Acht uur. De prom is in volle gang. Koppels stromen over het terrein, van en naar de dansvloer, sommigen laten hun foto maken, anderen wachten tot ze wat gedronken hebben en het ze niet meer uitmaakt hoe ze erop staan. Mensen lachen, dansen, en maken er een goede avond van. Een herinnering die ze voor de rest van hun leven bij zal blijven. Iedereen maakt plezier. Behalve een klein groepje aan een tafeltje naast het podium en de dansvloer.

Beth zucht en kijkt naar de dansende menigte. Het is niet eerlijk, zij zou daar bij moeten staan, en met Brad ook. Liefst met de kronen van King- en Promqueen. En nu, nu had ze niet eens lol, en zat ze alleen maar een beetje met Gavin en Samantha. Ook Gavin weet zeker dat zijn avond verpest is. Het is precies hetzelfde als altijd. Vooral het geweldige uitzicht op Carol die helemaal losgaat, samen met wat vrienden, maakt zijn avond niet beter. En Samantha… Die vind het voornamelijk zielig om Beth in de steek te laten.

‘Beth, hoe ga je het nou oplossen? Je gaat toch niet de hele avond hier zitten hè?’ Beth haalt haar schouders op. ‘Misschien wel.’ Samantha zucht en staart verlangend naar de dansvloer. ‘Vind je het erg als ik even…?’ Beth kijkt haar smekend aan. ‘Ah, Sam, toe?’ Samantha haalt haar schouders op. ‘Goed dan, ik heb toch niets beters te doen op een van de belangrijkste avonden in mijn leven. Los dit alsjeblieft snel op Beth.’

Beth werpt nog een snelle blik op het podium. ‘Misschien kan ik even snel backstage met hem praten? Maar wat als hij me dan nog niet gelooft?’ Samantha staat op om haar vriendin omhoog te trekken, als de microfoon op het podium een piepend geluid maakt. Alles valt stil. Muziek stopt, en elke student in de zaal, waar ze ook mee bezig waren, kijkt op naar het podium.

De directrice kijkt vrolijk naar de massa mensen, die net nog druk in beweging waren, maar het nu voor elkaar hebben om compleet stil te staan. ‘Goedenavond allemaal, zo te zien hebben jullie niet echt een welkom van mij nodig om deze prom goed van start te laten gaan, maar toch wil ik zeggen, welkom, ik hoop dat jullie een geweldige avond hebben. Voordat jullie verder gaan, is hier onze enige, onze echte band, Host of Accident!’ De menigte juicht, en meteen lijkt er weer beweging in te zitten. Paniekerig kijkt Beth weg. ‘Oh god, daar zijn ze al.’

En inderdaad, zelfverzekerd en met reusachtige grijnzen –hoewel die van Gavin iets minder reusachtig is, want Carol staat heel dicht bij het podium met iemand anders te dansen- komt Host of Accident het podium oplopen. Matthew gaat tegen zijn drumstel aan leunen, en Gavin laat zijn bas voor wat het is. Niemand maakt aanstalten om ook maar het kleinste stukje muziek te spelen. Brad pakt de microfoon op.

‘Uhm, voor we beginnen, wil ik even een paar dingen zeggen.’ Er klinkt boe groep uit de menigte, en Matthew knikt naar ze. ‘Zeur niet, zoveel missen jullie niet, en het gaat jullie ook aan.’ Beth wend haar hoofd af. Zou hij haar belachelijk maken? De hele school tegen haar opzetten? Je hoorde wel eens over woedende exen die wraakacties deden… Ze staat op uit haar stoel en probeert door de menigte heen bij de deur te komen.

‘Beth, ik zou het fijn vinden als je even naar me blijft luisteren.’ Beth schrikt als ze de woorden herkent. Ze kijkt op en ziet Brad naar haar wijzen. Ze bloost. De menigte valt uiteen om haar heen. ‘Goed dan!’ schreeuwt ze. ‘Maak me maar belachelijk. Vertel iedereen hoe ik je leven verpest. Maar je word er niet beter van, Brad Parker!’

Ze voelt tranen opwellen in haar ogen. ‘Jij gaat je niet beter voelen door mijn leven ook te verpesten. Ik weet het, want ik heb het jouwe verpest en ik voel me er alleen maar slechter door.’ Haar stem sterft langzaam weg. Tot haar verbazing ziet ze dat Brad glimlacht. ‘Beth, kom eens bij me staan.’ Langzaam loopt Beth naar het podium toe. ‘Goed dan, ik verdien het.’ Brad steekt zijn hand uit en helpt haar omhoog.

‘Kijk allemaal, dit is Beth, ze is een prachtig meisje, ze heeft alleen één gebrek. Mensen pijn doen.’ Beth bloost en kijkt naar beneden. ‘Brad, ik meende wat ik zei, ik deed het eerst misschien daarom, maar toen ik je leerde kennen niet meer. Ik houd echt van je.’ Brad glimlacht. ‘Ik hoopte al zo iets. Maar Beth, als het zo belangrijk voor je was, had dat dan gewoon gezegd. Daarom ben ik nu helemaal van plan om me op te offeren, ik zal promking worden.’

Beth glimlacht ook. ‘Het hoeft niet meer Brad, ik snap het, het is echt niets voor jou. Ik heb ons teruggetrokken.’ Brad lacht. ‘Ik wist wel dat ik gelijk over je had. Je bent zo slecht nog niet.’ Beth grijnst. ‘Weet ik toch.’ Brad slaat zijn armen om haar heen, laat haar achterover zakken en kust haar. Er klinkt een luide ‘aaawh’ ergens uit de buurt van de grote menigte, die nu gek genoeg redelijk dichtbij staat.

Lachend en lichtjes blozend pakt Brad zijn gitaar op, en zet hij zijn microfoon terug in de standaard. ‘Dus, uhm, Beth, het volgende nummer is voor jou.’ Even blijft het stil terwijl Gavin en Matthew plaats nemen achter hun instrumenten. ‘Je ziet er prachtig uit,’ glimlacht Brad. Beth grinnikt. Host of Accident begint.

Standing close to me, close enough to reach, perfect time to tell herBut I can't even put the words togetherParalyzing eyes scanning my disguiseCan't you see me hiding?

What am I afraid of her finding?I know what I'm thinkingBut the words won't come out

If eyes could speakOne look would say everythingAbout the way you smile,The way you laughThe way you dress,The way your beauty leaves me breathless

If eyes could speakI wouldn't have to talk

Here we go again trying to pretend, my hands are steadyThe way she looks tonight isn't helpingVision's getting blurred gotta calm my nerves, it's now or neverThere's only one way to the answer

I know what to tell herBut the words won't come out

If eyes could speakOne look would say everythingAbout the way you smile,The way you laughThe way you dress,The way your beauty leaves me breathless

If eyes could speakI wouldn't have to talk

Maybe I can finally get it rightFinally get the nerve to speak my mindAnd tell you the things I can't sayAnd baby I would look into your eyesAnd maybe you will finally realizeWords are just words anyway

If eyes could speakOne look would say everythingAbout the way you smile,The way you laughThe way you dress,The way your beauty leaves me breathless

If eyes could speakI wouldn't have to talk

Met een glimlach kijken Beth en Brad toe hoe de kronen van promking- en queen uitgereikt worden. Aan Cars en Eileen. ‘Dus, dat was het dan? Maakt het jullie niets uit?’ Beth haalt haar schouders op. ‘Nee, ze verdienen het helemaal.’ Brad glimlacht. ‘Ik had het echt wel gedaan hoor.’ Beth port hem plagend. ‘Ja, ja.’ Haar gezicht betrekt en ze kijkt even om zich heen. ‘Waar zijn Matthew en Sam gebleven, eigenlijk?’ Brad kijkt om zich heen en grijnst dan. ‘Daar komen ze net aan.’

Beth begint te lachen. ‘Oh mijn god, zeg me dat het niet waar is.’ Samantha grijnst. ‘Zag je het niet aankomen dan? Was het echt niet overduidelijk?’ Brad grinnikt. ‘Ik dacht al zoiets toen Matthew zei dat hij eerder iets met Samantha zou hebben dan met Beth.’ Beth fronst haar wenkbrauwen. ‘Waarom had ik het dan niet door.’ Matthew haalt zijn schouders op. ‘Maakt het uit?’

Beth glimlacht. ‘Nee dan.’ Ze kijkt even om zich een. ‘Jongens, het is niet eens Valentijnsdag, wat zitten we hier met allemaal koppels.’ ‘Carol en ik zijn geen koppel,’ laat Gavin weten. Carol grinnikt en kijkt hem zijdelings aan. ‘Daar kan nog verandering in komen.’ ‘Ze hebben dus gelijk, liefde overwint,’ zegt Brad zangerig. Beth lacht en drukt een kus op zijn lippen. ‘Wat een geweldige inspiratievolle woorden.’

We're starting now We don't have to slow back down

This is a revolution

Get up, get up Love is moving you now

~

THE END