biz öyle bir şey yaşamadık
DESCRIPTION
“In our age there is no work of art which is regarded with as much attention as a photograph of oneself, one’s closest relatives and friends, one’s sweetheart.”Lichtwark, 1907.TRANSCRIPT
Biz öyle bir şey yaşamadık
cemre yeşilbiz öyle bir şey yaşamadıkwe have not lived through such a thing
cemre yeşil
Bir fotoğrafta kimse görünmüyorsa, fotoğrafçı ayrıcalıklıdır. Bir fotoğrafta sadece bir kişi görünüyorsa, o kişi ayrıcalıklıdır. Bir fotoğrafta iki kişi görünüyorsa, kendisini ikinci sayan kişi ayrıcalıklıdır. Zira kainattaki diğer herşey dışarıda bırakılmış, sadece o içeri buyur edilmiştir.Bu fotoğraf, ara sıra göz attığımızda bizi zamanda, henüz o günü yaşamadığımız daha eski bir noktaya savuran, işi bitmiş, süslü ve atmaya kıyamadığımız davetiyeler gibidir. Davet bitmiş, ortalıkta kimse kalmamıştır ama, dahil edilmiş olmanın gururu bize ömür boyu yetecektir.
cemre için;orhan cem çetin / mayıs 2012
If no one appears in a photograph, the photographer is privileged.If only one person appears in a photograph, that person is privileged. If two people appear in a photograph, only the one who assumes to be secondary is privileged. Because, everything in the universe has been excluded, and only that person has been admitted in.That photograph is like those fancy invitation cards which are both obsolete and indispen-sible and which, as we occasionally glance over, throws us away to a point in the past where we have not enjoyed the day yet. The invitation is over and no one is around, but the honor of having been invited will last us a life time.
for cemre;orhan cem çetin / may 2012
Büyüdüğüm evde, ara sıra ortaya çıkan, bir süre evin bir köşesine mesken kurup, sonra ortadan yok olan, evdeki herkesin aklına kazınmış olduğunu zannettiğim bir fotoğraf vardı. Köşeleri yanıktı. Ben bu yaşıma kadar, babamın o yangının içine koşup, o fotoğrafı kurtardığını sandım. Kimsenin bana böyle bir hikaye anlattığını hatırlamıyor olmam, çocuk aklımla bu hikayeyi o fotoğrafa (ya da annemle babamın aşkına) yakıştırıp, kendimi buna inandırdığımı açıklar gibi. Meğer o fotoğraf yangında bir çantanın içinde sadece köşelerinden tutuşmuş, ama nasıl olduysa tamamen yanmamış, yanamamış. Zaman içinde bu fotoğrafın hikayesi, benim için babamın kahramanlık hikayesinden, annemin yanmayı kabul etmeyen fotoğrafının büyüsüne dönüştü ve bu büyü beni yaşanmış, yaşanamamış, yarım kalmış ve bitmiş aşk hikayeleri üzerinden, bugünlerde iki kişilik anı fotoğraflarının insan için nasıl bir yer tuttuğunu anlamaya çalışmaya sürükledi. Benim için bunu anlamaya çalışmanın en uygun yolu, tanıdığım bildiğim başka başka insanların kapısını çalıp, bunu onlara sormak ve tabi ki o fotoğraflarla kurdukları ilişkileri fotoğraflamak oldu. Bu yolculukta, her aşk başka fotoğraf, her fotoğraf başka bir aşktı. Dolayısıyla bu fotoğraf serisi aslında hiç bir zaman bitemez ve asla bu soruya ortak bir cevap bulamazdı, yapabildiği tek şey 2012 yılında, 14 ayrı evde, 14 ayrı kişi için aşkın ve fotoğrafın birlikteliğine tanıklık etmekti.
cemre yeşil / mayıs 2012
In our age there is no work of art which is regarded with as much attention as a photograph of oneself, one’s closest relatives and friends, one’s sweetheart.
Lichtwark, 1907.
Çağımızda hiçbir sanat eseri yoktur ki, insanın kendisinin, en yakın akraba ve arkadaşlarının
ve sevgilisinin portre fotoğrafı kadar dikkatle seyredilsin. Lichtwark, 1907.
In the house where I grew up, there was a photograph which occasionally used to come in sight, installing itself at a spot in the house and then disappearing, and which, I think, has been imprinted on the minds of everyone in the household. Its edges were burnt. Up until this age, I have believed my father had rushed into that fire and saved that photograph. The fact that I don’t remember anyone telling me such a story seems to explain how I, myself, had ascribed this story to that photograph (or to the love between my father and my mother) and made myself believe it. To my surprise, the photograph was inflamed only at its edges within a suitcase, but somehow did not or could not get burned up. In time, the story of that photograph turned from the heroic romance of my father into the fascination of my mother’s photograph which had persevered against getting ruined and that fascination has, in these days, dragged me to trying to figure out the significance of two-person memory photographs for us, through love stories, lived or unlived, abortive or finished. For me, the most convenient way to try to figure it out was to darken the doors of some of my acquaintances, ask them about it and, of course, take photographs of their relation-ships with similar ones of theirs. On this journey, each love was another photograph and each photograph was another love. Thence, this series of photography could never come to an end and could never find a common answer to this question. It could only bear witness to the synergy of love and photography in the year 2012, in 14 distinct homes and for 14 distinct individuals.
cemre yeşil / may 2012
bir fotoğrafa...to a photograph...
Fotoğraflar / Photographs: Cemre YeşilÖnsöz / Introduction: Orhan Cem Çetin, Cemre YeşilProje Danışmanı / Advisor: Murat GermenKitap Tasarım / Book Design: Cemre Yeşil
Teşekkürler / Thanks:
Murat GermenOrhan Cem ÇetinAdil YurtcuŞemsa Yeşilİhsan YeşilFaik Ali YeşilFaik İçilGülce OralFuat MeteMaria SturmOrhan Seyfi ÇelikGenç Fotoğraf İnisiyatifi Sanive bu proje için bana evinin kapılarını ve fotoğraflarını açan herkes...and everyone who opened their houses and photographs to me...
Bu fotoğraf serisi, Cemre Yeşil’in Sabancı Üniversitesi, Görsel Sanatlar Bölümü Yüksek Lisans programındaki “Biz öyle bir şey yaşamadık - Fotoğraf ve Aşkın İfade Biçimi” isimli tezinin proje bölümüdür. Tez metnine ulaşmak için: [email protected]
This series of photography constitutes the project part of Cemre Yeşil’s MA thesis titled ‘We Have Not Lived Through Such a Thing - Photography and the Expression of Romantic Love” at Sabanci University, Visual Arts Department. For a copy of the thesis, contact: [email protected]
* Serideki bir fotoğrafta, deklanşöre Maria Sturm basmıştır.* For one of the photographs in the series, the shutter release button was pressed by Maria Sturm.
Haziran 2012 / June 2012