a pelacyjnych. uzasadnienie Ï ¸ podpis/ Ϧ ã 9 - odpis ... · zeznań anastazji uroczej, z...
TRANSCRIPT
Łódź, dn. 2018-04-19.
Do
Sądu Okręgowego w Łodzi
V Wydział Karny Odwoławczy
za pośrednictwem:
Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia
w Łodzi VI Wydział Karny
adw. Jan Skuteczny,
obrońca oskarżonego Jacka Niegrzecznego
Sygn. akt: VI K 666/17
A P E L A C J A
od wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi
VI Wydział Karny z dnia 20 lutego 2018 r.
I. Na zasadzie art. 425 § 1 i 2 k.p.k., oraz art. 444 k.p.k. ZASKARŻAM na
korzyść/niekorzyść oskarżonego wyrok Sądu Rejonowego …… z dnia …….. roku
wydany w sprawie ………… w całości/ w części
II. Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu
ZARZUCAM naruszenie prawa materialnego, a to art. …… k.k. poprzez …….
Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu
ZARZUCAM obrazę przepisów postępowania, które miało wpływ na treść
orzeczenia, a to art. … k.p.k. poprzez …..
Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k.p.k.. i art. 438 pkt 3 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu
ZARZUCAM błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. ……
Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu
ZARZUCAM rażącą niewspółmierność kary, tj. …….
III. Na zasadzie art. 427 § 3 k.p.k. wnoszę o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z
…… na okoliczność ……..
IV. Mając na uwadze powyższe zarzuty, na zasadzie art. 427 § 1 i art. 437 k.p.k.,
WNOSZĘ o ……
UZASADNIENIE
Uzasadnienie zarzutów apelacyjnych, ich wpływu na treść rozstrzygnięcia, wniosków
apelacyjnych.
/Własnoręczny podpis/
Załączniki: - odpis apelacji
Zarzuty naruszenia prawa materialnego
– (poprzez) 1) błędne zastosowanie/niezastosowanie danej normy prawnej albo 2)
błędną wykładnię
– jedynie normy prawa materialnego o charakterze obligatoryjnym (gdy sąd musi,
a nie jedynie może)
– tylko gdy nie kwestionujemy ustaleń faktycznych w tym zakresie – wadliwa
subsumcja do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego
– Obraza prawa materialnego polega na wadliwym jego zastosowaniu (lub
niezastosowaniu) w orzeczeniu opartym na trafnych i niekwestionowanych
ustaleniach faktycznych. Nie można, zatem stawiać zarzutu naruszenia prawa
materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia ma polegać na błędnych
ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia lub na naruszeniu
przepisów procesowych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2007 r.,
II KK 172/07)
– utrwalona linia orzecznicza – sąd musi wskazać, że ją zna i uzasadnić dlaczego
od niej odstępuje – inaczej zarzut błędnej wykładni’
– 53 k.k., 56 k.k., 115 § 2 k.k. – co do zasadny nie można ich naruszyć (tylko, gdy
całkowicie pominięte)
Zarzuty naruszenia prawa
procesowego – poprzez) niezasadne zastosowanie/niezastosowanie normy prawnej
– wpływ na treść orzeczenia – czy gdyby nie było podnoszonego uchybienia, orzeczenia miałoby taką sama treść
– np. niezgodne z przepisami procesowymi działanie sądu wbrew określonym normom (zakazom/nakazom), zaniechanie dokonania określonych czynności, naruszenie przepisów dotyczących wyrokowania, konstruowania orzeczenia
– zasady procesowe (np. art. 2, 4 6 k.p.k.) nie mogą stanowić samodzielnej podstawy zarzutu, ale: art. 5 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. można, jednakże nie łączymy art. 7 k.p.k. z art. 5 §2 k.p.k.
– najczęściej powołuje się na naruszenie: art. 5 § 1 i § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. (rozprawa) + 366 § 1 k.p.k. / 92 k.p.k. (posiedzenie) – oparcie rozstrzygnięcia na materiale nieujawnionym, ocena na podstawie jedynie części materiału – pominięcie określonych dowodów, nierozważenie przez sąd całokształtu materiału dowodowego, + art. 424 § 1 i § 2 k.p.k. (nieprawidłowa konstrukcja uzasadnienia, dowód dopuszczenia się ww. uchybień)
Zarzuty naruszenia prawa
procesowego
– uchybienia procesowe w postępowaniu przygotowawczym – tylko, gdy przeniknęły do
postępowania sądowego i nie zostały konwalidowane, a w konsekwencji miały wpływ na
treść wyroku
– Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje
pod ochroną reguły z art. 7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy
głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich
okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz
jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało
wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. (postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 18 grudnia 2012 r., III KK 298/12)
– Zgodnie z linią orzeczniczą Sądu Najwyższego ustalenia faktyczne sądu wyrokującego w
pierwszej instancji pozostają pod ochroną zasady "swobodnej oceny dowodów" tylko
wtedy, gdy sąd ten rozważył, we wzajemnym ze sobą powiązaniu, wynikające z każdego z
zebranych w sprawie dowodów, okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla
rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Inaczej mówiąc, gdy są one wynikiem
wszechstronnej oceny dowodów pochodzących zarówno ze źródeł osobowych, jak i
rzeczowych, przy czym żaden z nich nie może być traktowany jako ważniejszy tylko
dlatego, że pochodzi z określonego (np. osobowego) źródła. (postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 24 stycznia 2007 r., II KK 267/06)
Zarzuty naruszenia prawa
procesowego – Zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego
przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych lecz powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2007 r., IV KK 175/07)
– Wątpliwości, o których mowa w przepisie art. 5 § 2 k.p.k. to wątpliwości pozostające już po dokonaniu prawidłowej oceny wiarygodności dowodów, które pomimo jej dokonania nie dają się usunąć. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2013 r., II KK 207/12)
– Zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania sądu, a zatem nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem obrazy art. 7 k.p.k. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2013 r., V KK 270/12)
– Nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strony zgłaszają wątpliwości co do ustaleń faktycznych. Dla oceny czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości strony procesowej, ale jedynie to, czy sąd orzekający wątpliwości takie powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku bowiem, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, albowiem jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (art. 7 k.p.k.). (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2004 r., V KK 207/03)
Błąd w ustaleniach faktycznych
– błąd braku (oparcie wyroku na niepełnym materiale dowodowym)
– błąd dowolności (przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów)
– gdy ma charakter pierwotny!
– poprzez przyjęcie, że …., podczas gdy z materiału dowodowego
zgromadzonego w sprawie wynika, że …
– fakty, które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia
Niewspółmierność kary itp.
– gdy nie kwestionujemy ustaleń faktycznych
– kara zbyt surowa, bez warunkowego zawieszenia
– gdy „rzuca się w oczy”, jest oczywista (min. 6 m-cy przy niskim
zagrożeniu), w przeciwnym razie – kwestionowanie ustaleń
faktycznych, tj. pominięcie pewnych okoliczności łagodzących,
niezasadne uwzględnienie okoliczności obciążających
– orzeczenie kary powyżej/poniżej ustawowego zagrożenia lub
nieorzeczenie obligatoryjnego środka to obraza prawa materialnego!
Model zarzutu
Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, naruszenie przepisu postępowania, który miał wpływ na treść rozstrzygnięcia a to art. XYZ k.p.k. poprzez (tutaj opisujemy wadliwe zachowanie Sądu), podczas gdy (tutaj wskazujemy jak organ procesowy powinien się zachować, gdyby działał zgodnie z normą prawną).
Przykładowo:
Zarzut:
Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu
orzeczeniu zarzucam, naruszenie przepisu postępowania, który miał wpływ na
treść rozstrzygnięcia a to art. 411 k.p.k. poprzez ogłoszenie wyroku po upływie
16 dni tj. po przekroczeniu terminu wskazanego we wskazanym przepisie.
Wniosek:
Wniosek: Na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wnoszę o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
Sądowi meriti.
Przykładowo:
Zarzut:
Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, naruszenie prawa materialnego a to art. 280 § 2 k.p.k. poprzez jego błędną/niewłaściwą wykładnię i uznanie, że rozbita przez oskarżonego butelka w czasie inkryminowanego zdarzenia nie była tzw. innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem w rozumieniu tego przepisu, podczas gdy jej ostre krawędzie mają te same właściwości co nóż/ w orzecznictwie sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego wskazuje się, ze z uwagi na jej właściwości jest przedmiotem zbliżonym do noża.
Wniosek:
Na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie, że oskarżony dopuścił się czynu kwalifikowanego z art. 280 § 2 k.k. a nie czynu z art. 280 § 1 k.k.
Kazus 1
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, na zasadzie art. 427 § 2
k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k., obrazę przepisów postępowania, która
to miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 410 k.p.k.
poprzez nierozważenie przez Sąd całokształtu zgromadzonego w
sprawie materiały dowodowego i całkowite pominięcie dowodu z
zeznań Anastazji Uroczej, z których wynikało, że oskarżony nie
mógł się dopuścić zarzucanego mu czynu.
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, na zasadzie art. 427 § 2
k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k., obrazę przepisów postępowania, która
to miała wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 7 k.p.k. poprzez
dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego
i bezpodstawne odmówienie wiary wyjaśnieniom oskarżonego
Romana Gołąb, w sytuacji gdy wyjaśnienia te były logiczne i
konsekwentne, a nadto korelowały z zeznaniami świadka Anastazji
Uroczej.
Kazus 2
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 439 §
1 pkt 9 k.p.k., obrazę przepisów postępowania stanowiącą jednocześnie
bezwzględną przyczynę odwoławczą, a to art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k., poprzez
prowadzenie postępowania i wydanie orzeczenia mimo istnienia ujemnej
przesłanki procesowej w postaci braku wymaganego wniosku o ściganie.
Kazus 3
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438
pkt 1 k.p.k., obrazę prawa materialnego, a to art. 279 § 1 k.k., poprzez błędną
wykładnię znamienia „z włamaniem” i przyjęcie, że oskarżony poprzez
otworzenie drzwi dopuścił się włamania do mieszkania Romana Gołębia, nie
zaś przestępstwa kradzieży opisanego w art. 278 § 1 k.k.
Kazus 4
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 439 §
1 pkt 9 k.p.k., obrazę przepisów postępowania stanowiącą jednocześnie
bezwzględną przyczynę odwoławczą, a to art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., poprzez
prowadzenie postępowania i wydanie orzeczenia mimo istnienia ujemnej
przesłanki procesowej w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela.
Kazus 5
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam naruszenie przepisu postępowania, które
miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 79 § 1 pkt. 3 i 4 k.p.k. w
zw. z art. 6 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i niewyznaczenie
oskarżonemu obrońcy obligatoryjnego, podczas gdy okoliczności popełnienia
czynu, a także wyjaśnienia złożone przez oskarżonego wskazywały na
uzasadnione wątpliwości co do zdolności rozpoznania przez niego znaczenia
swojego czynu, pokierowania swoim postępowaniem oraz możności
przedsiębrania samodzielnej i rozsądnej obrony, co stanowi bezwzględną
przyczynę odwoławczą, o której mowa w art. 439 § 1 pkt. 10 k.p.k.
Kazus 6
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz
439 § 1 pkt 10 k.p.k., naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny
wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to art. 17 § 1 pkt 10 k.p.k. w zw. z art. 7b
ust. 2 i 3 u.mp.a. w zw. z art. 7c ust. 6 u.m.p.s. poprzez ich nie zastosowanie i
nie uzyskanie od Sejmu RP zezwolenia na ściganie, co stanowiło bezwzględną
przyczynę odwoławczą o której mowa w art. 439 § 1 pkt. 9 k.p.k.
Kazus 7
Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam, na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz
439 § 1 pkt 10 k.p.k., naruszenie przepisów postępowania, a to art. 80 k.p.k. w
zw. z art. 82 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez ich nie zastosowanie i
procedowanie z udziałem radcy prawnego nieuprawnionego do wykonywania
funkcji obrońcy w rozumieniu art. 82 k.p.k., podczas, gdy oskarżonemu
zarzuca się popełnienie zbrodni, co stanowi bezwzględną przyczynę
odwoławczą o której mowa w art. 439 § 1 pkt. 10 k.p.k.
Kazus 8
Niewątpliwie Sąd Okręgowy rozpoznał sprawę należącą do właściwości Sądu
Rejonowego. Nie stanowi to bezwzględnej przyczyny odwoławczej, o której
mowa w art. 439 § 1 pkt. 4 k.p.k. Owe uchybienie można traktować jako
zwykłe naruszenie przepisów postępowania. Jednakże zarzut taki jest również
chybiony, gdyż nie sposób w zgodzie z zasadami logiki, wiedzą prawniczą
wykazać negatywny wpływ procedowania przez sąd wyższej instancji na treść
rozstrzygnięcia.