Argumentet e BesimitPARATHËNIE

Libri, (Frutat) Argumentet e Besimit, është shkruar në burgun e qytetit të Denizlisë.

Shtrohet pyetja që, autori i famshëm Bediuzzaman Said Nursi, për çfarë arsyeje është burgosur

dhe dënuar. Rreth kësaj teme së shpejti do të mund të merrni shpjegime të hollësishme në librin:

“JETA DHE VEPRA E BEDIUZZAMAN SAID NURSIUT, sipas tij dhe studiusve të mëdhenj të botës”. Por

këtu shkurtimisht po japim një sqarim të vogël.

Nga historia dimë se shumë dijetarë të shquar të fesë islame, janë burgosur, torturuar e

ekzekutuar, nga regjime të ndryshme diktatoriale.

Kush lexon veprat e Said Nursiut, do të bindet se i gjithë qëllimi i tij, përmblidhet në shpëtimin e

besimit nga plagët e fituara nga filozofia materialiste. Ai kurrë në jetën e tij nuk është përzier në punë

të pahijshme, apo diçka tjetër të dënueshme.

Intrigat e jashtme të armiqve të fshehtë të fesë islame, kurrë nuk e kanë ndalur sulmin ndaj

nxënësve të Risale-i Nurit dhe mësuesit të tyre, Said Nursi.

Këto vepra pasi janë shqyrtuar shumë herë nga ekspertët, autori dhe nxënësit e tij, kanë fituar

gjithmonë pafajësinë.

Sot këto libra botohen në disa shtëpi botuese, në më shumë se dyzet gjuhë të ndryshme.

Përkthyesi(FRUTAT)

ARGUMENTET E BESIMIT

1)“Me emrin e All-llahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit. Për këtë mbeti në burg disa vjet.”

Përmes këtij ajeti kuptohet se Jusufi Alejhisselam, është i pari i të burgosurve. Veç kësaj ajeti tregon se burgjet janë edhe një

shkollë për të burgosurit. Është e ditur se nxënësit e Risale-i Nurit janë burgosur në dy grupe të mëdha. Nga ky lloj burgu duhet të

nxjerrim mësim dhe të përfitojmë. Nga këto shkolla-burg, secili mund të marrë një farë edukimi të nevojshëm. Kjo gjë bëhet e

dukshme kur ne duke lexuar këto libra brilantë, Risale-i Nur, mësojmë shumë për vete dhe i ndihmojmë edhe të tjerët të përfitojnë

nëpërmjet nesh, nga Risale-i Nur. Ne do të paraqesim pesë apo gjashtë çështje:

E para

Siç është treguar në "Fjalën e katërt", Krijuesi ynë, prej kapitalit të jetës, na ka dhënë çdo ditë 24 orë për të përmbushur

nevojat e saj. Në qoftë se ti këto njëzetekatër orë i shpenzon vetëm për kënaqësi të përkohshme, duhet ta kuptosh se je duke bërë

një gabim të rëndë, bile edhe më keq akoma, ti po bën një çmenduri të madhe. Në qoftë se ti ndan vetëm një orë të ditës, për të

falur pesë kohët e namazit, atëhere çdo orë e fatkeqësisë së burgut shndërrohet në një ditë adhurimi. Një orë e përkohshme

shumëfishohet sa mijëra orë të përjetshme dhe e pakëson ankthin e zemrës së bashku me pesimizmin, duke merituar faljen e

gabimeve, që është bërë shkak i burgosjes tënde. Në këtë mënyrë arsyeja e burgosjes që është edukimi, merr plotësisht funksionin

që ka. Ky është një mësim dhe provim dobiprurës, rezultati i të cilit del në shesh më mirë, atëhere kur me shokët e burgut e kalon

kohën duke lexuar Risale-i Nur dhe duke bërë adhurim. Vetëm kështu do ta kuptosh se sa e rëndësishme është një bisedë e bukur

dhe sa ngushëllim i thellë është për të burgosurin.

Në lotarinë e madhe të racës njerëzore, mund ta fitosh të drejtën për t’u kënaqur, duke i besuar Krijuesit dhe jetës së

përjetshme, por me një kusht, ta përfundosh këtë jetë, duke respektuar urdhërat e Zotit xh.sh.. Në këtë rast fitimi është 999 në

1000. Këtë çështje e kanë vërtetuar njëqind e njëzetekatër mijë profetë, së bashku me të gjithë njerëzit e shenjtë dhe të

devotshëm, që të gjithë së bashku përbëjnë një numër të pallogaritshëm. Prej Risale-i Nurit, kanë dobi jo vetëm drejtorët e burgjeve,

por edhe gardianët mbikqyrës dhe sigurimësit, mbase edhe nëpunësit e qeverisë. Provat e panumërta tregojnë se për shtetin është

më e lehtë t’i bëhet ballë një mijë besimtarëve që mendojnë dënimet e xhehennemit se sa t’i bëhet ballë dhjetë vetëve, që

mendojnë dhe jetojnë vetëm me ankthin e burgjeve të kësaj jete, pa menduar fare se ç’është hallalli dhe harami.

Përmbledhje e Çështjes së Dytë

Në një nga veprat e Risale-i Nurit, që titullohet “Prijësi i Rinisë”, është sqaruar shumë mirë se vdekja është e qartë si nata e

kësaj dite apo dimri i kësaj vjeshte që do të vijë. Ashtu siç është ky burg një bujtinë e përkohshme për njerëzit që shkojnë dhe vijnë,

po ashtu edhe kjo botë është një bujtinë që lëviz shumë shpejt. Ajo është e vendosur në mes të rrugës së karvanëve, ku ata

pushojnë vetëm sa për një natë dhe pastaj shkojnë. Në këtë mënyrë vdekja, secilin qytet e ka zbrazur në varre me qindra herë, ku

të vdekurit numërohen disa herë më shumë se sa të gjallët. Ajo prej nesh diçka është duke kërkuar. Këtë enigmë të vështirë e ka

zbuluar Risale-i Nuri. Ne po japim një përmbledhje të shkurtër të saj:

Meqenëse vdekjen nuk po mundim ta eleminojmë dot, atëhere edhe derën e varrit s’mund ta mbyllim. Çështja është se si të

shpëtojmë nga vdekja që vjen si një xhelat dhe nga vetmia e burgosjes. Ky është një nga problemet më të mëdha të njeriut. Edhe

këtë përgjigje, shumë qartë, si dy herë dy bëjnë katër, e ka dhënë Risale-i Nur, duke u mbështetur në fshehtësinë e Kur’anit.

Shkurtimisht kjo është kështu: Vdekja mund të jetë një zhdukje e përjetshme, që do të të ndajë përfundimisht nga të afërmit dhe të

dashurit, pra një trekëmbësh i varjes. Nga ana tjetër vdekja mund të bëhet edhe një urë kalimi për të shkuar në jetën tjetër, në një

atdhe të lumtur. Në këtë rast besimi bëhet garanci për të hyrë në këtë pallat kënaqësish. Varri, ose do të jetë një burg i errët e i

vetmuar dhe një gropë e pafundme, ose një shpëtim prej halleve dhe burgjeve të egër të kësaj bote dhe një derë për të hyrë në

vreshtat dhe gostitë e xhennetit. Kjo e vërtetë në librin "Prijësi i Rinisë" është sqaruar kështu:

Në kopshtin e burgut ishin ngritur trekëmbësha për të ekzekutuar njerëzit. Pas murit ku ndodheshin trekëmbëshat, ishte varur

gjithashtu edhe një afishe e cila lajmëron për një lotari me pjesëmarrje të përgjithshme. Të pesëqind të burgosurit që jemi këtu, do

të na thërrasin një nga një, për të marrë pjesë në këtë lotari. Ata do të na thonë: "Ja, eja të marrësh mandatin e varjes!"; ose "merre

urdhërin e burgosjes në vetmi"; apo "sihariq për ty, do të fitosh miliona dukat flori. Eja t’i marrësh!" Kudo ka nga këto afishe të

varura nëpër mure. Të burgosurit njëri pas tjetrit dalin dhe drejtohen tek vendi i lotarisë.

Me sytë tonë po shohim se një grup sulen me vrap drejt varjes në përpjekje e sipër për të arritur tek vendi i lotarisë, ngjiten

nga ana e trekëmbëshave, duke i përdorur ato si shkallë për të marrë dukatet. Pamë gjithashtu se erdhi një karvan që mbante në

duar vegla muzikore dhe shishe pijesh, bakllava dhe embëlsira të tjera. Na nxitnin që të hanim e të pinim me ta. Ushqimet që na

servirnin ishin të helmatisura. Karvani i dytë hynte duke mbajtur në duar letra edukimi dhe ushqime të lejuara, si dhe pije të

bekuara. Ata na dhuronin nga sendet e tyre, duke na paralajmëruar sinqerisht se marrja e dhuratave të karvanit të parë ishte një

provokim, sepse ajo është një shkak që të çon në varje.

Po qe se në vend të tyre do t’i pranoni këto dhurata të bekuara dhe do t’i lexoni këto letra edukimi që janë “dua”, atëhere do

të shpëtoni nga ekzekutimi. Po vepruat kështu, ta dini se do t’i fitoni ato florinj që janë vënë në këtë lotari që janë dhuratë e Mbretit

tonë. Në qoftë se do të hani nga ato ushqime të helmuara, e hidhura e tyre do të vazhdojë deri sa të vijë dita e varjes në

trekëmbëshin e tmerrshëm. Pra po e shihni kuptimin e vërtetë të Fermanit të Mbretit, që paraqitet në të gjithë profetët dhe njerëzit

e shenjtë. Për të gjithë besimtarët që iu përulen urdhërave të Mbretit dhe që kanë qenë të ndriçuar nga Besimi, në përfundim të

kësaj jete meritojnë një biletë për tek thesaret e pasosura. Kjo është e padyshimtë dhe e argumentuar. Përkundrazi ata që nuk

pendohen dhe kanë zgjedhur rrugën e mosbesimit,janë futur në mëkate,dhe meritojnë vuajtjen e përjetshme. Kurse ata që besojnë,

por vazhdojnë rrugën e mëkatarëve, do të ndëshkohen me burgun e errësirës së vetmisë. Kjo është e vërtetuar nga dëshmitë e

personave të lartë, pra nga të njëqind e njëzetekatërmijë profetët, që kanë pasur në duar argumente të sakta. Të njëjtin pohim

bëjnë edhe të njëqind e njëzetekatër milionë evlijatë (njerëzit e shenjtë), që kanë ecur në gjurmët e profetëve dhe e kanë vërtetuar

së bashku këtë çështje. Ata kanë nxitur edhe njerëzit e devotshëm, duke e çuar numrin e dëshmitarëve në miliona.* Të gjithë

hedhin dritë për këtë çështje të rëndësishme. Të bindur me mendje dhe logjikë, ata dëshmojnë së bashku dhe e vërtetojnë këtë

çështje. Të gjithë këta janë diejt e racës njerëzore. Kush nuk i dëgjon këto lajme që mbështeten në urdhërat e Krijuesit dhe kush nuk

lëviz në rrugën drejt lumturisë së përjetshme, duke u ruajtur nga rreziqet e tmerrshme, mundësia e shpëtimit është një në njëqind.

* Prej fakteve të shumta vërtetues është edhe Risale-i Nur, ndaj të cilët filozofët inatçorë, duan të argumentojnë të kundërtën.

Mirëpo kanë heshtur, ngaqë nuk kanë mundur t’u kundërvihen recetave të tija. Ata mund të debatojnë, por nuk po mundin të

kundërshtojnë me fakte.

Kjo i ngjan atij që nuk ecë në rrugën e shkurtër dhe të lehtë që 100% përfundon në parajsë, ku lumturia është e pafundme dhe

ecën në atë më të gjatën, të vështirën dhe plot ankthe. Fundi i kësaj rruge, të çon 100% në burgjet e tmerrshme të xhehennemit të

pafund.

Ne burgjet e kësaj bote, e kuptojmë se një minutë e shijeve të hakmarrjes, apo e shijeve të kënaqësive të ndaluara, na hedh

në burgime të vështira, në prehrin e fatkeqësive, me nga dy-tre-dhjetë apo pesëmbëdhjetë vjet. Në këtë burg të zi, që jetën e bukur

na e shndërron në skëterrë,do të vuajmë nga mëkatet dhe ne përkundrazi nga inati, kohën e dy orëve burg, do ta shndërrojmë në

dy ditë adhurim dhe me dhuratën e atij karvani fisnik që përmendëm më parë, dy-tre vjet së burgut i zgjasim sa njëzet-tridhjetë vjet

të moshës së përjetshme. Dhjetë apo njëzet vjet të vuajtjeve të burgut të hidhur, bëhen shkak për të na u falur miliona vjet të

vuajtjeve të xhehennemit. Ankesat e kësaj bote le t’i shndërrojmë në ngazëllime të jetës së amshuar. Kështu do ta marrim plotësisht

hakmarrjen. Duke u marrur vetëm me edukimin dhe arsimimin tonë, ne do të tregojmë se si një burg mund të kthehet në shkollë

edukimi. Atëhere, nëpunësit që na mendojnë neve si kriminelë,hajdutë dhe prishës të regjimit, do të shohin se në të vërtetë ne jemi

studentë të një shkolle fisnike. Atëhere përkundër mirësjelljes sonë, nuk do të dinë se sa ta falenderojnë All-llahun xh.sh..

ÇËSHTJA E TRETË

Përsëri nga "Prijësi i Rinisë", po japim një ngjarje ashtu siç ka ndodhur. Një herë në festën e Republikës, shikova nga dritarja e

burgut të qytetit Eskishehir. Para syve të mi vajzat e rritura të gjimnazit hidhnin valle dhe luanin duke qeshur. Për një çast në një

ankth shpirtëror, m’u shfaq jeta e tyre pas pesëdhjetë vjetësh. Ja se si e imagjinoja; nga pesë apo gjashtëdhjetë nxënëset që

ndodheshin aty, dyzet apo pesëdhjetë do të kenë vdekur dhe do të jenë kalbur në varr dhe do të jenë duke vuajtur dënimin e

punëve të tyre të pahijshme. Dhjetë prej tyre akoma nuk kanë vdekur, por janë tek mosha shtatë apo tetëdhjetë vjeçare. Janë

shëmtuar dhe vuajnë vetminë, sepse në moshën e rinisë nuk kanë mundur të ruajnë namuzin (nderin) dhe të jetojnë në fenë Islame.

Në vend që të rrethoheshin nga nderi dhe respekti, ato vështrohen me mëri dhe urrejtje. Kjo m’u shfaq si diçka e vërtetë.

M’u dhimbs gjendja e tyre dhe fillova të qaj. Vajin tim e kishin dëgjuar shokët që në moment erdhën dhe më pyetën. Duke u

përgjigjur u thashë që të largoheshin dhe të më linin në hallin tim. Kjo që iu tregova nuk është imagjinatë por e vërtetë, ashtu siç

është fundi i verës dhe vjeshtës, dimri. Si përfundim edhe vera edhe vjeshta e rinisë, përfundojnë në pleqërinë e rëndë, që

përmbyset në varrin e errët. Kjo m’u shfaq si një fillim që tregon përfundimin e jetës pas pesëdhjetë vjetëve. Sigurisht nga të

qeshurat dhe dëfrimet që kanë bërë, shumë nga vajzat do të pendoheshin dhe do të fillonin të qanin në të vërtetë.

Duke u marrur me gjendjen e tyre, m’u shfaq para syve një nga kundërshtarët e krahut tjetër, person djallëzor, që më tha: "Ti

mos u përziej, se ne do të shijojmë gjithçka nga kjo botë, bile do të sjellim gjithësecilin që ta shijojë ashtu si ne". Duke iu përgjigjur i

thashë: "Meqënëse nuk po e kujton vdekjen, po e hedh veten në dëfrime të shfrenuara dhe po shijon ushqime të ndaluara, dije se

me gjykimin tuaj mosbesues, e kaluara juaj është e vdekur, jo ekzistente dhe është mbushur me kufoma të tmerrshme. Pra është

një vend i varrosjes së madhe. Ti me mosbesimin tënd, me mosinteresimin për të mirën e njerëzve, po grumbullon një hidhërim të

madh në shpirtin tënd. Në qoftë se je akoma gjallë, hidhërimet që ke mbledhur në zemrën tënde prej ndarjes nga të afërmit dhe

miqve që kanë vdekur më parë, do të zhduken shumë shpejt, për shkak të karakterit tënd prej pijaneci. E ardhmja jote si

mosbesimtar që je, është mbushur me një trishtim të errët dhe të tmerrshëm. Kur ta nxjerrin kokën mendimet e tua, që të

vlerësojnë të sotmen, duke menduar se po shkon nga hiçi, atëhere do ta kuptosh se të pafetë po të tërheqin në një rrugë, që të fton

atje ku xhelatët po mprehin sopatën e tmerrshme të vdekjes. Këto çështje që ta shqetësojnë logjikën gjithmonë, do të godasin në

kokën tënde të pabesë dhe ato të mira të pakta që ke shijuar, do të zhduken. Nëse shkëputesh nga prapësirat e mosbesimit dhe hy

në rrethin e besimtarëve të devotshëm, që është bulevardi i jetës së vërtetë, atëhere me dritën e besimit do të shohësh se e

kaluara nuk është asgjë, sepse çdo shije nuk fundoset në fushën e varreve. Mbase kjo fushë është një sallon pritje për të hyrë në një

botë të shndritshme, ku e përkohshmja shndërrohet në përjetësi dhe shpirtërat mezi presin të shijojnë lumturinë e amshuar.

Po të mendosh këto, atëhere jo të hidhërohesh, por sipas forcës së besimit, mund ta shijosh edhe këtë jetë. Po të gjykosh

kështu edhe hidhërimi nuk do të duket kaq i hidhur dhe i tmerrshëm dhe duke kthyer sytë nga e ardhmja, ajo do të jetë e bukur

sikur do të shkosh për të jetuar në pallate të lumturisë, tek Mëshira e një Fisniku, që pranverën dhe verën na i shtron si një sofër

mirësie të larmishme. Vetëm Ai është Mëshirëploti i Dhimbshur, që çdo gjë na e shtron dhe ekspozon si jo më mirë. E kupton tani që

kinemaja e besimit të tregon se do të transferohesh, sipas shkallës së besimit në botën e përjetshme dhe të lumtur dhe përnjëherë

edhe këtë botë mund ta shijosh? Kështu e kuptove se lumturia e vërtetë dhe pa hidhërime është në vlerat e besimit dhe në

mbështetjen tek Ai. Për të vërtetuar se besimi edhe në këtë jetë njeriut i garanton dobi të pafundme po japim një shembull:

Djalit tënd të vetëm po i afrohet çasti i vdekjes. Kur t’i e ke humbur shpresën, pa pritur vjen një mjek si Hizri apo Dr. Llukmani

dhe i jep atij një ilaç shumë të efektshëm. Djali yt i dashur befas çel sytë dhe shpëton nga vdekja. Gëzimi yt në atë çast arrin në

kupë të qiellit. Pra si ky djali yt, miliona njerëz që ke dashur dhe je interesuar për të mirën e tyre, me mosbesimin tënd ke menduar

se të gjithë po shkojnë në varr, drejt asgjësimit, duke u kalbur nën dhé, për të mos u kthyer kurrë më. Në çastin kur je në këtë

gjendje shpirtërore, të vjen në zemër e vërteta e besimit, siç erdhi Dr. Llukmani dhe atëhere në shpirtin tënd, nëpërmjet gropës së

varrit të çelet një dritare me shumë dritë. Përnjëherë ata duket sikur ngjallen dhe të thonë: "Ne nuk kemi vdekur dhe nuk do të

vdesim...” Edhe vetë mund ta kuptosh se besimi edhe në jetën e sotme të gëzon shumë. E vërteta e besimit është një farë, që po

mundi të materializohet, prej saj shfaqet për ty një parajsë e veçantë dhe ajo rritet si një pemë e Xhenetit. Unë kështu iu përgjigja

përfaqësuesit të të pafeve, kurse ai m’u kthye në këtë mënyrë: "Mbase do të mbetem i pashpresë që të vazhdoj jetën tjetër, duke

mos menduar për këto çështje të holla, po e kaloj jetën si një kafshë. Po shijoj dhe përfitoj nga të mirat e kësaj bote njëlloj si kafsha,

pa dalluar se cila është hallall dhe cila haram”.

Duke ia larguar shpresën i ktheva këtë përgjigje: "Si kafsha nuk mund të kthehesh, sepse ajo nuk ka as të kaluar as të ardhme.

Atë asnjëra nga të dyja, as e hidhëron dhe as e frikëson, pa mangësi dhe në rehati jeton dhe shijon çdo gjë, duke falenderuar Zotin

xh.sh.. Kafsha kur ta shtrijnë për ta prerë nuk ndjen dhimbje, ndjen vetëm frikën e prerjes e të thikës. Mëshira më e madhe e Zotit

xh.sh., qëndron pikërisht në faktin që nuk e tregon të fshehtën se ç’ka do të vijë mbi kokë.

Tek kafshët e pamëkatshme kjo e fshehtë është në mënyrë superiore. "Ti o njeri, e ke humbur atë shans! Ngaqë zotëron

mendjen dhe logjikën, këto ty të kanë lidhur me të kaluarën dhe të ardhmen; përjeton hidhërimin e të kaluarës dhe frikën e të

ardhmes. Shqetësimet për të ardhmen të zbresin në shkallën më të ultë, sepse njeriu nga shijimet dhe kënaqësitë zbret njëqind

herë më poshtë se kafsha. Po qe se e vërteta është kështu, atëhere hiqe mendjen dhe bëju si kafsha, ose mblidhe mirë dhe mbushe

me besim, duke dëgjuar Mesazhin e Kur’anit. Po veprove kështu, atëhere edhe në këtë mund të shijosh njëqind herë më shumë se

kafsha, duke siguruar kështu edhe jetën tjetër..." M’u duk se me këto fjalë e binda. Por ai përsëri më kundërshtoi: "Në mos si kafshë,

atëhere jetoj si të pafetë e Europës?" Përnjëherë iu përgjigja: "Ti nuk mund të bëhesh si ata, sepse ata edhe në qoftë se mohojnë

njërin profet, i besojnë një tjetri. Edhe në mos paçin njohuri për profetët, të paktën tek All-llahu xh.sh. mund të besojnë. Edhe sikur

të mos kishin besim tek All-llahu xh.sh., mund të mbajnë disa cilësi të përsosmërisë. Myslimani po doli nga zinxhiri i profetit të

fundit, Muhammedit (a.s.), po e mohoi ftesën dhe fenë e Tij në përgjithësi, atëhere ai nuk njeh asnjë profet dhe as ekzistencën e All-

llahut xh.sh.. Po të mos ishte njoftimi i Hz. Muhammedit (a.s.), as njoftimi i profetëve të tjerë nuk do të zinte vend në zemrën e tij.

Ky është edhe shkaku që prej shumë vitesh mijëra njerëz kanë braktisur fetë e tyre dhe kanë përqafuar fenë Islame. Asnjë mysliman

i vërtetë nuk është kthyer në çifut, apo kristian. Me këtë veprim ai mund të bëhet i pafe, apo një hipokrit, duke iu prishur cilësitë e

njeriut dhe duke u bërë vegël e dëmshme për atdheun dhe popullin e tij." Më pas desha të vazhdoja argumentet por inatçori iku dhe

ia mbathi, ngaqë nuk kishte ku të mbahej. Humbi dhe mbase shkoi në xhehennem. Tani o ju shokët e mi që më shoqëroni në

shkollën e "Jusufit", kjo është e vërteta dhe këtë të vërtetë Risale-i Nuri e ka theksuar në atë shkallë, sikurse diellin që nuk mund ta

mohojë askush. Kjo është një e vërtetë që mëse njëzet vjet me radhë, kundërshtarët po përpiqen ta rrëzojnë, por në pamundësi,po

hyjnë në gjirin e besimtarëve. Edhe ne për t’u bërë njerëz të dobishëm për atdheun dhe popullin tonë, duhet të realizojmë detyrat e

kësaj jete të përkohshme. O vëllezër, le ta shohim me optimizëm të ardhmen dhe pushimin ta mbushim duke kënduar suret e

Kur’anit, që i dimë mirë. Edhe në qoftë se nuk e kuptoni dot domethënien e Tij, pyetni shokët që keni pranë. Namazet, që nuk i keni

falur në kohë, le t’i plotësoni që të përfitoni cilësitë e mira të shokëve. Në këtë mënyrë këtë burg të zi do ta kthejmë në një kopsht,

ku të rriten fidanë të bukur. Të bëhemi pra mësues të shkollës së "Jusufit", ku të përgatiten njerëz të devotshëm për të hyrë në

xhennet. Gardianët e burgut le ta shohin se ne nuk jemi kriminelë, por udhërrëfyes të mëshirshëm.

ÇËSHTJA E KATËRT

Një herë njëri nga vëllezërit që më shërbejnë, bëri një pyetje. Ka shtatë vjet që vazhdon lufta e dytë botërore dhe ti nuk ke

pyetur fare. A nuk të intereson kjo çështje kaq e madhe që po shkatërron të gjithë rruzullin? Kurse në ditët e para, disa besimtarë të

denjë dhe hoxhallarë, janë sulur, duke lënë xhematin e xhamisë që të dëgjonin lajmet. A ka gjë më të madhe se kjo? Apo interesimi

për luftën të sjell ndonjë dëm?" Kjo ishte pyetja dhe unë i dhashë këtë përgjigje: "Kapitali i moshës është fare i pakët, kurse punët e

dobishme janë të shumta". (Ishte rreth vitit 1946).

Ashtu si ata rrathët brenda njëri-tjetrit, njeriu ka shumë lloj detyrash. P.sh. ai ka detyra në rrethin e zemrës, të stomakut,

trupit, familjes, lagjes, qytetit, atdheut, rruzullit të botës, njerëzimit dhe deri tërë gjithësinë. Në të gjitha këto fusha, çdo njeri ka

detyra të ndryshme. Njeriu duhet ta dijë se në cilin rreth sa i takon detyra e tij. Për shembull ai duhet ta kuptojë se në rrethin e

madh, mund të ketë detyra më të vogla dhe jo të vazhdueshme, kurse në rrethin më të vogël, mund të ketë një detyrë më të madhe

dhe të vazhdueshme. Vogëlsia dhe madhësia kanë detyrime të kundërta. Ambicja dhe joshja të shtyjnë të rendësh pas veseve

boshe. Kjo nxitje e veseve pa rëndësi të rethit më të madh, bëhet shkak për të lënë pas dore ato më të rëndësishmet. Pra kapitalin e

jetës të shtyjnë ta harxhosh në vende të kota. Nganjëherë kush i nxit përçarjet e luftrave, anon nga ana e armikut dhe bëhet ortak

në mizoritë e tij.

Përgjigjja e pyetjes së parë:

Për çdo njeri, veçanërisht për ne muslimanët, është ngritur një padi, që është më e madhe se sa të gjitha luftrat botërore. Aq e

madhe saqë secili njeri i mençur edhe sikur të ketë pasuri dhe fuqi më shumë se shtetet e Gjermanisë dhe të Anglisë, për të fituar

këtë padi, pa u menduar fare duhet t’i shpenzojë ato.

Tani po sqaroj padinë: Njëqind e njëzetekatër mijë persona, që janë yjet dhe prijësit e të gjithë racës njerëzore, të gjithë së

bashku tregojnë se Krijuesi i gjithësisë i ka premtuar se çdo njeri, në varësi të besimit që ka pasur, do të shpërblehet me një arë sa e

gjithë bota e madhe, të mbushur plot e përplot me vreshta të begata, me pallate dhe bukuri të përjetshme.

Shtrohet çështja; do ta fitosh apo do ta humbësh këtë shans? Detyra e njeriut është që të sigurojë dokumentet e besimit dhe

po nuk ia arriti këtij qëllimi, ai e ka humbur shansin. Në këtë shekull, me sëmundjen e materializmit, janë të shumtë ata që po e

humbin këtë shans. Një "Keshfulkuburi" (ai që sodit gjendjen e të vdekurve nëpër varre), ka thënë se në një qytet myslimanësh, nga

dyzet të vdekur, vetëm disa e kanë fituar dokumentin e besimit, kurse të tjerët e kanë humbur. Vallë cila gjë mund ta plotësojë

vendin e tij? Sundimi i të gjithë botës a mund ta zëvendësojë këtë thesar? A është e drejtë që t’i lëmë këto shërbime dhe veprime,

që do të vlejnë në varr si një avokati e fortë dhe që 99% të njerëzve iu siguron fitoren e saj? A e kuptuat vlerën dhe shërbimin e

madh që po kryen Risale-i Nur? Ne nxënësit e saj e kuptojmë se është çmenduri e madhe t’i shmangemi këtij shërbimi të vyer,

sepse nuk do të jetojmë përjetësisht në këtë botë. Për këtë arsye nuk duhet ta shpenzojmë kapitalin e moshës në vende boshe. Ne u

bindëm se edhe sikur të kemi mend njëqind herë më tepër se kaq, përsëri ato nuk do të na mjaftonin për të kryer këto shërbime. O

ju vëllezër fatkeqë që keni ardhur më vonë në këtë burg! Ju nuk e keni provuar ndikimin e Risale-i Nurit, por vështroni tek ata që

kanë ardhur përnjëherë me mua këtu. Unë jua paraqes si dëshmitarë ata dhe mijëra nxënës të Nur-it, duke iua vërtetuar edhe

njëherë se këto libra brilantë nga 99% të lexuesve, gjatë njëzetekatër vjetëve, pothuaj se njëzet mijë vetëve iu ka garantuar

dokumentin për të fituar çështjen e madhe të besimit. Ngaqë Risale-i Nur është mbështetur në mrekullinë e Kur’anit, ai është një

dokument shpëtimi në duart e lexuesve. Këto tetëmbëdhjetë vjet, kundërshtarët e mi dhe të fesë islame, me marifete të lloj-

llojshme, së bashku me nëpunësit e qeverisë, mundohen të na kundërvihen dhe të na dënojnë me vdekje. Ashtu si më parë edhe

tani, nga 130 librat e Risale-i Nurit, nuk kanë mundur të prekin më shumë se dy apo tre copë. Kjo tregon se kush do që të zëjë

avokat, i mjafton zotërimi i tyre. Mos u frikësoni, leximin e tyre nuk mund tua ndalojnë, me përjashtim të atyre dy tre copëve që ju

thashë. Këto libra ndodhen edhe në duart e eprorëve dhe të anëtarëve të kabinetit të qeverisë. Inshaall-llah do të vijë një kohë, kur

drejtorët e burgjeve t’ua paraqesin të burgosurve si ushqimin e përditshëm, bukën apo ilaçet.

ÇËSHTJA E PESTË

Siç e kemi thënë tek " Prijësi i Rinisë", është e sigurtë se një ditë rinia do të kalojë. Sikurse stinët që ia lënë vendin njëra

tjetrës, apo dita natës, po me këtë saktësi edhe rinia do t’i lëshojë vend pleqërisë dhe më vonë vdekjes. Në qoftë se rininë tënde e

shfrytëzon me kriter, në vende të dobishme dhe me moral të pastër, të gjithë librat e zbritur njoftojnë se do të fitosh rininë e

përjetshme. Por në qoftë se e shpenzon dhe e shpërdoron pas dëshirave të shfrenuara dhe të palejuara, atëhere do të vuash

dënimin. Ashtu si nevrikosja e një minute që të ka detyruar të vrasësh një njeri dhe pastaj të vuash miliona minuta të burgut,po

kështu, për qejfet e shfrenuara, jo vetëm që mban përgjegjësi në jetën e përjetshme, por do të dënohesh dhe torturohesh rreptë

edhe në atë jetë. Këtyre prapësive po t’i shtojmë edhe dënimet e kësaj jete dhe hidhërimin e ndarjes prej saj, atëhere fatkeqësia

jote do të shtohet në kulm. Këto i pranon çdo njeri që ka mend në kokë. Si shembull: Dashuria haram të sjell të hidhurën e xhelozisë

dhe të ndarjes prej saj, si dhe përballimin me prapësitë që ke bërë dhe gjithashtu shumë incidente të tjera ta helmojnë shijen njëlloj

si mjalti i helmuar, që nuk e ndjen kur e ha, por më pas të helmon. Nga shpërdorimi i rinisë vijnë edhe sëmundjet, që të çojnë në

spitale. Nga furia e saj vuan burgjet. Nga mospërmbushja e boshllekut shpirtëror dhe moskryerja e shërbimeve të nevojshme, të

hidhërohet shpirti. Në këtë rënie morale, drejtohesh tek dera e pijetores, për të gjetur ngushëllim, apo në vende më të pista ku

përfshihesh nga dhuna. Të gjitha këto bëhen shkak që ta përfundosh jetën me një vdekje të tmerrshme. Po nuk më besove, shko në

spitale, burgje, pijetore apo në varreza dhe pyet se për çfarë shkaqesh ndodhen këta tipa këtu. Përgjigjja sigurisht që do të jetë kjo:

“Më shumë nga abuzimet e rinisë dhe zhytja në llumin e veseve të palejuara”. Kjo vlerë e madhe e moshës së njeriut, atij nuk i

është dhënë që të përfundojë në ankesa të pafund dhe hidhërime, siç treguam më sipër. Po e përdore rininë në vendin që i takon,

në shërbim të Krijuesit, atëhere kjo rini e gjen vendin e duhur që është një dhunti e Zotit xh.sh. dhe në një arsye të ëmbël të

fitimeve të "hajrit". Në jetën e amshuar ke fituar një rini të shndritshme dhe të drejtën për të jetuar në vende të paskajshme. Këtë të

vërtetë, e njoftojnë të gjithë librat e zbritur qiellorë dhe fermanët e Krijuesit. Meqë e vërteta është kështu, rrethi i hallalit është i

gjerë, kurse një minutë e shijes haram të sjellë një vit, ndoshta dhjetë vjet burgje dhe tortura. Është shumë e nevojshme që moshën

e rinisë, këtë dhuratë të bukur, ta përdorësh si një falenderim në vendin e duhur, në rrugën e vërtetë dhe pa dhunë.

ÇËSHTJA E GJASHTË

Në veprat e Risale-i Nurit është sqaruar mjaf mirë, por ne këtu po bëjmë vetëm një shënim: Nga argumentet e shumta të

besimit në një Zot xh.sh..

Disa nxënës të gjimnazit të qytetit të Kastamonus, m’u afruan dhe më thanë: "Njoftona Krijuesin tonë! Mësuesit nuk na thonë

asnjë fjalë për Të. U thashë: “Të gjitha shkencat që jeni duke studiuar, me një gjuhë të tyren të veçantë, vazhdimisht na njoftojnë

All-llahun xh.sh.. Duhet t’i studioni mirë shkencat sepse përmes tyre do t’i zbuloni të vërtetat”. Ja disa shembuj: Shembull 1. Po të

vëzhgosh një barnatore, në çdo shishe, me masa të preçizuara janë vendosur ilaçe të ndryshme. Kjo tregon për një kimist dhe për

mjekun e shkathtë. Po kështu edhe në barnatoren e madhe të të gjitha llojeve të bimëve, në "shishet" e natyrës, mbi katërqind mijë

lloje "ilaçesh" dhe "melhemesh" të gjallesave, janë shpërndarë në të gjithë rruzullin. Ti e kupton se barnatorja e "botës" është

shumë herë më e madhe se ajo e qytetit, kështu që kur të merreni me studimin e farmaceologjisë do të mësoni për kimistin e

barnatores më të madhe të kësaj bote, që është All-llahu xh.sh. i Madhërishëm, i Cili i njoftohet edhe të verbërve.

Shembull 2. Shiko një fabrikë që prodhon me mijëra metra stof, prej një materiali të thjeshtë dhe do të sjellësh ndërmend

fabrikantin apo makinistin e mrekullueshëm. Po kështu rruzulli që është pa anë e pa fund, në çdo qoshe ka me qindra dhe mijëra

fabrika moderne. Kjo fabrikë hyjnore është e lëvizshme në çdo stinë. Përsosmëria e saj është shumë më e madhe se ajo që kanë

shpikur njerëzit. Kur të mësoni shkencën e makinerive, do ta kuptoni më mirë dhe do ta njihni Mjeshtrin dhe Zotin e makinave të

panumërta të të gjithë botës (ku çdo qenie është një makinë e mrekullueshme).

Shembull 3. Shiko një njeri që me një mënyrë të përkryer, të gjitha ushqimet i ka mbledhur dhe sistemuar në një depo apo

hambar. Kjo do të sjellë ndër mend magazinierin e rregullt dhe pronarin e depos. Po kështu edhe kjo botë, për një vit, vazhdimisht

për mijëra vjet, ka mbartur e mban mbi vete qindra mijëra karvane gjallesash, të cilat i ka ushqyer në udhëtimin e tyre të

vazhdueshëm. Gjithësecila gjallesë ushqimin e ka të ndryshëm, sipas stinëve që ndërrohen. Pronari i gjithësisë pranverën e ka

krijuar si një vagon gjigand të mbushur me lloj-lloj mirësish. Këto mirësi ua sjell të pafatëve në stinën e dimrit, kur iu është mbaruar

ushqimi.

Pra kjo botë është një hambar hyjnor dhe një anije e All-llahut xh.sh.. Ajo është një transportuese hyjnore, që mban mbi vete me

mijëra dyqane të mbushur me pajisjet e nevojshme, si kuti konservash dhe pako të ndryshme. Shiko sa e madhe është kjo fabrikë

hyjnore, që po ta krahasosh me atë që ka ndërtuar njeriu, do ta kuptosh nga shkenca e farmaceologjisë që po studioni dhe do të

shihni se kjo që po ju them, është e saktë dhe këto shkenca, tregojnë për Fuqiplotin dhe Shpenzuesin e këtyre hambarëve. Kur ta

njohësh, Ai të shtyn që ta duash.

Shembull 4. Po të kishte një komandant me një ushtri prej katërqind mijë trupash, që secilit t’ia garantonte ushqimin veç e veç,

armën veç, teshat veç, stërvitjen veç dhe lirimin në periudha të ndryshme, pa harruar asnjë vogëlsi, tregon se ai është një strateg

dhe komandant i zoti. Shiko në "garnizonin" e pranverës së kësaj bote, si janë rreshtuar dhe pajisur "ushtarët", nën urdhërin e

Komandantit Hyjnor, ku sipas llojeve të bimëve apo kafshëve, të gjitha kanë veshje të larmishme dhe të ndryshme nga njëra tjetra,

ushqim të ndryshëm, armë të veçanta, stërvitje të veçantë dhe kohën e lirimit të veçantë. Në çdo pranverë, asnjë hollësi nuk

harrohet dhe pa gabuar fare, çdo gjë krijohet me pak dallim nga e para, vetëm me urdhërin e një Komandanti të Madh. Po të

studioni me vëmendje të madhe edhe dijet ushtarake, do të mësoni për Strategun e kësaj ushtrie gjigande, Zotin dhe Edukatorin e

këtij rruzulli. Kur ta njihni më afër, do të filloni të shqiptoni këto fjalë: "O Zot, Ty të duam mbi çdo gjë tjetër! Këto fenomene të

çuditshme vetëm Ti je i Zoti t’i krijosh. Ne duke të bërë "tespih", duke të përmendur vërtetojmë që je i Patëmeta dhe vetëm ty të

falenderojmë".

Shembull 5. Shiko një qytet të bukur, ku me mijëra llamba elektrike fosforuese dhe të lëvizshme, ndriçojnë me materialin e

tyre, që nuk soset. Për krijuesin dhe fabrikuesin e tyre, që ka shpikur këtë dritë të pashterrshme, duartrokasin duke shprehur çudinë

dhe mirënjohjen, për këta mjeshtra të elektricitetit. Po kështu në çatinë e kësaj bote, me miliona janë "llambat" e yjeve, që sipas

zbulimeve të astronomëve, disa prej tyre janë njëmijë herë më të mëdhenj se bota jonë dhe lëvizin 70 herë më shpejt se gjylja e

topit. Duke lëvizur, rregulli i tyre nuk prishet, nuk përplasen dhe nuk shuhen. Materiali ndriçues i tyre nuk mbaron. Shkenca e

astronomisë që jeni duke studiuar, për këtë do t’iu njohë më mirë me diellin, që qenka krijuar para një milion vjetësh dhe që qenka

mbi një milion herë më i madh se kjo botë.

Në këtë Bujtinë Hyjnore, ai shërben si një llambë, apo si një stufë, që nuk shuhet kurrë. Është vërejtur se për të siguruar

materialin ndriçues të tij vetëm për një ditë, duhet që të gjitha malet e kësaj bote të jenë me qymyr dhe e gjithë bota të jetë plot me

benzinë dhe gaz. Fuqia ngrohëse e tij llogaritet e barabartë me fuqinë kaloriferike të të gjithë drunjëve të njëmijë sipërfaqeve të

kësaj bote. Pra, pa gaz, pa dru dhe qymyr, ndizet me një energji që nuk shuhet kurrë, në një lëvizje të vazhdueshme dhe pa u

ndeshur asgjëkundi. Të gjitha tregojnë për një të Plotfuqishëm të Paarritshëm, një Zot xh.sh. Madhështor. Sa të mëdha dhe të

fuqishme janë këto llamba, po t’i krahasojmë me ato të mjeshtrave tanë. Bëjeni këtë krahasim, kur të studioni shkencën e

astronomisë dhe do të bindeni se ka një Sundimtar të Gjithësisë, që i sajon të gjithë këto fenomene gjigande.

Shembull 6. Lexo një libër, çdo rresht i të cilit, është i shkruar me laps të hollë, ku në çdo fjalë është pasqyruar një sure e

Kur’anit. Atëhere pa dyshim e kupton se këtë mund ta shkruajë vetëm një Autor i Mrekullueshëm. Prandaj kjo vepër duke u

vlerësuar nga të gjithë, me shpirt shqiptohen fjalët: Mashaall-llah.... Po kështu duke parë Gjithësinë e madhe, vetëm në një pjesë

fare të vogël, siç është sipërfaqja e tokës dhe një formë e saj siç është pranvera, do të vëresh se ajo është krijuar si një libër gjigand

me treqind mijë faqe të mbushura me bimë dhe kafshë të mijëra llojeve, të kombinuara kaq bukur me njëra tjetrën dhe pa ngjasuar

aspak dhe që të gjitha të krijuara në një mënyrë të përsosur. Tek "fjalët" e një druri, si në një vjershë të bukur, brenda embrionit të

një fare, ka futur përmbajtjen e të gjithë librit. A nuk të duket se aty ka punuar një laps i fshehtë dhe a nuk janë të gjitha këto

mesazhe shumë domethënëse? Tek secila fjalë e tyre shfaqet dituria e kulluar. Kuptoje pra se kjo broshurë e gjithësisë, ky Kur’an i

materies, është më i madh se në shembullin që treguam më parë. Këtë më mirë do ta kuptoni kur të studioni letërsinë dhe artin e të

shkruarit. Me objektivin e dylbive të tyre, do të dalloni Kolosin e Përsosur të këtij Arti dhe Shkrimtarin, gjeni të këtyre "Librave të

mrekullueshëm". Ato me thënien "All-llahu Ekber" të njoftojnë Zotin xh.sh., kurse me fjalën "Subhanall-llah" e amshojnë Atë dhe me

"Elhamdulil-lah" të shtyjnë ta duash Atë.Të gjitha këto shkenca që treguam më lart dhe qindra të tjera që nuk i përmendëm, po t’i

analizosh dhe t’i vështrosh me pasqyrime të veçanta dhe t’i shohësh me objektivin e dylbive, para syve do të shfaqet Krijuesi

Madhështor me të gjithë Emrat e Bukur të Tij. Këto të njoftojnë dhe të tregojnë funksionet e përsosura të Tij. Kur’ani Madhështor për

të bërë të njohur dhe për të dokumentuar njësimin e All-llahut xh.sh., shumë herë ka theksuar në këto ajete, që do të rreshtojmë:

2) ”Zoti i qiejve e i tokës (All-llahu është Ai që) krijoi qiejt e tokën”.

Pra këto ajete na njoftojnë All-llahun, u thashë të rinjëve të shkollës dhe ata më besuan, duke u bindur plotësisht. Duke i

verifikuar këto të vërteta që u tregova, ata thanë: "E falenderojmë Zotin se morëm një mësim shumë të vlefshëm dhe të amshuar",

pastaj shtuan: "Mëshira e All-llahut qoftë mbi ty!" Unë vazhdova përsëri: "Njeriu është krijuar si një makineri që mban mijëra

hidhërime dhe gëzime brenda saj. Shpirtërisht dhe materialisht ajo është e dobët dhe e sulmojnë atë armiqtë e panumërt.

Gjithmonë është i varfër dhe i ndjeshëm shpirtërisht, sepse e kanë goditur vazhdimisht dhimbjet e ndarjeve dhe të humbjeve. Në

këtë gjendje paaftësie, kur njeriu mbështetet me adhurim tek një Sundues Madhështor, atëhere ai gjen një pikë mbrojtjeje përballë

armiqve dhe nevojave të pashterrshme; ashtu siç krenohet me nderin dhe pozitën e zotërisë së vet. Kur njeriu me besim dhe

adhurim mbështetet tek Mëshirëploti i Fuqishëm, duke u lidhur shpirtërisht me Të dhe duke përfytyruar çastin e vdekjes si një çlirim,

atëhere këtë njeri nuk mund ta mendosh se sa mirënjohës dhe falenderues është". Këtë që u thashë të rinjëve të shkollës, ua

përsërita edhe shokëve të mi të burgut: "Atë (Zotin xh.sh.), kush e njeh dhe i përulet edhe po të jetë në kasolle, ndihet fatbardhë.

Kush e harron edhe në pallat po të jetojë, do t’i duket si një kasolle e rrënuar dhe do të ndihet fatzi. Një viktimë fatbardhë duke

shkuar për ta varur, mizorëve u tha: “Unë nuk po vdes, mbase duke u çliruar nga ju, unë po shkoj në lumturinë e përjetshme. Juve ju

shoh si të dënuar me burgje të përjetshëm dhe kjo më duket se është shpagimi im kundër jush; pra hakun po e marr." Duke

vazhduar me gëzim tha:

“Nuk ka zot tjetër përveç All-llahut”,dhe me qetësi të zemrës dha shpirt.

3)”Ti je i Patëmeta, ne nuk kemi dije tjetër përveç asaj që na mësove Ti. Vërtetë Ti je i Gjithëdijshmi, i Urti”.

ÇËSHTJA E SHTATË

4)“Me emrin e Allahut , Mëshiruesit, Mëshirëbërësit.

Çështja e katastrofës (kijametit) është (në shpejtësi) vetëm sa hedh një shikim, ose ajo është edhe më afër. Krijimi dhe

ringjallja juaj nuk është më rëndë se krijimi i një qenieje (një njeriu). Shiko pra, gjurmët e mëshirës së All-llahut, se si e ngjall tokën

pas vdekjes së saj, e s’ka dyshim se Ai është që do t’i ngjallë të vdekurit, Ai për çdo send është i Plotfuqishëm.”

Siç e pamë edhe në "Çështjen e gjashtë", përpara shkollarëve të qytetit të Kastamonus, kur ata më patën thënë: "Njoftona

Zotin tonë", unë mbajta një kumtesë të gjatë me gjuhën e shkencave, duke u dhënë një mësim të mirë. Kur e dëgjuan këtë ndodhi

të burgosurit që takoheshin me mua, duke u nisur nga besimi dhe dëshira që krijuan për jetën e mbrapme, m’u lutën duke më

thënë: "Na njih edhe me jetën pas Ringjalljes, që të bindemi, deri sa nuk na kanë rrëmbyer veset e nefsit që të na nxjerrin në rrugën

e shtrembër të kohës sonë. Nuk duam të futemi më nëpër burgje." Për të plotësuar dëshirën e atyreve që lexuan "Çështjen e

gjashtë" dhe për hir të nxënësve të burgut të Denizlisë, doli e nevojshme që të jap një përmledhje të shkurtër për “Besimin e jetës

së mbrapme”, që është edhe njëri nga themelet e besimit. Duke iu dhënë një përmbledhje nga Risale-i Nur, u thashë: “Siç e

theksova edhe në "Çështjen e gjashtë", pas kërkesës së nxënësve, u pata përgjigjur me gjuhën e shkencave që ata studionin, duke

ua treguar si dritën e diellit. Edhe tani po në këtë mënyrë do t’iu flas për jetën e mbrapme, duke filluar më parë nga argumentet e

Edukatorit tonë, Profetit Fisnik (a.s.), me Kur’anin e Famshëm, me melektë dhe me gjithësinë e pafund. Në fillim për jetën e

mbrapme do t’i drejtohemi All-llahut xh.sh.. Ai këtë çështje na e dokumenton me anë të të Dërguarit të Tij, që paraqiti mesazhet e

All-llahut xh.sh.. Në këto mesazhe Ai thotë: "Mos dyshoni në ekzistencën e jetës pas Ringjalljes. Atje do të transferoheni"."Fjala e

dhjetë" me "Dymbëdhjetë të vërtetat" i ka dhënë përgjigje problemit të Ringjalljes dhe e ka vërtetuar me anë të disa Emrave të

Bukur.

Duke i konsideruar të mjaftueshme tregimet që kemi treguar, po i biem për shkurt: Nuk ekziston asnjë Mbretëri, ku atij që

përulet të mos i jepet shpërblimi që i takon dhe ai që nuk bindet të mos marrë dënimin e merituar.

Me të vërtetë në një Mbretëri që është në shkallën më absolute, kush i përkushtohet me besim asaj dhe zbaton ligjet me

përpikmëri, a ta merr mendja të mos ketë shpërblim? Kush i kundërvihet asaj dhe nuk i bindet,a mund të mos dënohet sipas rrugës

që ka zgjedhur? Shpërblimi apo dënimi i nënshtetasve do të jetë në përputhje me Mëshirën dhe me Sedrën e Mbretit. Këta Emra të

Bukur, Rabbul-alemin dhe Sulltanuddejjan i përgjigjen pyetjes sonë. Në faqen e tokës, siç shohim dritën e diellit, po ashtu shohim

Mëshirën e gjerë dhe konkrete.

Shembull: Çdo pranverë e vesh tokën me petka të bukur dhe të gjitha bimët dhe pemët i hijeshon si Hyrije të xhennetit. Ua

mbush duart me të gjitha mirësitë dhe ato na i zgjasin neve sikur na thonë: "Urdhëroni, merrini dhe hajini!" Mëshirëploti me duart e

një insekti me helm, na ushqen me mjaltë, kurse me "duart" e një insekti pa duar na vesh me mëndafsh të butë. Në një grusht

farërash të vogla ka fshehur disa mijëra kilogramë ushqime. Mëshira e Tij në ato fara të vogla ka fshehur ushqime të shijshme për

ne. A ta merr mendja që këto krijesa nazike (të dobëta) dhe të përkëdhelura, këta besimtarë mirënjohës dhe të dashur t’i

ekzekutojë? Jo, jo! Emrat e Bukur “Rrahim” dhe “Kerim” thonë: "Mos u frikësoni nga vdekja, se ajo është një mjet që iu transferon në

një jetë të shkëlqyer dhe plot mëshirë, të çliron nga detyrat e kësaj bote, duke u përballuar me xhennetin që ke besuar në fjalën e

bukur: “El-xhennetu hakkun”. Me sytë tanë po e shohim se tek të gjitha punët dhe qeniet që jetojnë në faqen e tokës është përdorur

peshorja e një Drejtësie të Kulluar dhe është punuar me një Dituri të Madhe. Mendja e njeriut këtë kryevepër nuk mund ta

konceptojë dot.

Shembull: Vini re se si Hikmeti (Dituria e kulluar) në një organ fare të vogël, sa kokrra e një fare, Ai ka futur një mjet, që është

kujtesa e njeriut, e cila shërben si një bibliotekë e madhe, ku është regjistruar e gjithë biografia e tij. Ajo do të shërbejë si mjet i

mos’harresës të të gjitha veprimeve të krijimtarisë së njeriut dhe si një paralajmërim se përpara ke një Gjykim të Madh. Këtë vegël

të vogël, Krijuesi Largpamës i Diturisë së Kulluar, e ka futur në "xhepin" e logjikës së njeriut dhe e ka kompletuar me të gjithë

Mjeshtërinë e Tij. Zotësia e Tij shihet tek sendet e larmishme që Ai ka krijuar, duke filluar nga ato mikroskopike deri tek elefanti, nga

miza e vogël deri tek shpendi gjigand, struci. Ka krijuar bimë dhe miliona e miliona lule që hapen në stinën e pranverës me një

bukuri të pashoqe. Të gjitha janë krijuar me një ekonomi (kursim) të rrallë e pa shumë shpenzime dhe me një ekuilibër të përsosur.

Të gjitha Artet i ka paraqitur me një Mjeshtëri të rrallë sa s’ka se si të bëhet më mirë dhe të gjitha gjallesave i ka krijuar kushtet e

jetesës. Punët e mira i ka stimuluar dhe i ka përmirësuar edhe më tej, kurse ato të këqijat i ka fundosur si nuk ka më keq. Që nga

koha e Babait tonë Ademit dhe këtej, të gjithë popujve mizorë dhe tiranë u ka dhënë dënime të fuqishme dhe të rënda, gjë që

tregon se Ai e ka paraqitur Veten se është i Fortë dhe Fuqiplotë i Pafundëm. Është e qartë si drita e diellit se Ai zotëron një Drejtësi

të Kulluar dhe nuk të lë dyshim për Diturinë e Tij të Pastër. Drejtësia e Tij na përgjigjet me Emrat e Bukur, “Hakim”, “Hakem”, “Adl”,

dhe “Adil”, që të kujtojnë Ringjalljen dhe jetën e lumtur e të përjetshme. Ai nuk lejon që i shtypuri dhe mizori të ndahen si të

barabartë nga kjo botë dhe nuk ka se si, që në jetën tjetër, të mos i japë shpërblimin dhe dënimin e merituar secilit sipas punëve që

ka kryer në këtë jetë. Si jo më mirë këtë tregim e dokumentojnë Emrat e Bukur (Esma ul-Husna). Meqenëse të gjitha krijesat arrijnë

t’i plotësojnë kërkesat nga vendi ku nuk zgjatet dot dora e tyre, gjendjet e tyre që shpallin nevojën,konsiderohen si një lloj lutje ndaj

Krijuesit. Ai i dëgjon me vëmendje dhe me anë të një dore të fshehtë, i plotëson në kohën e duhur. Veçanërisht krijesat e

vetëdijshme që kërkojnë me gjithë zemër dhe kryesisht lutjet e personave të veçantë, si të profetëve, me çdo kusht pranohen. Nga

kjo kuptohet se prapa perdes Njëri është duke dëgjuar. Ai është,Semi’ë dhe Muxhibë, që i dëgjon dhe i pranon zërat më të dobët

dhe krijesat më të vogla. E shikon pra se lutjen dhe dertin e çdo nevojtari e dëgjon Mëshiruesi i Plotmëshirshëm dhe e pranon? Ai

duke iu përgjigjur me vepra konkrete, krijesat e Veta i gëzon jashtë mase. Nga këto tregime duhet ta kuptosh se në përfundim të

lutjes së Muhammedit (a.s.), bëjnë "Amin" të gjitha krijesat e vyera dhe profetët. Këto lutje kanë kontakt me tërë Gjithësinë dhe

funksionet e Emrave të Bukur, që bëjnë të nevojshëm pranimin e saj. Çdo ditë secili besimtar disa herë me rradhë i këndon

"salavatë" atij. Lutjes së tij i bëjnë "Amin, Amin!" dhe ndoshta të gjitha krijesat e botës janë duke thënë: "O Zot, jepja atë që kërkon!

Edhe ne i bashkohemi lutjes së tij. Ai brenda kushteve të panumërta, kërkon lumturinë e përjetshme, gjë që nuk mund të

përjashtohet kurrë!" Janë të shumta arsyet që e bëjnë të domosdoshme Ringjalljen. Është e mjaftueshme vetëm lutja e Profetit

Fisnik (a.s.), për ekzistencën e xhennetit dhe të jetës së mbrapme, sepse krijimi i tyre për Fuqinë e All-llahut xh.sh. është i lehtë si

krijimi i një pranvere. Emrat e Bukur, Semi’ë, Muxhib, Rrahim, iu përgjigjen pyetjeve tona. Me qartësinë që duket dielli, në faqen e

tokës që shndërrohet çdo ditë, me vdekjen dhe ringjalljen e përjetshme, duhet ta kuptojmë se prapa të gjitha këtyreve ka një

Shpenzues të Fuqishëm. Fuqia Madhështore e Tij, me një rregullsi të përkryer, me të treqindmijë llojet e bimëve dhe të kafshëve,

krijon me një lehtësi të çuditshme dhe i përshkruan sikur të ishin libra.

Këto shembuj të ringjalljes tregojnë se Ai është i zoti, që me lehtësinë e krijimit të një luleje, të krijojë të gjithë pranverën, duke e

shndërruar sipërfaqen e tokës pa ngatërruar asgjë dhe njëkohësisht shumë të ngjashme me njëra-tjetrën. Çdo krijesë është shkruar

me lapsin e Caktimit të Tij të mëparshëm, me një Dituri Universale dhe Fuqi të plotë. Këtë gjithësi e rregullon dhe e shtron të

qendisur për bukuri, jo për tjetër kënd, por për kalifin e botës, njeriun. Ai Zot xh.sh. e ka krijuar këtë kalif (mëkëmbës), për ta

angazhuar me një amanet të madh, që edhe qiejt e malet, prej tij janë tërhequr. Ndaj të gjitha krijesave, Ai njeriun e ka zgjedhur si

një komandant dhe si dëgjues ndaj urdhërave dhe mesazheve të Tij. I ka dhënë një pozitë të lartë dhe me të gjitha Ligjet e Tij

qiellore i ka premtuar lumturinë e përjetshme dhe të pafundme. Me këto që thamë kuptohet se sa i lehtë dhe i padyshimtë është për

Fuqinë e Tij krijimi i Ringjalljes. O vëllezër myslimanë! Emrat e Bukur, Alim, Kadir, Kajjum, Hajjë, Mumitë dhe Muhji, na thonë se All-

llahu xh.sh., pas kijametit dhe Ringjalljes, për ju do të krijojë një lumturi të përjetshme dhe të pashoqe. Pra të gjithë drurët, rrënjët

dhe barishtet, çdo pranverë do t’i përsërisë siç kanë qenë më parë. Shembujt e treqindmijë llojeve të kafshëve dhe bimëve që ka

krijuar, do t’i kuptosh më mirë kur të përballohesh me jetën e njëmijë vjetëve të kaluar të popujve të Hz. Muhammedit (a.s.) dhe të

Hz. Musait (a.s.). Në dymijë vjet,do të gjesh njëmijë shembuj të ringjalljes . 3) Me këto sqarime kush është larg logjikës dhe nuk

bindet është me të vërtetë i çmendur.Të gjithë njerëzit e famshëm, që janë njëqind e njëzet e katërmijë profetët, duke u mbështetur

në premtimet e All-llahut xh.sh., bëjnë të ditur lumturinë dhe jetën e përjetshme. Këto thënie ata i mbështesin tek mesazhet e Zotit

xh.sh.. Pas tyre edhe evlijatë, njerëzit e shenjtë të panumërt, me saktësi vërtetojnë dhe nënshkruajnë për këtë çështje. Kjo çështje

është e qartë si drita e diellit dhe kush dyshon është pa mend.

Fjala e dy ekspertëve që janë të diplomuar në një fushë të caktuar shkence apo arti, merret më shumë parasysh se sa fjala e

njëmijë të tjerëve, që nuk kanë dituritë e nevojshme, bile fjala e tyre nuk shkon edhe sikur ata të jenë diplomuar në një fushë të

ndryshme.

3) Pranvera e kaluar tregon se kijameti i saj ka ndodhur me ardhjen e dimrit dhe pranvera që do të vijë është ringjallja e

pranverës së mëparshme.

Shembull: Në fillim të muajit Ramazan, dy vetë kanë parë hënën. Fjala e tyre do të merret parasysh dhe është një argument i

saktë, përballë mohuesve të panumërt.

Arra e kokosit që ndodhet në Indi, thonë se është si një konservë qumështi dhe se atje ekziston një kopsht me arra të tilla.

Fjala e dy vetëve që e kanë parë këtë fakt, është më e besueshme se e shumë të tjerëve, sepse është e nevojshme që pasi ta kenë

treguar si të vërtetë, duhet ta ilustrojnë me një shembull konkret. Mjafton të paraqesin përpara shikuesve një kokërr të vetme arre

dhe automatikisht ata e fitojnë vërtetësinë. Për ata që mundohen ta mohojnë, duhet të shkelin të gjithë sipërfaqen e tokës dhe të

binden se për çfarë është folur nuk është gjetur, e atëhere ata e fitojnë të drejtën. Edhe kush thotë se ka xhennet, sikur në kinema

ta tregojë një gjurmë të tij, e fiton të drejtën. Kush mundohet që ta mohojë, i duhet të bredhë të gjithë gjithësinë, në çdo qoshe,

madje edhe ajo nuk i mjafton se edhe në Ahiret (jetën tjetër), i duhet të ecë dhe kur të mos ketë parë gjësendi, atëhere mund ta

fitojë të drejtën. Ata që merren me hulumtimin e kësaj fushe të kundështimit, po qe se nuk sjellin përpara nesh fakte të

pakundërshtueshme për të mbrojtur pikëpamjet e veta dhe të mos tregojnë se nuk ndodhen këto të vërteta, nuk ka se si ta fitojnë

të drejtën.

Duke u nisur nga ky arsyetim i argumentuar themi se mohimi i mijëra filozofëve nuk vlen asnjë lek përpara çështjeve të

besimit, që lajmërojnë njerëzit e drejtë që besojnë me bindje. Jo vetëm kaq, por këto i kanë vërtetuar edhe fjalët e njëqind e

njëzetekatër mijë profetëve, që janë ekspertë të kësaj fushe. Shtoi gjithashtu kësaj shifre edhe njëqind e njëzetekatër milionë evlija

dhe mijëra vota të njerëzve të devotshëm, që i kanë parë faktet gjatë jetës së tyre. Po të marrim në konsideratë të gjitha sa thamë,

nuk mund të besojmë në fjalët e disa filozofëve që u ka rënë pluhur në sy dhe u është tharë shpirti ngaqë nuk besojnë. Kush u shkon

atyre nga pas, është më hutaq se ata vetë.

Duke u nisur nga ky arsyetim i argumentuar themi se mohimi i mijëra filozofëve nuk vlen asnjë lek përpara çështjeve të

besimit, që lajmërojnë njerëzit e drejtë që besojnë me bindje. Jo vetëm kaq, por këto i kanë vërtetuar edhe fjalët e njëqind e

njëzetekatër mijë profetëve, që janë ekspertë të kësaj fushe. Shtoi gjithashtu kësaj shifre edhe njëqind e njëzetekatër milionë evlija

dhe mijëra vota të njerëzve të devotshëm, që i kanë parë faktet gjatë jetës së tyre. Po të marrim në konsideratë të gjitha sa thamë,

nuk mund të besojmë në fjalët e disa filozofëve që u ka rënë pluhur në sy dhe u është tharë shpirti ngaqë nuk besojnë. Kush u shkon

atyre nga pas, është më hutaq se ata vetë.

Me sytë tanë po e shohim se në rrethin tonë po sundon një Dituri e Mrekullueshme. Ai është Filozofi më i Ditur dhe

Plotmëshirues e Ngadhënjimtar i Veçantë, që shpërndan në mendjet dhe zemrat tona këtë dituri, duke na dhënë një ndihmë të

vazhdueshme dhe të pakursyer. Vetëm Ai, Mbreti i një Mbretërie Ngadhënjimtare, që zotëron një ndjenjë të lartë Drejtësie dhe

Kujdesi, është në gjendje t’i bëjë të gjitha këto. Është pikërisht Mëshira e All-llahut xh.sh., që tek një dru frutor ka vendosur me

mijëra lule dhe fruta të dobishme, numri i të cilave arrin sa numri i popujve të profetëve Nuh dhe Salih. Ai Ngadhënjimin e Vet e ka

treguar edhe në lidhje me popujt inatçorë dhe kundërshtarë, Nemrud dhe Firaun (faraon), të cilëve u ka rënë syve, me “shuplakën”

e Tij të tmerrshme. Ai është i Drejtë dhe Absolut. Hakun e të gjallëve e mbron, sepse kjo përputhet me Sedrën dhe me Nderin e Tij.

Në këtë ajet:

5)“Nga argumentet e Tij është që me fuqinë e Tij bëri të qëndrojë (pa shtyllë) qielli e toka, mandej kur t’iu thërras juve me një

të thirrur prej tokës, ju menjëherë dilni” ;tregohet se në dy kazerma ushtarësh, ata sapo dëgjojnë zërin e komandantit edhe pse janë

duke pushuar, në çast vihen në shërbim të tij. Po kështu, të gjitha qeniet e qiejve madhështorë dhe të botës, Sovranin e Gjithësisë,

ashtu si ushtarët e dy kazermave, e dëgjojnë dhe me një zë të borisë së Israfilit, në çast të vdekurit veshin petkun e trupit dhe vihen

në rresht. Çdo pranverë, në "kazermat" e kësaj bote, që nga vendi ku janë shtrirë si të vdekur, melektë me një zë murmuritës i

urdhërojnë dhe i gjallërojnë. Të gjitha këto tregojnë për një Mbretëri Madhështore të një Edukatori. Patjetër dhe pa dyshim, siç është

vërtetuar edhe në “Fjalën e Dhjetë”, Sundimi i Mbretërisë së Përjetshme është nën funksionet e Emrave të Bukur, Rahmet, Hikmet,

Inajet dhe Adalet, që kuptohen kështu: Mëshirë, Dituri e Kulluar, Ndihmë dhe Drejtësi. Këta emra e bëjnë të nevojshme hapjen e një

Jete të Përjetshme pas Ringjalljes. Po të mos ekzistonte Ringjallja, funksionet e Emrave të Bukur do të ktheheshin në kundërshtim

me vetveten dhe e gjithë Dituria dhe Përsosmëria e Tij do të kthehej në një send të pavlerë. Ndihma e Pakursyer dhe Mëshira do të

ktheheshin në një tradhëti të ndyrë dhe të hidhur. Drejtësia e Peshuar do të shndërrohej në një mizori të tmerrshme dhe Mbretëria e

Fuqishme do të rrëzohej papritur. Nëse nuk do të kishte Ringjallje, atëhere Madhështia e Zotit xh.sh. do të humbiste dhe

Përsosmëria e Edukatorit me këto dobësi dhe gabime do të shëmtohej. Ta dimë mirë se Madhështia e Zotit xh.sh. nuk lejon që të

ndodhë kurrë kjo gjë. Këtë pabesi mendja nuk e përtyp dot, sado më shumë që të mundohet të gjejë rrugëzgjidhje. Këtij njeriu që e

ka krijuar kaq nazik, Ai i ka dhënë mendjen dhe zemrën, për t’u bërë i dashuri i jetës së lumtur të ahiretit, prandaj a ka mundësi që

këtë krijesë kaq të brishtë ta dënojë me dënim të përjetshëm e ta ekzekutojë? Kjo do të ishte një mizori e tmerrshme që nuk

përputhet me karakterin e Tij. Çdokush e di se kokën e kësaj krijese, Zoti xh.sh. e ka mbushur me qindra dobi dhe ia ka zbukuruar

me mendime të thella, duke e pajisur me aftësi të rralla dhe nuk ka asnjë mundësi që më mbrapa atë të mos e ringjallë, por ta

konsumojë dhe ta humbasë pa kriter, në një vdekje të përhershme. Kjo nuk mund të ndodhë kurrë! All-llahu xh.sh. për Ringjalljen ka

bërë mijëra premtime dhe kërcënime, premtime të cilat asnjëherë nuk i ka mohuar, sepse mohimi i premtimit do të tregonte dobësi

dhe padituri nga ana e Tij. Secili është i vetëdijshëm dhe e kupton se kjo gjë bie në kundërshtim me Madhështinë dhe Edukatën e Tij

të Përsosur. Me këto mendime që shfaqëm, mund ta kuptosh fare lehtë Ndihmën dhe Drejtësinë e All-llahut.

Tani emrat Rrahman, Rrahim, Adil, Kerim dhe Hakim, ashtu si drita e diellit, me një qartësi të pamohueshme, u përgjigjen pyetjeve

tona.

Me sytë tanë po e shohim se në Gjithësi, një Mbrojtës i Fuqishëm sundon dhe pamjen, jetëshkrimin dhe veprimtarinë e të

gjallëve dhe e shkruan me një stil të veçantë në fletoren e dëshmive të Gjykimit të Fundit. Në bërthamat dhe farat e pemëve, që

është një shembull i vogël i “Levhi-mahfudhit” dhe veçanërisht në trurin e njerëzve (me madhësi) sa kokrra e një meli është

vendosur kujtesa, që përmban një bibliotekë të madhe. Gjithashtu edhe në disa vende të tjera, All-llahu xh.sh. pasqyron, i shkruan

dhe i regjistron të gjitha. Kur të vijë stina, ato farëra të vogla që thamë më lart dhe ato shkrime të fshehura, do t’i shfaqë para syve

tanë dhe do t’i sqarojë. E vërteta e ajetit të famshëm që thotë:

6)“Dhe kur fletushkat të jenë shpallur”; e shfaq shembullin e Ringjalljes me gjuhën e miliona luleve çdo pranverë dhe e

shpjegon me një mjet të veçantë. Më parë duhet ta dish se njerëzit nuk janëkrijuar për t’u dënuar me vdekje dhe për të shkuar në

një "hiç", por për mos’humbjen e tyre. Të gjitha qëniet e gjalla janë krijuar medoemos për t’u përgatitur për pavdekësinë dhe për t’u

pastruar nga veset e përkohshmërisë, gjë që e vërteton ekzistenca e tyre. Po shohim se me ardhjen e dimrit, bimëve u vjen kijameti

dhe i ringjallë përsëri në pranverën e ardhshme. Çdo farë, çdo dru apo rrënjë, e lexojmë si më poshtë:

7)“Dhe kur fletushkat të jene shpallur”. Ato me gjuhët e tyre shpalosin kuptimin e këtij ajeti. Me shembuj të viteve të kaluara,

po komenton dhe dëshmon mbrojtjen e Emrave Madhështorë. Domethënia e ajetit:

8 ) ”Ai është i pari që s’ka fillim, i fundit që s’ka mbarim, i Dukshmi dhe i Padukshmi”; dëshmon Protektoratin e Zotit xh.sh., në

shkallën më të lartë dhe sqaron që me lehtësinë dhe saktësinë e pranverës, Ai mund të krijojë Ringjalljen. Shkëlqimi i këtyre Emrave

të Bukur shfaqet në të gjithë gjithësinë, nga tek më i vogli deri tek më i madhi. Si për shembull; fillesa e një druri është fara, që e

sqaron emrin e bukur:

”I pari që s’ka fillim” dhe se kjo farë, si një kasafortë e vogël, përmban të gjithë programin e përbërjes së një druri të përsosur,

si dhe të gjitha kushtet për zhvillimin e tij. Kjo nuk bën gjë tjetër vetëm se vërteton se ka një Mbrojtës Madhështor. Fruti i tij sqaron

emrin:

“I fundit që s’ka mbarim”; që tregon se në këtë frut është vendosur një e fshehtë. Fara ëshë kompletuar me të gjitha kushtet

që duket sikur janë vendosur në një sirtar të veprimtarisë së saj, për të vazhduar ardhmërinë dhe për të plotësuar nevojat. Në

shkallën më të lartë edhe ky argument vërteton ekzistencën e një Zoti Madhështor xh.sh..

Trupi i drurit sqaron emrin:

”I dukshmi”. Në pamjen e tij druri është i vyer dhe i përshtatshëm e i hijeshuar si me një kostum të praruar, të qendisur me

lloj-lloj zbukurimesh të praruara, sikur të ishte një petk i çmuar i Hyrisë së xhennetit. Tek ai janë pikturuar shtatëdhjetë lloje

ngjyrash, për të treguar Artin e All-llahut xh.sh., që e shfaq para syve tanë Zotësinë dhe Diturinë e Tij Universale. Ndërtimi i

brendshëm i drurit, shpjegon kuptimin e ajetit:

”I padukshmi”. Brendësia e një druri është si një makinë, një tryezë pune, fabrikë, apo një laborator kimie, që farën nuk e lë pa

ushqim. Ai shërben si një kazan i mbushur për gjethet dhe frutat e tij. Kjo ilustron Mbrojtjen Madhështore të All-llahut xh.sh., Fuqinë

e Përsosur, Drejtësinë e Kulluar dhe Mëshirën e Bukur të Tij. Këtë Dituri Universale njerëzit duhet ta fiksojnë në mendjet e tyre, si

dritën e diellit në mes të ditës. Edhe faqen e tokës, po ta gjykosh nga pikëpamja e stinëve dhe të shohësh "fletoren" e veprimtarisë

së tyre, sqarohet me emrin, “Evvel”, pra me ardhjen e vjeshtës, ku farat lihen si një amanet për t’u ruajtur dhe kur pranvera të

ngrejë perden, ato të japin me miliona fruta të varieteteve të ndryshme. Në formimin e drurit, kur marrin urdhërin e Zotit xh.sh., ato

lulëzojnë përnjëherë, sepse është vetëm kompetencë e Tij dhe hyn në listën e parimeve të Fuqisë Hyjnore.

Kjo është një faqe e përsëritur e pranverës së kaluar. Kjo tregon për Fuqinë e Pashoqe të një Mbrojtësi Madhështor dhe Fisnik,

Diturinë e Tij të Kulluar dhe Mëshirën e duhur. Fundi i këtij druri, përsëri përmblidhet në farën apo bërthamën e vogël, për të treguar

të gjithë veprimtarinë e vjeshtës së dytë. Prandaj Emrat e Bukur, shpirtërisht tregojnë për pranverën e ardhshme, kur farërat e

vogla do të dëshmojnë All-llahun xh.sh., që është i të Patëmeta dhe ku në Ringjalljen e dytë do të hapë fletoren e veprimtarisë së

tyre. E gjithë kjo do të pasqyrojë Fuqinë e një Mbrojtësi Madhështor dhe Fisnik. Vetëm fuqia e Tij mundet që në farën e vogël të

programojë këtë vepër të madhe, që mundemi ta lexojmë në gjuhë të panumërta, me anën e jashtme të këtij druri, kur të çelë lule

të praruara, e të tregojë mbi treqindmijë lloje shembujsh të Ringjalljes. Funksionet e emrit të bukur:

”I fundit që s’ka mbarim”, që në të janë përmbledhur: Gjithëmëshirshmëria, Ushqyerja, Mëshira e plotë dhe Fisnikëria, për të

gjallët i mbushin tryezat me të gjitha frutat saqë numri i tyre nuk llogaritet. Ata flasin me një gjuhë të veçantë për emrin:

“Ai është i dukshmi“, duke e lavdëruar dhe duke thënë të vërtetën e pastër. Ato tregojnë edhe për këtë të vërtetë:

9)”Dhe kur fletushkat të jenë shpallur”.

Ana e jashtme e një druri është përfytyruar si një kazan, si një fabrikë, si një tryezë apo makinë, që punon me një ekuilibër të

përsosur. Nga një gram farë prodhohen dhe piqen me ton ushqime të shijshme, që ia servirë përpara të uriturit. Në këto peshime të

precizuara, këto çudira vetëm me një vëmendje dhe drejtëpeshim të tillë mund të krijohen. Këtu rastësia nuk mund të përzihet. Ana

e brendshme e botës, me gjuhët e shumta të melekëve, tregon se Krijuesi i këtyre begative është i patëmeta.

“I padukshmi“, është Ai që krijon anët e brendshme të qënieve të gjithësisë.

Kurse bota është një dru jetësor i kësaj gjithësie, që i ngjan melekëve, të cilët me njëqindmijë gjuhë, e përmendin dhe e

lajmërojnë All-llahun xh.sh., i Cili gjithësinë e mbron me katër emrat e përmendur dhe që Mbrojtësin e këtyre qenieve e paraqet si

çelës, që hap derën e Ringjalljes. Pikërisht është ky çelës, që në pazarin e jetës së Mbrapme,ka dërguar vazhdimisht frutat e kësaj

bote. Ky dru madhështor dhe të gjitha qeniet, sipas kohëve kur kanë jetuar, janë pasqyruar në këto emra, të cilët thellësia e

mendjes tonë nuk mund t’i konceptojë dot. Ne vetëm se mund të themi:

Ashtu si sekondat, minutat dhe ditët, që i shërbejnë javës, akrepat e tyre i ngjajnë njeri tjetrit dhe ekzistenca e njërit vërteton

tjetrin. Kur të shohësh lëvizjen e një akrepi të sekondës, doemos do të pranosh edhe lëvizjen e të tjerëve.

Po kështu kjo botë është si një orë e madhe e Krijuesit Madhështor. Sekondat e kësaj bote janë ditët dhe minutat e saj janë

vitet, kurse orët të çojnë tek shekujt. Ditët tregojnë për rrotullimin e viteve të kaluara, që i ngjajnë dhe që vërtetojnë njëri-tjetrin.

Duke u nisur nga ky arsyetim; siç do të vijë pranvera pas këtij dimri, po kështu pas dimrit të errët të kësaj bote do të vijë edhe

pranvera e përjetshme me mëngjeze të pafund. Shenja dhe paralajmërime të panumërta, shohim kur pyesim All-llahun xh.sh. për

Ringjalljen. Ai na përgjigjet me anë të Emrit Hafiz (Mbrojtës) dhe Emrat e Bukur:

10) ”Ai është i pari që s’ka fillim dhe i fundit që s’ka mbarim, i Dukshmi dhe i Padukshmi“.

E shohim me sytë tanë dhe mendja na e pranon se njeriu është fruti më i arrirë i pemës së Gjithësisë. Kjo vërtetohet edhe me

anën e të vërtetave të Hz. Muhammedit (a.s.), se njeriu është fara themelore dhe ajeti më i madh i Kur’anit të Gjithësisë, i cili mban

"Ajetul-kursinë" e emrit të madh, që është Gostitësi fisnik i pallatit të Gjithësisë. Ai ka leje të veprojë në të gjitha planetet, të

mbikqyrë edhe lagjen e qytetit të Gjithësisë, sikurse kopshtin e vet. Njeriu është përdoruesi më i pushtetshëm i Gjithësisë dhe është

i pajisur me të gjitha llojet e shkencave dhe të arteve. Ai është edhe një inspektor dhe kalif, që vepron nën mbikëqyrjen dhe

kujdesin e Mbretit të Paskajshëm. Krijuesi regjistron të gjitha veprimet e vogla apo të mëdha të tij, sepse ai ka marrë përsipër një

amanet të madh, ku edhe qiejt me tokën janë shtrirë përpara peshës së amanetit të tij. Përpara njeriut janë hapur dy rrugë dhe ai le

të zgjedhë, ose atë të fatkeqësisë, ose atë të fatbardhësisë. Njeriu është krijuar si një rob i gjithanshëm i angazhuar me adhurime të

mëdha, që në të pasqyrohen të gjithë Emrat e Bukur të Mbretit të Gjithësisë. Ai është i gatshëm që mesazhet dhe shprehjet e Këtij

Madhështori pa të meta t’i kuptojë me vëmendje. Ai në mes të gjitha qënieve është më nevojtari, sepse është një krijesë fatkeqe

dhe më i varfëri, më i pafuqishmi, që ka shumë kërkesa, qëllime dhe dëshira. Megjithëse për nga pozita është shumë më lart nga

qeniet e tjera, nga ana e kënaqësive ndjen hidhërime të thella dhe është më dëshiruesi për jetën e përjetshme. Vazhdimin e jetës

dhe lumturinë e përjetshme, ai gjithnjë e kërkon, duke bërë lutje të panumrta. Atij edhe sikur t’ia plotësojnë të gjitha kënaqësitë e

kësaj bote, lumturia e përjetshme nuk mund t’i plotësohet, veçse me përkushtim dhe devotshmëri ndaj Zotit xh.sh.. Krijuesi iu

përgjigjet dëshirave të tij me mirësi dhe njëkohësisht kërkon nga njeriu përkushtim ndaj këtyre të mirave. Kjo vërteton se ai është

një krijesë e çuditshme, që Krijuesi atë e ka krijuar si qenie të mrekullueshme, që përfshin në vetvete të gjithë gjithësinë. Të gjitha

arsyetimet dëshmojnë se ky njeri nuk është krijuar për të shijuar vetëm këtë jetë të përkohshme. Të vërtetat e përmendura tregojnë

se është lidhur me vetë Emrin e All-llahut xh.sh.. Zoti xh.sh. dëgjon edhe zërin e krijesës më të thjeshtë dhe e plotëson me vepra

konkrete. Ai që mban emrin e Mbrojtësit Madhështor, a nuk do që ta ruajë krijesën e vet dhe veprat e tija t’i regjistrojë me anën e

sekretarëve të Tij fisnikë, melekëve, me të cilët ka kontakt të përhershëm në të gjithë gjithësinë? Pikëpamja e Mbrojtësit të Rreptë

është përcjellur tek njerëzit për të cilët do vazhdimësinë e tyre. Me një siguri të padyshimtë, këta njerëz pas ringjalljes do të

paraqiten në Gjykimin e Madh, për të marrë shpërblimin apo dënimin, sipas veprimeve që kanë kryer më parë. Këtu do të gjykojë

Emri "Hakk" (që i jep secilit atë që meriton), për të përcaktuar se si do të shpërblehen këta njerëz; do të dënohen apo vlerësohen,

për veprimet e mëparshme. Këtë fakt do ta shohin përpara Mbrojtësit të Rreptë, në Gjykimin e Madh. Pasi të jetë përgjigjur për

veprimet e vogla apo të mëdha, njeriut do t’i hapen të gjitha dyert e Lumturisë së Vërtetë. Aty do të ketë gosti të këndshme dhe

plot mirësi. Për kundërshtarët do të ketë dënime dhe do të hapen dyert e burgjeve të errët dhe të pafund. Si të duket ky njeri që ka

qenë komandant i të gjitha llojeve të krijesave, që i ka ngatërruar dhe ka bërë ndërhyrje ndaj tyre?Ky oficer a ka mundësi të hyjë në

varr dhe të mos zgjohet për t’u marrë në pyetje për veprimet e tija? Kjo nuk bëhet kurrë! Ky Zot xh.sh. që ka dëgjuar zërin e një

mize dhe ia ka plotësuar kërkesën, a ka mundësi të mos dëgjojë zërin gjëmues të lutjes së njeriut për përjetësinë, siç e kemi

shpjeguar më lart? Ky Furnizues i Mrekullueshëm, që edhe në krahun e një mize nuk ka shpenzuar kot, me siguri që edhe njeriut do

t’ia japë atë që i takon. Dituria Universale e Krijuesit, njeriun e ka lidhur me të gjitha të vërtetat e Gjithësisë, prandaj kërkesat e këtij

zgjaten deri në përjetësi.

A ka mundësi që njeriu këtë aftësi brilante të mos e shfrytëzojë në vendin e duhur, por ta lejojë ta konsumojë në

përkohshmërinë boshe? Kjo do të ishte një padrejtësi që nuk e pranon mendja. Të gjitha qëniet e gjithësisë që dëshmojnë Emrat e

Bukur, Hak dhe Hafiz, Hakim, Xhemil, dhe Rrahim, mijëra herë po përsërisin duke thënë: ”Jo, jo, Mosringjallja është e pamundur”,

duke e refuzuar atë.

Ne Krijuesin tonë po e pyesim se a mund të ringjallemi. Dhe Ai me anë të Emrave të Bukur, Hak, Hafiz, Hakim, Xhemil, dhe

Rrahim, po na përgjigjet. Jo vetëm që është e vërtetë e pamohueshme, por edhe të gjitha qeniet e vërtetojnë duke e pohuar me

mijëra herë.

Unë mund të vazhdoja edhe më tepër, por meqenëse çdo gjë u sqarua si drita e diellit, e ndërpreva me kaq. Tani me shembujt

që iu dhashë, mund të debatoni edhe me armiqtë tuaj. Me fuqinë e njëqind, apo të njëmijë Emrave të Bukur që funksionojnë në këtë

gjithësi, me tërë shkëlqimin e tyre tregojnë dhe vërtetojnë origjinalin e Emrave të Bukur, që japin me saktësi Jetën e Mbrapme dhe

Ringjalljen. Ai Zot i Bukur dhe Madhështor, me anë të Librave të zbritur dhe të Emrave të Bukur, u përgjigjet pyetjeve tona me

mesazhe të sakta. Në një farë mënyre këto të vërteta i pohojnë edhe melektë me gjuhën e tyre kur thonë: “Që nga koha e Hz.

Ademit dhe deri tani, shpirtërisht takohemi me njerëz, që na japin argumente të forta për jetën e mbrame, ku do të shëtisim me

komandantin në sallona të praruar të asaj jete”. E kemi thënë dhe përsëri po e themi se këto vende të përjetshme dhe të

zbukuruara me një hijeshi përrallore, pa dyshim se presin për gosti festive banorët e rinj. Melektë na sqarojnë dhe na thonë që të

mos dyshojmë për këto fakte dhe tregime, sepse janë më se të padyshimta.

Krijuesi ynë, Muhammedin (a.s.), të fundin e profetëve, e ka dërguar si një Mësues dhe Mjeshtër të Përsosur. Si një Udhëheqës

i pagabueshëm, me ekzaktësi profetike na i përgjigjet pyetjeve të vështira në lidhje me Krijuesin tonë. Duke dëgjuar këto përgjigje

mbi Krijuesin, sipas shkallës së diturive që zotëron secili, lartësohet dhe përsoset. Për të gjitha paqartësitë t’i drejtohemi Atij, Profetit

Fisnik, që me anë të Mrekullive të Rralla dhe të Kur’anit të Famshëm, nuk lë asnjë hapësirë bosh. Dyzet Mrekullitë e Kur’anit

vërtetojnë se Ai, Muhammedi (a.s.) është i Dërguari i Zotit xh.sh., vërteton edhe vetë drejtësinë dhe vërtetësinë e këtij Kur’ani të

Famshëm. Gjatë gjithë jetës së Tij, Ai ka folur me gjuhën e fakteve jetësore që ka përjetuar, si dhe me anë të dokumenteve të

shumta qiellorë të profetëve të tjerë. Ai flet me një gjuhë shpirtërore të padukshme, duke shpalosur mesazhe qiellore, me

argumente të shumta të gjithësisë, për të na sqaruar të vërtetën mbi Ringjalljen. Këtë të vërtetë e mbrojnë edhe mijëra ajete të

Kur’anit, që e pasqyrojnë si drita e diellit.

Një çështje kaq e madhe që mendja e njeriut nuk mund ta konceptojë dot, zbërthehet me leksionet e shenjta të këtyre dy

Mësuesve Superiorë. Para zbritjes së Kur’anit, Profetët e atëhershëm nuk kanë mundur t’i bindin popujt e tyre se niveli i kulturës ka

qenë i ulët. Njerëzimi ka qene në moshën e fëmijërisë së hershme dhe nuk e ka njohur nivelin kulturor të këtyre shekujve.

Përmbledhje

Shumica e Emrave të Bukur e bëjnë të nevojshme Jetën e Mbrapme. Të gjitha të vërtetat që zbulojnë Emrat e Bukur, ilustrojnë

dhe faktojnë realizimin e Jetës së Mbrapme. Nga që i kanë parë, melektë tregojnë për vendet dhe botërat e jetës së përjetshme. Nga

të dhënat e argumentuara të tyre, nuk ka pikë dyshimi se këto vende ekzistojnë me të vërtetë. Në jetën e vet Hz. Muhammedi (a.s.),

pas argumentimit të njësimit të Zotit xh.sh., si Një dhe vetëm Një, detyrë tjetër kishte edhe një princip të madh, sqarimin e jetës së

mbrapme. Me anë të Mrekullive të tjera, që dëshmojnë për profetësinë e Tij, po të njëjtën gjë lajmërojnë me alegori edhe për

ardhjen e Ditës së Mbrapme, që do të realizohet medoemos. Kur’ani në një të katërtën e ajeteve, merret me jetën e mbrapme,

kështu që me më shumë se njëmijë ajete e vërteton këtë të vërtetë. Me drejtësinë e tij të ekuilibruar, Kur’ani aludon dhe

argumenton me fakte hapjen dhe ekzistencën e Jetës së Mbrapme. Kjo e vërtetë është një themel i fortë i besimit islam.

ÇËSHTJA E TETË

Nga njëqind dobitë, ne vetëm njërin do të mundohemi të komentojmë se çfarë dobish ka besimi i jetës së përjetshme, në jetën

e përditshme,për të cilat Kur’ani nuk ka lënë vend sqarimi tjetër. Kurse për jetën e përditshme, i ka sqaruar Risale-i Nur, të cilat do

t’i përmbledhim në dy-tre pika që i garantohen njeriut në jetën shoqërore dhe atë individuale.

E para, njeriu ndryshe nga krijesat e tjera, siç interesohet për familjen e vet, po ashtu interesohet edhe për të gjithë botën. Siç

interesohet për më të afërmit, po me atë preokupim, interesohet edhe për të gjithë racën njerëzore. Interesi për këtë botë është i

madh, po kështu edhe interesi për jetën e paskajshme. Ai interesohet të plotësojë dëshirat e tij fizike dhe po me aq dëshirë përpiqet

për të bërë të sigurtë edhe realizimin e kushteve për të kaluar në jetën e paskajshme, ku ndodhen të gjithë të afërmit që janë ndarë

nga kjo botë. Dëshirat e tij të shpirtit, mendjes, zemrës dhe të humanizmit, janë të gjera sa kjo botë që jetojmë. Nga të gjitha

dëshirat dhe shijimet që ka njeriu, ajo që nuk e ngop kurrë është dëshira për jetën e mbrapme. Siç është theksuar edhe në “Fjalën e

dhjetë”, kur isha i vogël, pyeta imagjinatën time se, a do të doja një mbretëri ku do të rroja njëmijë vjet dhe pastaj të shkoja tek

asgjëja, apo një jetë tëtë pafundme të vështirë dhe të thjeshtë. U habita kur pashë se zgjodhi të dytën dhe tha se, sikur edhe në ferr

të jetojë, më mirë të shkojë tek e dyta. Meqenëse imagjinatën, shërbëtoren e njeriut, nuk po mundin ta ngopin shijet dhe kënaqësitë

e kësaj bote, atëhere si mund ta ngopë vlerat e panumërta të njeriut, që janë lidhur me jetën e përjetshme.

Kurse njeriu mban shpresa të panumërta,dhe kapitali i tij është një vullnet fare i vogël, që ka një varfëri të pafundme. Besimi

është një thesar i mjaftueshëm për në jetën e mbrapme dhe një mbështetje e sigurtë tek lumturia e pafundme. Ai është gjithashtu

edhe një mjet për të shijuar këtë jetë përballë vuajtjeve të panumërta dhe brengave të hidhura. Ai është edhe një arsye ngushëllimi

si dhe një frut dobiprurës, gjatë rrugës për të fituar jetën e përjetshme. Po të sakrifikosh këtë jetë, prap se prapë del i fituar. Një frut

tjetër i besimit për njeriun në këtë jetë, është se si individi garanton një jetë të bukur dhe të qetë.

E dyta, çdo njeriu nuk i hiqet nga mendja ndarja nga miqtë, farefisi dhe

varrosja e tyre dhe mendon se edhe vetë një ditë do të bie vetë atje. Vetëm për një mik të dashur, ky fatkeq sakrifikon veten.

Sakrifikimi i vetes ndarjen e përjetshme me mijëra miq duke shkuar nga asgjëja, e hidhëron dhe e ligështon njeriun. Ky është një

shqetësim që e dëshpëron më tepër se sa xhehennemi. Kur në imagjinatën e tij vijnë këto mendime të llahtarshme, pikërisht në

këtë moment, në ndihmën e njeriut arrin besimi për jetën tjetër, që ia çelë perden e syve duke i thënë: "Shiko nëpërmjet dritës së

besimit dhe beso se të afërmit dhe miqtë e tu shpëtuan nga vdekja e përjetshme dhe nga kalbja në varr." Në çast i bëhet si një lajm

me shijen e xhennetit, që ia kënaq shpirtin. Ai bindet se do të ikë në botën e ndritur dhe do të takohet me miqtë dhe të afërmit e tij.

Kjo çështje është trajtuar në veprën e Risale-i Nurit, prandaj po e lëmë me kaq.

E treta, një dobi tjetër që i garanton besimi, është edhe kjo: Nga të gjitha gjallesat e tjera, njeriu është më e përkryer, sepse

është e pajisur me vlera të veçanta dhe me aftësi të rralla. Adhurimi i tij është i veçantë dhe aktiviteti i tij shfaqet në fusha të

ndryshme. Ky njeri ka rënë në lakun e shtrëngimit midis të sotmes dhe të ardhmes, që me mosbesimin e tij ato i llogarit të vdekura

dhe jo ekzistente. Çdo moment të jetës ai kërkon ta shfrytëzojë në çastin kur e jeton. Përpjekjet, dëshirat, vëllazërimin dhe

humanizmin i mat me masën e çastit që përjeton. Shembull: Jo vetëm nga mungesa e njohurive, por edhe nga që do të ndahet dhe

nuk do ta shohë më kurrë babain, gruan, vëllain, popullin dhe atdheun e vet që e do dhe i shërben, për arsye se nuk ka mundur t’u

shërbejë me sinqeritet, vlera e tij humbet dhe zvogëlohet. Ai jo vetëm që nuk qëndron dot përmbi kafshët, por bie deri në fundin e

pusit, sepse mendja që zotëron ai, atë do ta rrëzojë në gjendjen e një krijesë që vuan tortura.

Në këtë çast besimi në një jetë tjetër i vjen në ndihmë, duke ia shndritur jetën dhe kohën e zymtë si varr, ia shndërron në një

hapësirë të pafund, ku përfshihet e kaluara dhe e ardhmja, ndoshta sa ekzistenca e të gjithë sipërfaqes, apo e tërë gjithësisë. Besimi

në jetën tjetër atij i thotë se babai nuk i është zhdukur, por jeton në botëra të tjera në jetën e lumtur. Me të do të bashkohesh. Vëllai

yt përjetësisht do të jetë me ty. Gruaja jote do të takohet në xhennet me ty, bile nga plakë që ka qenë, atje do të shndërrohet në një

Huri të xhennetit. Me këtë besim, me lutjet dhe mëshirën tënde, ti më shumë i nderon dhe i ndihmon ata, si dhe për vete do të

ruash kontaktet me ato vende, duke mos i humbur. Dobitë e vogla dhe të pavlera nuk e humbasin nderimin dhe respektin dhe me

sukses fiton ndaj tyre, duke i rritur dhe përsosur cilësitë e tua. Në këto kushte arrin në lartësitë e duhura të njeriut. Ky njeri, me

mendimin e natyralistëve, që nuk shijon as sa zogu i malit nga kënaqësitë e kësaj jete, me anë të besimit do të bëhet një mysafir i

zgjedhur dhe i lumtur, si dhe një rob i dashur i Zotit xh.sh. të gjithësisë. Përfundimet e besimit janë sqaruar mjaft në librat e Risale-i

Nurit, prandaj nuk po vazhdojmë më tutje.

E katërta, këtu do të sqarojmë një dobi të besimit, që është përmendur te "Shkëlqimi i nëntë". Një e katërta e racës njerëzore,

përbëhet nga fëmijët. Këta vetëm kur të besojnë tek jeta e përjetshme, atëhere mund të jetojnë dhe mendojnë si njerëz. Në të

kundërt, me lodrat e fëmijërisë, do të mundohen ta harrojnë vdekjen, të shkëputen nga pesimizmi dhe ta vënë veten në gjumë duke

bërë një jetë të çrregullt. Me humbjen e shokëve të tyre moshatarë, për shkak të zemrës së tyre të dhimbshur dhe mendjes së hollë,

në shpirtin e pafuqishëm do t’u çelet një plagë e thellë. Në këtë rast mendja e tij e pafe bëhet një mjet ndëshkimi, por kur të arrijë

dhe të besojë në jetën e lumtur, pikërisht ky fëmijë i dhënë pas lodrave fëmijërore, do t’i hedhë poshtë ato, duke mos vrapuar pas

lodrave, për të mos e ndjerë hidhërimin dhe do të thotë: "Oh, paska edhe një jetë tjetër. Vëllai (apo shoku), që më ka vdekur, tani

është bërë shpend i xhennetit. Ata janë akoma më mirë se ne, se shëtisin dhe bëjnë qejf. Nëna më vdiq, por nuk ka shkuar në vend

të keq. Ajo tani është pranë Mëshirës së Zotit xh.sh. dhe po më pret mua, që të më marrë në prehër, kur të takohemi në parajsën e

lumtur. Nënën dhe miqtë e mi unë përsëri do t’i shoh”.

Edhe pleqtë zënë po një të katërtën pjesë të njerëzimit. Ata janë më të pashpresët, sepse iu ka ardhur koha e shuarjes së

jetës, për të hyrë në dheun e zi. Pas ca kohe, për ta do të mbyllet dera e kësaj bote, të cilën e kanë ditur si më të mirën, më të

dashurën dhe më të bukurën. Për të shmangur këto shqetësime, pleqtë mund të gjejnë ngushëllim vetëm tek besimi në jetën pas

ringjalljes. Kështu këta baballarë të ndershëm,të mbushur me mëshirë dhe dhimbshuri të thellë, këto nëna zemërmira dhe të

dashura, do të vuajnë nga pikëllimi dhe hidhërimi dhe jeta do t’u kthehet në një torturë të madhe. Kjo botë për ta do të jetë si një

burg i pashpresë.

Besimi në jetën tjetër u thotë: "Mos u bëni merak! Juve po iu pret një rini e përjetshme, një jetë e shndritshme dhe një moshë e

pafund. Dashamirët dhe fëmijët që keni humbur, do t’i takoni dhe do të kënaqeni me ta. Bamirësitë që keni bërë gjatë jetës tuaj,

janë ruajtur dhe mbrojtur për në Gjykimin e fundit."A e kuptoni se besimi në jetën tjetër, për ta është një ngushëllim dhe u jep një

qetësi shpirtërore. Me këto ide në kokë, ata nuk i merakos dhe hidhëron fare gjendja e pleqërisë.

Një e treta e numrit të popullsisë janë të rinjtë. Ata janë pikërisht në kohën kur veset e këqija i prekin më lehtë dhe bëhen

viktimë e tyre. Në këtë moshë të rrezikshme, nuk sundon logjika dhe po të humbasin besimin, do të përfundojnë në torturat e ferrit.

Edhe për popullin, në këtë moshë ata bëhen një mjet dhune, prishin qetësinë dhe marrin nëpër këmbë nderin e të tjerëve. Qetësia

dhe nderi i pleqëve vihet në rrezik, sepse të rinjtë për të shijuar një minutë kënaqësi, prishin dhe rrëzojnë dinjitetin e shumë

shtëpive. Pas këtij krimi burgoset, ku mund të rrijë katër pesë vjet në nivelin e një kafshe të egër. Po t’i vijë në ndihmë besimi në

jetën tjetër, shumë shpejt do ta mbledhë mendjen dhe do ta kuptojë kështu: "Meqenëse forcat e sigurimit dhe dedektivat nuk po më

shohin, prej tyre edhe mund të fshihem. Melektë e një Zoti Madhështor që janë në shërbim të Tij, më shohin dhe m’i regjistrojnë të

gjitha fëlliqësitë. Unë nuk jam kokëbosh, por një udhëtar që bëj një detyrë. Rinia ime nuk do të zgjasë përjetësisht, por do të vijë

dita që edhe unë si të tjerët do të jem një plak i pafuqishëm dhe i mjerë". Duke menduar kështu, ai do të ndjejë mëshirë dhe do ta

shmangë dhunën. Me kaq po e lëmë, se për këtë çështje është folur tek pjesë të tjera të Risale-i Nurit, ku janë dhënë shumë

mendime. Një pjesë të rëndësishme të njerëzimit e zënë të sëmurët, të shtypurit, ne fatzezët që kalbemi në burgun e errët, të

varfërit dhe ata që kanë marrë dënime të rënda (autori e ka shkruar këtë libër, kur ka qenë i dënuar nga armiqtë e besimit. shën. i

përkth.). Këta nuk kanë shpresë për ndihmë dhe gjithnjë e më tepër sëmundja i vë përpara dhe i paralajmëron për vdekjen e afërt.

Ata janë të dëshpëruar se po ikin nga kjo botë dhe nuk po mundin të shpaguhen për të këqijat që kanë hequr. Ata po ikin duke lënë

në këtë botë mizorët dhe tradhëtarët e dhunshëm, nga të cilët nuk kanë mundur të shpëtojnë dot nderin prej tyre. Këta maskarenj u

kanë marrë dhe rrëmbyer mallin.Duke i shtuar këtyre edhe dhunën e epshit, që për kënaqësinë e një pesëminutëshi, apo dy orëve,

do të burgoset me një dënim dhe ndëshkim torturues për dhjetë vjet me rradhë. Këto vështirësi që përmendëm, për njeriun

përbëjnë një torturë të hidhur. Po qe se njeriu këtyre vështirësive iu kundërvihet me ndihmën e besimit në jetën tjetër, vështirësia,

shqetësimet, zemërimi dhe shpagimi nuk do ndihen edhe aq shumë. Mund t’iu them edhe këtë: Në dënimin tim dhe të vëllezërve të

mi të pafajshëm në këtë burg të tmerrshëm, po të mos na ndihmonte besimi në jetën tjetër, vetëm qëndrimi i një dite do të na dukej

sa një vdekje, ndoshta do të bëhej shkak për vetvrasje. Falenderoj shumë Zotin xh.sh., që më ka dhënë besimin, që të largoja prej

vetes shqetësimet për vete dhe për shokët e mi, që i desha aq sa shpirtin tim, të largoja edhe hidhërimin për librat e Risale-i Nurit,

që na i morën dhe të shumë librave të tjerë që na humbën.[/ParagrafB

Vetëm kështu munda të përballoj tradhëtinë e tyre, mjerimin dhe sundimin e mizorëve. E dini edhe vetë se për hatrin e vajzës

se vogël të gjykatësit që ai donte të më ekzekutonte me vdekje, nuk e mallkova, të cilin më parë nuk e kam duruar dot. Ju betohem

dhe ju garantoj se drita dhe forca e besimit për jetën tjetër, më dha një qëndrim, durim dhe ngushëllim aq të madh, sa nuk mund ta

tregoj. Ndoshta këtë forcë ma dhuroi Zoti xh.sh., për të fituar shpërblimin e madh. Siç kam thënë në fillim të një libri, unë e quaj

veten si të përzgjedhur, që kam mundur të regjistrohem tek shkolla e "Jusufi”-së. Nganjëherë sëmundjet dhe pleqëria,që prej tyre

buron kujdesi, më nervozojnë dhe duke ma mbushur zemrën me shqetësime, më pengojnë për t’iu dhënë rëndësi mësimeve të

Risale-i Nurit. Më falni se në këtë trajtim dolëm jashtë teme!

Shtëpia e secilit është si një botë e vogël, ndoshta si një parajsë, por meqenëse në këtë parajsë nuk sundon besimi për jetën

tjetër, atëhere në këtë familje, lidhjet, dashuria dhe mëshira e çdo pjestari, nuk do të jenë në shkallën e duhur, gjë që do t’i torturojë

gjatë gjithë jetës, duke ua kthyer atë në një xhehennem. Me dëfrime të çastit e gënjejnë veten dhe e vendosin në një gjumë të

pakujdesshëm. Njëlloj si struci, një shpend gjigand si deveja, që kur sheh gjahtarin, ngaqë nuk mund të ikë, e fsheh kokën në rërë,

duke menduar se atë nuk e sheh askush. Edhe ky e vendos kokën në prehrin e pakujdesisë, derisa humbjen dhe ndarjen nga vdekja

të mos e shikojë. Kështu si i shushatur e gjen ngushëllimin tek veset dhe imoraliteti, duke i përgjarë shembullit që përmendëm më

lart.

Shembull: Zemra e nënës gjithmonë dridhet kur e sheh fëmijën e saj në rrezik. Po kështu edhe fëmijët dëshpërohen shumë,

kur nuk janë në gjendje që ta ndihmojnë babain, ose vëllain e tyre. Nga kjo fatkeqësi ata jetojnë me brenga dhe frikë. Duke u nisur

nga ky fakt, po të shikosh me realizëm jetën e një familje, që jeton pa qëndrueshmëri dhe gjoja e lumtur, në të vërtetë kënaqësitë i

kanë ikur nga duart. Lidhjet familjare dhe farefisnore, tipar i kësaj jete të shkurtër, nuk kanë sinqeritetin dhe dashurinë reciproke,

duke e kthyer jetën e kësaj familjeje në mëri dhe smirë, në atë shkallë sa të cënojnë edhe moralin e saj. Por nëse besimi në jetën

tjetër hyn në atë familje, atëhere ajo shtëpi do të ndriçojë dhe lidhjet do të jenë të forta e të ekuilibruara deri në përjetësi. Dashuria

dhe mëshira do të jenë pa interesin material, por për hir të Zotit xh.sh.. Vetëm me hirin e Tij, kjo dashuri do të vazhdojë deri në

përjetësinë e lumtur dhe përrallore. Për këto arsye që thamë, besimtarët myslimanë i duan vëllezërit e tyre, pa i tradhëtuar dhe pa i

poshtëruar për shkak të të metave që kanë, në mënyrë që nderi e dinjiteti i tyre të rritet edhe më shumë dhe morali të lartësohet.A

e kuptuat tani se në atë familje do të sundojë lumturia e vërtetë?

Kuptimi i këtyre çështjeve është sqaruar në Risale-i Nur, prandaj po e lëmë me kaq. Çdo qytet, me shtëpitë e tij të shumta

është një familje e madhe. Po nuk sundoi besimi në jetën tjetër në këtë "familje", në vend që aty të sundojnë cilësitë e bukura

njerëzore, si sinqeriteti, respekti, shpirti i sakrificës, hiri i All-llahut xh.sh. dhe dëshira për të bërë mirë, atëhere vendin e tyre do ta

zë mëria, interesi, tradhëtia, uni, artificialja, dëshira për të rënë në sy, ryshfeti dhe mashtrimi, të cilët edhe do të marrin hov. Në

dukje që të jetohet nën sigurim të besnikërisë dhe të humanizmit, do të gjykojnë terrorizmi dhe injoranca. Jeta e qytetit do të

helmohet dhe do të rrisi fëmijë vagabondë. Të rinjtë do të nisin rrugën e pijes dhe më të fortët do të merren me krime. Pleqtë do të

fillojnë të qajnë. Po ta krahasosh këtë me atdheun, që është si një shtëpi kombëtare, do të bindesh se po mbizotëroi besimi, në këtë

"shtëpi" në çast do të shfaqen cilësitë njerëzore si nderi, mëshira, serioziteti, dashuria, mosdhënia e ryshfetit, besnikëria, ndihma

dhe mirësjellja, që do t’ia ngrejnë dhe lartësojnë dinjitetin këtij qyteti. Besimi, fëmijëve do t’u thotë: "Me vagabondësi nuk mund të

shkosh në parajsë, por lëre dhe pajisu me mësimet e Kur’anit, që të bëhesh i nderuar". Të rinjëve u thotë: "Mos harro se ka edhe

ferr, lëre të dehurit dhe dashurinë aventureske!" Mizorëve u thotë: “Ka tortura të mëdha, do të vuash! Drejtësia e fesë do t’ua ulë

kokën!" Pleqve duke ia kthyer të qarat në ngazëllim u thotë: "Mos e humbni shpresën! Një lumturi që nuk e keni shijuar kurrë, një

rifreskim dhe rini e përjetshme po ju pret. Mundohuni t’i fitoni ato!" Secilit grupim të njerëzve u jep një shpresë. Kur secili grup të

ketë zbatuar të gjitha këto, atëhere e kupton se si rrotullohet jeta nga vuajtjet në ferr, në lumturinë e përjetshme të parajsës së

ndritshme. Le t’iu buçasin veshët sociologëve dhe atyre që merren me vlerësimin e të mirave materiale dhe analizën morale të

njerëzimit. Tani nga mijëra cilësi të besimit, paraqitëm pesë apo gjashtë modele dhe po qe se i krahason me të tjerat e kupton se

besimi është një nga premisat kryesore të lumturisë së të dy jetëve. Dyshimeve dashakeqe, me argumente shumë të forta, u është

përgjigjur Risale-i Nur nëpërmjet “Fjalës së dhjetë" dhe të "Njëzetepestë", prandaj ne po mjaftohemi me një shënim të shkurtër:

Pasqyrimi më i gjerë i Emrave të Bukur është mëshiruar tek trupat e gjallë fizikë. Qendra e pasqyrimeve të Zotit xh.sh. dhe qëllimi

hyjnor i krijimit të Gjithësisë është mbështetur tek dukuria fizike. Bamirësia e Zotit xh.sh. shfaqet në një spektër shumëngjyrësh dhe

prapë se prap çdo detaj bazohet po në dukuritë fizike të gjallesave. Njerëzit me gjuhën e nevojës, i drejtohen Krijuesit të tyre, për të

gjitha kërkesat fiziologjike të panumërta, përmbushja e të cilave përsëri është me përbërje materiale dhe plotësisht e prekshme. Në

thelb të shumëllojshmërisë së farave, si në ato shpirtërore dhe metafizike, është përqëndruar në trupat fizikë dhe materialë.

Po t’iu referohemi të gjitha këtyre që thamë, do të konkludojmë se në botën materiale qëndrojnë me qindra të vërteta. Krijuesi i

Ditur në faqen e tokës ka mundur t’i shumëzojë krijimet materiale me një shpejtësi të madhe, duke shfaqur nëpërmjet tyre të

vërtetat e përmendura më lart. Karvane të panumërt të qenieve të stisura me një trup material, i dërgon në ekspozitën e kësaj bote,

që më pas t’i çlirojë, për t’i transferuar në një vend tjetër. Në këtë "fabrikë natyrore" të gjithësisë, Ai përpunon të gjithë materialin e

gjallë, për të marrë nga ky prodhime të bollshme, duke e kthyer këtë botë në një kopsht, ku rriten fidanet e parajsës së lumtur. Për

të plotësuar dëshirat e stomakut të njeriut, kur ai i lutet me gjuhën e nevojës All-llahut xh.sh., Ky e dëgjon atë dhe me një vëmendje

të veçantë ia plotëson materialisht me mjete të panumërta. All-llahu xh.sh. ka përgatitur ushqime të shijshme dhe të pafundme, të

stolisura me një art të rrallë. Nga këto bamirësi që bën të kuptohet mirë dhe s’ka dyshim se në jetën tjetër, në atë të parajsës,

mirësitë do të jenë edhe më të shumta dhe më materiale se këtu. Nuk është siç thonë disa të paditur se në botën tjetër ka vetëm

shpirtëra që do të kënaqen dhe asgjë materiale. E rëndësishme për atë jetë është se njeriut, atje do t’i jepen po ato ushqime, që ai

ka provuar në këtë jetë dhe me të cilat është mësuar. A ta pranon mendja që materialisht, lutjen e thjeshtë me gjendjen e tij që ka

bërë, të mos e pranojë dhe plotësojë me mrekulli të panumërta dhe me ushqime të bollshme dhe të shijshme? Dijetari Fisnik dhe

Fuqiplotës i Mëshirshëm, jo rastësisht, por në mënyrë të programuar dhe të drejtëpeshuar në mënyrë perfekte, u përgjigjet të gjitha

qëllimeve dhe kërkesave të krijesave. Pas të gjitha këtyre sqarimeve që kemi bërë deri tani, a ka mundësi që të gjitha lutjet për

lumturinë e përjetshme të mos plotësohen?

A ka mundësi të mos i shohë përsëri po ato prodhime që ka provuar në këtë botë për në jetën tjetër? Ja pra njeriu është frut i

krijimit të Gjithësisë, kalifi i botës dhe më i dashuri i Krijuesit. Dëshira më e madhe dhe lakmia e tij kënaqet vetëm me shijimin e

botës së përjetshme, ku na pret lumturia pas ringjalljes. Këto njeriu i kërkon njëlloj sikurse i ka shijuar në këtë jetë. Atje bile edhe

më të freskëta. Ai do që materialisht të përmbushë të gjitha lakmitë e tija dhe sidomos ato të përjetësisë. Duke ia arritur këtij

qëllimi, ai do t’i jetë përjetësisht mirënjohës Zotit xh.sh.. Dhe nuk çuditemi aspak, që Zoti xh.sh, i Cili është në gjendje të dëgjojë

zërin e mushkonjës, si ka mundësi të mos dëgjojë gjëmimin e njeriut dhe të mos kujdeset për të, pra për ushtarin e nderuar? A ka

mundësi të dëgjojë zërin e një mize e të mos dëgjojë murmurimën e qiellit, të pajisë ushtrinë e Tij madhështore, e të mos e

furnizojë, të mos e mbikqyrë dhe të mos i japë rëndësi të madhe?! Kjo nuk mund të ndodhë kurrë! Me kuptimin e këtij ajeti që thotë:

11)”Aty do të kenë çfarë t’u dëshirojë shpirti dhe ç’tu kënaqet syri”, që do të thotë se, ato shije materiale që kemi shijuar gjatë

jetës, po fizikisht do të kënaqemi edhe në xhennetin e lumtur, bile në një mënyrë edhe më të mirë dhe secili organ veç e veç do të

shprehë falenderimin dhe adhurimin e tij ndaj Zotit xh.sh.. Kur’ani i Famshëm, aq mirë i ka sqaruar këto kënaqësi fizike, sa nuk ka

nevojë për shpjegime të tjera. Përfundimet e fruteve të besimit për në jetën tjetër, tregojnë se ashtu siç ekziston në organet e trupit

të njeriut dhe lakmitë e tija, saktësisht po në këtë mënyrë ekzistojnë edhe sendet materiale për të kënaqur këto lakmi. Në këtë

mënyrë ekzistenca e njeriut, përsosmëria e tij, nevojat dhe dëshirat për të arritur përjetësinë, e tërheqin atë drejt detyrimit për të

fituar dobitë dhe përfundimet e besimit në jetën tjetër. Akoma më tepër tërësia e këtyre dëshirave, me një mjet edhe më konkret,

në jetën tjetër dëshmon se shijimet materiale të trupit në atë jetë, pra në parajsën e lumtur, do të realizohen. Të vërtetat e

Gjithësisë dhe Ligjet e Zotit xh.sh., që zbatohen tek qeniet e gjalla, janë të përsosura dhe me kuptime të mëdha. Njerëzit që kanë

lidhje me këto të vërteta dëshmojnë se me të vërtetë do të hapet porta e një Atdheu tjetër të përjetshëm, i cili përfshin dy të

kundërta, parajsën dhe ferrin. Mos dyshoni,se patjetër që pas ringjalljes do të shkojmë pikërisht atje. Analizën e gjatë le ta bëjnë

vetë lexuesit, kurse ne po i bem shkurt: Të vërtetën për ekzistencën e ferrit, Kur’ani e ka shtjelluar mjaft mirë, saqë nuk ka nevojë

për komente të tjera. Sa për të zhdukur ndonjë dyshim të vogël, me dy pika të vogla do ta sqarojmë përmbledhtazi. Kuptimin më të

thellë le ta japë Risale-i Nur.

Pika e parë. Frika e ekzistencës së ferrit nuk i humbet shijet e ëmbla të parajsës, sepse frika ndaj All-llahut xh.sh. të Pafundëm, e

paralajmëron atë njeri, që të përmbahet dhe i tregon që për të gjitha mëkatet dera e pendimit është e hapur në çdo kohë, duke lënë

të kuptosh se ferri nuk është vetëm për të frikësuar njerëzit, por ndoshta për t’iu treguar atyre derën e parajsës, shijet dhe

ekzistencën e saj. Veç kësaj ai ekziston edhe për të marrë hakun e mijëra krijesave ndaj të cilave është përdorur dhuna,duke i

përgëzuar kështu ato. Po qe se e ke futur veten në batakun e mëkateve dhe nuk mund të dalësh prej andej, përsëri ferri është më i

mirë se humbja tek asgjëja. Kjo çështje edhe për mosbesimtarët është një lloj mëshire nga ana e Zotit xh.sh.. Jo vetëm njeriu, por

edhe kafshët ndjejnë kënaqësi kur ndjehen të lumtur farefisi apo fëmijët e tyre. O i pafe! Ti a do të shkosh drejt hiçit, apo në ferr?

Sepse ndëshkimi më i madh për ty është shkuarja nga hiçi, meqë kjo ta hidhëron më shumë zemrën dhe të shkatërron të gjitha

cilësitë njerëzore që mund të kesh. Po të mos ishte ferri edhe parajsa nuk do të ekzistonte. Me mosbesimin që ke, ti shkon gjithnjë

për nga hiçi. Po nëse shkon në ferr, që është një formë ekzistence, ti shpëton nga hiçi, që ajo jo vetëm që të humbet krejt, por edhe

me të afërmit dhe të dashurit nuk të jepet mundësia për t’u parë. Të gjithë ata që ke dashur dhe për lumturinë e të cilëve je

intersuar, do të shkojnë në lumturinë e parajsës. Mund të shkojnë edhe në ferr, por përsëri kjo është një ekzistencë dhe jo shkuarje

nga hiçi. Mblidhe mendjen, që të mos anosh nga hiçi! Pra, ferri është një dobi e pastër e Sundimtarit Madhështor, që me drejtësi dhe

dituri të kulluar, dënon të paturpshmit, që me një logjikë të cekët, me veprat e tyre kërkojnë burgun e Mbretit Madhështor. Në këtë

burg ka edhe të tjera të papritura, siç janë "zebanitë", qënie të çuditshme që jetojnë aty, me cilësi imponuese dhe të trishtuara.

Pika e dytë. Ekzistenca e ferrit nuk bie ndesh me Mëshirën dhe Drejtësinë e Furnizuesit, sidomos kur përdoret në momentet e

duhura. Të dënosh mizorin e paskrupullt dhe të përgjakshëm, apo egërsirën që ka copëtuar me qindra kafshë të pafajshme, jo

vetëm që është një drejtësi, por edhe për viktimat është një ndihmë dhe mëshirë. E kupton se të falësh gjaksorin dhe të lirosh

egërsirën, jo vetëm që ke bërë një punë të keqe, por je treguar i pamëshirshëm kundrejt viktimave. Po kështu edhe mosbesimtarët

që hyjnë në ferr, duke mohuar funksionet e Emrave të Bukur, përdhunojnë dëshmitë e panumërta të dëshmitarëve dhe qënieve që

përbëhen nga Emrat e Tij. Duke hyrë edhe në hakun e tyre përgojojnë dhe mohojnë faktin që ato me ekzistencën e tyre bëjnë

"tespih" dhe kryejnë detyrimet ndaj Krijuesit duke treguar se janë krijesa të All-llahut xh.sh.. Është pikërisht ekzistenca e tyre ajo që

i detyron ato t’i shërbejnë me besnikëri dhe mirënjohje Krijuesit të tyre. Mosbesimi e zbret njeriun në rangun e një kafshe më të ulët

nga të gjitha qeniet, sepse ka bërë një mizori të madhe ndaj robëve të All-llahut xh.sh.. Kjo nuk meriton faljen, por trembjen e këtij

ajeti:

12)“S’ka dyshim se All-llahu nuk e fal mëkatin e të përshkruarit shok Atij (idhujtarinë)”. Futja e mosbesimtarit në ferr, këtë

vepër mos e gjyko si një veprim të pamëshirshëm, sepse për akuzuesit kjo nuk është një dënim i padrejtë, ngaqë ata kanë bërë

dhunë dhe ofendim.

Ata u kanë hyrë në hak të ndershmëve dhe besimtarëve. Siç është i nevojshëm ferri për këta njerëz, po ashtu edhe Sedra e

Pastër e All-llahut Madhështor është e domosdoshme të vihet në vendin e Saj, duke i dënuar rëndë këtë kategori njerëzish të

shfrenuar. Po kështu, kur një shtetas kryen një krim ndaj një nënshtetasi tjetër, Mbretit të kësaj Mbretërie, me sedër të madhe, sikur

t’i thotë krimineli: "Ti nuk më bën dot asgjë, nuk më burgos dot", si do të prekej sedra e këtij Mbreti! Sikur në atë shtet të mos

kishte fare burg, enkas për këtë kokëfortë do të ndërtohej një i tillë, ku të futej ky i paturpshëm. Njëlloj edhe mosbesimtari i

palëkundur, e prek Sedrën e Zotit xh.sh. dhe e shqetëson dinjitetin e Tij Madhështor, duke dhunuar Edukatën e Shkëlqyer dhe të

Përsosur të Tij. Në të vërtetë ekzistenca e ferrit është shumë e domosdoshme, megjithëse dikujt nuk i pëlqen. Sedrës së Tij të Pastër

i ka hije të krijojë ferrin (xhehennemin), për të djegur kundërshtarët. Vetë cilësia e mosbesimit, në vetvete përmban ferrin. Po

kështu cilësia e besimit është parajsa, që në vetvete përmban shije të shumta. Me anë të parajsës, Zoti xh.sh., besimtarëve u jep

një lajm të fshehtë. Këtë e kemi sqaruar në formën e materies, ku ajo gjendet në trajtën e një parajse të vogël me shije të

shumëllojshme të xhennetit të Zotit xh.sh.. Kështu është sqaruar edhe në librat e Risale-i Nurit, veçanërisht në fillim të saj, ku është

theksuar mosbesimi, atëhere kur është absolut dhe është i vërtetuar, si hipokrizia dhe largimi nga feja islame, ku secili nga këto të

kredhin në një errësirë dhe hidhërim të madh e të pashpjegueshëm. Atij që ka dalur nga feja e vërtetë, veprat e tija do t’i bëhen një

ferr special dhe sekreti i ferrit të madh, do t’i tregohet edhe në këtë botë. Bota ku ne jetojmë, njerëzve do t’i paraqitet si një kopsht

plot me fidane të përjetshëm (me të vërteta të vogla) dhe ai duke mbjellur këto fara të helmosura, rriten fidanë sipas saj, nga të

cilët do të mbledhë frutat e tyre. Nuk e di ai se ka ngrënë një frut të helmuar, sepse në këtë kopsht mosbesimi dhe dhuna, që janë

farat e "zekumit" (fruti i xhehenemit), pronarit të vet i thotë: “Unë jam thelbi i asaj fare që ke mbjellur". Dhe vazhdon: "Cili i pafat

më mban në zemër mua, pra mosbesimin, ai do të helmohet me helmin tim, sepse unë jam një pemë e veçantë, për atë që

kundërshton Krijuesin e tij".

Meqënëse kufri (mosbesimi) është një dhunë që prek hakun e gjithkujt dhe me të vërtetë është një krim që nuk tregohet, ai

meriton një dënim shembull. P.sh. një vrasje që ndodh brenda një minute, meriton dënimin pesëmbëdhjetë vjeçarë burgim.

Drejtësia e sotme, për një minutë (afër tetë milionë minuta) i dënon, duke e quajtur këtë veprim të arsyeshëm. Kurse mosbesimi

është një krim i rëndë, sa njëmijë vrasje së bashku. Pra kush e kalon një minutë me kufr (mosbesim), padyshim që me ligjet që

përmendëm më sipër, e ka merituar dënimin prej dy trilonë dhe tetëqind e tetëdhjetë miliardë minutash. Kjo është tamam në

përputhje me ajetin, ku thotë:

13)”Në të cilën do të jeni përjetë të pasosur”.

Shprehjet dhe komentet e Kur’anit të mrekullueshëm rreth parajsës dhe ferrit që ka marrur pjesë dhe prej të cilit ka buruar

Risale-i Nur, nuk kanë lënë nevojë për diskutime.

i026

14)“Dhe thellohen në mendime rreth krijimit të qiejve e të tokës (duke thënë) :”Zoti ynë këtë nuk e krijove kot, i lartësuar

qofsh, ruana prej dënimit të zjarrit!

”Zoti ynë largoje prej nesh vuajtjen e xhehennemit, e s’ka dyshim se vuajtja në të është gjëja më e rëndë. Ai vërtetë është

vendqëndrim dhe vendbanim i keq”.

Ky dhe shumë ajete të tjera të Zotit xh.sh., në çdo çast paralajmërojnë për vështirësitë dhe vuajtjet e ferrit. Në krye Profeti

Fisnik dhe më pas të gjithë profetët e tjerë, i luten Zotit xh.sh. me këto fjalë:

”Na ruaj prej zjarrit (të xhehennemit).” Ata mbështeten tek Ai që t’i ruajë nga zjarri i xhehennemit, sepse ata me ndërgjegjen

dhe pikëpamjet e tyre, janë të bindur se kush e meriton i jepet një dënim i tmerrshëm. Këto fjalë të famshme kanë këtë kuptim: "O

All-llah, ruana nga zjarri i ferrit!" Nga këto që thamë kuptohet se ky është problemi më i madh i njerëzimit, pra shpëtimi nga

dënimi i rreptë i xhehennemit, ku ndaj kësaj të vërtete të gjithësisë, mund t’i sjellim shume argumente. Aq e frikshme është pamja e

ferrit, saqë disa evlija kanë bërtitur kur e kanë parë atë. Kurse disa të tjerë, vetëm se kanë parë gjurmët dhe kanë dëgjuar zhurmën

e tij kanë bërtitur,duke thënë: "O All-llah, ruajna prej tij”.

Një sekret i madh në këtë botë është ndërthurur, si e dobishmja me të dëmshmen, e shijshmja me të hidhurën, drita me

errësirën, e ngrohta me të ftohtën, e bukura me të shëmtuarën dhe rruga e fesë Islame me të kundërtën e saj. Po të mos jetë ligësia

nuk i dihet vlera mirësisë, po të mos jetë hidhërimi nuk shijohet gëzimi, drita nuk do të vlerësohej pa errësirën dhe nxehtësia nuk do

të kuptohej pa ftohtësinë. Sa më e dukshme të jetë shëmtia, aq më në pah dalin shkallët dhe cilësitë e bukurisë. Po të mos

ekzistonte ferri nuk do t’i dihej rëndësia ekzistencës së parajsës dhe do të mbuloheshin shijet e saja. Me këto e kupton se vlera e

gjithçkaje del në shesh nga e kundërta e saj, duke i shumëzuar frutat e së vërtetës.

Njeriu si krijesa më e komplikuar, e ka pikësynimin për nga jeta e përjetshme. Ashtu si dobitë, shijet, drita, bukuritë dhe të

gjitha gjërat e vyera, derdhën në parajsë, anasjelltas, ligësitë, hidhërimet, errësira, e shëmtuara dhe kufri (mosbesimi), janë për të

rrjedhur në ferr (xhehennem). Këto dy përrenj të gjithësisë rrjedhin në ata dy liqene.

O ju shokët e mi të shkollës së “Jusufi”së (emri i burgut të Hz. Jusufit a.s.)! Kjo shkollë është lehtësia dhe dobia, për shpëtimin

nga burgu i tmerrshëm i ferrit. Ne duhet të bëjmë dobi që të shpëtojmë nga mëkatet dhe nga burgu i kësaj bote. Tani kur kemi

shpëtuar nga mëkatet në këtë burg dhe për t’u penduar për ato faje që kemi bërë më parë, duhet ta kthejmë kokën nga e kaluara e

pakujdesshme. Le të mundohemi të mos na shpëtojnë farzet e namazit, kështu hapësirën e një ore do të mund ta kthejmë në një

ditë adhurim dhe të shpëtojmë nga ferri i tmerrshëm. Vetëm kështu ne meritojmë të kemi shansin e shpërblimit dhe të hyrjes në

vendin e ndritshëm të parajsës. Po na iku ky shans nga duart, atëhere, siç po na kalon kjo jetë në vajtim dhe dhimbje, po ashtu do

të vuajmë edhe në atë tjetrën, duke ngrënë dënimin e tmerrshëm.

15)”(Ai) ka humbur këtë (jetë) dhe jetën tjetër”.

Kjo pozitë u shkrua pikërisht në kohën e Bajramit të Kurbanit, kur një e pesta e racës njerëzore, e përbërë nga treqind milionë

njerëz, ftohej nga All-llahu për të përsëritur fjalën:

”All-llahu është më i madh”; që të festojnë bajramin, ku zëri i tyre buçet sa të kumbojnë veshët. Me madhështinë e zërit të

botës, tringëllojnë fjalët:

”All-llahu është më i madh”, që dëgjohet edhe në planetet e tjerë*, vazhdues të kësaj bote. Zërat e miliona haxhinjëve që

thojnë fjalët:

*Nils Armstrong, njeriu i parë që shkeli në Hënë, në veshët e tij ka dëgjuar ezanin po në Hënë: “All-llahu ekber (All-llahu është

më i madh)...”, shkak që solli edhe konvertimin e tij në islam. shën. i red.

(All-llahu ekber)“All-llahu është më i madh”, në sheshin e Arafatit dhe në faljen e Bajramit, këto madhërime janë jehonat e zërit

të të Dërguarit Fisnik (a.s.), që ka kumbuar në mbi njëmijë e treqind vjet. Me urdhër ai me shokët e Tij, atë fjalë e kanë thënë me zë

të lartë.

Unë e kuptoj se Ajo është një nderim dhe adhurim ndaj Edukatorit të gjithësisë, që mban me vete kuptimin:

16)“(Falenderimi i qoftë vetëm

All-llahut) Zotit të tokës, Zotit të gjithësisë!”

Pastaj u kujtova, vallë kjo fjalë a ka lidhje me temën tonë? Më ra ndër mend se në krye të fjalës;

“E lartësojmë All-llahun nga të metat”. dhe;

“Falenderimi i takon vetëm All-llahut xh.sh. dhe përveç Tij, nuk ka Zot tjetër”; të gjitha janë thirrje të njerëzve të devotshëm.

Këto fjalë dhe shumë të tjera, vërtetojnë temën tonë, duke theksuar rëndësinë e tyre.

P.sh. kuptimi i kësaj fjale të famshme:

“All-llahu është më i madh”. Fuqia dhe Dija e Zotit xh.sh. është përmbi të gjitha. Asgjë nuk mund të dalë jashtë dijeve dhe

koncepteve të Këtij Fuqiploti. Ai është më i Madhi dhe për çdo gjë mbështetemi tek Ai. Domethënë, Ai Ringjalljen na e sjell për të na

shpëtuar nga hiçi dhe na jep lumturinë e përjetshme, gjëra këto që për Fuqinë e Tij janë fare të vogla.

Ai është më i Madhi dhe Madhështinë e Tij të paimagjinueshme nuk e koncepton dot mendja jonë. Qartësia e këtij ajeti:

17)“Krijimi dhe ringjallja e juaj nuk është më e rëndë se krijimi i një qenieje (një njeriu)”; tregon se ringjallja për Fuqinë e All-

llahut xh.sh. është aq e lehtë, sa sikur të ringjallte një njeri të vetëm. Kuptimi i këtij është se është bërë si fjalë e urtë, se në raste

fatkeqësish, thonim si një qëllim të vetëm fjalët: "All-llahu është i Madh! All-llahu është i Madh!" Këto fjalë të bëjnë për vete dhe janë

një pikëmbështetje, prej të cilave merr fuqi dhe ngushëllohesh.

Në "Fjalën e nëntë" tregohet se fjala "All-llahu ekber", është thelbi dhe domethënia e namazit dhe ato:

“All-llahu është më i madh. Falenderimi i takon vetëm All-llahut xh.sh.. All-llahun e lartësojmë nga të metat”; përsëriten

tridhjetë e tre herë, për të sqaruar kuptimin e këtij namazi. Këto janë fjalë ngushëlluese edhe në rastet kur shohim gjëra të

çuditshme, jashtëzakonisht të mëdha dhe të bukura.

Vëtëm në këtë rast e kupton Madhështinë e All-llahut xh.sh., pra kur të kesh parë këto pamje të mrekullueshme dhe kur të

gjesh përgjigjen e habisë tënde për atë që ke soditur, ashtu siç është sqaruar në "Fjalën e gjashtëmbëdhjetë":

Ashtu si në një ditë festimi, një ushtar i thjeshtë, hy së bashku me marshallin pranë mbretit, ku në kohë të tjera vetëm me anën e

oficerit ka mundur ta njohë. Njëlloj edhe në kohën e haxhit çdo njeri si evlijatë, All-llahun me funksione të emrave me tituj:

18 )“(Falenderimi i qoftë vetëm All-llahut xh.sh.) Zotit të tokës, Zotit të gjithësisë”; fillon ta njohë dhe kështu i hapën pozitat e

madhështisë. Kështu shpirtin e tij që e përfshin habia, i përgjigjet fjala:

“All-llahu është më i madh”, përsëritja e së cilës të gjithë habive i përgjigjet dhe gjithashtu veseve të rëndësishme djallëzore, i

priten krejtësisht rrënjët me fjalën:

”All-llahu është më i madh”. Dhe pyetjes sonë të Ahiretit saktësisht na përgjigjet fjala:

“Falenderimi i takon vetëm All-llahut xh.sh.”, duke e bërë të ditur Ringjalljen dhe duke e bërë të nevojshme Atë. Më pas

vazhdon: “Po të mos ishte Jeta e Mbrapme, unë do të isha një gjë e pakuptimtë, sepse prej pafillimsisë deri në përjetësi, kush ka

falenderuar, të gjitha ato falenderime i kanë shkuar në llogari të All-llahut xh.sh. të Madhëruar. Lumturia e Përjetshme bëhet shkak,

që mirësitë të marrin vlerën e duhur, ekzistencën e Përjetësisë.

Të zotëruarit e vetëdijes, përsëri nuk mund të të shpëtojnë nga brengat e humbjes. Vetëm besimi në ekzistencën e jetës tjetër,

mund të ta heqë këtë vuajtje. Çdo besimtar është i urdhëruar, që çdo ditë në namazet që i falë, të thotë të paktën njëqind e

pesëdhjetë herë:

“Falenderimi i takon vetëm All-llahut xh.sh.” dhe kuptimi i kësaj shprehje është një falenderim i pafundëm, që zgjat prej

pafillimsisë deri në përjetësi. Kjo është një parapagesë e jetës së lumtur të parajsës. Ky falenderim nuk përcaktohet vetëm për këtë

jetë me brenga. Pra po qe se kjo bëhet shkaku i mirësive të jetës tjetër,falenderon përsëri duke e përsëritur atë. Fjala e amshuar:

“E lartësojmë All-llahun xh.sh., nga të metat”; që ka kuptimin: All-llahu i Madhëruar është larg të metave, Ai nuk ka shok,

gabime, mangësi, mizori, dobësi, mosmirënjohje, kërkesa, nevoja, tradhëti dhe është shumë larg prej të gjitha gjërave të këqija. Ato

bien në kundërshtim me Përsosmërinë, Bukurinë dhe Madhështinë e mbretërisë së Tij. Kjo fjalë jep kushtimin se

All-llahu xh.sh. ka përgatitur një xhennet të përhershëm për jetën tjetër. Përsëri siç është vërtetuar më parë, po të mos ishte

lumturia e përjetshme, edhe Mbretëria, Përsosmëria, Madhështia, Bukuria dhe Mëshira e Tij, do të njollosej me gabimet dhe

mangësitë. Si ato tre Fjalë të Bukura që përmendëm edhe këto, si:

”S’ka Zot tjetër përveç All-llahut xh.sh.”;

“Me emrin e All-llahut xh.sh.”; dhe shumë të tjera, janë thelbi dhe baza e besimit. Ashtu siç është zbuluar përbërja kimike e

sheqerit dhe e mishit, në këtë kohë edhe përmbledhja e themeleve të besimit dhe Kur’anit, në ato tre Fjalë të Bukura, ndriçojnë si

diamant në krye të disa kapitujve dhe janë burimi i Risale-i Nurit. Këto fjalë më janë ngulur në zemrën time dhe tregojnë

domethënien e tyre të amshuar. Nga tridhjetë e tre herë që përsëriten këto fjalë, Subhanallah, Elhamdulil-lah dhe All-llahu ekber, në

të pesë namazet, të fusin në një rreth, ku marrin pjesë njëqind milionë njerëz. Këto fjalë e kanë marrur kushtimin tek Shenjtëria dhe

Adhurimi i Hz. Muhammedit (a.s.), që i ka përsëritur që më parë këto fjalë pas çdo namazi.

“E lartësojmë All-llahun xh.sh., nga të metat”.

“Falenderimi i takon vetëm All-llahut xh.sh.”.

“All-llahu është më i madh”.

Tani e kupton sevapin e këtyre fjalëve që përsëriten nga tridhjetë e tre herë në çdo namaz dhe që janë thelbi dhe përmbledhja

e Kur’anit të Famshëm dhe besimit?

O vëlla! Mundohu të mos ndahesh nga ky rreth i dobishëm!

Në fillim të këtij libri, në çështjen e parë, megjithëse paraqitëm një mësim të mirë rreth namazit, krejt pa pritur në fund të tij, ai

u bë shumë i rëndësishëm dhe një "tespihat" për këtë namaz.

19)“Falenderojmë All-llahun për mirësitë që na ka dhënë. Ti je i Patëmeta, ne nuk kemi dije tjetër përveç asaj që na e mësove

Ti. Vërtetë Ti je i Gjithëdijshmi, i Urti”.

ÇËSHTJA Ë NËNTË

20)“Me emrin e All-llahut xh.sh., Mëshiruesit, Mëshirëbërësit. I dërguari i besoi asaj që iu shpall prej Zotit të Tij, e ashtu edhe

besimtarët. Secili i besoi All-llahut, engjëjve të Tij, shpalljeve të Tij, të dërguarve të Tij. Ne nuk bëjmë dallim në asnjërin nga të

dërguarit e Tij”.

Një pyetje shpirtërore u bë shkak për të komentuar këtë ajet të gjatë, që sqaron mirësitë e dobishme që ka dërguar All-llahu

xh.sh.. Kjo përgjigje m’u shfaq në mëyrë shpirtërore në zemrën time dhe më duket se i jep rrugë problemit që po diskutojmë: Pse

njeriu bëhet mosbesues kur mohon vetëm një të vërtetë të themeleve të besimit? Pse duke mos e pranuar këtë të vërtetë, ai nuk

mund të quhet musliman? Besimi në një Zot xh.sh. dhe në Jetën Tjetër, atij duhet t’i mjaftojnë, si drita e diellit që mposht errësirën.

Pse po të mohosh një të vërtetë të Besimit bëhesh "murtad" (i larguar nga islami) dhe bie në errësirën e mosbesimit? Pse kush nuk

pranon vetëm një prej gjashtë themeleve të besimit, ai automatikisht del prej fesë islame? Ndërkaq besimi në të tjera të vërteta,

njeriun duhet ta shpëtojnë nga mosbesimi.

Përgjigje: Besimi është i kompletuar nga gjashtë themele, që janë edhe të vëretat e njësimit të All-llahut xh.sh.. Ato nuk mund

të ndahen dhe as të cungohen kurrë, sepse secila shtyllë e besimit mbështetet dhe pra askush nuk mund të dridhë tërë themelet

me argumentet e tyre, sepse përforcon tjetrën, duke u bërë edhe më të besueshme. Çdo the mel bëhet shtyllë për tjetrin. Ai

mendim i pathemeltë nuk mund të ndryshojë kuptimin e njërit edhe pse dikush duke mbyllur sytë mund ta mohojë, duke u

shprehur: "I vërtetë është, por unë nuk e besoj nga inati!" dhe bie në gropën e errët të mosbesimit absolut. Që nga ky moment,

humanizmi i tij zhduket, duke e kredhur vetveten shpirtërisht dhe materialisht në ferr.

Këto tregime të shkurtëra janë sqaruar në broshurën mbi "Frutat", ku në mënyrë përmbledhëse është folur për Ringjalljen,

ashtu si edhe në themele të tjera të besimit, po e vërteton Ringjalljen. Tani ne me ndihmën e Zotit xh.sh., në këtë pozitë, brenda

gjashtë pikash, do të përmbledhim domosdoshmërinë e Besimit:

Pika e parë. Besimi në një Zot xh.sh., siç është vërtetuar edhe në themele të tjera, vërteton edhe besimin në jetën tjetër. Kjo temë

është sqaruar më së miri në “Çështjen e shtatë”.

Pra këtë gjithësi, pa anë e pa fund, si një vilë, qytet, apo atdhe, e ka krijuar një Zot xh.sh. Madhështor. Edhe atomet, planetet,

mizat dhe yjet, i ka krijuar si një ushtri të përsosur, që i sjell dhe i rrotullon krejtësisht. Të gjitha këto, sipas urdhërit të Eprorit, bëjnë

manovra për t’u ushtruar. E shihni se si një mizë e vogël, apo një planet, në galaktikën e largët, lëvizin dhe rrotullohen si në një

parakalim ushtarak, duke adhuruar Komandantin e tyre me vepra konkrete. Duke parë të gjitha këto, a ka mundësi që një Mbret i

Pafillimtë, të mos ketë një Mbretëri të Paskajshme dhe një kamp të lumturisë së vazhdueshme? Kurrë, asnjëherë!

Domethënë: Shiko dhe mëso se, siç është treguar edhe në “Çështjen e shtatë”, Mbretëria e Zotit xh.sh. dhe Funksionet e

Emrave të Bukur, e bëjnë të nevojshme Jetën Tjetër, sepse shtylla e besimit e ka mbështetjen të fortë. Nuk mund të besosh tek Zoti

xh.sh., po nuk pate besim tek jeta tjetër dhe po kështu, me anë të këtyre tre shembujve do të bindesh se gjithësia e bukur nuk do të

kishte kuptim pa një të dërguar fisnik. Pa një Konsull Hyjnor nuk bëhej asgjë.

Shembulli 1: Shkurtimisht, në "Fjalën e dhjetë" është thënë se: “A nuk ta pranon mendja që All-llahu xh.sh. ka krijuar

gjithësinë, si një libër fizike dhe për këtë meriton adhurim të veçantë?” Çdo faqe e këtij libri dhe çdo rresht, mban në vetvete

kuptime të thella.

Shembulli 2. Kjo gjithësi është si një Kur’an Madhështor, ku secili ajet, secila fjalë, secila shkronjë dhe pikë, është një Mrekulli e

Krijuesit të të Patëmeta.

Shembulli 3. Kjo Gjithësi është si një Xhami e Madhe Hyjnore, ku çdo faqe e saj është shkruar dhe zbukuruar me ajete të

panumërta. Në çdo qoshe të kësaj "xhamie", krijesat bëjnë lloj lloj adhurimesh dhe karvani i tyre do të pranojë se me siguri ka një

Zot xh.sh., që duhet adhuruar patjetër.

Tani a e kupton se patjetër All-llahu xh.sh., do ta dërgojë Mësuesin dhe Komentatorin e Kur’anit të Famshëm, dhe Imamin e

Xhamisë së Madhe, pra Hz. Muhammedin (a.s.)?

All-llahu i Madhëruar, për të treguar Mëshirën e Pakufishme dhe Përsosmërinë e Edukatës së Tij, e ka krijuar gjithësinë si një

vend gostitjesh, reklamimesh, shëtitjesh, ku ka ekspozuar çdo lloj ushqimesh të shijshme dhe artesh të bukura e superiore. A ta

pranon mendja se Ai, Mjeshtri i Mëshirshëm, të mos komunikojë me krijesat e Veta, nëpërmjet të dërguarve, për këto mirësi që ka

blatuar? A nuk dëshiron Ai, që të presë falenderimet e merituara, për këto bamirësi? A nuk duhet të bëjnë detyrën e tyre dhe

adhurimin e duhur këto krijesa, përkundrejt të gjitha këtyre çudirave të admirueshme?! Kurrë nuk ka mundësi!

A është e mundur që Ky Mjeshtër i Madh, Artin e Vet, që e do dhe përpiqet që ta pëlqejnë edhe të tjerët,ndërsa vetëm gojës

me përpikmërinë e Tij i ka dhënë të shijuarit e shumëllojshëm. Për këto cilësi me të cilat i ka pajisur, kërkon prej njerëzve aprovimin

dhe përkushtimin e kësaj shqise. Me secilin art që ka zbukuruar këtë gjithësi, shpirtërisht Ai kërkon të shpallë dhe të njoftojë

Bukurinë e Tij të Përsosur. A ka mundësi tani që si Komandant i krijesave dhe i njerëzve të vetëdijshëm të mos dërgohet ndonjë prej

tyre për të folur për ato Arte të Bukura të gjithësisë, që njoftojnë Emrat e Bukur të Tij? është e pamundur që të ngelet pa përgjigje

dhe pa aprovim kjo pyetje.

Të gjallët me vepër apo me gojë, paraqesin kërkesat e tyre. Kështu ti e shikon se të gjitha plotësohen bash në kohën e duhur

këto bamirësi të panumërta. Të gjitha këto tregojnë se Folësi i Ditur, i përgjigjet me një gjuhë të ëmbël. A ta pranon mendja tani që

Ai të mos e dëgjojë zërin e të gjallëve, sado të vegjël qofshin ato? Të mos vlerësojë, qoftë edhe kërkesën më të vogël të tyre, të

shprehur me gjuhë e me vepër dhe të mos i përgjigjet? Me përfundimin e Gjithësisë dhe të kalifit të Saj, si dhe me dërgimin

komandant të këtyre krijesave, pra komandantët shpirtërorë të njerëzve, profetët, a është e mundur të mos flasë me ta? Të mos u

dërgojë nëpërmjet tyre dhe librave të shenjtë, Mesazhe Hyjnore? Kurrë nuk mund të ndodhë!

Domethënë: Besimi në një Zot xh.sh., me saktësi dhe me argumente të panumërta, tregon për ekzistencën e profetëve dhe të

Librave të Shenjtë, me fjalët:

“Dhe librave të Tij, dhe të dërguarve të Tij”, duke e theksuar këtë fakt.

A ka mundësi që përkundrejt të gjitha arteve, ku njofton Veten e Tij, të mos e sjellë për nga Vetja dashurinë e krijesave dhe të

mos kërkojë nga ato, që me punë dhe me vepra, ta falenderojnë Zotin e tyre?! Të mos u dërgojë të Dërguarin Fisnik, që Ai pastaj të

njoftojë të vërtetën e Kur’anit?! Ai e ka njoftur edhe Mjeshtrin Madhështor dhe ka shprehur dëshirën që populli të kthejë fytyrën nga

Krijuesi dhe të shprehë falenderimet për Të, me këto fjalë:

“All-llahu është më i madh. Falenderimi i takon vetëm All-llahut. All-llahun e lartësojmë nga të metat”.

Me këto zëri i kësaj bote arrin në kupë të qiellit, bile me këtë zë lëkunden malet dhe detërat. Gjatë njëmijë e treqind vjetëve,

më të shumtën e një të pestës së njerëzimit, atë më me kualifikim, profeti u ka udhëhequr njerëzve, për të dalur përpara Edukatorit

Madhështor, që të plotësojë detyrën e duhur, për të cilën është urdhëruar, adhurimin. Profeti ishte Ai që sqaroi suret dhe qëllimin e

Kur’anit në këtë gjithësi, duke dhënë mësime gjatë të gjitha periudhave të shekujve të kaluar. Ai duke dhënë mesazhe, ka sqaruar

vlerën, nderin dhe detyrimet e racës njerëzore duke thirrur me zë të lartë.Me një mijë Mrekullitë e Tija, All-llahu xh.sh. vërteton se

Muhammedi (a.s.) është i Dërguari i Tij. Përsëri nuk mund të kishte mundësi, që Muhammedi (a.s.), të mos ishte Konsulli i zgjedhur

dhe i përsosur i All-llahut xh.sh.. Domethënë: Me të gjitha argumentet e mundshme fjala:

“Dëshmojmë All-llahun se përveç Tij nuk ka zot tjetër”, e cila vërteton edhe fjalën:

“Dëshmojmë se Muhammedi (a.s.) është i dërguari i Tij”.

Si ka mundësi që Ky Krijues t’i pajisë krijesat e Tija me mijëra gjuhë të ndryshme dhe t’i kuptojë kërkesat e tyre dhe pastaj të

mos i plotësojë ato? Kjo nuk bëhet!

A ta pranon mendja që në këtë gjithësi, problemin e krijesave të mos e sqarojë; se nga vijnë dhe ku do të shkojnë, për çfarë arsyesh

erdhën karvan pas karvani në këtë vend dhe që për disa kohë do të mbarten në një botë tjetër? A ka mundësi që këtyre pyetjeve të

vështira, me një Libër si Kur’ani të mos u përgjigjet dhe të mos sqarojë këto të vërteta të përgjithshme? Nuk ka mundësi!

A ka mundësi të mos të dërgonte një Libër, që ka mbi trembëdhjetë shekuj që shpërndan Dritën e Tij kudo dhe të mos e shkruante

në zemrën e njëqind milionë hafizëve amshueshmërinë e Tij? Të mos rriste kualifikimin e njerëzve dhe me ligjet e Tij të kursyera të

mos gjykonte dhe pastronte shpirtërat, zemrat dhe mendjet e njerëzve?

Risale-i Nur ka trajtuar të dyzet anët e Kur’anit dhe të dyzet Mrekullitë e Tija, tek dyzet breza njerëzish, për të gjitha kategoritë

dhe llojet e tyre, veç e veç. Kjo më mirë është vënë në pah në "Letrën e nëntë- mbëdhjetë", ku në të njëmijë Mrekullitë e

Muhammedit (a.s.), vërtetojnë se me të vërtetë, Kur’ani është Fjala e Zotit xh.sh..

Kuptohet se nuk është e mundur që Folësi i Përjetshëm dhe Mjeshtri i Paskajshëm të mos flasë dhe të mos dërgojë mesazhe

tek Krijesat e Tija. Kjo nuk do të kishte kuptim dhe kurrë nuk është e mundur.

Domethënë: Besimi në një Zot xh.sh., me të gjithë argumentet e veta, vërteton se Kur’ani është Fjala e Zotit xh.sh..

A ka mundësi që një Mbret Madhështor, që faqen e tokës e mbush dhe e zbraz me krijesa të reja çdo ditë, duke e hijeshuar e

zbukuruar dhe duke u krijuar kushte të veçanta, të mos e njoftojë Veten dhe të mos kërkojë nga ato, që t’i bëjnë "tespih" dhe

adhurim? Ky Mbret që ka krijuar qiejt a është e mundur yjet t’i lëjë bosh e të mos krijojë vila qiellore për banorët, sipas kushteve të

atjeshme? A ka mundësi që t’i lërë këto vende pa nënpunës, pa shërbëtorë, pa përfaqësues, pa konsuj, pa ministra, pa soditës, pa

adhurues dhe pa banorë? Nuk ka asnjë mundësi!

A është e mundur që të mos regjistrojë gjithçka që ndodh në Mbretërinë e Tij, një Dijetar i Mrekullueshëm që këtë Gjithësi e ka

shkruar me një mjet të përsosur dhe që biografinë e të gjithë drurëve dhe po ashtu detyrimin e jetës së një bari apo luleje e ka

regjistruar në farën e tyre dhe ka fiksuar së bashku me të, të gjithë drurët jetësorë dhe biografinë e krijesave njerëzore të

vetëdijshme, duke fiksuar në një vend (me madhësi sa kokrra e grurit)? Të mos fotografojë të gjitha ngjarjet që ndodhin në Atdheun

e Tij, që më vonë t’i ketë si prova të pakundërshtueshme të Drejtësisë së ekuilibruar?! Të mos sundojë tek Ky Sundimtar i Ditur,

Mëshira, Dituria Universale dhe Edukata e Përkryer, me të cilat ka krijuar xhennetin dhe xhehenemin, Urën e Siratit dhe Balancën e

Madhe të Drejtësisë?!

A ka mundësi që veprimet e njerëzve, me të cilët ka kontakt të përditshëm, të mos i regjistrojë, që të ketë mundësi për të

dhënë dënimin apo shpërblimin, sipas veprave konkrete? Të mos regjistrojë sevapet dhe mëkatet në panoramën e kaderit, që është

edhe caktimi i Tij, si Zot xh.sh. dhe Sundues i Gjithësisë?! Kjo nuk bëhet kurrë!

Domethënë: E vërteta e besimit në një Zot xh.sh., vërteton edhe ekzistencën e melekëve dhe të kaderit të All-llahut xh.sh..

Pika e dytë: Së pari Kur’ani dhe pastaj të gjithë Librat qiellorë dhe fletushkat, të paraqitura më parë nga Profeti ynë dhe nga

profetët e tjerë, të gjitha thëniet e tyre mbështeten në “gjashtë themelet e besimit". Ata vazhdimisht janë përpjekur të japin mësime

rreth këtyre "themeleve". Me të gjitha dëshmitë dhe argumentet e tyre, janë munduar të saktësojnë vërtetësinë dhe profetësinë e

tyre, që janë mbështetur vazhdimisht në këto "gjashtë themele" të besimit në një Zot xh.sh. dhe në Jetën Tjetër. Këtë pikëpamje e

plotësojnë edhe "themele" të tjera të besimit, që nuk është e mundur t’i ndash nga njëri-tjetri.

Domethënë: Ndarja e tyre nuk mund të arrihet, sepse njëri nuk mund të kuptohet pa plotësimin e tjetrit, duke e pasur të

nevojshëm atë. "Themelet....." janë si një trup me gjashtë pjesë, ashtu si ajo Pema e xhennetit, Tuba, që i ka rrënjët në qiell por

degët dhe gjethet, mbështeten në trupin e saj gjigand. Pra jeta e drurit është e qartë si drita e diellit dhe askush nuk e mohon dot,

siç nuk mund të mohojë fletët, frutat, degët apo sasinë e prodhimit të saj. Kështu mohuesin do ta përgënjeshtrojnë dhe do të

heshtin. Kështu është edhe problemi i "themeleve të besimit".

Në fillim të kësaj pozite shkrova gjashtë pika, të cilave doja t’u shtoja edhe nga pesë nënpika të tjera. Në këtë mënyrë, të

gjashtë "themelet e besimit", u përpoqa t’i komentoj në tridhjetë e gjashtë. Kështu do të kisha më shumë mundësi t’u përgjigjesha

më mirë pyetjeve të vështira të "themeleve të besimit". Mjerisht nuk ia arrita dot qëllimit për komentimin e tyre, për arsye të disa

pengesave që pata.

Supozoj se pika e parë ka qenë e mjaftueshme për t’u kuptuar nga intelektualët dhe nuk ka nevojë për më tepër. Kam

përshtypjen se u kuptua që: Një besimtar po mohoi vetëm njërën nga të vërtetat e besimit, bëhet dyshues dhe mosbesues.

Kjo ndodh se përveç së tjerash, çështjet e fesë Islame kanë treguar se “themelet e besimit", janë lidhur me njëri-tjetrin me

zinxhirë të fortë. P.sh. kush nuk e njeh Muhammedin (a.s.), që është i dërguari i All-llahut xh.sh., ky njeri nuk njeh as All-llahun

xh.sh. (me të gjitha funksionet e Tij), as jetën tjetër, duke e mohuar atë. Duhet ta dimë se besimi tek një musliman është

mbështetur në argumente kaq të panumërta dhe të palëkundura, saqë ta mohosh këtë është një mëkat i pafalshëm. Një mendje e

kthjelltë medoemos duhet ta pranojë këtë të vërtetë.

Pika e tretë. Në një moment thashë: “ELHAMDULIL-LAH” dhe kërkova të përballohem me domethënien e saj. Më ra ndër mend

kjo fjali:

“Falenderojmë All-llahun për besimin që na ka sjellur, në Njësinë e Tij dhe për domosdoshmërinë e ekzistencës së Tij dhe për

funksionet e emrave të Tij, në sasinë që kanë pasqyruar Emrat e Bukur, prej pafillimsisë deri në përjetësi”. Kështu e pashë se këto

fjalë i pëlqejnë dëshirës time.

ÇËSHTJA E DHJETË

(LULJA E EMÝRDAGUT)

(Një përgjigje e fortë, për ata që kundërshtojnë përsëritjen e leximit të Kur’anit).

Të dashur vëllezër të vërtetë!

Kjo çështje është pak e ngatërruar dhe nuk është shumë e qartë, siç kam pasur dëshirë. Ta dini se në atë shprehje të

ngatërruar, në të vërtetë ndërthuret një mrekulli e madhe, që mjerisht nuk isha i zoti ta komentoja. Megjithëse në këtë parashtresë

ka shprehje të paqarta, ato të bëjnë të analizosh kuptimin e Kur’anit dhe kjo çështje të garanton një adhurim me anë të mendimit.

Kuptimi i tij është veshur si me një petk madhështor me diamant të shkëlqyer dhe të ndritshëm. Mos vështro për të marrë petkun,

por mundohu të mos bie nga duart diamanti. Nëse iu duket e udhës, le të bëhet "Çështja e dhjetë", e nëse jo, pranojeni si përgjigje

të letrave tuaja të urimit. Këto i kam shkruar në një gjendje sëmundje dhe dy ditë pa ngrënë. Për fat të mirë qëlloi edhe muaji

Ramazan, kështu që këto dhe disa të vërteta i kam shkruar në mënyrë të shkurtër. Ju lutem mos ma merrni për neglizhencë! (3)

3)Kjo është "lulja" e këtij Ramazani dhe do të ketë "frutat" e "çështjes së dhjetë", të shkruar në burgun e qytetit Denizli. Këtu

do të tregoj për dobitë e përsëritjeve të Kur’anit, që imagjinata dhe mendimet e kundërshtarëve që kritikojnë, nuk i kuptojnë.

Të dashur vëllezër të vërtetë!

Kur’ani i Famshëm ka zbritur si një Mesazh, prej Pozitës së Lartë të Edukatës së Gjerë të Folësit të Përjetshëm dhe kjo pozitë i

është atribuar një Personi të Nderuar, që ka qënë Përfaqësuesi i racës njerëzore dhe i të gjithë gjithësisë. Ai ka zbritur në Rangun e

Atij, që përmbledh të gjithë bijtë e Ademit, duke i udhëhequr në të gjithë shekujt, si prijësi i tyre. Gjatë të gjithë shekujve u ka bërë

vërejtje krijesave, që të jenë të kujdesshme dhe ta kthejnë vëmendjen nga jeta tjetër. Në qiell dhe në tokë, fjala e Tij ka buçitur, bile,

gjykimi i Tij shkon deri në përjetësi. Kuptoje! Ai është i ndikuar nga Forca Hyjnore dhe thirrja e Tij ka një ndikim të gjerë. Në mënyrë

të mrekullueshme tregon që me stilin e Tij të veçantë dhe të thjeshtë është i kuptueshëm si për kokën e njerëzve të pashkollë të

shumicës së njerëzimit, ashtu edhe për shtresën e lartë të shoqërisë. Siç e theksuam edhe në këtë tregim, Kur’ani nuk është një

libër historie dhe po të krahasohet me të, ka një konceptim shumë më të gjerë. Me Ligjet e Tij të veçanta, i jep dritë dhe pjesë secilit

shekull. Veçanërisht Kur’ani me ajetin:

21)“Mirësinë time nuk mund ta gëzojnë mizorët; ata i tremb, duke u thënë se kriminelëve dhe njerëzve të paturpshëm të këtij

shekulli, u kundërvihet me fatkeqësi qiellore, apo tokësore, siç mund të jetë tërmeti, ashtu siç ka ndodhur me popujt "Ad" dhe

"Themud", gjatë shekujve të mëparshëm, që kanë marrë dënime mbi kokat e tyre. Në ajete të tjera u jep ngushëllim muslimanëve

të sotëm, sikurse i ka dhënë edhe profetëve Musa dhe Ibrahim (a.s.).

Pra në përfytyrimin e mosbesimtarëve, e tërë e kaluara është një varr i stërmadh i asgjësë, ku kanë humbur të gjithë gjallesat

e shekujve. Besimtarëve Kur’ani me Mrekullitë e Tij, u jep një lajm, kur thotë: "E kaluara është një hapësirë, që nuk ka vdekur dhe

prej saj duhet të marrim mësim. Ashtu si përpara ekranit të kinemasë, ajo na shfaqet përpara syve duke na njohur dhe na dërguar

atje. Kur e shohim para vetes ne marrim mësime të vlefshme dhe të rëndësishme".

Kur’ani i Famshëm na këshillon kur thotë se në përfytyrimin e të pafeve, e kaluara është një hapësirë e mbushur me të vdekur,

me çrregullime dhe rrutullime të trishtuara dhe të pafundme. Por nuk është ashtu, sepse kjo Gjithësi është si një Libër i Madh, si një

qytet dhe vend ekspozimi, ku qëniet e vetëdijshme janë të ngarkuara me detyrime të mëdha, duke komunikuar dhe kërkuar ndihmë

prej njëra tjetrës. Kështu xhinët dhe melektë u japin ndihmë dhe mësime njerëzve. Kuptohet se kush këndon Kur’anin e Famshëm,

fiton shumë sevape, për një shkronjë, dhjetë, njëqind dhe nganjëherë një mijë, disa mijëra dhe më tepër. Sikur të gjithë xhinët dhe

njerëzit të mblidhen, një tjetër si Ai nuk mund ta shkruajnë dot. Pikërisht kur duhet, Ai flet me të gjithë bijtë e Ademit dhe në të

gjithë zemrat e hafizëve që e këndojnë Atë, zë vend me kënaqësi. Sado që të lexohet dhe përsëritet, Ai nuk bëhet i mërzitshëm

kurrë.

Megjithëse duket i ngatërruar në fjalitë e Tija, Ai zë vend me lehtësi në mendjet fëmijërore. Të sëmurëve dhe atyre që merren

me Të, u vjen si një gurgullimë melodioze e zemzemit, që u përkëdhelë veshin. Si këto, përmban edhe mjaft ndikime të tjera

përsosmëria e Kur’anit dhe kështu nxënësit e Tij përfitojnë lumturinë e përjetshme. Duke e ditur se Komentuesi i Tij ka qenë fare pa

shkollë, ne e kuptojmë shumë qartë se në Të nuk ka asnjë pikë të pakuptueshme dhe të ngatërruar, gjë që tregon se ka mbrojtur

përsosmërinë e Tij, ashtu siç ka zbritur nga qielli. Kur’ani duke dashur të trajtojë faqet e Librit të Gjithësisë me shprehje të thjeshta,

është zbritur për ta kuptuar njerëzit e thjeshtë të popullit, që përbëjnë 75% të racës njerëzore. Duke bërë këtë paraqitje të Tij, Ai

vazhdon në rrugën e ndritur të Mrekullisë së Vet.Në shumë vende të botës, Kur’ani i Famshëm, Mrekullinë e Vet e tregon me faktin

se Ai është një nevojë e madhe e njerëzimit. Ai është libër ftese dhe të mëson si t’i lutesh dhe ta përmendësh Njësinë e

All-llahut xh.sh.. Kur lutemi i marrim fjalët prej shprehjeve të Tij, duke zbuluar autentitetin e veçantë dhe pamangësinë e vet.

Kur duam të tregojmë diçka, shprehjet dhe fjalët i marrim nga Ai dhe duke i përsëritur, ato bëhen më të ëmbla dhe më të

kuptueshme për shtresat e popullit, ngaqë përmbajnë kuptime të larmishme. Asgjë nuk del nga natyra e Tij, kur edhe gjërat e

thjeshta dhe të parëndësishme, nuk dalin jashtë Mëshirës dhe Kujdesit, gjatë sekreteve të Mrekullisë së Tij.

Në Kur’an janë paraqitur edhe ngjarje të vogla, që kanë ndodhur midis sahabeve, kur filluan të përpilojnë dhe projektojnë

ligjet e fesë islame. Ato kanë qenë si embrioni i ligjeve, që më vonë u kthyen në kriteret bazë të principeve të fesë.

Përsëritja e Kur’anit ka ardhur nga nevoja të ndryshme. Gjatë njëzetetre vjetëve që ka zbritur, janë bërë pyetje të ndryshme

nga të gjitha shtresat e popullit, që me argumente të forta, kanë kërkuar përgjigjen e të fshehtave të metafizikës dhe të kuptojnë se

si një Zot xh.sh. mund të ketë Fuqinë, për të krijuar gjithësinë dhe më në fund të plasë kijametin, të zhdukë prej vendit rruzullin tonë

dhe ta vendosë në Ahiret, pra në jetën tjetër. Se si mund të ketë në duar atomet dhe yjet dhe të tregojë fundin e veprimtrisë së

njerëzve, ligësitë dhe krimet që hidhërojnë gjithësinë, tokën, qiejt dhe çdo element. Me këto rrëfime Kur’ani do t’iu tregojë

maskarenjëve se kanë shqetësuar All-llahun xh.sh., duke fituar kështu armiqësinë e Krijuesit të Gjithësisë. Pra si do të mbroheni?

Kuptojeni vetë se çdo të ndodhë pas shkatërrimit të madh. Këto dhe mijëra përfundime të tjera ka qenë e nevojshme t’i sqarojë

Kur’ani, me argumente të shumta. Përsëritjet e vazhdueshme, nuk mund të quhen as faj, as gabim, por ndoshta ato janë edhe

mrekullia e Tij, veçantia e elekuencës, që përdoret sipas rastit dhe gjendjes së duhur.

Përshembull: Siç është treguar në "Shkëlqimin e katërmbëdhjetë", vetëm një ajet:

(Bismil-lahirr-rrahmanirr-rrahim) “Me emrin e All-llahut, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit”, ka zbritur 114 herë. Kjo është një e

vërtetë që tregon për Forcën e Dritës së Tij, që ka lidhur qiellin me rruzullin tonë, duke shndritur gjithësinë. Veç kësaj, vjen edhe e

vërteta se çdo gjë në këtë botë, ka nevoja të mëdha dhe duhet të mbështetet tek forca e Tij, në çdo çast. Kjo fjalë e amshuar edhe

sikur me mijëra herë të thuhet, nuk bëhet e mërzitshme, sepse përmban në vetvete, të gjitha nevojat e krijesave të cilat lindin çdo

ditë siç është p.sh. buka.

Një shembull tjetër, në suren:

22)“Ta Sinë Mimë. S’ka dyshim se Zoti yt është ai i Gjithëfuqishmi (t’i ndëshkojë) por edhe i Mëshirshmi”; tetë herë është

përsëritur në emër të logjikës së të gjithëve dhe për llogari të përfundimit të Gjithësisë. Duke sqaruar ajo tregon për shpëtimin e

profetëve dhe torturat e popujve. Përsëritja e këtij ajeti thekson forcën e mijëra të vërtetave, duke lartësuar sedrën e Edukatorit, që

dënon popujt mizorë dhe me mëshirën e Tij hyjnore, mbron profetët. A e kupton se përsëritja e këtij ajeti, me mijëra herë është me

vend, duke shprehur elokuencën dhe mrekullinë e Tij? Pra kjo është nevoja e përsëritjes së Tij.

Edhe një shembull: Në suren "Rrahman" ajeti thotë:

23)“E cilën të mirë (begati) të Zotit tuaj e mohoni?” dhe në suren "Murselat", ajeti:

24)“Atë ditë është mjerim për ato që përgënjeshtruan”; mosbesimtarët dhe kundërshtarët e njerëzve dhe të xhinëve, i tremb

me këto ajete, duke u thënë: "O ju që po nervozoni gjithësinë, botën dhe qiejt!Ju po i mërzitni dhe po i trishtoni me gënjeshtrat që

po thoni për fundin e jetës, për shpërblimet që do të meritojnë. Me kundërshtimin ndaj Zotit të Madh, ju po dhunoni të gjitha qeniet,

prandaj bëhuni gati për torturat e tmerrshme që po ju presin. Kuptoje pra se këto dy ajete vlejnë sa mijëra çështje, sepse japin

zbërthimin e mijëra të vërtetave, si dhe një mësim të përgjithshëm. Këto ajete edhe sikur mijëra herë të përsëriten, e meritojnë se

janë të nevojshme, ngaqë tregojnë Mrekullinë Hyjnore të Bukur.

Shembull tjetër është “Xhevshen-ul kebir”, që është një lutje e Pejgamberit (a.s.), si dhe një lloj përmbledhje e lutjeve të

Kur’anit, që e ka burimin pikërisht tek:

"Aman, aman, o Zot xh.sh., që je i Patëmeta dhe i Përveçëm, na shpëto, na ruaj dhe na mbro nga zjarri!”, e cila është

përsëritur në “Xhevshen”, njëqind herë. Përsëritja e kësaj të vërtete, pohon njësimin e All-llahut xh.sh., si Një dhe vetëm Një. Në

përputhje me Edukatën e Tij, Ai parashtron edhe detyrat më të rëndësishme të njeriut, për të mbështetur dhe për të bërë "tespih"

dhe falenderim ndaj Tij. Ai me këto Fjalë na këshillon që ta lartësojmë Atë nga të metat dhe të pastrohemi për ta falenderuar dhe

për të qenë të pafajshëm kundrejt Tij, që kështu të lartësohemi dhe të meritojmë Mëshirën, që të na ruajë nga zjarri i xhehennemit.

T’i përsëritësh me mijëra herë këto fjalë, përsëri nuk mjafton.

Përsëritja e Kur’anit e ka burimin tek këto "Themele":

Përsa i përket kohës kur ka zbritur Kur’ani, në disa faqe të Tij është përsëritur qartë apo me nënkuptim dhe në mënyrë

elokuente, fakti që All-llahu xh.sh. është Një dhe vetëm Një. Për t’i bërë bindës gojtarët, ai përshkohet nga elokuenca e hollë, e

nevojshme për kohën e atëhershme. (Është e vërtetë se Kur’ani ka zbritur në tokë, në kohën kur gojtaria e oratorëve ka rrjedhur në

mënyrë të përsosur). Ai nuk të mërzit, por të jep guxim dhe zell.

Në veprën e Risale-i Nurit, është theksuar se përsëritja e Kur’anit është e nevojshme dhe me vend.

Kur’ani i Mrekullueshëm me gjuhën e Tij të veçantë letrare, i ka ndarë suret: në ato të qytetit të Mekës dhe në ato të Medinës.

Njërën e ka lënë shkurt, tjerën e ka shpjeguar gjerësisht. Kjo për faktin se në qytetin e Mekës, radhën e parë e mbanin politeistët

dhe kundërshtarët e paditur të kurejshëve. Për ata Kur’ani është paraqitur në një formë tjetër dhe të përmbledhur. Po të shohësh

me vëmendje, do të konstatosh se shumica e ajeteve që kanë zbritur në Meke, temën e tyre kryesore kanë patur të theksojnë

njësimin e All-llahut xh.sh. dhe të bindin popullin brenda gjashtë "themeleve të besimit" të fesë islame. Kështu Ai me një elokuencë

të hollë dhe bindëse, ka theksuar ekzistencën e Zotit xh.sh. dhe të Jetës së Mbrapme, për të treguar fillimin dhe fundin e jetës.

Kryevepra e Kur’anit nuk tregohet vetëm me anë të një faqeje, ajeti, apo fjale, por qoftë edhe një germë e vetme, ka mundur të

vendoset në një frazë të tillë, sa s’mund ta spostosh, apo ta ndryshosh dot, duke krijuar kështu një stil që edhe shkrimtarët janë

çuditur.

Suret dhe ajetet që kanë zbritur në qytetin e Medinës, janë ndeshur me çifutët dhe të krishterët që kanë besuar në Zotin xh.sh.

dhe janë mbështetur në librat qiellorë.

Kur’ani ka parapëlqyer një formë të tillë, që me anë të tregimeve të thjeshta, të shpjegojë dyshimet dhe ndryshimet e feve të

ndryshme, duke ua komentuar kështu, për të drejtuar një shtet dhe një popull, që nuk i mjaftojnë vetëm ligjet e vjetra. Në këtë

mënyrë kanë zbritur edhe fetë.

Ajetet e zbritura në qytetin e Medinës, në mënyrë të përsosur kanë shtjelluar dhe ndriçuar ngjarjet dhe drejtësinë e fesë. Në

këtë mënyrë ka dhënë lajmin se po qe se beson në themelet e fesë, për ty do të ekzistojë një jetë e lumtur. Risale-i Nur, duke

theksuar se shumica e ajeteve që përfundojnë me:

25)”All-llahu ka fuqi për çdo send. All-llahu është i Gjithëdijshmi. Për çdo send s’ka dyshim se Zoti yt është Ai i

Gjithëmëshirshmi (t’i ndëshkojë) po edhe i Mëshirshmi”, vërtetojnë njësimýn e Zotit xh.sh., duke sqaruar jetën tjetër.

Për të kthyer pikëpamjen e njerëzve dhe për t’u dhënë njohuri të plota, Kur’ani jep me hollësi ligjet e drejtësisë, me një gjuhë të

thjeshtë dhe gojtari (oratori) të lartë. Ai ka filluar me çështjet e drejtësisë islame dhe më pas ka vazhduar me njësimin e Zotit xh.sh..

Pra i përpiluar në këtë mënyrë, Ai ngjan me një Libër të Drejtësisë Islame, i mbështetur në një Dituri të kulluar, që i bind njerëzit.

Kur’ani i Famshëm është i mbushur me urdhëra, me kujtesa dhe lutje, për të përmendur Emrin e Atij që të ka krijuar nga asgjëja.

Në secilën “pozitë” do të vësh re propozime dhe qëllime të shumëllojshme, në mënyrë të tillë, ku spikat gojtaria e ajeteve të

Mekës. Në ndryshim nga ajetet e Medinës, këtu ajetet janë të rreshtuara në mënyrë të përshtatshme dhe të pajisur me një stil të

ndritshëm gojtarie dhe frazeologjie.

Shembull:

26)”Zoti (i botërave)” dhe tek:

“Zoti yt, Zoti yt”, kuptohet se, me fjalën:

27)“Zoti (i botërave)”, All-llahu xh.sh. ka vërtetuar “Ehadijetin" (njësimin) në një hapësirë "minimum", ku duke shprehur

njësimin e Zotit, tregon vetëm nga pikëpamja e jashtme. Kurse në "maksimum", Ai ashtu si me një Mesazh të Tij, atomin e vendos

në retinën e syrit dhe po me këtë ajet, përsëri me këtë çekan të rëndë, godet diellin në kupën e qiellit, duke i vendosur edhe atij një

"sy". Dhe pastaj ajeti:

28 )”(Ai është që) krijoi qiejt e tokën” dhe më pas ajeti:

29)“All-llahu (Fuqiplotë) është Ai (që e ngjërthen, e zgjaton) natën në ditë dhe ditën e ngjërthen, zgjaton në natë”; që duan të thonë:

30)“Ai është që i di të fshehtat në gjoksa”.

Siç ka krijuar qiejt madhështorë dhe tokën në hapësirën "minimum", po ashtu Ai e di se çfarë kalon nëpërmjet zemrës së

njeriut. Në këtë këndvështrim, Kur’ani i Famshëm ulet në kuptimin e Tij më të thjeshtë ndaj njerëzve, sepse All-llahu i Madhëruar e

di që tetëdhjetë për qind e njerëzve nuk kanë marrë kulturën e duhur. Kështu që me forma të thjeshta, Ai lidh një dialog të vogël, që

më pas kthehet në një Mesazh të madh dhe të përgjithshëm.

Shtrohen disa pyetje:

Pyetje 1: Pse nganjëherë shkurtpamësit nuk mundin ta shohin të vërtetën e rëndësishme? Ata thonë se disa sqarime janë të

tepërta dhe të panevojshme. Ata vazhdojnë të pyesin: Pse Jusufi (a.s.) për ta marrë pranë vetes vëllain, e tradhëtoi atë?

Ajeti:

31)“Mbi secilin të dijshëm ka edhe më të dijshëm”, i sqaron ato, si një princip të madh me një gojtari të madhe.

Përgjigje: Secila sure e gjatë dhe e mesme, që janë si një Kur’an i vogël, në disa faqe dhe pozita, nuk duan të mbësheten

vetëm në dy apo tre qëllime. Ndoshta në vetvete, Kur’ani është një Libër, që të mëson se si ta përmendësh Zotin xh.sh., si ta

kujtosh dhe ta nderosh Atë. Kur’ani është një Libër që përmban të gjitha Ligjet e fesë dhe një udhëzues i veprimeve të dobishme. Ai

përshkohet nga një Dituri e shkëlqyer dhe universale. Kjo duhet kuptuar se Kur’ani jep shumë mësime në të njëjtën kohë dhe tregon

Edukatën Hyjnore, që rrethon të gjithë gjithësinë, së bashku me ato të imta. Kuptohet se Kur’ani është një lloj Libri i Gjithësisë.

Meqenëse është kështu, Ai me të vërtetë, në çdo faqe, shtjellon qëllime të ndryshme, duke pasur si temë kryesore, njoftimin e All-

llahut xh.sh. dhe shkallët e besimit. Me anë të një lidhje të zbehtë, si një temë dytësore, Ai shtjellon edhe një eveniment të

rëndësishëm, siç është ai i gojtarisë. E lidh dhe e forcon këtë lidhje, duke e bërë të pëlqyeshme.

Pyetje 2. Çfarë të mire ka që Kur’ani, duke vërtetuar njësimin e Zotit dhe Ahiretin, mijëra herë e shtron problemin e dënimit

apo të shpërblimit të njeriut, nganjëherë shumë qartë, nganjëherë me nënkuptim?Kjo theksohet në çdo “pozitë”, sure dhe faqe,

duke na dalë përherë para syve.

Përgjigje 2: Duhen theksuar çështjet e mëdha, të cilat mbajnë vlera të rëndësishme për jetën tjetër të njerëzimit. Cili është

fundi i kësaj jete? Shpërblim apo dënim? Kjo është nevoja më e madhe, sepse ky njeri ka marrë mbi shpinë amanetin e Kalifatit të

botës dhe vetë ai, është i interesuar ta dijë brenda mundësive, fatin e shndërrimit të gjithësisë. A nuk është e nevojshme ta dijë dhe

të heqë nga koka dyshimet për këto çështje të mëdha, që i përkasin vetë atij dhe kanë kontakt me të, që të sqarojë të pafetë dhe

t’u japë mësim se ku do të shkohet pas ndarjes nga kjo botë, që ta bindë se çfarë na pret pas vdekjes dhe ta tërheqë vëmendjen

duke argumentuar mijëra dhe ndoshta miliona herë të ardhmen? Këtë Ai duhet ta bëjë! Me këto që thamë, kuptohet se ato nuk janë

fjalë boshe, ato nuk të lodhin por janë si me shije të ëmbël për muslimanët, që sado t’i përsërisin nuk mërziten kurrë. Nevoja për to

nuk soset asnjëherë.

32)“Ndërsa ata që besuan dhe bënë vepra të mira, ata kanë xhennet në të cilin rrjedhin lumenj, që janë përjetë të pasosur në

ta. All-llahu është i kënaqur me ta dhe ata janë të kënaqur ndaj Tij. Ky është shpëtim i madh”. Ky ajet jep një lajm, kur thotë se

lumturia e përjetshme është një nevojë, që njeriun e shpëton nga hidhërimi i ndarjes nga jeta. Me këtë hidhërim ai përballohet në

çdo çast. Ky lajm e qetëson njeriun nga mendimet e trishtuara për të afërmit që ka humbur, kur e paralajmëron se ato nuk janë në

ndarje të përjetshme dhe një ditë do të bashkohet me ta, në jetën e amshuar. Besoj se tani e kuptuam rëndësinë e përsëritjes, që

sado që të bëhet, është e domosdoshme dhe e vlefshme, sa e gjithë gjithësia madhështore. Kur’ani jep mësim për gjëra të

rëndësishme, tregon për një All-llah xh.sh. dhe se Ai e shndërron gjithësinë, si ato dhomat e vogla të shtëpisë. Ky fakt të bind se ato

janë shndërrime të mëdha dhe patjetër do të shkohet në atë varr, fundi i të cilit do të përballohet me ferrin, apo me parajsën e

lumtur. Pra e kuptove se Kur’ani është një mësim i hapur apo alegorik, që nga përmbajtja e rëndësishme që ka, e kthen pikëpamjen

e njerëzve dhe është i nevojshëm si ajri, buka apo ilaçi. Me përsëritjet e Tij, ai i rifreskon bamirësitë e All-llahut xh.sh, por:

33)”Në të vërtetë mosbesimtarët do të jenë në zjarrin e xhehennemit. S’ka dyshimse jobesimtarët kanë dënim të dhimbshëm”.

Me këto ajete All-llahu xh.sh., tremb dhe frikëson të pafetë. Tek Risale-i Nur tregohet se mosbesimi, ashtu siç është një shfaqje

e dëmshme, është edhe një dhunë ndaj të gjitha krijesave të cilave u është hyrë në hak. Këta mosbesues mizorë, i zemërojnë qiejt

dhe i hidhërojnë elementet e natyrës, prandaj ata All-llahu i godet shpesh në ”fytyrë”. Shembull për këtë janë tërmetet dhe

përmbytjet e vazhdueshme.

34)“Kur të hidhen në të, ato do t’ia dëgjojnë atij ushëtimën, e ai vlon. Nga zemërimi ai (xhehennemi) gati coptohet”.

Këto ajete tregojnë gjithashtu se kaq i madh është zemërimi për të pafetë, sa edhe ferri i copton dhe nuk i pranon. Këto nuk

ndodhin për arsye se njeriu është i vogël dhe i parëndësishëm, por për të treguar krimin e pafundëm të të pafeve mizorë, që

përdhunojnë këtë gjithësi. Për këtë arsye, Mbreti i Gjithësisë, do që t’i paralajmërojë se ata po bëjnë dhunë të madhe ndaj shtetasve

të Tij dhe nga ana tjetër të shfaqë dhe të tregojë se sa i shëmtuar është mosbesimi. Ai i kritikon ata dhe këto kritika nuk janë kurrë

të tepërta, sikur edhe mijëra e miliona herë të përsëriten, nuk do të mjaftonin. Nga kjo kuptohet se muslimanët këtë Libër të

Shenjtë, Kur’anin, kanë mbi njëmijë vjet që e lexojnë dhe përsëri nuk mërziten. Ky Libër në çdo çast, secilit ia shndërron botën e vet;

ku njëri shkon, tjetri vjen i freskët në këtë botë. Për këtë arsye njeriu ka nevojë për Fjalën e Shenjtë:

”S’ka Zot tjetër përveç All-llahut”; që ta shndrisë botën e vet, sepse ai tani është pasuruar me qeliza të reja (shkenca e ka

vërtetuar se në trupin e njeriut, dy herë në vit ndërrohen qelizat) dhe për t’iu gëzuar kësaj ndodhie, jo një herë, por njëmijë herë

duhet të thuash:

”S’ka Zot tjetër përveç All-llahut xh.sh.”, që ajo të ndriçohet. Ti a nuk e ke për detyrë, që të mbrohesh nga errësira dhe të

futesh në botëra të ndritshme e pa mëkate? A nuk ke ti një amanet të madh? Sepse tek ty pasqyrohen të gjithë Emrat e Bukur të

All-llahut xh.sh.. Ti duhet të ruhesh që ky trupi yt të mos dëshmojë kundër teje, sepse ti je një mysafir hyjnor.

Vazhdimisht duke përsëritur dhe kënduar Kur’anin, ti shpëton nga paralajmërimet e tmerrshme të Tij, sepse ato janë Mesazhe

të Mbretit të Pafillimtë. Me këtë përkushtim, njeriu mund ta shpëtojë veten nga veset e epsheve. Tani e kuptuam arsyen e

përsëritjes, duke dalur në shesh qëllimi i saj. Po nuk i pranove këto vërejtje të frikshme dhe këshilla të bukura të Pejgamberit (a.s.),

atëhere edhe ti së bashku me mendimet e tua, i ngjani vetëm shejtanit. Atyre që mohojnë këto fjalë, u mjafton vetëm ferri

(xhehennemi).

Për ilustrim një shembull: Kur’ani nga dobitë e shumta, kur rrëfen për ngjarjen e Musait (a.s.) dhe të profetëve të tjerë, këtë e

paraqet si një fakt të profetësisë së profetit tonë (a.s.), që nuk e mohon dot, sepse po u mundove ta bësh këtë, të duhet të mohosh

të gjithë profetët e tjerë. Këto tregime thuhen edhe për faktin se nuk kanë mundësi ta këndojnë të gjithë Kur’anin. Në pamundësi, ai

lexon suret e mëdha dhe të mesme, që janë një farë Kur’ani i vogël. Vetë Kur’ani, ato i vlerëson si “themele të besimit” dhe e

përsërit historinë e tyre vazhdimisht. Përsëritja e tyre duhet kuptuar si një zhvillim i gojtarisë elokuente, që të bindin se ndodhja e

dërgueshmërisë së Muhammedit (a.s.), është çështje themelore e gjithësisë.

Pra Kur’ani, të Dërguarit tonë Muhammedit (a.s.), i ka dhënë një prezantim dinjitoz.

Duke marrë me vete katër “themelet e besimit”:

“S’ka Zot tjetër përveç All-llahut (xh.sh.)”, është barazpeshuar me:

“Muhammedi është i dërguari i All-llahut (xh.sh.)”.

Dërgueshmëria e Muhammedit (a.s.), është e vërteta më e madhe e gjithësisë dhe ky person është nderi i të gjithë krijesave të

gjithësisë.

Kjo e vërtetë është e vërteta shpirtërore e kompletuar e Muhammedit, sepse Ai është Përfaqësuesi i Amshuar i Gjthësisë dhe i të dy

jetëve.

Në shumë pjesë, Risale-i Nur ka vërtetuar se Ai ka merituar shumë vlerësime superiore dhe të jashtëzakonshme. Këto lëvdata

që kemi thënë për Të, janë një në njëmijë, në krahasim nga ato që meriton. Këtë domethënie e sqaron edhe fjala e bukur:

اِع8ِل8 َب>ُبA َك>ا?لَف> Dَا>لَّس

"Ai që bëhet shkak për diçka, përfiton sevape apo gjynahe sikur ta ketë bërë vetë”.

Pra të gjitha të mirat që ka bërë populli mysliman, një pjesë ia dedikon të dashurit të Zotit xh.sh.. Ne duhet ta pranojmë

medoemos se, me të vërtetat e fesë së tij, kanë shndritur të gjitha të vërtetat e gjithësisë. Jo vetëm xhinët, njerëzit dhe engjëjt, por

të gjitha krijesat e gjalla, si dhe toka e qiejt, i janë mirënjohëse për këtë nder të madh që iu ka bërë. Me sytë tanë po e shohim se si

me gjendjen e tyre, lutjet që bëjnë bimët dhe kafshët për nevojat e shumta që kanë, me vëmendje po dëgjohen dhe po plotësohen.

Bimët dhe kafshët janë dëshmi se çdo ditë me mijëra dhe miliona njerëz të devotshëm, përshëndesin Muhammedin (a.s.) dhe i

bashkohen lutjes së Tij. Muslimanët kur fitojnë Mëshirën dhe sevapet e Zotit xh.sh. e bëjnë pjesëtar edhe atë, në këto atribute.

Dijetari i të fshehtave e ka ditur se një ditë, në një kohë shumë të afërt, Ai, Muhammedi (a.s.), do të bëhej si një "Dru i Tubës" së

xhennetit. I gjithë populli kur këndon Kur’anin me treqindmijë shkronja, ata do të marrin peshën e sevapeve nga njëqind deri në

njëmijë për një shkronjë. Kur të kesh krahasuar vetëm këto dobi të Kur’anit, atëhere do ta kuptosh shkallën e rritjes shpirtërore, që

vjen prej Tij. Kjo është edhe arsyeja që Zoti xh.sh., në Fermanet e dërguara ka këshilluar që për të shpëtuar nga ferri, të

mbështetemi tek synnetet e tija, që janë i vetmi mjet shpëtimi. Tani besoj e kupton se shkaqet e lartësimit të tij, janë si ajo

bërthama e farës së drurit, që kur rritet, gjethet dhe degët nuk e harrojnë kurrë, sepse janë të lidhura me trungun e drurit të

"Tubës". Ai kurrë nuk e ka harruar se është rob i All-llahut Madhështor xh.sh.. Tani që parashtruam këto, e kuptojmë fare mirë se

cilat janë arsyet e vlerësimit të përsëritjeve të Kur’anit. Të gjitha mendjet e shëndosha, e dëshmojnë se Kur’ani është një Mrekulli

shpirtërore, që nuk shëron vetëm ata që u është sëmurë zemra dhe ndërgjegjja, nga të mirat materiale të kësaj bote kalimtare. Ata

mund të mos e pranojnë këtë të vërtetë dhe të hyjnë në vargun e atyre që:

”Ashtu si, kur stuhia ia mbush sytë me rërë, e mohon diellin edhe goja e sëmurë e mohon shijen e ushqimeve”.

ME DY SHËNIME PO JAPÝM FUNDIN E

"ÇËSHTJES SË DHJETË".

I pari, para dymbëdhjetë vjetësh dëgjova se një i pafe inatçor, ka bërë një atentat të tmerrshëm. Ai duke filluar përkthimin e

Kur’anit, ka thënë se: "Kur’ani duhet të përkthehet, sepse në këtë mënyrë kuptohet se përsëritja e tij është e panevojshme. Ai nuk

duhet të këndohet më, por vetëm të lexohet përkthimi i tij”. Kurse Risale-i Nur, me fakte të pamohueshme, ka theksuar se,

përkthimi nuk mund të jetë kurrë i saktë. Ai duhet të shpjegohet me anë të komenteve, sepse nuk ka asnjë mundësi të përshtatet

në gjuhët e tjera. Asnjë gjuhë tjetër nuk mund të zëjë vendin e gjuhës arabe.

Si mund ta përkthenim atë, kur e dimë se vetëm një shkronjë e Kur’anit ka vlerat e dhjetë sevapeve njëherësh, bile deri në

njëmijë. Veç kësaj, si mund të krahasohen dhe barazohen shkrimet e njeriut me ato të Kur’anit, shprehjet e të cilit janë një Mrekulli e

Zotit xh.sh.. Në këtë mënyrë, Risale-i Nur, me fakte konkrete i ka përmbysur iluzionet e sëmura të këtij sharlatani dhe ia ka plasur

“minën” në duar, pa e lënë që të futet nëpër xhami. Ka akoma nga ata majmunë, që kanë marrë mësime prej tij, që me frymën e

shejtanit mundohen si fëmijët të shuajnë diellin.

I dyti, pasi u lirova nga burgu i Denizlisë, u vendosa në një nga katet e sipërme të një hoteli të posaçëm, që ndodhej aty. Para

meje shtriheshin kopshte të bleruar, të rrethuar me plepa të dendur, njëlloj sikur uleshin besimtarët e devotshëm për të bërë zikër

(të përmendnin Zotin e tyre). Frynte një fllad i hollë që lëkundte gjethet, të cilat kur preknin degët, lëshonin një fëshfërimë, që të

kujtonte vetminë dhe ndarjen nga shokët dhe vëllezërit e mi.

Kjo fëshfërimë më preku dhe më pikëlloi thellë në zemër dhe më solli ndërmend stinët e vjeshtës dhe të dimrit, që do t’i

rrëzojë gjethet përdhé, duke i flakur në mënyrë të pakujdesshme. Sa shumë m’u dhimbsën këta plepa, gjethet e të cilëve merrnin

trajta dhe forma të lloj-llojshme, saqë më kujtonin humbjet dhe ndarjet, që fshihen prapa perdes së praruar të kësaj gjithësie.

Ky fakt ma mbushi mendjen dhe më bindi se e gjithë gjithësia është e mbushur plot me ndarje të hidhura dhe në çast m’u mbushën

sytë me lot. Në çastin e vështirë që po kaloja, mbërriti në ndihmë "Nur”-i i Muhammedit (a.s.), që hidhërimin tim e shndërroi në

ngazëllim, ashtu siç u jep ngushëllim të gjithë besimtarëve të mirë. Po dhe mua kështu më ngushëlloi, që nga njëmijë ngushëllimet

e tjera, vetëm për këtë iu bëra mirënjohës përgjithmonë Hz. Muhammedit (a.s.). Prandaj kur i vështroja i shkujdesur ata plepa të

hijshëm, më dukeshim si gjëra të pavlera, që stina e vjeshtës i dërgon drejt hiçit dhe më lindte dëshira e mosvdekjes. Këtë dëshirë e

ka secili, prandaj kjo dhe kënaqësia për të soditur gjërat e bukura, si dhe mëshira që kisha në zemër për njerëzit, m’i prekën

ndjenjat e mia dhe më rënduan shpirtërisht, duke ma bërë këtë botë si një ferr, kurse mendja m’u kthye në një mjet torturash.

Pikërisht në këtë moment, m’u shfaq drita e "Nur”-it të Hz. Muhammedit (a.s.), si dhurata më e bukur për të gjithë njerëzimin dhe e

zhvendosi atë perde errësire, që më kishte verbuar sytë. Kështu vendin e asgjësë, të vdekjes së përhershme, aksidentale dhe të

rëndomtë, e zuri arsyetimi i shëndoshë, sepse Risale-i Nur, përmban aq dobi të kulluara, sa i gjithë numri i faqeve të tij.

Ai ka theksuar se dobitë e të gjitha gjërave ndahen në tre pjesë dhe siç kanë detyra, kanë edhe përfundim.

E para, si kundërvënie kanë mjeshtërinë e tyre.

Shembull 1: Kur një mjeshtër shpik një makinë të përsosur, secili i thotë atij: "Mashall-llah, barekall-llah, të lumshin duart”. Kjo

makinë me përfundimin dhe gjendjen e saj, sikur dëshiron të falenderojë shpikësin e vet. Çdo krijim në këtë botë është në vetvete si

një lloj makine, bile qëniet e gjalla janë makinat më superiore. Me anë të ekzistencës së tyre, me duart e veta të dukshme ose jo,

ato duartrokasin Mjeshtrin e tyre.

E dyta, qëllimi i formulimit të kësaj pjese është si kundërvënie e pikëpamjeve të vetëdijes. Kjo natyrë, për krijesat e

vetëdijshme, është si një libër voluminoz, ku paraqiten shumë shkenca të larmishme, që lënë përshtypje tek gjallesat e vetëdijshme,

tek të cilat mbizotëron logjika. Për ta ekziston edhe një fletore e botërave të fshehta, që i largon nga kjo botë.

Domethënë, secila gjallesë, që humbet shijet dhe mendimet për këtë fazë kalimtare dhe mendon për të ardhmen, shpirtërisht ajo

fiton shumë. Meqenëse ekziston All-llahu xh.sh., me Diturinë e Tij universale, Ai çdo gjë e përcakton në kujtesën e besimtarëve.

Ndarja, humbja, mosekzistenca, zhdukja dhe përkohshmëria, nuk ekzistojnë për muslimanin. Kjo ngjet vetëm për mosbesimtarët, të

cilët mendojnë se pas vdekjes, çdo gjë shkatërrohet dhe kthehet në formën fillestare. Për ta çdo gjë shkon nga asgjëja dhe

konsumohet plotësisht. Këtë fakt e shpjegon shumë mirë kjo fjalë e urtë, që do të nënvizojmë më poshtë: “Nëse mendimi yt është

përqendruar tek ekzistenca e All-llahut xh.sh., atëhere për ty çdo gjë ekziston. Kush thotë se nuk ka All-llah, për të asgjë nuk

ekziston”.

Besimtarin, besimi për jetën tjetër, në çastin e vdekjes e ngushëllon edhe pse në këtë botë ai mund të ketë bërë një jetë të

mirë dhe të veçantë. Por me mosbesimtarin ndodh e kundërta. Ai me mosbesimin e tij absolut, ashtu siç mohon Zotin e vet, po

ashtu edhe jetën që është duke jetuar ende, e shkatërron shpirtërisht dhe e helmon atë. Le t’u buçasin veshët atyre që pëlqejnë më

shumë këtë jetë të përkohshme dhe le të gjejnë një zgjidhje për të shpëtuar nga torturat e tmerrshme.

35)“Ti je i Patëmeta, ne nuk kemi dije tjetër përveç asaj që na mësove Ti. Vërtetë Ti je i Gjithëdijshmi, i Urti”.

Kam shumë nevojë për duanë, lutjen tuaj! Vëllai juaj që ju do shumë.

Said Nursi.

LETRA E NXËNËSIT HYSREV,

Q Ë I KA DËRGUAR MËSUESÝT TË TIJ SAID NURSI, LIDHUR ME

"ÇËSHTJEN E DHJETË".

Shumë i dashur mësuesi im!

Falenderoj shumë All-llahun xh.sh., që pas dy muaj pritjeje, mora një lajm për gjendjen tuaj. Më ka rënë në dorë kapitulli që u

përgjigjet kundërshtarëve, që i gjejnë të panevojshme përsëritjet e Kur’anit Famëlartë. Ajo që më dha frymëmarrje dhe më qetësoi

shpirtin, ishte paragrafi që titullohet "Lulja e Emirdagut", që keni parashtruar në Risale-i Nur, kur keni shtjelluar "Çështjen e dhjetë",

me të dënuarit e Denizlisë.

Dobitë e përsëritjes së Kur’anit, ju i keni sqaruar jashtëzakonisht mirë në këtë kapitull. E keni mbrojtur mjaft mirë atë dhe ia keni

marrë hakun. Ne duke i marrë erë kësaj "luleje", po na plotësohen ndjenjat dhe po na lehtësohen dëshirat e shpirtit. Përballë izolimit

dhe vuajtjeve të burgut, këto nëntë fruta të "Çështjeve........", të sqaruara aq bukur, u bënë shkak për çlirimin nga to. Në të njëjtën

mënyrë edhe "Çështja e dhjetë", e ka shfaqur bukurinë e saj duke rreshtuar të gjitha mrekullitë e Kur’anit Famëlartë.

I dashur mësuesi im!

Ashtu si trandafili i bukur dhe erëkëndshëm,që pas shpërbërjes, përmblidhet në farat e tij, po ashtu duke e lexuar këtë kapitull

me bukuri të rrallë, në "lulen....." e ndritshme të Emirdagut, nëntë muajt e burgosjes na bëri t’i harrojmë dhe na zbriti në gjendjen

fillestare. Duke lexuar këtë kapitull me bukuri fantastike, nuk po ngopesha dhe mbeta i habitur, veçanërisht kur argumenton se

Kur’ani është një Libër i paarritshëm, duke iu dhënë një shuplakë në fytyrë,të pafeve që duan ta rishkruajnë dhe ta përkthejnë atë,

gjoja për ta kuptuar më lehtë populli. Ata hipokritë nuk i kanë parasysh faktet se deri tani janë shkruar 10-20-40, deri në 70 libra me

vëllime nga ana e komentatorëve të ndryshëm dhe gjithashtu treqind e pesedhjetë mijë lloje komentesh janë bërë deri tani, por

askush nuk i është afruar dot vlerave autentike të Kur’anit. Ka mbi trembëdhjetë shekuj, që Ai tek të gjithë brezat, ka ruajtur

autenticitetin dhe freskinë e Vet. Gjer më sot, populli musliman pa u lëkundur, është përkulur vetëm përpara Tij. Kur’ani në çdo

shekull, i ka kërcënuar popujt tiranë, duke i trembur, kurse popujt e shtypur i ka mëshiruar dhe përkrahur.

Kur’ani duke vazhduar, kritikon edhe kriminelët e ditëve të sotme, që kanë torturuar myslimanët dhe i tremb në mënyrë të

tmerrshme ata.

Ne nxënësve të tij, ai na ka ndihmuar dhe na ka shpëtuar, si profetët dhe popujt e mëparshëm. Unë me shpjegimet e atyre dy

përfundimeve me të cilat ke mbyllur kapitullin, nga gëzimi nuk di se si ta falenderoj All-llahun xh.sh.. Edhe shokëve të mi u kam

thënë shpeshherë se All-llahu xh.sh. mos e heqtë kurrë hirin e Tij nga mësuesi ynë, në shpinën e dobët të të cilit, Zoti xh.sh., ka

vendosur një peshë të rëndë. All-llahu xh.sh. ia lehtësoftë këtë peshë dhe ta gëzojë deri në përjetësi! Amin!

I dashur mësuesi ynë!

Ne deri në përjetësi, falenderojmë

All-llahun xh.sh. për Kur’anin dhe për të dërguarin e Tij që në ka dërguar dhe për Risale-i Nurin dhe për komentuesin e këtij

Kur’ani, pra për ty dhe për lidhjen që kemi ndaj jush. Për këto lidhje nuk kemi ndërmend të pendohemi kurrë, por vetëm kërkojmë

hirin e Zotit xh.sh. dhe çdo ditë që kalon, na shtohet dëshira për të shkuar pas jush.

Risale-i Nur, në zemrat tona ka mbjellur cilësitë më të bukura të fesë islame dhe ne duke e lënë në gjykimin e Zotit xh.sh., për

të gjithë ata që na kanë bërë keq, po i falim pa bërë dallime. Ndjenjat tona janë të tilla, saqë ne mendojmë t’u bëjmë mirë edhe

katilëve, që na kanë torturuar. Falenderojmë shumë All-llahun xh.sh. e Mëshirshëm, që na dha mundësinë të njihemi me Risale-i

Nurin, për ta kujtuar gjithmonë.

Nxënësi juaj plot gabime Hysrev

ÇËSHTJA E NJËMBËDHJETË

Fruti i çështjes së njëmbëdhjetë tregon tre nga qindra dobi të pemës së besimit, ku gjerësisht i ka trajtuar dhe i ka theksuar

Risale-i Nur. Kështu ne po ia lëmë atij nderin e analizave të gjata, duke u munduar që këtu të japim minimumin e fakteve, për dobitë

e besimit.

E para: Një ditë, duke kënduar duanë (lutjen), që thotë: "O Zot, për nder të melekëve të mëdhenj, Xhebrail, Mikail, Israfil dhe

Azrail, më ruaj prej sherrit të xhindëve dhe të njerëzve!”; kur përmenda emrin e Azrailit, secili u drodh nga tmerri, por unë nuk u

shqetësova, përkundrazi më erdhi mirë dhe thashë: "Elhamdulil-lah" dhe fillova ta dua seriozisht atë. Tani po shijoj njërin prej

fruteve të besimit, sepse “Besimi tek melektë”, është njëri prej ”themeleve të imanit”.

E dyta: Një ditë më erdhi në mend që kapitali kryesor i njeriut është shpirti. Njeriut kur t’i dalë shpirti, ai do të dridhet, por kur

mendova se do t’i dorëzohet një dore besnike, siç është meleku Azrail, i pamëkatshëm, atëhere thashë se shpirti im nuk do të më

shkojë kot, nuk do të më humbasë në asgjëshmëri. Duke menduar në këtë mënyrë, ndjeva një gëzim të madh. Mu kujtuan edhe

melektë e tjerë, që regjistrojnë veprimtarinë e njerëzve dhe besimi për ta m’u shtua edhe më shumë, sepse mendova që besimi tek

melektë, përmban akoma dobi të tjera. Ky mendim më shijoi si një frut i ëmbël.

E treta: E dimë se çdo njeri ka dëshirë ta përjetësojë dhe mbrojë veprimtarinë e tij me anë të vjershave, romaneve, mbase edhe të

filmave. Veçanërisht kur ajo vepër përmban vlerat e frutave të xhennetit, atëhere interesimi për të është akoma më i madh. Për

këtë arsye, melektë: “Kiramen katibin” (sekretarët fisnikë), regjistrojnë veprimet e njerëzve, që këto vepra më vonë, t’i sodisim si

pejsazhe të përjetshme duke fituar dhuratat e merituara.

Melektë për të mos humbur asgjë nga veprimtaria e njerëzve dhe për të regjistruar gjithçka, u rrinë atyre mbi supe. Duke

menduar për këtë mirësi të tyre, unë u çmenda nga gëzimi. Gjatë jetës time shoqërore, armiqtë më kanë larguar nga dashamirët,

librat dhe shokët që më shërbenin, dhe prej çdo gjëje tjetër. Në mes të gjitha dëmeve që pata në internim e kurbet, në një gjendje

të rëndë shpirtërore, sikur të më ishte përmbysur e gjithë bota, pikërisht në këtë kohë më erdhi në ndihmë ekzistenca e melekëve.

Në këtë çast më shndriti gjithçka që më rrethonte dhe e ndjeva veten në një botë tjetër të lumtur. M’u kujtuan mosbesimtarët, ideja

e të cilëve lëkundet në mes të vrazhdësisë së egër dhe shterpësisë së errët. Imagjinata ime duke shijuar këto frute të këndshme të

besimit, m’u shfaqen frutet që shijojnë profetët. Kur e kuptova besimin tim tek profetët e kohës së kaluar, atëhere ky besim ma

shndriti të gjithë të kaluarën dhe gjendjen shpirtërore ku ndodhesha. Atëhere hapësira e gjerë, m’u shfaq e gjitha, kur arriti besimi

në profetin Hz. Muhammed (a.s.). Kjo e vërtetë ua mbylli gojën “shejtanëve” të mi. Në këtë moment më ra në kokë një pyetje, që e

kam trajtuar në "Shkëlqimin...", që titullohet HIKMETUL-IZTIADHE (Dobia e mbështetjes tek Zoti, për t’iu ruajtur dëmeve të

shejtanit...).

Besimtarët, duke pasur ndihmën e Mëshirës së All-llahut xh.sh.,kanë pasur fatin të shijojnë frutat e ëmbla të të mirave të

pallogaritura të besimit, kurse mosbesimtarët shpesh herë po dalin të mundur. Kur mu kujtua kjo gjë, e kuptova se për ç’arsye All-

llahu xh.sh., u jep këshilla besimtarëve me anë të Kur’anit, që të mbështeten tek Krijuesi i tyre, duke dërguar melektë, për të na

ruajtur nga nxitjet e veseve të shejtanit. Atëhere pse besimtarët po munden?

Përgjigjen e kësaj pyetje e ka dhënë Risale-i Nur, por përsëri do të jap edhe një shënim të vogël:

E zëmë se një pallat të bukur, me vështirësi e kanë ndërtuar njëqind ndërtues dhe tinëzisht këtë pallat mund ta shkatërrojë një

keqdashës brenda një ore. Për ta ruajtur nga djegia e këtij maskarai, nuk mjaftojnë as njëqind roje. Këtë pallat mund ta ruash vetëm

me ndihmën e shtetit, sepse po nuk pati mbrojtje të sigurtë, ky pallat nuk mund të ekzistojë.

Për ta shkatërruar atë, mjafton të plotësohet vetëm një kusht, apo një fije shkrepse e dikujt. Po kështu edhe shejtanët e njerëzve

dhe të xhindëve, me pak mundim mund të bëjnë dëme të mëdha shpirtërore, duke të rrëzuar përtokë në mënyrë të tmerrshme.

Fara dhe themeli i të gjitha të këqijave është rënia dhe shkatërrimi. Kur të shikosh edhe tregimet e mëparshme, do të vësh re

shumë mirë se cila është arsyeja, që një pakicë e njerëzve të rrezikshëm mund t’i kundërvihen një shumice të madhe. Në këtë çast,

njerëzit e ndershëm dhe të pambrojtur, mbështeten tek All-llahu xh.sh.. Besoj se tani e kuptuat më mirë se cilat janë arsyet që

Kur’ani na këshillon të mbështetemi tek Zoti xh.sh., duke qenë një armë e mirë dhe e sigurtë për muslimanët. Nëntëdhjetë e nëntë

emra të bukur u ka dhënë feja, duke i këshilluar rreptë, që të mbështeten tek Fuqia e Tij.

Tani m’u shfaq fundi i një të vërtete të madhe dhe i kësaj çështje të vështirë: Xhenneti mban prodhimet e ekzistencës dhe

është hambari i të gjitha farërave të zymbylëve të kësaj bote. Xhehennemi është për të treguar përfundimin e tmerrshëm të

botërave të shkatërrimit dhe të asgjësë, ku piqen prodhimet e saja. Pra "fabrika" e xhehennemit, midis detyrave të tjera është e

detyruar që botërat e ekzistencës t’i pastrojë nga e kundërta e saj. Ne nuk po hapim derën e kësaj çështje kaq të vështirë. Inshaall-

llah ndonjëherë tjetër do të na jepet rasti që ta tregojmë.

(Një pjesë e vogël e besimit tek ekzistenca e melekëve, "Munker" dhe "Nekir", pyetës në varr. Duke menduar se një ditë, si të

gjithë të tjerët edhe unë do të hyj në varr, e imagjinova këtë, sikur më ndodhi në këtë çast. Aty i vetëm, në errësirë, i ngushtuar, i

ftohtë, i burgosur, i trishtuar dhe i pashpresë. Kur po përjetoja këtë gjendje fatale, në çast, hyjnë dy melekë fisnikë, që u shkëputën

prej karvanëve "Munker" dhe "Nekir",duke filluar të debatojnë me mua. Gjatë kësaj bisede zemra dhe varri im u zgjeruan dhe u

shndritën. Gjendja e vetmisë dhe e ftohtësisë m’u largua, duke hapur para meje botën e shpirtërave dhe të soditjeve të

mrekullueshme. Tani kjo është thjeshtë një meditim, por në të ardhmen kjo do të jetë një realitet. Me gjithë shpirt, kësaj të vërtete

iu gëzova dhe falenderova Zotin xh.sh..

Nxënësit e Risale-i Nurit, të vërtetat për melektë e varrit, do t’i gjejnë tek ky libër dhe do të ndihen të sigurtë shpirtërisht.

Ekzistenca e vërtetë e melekëve edhe tek varri ato do t’i ngushëllojë dhe do të brohorasin: "Inshaall-llah", njëlloj si ai nxënësi i

medresesë, që ka studiuar gramatikën e gjuhës arabe dhe me dëshminë e një evlijaje, kur ka vdekur dhe e pyesin melektë: "Men

rabbuke?" (cili është Zoti yt), ai duke menduar se është në shkollë dhe në lëndën e gramatikës, përgjigjet: "men" (mupteda, është

fillimi), “Rabbuke" (është lajmi i fjalës “men”, ashtu siç kur thuhet “erdhi”, lajmërohet për dikë që ka ardhdhur). Ai shton: “Vazhdoni

pyetjet për ndonjë gjë tjetër. Këto për mua nuk janë shumë problem”.

Melektë fillojnë të qeshin së bashku me "keshfel kuburin", evlijanë i cili ka mundur tëvëzhgojë në varr duke dëgjuar përgjigjet e të

vdekurit. Ky nxënës jo vetëm që shpëtoi nga torturat e ferrit, por edhe Mëshira e All-llahut xh.sh. iu ofrua me buzagaz. Kjo gjendje

ka vërtetuar hadithin e Pejgemberit që ka thënë se: “Si të jetoni në këtë botë, ashtu edhe do të vdisni”. Po kështu edhe një shehid,

që ishte edhe nxënës i Risale-i Nurit, kur vdiq duke lexuar dhe analizuar këto vepra, melekëve pyetës iu përgjigj me të vërtetat e

frutave të burgut, duke e quajtur veten sikur të ishte përpara gjykatësve në gjyq. Ai i mbrojti të drejtat e fesë së vet, me të vërtetat

e Risale-i Nurit.

Po japim një shembull të vogël për lumturinë e kësaj bote, që bëhet edhe shkaku i besimit tek ekzistenca e melekëve. Pranë

një fëmije të vogël, që ka marrë mësime mbi besimin, ka filluar të qajë një fëmijë tjetër, ngaqë i ka vdekur i vëllai. Fëmija i mësuar e

qetëson atë që qan: “Mos qaj, por falendero, se vëllai yt ka shkuar në parajsë, ku po shëtit i gëzuar së bashku me engjëjt. Ai

kënaqet më mirë se ne që jemi këtu. Atje do të fluturojë si një melek dhe do të sodisë bukuritë përrallore”. Me këto fjalë

ngushëlluese, ai e qetësoi shokun e vet.

Kështu edhe unë, në këtë dimër të ashpër dhe në këtë gjendje të vështirë, mora dy lajme shumë të hidhur vdekjeje.

Njëri ishte djali i vëllait tim, Fuadi, që kishte mbaruar shkollën e lartë në mënyrë të shkëlqyer dhe i shërbente Risale-i Nurit,

tjetra ishte motra ime dijetare, që kryente detyrën e haxhillekut, në tavaf (duke u sjellur rreth Qabes).

Të dyja këto vdekje të të dashurve të mi, më hidhëruan dhe më ngashëryen, njëlloj si në vdekjen e Abdurrahmanit, që e kam

përmendur në "Broshurën e pleqve". Në gjendjen e thellë të trishtimit, faleminderit Zotit xh.sh., më erdhi në ndihmë besimi, që më

shmangu nga hidhërimet për motrën time plot me sevape dhe Fuadin e pamëkatë, që vdiqën plot sevape. Me zemër dhe me shpirt

gjykova se ata nuk rrinë më me njerëz të mëkatshëm, por me melektë dhe huritë e xhennetit. Ata shpëtuan nga vështirësitë dhe

hidhërimet e kësaj jete, duke shkuar tek kënaqësitë e përjetshme. Duke menduar kështu, u lehtësova shpirtërisht dhe i urova që të

dy. Ngushëllova tim vëlla, babain e Fuadit dhe veten, duke falenderuar Zotin xh.sh. Mëshirëplotë.

Shkrova për këto dy të afërm, në mënyrë që të përmenden së bashku me lutjet e mëshirës.

Pra të gjitha konkluzionet që ka nxjerrë Risale-i Nur, kanë një pikësynim që të tregojnë se çfarë garancie dhe frutash të këndshme, i

jep njeriut besimi, për këtë dhe atë jetë. Shijimet që e kënaqin njeriun në këtë jetë, bëhen si ato farat që paralajmërojnë për një

pranverë të praruar, që do të vijë në jetën e lumtur. Atje do të shijosh edhe më shumë të mira dhe All-llahu xh.sh. do ta kënaqë

zotëruesin e këtij besimi. Nga numri i pallogaritshëm i këtyre farërave të besimit, vetëm pesë janë përmendur në fundin e “Fjalës së

tridhjetë e një", në kapitullin e Miraxhit. Për "frutat" e tjera është shkruar si shembull në një kapitull të "Fjalës së njëzetekatërt".

"Gjashtë themelet" e besimit, mbanin fruta të pafundme. Por nga kjo pafundësi vetëm një frut, është më i shijshmi; fruti i xhennetit.

I dyti, fruti i lumturisë së përjetshme dhe i treti, më i ëmbli nga të gjithë, takimi me të Madhin Zot xh.sh.. Unë këtë e kam theksuar

edhe më parë edhe në fundin e “Fjalës së tridhjetë e dytë”, ku është folur më gjerësisht edhe për "fruta" të tjera.

Mos ta harrojmë se besimi tek kaderi (caktimi i Zotit xh.sh.) është një frut i zgjedhur, saqë populli nuk e heq nga goja këtë

fjalë. Një fjalë e urtë thotë:

“Kush i beson caktimit të Zotit, ai shpëton nga tortura”.

“Kështu është shkruar nga Zoti,është kaderi Tij”; që ka kuptimin se për të lehtësuar fatkeqësinë, beso se këto që të ndodhin,

nuk janë të rastësishme, por Zoti xh.sh. i Ditur i ka krijuar, për të qenë të dobishme ndaj nesh.

Me mijëra prova nga jeta ime, mund t’u jap duke ngulur këmbë se besimi në "caktimin e Zotit xh.sh.", më çlironte nga

vargonjtë e kësaj jete, sa herë që fatkeqësitë e mia, i shihja nga ky këndvështrim. Unë çuditesha dhe mendoja se si jetojnë këta

njerëz, që nuk besojnë në “caktimin e Zotit xh.sh.”?

Nga shumë dobi të besimit në melekë, në pozitën e dytë të “Fjalës së njëzetedytë”, është paraqitur një ngjarje në këtë formë:

"Azraili (a.s.), duke iu lutur All-llahut xh.sh., ka thënë: "O Zot, kur unë u marr shpirtin robëve të tu, ata hidhërohen".

All-llahu xh.sh. i është përgjigjur kështu: "Detyrës tënde do t’i krijoj një perde (sëmundjet dhe fatkeqësitë) dhe kur ankesa e

tyre mos të arrijë tek ty, atëhere shkon tek ta”.

Një perde e tillë është edhe vetë detyra e Azrailit (a.s.), që ankesat e pavend të mos shkojnë tek Zoti xh.sh..Nuk është e mundur që

secili të shohë qëllimin e bukur të vdekjes, pra anën e mëshirës së Zotit xh.sh.. Çdo njeri gjykon nga pamja e jashtme e ndodhisë

dhe në mënyrë të pavend bën analizën e saj. Tani duhet ta kuptoni pse All-llahu xh.sh., ka vënë shkaqe në mes të vdekjes dhe

njeriut. Jo vetëm engjëjt, por edhe të gjitha arsyet janë si një perde ndaj Lartësisë së All-llahut xh.sh.. Të gjitha bukuritë gjenden pas

perdes, që të mos e humbasin bukurinë dhe të mos gjykohet vetëm nga ana e jashtme e tyre, në mënyrë që të mbrohet Dituria e

Kulluar e All-llahut xh.sh.. Në këtë mënyrë, ligësitë që ndodhin në këtë gjithësi, të mos i shkojnë Zotit xh.sh., duke mos menduar se

Ai po bën padrejtësi. Pra për këto fenomene të dukshme, të papëlqyera dhe të pamëshirshme, të mos gjykohet se All-llahu xh.sh. po

tregohet i pamëshirshëm.

Këto probleme Risale-i Nur i ka sqaruar thellësisht duke theksuar se, këto ndodhi nuk kanë shumë rëndësi, ose janë të një

rëndësie të vogël, përderisa ato nuk mund të zbehin dot vulën e "caktimit të Zotit xh.sh.". Pra krijimi dhe shpikja, janë cilësi të

veçanta të All-llahut xh.sh.. Shkaqet kryejnë funksionin e perdeve. Edhe ëngjëjt (melektë), që janë krijesa të vetëdijshme, me

vullnetin e tyre të paktë, pa shtuar asgjë, vetëm veprojnë, shërbejnë dhe bëjnë adhurim ndaj Krijuesit të tyre. Veprim tjetër nuk

përputhet me rangun e tyre.

Sedra e Madhërisë së Tij kërkon të fshihet pas perdes së shkaqeve, përpara mendjes së njerëzve.

Sundimi dhe Njësimi i Zotit xh.sh. kërkon që shkaqet ta heqin ndikimin e tyre të vërtetë, sepse ai i takon vetëm Atij, All-llahut

xh.sh..

Tani në punët e hajrit dhe të ekzistencës, janë shtyrë të shërbejnë melektë. Në dukje ata janë mbrojtësit e Fuqisë së Edukatorit

ndaj të mirave të fshehura, për t’u mbrojtur nga kriminelët dhe ligësitë. Njëlloj edhe fenomenet e këqija dhe të papëlqyera, si

shejtanët, xhindët dhe njerëzit e pafé, shërbejnë për të mbrojtur Zotin, që të mos duket i pamëshirshëm dhe të ruhet nga

kontradiktat dhe të metat, që janë të shumta në gjithësi. Të metat vijnë nga paaftësia, mosekzistenca, shkatërrimi dhe moskryerja e

detyrave. Të gjitha këto fenomene të çojnë në asgjëshmëri dhe rrëzim të plotë. Perdet djallëzore të shejtanëve dhe të gjërave të

këqija, janë nga një perde për të mbrojtur lartësinë e All-llahut xh.sh. dhe ndoshta ekzistenca e tyre është që këto shëmtira të

tërhiqen nga vetja e tyre. Për të shkatërruar është fare e lehtë dhe nuk duhet shumë forcë.

Me pak punë dhe duke mos kryer detyrat i shkatërron plotësisht. Punëtorët dëmtues, konsiderohen si shpikës, e në fakt ata

nuk kanë kurrfarë ndikimi, përveç zhdukjes, me një punë dhe vullnet të pakët. Por, ato gjërat e shkatërruara, për arsye se vijnë nga

zhdukja, këto punëtorë të dëmshëm në të vërtetë janë shkaku i rezultatit të keq. Kështu që, po qe se janë të vetëdijshëm,meritojnë

dënimin. Kuptohet se punët e liga, secili i ka vetë në dorë t’i kryejë apo jo. Për punët e mira, të hajrit është ndryshe; punëtorët,

prodhuesit e të mirave në të vërtetë nuk ndikojnë dhe nuk i prodhojnë dot ato, por janë përçues të mirësive të All-llahut xh.sh. dhe

pagesa apo shpërblimi i tyre është një dhuratë e Tij. Këtë çështje, Kur’ani Famëlartë me këtë ajet e vërteton plotësisht:

36)“Çfarëdo e mire që të vjen, është nga All-llahu, e çfarë të ndodhë nga ndonjë e keqe është nga vetë ti”.

Shkurt për botërat e ekzistencës, që duke u ndeshur me ato mosekzistente, të cilat japin prodhimet e tyre të xhennetit apo

xhehennemit, paraqiten dy thënie: Ekzistencialistët që thonë: “Elhamdulil-lah, Elhamdulil-lah (Falenderimet i takojnë

All-llahut)”. Dhe mosekzistencialistët që thonë: “Subhanall-llah, Subhanall-llah

(All-llahu është i Patëmeta)”.

Në këtë hapësirë të gjerë, ku ndeshen engjëjt me djajt dhe ligësitë me bukuritë, në këtë moment shfaqet fruti i besimi tek

engjëjt. Kështu me Dritën dhe Nurin e Kur’anit e zgjidha problemin dhe u ndriçova nga drita e ajetit, duke shijuar ëmbëlsinë e frutit

të Tij:

37) All-llahu është dritë (ndriçues, udhëzues), i qiejve dhe i tokës”.

“Fjala e njëzetekatërt" dhe “Fjala e Njëzetenëntë", tregojnë mrekullinë e "elifeve" (shkronja e parë e alfabetit arab) ku në një

mënyrë të ndritur dallohen shenjat e melekëve.

All-llahu i Madhëruar, në të gjitha anët e botës, që nga gjërat më të thjeshta deri tek ato më të ndërlikuarat, dëshiron që të

tregojë Mëshirën e Tij. Çdo krijesë dhe çdo specie, dëshiron që ta tërheqë nga Vetja, për të fituar dashurinë e tyre. Ai nuk kërkon

ndonjë gjë të tepërt nga ato, por vetëm që me ngrohtësinë dhe dashurinë e tyre, ta falenderojnë dhe ta lartësojnë nga të metat.

Është e natyrshme se në këtë gjithësi të pafund, përballë mirësive të panumërta, Ai nga krijesat e Tij dëshiron një adhurim të

vetëdijshëm, bile edhe nga ato të pavetëdijshmit, qofshin ato të mëdha, apo të vogla.

Këtë detyrë në llogarinë e gjërave të pashpirt dhe të pallogaritshme, mund ta bëjnë vetëm engëjt e Tij të panumërt, që ndodhen në

të gjithë Mbretërinë e Tij, në qiej dhe në tokë. Ai me këtë adhurim atyre i ka dhënë detyra, prandaj ato i ka krijuar në atë mënyrë, që

të japin gjykim të përsosur dhe të kenë lehtësi, në kryerjen e detyrave të mëdha dhe të vështira.

Shembull: Profetët e "Beni Israilëve", (bijve të Izraelit) kanë thënë ashtu siç ka transmetuar edhe Ibni Abbasi, se një materie e

botës tjetër, që emërohet “Suhret", është bërë bazë për engjëjt mbikqyrës të botërave "Theur" dhe "Hut".

Megjithëse në tregimet e mëparshme e kemi ndriçuar çështjen e engjëjve, përsëri filozofia materialiste, gjendjen e botës e

paraqet të errët dhe të trishtuar. Ato nuk e dijnë se bota është e mbështetur në mbikëqyrjen e engjëjve "Theur" dhe "Hut", të cilët e

kanë bazën e tyre të mbështetjes tek "Suhreti". Kurse Krijuesi i Gjithësisë, suhretin e ka dërguar si një formë të materies së

xhennetit dhe si gurin themelor të kësaj bote, ku në të ardhmen një pjesë e tyre do të dërgohen në xhennetin e përjetshëm.

Mjerisht, nga pikëpamja e popullit të thjeshtë, kjo e vërtetë e amshuar, me kalimin e kohës është pranuar se gjoja kjo botë

është mbështetur mbi kurrizin e një kau apo të një peshku. Besoj e kuptuam se engjëjt siç janë të aftë të shëtisin në qiell, po ashtu

ata shumë lehtë mund të shëtisin edhe në tokë, nëpër gurë, ashtu si edhe brenda të gjithë botës. Si gjithë të tjerat edhe kjo botë

nuk është e nevojshme të mbështetet mbi kurrizin e peshkut apo të kaut.

Shembull: All-llahu xh.sh. i ka krijuar të tillë engjëjt, që të përfaqësojnë të gjitha kombësitë e kësaj bote. Vetëm me anë të

melekëve, bëhet e mundur që krijesat e pavetëdijshme, të shprehin adhurimin e tyre ndaj All-llahut xh.sh., njëlloj si krijesat e

vetëdijshme. Midis frutit të gjithësisë, pra njeriut dhe Krijuesit të tij, janë: Ai që sjell mesazhe, revelata, kryemeleku, Xhebraili,

meleku Israfil, me detyrën për t’i fryer “surit” ditën e kijametit dhe pastaj Azraili (a.s.), të cilët janë ngarkuar që të qëndrojnë midis

krijesave të gjalla.Kur lindin dhe kur vdesin, i çlirojnë ata, megjithëse këto vepra janë të Zotit xh.sh. (por këto melekë janë me

detyrën e përfaqësuesit të ruajtjes së nderit të madhështisë së Zotit xh.sh.).

Kështu duke shprehur adhurimin, ata kryejnë detyrën e mbikqyrësve. Ato shprehin adhurimin e tyre ndaj All-llahut xh.sh., duke

ngjallë dhe duke marrë shpirtërat. Mikaili (a.s.) me krijimin e tij të çuditshëm, ka për detyrë që si përfaqësues i vetëdijshëm, t’i

paraqesë

All-llahut xh.sh. të gjitha falenderimet e qenieve të pavetëdijshme, të interesohet për ushqimin e tyre dhe t’i sqarojë ato se kjo

është një bamirësi e këndshme e Mëshirës së Madhe të All-llahut xh.sh.. Këta katër melekë janë krijuar si një domosdoshmëri e

çuditshme dhe ekzistenca e tyre është nevojë e Gjykimit të Madhërishëm. Ekzistenca e këtyre si dhe e karvaneve të tjerë të

melekëve është më se e vërtetë dhe e padyshimtë. Për të kuptuar edhe më mirë këtë, duhet të bëjmë krahasim edhe me çështjet e

tjera të të vërtetave që kanë kontakt me të.

Ja pra në rruzullin e tokës gjinden mbi katërqindmijë specie të ndryshme gjallesash, që i ka krijuar All-llahu i Madhërishëm. Me

këto gjallesa Ai e ka hijeshuar botën. Ekzisjtenca e tyre duke thënë: MASHAALL-LLAH, BAREKALL-LLAH, SUBHANALL-LLAH, mundohet

të reklamojë mrekullitë e Zotit xh.sh. dhe të shprehë Mëshirën dhe Bamirësinë e Tij me këto fjalë të bukura dhe me:

ELHAMDULIL-LAH, UESH-SHUKRULIL-LAH dhe

ALL-LLAHU EKBER, të shprehë falenderimet e zjarrta.

Nga kjo kuptojmë se Fuqiploti i Ditur ka krijuar engjëjt dhe "ruhanitë", të pamëkatshmit, për t’u bërë të dëgjueshëm, kur ato

shprehin adhurimin e tyre. Engjëjt dhe ruhanitë, nuk e kundërshtojnë kurrë fjalën dhe urdhërat e Tij. Ata gjithashtu janë të

përshtatshëm të jetojnë në qiejt madhështorë, pa lënë asnjë hapësirë bosh. Ata vazhdimisht bëjnë adhurimet e tyre. Disa karvane

krijesash i ka krijuar prej melekëve të

mëdhenj,saqë disa të vegjël të tyre, zbresin pikat e shiut, duke i shëmbëllyer duartrokitjeve. Ato sikur i gëzohen Mrekullive dhe

Arteve të Mëshirës së All-llahut xh.sh., engjëjt e mëdhenj hipin nëpër yje dhe qiej, për të soditur Fuqinë Hyjnore, duke thënë:

"LA ILAHE ILALL-LLAH. ALLAHU EKBER" (S’ka zot tjetër përveç All-llahut. All-llahu është më i Madhi). Kështu veprojnë për të

shprehur adhurimin e tyre nëpër të gjitha botërat.

Që nga koha e Hz. Ademit dhe deri tani, të gjitha librat dhe fletushkat e shenjta flasin për ekzistencën e melekëve dhe

adhurimin e tyre. Në të gjithë shekujt, bisedat dhe fjalimet që ata kanë mbajtur, i kanë transmetuar Kur’ani, profetët dhe njerëzit e

shenjtë. A nuk është ky një fakt i pamohueshëm, për t’iu besuar atyreve? Ne u besojmë amerikanëve edhe pse atje nuk kemi qenë,

por jemi të informuar. A e shikon "frutin" e dytë të besimit, që vërteton të gjithë ato argumente për ekzistencën e melekëve? A e pe

se si u rrotullua dhe shndriti e gjithë gjithësia, skaj më skaj, si një Xhami e Madhe? Ajo i çeli sytë e verbër të materialistëve dhe

sidomos atyre që thonë se atje nuk ka jetë dhe është errësirë e tmerr. Feja e vërtetë, myslimanëve u tregon se atje jetojnë krijesa të

gjalla, të vetëdijshme, dhe të buta. Merri "dylbitë" e fesë, për të parë një gjithësi të ëmbël. Këto bukuri dhe shije u tregojnë

besimtarëve jo vetëm për jetën e përjetshme, por edhe për këtë jetë, sipas shkallës së besimit që kanë.

Përfundim

Me sekretin e "Njësimit të Zotit xh.sh.", në të gjithë gjithësinë janë treguar veprat e Një All-llahu xh.sh., që mbajnë të njëjtën

Vulë, të njëjtën Fuqi, të njëjtin Emër dhe të njëjtën Dije Universale, që shfaqen në secilin art dhe duken sikur disa brohorasin dhe

disa duke mërmëritur butësisht thonë: "Ne kemi të njëjtin Zot xh.sh.. Ai na ka krijuar, na drejton dhe na edukon. Me të njëjtën

Fuqi,edhe engjëjt i ka krijuar gjithëkund, për të shprehur adhurimet e atyre që ata janë të pafajshëm, të pastër dhe të bindur ndaj

Krijuesit. Ato nuk bëjnë asnjë gjë nga vetja dhe pa urdhër askënd nuk mund të ndihmojnë, ato janë jehona e këtyre ajeteve:

38 ) “Ja, ata janë robër të ndershëm, duke iu përmbajtur me përpikmëri asaj me ç’ka urdhërohen”.

SAID NURSI