María Esther de Blas Varela, Vicerreitora do Campus de Ourense,ten o pracer de convidarte á inauguración da exposición“Médrame vulto” de Diego Vites curada por Ania González que terá lugar na Sala Alterarte o mércores, 21 de novembro de 2018 ás 19:30 horas

s a l a

C a m p u s d e O u r e n s eP a v i l l ó n 1 s / n

alterarte21 de novembro de 2018

ao 1 de febreiro de 2019

Médrame vultoA N I A G O N Z Á L E Z + D I E G O V I T E S

( C U R A D O R A ) ( A R T I S T A )

44

Monse Cea (crítica e curadora) + Jesús Otero-Yglesias

marzo-maio 2018Paula Cabaleiro (curadora) + Paula Noya

maio-setembro 2018Ángel Cerviño (artista, escritor e curador) + Xosé Vilamoure

setembro-novembro 2018Ania González (crítica e curadora) + Diego Vites

novembro 2018-febreiro 2019Luis Sirvent (coleccionista e promotor cultural)

Xabier Limia de Gardón (crítico e historiador da arte)

María Marco (crítica e curadora)

Alberto González-Alegre (crítico e curador)

Miguel Anxo Rodríguez (historiador da arte)

Fátima Otero (historiadora da arte, crítica e curadora)

Vítor Nieves (curador)Susana González (curadora)Sara Donoso (investigadora e curadora)

+Xosé M. Buxán Bran (Idea e proxecto de Estado Crítico)

«A la noche habiéndome recogido a dormir, sentí sobre mí un bulto pesado y espantoso, que aunque me hizo despertar, me quedé

como atados los sentidos, sin poderse el alma desembarazar, aunque me parece estaba muy en mí, y procuraba echarlo con toda

la fuerza, por las muchas tentaciones que me traía.»

Francisca Josefa de la Concepción del Castillo: Mi vida. Bogotá:

Publicaciones del Ministerio de Educación Colombiana, 1942

Médrame vulto é unha forma soa en permanente zona de cruising entre territo-rios periféricos que atravesan a Diego Vites: as Illas Canarias, Ecuador e Galicia e trastornan a súa mirada nunha máquina especulativa que non cesa de alucinar no seu relato. Guanches, droga, Colón, pedras, danzantes, pros-titutas e pintura. Un vulto que como o que espantaba á monxa latinoamericana Madre Francisca Josefa de la Concepción del Castillo no século XVIII atándo-lle os sentidos, até tamén aquí as narrativas expositivas, aínda as menos hexemónicas, que non deixan de impoñer, cada vez que afrontamos unha monta-xe, a súa soberanía formal. A proposta do artista Diego Vites traslada o estado actual, en bruto, da busca estética do artista no interior da súa propia historia, a presenza, en vulto, do seu pensamento-acción.

Ania González

«A la noche habiéndome recogido a dormir, sentí sobre mí un bulto pesado y espantoso, que aunque me hizo despertar, me quedé

como atados los sentidos, sin poderse el alma desembarazar, aunque me parece estaba muy en mí, y procuraba echarlo con toda

la fuerza, por las muchas tentaciones que me traía.»

Francisca Josefa de la Concepción del Castillo: Mi vida. Bogotá:

Publicaciones del Ministerio de Educación Colombiana, 1942

Médrame vulto é unha forma soa en permanente zona de cruising entre territo-rios periféricos que atravesan a Diego Vites: as Illas Canarias, Ecuador e Galicia e trastornan a súa mirada nunha máquina especulativa que non cesa de alucinar no seu relato. Guanches, droga, Colón, pedras, danzantes, pros-titutas e pintura. Un vulto que como o que espantaba á monxa latinoamericana Madre Francisca Josefa de la Concepción del Castillo no século XVIII atándo-lle os sentidos, até tamén aquí as narrativas expositivas, aínda as menos hexemónicas, que non deixan de impoñer, cada vez que afrontamos unha monta-xe, a súa soberanía formal. A proposta do artista Diego Vites traslada o estado actual, en bruto, da busca estética do artista no interior da súa propia historia, a presenza, en vulto, do seu pensamento-acción.

Ania González