Het Trottoir PERIÓDICO PARA FLAMENCOS FRANCÓFONOS QUE PRECISAM APRENDER O PORTUGUÊS E DE BRASILEIROS FRANCÓFONOS QUE ESTÃO ESTUDANDO O HOLANDÊS.

EDITORIAL

Assimil

Em tempos passados, o redator em chefe deste jornal, na época ainda um simples jornalista, já havia aprendido que ―El Assimil Horizontal‖ podia trazer gran-des alegrias. Era um curso avançado de idiomas que combi-nava o estudo com exercícios fisicamente exaustivos. Nos últimos meses pensamos muito no Bruno. Como que ele, como engenheiro, cuidaria das aulas de francês de uma ―gostosa brasileira‖? Podíamos nos imaginar como ele tinha se apaixonado pelos olhos castan-hos, como ele sonhava com os cabelos pretos e como ele se perdia com o sorriso radiante. Mas, consciente e responsável, como sempre, ele somente con-versava sobre as aulas de fran-cês, conforme previa o roteiro do manual. Não nos entenda mal. Não te-mos dúvidas sobre as habilida-des linguísticas do Bruno. Ele fala, apesar de ser valão, mais ou menos correto o holandês. Ele arranha também o Árabe o Russo (лысая ,(' الرأ أصلع»)

голова), o Chinês (" 光头), o

Suaíli ('Kichwa careca"), o Es-panhol ("cabeza calva), o Italia-no (―calvizie") e até um pouco do dialeto da Flandres Ocidental. E ele fala com todas as pessoas, desde o primeiro ministro até a diarista, mas será que isto faz dele um bom professor? Mais tarde talvez tenhamos que per-guntá-lo à Joice. Soubemos, entretanto, que o Bruno está pensando em se mudar para o Brasil. Ele até estaria disposto a aprender Português. Parece até que ele está de olho numa professora que quer que ele se aprofunde na versão portuguesa do Assimil Horizontal. Uitste-kend.

HT: Ha, nonkel Bruno. En

tante Joice. Schone naam,

trouwens, Joice. Bijna net zo

mooi als die van mij. Maar

weet je: ik ben nog te klein

om Portugees te spreken. Zal

ik mijn vragen maar in het

Nederlands stellen? Eh, non-

kel Bruno?

Laten we er maar meteen

invliegen. Hoe was die eerste

koers bij kunstlicht?

Joice: Lastig, man. Keihard.

Ik dacht echt dat er geen

einde aan zou komen.

Is het een traumatische er-

varing geworden?

Bruno: Dat is het lot van een

topatleet. Het huwelijk con-

sumeren is een duursport,

hè. Maar verrast was ik wel.

Ik kan niet zeggen dat ik het

z ie n a an ko men h ad .

Niemand vond het nodig om

me een wegwijzer te laten

zien, moet je weten. Laat

staan dat ik voor de start het

roadbook had kunnen inkij-

ken. Ik tastte de hele tijd in

het duister. Maar ach, het is

inmiddels al vergeven en

vergeten. Onder de douche

spoel je al die frustraties

weg, zeker als je je doel hebt

bereikt. Alleen de streep telt:

wie daar met de armen in de

lucht voorbijrijdt, is gewon-

nen.

Was die vroege ontsnapping

op voorhand gepland?

Joice: Ik had er niet met de

ploegleiding over gesproken,

neen. Je kunt een wedstrijd

niet op voorhand plannen.

Bruno: Het was een rare

koers: in de eerste kilometers

gingen we allebei al hele-

maal in de beugel, maar

daarna viel het een beetje

stil. Ik probeerde nog op de

kasseien te wippen, maar ik

bleef haperen. Pech zit altijd

in een klein hoekje, weet je?

Zat het slechte weer er voor

iets tussen?

Bruno: Droog of niet, daar

denk ik tenslotte niet over

na. We zijn Flandriens, niet-

waar? En wat kan je doen

met al dat stof, behalve je

mond dicht houden?

Het zag er lang naar uit dat

met die eerste ontsnapping

het pleit beslecht was. Maar

dan viel het plots stil. Hoe

verklaar je die plotse terug-

slag?

Bruno: Ik had gewoon te

weinig jus in de benen. De

spaghetti van ‗s ochtends lag

wat zwaar op de maag, vrees

ik. Maar ik heb doorgebeten

en in de finale ben ik hele-

maal abloc gegaan.

Wanneer voelden jullie dat

de winst binnen was?

Joice: Eigenlijk pas in de

laatste meters. Daar voelde

ik me beresterk.

Bruno: Ik trapte gewoon in

de boter. Het parcours was

nochtans nauw, met enkele

verraderlijke bochten ook,

maar Joice heeft me daar

letterlijk doorheen gesleurd.

Toen de streep in zicht

kwam, heb ik hem op mijn 11

gesmeten en ik wist dat het

bingo was.

De eindsprint was zo indruk-

wekkend dat er al geruchten

over doping circuleren. Heb-

ben jullie aan het spul geze-

ten?

Joice: Ik niet, neen. In een

wedstrijd voel ik me altijd

fris en jong, maar ik steek

mijn hand helemaal niet in

het vuur voor mijn entoura-

ge.

Verder in Het Trottoir

———

Wat Joice over Bruno moet weten,

en Bruno over Joice

Kruiswoordraadsel

Huwelijksmenu

Joice en de Veekaa

‗We zijn tenslotte Flandriens‘ De familie plengde nog tranen van emotie toen onze

jongste reporter nonkel Bruno en tante Joice al op de

massagetafel betrapte. Een verslag.

Bruno en Joice: zelden zo naar dat rode vod verlangd.

WAT JOICE OVER BRUNO MOET WETEN

1 2 3 4 5 6 7

Kruiswoordraadsel

Horizontaal 1. Op– en neergaand speelgoed

2. Firenze, gestortterd in het Frans

3. Niet droog

4. Gastvij stadje op de A4 bij Harare 5. Italiaanse zondag

6. Spaanse zuilen

Verticaal 1.Trage dagen, lange nachten (afk. anagram)

2. Egyptische vorst (anagram)

3. Lang geleden dat ik Rosie tegenkwam

(Eng. Afk.) 4. Brazilliaanse schone die kwam logeren

5. Voegwoorden (jaja: twee!)

6. Jarenlang of jongstleden

7. Verlengde uitroep

Hoe een rekje in de Colruyt de geest van een Bossaert tot in de diepste

krochten van de Kalahari kon doen dwalen. Joices handleiding voor een

namiddagje boodschappen doen met haar kersverse echtgenoot. Luchtha-

ventaksen inbegrepen.

Een praatvaar in de dop: de man die van veelzeggende stiltes slechts een verre herinnering maakt.

Een gouden tip, Joice: ga nooit onvoor-

bereid de supermarkt binnen met je kers-

verse vent. Je weet namelijk nooit wan-

neer je weer zult buitenkomen. Bruno

heeft namelijk de onhebbelijke gewoonte

bij elk artikel honderduit te beginnen

vertellen waar het vandaan komt. En

dan krijg je er de hele geschiedenis en de

belangrijkste bezienswaardigheden van

het land gratis bovenop.

Hij ziet een banaan en begint honderduit

over Buju, bananenbier, Gorilla‘s in the

Mist, BBQ‘en aan het Victoriameer, de

Kilimanjaro en safari‘s in Tanzania. Een

pak spaghetti doet hem uitweiden over

Pisa en zijn scheve toren, de Apennijnen,

het marmer van Carrara, het werelduur-

record van Francesco Moser, de invloed

van Maradona op de landstitel van Napo-

li in 1987, Sicilië, de Etna, de Camorra

en de geheimen van het catenaccio. Een

litchi noopt hem tot een exposé over de

Chinese Muur, slangen als hoofdgerecht,

honden en poesjes verorberen bij het

ontbijt, het eten met stokjes en tai chi in

het park. Een ‗cavaillon‘ ontketent een

spraakwaterval over de wilde paarden en

de flamingo‘s in de Camargue, de Mont

Ventoux, de arena in Arles en Vincent

van Gogh in Saint-Rémy-de-Provence.

Een paëlla in het diepvriesvak lokt een

speech uit over de Ramblas, Miro, Picas-

so, Gaudi, Hemingway op las fiestas de

San Firmin in Pamplona, de supporters-

club van Indurain, de Spaanse Pyreneë-

en, Torla, Val d‘Ordesa en de Monte Per-

dido (à propos, ik heb nog een mooie

anekdote over een wolf en de Monte Per-

dido, mais j‘ai un trou de mémoire, moet

je bij gelegenheid misschien eens aan

Thomas vragen). En bij een fles mojito

begint hij dan weer over Cubaanse siga-

ren, Fidel, de Varkensbaai, Buena Vista

Social Club, Ché Guevara, zandvlooien

en de Malecon van Havana.

Maar hetzelfde gebeurt dichter bij huis.

Als u en ik een emmertje en een schepje

zien, denken we aan strandpret in De

Panne, desgevallend aan de kinderen in

de zandbak in de tuin. Bruno niet. Die

begint over de woestijnen in Namibië, de

schitterende, roodkleurige zandheuvels,

heroïsche verhalen over lekke banden in

de woestijn, jerrycans vol benzine en

drinkwater voor de volgende duizend

kilometer. En bij een fles Caipirinha is

hij niet meer te stoppen. Dan rollen de

anekdotes over samba en Rio over zijn

lippen, dan vertelt hij

honderduit over Copa-

cabana, Belo Horizonte,

futbol, Pelé, piranha‘s

en slapen in een hang-

mat in het onherberg-

zame Amazonewoud.

En sinds een jaar of

twee ook over Joice,

zijn licht en zijn leven.

Zou ze echt een huis-

mus gemaakt hebben

van onze globetrotter

uit Herseaux?

Peuter vast in toilet

RIO - Een kleine uk ontsnapte aan de aandacht van zijn moeder en sloot zich op in het toilet. Hij kreeg de deur met geen middelen meer open. Ook de moe-

der slaagde er niet in het slot te ontgren-delen. De radeloze moeder liep in paniek de straat op, tot de politie er uren later met de hulp van de lokale brandweer en de mobiele brigades van de Civiele be-scherming in slaagde om de deur in te beuken en de gedehydrateerde peuter uit zijn hachelijke positie te bevrijden. De uk, die luistert naar de naam Bruno Bossaert junior, maakt het uitstekend. De ongeruste ouders hebben wel alle sleutels uit de woning verwijderd.

Wikipedia in het diepst van zijn gedachten

O QUE O BRUNO PRECISA SABER SOBRE A JOICE

Quando ela ainda morava no Brasil, ela pelo visto já gostava dos com o estilo do Bruno..

A corrida para o Capitólio termina em Bruxelas

Joice quando neném.

Quando ela ainda morava no Brasil, ela pelo visto já gostava

dos com o estilo do Bruno.

Aos três anos, naquela época gordi-

nha, Joice convencia a mãe a dar colo e

sempre dizia: ―mamãe, a Sra. me carre-

gue no colo só um pouquinho agora, mas

quando eu crescer vou cuidar de

todas as casas de Escarpas e a

Sra. não precisará trabalhar como

hoje e nem me carregar no colo‖.

Joice adorava brincar com os

carrinhos do Joison (o irmão mais

velho), mas ele detestava que

pegassem seus carrinhos. Ele

escondia os carrinhos, mas a Joice

sempre os achava. Um dia, de

brincadeira, só para amolar, colo-

cou os carrinhos mais bonitos

dentro do forno do fogão a lenha.

A mãe, que não sabia do esconde-

rijo, acendeu o forno e todos os

carrinhos (logo os mais bonitos)

derreteram. A Joice morria de rir

e o Joison morria de tristeza, cho-

rando muito.

Joice adorava cavalos. Um

dia, andando de cavalo na roça,

ela queria que o pai, que estava

com ela, a deixasse sozinha, mas

ela soltou a redia e o cavalo dispa-

rou e a ela só restava gritar para

que o pai a socorresse.

Joice brincava muito com

a prima (Joseane) na casa da ma-

drinha do Jaider. Um dia, com +/-

8 anos, a Joice ensinou a prima a

subir numa mangueira, para chu-

par mangas, mas desceu de repen-

te e deixou a prima pra trás. A prima não

conseguia mais descer e ficou pendurada

no galho. Joice chamou a mãe e essa colo-

cou um colchão debaixo da arvore e pediu

para Joseana pular. Joice, em vez de

ajudar, chorava de rir.

Joice, com aproximadamente 8,5

anos, sempre olhava o Jaider (irmão mais

novo) quando a mãe estava trabalhando.

Jaider era muito gordo e a Joice

muito magra. Um dia, de repen-

te, ela caiu no jardim (íngreme) e

rolou junto com o Jaider. Ela se

machucou toda, mas ela não cho-

rava por causa da dor e sim pelo

fato que o Jaider tinha caído.

A Joice sempre gostou de

tirar fotos de tudo. Sendo ou não

importante, ela parava tudo (e

todos) para tirar a foto. Pior fica-

va quando havia coqueiros. Neste

caso não somente parava, como

também abraçava o coqueiro e

pedia para tirar fotos de todos os

ângulos.

Entre os 18 e 24 anos, a

Joice pensou: vou fingir que irei

estudar em Uberlândia, mas na

verdade vou conquistar o mundo.

Vou fingir que irei participar de

congressos em Roma e Paris, mas

na verdade quero fazer um curso

de francês em Bruxelas. Vou

fingir que preciso fazer um curso

de francês em Bruxelas, mas na

verdade quero encontrar meu

futuro marido. Vou fingir que

quero fazer um doutorado em

Paris, mas na verdade quero

fazer de Bruxelas a minha casa.

10 mandamentos

Aos seus seguidores, a Deusa de Capitólio ensinou, num bar

meio duvidoso na periferia de Paris, os seus 10 mandamen-

tos:

1. Eu Sou a senhora, a sua Deusa.

2. Não terás outras deusas além de mim.

3. Só eu terei ídolos.

4. Honra a mim e só a mim.

5. Existe para você somente uma verdade, a minha.

6. Somente eu penso. Você executa o que eu pensar.

7. Somente eu tenho humor. Nunca se ache engraçado.

8. Nunca me dirija sua palavra sem eu solicitar. A princípio somente eu falo coisas sensatas.

9. Nunca olhe para outras mulheres. Somente eu sou

bonita e atraente.

10. Sempre me sirva, mesmo quando isto não fizer nenhum tipo de sentido para você.

Het moet een jaar of drie

geleden zijn dat de Brusselse

goegemeente er lucht van

kreeg. Terloops, zomaar

langs zijn neus weg, begon

Bruno over de dochter van

een van de eerste kennissen

van zijn broer in Brazilië —

een plaatselijke studente uit

Capitolio in de deelstaat Mi-

nas Gerais, die voor een paar

maanden een onderkomen in

Brussel zocht. Ze mocht er

van haar univer-siteit een

paar congressen volgen in

verschillende steden, en had

meteen besloten dat ze langer

wilde blijven om Frans te

leren, en vervolgens te docto-

reren in Parijs.

Bruno, een altruïst tot in de

kist, wou die verantwoorde-

lijk-heid wel op zich nemen:

het meisje een onderkomen

geven, misschien zelfs helpen om haar

studies te betalen. Zelfs al wist hij amper

wat er komen zou, en hoe dat meisje van

voorin de twintig het zou redden met

alleen maar een mondje Portugees, een

beetje Spaans en een paar verdwaalde

woordjes Frans als communicatiemiddel.

Het vertrouwen werd er niet beter op

toen ze zelfs geen klok bleek te kunnen

lezen: na enig over– en weer-gebeld be-

sloot ze naar België te vliegen en een

tijdje in de De Smet De Naeyerlaan te

logeren, maar ze vergat stomweg het uur

van de landing door te geven. En toch:

toen ze elkaar uiteindelijk toch ontmoet-

ten, leek het wel alsof het lot het zo had

gewild.

Vrienden die het duo in die eerste dagen

zagen passeren, merkten op hoe char-

mant, goedlachs en intelligent Joice was.

Hoe ze nooit opdringerig was, maar ei-

genlijk ook niet verlegen. Tijdens een

fietstocht met een nieuwshongerige Trot-toir-redacteur begon Joice honderduit

over haar interesse voor musea en ge-

schiedenis te vertellen. Niet direct de

dingen waar Bruno in het verleden wak-

ker van had gelegen, maar hij bleek toch

maar mooi gecharmeerd. Toen onze re-

porter hem later die dag nog belde, ging

de telefoon vergeefs over. Pas uren later

belde hij terug, zich verontschuldigend

dat hij het gerinkel niet gehoord had

omdat hij zich in de slaapkamer bevond.

Bruno in de slaapkamer van onschuldige

studentes: we hadden toen al moeten

weten waar het op zou uitdraaien...

Berichten uit de slaapkamer ‗Vrouwenbillen zijn als televisietoestellen.‘ Sterke verhalen over de man

die het geluk altijd ver ging zoeken, tot het plots spontaan aan zijn deur

kwam bellen. En over de studente die hem temde.

Nog maar pas getrouwd en de kinderwens is al duidelijk aanwezig.

Van grote accidenten tot kleine ongevalletjes:

bij Bossaert bent u altijd goed verzekerd. Voor inlichtingen: bel 0496 / 26.85.23

BOSSAERT VERZEKERINGEN. OMDAT EEN ONGEVAL NOOIT ALLEEN KOMT.

ADVERTENTIE

O espaço de Cupido

Querido Cupido, Ontem, em um momento de descuido,

veio na minha direção um pequeno

menino. Os cabelos louros voavam no

vento e olhinhos brilhavam te tanto

rir. Ele disse que parecia o Tio Bruno.

Senti meu orgulho crescer. Eu, parecer

o Tio Bruno? Que elogio. Mas quando

ele me explicou a razão, caro Cupido, o

chão debaixo dos meus pés su-

miu. "Você não tem cabelo na parte

superior", ele disse, "e só um bocadinho

nos lados". Ao meu lado estava a minha

esposa que se curvava de rir. Mas logo

vi que seus pensamentos estavam

vagando para os inúmeros outros atos

que teria feito com um nome diferen-

te. "Mas, o tio Bruno tem uma crista

(pequena parte de cabelo???) na frente",

eu ainda argumentava. "Não tenho

absolutamente nada a ver com este

sujeito perniciosa e à deriva". Não

havia volta, quando cheguei ao quarto

do hotel, ela estava de malas pron-

tas. Ela não queria nada com um cara

que, como o tio Bruno, se fazia passar

como o tiozinho. Como faço, querido

Cupido, para convencê-la que não sou o

famoso tio Bruno.

Um ―alias‖ sem esperança

Querida ―Alias‖,

Sua situação parece grave, talvez até

desesperadora. A menos que ... A

menos que você combine com ela no dia

29 de maio na “Grand Place” em Bruxe-

las, pois neste dia o Bruno irá se casar

com a Joice e colocará finalmente um

ponto final atrás de sua vida de vaga-

bundo. A chance de que sua esposa

realmente acredita que se trata de um

erro lamentável, uma troca de identida-

des, será neste dia um pouco maior do

que a probabilidade que ela se apaixone

de repente para um vulto elegante que

alguns se atrevam de chamar de Tio

Bruno. E se isso acabar mal, eu só

posso aconselhar que você se enclausu-

re num mosteiro. O mosteiro de Santo

Bruno, perto de Nice, é uma ótima

alternativa e ao final, o penteado, você

já tem.

Cupido

Ménu de noces

Cuisine trop recherchée mais sans soucis

(Menu mi-exotique)

Gratin de cœurs d’amants au fruit de leur passion

Câlins aux quatre pattes

Deux moyens melons à la crème de pruneau

Préparation :

quelques décennies, selon culture et mûreté individuelles

Cuisson : le reste de vos vies (sans réfrigération)

Ingrédients : 2 cœurs d’amants frais (pas en boîte), passion et ses

fruits, câlins à volonté, 2 moyens melons, crème à fouetter (très forte-

ment, vous allez voir…), pruneau.

Rincez les cœurs d’amants à l’eau chaude, voire hot. Egouttez-les en

les pressant légèrement entre les lèvres (les doigts si vous êtes enrhu-

mé). Ne poignardez point ! Ecrasez les fruits de votre passion, à la

fourchette. Mélangez-y les cœurs revenus et poivrez très beaucoup au

moulin rouge. Répartissez dans un j’faitout bourré. Faites gratiner et

servez aussitôt, accompagné de sourire austral et ravissant (soit bo-

réal et complaisant).

Puis lancez-vous dans la bataille des câlins. Faites assumer la posi-

tion à propos. Dérobez sans affaire ; arrosez avec tendresse. Laissez

frémir encore 2 min. Nappez de jus d’affection.

Finissez par les melons. Réservez-les au frais. Fouettez votre crème au

batteur électrique en versant progressivement du pruneau. La prépa-

ration doit au moins doubler de volume. Incorporez les vœux de pos-

térité et continuez à fouetter jusqu’à complète exaltation. Répartissez

ce discours amoureux sur les melons bien étalés. Garnissez de clins

d’œil au choix.

Vins conseillés : Saint-Amour, 1969 et 1983

Bruno, de wijnkenner Hij is de zoon van een wijnhandelaar,

maar drinkt uitsluitend bier. Of, heel

soms, een plat water. En wie hem om

wijnadvies vraagt, komt ook van een

kale kermis thuis. Welke wijn best bij

een Canard à l‘orange past? ‗Wijn is om

te drinken, hé, niet om over te lullen.‘

Bruno, de Parelvisser

De kleine Bruno vond er als peuter niets

beters op dan parels in zijn neus te stop-

pen. Mét overtuiging, bovendien: op een

dag, toen hij zich weer had laten gaan,

moest moeder Trees de hulp van de kinder-

verzorgster inroepen om het ding weer uit

zijn neus te peuteren. Met een haaknaald.

Paus Bruno de Eerste

Paus, wilde hij worden. Of anders: boer.

Tenminste, dat zei Bruno aan al wie het

horen wilde, op school als jonge snaak.

Waarom het niet zo ver gekomen is, weet

geen mens. We durven betwijfelen of er

bij de kerk iemand aan het treuren is.

En intussen is Bruno toch maar mooi

aan het celibaat ontsnapt.

Joice, a elegante Amazona

Sábado a noite. O sol em Kortrijk se

Poe, mas nos arredores do Estádio

podem ser ouvidos passos acelerados

que indicam um nervosismo cada vez

maior.

Multidões estão se juntando. De re-

pente um grito. ―Vamos Veeka‖. É a

voz de Joiciane Pio de Souza Filho, a

mais nova aquisição do Red-Side.

Vou até ela para entrevistá-la e per-

gunto: ―No Brasil as pessoas sabem o

que é futebol?‖. Futebol, sim, mas

não o verdadeiro futebol como daqui,

ela responde cheio de charme. Não

prestei atenção, porém, à resposta,

pois eu estava totalmente impressio-

nado pelo seu charme, seus olhos de

jabuticaba e seu sorriso gentil e dis-

creto.

Ao chegar atrás do gol, Joice grita imedi-

atamente e bem forte ―Vamos Veeka‖.

Bruno (B.B.) e Philippe Remy (P.R.), um

amigo do Bruno, e eu mesmo nos olhamos

assustados. Maior ainda é a nossa sur-

presa quando o ―red-side‖ acompanha a

Joice nas suas canções.

-‘Mas Joice, você conhece K.V. Kortrijk?‘

-‘É óbvio que conheço o ―Veeka‖.‘

-‘Porque obvio? O veeka é muito conheci-

do, mesmo em Capitólio.‘

-‗Verdade?‘

-‘Verdade.‘

**

O jogo, entretanto, começou.

-‘O que você acha do Veeka?‘

-‘O Veeka é o que há de melhor dos de

puros-sangues árabes.‘

-‗Joice, quais são a principais característi-

cas do Bruno?‘

-‘Sabe, ele é tão fofinho, meu xodozinho.

Sempre quando olho para ele, quero aca-

riciar sua careca e quando o vejo dormir

ou comer seu pãozinho, não consigo con-

trolar meu instinto de mãe.‘

Fantastico

-‘Há outras qualidades?‘

-‘As vezes ele é muito divertido. Princi-

palmente quando ele imita o babuíno ou

a babuína. E mais, ele é muito inteligen-

te.‘

Enquanto isto, che-

guem até nós farra-

pos de uma conver-

sa extremamente

intelectualizada

entre B.B. e P.R..

B.B.: ‗Que horas

tem no seu relógio?‘

P.R.: ‗não faço me-

nor ideia.‘

B.B.: ‗Será que já

passou das quatro?‘

P.R.: ‗Estou sem

relógio.‘

Vagabundo, grita

Joice quando o Juiz

não apita uma falta

no seu favorito Wil-

liam Barbosa (Willy Brasil).

-‘Você sabe o que está faltando ao Veeka,

ela diz de repente: Albert de Lamper.‘

-‘Quase desmaiamos de espanto. Você

conhece Albert de Lamper?‘

-‗É óbvio, o famoso lateral-esquerda do

início dos anos oitenta. Aquilo era um

jogador.‘

―Boeren, boeren‖, grita o Bruno junto com

a multidão de ―Red-Siders‖.

-‗O que você está dizendo?‘

-‘Fazendeiros, ele traduz.‘

Não conseguimos conter a nossa risada.

O futebol arte do orgulho de Kortrijk,

Willy Brasil, resulta rapidamente num

gol e a Joice pula e me abraça longamen-

te. ―Ô meu Deus, Veeka é fantástico‖.

‗Não exagera,‘ respondo eu, mas ela não

ouviu a minha resposta.

Naquela noite eu sonhei com palmeiras e

lagunas rasas.

Eis a história de como a Joice domou os hooligans de Kortrijk na

sua primeira visita ao Estádio das Pegadas. Douradas.

Joice no meio dos durões do ―Red-Side‖

Para entender:

Veeka são as duas últimas letras de KVK que é a

abreviação do nome do Clube de Kortrijk, uma cidade na Bélgica que tem uma importância espe-cial para o Bruno e para sua família. Os torcedores

de Kortrijk gritam veeka (VK), o que seria algo como “zeeiiiro” ou “gaaalooo”. As cores de KVK são

vermelho e branco. Os torcedores mais fanáticos, os durões, fazem parte do “Red-site” e são chama-

dos também de “red-siders”.

Tip voor getrouwde vrouwen

Leva seu macho para o cabaré, que terás umas horas de descanso. Bruno

nem para a foto tirava os olhos das dançarinas.

Três minutos e 58 segundos. É com este

tempo que Bruno completou seus 1000

metros da semana passada no seu treino

no Clube de Atletismo de Bruxelas (CAB).

Uma ótima marca.

Mas no primeiro treino já detectamos uma

barriguinha, o que denunciava um estilo

de vida burguês. Conversar com ele era

muito difícil, pois ele sempre tentava a-

companhar, ofegando, os outros corredo-

res de longa distância. Ao longo do tempo

ele melhorou seu condicionamento e a-

prendemos a apreciá-lo como um atleta

social e jovial que sempre dá o melhor

dele para alcançar o quanto antes a linha

de chegada.

Quando a concorrência é muito grande,

ele saca sua arma secreta: o humor. De

repente ele começa a contar piadas, tática

essa que faz com que os abdominais come-

çam a relaxar pelo excesso de risadas. Ele

usa este momento de fraqueza para inici-

ar o ―sprint‖ final e raramente alguém

ainda o alcança.

Na aparência e no seu estilo de corrida,

ele tem algo de Emil Zátopek (1922-2000),

o lendário corredor a distância checo,

chamado carinhosamente de "A Locomoti-

va". Em Helsinki, em 1952, ele foi uma

verdadeira celebridade, ganhando três

medalhas de ouro: a dos 5000 metros, a

dos 10.000 metros e a maratona. Bruno, te

restam dois anos para Londres 2012. Tu-

do ainda é possível.

Mas, como Zátopek, o Bruno combina

principalmente a resistência e a explosão,

duas habilidades que ele vai precisar para

a corrida de sua nova vida: o casamento.

E isto, isto é uma corrida extraordinária.

A locomotiva de Laeken ―Correr um Brunozinho‖ Sua principal característica é uma fome devastadora por medalhas. Isto é pro-vavelmente uma consequência do ambi-ente muito competitivo no qual o Bruno

cresceu. Todas as condecorações que seus pais ganharam em suas vidas profissionais influenciaram, sem dúvi-da, o jovem de Kortrijk. Como estudan-te ele conseguiu superar em originali-dade todos os seus professores da Uni-versidade Católica de Lovania. Ele ganhou reconhecimento generalizado e impunha respeito. Em provas ele se tornou um mestre em obter o melhor resultado possível com o mínimo de esforço.

Fenômeno E é este princípio de rendimento que ele aplica no esporte. Suas pernas trei-nadas sobem os morros como poucos. E desta forma ele sempre acaba com to-dos os membros do seu clube de atletis-mo, os ―fodões do mato‖. Nos clubes nos arredores de Laeken, ―correr um Bru-nozinho‖ já se tornou um conceito mui-to espalhado. O conceito se refere ao fenômeno de que atletas passam pelos seus companheiros como se fosse um foguete, aparentemente sem esforço. Ter estilo é para alguns de nós apenas

algo congênito. É óbvio, portanto, que até o interior da residência conjugal está repleto de sinais do atletismo. A coleção de meda-lhas brilhantes nas paredes cresce ano após ano: os 20 km de Paris e os 20 km de Bruxelas em 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009. Todos estes eventos se tornaram marcos na vida de Bruno e são muito cuidadosa-mente preparados. Hoje em dia é muito comum encontrar o Bruno correndo nas ruas com seu monitor de frequência cardíaca, com tênis adaptados ao tempo

e com roupas finas que deixam as mu-lheres atônitas. E precisa ser dito: com a mente no zero e o olhar no infinito, ele obtém a cada ano resultados mais importantes.

Surpresa Não será nenhuma surpresa se a im-prensa local o acompanhará com muito interesse nos próximos 20 km de Bru-xelas, corrida que acontecerá no dia 30 de maio. Portanto, amanhã. A impren-

sa já está especulando sobre uma possí-vel nova surpresa. Nós esperamos que ele corre os 20 km no seu terno de casa-mento e com Joice firmemente nos seus braços. Mas ele ainda terá que ficar de olho em sua dieta. Podemos contar com vocês para nos ajudar a vigiar o Bruno esta noite, para que ele evite excessos na comida e nas bebidas alcoólicas e para que ele se deite cedo, de preferência sozinho?

Expediente

Het Trottoir (a calçada) Boletim mensal.

Ano 13, nº. 2

Tel.: Particular

Editores: Yves Bekaert, Francis Bossaert, Gio-

vana TJ Bossaert, Katrien Bossaert, Marjan

Bossaert, Frank Brisard, Trees Cornette, Joa-

na Dárcia, Ann Decapmaker, Isabelle Delabie,

Frank Demets, Ben Demets, Hilde Dendooven,

Dirk De Waele, Ana Sheila Fernandes Costa,

Jan Festjens, Maarten Rabaey, Philippe Rémy,

Thomas Van Steenberghe, Vanusa.

Valor: a combinar

Os analistas às vezes comparam o ―atleta pedigree‖

Bruno Bossaert com Emil Zatopek, mas ele parece ser

dúvida para os Jogos Olímpicos de Londres 2012. A ra-

zão é simples: hoje ele começou um esforço ainda mais

duradouro: o Casamento.

O superatleta Bruno Bossaert: conhecedor de todos os mercados, também dos ilegais

Bruno’s kooktip

*Em uma panela de pressão, leve ao fogo médio

o azeite, a cebola, o alho e frite por 5 minutos

ou até dourar

*Acrescente o fígado, sal, pimenta, a salsa e

misture bem

*Junte a água, tampe a panela e cozinhe em

fogo baixo por 10 minutos

*Depois de pegar pressão, retirar a pressão da

panela, transfira para um prato e sirva acompan-

hado de legumes

*Segredinho Tudo gostoso:

O fígado fica mais gostoso e fácil de ser digeri-

do se você deixá-lo de molho em leite frio por

40 minutos antes de começar o preparo.

Het was een avond in 2001. De

technologie stond voor niets en mega-

Bruno slaagde er na lang proberen in een

rechtstreekse webcam-verbinding vanuit

Canada te maken met onze computer in

België. Of hij onze PC eens mocht overne-

men? Vanzelfsprekend! Voor geen geld

ter wereld zouden wij durven in te gaan

tegen de verrassende nieuwe verwezenlij-

kingen van het internet. Bedenk het

heilzame nut van dergelijke bliksemsnel-

le verbindingen voor het welzijn van de

wereldbevolking! Tot we het resultaat op

ons computerscherm begonnen te ontwa-

ren : de getekende voorwerpen op de PC

leken verdacht veel op de schunnige

schetsen van geslachtsdelen… Getekend

een schaterlachende mega-Bruno.

Nu pleit voor onze gewezen Kort-

rijkse held dat hij altijd opnieuw zoveel

vertrouwen stelt in zijn medemens. Zo

mocht Sophie ooit eens met zijn bank-

kaart (en code !) naar de automaat om

zijn rekening wat lichter te maken. Hij

wilde trakteren. Hij was ook niet te be-

roerd om mij eens met zijn wagen de

volledige rit naar Trucy te laten uitrij-

den, goed wetende dat ik al 10 jaar niet

meer met vitessen overweg kon. ―Zet hem

maar in vijfde vitesse en vooral blijven

sturen‖…

Waling

Velen onder jullie zijn wellicht

ook niet op de hoogte van het feit dat

mega-Bruno vroeger een gewaardeerd lid

was van een amateurgezelschap dat een-

voudige toneelstukken instudeerde.

Vraag hem maar eens om zijn hoofdrol

over te doen uit het 19e eeuwse stuk “Le

Babouin et la Babouine‖. Groot is de kans

dat verbazing eenieders deel is.

En dan nu: is mega-Bruno nu een

Vlaamse Waal of een Waalse Vlaming ?

Volgens de meeste deskundigen is hij een

Waal. Noemt zichzelf een Waal, woonde

in de Walen, stemde voor de Walen en

leeft als de Walen. Zit op zijn paard als je

BHV vernoemt en droomt als een Waal

van eeuwigdurende discus-sies. Maar is

anderzijds niet vies een nieuwe taal aan

te leren. En zijn botten af te draaien op

het werk. En hij dweept niet met konin-

gin Fabiola. Dus toch een Vlaming ? We

houden het maar bij een Waling.

En nu is er dus Joice. Zij zorgt

ervoor dat hij vandaag rondloopt zoals

een mens van zijn kaliber zou moeten

rondlopen : op grootse wijze. Niet de kle-

ren, maar Joicy maakt de man.

Mega-Bruno. Een Groote Mijnheer

De trauma‘s van Mega-Bruno Over grenzeloos vertrouwen, onvermoed theatertalent

en schunnige schetsen van geslachtsdelen: de onvermoe-

de kantjes van Bruno B. uit B.

Met de onafscheidelijke pruik en dito Hawaïhemd: zou Mega-Bruno

dan misschien toch de Oostenrijkse Brüno kunnen zijn?

PROCURA-SE

No sábado, 29 deaio de 2010, entre às 2h e 5h da manhã foi visto um sujeito suspei-to na altura do parque de Laeken. Trata-se de um jovem com bigode, vestido no estilo Oriental. Ele aparentava ter 1,75 metros

de altura e com o corpo de atleta. Ele fala com uma voz suave e troca facilmente do Francês para o Holandês ou Inglês. Ele

não usava aliança de casamento. A polícia espera que ele apareça nas próximas

horas nos arredores da Grand Place de Bruxelas.