"من در تو ادراك يافتم، تنها براي آن كه در آن جا بتوانم موضوع ادراك خود باشم " فصوص الحكم -ابن عربي

»ديگري«اي كه مي تواند مجرد يا ملموس باشد. با پديد آمدن »ديگري«، »من«است. چيزي وراي »من«را پديد مي آورد چيزي برون »من«آن چه

نقشي قدسي، مهربان، خصمانه يا خودي ببخشد. » ديگري«به اندكه مي تواست »من«اكنون اين پديدار مي شود. آرام آرام »من«، مرزهاي او را مي ستايد، به او عشق مي ورزد، او را عامل تباهيزمينه اي براي پردازش خود مي سازد. را » ديگري«در مقام خالق خود، » من« ند. خود مي شمارد و يا با او همدردي مي ك

خويشتن محبوب خود را بر او مي تاباند تا از خود تاريك اش ،عارف سراغ داريم، فاعل »من پاك«و »من ناپاك«گاه آن چنان كه در معناي عرفاني آغاز آن ناممكن مي نمايد. از اين دست كه گفته شد كالفي است كه جستن »ديگري«و »من«عبور كند و به ديگري بپيوندد. رابطه ي ميان

حافظه ي هنرمند بر كدام پايه بنا شده؟ الگوهاي فرهنگي، » من«ار خواهد گرفت؟ گستره ي حال اگر هنرمند معاصر ايراني را در جايگاه فاعل قرار دهيم، ديگري كجا قررمي سازند؟ آيا جستجو براي يافتن اين پاره ها در اثر مي خواند ب» من«ا او امروز كدام پاره از آن چه رجمعي، تجربه ي زيسته ي اجتماعي و بسياري گزينه هاي ديگر هر يك

چه از خود بگريزد و چه تالش براي نفوذ به اليه هاي ناديدني هنري او امكان پذير است؟ پاسخ اوليه اي كه مي توان براي چنين پرسشي يافت اين است كه هنرمند معاصر چه اگر معكوس آن را بنا كند نيز است؛ »گريدي«هنرمند در هر حال در حال تراشيدن تنديسي از است. » ديگري«ناگزير به ايستادن در برابر خود را آغاز كرده باشد باز هم

الگوي نخستين همچنان پا برجاست. ثيرتا

 -علي اتحاد-