η σχολική μας εφημερίδα

Εκτός ΎληςΤεύχος 3ο

1ο Γυμνάσιο Μαρκόπουλου

Διαβάστε μας και στο http://ektos-ylis.blogspot.com

©2013

κύκλοι από

κιμωλία

Υπήρχε κάποιο πρόσωπο που λειτουργούσε για σένα ως πρότυπο στην παιδική σου ηλικία; Υπήρξαν

δάσκαλοι που αγάπησες πολύ, οι οποίοι λειτούργησαν ως πρότυπο στην

πορεία σου ως εκπαιδευτικού;

Το κουδούνι. Η προσευχή στο προαύλιο. Ύστερα σε κάποια αίθουσα για μάθημα. Κάθε πρωί ήχοι και εικόνες που επαναλαμβάνονται, τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες καλημέρες, περιστατικά αστεία, σοβαρά, πολλές συζητήσεις, παράδοση, θεωρία, ασκήσεις, επανάληψη, διαγωνίσματα, εξετάσεις, και ξανά διάβασμα, προετοιμασία, νουθεσίες, επικρίσεις, ύστερα, άλλες προσευχές, άλλα πρόσωπα, άλλες καλημέρες, εκδρομές… Ξανά και ξανά. Πόσες φορές ονόματα μαθητών σε κατάλογο, πόσα γραπτά, πόσα παιδιά; Όλα διαφορετικά, όλα ίδια. Τόσα χρόνια. Τόσοι καθηγητές. Ανάμεσά τους και κάποιοι με μια μεγάλη παρακαταθήκη εμπειριών από τη σχολική ζωή. Δάσκαλοι που έχουν υπηρετήσει με μεγάλη αφοσίωση το σχολείο. Ιδιαίτερα αγαπητοί μέσα στο σχολείο, αλλά και έξω από αυτό, όταν παλιοί τους μαθητές, ενήλικες πια ρωτούν γι’ αυτούς σα να μην έχει περάσει μια μέρα από τότε που ήταν μαθητές τους. Φέρνοντάς τους, λοιπόν, τα χαιρετίσματα και την αγάπη όλων των παλιών τους μαθητών,

τους προσκαλούμε να μας μιλήσουν:

Πρώτοι μου δάσκαλοι η αναλφάβητη γιαγιά μου, που μ’ έμαθε να ονειρεύομαι κι ο πατέρας μου που μου’ δειξε στη γνώση το γοητευτικό κι όχι το ωφέλιμο. Αργότερα στο σχολείο δυο φιλόλογοι πρότυπα. Αυστηροί, απαιτητικοί, καμιά φορά άδικοι, αλλά αφοσιωμένοι. Δεν τους μιμήθηκα, αλλά τους θυμήθηκα πολλές φορές στα «δύσκολα» και κατέφευγα στις διδακτικές τους προσεγγίσεις.

Οι αναμνήσεις μου άπειρες, στην ουσία η ζωή μου˙ πώς να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι;

Όλα αυτά τα χρόνια της εκπαιδευτικής σου ζωής, υπήρξαν φορές που ένιωσες ότι δεν ήσουν ο εαυτός σου;Είναι ελάχιστες οι φορές που αγνόησα το ένστικτο ή την ιδιοσυγκρασία μου. Είναι οι φορές που θέλοντας να προσφέρω κάτι «άλλο» δοκίμασα μια προσέγγιση πιο αποστασιοποιημένη, πιο εγκεφαλική, λιγότερο συναισθηματική και βιωματική. Μπορεί το μάθημα να ήταν αρτιώτερο, αλλά για μένα άνευρο, άγευστο, χωρί ορμή και ενθουσιασμό˙ και δεν το ξαναδοκίμασα.

Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα του εκπαιδευτικού μας συστήματος; Θα πρότεινες κάτι σχετικά;Ο ενθουσιασμός, λοιπόν, σπουδαίο πράγμα˙ λάμπουν τα μάτια κι ο έφηβος τολμά, ρωτά, προτείνει, διαφωνεί˙ νιώθει πως γίνεται μέρος σπουδαίο στη διαδικασία της μάθησης. Κι η έλλειψή του, η απουσία του, το μειονέκτημα, η κατάρα του συστήματος που μας υποχρεώνει σχεδόν να δίνουμε τη γνώση σαν αντιβιοτικό, σαν κάτι που «κάνει καλό», σαν κακόγευστο δυναμωτικό

Ποια ιδιαίτερη ανάμνηση θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας από τη σχολική σου ζωή; Κάποιο πολύ αστείο,

πολύ ευχάριστο ή πολύ δυσάρεστο γεγονός/στιγμιότυπο;

που θα ισχυροποιήσει τους μαθητές μας… αργότερα. Ό, τι πετυχαίνει σ’ αυτές τις κλειστές αίθουσες είναι όταν οι μαθητές μας ενθουσιάζονται απ’ το ψηλάφισμα της γνώσης και νιώθουν δυνατοί και ικανοί˙ εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Και τα μάτια τους λάμπουν… Όλων, αν είμαστε τυχεροί.

Κοιτάζοντας με τα μάτια του σήμερα την εικόνα του χτες, θα άλλαζες κάτι; Νομίζω πως κοιτάζοντας πίσω, στο «χτες», δε θ’ άλλαζα τίποτα, θα’ θελα μόνο το χτες ν’ άρχιζε τώρα. Σίγουρα το μεγάλωμα φέρνει εμπειρία, μαθαίνει να χειρίζεσαι σχεδόν αυτόματα ζόρικες καταστάσεις, αλλά η ορμή των νιάτων, για να τα λέμε όπως είναι, διαπότισε τη διαδρομή μου. Γιατί οι νέοι ξέρουν κι ας μην το συνειδητοποιούν.

Έχοντας «μεγαλώσει» τόσα παιδιά, τι «βλέπεις» στα παιδιά του σήμερα;Έχουν αλλάξει ή όχι σε σχέση με τους πρώτους σου μαθητές; Οι νέοι, τα παιδιά, οι μαθητές μας. Πόσο διαφορετικοί μέσα στα χρόνια στην επιφάνεια, στην εικόνα, στη συμπεριφορά, στην αναγνώριση της αξίας της μάθησης ή στην αμφισβήτησή της˙ κι όμως, πόσο ίδιοι, ολόιδιοι στην ουσία τους. Οι έφηβοι της αντίρρησης και της ανασφάλειας, της πρόκλησης και της συστολής, της επιθετικότητας και του συναισθηματισμού, της ευθιξίας και της δήθεν αδιαφορίας. Μην ξεγελιόμαστε από το φαίνεσθαι, που σίγουρα είναι διαφορετικό. Ο έφηβος, ο μαθητής μας, είναι μια ψυχούλα που διωψάει για αναγνώριση, που προσβάλλεται εύκολα, που θυμώνει, που ξεσπάει, που συγκινείται κι αγαπάει. Το ίδιο παιδί είχα πάντα απέναντί μου.

Ζώντας στην Ελλάδα του 2012, ποια συμβουλή θα έδινες στα παιδιά που περνούν την εφηβεία τους μέσα σε κλίμα γενικευμένης κρίσης;Δεν έχω συμβουλές. Η κρίση θα τους στερήσει υλικά αγαθά και ευκολίες που ίσως είχαν μέχρι σήμερα. Ας μην τους πάρει όμως το όνειρο. Ας μην τα μαραζώσουμε με τη δική μας «μαυρίλα». Αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι η γενιά που θα τ’ αλλάξει όλα.

Ποια εμπειρία σου από το σχολείο σου έχει δώσει τη μεγαλύτερη ικανοποίηση;Τι ήταν αυτό που σε δυσαρέστησε κάποια στιγμή;Όλη η πορεία μου στο σχολείο μου έδωσε χαρά, πολλή χαρά. Υπήρξα τυχερή. Δε θυμάμαι τίποτα

άσχημο. Η μεγαλύτερη ικανοποίηση οι στιγμές που οι «αδύνατοι» ξεπέρναγαν τον εαυτό τους και γεύονταν τη σπάνια χαρά που δίνει η επαφή με τη γνώση.

Μετά από τόσα μαθήματα μέσα στην τάξη, ποιο «μάθημα ζωής» θα ήθελες να μοιραστείς με τους άλλους;

Αν θα τολμούσα να συνοψίσω όλα σ’ ένα «μάθημα», θα ήταν η επαγρύπνιση για τη «σωστή χρονική στιγμή». Γιατί τα περισσότερα, αν όχι όλα, απ’ όσα λέμε ή κάνουμε οι δάσκαλοι (οι άνθρωποι;) είναι γεμάτα από καλές προθέσεις. Το πιστεύω. Όμως ο χρόνος που διαλέγουμε να τιμωρήσουμε ή να επαινέσουμε, να χαλαρώσουμε ή να πιέσουμε, είναι εκείνο που, νομίζω, κάνει τη διαφορά. Το «πότε» και, βέβαια, το «πώς».

Τι θα ευχόσουν σε μας, τους νεότερους συναδέλφους;Μ’ αυτή, λοιπόν, την ευχή σε σας τους νέους μου συναδέλφους λέω να κλείσω. Να αποκτήσετε και να καλλεργήσετε την ικανότητα να λέτε και να κάνετε ό, τι πιστεύετε σωστό στην κατάλληλη στιγμή, για να πιάσει τόπο η παρατήρηση και να καρποφορήσει ο έπαινος. Και κάτι άλλο, μην αφήνετε το φόβο να σας στερήσει όλη αυτήν την ενέργεια που μόνο έφηβοι μαγεμένοι, οι μαθητές μας, μπορούν να μας δώσουν. Κάποιες φορές θυμίζουν αγέλη, δείτε τους ομάδα και γνωρίστε τους έναν έναν, κι αν προκύψει, αγαπήστε τους, δεν είναι αδυναμία. Είναι η ομάδα που εσείς είστε ο αρχηγός που τους οδηγεί στο ταξίδι. Μαζί τους ταξίδεψα ταξίδια υπέροχα. Αυτό εύχομαι και σε σας όλους, να απολαύσετε τη διαδρομή που εσείς χαράζετε, αλλά και τα «μικρά» έχουν να σας δείξουν «μέρη» που

ούτε φαντάζεστε. Καλό μάθημα παιδιά! Ελένη Αγόρου

κύκλοι από

κιμωλία

Θυμάμαι με θαυμασμό… την πρώτη μου δασκάλα στο Δημοτικό, η οποία ήταν και κατηχήτρια. Πιστεύω ότι εκείνη, ενδόμυχα, χάραξε το σωστό δρόμο στο παιδικό μου μυαλό.

Όταν έδωσα εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο…είχα δηλώσει τη Νομική –ήθελα να γίνω δικηγόρος- και μετά την Αγγλική φιλολογία. Φυσικά, το σύστημα ήταν τελείως διαφορετικό απ’ ό,τι σήμερα. Πέτυχα στην Αγγλική Φιλολογία κι έτσι έγινα καθηγήτρια.

Το πρώτο σχολείο… που δίδαξα ήταν ένα παλιό διώροφο κτήριο φτιαγμένο από τους Γερμανούς επί κατοχής, σ’ ένα κεφαλοχώρι της Γορτυνίας, τα Τρόπαια. Στο Λύκειο αυτό πρωτοδιορίστηκα το 1977.

Οι αίθουσες… μοιρασμένες στους δυο ορόφους. Ανεβοκατεβαίναμε τα σκαλιά από τη μια τάξη στην άλλη, ανάμεσα σε μεγάλης ηλικίας μαθητές, γιατί οι περισσότεροι διέκοπταν κατά καιρούς τη φοίτηση. Προαύλιος χώρος δεν υπήρχε, παρά μόνο ο κεντρικός δρόμος του χωριού.

Μπαίνοντας για πρώτη φορά στην αίθουσα… για να διδάξω αγγλικά, που τότε οι περισσότεροι μαθητές δεν είχαν ιδέα, με έπιασε φόβος και τρόμος! Ένα μακρυνάρι με 60 μαθητές που με είδαν με διάθεση να μου κάνουν πλάκα και όχι μάθημα. Με τη βοήθεια της Λυκειάρχου τα κατάφερα την πρώτη μέρα και, στη συνέχεια, με τη συνδρομή όλων των συναδέλφων, γιατί το σχολείο ήταν ανδροκρατούμενο, με μόνες γυναίκες τη λυκειάρχη και εμένα. Πέρασαν δυο χρόνια, συνήθισα, απέκτησα αρκετή εμπειρία και, μάλιστα, μου κακοφάνηκε όταν έφυγα.

Στον τόπο μου…στο Μαρκόπουλο δίδαξα για πρώτη φορά το 1995, «δοκιμαστικά», με απόσπαση, γιατί δεν ήθελα να είμαι καθηγήτρια εδώ, για ευνόητους λόγους. Τελικά, αυτό έγινε μόνιμο ως το τέλος της εκπαιδευτικής μου σταδιοδρομίας, το καλοκαίρι του 2012. Όσο δεν ήθελα να διδάξω στον τόπο μου στην αρχή τόσο αργότερα αυτό το ξεπέρασα, αλλά οπωσδήποτε προβλήματα υπάρξαν κατά καιρούς. Συγγενείς, φίλοι, γείτονες είχαν απαιτήσεις από μένα. Έγινα πολλές φορές φορτική στους συναδέλφους μου, προσπαθώντας να βοηθήσω όσους έπρεπε. Νιώθω ευχαριστημένη και ήσυχη με τη συνείδησή μου, γιατί προσπαθούσα και πιστεύω ότι έκανα τα λιγότερα λάθη, αν και παράπονα θα υπήρχαν πάντοτε.

Στο Γυμνάσιο Μαρκοπούλου από τότε ως σήμερα… έχουν αλλάξει, φυσικά, αρκετά πράγματα. Το κτήριο παραμένει μεν το ίδιο, αλλά με βελτιώσεις προς το καλύτερο για τους μαθητές των οποίων ο αριθμός αυξάνεται ολοένα και περισσότερο.

Οι συνάδελφοι, από τον πρώτο χρόνο που τοποθετήθηκα στο σχολείο αυτό μέχρι και που έφυγα, μου άφησαν άριστες αναμνήσεις. Από τους περισσότερους διδάχτηκα κι εγώ πολλά. Οι μαθητές έχουν διαφορές από γενιά σε γενιά, άλλοτε προς το καλύτερο κι άλλοτε προς το χειρότερο. Σήμερα εμπλουτίζονται οι γνώσεις τους λόγω των αυξανόμενων απαιτήσεων του αναλυτικού προγράμματος. Τα παιδιά όμως, λόγω φόρτου σχολικής εργασίας, δεν έχουν αρκετό χρόνο για τον εαυτό τους και, ίσως, γι’ αυτό γίνονται πιο «δύσκολα» στο να αντιμετωπιστούν από τους καθηγητές τους, αλλά και από τους γονείς τους πολλές φορές.

Αλλαγές στην εκπαίδευση… γίνονται από χρονιά σε χρονιά για το καλό των μαθητών. Αναρωτιέμαι κι εγώ αν όλα αυτά είναι θετικά. Ναι στην περισσότερη γνώση, ναι στην καινοτομία, αλλά όλα με μέτρο. Όχι στη στέρηση του ελεύθερου χρόνου από τους εφήβους. Τα παιδιά δεν είναι μηχανάκια.

Στα 35 χρόνια που δίδαξα…τα συναισθήματά μου είναι πολλά και ποικίλα και οι σκέψεις μου επίσης. Οι εικόνες των αναρίθμητων μαθητών που πέρασαν μπροστά στα μάτια μου ανεξίτηλες. Έχω να θυμάμαι σκηνές ευχάριστες, συγκινητικές, δημιουργικές, ικανοποίησης όταν έκανα καλά τη δουλειά μου, με θετική απήχηση στους μαθητές μου, αλλά και σκηνές στενοχώριας, πικρίας, όταν υπήρξαν γεγονότα εντός και εκτός αίθουσας, που με έκαναν να λυπηθώ, να ελέγξω τον εαυτό μου, τη δική μου συμπεριφορά που ίσως δεν ήταν πάντα η πρέπουσα.

Δυο συμβουλές…μου είχε δώσει, όταν πρωτοδιορίστηκα, η λυκειάρχης, η οποία ήταν στο τέλος της σταδιοδρομίας της. Η πρώτη έλεγε «τον ανώτερό σου, γάιδαρο να τον δεις, να μην τον καβαλικέψεις!» και η δεύτερη «τα παιδιά είναι παιδιά!». Προσπάθησα να τα τηρήσω αυτά τα δυο, μπορεί να μην τα κατάφερα απόλυτα. Έχοντας διανύσει μια ζωή πλάι στα παιδιά, θέλω να κρατήσω τα ευχάριστα, τα αποδοτικά, τα δημιουργικά, αυτά που σήμερα κάνουν πολλούς μαθητές μου να με χαιρετάνε, να με αγκαλιάζουν και να με φιλούν. Αυτή είναι η καλύτερη αμοιβή για το δάσκαλο. Υπάρχουν φυσικά και μαθητές μου που δεν μου λένε ούτε «καλημέρα». Ίσως και αυτοί να έχουν δίκιο.

Οι νεότεροι συνάδελφοι…ας οπλιστούν κι αυτοί με αγάπη για τα παιδιά,ανοχή, κατανόηση, όρεξη για δουλειά, για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουνσους δύσκολους καιρούς.

Τα παιδιά … σήμερα, φυσικά, έχουν να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες και στο σχολικό περιβάλλον και έξω από αυτό. Η σημερινή κατάσταση μας γεμίζει, μικρούς και μεγάλους, με απαισιοδοξία, φόβο, αγωνία για το μέλλον. Δεν πρέπει όμως αυτό να μας πτοήσει. Ιδιαίτερα τα παιδιά. Θα πρέπει να απομακρύνουν όλα αυτά τα «μαύρα σύννεφα» που είναι γύρω τους και να παλέψουν, να οπλιστούν με θάρρος, αισιοδοξία, αντοχή και υπομονή. Πιστεύω και αισιοδοξώ ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες για όλους μας! Αθηνά Μαντάλα

Για τη νέα γενιά, για την παιδεία…•Οι ξένοι πιστεύουν ότι είμαστε ένας λαός χωρίς πνευματικότητα. Όμως δεν είναι έτσι.•Θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια στη νέα γενιά καθηγητών σας. Το κράτος υποβιβάζει τους δασκάλους, όμως εκείνοι συνταιριάζουν την Τέχνη με την Παιδεία. •Η Τέχνη δεν είναι μόνο ψυχαγωγική, αλλά και πνευματική. Αυτά μας κρατάνε.•Κι αρχίζουμε να βλέπουμε το μέλλον. Καμιά γενιά δεν υποθηκεύεται. Τα χαρτάκια (λεφτά) δεν κάνουν τίποτα.•Πρέπει να κάνουμε επανάσταση με την Τέχνη, με τη δημιουργία, και να είμαστε ενωμένοι, για να περάσουμε στο απυρόβλητο.•Καθένας από σας που ζει στο χώρα αυτό είναι ποτισμένος –χωρίς να το ξέρει- με την ιστορία•Η ιστορία είναι το μέλλον•Κανένας δεν πρέπει να είναι μπερδεμένος...•Δεν είμαστε άγνωστος λαός. Είμαστε ο καθένας επώνυμος, αυτό είναι το μεγάλο προσόν της χώρας μας.•Εσείς, παιδιά, είσαστε οι πνευματικοί άνθρωποι του αύριο. Ο Καζαντζάκης, όταν κάποτε είχε επισκεφτεί το σχολείο μας στην Κρήτη, μας είχε πει: «Παιδιά, δεν ξέρω τίποτα. Διδάξτε με εσείς.» •Θέλω να ακούσω εσάς. Μην αφήνετε τη συντροφιά, μην τσακώνεστε, να κοιτάτε το πίσω για να βλέπετε το μπροστά.

Ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης

Γιάννης Μαρκόπουλος μιλά με τους μαθητές του 1ου Γυμνασίου Μαρκοπούλου.σε έναν χώρο με ιδιαίτερη «αύρα», το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Μαρκοπούλου, όπου τα παιδιά, είχαν την τύχη να γνωρίσουν από κοντά ένα σπουδαίο συνθέτη, ένα σημαντικό πνευματικό άνθρωπο του νεοελληνικού πολιτισμού.

Η εκδήλωση έγινε με πρωτοβουλία της καθηγήτριας Μουσικής κ. Μαρίας Μουσέτη, στις 26/11/2012.

Ο κ. Μαρκόπουλος χαιρέτησε την εκδήλωση και τους μαθητές, και απάντησε στις ερωτήσεις τους. Συγκρατήσαμε, προσπαθώντας να σεβαστούμε την ακρίβεια των λόγων του, όσα μπορέσαμε:

Για τη σχέση του καλλιτέχνη με τον κόσμο•Μια συναυλία/εκδήλωση μπορεί να παίξει τεράστιο ρόλο, αν συνδυαστεί με διάλογο και συζήτηση/ επικοινωνία.•Γι’ αυτό ένας χώρος όπως το αρχαίο θέατρο είναι ιδανικός για αυτό, όχι λόγω πατριδολαγνείας, αλλά λόγω ουσίας.•Ο καλλιτέχνης σε αυτό για να πείσει από κάτω που βρίσκεται όλον αυτόν τον κόσμο επάνω, πρέπει να έχει να πει κάτι ουσιαστικό. Είναι δύσκολο.

Όταν η Τέχνη συναντά την Παιδεία…

Για τη νέα γενιά, για την παιδεία…•Οι ξένοι πιστεύουν ότι είμαστε ένας λαός χωρίς πνευματικότητα. Όμως δεν είναι έτσι.•Θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια στη νέα γενιά καθηγητών σας. Το κράτος υποβιβάζει τους δασκάλους, όμως εκείνοι συνταιριάζουν την Τέχνη με την Παιδεία. •Η Τέχνη δεν είναι μόνο ψυχαγωγική, αλλά και πνευματική. Αυτά μας κρατάνε.•Κι αρχίζουμε να βλέπουμε το μέλλον. Καμιά γενιά δεν υποθηκεύεται. Τα χαρτάκια (λεφτά) δεν κάνουν τίποτα.•Πρέπει να κάνουμε επανάσταση με την Τέχνη, με τη δημιουργία, και να είμαστε ενωμένοι, για να περάσουμε στο απυρόβλητο.•Καθένας από σας που ζει στο χώρα αυτό είναι ποτισμένος –χωρίς να το ξέρει- με την ιστορία•Η ιστορία είναι το μέλλον•Κανένας δεν πρέπει να είναι μπερδεμένος...•Δεν είμαστε άγνωστος λαός. Είμαστε ο καθένας επώνυμος, αυτό είναι το μεγάλο προσόν της χώρας μας.•Εσείς, παιδιά, είσαστε οι πνευματικοί άνθρωποι του αύριο. Ο Καζαντζάκης, όταν κάποτε είχε επισκεφτεί το σχολείο μας στην Κρήτη, μας είχε πει: «Παιδιά, δεν ξέρω τίποτα. Διδάξτε με εσείς.» •Θέλω να ακούσω εσάς. Μην αφήνετε τη συντροφιά, μην τσακώνεστε, να κοιτάτε το πίσω για να βλέπετε το μπροστά.

Για τη μουσική •Το τραγούδι είναι ένας γάμος μουσικής στίχου, ένας ισότιμος συμβιβασμός, πολύ προσεκτικός. Αν μείνει μόνο η μουσική, αυτό θα πει πως ο στίχος δεν άξιζε.•Η μουσική του σήμερα δεν έχει βγει ακόμα στην επιφάνεια και δεν μπορεί να αξιολογηθεί τώρα.•Αν είναι ένα παιδί να ασχοληθεί με το νταπα ντούπα, να μην ασχοληθεί καλύτερα.•Στον «Ηλεκτρικό Θησέα» υπάρχει αδιέξοδο παντού, εκτός από τον τελευταίο στίχο «Βγες στους δρόμους της φωτιάς».

Για το Πολυτεχνείο…τότε και σήμερα•Ο αγώνας του Πολυτεχνείου ήταν πώς θα ρίξουμε τη Χούντα μέσα από τη μουσική.•Με κάλεσαν να μπω στο Πολυτεχνείο. Ήμουν μαζί τους, τραγούδησα εκείνα τα δυο βράδια. Το πιάνο μου μού το έσπασαν. Έτσι φέραμε τη δημοκρατία.•Πολυτεχνείο: πολλές προσωπικότητες από κει φώτισαν τον εαυτό τους. Θα’ ρθει καιρός για ουσιαστικό απολογισμό. Πάντως τα κορίτσια πρωταγωνίστησαν… Στην Κρήτη υπάρχει μητριαρχία, άλλωστε. Η γυναίκα έχει μέσα της μια περίεργη ειρήνη…•Το δημοτικό τραγούδι έχει ιστορία 2.500 χρόνων•Τα δημοτικά τραγούδια -τότε είχα βγάλει τα Ριζίτικα (Πότες θα κάμει ξαστεριά;) - έδωσαν δύναμη κι ελπίδα στον αγώνα κατά της δικτατορίας γιατί ήταν εμπνευσμένα από τους αγώνες των Κρητών κατά της τουρκοκρατίας. Ακολουθώ το πνεύμα του Αισχύλου, γι’ αυτό λέω: «Κι εμείς βοηθήσαμε στην αποκατάσταση της δημοκρατίας.»•Οι μπουάτ υπήρξαν το χωνευτήρι πολλών μεγάλων πνευματικών ανθρώπων.•Εγώ πήρα από την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Κρήτη,, αλλά και από την Ήπειρο ακούσματα (Φάμπρικα, Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω)•Τώρα είμαστε χειρότερα από τον καιρό του Πολυτεχνείου.•Μας ζηλεύουν γιατί έχουμε ελευθερία στη γνώση…αλλά μπορώ να μιλήσω καλύτερα μέσα από τη μουσική. Το Πολυτεχνείο είναι ένας φάκελος που θα τον ανοίξω το 2015.

Για το Θέατρο Σκιών•Δε μου άρεσε ποτέ ο Καραγκιόζης, λόγω των μηνυμάτων που έχει, αυτή απατεωνιά, η πονηριά δεν ταιριάζει στο λαό μας.

Για το Μουσείο της Ακρόπολης•Είχα πει: «Αν δεν γίνει καλύτερο από του Λούβρου, δεν πάω». Ακόμα δεν έχω πάει.

Όταν η Τέχνη συναντά την Παιδεία…

Για το Μαρκόπουλο•Γνωρίζω το Μαρκόπουλο (περνώ στιγμές οικογενειακές εδώ). •Έχω ένα παράπονο: μπορεί αυτός ο χώρος να κάνει την πολιτιστική διαφορά σε όλην την περιοχή, με ένα Πολιτιστικό Κέντρο –επί της ουσίας πολιτιστικό. •Η περιοχή είναι έτοιμη να παίξει σπουδαίο ρόλο στο εξής.

Για την Ελλάδα•Στην Ελλάδα η εξουσία πρέπει να είναι ενωμένη με το λαό απόλυτα.•Δεν έχουμε την πολυτέλεια να μην έχουμε το καλύτερο.•Κάθε φορά μια απόφαση πρέπει να είναι κοινή για το καλό όλων και να είναι από όλους ενωμένους•Τα λόγια πρέπει να ‘χουν και την πράξη. Είσαστε η γενιά της μεγάλης ανάπτυξης και της μεγάλης τοποθέτησης –ευρέως πολιτικής- στη συντροφικότητα. •Η αλήθεια είναι πολύ δύσκολο πράγμα κι έχει στείλει πολλούς στο θάνατο.•Πρέπει να απορρίπτουμε ό, τι δεν έχει ουσία.

Ο Γάλλος σκηνοθέτης Μάρκος Γκαστίν

μιλά για την ταινία του «Μασσαλία μακρινή κόρη» στους μαθητές της Γ΄ τάξης του 1ου Γυμνασίου Μαρκοπούλου.Η καθηγήτρια Γαλλικής Γλώσσας, κ. Ιωάννα Μέμμου, η οποία επιμελήθηκε και οργάνωσε αυτή τη συνάντηση, μας είπε:•Στο πλαίσιο του μαθήματος των Γαλλικών και σε συμβατότητα με το Α.Π.Σ (Αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών), και το Δ.Ε.Π.Π.Σ (Διαθεματικό ενιαίο πλαίσιο προγραμμάτων σπουδών), όπου γίνεται εμπλουτισμός του σχολικού προγράμματος με τις τέχνες και τον πολιτισμό, οι μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου είδαν την βραβευμένη, με Α΄ κρατικό Βραβείο Ντοκιμαντέρ (2004), ταινία του Μάρκου Γκαστίν «Μασσαλία μακρινή κόρη, ενώ δούλεψαν πάνω σ’ αυτήν με φύλλα εργασίας. •Στις 5 Φεβρουαρίου του 2013 είχαμε τη τιμή και τη χαρά να υποδεχτούμε στο σχολείο μας τον ίδιο τον γάλλο σκηνοθέτη που, ανταποκρινόμενος ευγενικά στην πρόσκλησή μας, συνομίλησε με τους μαθητές πάνω στην ταινία του, το επάγγελμά του, αλλά και την σημασία της τέχνης στην ζωή μας.•Το θέμα της ταινίας είναι άνθρωποι με διττή ταυτότητα, Γάλλοι με ελληνική καταγωγή που ζουν στη Μασσαλία, πόλη που ιδρύθηκε το 2600 π.χ από Φωκαείς.»

Ακολούθως, παρατίθενται αποσπάσματα από αυτήν την σημαντική συνάντηση- συνέντευξη,με τη επιμέλεια του μαθητή Θανάση Μπότα (Γ΄2).

•Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο της ταινίας ;Τον τίτλο της ταινίας! Είναι μια ταινία δίγλωσση και εντελώς ελληνογαλλική. Σκέφτηκα πρώτα ένα τίτλο στα γαλλικά που ήταν το «Marseille,profil grec», profil grec, με την έννοια να κάνεις ένα κάπως ελληνικό πορτρέτο της Μασσαλίας.Αυτός ο τίτλος φαινόταν ωραίος μεταφρασμένος στα ελληνικά (ελληνική Μασσαλία, ελληνική καταγωγή), αλλά δεν μου άρεσε και πολύ, επειδή στην ταινία μαζεύω ιστορίες ανθρώπων που μας διηγούνται πώς είναι να έχεις καταγωγή από μια άλλη χώρα και πώς το ζεις αυτό, όταν αυτή τη χώρα την έχεις περάσει μέσα σου σε δύο, τρεις γενιές .Μερικοί από αυτούς θέλουν να επιχειρήσουν την επιστροφή για τους παππούδες των παππούδων που έχουν. Προσωπικά, έψαχνα ένα χαρακτήρα. Στην προετοιμασία είχα πάρει συνεντεύξεις από πολλούς απογόνους Ελλήνων. Για μένα ήταν παραπληρωματικές και ήθελα να τις ενσωματώσω στην ταινία.Μου έλειπε, όμως, μια ιστορία για να δέσει με όλα. Την ιστορία την βρήκα, είναι η ιστορία της γυναίκας που ψάχνει τα ίχνη του πατέρα της. Και αυτή είναι μια κόρη Ελλήνων που ψάχνει τον πατέρα της και συνολικά ψάχνει την ιστορία της καταγωγής της. Έτσι, μου άρεσε ο τίτλος ‘’Μακρινή Κόρη’’, γιατί είναι μια κόρη μακριά από τον πατέρα της η γυναίκα αυτή, που είναι το σύμβολο της ιστορίας.

•Αισθάνεστε περισσότερο Γάλλος ή Έλληνας ; Αισθάνομαι εγώ! Έχω και τα δύο μέσα μου, γεννήθηκα Γάλλος από μητέρα με ελληνική καταγωγή, η μητρική μου γλώσσα είναι τα γαλλικά. Στο σπίτι μιλούσαν γαλλικά, γιατί ο πατέρας μου ήταν Γάλλος και μεγάλωσα στη Γαλλία, νιώθοντας ότι δεν ανήκω μόνο σε αυτή. Έτυχε κάποια στιγμή στην ζωή μου, τελειώνοντας της σπουδές μου, -σπούδασα αρχιτεκτονική- ένας αρχιτέκτονας να μου προτείνει μια δουλειά για 3 μήνες και αυτοί οι τρείς μήνες έγιναν 33 χρόνια εργασίας!Και, έτσι, τώρα, μένω σε αυτή τη χώρα, εδώ, στην Ελλάδα, μιλάω όλη τη μέρα όχι τόσο καλά, αλλά μιλάω την ελληνική γλώσσα, έχω παιδιά που μιλάω ελληνικά μαζί τους. Οπότε δεν αισθάνομαι ούτε εντελώς Γάλλος ούτε εντελώς Έλληνας. Η ταυτότητα του καθενός δεν ταιριάζει με την ταυτότητα που του βάζουν οι άλλοι. Είμαι σκηνοθέτης, αλλά δε με περιορίζει αυτό το πράγμα, είμαι και πολλά άλλα πράγματα μαζί.

Ο Γάλλος σκηνοθέτης Μάρκος Γκαστίν

μιλά για την ταινία του «Μασσαλία μακρινή κόρη» στους μαθητές της Γ΄ τάξης του 1ου Γυμνασίου Μαρκοπούλου.Η καθηγήτρια Γαλλικής Γλώσσας, κ. Ιωάννα Μέμμου, η οποία επιμελήθηκε και οργάνωσε αυτή τη συνάντηση, μας είπε:•Στο πλαίσιο του μαθήματος των Γαλλικών και σε συμβατότητα με το Α.Π.Σ (Αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών), και το Δ.Ε.Π.Π.Σ (Διαθεματικό ενιαίο πλαίσιο προγραμμάτων σπουδών), όπου γίνεται εμπλουτισμός του σχολικού προγράμματος με τις τέχνες και τον πολιτισμό, οι μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου είδαν την βραβευμένη, με Α΄ κρατικό Βραβείο Ντοκιμαντέρ (2004), ταινία του Μάρκου Γκαστίν «Μασσαλία μακρινή κόρη, ενώ δούλεψαν πάνω σ’ αυτήν με φύλλα εργασίας. •Στις 5 Φεβρουαρίου του 2013 είχαμε τη τιμή και τη χαρά να υποδεχτούμε στο σχολείο μας τον ίδιο τον γάλλο σκηνοθέτη που, ανταποκρινόμενος ευγενικά στην πρόσκλησή μας, συνομίλησε με τους μαθητές πάνω στην ταινία του, το επάγγελμά του, αλλά και την σημασία της τέχνης στην ζωή μας.•Το θέμα της ταινίας είναι άνθρωποι με διττή ταυτότητα, Γάλλοι με ελληνική καταγωγή που ζουν στη Μασσαλία, πόλη που ιδρύθηκε το 2600 π.χ από Φωκαείς.»

Ακολούθως, παρατίθενται αποσπάσματα από αυτήν την σημαντική συνάντηση- συνέντευξη,με τη επιμέλεια του μαθητή Θανάση Μπότα (Γ΄2).

•Tι θα συμβουλεύατε κάποιο νέο που θα ήθελε να ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα ; «Μάθε να ζεις χωρίς λεφτά», δηλαδή, μην περιμένεις να αποκτήσεις αυτά που θέλουν πολλοί άνθρωποι: αυτοκίνητα, σπίτια, χρήματα… Εγώ είμαι κάποιας ηλικίας… έχω όμως τη μεγάλη πολυτέλεια να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα, να κάνω το επάγγελμα που θέλω ή τα πράγματα που μου αρέσουν. Μάθε λοιπόν «να ζεις μέσα από αυτό που διάλεξες».

•Μάθατε να μιλάτε Ελληνικά από την οικογένειά σας ή όταν ήρθατε να ζήσετε στην Ελλάδα ; Ήξερα μόνο κάποιες λέξεις και εκφράσεις από την μητέρα μου, παίζαμε με αυτά. Την Ελληνική γλώσσα την έμαθα από την αρχή. Αλλά, επειδή ήξερα γαλλικά και αγγλικά, άργησα να την μάθω. Όταν προσπαθούσα να μιλήσω ελληνικά με τους δικούς μου, εκείνοι μου απαντούσαν στα γαλλικά! Μετά από δύο χρόνια -είχα κάνει μια μελέτη για το Άγιο Όρος- πήγα στο Άγιο Όρος για είκοσι ημέρες. Εκεί δεν μιλούσαν άλλες γλώσσες, εκτός από καμιά φορά αρχαία ελληνικά, οπότε η μοναδική λύση ήταν να μιλήσω ελληνικά. Εκεί κατάλαβα ότι ήξερα ελληνικά! Μετά από τις είκοσι ημέρες μιλούσα με όλους ελληνικά. Έτσι έμαθα τα ελληνικά!•Πιστεύετε πως η τέχνη μπορεί να σώσει τον άνθρωπο;H τέχνη είναι ουσιαστική για τον άνθρωπο σε όλες τις μορφές της. Η τέχνη δεν είναι μόνο ζωγραφική , αρχιτεκτονική, γλυπτική κλπ, τέχνη είναι η σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον του.Ο τρόπος που κάνεις τα πράγματα αντικειμενικά, αυτό παλιά λεγόταν τέχνη. Οι τέχνες σήμερα κάνουν τον άνθρωπο να δει πιο πέρα από την καθημερινότητά του, να σκεφτεί αυτό που κάνει και πώς θα το κάνει.Πιστεύω ότι η τέχνη είναι το παν για μένα.

Όταν η Τέχνη συναντά την Π

αιδεία…

Η συνέντευξη- Νιώθεις λίγο αμήχανα

μαζί μας; Όχι, εντάξει.- Σε πειράζει να δημοσιευθεί η

συνέντευξη αυτή; Όχι.- Πώς θα αντιμετωπίσεις τυχόν τα

παιδιά που θα έρθουν να σε ρωτήσουν διάφορα πράγματα; Κανονικά, δε θα έχω

πρόβλημα.- Σου άρεσε η ιδέα γι’ αυτήν τη συνέντευξη ή

απλά δέχτηκες να γίνει; Νομίζω ότι ήταν καλή.

αυτό… Όταν βλεπω κάτι αρνητικό να συμβαίνει, π.χ. ακόμα κι αν κάποιος με υποτιμά, επειδή η όρασή μου είναι μικρή, δεν το καταλαβαίνω εύκολα και έτσι δεν έχω ψυχολογικά προβλήματα, δε νευριάζω…- Δηλαδή είσαι μέσα σε ένα παράλληλο κόσμο, αυτό είναι το κουκούλι προστασίας για σένα… - Ποια προβλήματα πιστεύεις ότι θα αντιμετωπίσεις στο μέλλον λόγω της όρασης; Μου είχαν πει ότι δε θα μπορώ να οδηγήσω… -Αυτό είναι θετικό γιατί θα έχεις λιγότερους κινδύνους να αντιμετωπίσεις… Ναι, μα, αν δουλεύω κάπου μακριά, πώς θα πηγαίνω…-Αφού το πρόβλημα της όρασης μπορεί να λυθεί με την εξέλιξη της επιστήμης, νιώθεις αισιόδοξος για το μέλλον; Ναι, δεν έχω πρόβλημα. - Πιστεύεις ότι οι συνάνθρωποί σου αργότερα θα σε στηρίξουν όταν θα βγεις στην κοινωνία; Δεν ξέρω, ανάλογα με το άτομο…μπορεί να με στηρίξουν

ΑΑλέξανδρος Κεπελιάν

Πώς είναι ένα παιδί να κοιτάει ψηλά κάθε νύχτα και να διαβάζει τα αστέρια; Τι όνειρα κάνει; Θα βρει το αστέρι του; Και πώς είναι ένα παιδί να ψάχνει μέσα στις νότες να βρει την ωραιότερη; Τη δική του; Ο Μέλιος, στο έργο του Μενέλαου Λουντέμη, μετρούσε κάθε βράδυ τ’ άστρα. Πέρασε πάρα πολλά βράδια κοιτώντας τον ουρανό. Ποτέ δεν κουράστηκε να ψάχνει, ήρωας όχι μόνο του βιβλίου, αλλά και της ζωής. Νίκησε ό, τι πάλεψε κι ό, τι τον πάλεψε.Αλέξανδρε, αν ζούσε σήμερα ο Μέλιος, θα ‘σασταν φίλοι…

Τα μάτια- Ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα με τα μάτια σου; Βλέπω λίγο θολά και τα γυαλιά κουράζουν τα μάτια. -Ήταν εκ γενετής ή δημιουργήθηκε αργότερα; Νομίζω εμφανίστηκε λίγο μετά τη γέννησή μου, ίσως είναι κληρονομικό. Το καταλάβαμε όταν ήμουν αρκετά μικρός, στο νηπιαγωγείο. Πήραμε γυαλιά στην αρχή, έβλεπα μάλλον κανονικά, αλλά σταδιακά με κούρασαν και μειώθηκε η όρασή μου…δε βοηθούσε και τελικά τα έβγαλα. -Οι γονείς σου πώς ένιωσαν και πώς το αντιμετωπίζουν;Μπορεί να στενοχωρήθηκαν, αλλά όχι μπροστά μου για να μη με επηρεάσουν αρνητικά…Με βοηθάνε…έχουν κάνει αρκετές προσπάθειες για να με βοηθήσουν αλλά εγώ έχω συμφιλιωθεί με αυτό πιο πολύ. -Μπορεί να αποκατασταθεί η όρασή σου; Μπορεί να διορθωθεί, όπως έχω ακούσει, αλλά οι θεραπείες αυτές είναι σε πειραματικό στάδιο και δε θέλουμε να ρισκάρουμε…άλλωστε, δεν το έχω ανάγκη.-Πιστεύεις ότι θα είσαι καλύτερα αν αποκατασταθεί ή όχι; Λογικά θα είμαι καλύτερα, αλλά κι έτσι δεν έχω πρόβλημα.-Λένε ότι αν δεν έχεις τη μια αίσθηση έχεις τις άλλες πιο ανεπτυγμένες. Ισχύει; Δεν ξέρω. Μπορεί να έχει κανείς βελτιώσει τις άλλες. Ας πούμε η ακοή μου, ίσως, είναι πιο δυνατή.

Το αύριο - Είσαι συμφιλιωμένος με με την ιδιαιτερότητα αυτή ή θα ήθελες να απαλλαγείς από αυτήν; Δεν έχω πρόβλημα ακόμα κι αν ζήσω με αυτό, έχω συμφιλιωθεί, άλλωστε, αυτό με βοήθησε στο να μάθω τόσα κομμάτια στο πιάνο. Όλοι στην αρχή βάζουν μπροστά τις παρτιτούρες και διαβάζοντας παίζουν, ενώ είναι καλύτερο να μαθαίνεις τα κομμάτια απ’ έξω. - Άρα υπάρχουν και θετικές πλευρές… δε σε σταματάει ποτέ το πρόβλημά σου… Όχι,

ποτέ - Πες μας κάτι θετικό, εκτός από

Ένα παιδί μετράει …

- Πιστεύεις ότι στο λύκειο θα σε αντιμετωπίζουν διαφορετικά λόγω της όρασής σου; Όχι, πιστεύω ότι θα με αντιμετωπίσουν όπως εδώ. - Όταν μεγαλώσεις τι θα γίνεις; Με το πιάνο θα ασχοληθώ. - Δε σε έχει κουράσει ποτέ το πιάνο; Κάθε μέρα κουράζεσαι, αλλά την άλλη μέρα…- Φαντάζεσαι τον εαυτό σου χωρίς το πρόβλημά σου και χωρίς να έχεις επαφή με τον πιάνο; Όχ

-Όταν σκέφτεσαι το μέλλον πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 5 10 χρόνια;Μάλλον όπως τώρα, με το πιάνο.

- Θα ήθελες να γίνεις δάσκαλος πιάνου;Ναι, άλλωστε οι περισσότεροι πιανίστες διδάσκουν.- Θα ήθελες να βοηθήσεις άλλα παιδιά με παρόμοιο πρόβλημα με το δικό σου να τα πάνε το ίδιο καλά, να παίξουν πιάνο ή να τα στηρίξεις αν αντιμετωπίζουν μπούλιγκ; Ναι, φυσικά.

Κ

Το Πιάνο-Είσαι πολύ καλός στο πιάνο. Πότε συνειδητοποίησες αυτό το

ταλέντο; Ξεκίνησα από την Έκτη Δημοτικού. Μου άρεσε να παίζω, θα έπαιζα κι αν ακόμα δεν είχα ιδιαίτερη κλίση, γιατί το αγαπάω.

- Η όρασή σου εμποδίζει την ενασχόλησή σου με το πιάνο; Όχι, με το ειδικό αναλόγιο δεν έχω πρόβλημα.

- Οι γονείς σου σε ενθαρρύνουν να συνεχίσεις τη μουσική; Ναι, βέβαια…-Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική; Σε ενέπνευσε κάποιος;

Ναι, έπαιζε κι η ξαδέλφη μου. Παλιότερα η γιαγιά μου έπαιζε κιθάρα κι ο παππούς μου πιάνο.

- Ο παππούς σου, δηλαδή, είναι το είδωλό σου; Δεν ήταν πολύ προχωρημένος, όμως με βοηθάει και με στηρίζει αρκετά. -Πας σε ωδείο; Όχι, έρχεται ένας δάσκαλος στο σπίτι μου.

- Θα μπορούσες να πεις ότι το πιάνο είναι όλη σου η ζωή; Ναι…- Τι μουσική παίζεις στο πιάνο; Κλασική, Μπετόβεν, Μότσαρτ, Μπαχ…-Σου αρέσει ο Μπετόβεν γιατί είχε πρόβλημα με την ακοή του; Όχι, παίζω και έργα άλλων συνθετών. -Έχεις είδωλα της μοντέρνας ποπ μουσικής; Όχι. Ακούω και έχω παίξει κι άλλα και ελληνικά κομμάτια στο πιάνο. -Εσύ έχεις παίξει κάτι δικό σου; Όχι. Μπορεί αργότερα. Δεν είμαι τόσο προχωρημένος. Άλλο να παίζεις άλλο να γράφεις. -Ποιο είδος μουσικής σου αρέσει; Πιο πολύ η κλασική. Έχω παίξει κι άλλες, αλλά η κλασική είναι η βάση. Εκεί πρέπει να προχωρήσω.- Στο μέλλον με τι θα ήθελες να ασχοληθείς επαγγελματικά; Με το πιάνο.-Θα ήθελες να συνεργαστείς μουσικά με κάποιον; Ναι, αργότερα…- Δε θα σου άρεσε να σε ανακαλύψει ένας κυνηγός ταλέντων; Όχι ακόμα.- Θα μπορούσες να μας φέρεις κάποιο cd για να ακούσουμε; Φυσικά…

Οι φίλοι - Έχεις αρκετούς φίλους; Έχω λίγους…όχι πάρα πολλούς- Πιστεύεις ότι αυτό είναι επειδή εσύ δε θέλεις ή οφείλεται στους άλλους; Όχι, εγώ δε θέλω.- Δηλαδή αν κάποιος σε πλησιάσει δεν ανοίγεσαι εύκολα; Όχι δεν ανοίγομαι εύκολα.- Είναι επειδή ντρέπεσαι γι’ αυτό; Όχι. - Τα περισσότερα παιδιά με ή χωρίς το δικό σου πρόβλημα έχουν υποστεί ρατσιστική συμπεριφορά. Έχεις βιώσει τον κοινωνικό ρατσισμό; Σε έχουν απορρίψει παιδιά λόγω του προβλήματός σου; Δε νομίζω, γιατί κι εγώ ήμουν κλειστός. Μπορεί και ναι, όμως. -Δηλαδή, δεν έχεις δεχτεί ποτέ μπούλιγκ; Όχι ποτέ. - Μάλλον θα είσαι το μοναδικό παιδί… - Μήπως είσαι κλειστός γι’αυτό το λόγο; Όχι. - Τη δουλειά σου την εκτιμούν; Δεν ξέρω…- Υπάρχει κάποιο άσχημο γεγονός στη ζωή σου που σε έχει στιγματίσει; Όχι…Τα άλλα -Εκτός από το πιάνο τι άλλο σου αρέσει; Δεν κάνω τίποτα άλλο…Δεν μ’ ενδιαφέρει, δεν έχω χρόνο, άλλωστε, μόνο σε κάποια αθλήματα, στο τέννις, που είχα προσπαθήσει μια φορά…δεν μπορούσα. -Παρακολουθείς τηλεόραση; Όχι, γενικά.- Ποιο είναι το αγαπημένο σου παιχνίδι στον ελεύθερο χρόνο σου; Δεν έχω κάποιο, ακούω μουσική μερικές φορές…παίζω πιάνο. - Ασχολείσαι με το ίντερνετ; Ναι, μπαίνω. - Ζωγραφίζεις; Όχι, δεν μπορώ να γράφω πολλή ώρα.

τις νό

τες

ΑΈνα παιδί μετράει …

¶

Βρείτε τα λάθη:Ποιά ... χημικά λάθη υπάρχουν στο κείμενο;

Ξέρεις Χημεία;Η Κατερίνα άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της και γεμάτη χαρά, λόγω της επιστροφής της από αυτό το κτήριο με το όνομα σχολείο, που όπως συνήθιζε να λέει «βασανίζει τα παιδιά», με τρία τεράστια βήματα χαράς έφτασε στο αγαπημένο μέρος της στο σπίτι, το σαλόνι. Όμως το θέαμα που αντίκρισε της έκοψε την ανάσα. Ένας νεκρός άνθρωπος κειτόταν στη μέση του δωματίου μέσα σε μια λίμνη αίματος που είχε σχηματιστεί από τον ίδιο. Πλησίασε. Δεν μπορούσε να πιστέψει σε αυτό που έβλεπαν τα μάτια της. Έπεσε κάτω κλαίγοντας σπαραχτικά. Ήταν ο πατέρας της! Ο πολυαγαπημένος της πατέρας. Ήταν νεκρός!

-Μαμά! Μαμά!, φώναξε. Μαμά μου, που είσαι;!Ανέβηκε την σκάλα που οδηγούσε στον δεύτερο όροφο τρέχοντας. Με φόρα μπήκε στην κρεβατοκάμαρα των γονιών της και το θέαμα που αντίκρισε την τρόμαξε πιο πολύ από ποτέ! Ένας άντρας στεκόταν όρθιος κοιτάζοντας έξω από το μοναδικό παράθυρο που βρισκόταν στο δωμάτιο και έβλεπε στην πιο όμορφη πλευρά της πόλης. Μόλις κατάλαβε ότι το μικρό κορίτσι βρισκόταν στο δωμάτιο, γύρισε. Η Κατερίνα ένιωσε το αίμα της να παγώνει. Ο άντρας ψιθύρισε: ¨Σε περίμενα!¨, και όρμησε καταπάνω της.

Ξύπνησε στο κρεβάτι της. Κοίταξε το ρολόι. Τρείς ακριβώς. Τι ήταν όλο αυτό; Απλά ένα όνειρο; Αφού ήταν τόσο αληθοφανές. Κατέβηκε στον κάτω όροφο για να σιγουρευτεί πως όλα ήταν καλά. Μόλις κατέβηκε και το τελευταίο σκαλί είδε κάτι που δεν της άρεσε καθόλου. Η πόρτα του σπιτιού ήταν ανοιχτή! Παρατήρησε ένα σημείωμα στην πόρτα. Το διάβασε δυνατά. «Αν θες να ξαναδείς την οικογένειά σου, ένωσε τα παρακάτω συστατικά και πληκτρολόγησε το αποτέλεσμα στο Internet προσθέτοντας .com στο τέλος»

HCl + NaOHΣκέφτηκε προσεκτικά. Ήταν αρκετά καλή μαθήτρια. Ένα δεκαεννιά στην χημεία την αντιπροσώπευε πλήρως. HCl+NaOH, ξανασκέφτηκε. -Το βρήκα!, αναφώνησε.Έτρεξε στον προσωπικό της υπολογιστή και πληκτρολόγησε στο browser: www.NaCl.com ! Αυτό την οδήγησε σε μία νέα σελίδα σκοτεινή στα χρώματα η οποία έγραφε: «Είσαι αρκετά κοντά στο να βρεις την πολυαγαπημένη σου οικογένεια. Όμως είσαι αρκετά καλή; Αρχικά πρόσθεσε θειϊκό οξύ σε υδροξείδιο του νατρίου και πληκτρολόγησε παρακάτω το όνομα του αποτελέσματος της ένωσης. Συλλογίστηκε για ένα λεπτό την απάντηση της και έπειτα έγραψε θειϊκό νάτριο και πάτησε το ENTER. Αυτό την οδήγησε σε μία διαφορετική ιστοσελίδα στην οποία υπήρχε ένα μήνυμα: «Συγχαρητήρια. Τώρα ήρθε η ώρα για την τελευταία δοκιμασία. Αρχικά απάντησε στην παρακάτω ερώτηση!» Κοίταξε λίγο παρακάτω σέρνοντας τον κέρσορα του ποντικιού και διάβασε την ερώτηση.«Ποιο στοιχείο του σώματος αποτελείται από 78% υγρά συστατικά και 22% στερεά;»-Το αίμα, φώναξε γεμάτη έκπληξη και τρόμαξε στην ιδέα πως αυτή ήταν η απάντηση!Απαντώντας στην ερώτηση και πατώντας το πλήκτρο επιβεβαίωσης μεταφέρθηκε λίγο πιο κάτω στην ίδια ιστοσελίδα όπου έγραφε: «Μπράβο! Αποδείχτηκες μια αξιόλογη μαθήτρια όσον αφορά τη Χημεία! Τώρα ήρθε η ώρα να σου αποκαλύψω που βρίσκονται οι γονείς σου. Είσαι έτοιμη» Η μικρή γεμάτη φόβο πάτησε με τον δείκτη του ποντικιού της το ΟΚ και συνέχισε να διαβάζει. «Πήγαινε στην αποθήκη του σπιτιού. Εκεί θα βρεις τους γονείς σου. Στην συνέχεια άρχισε να τρέχεις, γιατί είμαι μέσα στο σπίτι.» Η Κατερίνα άρπαξε το τηλέφωνο και πληκτρολόγησε τον αριθμό 100. Η αστυνομία ανακάλυψε τα πτώματα των γονιών στην αποθήκη και έναν άντρα στο υπνοδωμάτιο της κοπέλας. Ο ίδιος ομολόγησε πως σκόπευε να βασανίσει και στην συνέχεια να σκοτώσει το μικρό κορίτσι. Από την αστυνομία είναι γνωστός ως “Ο Δολοφόνος των οξέων” και έχει διαπράξει αρκετά εγκλήματα στην ίδια περιοχή.

Απάντηση: Το οξύ είναι το υδροχλωρικό οξύ (και όχι το θειϊκό) και το αποτέλεσμα της αντίδρασης είναι το χλωριούχο νάτριο (και όχι το θειϊκό νάτριο);

¶Ian's Shoelace Site!http://www.fieggen.com/shoelace/index.htm

Army LacingThis inside-out version of Bow Tie Lac-ing is used on combat boots by various

armies. With the crossovers on the insides, the sides of the boots can flex

more easily.

Shoe Shop LacingOften seen in shoe shops be-cause many shoes come pre-

laced this way from the factory. One end runs from bottom to

top while the other end zig-zags through the eyelets.

Bow Tie LacingThis method "lengthens" ends because it consumes the least amount of shoelace. The laces cross over on the outside and

run vertically on the inside, forming a "bow-tie" outline.

Loop Back LacingEach side loops back on itself down the middle, rather like when two springs become inter-twined. However, those loop-backs tend to shift off-centre.

Lattice LacingThis very popular method forms a decorative lattice in the mid-dle of the lacing. The laces are crossed at a steep angle, allow-ing them to be woven through each other.

Train Track LacingLike Army Lacing with the in-side segments running straight across, the result looks like train tracks, and holds very tight because of the doubled laces through eyelets.

Gap LacingThis simple variation of Criss

Cross Lacing skips a crossover to create a gap in the middle of

the lacing, either to bypass a sensitive area on the instep or

to increase ankle flexibility.Hiking / Biking Lacing

An inside-out version of Straight Bar Lacing, which distributes

pressure evenly plus keeps the knots & ends to the side, away

from either snagging under-growth or from bicycle chains &

cranks.

Πως βλέπω τον εαυτό μου;

Μόδα…

μου αρέσουν τα καλοκαίρια…οι χειμώνες πιο πολύ

Τα ζώα … τα λατρεύω … τα σκυλιά είναι τα πάντα για μένα …μπορώ να περνάω όλη τη μέρα μαζί τους…νιώθω ότι ελευθερώνομαι …μπορώ να μιλήσω μαζί τους …μόνο αυτά με καταλαβαίνουν …

Τα παιδιά ...μου αρέσει πολύ να ασχολούμαι… να τα διαβάζω, να τα βοηθάω στα προβλήματά τους …

Η φύση…

Η καθαριότητα …όλα να είναι τακτοποιημένα στην εντέλεια …

Nobodycan teach mewho I am

Αυτό το πρόσωπο … εγώ …

με μάτια σαν από μια ήρεμη λίμνη …

όπως η ηρεμία που έχω στη ζωή μου και η τάξη …

Audi, BMV, αυτοκίνητα… μου αρέσουν τα αυτοκίνητα …

Εδώ τοχαμόγελο …κοινωνικό…παιχνιδιάρικο…

Τα φυτά… μου αρέσει το πράσινο … νιώθω ελεύθερα εκεί …

Το τζάκι …η ζεστασιά της οικογένειας… Αυτ

ό το

πρό

σωπ

ο εγ

ώ

με μ

άτια

σαν

απ

ό μι

α ήρ

εμη

λίμν

ηόπ

ως

η ηρ

εμία

που

έχω

στη

ζωή

μου

και η

τάξη

Εδ

ώ το

χαμ

όγελ

ο κο

ινω

νικό

παι

χνιδ

ιάρι

κο

ȵ∞▼⻑㏒㖖Ж∽♞☉☯☮☢☣☠☂⌚⌛⌘

❶

Αυτ

ό το

πρό

σωπ

ο εγ

ώ

με μ

άτια

σαν

απ

ό μι

α ήρ

εμη

λίμν

ηόπ

ως

η ηρ

εμία

που

έχω

στη

ζωή

μου

και η

τάξη

Εδ

ώ το

χαμ

όγελ

ο κο

ινω

νικό

παι

χνιδ

ιάρι

κο

Τα τοπία με εκφράζουν …Τα ταξίδια στο εξωτερικό… το καλοκαίρι … η θάλασσα… μου αρέσουν

Να ασχολούμαι με τη γη…με τον πλανήτη Γη…με διάφορα μέρη τα οποία αξίζει να επισκεφτείς…

Το καλοκαίρι όλα τα παιδιά ευχαριστιούνται …είναι ωραία ...

Ταξίδια… το αγαπημένο μου χόμπι Γαλλία…δεν έχω πάει αλλά θα ήθελα να πήγαινα…

Οι φιλοδοξίες μου…

Τα ταξίδια μου αρέσουν πολύ…δεν έχω ταξιδέψει καθόλου … στη Γαλλία ήμουν πολύ μικρή όταν πήγαμε….

Οι προορισμοί μου …το Λονδίνο… η Ιταλία…

Το κλασικό… μου αρέσει…και το παιχνιδιάρικο…

Ταξιδεύω βλέποντας … ένα τοπίο … διαβάζοντας ένα βιβλίο … φωτογραφίζοντας …

Όταν ταξιδεύω δεν ξέρω πού ακριβώς πηγαίνω … απλά μου αρέσει η διαδρομή …

Στη ζωή μου προσπαθώ να αγγίζω το παραμύθι …Η μουσική μου αρέσει πολύ … τα ζώα …

Κυρίως ... να είμαι ο εαυτός μου και να μην επηρεάζομαι από τους άλλους (yourself)

ΤΑΕ

“Μιλώντας από τη Βιωμένη Αίσθηση”

“Σπάζοντας (Υπερβαίνοντας) τα Γλωσσικά Εμπόδια (Όρια)”

Διαβάστε στη συνέχεια

Thinking At the Edge

ΤΑΕ Φάσ

η 1η

(βήμ

ατα

1-5)

Μιλώ

ντας

από

τη Β

ιωμέ

νη Α

ίσθη

ση

“Μιλώντας από τη Βιωμένη Αίσθηση”

“Σπάζοντας (Υπερβαίνοντας) τα Γλωσσικά Εμπόδια (Όρια)”

http://www.focusing.org/tae.html

Διαβάστε στη συνέχεια

Μιλάμε

εξομολογούμαστε …. περιγράφουμε …

κρίνουμε … αξιολογούμε…Λόγια … λόγια ... όμως όλα αυτά

που λέμε είναι δικά μας; Τι είναι αυτό που κάνει μια πρόταση να είναι δική μας;

Η γνώση της γραμματικής και του συντακτικού είναι αρκετή για να μιλάμε σωστά, αρκεί όμως για να

εκφραζόμαστε αληθινά;Μοιάζει αυτονόητο, εύκολο, αλλά δεν είναι το να μπορεί κανείς

να βγάλει από μέσα του αυτούσια αυτά που σκέφτεται, αισθάνεται και φαντάζεται.

Οι λέξεις, πολυχρησιμοποιημένες, έχουν παγιώσει πια την έννοιά τους, όπως ένα ρούχο, φορεμένο για χρόνια, έχει πάρει το σχήμα του σώματος.

Η γλώσσα, ως σύστημα επικοινωνίας ανάμεσα σε ανθρώπους του ίδιου πολιτιστικού περιβάλλοντος, καταλήγει μοιραία μια αντικειμενική σύμβαση και ως τέτοια, πολλές φορές, δε δίνει διέξοδο στη μοναδικότητα με την οποία ένας άνθρωπος βιώνει τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του και μέσα του. Μιλάει κανείς, αλλά οι λέξεις δεν είναι δικές του, δεν βγαίνουν από μέσα του,απλά τις χρησιμοποιεί συνθέτοντας έναν ορθόδοξο, αλλά άχρωμο λόγο.Θα μπορούσε όμως αντί γι’αυτό να σταθεί για λίγο, να κοιτάξει και να αφουγκραστεί τον εαυτό

του, να βυθιστεί σε ό, τι τον τραβάει εκεί και να το εκφράσει αυθόρμητα, δίνοντας στις λέξεις το νόημα που θέλει πραγματικά, κάνοντάς τες δικές του,

δημιουργώντας πηγαίο λόγο, που τον απελευθερώνει, σε ένα νέο ταξίδι, με προορισμό νέο,

τη δική του κατεύθυνση…

ΤΑΕ

2ο βήμα:“Βρείτε εκείνο που είναι πέρα από τη λογική στη Βιωμένη σας Αίσθηση”“Αναζητώντας ένα παράδοξο”

1ο βήμα:“Αφήστε μία Βιωμένη Αίσθηση να Μορφοποιηθεί”(Αυθόρμητη-Πρόχειρη γραφή)(Συμπύκνωση σε μία πρόταση, με μία λέξη "κλειδί")(Παράδειγμα-Στιγμιότυπο)

Βλέπω έξω από το παράθυρο.Παρατηρώ πράσινες πλαγιές να εκτείνονται ως εκεί που φτάνει το μάτι. Γυρίζω στην πραγματικότητα.Τούβλα, τσιμέντο… καταστροφή.Δεν είμαι χαρούμενος πια. Κάθε άλλο.Η λύπη με έχει κυριεύσει.Σκέφτομαι… γιατί να είναι έτσι ο κόσμος, γιατί να υπάρχει η ζωή,γιατί να υπάρχει ο κόσμος;Κοιτάω γύρω μου με απορία.Άραγε να σκέφτονται και οι άλλοι σαν και εμένα; Καθώς σκέφτομαι αυτό πετάω κάπου αλλού. Είμαι μικρός, κάθομαι με την οικογένεια μου στο σαλόνι μας και βλέπουμε μια ταινία. Μια ταινία της Disney, μου προσφέρει πληθώρα συναισθημάτων, δεν μπορώ να τα διαχωρίσω.Είναι χαρά, λύπη, φόβος; Λίγα είναι ίδια από τότε που ήμουν παιδί. Αλλά ο χρόνος πίσω δεν γυρνά, οπότε όλα αυτά θα μείνουν απλά ως ανάμνηση σε μια μικρή ακρούλα του μυαλού μου. Τώρα απλά πρέπει να συμβιβαστώ με την σκληρή αυτή πραγματικότητα και να συνεχίσω να προχωρώ.. μόνο έτσι θα τα καταφέρω..

"Έχουν χαθεί και όμως είναι ζωντανά"

"Συναισθήματα μοναδικά και χαρμόσυνα περιβάλλονται από φόβο"

"Παρόλο που είμαι τόσο μικρός σκέφτομαι για το μακρινό μέλον"

"Τότε σκεφτόμουνα για το μέλλον και τώρα αναζητώ το παρελθόν"

"Τότε ήταν συνηθισμένο, ενώ τώρα είναι μοναδικό"

"Ελπίζω να ξανασυμβεί, παρά το γεγονός ότι το θεωρώ αδύνατο"

Πρόταση: "Ο

χρόνος πίσω

δεν γυρνά" Λέξη ¨κλειδί": χρόνος

ΤΑΕ

4ο βήμα:“Γράψτε μία πρόταση ή μία νέα φράσηγια να πείτε τι θέλατε κάθε μια από τις τρείς λέξεις να σημαίνει για σας”(“Όλες οι λέξεις ταιριάζουν”)

3ο βήμα:“Αναγνωρίστε πως δεν εννοείτε τον τυπικό ορισμό των λέξεων”“Καμμία λέξη δεν ταιριάζει” - “Οι λέξεις που χρησιμοποιήσατε δεν είναι επαρκείς”

Χαρά και λύπη ταυτόχρονα (οικογένεια, καναπές, ταινίες) (είναι μοναδικά, δεν πρόκειται να τα ξαναζήσεις, είναι στην παιδική ηλικία)(και μια απορία: γιατί να μην μπορείς να τα ξαναζήσεις;) (δεν υπάρχει χρόνος αλλά υποχρεώσεις)(ευτυχία, ομαδικότητα, χαλάρωση, αγάπη / φόβος, λύπη)

Αφήστε άλλες λέξεις να σχηματιστούν (για να εκφράσουν αυτό που θέλετε)"Η κάθε στιγμή πίσω δεν γυρνά""Η παιδική ηλικία πίσω δεν γυρνά""Η ζωή πίσω δεν γυρνά""Η αγνότητα πίσω δεν γυρνά""Η ελευθερία πίσω δεν γυρνά" (απορρίφθηκε η λέξη: ελευθερία)

Λεξικογραφικός ορισμός αυτών των λέξεωνΧρόνος: Θεμελειώδηε έννοια που εκφράζει τη διάρκεια υπάρξεως ή εκδηλώσεως φαινομένων, ενεργειών, καταστάσεων, κλπ.Ζωή: Η γενική κατάσταση που χαρακτηρίζει τα ενόργανα όντα, διαφοροποιώντας τα από τα άψυχα αντικείμενα και τους νεκρούς οργανισμούς και η οποία εκδηλώεται με επιμέρους λειτουργίες όπως η ανάπτυξη, η αναπαραγωγή και η προσαρμογή στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος.Αγνότητα: Η ψυχική καθαρότητα, η έλλειψη υστεροβουλίας, δολιότητας, κακίας ή των προθέσεων της ψυχής κάποιου.Στιγμή: Μικρό περιορισμένο διάστημα χρόνου.

Αναγνωρίστε πως δεν έχετε καθορισμένες λέξεις σχετικά με αυτή την (ενσώματη)γνώση

Λέξεις κλειδιά: χρόνος, κάθε στιγμή, π

αιδική ηλικία, ζωή, αγνότητα

5ο βήμα:

“Επέκταση”

αδελφότηταΘεός

παγκοσμιοποίησηκαταναλωτές

ενσυναίσθηση

σωματίδιο

ταύτιση

άλλοςγνώση

θέση

αντικείμενο

παραγνωρίζω

εξοντώνω

Ρωμαίοιαποχωρισμός

εχθροίνέοισυνέπεια

πόνος (δυσφορία)βία

ειρηνοποιός

αποφεύγω επίφαση

αντιζηλίατάση

αντιβαίνω

βάθοςσύμβολο

σεβασμός

απόσταση

καταπληκτικόςκύρος

αυτονομία

θάμβος

ισοδυναμίες

επίφασηΗράκλειτος

σκέψη νόμος

παραβίαση

ονόματαανεπάρκεια

ίχνος

μεταφορά

παγκοσμιοποίηση

διάρρηξηερείσματανοητικό

χρόνιο

κονφορμισμός

όμοιοςίδιος

κοινωνικά

επιστημονισμός

επιλύω

είναι

ιδεώδη

διχοστασία

e-pater

1946

ζήτημα

Ναπολέοντας

αφομοίωση

χειρότερο

καλύτερο

ελευθερία

ιδιαιτερότητα

ολότητα

άρνηση

σχέδιο

πρόταγμαανθρώπινη παρόν

πλάσμα

δυνητικότητα

παραιτούμαι

κύριος

σύμπαν

αλήθεια

αναπνοή

διαλύω

εργασία

άτομα

γράφω

πολιτισμός

μέρος

αιτία

χωρίς

προτείνουμε

δεσμόςολισμός

©§¥ɷʑʯϠϕϣϡѨҨᴔᴥᴤᶊ�ۻ�ڳڪڃ؏פ₱₡₴↕∩╢▓▼☼♫♣������ �ى�شحם ��

@ ^ � ¶ ¿ Ø âæĐŒŦƍƃƇƔƓƢƸǃƵȜȣȸȹɁɕɝʃʘʚʝʞ

παρόν

ΛΌΓΌ

Σ

αναπνοή

άτομα

ανεπάρκεια

δεσμός

NVCΜ

η-βίαιη Επ

ικοινωνία

Nonviolent Communication

☺

☺

Προσφέροντας ενσυναίσθηση μοιάζει με την γνήσια και ειλικρινή προσπάθεια να μεταφράσει κανείς το αρχικό μήνυμα, αναζητώντας το ακριβές νόημα, σε όρους συναισθήματος και αναγκών – προσπάθεια που επικοινωνείται όχι μονάχα με τα λόγια αλλά και με τη στάση, την όψη, την έκφραση του προσώπου, με ένα άγγιγμα, μια χειρονομία ή ακόμα και με τη σιωπή, χωρίς να κάνουμε κάτι, αλλά μονάχα με την προσοχή που δείχνουμε …

Πολλές φορές ένας καθηγητής λέει, ξανά και ξανά, σε ένα μαθητή το ίδιο και το ίδιο πράγμα, επαναλαμβανόμενος, δίνοντάς του οδηγίες για κάτι που κάνει ή για κάτι που έχει να κάνει … Ωστόσο, για κάποιο λόγο, ο μαθητής συνεχίζει να μην το κάνει (μην έχοντας κατανοήσει ίσως τι ακριβώς πρέπει να κάνει ή χωρίς να του έχει δοθεί η ευκαιρία να εκφράσει τα συναισθήματα και τις ανάγκες του σχετικά με αυτό).Ίσως, η ανάδειξη των συναισθημάτων και των αναγκών των μαθητών, να ήταν μια διαδικασία, τελικά, λιγότερο χρονοβόρα, ακόμα και στην περίπτωση που ένας καθηγητής, προσφέρει ενσυναίσθηση μονάχα σε ένα μεμονωμένο μαθητή (από το σύνολο των μαθητών της τάξης).

Κατάσταση1:Ένας καθηγητής εκφράζει την απογοήτευσή του σχετικά με τον τρόπο συμπεριφοράς ενός μαθητή.Μ: “Είσαι κακός και άδικος”Κ: “Αισθάνεσαι πληγωμένος; … χρειάζεσαι σεβασμό, να νιώσεις ότι σε σέβονται, τουλάχιστον ότι σε σέβονται περισσότερο απ’ ότι άκουσες στον τρόπο με τον οποίο μόλις σου μίλησα; … είναι έτσι;”Κατάσταση2:Μαθήτρια μπαίνει στην τάξη το πρωί, δεν μιλάει σε κανένα και κάθεται μονάχη της … απομονωμένη …Μ: (Η μαθήτρια είναι σιωπηλή και έχει μία έκφραση στο πρόσωπό της την οποία η καθηγήτρια ερμηνεύει ως έκφραση δυσφορίας)Κ: (μετά το τέλος του μαθήματος) “Αισθάνεσαι αναστατωμένη ; … χρειάζεσαι κάποιας μορφή κατανόησης ... ένα καλό αυτί; …”Κατάσταση3:Κάποιοι μαθητές είπαν σε ένα μαθητή να τους αφήσει ήσυχους.Μ: “Κανένας δεν με συμπαθεί.”Κ: “Μήπως λυπάσαι και θα ήθελες να έχεις την αποδοχή τους; …”Κατάσταση4:Γονέας ζητάει να συναντηθεί με ένα καθηγητήμια καθηγήτρια για να μιλήσουν σχετικά με προβλήματα που η κόρη του έχει με τον καθηγητή/την καθηγήτρια.Γ: “Η κόρη μου τα πάει πολύ καλά με όλους τους άλλους καθηγητές”Κ: “Αισθάνεστε ενοχλημένη και χρειάζεστε να βεβαιωθείτε πως η κόρη σας λαμβάνει την προσοχή και τη φροντίδα που χρειάζεται;”

NVC

Nonviolent Communication

☺

☺

Ποιές απαντήσεις θα δίνατε; Απάντηση 1η Απάντηση 2η

“Κανένας δεν με συμπαθεί”

α) “Ναι σε συμπαθούν … Απλως δεν σε γνωρίζουν πολύ καλά επειδή είσαι ντροπαλή …”

β) “Λυπάσαι λοιπόν γιατί στ’ αλήθεια θα ήθελες να έχεις φίλους; …”

“Δεν μπορώ να λύσω αυτές τις ασκήσεις στη Φυσική. Δεν την καταλαβαίνω καθόλου, είμαι πολύ κακός στη Φυσική”

α) “Νιώθεις απογοήτευση λοιπόν; … και θα ήθελες να καταλαβαίνεις περισσότερο τη Φυσική ; …”

β) “Μάλλον θα πρέπει να διαβάσεις περισσότερο … Προσπαθείς αρκετά;”

“Ο γιός μου δεν μου λέει ποτέ τίποτα για το σχολείο”

α) “Προσπαθήσατε ποτέ περισσότερο να τον ακούτε;”

β) “Μήπως νιώθετε λυπημένη λοιπόν γιατί θα θέλατε να έχετα καλύτερη επικοινωνία μαζί του;”

“Χρειάζεται να βελτιώσεις τις επιδόσεις των μαθητών στην τάξη σου”

α) “Ανησυχείτε και θέλετε να μας προστατέψετε από κάποια δυσάρεστη πιθανή συνέπεια που μπορεί να έχουν οι κακές επιδόσεις των μαθητών μας στα διαγωνίσματα;”

β) “Δεν μπορώ να γνωρίζω τον τρόπο να βελτιώσω τις επιδόσεις των μαθητών παρά μονάχα τον τρόπο πως να τους προσφέρω περισσότερη εξάσκηση.”

“Η Κατερίνα είναι πάντοτε αυτή που προτιμάτε να σηκώνεται στον πίνακα.”

α) “Σε θυμώνει το ότι ζητάω από την Κατερίνα να με βοηθήσει τόσες πολλές φορές;”

β) “Σε θυμώνει αυτό γιατί θα ήθελες περισσότερες ευκαιρίες να προσφέρεις βοήθεια και εσύ;”

“Μισώ το σχολείο.”α) “Γνωρίζω πως νιώθεις. Κι εγώ δεν ήθελα το σχολείο στην ηλικία σου.”

β) “Μήπως νιώθεις απογοήτευση; Θα ήθελες περισσότερη βοήθεια με αυτό το θέμα;”

“Νομίζω πως είναι άδικο που η άλλη τάξη δεν έχει τόσες εργασίες όπως η δικιά μας.”

α) “Αυτό συμβαίνει γιατί έχουν φανερά καλύτερες επιδόσεις.”

β) “Έχετε αναστατωθεί γιατί θα σας άρεσε να βλέπετε πως υπάρχει ίση μεταχείριση για όλους σε αυτό το σχολείο;”

“Δίνετε στους μαθητές πάρα πολλές εργασίες για το σπίτι. Η κόρη μου κάθε βράδυ φτάνει να κλαίει προσπαθώντας να τις καταφέρει όλες.”

α) “Νοιάζεστε για την υγεία και την βελτίωση της κόρη σας … για την ομαλή έκβαση της σχολικής της … ζωής …, είναι έτσι;”

β) “Θα μπορούσε να μου πει πως δεν προλαβαίνει να τις κάνει …”

“Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό.”

α) “Δεν βλέπω τον τρόπο με τον οποίο μπορείς να φέρεις σε πέρας αυτό το θέμα εάν δεν θέλεις να μιλήσεις γι’ αυτό …”

β) “Είσαι αναστατωμένη και χρειάζεσαι λίγο χρόνο με τον εαυτό σου για να διακρίνεις και να ξεκαθαρίσεις τα συναισθήματά σου ; …”

"Ωχ σε λίγο θα χτυπήσει το κουδούνι … Κύριε μην πάρετε το διαγώνισμα δεν θα προλάβω να το τελειώσω …”

“α) “Νιώθεις όλη αυτή την πίεση και την απογοήτευση γιατί στ’ αλήθεια θέλεις να τελειώσεις το διαγώνισμα τώρα που είσαι τόσο κοντά ; ...”

β) “Άλλη φορά κοίτα να διαχειρίζεσε το χρόνο σου λίγο καλύτερα … Θα σας αφήσω και λίγο στο διάλειμμα …”

Nonviolent Communication

☺Επικοινωνούμε…μιλάμε…ανταλλάσσουμε απόψεις… επιχειρηματολογούμε, εξομολογούμαστε…επικρίνουμε…κατηγορούμε…θαυμάζουμε…φανταζόμαστε…συνειδητοποιούμε…Λέξεις…φράσεις…παύσεις…αλλά και εκφράσεις του προσώπου…χειρονομίες…στάση του σώματος…

Αναρίθμητα λεκτικά μηνύματα σε συνδυασμό με πολλαπλές μορφές εξωλεκτικής συμπεριφοράς…Άρα και αναρίθμητοι ιδιόλεκτοι, αφού κάθε άνθρωπος χρησιμοποιεί τη γλώσσα εφαρμόζοντας, αλλά και υπερβαίνοντας ταυτόχρονα τους γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες της, διαμορφώνοντας-συνειδητά και ασυνείδητα- το λεκτικό του ανάλογα με την ηλικία, το μορφωτικό του επίπεδο, το συναισθηματικό του κόσμο, τις προηγούμενες εμπειρίες του, τον άνθρωπο που έχει απέναντί του, το είδος της σχέσης που έχει μαζί του…Μήπως το να επικοινωνούμε, το να καταλαβαίνουμε ακριβώς αυτό που μας λένε και να καταλαβαίνουν ακριβώς αυτό που εμείς λέμε, δεν είναι και τόσο απλό; Προϋποθέτουμε ότι εμείς οι ίδιοι «ελέγχουμε» αυτό θέλουμε να πούμε. Όμως, συχνά σε παρεξηγήσεις ακούγεται η φράση «…δεν ήθελα να πω αυτό…με παρεξήγησες…»

Είμαστε σίγουροι ότι έχουμε διάθεση για ουσιαστική επικοινωνία, άρα για ενσυναίσθηση, διάθεση να απαγκιστρωθούμε για λίγο από το εγώ μας και να δούμε τον κόσμο μέσα από την οπτική του άλλου; Γι’ αυτό, λέγοντας «δεν μπορώ να σε καταλάβω», πολλές φορές καλύπτουμε το «δε θέλω επουδενί να σε καταλάβω», που στηρίζεται στο «δεν καταλαβαίνω εμένα» ή ακόμα χειρότερα στο «δεν έχω διάθεση να διερευνήσω εμένα». Έτσι, μια φαινομενικά πολιτισμένη συζήτηση μπορεί επί της ουσίας να κρύβει τόση άρνηση, ώστε, ελλείψει αυτοσυγκράτησης, να μετατραπεί σε μετωπική σύγκρουση.

Λέμε συχνά ότι τα προβλήματα λύνονται με το διάλογο…γιατί όμως, συμβαίνει τόσες φορές οι άνθρωποι λόγο στο λόγο, όπως λέμε, να φτάνουν σε ρήξη; Τι είναι αυτό που έχει πάει στραβά; Μήπως αυτό που νομίζουμε ότι είναι διάλογος είναι καλυμμένος μονόλογος;

Μαθητής:“Δεν μ’ αρέσει καθόλου να κάνω αυτή την εργασία. Είναι βαρετό. Θέλω να κάνω κάτι άλλο”.

Καθηγητής:

“Δηλαδή λες πως δεν θέλεις να κάνεις οτιδήποτε απαιτεί λίγη εργασία. (διανοητική ερμηνεία των συναισθημάτων και των αναγκών του μαθητή) “Α!, δηλαδή λες πως πρέπει να σε αφήσω να κάνεις ότι θέλεις σήμερα”(προσπάθεια να μαντέψει το αίτημα του μαθητή και όχι τις ανάγκες του;)“Αυτή η εργασία είναι πολύ σημαντική για το Λύκειο (αν θέλεις να περάσεις στο πανεπιστήμιο)”(δικαιολόγηση, εξήγηση)“Τι είναι βαρετό σχετικά με αυτό;”(ερωτήσεις όχι σχετικές με τα συναισθήματα και τις ανάγκες του μαθητή)«Καταλαβαίνω» ή «Κι εγώ έτσι αισθανόμουν στο παρελθόν»(ισχυριζόμενος κατανόηση, χωρίς προσπάθεια επαλήθευσης σχετικά με την κατανόηση)«Λυπάμαι που αισθάνεσαι έτσι» ή «Με στεναχωρεί που αισθάνεσαι έτσι»(έκφραση συμπάθειας-συμπόνιας)«Αυτό είναι ανοησία. Το διήγημα αυτό είναι κλασικό»(έκφραση κριτικής-επίκρισης)«Συμφωνώ μαζί σου. Και σε μένα … ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το βιβλίο»(έκφραση συμφωνίας)«Διαφωνώ μαζί σου. Το βιβλίο αυτό (το έργο αυτό) είναι το αγαπημένο μου»(έκφραση διαφωνίας)«Προσπαθείς μονάχα να αποφύγεις την άσκηση …»(ερμηνεία)«Γιατί δεν περιμένεις λίγο να δεις αν αλλάξεις γνώμη;»(συμβουλή)«Θα πρέπει να είμαι κακός καθηγητής αν δεν μπορώ να κάνω το έργο αυτό ενδιαφέρον»(… οικειοποίηση του ... ζητήματος) «Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να το κάνουμε ενδιαφέρον;»(γρήγορο πέρασμα στην εξεύρεση λύσης)… …(έμφαση στα συναισθήματα και τις ανάγκες του μαθητή)

«Έτσι λοιπόν αρχίζεις και βαριέσαι όταν το διαβάζεις και αρχίζεις να κουράζεσαι προσπαθώντας να το τελειώσεις … έτσι είναι;»«Ναι και δεν είναι καθόλου καλογραμμένο …»«Στ’ αλήθεια βαριέσαι και κουράζεσαι με τους όρους και τις λέξεις …»«Ναι, δεν μπορώ καν να το καταλάβω»«Συνεπώς νιώθεις πιεσμένος, απογοητευμένος και χρειάζεσαι κάποια βοήθεια;»

... ...

Nonviolent Communication

Κάπου… ένα μυστικό που δε φαίνεται … (στο τέλος ...) Από τη μια μεριά…άδειο…από την άλλη… γεμάτο….παλιό…. ερείπια ...που ο χρόνος τα έχει σμιλέψει με ένα σωρό λεπτπομέρειες… με σκιές…

Φυτό … ένα χέρι κρατά ένα φυτό ...

ξεπετάγονται πράγματα …αισθήσεις … μια γούνα … εδώ μια άλλη …ξεπετάγονται και πέφτουν …

Το πιο σημαντικό … (όλα είναι σημαντικά) … ένα μικρό ελαφάκι …

βλέμμα πολύ λυπημένο …

αυτό μου άρεσε …

Φοράει γραβάτα (!) ...και το ένα του αυτάκι το προέκτεινα και το έκανα μυτερό … ενώ δεν είναι …

το αυτί του σταματάει εδώ ...Ένα κομμάτι τριαντάφυλλο … ένα χέρι μισό…Το μυστικό αποκαλύπτεται …δε θα μπορούσε κανείς να το σκεφτεί…η υπόλοιπη γραβάτα του… φεύγει έξω από το κάδρο…

Πάνω κάτω… έτσι… τώρα… σήμερα… μια λύπη…

Λίγο φρούτο… από το φυτό και κάτι κόκκινο… θυμίζει αίμα …θυμίζει τριαντάφυλλο… μια υποψία από ένα μήλο… δεν είναι μόνο τα φύλλα…

«Μετά από αυτά που μάθαμε, θέλω να ζωγραφίσετε το μέρος που κάνατε διακοπές το καλοκαίρι», μας είπε ο δάσκαλος.Μόλις είχαμε μάθει να φτιάχνουμε αυτά τα ωραία σπιτάκια, με μία πόρτα, δύο παράθυρα και σκεπή από κεραμίδια. Το σπιτάκι που έφτιαξα εγώ δεν ήταν τόσο όμορφο όσο της διπλανής μου. Το πρόσεξε αυτό και ο δάσκαλος! Το αποτέλεσμα ήταν να απογοητευτεί και αυτός μαζί μου. Έτσι, πίστεψα πως δεν είμαι καλή στην ζωγραφική και αυτό άλλωστε το επιβεβαίωσε και ο βαθμός μου που ήταν πολύ χαμηλός.Μεταξύ μας, το σπιτάκι που ζωγράφισα ήταν πολύ άσχημο! Αλλά να σας πω κάτι…εγώ δεν ήθελα εξαρχής να ζωγραφίσω σπιτάκι. Μια θάλασσα ήθελα να ζωγραφίσω. Σαν αυτή που κολυμπούσα τα καλοκαίρια στην Ικαρία! Μια θάλασσα που είχε παιχνίδι, ήλιο, ξεγνοιασιά, ομορφιά, γαλήνη. Ήθελα να βουτηχτώ στα χρώματα, μπλε ,γαλάζιο και σε μερικά σημεία άσπρο, όπως είναι όταν σκάει το κύμα.... Μόνο τα χρώματα της θάλασσας ήθελα να ζωγραφίσω που τόσο πολύ με είχαν μαγέψει.Αυτή η θάλασσα για τον δάσκαλο μου θα έμοιαζε με μουτζούρα καθώς δεν θα μπορούσε να διακρίνει εύκολα αν έχω ζωγραφίσει θάλασσα η ουρανό και για εκείνον μια τέτοια ζωγραφιά θα άξιζε για 5, για εμένα όμως θα ήταν η πιο όμορφη θάλασσα του κόσμου και θα άξιζε για 10, μια θάλασσα που τελικά δεν ζωγράφισα ποτέ! Δεν είχα την δύναμη τότε να υποστηρίξω την αξία της δικής μου ανάγκης. Θεώρησα ότι είμαι ανίκανη στην ζωγραφική και ατάλαντη. Χρειάσθηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι τέχνη δεν είναι μόνο η πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας. Ότι η τέχνη δεν έχει κανόνες, είναι έκφραση σκέψης, αγάπη, δημιουργία, επανάσταση, ξέσπασμα, θυμός, τρυφερότητα, μοναξιά, κοινωνικότητα, αισιοδοξία, απαισιοδοξία, πολιτισμός. Μπορώ να υπάρχω μέσα από την τέχνη χωρίς όρια και πρέπει. Βλέποντας αργότερα έργα σπουδαίων ζωγράφων συνειδητοποίησα ότι και η πιο παράλογη ζωγραφιά μπορεί να βρει αποδοχή, και την χρειάζομαι αυτήν την αποδοχή, γιατί μου επιτρέπει να υπάρχω όπως είμαι. Μου δίνει την δυνατότητα να νιώθω σημαντική και κατανοητή.Έτσι έμαθα να συναντώ εμένα μέσα από την τέχνη αλλά και τους άλλους. Πειραματιζόμενη σταδιακά με διάφορα είδη τέχνης (πυλό, κολάζ, ζωγραφική, φωτογραφία, decoupage ,κατασκευές) άρχισα να παρατηρώ πώς τα συναισθήματα μου, οι εμπειρίες μου, οι προβληματισμοί

«Μετά από αυτά που μάθαμε, θέλω να ζωγραφίσετε το μέρος που κάνατε διακοπές το καλοκαίρι», μας είπε ο δάσκαλος.

Πως βλέπω τον εαυτό μου;

Βυθίζομαι σε ανήλιαγα λιμάνια.Εκεί μπορώ να ψάχνω χωρίς ατέλειωτα τις σκιάσεις των βράχων, σα να ψηλαφίζω τις πτυχές ενός υφάσματος που καλύπτει πράγματα άγνωστα, σημαντικά. Η θάλασσα είναι ελευθερία. Όποτε νιώσω την ανάγκη, θα μπω σ’ ένα πλοίο και θα φύγω και το φεγγάρι θα ταξιδεύει μαζί μου.

Το βιβλίο είναι σύμβολο. Είναι ιερό, το σέβομαι, το ακολουθώ, χάνομαι μέσα σ’ αυτό. Οι σελίδες μου αναδίδουν σπάνια αρώματα, αγαπημένα, όπως αυτό του γιασεμιού, τρυφερά και ευαίσθητα καθώς χαράζει φως μέσα στη νύχτα.

Μπροστά μου ορθώνονται τεράστιες πέτρες, γυαλιστερές, πανέμορφες, αδιαπέραστες. Στέκομαι ώρα, τις κοιτώ, μα στο τέλος θα τις αφήσω. Θα φύγω, αλλά χωρίς να ξέρω πώς, μάλλον περνώντας μέσα τους, μοιραία παίρνοντας κάτι από το είναι τους. Στο χέρι μου κρατώ το σίδερο. Χτυπώ κι όσο χτυπώ, η αντίσταση κάμπτεται, το ξέρω πως θα νικήσω. Αν δε νικήσω θα χαθώ μέσα στη δίνη τους.

Ο ιδρώτας στάζει. Κάποιος είναι μαζί μου. Είναι μεγάλα τα μάτια της, όλο έκφραση. Η αρμονία της, πανάρχαιο μυστικό που κυλά στις φλέβες μου. Είναι δική μου. Μου δίνει δύναμη. Πιστεύω. Προχωρώ. Πλημμυρίζω. Λατρεύω το πέλαγος. Υπάρχω.

Σηκώνω τα μάτια ψηλά. Έχω ανάγκη να κοιτάξω μακριά, να δω τα χρώματα να παίζουν μεταξύ τους. Έχω ανάγκη να ονειρευτώ. Να μπω σε κάτι όμορφο. Ως δια μαγείας τα χρώματα να γίνουν δικά μου.

ςυμβολο

μου, έπαιρναν χρώμα, σχήμα, μορφή. Άλλες φορές πριν ξεκινήσω ήξερα εξ αρχής τι θέλω να φτιάξω και άλλες φορές αφηνόμουν στην τέχνη και μετά παρατηρούσα έκπληκτη τι κρυβόταν μέσα μου.Πλέον η τέχνη αποτελεί μέρος της ζωής μου τόσο σε προσωπικό επίπεδο, με την συμμετοχή μου σε ομαδικές εκθέσεις γλυπτικής όσο και σε επαγγελματικό καθώς γίνεται ένας δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα σε εμένα και τους ανθρώπους που καλούμαι να βοηθήσω. Με έναν δημιουργικό, διασκεδαστικό, αποκαλυπτικό τρόπο που αρκετές φορές αγγίζει τις πιο σκοτεινές και μοναχικές πλευρές δίνοντάς τους φως και αξία, συναντούν και εκείνοι τον εαυτό τους δίνοντας μου την δυνατότητα να τους συναντήσω και εγώ στον δικό τους εσωτερικό κόσμο.

Η σημαντικότητα της σχέσης σας μαζί τους, δίνει στην δυνατότητα να απορρίψετε ή να εκθειάσετε κάθε τους προσπάθεια ένα ειδικό βάρος.

Δεν απομένει παρά να τους δείξετε ότι εκείνοι είναι οι πρωταγωνιστές στην έκφραση της τέχνης τους και κατ επέκταση και της ζωής τους! Ξανθοπούλου Ειρήνη Κοινωνική Λειτουργός-Ψυχοθεραπεύτρια

Αν τα παιδιά και οι μαθητές σας έχουν βρει έναν τρόπο να σας δείξουν κάτι απ’ την ψυχή τους μέσα από την ζωγραφική τους ή το κολάζ, θα σας παρότρυνα να το παρατηρήσετε, να ακούσετε αυτό που πολλές φορές δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια, να τους αναγνωρίσετε την αξία της μοναδικότητάς τους.

http://irenalteregoart.blogspot.gr/

Ja tvoi sluga, Ja tvoi RabotnikNobody owns me. Nobody sells me.

We're charging our battery And now we're full of energy We are the robots We are the robots

We're functioning automatic And we are dancing mechanic We are the robots We are the robots

Ja tvoi slugaJa tvoi RabotnikNobody owns me. Nobody sells me.

We are programmed just to do Anything you want us to We are the robots We are the robots

(Kraftwerk)

we know what

is about ...

we know whatit means ...

radioactivity

Συντελεστές: Κυπριωτάκης Νίκος, Σταθουλοπούλου Στέλλα, Μεθενίτης Γιάννης, Βασιλοπούλου Βασιλική, Λίτσας , Κορνιωτάκη Σοφία, Ξυλάγγουρα Φαίη, Παναγόπουλος Παναγιώτης, Μπότης Βασίλης, Πίντζος Σπύρος, Κιουράνη Μαρία, Δρίτσα Μαριαλένα, Κατοχιανός Παναγιώτης, Κανέλλος Θοδωρής

1ο Γυμνάσιο Μαρκόπουλου, 2012-2013

Απλά … λίγα πράγματα… Εδώ είναι η μέρα κι εδώ η νύχτα…

Πόσες διαφορετικές προσωπικότητες μπορεί να κρύβονται μέσα σε ένα άνθρωπο… Αντίθεση … κάποιες φορές είμαι έτσι κάποιες αλλιώς…