เก้าเรื่องสั้น
DESCRIPTION
ÂTRANSCRIPT
1
2 เจ.ดี.ซาลินเจอร
3
ไลตเฮาส พับลิชชิ่ง1 ถนนรองเมือง 5 แขวงรองเมือง เขตปทุมวัน กรุงเทพมหานคร 10330
4 เจ.ดี.ซาลินเจอร
เกาเรื่องสั้น
เรื่อง เจ.ดี. ซาลินเจอร
แปล ปราบดา หยุน
บรรณาธิการบริหาร รังสิมา ตันสกุล
บรรณาธิการอํานวยการ ‘คนเฝาประภาคาร’
ออกแบบปก Typhoon Studio
ศิลปกรรม จีรวรรณ มั่นคง
ขอมูลทางบรรณานุกรมหอสมุดแหงชาติ
ซาลินเจอร, เจ.ดี.
เกาเรื่องสั้น - Nine Stories -
กรุงเทพฯ : ไลตเฮาส, 2556, 272 หนา
1.วรรณกรรมอเมริกัน I. ปราบดา หยุน, ผูแปล II. ชื่อเรื่อง.
ISBN 978-616-90076-8-5
เกาเรื่องสั้น : ผลงานลําดับที่ 8
พิมพครั้งแรก : พ.ศ. 2556
ไลตเฮาส พับลิชชิ่ง
1 ถนนรองเมือง 5 แขวงรองเมือง เขตปทุมวัน กรุงเทพมหานคร 10330
พิมพที่ : หางหุนสวนจํากัด ภาพพิมพ โทรศัพท 0-2433-0026-7
จัดจําหนายโดย : บริษัท เอ-บุค ดิสทริบิวชั่น จํากัด
โทรศัพท 0-2968-9337 โทรสาร 0-2968-9511
NINE STORIESCopyright 1948, 1949, 1950, 1953, by J.D. Salinger
Copyright renewed 1975, 1976, 1977, 1979, 1981 by J.D. SalingerCopyright arranged by Harold Ober Associates Incorporated,
425 Madison Avenue, New York, NY 10017, U.S.A. through Tuttle - Mori Agency Co., Ltd
c
5
แดโดโรธี โอลดิ้ง
และกัส โลบราโน
6 เจ.ดี.ซาลินเจอร
7
8 เจ.ดี.ซาลินเจอร
9
เรารูจักเสียงปรบปะทะของมือสองขางทวาเสียงปรบมือขางเดียวนั้นเลา เปนเชนไร
โกอัน ลัทธิเซน
10 เจ.ดี.ซาลินเจอร
11
ลําดับเรื่อง
วันลาปลากลวยหอม ลุงหงิกในคอนเน็กติกัต เพียงไมนาน กอนการทําสงครามกับชาวเอสกิโม บุรุษสํารวล ที่เรือเล็ก แดเอสเม—ดวยรักและรันทดรูปปากบรรเจิดพราว นัยนตาราวมรกต ยุคโศกของเดอ ดูมิเย-สมิธ เท็ดดี้
15396589
113131167187231
12 เจ.ดี.ซาลินเจอร
13
14 เจ.ดี.ซาลินเจอร
15
เกาเรื่องสั้น
16 เจ.ดี.ซาลินเจอร
17
วันลาปลากลวยหอม
18 เจ.ดี.ซาลินเจอร
19
ในโรงแรมมีนักโฆษณาจากนิวยอรกพํานักอยูเกาสิบเจ็ดคน และ
เนื่องเพราะพวกเขาผูกขาดการใชสายโทรศัพททางไกลไวท้ังหมด
ทําใหหญิงสาวในหองหมายเลข 507 จําตองคอยตั้งแตเที่ยงวันจนถึง
เกือบบายสองค รึ่ง กวาที่สายของเธอจะผานถึงปลายทาง ทวาเธอใช
เวลาระหวางรออยางคุมคา เธออานบทความชื่อ “เซ็กซสนุก—หรือ
สยอง” ในนิตยสารผูหญิงขนาดพกพา ขัดลางหวีกับแปรงสางผม เช็ด
จุดเปรอะออกจากกระโปรงของชุดสูทสีเบจ เลาะกระดุมออกจากเสื้อ
ทีซ่ือ้มาจากหางแซก็ส ถอนขนสองเสนทีเ่พิง่ขึน้บนเมด็ไฝ ในทีส่ดุเมือ่
โอเปอเรเตอรตอสายตามเธอ สาวเจานัง่อยูบนเกาอีข้างหนาตาง กาํลัง
ทาน้ํายาเคลือบเล็บบนนิ้วมือขางซายใกลเสร็จพอดี
เธอเปนสาวประเภทที่จะไมมีวันทิ้งสิ่งที่กําลังทําเพื่อลุกไปรับ
โทรศัพท เธอแสดงทีทาราวกับวาโทรศัพทเครื่องนั้นสงเสียงดังมาตั้ง
แตเริ่มแตกเนื้อสาว
ขณะที่โทรศัพทสงเสียง เธอใชแปรงเล็กๆ บรรจงแตมน้ํายา
เคลือบเล็บลงบนเล็บนิ้วกอย แตงเนนตรงสวนโคงมนของเล็บใหเดน
ชัด จากนั้นเธอจึงปดฝาขวดน้ํายา ลุกยืนพลางสะบัดมือซาย—ขางที่
น้ ํายาเคลอืบเลบ็ยงัไมแหง—ไปมาในอากาศ เธอหยบิทีเ่ขีย่บหุรีท่ีพ่นู
ลนขึ้นจากเกาอี้ขางหนาตางดวยมือที่น้ ํายาเคลือบเล็บแหงแลว และ
นํามันไปวางลงบนโตะหัวเตียง ซึ่งเปนที่ตั้งของโทรศัพท เธอนั่งลงบน
หนึ่งในเตียงคูที่จัดปูเรียบรอย แลวจึง—เมื่อสัญญาณดังครั้งที่หาหรือ
หก—ยกหูโทรศัพท
“ฮัลโหล” เธอวา พลางยืดถางนิ้วมือขางซายออกหางจากเส้ือ
วันลาปลากลวยหอม
20 เจ.ดี.ซาลินเจอร
คลุมผาไหมสีขาว ซึ่งเปนสิ่งเดียวที่เธอสวมใสอยูนอกจากรองเทา
แตะ—แหวนของเธออยูในหองน้ํา
“เราตอสายถึงนิวยอรกใหคุณไดแลวคะคุณนายกลาส” โอเปอเรเตอร
บอก
“ขอบคุณคะ” หญิงสาววา แลวจัดพื้นที่บนโตะหัวเตียงสําหรับ
วางที่เขี่ยบุหรี่
เสียงผูหญิงดังขึ้นในสาย “มิวเรียล นั่นลูกใชมั้ย”
หญิงสาวเอียงหูโทรศัพทออกหางจากใบหูเล็กนอย “คะแม แม
เปนไงบางคะ” เธอกลาว
“แมเปนหวงลูกแทบตาย ทําไมถึงไมโทรฯ มาหาแมเลยละ ลูก
ปลอดภัยดีหรือเปลา”
“หนพูยายามตดิตอแมเมือ่คนืกบัเมือ่คนืกอน โทรศพัทท่ีน่ีมนั—”
“ลูกเปนอะไรหรือเปลา มิวเรียล”
หญิงสาวเอียงหูโทรศัพทใหหางออกจากใบหูของเธอมากขึ้น
“หนสูบายด ีหนรูอนคะ วนันีเ้ปนวนัทีร่อนทีส่ดุของฟลอรดิานบัต้ังแต—”
“ทําไมลูกไมโทรฯ มาหาแม แมเปนหวงจนแทบจะ—”
“แมขาแม อยาตะโกนใสหนูสิคะ หนูไดยินเสียงแมชัดเจน
แจวแหววคะ” หญิงสาววา “เม่ือคืนหนูโทรฯ หาแมสองครั้ง ครั้งแรก
หลังจากที่—”
“แมก็บอกพอเขาแลววาลูกคงจะโทรฯ มาเมื่อคืน แตพอเขาก็
ยังจะ—ลูกเปนอะไรหรือเปลา มิวเรียล บอกแมมาตามตรง”
“หนูสบายดี เลิกถามเสียทีเถอะคะ ขอรอง”
“ลูกไปถึงที่นั่นเมื่อไหร”
21
“ไมรูสิคะแม เชาวันพุธ เชาตรู”
“ใครเปนคนขับรถ”
“เขาขบัคะ” หญงิสาวตอบ “อยาตโีพยตพีายไปนะแม เขาขบัรถ
ดีมาก หนูยังแปลกใจเลย”
“เขาขับงั้นรึ มิวเรียล ลูกสัญญากับแมแลวนี่วา—”
“แมขา” หญิงสาวกลาวแทรก “ก็หนูเพิ่งบอกแมไงคะ วาเขา
ขับรถดีมาก ความเร็วไมเกินหาสิบตลอดทางเลยละคะ จริงๆ นะคะ”
“เขาขับแบบเลนพิเรนทรอะไรกับพวกตนไมขางทางหรือเปลา”
“หนูบอกแลวไงคะวาเขาขับดีมาก แมขา แมหยุดพูดเรื่องน้ี
เถอะ หนูบอกใหเขาขับอยูในแนวเสนขาว เขาก็เขาใจและทําตามนั้น
หนูรูสึกไดวาเขาพยายามไมมองตนไมขางทางดวยซ้ํา วาแตพอเอา
รถไปซอมหรือยังคะนี่”
“ยังเลย คาซอมตั้งสี่รอยดอลลาร แคเฉพาะ—”
“แมคะ ซีมัวรบอกพอแลวนี่คะวาเขาจะเปนคนออกคาซอมเอง
ไมมีเหตุผลจะตอง—”
“ก็ไวคอยดูอีกที เขาประพฤติตัวยังไงบางละ—ระหวางอยูใน
รถนะ”
“ปกติคะ” หญิงสาวตอบ
“เขายังเรียกลูกดวยชื่ออุบาทวๆ นั่นอยูหรือ—”
“ไมแลวคะ เขามีฉายาใหมใหหนูแลว”
“ฉายาอะไร”
“โอย แลวมันจะตางกันยังไงหรือคะแมขา”
“มิวเรียล แมอยากรู พอของลูก—”
วันลาปลากลวยหอม
22 เจ.ดี.ซาลินเจอร
“คะ คะ บอกกไ็ดคะ เขาเรยีกหนวูานางสาวจิตวญิญาณสาํสอน
แหงป 1948” หญิงสาวบอก แลวหัวเราะคิกคัก
“มนัไมตลกนะมวิเรยีล ไมตลกเลยแมแตนอย มนันาเกลยีดมาก
นาเศรามากเลยละจะวาไป เมื่อแมคิดวา—”
“แมขา” หญงิสาวแทรกขึน้ “หนถูามอะไรหนอยคะ แมจาํหนงัสอื
ที่เขาสงมาใหหนูจากเยอรมนีไดไหมคะ หนังสือบทกวีเยอรมันนะคะ
หนูเอาไปไวที่ไหนนะ พยายามนึกจนสมองจะ—”
“ก็อยูที่ลูกนั่นแหละ”
“แมแนใจหรือคะ” หญิงสาววา
“แนสิ แมหมายความวามันอยูที่แมนะ อยูในหองของเฟรดด้ี
ลูกทิ้งมันไวที่นี่ และแมก็ไมมีที่เหลือจะเก็บมันไวใน—ทําไมหรือลูก
เขาอยากไดมันงั้นรึ”
“เปลาคะ ก็แคเขาถามถึงมัน ตอนที่เราขับรถมาที่นี่ เขาอยากรู
วาหนูไดอานมันหรือยัง”
“แตมันเปนภาษาเยอรมันนะ!”
“ถูกคะแมขา แตนั่นไมใชประเด็นสําคัญคะ” หญิงสาวกลาว
พลางไขวหาง “เขาบอกวาบทกวีพวกนั้นเปนผลงานของกวีท่ียิ่งใหญ
สุดยอดแหงศตวรรษ เขาวาหนูนาจะไปซ้ือฉบับแปลมาอานหรืออะไร
สักอยาง ไมงั้นก็ไปเรียนภาษาเยอรมันซะ ไดโปรดเถอะ”
“บา บาแลว จริงๆ แลวนาเศรามากกวา เมื่อคืนพอของลูกบอก
วา—”
“รอเดี๋ยวคะแม” หญิงสาวบอก เธอเดินไปที่เกาอี้ขางหนาตาง
เพื่อหยิบบุหรี่ จุดสูบมวนหนึ่ง แลวกลับมานั่งลงบนเตียง “แมคะ” เธอ
23
กลาวพลางพนควัน
“มิวเรียล ลูกฟงแมนะ”
“ฟงอยูคะ”
“พอของลูกไปคุยกับคุณหมอซิเวทสกี้มา”
“ออเหรอคะ” หญิงสาววา
“พอบอกคณุหมอทกุเรือ่ง อยางนอยพอกบ็อกแมอยางนัน้—ลกู
ก็รูจักพอเขาดี พอบอกเรื่องตนไม เรื่องหนาตาง เรื่องที่ซีมัวรใชคําพูด
แยๆ กับคุณยา เกี่ยวกับแผนการท่ีเขาคิดใหคุณยาสําหรับการลาโลก
เรื่องที่เขาทํากับรูปภาพสวยๆ จากเบอรมิวดาพวกนั้น—ทุกเรื่องเลย”
“แลวเปนไงคะ” หญิงสาวถาม
“ก็คือ กอนอ่ืนคุณหมอบอกวามันเปนความผิดระดับอาชญากรรม
เลยทีเดียวที่ทางกองทัพปลอยเขาออกมาจากโรงพยาบาล—แมไมได
โกหกนะ คุณหมอบอกพอแนๆ วามีความเปนไปได—เขาวาเปนไปได
สูงดวย—ที่ซีมัวรจะเสียสติจนไมสามารถควบคุมตัวเองไดโดยส้ินเชิง
แมสาบาน”
“ที่โรงแรมนี้มีจิตแพทยคะแม” หญิงสาวกลาว
“ใคร ชื่ออะไร”
“หนูก็ไมรู ชื่อรีเซอร หรืออะไรทํานองนั้น เขาวากันวาเกงมาก”
“ไมเคยไดยินชื่อเลย”
“ก็เขาวากันวาเกงมากก็แลวกันนะคะ”
“มิวเรียล ไดโปรดอยามาพูดกวนประสาทแม พวกเราเปนหวง
ลูกมากนะ เมื่อคืนพอเขาอยากจะสงโทรเลขไปบอกใหลูกกลับบาน
เลยเชียวละจะบอก—”
วันลาปลากลวยหอม
24 เจ.ดี.ซาลินเจอร
“หนูจะยังไมกลับบานตอนนี้หรอกคะแม อยาเครียดไปเลย”
“มิวเรียล แมสาบานได คุณหมอซิเวทสกี้บอกวาซีมัวรอาจเสีย
สติจนควบคุมตัวเองไมไดโดยสิ้นเช—”
“หนูเพิ่งจะมาถึงที่นี่นะคะแมขา นี่เปนครั้งแรกในรอบหลายป
ที่หนูไดมาพักผอน หนูจะยังไมเก็บทุกอยางกลับเขากระเปาแลวกลับ
บานไปดื้อๆ อยางนั้นหรอกคะ” หญิงสาวบอก “ตอนนี้ก็ยังกลับไมได
อยูดี หนูถูกแดดเผาตัวเกรียมจนขยับแทบไมไดอยูแลว”
“ลูกถูกแดดเผาจนเกรียมเลยรึ ลูกไมไดทาผิวดวยครีมยี่หอ
บรอนซที่แมใสลงไปใหในกระเปาเหรอ แมใสมันลงไปตรง—”
“หนูทาคะแม แตก็ยังเกรียมอยูดี”
“แยจังเลยลูก ไหมตรงไหนละ”
“ทั้งตัวเลยแม หัวจรดเทา”
“แยจังลูก”
“หนูยังไมตายหรอกคะ”
“ไหนบอกแมซิ ลูกไดคุยกับจิตแพทยที่วานั่นหรือเปลา”
“ก็นิดหนอยคะ” หญิงสาวตอบ
“เขาวาไงบางละ ซีมัวรอยูที่ไหนตอนที่ลูกคุยกับหมอ”
“เลนเปยโนอยูในหองโอเชียน รูม เขาเขาไปเลนเปยโนสองคืน
ติดกันตั้งแตเรามาถึงที่นี่”
“แลวหมอเขาวาไงละลูก”
“ออ กไ็มมอีะไรมากคะแม เขาเปนคนเริม่คยุกบัหนกูอน เมือ่คนื
หนนูัง่อยูขางเขาตอนเลนบงิโก เขาถามหนวูาคนทีเ่ลนเปยโนอยูในหอง
ถัดไปคือสามีของหนูใชไหม หนูบอกวาใช แลวเขาก็ถามวาซีมัวรปวย
25
หรือเปนอะไรหรือเปลา หนูเลยบอกไปวา—”
“ทําไมเขาถึงไดถามแบบนั้นละ”
“หนูก็ไมรูเหมือนกันคะแมขา หนูเดาวาคงเปนเพราะซีมัวรดู
ซีดเซียว อะไรอยางนั้นมั้งคะ” หญิงสาวกลาว “หลังจากเลนบิงโกเสร็จ
หมอกับภรรยาของเขาก็ชวนใหหนูนั่งดื่มดวย หนูก็ไปนั่งดื่มกับพวก
เขา ภรรยาเขาอุบาทวมากเลยละคะ แมจําชุดราตรีทุเรศๆ ท่ีเราเห็น
ในกระจกตูโชวของรานบอนวิทไดไหมคะ ตัวที่แมบอกวาถาจะใสได
ตองมี ตองมี—เล็กๆ”
“ตัวสีเขียวนะเหรอ”
“เธอสวมมันมาคะ สะโพกใหญมากเลย เธอถามหนูซ้ําแลว
ซ้ําเลาวาซีมัวรเปนญาติกับซูซานน กลาส ที่เปนเจาของรานบนถนน
เมดิสันหรือเปลา—รานขายหมวกสตรีนะคะ”
“แตเขาวายังไงบางละ คุณหมอนะลูก”
“ออ จริงๆ ก็ไมมีอะไรมากหรอกคะ พวกเรานั่งกันอยูในบาร
ดวยกันนะคะ ในนั้นเสียงดังมาก”
“เหรอลูก แต—แตลูกเลาใหเขาฟงหรือเปลาวาซีมัวรพยายาม
จะทําอะไรกับเกาอี้ของคุณยา”
“ไมไดเลาคะแม หนูไมไดบอกรายละเอียดอะไรใหเขาฟงมาก
นักหรอกคะ” หญิงสาววา “หนูคงมีโอกาสไดคุยกับเขาอีก เขาอยูใน
บารตลอดทั้งวัน”
“เขาบอกหรือเปลาวาเขาคิดวาซีมัวรมีโอกาสจะเกิดอาการ—
ทํานองวา—แปลกๆ หรืออะไรบางไหม หรือทําอะไรลูกนะ!”
“ไมเชิงคะ” หญิงสาวตอบ “เขาตองรูขอมูลมากกวานั้นคะแม
วันลาปลากลวยหอม
26 เจ.ดี.ซาลินเจอร
ตองรูไปถึงเรื่องในวัยเด็ก—และอะไรพวกนั้น หนูบอกแลวไงคะวาเรา
แทบไมไดคุยกัน ในนั้นเสียงดังมาก”
“แลวเสื้อโคตสีฟาของลูกเปนยังไงบางละ”
“ก็ดีคะ หนูเอา…เอาซับในออก”
“เทรนดเสื้อผาปนี้เปนยังไงบาง”
“นาเกลียดคะ แตหลุดโลกมาก ตกแตงดวยเคร่ืองประดับ
แวววาวเต็มไปหมด—ทุกอยาง” หญิงสาวกลาว
“หองของลูกเปนยังไง”
“ใชไดคะ แค ใชไดเทานั้นละคะ เราจองหองที่เราเคยมาพักกัน
กอนสงครามไมได” หญิงสาววา “พวกคนที่มาพักปนี้แยมากๆ แมตอง
มาเหน็พวกคนทีน่ัง่โตะขางๆ เราในหองอาหาร พวกเขาดรูาวกบัวานัง่
รถบรรทุกกันมายังไงยังงั้น”
“เดี๋ยวนี้ก็เปนอยางนั้นทุกที่แหละลูก ชุดกระโปรงบัลเลตของ
ลูกเปนยังไงบางละ”
“ยาวไปคะ หนบูอกแมแลววามันยาวเกินไป”
“มิวเรียล แมจะถามลูกเปนครั้งสุดทายนะ—ลูกไมเปนไรแนๆ
ใชมั้ย”
“คะแม” หญิงสาวตอบ “หนูบอกเปนครั้งที่เกาสิบแลว”
“แลวลูกไมอยากกลับบานเหรอ”
“ไมคะแม”
“เมื่อคืนพอเขาบอกวายินดีออกคาใชจายให ถาลูกตองการ
เดินทางไปที่ไหนสักแหงคนเดียวเพื่อใชเวลาไตรตรองเรื่องตางๆ ลูก
ไปนั่งเรือสําราญสบายๆ ก็ไดนี่ พอกับแมคิดวา—”
27
“ไมละคะ ขอบคุณคะ” หญิงสาวกลาว แลวขยับขาออกจากทา
ไขวหาง “แมขา คาโทรศัพทคราวนี้คงแพงมหา—”
“เวลาทีแ่มนกึภาพลกูเฝารอเจาหนุมนัน่ตลอดชวงเวลาสงคราม
—ลองนึกถึงเหลาบรรดาเมียบาๆ ที่—”
“แมขา” หญิงสาววา “เราวางหูดีกวานะคะ ซีมัวรอาจจะกลับ
เขามาเมื่อไหรก็ได”
“เขาอยูไหนละ”
“ที่ชายหาดคะ”
“ที่ชายหาด อยูคนเดียวง้ันรึ พฤติกรรมของเขาปกติหรือเปลา
เวลาอยูที่ชายหาดนะ”
“แมคะ” หญิงสาวกลาว “แมพูดถึงเขาราวกับวาเขาเปนไอ
โรคจิต—”
“แมไมไดพูดอะไรอยางนั้นเลยนะ มิวเรียล”
“แตน้ําเสียงแมเปนไปในทํานองนั้นคะ เขาก็แคไปนอนอยูนิ่งๆ
เขาไมยอมถอดเสื้อคลุมออก”
“เขาไมยอมถอดเสื้อคลุมออกเหรอ ทําไมละ”
“หนูไมรูคะแม สงสัยเพราะวาตัวเขาขาวซีดมาก”
“ตายแลว เขาตองการแสงแดดนะ ลกูบงัคบัใหเขาถอดมนัออก
ไมไดเหรอ”
“แมก็รูจักซีมัวรนี่คะ” หญิงสาวกลาว แลวไขวหางอีกครั้ง “เขา
บอกวาเขาไมอยากใหพวกคนงี่เงาเห็นรอยสักของเขา”
“เขาไมมรีอยสกัสกัรอยเลยนี!่ เขาสกัระหวางทีเ่ปนทหารงัน้หรอื”
“เปลาคะแม เปลาคะแมขา” หญิงสาวตอบ แลวยืนขึ้น “แมคะ
วันลาปลากลวยหอม
28 เจ.ดี.ซาลินเจอร
พรุงนี้หนูอาจจะโทรฯ หานะคะ”
“มิวเรียล ฟงแมนะลูก”
“คะแม” หญิงสาวกลาว พลางทิ้งน้ําหนักตัวลงที่ขาขวา
“โทรฯ หาแมทันทีที่เขาทําหรือพูดอะไรไมนาไวใจแมแตนิด
เดียว—ลูกเขาใจที่แมพูดนะ ไดยินมั้ย”
“แมขา หนูไมกลัวซีมัวรหรอกนะคะ”
“มิวเรียล แมอยากใหลูกสัญญากับแม”
“ก็ไดคะ หนูสัญญา สวัสดีคะแม” หญิงสาวกลาว “ฝากสวัสดี
คุณพอดวยคะ” เธอวางหู
“สี่ หมอ กาซ” ซิบิล คารเพนเตอร ผูพักอยูที่โรงแรมกับแมของ
เธอ พูดขึ้น “แมเห็นสี่หมอกาซหรือเปลาคะ”
“เลิกพูดแบบนั้นเสียทีเถอะจะแมหนูนอย แมปวดหัวไปหมด
แลว อยูๆ นิ่งสิจะ”
คณุนายคารเพนเตอรกาํลงัชโลมน้ํามนัอาบแดดลงบนเนินไหล
ของซิบิล ละเลงมันกระจายเหนือกระดูกสะบักอันบอบบางบนแผน
หลังของเธอ ซิบิลนั่งโยกเยกอยูบนลูกบอลเปาลมขนาดใหญ หันหนา
ไปทางทะเล สวมชุดวายน้ําทูพีซสีเหลืองออน ซึ่งทอนหนึ่งของมันนั้น
ความจริงแลวเธอตองรออีกเกาหรือสิบปจึงจะใสได
“มนักเ็ปนแคผาเชด็หนาผาไหมธรรมดาๆ เทานัน้เอง—ถาเขาไป
ดูใกลๆ ก็จะรู” ผูหญิงที่นั่งบนเกาอ้ีชายหาดขางคุณนายคารเพนเตอร
กลาว “อยากรูจริงๆ วาเธอผูกมันยังไง ทําใหมันนาเอ็นดูมาก”
“ฟงดูดีนะ” คุณนายคารเพนเตอรเห็นพองดวย “ซิบิล อยูนิ่งๆ
29
สิหนูนอย”
“แมเห็นสี่หมอกาซหรือเปลาคะ” ซิบิลวา
คุณนายคารเพนเตอรถอนหายใจ “เอาละ” เธอกลาว เธอปด
จุกขวดน้ํามันอาบแดด “ไปว่ิงเลนไดแลวจะ หนูนอย แมจะกลับไปด่ืม
มารตินีกับคุณนายฮับเบลที่โรงแรมนะจะ แลวจะหยิบลูกมะกอก
ติดมือมาฝาก”
เมื่อเปนอิสระ ซิบิลว่ิงร่ีไปยังบริเวณที่ราบเรียบของหาดทราย
ทันที แลวเธอก็เดินมุงไปทางรานฟเชอรแมนส พาวิเลียน หยุดระหวาง
ทางเพียงเพื่อแชเทาลงบนปราสาททรายยวบยวยหักพัง ไมชาเธอก็
พนจากเขตชายหาดที่กั้นไวเฉพาะสําหรับแขกของโรงแรม
เธอเดนิตออกีไมกีร่อยเมตร แลวจูๆ กอ็อกวิง่เฉยีงขึน้สูผนืทราย
นุมรวน หยุดกึกเมื่อไปถึงบริเวณที่ชายหนุมคนหนึ่งนอนหงายอยู
“พี่จะลงไปเลนน้ําหรือเปลาคะ พี่สี่หมอกาซ” เธอถาม
ชายหนุมสะดุง มอืขวายกขึน้จบับรเิวณคอเสือ้คลมุเนือ้ผาขนหนู
ของตน เขาพลกิตวักลบั ปลอยใหมวนผาขนหนหูลนจากบรเิวณเบาตา
แลวหรี่เพงขึ้นมองซิบิล
“เฮ สวัสดีซิบิล”
“พี่จะลงไปเลนน้ําหรือเปลาคะ”
“พี่รอเธออยูไงละ” ชายหนุมตอบ “เปนไงบาง”
“อะไรคะ” ซิบิลถาม
“เปนไงบาง จะทําอะไรบาง”
“พรุงนี้คุณพอของหนูจะข้ึนเคื่องบินมาที่นี่” ซิบิลกลาว พลาง
เตะผืนทรายเลน
วันลาปลากลวยหอม
30 เจ.ดี.ซาลินเจอร
“อยาเตะทรายใสหนาพีส่”ิ ชายหนุมวา เขายืน่มอืไปแตะขอเทา
ซิบิล “ก็ถึงเวลาที่คุณพอของเธอควรจะมาไดแลวนะนะ พี่เฝาคอยเขา
อยูทุกชั่วโมงเลยทีเดียว”
“คุณผูหญิงไปไหนแลวละคะ” ซิบิลถาม
“คณุผูหญงินะร”ึ ชายหนุมปดเศษทรายออกจากผมเสนบางของ
เขา “พี่ก็ไมรูจะตอบยังไงนะซิบิล เธออาจจะอยูที่ไหนสักที่ในสถานที่
เปนพนัๆ แหง อาจจะเปนทีร่านเสรมิสวย ยอมผมเกๆ หรอือาจจะกาํลงั
ประดษิฐตุกตาใหเดก็ๆ ผูแรนแคนอยูในหองของเธอ” ขณะนีเ้ขาอยูใน
ทานอนคว่ํา กาํมอืทัง้สองขาง ซอนมอืเขาดวยกนั แลววางปลายคางลง
ทบักาํปนบน “ถามเรือ่งอืน่เถอะซบิลิ” เขากลาว “ชดุวายน้ําของเธอสวย
มาก ถาจะมีอะไรที่พี่ชอบ ก็คือชุดวายน้ําสีฟาแบบนี้นี่ละ”
ซบิลิจองมองเขา แลวจงึกมลงมองพงุของตวัเองทีป่องพองออก
มา “ชุดนี้สีเหลืองนะคะ” เธอวา “ชุดนีส้ีเหลือง”
“งั้นรึ เขามาใกลๆ อีกหนอยซิ”
ซิบิลกาวเขาไปหาเขาหนึ่งกาว
“ถูกอยางที่เธอวา พี่นี่งี่เงาจริง”
“พี่จะลงไปวายน้ําหรือเปลาคะ” ซิบิลถาม
“พี่กําลังไตรตรองเร่ืองนั้นอยางจริงจัง กําลังทบทวนครุนคิด
อยางหนักเลยละซิบิล จะบอกให”
ซิบิลใชนิ้วจิ้มลงบนเบาะยางที่ชายหนุมใชหนุนแทนหมอนใน
บางครั้ง “มันตองเปาลมเขาไปแลวคะ” เธอวา
“จริงของเธอ มันตองเปาลมเขาไปมากกวาที่พี่คิดเสียอีก” เขา
ชักกําปนออกแลววางปลายคางบนพื้นทราย “ซิบิล” เขากลาว “เธอดู
31
สดใสดีนะวันนี้ พี่ดีใจที่ไดเจอเธอ ไหนเลาอะไรเกี่ยวกับตัวเธอเองให
พี่ฟงซิ” เขายื่นแขนไปขางหนาแลวกุมขอเทาทั้งสองของซิบิลเอาไว
“พี่เปนคนราศีพฤษภ” เขาวา “แลวเธอละ”
“ชารอน ลปิสชทูซ บอกวาพีใ่หเขานัง่ขางพีบ่นเกาอีเ้ปยโนดวย”
ซิบิลกลาว
“ชารอน ลิปสชูทซ วาอยางนั้นรึ”
ซิบิลพยักหนาหงึกหงัก
เขาปลอยขอเทาของเธอ ชักมือกลับ แลววางใบหนาดานหนึ่ง
ลงแนบตนแขนขวา “ก็” เขาวา “เธอก็รูนี่ซิบิล พี่นั่งเลนเปยโนอยู เธอก็
ไมไดอยูแถวนั้น แลวชารอน ลิปสชูทซ ก็เดินเขามานั่งลงขางพี่ จะให
พี่ไมสนใจก็ไมไดใชมั้ยละ”
“ไดสิคะ”
“โอย ไมได ไมได พี่ทําแบบนั้นไมไดหรอก” ชายหนุมกลาว “แต
จะบอกใหวาพี่ทําอะไร”
“อะไรคะ”
“พี่ติ๊ตางเอาวาเขาเปนเธอ”
ซิบิลกมตัวลงทันทีแลวเริ่มขุดทราย “ไปเลนน้ํากันเถอะคะ”
เธอวา
“ก็ได” ชายหนุมตอบ “พี่คิดวาพี่ไปเลนน้ํากับเธอได”
“คราวหนา อยาไปสนใจเขานะคะ” ซิบิลกลาว
“อยาไปสนใจใคร”
“ชารอน ลิปสชูทซ”
“ออ ชารอน ลิปสชูทซ” ชายหนุมกลาว “ชื่อนั้นอีกแลว ความ
วันลาปลากลวยหอม
32 เจ.ดี.ซาลินเจอร
ทรงจาํและแรงปรารถนาอนัปนเป” จูๆ เขากล็กุข้ึนยนื มองออกไปทีท่อง
ทะเล “ซิบิล” เขากลาว “พี่จะบอกใหวาเราทําอะไรกันดี เราจะลองดูซิ
วาเราจะจับปลากลวยหอมไดบางมั้ย”
“จับอะไรนะคะ”
“ปลากลวยหอม” เขากลาว แลวปลดสายรัดเอวเสื้อคลุม เขา
ถอดเสื้อคลุมออก หัวไหลของเขาขาวและเล็ก กางเกงวายน้ําของเขา
เปนสีน้ําเงินเขม เขาพับเสื้อคลุม ทบแรกพับครึ่งในแนวยาว แลวจบ
ดวยการทบสาม เขาคลี่มวนผาขนหนูที่ใชวางโปะเบาตา กางมันลง
บนพื้นทราย แลวจึงวางเสื้อคลุมที่พับแลวลงบนนั้น เขากมตัว หยิบ
เบาะยางขึ้น หนีบมันไวใตแขนขวา แลวจึงใชมือซายจับมือของซิบิล
ทั้งสองเริ่มเดินลงไปยังทองทะเลดวยกัน
“พี่เดาวาเธอคงเคยเห็นปลากลวยหอมมาหลายตัวแลวใชมั้ย”
ชายหนุมกลาว
ซิบิลสายหนา
“ไมเคยเหรอ ตกลงบานเธออยูที่ไหนนะ”
“หนูไมรู” ซิบิลตอบ
“เธอรู ตองรูส ิชารอน ลปิสชทูซ ยงัรูเลยวาบานเขาอยูทีไ่หน เขา
อายุแคสามขวบครึ่งเองนะ”
ซิบิลหยุดเดินแลวกระชากมือออกจากมือของเขา เธอหยิบ
เปลือกหอยชิ้นหนึ่งขึ้นมาจดจองอยางสนอกสนใจเปนพิเศษ เธอโยน
มันทิ้ง “เวอรลี วูด รัฐคอนเน็กติกัต” เธอกลาว และเร่ิมเดินตอไปโดย
ใชพุงนํา
“เวอรลี วูด คอนเน็คติกัต” ชายหนุมกลาว “มนัอยูใกลกบัเวอรลี วูด
33
คอนเน็กติกัตหรือเปลานะ”
ซิบิลจองมองเขา “นั่นก็คือที่อยูของหนูไง” เธอกลาวอยางหมด
ความอดทน “หนูอยูที่เวอรลี วูด คอนเน็กติกัต” เธอว่ิงนําหนาเขาไป
สองสามกาว กมลง ใชมือซายยกเทาซายลอยข้ึน แลวกระโดดโหยง
เหยงสองสามครั้ง
“เธอรูมั้ยวาคําตอบนั้นทําใหทุกอยางกระจางขึ้นมากแคไหน”
ชายหนุมกลาว
ซิบิลปลอยเทาลง “พ่ีเคยอานเร่ือง เจาแซมโบดําตัวนอย ไหมคะ”
เธอถาม
“ตลกมากที่เธอถามพี่” เขากลาว “พี่เพิ่งอานเร่ืองน้ีจบเมื่อคืน
เองละ” เขายื่นแขนออกไปจับมือซิบิลกลับมากุมไวอีกครั้ง “เธออาน
แลวคิดวายังไงละ” เขาถาม
“พวกเสือวิ่งวนรอบตนไมตนนั้นหรือเปลาคะ”
“พี่นึกวาพวกมันจะไมหยุดวิ่งเสียอีก ไมเคยเห็นเสือจํานวน
มากขนาดนั้นมากอนเลย”
“มีแคหกตัวเองนี่คะ” ซิบิลพูด
“แคหกงั้นรึ!” ชายหนุมวา “เธอเรียกจํานวนนั้นวาแคเหรอ”
“พี่ชอบขี้ผึ้งมั้ย” ซิบิลถาม
“ชอบอะไรนะ” ชายหนุมถามกลับ
“ขี้ผึ้งคะ”
“มาก เธอไมชอบรึ”
ซิบิลพยักหนา “พี่ชอบมะกอกมั้ยคะ” เธอถาม
“มะกอก—ชอบสิ มะกอกกับขี้ผึ้ง พี่ไมเคยออกจากบานโดยไม
วันลาปลากลวยหอม
34 เจ.ดี.ซาลินเจอร
พกสองอยางนั้นไปดวย”
“พี่ชอบชารอน ลิปสชูทซ หรือเปลา” ซิบิลถาม
“ชอบ ชอบสิ” ชายหนุมตอบ “สิ่งที่ทําใหพี่ชอบเขาเปนพิเศษ
ก็คือเขาไมเคยกลั่นแกลงพวกหมาตัวนอยๆ ในล็อบบี้ของโรงแรม เชน
เจาหมาบูลด็อกตัวเล็กอยางกับของเลนของผหูญงิจากแคนาดาคน
นั้นไงละ เธอจะไมเชื่อพี่หรอก แตเด็กหญิงตัวนอยๆ บางคนชอบเอา
ดามไมจับลูกโปงไปทิ่มแทงเจาหมานอยนั่น ชารอนไมทําอยางน้ัน
เขาไมเคยใจรายหรือนิสัยไมดีกับใคร นั่นละคือเหตุผลที่ทําใหพี่ชอบ
เขาเอามากๆ”
ซิบิลนิ่งเงียบ
“หนูชอบเคี้ยวเทียนไข” ในที่สุดเธอก็พูดขึ้น
“ใครไมชอบบางละ” ชายหนุมวา เทาของเขากาํลงัเปยกน้ํา “โอ!
เย็นเฉียบเลย” เขาทิ้งเบาะยางลง “อยา รออีกเดี๋ยวนะซิบิล รอใหเรา
หางจากฝงออกไปอีกสักหนอย”
ทัง้สองลยุออกไปจนกระทัง่ระดบัน้ําสงูเทาเอวของซบิลิ จากนัน้
ชายหนุมจึงอุมเธอขึ้นแลววางเธอนอนคว่ําลงบนเบาะยาง
“เธอไมเคยสวมหมวกวายน้ําอะไรบางเลยหรือ” เขาถาม
“อยาปลอยหนูนะ” ซิบิลสั่ง “จับหนูไวเดี๋ยวนี้”
“ไดโปรดเถอะครับนางสาวคารเพนเตอร กระผมรูหนาที่ของตัว
เองด”ี ชายหนุมกลาว “เบกิตาคอยมองหาปลากลวยหอมไวเถอะ วนันี้
เปนวันดีที่จะลาปลากลวยหอม”
“หนูไมเห็นสักตัว” ซิบิลกลาว
“ก็เขาใจได นิสัยของพวกมันประหลาดมาก” เขายังคงผลัก