Οἱ γεωργοί καί ἡ ἄμπελος. Μικρογραφία εἰκονογραφημένου χειρογράφου, 11ος αἰ. μ.Χ., Ἐθνική Βιβλιοθήκη Παρισίων.

διαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςΤεῦχος 2ο - Μαΐος 2014

Ἡ πρώτη λέξη τοῦ Συμβόλου τῆς πίστεως ἡ

ὁποία τοῦ ἔδωσε στὸν καθημερινό μας λόγο τὸ ὄνομά του «τὸ Πιστεύω» εἶναι μιὰ λέξη δυναμικὴ καὶ ἀνακουφιστικὴ συνάμα. Ὅταν πιστεύω, ἐμπιστεύομαι. Ὅταν πιστεύω ἀφήνομαι. Ὅταν πιστεύω εἶμαι ἀνοικτός, δεκτικὸς καὶ εἰλικρινής, ἀκριβῶς γιατί γνωρίζω ὅτι καὶ ὁ ἄλλος, ὁ ἀπέναντί μου, εἶναι τὸ ἴδιο μ’ ἐμένα. Χωρὶς πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη δὲν οἰκοδομεῖται καμία σχέση, πολὺ δὲ περισσότερο ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεό. Πολλὲς φορὲς στὴν κεκτημένη ταχύτητα τῆς ἀποστήθισης τοῦ Συμβόλου, ξεχνᾶμε τὸν δυναμισμὸ αὐτῆς τῆς πρώτης λέξης καὶ πρωταρχικῆς προϋπόθεσης στὴν σχέση μας μαζί Του.

Οἱ ἅγιοι τῆς ἐκκλησίας μας ποὺ συνέταξαν τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὄχι

τυχαία, τοποθέτησαν αὐτὴν τὴν πρώτη του λέξη στὸν ἑνικό. Γιατί;

Γιατί ἡ σχέση καὶ ἡ πίστη μας πρὸς τὸν Θεὸ εἶναι προσωπική. Ἡ ἐπικοινωνία μας μαζί Του τὸ ἴδιο. Τοῦ μιλᾶμε στὸν ἑνικό, εἴμαστε ἕνας πρὸς Ἕναν. Ἀκόμη καὶ ὅταν Τοῦ θυμώνουμε, ἀκόμη καὶ ὅταν ἀναρωτιόμαστε τὸ γιατί, ἀκόμη καὶ ὅταν τοῦ ζητᾶμε ἐξηγήσεις... εἴμαστε ἐμεῖς κι Ἐκεῖνος, μόνοι, πρόσωπο μὲ πρόσωπο. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπάρχουν «συνταγὲς» πίστης, γὶ αὐτὸ καὶ ἡ ποιμαντική τῶν ἱερέων μᾶς εἶναι ἐξατομικευμένη, ἀκριβῶς ὅπως πρέπει νὰ εἶναι κάθε παιδαγωγικὴ πρακτική, γὶ αὐτὸ καὶ οἱ δρόμοι ποὺ ἀνοίγει μπροστὰ μας διάπλατα ὁ Θεὸς καὶ οἱ δυνατότητες ποὺ μᾶς δίνει εἶναι «Κατὰ τὴν ἑκάστου ἰδίαν χρείαν», ἀκριβῶς ὅπως τὸ φάρμακο καὶ ἡ θεραπεία τοῦ γιατροῦ πρὸς τὸν κάθε ἀσθενῆ.

Αὐτὴ ἡ πίστη, αὐτὴ ἡ σχέση, ἔχουν τὸν δυναμισμὸ καὶ τὴν ζωντάνια τοῦ ἔρωτα. Δὲν εἶναι χλιαρὰ λόγια καὶ θεωρίες ἀλλὰ βίωμα τὸ ὁποῖο ὁδηγεῖ στὴν χαρά. Αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ ἔλεγαν οἱ γιαγιάδες μας: «Καὶ τὰ καλὰ δεχούμενα καὶ τὰ κακὰ δεχούμενα». Ὄχι μὲ μοιρολατρία ἀλλὰ μὲ ἐμπιστοσύνη ὅτι ὁ Θεὸς ξέρει. Δὲν εἶναι τυφλὴ ὑπακοὴ ἀλλὰ ἄσκηση ἐλευθερίας.

Ὁ Χριστὸς ἀνοίγει τὴν ἀγκαλιὰ του διάπλατα κι ἐμεῖς δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ τρέξουμε, μὲ τὴν θέλησή μας, νὰ φωλιάσουμε μέσα της καὶ στὶς καλὲς καὶ στὶς κακές μας στιγμὲς γνωρίζοντας ὅτι στὸ πρόσωπό Του ἔχουμε τὸν πιὸ πιστὸ καὶ εἰλικρινῆ φίλο ποὺ δὲν θὰ μᾶς γελάσει καὶ δὲν θὰ μᾶς ἐγκαταλείψει ποτέ. Ὅμως αὐτὴ ἡ κίνηση πίστης, αὐτὴ ἡ σχέση ἀγάπης, οἰκοδομεῖται ἐπειδὴ «Πιστεύω», ἐπειδὴ ἐμπιστεύομαι ἀπόλυτα ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι γιὰ μένα ὁ Ἕνας καὶ μοναδικός, ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος ποὺ γνωρίζει πιὸ εἶναι τὸ καλὸ καὶ τὸ συμφέρον μου.

Ἑλένη Λιντζαροπούλου Θεολόγος

Νοητικές δ ιαδρομές στόν χῶρο τῆς πίστης

Δρόμος δέν ὑπάρχει... τόν δρόμο τόν ἀνοίγουμε...προχωρώνταςκαί συγχωρώντας...

διαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςδιαδρομέςΝοητικές δ ιαδρομές στόν χῶρο τῆς πίστης

Πιστεύω…Μιὰ σχέση ἐμπιστοσύνης μὲ τὸν Θεό.

ierosnaosagiastriadospetroupoleos.blogspot.gr - agiatriadapetroupoleos.gr - facebook: agiatriadapetroupolisΜηνιαίο φυλλάδιο τοῦ Ἱ.Ν. Ἁγίας Τριάδος Πετρουπόλεως | Σουλίου 167 - Τηλ.: 210 5013108 |

Τὴ βραδινὴ προσευχή, τὴν προσευχὴ τῆς νυχτὸς τὴ βίωναν στὴ ζωὴ τους οἱ Πατέρες μας. Γι’ αὐτὴν ὅλοι μας

ἐπιθυμοῦμε νὰ μάθουμε ὅσα περισσότερα γίνεται. Ἀκοῦμε πολλὰ καὶ διαβάζουμε πιὰ στὶς μέρες μας πολὺ περισσότερα.

Δυστυχῶς ἀδελφοί μου κι ἐγὼ εἶμαι ἄγευστος αὐτῆς τῆς καταστάσεως, γι’ αὐτὸ λοιπὸν τί νὰ σᾶς πῶ; Ὅπως καὶ σεῖς ἔτσι κι ἐγώ, ἀναζητητὴς της εἶμαι. Στὸ κάτω - κάτω ἐγὼ εἶμαι ἕνας ἁπλὸς ἐφημέριος μιᾶς Ἱερᾶς Μονῆς ποὺ ἀγαποῦσε καὶ ἀγαπᾶ αὐτὸν τὸν τρόπο πνευματικῆς ζωῆς ποὺ προβάλλει ἡ παράδοσή μας. Ταπεινὸς προσκυνητὴς τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους πολλὲς φορὲς στὸ διάβα τῆς ζωῆς

μου, ὡς ἀνάξιος ζητιάνος τῆς ἐμπειρίας ὅλων αὐτῶν τῶν ἁγιορειτῶν πατέρων, τῶν ἀγαπημένων παιδιῶν τῆς Παναγίας μας, ποὺ συνεχίζουν ἀδιάκοπα τὴν παράδοση αὐτῆς τῆς νυχτερινῆς πνευματικῆς ζωῆς, προσευχῆς καὶ ἀγρυπνίας.

Στὸ θέμα τῆς προσευχῆς, τὸ πρωταρχικὸ εἶναι νὰ νοιώσουμε τὴν ἀνάγκη γιὰ προσευχή. Αὐτὸ φυσικὰ θὰ τὸ αἰσθανθοῦμε μὲ τὸ ποὺ ἀφήσουμε τὸν ἑαυτό μας, τὴν ψυχή μας, τὸ εἶναι μας ὁλόκληρο νὰ πλησιάσει ταπεινὰ τὸν Κύριο καὶ Θεό μας. Καὶ τότε ὤ! τότε μᾶς λέγει ὁ ὅσιος γέροντας Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης σὲ δευτερόλεπτα θὰ ἔλθει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ στὴν καρδιά μας.

Ἡ προσευχὴ θὰ ἔλθει στὴν καρδιά μας, στὴ ζωή μας γιὰ νὰ βοηθήσει. Νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ καθαριστοῦμε ἀπ’ τὶς ἀδυναμίες - ἀστοχίες μας καὶ αὐτὴ ἐντέλει τὴν ἁμαρτία μας. Πρέπει λοιπὸν νὰ δουλεύουμε ὅλοι μας τὴν προσευχὴ - εὐχὴ ὥστε νὰ θεραπευθοῦμε καὶ ἐμεῖς ἀπ`

τὰ πάθη μας. Ἡ προσευχὴ μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι τὸ πᾶν, ὅμως αὐτὴ μᾶς καθαρίζει, μᾶς φωτίζει, μᾶς ὑψώνει, μᾶς ἀνυψώνει καὶ ἐξυψώνει καὶ τελικά μᾶς ἑνώνει μὲ τὸν Πανάγαθο Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν. Ὁ μόνος ποὺ δύναται καὶ θέλει νὰ μᾶς καθαρίσει, νὰ μᾶς φωτίσει καὶ τελικὰ νὰ μᾶς σώσει.

Ὅμως πῶς ἐπιτυγχάνεται αὐτό; Αὐτὸ μπορεῖ νὰ γίνει πράξη καὶ νὰ ἐπιτευχθεῖ μὲ τὴ νυχτερινὴ - βραδινὴ προσευχὴ ἢ ὅπως ἀλλιῶς συνηθίζεται νὰ ἀναφέρεται στὴν ἐκκλησιαστικὴ - μοναστικὴ γλώσσα καὶ ὁρολογία ὡς ΑΓΡΥΠΝΙΑ. (συνεχίζεται).

Πρωτοπρ. π. Ἀντώνιος Μπαφαλοῦκος

Τὸ ὄφελος τῆς νυχτερινῆς προσευχῆς

Πρωτοπρ. π. Ἀντώνιος Μπαφαλοῦκος

Συντακτική ὁμάδα> Ὁμάδα Νεότητας Ἁγίας Τριάδος Πετρουπόλεως> π. Σπυρίδων Ἀργύρης

«Κατὰ τὸ δειλινό, ὁ Ἰωσήφ, ἕνα ἀξιοσέβαστο μέλος τοῦ συνεδρίου, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαία,

καὶ περίμενε κι αὐτὸς τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τόλμησε νὰ πάει στὸν Πιλάτο καὶ νὰ τοῦ ζητήσει τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ Πιλάτος ἀπόρησε ποὺ ὁ Ἰησοῦς εἶχε κιόλας πεθάνει. Κάλεσε τὸν ἑκατόνταρχο καὶ τὸν ρώτησε ἂν εἶχε πεθάνει ἀπὸ ὥρα. Ὅταν πῆρε τὴν ἀπάντηση ἀπὸ τὸν ἑκατόνταρχο, χάρισε τὸ σῶμα στὸν Ἰωσήφ. Ἐκεῖνος ἀγόρασε ἕνα σεντόνι, κατέβασε τὸν Ἰησοῦ, τὸν τύλιξε μ’ αὐτὸ καὶ τὸν τοποθέτησε σ’ ἕνα μνῆμα ποὺ ἦταν λαξεμένο σὲ βράχο· μετὰ κύλησε ἕνα λιθάρι κι ἔκλεισε τὴν εἴσοδο τοῦ μνήματος. Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰωσὴ παρακολουθοῦσαν ποῦ τὸν ἔβαλαν.

Ὅταν πέρασε τὸ Σάββατο, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ Μαρία ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου, καὶ ἡ Σαλώμη, ἀγόρασαν ἀρώματα, γιὰ νὰ πᾶνε ν’ ἀλείψουν τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ἦρθαν στὸ μνῆμα πολὺ πρωὶ τὴν ἑπομένη τοῦ Σαββάτου, μόλις ἀνέτειλε ὁ ἥλιος. Κι ἔλεγαν μεταξύ τους: «Ποιὸς θὰ μᾶς κυλήσει τὴν πέτρα ἀπὸ τὴν εἴσοδο τοῦ μνήματος;» Γιατί ἦταν πάρα πολὺ μεγάλη. Μόλις ὅμως κοίταξαν πρὸς τὰ ‘κει, παρατήρησαν ὅτι ἡ πέτρα εἶχε κυλήσει ἀπὸ τὸν τόπο της.

Μόλις μπῆκαν στὸ μνῆμα, εἶδαν ἕνα νεαρὸ μὲ λευκὴ στολὴ νὰ κάθεται στὰ δεξιά, καὶ τρόμαξαν. Αὐτὸς ὅμως τοὺς εἶπε: «Μὴν τρομάζετε. Ψάχνετε γιὰ τὸν Ἰησοῦ ἀπὸ τὴ Ναζαρέτ, τὸ σταυρωμένο. Ἀναστήθηκε. Δὲν εἶναι ἐδῶ. Νὰ καὶ τὸ μέρος ὅπου τὸν εἶχαν βάλει.Πηγαίνετε τώρα καὶ πεῖτε στοὺς μαθητές του καὶ στὸν Πέτρο: “πηγαίνει πρὶν ἀπὸ σᾶς στὴν Γαλιλαία καὶ σᾶς περιμένει· ἐκεῖ θὰ τὸν δεῖτε, ὅπως σᾶς τὸ εἶπε”». Οἱ γυναῖκες βγῆκαν κι ἔφυγαν ἀπὸ τὸ μνῆμα γεμάτες τρόμο καὶ δέος· δὲν εἶπαν ὅμως τίποτα σὲ κανέναν, γιατί ἦταν φοβισμένες» (Μάρκ. 15, 43-16,8).

Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς των Μυροφόρων ἀπὸ τὸ τέλος τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Μάρκου ἀφηγεῖται δύο γεγονότα μεγάλης σημασίας, τὸν ἐνταφιασμὸ τοῦ σώματος τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὸν Ἰωσὴφ (15, 43-47) καὶ τὴν ἐπίσκεψη τῶν μυροφόρων γυναικῶν στὸν ἄδειο τάφο (16, 1-8). Ὁ ἐνταφιασμὸς εἶναι ἡ τελευταία πράξη τοῦ δράματος τοῦ σταυροῦ, μὲ τὴν ὁποία κλείνει ὁ κύκλος τῆς ἐπίγειας δράσεως τοῦ Ἰησοῦ· ἡ ἀνάσταση εἶναι ἡ ἀπαρχὴ ἑνὸς καινούργιου κόσμου ποὺ προσφέρεται στοὺς ἀνθρώπους.

Πρὶν ἀσχοληθοῦμε μὲ τὴ δεύτερη διήγηση, ἄς στρέψουμε γιὰ λίγο τὴν προσοχή μας στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος κατεῖχε ὑψηλὴ κοινωνικὴ θέση («ἀξιοσέβαστο μέλος τοῦ συνεδρίου») καὶ ἀνῆκε σ’ αὐτοὺς ποὺ περίμεναν μὲ κρυφὴ ἐλπίδα τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Στὴν παράλληλη διήγησή του ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης λέγει περὶ τοῦ Ἰωσὴφ ὅτι ἦταν «μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, κρυφὸς ὅμως, γιατί φοβόταν τοὺς Ἰουδαίους» (19, 38), προσθέτει δὲ ὅτι μαζὶ μὲ τὸν Ἰωσὴφ συνήργησε καὶ ὁ Νικόδημος, ἕνας ἄλλος ἀφανὴς μαθητής. Τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ γνωστοὶ μαθητές, τρομοκρατημένοι καὶ ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὴ σταύρωση τοῦ διδασκάλου τους, εἶναι κλεισμένοι σ’ ἕνα σπίτι, ὁ Ἰωσὴφ «τόλμησε νὰ πάει στὸν Πιλάτο καὶ νὰ τοῦ ζητήσει τὸ σῶμα

τοῦ Ἰησοῦ». Ξύπνησε μέσα του ἡ ἐπιθυμία νὰ ἀποδώσει τὴν ὕστατη τιμὴ στὸ νεκρὸ διδάσκαλο, τὸν ὁποῖο δὲν εἶχε τὸ θάρρος νὰ ὑπηρετήσει ζωντανό. Ὁ σταυρός, ἀντὶ νὰ τὸν φοβίσει, τὸν ὅπλισε μὲ τόλμη, τὸν ἔκανε νὰ ἀφυπνιστεῖ καὶ νὰ λάβει θέση ἔναντι τοῦ Ἐσταυρωμένου. Ὑπάρχουν συνταρακτικὲς στιγμὲς ποὺ φέρουν τὸν ἄνθρωπο ἀντιμέτωπο μὲ τὸν ἑαυτό του, τὸν συγκλονίζουν καὶ τὸν ὁδηγοῦν στὶς μεγάλες ἀποφάσεις. Εἶναι οἱ στιγμὲς ποὺ νιώθει κανεὶς νὰ τὸν ἐγγίζει κατάβαθα τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ σὰν παρουσία ἀγάπης. Ὁ Ἰωσὴφ συγκλονισμένος ἀπὸ τὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ, ξεπέρασε τοὺς ὑποσυνείδητους φόβους του, συνειδητοποίησε τὸ χρέος του καὶ ζήτησε ἀπὸ τὸν Ρωμαῖο διοικητὴ νὰ τοῦ ἐπιτρέψει νὰ προσφέρει τὶς τελευταῖες φροντίδες στὸ σῶμα τοῦ Ἐσταυρωμένου, τοποθετώντας το στὸν τάφο μὲ ὅλη τὴ σχετικὴ διαδικασία.

Ὁ τάφος ὅμως, «ποὺ ἦταν λαξεμένος σὲ βράχο» καὶ κλεισμένος μὲ λίθο στὴν εἴσοδό του, δὲν ἦταν ποτὲ δυνατὸ νὰ κρατήσει μέσα του τὸν Ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς· «οὐ γὰρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας τὸ ἑσπέρας τῆς Μ. Παρασκευῆς. Στὴ συνέχεια τοῦ ἀναγνώσματος, στὴ δεύτερη διήγηση, ἀναζητοῦν οἱ μυροφόρες γυναῖκες τὸ νεκρὸ Ἰησοῦ στὸν τάφο γιὰ νὰ τὸν ἀλείψουν μὲ ἀρώματα, κατὰ τὰ ἤθη τῆς ἐποχῆς. Ἐνῶ πηγαίνουν γιὰ νὰ ἀποδώσουν μιὰ τελευταία τιμή, βρίσκονται ἔκθαμβες μπροστὰ στὴν ἀρχὴ μιᾶς νέας δωρεᾶς ποὺ ἀκόμα δὲν συνέλαβαν τὸ νόημα καὶ τὴν ἔκτασή της. Μὲ πολλὴ λιτότητα ὁ εὐαγγελιστὴς περιγράφει τὴν ψυχικὴ κατάσταση τῶν γυναικῶν: «Οἱ γυναῖκες βγῆκαν κι ἔφυγαν ἀπὸ τὸ μνῆμα γεμάτες τρόμο καὶ δέος· δὲν εἶπαν ὅμως τίποτα σὲ κανέναν, γιατί ἦταν φοβισμένες». Ἡ φράση τοῦ ἀγγέλου «Μὴν τρομάζετε. Ψάχνετε γιὰ τὸν Ἰησοῦ ἀπὸ τὴ Ναζαρέτ, τὸν σταυρωμένο. Ἀναστήθηκε. Δὲν εἶναι ἐδῶ. Νὰ καὶ τὸ μέρος ὅπου τὸν εἶχαν βάλει» δημιουργεῖ δέος καὶ ἔκσταση, καὶ ἀφαιρεῖ τὴ λαλιά τους.

Αὐτὲς οἱ γυναῖκες εἶναι οἱ πρῶτοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως. Ὅσο κι ἂν ἠχοῦν τὰ λόγια τους «σὰν φλυαρία» στοὺς μαθητὲς στοὺς ὁποίους διηγοῦνται τὸ γεγονὸς τοῦ κενοῦ τάφου, ἀποτελοῦν μιὰ πραγματικότητα τὴν ὁποία ζοῦν ἐν συνεχεία καὶ οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές. Σ’ αὐτοὺς ἐμφανίζεται ὑστέρα ὀ Ἀναστημένος Χριστὸς γιὰ νὰ κραταιώσει τὴν πίστη τους καὶ νὰ τοὺς στείλει μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεώς του «ὡς τὰ πέρατα τῆς γῆς» (Πράξ. 1, 8)· σ’ αὐτοὺς καὶ ὄχι στὸν Ἰωσὴφ ποὺ ὁ σταυρὸς τὸν ἔκανε νὰ λάβει φανερὴ θέση ἔναντι τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ ὁποίου ἀσφαλῶς ἐν συνεχείᾳ θὰ ἐπίστευσε τὴν ἀνάσταση, ἂν καὶ δὲν ἔχουμε σχετικὴ πληροφορία τῶν εὐαγγελίων περὶ αὐτοῦ.

Τὸ α΄ μέρος τοῦ ἀναγνώσματος δείχνει - ἐκτός τῶν ὅσων εἴπαμε γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰωσὴφ - καὶ τὴν ἱστορικὴ πραγματικότητα τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ, γιὰ τὴν ὁποία δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ ἀμφιβάλει. Τὸ β’ μέρος μᾶς παριστᾶ τὴν ἀνασταση ὠς πραγματικότητα ποὺ δὲν ἐντάσσεται ὅμως στὰ ἐκτυλισσόμενα ἐντός τῆς νομοτέλειας τοῦ παρόντος κόσμου γεγονότα, ἀλλὰ στηρίζεται στὴ βάση τῆς πίστεως. Ἕνας ἄπιστος καὶ κακόβουλος δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ νὰ πεισθεῖ λογικὰ γιὰ τὴν ἱστορικότητα τῆς ἀναστάσεως καὶ θὰ ὁμιλήσει εἴτε γιὰ κλοπὴ τοῦ σώματος τοῦ  Ἰησοῦ ἀπό τοὺς μαθητὲς ὅπως ἔκαναν οἱ Ἰουδαῖοι, εἴτε γιὰ φαντασιώσεις τῶν εὔπιστων μαθητῶν ὅπως ἔκαναν οἱ διάφοροι ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ὀρθολογιστές. Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ πείθει εἶναι τὸ βίωμα τῶν μαθητῶν καὶ ἡ προσφορὰ τῆς ζωῆς τους γιὰ τὴν διακήρυξη τῆς αὐθεντικότητας

τοῦ βιώματος αὐτοῦ. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν πείθει λογικὰ ἀλλὰ προκαλεῖ τὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς καὶ τὸν προσκαλεῖ νὰ λάβει θέση ἀπέναντί της. Ἡ οὐδετερότητα εἶναι ἀδιανόητη. Ἡ ἀρνητικὴ καὶ ἐχθρικὴ στάση ἀπέναντί της σημαίνει τὴν ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου στὰ στενὰ ὅρια μιᾶς ἐνδοκοσμικῆς ὑπάρξεως στὴν ὁποία κυριαρχεῖ ὁ τρόμος τοῦ θανάτου καὶ ἡ ἀγωνία τοῦ μηδενός· ἐνῶ ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἡ θετικὴ τοποθέτηση, ἡ ἐν πίστει ἀποδοχὴ τῆς Ἀναστάσεως, σημαίνει τὸ ἄνοιγμα τοῦ ἀνθρώπου σ’ ἕνα νέο κόσμο ἐλπίδας, ὅπου τὸ φράγμα τοῦ θανάτου διασπᾶται ἀπὸ τὴν προσδοκία τῆς ἀναστάσεως. Γιατί, ὅπως γράφει ὁ Ἀπ. Παῦλος, ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Ἰησοῦς Χριστὸς «ἔχει ἀναστηθεῖ, κάνοντας τὴν ἀρχὴ γιὰ τὴν ἀνάσταση ὅλων τῶν νεκρῶν» (Α΄Κορ. 15,20).

τοῦ Ἰωάννη Καραβιδόπουλου, Ὁμότ.Καθηγητὴ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

Ἡ ἀπαρχὴ τοῦ καινούργιου κόσμου...

Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

Δέκα τοποθετήσεις σὲ δέκα ἐρωτήσεις

Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δ. Δράγα

1. Γιατί ἔγινε ἡ Ἀνάληψη μετὰ ἀπὸ 40 μέρες καὶ ὄχι ἀμέσως μετὰ τὴν Ἀνάσταση;

Ὁ ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς, ποὺ ἔλυσε τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου μὲ τὴν Ἀνάστασή του, συναναστράφηκε μὲ τοὺς μαθητὲς του ἐπὶ σαράντα ἡμέρες καὶ ἐπιβεβαίωσε σ’ αὐτοὺς τὴν Ἀνάστασή του μὲ πολλὲς ἀποδείξεις. Δὲν ἀνέβηκε στοὺς οὐρανοὺς τὴν ἴδια ἡμέρα ποὺ ἀναστήθηκε, γιατί κάτι τέτοιο θὰ δημιουργοῦσε ἀμφιβολίες καὶ ἐρωτηματικά. Διαφορετικά, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἄπιστους θὰ μποροῦσαν νὰ προβάλλουν τὸ ἐπιχείρημα ὅτι ἡ Ἀνάσταση δὲν ἦταν παρὰ ἕνα ἀκόμη ἀπὸ τὰ ὄνειρα εὐσεβῶν πόθων ποὺ γρήγορα ἔρχονται καὶ πιὸ γρήγορα παρέρχονται. Γιὰ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔμεινε ὁ Χριστὸς σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες στὴ γῆ, καὶ ἐμφανίστηκε ἐπανειλημμένα στοὺς μαθητές του, καὶ τοὺς ἔδειξε τὶς οὐλὲς ἀπὸ τὰς πληγές του, τοὺς μίλησε γιὰ τὶς προφητεῖες ποὺ ἐκπλήρωσε μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὰ πάθη του ὡς ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα συνέφαγε μαζί τους.2. Γιατί ἔφαγε ὁ ἀναστημένος Χριστὸς ψητὸ ψάρι καὶ μέλι;

Στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιον τῆς Ἑορτῆς ἀκοῦμε ὅτι ζήτησε καὶ ἔφαγε ὁ Χριστὸς «ἰχθύος ὀπτοῦ μέρος καὶ ἀπὸ μελισσίου κηρίου», δηλ. ἕνα κομμάτι ἀπὸ ψητὸ ψάρι καὶ ἀπὸ κηρύθρα μὲ μέλι (Λουκ. 24:42). Γιατί ἀναφέρεται ἡ λεπτομέρεια αὐτή; Κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ἡ λεπτομέρεια αὐτὴ εἶχε πολὺ σπουδαία ἀλληγορικὴ σημασία. Ὅσον ἀφορᾶ στὸ ψάρι, γνωρίζουμε ὅτι ἂν καὶ ζεῖ μέσα στὴν ἁλμυρὴ θάλασσα, τὸ σῶμα του δὲν εἶναι ἁλμυρό, ἀλλὰ γλυκό. Κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ Χριστός, ποὺ ἔζησε μέσα στὴν ‘ἁλμυρὴ θάλασσα τῆς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου τούτου, «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησε, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ», δηλ. δὲν ἔκανε καμιὰ ἁμαρτία, οὔτε ξεστόμισε τίποτε τὸ δόλιο (Ἡσ. 53:9). Ἐπίσης, ὁ Χριστὸς παρέμεινε πιὸ ἄφωνος καὶ ἀπὸ τὸ ψάρι ὅταν ὑπέστη τὸ σωτήριο πάθος του καὶ δέχτηκε τὰ ἀνήκουστα ἐκεῖνα βασανιστήρια καὶ ἀκατανόμαστους ὑβρισμούς. Ὅσον ἀφορᾶ στὸ μέλι καὶ στὸ κερί, γνωρίζουμε ὅτι τὸ μέλι εἶναι γλυκὸ καὶ τὸ κερὶ φωτιστικό, γι’ αὐτὸ καὶ θεωροῦνται σὰν σύμβολα τῆς πνευματικῆς ἡδονῆς καὶ τοῦ φωτισμοῦ ποὺ μεταδίδει στοὺς πιστοὺς ὁ Χριστὸς μετὰ τὴν Ἀνάστασή του. Ἐπίσης, συμβολίζουν, τὸ μὲν πρῶτο τὴν θεραπεία τῆς μεγάλης πίκρας τῆς ἁμαρτίας τὴν ὁποίαν συμβολίζει ἡ χολὴ ποὺ τοῦ δόθηκε στὸ πάθος του, τὸ δὲ δεύτερο, τὴν διάλυση τοῦ πυκτοῦ σκοταδιοῦ τῆς ἁμαρτίας τὴν ὁποία συμβολίζει τὸ σκοτάδι ποὺ ἔγινε κατὰ τὴν σταύρωσή του.

2 3 3

3. Γιατί ἔγινε ἡ Ἀνάληψη στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν;Ἀφοῦ λοιπὸν ἐπιβεβαίωσε ὁ Χριστὸς τὴν ἐκ νεκρῶν

Ἀνάστασή του στοὺς μαθητές του μὲ μελιστάλακτους λόγους, καὶ φώτισε τὸν νοῦ τους καὶ θέρμανε τὴν καρδιά τους μὲ τὴν παρουσία του, τοὺς ὁδήγησε τὴν 40ην ἡμέρα ἀπὸ τὴν Ἀνάστασή του στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ποὺ βρίσκεται στὰ ἀνατολικά τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἔπρεπε σ’ αὐτὸ τὸ Ὄρος νὰ γίνει ἡ Ἀνάληψη, γιατί σ’ αὐτό, σύμφωνα μὲ μιὰ ἀρχαία παράδοση, θὰ ἐπανέλθει ὁ Κύριος σωματικὰ καὶ μὲ δόξα γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο κατὰ τὴν ἔσχατη ἡμέρα. Ἐκεῖ θὰ ἐλεηθοῦν μὲ τὸ μέγα ἔλεος οἱ δίκαιοι, καὶ ἐκεῖ θὰ θρηνήσουν μὲ τὸν αἰώνιο καὶ ἀπαρηγόρητο θρῆνο οἱ ἁμαρτωλοί. Τὶς δύο αὐτὲς ἀντίθετες καταστάσεις τῶν ἀνθρώπων δηλώνει ἡ ὀνομασία τοῦ Ὄρους τούτου, γιατί οἱ κορυφὲς του ὀνομάζονται Ὄρος Ἐλαιῶν, ἐνῶ οἱ πρόποδές του, κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος. Τὸ ἴδιο προμήνυσε καὶ ὁ χρησμὸς τοῦ προφήτη Ζαχαρία ποὺ ρητὰ δήλωσε «Ἰδοὺ ἡμέρα ἔρχεται Κυρίου, καὶ στήσονται οἱ πόδες αὐτοῦ ἐπὶ τὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν κατέναντι Ἱερουσαλὴμ ἐξ ἀνατολῶν» (Ζάχ. 14:4). 4. Γιατί ἔπρεπε νὰ ἦταν παρόντες οἱ Ἀπόστολοι καὶ ἡ Θεοτόκος;

Σ’ αὐτὸ τὸ Ὄρος ὁδήγησε ὁ Κύριος τοὺς μαθητές του καὶ τὴν Θεοτόκο ποὺ τὸν γέννησε, γιὰ νὰ δοῦν μὲ τὰ μάτια τους τὴν ἔνδοξη Ἀνάληψή του. Ἔπρεπε ἡ κατὰ σάρκα Μητέρα του νὰ εἶναι παροῦσα σ’ ἐκείνη τὴν μεγάλη δόξα τοῦ Υἱοῦ της, ἔτσι ὥστε ὅπως σὰν Μητέρα πληγώθηκε ψυχικὰ γιὰ τὸ πάθος του πάνω ἀπὸ ὅλους, ἔτσι κατὰ τρόπο ἀνάλογο νὰ χαρεῖ πάνω ἀπὸ ὅλους βλέποντας τὸν Υἱό της νὰ ἀνέρχεται μὲ δόξα στοὺς οὐρανούς, νὰ προσκυνεῖται σὰν Θεὸς ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους καὶ νὰ καθίζεται στὸν θρόνο τῆς Μεγαλοσύνης πάνω ἀπὸ κάθε ἀρχὴ καὶ ἐξουσία. Ἔπρεπε ἐπίσης καὶ οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι νὰ γίνουν αὐτόπτες τῆς Ἀνάληψής του, γιὰ νὰ πληροφορηθοῦν, ὅτι ὁ θεῖος Διδάσκαλός τους ποὺ ἀνεβαίνει τώρα στοὺς οὐρανούς, ἀπὸ ἐκεῖ εἶχε κατεβεῖ, καὶ ἐκεῖ θὰ τοὺς περιμένει σὰν ἀληθινὸς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτήρας τοῦ κόσμου.5. Πῶς ἔγινε ἡ πρωτόγνωρη καὶ μοναδικὴ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ;

Εἶχαν ἤδη φτάσει στὴ μεσαία κορυφὴ τοῦ Ὄρους. Μπροστά τους ἁπλωνόταν ἡ πόλη τῶν Ἱεροσολύμων. Ἦταν ἀκόμα ἀνοιχτή στὸ χῶμα ἡ ὀπὴ στὴν ὁποία στήθηκε ὁ Σταυρός. Ἀνοιχτή ἦταν ἐπίσης καὶ ἡ εἴσοδος στὸν Τάφο τοῦ Σωτήρα, ἀφοῦ ἦταν ἀκόμα πεσμένος στὸ χῶμα ὁ μέγας λίθος μὲ τὸν ὁποῖον εἶχε σφραγισθεῖ. Τότε στρέφει ὁ Σωτήρας τὰ νῶτα του πρὸς τὴν ἀχάριστη πόλη τῶν Ἱεροσολύμων καὶ τὸ βλέμμα του ἀτενίζει πρὸς ἀνατολάς, ὅπως ἀναφέρει ὁ Δαυὶδ μὲ χαρὰ σὲ κάποιο ψαλμό του, «Ψάλλατε τῷ Θεῷ τῷ ἐπιβεβηκότι ἐπὶ τὸν οὐρανὸν τοῦ οὐρανοῦ κατὰ ἀνατολάς» (Ψαλμ. 67:34). Καὶ ἐνῶ ἀποχαιρετάει τοὺς μαθητές του, ὑψώνει τὰ ἄχραντα χέρια του καὶ εὐλογεῖ γιὰ τελευταία φορὰ - τὰ χέρια ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα ἀνάπλασε τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε δημιουργήσει στὴν ἀρχή, καὶ τὰ ὁποῖα ἅπλωσε ἀπὸ φιλανθρωπία ἐπάνω στὸν Σταυρὸ καὶ συνένωσε «τὰ διεστῶτα», δηλ. αὐτὰ ποὺ βρίσκονταν σὲ διάσταση. Ἐνῶ δὲν χόρταιναν τὰ μάτια τῶν μαθητῶν νὰ βλέπουν τὸ θεοειδὲς καὶ γλυκύτατο ἐκεῖνο πρόσωπο τοῦ Κυρίου τους, ξαφνικὰ ἄρχισε Ἐκεῖνος νὰ ἀνέρχεται στὸν οὐρανό. Τὸ βλέμμα τους ἔμεινε καρφωμένο στὸ παράδοξο καὶ ἀκατανόητο ἐκεῖνο θέαμα τῆς σωματικῆς Ἀνάληψης τοῦ Κυρίου, μέχρις ὅτου τὸν ἔκρυψε ἡ φωτεινὴ νεφέλη.

Τί πρωτόγνωρη καὶ μοναδικὴ ποὺ ἦταν ἡ μεγαλοπρέπεια αὐτῆς τῆς Ἀνάληψης! Καὶ ὁ Ἠλίας εἶχε ἀναληφθεῖ στοὺς οὐρανούς, ὅπως ἀναφέρει ἡ Γραφή,* ὅμως ἡ ἀνάληψή του ἔγινε μὲ πύρινο ἅρμα καὶ πύρινους ἵππους, γιατί ἦταν ἁπλὸς ἄνθρωπος καὶ χρειαζόταν βοήθεια γιὰ νὰ ἀναληφθεῖ πάνω ἀπὸ τὴν γῆ. Ὁ Χριστὸς ὅμως ἦταν Θεάνθρωπος ποὺ ἀναλήφθηκε ἀπὸ μόνος του, μὲ μόνη τὴν παντοδυναμία του. Ὅσον ἀφορᾶ στὴν νεφέλη ἐκείνη, ἐπρόκειτο γιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη καὶ στὴν Μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ. Ὅπως ἡ κάθοδός του καὶ ἡ Ἐνσάρκωσή του

ἔγιναν «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου», σύμφωνα μὲ τὸ μήνυμα τοῦ Γαβριὴλ πρὸς τὴν Παρθένο («Πνεῦμα Κυρίου ἐπελεύσεται ἐπί σε καὶ δύναμις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σὲ» Λουκ. 1:35), ἔτσι καὶ τώρα «συνανέρχεται» (ἀνεβαίνει μαζὶ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα) γιατί Ἐκεῖνο τὸν παρακολουθεῖ καὶ συνυπάρχει μαζί του ὡς ὁμοούσιό του, συμπροσκυνούμενο καὶ συνδοξαζόμενο. 6. Γιατί ἐστάλησαν οἱ δύο ἀνθρωπόμορφοι καὶ λευκοφόροι Ἄγγελοι;

Ἐνῶ ἀτένιζαν ἔκθαμβοι στὸν οὐρανὸ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, δύο ἄνδρες παρουσιάστηκαν σ’ αὐτοὺς ντυμένοι μὲ λευκὴ στολή. Ἦταν ἄγγελοι οἱ δύο αὐτοὶ ἄνδρες ποὺ εἶχαν πάρει ἀνθρώπινη μορφὴ γιὰ νὰ μὴ φοβίσουν τοὺς μαθητές. Καὶ ἦταν λευκοφόροι γιὰ νὰ φανερωθεῖ ἡ ἁγνότητά τους καὶ τὸ διαφωτιστικὸ καὶ χαρμόσυνο μήνυμά τους τὸ ὁποῖο εἶχαν ἀποσταλεῖ νὰ παραδώσουν. Τοὺς ἀπόστειλε ὁ Χριστὸς ποὺ ἀναλήφθηκε, γιὰ νὰ τοὺς παρηγορήσει τὴν στιγμὴ τῆς λύπης τους γιὰ τὸν ἀποχωρισμό του, ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς διαφωτίσει ὅτι ὁ ἀόρατος πλέον Κύριός τους καθόταν στὰ δεξιά τοῦ Θεοῦ Πατρὸς καὶ ὅτι θὰ κατεβεῖ καὶ πάλι στὴ γῆ γιὰ νὰ κρίνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς ζωντανοὺς καὶ τοὺς νεκρούς.7. Ποιὸ ἦταν τὸ μήνυμα τῶν λευκοφόρων Ἀγγέλων;

«Ἄνδρες Γαλιλαῖοι», τοὺς εἶπαν, «γιατί στέκεστε μὲ τὸ βλέμμα σας προσηλωμένο στοὺς οὐρανούς; Αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς, τὸν ὁποῖον σήμερα βλέπετε νὰ ἀναλαμβάνεται, θὰ ἐπανέλθει γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο, καὶ ἡ ἐπάνοδός του θὰ εἶναι ἴδια μὲ τὴν ἀνάληψή του». Δηλαδή, θὰ ἔλθει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ φορώντας τὸ ἴδιο ἄχραντο Σῶμα, τὸ ὁποῖο παρέλαβε ἀπὸ τὰ αἵματα τῆς ἁγνῆς Παρθένου, καὶ τὸ ὁποῖο θὰ ἔχει ἐπάνω του χαραγμένες τὶς πληγὲς ποὺ ἔλαβε στὸ πάθος του. Τώρα μόνο ἐσεῖς οἱ λίγοι τὸν βλέπετε νὰ ἀνέρχεται στὸν οὐρανό, ὅταν ὅμως ἐπανέλθει, ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς θὰ τὸν δοῦν νὰ κατεβαίνει ἀπὸ ἐκεῖ μὲ δόξα ἐπάνω σε νεφέλες. Ἡ ἔνδοξη αὐτὴ κατάβασή του θὰ ἀποβεῖ πρόξενος μακαριότητας καὶ χαρᾶς γιὰ ὅσους ἔζησαν δίκαια. Γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ὅμως θὰ εἶναι αἰτία θλίψεως καὶ συμφορᾶς.»8. Ποιὸς ἦταν ὁ ἀντίκτυπος τῆς Ἀνάληψης στοὺς Ἀποστόλους καὶ στὸ μικρὸ ποίμνιο τῆς πρώτης Ἐκκλησίας;

Αὐτὰ ἄκουσαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ προσκύνησαν τὸν Σωτήρα στὴν Ἀνάληψή του καὶ ὕστερα ἐπέστρεψαν μὲ χαρὰ στὰ Ἱεροσόλυμα. Ἡ χαρὰ τους ἦταν πολὺ μεγάλη, γιατί ἔμαθαν ὁριστικά, ὅτι ὁ θεῖος Διδάσκαλός τους εἶναι Θεὸς ἀληθινός, ποὺ ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς, ὄχι γιὰ νὰ ἐγκαταλείψει τὴ γῆ, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν ἑνώσει μὲ τὸν οὐρανό. Ἡ χαρὰ τους ἦταν ἐπίσης πολὺ μεγάλη γιατί πῆραν τὴν εὐλογία τοῦ Σωτήρα τους στὴν Ἀνάληψή του. Μὲ αὐτὴν τὴν εὐλογία ἡ ὀλιγάριθμη Ἐκκλησία τῶν μαθητῶν, τὸ μικρὸ ἐκεῖνο ποίμνιο, αὐξήθηκε μέσα σὲ ἕνα μικρὸ διάστημα καὶ ἔγινε πολὺ μεγάλη, καὶ παίρνοντας τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀναδείχτηκε στὴν Ἐκκλησία ἐκείνη ποὺ ἐγκαθιδρύθηκε σὲ ὅλα τὰ μέρη τῆς γῆς. 9. Ποιὸς ἦταν ὁ ἀντίκτυπος τῆς Ἀνάληψης στὶς ταξιαρχίες τῶν Ἀγγέλων στοὺς οὐρανούς;

Ἐνῶ αὐτὰ συνέβαιναν στὴ γῆ ἐξ αἰτίας τῆς Ἀνάληψης, στοὺς οὐρανοὺς οἱ Ἄγγελοι ἔστηναν μεγαλειῶδες πανηγύρι. Οἱ τάξεις τῶν Ἀγγέλων ποὺ ὑπηρέτησαν τὸν Σωτήρα ἐπάνω στὴ γῆ καὶ τὸν συνόδευαν τώρα στὴν θεία του Ἀνάληψη καλοῦσαν τὶς ἄνω ταξιαρχίες νὰ ἀνοίξουν τὶς οὐράνιες πύλες γιὰ νὰ εἰσέλθει ὁ Βασιλεὺς τῆς Δόξης. «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν,» ψάλλει ὁ προφητάναξ Δαυίδ, «καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς Δόξης» (Ψάλμ. 23:7). Ἐπειδὴ μὲ τὸ σωτήριο πάθος του ἔγινε ὁ Σωτήρας Χριστὸς ἐνδοξότερος καὶ ὑψηλότερος - ὅπως τὸ διατυπώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἐταπείνωσε τὸ ἑαυτόν του καὶ ἔγινε ὑπήκουος μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα θανάτου Σταυρικοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τὸν ὑπερύψωσε καὶ τοῦ χάρισε τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλιππ. 2:9), γι’ αὐτὸ ἀπαιτοῦν καὶ οἱ πύλες τοῦ οὐρανοῦ νὰ γίνουν ὑψηλότερες γιὰ νὰ τὸν ὑποδεχτοῦν

ἐπάξια. Ἐπίσης, ἐπειδὴ ἡ δόξα τοῦ νικητῆ τοῦ Ἅδη καὶ τοῦ θανάτου, ποὺ δὲν χώρεσε στὴν μικρὴ γῆ, πλήρωσε τοὺς οὐρανούς, ἀπαιτοῦν νὰ ὑψωθοῦν καὶ ἐκεῖνοι (οἱ Ἄγγελοι) στὴν ἐμφάνισή του.

Ὡστόσο, οἱ ἀνώτερες ταξιαρχίες τῶν Ἀγγέλων, βλέποντας ἀνθρώπινο σῶμα νὰ μεταφέρεται πάνω ἀπὸ αὐτούς, καταλαμβάνονταν ἀπὸ θάμβος καὶ ἔκπληξη. Γιατί, ὅπως ἕνας ἄνθρωπος ποὺ βλέπει Ἄγγελο στὴ γῆ καταλαμβάνεται ἀπὸ ἔκπληξη φόβου, ἔτσι καὶ οἱ ἀσώματοι Ἄγγελοι, βλέποντας τότε ἕνα σῶμα νὰ ὑψώνεται μέσα σὲ νεφέλη, ζητοῦσαν ἔκθαμβοι νὰ μάθουν γι’ αὐτὸ τὸ παράδοξο θέαμα, ζητώντας δυὸ φορὲς νὰ βεβαιωθοῦν, Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ Βασιλεὺς τῆς Δόξης; Μαθαίνοντας, ὅμως, ὅτι εἶναι ὁ ἰσχυρὸς στοὺς πολέμους Κύριος, ποὺ πάλεψε μὲ τὸν διάβολο καὶ τὸν κατέβαλε, ποὺ τώρα ἀνέρχεται στοὺς οὐρανούς, ἀποροῦν, πὼς τὸ ὑπέρλαμπρο ἐκεῖνο σῶμα εἶναι ἐρυθρό, καὶ ρωτοῦν, «Τὶς οὗτος ὁ παραγενόμενος ἐξ Ἐδώμ; ;» ὅπως ψάλλει ὁ πρῶτος τῶν προφητῶν, «ἐρύθημα ἱματίων αὐτοῦ ἐκ Βοσόρ; Οὗτος ὡραῖος ἐν στολῇ αὐτοῦ» (Ἠσαΐας 63:1); Δηλαδή, ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ γήινος ποὺ ἔρχεται φορώντας σάρκα σὰν ὑπέρλαμπρο καὶ ἐρυθρὸ ἱμάτιο; Γιατί γήινος εἶναι ἡ ἑρμηνεία τοῦ Ἐδὼμ καὶ σὰρξ εἶναι τὸ Βοσόρ, καὶ τὸ σημεῖο ἀναφορᾶς ἐδῶ εἶναι τὸ δοξασμένο ἐκεῖνο Σῶμα τοῦ Δεσπότη Χριστοῦ ποὺ φαινόταν κατὰ τὴν ἄνοδό του στοὺς οὐρανοὺς σὰν ἐρυθρὸ γιατί ἔφερε ἐπάνω του τὸν τύπο τῶν πληγῶν τῆς ἄχραντης πλευρᾶς, τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν. 10. Γιατί διατηρήθηκαν τὰ ἀποτυπώματα τῶν πληγῶν στὸ Ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ;

Πῶς ὅμως φαίνονταν οἱ πληγὲς σ’ ἐκεῖνο τὸ ἄφθαρτο σῶμα; Ἦταν θέμα οἰκονομίας αὐτὸ ποὺ φαινόταν, καὶ εἶχε σὰν σκοπὸ νὰ φανερώσει τὴν ἄρρητη (ἀνέκφραστη) καὶ ὑπερβολικὴ ἀγάπη τοῦ Θεανθρώπου γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Δηλαδὴ τὸ ὅτι καταδέχτηκε ὄχι μόνο νὰ δεχθεῖ πληγές, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασή του νὰ τὶς διατηρήσει μὲ παράδοξο τρόπο ἐπάνω σ’ ἐκεῖνο τὸ ἀφθαρτοποιημένο σῶμα, καὶ νὰ τὶς δείξει στὴν Ἀνάληψή του καὶ στὸν κόσμο τῶν Ἀγγέλων σὰν τὰ σύμβολα τοῦ πάθους του καὶ σὰν τὰ ἀνεξίτηλα τεκμήρια τῆς ἀγάπης του πρὸς ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Ἐπίσης, διατήρησε τὶς πληγὲς τοῦ ἄχραντου σώματός του γιὰ νὰ μᾶς πείσει νὰ μὴν λησμονοῦμε ποτὲ τὰ πάθη του, διότι ὅταν τὰ ἔχουμε ἐνώπιόν μας, ἡ καρδιά μας θὰ πλημμυρίζει ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς αὐτὸν καὶ ἀπὸ ἱερὰ συναισθήματα. Τίποτε ἄλλο, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ γεννήσει μέσα μας τὰ σωτήρια αὐτὰ ἀποτελέσματα ὅσο τὸ νὰ βλέπουμε τὸν Θεὸ νὰ μεταφέρει τὰ ἴχνη τοῦ Σταυροῦ μέχρι τὸ θρόνο τῆς μεγαλοσύνης του. Κατὰ τὸν ἱερὸ Αὐγουστίνο, ὁ Θεάνθρωπος διατήρησε τὶς πληγές του στοὺς οὐρανούς, γιὰ νὰ μᾶς δείξει, ὅτι καὶ στὴν κατάσταση τῆς δόξης του δὲν θὰ μᾶς λησμονήσει, ὅπως ἄλλωστε μᾶς διαβεβαιώνει γι’ αὐτὸ καὶ ὁ κορυφαῖος ἀπὸ τοὺς προφῆτες: «Ἰδοὺ ἐπὶ τῶν χειρῶν μου ἐζωγράφησά σου τὰ τείχη, καὶ ἐνώπιόν μου εἰ διὰ παντὸς» (Ἡσ. 49:16), δηλαδή, οὐδέποτε θὰ μᾶς ξεχάσει, διότι θὰ μᾶς ἔχει γραμμένους μὲ ἀνεξίτηλα γράμματα ἐπάνω στὰ χέρια του καὶ θὰ μεσιτεύει γιὰ μᾶς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ἴσως ἀκόμη καὶ νὰ διατήρησε τὶς πληγὲς γιὰ νὰ μᾶς διδάξει ὅτι μόνο μὲ παθήματα καὶ θλίψεις θὰ μπορέσουμε νὰ εἰσέλθουμε στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἂν ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος ἀνυψώθηκε μὲ σταυρικὸ πάθος, καὶ ἂν δοξάστηκε μὲ ἐπονείδιστο θάνατο, τότε πὼς ἐμεῖς θὰ μπορέσουμε νὰ εἰσέλθουμε στὴν δόξα ἐκείνη χωρὶς νὰ βαδίσουμε στὴν στενὴ ὁδὸ τῆς ἀρετῆς, καὶ χωρὶς νὰ ὑπομείνουμε θλίψεις καὶ πειρασμοὺς ἀγωνιζόμενοι τὸν καλὸν ἀγώνα; Αὐτὸ εἶναι τελείως ἀδύνατο.

ἐπάξια. Ἐπίσης, ἐπειδὴ ἡ δόξα τοῦ νικητῆ τοῦ Ἅδη καὶ

* Σημείωση: Γιὰ τὴν ἀκρίβεια ὁ προφήτης Ἠλίας ἀνέβηκε «πρὸς» τὸν οὐρανό, καὶ ὄχι στὸν οὐρανό, ὅπως ἔχουμε ἐξηγήσει στὸ σχετικό μας ἄρθρο.2 3 3

Οἱ Κληρικοί, ποὺ ἐφημερεύουν στὶς μεγάλες πόλεις πρέπει νὰ εἶναι ἰδιαίτερα προσεκτικοί, γιατί καλοῦνται

νὰ ἀντιμετωπίσουν πολλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν διάφορα προβλήματα καὶ νὰ ἐπουλώσουν πληγὲς σώματος καὶ ψυχῆς. Ἰδιαίτερα οἱ νεαροὶ ἄγαμοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἀνυπομονοῦν νὰ ἐπιβληθοῦν στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ ὡς ἐνάρετοι καὶ θεοφώτιστοι γέροντες. Ἡ ἀπειρία τους, τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἡ ἔπαρση καὶ ἡ «μοναχική» τους ἰδιότητα τοὺς ὁδηγοῦν σὲ ἐσφαλμένες ἐπιλογὲς καὶ ἀδιάκριτες ἀποφάσεις. Τὸ γεγονὸς δὲ ὅτι εἶναι καὶ προϊστάμενοι τῶν ναῶν ἐπιδεινώνει τὴν κατάστασή τους καὶ τοὺς καθιστὰ πνευματικὰ ἐπικίνδυνους στὸ ποίμνιό τους καὶ κυρίως στοὺς νέους, ποὺ ἀνυποψίαστοι τούς πλησιάζουν.

Εἶναι πολλά τὰ προβλήματα, ποὺ δημιουργοῦνται καὶ ὄχι σπάνια καταλήγουν καὶ σὲ σκάνδαλα. Καὶ δὲν ἀναφέρομαι μόνο σὲ ἠθικῆς φύσεως σκάνδαλα. Πρέπει νὰ γίνει ἀπὸ ὅλους δεκτὸ ὅτι μόνο μὲ ταπεινοὺς καὶ ἀθόρυβους κληρικοὺς ἀναπτύσσεται τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ φιλόδοξοι κληρικοὶ δὲν προσφέρουν τίποτα τὸ οὐσιαστικό. Ζημιὰ κάνουν. Οὔτε τὰ

περιποιημένα ράσα, οὔτε τὰ ἐπανωκαλύμμαυχα, οὔτε τὰ πολυτελῆ ἄμφια, οὔτε οἱ χρυσοὶ Σταυροὶ καὶ τὰ θορυβώδη κηρύγματα μποροῦν νὰ καλύψουν τὴν πνευματικὴ πτωχεία τους. Γρήγορα ἀποκαλύπτεται, μὲ ἄμεσο θλιβερὸ ἐπακόλουθο τὴν ἀπογοήτευση τῶν ἀνθρώπων.

Οἱ ἄπειροι αὐτοὶ κληρικοὶ δὲν μποροῦν νὰ ὑποφέρουν τὴ μοναξιά. Θέλουν πάντα κοντά τους ἀνθρώπους νὰ τοὺς ὑπηρετοῦν. Οὔτε τὰ ἄμφιά τους δὲν μεταφέρουν μόνοι τους. Κάποιο πνευματικοπαίδι πρέπει νὰ κρατάει τὸ βαλιτσάκι, κάποιο ἄλλο τὸ ἱεραποστολικὸ ὑλικό, κάποιο ἄλλο τὴν ὀμπρέλα ἢ τὸ διπλωμένο ράσο τους. Εἶναι οἱ Ἀρχιμανδρίτες* μὲ τὰ ἄβουλα πνευματικοπαίδια τους. Καὶ ποὺ νὰ ‘ξεραν οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ ὅτι κάποιοι ἄλλοι κληρικοί, μὲ δεκάδες χρόνια στὴν ἱερωσύνη, δὲν ἔχουν οὔτε καὶ θέλουν ὑπηρέτες. Τὰ κάνουν ὅλα μόνοι τους. Στὸν Ἱερὸ Ναό τους δὲν ἔχουν νεωκόρο καὶ βοηθούς. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις δὲν ἔχουν οὔτε ψάλτες. Καὶ παρόλες τὶς δυσκολίες αὐτές, λειτουργοῦν καὶ κηρύττουν, χωρὶς νὰ ἐπιβαρύνουν κανέναν.

Ἕνας ἁγιορείτης μοναχός, ἀναφερόμενος στὴν ἐπίμονη ἀναζήτηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ νὰ συναντήσει ἐνάρετους γέροντες καὶ νὰ τοὺς ἐμπιστευθεῖ τὰ προβλήματά του, τονίζει ὅτι δημιουργεῖται συχνὰ ἕνα σοβαρὸ καὶ δυσεπίλυτο πρόβλημα. Γράφει: «Κάποιοι ἀνώριμοι, φιλόδοξοι, ἄπειροι, ἄγευστοι τελείως βασικῶν πνευματικῶν καταστάσεων κληρικοὶ ἐμφανίζονται ὡς γέροντες, ἱκανοποιώντας ἔτσι ἐπιθυμίες, πάθη καὶ φαντασίες. Τὸ φαινόμενο εἶναι ἀξιοπρόσεκτο καὶ ἀξιοδάκρυτο. Νέοι, ποὺ δὲν ἔκαναν ποτὲ ὑπακοή, νὰ ζητοῦν ἀπόλυτη ὑπακοὴ ἀπὸ τὰ πνευματικοπαίδια τους. Οἱ ἴδιοι νὰ ζοῦν μία ρηχὴ πνευματικὴ ζωὴ καὶ νὰ

ἐπιβάλουν κανόνες ἀδύνατους γι’ ἀρχάριους. Νὰ εἶναι ὑπεράγαν αὐστηροὶ στοὺς ἄλλους καὶ ἰδιαίτερα ἐπιεικεῖς στοὺς ἑαυτούς τους. Νὰ θέλουν νὰ κάνουν τὶς ἐνορίες μοναστήρια καὶ νὰ ὑποχρεώνουν τοὺς ἀκολούθους τοὺς σ’ ἕνα βαρὺ τυπικό, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ θαυμάζονται ὡς παραδοσιακοὶ καὶ αὐστηροί. Νὰ δημιουργοῦν φανατικούς, δεσμευμένους, ἀνελεύθερους ὀπαδούς. Νὰ ταλαιπωροῦν τελικὰ ψυχὲς καὶ νὰ τὶς καθυστεροῦν ἀπὸ τὴν πραγματικὴ πνευματική τους ἀνάβαση, καθυστερώντας στὴν ἐνασχόληση περιττῶν καὶ κουραστικῶν λεπτομερειῶν» (Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, «Χριστὸς χριστιανοὺς χαρὰ χαρίζει», Ἐκδόσεις ΤΗΝΟΣ 2008, σέλ. 42).

Εἶναι καιρὸς νὰ περιοριστεῖ αὐτὸ τὸ φαινόμενο καὶ οἱ κληρικοὶ νὰ γίνουν στοργικοὶ πατέρες καὶ ὄχι ἀθεόφοβοι δυνάστες.

 Πρωτοπρ. Διονύσιου Τάτση

ἀπόψεις

Ἡ πληθώρα τῶν «γερόντων» καὶ ἡ «εὐσέβεια» τῶν ἀφελῶν

Γέμισε ἡ Ἐκκλησία μας μὲ «γέροντες», οἱ ὁποῖοι καθοδηγοῦν τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς ὁδηγοῦν στὴ σωτηρία, ὅπως ἰσχυρίζονται.

Συνήθως εἶναι ἱερομόναχοι, ἀλλὰ καὶ κοσμικοὶ ἀρχιμανδρίτες, ποὺ ἔχουν διαβάσει πολλὰ γιὰ τοὺς πραγματικοὺς Γέροντες καὶ ἀναμασώντας τοὺς λόγους τους ἢ διηγούμενοι τὰ τοῦ βίου τους, δημιουργοῦν ψευδαισθήσεις στοὺς ἀνυποψίαστους καὶ ἀποκτοῦν καὶ οἱ ἴδιοι φήμη ἐναρέτου καὶ θεοφωτίστου γέροντα, ἐνῶ δὲν ἔχουν κανένα ἀπὸ τὰ γνωρίσματα τῶν ἁγίων Γερόντων. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι πολλοὶ ἀδελφοὶ νὰ παγιδεύονται στὴν ἐπικίνδυνη προσωπολατρία καὶ ἀντὶ νὰ ἀνοίγει ὁ νοῦς

τους καὶ νὰ προχωροῦν στὸν πνευματικὸ δρόμο τῆς κατὰ Χριστὸν ζωῆς, μένουν προσκολλημένοι σὲ μερικὰ τυπικὰ πράγματα, ἐξωτερικὰ καὶ ἀνούσια, καὶ καθησυχάζουν τὴ συνείδησή τους πὼς τάχα προοδεύουν, ἀφοῦ τηροῦν τὰ ὅσα τοὺς λένε οἱ «γέροντές» τους. Δυστυχῶς, ὑπάρχουν πολλὰ παραδείγματα καὶ

δὲν πρέπει νὰ κλείνουμε τὰ μάτια μας ἐκεῖ ποὺ ἐπιβάλλεται νὰ τὰ ἔχουμε ὀρθάνοιχτα.

Οἱ φυσιωμένοι αὐτοὶ «γέροντες» εἶναι δύσκολο νὰ συναισθανθοῦν τὴν πλάνη τους καὶ νὰ ταπεινωθοῦν. Ἡ φιλοδοξία τους εἶναι νὰ ἔχουν πνευματικὰ τέκνα, πειθαρχικά, ἄβουλα καὶ νὰ συνεργοῦν στὸ ὅποιο ἔργο τους, εἴτε μοναστηριακὸ εἶναι αὐτὸ εἴτε ἐνοριακό.

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ συνήθως τοὺς ἀκολουθοῦν δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἀποκαλύψουν τὴν ὑποκρισία τους. Ἔχουν περιορισμένη πληροφόρηση, δὲν κάνουν πολλὲς σκέψεις καὶ σύρονται ἀπὸ τὸν ἀλάθητο «γέροντά» τους, κάνοντας ὑπακοὴ καὶ συγχρόνως διατηροῦν ὅλες τὶς κοσμικὲς καὶ ἁμαρτωλές τους συνήθειες. Ἐπικαλοῦνται συχνὰ τὸν «γέροντά» τους, ὅταν συνομιλοῦν μὲ ἄλλους ἀδελφοὺς στὴν προσπάθειά τους νὰ τοὺς πείσουν ὅτι... οἱ ὅποιες δικές τους ἀποφάσεις γιὰ μικρὰ καὶ μεγάλα θέματα τῆς προσωπικῆς τους ζωῆς καὶ ὄχι μόνο, εἶναι ὀρθὲς καὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ τὶς ἀμφισβητήσει ἢ νὰ τὶς κρίνει ἀρνητικά, ἀφοῦ ἔχουν τὴν εὐλογία τοῦ «γέροντά» τους.

Προφανῶς πρόκειται γιὰ ἀρρωστημένη εὐσέβεια, ἡ ὁποία πρέπει νὰ καταπολεμεῖται ἀπὸ τοὺς πνευματικούς. Κάποτε πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ

ἀφέλεια καὶ ἄλλο ἡ ταπείνωση καὶ ἡ εὐσέβεια. Κινδυνεύουμε μερικὲς φορὲς νὰ δώσουμε ἁρμοδιότητες σὲ πονηροὺς καὶ ἀφελεῖς ἀνθρώπους καὶ νὰ θεωρήσουμε ὅτι πνευματικὴ ζωὴ εἶναι αὐτὸ ποὺ μὲ οὐ κατ’ ἐπίγνωσιν ζῆλο μᾶς προτείνουν! Ἀλίμονο!

Βέβαια, στὴν Ἐκκλησία χωρᾶνε ὅλοι. Δὲν πρέπει ὅμως νὰ δίνουμε καθοδηγητικὸ ρόλο στοὺς ἀδυνάμους καὶ πλανεμένους.

Οἱ ἀληθινοὶ Γέροντες εἶναι λίγοι καὶ κρυμμένοι. Δὲν θορυβοῦν καὶ ἀποφεύγουν τὴν προβολή. Βοηθοῦν πνευματικά τους ἀνθρώπους, μὲ τρόπο ἁπλό, χωρὶς νὰ τοὺς δεσμεύουν καὶ νὰ τοὺς ἐξαναγκάζουν. Προσπαθοῦν νὰ τοὺς βάλουν τὴν καλὴ ἀνησυχία, προκειμένου μόνοι τους νὰ ἐρευνήσουν περισσότερο τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ γευθοῦν τὴ γλυκύτητα τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἀπαρνούμενοι τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ τὶς περιττὲς μέριμνες, ποὺ ὁδηγοῦν στὴ ραθυμία. Αὐτοὶ οἱ Γέροντες πρέπει νὰ ἀποτελοῦν τὸ παράδειγμα ὅλων τῶν κληρικῶν. Δὲν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Προϋποθέτει καθαρότητα βίου, ἁπλότητα, ταπείνωση καὶ ἁγνότητα στὶς προθέσεις.

Πρωτοπρ. Διονύσιου Τάτση

Γεροντισμός: Ψευδεπίγραφοι “Γέροντες”

*Σημ.: Ἂν καὶ ἡ πλειοψηφία αὐτῶν τῶν περιπτώσεων ὄντως εἶναι νέοι καὶ Ἀρχιμανδρίτες/ Ἱερομόναχοι, ὡστόσο ὑπάρχουν καὶ περιπτώσεις ἐγγάμων ἤ / καὶ ἡλικιωμένων...

4 5 5

ἐνοριακά

Ὁ Ναὸς χωρίζεται σὲ τρία μέρη: στὸν Πρόναο, τὸν κυρίως Ναὸ καὶ τὸ Ἱερὸ Βῆμα. Τὸ Ἱερὸ χωρίζεται ἀπὸ

τὸν κυρίως Ναὸ μὲ τὸ τέμπλο.Καὶ τὰ τρία μέρη τοῦ ναοῦ εἶναι

διακοσμημένα μὲ εἰκόνες. Ἡ λέξη «διακόσμηση» ἐντούτοις δὲν εἶναι πλήρως ἐπαρκῆς, ἐπειδὴ οἱ εἰκόνες εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ μιὰ ἁπλὴ «διακόσμηση» ἢ «τέχνη». Ἔχουν ἕνα ἱερὸ καὶ λατρευτικὸ λειτούργημα. Φανερώνουν τὴν κοινωνία μας, τὴν πραγματικὴ ἑνότητά μας μὲ τὸν «οὐρανὸ»-τὴν πνευματικὴ καὶ ἔνδοξη διάσταση τῆς ἐκκλησίας.

Ἑπομένως οἱ εἰκόνες εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ φωτογραφίες. Σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας φέρνουν ἀληθινὰ κοντά μας ἐκείνους ποὺ ἀναπαριστοῦν, εἶναι μιὰ πνευματικὴ πραγματικότητα καὶ ὄχι ἁπλῶς ἕνα σύμβολο. Ἡ εἰκονογραφία εἶναι μιὰ μυσταγωγικὴ τέχνη, στὴν ὁποία τὸ ὁρατὸ ἀποκαλύπτει τὸ ἀόρατο.

Ἡ πρὸ τῆς Εἰκονομαχίας εἰκονογραφικὴ παράδοση διακρίνεται γιὰ τὴν ἐλευθερία ἐπιλογῆς τῶν θεμάτων εἰκονογραφήσεως τῶν χώρων λατρείας. Ἡ θεματολογία τῶν κατακομβῶν στηρίζεται σὲ ἑλληνιστικὰ πρότυπα καὶ σκηνὲς ἀπὸ τὴν Παλαιὰ καὶ Καινὴ Διαθήκη. Ἡ εἰκονογραφία τῆς περιόδου αὐτῆς ἐπεδίωκε μέσῳ τῶν παραστάσεων καὶ τῶν συμβόλων νὰ μεταδώσει μιὰ ἐξέχουσα διδασκαλία.

Βεβαίως ἡ τεχνική της ἐκφράσεως τῆς εἰκόνας πρὸ καὶ μετὰ τὴν Εἰκονομαχία δὲν εἶναι ξένη ἡ μιὰ ἐκ τῆς ἄλλης. Ἡ Εἰκονομαχία ἐπέδρασε βαθέως ὡς πρὸς τὴν κατάταξη τῶν εἰκόνων ἐντός τοῦ ναοῦ καὶ τὴν ἐπιλογὴ τῶν θεμάτων, διατήρησε ὅμως τὴν λειτουργικότητα καὶ τὸν συμβολικὸ χαρακτήρα τῆς εἰκόνας.

Τὶς πρῶτες περιπτώσεις χριστιανικῆς ζωγραφικῆς τὶς συναντοῦμε στὶς κατακόμβες καὶ πρόκειται γιὰ σύμβολα καὶ διακοσμητικὰ (ἄγκυρα, ἰχθύς, ἄμπελος, καράβι). Τὰ σύμβολα αὐτὰ ἐκφράζουν τὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ βοηθοῦν τοὺς πιστοὺς νὰ στηριχθοῦν στὸν ἀγώνα τους (ἡ ἄγκυρα συμβολίζει τὴν ἐλπίδα,τὸ πλοῖο τὴν Ἐκκλησία). Ἡ αἰτία χρησιμοποίησης αὐτῶν τῶν συμφωνιῶν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸ φόβο τῶν χριστιανῶν ἀπέναντι στοὺς διῶκτες τους καὶ ἀπέναντι στὴν εἰδωλολατρία.

Ἡ βυζαντινὴ ἁγιογραφία εἶναι ἡ χριστιανικὴ τέχνη ποὺ καλλιεργήθηκε γιὰ τὴν ἁγιογράφηση τῶν βυζαντινῶν ναῶν. Οἱ μορφὲς τῶν Ἁγίων ἐμφανίζονται νὰ συμμετέχουν στὴν ἄκτιστη δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Γίνεται χρήση τῶν δύο διαστάσεων καὶ λείπει ἡ προοπτικὴ καὶ τὸ βάθος. Τὰ πρόσωπα δὲν ἀπεικονίζονται μὲ φυσικότητα καὶ τὰ ἀνθρώπινα χαρακτηριστικά τους εἶναι μεταμορφωμένα

καὶ ἀλλοιωμένα. Δὲν ἰσχύουν οἱ γήινες ἀναλογίες ἀφοῦ τὰ εἰκονιζόμενα πρόσωπα μετέχουν στὴ Θεία χάρη. Ὅπως λέει ὁ Μέγας Βασίλειος «ἡ τιμὴ τῆς εἰκόνος πρὸς τὸ πρωτότυπον διαβαίνει». Ἡ ὕλη ἐξαγιάζεται καὶ λαμβάνει τὴν ἐνέργεια καὶ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Οἱ εἰκόνες ζωντανεύουν τὴ ζωὴ καὶ τὶς μορφὲς τῶν Ἁγίων. Γίνονται βιβλία γιὰ τοὺς ἀγράμματους (Ι.Δαμασκηνός). Ὁ ρόλος τῆς εἰκόνας εἶναι λειτουργικὸς καθὼς μᾶς βοηθάει νὰ πετύχουμε τὴν ἕνωση μὲ τὸ Θεό.

Δύο σημαντικὲς σχολὲς ἁγιογραφίας ποὺ εἶχαν ὡς ἀφετηρία τὴν Κωνσταντινούπολη, ἦταν ἡ Μακεδονικὴ καὶ ἡ Κρητική, ἐπειδὴ τὰ περισσότερα μνημεῖα τῆς πρώτης σώζονται στὴ Μακεδονία μὲ κέντρο τὴ Θεσσαλονίκη, ποὺ παρουσίαζε μεγαλύτερη πνευματικὴ καὶ καλλιτεχνικὴ κίνηση, ἐνῶ τῆς δεύτερης ἡ τελικὴ διαμόρφωση ἔγινε στὴν Κρήτη γύρω στὰ τέλη τοῦ 15ου αἰώνα.

Ἐκτὸς αὐτοῦ οἱ κυριότεροι ἐκπρόσωποι ἦταν Κρητικοί. Τὰ ἔργα τῆς Μακεδονικῆς σχολῆς ἀνάγονται στὸ 14ο αἰώνα καὶ κυριότερος ἐκπρόσωπος εἶναι ὁ Μανουὴλ Πανσέληνος ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη.

Τὰ ἔργα ἐμπνέονται ἀπὸ τὸν ἀναγεννητικὸ ἄνεμο ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Εἶναι ἔργα ζωγραφικῆς τῆς αὐλῆς καὶ τῶν μορφωμένων τάξεων. Τὰ χαρακτηρίζουν οἱ ζωηρὲς κινήσεις, ἡ ἐλευθερία καὶ ὁ ρεαλισμός. Οἱ τόνοι τῶν χρωμάτων εἶναι ζωηροί. Οἱ σκηνὲς τῶν τοιχογραφιῶν παρατίθενται σὲ συνεχεῖς ζῶνες, ποὺ συνήθως δὲν διαχωρίζονται ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη.

Ἡ Κρητικὴ σχολὴ ἐκφράζει τὸ Βυζαντινὸ ἰδεαλισμό. Εἶναι ἡ τέχνη τῆς αὐστηρῆς ὀρθοδοξίας καὶ τῶν μοναχῶν. Τὰ ἔργα της τὰ χαρακτηρίζουν οἱ σκιεροὶ χρωματισμοί, οἱ συγκρατημένες κινήσεις, ἡ λιτότητα καὶ ἡ ὑποβλητικότητα. Οἱ διάφορες σκηνὲς στὶς τοιχογραφίες χωρίζονται μὲ κόκκινες κάθετες ταινίες, μὲ τέτοιο τρόπο ὥστε νὰ ἐμφανίζονται ὡς φορητὲς εἰκόνες μέσα σὲ ἐρυθρὰ πλαίσια.

Οἱ βυζαντινοὶ ναοὶ εἶναι καταστόλιστοι ἀπὸ πλῆθος εἰκονογραφικῶν παραστάσεων τὶς ὁποῖες οἱ εἰδικοὶ τὶς ἔχουν κατατάξει σὲ ὁμάδες, τὶς ὁποῖες ὀνομάζουμε εἰκονογραφικοὺς κύκλους.

α) Δογματικὸς κύκλος: περιλαμβάνει τὶς παραστάσεις: 1) τοῦ Ἰησοῦ ὡς διδασκάλου στὴν κεντρικὴ εἴσοδο τοῦ κυρίως ναοῦ, 2) τοῦ Παντοκράτορα τοῦ τρούλου, ὁ ὁποῖος περιστοιχίζεται ἀπὸ οὐράνιες δυνάμεις, 3) τῶν προφητῶν ἀνάμεσα στὰ παράθυρα τοῦ τυμπάνου τοῦ τρούλου, οἱ ὁποῖοι ἀνήγγειλαν τὸν Ἰησοῦ ὡς Μεσσία, 4) τῶν τεσσάρων Εὐαγγελιστῶν στὰ σφαιρικὰ τρίγωνα τοῦ τρούλου, οἱ ὁποῖοι διέδωσαν τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, 5) τῆς Πλατυτέρας στὴν κόγχη τοῦ ἱεροῦ ἔνθρονη μὲ τὸν Ἰησοῦ βρέφος στὴν ἀγκαλιά Της, ὡς ἡ γέφυρα ποὺ ἕνωσε τὴ γῆ

μὲ τὸν οὐρανό, 6) τῆς Ἁγίας Τριάδος μὲ τὴν συμβολικὴ παράσταση τῆς φιλοξενίας τοῦ Ἀβραάμ, πάνω στὸ ἡμικύκλιο τοῦ ἱεροῦ, 7) τὴν Ἑτοιμασία τοῦ Θρόνου πάνω στὸν ὁποῖο ὑπάρχει τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὡς περιστερά, κάτω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τριάδα, ὅπου συμβολίζεται ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου.

β) Λειτουργικὸς κύκλος: Στὸ χῶρο τοῦ ἱεροῦ βήματος εἰκονίζονται: 1) ἡ Θεία Λειτουργία, τὴν ὁποία τελοῦν ἄγγελοι στὸν οὐρανό, 2) ἡ Μετάληψη τῶν Ἀποστόλων ἀπὸ τὸ Χριστό, 3) οἱ μορφὲς τῶν Μεγάλων Ἱεραρχῶν, κάτω ἀπὸ τὴν Πλατυτέρα στὴ κόγχη (Μ. Βασιλείου, Ι. Χρυσοστόμου, Γρηγορ ίου Θεολόγου , Κυρ ίλλου Ἀλεξανδρείας, Μ. Ἀθανασίου κ.ἄ.), οἱ ὁποῖοι κρατοῦν λειτουργικὰ εἰλητάρια.

γ) Ἱστορικὸς κύκλος: Στὶς καμάρες καὶ στοὺς τοίχους τοῦ κυρίως ναοῦ ζωγραφίζονται παραστάσεις ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας: 1) Σκηνὲς ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, (Γέννηση, Βάπτιση, Σταύρωση, Ἀνάσταση, Ἀνάληψη), σκηνὲς θαυμάτων, 2) Σκηνὲς ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς Θεοτόκου, (Γέννηση, Εἰσόδια, Κοίμηση), 3) Σκηνὲς ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων, (μαρτύρια, θαύματα), κ.λπ. 4) Προσωπογραφίες Ἁγίων ἀνδρῶν (νότιος τοῖχος) καὶ γυναικὼν (βόρειος τοῖχος). Σὲ αὐτὸν τὸν εἰκονογραφικὸ κύκλο ἀνήκουν καὶ οἱ εἰκόνες τοῦ τέμπλου. Ἀριστερά της Ὡραίας Πύλης εἰκονίζεται ὁ Δεσπότης Χριστός, περιβεβλημένος μὲ ὅλη Του τὴ δόξα. Δεξιά τῆς Ὡραίας Πύλης εἰκονίζεται ἡ Θεοτόκος μὲ τὸν Κύριο στὶς ἄχραντες ἀγκάλες Της, ἡ Ὁποία ὡς ἡ στοργικὴ μητέρα τοῦ κόσμου, δέεται γιὰ τοὺς πιστούς. Δεξιά τοῦ Κυρίου εἰκονίζεται ὁ τίμιος Πρόδρομος, ὁ «μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης» (Λουκ.7:28) καὶ αὐτὸς δεόμενος. Δεξιά τῆς Θεοτόκου ὁ τιμώμενος ἅγιος τοῦ ναοῦ ἢ παράσταση Δεσποτικῆς ἢ Θεομητορικῆς ἑορτῆς στὴν ὁποία εἶναι ἀφιερωμένος ὁ ναὸς. Στὸ πάνω μέρος τοῦ τέμπλου εἰκονίζονται σκηνὲς ἀπὸ τὴν ἐπίγεια ζωὴ τοῦ Κυρίου (Δωδεκάορτο) καὶ οἱ μορφὲς τῶν ἀποστόλων καὶ ἄλλων ἐπιφανῶν ἁγίων.

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΤΕΧΝΗΕἰκονογραφία Ἱεροῦ Ναοῦ

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑἈντουράκης Γ, Χριστιανικὴ ζωγραφική, ἈθήναΚαραγιάννης Βασίλειος, Ἡ ἔννοια τῆς εἰκόνας στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησία, Τέρτιος, Κατερίνη 1987

4 5 5

Εἶναι γεγονὸς πὼς ἂν ρωτούσαμε σήμερα τὰ παιδιά μας, ποιὸν ἄνθρωπο θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν ὡς

πρότυπο, οἱ ἀπαντήσεις ποὺ θὰ λαμβάναμε θὰ ἦταν σχεδὸν πανομοιότυπες.

Θὰ μᾶς ξαφνίαζε ἂν τὸ παιδί μας, μᾶς ἔδινε τὸ ὄνομα ἑνὸς στὰρ τοῦ τραγουδιοῦ ἢ ἑνὸς ἠθοποιοῦ ἢ ἀκόμα περισσότερο ἑνὸς ποδοσφαιριστή;

Μᾶλλον ὄχι. Καὶ αὐτὸ θὰ συνέβαινε διότι μὲ τὴ δική μας ἀνοχὴ (γιὰ νὰ μὴν ποῦμε προτροπὴ) «σπρώχνουμε» τὰ παιδιά μας

πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση.Καὶ πῶς γίνεται αὐτό;Μήπως δὲν ἔχουμε χρόνο ἀρκετὸ γιὰ νὰ ἀσχοληθοῦμε μαζί τους καὶ

τὰ τοποθετοῦμε μὲ τὸν τρόπο μας, μπροστά σὲ μιὰ τηλεόραση, ἢ ἕναν ὑπολογιστή;

Καὶ σαφῶς αὐτὰ τοὺς δημιουργοῦν μιὰ ἀναπόφευκτη νοητικὴ ἀδράνεια καὶ γιὰ τὴν ἀκρίβεια πνευματικὴ νέκρωση, ἂν ὑπάρχει ἀλόγιστη χρήση.

Φυσικὰ ὅλα τὰ παραπάνω ποὺ ἀναφέρουμε, ἀπὸ μόνα τους δὲν εἶναι ἄσχημα ἢ ἀνήθικα, ὅπως θὰ ἔλεγαν κάποιοι ἠθικολόγοι ποὺ δυστυχῶς ὑπάρχουν πολλοί.

Ἡ τοποθέτησή μας σ’ αὐτὰ τοὺς δίνει ἐπικίνδυνη τροχιά. Δηλαδὴ τὸ πόσο ψηλά τὰ τοποθετοῦμε ὡς προτεραιότητες, ὥστε νὰ μᾶς γίνονται ἐξάρτηση.

Ὅταν στὰ παιδιὰ ἀναφέρεις τὴν προοπτικὴ ὅτι μποροῦν νὰ γίνουν ἅγιοι, αὐτὰ δικαιολογημένα ξαφνιάζονται. Καὶ γιατί ξαφνιάζονται;

Μὰ γιατί δὲν τοὺς ἔχει προβάλει ποτὲ κανεὶς αὐτὴ τὴν προοπτική. Ἐδῶ πολλὲς φορὲς πολλοὶ σύγχρονοι γονεῖς, δὲν μποροῦν νὰ ξεχωρίσουν τὶς διαφορὲς ἀνάμεσα στὰ κατηχητικὰ καὶ στὸν προσκοπισμό, στὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Θρησκεία καὶ ἔχουν τὴν ἐντύπωση πὼς εἶναι ὅμοια πράγματα.

Μᾶς ἐνδιαφέρει μιὰ ἠθικὴ χωρὶς Χριστὸ καὶ τὸ ἀκοῦμε συχνὰ μὲ τὴν φράση «Νὰ εἴμαστε καλοὶ ἄνθρωποι» καὶ σ’ αὐτὸν τὸν δρόμο πολλὲς φορὲς παρακινοῦμε καὶ τὰ παιδιά μας. Στὸ χριστιανισμό, ἡ ἠθικὴ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς προσωπικῆς σχέσης μας μὲ τὸ Χριστὸ καὶ ὄχι αὐτοσκοπός.

Τὰ πρότυπα τῶν ἁγίων, μᾶς φαίνονται ξεπερασμένα συχνά τοὺς βλέπουμε σὰν ἡμίθεους ποὺ δὲν ἔχουμε καμία σχέση μαζί τους. Ἄλλη ἄποψη εἶναι ὅτι οἱ Ἅγιοι, ἔχουν ἔρθει μὲ ἰδιαίτερο σκοπό, ἄρα καταργοῦμε τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν ἐπιλογὴ στὴν σχέση μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸ ποὺ προβάλλεται εἶναι ἡ δόξα καὶ ὁ πλοῦτος τῶν ἐπωνύμων, δηλαδὴ αὐτὰ τὰ ὁποῖα στὴν καρδιά μας, ἔχουν πάρει τὴ θέση τοῦ Θεοῦ ὡς Θεοί. Καὶ συνήθως ἡ δόξα αὐτὴ τῶν ἐπωνύμων ἔχει ἄδοξο τέλος. Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναφέρουμε πολλὰ παραδείγματα.

Τὸ συναίσθημα ποὺ ἑδράζει στὴν ψυχή τους, εἶναι κυρίως ἡ ἀπόρριψη καὶ ἐκεῖ μπαίνουν τὰ θεμέλια γιὰ μιὰ μελλοντικὴ κατάθλιψη.

Καὶ τὸ ἑπόμενο βῆμα εἶναι νὰ τὰ τρέχουμε στοὺς ψυχολόγους, γιατί ἀπέτυχαν νὰ γίνουν στάρ. Πόσα παιδιὰ ἔχουν πέσει σὲ κατάθλιψη ἐπειδὴ ἁπλὰ δὲν πέρασαν σὲ κάποιο talent show;

Ἀπὸ ποὺ λοιπὸν πῆραν τὰ ἐρεθίσματα, τὰ ὁποῖα ἐμεῖς μὲ τὴν ἀνεπάρκειά μας καὶ τὴν ἀδιαφορία μας τοὺς δώσαμε;

Ἡ κατάσταση μιμητισμοῦ ποὺ θέτουν ἀκούσια ἢ καὶ ἑκούσια πολλὲς φορὲς τὸν ἑαυτό τους, αὐτομάτως τοὺς καθιστὰ ἀνελεύθερους χωρὶς προσωπικότητα.

Ἑπομένως αὐτὸ ποὺ χρειάζεται νὰ κάνουμε, εἶναι κυρίως νὰ ἀσχοληθοῦμε μαζί τους.

Καὶ ἂν αὐτὸ τὸ κάνουμε, εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι περιορίζουν στὸ ἐλάχιστο αὐτὲς τὶς δραστηριότητες ποὺ τὰ ἀπορροφοῦν σὲ ὑπερθετικὸ βαθμό, ὡς ὑποκατάστατο τῆς ἀγάπης, ποὺ δὲν τοὺς δίνουμε ἐμεῖς.

Ἃς καταλάβουμε λοιπὸν πὼς μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε τὰ πράγματα, δίνοντας στὰ παιδιὰ μας τὴν προοπτικὴ ποὺ θέλει καὶ ὁ Χριστὸς νὰ τοὺς δώσουμε.

Αὐτὴ τὴν προοπτική της ἁγιότητας ἡ ὁποία εἶναι προοπτικὴ ὕπαρξης καὶ ζωῆς μέσα ἀπὸ τὴν κοινωνία καὶ σχέση μὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ προσωπικά.

Καὶ ὅπως ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης: «καὶ στὴν Ὁμόνοια μπορεῖ νὰ ἁγιάσει κανεὶς ἂν τὸ θέλει». Γι’ αὐτὸ ἄς μὴν ψάχνουμε δικαιολογίες ὅτι αὐτὰ δὲν εἶναι τῆς ἐποχῆς

μας. Ὁ Χριστὸς μᾶς περιμένει πάντα νὰ ἑνωθοῦμε μαζί του. Καὶ ἐμᾶς καὶ τὰ παιδιά μας.

Γιὰ τὴν Ἐνορία τῆς Ἁγίας Τριάδος ΠετρουπόλεωςΓεώργιος Ἀραμπατζόγλου

νεότητα Σύγχρονα πρότυπα στὴν παιδικὴ ἡλικία καὶ ἡ εἰκονικὴ πραγματικότητα τῆς ἠθικῆς

Εἶδα στὸν ὕπνο μου πὼς ἐπισκέφθηκα τὸν παράδεισο καὶ ἕνας ἄγγελος ἀνέλαβε νὰ μὲ ξεναγήσει. Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σὲ μιὰ τεράστια αἴθουσα γεμάτη μὲ ἀγγέλους.  Ὁ ἄγγελος ὁδηγός μου,

σταμάτησε στὸν πρῶτο σταθμὸ ἐργασίας καὶ εἶπε:«Αὐτὸ εἶναι τὸ τμῆμα παραλαβῆς. Ἐδῶ παραλαμβάνουμε ὅλες τὶς αἰτήσεις

ποὺ φθάνουν στὸν Θεὸ μὲ τὴ μορφὴ τῆς προσευχῆς».Κοίταξα γύρω - γύρω στὸν χῶρο. Ἔσφυζε ἀπὸ κίνηση, μὲ τόσους ἀγγέλους

νὰ βγάζουν καὶ νὰ ταξινομοῦν αἰτήσεις γραμμένες σὲ ὀγκώδεις στῆλες ἀπὸ χαρτιὰ ἀπὸ ἀνθρώπους ἀπ’ ὅλο τὸν κόσμο. Μετὰ προχωρήσαμε σὲ ἕνα μακρὺ διάδρομο, μέχρι ποὺ φτάσαμε στὸν δεύτερο σταθμό.

Ὁ ἄγγελος μοῦ εἶπε: «Αὐτὸ εἶναι τὸ τμῆμα συσκευασίας καὶ παράδοσης. Ἐδῶ οἱ χάρες καὶ οἱ εὐχὲς ποὺ ἔχουν ζητηθεῖ προωθοῦνται καὶ παραδίδονται σὲ αὐτοὺς ποὺ τὶς ζήτησαν».

Πρόσεξα καὶ πάλι πόση κίνηση εἶχε καὶ ἐδῶ. Ἀμέτρητοι ἄγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρὰ ἀφοῦ τόσες πολλὲς ἐπιθυμίες εἶχαν ζητηθεῖ καὶ συσκευάζονταν γιὰ νὰ παραδοθοῦν στὴ γῆ. Τέλος, στὴν ἄκρη ἑνὸς μικροῦ διαδρόμου σταματήσαμε στὴν πόρτα ἑνὸς πολὺ μικροῦ σταθμοῦ. Πρὸς μεγάλη μου ἔκπληξη μόνο ἕνας ἄγγελος καθόταν ἐκεῖ χωρὶς νὰ κάνει οὐσιαστικὰ κάτι.

«Αὐτὸ εἶναι τὸ τμῆμα εὐχαριστιῶν», μοῦ εἶπε ὁ φίλος μου ἄγγελος. Ἔδειχνε πολὺ ντροπιασμένος.

«Πῶς γίνεται αὐτό; Δὲν ὑπάρχει δουλειὰ ἐδῶ;» ρώτησα.«Εἶναι λυπηρό», ἀναστέναξε ὁ ἄγγελος. «Ἀφοῦ παραλάβουν τὶς χάρες

τους οἱ ἄνθρωποι, πολὺ λίγοι στέλνουν εὐχαριστία».«Πῶς μπορεῖ νὰ εὐχαριστεῖ κάποιος τὸ Θεὸ γιὰ τὶς εὐλογίες ποὺ

παρέλαβε;» ρώτησα πάλι.«Πολὺ ἁπλά», ἀπάντησε ὁ ἄγγελος. «Χρειάζεται μονὸ νὰ πεῖς: Εὐχαριστῶ

Θεέ μου».

«Καὶ γιατί ἀκριβῶς πρέπει νὰ εὐχαριστοῦμε;»«Ἅμα ἔχεις τρόφιμα στὸ ψυγεῖο σου, ροῦχα στὴν πλάτη σου, μιὰ

στέγη πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι σου καὶ ἕνα μέρος γιὰ νὰ κοιμηθεῖς, εἶσαι πλουσιότερος ἀπὸ τὸ 75% τῶν ἀνθρώπων αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Ἂν ἔχεις χρήματα στὴν τράπεζα, στὸ πορτοφόλι σου καὶ λίγα κέρματα σ’  ἕνα πιατάκι, εἶσαι ἀνάμεσα στὸ 8% τῶν ἀνθρώπων ποὺ εὐημεροῦν.

Ἂν ξύπνησες σήμερα τὸ πρωὶ μὲ περισσότερη ὑγεία παρὰ ἀρρώστια, εἶσαι πιὸ εὐλογημένος ἀπὸ ὅσους δὲν θὰ ἐπιζήσουν καὶ ὡς αὐτὴ τὴ μέρα.

Ἂν ποτὲ δὲν βίωσες τὴν ἐμπειρία καὶ τὸ φόβο τοῦ πολέμου, τῆς μοναξιᾶς, τῆς φυλακῆς, τῆς ἀγωνίας, τοῦ βασανιστηρίου καὶ τῆς σουβλιᾶς τῆς πείνας, εἶσαι μπροστὰ ἀπὸ 700 ἑκατομμύρια ἀνθρώπους αὐτῆς τῆς γῆς.

Ἂν μπορεῖς νὰ προσευχηθεῖς σὲ ἕνα ναό, χωρὶς τὸ φόβο τῆς ἐπίθεσης, τῆς σύλληψης καὶ τῆς ἐκτέλεσης, θὰ σὲ ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια ἄνθρωποι στὸν κόσμο.

Ἂν οἱ γονεῖς σου εἶναι ἀκόμα ζωντανοὶ καὶ εἶναι ἀκόμα παντρεμένοι, εἶσαι σπάνιος.

Ἂν μπορεῖς νὰ κρατᾶς τὸ κεφάλι σου ψηλὰ καὶ νὰ χαμογελᾶς, δὲν εἶσαι ὁ κανόνας, εἶσαι ἡ ἐξαίρεση γιὰ ὅλους ὅσοι ζοῦν στὴν ἀμφιβολία καὶ στὴν ἀπόγνωση.

Καὶ ἂν διαβάζεις τώρα αὐτὸ τὸ μήνυμα ἔλαβες μιὰ διπλὴ εὐλογία γιατί σοῦ τὸ ἔδωσε κάποιος ποὺ σὲ ἀγαπᾶ καὶ γιατί εἶσαι πιὸ τυχερὸς ἀπὸ 2 δισεκατομμύρια ἀνθρώπους ποὺ δὲν ξέρουν κάν νὰ διαβάζουν».

«Κατάλαβα. Καὶ τώρα τί νὰ κάνω; Πῶς μπορῶ νὰ ἀρχίσω;»«Νὰ πεῖς καλημέρα», μοῦ χαμογέλασε ὁ ἄγγελός μου. «Νὰ μετρήσεις τὶς

εὐλογίες σου καὶ νὰ περάσεις αὐτὸ τὸ μήνυμα σὲ ἄλλους ἀνθρώπους γιὰ νὰ τοὺς θυμίσεις πόσο εὐλογημένοι εἶναι. Καὶ μὴν ξεχάσεις νὰ στείλεις τὸ εὐχαριστῶ σου μὲ ἀγάπη μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά σου».

Κατηχητής

Ἕνα ὄνειρο γιὰ νὰ ξυπνήσουμε (προσευχὴ - εὐχαριστία)

6 7 7

ΕΝΟΡΙΑΚΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΔΡΟΜΕΣὉλοήμερη ἐκδρομή στίς 31 Μαΐου στήν Ἱερά Μονή Ἁγίας Μαρίνας Μαρίτσας -Σανταμέρι Ἀχαΐας καί στόν Ἅγιο Νικόλαο Σπάτων Ἠλείας. Ὥρα ἀναχώρησης 06:45 π.μ.

ΠετροýðολçΜάρκου Μπότσαρη 17, Τηλ.: 2102628516

ΠεριστέριÈηβών 206, Τηλ.: 2105777472

ΚαματερόΑραχώβης 13, Τηλ.: 2105013935

ºλιονΠαπανδρέου Ανδρέα 248

Ὁλοήμερη ἐκδρομή στίς 31 Μαΐου στήν Ἱερά Μονή Ἁγίας Μαρίνας Μαρίτσας -Σανταμέρι Ἀχαΐας καί στόν Ἅγιο Νικόλαο Σπάτων Ἠλείας. Ὥρα ἀναχώρησης 06:45 π.μ.

6 7 7

Η σύγχρονη άποψη για την υγεία στρέφεται όλο και περισσότερο στην πρόληψη και την πρώιμη διάγνωση. Οι περισσότεροι από εμάς βλέπουμε το γιατρό μας αφού παρουσιαστεί κάποιο πρόβλημα υγείας. Άλλοι πάλι, παρακολουθούνται τακτικά αλλά μόνο για το χειρισμό ήδη γνωστών τους παθήσεων. Πόσοι όμως πραγματικά επισκέπτονται ένα γιατρό και διενεργούν τη δέουσα σειρά κλινικών και παρακλινικών εξετάσεων με στόχο να διατηρήσουν την υγεία τους στο καλύτερο δυνατό επίπεδο; Αρκεί να αναλογιστούμε ότι τα καρδιαγγειακά

νοσήματα, που ευθύνονται για το 50% των θανάτων στην χώρα μας και οι καρκίνοι που ευθύνονται περίπου για το 23%, μπορούν να προληφθούν σε μεγάλο βαθμό προβαίνοντας στην έγκαιρη διάγνωσή τους με τη διενέργεια των ενδεδειγμένων διαγνωστικών εξετάσεων τη σωστή στιγμή. Σε ό,τι αφορά τη Πρόληψη, η έγκαιρη διάγνωση

πριν εμφανιστούν κλινικά συμπτώματα, παρέχει τη δυνατότητα για άμεση και αποτελεσματική θεραπεία ορισμένων συχνών μορφών καρκίνου, όπως του τραχήλου της μήτρας και του μαστού στις γυναίκες, του προστάτη στους άνδρες, του παχέος εντέρου και στα δύο φύλα. Επίσης, επιτυγχάνεται η καλύτερη αντιμετώπιση χρόνιων νοσημάτων, όπως είναι η υπέρταση, η υπερχοληστεροναιμία και ο σακχαρώδης διαβήτης, που αποτελούν ταυτόχρονα και σημαντικούς παράγοντες κινδύνου για την πρόκληση των καρδιαγγειακών νοσημάτων. Η Ιατρική Μέριμνα Α.Ε. σας προτείνει να μπείτε στη

διαδικασία της πρόληψης και θα συνειδητοποιήσετε γρήγορα ότι, αφιερώνοντας λίγα λεπτά για τις βασικές προληπτικές εξετάσεις, θα είστε σε θέση να αντιμετωπίσετε εγκαίρως οποιαδήποτε πάθηση και θα έχετε φυσικά λιγότερο άγχος για την κατάσταση της υγείας σας, αφού θα την παρακολουθείτε τακτικά. Διαβάστε, λοιπόν, τον οδηγό για ένα πλήρες check-up που φτιάξαμε για σας. Μπορεί να σας φανεί ιδιαίτερα χρήσιμος!

Αιματολογικός έλεγχοςΓεν.αιματος, ΤΚΕ, Χολερυθρίνη, Τρανσαμινάσες, αλκαλική φωσφατάση, γ-GT, LDH, CPK, χοληστερίνη, HDL, LDL, τριγλυκερίδια, ολικά λιπίδια, σάκχαρο, Κ, Να, ουρία, κρεατινίνη, ουρικό οξύ, CEA, Ca 19-9 Καρδιολογικός έλεγχοςTriplex καρδιας – Test κοπώσεως – καρδιολογική εκτίμησηΠνευμονολογικός και ΩΡΛ έλεγχοςΣπιρομέτρηση, ακτινογραφία θώρακος, κλινική εξέταση πνευμονολόγου, ακτινογραφία πλάγια ρινοφάρυγγος, εξέταση ώτων, κλινική εξέταση ΩΡΛΝευρολογικός έλεγχοςΗλεκτρομυογράφημα, κλινική εξέταση νευρολόγουΓυναικολογικός έλεγχοςΤεστ παπ, Ψηφιακή Μαστογραφία, Γυναικολογική εξέταση, Κλινική εξέταση μαστούΕνδοκρινολογικός έλεγχοςΠλήρης έλεγχος θυρεοειδούς αδένα Τ3, Τ4, TSH, υπερηχογράφημα θυρεοειδούς και κλινική εξέταση

το κόστος για κάθε έλεγχο είναι στα 50 €

8