბრუნებლად,გააგრძელა საუბარი- შეხვედრიდან დაახლოებით ნახევარ საათში, უკვე ჩემთან იყო... და ჩვენ, შოკოლადის ზედა და ქვედა ნაწილებიც შევჭამეთ... - როგორ კი მაგრამ?!- მეგობარი აღფრთოვანებული მისჩერებოდა - ესე უცებ როგორ ქენი? არც პაემანი,ან რამე? ყავა, ლუდი, ბილიარდი. ვაფშე არაფერი? - აი ასეთი მწირი აზროვნებით,ეგ როგორ უნდა გადაამუშავო არ ვიცი. საკმაოდ მარტივი ადამიანები,ასევე მარტივად ურთიერთობენ. როცა სიმპათია და ქიმია პირველივე შეხებიდან ჩანს, მზის ჩასვლას და ამოსვლას აღარ უცდიან,როგორც თქვენ შვებით... - და ჩვენ რას ვშვებით, დონ ჟუანო? - თქვენ უბრალოდ ამ ყველაფერს წელავთ, დღეებს,თვეებს ამატებთ... როცა საკმარისია მოწესრიგებული ლოჯისტიკა და მომხიბლავობის აფიშირება. რთული გადასახარშია ეგ თქვენთვის,რადგან ამ ყველაფერს მთამსვლელივით უყურებთ... ლაშქრავთ, ოფლს ღვრით, ფულს ფანტავთ და ბოლოს კენწეროში დროშას არჭობთ.

- ეგ ურთიერთობა, მხოლოდ სექსია და მეტი არაფერი- კმაყოფილმა თავისი პასუხით, ლუდი მოსვა-ნუ შენთვის, ან შესაძლოა მისთვისაც... ხელსაყრელი... - ამას მეუბნება ადამიანი,რომელიც წლებია მეგის იცნობს და ისიც არ იცის,რომ ბლოგზე სიტყვა მხოლოდ იმიტომ ჩამოაგდო,რომ ამით დაინტერესებულიყავი. ერთხელ მაინც შესულიყავი და წაგეკითხა.. აი ამდენს რომ ვერ წვავ და სხვას განსჯი... თითქოს თვითონ არ გორაობდი რა,ჩემამდე, - რა ერქვა ბლოგს, გახსოვს?- პოლიციელმა უბის წიგნაკი აიღო და პულივერში სათვალე მოძებნა. - არ მახსოვს... ძალიან ბუნდოვნად. მემგონი რაღაც ,,წამიერი“-თ იწყებოდა. ლინკი არ მაქვს, მაგრამ ინტერნეტშო ვიპოვით. მისი ლეპტოპი დაიმახსოვრებდა,ისტორია თუ არ წაუშლია. სასწრაფოდ შევიდნენ მეგის ოთახში. -თქვენი აზრით, შესაძლოა რამე უბედურება დამართნოდა?- ლაშამ ოთახი მიმოათვალიერა. - კი, ყველაფერი შესაძლებელია... უცებ მეგის მეგობრის წინ, საშინელი სურათი გაჩნდა. თითქოს მათ გვერდი აუარეს თეთრი, თხელი ნაჭრით დაფარულ გვამს,რომელიც უსიცოცხლოდ აკვირდებოდა არარსებულ წერტილს და უკვე,რამდენიმე საათია, თავის წილ ჰაერს ტუჩებმოკუმული თმობდა სამყაროსთვის. გადასაფარებლიდან,რომელიც უდიერად გადაეფარებინათ, ისე, ნაკეცები ყველა ნაწილში რომ აქვს დარჩენილი, მისი მარცხენა ხელი მოჩანდა სადაც წვრილ და ლამაზ თითებზე, ოქროს საათი ეკეთა, უბრალო, სადა, მარგალიტის თვლებით. ბალიშთან, სადაც მიცვალებულს ედო თავი, თმის რამდენიმე კულული ჩანდა,რომელიც სიგრძის გამო გადმოვარდნილიყო შეფუთული სივრციდან და ხის საწოლს,გვერდიდან ესვენა. წამიერად გაიფიქრა რომ რამდენიმე საათის წინ,ამ კულულების სურნელს გრძნობდა და თავი ჩახარა.

ფანტაზიიდან რომ გამოერკვა და გაიაზრა რომ საწოლზე არავინ იწვა, მითუმეტეს გარდაცვლილი, შვებით ამოისუნთქა. აი ესაა - პოლიციელი ლეპტოპს მიუახლოვდა და ჩართო. თხელი, ,,ასუსის“ ფირმის, ნორმალური მონაცემებით- ისე შეაფასა თითქოს ეს დაკითხვის ნაწილი იყო- მაგრამ სერიოზული რამეებისთვის, არ გამოდგება. ბლოგერისთვის კი,მისწრებაა. ყველას გასაკვირად ლეპტოპს პაროლი არ ედო და ყველა მონაცემი ადგილზე დახვდათ. - მე მეგონა რაღაც ისე იქნებოდა რა, აი ფილმებში როა, მთელი სიმბოლოებით და დამაკავშირებელი ძაფებით რომ ცდილობ გაშიფრო რა იქნება პაროლი, მოკლედ ბევრს წვალობ, კონკრეტულ კონდიციამდე მიდიხარ, რაღაცას კრეფ მაგრამ ჩემი ფეხები.. არაფერი გამოდის. და აი, არსებობს ის გარდამავალი წამი,როცა შენს ტვინში რაღაც იფეთქებს და გახსენდება რომ,რამდენიმე წლის წინ,როცა შენი მეგობარი მის ძაღლს აჭმევდა, ამ ძაღლმა უცნაური ბგერები წარმოთქვა,რომელმაც მასზე საკვირველი გავლენა მოახდინა... ეს გავლენა იმხელა იყო, ის მაშინვე მიუახლოვდა ლეპტოპს (შენს დაუფარავად) და რაღაც აკრიფა... ეს იყო ,,აუ“ და შენ ამას კრეფ და ჰოი საოცრებავ, მთელი სამყარო შენს წინაა, თავისი ბინძური და გახრწნილი ჩახვევებით... - შენ ბიჭო, კარგად ხარ?- ლაშა გაცოფებული მიაშტერდა მეგობარს,რომელიც აშკარად მიხვდა რომ ეს ყველაფერი,საკმაოდ უადგილო იყო. - მთელი ჩემი არსებობის პრობლემა ის არის, რომ ძალიან გულწრფელი ვარ. ლაშას არაფერი უპასუხია. თავი გააქნია და ლეპტოპის ეკრანს შეხედა. Desktop-ზე რამდენი პაპკა ეგდო. საკმაოდ გამოსაჩენ ადგილას, მაშინვე თვალში მოგხვდებოდა,თითქოს სპეციალურად დატოვა იქ. სულ ორი იყო. ერთზე ,,ბლოგი“ ეწერა, ხოლო მეორეზე ,,last try”. ბიჭების ყურადღება ბლოგმა მიიპყრო. სწრაფად გახსნეს. შიგნით ერთი ვორდის დოკუმენტი,რომელშიც

ბლოგის ლინკი ეწერა. რამდენიმე წამში ისინი მეგის ბლოგში იყვნენ.ძირითადად ქავერად, ერთ ფოტოს ირჩევენ ხოლმე. აქ კი ყველაფერი,ერთმანეთში იყო აზელილი. ძალიან ბევრი ფოტო იყო შეერთებული,თვალები აგიჭრლდებოდა და მაშინვე გამოსვლას მოინდომებდი. ყველა ფოტო,გარკვეული შინაარსის იყო. თითქოს ყოველი დღის ემოცია, ერთ კონად შეკრეს. წამიერად შეგეძლო მისი განწყობა გეგრძნო. ქაოტური, ემოციური,რომანტიული... იმ მომენტში,როცა პირველად შეეჩეხნენ მის მთავარ გვერდს, სამივეს უსიამოვნო განცდა დაეუფლათ. ეს ჰგავდა შეჭრას იქ,სადაც ქურდობის გარეშე,ვერასოდეს შეაღწევდნენ. - ცოტა შემეშინდა - ლაშა სკამზე ჩამოჯდა და შორიდან ცდილობდა რაღაცები გაერჩია. - აშკარად მოსწონს სიჭრელე,მაგრამ ეს არ გვაინტერესებს. - პოლიციელმა რამდენიმე თარიღი შენიშნა,რომელიც დაფარული და დაარქივებული იყო. ყველაზე ადრეული პირველი ოქტომბრით თარიღდებოდა. გახსნისას პრობლემა არ შექმნიათ, ყველაფერი ხელმისაწვდომი და საკვირველად მარტივი იყო. - ახლა იწყება ყველაზე საინტერესო არა?!- მეგის მეგობარი კვლავ მოწოდების სიმაღლეზე იდგა. მოუთმენლობის გამო იმდენად ახლოს მიიწია ეკრანთან,მისი უკან გაწევა მოუხდათ. იმ მომენტში სამივეს დაავიწყდა,რომ ოთახში, უნებართვოდ იხსდნენ. და რომ ადამიანს უფლება აქვს,გადაიკარგოს. ნაწერები გამოჩნდა, მუქი ფონტით, დახრილი, საშუალო ზომის. არც ისე გრძელი და წაუკითხავი. არც დიდი სიტყვებით გადატვირთული. ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი მინაწერი იყო,რომელსაც სამსახურში ან ლანჩის დროს,სადმე პარკში მიაჯღაბნიან ხოლმე. ოღონდ ეს ყველაფერი ჰაერის სიჩქარესავით აორთქლდა,როცა წინადადებების კითხვა დაიწყეს. როგორც აღმოჩნდა მეგის, ძალიან მოსწონდა,სიტყვებით თამაში. ნაწერზე მხოლოდ თარიღი ეწერა, მხოლოდ წერტილები.არანაირი სათაური და რამე მსგავსი.

…. არ ვიცი როგორ დავიწყო,პირველი სიტყვები კალკულუსს გავს, ვერ ამოგიხსნია და ვერაფერში ერკვევი, მაგრამ იცი, უსწავლელობა დაავადებაა და ეს ციფრებიც,შენში განვითარების ძაფებს ხლართავენ. ვერასოდეს ვიტანდი ალგორითმებს,მაგრამ როცა მათი ამოხსნა ვისწავლე, ვგიჟდებოდი ისე მენატრებოდა,როცა არ ვწერდი. მერე პარალელი გავავლე ჩვენთან, ადამიანებთან და მემგონი არის მსგავსება, თუ მწირ მეტაფორებს გამოვიყენებთ. გვერდიდან ექო ჩამძახის ,,შენ უკვე დაიწყე,მიდი, მიაწექი“ სიხარულისა და დიდი ბიძგების ნაზავი ვარ. ამაზე უკეთესს ვერაფერს ვუწოდებ საკუთარ თავს. არა,არ დავიბნევი,წერას გავაგრძელებ. ნაზავი ანუ, შერწყმული ილუზირებულ რეალობასა და ამ დამპალ, ძალით შეკოწიწებულ სამყაროს. მე ვიცი, ამაზე ბევრი ფიქრობს. არ არსებობს ადამიანი ვისაც მოწყენილობა არ უგრძვნია და არ აუკრეფია თავისი ბარგი, გაქცევის იდეით. მეც ბევრჯერ ვქენი. აი უბრალოდ ვდგებოდი, ყველაზე საყვარელ ტანსაცმელს ვალაგებდი ჩანთაში, მერე დიდი წვალებით ვტენიდი დღიურს და წიგნებს... ფაქტობრივად ჩემი სამოსი ერთი მეოთხედიც არ იყო იმის,რასაც ეს ფურცლის გროვები იკავებდნენ. ჰოდა ასე წამოვკრეფდი ყველაფერს, თავი კაფკა მეგონა, მურაკამის მოთხრობიდან.ძალიან იმედიანად ვუყურებდი მის პერსონას. კარებს ვაღებდი სახლისას და მერე საღამოს ისევ ვხურავდი. მე არსად გადავკარგულვარ და არც პლიაჟი არსებობდა ჩემს წინ. არც ორმაცდაათი წლის მოხუცი და არც დიდი ბიბლიოთეკა. მე დავეხეტებოდი ქუჩებში სადაც ხალხი მუდამ იწევდა ყელში წასაჭერად. ჩემი ოთახი სავანე იყო, უშფოთველობისა და განწმენდის. სულ მგონია ხოლმე რომ არაა საჭირო იცოდნენ,როგორი ვარ. ამას ნაწერებით ისედაც შეიტყობენ, სირცხვილის დერეფანიც გაიღება და სხვა ბევრი რამ, რაც ალბათ აგრესიასაც გამოიწვევს... სურვილი არ მაქვს, წარმომიდგინონ ხატოვნად, სრულყოფილად. ამას მირჩევნია ანონიმური ფიზიკური სხეული მომარგონ და მის მიმართ იყვნენ კრიტიკული... ეს ალბათ ლაჩრობაა მაგრამ არასოდეს მითქვამს რომ ძლიერი ადამიანი ვარ,ასე რომ, ყველა აღვირახსნილი სიტყვა,შეუძლიათ მომარგონ.

ამას რომ თავი დავანებოთ, სულ არ მაქვს ისეთი გარეგნობა,დასაწერად რომ ღირდეს. - ყველა ლამაზ გოგოს, აქვს გარეგნობის კომპლექსი. ეს რაღაც ანომალიაა- ლაშა კითხვის დროს ჩაეჩარა პოლიციელს და თვალები გაკვირვებით აევსო- ამას კითხულობთ და მგონია, ის გოგო არ შემხვედრია, ვინც გავიცანი. ძალიან დაბნეული ვარ. - რას გულისხმობ?-პოლიციელმა დროებით თვალები და ენა შეასვენა და წყალი მოსვა - არანაირად არ იყო მეგი, იმ ბნელ სივრცეში,აქ რომ ჩანს. პირველად რომ შევხედე, ყველაზე ბედნიერი ადამიანი მეგონა ამქვეყნად. მას კი თურმე გაქცევა სდომებია.რაღაც ძალიან ბევრი რამ ხდებოდა,ამ ერთ ადამიანში. ან უბრალოდ საკმაოდ კარგი მსახიობია... - იყო... შეიძლება იყო.- მეგობარმა ფეხი მუხლზე ჩამოდო,რომელიც ჯერ ისევ ვერ გამორკვეულიყო საზარელი ფანტაზიებიდან. უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა. კითხვა განაგრძეს. მეორე ჩანაწერი, სამი ოქტომბრით თარიღდებოდა და დაახლოებით ერთი კვირის მერე იყო ატვირთული. ............... დღეს დათოს დაბადების დღეა. ჩემი საყვარელი მეგობრისა და იდეაში საყვარლის. ჯერ თორმეტი არ დამდგარა, ანუ ჯერ ისევ მის დაბადებას ვზეიმობთ. უბრალოდ მე ცოტა გათიშული ვარ, ხელში მალბორო მიჭირავს და მოწევასთან ერთად, ყავასაც მივირთმევ. მეცინება, ისე შეიცვალა ყველაფერი. მე და დათოს სექსუალური ურთიერთობა გვაქვს,მაგრამ შემიძლია დავიფიცო, ისიც კი არ იცის,როდის მაქვს დაბადების დღე. - ოცდაშვიდ იანვარს...- დათოს უნებურად წამოცდა და მაშინვე მიყუჩდა. ხორციელი,ბინძური,მანიპულირებადი... ნეტავ რას ფიქროთ ჩემზე? იცით,როცა ადამიანი მხოლოდ გაქცევაზე ფიქრობს და ეს არ გამოსდის, უმოქმედობა

ლომკაში აგდებს. ამიტომაც გადავსხვაფერდი,ყოველ შემთხვევაში ძალიან ვეცადე. თვრამეტ წლამდე სულ არ ვიცოდი რა იყო ფიზიკული ლტოლვა. ხომ გითხარით, წიგნებითა და ფანტაზიებით ვცხოვრობდი, ჩემში ყველაფერი გადაკეტილი და უმოძრაო იყო, ქანდაკებასავით ერთ ადგილას ჩასმული, ზემოდან ბეტონდასხმული და მომცინარი. ძალიან საცოდავი მოკლედ. მაგრამ აი, ცოტა ხნის მერე, როცა არაფერი გამომდიოდა და აუხსნელ გემოს ვგრძნობდი პირში, ადამიანებზე დაკვირვება დავიწყე. მათი ქცევები და მახასიათებლები დავაკოპირე, ეს თითქოს ნორმალურობის განცდას მიჩენდა, მე კი ეს, ყველაზე მეტად მჭირდებოდა იმ პერიოდში. ეს იყო, ჩემი მომავალი ,,გაძლებითი“ ცხოვრების გარანტი. გოგოები ბევრს მელაპარაკობდნენ ორგაზმსა და სექსზე. პირველად საკუთარი თითებით, ცხრამეტი წლის ასაკში დავკმაყოფილდი.არ შემიძლია იმ განცდის აღწერა, მაშინ რომ შემიპყრო. თითქოს რაღაც ახალს და ჭუჭყიანს ვეზიარე. თითქოს აღსარების თქმის უფლება ჩამომართვეს. ვიცი, ეს ძალიან ინტიმურია და წესით არც უნდა ვწერდე. მაგრამ თქვენ ხომ არ იცით ფიზიკურად როგორი ვარ ( აი სად გამომადგა თავშეკავება),ასე რომ ვერც შეურაცხმყოფთ რადგან ვერ წარმომიდგენთ... მერე ეს ხდებოდა გამუდმებით, თითქმის ყოველდღიურად. შემდეგ რაღაც ახალ ტალღაზე გადავედი. უბრალოდ ლამაზ, ეროტიულ ფილმებს ვუყურებდი. თითქოს უკვე არსებული ვერ მაკმაყოფილებდა და ამიტომაც შევასუსტე. კვირაში მხოლოდ ერთხელ მახსენდებოდა... ეს ცოტა უჩვეული იყო,რადგან ის პირველი განცდა ახლაც მკაფიოდ მახსოვს... მინდოდა კიდევ, კიდევ, დავმსგავსებოდი ყოველდღიურ ადამიანებს. ამაში დათო დამეხმარა... და ეს მოხდა... ჰო, სწორედ ამ დღეს... ძალიან ბევრი დავლიე. კრემისფერი, ამოღებული ზედა მეცვა, ეუცხოვათ. შემათვალიერეს. შავი, გამოყვანილი მოკლე შარვალი,მუქ კოლგოტზე და მაღალყელიანი,შინდისფერი ჩექმა. მართლა ლამაზად ვიყავი, ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ. იმ დღეს, ალბათ, მე რომ ისევ იმ ტემპში მევლო და ისევ მხოლოდ იმაზე მეფიქრა როგორ დამეღწია თავი ამ სულისშემძვრელი

სიტუაციიდან, ოთახში გამოვიკეტებოდი, პიცას შევუკვეთავდი და თავბედს ვიწყევლიდი. მაგრამ არა... მე კლუბში ვიყავი, მეცვა საოცრად გამომწვევად და მუსიკას ტანს ვაყოლებდი. აი ამ დროს ვიგრძენი დათოს ხელები, წელზე...“ - ვეღარ ვცნობდი- მეგის მეგობარი უნებურად ჩაერთო კითხვის პროცესში- გამაგიჟა იმდენად ლამაზი იყო. - აი დაახლოებით ასეთი მეგი გავიცანი...- ლაშა უფრო და უფრო შედიოდა აზარტში. ,, მე მინდოდა შუქი ჩაგვექრო და ისე ყოფილიყო. მან კი ამოიხვნეშა ,,აუ რა გოიმობააო“,ამიტომ აღარ ვიგოიმეთ. მრცხვენოდა თავიდან სანამ გავიხდიდი. რთულია დამშეულ ადამიანს გრძნობდე და მაინც მისკენ ილტვოდე. მე კი უნდა განმეცადა, ყველაფერი ჰარმონიულ ყუთში ჩამეტენა... მას სამოსი არც გაუხდია, ყველაფერი ჩემით გავაკეთე. არ მქონდა არც პრელუდია და არც საკმარისად სველი ვიყავი. ეს იყო ყველაზე დიდი სიმშრალე,რაც ცხოვრებისგან მიგრძვნია. აი მანდ მივხვდი, უშინაარსო სექსზე მოსაწყენი არაფერია. აქტის ბოლოს, მხოლოდ ერთი გრძნობა ჩამრჩა-ზიზღი“ - შე ძუკნა !- მეგის მეგობარმა მთელი ხმით დაიღრიალა და მისი ერთი სათამაშო კედელს მიახეთქა - დაემთავრებინა მაშინ იქვე, რაღას იმიტირებდა. რეებს იხსენებს... კიდევ რას მოჩმახავს,რა საინტერესოა. გამაუპატიურაო, ჯერ არ დაუწერია? მაგის მერე რაღა იყო ნეტა? საინტერესოა ერთი, რა ჯანდაბა უნდოდა ჩემგან თუ ვერ ვაკმაყოფილებდი?... ბიჭებმა არ შეაწყვეტინეს,ეს იგივეა, სასიყვარულო დრამა შეაჩერო,რომელსაც მომტირალი გოგონა ყვება... ,, ყველაფერი საიდანღაციდან იწყება ხომ ასეა. არაფერს არ აქვს დანართი, არც ინსტრუქციები გამოიყენება. რა ვიცოდი, ეჭვიანობას ამდენი რამ თუ შეეძლო?! რამე სხვასაც დავარქმევდი, საშინლად ვერ ვიტან ამ სტაბილურ სიტყვებს... ამის

მოყოლა იქნებ მაგალითად გამოადგეს ვინმეს, მართლა ჰაერზე კი არ ვწერ... არასოდეს არავინ უნდა დაიჯეროს, რომ აღმოჩნდება ის უნიკალური, ვისაც ურთიერთობაში გაუმართლებს და სხვას არ გააბახებენ გვერდით ოთახში, როცა შენ შემოსასვლელში, დივანზე წევხარ... არ გეყო იმ დღეს ერთი ერექცია, ბატონო დავით? ხომ შეგეძლო, იმ წამს მაინც დაფიქრებულიყავი, რა მოხდა ჩემს ცხოვრებაში. რა გავაკეთე, რა ,,კარი გავხსენი“, რა ვიგრძენი. ეს პირველი იყო, ამისთვის მაინც ხომ მეკუთვნოდა ერთდღიანი თავშეკავება. სულ არ მინდოდა ბაბუაწვერებით გადაჭედილ მდელოზე, ბეთჰოვენის ,,ერცჰერცოგის“ არიის მოსმენის ქვეშ დავკავებულიყავით ამით, მაგრამ შამპანიური და რამდენიმე თბილი შეხება მაინც არ იმსახურებდა იმას რომ იმ წამს, იმ კონკრეტულ წამს მაინც ყოფილიყავი ჩემი ერთგული? გეგონა რომ გათიშულს მეძინა, მაგრამ ყველაფერი გავიგე. რთულიც იყო არ გამეგო, ის გოგო მარტის კატასავით კვნესოდა. მაგრამ დამიჯერე, გულწრფელად გეუბნები,როგორც შენი მეგობარი და მესაიდუმლე... ყველაფერი სულ არ იყო ისეთი,როგორც შენ გგონია... ის გოგო ალბათ... ალბათ უბრალოდ ძალიან დათვრა და ყვირილი მოუნდა. არა?!“ დათო გაწითლებული და შეურაცხყოფილი იდგა ერთ ადგილას და თავს უშინაარსოდ აქნევდა. ბიჭები ცდილობნენ არ შეემჩნიათ,მაგრამ მაინც გამოსჭვიოდა მათი თვალებიდან, კონკრეტული ზიზღი... - იქნებ მაგ ყველაფერს გადავახტეთ? აუცილებელია ყველაფრის წაკითხვა? - ნებისმიერ წინადადებაში შეიძლება რამე მნიშვნელოვანი ვიპოვოთ- პოლიციელმა მხრები აიჩეჩა- ასე რომ კი, აუცილებელია. ,, შენს დაბადების დღეზე მეტი არაფერი მეთქმის. შენი სახლიდან გამოვვარდი, თვალები ცრემლით და იმედგაცრუებით მქონდა სავსე, გეგონება მნიშვნელოვანი გვქონოდა რამე. ჯერ კიდევ ვერ ვიაზრებდი სიცხადესა და იმ წამს აღქმულ, სახეში შემოყრილ ტალახს. იმ ყველაფრის მერე, კიდევ რამდენჯერმე ვიწექით ერთად მაგრამ დამიჯერე... ეს სულ არ იყო ისეთი,როგორც ის გოგო აშარჟებდა... იმ აზრთან შეგუება რომ... ,,აი მოდი მეგი, სხვებს დავემსგავსოთ“ ძალიან უხეშად განხორციელდა. ყველაფერი მქონდა, ყოველი სიბილწე და მიწიერება

შემოვუშვი ჩემში მას შემდეგ... გავსინჯე ექსტაზი, მოვწიე პლანი, დავდიოდი გასართობ ივენთებზე. ვცდილობდი, ჩემი მარტოსული სამყაროს სიკვდილს... ძალიან ცოტას ვიცნობ, ვისაც ასე უნდოდა საკუთარი თავისგან-თავის დაღწევა. შენ არაფერს გაბრალებ, საერთოდ არავის ბრალი არ არის. ისიც არ მწყინს, შენგან მოსაწვევი რომ ვერ მივიღე. დარწმუნებული ვარ, მანდ ჩემთვის ადგილი არ არის... არც დივანზე და მითუმეტეს არც საძინელებში... ეს დღე ძალიან ჰგავს, მოუცლელ სიმშვიდეს. მთვარე ნახევრად ანათებს და ხეები არ ირხევიან, ნიავიც არ იძვრის. მოდი მე მოვწევ და დავიძინებ. გილოცავ საყვარელო.“ პოლიციელი სკამზე გადაწვა, ანერვიულებული და ჩაფიქრებული იყო. სამივე დუმდნენ. შემდეგ წინ წამოიწია და ქვემოთ დასქროლა. კიდევ რამდენიმე მინაწერი იყო. .... ,,მშვიდი დღეა. შუაღამის ოთხი საათია, სადღაც... ზედმეტად იდეალურადაა ყველაფერი იმისთვის,რომ შევიშალო. რამე სხვა დრო მჭირდება რა. მანამდე შთაგონების წყაროს ვეძებ და devendra benhart- saved-ს ვუსმენ. იმის განცდა გქონიათ, რომ ყველაზე მსუბუქი ბუმბული ხარ ამ ქვეყნად,რომელიც ყველაზე მახინჯ თოლიას მოსძვრა? რა გინდა გააკეთო,როცა ამის გააზრებას ცდილობ და შენს სანიშნეს არგებ? ეგოზე ალბათ გსმენიათ. ეს არის ყველაზე სურეალისტური და მატერიალური ჩემთვის,რომელიც ქვემოდან ამომძახის როცა თითქმის მკვდარი, საწოლზე ვწევარ. საკუთარი თავის დახარისხებას ვაგრძელებ ,,შენ, ყველა ადამიანში სიმშვიდეს ეძებ.ცდილობ მათში განვლილი წამები შეიყვარო.ცდილობ სიყვარული და სინდისის ქეჯნა,ერთმანეთს შეერწყას. შენ ცდილობ ფეთქებადი წრე მოხაზო და მის შიგნით ჩადგე.არ არსებობს სიხარულის ილუზია,ეს რეალურია. კი, ეს არის რეალობა,რომელსაც

ვერასოდეს ეღირსები. ძალიან გიჭირს შეიგრძნო ყველაფერი,რაც სუნთქავს და რაც გასუნთქებს.“ - აი ამ რევიუს მერე, თავის მშვიდებას ვიწყებ. ეს საფეხურებრივია. ,, მწვავე კაპილარი მხოლოდ დროებით მიედინება მტკივნეულად. მალე სიცხე შეწყდება,სიმშვიდე დაისადგურებს,ვნებები დაცხრება.შენ ეძებ გამართლებას და გამართლება გპოულობს შენ... ღამის ნისლი უმუხტოდ მიედინება და სხეულს გითბობს, მკერდზე გკოცნის,კერტებს ეხება. (იმას აკეთებს,რაც დათოს არასოდეს შეეძლო) მელანქოლია სისუსტეა როცა დედამიწას ჩაბნელებული ჩრდილი ედება. შენ ეწევი და ბოლში ახვევ უხერხულობის განცდას. იპოვე ის,რაც არის. იპოვე შენი სხეულის მხურვალება,იპოვე გამართლება ყოველი წამის. შენ არ ხარ ის,რაც არიან. რაც უნდა იყო. აიწიე თმა და ეცადე გაიაზრო, რა ლამაზი ხარ. „ შემდეგი ნაბიჯი, ზღვარს გასული ჭმუნვაა. საწოლზე ვწევარ, მუხლებს ვატყუპებ და ისე ახლოს მიმაქვს ჩემთან, ტუჩებით ვეხები. ,, მე ყველა მხრიდან იზოლირებული ვარ. ზოგჯერ ამის გამო უსუსრობას ვგრძნობ,ვიხუთები. ვიცი,ყველაფერი წარმავალია და ყველაზე უარესიც კი, თავის ისტორიას უკან ტოვებს. კი, ისიც მომისმენია რომ ფსიქოლოგია საჭირო,რადგან ასოციალური ტიპი ვარ,განდეგილი. ეს ტოვებს განცდას,რომ ყველა მძულს. ზოგჯერ მეც კი, ბევრი რამ მეჩვენება კონტექსტიდან ამოვარდნილად. როგორ შემიძლია დავწვე,საძულველ პიროვნებასთან?მაშინვე გული ამერეოდა. საწოლში ყველაფერი ნორმალურადაა,იმის იქეთ კაცმა არ იცის. შენდა გასაკვირად, ისინი დაგდებენ ბრალს სიუცხოვეში, ვისაც ყველაფერი მიეცი,რაც შეგეძლო. ყელში მინდა ხელი წავიჭირო და ყველა ბანალური ბგერა ამოვუშვა.ყველაფერი გვერდიდან უმარტივესად ჩანს. როგორი უმადურია მეგი,მისი მეგობრები ისე ცდილობენ... ის კი დიდი ძუკნა ვინმეა. ატომური ბომბი რომ მქონდეს, ჩემი ყველა სურვილი წამებში გასცდებოდა ჰორიზონტს. ძალიან მიხარია რომ არ მაქვს.“

დაძაბულობა,დაძაბულობა,დაძაბულობა. მხოლოდ ამის სუნი იდგა ოთახში. ........... ,,დღეს ათი ნოემბერია, შუაღამე. საათი ზუსტად არ ვიცი, მეზარება შევხედო. დეჟავუ მაქვს. მიოცნებია ჩვეულებრივი ვყოფილიყავი, მეჭამა კრუასანი დილით, ყავასთან ერთად, მომეყოლა სასიყვარულო ისტორიები და ანთებული თვალებით მივხტომოდი ყველა ჩემს უდიერ სურვილს, უყოყმანოდ... არა იმიტომ რომ სხვებს დავმსგავსებოდი, უბრალოდ ყოფილიყო წადილი რომელიც მისკენ მექაჩება და სიხარულის განცდას მიჩენს. მაგრამ არა. - არა ! მე სულ უნდა ვიქექო თავი. სულ უნდა ვიჭყლიტო ტვინი იმაზე, აქ როგორ გავძლო. ეს სულ იქნება. ლაშა...“ თავისი სახელის გაგონებისას, მსახიობი საწოლიდან წამოხტა და ლეპტოპისკენ წავიდა. მღელვარებას მოეცვა მთლიანად. ,, ჩემო პირველო წამიერო სიყვარულო. როგორ გინდა რომ თქვა,ან როგორ გინდა რომ დაიჯერონ. ფაქტი ფაქტად რჩება, როცა დაგინახე გადავწყვიტე რომ მიყვარდი. ეს იყო მარტოსული ადამიანის გმინვა, ცარიელ ოთახში,რომელიც თუთიყუშს ელაპარაკება და ტირის. მე სხვა არავინ მყავდა იმ წამს, მაგრამ შენ იგრძენი ბევრი ხალხი ჩემს ირგვლივ. და ეს მოხდა იმიტომ (!), რომ მე უკვე პროფესიონალი ვიყავი. პროფესიონალი გადაკეთებასა და მორგებაზე... ის საუბარი, ის ღამე და ყველაფერი რაც იყო. მადლობ. როცა ჩემკენ წამოხვედი და ხელი გამომიწოდე ვიფიქრე, დამცინის, რა უნდა?! ისედაც ასე ვარ. ასე უსუსურად. კიდევ რა არის საჭირო? შენ იყავი საჭირო. შენი წამიერი შეხვედრა იყო საჭირო.

ჩემი ბედნიერ ადამიანად ქცევა იყო საჭირო. მერე რა რომ ეს საათები გაგრძელდა და მერე ისე აორთქლდა,როგორც ცხელი წყალი, რომელიც მადუღარაში ჩარჩათ? მე არასოდეს მავიწყდებოდა გაზის გამორთვა, რადგან თავადაც ჩავრჩი ამ საშინელ ადგილას და ვიცი ეს რა გრძნობაცაა. ამის განცდას უსულო და უგრძნობი ნივთიც არ იმსახურებს. შენ ჩემი ინსპირაციის წყარო იყავი, ჩემი მიმართულება. ჩემი მფარველი ანგელოზი. გახსოვს თეატრი? რა სულელური სპექტაკლი იყო. ყველაზე ფუჭი ორი საათი. თუმცა ანტრაქტზე, სახე ჩემკენ მოწიე, შენი ტუჩები ვიგრძენი. ეს ყველაზე მნიშვნელოვანი სპექტაკლი იყო და მე ჩავთვალე რომ, ეს იყო გადარჩენის სურნელი. ორ სამყაროს შორის გაჭედილი ადამიანის, ბოლო ამოსუნთქვა. თუ შენ ვერ იგრძენი, თუ ამხელა მნიშვნელობას ვერ მიანიჭებდი შენს თავს, მარტივად გეტყვი, არც იყო საჭირო. ორმხრივი გრძნობა არავისთვის მითხოვია,რაღა შენ გთხოვდი?... ,,ჩამიყარე ბედნიერების მარცვლები და აორთქლდი“-ეს იყო ჩემი პირველი ჭეშმარიტი ასოციაცია,შენს მიმართ. იცი,ღიმილი არ მოგშორებია სახიდან. მინდოდა მეთქვა,გამეფრთხილებინე ყველაფრის შესახებ. შემეხსენებინა რომ დედამიწა ყველაზე ბოროტი ადგილია ამქვეყნად.რომ ჩემი პათოლოგია შეიძლება შენც გადმოგედოს. რომ უსამართლობა არ უნდა გაგვიკვირდეს,რადგან თავად ვართ ის,რაც გვძაგს.აქ მთავარი პრობლემა ჩემი შიზოფრენიკობა არ არის, ეს დეჟავუა,ყოველი წამი განმეორებადია. ვიცი ოდესმე მეც გამიგებენ. ჩემს არეულობას და ქაოსურ ატომებს გაუგებენ. მაგრამ ამის შესახებ არავინ არაფერს იტყვის. ყველაფერი დოგმაა. რადგან, ყველაფერი დოგმაა. დღის ბოლოს, როცა შენი სახლიდან ჩანთააკიდებული, დაღლილი სახით გამოვდიოდი, შემაჩერე და ხმადაბლა მითხარი:,, კიდევ რომ არ გნახო,შევიშლები“. მე კი გითხარი- ,,არა,პირიქით. ეგ რომ მნახო, მაშინ მოხდება.“

ყველაზე სასაცილო და ალბათ დასამახსოვრებელიც ის არის,რომ დრო გავა, ფოთლები ისევ ქამელეონივით შეიცვლიან ფერებს,სუსხიც მაშინვე გათოშავს ვარდისფერ ხელის გულს. მაგრამ შენი მელანქოლია გაივლის, მალევე გამაყოლებ მწვანე, აბრაჩამოხეულ ნავს და წამიერადაც არ მოგაგონდება ჩემი სახე. სახე კოცნისა და მოფერების მომენტში. ტირილისა და ზღვარგადასული ემოციის დროს.ყველაფერს რაც ახლა (შესაძლოა) გყინავს,ობი მოედება,თაფლივით ჩაიღვენთება და ინდიფერენტულობას გაგიმძაფრებს.აი მე კი, იგივე დავრჩები. ჩვეული ტკივილითა და მოგუდული ამოსუნთქვით.და არასოდეს არ იქნება ჩემი ფიქრები გაფილტრული,ნაკლებად სარისკო.ისინი სულ იარსებებენ.ბოლომდე მიაწვებიან,არ დამინდობენ.ამას ვგრძნობ,მაგრამ შიში არ მიპყრობს. ეს უფრო ბუმერანგია.ყველაფერი უკან მიბრუნდება,რაც გავეცი.“ ლაშას თითები თვალებთან მიეტანა და არწამოსულ ცრემლებს იშორებდა თვალებიდან. ცოტაღა იყო საჭირო, პატარა ბავშვივით მისულიყო სადმე კუთხეში, თავი შპალერზე მიედო და ხმამაღლა მოერთო ტირილი, მაგრამ ამ წამს, როცა მკაფიო ფაქტი მის ყველა ფიზიკურ და სულიერ ზონას მისწვდა, არ დაუკარგა თავშეკავების განცდა. ............. ,, დღის მეორე ნაწილი. გუშინ ვეწეოდი და ვფიქრობდი, ყველა ნაგვიდან თაიგული როგორ შემეკრა. არა ხო, სწორად გესმის, ლაშა შენ ყველაზე დიდი ნაბი*ვარი ხარ ამქვეყნად. - შენ ჩემ ქმართან წევხარ? - არა, თქვენი ქმარი, წევს ჩემთან.“ გავუთიშე. და შემრცხვა. სრულიდან შიშველს. ვიდექი ოთახის ცენტრში,შენ კი სააბაზანოში,რაღაცას ღიღინებდი. შვილიც გყოლია,ვნახე სურათები.

ლამაზი ბავშვია. უბრალოდ არ მესმის, აპირებდი კიდევ რამეს? შენ ჩემთან *იმაობ,როცა შენი შვილი ფიგურებით სახლებს აწყობს და ცოლი საჭმელს გიმზადებს. ჩავიცვი, ჩანთა ავიღე და ამ დროს შენც გამოხვედი. ხელები წელზე შემომხვიე, ყელზე მაკოცე და მე ვიგრძენი,რომ სითბო სისასტიკეა,რომ ამ სისასტიკეს შეუძლია სისტემა შექმნას,რომელიც ყველა ეულად მოსიარულეს დაიმონებს, ისე შეიბამს ყელზე,როგორც ძაღლს აბამენ სახელურს. მე ვიყავი ყველაზე პატარა რგოლი და ყველაზე დიდი სიცარიელე. ვერაფერი ვეღარ გითხარი. მერე წავედი და... აღარ დაგირეკავს. მადლობ. რადგან აღარ მინდოდა წარმომედგინა შენი შვილის სახე, როცა ზურგზე გადაბრუნებული ,,მიხმარდი“...“ მეგობარი შეცბუნებული სახით იდგა, მზერა ერთი კონკრეტული ადგილისთვის მიემართა და ვერ ესმოდა ვერაფერი, გარდა ლაშას ღრმა სუნთქვის. იმ პატარა ოთახში, დანაშაულის განცდა, ლავასავით ამომსკდარიყო და ყველა ამოეწვა. პოლიციელმა უკვე აღარ იცოდა,როგორ შეჩერებულიყო. ეს ისეთი სიტუაციაა, დასასრულის შემდეგაც რომ უნდა ჩაუყვე ბლოგის ნაწერებს. ხვდებოდა რომ ხმამაღალი გამოაშკარავებით, ორივეს სტკენდა, მაგრამ ეს საზღაური იყო. ეს დამსახურებული იყო. ჩაახველა და კითხვა განაგრძნო. ............. ,, ბავშვობის უაზრობა მხოლოდ გარემოებებიდან არ იყო გამოწვეული.ეს რაღაც ბედისწერას გავდა.დოგმებად იყო დაკანონებული,რომელიც დროსთან ერთად ხორციელდებოდა.აი მაგალითად, პირველად სამი წლის ასაკში

მცემეს.ყველაფერი შავად მახსოვს,მაგრამ ხმაც საკმარისია,რომ გამახსენდეს.ბევრი ვიტირე,ძალიან ბევრი. დედაჩემი კი კარტოფილს თლიდა სამზარეულოში.აი ამ დღეს ვეზიარე ჭეშმარიტ სილურჯეს. შემდეგ, წლების შემდეგ რა თქმა უნდა,სკოლაში ყველაზე ჩუმის და მორიდებულის სახელი სულ არ ყოფილა ხელსაყრელი.თავადაც იცით, პატარა,ბოროტი ბავშვები,ამას როგორ იყენებენ.აღარ განვავრცობ.მაშინ ეს ტრაგედია იყო,ახლა კი დაძველებული შარფია სარდაფში. არა,ეს არავის ბრალი არ არის. მითუმეტეს ჩემი მეგობრების,რა სისულელეა.წარსულში ყველას რომ გაუმართლოს,მომავალი აღარ იარსებებდა,იქნებოდა მხოლოდ აწმყო და წარსული.აღარავინ იფიქრებდა ,,რა მოხდება“,ეს იქნებოდა უაზრო სიტყვები. მე როცა ბედნიერი ვიყავი, მომავალზე სულ არ ვფიქრობდი,არც მახსოვდა თუ არსებობდა.აი დეპრესიის დროს, როცა ჩემი რომელიმე ნაცნობი, ბო*ად და გიჟად მომიხსენიებდა,მაშინ კი ნამდვილად ვფიქრობდი,როდემდე გაგრძელდებოდა ეს გულისრევა.დაღლილობა მიმთოშავდა და არაფერზე ვფიქრობდი, გარდა მომავლისა“. ეს ბოლოა- პოლიციელმა მორიდებულად დაარღვია სიჩუმე- იმედია, ეს მაინც მოგვცემს რამეს. მაგრამ... თავი გააქნია და ორივეს მალულად შეაპარა თვალი - მაგრამ იქნებ ამანაც, ბევრი რამ მოგვცა?... მე არა. ჩემთვის რა უნდა ყოფილიყო. აი თქვენ... თქვენ მემგონი ბევრი რამ მიიღეთ. - თუ დანაშაულის გრძნობას უმიზნებ, კი, ჩვენ მისი ცხოვრება ცუდ ეტაპებად დავყავით, მაგრამ ეს არ აძლევდა უფლებას,ასე საჯაროდ მოეთხოვა პასუხი. ჩვენთან საუბარიც საკმარისი იყო. - და მოვუსმენდით ხო?- მეგის მეგობარმა, აღტკინებულს, საუბარი შეაწყვეტინა- არა,არ მოვუსმენდით. ამ დამპალ სამყაროში თვითგადარჩენის განცდა არსებობს. ეს გვამართლებს მარტო. ის გვამართლებს რომ გამორჩეულები არ ვართ. რამდენიმე წამიანი პაუზა.

შემდეგ საუბრის გაგრძელება. და აი, პირველი სათაურიც. ,,ბოლო ნაბიჯი“( ავტორიც,რეჟისორიც,მთხრობელიც, სცენარის ავტორიც-თავად) ,, ეს ჩემი ბოლო პოსტია. არა, თავს არ ვიკლავ. რა მოსაწყენები ხართ. უბრალოდ მინდა ერთხელ მაინც განვიცადო, საკუთარი თავი. ერთი ადგილი მოვნახე. ქალაქგარეთ. მისამართს დავტოვებ, თუ გინდათ,თუ გამოგადგებათ. შერლოკ ჰოლმსობა ვისაც მოსწონს...იქ საკმაოდ დიდი დრო მექნება, ბევრი რამის დასაწყობად. ალბათ,როცა ამ ნაწერებს წააწყდებიან, მე ჰამაკში ვნებივრობ და ჰემანგუეის ვფურცლავ. რა მაგარია. შემოდგომის სიცივე ფილტვებში მილამუნებს და უკნიდან მეხუტება. ბუნება ყველაფერია, რასაც ვთელავთ და გვერდს ვუქცევთ-ისაა ყველაფერი. გარკვეული პერიოდი ვიქნები აქ. მერე ალბათ ჩამოვალ. ალბათ არა-ჩამოვალ. და ვიცი, შეცდომები აღარ იქნება,შეცდომებმა თავიანთი თავი ამოწურეს. სულ რომ არაფერი, არსებობს კიდევ რამე შეცდომა,რომელიც არ დამიშვია? თქვენ ყველამ, უნდა გააკეთოთ ეს. შეცდომები დაუშვათ. ამის მერე უფრო იოლია, შენი *ირობა გაიაზრო და შეიმეცნო. მე მივდივარ ჩემი თავის შესასწავლად. ჩემს ბო*ობასთან შესაგუებლად. ჩემი სიგიჟის გასათავისებლად. მოსაწევად. ბუხრის წინ, დიდი სავარძელია, რომელზეც ძველი, მოქსოვილი ნაჭერი აფენია. მე ვისკის ვსვამ და გულიანად ვიცინი. თქვენ შერცხვით, თქვენ ყველა შერცხვით (!).

მერე რა რომ, იმ მისამართს რომელსაც დავტოვებ, ყველა უგულებელყოფს. მერე რა რომ, მხოლოდ ამ დღეს გექნებათ სინდისის არსებობის განცდა. მერე რა რომ, არ გამიმართლა. სიბოროტის განცდა არ იღვრება, სიბოროტე არ მიქერცლავს გულს. ესაა მთავარი. ანგელოზი აღარ ვარ,მაგრამ არც ის მინდა უბედურება ვუსურვო ვინმეს. ჩემი ვაგინა გლოცავთ. შენი ცოლი მომიკითხე,ლაშა. ჩვენი წამიერი პაემანი, ყველა შოკოლადზე ტკბილი იყო“. << მისამართზე,რომელიც პოსტის ბოლოს ეწერა, არავინ მისულა.