chantage - peter römer

Peter Römer

De Fontein

BW_Chantage_def.indd 3 13-03-12 14:02

© 2012 Peter Römer© 2012 voor deze uitgave: Uitgeverij De Fontein, Utrecht

Omslag: Marry van BaarOmslagfoto: Getty Images / José María Riola

Auteursfoto: Jurriaan HoefsmitVormgeving binnenwerk: Hans Gordijn, Baarn

isbn 978 90 261 9121 3isbn e-book 978 90 261 3297 1

nur 332

www.uitgeverijdefontein.nl Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt door

middel van druk, fotokopie, microfilm, elektronisch, door geluidsopname- of weergaveapparatuur, of op enige andere wijze, zonder voorafgaande schriftelijke

toestemming van de uitgever.


Voor Annet


7

Karina lag op bed. Ze had niet de moeite genomen zich uit te kleden. Alleen haar slangenleren laarzen had ze uitge-schopt. Die lagen gekruist voor het voeteneind. Haar bleke gezicht was omlijst door zwart krullend haar, jarenlang haar handelsmerk als actrice. Ze staarde naar het plafond, maar zag niets. Vanuit de huiskamer klonk gerommel. Maria was gearri-veerd. Even later volgde een zacht klopje op de slaapkamer-deur. Stilte. Toen nog een klopje, iets luider nu. Maar Karina reageerde niet. Zij was al een paar uur dood.


9

1

Karina Winter had het verhaal van haar leven, tot vandaag, toevertrouwd aan het papier en ze wist niet meer wat te schrijven. Ze staarde naar de muur. Er kwam niets meer, maar er moest nog wel iets komen. Een laatste alinea, een einde, een cynisch uitroepteken misschien of desnoods een hoopvolle vooruitblik op de rest van haar leven. Maar de woorden waren op. Karina was leeg. Ze keek naar het es-pressokopje naast haar laptop, ook leeg. Ze had een paar we-ken geleden, op haar veertigste verjaardag, een setje van vier kopjes gekregen, gracieus Italiaans design. Eigenlijk had ze er niets aan willen doen, aan die verjaardag, ze vond veertig überhaupt geen leeftijd, maar ze was ontvoerd door een paar vriendinnen en had de avond in een restaurant doorgebracht. De enige avond in lange tijd dat ze niet had geschreven. Ze zuchtte, stond op en nam het lege kopje mee naar de keuken. Haar hele leven, van baby tot de gelauwerde actrice die ze nu was, had ze beschreven in een kleine honderdduizend woorden. Niet dat ze zich veel van die eerste jaren herin-nerde. Ze had opgeschreven wat ze ooit van anderen had


10

gehoord. Veel meer dan een hoofdstuk had het niet opgele-verd. Het publiek was ook niet in die kinderperiode geïnte-resseerd, daar was ze wel van overtuigd, die kochten het boek voor het vuurwerk vanaf haar zestiende. En gelijk hadden ze. Het leven begon bij zestien, tenminste het hare wel. Onderweg naar de keuken haalde ze de post uit het kastje naast haar voordeur. Reclame van de Postcodeloterij en een brief van het castingbureau. Ze zette haar kopje onder het espressoapparaat en drukte op een knop. Een week geleden had ze tegen haar zin een test gedaan voor een televisieserie waar ze niets in zag. Maar de castingdirector had haar over-gehaald: ‘Het gaat er niet om dat je de rol krijgt, schat, het gaat erom dat ze je zien!’ Stel je voor dat ze de rol zou krijgen! Ze scheurde de enve-lop open. Goddank, de brief moest haar ‘helaas teleurstellen’. De schrijver kon natuurlijk niet weten dat zij deze teleurstel-ling in grote dank aanvaardde. Zes maanden geleden had ze er misschien een rotgevoel aan overgehouden, toen had ze al in geen maanden werk gehad. Op een of twee radiospot-jes na. Er was voor vrouwen van haar leeftijd steeds minder werk, laat staan interessant werk. Dat was het kloterige van het vak. Voor je vijfendertigste stond je er überhaupt nooit bij stil dat het al zo snel voorbij zou kunnen zijn. Las je je eigen grote woorden in de krant: ‘Mij zul je niet zien in een soap. Nooit!’ Nee. Tot je ineens de huur niet meer kon beta-len. Gelukkig was dat haar bespaard gebleven. Ze had altijd goed verdiend en was verstandig met haar geld omgegaan. Zo’n beetje het enige in haar leven waar ze verstandig mee was omgegaan. Het had haar door de werkloze periode heen geholpen. Over twee weken begonnen de opnames voor een film. Ze had geen hoofdrol, maar het was een goede vrou-


11

wenrol en haar agent had een hoge dagprijs kunnen bedin-gen. Maar het allermooiste was dat ze gisteren was gebeld door het Stadstoneel. Of ze in Macbeth wilde spelen. Mac-beth! Het was alsof midden in de nacht de zon was opgegaan! Lady Macbeth, daar had ze nu precies de leeftijd voor, en mooi dat ze aan haar hadden gedacht. In augustus begonnen de repetities. Eigenlijk mocht ze niet mopperen. Als ze nou alleen nog even een einde aan dat stomme boek kon breien. Het was een idee van Annick geweest, haar therapeute bij wie ze eens in de twee weken langsging om de wereld de schuld te geven van haar eigen falen. Veel gedaan, niets bereikt. Ja, een uitgebreide vermelding in Wikipedia en een paar oor-kondes aan de muur, maar onderhand was ze veertig jaar en nog steeds alleen. Dat had haar het afgelopen jaar steeds meer dwarsgezeten en ze kreeg steeds vaker de neiging om de gedachte aan haar situatie weg te drinken. Dat leverde uit-eindelijk slechts grote katers op en droeg alleen maar bij aan haar negatieve zelfbeeld. Om zichzelf te beschermen had ze uiteindelijk hulp gezocht bij Annick. Met haar kon ze praten. Het hielp niet echt, maar het luchtte wel op. En het werd ver-goed door de verzekering. ‘Schrijf het allemaal eens op,’ had Annick gezegd. Alles? ‘Ja, en dan maak je d’r een boekje van,’ had ze er lachend aan toegevoegd. Christus te paard. Als ze alles zou opschrijven wat ze had meegemaakt werd het geen boekje maar een trilogie! Slecht idee, niet aan beginnen. Eens in de twee weken lekker uithui-len bij haar therapeute was meer dan genoeg. Maar de dagen daarna merkte ze dat die opmerking van Annick meer had losgemaakt dan ze had gedacht. Ze betrap-te zich erop dat ze vaker aan vroeger moest denken. Als ze in de rij stond bij de kassa van Albert Heijn, of als ze katterig


12

koffiedronk op een terras dwaalden haar gedachten af naar haar verleden. Zo moest ze ineens weer denken aan Günther, die ze op haar zeventiende had ontmoet en hals over kop was gevolgd naar Berlijn. Het begin van een rampzalige liefde. En een mooie carrière in Duitsland. Dat laatste natuurlijk ook. De Duitsers waren gek op haar geweest, dat jonge en onschuldige meisje uit Holland. Ze kreeg de ene rol na de an-dere aangeboden. Dankzij Günther. Ze had hem ontmoet op het Leidseplein. Hij speelde een rol in een Duitse krimi die op dat moment in Amsterdam werd opgenomen en ’s avonds, na de opnames, werd er gegeten en gedronken met de Neder-landse collega’s die ook een rolletje in de film hadden we-ten te bemachtigen. Hij had haar getroffen in een café en ze waren aan de praat geraakt. Günther was een tovenaar, als hij sprak met dat zangerige Duits van hem, dan veranderde de wereld. Dan veranderde háár wereld. Dat ingeslapen Hol-landse zooitje waar ze zo genoeg van had. Dat kleine wereldje waarin iedereen, inclusief haar vader, zo tevreden was met zichzelf en waarin ze het gevoel had dat ze voortdurend in de gaten werd gehouden. Günther voelde als een bevrijding. Ze werd hevig verliefd op hem en hij op haar. Günther... ze kon zich na al die jaren zijn gezicht niet meer voor de geest halen. Hij bleek een zak, die Günther, dat wist ze nog wel, maar ze had nooit meer zo met iemand gelachen als met hem. Hij had haar geïntroduceerd bij het Duitse toneelgezelschap waar hij werkte. Zij speelde in het begin kleine rolletjes in stukken waarin hij de hoofdrol speelde. En tussen de scènes door zoenden ze in de coulissen. ’t Liefst als de tijd daarvoor eigenlijk te krap was voor één van hen beiden. Ze had moe-ten lachen om de herinnering. Maar hoe zag hij er nou ook alweer uit?


13

Toen ze thuiskwam had ze thee gezet en de foto’s opgezocht van haar Duitse periode. De foto’s van Günther als Cyrano. Richard de Derde. Mac-kie Messer. Groot acteur. Maar uiteindelijk bleek het een zie-lig mens. Ziekelijk jaloers. Naarmate zij meer succes kreeg, en dus meer aandacht, ontpopte hij zich als een bezitterige dwingeland. Vierentwintig uur per dag wilde hij haar con-troleren, maar die kans had zij hem niet geboden. Kun je van een meisje van twintig eeuwige trouw verwachten? Sodemie-ter op, zeg! Dáár was zij Nederland niet voor ontvlucht. Ze had een enorme rel getrapt en daarna had ze hem verlaten, maar daar was hij zo depressief van geraakt, dat ze toch maar weer was teruggekeerd. Op een dag kwam ze thuis en had hij zich verhangen in het trapgat. Bungelend en met uitpuilende dode ogen had hij haar aangekeken. Haar hart stond stil. Ze was tegen de vlakte gegaan, had hysterisch geschreeuwd en hem diep gehaat. Ze was er nog steeds van overtuigd dat hij had geweten dat zij hem als eerste zou vinden. Het was straf. Straf omdat zij zich niet onvoorwaardelijk aan hem had kun-nen verbinden. Het beeld van die bungelende man had haar nog jaren achtervolgd. Terugkijkend op die periode moest ze concluderen dat ze er in latere relaties meer last van had gehad dan ze zich toen realiseerde. De zelfmoord was dagenlang voorpaginanieuws geweest. Want Günther was een grootheid in Duitsland en zij was in-middels ook behoorlijk bekend sinds ze was ontdekt door de filmindustrie. Stormachtig. Dat was die hele periode ge-weest: stormachtig. Tijdens het bekijken van de foto’s was ze in de stoel in slaap gevallen, het fotoboek op haar schoot. Toen ze een paar uur later wakker werd, besloot ze de raad van Annick op te volgen en het verhaal van haar leven op te schrijven. Niet om het te publiceren of zo, daar dacht ze pas


14

later aan. Nee, gewoon om de werkloze dagen op te vullen. De gedachte monterde haar op. Ze had eerst nog twee dagen in de stad rondgelopen omdat ze een laptop wilde kopen. Dat leek haar handig. Met een pc zat ze vast aan één plek, maar met een laptop kon ze zitten schrijven waar ze maar wilde. Zuid-Frankrijk, San Francisco, Texel desnoods. Nadat ze de laptop op haar bureau had geïn-stalleerd, was dat haar werkplek geworden en was ze er niet meer weggegaan. De titel had ze al. Die had ze eigenlijk meteen: Spel der ver-gissingen. Op het eerste gezicht een verwijzing naar Shake-speare maar voor haarzelf het leven in een notendop. Want alle goede bedoelingen ten spijt: het leven werd toch het sterkst bepaald door alles wat er níét goed was gegaan. Toen was het wachten op de rest van het verhaal, de eerste zin, en dat viel toch behoorlijk tegen. Het lege scherm en de vraag waar te beginnen hadden een verlammend effect op haar. Een blokkade die ze trachtte op te heffen met een glas witte wijn. Dat had een averechts effect. Na twee glazen had ze he-lemaal geen zin meer om te schrijven en was er weer een dag verloren, dus dat schoot niet op. Ze besloot met drinken te stoppen. Ten minste voor een paar weken. Dat kon in ieder geval geen kwaad. Ze dacht aan haar moeder en ze begon bij het begin. Gewoon doorschrijven, schrappen kon altijd nog. Schrijven en schrappen. Na het aanvankelijk stroeve begin ging het schrijven de da-gen daarna steeds soepeler. Ze schreef gewoon op wat ze zich herinnerde. En als ze het zich niet meer zo scherp herin-nerde, dan noteerde ze de sappige variant. De lezer moest tenslotte waar krijgen voor zijn geld. Want daar maakte ze


15

zich geen illusies over: het boek zou niet worden gekocht vanwege zijn literaire waarde. Men wilde gewoon weten of alle wilde verhalen die de afgelopen jaren in de bladen waren verschenen op waarheid berustten en met wie ze het allemaal had gedaan. De meeste verhalen waren overigens niet waar. Of maar voor een gedeelte. Half gehoord in een kroeg, mooi-er gemaakt, doorverteld en toegevoegd aan de rijke hoeveel-heid anekdotes die toch al over haar leven de ronde deden. Met wie ze het gedaan had was voor haar nou net het minst interessante gedeelte van haar bestaan. Dat gedoe ging zelden gepaard met een leuke herinnering. En met lust al helemaal niet. Het was iets wat ze gedaan had, het gebeurde indertijd, ze zat er verder niet mee. Punt. Maar bij het beschrijven van een aantal van die avonturen doemde er schrijftechnisch wel een probleem op: in hoeverre kon ze die kerels bij hun echte naam noemen? Die acteurs, keurig getrouwd en met twee lieve kinderen, die tijdens de overnachting in een provincie-stad graag even tegen haar aan wilden komen liggen. Uit-eindelijk had ze besloten geen namen te noemen. Ze hield het bij een beschrijving, herkenbaar genoeg om bij de diverse echtgenotes achterdocht te wekken en schimmig genoeg om de mannen te laten ontkennen. Daar had ze nog wel lol in gehad, in de beschrijving van die hypocrieten, maar de gebeurtenissen zelf hadden haar met terugwerkende kracht een treurig gevoel gegeven. Als ze schreef zag ze zichzelf vanaf een afstand, alsof ze een karakter beschreef dat ze eens had gespeeld in een toneelstuk. Maar er waren momenten dat die afstand verdween en dat zij ver-smolt met de Karina uit het boek. Of eigenlijk dat de Karina uit het boek haar liet zien wat voor leven ze had geleid. Op die momenten voelde ze zich erg leeg en eenzaam. Ze had nog nooit langer dan een halfjaar met iemand sa-


16

mengewoond. Annick, haar therapeute, had haar verteld dat dat door die zelfmoord van Günther was gekomen. Ze durf-de zich niet meer te binden. Bullshit. Toch was het haar gewoon nooit gelukt. Ze herinnerde zich Yvan, een jongen die ze kende uit de kroeg en van wie ze al na één keer in verwachting raakte. Toen ze maar niet ongesteld werd had ze bij de drogist ze een zwangerschaps-test gekocht. Ze kon het niet geloven en bleef maar staren naar het staafje, maar het was waar. Een kwartier lang was ze op de rand van haar bed blijven zitten, met de zwanger-schapstest in haar hand. En ze had gehuild. Zo erg gehuild. Zwanger, God nog aan toe, ze kon het geluk nauwelijks bevatten. Ze wilde die baby, zo graag die baby, desnoods nam ze Yvan op de koop toe. Ze was gestopt met roken en drinken en had zo gedisciplineerd mogelijk geleefd. Ze had zich nog nooit zo goed gevoeld, alsof ze opnieuw was uitge-vonden. Het duurde nog geen drie maanden, en toen kreeg ze een miskraam. Daarna was het haar niet meer gelukt om zwanger te worden. Toen ze zich tijdens het schrijven realiseerde dat het ook nooit meer zou gebeuren, overviel haar een diep gevoel van rouw. En weer had ze gehuild, heel erg gehuild. De volgende dag had ze, na enig nadenken, de passage over haar zwangerschap uit het boek geschrapt. Te privé, te pijnlijk. Dat ze niet samen met iemand oud zou worden, vanwege die gruwelijke Günther volgens Annick, was nog tot daar aan toe, maar de gedachte dat ze nooit een kind zou hebben, vond ze onverdraaglijk. Heel even had ze toen over-wogen een fles wijn open te trekken en weg te zakken in haar verdriet. Ze had er wijselijk van afgezien. Ze wilde het niet meer, ze moest zich richten op het tweede deel van haar le-ven en dat zou een stuk minder tumultueus verlopen, als het


17

aan haar lag. En het lag aan haar! Dus zou het zo zijn. Ze vond het zelf een verschrikkelijk cliché, maar het boek zou de cesuur zijn tussen haar oude en haar nieuwe leven. Lady Macbeth lag in het verschiet en wie weet welke grote rollen nog meer. Ze had geen zin meer in die leegte, ze moest leren omgaan met de feiten van haar bestaan en de zaken van nu af aan serieuzer aan gaan pakken. Gracieus ouder worden, dat was vanaf nu de kunst.

HGH

Harrie Weerman was een kleine man. In zijn paspoort stond bij zijn lengte 1,75 m aangegeven, maar dat was een te opti-mistische inschatting geweest. Hij had een gezet postuur en een glimmende kale kop, maar zoals hij daar voor de spiegel stond, in zijn parelgrijze pak met nieuwe rode das, vond hij dat hij er patent uitzag. Fris gedoucht, gladgeschoren, klaar voor een nieuwe dag. Bij het verlaten van zijn huis controleerde hij nog even zijn schoenen en haalde snel een papieren zakdoekje over het gladde leer. Harrie had een belangrijke zakelijke afspraak. Niet zo vreemd voor een zakenman. Want zo zag Harrie zichzelf. Een kleine zakenman weliswaar, en eentje die niet altijd binnen de kaders van de wet opereerde, maar zo waren er wel meer. Bankiers bijvoorbeeld en advocaten, hypotheek-verstrekkers, kredietverleners en vooral: politici. Hij was in goed gezelschap. Zijn laatste ex had hem erom uitgelachen. Ze vond hem een zakenman van niks, had hem een loser ge-noemd. Dat was een paar weken voordat ze verdween. Ach-ter op de motor van een of andere getatoeëerde Belg. Een Vlaamse rocker van 45. Zeg nou zelf: wie was er hier een loser? De Peugeot 305 Cabrio die ze had achtergelaten had


18

Harrie de volgende dag voor vier ruggen verkocht aan een bevriende autohandelaar. Nou jij weer. Harrie was weliswaar geen miljonair, daar had zijn ex dan wel weer gelijk in, maar hij had kans gezien om zeventigdui-zend euro bij elkaar te sparen en dat was toch ook een leuk bedrag. Zeventigduizend keiharde euro’s waar de fiscus niets van wist. Voor een deel vergaard met kleine klusjes, handen-spandiensten, the works. Maar het grootste deel had hij verdiend door de verkoop van zijn taxivergunning aan een Afrikaanse jongen die hier een leven wilde opbouwen. Niet dat je toen al een vergunning nodig had, maar dat wist die jongen niet. En een écht goede vervalsing was het ook al niet geweest, maar met een goeie kleurenkopieermachine kwam je toch een heel eind. Dat was nu twee jaar geleden en die vlijtige Afrikaan reed nog steeds in de rondte. Dus wie had wat te klagen? Op weg naar de buitendeur passeerde hij de slaapkamer van Tony, zijn zoon. De jongen hield hem staande in het gan-getje. Hij was het nu zestienjarige product van een kansloos huwelijk. De toenmalige vriendin van Harrie was zwanger geraakt doordat hij geen condooms bij zich had gehad en zij had gezegd dat het wel kon. Drie maanden later, toen hun ver-houding alweer op z’n einde liep, had ze hem verteld dat ze zwanger was. Harrie had zijn verantwoordelijkheid geno-men en was met haar getrouwd. Maar een huwelijk dat op die voorwaarden is gesloten is geen lang leven beschoren, kind of geen kind. Harrie had het eerlijk geprobeerd, maar hij had vrouw en zoon al na een jaar opgelucht verlaten. Zijn taak als vader had hij echter altijd serieus genomen. De jon-gen was nooit iets tekort gekomen. ‘Ik dacht dat jij vandaag naar je moeder zou gaan.’


19

‘Ga ik ook.’ De jongen krabde lusteloos in zijn halflange haar. ‘Maar ik dacht dat het wel eens aardig zou zijn als ik een bloemetje voor d’r meenam.’ ‘Heel goed idee.’ Nu viel het even stil. Harrie wachtte rustig af. Hij wist wat er ging komen. ‘Maar eh... Ik heb dus geen geld. Ik dacht...’ De jongen maakte de zin niet af. Hij was duidelijk genoeg. Harrie tastte al in zijn achterzak en haalde een tientje te-voorschijn. Hij stak het de jongen liefdevol toe. ‘Ik wist niet dat ze bloemen verkochten in de coffeeshop!’ Tony keek betrapt naar de grond, maar Harrie moest erom lachen. Lekker joch. ‘Trek de deur goed achter je dicht als weggaat.’ Harrie stapte in zijn Mercedes en ging goedgemutst op weg naar zijn afspraak. Hij was al een tijdje op zoek naar een goede belegging voor zijn spaargeld. Een klaverjasmaat uit de kroeg had hem getipt over een advertentietje in de krant. Daarin werd de mogelijkheid geboden je in te kopen in een bordeel, een gedachte waar zijn maat erg opgewonden van raakte. Hoe-wel het idee ook Harrie direct aanstond, had hij zich op de vlakte gehouden. Waar hij zijn geld in investeerde ging niemand iets aan. Pas toen zijn maat verdwenen was had hij snel het 06-nummer van de contactpersoon uit de adver-tentie op een bierviltje geschreven. De volgende dag had hij het telefoonnummer gebeld en met de man aan de andere kant van de lijn, ene Van Swieten, een afspraak gemaakt in de wintertuin van Krasnapolsky. Het eerste gesprek met de bordeelhouder was veelbelovend geweest. Keurige man. Niet het type louche bordeelhouder, maar een zakenman in een strak pak, die aan het einde van het gesprek ook niet te


20

beroerd was om de rekening op te pakken. Van Swieten had een bordeel in Oost en was op zoek naar vers kapitaal om-dat hij wilde uitbreiden. Logisch. Want hoeveel moeite de gemeente Amsterdam ook deed om de hoeren uit de stad te verjagen, mannen willen seks! En er waren altijd genoeg vrouwen die snel geld wilden verdienen. Hoe meer ramen er op de Wallen werden gesloten, hoe meer omzet er over-bleef voor de besloten bordelen aan de rand van de stad. En Van Swieten garandeerde een goed bedrijf: topvrouwen die elke maand werden gecontroleerd door een arts. Condoom verplicht. Een veilig bordeel was een veilige investering. Al-leen... Geen bank die dat wilde financieren en van drugs-geld moest Van Swieten niets hebben. Voor je het wist had dat gajes de tent overgenomen en kreeg je het vriendelijke doch dringende verzoek om je eigen zaak te verlaten. Nee, Van Swieten was op zoek naar particuliere investeerders die geïnteresseerd waren in een goed rendement. Ze waren overeengekomen dat Harrie in eerste instantie vijftigdui-zend euro zou investeren. Tijdens de tweede bijeenkomst had Van Swieten hem de te-keningen van de uitbreiding laten zien: een ruimere sm-ka-mer, fully equiped zoals van Swieten zei, een gangbang-ruimte voor het groepsgebeuren, het zag er allemaal even goed uit. Net als de solide begroting en de papieren voor de overdracht. Daarin stond niet alleen verwoord welk aandeel Harrie kon verwachten voor zijn investering, maar ook hoe de controle op inkomsten en de maandelijkse winstdeling waren geregeld. Dat moest Harrie maar even goed doorlezen en dan konden ze een paar dagen later tekenen. Had Harrie een goede nota-ris? Anders kende Van Swieten er nog wel één. Notaris? Harrie had Van Swieten aangekeken. Hij voelde helemaal niets voor


21

een notaris. Dan verdween zijn naam in een vreemde compu-ter waar het elk ongewenst moment weer uit kon komen. Hij had ze meegemaakt, die notarissen, tuig was het. Financieel eenrichtingsverkeer, en ze naaiden je d’r gewoon bij. ‘In mijn wereld, Van Swieten, is een woord een woord. Daar heb ik geen corrupte zakkenvuller voor nodig.’ Van Swieten had hem verbaasd aangekeken. ‘Ik teken nu wel.’ En met een zwierig gebaar haalde hij een pen tevoorschijn uit de binnenzak van zijn parelgrijze pak. Maar daar had Van Swieten niets voor gevoeld. Nee nee. O nee. Dat hij geen notaris wilde, soit, maar Harrie moest op z’n minst weten waar hij aan toe was, alles even laten bezin-ken, anders kreeg hij later misschien spijt. Harrie had zijn schouders opgehaald. Oké, Van Swieten zijn zin, maar spijt van deze investering zou hij van z’n leven niet krijgen. Daar was Harrie wel van overtuigd. De Mercedes bracht Harrie Weerman naar de oostelijke rand van Amsterdam, de Tugelaweg. Een smalle straat in-eengedrukt tussen een verhoogde spoorbaan en een wijk waar voornamelijk allochtonen woonden. Kleine huisjes, uitheemse winkeltjes. Hier verwachtte je een moskee, geen bordeel. Hij vond een vrije parkeerplek bij de spoordijk en parkeerde zijn auto zorgvuldig achterwaarts in. Zijn Ray Ban borg hij weg in het handschoenenvakje. Dat tuig sloeg je ruitje nog in voor een brilletje van de Hema. Hij liep om zijn auto heen en opende de kofferbak. Die middag had hij bij Vroom en Dreesman twee identieke zwarte koffertjes gekocht. In het ene koffertje had hij een in stroken geknipte Telegraaf gestopt en in het andere koffertje de vijftig-duizend euro. Overmaken via een bank zat er natuurlijk niet in. Ouderwets gelijk oversteken was het enige wat er opzat: de


22

papieren voor Harrie en het geld voor Van Swieten. Daar had hij geen notaris voor nodig. Terwijl hij het koffertje met de krant uit de kofferbak pakte, liet hij het koffertje met het geld nog even liggen. Want Harrie wilde natuurlijk wel eerst het bordeel bekijken. Hij was niet op zijn achterhoofd gevallen.

HGH Karina zat weer achter haar laptop en leunde achterover. Rookte ze nog maar. Ze kon er soms hevig naar verlangen. Maar ze gaf niet toe. Het had haar moeite genoeg gekost om van het roken af te komen. Ze keek naar buiten. De bomen in de binnentuin van het huizenblok waar haar etage deel van uitmaakte, werden beschenen door het frisse lentelicht. Ze stond op, liep naar de voorkamer en ging voor het raam staan, op zoek naar inspiratie. Ze lachte kort. Daar stond hij weer, dat grijze autootje. Een Volkswagen Golf. Sinds een paar dagen stond hij daar en gebeurde er niets. Behalve dat er af en toe wat rook door het zijraampje naar buiten kringelde. Opeens wist ze wat ze wilde schrijven, hoe het boek moest eindigen. Ze liep terug naar haar bureau, ging zitten en helde voorover over het toetsenbord. ‘Epiloog,’ tikte ze. Vijf minuten later was ze klaar. Karina Winter, Amsterdam, 7 mei 2011 Dat laatste stond misschien wat plechtig, maar het klopte wel met haar gevoel. Het was een forse streep onder het werk. Een teken dat het boek nu toch eindelijk af was. Ze controleerde de hoeveelheid woorden die ze had ge-schreven en glimlachte tevreden. Het boek over haar leven in


23

94.249 woorden. Ze vond het een hele prestatie. En dat was het ook. Alsof ze op klompen een berg had beklommen. Opgelucht duwde ze de laptop van zich af. Tijd voor de rest van haar leven. Karina stond op en liep vanuit de achterkamer haar woonka-mer in. Ze struikelde over een van haar slangenleren laarzen. Kleren en kranten lagen verspreid over de witgelakte houten vloer en de grote roodleren bank. De troep begon haar in-eens enorm te irriteren. Hopelijk kwam morgen de werkster weer. Die lag nu al twee weken in bed met een keelontste-king. Twee weken! Zij was nooit langer dan een dag wegge-bleven van haar werk als ze ziek was. Tegen de tafel stond een grote kartonnen doos waarin de flatscreen had gezeten die ze had gekocht om zich na een lange schrijfdag te verwennen met een dvd uit haar enorme verzameling. Het scherm was wel opgehangen, recht tegen-over de rode bank, maar ze had er de afgelopen weken nau-welijks gebruik van gemaakt. De meeste avonden was ze met een boek op bed in slaap gevallen. Het leven van een non. Ze was er klaar mee. Het was wel weer mooi met het huisarrest. Ze kreeg het er benauwd van. Ze moest eruit! Onder de dou-che ontstond de gedachte om het boek eerst te laten printen. Ze had er behoefte aan om een pak papier in haar handen te kunnen houden. Om te kunnen zien waar ze de afgelo-pen tijd aan had gewerkt. Op aanraden van een bevriende journalist had ze trouw elke avond op een aparte usb-stick een back-up gemaakt van het werk dat ze die dag had ge-schreven. Op dat stickje stond nu bijna het hele boek en dat zouden ze bij de Copyrette vast wel kunnen omzetten in een dikke stapel bedrukt papier. Ringbandje erom en klaar. Ze hees zich in een strakke jeans en liep naar haar bureautje om


24

ook de pagina’s van deze dag aan de back-up toe te voegen. Ze trok het laatje onder het bureaublad open om de usb-stick tevoorschijn te halen, maar het stickje lag niet op zijn gebrui-kelijke plek. Ze inspecteerde het bureaublad, keek onder de laptop, op de grond naast het bureau, maar nergens lag dat verdomde stickje. Hoe kon dat nou? Ze had gisteravond nog haar hele bureau opgeruimd... Shit! Als het stickje tussen de papieren op haar bureau gelegen had was het nu weg! Ze had de troep in de prullenbak gepropt, de prullenbak geleegd, de vuilniszak buiten gezet en vanochtend vroeg was de gemeen-te al langs geweest om het vuilnis op te halen. Karina zuchtte, waarom ging nooit eens iets makkelijk! Ze raapte het dikke telefoonboek van de grond, waar ze tijdens het tikken haar voeten op had gezet, en zocht het nummer van de dichtstbij-zijnde Copyrette. De jongen aan de andere kant van de lijn was buitengewoon behulpzaam en geduldig. Had mevrouw geen andere stick? Nee? Dan kon ze er een komen halen en het boek daarop kopiëren. Ze kon natuurlijk ook met de lap-top langskomen, dan draaide hij het boek rechtstreeks uit. Dat laatste leek Karina een goed idee. Ze stond in de gang en trok haar rode lakleren jasje aan. De laptop had ze in de plastic tas van Albert Heijn gestopt. Ze zag zichzelf in de spiegel ontevreden naar zichzelf kijken. Linksboven in de lijst van de spiegel stak een foto waarop ze mooi en verleidelijk in de lens van de camera keek. Een regelmatig gezicht, met grote sprekende ogen en woest krul-lend zwart haar. Die foto was gemaakt nadat ze een Gouden Kalf had gewonnen als beste actrice in een inmiddels verge-ten film, voor een reportage in een of ander maandblad. Dat was tien jaar geleden. En die jaren hadden wel iets met haar gezicht gedaan.


25

Overmatig drankgebruik doet een mens geen goed. En dat ze net als iedereen een tijdje coke had gebruikt natuurlijk ook niet. Met dat snuiven was ze radicaal gestopt. Ze werd er depressief van. Ze pakte het plastic tasje op, haalde een hand door haar stugge zwarte haar, nog altijd een van haar kroonjuwelen, en liep naar de deur. Voor het eerst in tijden voelde zich echt opgelucht. Het werken was gedaan. Ze mocht weer buiten spelen!

HGH Hij had zijn grijze Volkswagen Golf zo geparkeerd dat hij goed zicht hield op de straat. Ferry Mouwen klemde met zijn polsen een shagzak tegen het stuur en met zijn wijsvingers en duimen draaide hij een dun shaggie. Hij keek op het klokje van het dashboard. Tinie was nu net klaar met haar werk. Dat vond hij eigenlijk het lekkerste, dat hij ’s ochtends het huis voor zichzelf had gehad en dat zijn dienst begon nog voordat Tinie thuiskwam. Kwam zij d’r in en ging hij d’r uit. Niet dat hij een hekel aan haar had, maar hij hoefde haar niet de hele dag om zich heen. Daar was zijn woning te klein voor. Zeker toen ze bij hem ingetrokken was. Ze stond opeens voor zijn deur, tranen met tuiten, omdat haar vader haar de trap had afgegooid. Wat doe je dan, als man? Hij had haar een paar weken eerder ontmoet op de markt, waar ze achter de groentestal van haar vader stond. Een paar keer langsgelopen. Naar elkaar gelachen. Een struik andijvie gekocht (en even later weggegooid omdat hij bij God niet wist wat hij daarmee moest), en haar toen voorzichtig mee


26

uit gevraagd. Hij was twee dagen van slag geweest omdat ze ‘ja’ tegen hem had gezegd en mee wilde naar de film. Zo’n mooie meid. Lang blond haar, een lief gezichtje en flinke bor-sten. Slank ook. Tenminste tot haar navel, daaronder was ze net zo breed als ze lang was. Maar ja, dat had hij niet eerder gezien vanwege die groentestal waar ze achter stond, en toen was het natuurlijk te laat. Hij haalde zijn aansteker tevoorschijn en stak zijn shaggie aan. Hij inhaleerde diep en blies de rook langzaam weer uit. Klotepolitiek. Zijn auto was zowat de enige plek waar hij nog mocht roken! Een paar huizen verderop ging de voordeur open. De vrouw in het rode jasje kwam naar buiten. Dat was trouwens wel een lekker wijf. Ook nu ze al wat ouder was. Hij had haar eens in een film gezien. Liep ze in d’r blote kont. Van boven naar beneden geen grammetje te veel. Goed, dat hele strakke was er nu natuurlijk wel vanaf, maar hij zou d’r nog best een veeg willen geven. Yes sir! Ze had haar fiets van het slot gedaan, een plastic tas over het stuur gehangen en stapte op zo’n feloranje barrel waarmee je je eigenlijk niet kon vertonen. Ferry stak het shaggie in zijn mondhoek en startte de auto. De vrouw slingerde de stoep af tussen de geparkeerde auto’s door en reed de straat uit. Ferry volgde haar, stapvoets, zijn rechter richtingaanwijzer knip-perend alsof hij een parkeerplek zocht. Achter hem toeterde een geïrriteerde automobilist. Hij deed zijn best maar. Ferry had een opdracht.

HGH Harrie was het zijstraatje ingelopen en keek licht verbijsterd om zich heen. Donkere huisjes, gescheurde vitrage, balkon-


27

netjes waar met moeite een schotelantenne op was geplaatst. De parkeerhavens waren merendeels gevuld met auto’s uit de vorige eeuw. Dat je hier een seksbedrijf begon was toch wel dapper. Mochten die gasten hier in de buurt eigenlijk wel naar de hoeren, van hun geloof? Aan de andere kant van de straat ging een voordeur open. Een meisje holde naar buiten. Een leuk jong ding, dat snel een tas over haar schouder gooi-de terwijl ze haar fiets van de standaard haalde. Op één hoog ging een raam open. Een jongen stak zijn hoofd naar bui-ten en riep heel hard: ‘Doei!’ Het meisje keek niet om, maar zwaaide met haar hand terwijl ze de stoep afzwabberde. Ach, tering, dit was gewoon een buurt, een normale buurt, net als alle andere! Nummer 43. Aan de buitenkant viel niet veel te zien. Een ijzeren tuimelluik waarin een aparte deur met bel: dream-works vermeldde het koperen plaatje onder de bel. Harrie belde aan. Tijd om zijn toekomstige investering vanbinnen te zien. De deur ging open en zijn oog viel op een laag uitge-sneden decolleté dat een ruim uitzicht bood. ‘Hallo.’ Hij keek op en zag nu ook het gezicht dat bij de borsten hoorde. Beetje popperig, namaak blond en veel make-up. Niet direct zijn type, maar het decolleté maakte veel goed. ‘Ik kom voor eh...’ ‘Ik weet waar jij voor komt.’ Ze trok hem aan zijn jasje naar binnen en sloot de deur. ‘Nee, het is niet wat je denkt. Ik kom voor Van Swieten.’ ‘O. Ben je d’r zo een?’ Harrie viel even stil, maar toen klonk er een hese lach uit haar keel. ‘Kom maar mee schat, hij zit op je te wachten.’ Ze gingen een roodgecapitonneerde deur door en kwamen in een kleine ruimte waarin zich rechts van de deur een bar-


28

retje bevond, waarop in gouden letters la dolce vita stond geschreven. De kleur rood overheerste, om het zacht uit te drukken. Rode wanden, met gouden draperieën. Een rood-pluchen bankje recht tegenover de ingang. Zelfs in de grote groene plant in de geelkoperen bak bloemde iets roods. Achter de bar stond Van Swieten. Op het rode bankje schuin naast de bar zat een donkere schoonheid haar nagels te lakken. ‘Harrie Weerman: welkom. Meiden, dit is jullie nieuwe baas!’ Het meisje keek even op van haar nagels en produceerde een vermoeid lachje. De blonde legde even haar hand op zijn kont. ‘Chita en Lola. De rest van de meiden komt later. Het be-gint hier niet zo vroeg. Champagne?’ Harrie slikte. ‘Graag.’ De kurk plofte al. Terwijl Lou Rawls op volvette wijze ‘Lady Love’ croonde, ontdeed Chita, het donkere meisje, zich langzaam van haar kleren. Heel langzaam. Ze was al vijf minuten bezig en had net haar schoenen uit. Harrie had nu plaatsgenomen op het rode bankje en werd voortdurend bijgeschonken door het nepblondje, een hande-ling waarbij ze telkens zo ver vooroverboog dat hij bijna met zijn snufferd in haar ruim geëtaleerde borsten hing. Eigenlijk hield hij niet van champagne, maar hij wilde het meisje niet weigeren, vanwege het weelderige uitzicht. En omdat dat niet beleefd is, natuurlijk. De ceremoniële overdracht was net achter de rug. Van Swie-ten had Harrie mee naar achteren genomen. Een deur achter de bar leidde naar een naargeestig hok waarin een enkel bu-reau en een archiefkast stonden. Het harde kale licht in het hok vormde een kille tegenstelling tot het sfeervolle licht van het


29

bordeel. ‘Je ziet,’ had Van Swieten nog achteloos opgemerkt,’ ik steek geen geld in mijn eigen comfort. Alles voor de klant!’ ‘Over klanten gesproken, wat voor mensen komen hier ei-genlijk?’ Van Swieten had hem verbaasd aangekeken. ‘Wat bedoel je?’ ‘Wat ik zeg: wie komen hier? Kijk, een hoerenkast op één van de grachten in het centrum, dat kan ik begrijpen. Daar heb je publiek genoeg. Maar in deze buurt... Ik bedoel, ik heb niks tegen de mensen, eerlijk waar niet, maar wat hebben die nou te verteren?’ Van Swieten had gelachen. ‘Er is geen betere buurt dan deze buurt. Goudgerand. Hier komt alles, Harrie, alles en ie-dereen, en niemand die ze ziet! Ze komen hier niet voor de buurt jongen, ze komen voor de meiden. Voor de ontspan-ning. En niemand die ze kent. Hier liggen geen fotografen in de heg. Al zijn ze elke avond op televisie!’ ‘Elke avond op televisie?’ Van Swieten had geknikt en gaf Harrie een vette knipoog. Harrie schoot in de lach. ‘Kolere!’ Hij had de papieren getekend en Van Swieten had zijn hand uitgestoken naar het koffertje, maar Harrie gaf het kof-fertje niet af. ‘Jij wilt dit niet.’ Even vernauwden de ogen van Van Swieten zich. ‘Volgens mij gaat het hier om wat jij wilt.’ ‘Wat jij wilt,’ antwoordde Harrie gevat en toen opende hij het koffertje en liet hij zijn zakenpartner de stukgesneden Te-legraaf zien. Ze hadden gelachen en Van Swieten had hem gecomplimenteerd met zijn slimheid: Harrie kon natuurlijk geen risico’s nemen met zijn spaargeld. Logisch. Daarna had Harrie snel het andere koffertje uit zijn auto gehaald en had Van Swieten tevreden knikkend het geld geteld. Champagne!


30

En dat dronk Harrie nog steeds nu hij op het rode bankje zat en zich gewillig liet bijschenken door de kirrende Lola. De bel ging en Van Swieten gaf Lola een knikje. Die zette de champagnefles op de bar en liep naar de deur. Van Swieten keek naar zijn zakenpartner. ‘Het werk gaat beginnen.’ Chita liet op de maat van de muziek verveeld een sjaaltje vallen en had nog een lange weg te gaan. Harrie besloot maar eens op te stappen.

HGH Op weg naar de Copyrette was Karina haar collega Diana Groenier tegengekomen die haar had overgehaald ‘gezellig iets te gaan drinken in de Smoes’. De Smoeshaan was het hoofdstedelijke café waar de grote acteursfamilie elkaar da-gelijks voor en na de theatervoorstellingen trof. Dat was te-vens de reden waarom Karina er niet graag kwam, dus ze had getwijfeld, maar ergens vond ze ook wel dat ze een glas verdiend had. De Copyrette kon altijd nog. Ze was meege-gaan naar het café. Een wit wijntje genomen. En nog een. Verschrikkelijk ge-lachen met Diana, een minder getalenteerde collega die re-gelmatig zonder werk, maar nooit zonder kerel zat. Ze speel-de nu twee weken een prostituee in Kastanjeplein 7 een van de vaderlandse soaps. Láchen, de hele dag láchen. Aan het einde van de middag kwamen er ook wat collega’s van het Amsterdams Stadstoneel binnendruppelen. Ze wa-ren bezig met Othello en de repetities waren net afgelopen. Ze hadden nog net even tijd voor een drankje voor ze weer de bus in moesten om de rest van Nederland cultureel te ver-heffen met hun toneelspel!


31

Toen Martin binnenkwam hadden ze hem aanvankelijk genegeerd, maar toen hij de dames een drankje had aan-geboden, hadden ze zich welwillend naar hem toegekeerd. Martin! De jongste inspeciënt van het gezelschap waar ze beiden ooit aan verbonden waren. Niet de knapste, maar altijd bereid een handje toe te steken als dat zo uitkwam. Bandje plakken, badkamertje betegelen, Martin was er goed voor. En Martin was Martin, hij veranderde niet. Een wat slungelige knaap met een paardenstaart die inmiddels grijze strepen vertoonde. Altijd gekleed in een zwarte broek, een fleurig T-shirt met grappige print en daaroverheen een zwart safari-jack. Karina had zich wel eens afgevraagd waar in he-melsnaam de winkel gevestigd was waar je dat spul jaar in jaar uit kon blijven kopen. Het verhaal ging dat hij onlangs door het Stadstoneel op non-actief was gezet. Dronken tijdens het werk met bijna fa-tale gevolgen. Een ongezekerde spot was uit het lichtplafond gevallen. Net niet op het hoofd van de acteur die op dat mo-ment op het toneel stond. En dat was de schuld van Martin. Tenminste, volgens de directie van het gezelschap. Martin had uiteraard een geheel andere kijk op de zaak. Maar Karina en Diana hadden totaal geen behoefte aan het verweer van de inspeciënt. Ze wilden echt spannende verhalen horen. Ze wendden zich weer tot de collega-acteurs en eisten sappige details. Of gebeurde er tegenwoordig nooit meer iets in de Schouwburg? Bestond het gezelschap echt alleen nog maar uit Vlaamse homo’s!? Gierend van de lach hadden ze nog een witte wijn besteld. Daarna was Diana naar huis gegaan. Heel gezellig, maar zij moest de volgende ochtend weer hartstikke vroeg op. Bij die soaps begonnen ze al om zeven uur! Karina had nog maar


32

een witte wijn besteld, hoewel ze eigenlijk iets moest eten. Martin bood haar zijn tosti aan, maar die wilde ze niet. Dat kon je geen eten noemen, zo’n tosti. Daar kreeg je alleen maar meer dorst van. Dus ze wilde wel nog een witte wijn. Debby, die achter de bar stond en haar pappenheimers heel goed kende, keek het nog twee glazen aan en vond het toen genoeg. ‘Karien, moet ik een taxi voor je bellen?’ Karina keek haar lodderig aan. ‘Moet ik naar huis?’ ‘Ja, lieverd. Beter voor je.’ ‘Ja hè. Ja. Jaja. Nee, ik ben op de fiets.’ ‘Ik schrijf het wel even voor je op.’ Karina knikte en gleed van haar kruk. ‘We gaan naar huis.’ Ze draaide zich om en liep wankel richting uitgang. ‘’t Gaat wel,’ zei ze er ten overvloede bij. ‘Als je maar voorzichtig doet.’ En Debby ging weer verder met poleren. Niet veel later kwam ook Martin het café uit. Hij kon zich niet permitteren de rekening te ver te laten oplopen, want dan werd hij niet meer geschonken. Hij had gelukkig ook nog krediet in een kroeg verderop. Op de stoep, naast de plek waar hij zijn fiets aan een lantaarnpaal had gebonden, zat Ka-rina. ‘Hé Karien, moest jij niet naar huis?’ Karina knikte met haar hoofd, maar had overduidelijk de energie niet meer om overeind te komen. Martin pakte haar bij haar arm en trok haar overeind. ‘Ik breng je wel even naar huis.’ ‘We gaan niet naar bed.’ ‘Waar staat je fiets?’


33

‘Daar heb ik nou echt geen behoefte aan.’ ‘Je fiets.’ Ze dacht even na en wees toen naar een andere lantaarn-paal even verderop, waaraan haar oranje barrel was vastge-bonden. Martin haalde eerst zijn eigen fiets van het slot. Hij pakte haar weer bij haar arm. ‘Kom. Dan gaan we lekker naar huis.’ Met z’n tweeën schuifelden ze in de richting van haar fiets.

HGH Harrie zat weer achter het stuur van zijn auto en had een buitengewoon goed humeur. Hij was geen liefhebber van die bubbeltjestroep, maar je raakte er wel van in de stemming. En Jezus, die blonde Lola bleef maar bijschenken! Even dre-ven zijn gedachten terug naar het uitnodigende decolleté. Hij had die meid best even apart willen nemen, desnoods op dat rode bankje zelf, maar nee, dat zou niet professioneel zijn ge-weest. Never fuck the payroll! Zo veel wist hij nog wel van het zakenleven. Zo’n meid was er om geld voor je te verdienen. En niks anders. Hoewel dat in dit geval wel erg spijtig was, want Harrie kreeg alleen bij de gedachte aan Lola al een – ‘PAS OP!!!’ Hij schreeuwde het door de autoruit naar de schim die van rechts op hem af kwam. Hij trok zijn stuur in een reflex naar links en stond boven op zijn rem. De motor sloeg af. Hij-gend en met een bonkend hart bleef hij even met gesloten ogen zitten. Toen keek hij op. Voor zijn rechterbumper zat een verdwaasde vrouw in een rood jasje naast haar fiets op de straat. Over het stuur van zijn eigen fiets heen gebogen keek een magere knul met een paardenstaart verschrikt door de voorruit van zijn auto. Zeker d’r vriend.


34

Verdomme, net nu, met een fles van die bubbeltroep in z’n mik, reed die trut tegen zijn auto aan. Hij moest snel hande-len, voor er politie aan te pas kwam. Geen enkele behoefte om nu te blazen! Harrie stapte uit en liep om de auto heen. ‘Sorry,’ stamelde de man met het staartje, ‘ze stak opeens de straat over. Sorry.’ Harrie inspecteerde de zijkant van zijn auto. Geen schade gelukkig. Toen draaide hij zich naar de vrouw. Een grote bos zwart krullend haar hing als een gordijn voor haar gezicht. Het hoofd ging zachtjes heen en weer. Op het eerste gezicht geen letsel. Dat scheelde weer. ‘Gaat het?’ De vrouw mompelde iets en maakte een ongecontroleerde beweging met haar hand. Harrie deinsde wat achteruit. ‘Ze heeft misschien iets te veel gedronken,’ zei de man ver-ontschuldigend. ‘Iets te veel gedronken, ze is zo lam als een tempelier! Sta maar even op, lieverd, dan zet ik je op je fiets.’ Maar hoe hij ook aan haar sjorde, de vrouw was nergens toe te bewegen. Ze bleef zitten mompelen en schudden met haar hoofd. Dat schoot niet op. Verdomme. Straks had een van de bewoners de politie nog gebeld. Met die mobieltjes speelde iedereen tegenwoordig voor hulpverlener. Harrie keek nerveus de straat in, maar de enige beweging die hij no-teerde kwam van een grijze Volkswagen die aan de overkant van de straat parkeerde. Het duurde hem allemaal te lang, zo kon je wachten op problemen. Hij nam een besluit. ‘Ik breng d’r wel naar huis, want zo komen we nergens.’ ‘Dat zou erg aardig van u zijn.’ De paardenstaart was in-middels afgestapt en had zijn fiets tegen een boom gezet. Nu probeerde hij de vrouw overeind te krijgen. Harrie opende


35

het portier aan de passagierskant. ‘Denk om me bekleding!’ Toen de man de vrouw overeind had, schudde zij zich los. ‘Deze meneer brengt je even naar huis.’ ‘Ik kan zelf wel instappen, lul.’ Ze liet zich tegen het portier vallen en met vereende krach-ten werd ze in de stoel gezet. De man gaf het adres door waar de vrouw woonde en bedankte Harrie nogmaals voor hij op-gelucht het portier dichtgooide. Harrie startte de auto en gaf gas. De vrouw keek hem lod-derig aan. ‘Als je maar niet denkt dat ik met je naar bed ga.’ Harrie keek verbijsterd terug en zag heel even die lekkere blonde Lola voor zich. ‘Ach mens, val dood!’

HGH Karina opende haar ogen en trof zichzelf aan zittend op het stoepje van haar voordeur. Niet in staat om op te staan. Het zuur brandde in haar keel. Hoe was ze hier terechtgekomen? Ze moest naar boven, naar binnen en naar bed. Hondsbe-roerd en ongecontroleerd graaide ze in haar tas op zoek naar haar sleutels. Ze liet een boertje en kneep haar ogen stijf dicht. ‘Toch weer...’ Ze zuchtte diep. Ze wilde dit niet. Niet meer. Toen voelde ze een hand op haar schouder. Ze keek op. Wat moest die nou weer van haar? Ratten, daar gaat dit hoofdstuk over. Maar ik had er moei-teloos het hele boek mee kunnen vullen. Ik leef in een rattige wereld, waarin ik ben omgeven door grote en kleine ratten. En zelf ben ik er ongetwijfeld ook één. Maar Koning Rat, de rat der


36

ratten, is Adriaan Lustinga. Nooit van gehoord? Jawel hoor, u kent hem heel goed, alleen kent u hem onder zijn pseudoniem: Addy Lust. Deze gladde provinciaal kwam twintig jaar gele-den uit Deventer gekropen, omdat hij ervan droomde onder de ‘sterren’ te zijn. Dagen, weken, jaren heeft hij achter struiken in de modder gelegen om ‘sterretjes’ te kunnen betrappen met andere ‘sterretjes’ in plaats van met hun wettige wederhelft. En ik moet toegeven: hij deed het met overgave en scoorde me-nige primeur. Hij heeft heel wat huwelijken en verhoudingen aan flarden kunnen schrijven. Hij wist veel, ook wat hij niet behoorde te weten. Pas veel later begreep ik dat hij zijn infor-matie kreeg van binnenuit, van de mensen zelf. Van de ratten die liever vreten dat gevreten worden. Informatie is koopwaar. En hij kon altijd wel iets ritselen waar de ratten vrolijk van werden. En zo kroop hij langzaam omhoog en werd hij van een on-ooglijk ratje Super Rat en is hij nu uiteindelijk dus Koning Rat! Met een eigen blad, alm, en een uitgeverij en weet ik veel wat hij nog meer overgehouden heeft aan zijn vuilspuitmachine. En aan zijn handeltjes, natuurlijk. Maar o wee als je iets naars zegt over Koning Rat, zelfs als het waar is! Dat hij de cokedea-ler was van de ‘sterren’ bijvoorbeeld. Dat je in ruil voor een nieuwtje kon rekenen op een flinke snuif. Dat mag natuurlijk niet naar buiten komen. Om die reden heeft hij heel wat col-lega’s van mij de goot in geschreven, afgemaakt. Ook al dacht niemand dat dat kon. Hij kan het. Addy, lieve Addy, die ook mij, ik geef het toe, meerdere keren van een lijntje heeft voorzien, en dan tevergeefs wachtte op een bruikbare tip. Roddelkoning Adriaan, die knaapjes oppikt en ze belooft de weg te wijzen naar zijn sterrenhemel. Een weg die loopt via zijn bed, uiteraard. Die mensen chanteert met informatie.


37

Die uit de provincie kwam met een droom en die droom heeft waargemaakt. Ach Addy, schát, ergens mag ik je wel.’


38

2

‘Tuurlijk, schát, begrijp ik toch. We wachten eerst even de chemo af. Daarna nog genoeg tijd om erover te schrijven. Hoop ik. Voor jou, bedoel ik. Heb je veel pijn?’ Addy Lust wipte een zoetje in zijn kopje en zette dat onder het espressoapparaat. ‘O, sorry schat, ik krijg net een ander lijntje. Dus je begrijpt... Hé, en sterkte hè. En bellen als die chemo achter de rug is.’ Hij drukte het gesprek weg en zette daarna het espressoapparaat aan. Hij zuchtte en maakte snel een aantekening. ‘Chantel P.: kanker. Over twee weken bel-len.’ Het espressoapparaat perste het kleine kopje met veel geraas vol. ‘Doe mij maar een cappu, schat.’ Addy keek op en zag Dicky de keuken binnen komen. Grijze joggingbroek en vaalblauw T-shirt. Zijn dikke, zwarte haar in een warrige slaapstand. ‘Waar was jij vannacht?’ De jongen keek hem aan en toonde een vage glimlach. ‘O, wat gedronken en gedaan en toen verdwaald geraakt in de Illusionist.’


39

‘Gezellig?’ ‘Ach... Zeg, doe mij even een cappuccino, ik moet zo repe-teren.’ Hij draaide zich om, om de keuken te verruilen voor de badkamer. Addy keek hem na. ‘Dicky!’ De jongen stopte en draaide zich om. Addy glimlachte. ‘Kleine flikkertjes zoals jij eindigen eenzaam en alleen.’ De jongen knikte bedachtzaam. ‘Jij kan het weten.’ En hij verliet de keuken. Eigenlijk wilde Addy hem achterna om hem bij zijn zwarte haren te pakken en het huis uit te sleuren. Om hem een schop onder zijn veelgebruikte hol te geven. Terug in de goot. Hij gaf hem nog een paar dagen, dan was de première van de musical waar Dicky een bijrol in speelde achter de rug en kon hij hem zonder wroeging op straat zetten. Arrogant et-tertje. Addy dronk de espresso en wilde zich nog een tweede inschenken toen Judy Garland de ruimte vulde: ‘Somewhere over the rainbow!’ Addy keek naar zijn vergulde zakenmobiel en besloot op te nemen. ‘Ja?’ ‘Addy? Met Maria.’ ‘Miepie kind, wat klink je nerveus.’ Hij noemde Maria altijd Miepie, dat was in de loop der jaren zo gegroeid. Ze was zijn werkster. En niet alleen van hem, ze was de werkster van vele sterren. Tegen een kleine extra vergoeding hield ze hem op de hoogte van wat er speel-de. En ze gaf natuurlijk nooit privédingen door, wilde zeker niet roddelen, maar een onschuldige opmerking over een vreemde tandenborstel hier, of een hoge stapel blauwe enve-loppen daar, dat kon toch zeker geen kwaad? ‘Karina ligt hier.’ ‘Waar is hier?’


40

‘Hier! Thuis, in d’r bed.’ ‘Dat is vrij normaal, Miepie. Zelfs voor Karina.’ Addy keek geïrriteerd naar de klok boven de deur. ‘Ja, als je nog leeft.’ Het was even stil. ‘En wat bedoel je daarmee? Dat Karina niet meer leeft?’ De stem van Maria schoot schril uit. ‘Ik geloof van niet.’ Een diepe snik volgde na de zin. Addy vermoedde dat de tra-nen niet lang op zich zouden laten wachten. ‘O Addy, ze is dood.’ Daar had je het al: tranen. Addy dacht razendsnel na. Ze hadden godverdomme een afspraak, Kari-na en hij. Wel een ongelooflijk slecht moment om ertussenuit te knijpen. Stomme doos. Hoewel... ‘Hoe... eh... ligt ze erbij?’ ‘Zo... vredig.’ ‘Ja, nee, ik bedoel: geen bloed?’ ‘Hè, gadverdamme, nee. Waar haal je dat nou weer van-daan? Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, dus ik denk ik bel jou maar.’ ‘Luister Miepie...’ ‘Hoe kunnen mensen nou zomaar doodgaan als... En ik... Wat moeten we nou, want ik –’ ‘Miepie... Maria, luisteren nu. Stil!! Luister en stil!’ Ze hield meteen haar mond. Addy had moeite zijn irritatie niet door te laten klinken in zijn stem. ‘Ik kom naar je toe. Ga zitten, en rook een sigaretje.’ ‘Maar dat wil ze niet hebben!’ Karina was na eindeloos veel pogingen gestopt met roken en kon geen sigarettenrook meer verdragen. ‘Ze is dood, Maria, dus veel last zal ze d’r niet van hebben. Ik kom nu naar je toe en dan bellen we de dokter. En blijf overal van af!’ Hij drukte haar weg en stopte de telefoon bij zich.


41

‘Een sterretje in de stress?’ Dicky stond weer in de deur-opening. ‘Ik ben weg.’ Addy liep langs hem heen alsof hij lucht was. Nog een paar dagen, dacht Dicky, even wachten op de pre-mière, en dan kon die arrogante zeikerd de kolere krijgen! Addy had zijn auto om de hoek geparkeerd en trachtte zon-der op te vallen het huis van Karina te bereiken. Hij richtte zijn ogen strak op het trottoir en had daardoor geen aan-dacht voor de schim achter het stuur van een grijze Volkswa-gen Golf die schuin voor het huis geparkeerd stond. Nonchalant om zich heen kijkend schoot Addy het portiek in en liep de treden van de stoep op. Hij drukte op de huisbel – zonder naamsvermelding – en niet veel later zwaaide de buitendeur open. Binnen trof hij een nerveuze werkster aan in een kamer die blauw stond van de rook. ‘Rook een sigaret, zei ik, niet een heel pakje!’ Hij liep met-een door naar de slaapkamer en keek door de open deur naar binnen. Karina lag aangekleed op bed, alsof ze een middag-dutje deed. Addy zuchtte, deed de deur dicht en liep de ka-mer weer in. Hij keek om zich heen. Het was een rotzooi in de kamer. Overal slingerden kleren en oude kranten. Tegen de tafel stond een grote kartonnen doos. Zo te zien van de flatscreen die tegenover de rode bank aan de muur hing. Hij liep naar de achterkamer. Daar, aan het kleine antieke bureautje had ze de afgelopen tijd zitten werken aan haar boek. Het bureau was leeg. Geen papier. Geen laptop. Hij keek onder het bu-reau. Lege prullenbak. Had ze niets uitgeprint? Hij keek om zich heen, maar zag ook in de rest van de kamer nergens een map of een los stapeltje bedrukt papier.


42

‘Miepie?’ Maria doofde in de andere kamer haar zoveelste sigaret en kwam naar hem toe. ‘Zal ik koffie voor je zetten?’ ‘Nee. Zeg, ze was bezig aan een boek. Heb jij dat ergens gezien?’ Maria keek om zich heen. ‘Een boek?’ ‘Ja, op haar laptop. Computer,’ verduidelijkte Addy, en on-danks de situatie toonde Maria zich licht beledigd. ‘Ik weet heus wel wat een laptop is. Zo’n plat geval. Die stond altijd daar.’ Ze wees naar het bureautje. ‘Dat zeg ik. Maar nu niet meer.’ ‘Ik mocht er absoluut niet aankomen. Ze was er al weken op bezig. Ze zat soms al te tikken als ik ’s morgens binnen-kwam.’ ‘Ik weet het. Waar zou die kunnen zijn?’ Maria haalde haar schouders op. ‘Ben je al bij haar geweest?’ Addy keek richting slaapkamer. ‘Nee.’ Hij wilde het liefst eerst het manuscript vinden, maar besefte dat hij niet langer om de dode actrice heen kon. Op de drempel van de slaapkamer bleef Addy staan. Achter zich hoorde hij Maria zenuwachtig schuifelen. ‘Ik ga toch maar even koffie zetten.’ Addy deed een stap de kamer in. Het rook er naar drank en kots. Hij keek naar het bed. Bij het voeteneind, op de slaap-kamervloer lagen een paar slangenleren laarzen. Karina lag op bed, nog helemaal gekleed. Haar benen lichtjes uit elkaar. Haar rokje opgestroopt tot halverwege haar dijen. Strontla-zarus achterover... en in slaap gevallen. Arme schat. Daar lag ze nou, geveld door... Ja, door wat? Drugs? Had haar hart het


43

begeven? Ruim gebruik van cocaïne kon leiden tot een hart-stilstand. Hij had het eerder meegemaakt. Voorzichtig liep hij naar het bed en hij boog zich over haar heen, bestudeerde haar gezicht. Letterlijk lijkbleek, gevat in een krans van zwart krullend haar. Ogen geopend, koude blauwe stenen die bijna de kassen uitspatten. Geen uitdrukking, geen emotie, dood. Vanuit haar halfgeopende mond had een straaltje kots het kussen bereikt. Addy voelde dat hij zelf moest kokhalzen en wendde zich af van het dode lichaam. Vanaf een foto in de rand van de spie-gel keek ze hem geil aan. Tien jaar jonger en springlevend. Toen wel. Wat een verspilling. Hij trok de deuren van de kast open. Keek voorzichtig in lades. Knielde en voelde onder het bed. De laptop, godverdomme! Dat ding moest toch ergens zijn. Hij voelde een redeloze woede bovenkomen. Hij had het de hele tijd al geweten. Nou ja... niet geweten, meer voor-voeld: die vrouw was niet te vertrouwen! Hij had die zakken-wasser van Safety First toch niet voor niets achter haar aan gestuurd. Het had hem geld genoeg gekost. Addy doorzocht de hele slaapkamer en ging daarna nog eens door de twee an-dere kamers heen. Grondig, maar zonder rotzooi te maken, ging hij door kasten en laden. Maar hij vond niets. Maria kwam de voorkamer binnen met koffie. Filterkoffie. Ze hield niet van espresso. ‘En?’ ‘En wat?’ Hij had de pest in en was niet meer in staat om dat te verbergen. ‘Wat doen we nou?’ ‘Ze is dood, Maria, we moeten de dokter bellen. Wie is haar dokter?’ ‘Zalm.’ Natuurlijk: Zalm. Daar liepen alle acteurs. Hij had hem


44

zelf ook een tijdje als huisarts gehad, maar uiteindelijk vond hij hem waardeloos: de man had niet één bruikbaar verhaal voor zijn rubriek opgeleverd. ‘Bel hem maar.’ ‘En wat ga jij dan doen?’ Er klonk lichte paniek door in haar schrille stem. ‘Weg.’ ‘O, maar ik heb helemaal geen zin om hier alleen te blijven met... met...’ ‘Maria, ze is dood!’ ‘Daarom juist.’ ‘Is het niet een beetje gek als ze mij hier aantreffen?’ ‘Waarom? Ik heb je toch gebeld.’ Het was logica waar niet veel tegen viel in te brengen. Addy zuchtte en nam een kopje koffie van het blad. Helaas, geen espresso. Terwijl dokter Zalm bezig was in de slaapkamer, zat Addy in de woonkamer te sms’en met een televisiepresentator wiens geflopte televisieshow net van de buis was gehaald. Een mooi jankverhaal voor het volgende nummer: dreef de drank hem van de het scherm? Wachtend op de dokter had hij nog een keer pro forma het huis doorzocht, maar hij geloofde inmiddels niet meer dat hij daar iets zou vinden. Hij was er zeker van dat ze geen kluis had. Dat wil zeggen: niet in huis. Bij een bank misschien? Welnee, waarom? Zij zag in dat schrijven waarschijnlijk al-leen maar een goede manier om geld te verdienen. Het idee dat ze die ‘lulverhaaltjes’, zoals zij ze zelf noemde, zou weg-stoppen in een bankkluis! ‘Ze is gestikt.’ Addy schrok op uit zijn overpeinzing en zag Zalm in de deuropening staan. Een kleine, precieze man met een ernstige uitdrukking op


45

zijn gezicht. Dokter Zalm nam zijn roeping serieus. Maria stond op het balkonnetje te roken, maar stak nu ook haar hoofd om de deur en luisterde gespannen. ‘Gestikt?’ Addy zag het beeld weer voor zich van dat dode hoofd op het kussen. ‘Toch niet in haar eigen kots?’ ‘Daar ziet het op het eerste gezicht wel naar uit.’ ‘Wow. Wel rock-’n-roll...’ Zalm kon die opmerking niet plaatsen en keek hem ver-stoord aan. ‘Maar ik weet niet zeker of dat de enige doodsoor-zaak is.’ Addy keek op. ‘Sorry?’ ‘Ik twijfel aan de doodsoorzaak. Dat zal ik moeten rappor-teren.’ ‘Aan wie?’ ‘Aan de autoriteiten, meneer Lust. Ik acht een nader onder-zoek hier op zijn plaats.’ ‘Je gaat toch niet de politie bellen?’ Ondanks de situatie schoot Addy in de lach. Zalm keek hem even zwijgend aan. ‘Ons vak heeft zo zijn protocollen.’ ‘Wat is hier gebeurd, dan?’ ‘Geen idee. Maar daar komen ze wel achter.’ Zalm haalde zijn mobiel tevoorschijn en Addy nam een besluit. ‘Mooi. Dan kan ik hier wel gemist worden.’ Hij draaide zich naar de balkondeuren. ‘Ciao Miepie. Dokter Zalm neemt het van mij over.’ Hij was al bijna de deur uit, toen de dokter hem nariep. ‘Meneer Lust! U gaat hier toch niet nu al over publiceren?’ Addy draaide zich met een vilein lachje om. ‘Ach, dokter Zalm, ook mijn vak heeft zo zijn protocollen!’

HGH


46

Harrie Weerman was die ochtend al om vijf uur wakker ge-worden. De avond daarvoor was hij na zijn succesvolle za-kentransactie en die stomme aanrijding met dat dronken loeder nog even naar de kroeg geweest. De paar whisky’s wa-ren, boven op de champagne, fout gevallen. Hij had er een slecht humeur aan overgehouden en was voor sluitingstijd naar huis gegaan. Eenmaal in zijn bed was hij onmiddellijk in slaap gevallen, maar al om zes uur werd hij met een knal-lende koppijn wakker. Om acht uur was hij opgestaan en had hij zich zonder te douchen aangekleed. Hij had een fikse wandeling gemaakt door de frisse ochtendlucht en nu zat hij in het koffiehuis, waar hij een uitsmijter met spek had besteld om zijn kater te lijf te gaan. ‘Met twee of drie eieren, mop?’ ‘Doe maar drie, tante Annie, je weet nooit wie ik vandaag nog allemaal tegenkom!’ Het gebruinde hoofd met de geblondeerde toeter verdween met een koket lachje achter de keukendeur. Harrie had nog maar net De Telegraaf opengeslagen toen Jantje Textiel bin-nenkwam. Jantje had al jaren een kraam op de woensdag-markt. Met mode van een paar jaar terug voor prijsjes van nu. ‘Môgge, mannen.’ Harrie keek op zijn horloge. ‘Moet jij niet achter je handel staan?’ Jantje maakte een laatdunkend gebaar. ‘Met die luie wijven van tegenwoordig? Die zijn niet uit hun nest te rammen! Als ik om halftien op de markt ben, sta ik nog een uur in me kruis te krabben.’ ‘Hoezo? Heb je platjes dan?’ Uit de hoek van het café klonk een bulderende lach. Achter de fruitmachine zat Fredje, die ondanks het vroege uur al


47

een klein vermogen in het apparaat had gegooid en zich liet troosten door een matineus biertje. ‘Krijg jij effe de klere, Fred. Is Annie d’r niet?’ ‘Bakt een uitsmijter,’ antwoordde Harrie en hij keek nog eens op zijn horloge. Kon hij zijn zakenpartner al bellen? Hij was bloednieuwsgierig naar de omzet van gisteravond. Nog maar even wachten, zo’n man lag natuurlijk laat op bed. ‘Annie!’ riep Jantje naar de keuken. ‘Je heb nog meer klan-ten, pop!’ Harrie richtte zich weer op zijn krant. Een uurtje later voelde Harrie zich heel wat beter dan aan het begin van de dag. Na de uitsmijter was hij weer op huis aan gegaan om zich te douchen en nu besloot hij dat tien uur een beschaafde tijd was om zijn zakenpartner te bellen. Zo’n gozer kon niet de hele dag in zijn nest blijven rotten. Er was werk aan de winkel! Harrie toetste het 06-nummer in. ‘Ja?’ De stem aan de andere kant van de lijn leek uit een graftombe te komen. ‘Van Swieten?’ ‘Eh... Eh ja.’ ‘Goedemorgen, met Harrie Weerman.’ Hij deed zijn best zo optimistisch mogelijk te klinken. ‘Harrie...?’ ‘Ja, ik dacht ik bel maar even om te horen wat we gister-avond hebben omgezet.’ Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Ben je van plan dit elke dag te doen?’ ‘Ik dacht het wel.’ ‘Nou, ik dacht het niet!’ En zonder er nog woorden aan vuil te maken verbrak hij het contact.


48

Harrie was even perplex. Zo ging je toch niet met je zaken-partners om! Van Swieten! Hij was al bijna vergeten dat hij die naam had verzonnen. Het telefoontje had hem gestoord in zijn slaap en heel even had hij niet geweten wie hij aan de lijn had. Maar het was zijn eigen schuld. In de haast vergeten de telefoon weg te gooien. Dan kreeg je dat. Hij had hem inmiddels uit-gezet en hij zou het prepaid ding die middag nog in de vijver dumpen. Na het telefoontje had hij geprobeerd de slaap weer te vat-ten, maar het moment was voorbij. Nu stond hij in de kamer en stak een sigaret op. Stel je toch voor dat zo’n zacht ei je elke dag ging bellen om de omzet te horen! Hij moest lachen, een lach die overging in een rochelende ochtendhoest. ‘Sta je nou al te roken?’ De blonde Lola stond gapend in de deuropening en rekte zich behaaglijk uit. ‘Ga weer slapen schatje, het was veel te laat vannacht.’ Ze zuchtte en draaide zich om. Hij keek naar haar naakte rug met daaronder het kleine slipje dat haar billen maar net om-vatte en voelde een goed idee opkomen.

HGH Hanna Vermeer lag nog in bed toen haar telefoon ging. Ze overwoog het geluid te negeren en haar sluimertoestand te handhaven. Ze had nog geen behoefte aan de buitenwereld. Maar de telefoon liet zich niet negeren en Hanna besefte dat het uiteindelijk haar plicht was om het ding op te nemen. ‘Ze hebben een dooie bn’er gevonden. Haar huisarts heeft er melding van gemaakt.’ Hij noemde nog een adres en toen drukte ze haar collega


49

van de recherche weg en zuchtte. Ze wist wat er van haar verwacht werd. Niet veel later stond ze voor de spiegel in haar badkamer. Ze trok haar halflange haar naar achteren en draaide het in een knotje. Geen tijd om er meer van te maken. Geen zin ook. Die nacht was ze om vier uur thuisgekomen uit Enschede waar haar vader met ernstige hartklachten in het ziekenhuis was opgenomen. Ze had hem niet meer kunnen spreken. Toen ze aankwam in het ziekenhuis was hij op-genomen op de intensive care en ze begreep dat de dokto-ren hem in slaap wilden houden tot zijn toestand zich had gestabiliseerd. De hele emotionele weg terug naar Amster-dam had ze moeten vechten tegen de gedachte dat dit wel eens het einde van zijn leven zou kunnen zijn. Het gevecht was onbeslist geëindigd. Ze was doodmoe en voelde bovendien een zware hoofd-pijn opkomen. Doorgaans de voorbode van een ander on-gerief. Ze haalde diep adem en verzamelde moed om met de werkdag te beginnen. Hanna stapte uit haar auto, spoelde een laatste stukje crois-sant weg met het laatste slokje koffie en probeerde haar hoofdpijn te negeren. Ze keek om zich heen waar ze de kar-tonnen beker kon laten. Je zag tegenwoordig steeds minder prullenbakken op straat. Alsof zwerfvuil ook digitaal kon worden verwijderd. ‘Heeft die bn’er een naam?’ Rechercheur Remco Daal, haar collega, keek haar ver-heugd aan. ‘Karina Winter.’ Hij keek Hanna verwachtingsvol aan, maar zij staarde


50

blanco terug. De naam kwam haar bekend voor, maar ze had geen zin om mee te gaan in het ongepaste enthousiasme van haar jongere collega. ‘Je weet wel!’ ‘Ken jij d’r dan?’ ‘Jij niet?’ Hanna haalde haar schouders op. ‘Ik kijk nooit televisie.’ De collega schudde zijn hoofd. ‘Cultuurbarbaar!’ Hanna hield hem de lege beker voor die hij werktuigelijk aannam terwijl zij hem voorbijliep. De huisarts had de deur voor hen opengedaan en was meteen van wal gestoken. Hanna luisterde maar half. Zij liep door de kamer en nam die geroutineerd in zich op. Een beetje een rommeltje, maar wel dure spullen zo te zien. Grote flatscreen tegenover de bank. Veel foto’s aan de wand. ‘Daar ken ik haar ook van!’ Collega Remco wees naar een foto van een jonge vrouw in een dramatische pose. Krachtige kop, veel zwart haar. Mooi. Hanna herkende het gezicht. De huisarts ging hen voor de slaapkamer in. Hanna rook de verzuurde lucht en trok een grimas. Ze boog zich over het verstilde lichaam op het bed. De huisarts doceerde. ‘De doodsoorzaak is verstikking, dat mag duidelijk wezen, u ziet het braaksel dat gedeeltelijk uit de mondopening gelopen is. Toch zijn er mijns inziens aanwijzingen...’ Hanna kwam overeind, ze onderbrak hem en richtte zich tot Remco: ‘Bel de dokter maar.’ Zalm keek lichtgedesoriën-teerd van de ene rechercheur naar de andere. Hanna glim-lachte hem vriendelijk toe. ‘Dank u, dokter. We nemen het hier van u over. In gevallen als deze mogen wij niets uitslui-ten. Dit is een zaak voor de patholoog.’ Daarmee was de rol van Zalm uitgespeeld.


51

‘Hebt u haar zo aangetroffen?’ ‘Nee. Haar werkster.’ ‘Natuurlijk. En die heeft daarna met u gebeld?’ En Zalm vertelde haar van die roddeljournalist.

HGH Addy Lust was nerveus. Hij voelde een dreigende spanning in zijn binnenste. Als een ballon die langzaam werd opgebla-zen en tegen zijn ingewanden drukte. Er zat iets behoorlijk fout in dat hele Karina-verhaal. Hij was net gebeld door de politie. Dat het niet de bedoe-ling was dat de dood van ‘mevrouw Winter’ naar buiten kwam voor de politie haar onderzoek had afgerond. Hoezo onderzoek? Hadden ze niets beters te doen? Hij ging achter zijn bureau zitten en slaakte een diepe zucht. Op één dag had hij Karina, haar boek en een scoop verloren! Straks ging de concurrentie er nog mee aan de haal. Hij stond weer op en drentelde nerveus door zijn strak aangeklede kantoor waarvan de grote glazen wand, die hem scheidde van de rest van de redactie, was afgeplakt met de succesvolste covers van de afgelopen jaren. De deur van zijn kantoor had hij gesloten om ongestoord te kunnen naden-ken. Dat was tegen zijn gewoonte, want gewoonlijk stond de deur open zodat hij met zijn redactie mee kon roddelen over de ivf-behandeling van een overjarig zangeresje, dat nu zwanger was van een zesling. Of het geheel door de nationale roddelpers begeleide stervensproces van een populaire quiz-master. Hij voelde walging. Al die bekende Nederlanders werden zwanger, baarden of adopteerden kinderen, stierven en daartussendoor gingen ze vreemd. En daar mocht hij dan elke week verslag van doen. Hij vroeg zich af hoelang hij dit


52

nog ging volhouden. En waarom was hij in godsnaam ge-stopt met roken? Hij trok een la open, maar meer dan een rolletje drop en een aangevreten pak bastognekoeken trof hij er niet in aan. Dat verdomde boek! Hij wist zeker dat die laptop niet in het huis was. Ze had hem gemaild. Ze was bijna klaar, had ze gezegd, ze... Op dat moment schoot er een verlammende ge-dachte door hem heen. Lag het soms bij een andere uitgever? Had ze naast het voorschot dat hij haar had gegeven gewoon nog een voorschot bij een ander gevraagd? Drie maanden geleden had hij bij toeval gehoord dat ze haar memoires wilde schrijven. Hij had haar benaderd en zij had hem uitgelachen. Niks memoires, kleine stomme ver-haaltjes ging ze opschrijven. En daarmee bedoelde ze alle verhalen van de afgelopen twintig, vijfentwintig jaar die over haar de ronde deden. Hij had niet getwijfeld en meteen toe-geslagen. Hij bood haar een voorschot aan. Daar liep hij natuurlijk enig risico mee, want ze dronk te veel en ze was onbetrouwbaar, maar hij had nooit in de krant kunnen schrijven dat haar levensstijl haar werk had beïnvloed. Ze had nog nooit haar werk verzuimd door al-coholmisbruik of door welk misbruik dan ook. Ze had van haar leven geen voorstelling gemist. Ze had overal schanda-len veroorzaakt, behalve in haar werk. Dat boek moest een bestseller worden! Hij had besloten haar het voordeel van de twijfel te gunnen en beloofde haar op voorhand tienduizend euro. Maar mevrouw was niet geïnteresseerd geweest. Addy was met stomheid geslagen. Hij moest zijn bod ver-hogen tot vijftienduizend euro voor ze besloot met hem in zee te gaan. Maar ze tekende niets. Als een kermende Shy-lock had hij haar uitgelaten, maar toen ze zijn kantoor had


53

verlaten, had hij een fles Cristal cuvée 2002 uit de koelkast gehaald die daar op een speciale gelegenheid lag te wachten, en in z’n eentje deze deal gevierd. Want Jezus, als ze al die verhalen op ging schrijven, de waarheid over alles en ieder-een, dan zou Nederland na publicatie niet meer hetzelfde zijn. Vele tienduizenden exemplaren over de toonbank, ge-garandeerd. Het enige probleempje was, peinsde hij later, dat hij zelf onderwerp van een van die verhalen zou kunnen zijn. Hij had zich immers in zijn jonge jaren ook niet onbetuigd gelaten. Maar daar hoefde hij zich nu niet meer druk over te maken, hij had immers het recht verworven om het boek als eerste te mogen lezen. Dan kon hij altijd nog wat corrigeren en de tekst naar eigen inzicht aanpassen. Karina had woord gehouden, geheel volgens schema had ze elke dag geschreven. Hij was een paar keer bij haar langs geweest in de hoop alvast wat te mogen lezen. Maar daar was ze onverbiddelijk in geweest: hij mocht pas lezen als het hele boek af was. De laatste weken had ze niet meer gereageerd op zijn telefoontjes, sms’jes en mailtjes. Ja, ze had hem nog één mailtje gestuurd: Stop met stalken, lul. Het boek is bijna af, ook het hoofdstuk over jou! Herinner jij je de Roode Kei nog? De Roode Kei, nachtcafé bij de Nieuwmarkt. Ja, dat herin-nerde hij zich nog heel goed. Veel te goed. Voor de zekerheid had hij de afgelopen week een mannetje achter haar aan ge-stuurd om in de gaten te houden of ze zich wel aan de afspra-ken hield en niet met andere uitgevers sprak om er nog meer geld uit te slaan. Ze was ten slotte een onbetrouwbaar loeder. En dat hij dat verdomde manuscript nu niet meer kon vin-den, bewees die theorie maar weer eens! Hij sloeg met zijn hand op zijn bureau. Wat nu? Veel meer dan wachten zat er even niet op.


54

HGH Ferry Mouwen had zijn grijze Golf in de parkeergarage ge-zet en was nu met de lift op weg naar de elfde verdieping van een enorme kantoorflat in Zuid-Oost. Daar huisde, vol-gens een groot bord in de hal, de redactie van AL Magazine. De baas van dat spul, een homo van het zuiverste water, had hem een paar dagen geleden achter die meid aan gestuurd en had hem nu op het matje geroepen. Ferry had er geen goed gevoel over. Hij was niet erg van het nerveuze soort, maar hij wist niet wat hem te wachten stond. Hij voelde zich überhaupt nooit zo op zijn gemak bij homo’s sinds een jongerenwerker vroeger iets te enthousiast zijn hand in zijn korte broek had gestoken. Dertien was hij toen geweest en hij had nog een paar dagen vastgezeten op het bureau om-dat hij die jeugdwerker met een colaflesje op z’n harses had geslagen. Nee, hij moest niet veel hebben van dat soort. En deze Addy Lust had bovendien iets gevaarlijks over zich. Al kon Ferry niet precies uitleggen wat. Bij de receptie vroeg zo’n mokkel of hij een ‘klein momentje’ had en kondigde telefo-nisch zijn komst aan. Een klein momentje, een groot momentje, wat jij wilt, dacht Ferry, terwijl hij verlekkerd naar haar keek. Addy zat achter zijn bureau en keek naar de schlemiel aan de andere kant. Hij probeerde zich zo arrogant mogelijk op te stellen en dat kostte hem geen enkele moeite. ‘Er is gister niemand bij haar op bezoek geweest?’ ‘Nee.’ ‘Weet je dat zeker?’ ‘Is dat een serieuze vraag?’


55

Addy zei even niets. Op een stomme vraag kreeg je een stom antwoord. ‘Honderd procent,’ hernam Ferry, ten slotte betaalde die homo hem zijn dagtarief plus onkosten. ‘Het was net zoals in de vorige rapporten: ze kwam alleen het huis uit voor Appie Heijn. Wat flessen water en een stoommaaltijd. Alleen gister-avond ging ze dus naar de kroeg.’ Addy schoot omhoog. ‘De kroeg?’ ‘Op de fiets. Daar heeft ze uren staan zuipen en ouwehoe-ren met zo’n ander type. Ik kende d’r wel van de televisie.’ ‘Karina?’ ‘Nee. Ja ook, maar ik bedoel dat andere type. Leuke vrouw wel. Maar die ging eerder weg. Uit die kroeg, bedoel ik.’ Addy zat zich op te vreten, waarom kwam die man niet to the point! Ferry ging echter onverstoorbaar door. ‘Die gozer kende ik niet.’ Gozer? Gozer. Welke gozer? Addy moest zich inhouden om dat bleke, van sigarettenrook doortrokken smoelwerk niet te molesteren. ‘Gozer?’ ‘Ja, daar is ze uiteindelijk mee naar huis gegaan. Op de fiets dus. Maar toen was ze volgens mij al zo lam als een Maleier.’ ‘En hij is met haar mee naar boven gegaan, die... gozer?’ ‘Niet dat ik weet. Maar ik kan het natuurlijk ook niet uit-sluiten.’ ‘Niet...’ Addy voelde een lichte druk op zijn borst. Hij pro-beerde diep adem te halen. ‘Sommige zaken onttrekken zich aan onze waarneming.’ Ferry voelde dat die homo zich zat op te winden en wilde toch even laten zien dat hij zijn vak verstond. ‘En waarom dan wel?’ Addy keek hem vragend aan, maar Ferry aarzelde even.


56

‘Eh... nou, ik dacht die gozer neemt haar mee, dus die komt wel thuis en eigenlijk vond ik het wel mooi.’ ‘Je bent er dus niet meer achteraan gereden. Fraai is dat!’ Ferry reageerde verongelijkt. ‘Wat kon er nog gebeuren?’ Addy stootte een korte lach uit en dacht snel na. Als Ka-rina naar de kroeg was gegaan en zich had volgetankt, kon dat maar één ding betekenen: het boek was af. Geen drank tijdens het werk. Maar als het werk was gedaan: feest! Wie was er dan nog bij haar geweest? Was die... ‘gozer’ later bij haar terug gekomen? Had die misschien kans gezien de lap-top mee te nemen? Maar waarom? Of had Miepie hem die ochtend een loer gedraaid en de laptop achterovergedrukt? ‘Ik zal het u allemaal nog schriftelijk bevestigen. Zoals af-gesproken.’ Ferry was opgestaan. Hij had een grote nicotinebehoefte en was wel klaar met dit hele gedoe. Addy knikte. ‘Graag. En zo snel mogelijk.’ Hij keek de schlemiel na die zijn kantoor uit slofte. Hij had iets over het hoofd gezien, dat kon niet anders. Maar wat?

HGH Harrie had zich de hele dag opgewonden, maar nu was hij er klaar mee ook. Hij was in zijn auto gestapt en weer naar de Tugelaweg gereden. Natuurlijk was hij nooit van plan ge-weest om elke dag te bellen en naar de omzet te vragen. Maar zo’n Van Swieten kon toch ook wel begrijpen dat hij nieuws-gierig was, de eerste dag als mede-eigenaar. Hij had nog een keer het 06-nummer gedraaid, maar geen contact gekregen. Dan maar een verrassingsbezoekje. Het was beter ergernis-sen meteen uit te praten, anders ging het maar etteren. Num-mer 43. Harrie drukte op de bel. Hij wachtte een minuutje,


57

maar niemand kwam de deur opendoen. Hij drukte nog eens, probeerde de deurkruk, keek op zijn horloge. Hij was net zo laat als gisteravond. Dan zou je toch verwachten dat er iemand was. Hij belde maar weer eens aan en klopte op de deur. Hij voelde hoe een onbestemd gevoel zich van hem meester maakte. Er klopte hier iets niet. Hij drukte nog eens op de bel, steviger nu, alsof hij hem door de deurpost wilde drukken, en toen zag hij het. Het bordje, het naambord met dreamworks, zat niet meer onder de bel. Wie had dat weg-gehaald? En waarom? Wat was hier aan de hand? Hij ramde nog eens fors met zijn vuist op de deur. ‘Is niemand.’ Harrie draaide zich om en zag een Turk die blijkbaar zijn hondje uitliet. ‘Is weg. Lang weg.’ ‘Maar... Hier zit toch een bordeel?’ Harrie vroeg het bijna smekend. ‘Bordeel?’ De man schoot in de lach en werd door zijn hondje meegetrokken. ‘Bordeel,’ mompelde hij nog eens grinnikend en hij schudde zijn hoofd. Harrie keek naar de garagedeur en nam een besluit. In de kofferbak van zijn auto bewaarde hij een koffertje met gereedschap. De deur kon geen belemmering zijn, hij had wel voor hetere vuren gestaan. Hij posteerde zich met het juiste gereedschap voor de deur, keek even snel om zich heen en binnen de minuut had hij het slot geforceerd en stond hij binnen. Een grote kale hal. Een soort lege garage. Geen plu-che, geen barretje, geen hoeren. Niets. Het enige wat hij her-kende was het kale kantoortje waar hij zijn koffertje met geld had ingeleverd. Het koffertje met vijftigduizend euro. Pleite. Alles pleite.

HGH


58

Dokter Zalm zat nog tot laat achter zijn computer toen de telefoon ging. Het was Van Olphen, patholoog in het AMC en oud-studiegenoot. Geen studievriendje, want Van Olphen had altijd op Zalm neergekeken. ‘Zalm, met Van Olphen.’ ‘Pim van Olphen?’ ‘Ik heb net een van je patiënten onder het mes gehad. Me-vrouw Winter?’ ‘Karina. Heb jij de autopsie gedaan?’ ‘Ik las op het rapport dat jij melding had gemaakt van haar sterfgeval, dus ik dacht: ik bel maar even.’ ‘Buitengewoon vriendelijk.’ ‘Ik heb haar onderzocht en ze is inderdaad door verstik-king om het leven gekomen.’ ‘Gestikt in haar braaksel?’ ‘Op het eerste gezicht. Maar ik heb redenen om aan te ne-men dat iemand haar daarvoor getracht heeft aan te randen en te laten stikken.’ ‘Verwurging?’ ‘Zeker,’ meldde Van Olphen opgewekt, ‘en dat maakt het op z’n minst een poging tot moord!’ Mijn moeder was in 1964 als danseres van de Snip & Snap Revue begonnen. Samen uit! heette de revue. De enorme poster heeft nog jaren in de gang van mijn ouderlijk huis ge-hangen. Ze was geen groot talent, maar had wel een enorm doorzettingsvermogen. Ze zeurde net zo lang bij René Slees-wijk, de producent van de revue, tot ze een kleine rol in een sketch mocht spelen toen er een collegaatje wegens zwanger-schap buiten de boot viel. De avond dat ze haar rolletje voor de eerste keer in Carré speelde, en zelfs een lach haalde, was een van de mooiste uit haar leven. Het was een eerste stap richting


59

het ‘grote toneel’ waar ze daarna nog jarenlang met tientallen kleine rolletjes een dienende functie had. Dat vond ze niet erg. Ze was graag dienstbaar. Mijn moeder was een warm mens met een goed hart. Je kon verschrikkelijk met haar lachen. En daarnaast moet ze in die eerste jaren een beest zijn geweest. Het waren de jaren zestig, jaren van flowerpower en van vrije liefde. Het leven bestond uit werken en feesten. Het hele jaar door iedere middag in de bus van het toneelgezelschap stap-pen en dan het land door, om in elke uithoek cultuur naar het volk te brengen! Bij terugkeer, vaak na middernacht, wachtte de Kring, waar werd gedronken en gedanst met de rest van de Amsterdamse scene. De volgende ochtend was het steeds weer een verrassing waar je wakker werd. Dat viel niet altijd mee, heb ik wel eens begrepen. Tijdens een van die nachten ben ik verwekt. Mijn vader, mijn biologische vader, heeft ze daarna nooit meer gezien. Ze heeft altijd volgehouden dat ze geen idee meer had wie dat geweest was. Dat ze geen enkele herinnering had aan de conceptie. Maar dat geloof ik niet. Nadat ze van mij in verwachting raakte was het wilde leven voor haar voor-bij. Rust, regelmaat en reinheid verdrongen de seks, drugs en rock-’n-roll. Na mijn geboorte had ook zij zich neergelegd bij het burgerlijke leven waar ze zich in de eerste jaren zo tegen had verzet. Na twee jaar leerde ze de liefde van haar leven kennen. Wil-lem Winter was een jonge, veelbelovende acteur die net vanuit de provincie naar Amsterdam gekomen was. Het was liefde op het eerste gezicht. En dat ze een kind had van een ander, daar heeft Willem nooit moeilijk over gedaan. Hij werd mijn va-der. Het huwelijk, dat nooit wettelijk is bekrachtigd, duurde veertien jaar. Toen stierf mijn moeder aan een ongeneeslijke ziekte. Het laatste jaar herinner ik me nog goed. Ik was een opstandige puber, had alle aandacht van mijn omgeving nodig.


60

En mijn moeder lag dood te gaan. Als ik aan die periode terug-denk voel ik alleen maar pijn. Er was niets, maar dan ook niets moois aan. En Willem ging vreemd. Natuurlijk, zijn vrouw kon hem niet meer geven wat hij zo nodig had, de constante bevestiging van zijn enorme ego! Voor Willem geen probleem, andere vrouwtjes genoeg die even uit de broek gingen voor zijn enorme talent. Willens en wetens, terwijl zijn vrouw lag te sterven, neukte hij alles wat los- en vastzat. Dat heb ik hem wel kwalijk geno-men.


chantage - peter römer

Documents