Elehiya sa Kamatayan ni Kuya BhutanIsinalin sa Filipino ni Pat V. Villafuerte

Hindi napapanahon!Sa edad na dalawamput isa, isinugo ang buhayAng kaniyang malungkot na paglalakbay na hindi na matanawUna sa dami ng aking kilala taglay ang di-mabigkas na pangarapDi maipakitang pagmamahalAt kahit pagkaraan ng maraming pagsubokSa gitna ng nagaganap na usok sa umagaManiwalat dili panghihina at pagbagsak!Ano ang naiwan!Mga naikuwadrong larawang guhit, poster, at larawan,Aklat, talaarawan, at iba pa.Wala nang dapat ipagbunyiAng masaklap na pangyayari, nagwakas naSa pamamagitan ng luha naglandas ang hangganan, gaya ng paggunitaAng maamong mukha, ang matamis na tinig, ang halakhakAt ang ligayang di-malilimutan.Walang katapusang pagdarasalKasama ng lungkot, luha, at pighatiBilang paggalang sa kaniyang kinahinatnanMula sa maraming taon ng paghihirapSa pag-aaral at paghahanap ng magpapaaralMga matay nawalan ng luha, ang lakas ay nawalaO ano ang naganap,Ang buhay ay saglit na nawalaPema, ang immortal na pangalanMula sa nilisang tahananWalang imahe, walang anino, at walang katawanAng lahat ay nagluksa, ang burol ay bumaba, ang bukid ay nadaanan ng unosMalungkot na lumisan ang tag-arawKasama ang pagmamahal na inialayAng isang anak ng aking ina ay hindi na makikitaAng masayang panahon ng pangarap.