บานผีสิงบานผีสิงบานผีสิงบานผีสิง

พล * นิกร * กมิหงวน พิมพเปนเอกสาร / แปลงเปนไฟล .pdf โดย โกหลังวัง

อาเส่ียกมิหงวนของเรา ไดซื้อตึกและที่ดินแหงหนึ่งไวทางบางกะป ในราคา ๕๖๐,๐๐๐ บาท ซึ่งนับวาถกูมาก เพราะมีเนื้อที่ดินเกือบ ๒ ไร ตัวตกึขนาดกลางแบบทันสมัย เพิ่งสรางไดหาหกปเทานั้น

เจาของเดมิเปนขาราชการบํ านาญคนหน่ึง มีราชทินนามเปนคุณพระ และธิดาสาวของทานเปนเพ่ือนรักเพ่ือนเกลอของนวลละออ พระประกอบ ฯ ดํ าเนินการคาผิดพลาด ทํ าใหทานสิ้นเนื้อประดาตัวถึงกับขายบาน พาครอบครัวไปอยูบานสวน มัลลิกาธิดาของพระประกอบ ฯ เปนผูออนวอนนวลละออใหรับซ้ือบานและท่ีดนิ ที่กลาวนี้ไว ตอนแรกเส่ียหงวนไมสูจะเล่ือมใสอะไรนัก แตเสียออนวอนเมียไมไดก็ตกลงรับซื้อไว โดยไมมีความหมาย

หลังจากโอนโฉนดท่ีดินชํ าระเงินเรียบรอย พระประกอบ ฯ ก็พาครอบครัวของทานอพยพไปจากบานบางกะป

กมิหงวนด ําริหจะสรางฮาเร็มของเขาข้ึนท่ีน่ัน แตนวลละออยื่นค ําขาดวาขืนตั้งเปนหัวแตก อาเสี่ยจึงไมกลา นวลละออเปนเจากี้เจาการประกาศหนังสือพิมพใหเชาตึกหลังนั้น เพื่อเก็บคาเชาเปนผลประโยชน

ในอตัราคาเชาเดือนละ ๒,๐๐๐ บาท แปะเจี๊ยะอีกหมื่นสอง มสิเตอรแรงกินชาวอังกฤษไดตกลงเชาตกึหลงัน้ันเปนที่อยูอาศัย โดยไมตองทํ าสัญญาเชา เพราะนวลละออไมหวังที่จะท ํานาบนหลังคน แบบเจาของบานเชาโดยมาก เอาเปรียบขูดเลือดเนื้อผูเชาดวยประการทั้งปวง

มสิเตอรแรงกนิ พาครอบครัวมาอยูไดสัปดาหเดียวก็มาบอกคืนบานหลังนั้น โดยใหเหตุผลวามันเงยีบและเปลาเปล่ียวเกินไป ภรรยาของเขาไมชอบความวาเหว เขาจะไปเชาบานใหมอยูทางถนนสาธร

ตอมาไมชานายเฮงไลอาเสี่ยเจาของโรงเลื่อย ไดมาขอเชาตึกนั้นจากกมิหงวน เพื่อใหวงศาคณาญาติทางฝายภรรยาของเขาอาศัยอยู อาเสี่ยเห็นเปนเพื่อนพอคาดวยกัน ก็ไมเรียกแปะเจี๊ยะ คงคิดคาเชาเดือนละ๒,๐๐๐ บาทเทาน้ันเอง ครอบครัวทางฝายภรรยาของนายเฮงไล อาศัยอยูไดในราวสามสี่วัน นายเฮงไลก็มาบอกคืนตึกหลังนั้น

"ไมไหวละโวยหงวน บานของล้ือผีดุฉิบหายเลย"เส่ียหงวนทํ าหนาตืน่ ๆ"หา ลื้อวายังไงนะ บานบางกะปนะเรอะผีดุ"นายเฮงไลทํ าทาขนพองสยองเกลา"อือ แมยายกนัลุกออกมาเยี่ยวเจอมันยืนอยูหนาหอง ทานบอกวาหัวมันโตเทาตุมนํ ้าใบยอม ๆ"อาเสี่ยยิ้มแหง ๆ"ใครมนัเอาตุมน้ํ าครอบกระบาลลอแมยายแกเลนละกระมัง้ เห็นเปนคนแกก็สัพยอกเลนสนุก ๆ"

"ปูโธผีจริง ๆ ใหตายเถอะวะ เมียกันก็โดน ไปนอนคางกับแมยายไดครึ่งคืนตองเผนกลับบาน พอยายไปวนัแรกก็เจอดีทีเดียว หลอนสาบทสาบานวาไมใชตาฝาด ขณะที่หลอนนั่งสวดมนตบนเตียงกอนจะนอนมีใบหนาของปศาจขนาดเทากระดงและมีแตคอลอยเขามาในหนาตาง ลอยเล่ือนเขามาจนติดมุงสงเสียงค ํารามในลํ าคอ แมศรีหวีดรองจนสุดเสียง จนกระทั่งนาชายของแมศรีตกใจตื่นควาปนวิ่งเขาไปด ู แลวคืนวันนั้นเองคุณนาก็โดนผีหลอก"

เส่ียหงวนกลืนน้ํ าลายเอื๊อก"มันทํ ายังไง""มนัเปดมุงเขาไปหาคุณนานะซ ี จับตีนทั้งสองขางหนีบจัก๊กะแรแลวลากออกไปจากหอง เหมือนกับ

ลากรถเจก คุณนาถึงกับชอคตองแกไขกันอยูนาน เปนอันวาไมมีใครนอนหลับ นั่งจับกลุมรวมกันอยูในหองหองหน่ึง ไฟฟามีกี่ดวง ๆ เปดสวางหมด แลวใครจะไปอยูไดวะ ดุอะไรอยางนี้ มันเกินผีเสียแลว"

"เอ- กันสงสัยเสียแลวเฮงไล คนมันทํ าเปนผีหลอกกระมัง""คนท่ีไหนเลา บานของเราใครจะเขามาพลุกพลาน แลวผูชายในบานก็มีแตคุณนาคนเดียวเทานั้น"เปนอันวาผูเชารายที่สอง ซึ่งเปนเพื่อนของกมิหงวนก็ตองอพยพไปอยูที่อื่นอีก ดร. ดเิรกใหความเห็น

วามนัไมใชผีแนนอน ตองเปนคนแถวนั้นที่แกลงทํ าเปนผี โดยมีจุดประสงคอะไรสักอยางหนึ่ง นายแพทยหนุมยนืยนัวา ผีไมใชสสาร ผีไมมีตัวตน และคนฉลาดยอมคิดวาผีเปนเร่ืองเหลงไหลเลอะเทอะไรสาระ

นวลละออสงเจาคงคนใชเกาแกของบาน "พัชราภรณ" ไปเฝาบานน้ัน และใหนํ าประกาศไปปดที่ประตูรั้วหนาบานบอกใชเชา

เจาคงเผนมากลางดึก เลาใหใครตอใครฟงวา ใหเอาไปตัดหัวขั้วแกงก็ไมยอมไปเฝาบานหลังนั้นเพราะเจาคงไดเผชิญกับปศาจรายมีแตตัวหัวไมม ี เดินเพนพานอยูบนตึกชั้นบน สงเสียงรองโหยหวนตลอดเวลาบางทีกม็ีเสียงหัวเราะตอกระซิก เสียงปลุกปล้ํ ากัน

ตอมาไมชา นายเล็กปากบานใจเหี่ยว นายหางขายผาพาหุรัด ไดมาติดตอขอเชาหลังนั้น จากกิมหงวนเพ่ือใหเมียนอยของเขาซึ่งเปนคนไทยอาศัยอยู และเขาก็จะไป ๆ มา ๆ กมิหงวนรูจักนายเล็กด ี เนื่องจากหางศิวิลยัซพานิชของเขาอยูใกลกับหางปากบานใจเหี่ยว อาเสี่ยจึงใหเชาอัตรา ๒,๐๐๐ บาทตอเดือน

"แปะเจี๊ยะเอาเทาไรวามานะ"กมิหงวนโบกมือ"ไมตอง ๆ เราเพื่อนกันโวยเล็ก แกอยูไปเถอะอยูอีกกี่ปก็ได กันขอคาเชาเพียงเดือนละ ๒,๐๐๐

บาทเทานั้น นึกวาเปนคาไมจิ้มฟนของกัน"นายเล็กปากบาย ใจเหี่ยว พาเมียนอยและบริวารของเมียนอยอีกหลายคนไปอยูที่นั่น อยูไดสัปดาห

เดยีวนายเล็กก็ตะลีตะลานมาหากมิหงวนที่บาน "พัชราภรณ""เฮ อีน้ีบานแกจ๋ันอยูไมไดแลวนะ""ทํ าไมวะ มีนักเลงแถวน้ันรบกวนเรอะ กันจะไดสงนกัเลงในเครื่องแบบ พรรคพวกของกันไปปราบ""ไมใชนักเลงนะ อีน้ีนักเลงยงัสูไมได ผีโวย…รูจักไหมผี วา-ดุตายหาเลยนะ อีน้ีกํ าลังนอนคุยกับ

เมยี มันโผลหนาเขามาในหนาตาง โอ - คอยืดยาวเฟอยโวย ยืดยาวตั้งสามสี่หลานะ แลบล้ินยาวเกือบสองฟุต โอย - จัน๋ขอคืนบานแกขืนอยูอีนี้ตายแน"

กมิหงวนพยายามซกัไซไลเลียง พอคาแขกซึ่งเปนเพื่อนของเขา นายเล็กยืนยันสบถสาบานวาเขากับเมยีของเขา ตลอดจนคนในบานถูกผีหลอกจริง ๆ ไมใชตาฝาดหรืออุปทาน เขาไมอาจจะอยูที่นั่นไดตอไป

แลวหนังสอืพิมพก็ลงขาวบานผีสิงหลังนั้นอยางครึกโครม บางฉบับก็ลงรูปถายและคํ าสัมภาษณผูเชาท่ีถกูผีหลอก ประชาชนแตกตื่นไปตามกัน เปนอันวาบานนั้นถูกทอดทิ้งใหเปนบานราง พอตกคํ่ าประชาชนแถวบางกะปกเ็ดนิเตรอยูบริเวณรอบนอก ของรั้วบาน บางคนก็เอากอนอิฐขวางเขาไปแลวรองผีหลอก ยั่วเยากะเซาผี ทํ าใหพวกผีที่อยูในบานนั้นเพิ่มความดุราย ถึงกับหนังสือพิมพฉบับหนึ่งลงขาววา ผีตัวหน่ึงในบานน้ันเดนิควกัไสควักพุงออกมาจากบาน ลูกเด็กเล็กแดงวิ่งหนีไปตามกัน

เจาพนักงานต ํารวจไดมาติดตอกับเสี่ยหงวน สงสัยวาจะมีคนรายคณะหนึ่ง อาศัยอยูในบานนั้นและขออนุญาตอาเสี่ยคนบาน กมิหงวนอนุญาตโดยด ี คณะต ํารวจ ๕ คนควบรถจีป๊ไปท่ีบานในตอนกลางคืนวนัหน่ึง บุกเขาคนทันที

แลวหนังสือพิมพก็ลงขาวปศาจแผลงฤทธิ์อยางครึกโครม ร.ต.ท. ใหญยิ่ง อัศวินหนุมรูปหลอถูกผีหลอกถึงกับเปนลมส้ินสติ พอมาถึงโรงพยาบาลก็พูดเพอเจอ แสดงความหวาดกลัวภูติผีปศาจ หมอบอกวาดีฝอหมดแลว อัศวินหนุมถึงแกกรรมในวันตอมา สวนนายสิบต ํารวจคนหน่ึงจับไขหัวโกรนเพราะถูกผีบีบคอ พลต ํารวจอีก ๓ คนท่ีไปดวย ไดใชปนพกและบาเร็ตตายิงผีหัวขาดหลายนัด แลวก็พากันวิ่งหนีอยางไมคิดชีวิต

ขาวแพรสะพัดไปท่ัวทุกมุมเมือง ประชาชนหล่ังไหลไปดูบานผีสิงหลังน้ันตลอดวัน เจกฝรั่งดองแขกขายโรตสีายไหม เจกขายขาวราดแกงกะหรี่และขาวหมูแดง เจกขายนํ้ าแข็งตางถือโอกาสคาขายกันอยางสนุกสนาน สามลอรถเมลแนนไปหมด ใคร ๆ ก็พากันไปดูบานผี ท้ัง ๆ ท่ีไมเห็นผีเห็นแตตึกหลังน้ัน

เมือ่มอีะไรเกดิขึ้น นักวิจารณก็ตองปรากฏอยูในที่นั้น โดยมากมักจะเปนยายแก หรือผูหญิงในวัยกลางคนที่สอดรูสอดเห็น ท้ัง ๆ ท่ีไมรูไมเห็น

"ดฉัินวา เปนดวยตนกลวยตานีทางหลังตึกนั่นแหละคะ" หญิงชราผูหนึ่งเลาใหใครตอใครฟง "กอนท่ีคณุพระประกอบ ฯ ทานจะยายไป ดิฉันเขาไปรับใชบอย ๆ กลวยตานีตนหนึ่งแตกปลีเปนสองปลี มิหนํ าซํ้ าปลีหนึ่งมีรูปลักษณะคลายกับหนายักษคะ อุย-พูดแลวขนลุก ดิฉันกลับมาจากดูยี่เกพอเดินเขาตรอกผานบานน้ี กไ็ดยนิเสียงกลอมลูกโหยหวนวิเวกวังเวง คนในบานคุณพระไมมีลูกออนเลย และก็คืนวันหนึ่งนะคะดิฉันสาบานได ทํ าบุญไวเทาไรขอใหเปนของพวกคุณเถอะ ดิฉันออกมาซื้อขาวตมปลาใหหลานชายดิฉัน ดิฉันแลเห็นลูกกลม ๆ ขนาดมะพราวสีเรืองรองเขยีวปด ลอยขึ้นมาจากพื้นดินระหวางดงกลวย แลวก็หายวับไป อ๊ึย…ขนลุก"

หนังสือพิมพลงรูปถายยายแกคนนั้น และคํ าสัมภาษณอันยืดยาวทกุมมุเมอืงโจษขานกันถึงเรื่องผีบางกะป ซองคุณนาคุณปาแถวบางกะปพลอยมีรายไดดีขึ้น เพราะ

ประชาชนดูผีจนเมื่อยไมเห็นมีผีสักตัว ก็เลยถือโอกาสแวะเยี่ยมเจนัน่เจนี่อยางวา บางคนโกหกเมียวาไปดูผี แตท่ีแทไปเท่ียวหาความสุขสํ าราญตามที่ตาง ๆ ในบริเวณบานปศาจน่ันเอง

คุณหญิงวาดเชือ่ม่ันวา บานหลังน้ันตองมีปศาจรบกวนแนนอน ทานใหนวลละออไปตามมัลลิกาธดิาคณุพระประกอบ ฯ มาจากบานสวนแลวซักไซไลเรียงในเรื่องผ ี มัลลิกาวาหลอนทราบขาวจากหนังสือพิมพเหมอืนกนัวา บานของหลอนที่ขายใหเสี่ยหงวนกลายเปนบานผีสิงขึ้นมาอยางนาประหลาด เม่ือหลอนอยูท่ีน่ันเคยปรากฏแตผีกระสือเพียงสองสามครั้ง สวนผีที่ดุควักไสควักพุงแลบลิ้นปลิ้นตาไมเคยปรากฏ

เมือ่คณุหญิงถามวา มีคนตายหรือเปลา มัลลิกาวา ปูของหลอนตายที่นั่นดวยโรคชราเมื่อ ๕ ปท่ีแลวมาน้ี และเมื่อปกลายนี ้พี่ชายรวมสายโลหิตของหลอนซึ่งเปนนักศึกษา ไดยิงตัวตาย เพราะปวยเปนโรคเสนประสาทเร้ือรัง

คราวน้ีคุณหญิงวาดปกใจเช่ือลงไปทีเดียววา โมราพี่ชายของมัลลิกาคงเปนปศาจผีตายโหงสิงสูอยูที่น่ัน และเขาคงไมพอใจที่ใหใครไปอยูบานของเขา

"พอหงวน เธอจะปลอยไวอยางนี้ไมไดนะจะบอกให รื้อถวายวัดเสียเถอะ"เส่ียหงวนทํ าหนาเบ"ร้ือยงัไงละครับ มันเปนตึกไมใชบานไม ขืนรื้อก็กลายเปนเศษอิฐไปเทานั้น"คณุหญิงวาดนิ่งอึ้งไปสักครู"ถายังงัน้กค็วรจดัเครือ่งสังเวยหมูเห็ดเปดไก ไปบวงสรวงขอโทษขอโพยเสีย บอกเขาอยาใหมา รบ

กวนคนเชาบานของเรา เราจะไดไมเสียผลประโยชน มายยังงัน้ใครไปอยูก็ตองเจอดี"นกิรเห็นพองดวย"จริงครับคณุอา หาเครื่องเสนสังเวยไปเสน เหลือผีผมจะไดกิน ผมวาวิธีน้ีดีแน ๆ " แลวเขาก็หันมา

พยกัหนากบัเส่ียหงวน "เอาไกตัวอวน ๆ สัก ๒ ตัว เปดยาง ๒ ตัว ตราขาว ๑ ขวด โซดาแชเย็นสัก ๖ ขวด หัวหมไูมเอาโวยกันไมชอบ เอาแหนมและหมี่กรอบ เนื้อสันสลัดผักก็แลวกัน"

กมิหงวนท ําตาปริบ ๆ"เสนผีหรือเสนแกแน"นิกรลืมตาโพลง"ก็เสนผีนะซี""เสนผี แกทํ าไมถึงเลือกเอาอายโนนอายนี่ละ""อาว เหลือจากผีกันจะไดกินยังไงเลา เปนบาไปได พูดกันไมรูเร่ือง"ดร. ดเิรกอดรนทนไมไดก็พูดขัดขึ้น"มนัเปนขัน มันเปนขันสิ้นดีทีเดียว ฮะ ฮะ คนไทยยังหูปาตาเถื่อนโงเขลาเบาปญญา เชื่อถือในสิ่งที่

เปนไปไมได ผี….โอ…ขันเหลือเกิน มันเปนเร่ืองชวนหัวขนาดหนัก"พล พัชราภรณเห็นพองดวย"กนัเองกไ็มเลือ่มใสในเรื่องนี ้ ถามีจริงมันคงเที่ยวหักคอคนที่เคยทํ าใหมัน เจ็บชํ้ านํ ้าใจเมื่อครั้งที่มัน

ยงัเปนมนุษยอยู"ดเิรกยิ้มแปน"ออไรน ออไรน ยูเปนคนฉลาดยูจึงเขาใจอยางนี้"คณุหญิงวาดคอนขวับ"ออ นี่หมายความวาอาเปนคนโงเขลาเบาปญญาละซ"ีนายแพทยหนุมยิ้มแหง ๆ"คณุอาเชื่อหรือครับวา บานน้ันมีผีจริง ๆ ""ทํ าไมจะไมเชื่อ ใครไปเชาอยูก็ตองเผนทุกคน หนังสือพิมพเขาก็ลงขาวออกเกรียวกราว" แลวทาน

กหั็นมาทางเจาคุณปจจนึก ฯ "หรือเจาคุณเห็นเปนไงคะในเรื่องนี้"

เจาคุณปจจนึก ฯ ยิ้มนอยยิ้มใหญ"พูดไปกย็ากครับคณุหญิง ปญหาเรื่องผีมีผีไมม ี มันตางกวาเรื่องหมูมีหมูไมมีมาก ผมบอกตามตรง

วาผมเช่ือคร่ึงไมเช่ือคร่ึง"เจาคุณประสิทธ์ิ ฯ พูดข้ึนบาง"ความจริงเร่ืองผีรายน้ี มันไมเกี่ยวกับแมวาดจนนิดเดียว ฉันเห็นวาแมวาดวุนวายจนกินไมไดนอน

ไมหลับมาหลายวันแลว"คุณหญิงชักฉิว"พดูประสาคนหัวลานไมมีความคิด ก็พอหงวนนะไมใชหลานเราหรอกหรือ ที่ดิฉันยุงก็เพราะเห็นวา

พอหงวนแกขาดผลประโยชนจากบานนั้น ผีมันดุอยางนี้ใครเขาจะเชาอยู"ดร. ดเิรกผลุดลุกขึ้นยืน เดินวนเวียนไปมารอบ ๆ หอง แสดงสีหนาเครงเครียด ตามธรรมดาของคน

ท่ีก ําลังใชสมองอยางหนัก"เร่ืองนีอ้ยาถกเถียงกันเลยครับ เรามารวมมือกันพิสูจนความจริงดีกวา"พลเห็นพองดวย"ถกูแลวหมอ ควรจะเปนอยางนี ้ กันอดคิดไมไดวา มันเปนคนแกลงทํ าเปนผีมากกวาท่ีจะเปนผี

จริง ๆ ""ออไรน ออไรน" แลวนายแพทยหนุมก็นั่งลงตามเดิม "กันมีเรื่องจะเลาใหฟง งาทานมหาราชา

จันทรกมุาร เคยเผชิญกับผีมาแลวถึงกับจับไขหัวโกรนทีเดียว"นกิรถามเบา ๆ"โกรนอยางคุณพอน่ีนะหรือ"เจาคุณปจจนึก ฯ ทํ าคอยน แลวหัวเราะยกมือชี้หนาลูกเขยจอมทะเลนของทาน"อยาทะล่ึง เดี๋ยวจะโดนเตะ"ดร. ดเิรกบรรยายเรื่องผีตอไป"ทานมหาราชาจนัทรกมุาร มตีํ าหนักรางอยูต ําหนักหน่ึง ในวังของพระองคนั่นเอง เปนต ําหนักวาง

เปลาไมมคีนอยูอาศัยเลย วันหนึ่งพระองคทรงสงสัยวาใตถุนพระต ําหนักน้ัน อาจมีเพชรนิลจินดาซอนอยูพระองคไดชวนมหาดเล็กคนสนิทคนหน่ึงลอบเขาไปในตํ าหนักนั้นอยางเงียบ ๆ "

คณุหญิงวาดทํ าหนาตาตื่น"เลยพบผี….""ออไรน ถูกแลวครับ พระองคถูกปศาจหลอกหลอน มันเปนเปรตอสูรกายสูงกวาคนธรรมดาตั้ง

สามส่ีเทา ผอมกะหรอง ทาทางอดโซ ทานมหาราชากับมหาดเล็กตางโกยอาวออกมาจากต ําหนักน้ัน แลวพระองคก็ลมเจ็บหัวโกรน เพราะความตกพระทยัจนเกินควร"

คณุหญิงวาดจุยปากลั่น"อุยตาย ผแีขกนี่ดุมากหลอกกระทั่งเจานายของตัวเอง ถาเปนอาโดนเขายังงัน้นากลัวเยี่ยวราดแน

เจาประคุณเอยอยาไดพบไดเห็นเลย"พลกลาวกับนายแพทยหนุมอยางเปนการเปนงาน"แกวาแกจะพิสูจนความจริงในเร่ืองน้ี แกจะทํ าอยางไรวะหมอ"

ดร. ดิเรกอมยิ้ม"คืนน้ีกันจะสงเจาแหวไปนอนเฝาบานเจาหงวนท่ีบางกะป ถาผีมีจริงมันก็คงหักคออายแหวตาย

อยางไมมีปญหา"เจาแหวซึง่นั่งพับเพียบอยูบนพรมปูพื้นสะดุงเฮือกสุดตัว ทํ าทาทางเหมือนกับจะเปนลม"รบัประทานคุณหมอพูดใหมซิครับ รับประทานเมื่อกี้ผมไดยินไมถนัด"ดร. ดเิรกจองมองดูหนาเจาแหว"ฉันจะสงแกไปนอนเฝาบานน้ันในคืนวนัน้ี"เจาแหวกลืนน้ํ าลายเอื๊อก"รับประทานใหผมอีกหม่ืนบาทผมก็ไมไป"เสียงหัวเราะดังขึ้นลั่นหองโถง อาเส่ียวาเสียงอหาย"โธ - อายหมอเอย แกนาจะรูดีวาอายแหวนะมนัตาแหกขนาดหนัก พอ ๆ กับอายกรนั่นแหละ"นิกรยอมรับสารภาพ"จริงโวย เรื่องผีกันรับรองวากันกลัวมาก เพราะเราไมมีทางที่จะสูรบตบมือกับมัน เอาปนยิงมัน มัน

กไ็มตาย ชกมันก็ไมถูก บร้ือวส อยาใหกันมีสวนเกี่ยวของในเรื่องนี้เลย"เจาคุณปจจนึก ฯ หัวเราะกาก กลาวถามลูกเขยของทาน"แกเคยเห็นผีหรือวะ""เคยซีครับ ผีกะสือ ผีปอบ ผีตายโหง ผีตายทั้งกลม ผมผจญกับมันมามากตอมากแลว ทุกครั้งผม

ใสตนีหมาโกยอาวอยางไมคิดชีวิต"ดร. ดเิรกกลาวกับคณะพรรคของเขา"ถายังงัน้ คืนน้ีพวกเราไปนอนท่ีบานน้ันเปนยังไง ชวยกันพิสูจนความจริงในเรื่องนี้ใหได"พลวา "กันอยากเห็นเท็จจริงเหมือนกัน เอาปนพกติดตัวไปดวย จะเปนผีหรือคนก็ตาม เห็นมันเขา

รัวปนเขาใสเลย ถาเปนผีเราก็แย ถาเปนคนอายหมอนั่นก็ดับชีวิต"กมิหงวนพูดเสริมขึ้น"ตกลงโวยกันไปดวย"ดร. ดเิรกหันมาถามนิกร"แกละ คืนน้ีไปจับผีกันเอาไหม"นกิรพูดยานคาง"มันจะดีเรอะ อยูด ีๆ ไมวาดีแกวงเทาหาเสี้ยน พลาดพลังถูกผีหักคอตายเปลา ๆ ดูแตนายต ํารวจ

เถอะยังตองตายเพราะผีที่บานนั้น"กิมหงวนชกัโมโหท่ีนิกรข้ีขลาดจนเกินไป จึงยกมือชี้หนานายจอมทะเลน"แกมันขี้ขลาดสิ้นดีทีเดียว""ฮื่อ - ถูกแลว" นิกรยอมรับสารภาพอาเสี่ยอดหัวเราะไมได"อายกร คืนนี้ถาแกไมไปกับพวกเรา เปนตัดญาติขาดมิตรกันละ"เจาแหวพูดเสริมขึ้น

"รบัประทานเรื่องนี้ผมไมเกี่ยวนะครับ"พลทํ าตาเขียวกับคนใชแกนแกวของเขา"ไมเกีย่วไมได เพราะแกเปนคนใชของพวกเรา เมื่อพวกเราไปนอนที่บานรางนั้น แกก็ตองติดตาม

ไปรับใชเราดวย"เจาแหวทํ าหนาเหมือนกับจะรองไห"โธ - รับประทานเผ่ือผีมันหักคอผมตายละครับ"นายพัชราภรณหัวเราะหึ ๆ"ฉันรับรองวาฉันจะทํ าศพแกใหหรูหราทีเดียว อยาปฏิเสธเลย คืนนี้แกตองไปจับผีกับพวกเรา ใหมัน

รูไปทีเถอะวะ วาผีนะมันหักคอคนได" ดร. ดิเรกอมยิ้ม"ออไรน ออไรน สมมุติวาผีมันหักคอคนเราตาย เราไปพบกันท่ีเมืองผี เราก็พะบูกับมัน" พูดจบ

นายแพทยหนุมก็ยกมือตบบานิกรคอนขางแรง "วาไงกร คืนน้ีไปนอนท่ีบานรางดวยกันนะ"นกิรนิ่งคิดสักครู"ตอนดึกมีการเลี้ยงอะไรบางไหม""ม ี- กนัจะใหอายแหวหุงขาวตมเลี้ยง""เอา - ยังงัน้ตกลง กันจะหาเคร่ืองปลอมแปลงเปนผีเอาไปดวย ถาผีท่ีน่ันมันหลอกเรา กันจะ

หลอกมนับาง" แลวนิกรก็หันมาทางพอตาของเขา "คุณพอไปดวยนะครับ"เจาคุณปจจนึก ฯ พยักหนาหงึก ๆ"ตกลง ไปกันหาคนหกคนอยางน้ี ก็ไมนากลัวอะไร"คณุหญงิวาดมองดู ๔ สหายอยางหวงใย"อาไมอยากใหพวกเธอไปยุงกับผีเลย พลาดพล้ังถึงตายเชียวนา เลนกับใครไมเลนเลนกับผี คนท่ี

ลองดีกับผีนะตายเสียนับไมถวนแลว"ดร. ดเิรกวา "ไมเปนไรครับ ผมเปนนักวิทยาศาสตร ถาผีที่บานนั้นมีจริง ผมจะใชวิชาวิทยา

ศาสตรจบัมันใหได บางทีพรุงนี้เชาผมจะจับมาใหคุณอาดูสักตัว"คณุหญิงวาดโบกมือ"อุย - ไมเอา อยาเอามานะอากลัว ฮึย่…ขนลุกซุไปหมดแลว"เจาคุณประสิทธ์ิ ฯ ลอบคอนเมียรักของทาน"มอียางที่ไหนจับผีเอามาดูเลน ดเิรกมันพูดเลนก็กลัวเสียแลว"คณุหญงิวาดทํ าตาเขียว"กด็ฉัินกลัวน่ีนะพลึิกคนเชียว อยาวาแตผีเลยบางทีดิฉันยังกลัวเจาคุณ ขณะที่เจาคุณก ําลังหลับ

สนิท อาปากหวอเห็นหัวลานเจงเหมง"๔ สหายหัวเราะขึ้นพรอม ๆ กัน เจาคุณปจจนึก ฯ ชักฉิว"คณุหญงิวาดจะพูดอะไรละกอนึกถึงผมบางนา ผมกับเจาคุณประสิทธิ์ ฯ นะมันหัวอกอันเดียวกัน"คณุหญงิวาดยิ้มนอยยิ้มใหญ

"ขอประทานโทษเถอะคะ เจาคุณกับเจาคุณของดิฉันคนละสไตลนี่คะ เหมือนกันเมื่อไหร" แลวทานกห็นัมายักคิ้วกับอาเสี่ย "หรือยังไงพอหงวน แกลองพิจารณาดูซ"ิ

เส่ียหงวนกล้ันหัวเราะแทบแย"น่ันนะซคีรับ คุณอาหญิงพูดถูกแลว ถามองผาด ๆ ก ็คลายกัน ถามองพิศตางกันลิบ คุณอาปจจ

นึก ฯ แบบทุงหมาหลง คุณอาประสิทธ์ิ ฯ แบบดงชางขาม"นิกรหัวเราะกาก มองดูหนากมิหงวนอยางขบขัน"อยางคณุพอ เขาไมเรียกทุงหมาหลงหรอกอายเวร เรียกสงเดชเฮงซวยไมถูกเรื่อง เขาเรียกวาชะโด

ตีแปลง"คณุหญงิวาดหัวเราะงอหาย"เออเขาทีโวยกร แกนี่มีความรูดีมาก หัวลานนะเบด็เสร็จดวยกันมีกี่อยาง แกลองบอกอาซ"ินายจอมทะเลนขมวดคิ้วยน ยกนิ้วมือขึ้นนับ"ม ี๗ อยาง หรือ ๗ จํ าพวกครับ งา…มีทุงหมาหลง ดงชางขาม แลวก็งามเทโพ น่ี อยางพอตา

ผมน่ี เขาเรียกชะโดตีแปลง ตรงกลางหายหมดหาท ํายาเสนเดียวก็ไมมี มีกะหร็อมกะแหร็มอยูที่ทายทอยนิดหนอย งา - ทุงหมาหลง ดงชางขาม งามเทโพ ชะโดตีแปลง แรงกระพือปก ฉีกขวานฟาด แลวก็ราชครึ่งเคราแบบขุนชาง"

สองเจาคุณนั่งขบกรามกรอด ๆ ดร. ดเิรกจุยปากจึ๊กจั๊ก พูดเสริมขึ้นอยางหัวเสีย"เฮ - เราก ําลังคุยกันถึงเรื่องผี อายกรเสือกเปดอภิปรายเรื่องหัวลานมันคนละเรื่องโวย"นิกรหัวเราะ"กค็ณุอาทานถามน่ีหวา"เจาคุณปจจนึก ฯ โมโหจนตัวส่ัน ทานยกมือชี้หนานิกรแลวกลาววา"ระวงัใหด ี ถาแกขืนทะล่ึงตลอดศกเชนนี ้ ฉันจะจางคนยิงแก ยิงใหเหมือนกับหมากลางถนนทีเดียว

ความจริงถงึแมฉันกับเจาคุณประสิทธิ ์ฯ หัวลาน เรากไ็มเคยข้ึนไปน่ังบนกระบานแกเลย"คณุหญิงวาดสะดุง"แหม - เจาคุณพูออยางนี้คลายกับดาดิฉัน"เจาคุณปจจนึก ฯ ยิ้มออกมาได รีบยกมือไหวคุณหญิงวาดทันที"เปลา เปลาครับ ผมไมไดเจตนาวาคุณหญิงเลย สํ าหรับคุณหญิงเทากับเปนพี่สาวหรือเพื่อนของ

ผม ทํ าไมจะลอผมไมได แตอายกรมันเด็กวานซนืน้ีทะลึง่มาลอผมไมรูจักเด็กรูจักผูใหญ อายหงวนก็เหมือนกัน"

อาเสี่ยอมยิ้มแลวโบกมือ"ล้ือไมตานา บอเชียงกัง นิด ๆ หนอย ๆ เลากูนัง้ไมใชใครที่ไหน"เจาคุณปจจนึก ฯ อดหัวเราะไมได"ทะล่ึงนะมึง"เส่ียหงวนปลอยกาก แลวหันมาทางนายแพทยหนุม"วายงัไงหมอ คืนน้ีไปจับผีกันแนนะ ใหมันเห็นเท็จจริงกันทีเถอะวะ ถาหากวาบานของกันมีผีจริง

กน็ากลัววาจะร้ือแน ถึงเปนตึกก็เอากระดานพื้นถวายวัด ยังดีกวาปลอยทิ้งไวเปนบานราง"

ตอจากน้ันคณะพรรค ๔ สหายก็ปรึกษาหารือกัน ในเร่ืองจะพิสูจนบานรางในคืนวนัน้ี

เวลาประมาณ ๑๘.๐๐ น."คาดลิแล็ค" เกงคันใหมเอี่ยม ซึ่งเจาแหวเปนผูขับ ไดพา ๔ สหายกับเจาคุณปจจนึก ฯ แลนมา

ตามถนนสายกรุงเทพ ฯ - สมุทรปราการอยางรวดเร็ว ภายในรถมีเครื่องอุปกรณจับผีหลายอยาง ซึ่งนิกรจัดหามาเตรียมพรอมท่ีจะเลนงานผี ใหอยูหมัดในคืนวันนี้

เมือ่รถเกงคนัน้ันแลนมาหยุดหนาบานหลังน้ัน ประชาชนชายหญิงเกือบรอยคน ซึ่งยืนสังเกตการณอยูท่ีถนน กพ็ากันมองมาที่รถคันนี้เปนตาเดียว เจาแหวเปดประตูกาวลงจากรถ เดินไปท่ีประตูร้ัวหนาบานน้ันจดัแจงไขกญุแจเปดประตูออก ซึ่งเปนประตูไมบานเดียวแบบเดี่ยว แตมีประตูชองเล็กอยูขาง ๆ เจาคุณปจจนึกฯ เล่ือนตัวมานั่งประจํ าที่คนขับ เหยียบครัชเขาเกียรนํ า "คาดลิแล็ค" เกงคลานเขาไปในบาน เจาแหวจัดแจงปดประตูใหญหนาบานทันที

คณะพรรค ๔ สหายพากันลงจากรถ และเดินข้ึนไปบนตึก เจาแหวไขกุญแจประตูหนาบานออกเดนินํ าหนาพาเจานายเขาไป ทุกคนชวยกันเปดประตูหนาตาง มันเปนตึกรางท่ีไมมีขาวของอะไรเลย แตพื้นหองสะอาดหมดจด กระดานพ้ืนลงน้ํ ามันเทียนไข

นกิรกวาดสายตามองไปรอบ ๆ หองโถง แหงนหนามองไปขางบนแลวเขาก็ตะโกนล่ัน"ผีโวย กูมาแลวโวย"พลกลืนน้ํ าลายเอื๊อก"อะไรวะ อายกร"นายจอมทะเลนยิ้มแหง ๆ"ขมขวญัไวกอน ประเดี๋ยวก็คํ ่าแลวผีมันจะไดรูวาพวกเราที่มานี ่ ลวนแตผูกลาหาญไมกลัวผี" แลว

นกิรก็สงเสียงเอ็ดตะโรขึ้น "นิกร การณุวงศ มาแลวโวย"เงยีบกริบไปชั่วขณะ แลวก็มีเสียงใครคนหนึ่งตะโกนมาจากชั้นบน"รูแลวโวย"ทกุคนสะดุงเฮือกไปตามกัน นิกรขยับจะวิ่งออกไปจากนอกหอง ดร. ดเิรกควาคอเส้ือไว แลวพูด

เสียงหนักแนน"ไมตองกลัว อายกร"นิกรหนาซดีเผือด อกสั่นขวัญแขวน"ไม - มะ - มะ - ไมเอาแลว กะ - กะ - กันกลับ - บะ - บานดีกวา ผีหลอกกลางวันแสก ๆ อยางนี้ไม

เคยเห็น ออย - ขืนอยูน่ีเสร็จมันแน"นายแพทยหนุมหัวเราะ"แกตองกลาหาญอยางเจาแหวซีวะ เห็นไหมอายแหวมันยืนอมยิ้มนิ่งเฉย"เจาแหวพูดละล่ํ าละลักเสียงสั่นเครือ"รับประทาน - ไม - ไม - ใชกลาหรอกครับ รับประทานหัวใจจะหยุดเตนอยูแลว ถาจะใหดีรับ

ประทานออกไปนั่งคุยกันที่เรือนตนไม คงจะดีกวาที่นี่ แฮะ แฮะ "ดร. ดเิรกอดหัวเราะไมได เขาหันมาทางเจาคุณปจจนึก ฯ"เมือ่กีค้ณุพอไดยินเสียงตะโกนจากขางบนหรือเปลา"

ทานเจาคณุทํ าหนาชอบกล ความรูสึกของทานก ําลังหวาดกลัวปศาจ"ไดยินแลว"พลดงึปนพกออกมาจากกระเปากางเกง แลวพูดเสริมขึ้น"ผมวาเสียงคนครับไมใชผี อยางไรเสียก็ตองมีคนแอบซอนอยูในบานหลังนี ้ เฮ - ขึ้นไปขางบนโวย

พวกเรา เราทุกคนมีปนพกติดตัวมาดวยกันทั้งนั้น ไมนากลัวอะไรเลย"กมิหงวนท ําหนาแหย ๆ ชอบกล"อายกลัวนะมนัไมกลัวหรอก แตมันหวาด ๆ ยังไงก็ไมรู ต๊ิงตางวาเราข้ึนไปเห็นมันเขา ปนของเรายิง

มนัไมเขา เราจะท ํายังไงดี"ดร. ดิเรกส่ันศีรษะ"อิมพอสิเบิล ผีไมมีแน ๆ มันตองเปนคนและเมื่อมันเปนคน เราก็ยิงมันทิ้งเสีย ไปข้ึนไปขางบน"นกิรเขยิบเขามายกมือจับแขนเจาแหว"เฮย เอ็งกับขาถอยแบบยทุธศาสตรออกไปคุยกันหนาตึกดีกวา ปลอยใหทานผูกลาหาญข้ึนไป

ตรวจคนผีเถอะ ถายังไงเราจะไดชวยกันเอาศพใสรถไปบาน บร๊ือส…ไมเอาละโวยเลนกับผีไมมีทางเอาชนะมันไดเลย มอียางที่ไหนวะ ขารองตะโกนเลนหนอยเดียวมันขานรับ นี่มันดุยิ่งกวาปาชาวัดดอนเสียอีก"

พลมองหนานิกรอยางเคือง ๆ"ไป - แกกบัอายแหวออกไปอยูขางนอก กัน ๓ คนกับคุณอาจะขึ้นไปพิสูจนความจริงเดี๋ยวนี ้ ใหมัน

รูไปทีเถอะวะวาผีมันเกงกวาคน"คร้ันแลว นายพัชราภรณก็เดินนํ าหนา พา ดร.ดเิรก เสี่ยหงวนกับเจาคุณปจจนึก ฯ ข้ึนบันไดไปช้ัน

บน ทกุคนตางถือปนพกอยูในเมือกระชับมั่น เตรียมพรอมที่จะเหนี่ยวไกยิงไดทุกขณะ ชั้นบนของตึกหลังนี้เงียบกริบ ตางชวยกันเปดประตูหนาตางทุกบาน ไมมีอะไรผิดปกติ และไมมีมนุษยคนใดที่จะหลบซอนอยูได หองท้ัง๔ วางเปลาปราศจากขาวของใด ๆ แมกระทั่งหองนํ ้าและหองสวม ก็ถูกคนอยางละเอียดถี่ถวน

อาเส่ียกมิหงวนท ําหนาชอบกล แกลงรองตะโกน"ผีโวย"มเีสียงขานรับดังขึ้นขางลาง"โวย"กมิหงวนโผเขากอดเจาคุณปจจนึก ฯ ทันที เย็นวาบไปทั้งตัว ดเิรกหัวเราะลั่น มองดูอาเสี่ยอยาง

ขบขัน"อยาปอดแหกไปหนอยเลยวะ เสียงอายกรตางหาก ไมใชเสียงผีหรอก แตเสียงตอนแรกนะซ ีกันไม

เขาใจเลยวาเปนเสียงของใคร รูแตวาดังมาจากขางบน ซึ่งเราก็ตรวจตราดูทั่วแลว ไมนาจะมีใครหลบซอนอยูได หองออกโลงอยางนี ้ ตอใหลูกแมวตัวเล็ก ๆ ซอนอยูเราก็หาพบ ตูโตะแมแตชิ้นเดียวก็ไมม"ี

พลวา "อกีสักครูก็คํ่ าแลว ถามีมีจริงมันตองเลนงานเราแน ลงไปขางลางเถอะ กินขาวกนิปลากนัเสียที ไฟฟาบนตึกนี่มีอยูกี่ดวงเปดมันหมดทิ้งไว เราจะตองพิสูจนความจริงในเรื่องนี้ใหได"

ทุกคนเห็นพองดวย ตางชวยกันเปดสวทิไฟฟาตามหองตาง ๆ จนท่ัว แลวพากันกลับลงมา ดร. ดิเรกตองใชสมองมากมายในเร่ืองน้ี เขาไมเชื่อวาผีมีแตเขาก็ประหลาดใจอยางยิ่ง ที่เขาไดยินเสียงพูดโตตอบกับนิกร ซึง่เขาและทุกคนตางก็ไดยินถนัด เสียงนั้นดังมาจากชั้นบนนี่เอง

ท่ีหนาตกึ เจาแหวกับนิกรตางชวยกันจัดอาหารที่ใสปนโตใหญหนึ่งเถา เอามาจากบานพรอมดวยวสิกีต้ราขาวโซดา ความจริงควรจะเรียกวากับแกลมมากกวาอาหาร เพราะลวนแตเปนของกินแกลมเหลาทั้งสิ้น

บนเส่ือจนัทบุรีผืนใหญ ปนโต ๔ ใบวางอยูเปนระเบียบเรียบรอย เจาคุณปจจนึก ฯ เดินนํ าหนา ดร.ดเิรกกบัเส่ียหงวนและพลออกมา นิกรแลเห็นเขาก็ยิ้มแหย ๆ

"วาไงโวย พล มีอะไรผิดปกติไหม"นายพัชราภรณส่ันศีรษะ"ตรวจดูท่ัวช้ันบนแลว ไมพบอะไรเลย"นิกรกลืนน้ํ าลายเอื๊อก"ถาเชนน้ัน เสียงตะโกนตอบกันตองเปนเสียงผีแน ๆ กินเหลาใหใจกลากันกอนเถอะวะ ลงเมาแลว

ผีกผี็เถอะ กันแสดงเอง คืนนี้ตองจับผีใหได"ทุกคนเขามาน่ังลอมวง อาเสี่ยมองดูกับแกลมซึ่งทํ าโดยฝมือเจาแหว แลวเขาก็กลาวถามเจาแหว

อยางเคือง ๆ"ใหเงินแกไป ๕๐๐ บาท ไดมาเทานี้ละหรือ"เจาแหวขมวดคิ้วยน"รบัประทานมกีบัตั้ง ๔ อยาง แลวจะเอายังไงอีกละครับ ตราขาวหนึ่งขวดเกือบสองรอยแลว โซดา

อีก ๖ ขวด""เออ ขวดละเทาไร""ขวดละ ๕ บาทครับ"กมิหงวนหันมาถามพล"โซดาขวดหนึ่งตั้ง ๕ บาทเชียวหรือวะพล"พลหัวเราะห ึๆ"ยงัไงก็ไมรู กันไมเคยซื้อเหมือนกัน"เส่ียหงวนจุยปาก ยกมือชีหนาเจาแหว"เอาละ เหลากับโซดาตีเสีย ๒๐๐ บาท แลวกับแกลมนี่นะตัง้ ๓๐๐ บาทเชียวรึ ปนโตน้ีมีแหนมอยู

ไมถงึ ๑๐ ดุน แลวก็นี…่พลากุง กุงอยางมากก็กิโลเดียว ปนโตน้ีอะไรวะ ดูคลาย ๆ ขี้ควายคลุกขี้เถา"เจาแหวสะดุงเฮือกลอบคอนกมิหงวน"รับประทานลาบเน้ือครับ""ออ - แลวปนโตน้ีอะไร""รับประทานแกงครับ""รูแลววาแกง แกงอะไรละ""รบัประทานแกงเผ็ดนกกระจาบครับ รับประทานนกกระจาบต้ัง ๒๐ ตัว"กมิหงวนสั่นศีรษะชา ๆ"ถงึอยางนัน้กบัขาว ๔ ปนโตนี่มันก็ไมนาจะถึง ๓๐๐ บาท ขาคิดวาอยางมากก็เพียง ๕๐ บาท

เทานั้น"เจาแหวชักฉิว

"รับประทาน เลี้ยงชางมันก็ตองรับประทานอุจจาระชางบางละครับ เขาคอรัปชั่นกันโครม ๆ ไมเห็นมใีครวาอะไร รับประทานผมกินกํ าไรนิดหนอยอาเส่ียบนกะปอดกะแปด หมดนี่ไดก ําไรเพียง ๒๖๐ บาทเทาน้ัน"

พลทํ าตาเขียวกับคนใชจอมแกนของเขา"พอ…พอแลว มากไปอายแหว เดี๋ยวถูกเตะเสียเปลา เปดโซดาเขาไมตองพูดมาก ถวยแกวอยูไหน

เอามาแจกซีโวย มัวแตสวดอยูนั่นแหละ"คร้ันแลว ๔ สหายกับทานเจาคุณปจจนึก ฯ ก็เริ่มลงมือดื่มเหลาและปรึกษาหารือกัน ในเรื่องที่เกี่ยว

กบัผีปศาจบานน้ี ดวงอาทิตยลับโลกแลวอากาศมืดขมุกขมัวลงทุกที พอวิสกี้พรองไปครึ่งขวดก็สิ้นแสงตะวันไฟฟาหนาตึกสองสวางจา ดร. ดเิรกใหเงินเจาแหวไปซื้อตราขาวมาอีก ๑ ขวด และไกตอนอีกครึ่ง

ตวั นิกรตั้งหนาตั้งตากินแตกับแกลมจนอิ่มแปร สวนเหลาดื่มไปเพียง ๒ แกวพอตึง ๆ หนาเทาน้ันในราว ๑๙.๐๐ น. เศษ การรับประทานอาหารเย็นของคณะพรรค ๔ สหายก็ส้ินสุดลง ยังมีวิสกี้

เหลืออีกคอนขวด สวนกับแกลมหมดเกล้ียง เพราะนิกรพยายามกินมันเขาไป เหลือไวใหเจาแหวเพียงนิดเดียวเทานั้น

เมือ่เมาเหลาทุกคนก็สรวลเสเฮฮากันอยางสนุกสนาน ลืมนึกถึงเรื่องภูตผีปศาจในบานนี ้ จนกระท่ัง๒๐.๐๐ น. เศษ เมฆฝนปกคลุมไปท่ัวทองฟา พายุพัดรุนแรงขึ้นตามลํ าดับ ในที่สุดฝนก็ตกลงมาราวกับฟารั่วเสียงฟาคนองเปรี้ยงปรางตลอดเวลา

แลวไฟฟาทุก ๆ ดวงก็ดับพรึบ บริเวณบานใกลเรือนเคียงมืดมิดปราศจากแสงไฟ ฝนซาไปบางแลวแตลงเมด็พรํ าตลอดเวลา เจาแหววิ่งไปที่รถเกงนํ าตะเกียงรั้วมาจุด คณะพรรค ๔ สหายถูกฝนสาดตองยายวงเขามารวมกลุมกันในหองโถง และไมมีเกาอี้นั่ง ตองนั่งบนเสื่อจันทบุรีที่เอามาจากบาน

พอฝนหาย ดวงจันทรคืนขางแรมก็โผลพนขอบฟา สาดแสงสลัวลางไปท่ัวบริเวณ ความเงียบสงัดปกคลุมไปท่ัวทุกหนแหง ๔ สหายน่ังจิบเหลาและสนทนากันเบา ๆ ในที่สุดกมิหงวนก็นึกขึ้นไดวาที่นี่คือบานผีสิง

"เฮย นี่เรามาจับผีกันไมใชหรือ" เสี่ยหงวนพูดเสียงออแอดร. ดิเรกพยักหนา"ออไรน ๓ ทุมกวาแลว ไมมีเหตุการณอะไรที่นาตื่นเตนหวาดกลัวเลย เชื่อไอเถอะวะ ผีไมใชสสาร

ผีไมมตีวัตน ถาผีมีจริงโลกเรานี ้ ก็จะตองอยูใตอิทธิพลของปศาจ"ทันใดน้ันเอง มีเสียงหัวเราะและเสียงตบมือดังขึ้นขางบนของตึกหลังนี ้ นิกรเผนพรวดข้ึนไปน่ังบน

ตกัเจาคุณปจจนึก ฯ เจาแหวกอด ดร. ดเิรกแนน หนาซีดเผือดเหมือนกระดาษ อกใจเตนระทึกเพราะความหวาดกลัว

เจาคุณปจจนึก ฯ ผลักนิกรลงจากตักของทาน"อายเปรต ตูดแหลมยังกะเข็ม เสือกมานั่งบนตักได"นกิรกระซิบถามพอตาของเขาเบา ๆ"คุณพอไดยินไหมครับ เสียงตบมือและเสียงหัวเราะเมื่อกี้นี้"เจาคณุปลอบใจตัวเองใหเขมแข็ง ท้ัง ๆ ที่ทานเองก็ก ําลังปอดลอย

"ไดยนิแลว บางทีบานขาง ๆ เขาอาจจะมีการเลี้ยงรื่นเริงกันก็ได แตในหองนี้มันกอง ก็ฟงดูคลายกับวามนัดังมาจากชัน้บน"

เจาแหวพูดเสียงสั่นเครือ"รับประทานไมใชบานขาง ๆ หรอกครับ รับประทานบานอยูไกลกันมาก ออย…ถาไมดีเสียแลวละ

ครับ"ดร. ดเิรกตวาดแวด"อยาข้ีขลาดไปหนอยเลยวะ ฉันรูดีวาคนอยางแกนะกลาอยางบาบิ่นทีเดียว"เจาแหวฝนยิ้มอยางแหง ๆ"ลํ าบากนกัอยายอเลยครับ รับประทานผมบอกตามตรงครับวา ในโลกนี้ผมไมเคยกลัวอะไรเทาผี

เลย"นายแพทยหนุมหัวเราะหึ ๆ หยิบถุงยาเสนออกมาบรรจุกลอง แลวจุดสูบพนควันโขมง ทุกคนเงียบ

กริบไมมใีครพูดอะไรเลย ตางคนตางเงี่ยหูฟงเสียงตาง ๆ สักครูหนึ่งดเิรกกห็ยิบกานไมขีดไฟออกมาจากกลักรวม ๖ กาน หักกานหนึ่งออกเสียครึ่ง แลวพูดกับทุก ๆ คน

"เฮ - เราตองการพิสูจนความจริงในเรื่องนี้ จับไมสั้นไมยาวกันโวย ใครไดไมส้ันตองขึ้นไปตรวจดูเหตุการณขางบน"

นิกรอาปากหวอเจาแหวพูดเสริมขึ้นดวยเสียงสั่นเครือ"รบัประทานผมก็ไมเกี่ยวครับ ขืนไดไมส้ันรับประทานผมชอ็คตายแน ใครจะข้ึนไปไดครับ"ดร. ดเิรกทํ าตาเขียวกับเจาแหว"ถาแกจบัไดไมส้ัน ฉันจะมอบไฟฟาเดินทางและปนพกใหแก มีปนพกอยูในมือกลัวผีมีอยางที่ไหน

เพ่ือความยุติธรรมทุกคนตองจับไมส้ันไมยาว ใครไมจับไมได"กมิหงวนเดือดดาลขึ้นมาก็พรวดพลาดลุกขึ้นยืน"กนัเองหมอ กันจะขึ้นไปมือเปลาโดยไมตองมีปน" แลวเขาก็ลวงกระเปาหยิบรีวอลเวอร ๙ ม.ม.

โยนไปบนตักนิกร "ผีมันจะวิเศษกวาคนไดอยางไรวะ"ดร. ดเิรกหัวเราะชอบใจ"น่ัน - อายหงวนซีถึงจะแน อายแหวกับอายกรขี้ขลาดสิ้นด ี ไป-อายเสี่ย ขึ้นไปดูใหเห็นเท็จจริง

หนอย คนอยางแกเขาเรียกวาคนมีเหตุผล ไมเชื่อถือในสิ่งที่เหลวไหล"เส่ียหงวนยดืหนาอกขึ้นในทาเบง พยักหนากับเพื่อนเกลอของเขา แลวเดินตรงไปท่ีบันได แตแลวอา

เส่ียก็หยุดชะงักหมุนตัวกลับ"เฮ - ข้ึนไปซี" นายแพทยหนุมพูดเสียงหัวเราะอาเส่ียสั่นศีรษะ เดินกลับมานั่งรวมกลุม"ไมกลาโวย อายใจนะมนัไมกลัวหรอก แตขามันไมยอมเดิน" แลวกมิหงวนก็สะดุงท ําจมูกฟุดฟด

กระซิบกระซาบบอกนิกร "แกไดกล่ินอะไรไหม"นิกรอมยิ้ม"กนัปลอยออกมาเอง เมื่อกลางวันลอถั่วลิสงตมเขาไป แฮะ แฮะ"

เส่ียหงวนแยกเขี้ยว ยกฝามือผลักหนานายจอมทะเลนเต็มแรง"น่ีแนะ อายเราก็นึกวากลิ่นศพเสียอีก"ดร. ดเิรกกลาวขึ้นอยางเปนงานเปนการ"เฮย - จับไมส้ันไมยาวโวยพวกเรา"เจาคุณปจจนึก ฯ ดึงกานไมขีดไฟมาจากมือดร. ดิเรกเปนคนแรก แลวทานก็ถอนหายใจโลงอก"ไมยาวโวย คอยยังชั่วหนอย"นายแพทยหนุมยื่นมือใหพลจับ นายพัชราภรณจบัไดไมยาวเชนเดียวกัน เจาแหวถอยหลังกรูดเมื่อ

ดร. ดเิรกมองดูหนาเขา"รบัประทานผมบอกแลวนี่วาครับวาผมไมเกี่ยว"พลเอ็ดตะโรเจาแหวทันที"แกตองจบัไมสัน้ไมยาวเดี๋ยวนี ้ ทํ าขี้ขลาดประเดี๋ยวพอจับมัดไวขางบนตลอดคืนหรอก เร็วอยา

ชักชา"เจาแหวรองไหยกหลังมือเช็ดนํ้ าตา"รับประทาน ถาเผ่ือผมไดไมส้ันละครับ ฮือ - ฮือ - "พลอดหัวเราะไมได"อายเปรต กลัวผีเสียจนรองไห"เจาแหวยกมือไหวเทพยดาอารกัษ ขอใหดลบันดาลใหเขาจับไดไมยาว แลวก็เอื้อมมือหยิบกานไม

ขีดไฟในมือ ดร. ดเิรก คอย ๆ ดึงออกมา พอแลเห็นไมขีดไฟเต็มกาน เจาแหวก็หัวเราะกาก"โอย - รับประทานส้ินเคราะหไปที นึกวาเจอไมสั้นเขาใหแลว"ดร. ดเิรกหันมาทางกมิหงวน"เอา แกจับ ระวังเจอไมสั้นเขานา"อาเส่ียฝนยิ้ม คอย ๆ ยื่นมือเขามาดึงไมขีดไฟออกมาจากมือดเิรกหนึ่งกาน แลวกมิหงวนก็ยิ้มแกม

แทบแตก"ยาวเฟอยเลย มือกันแนนัก"นิกรทํ าเปนไก ผิวปากเพลงชาติเบา ๆ ขยับจะลุกขึ้น แตพลจับแขนไว"จะไปไหนอายกร""แฮะ แฮะ ออกไปหาโอเลี้ยงกินสักแกวเดี๋ยวมา"ดร. ดเิรกพูดยิ้ม ๆ"ไมได แกตองจับไมส้ันไมยาวเสียกอน ขณะนี้ในมือกันเหลือไมสั้นและไมยาวอยางละอัน ไมแกก็

กนันี่แหละจะตองขึ้นไปขางบน"นิกรทํ าตาละหอยนาสงสาร"ติง๋ตางแกไดไมส้ัน แกกลัวผีไหมหมอ""โน - ฝร่ังไมเคยกลัวผี"นายจอมทะเลนกลืนน้ํ าลายเอื๊อก"แตกันกลัวนี่หวา เอายังงีก้็แลวกัน แกข้ึนไปดีไหม"

"อูวะ ยังง้ันเรามาจับไมส้ันไมยาวกันหาหอกอะไรกันละ ทํ าอะไรมันตองยุติธรรมซีโวย เร็วอยาชกัชาหรือจะใหกันจับกอน"

นิกรสะดุงโหยง"อะ ยังงัน้จะใชไดเรอะ แกรูน่ีหวาอันไหนยาวอันไหนส้ัน""ออไรน ยูจับกอนซ ี เหลืออันไหนเปนของกัน"นกิรถอนหายใจเฮือกใหญ"เอาวะ มา - จับก็จับ"นายแพทยหนุมย่ืนมือใหนายจอมทะเลนหยิบไมขีดกานหน่ึง"อันนี้ยาว""ไมรูได แลวแตแกเถอะ" นายแพทยหนุมพูดพลางหัวเราะพลาง "สํ าหรับกัน ถึงไดไมส้ันกันก็ไม

แคร"นิกรดงึไมขดีกานน้ันออกมา แตแลวเขาก็แทบลมจับ เมื่อเห็นกานไมขีดสั้นจูเพียงครึ่งเดียว ทุกคน

หวัเราะขึ้นพรอม ๆ กัน"วา - ทํ าไมซวยยังงีโ้วย" นิกรพูดเสียงออยนาสงสารนายแพทยหนุมยกมือตบศีรษะนิกรคอนขางแรง"เกดิมาเปนลูกผูชายตองมีศีลมีสัตย ไปข้ึนไปขางบน พิสูจนใหท่ัวทุก ๆ หอง"นิกรมองขึ้นไปขางบน พยายามปลอบใจตัวเองใหเขมแข็ง"เอา - ตายเปนตายวะ ลองฟดกับผีดูสักต้ัง เฮยสงขวดเหลามาโวยอายแหว ดื่มเพียว ๆ สักกงจะได

ใจกลา ความจริงผีนะมนักไ็มนากลัวอะไรนัก เพราะมันไมมีตัวตนเหมือนอยางเรา" พูดจบนิกรก็รินตราขาวใสแกวยกขึ้นดื่ม

ทันใดน้ันเอง ทุกคนก็สะดุงเฮือกไปตามกัน เมื่อไดยินเสียงหาว ๆ ของใครคนหนึ่ง พูดเสียงหัวเราะกงัวานดังมาจากชั้นบน

"เกง - เกงมาก พี่หมูนองยก ตบมือหนอยโวยพวกเรา ฮา - - "เสียงตบมอืเสียงฮาดังขึ้นลั่นบาน นิกรกับเจาแหวกอดกันกลมดิก ดร. ดเิรกผุดลุกขึ้นยืน"กนัเอง ตองพิสูจนใหรูความจริงเดี๋ยวนี้ พูดจบนายแพทยหนุมก็ลวงกระเปาหยิบ ย.ู เอส. อารมี่ ๑๑

ม.ม. ออกมาพลฉุดแขนอาเส่ียลุกข้ึน"ไป - อายหงวน ปราบผีบานน้ีใหราบคาบเสียทีเถอะวะ มันชักจะมากไปเสียแลว"อาเส่ียพยกัหนา ดึงแวนตาขอบกระเก็บเขากระเปา แลวรองตะโกนล่ัน"เฮย - นักเลงจริงอยาหนีนะโวย กูจะจับมึงใสหมอถวงนํ้ าใหหมด"กอนท่ีสามสหายจะเดินข้ึนบันไดไปช้ันบน เสียงปศาจก็ดังขึ้นเบา ๆ แตไดยินถนัด"สเูจาทั้งหลาย บานนี้เปนที่สิงสถติยแหงพวกขา ขาไมปรารถนาทํ ารายใคร ขอใหสูเจาจงพากัน

ออกไปจากบานนี้เสียเถิด""โอย" เจาแหวรองสุดเสียงหลับตาป "อิติปโสภควา…โหต…ุสัพพีตีโย…ลูกกลัวแลว เจาประคุณ

เอย"

เสียงครวญครางเหมือนกับคนท่ีไดรับความเจ็บปวดแสนสาหัสดังข้ึน แลวก็มีเสียงโหยหวลของผูหญิงแมลูกออนกลอมลูก ระคนกับเสียงเด็ก ๆ รองไหแผวเบา

"อุแว อุแว อุแว""เอเอ - นอนเสียนะลูกนะ ตื่นขึ้นมาแมจะหาไสคนใหกิน นอนเสียเถอะลูกคนดีของแม" "โอละเหเอยนาฬิเกตนดกปลูกเอาไวแถมพกเอยชาละวันเจาจะมีเมีย….."นิกรกับเจาแหวขนลุกซาผมต้ังชัน เสียงสุนัขบานใกลเรือนเคียงหอนวิเวกวังเวง ลมพัดกระโชกเขา

มาวูบหน่ึง"บรื๊อวว" นิกรรองล่ัน "เปดโวยอายแหว"ท้ังสองตางลุกขึน้ยืน พากันวิ่งตื๋อออกไปจากหอง อาเสี่ยพลอยใจเสียใสตีนหมาโกยอาวติดตาม

ออกไปเจาคุณปจจนึก ฯ กับ ดร. ดเิรกและนายพัชราภรณยนืนิ่งเฉย แลวทานเจาคุณก็สะดุงเฮือก เมื่อแล

เห็นเทาคูหน่ึงปรากฏอยูบนข้ันบันไดระหวางชองลูกกรง เทาคูนั้นไมไดสวมรองเทา โตกวาเทาธรรมดาประมาณ๕ เทา มันเหมือนกับเทาของผีตายที่ก ําลังขึ้นอึด่ทึ่ด

ทานเจาคุณอกสั่นขวัญแขวน"โวย - เปดโวยพวกเรา" เจาคุณปจจนึก ฯ รองเสียงหลง วิ่งจูดออกไปจากหองเตะตะเกียงรั้ว

กระเด็นหวอืทํ าใหตะเกียงดับคราวนี้ ดร. ดเิรกกับนายพัชราภรณกพ็ลอยเสียขวัญไปดวย ตางโกยอาวออกไปจากหองโถงทันทีคณะพรรค ๔ สหายออกมายืนรวมกลุมกันที่หนาตึก ซึ่งมืดมิดปราศจากแสงไฟ ตางคนตางมองดู

หนากันและน่ิงเงียบไปนาน ในที่สุดเจาแหวก็เอยขึ้น"รับประทาน ถาจะใหด ี กลับบานเราเถอะครับ โอโฮ - มันดุอะไรอยางนี้ รับประทานเกิดมาจาก

ทองพอทองแม เพิ่งเคยเห็นผีดุขนาดหนักเชนนี้"กิมหงวนถอนหายใจเฮือกใหญ"นากลัวบานนี้จะเปนที่ชุมนุมดาราผีโวย ไอยา…หัวใจแทบช็อค"นกิรมองดูหนา ดร. ดเิรกแลวหัวเราะ"ไงหมอ แกวาแกไมกลัวผีทํ าไมถึงโกยอาวออกมาละ"ดร. ดเิรกท ําหนาชอบกล"อายกลัวนะไมกลัวหรอก แตมันหวาดเห็นคุณพอทานวิ่งกับเจาพล ก็เลยวิ่งตามออกมา" พูดจบก็

หันควบัมาทางนายพัชราภรณ "เสือกวิ่งออกมาทํ าไมวะ ทํ าใหกันเสียเหล่ียมหมด"พลย้ิมแหย ๆ"กนับอกไมถกูเหมือนกันวา ทํ าไมกันวิ่งออกมา เสียงยายแมลูกออนคนนั้น เยือกเย็นจนขนลุกซู"เจาคุณปจจนึก ฯ ยกมือตบบาพล

"อาจะบอกความจริงใหรู บร๊ือวร…. พูดแลวขนลุก อาวิ่งออกมาก็เพราะอาเห็นผีมันก ําลังเดินลงบันไดมา ใหตายเถอะวะ ตีนมันใหญเกือบเทาพระบาทหลวงพอโตวดัอินทร มันยืนนิ่งเฉยอยูบนบันไดเห็นแตทอนขา พออาเห็นเขาหัวใจแทบหยุด วิ่งแจนออกมาเลย"

ดร. ดเิรกยกมอืลูบคลํ าเคราของเขา ใชสมองคิดอยางหนักหนวงในเรื่องนี้ ในที่สุดนายแพทยหนุมก็พดูออกมาเปรย ๆ

"มนัเปนแปลกมาก ผีมีผีไมมี…บา…หรือมีโวย กันไมเคยผจญเหตุการณอยางนี้เลย"เจาแหวพูดเสริมขึ้น"รับประทาน เชื่อผมเถอะครับ ผีตองมีแน ๆ ถาไมมีผี คํ าวาผีจะเกิดขึ้นไดอยางไร รับประทาน ผู

ใหญผูเฒาก็ยืนยันวามีผีดวยกันทั้งนั้น"ดร. ดเิรกทํ าหนากะเรี่ยกะราดชอบกล"อือ - น่ันนะซีโวย กันชักจะเล่ือมใสเสียแลว"คณะพรรค ๔ สหายตางวิพากษวิจารณกันตอไป อํ านาจแอลกอฮอลจากวิสกี้ตราขาวที่นิกรดื่มเขาไป

เพียว ๆ ตัง้คร่ึงแกว ทํ าใหนายจอมทะเลนมึนเมาจนแทบจะครองสติไมได และอํ านาจเหลานี่เองทํ าใหนิกรกลาหาญขึ้นอยางนาประหลาด

นกิรโบกมือขวา แลวพูดกับเพื่อนดวยเสียงออแอ"กนัเอง กันจะปราบผีรายน้ีเอง"เจาคุณปจจนึก ฯ อดหัวเราะไมได"แกพูดหรือเหลามันพูด""บะแลว" นิกรเอ็ดตะโร "มือชั้นนี้กินเหลาเมาก็ไมใชอายกรนะซีครับ ไมเมา - ผมไมเมา กินอีก ๕

ขวดกไ็มเมา จริงแมะ อยาหนอยเลยนา พอตาไมใชพอตัวกลัวอะไรกับพอตา เฮย - อายแหว อาว - หายหัวไปไหนแลว อายแหว"

เจาแหวเอื้อมมือเขี่ยแขนนิกร"รับประทานยืนอยูน่ีครับ""อาว - ขานึกวาคนอื่น ขอโทษที อ๊ึก…ไปท่ีรถไปเอากระเปาเคร่ืองปลอมแปลงเปนผีมาใหขา ขา

จะใชวธิหีนามยอกเอาหนามบง ผีมันหลอกเรา เราก็ตองหลอกมันบาง ไปเอามาเร็ว"เจาแหวรับค ําสั่ง รีบลงบันไดไปท่ีรถ "คาดิลแล็ค" เกง อาเสี่ยกมิหงวนยิ้มใหนายพัชราภรณ"ไดการละโวย อายกรมันเอาเรื่องแน"นิกรหัวเราะกาก ยืนโงนเงนเหมือนตนไมตองพายุ"ผีไมมคีวามหมายอะไรสํ าหรับนายนิกร" แลวเขาก็ยกมือตบบาเจาคุณปจจนึก ฯ "หรือยังไงพี่ชาย"เจาคุณสะดุงโหยง"ใครเปนพี่มึง"นายจอมทะเลนขมวดคิ้วยน จองตาเขม็งมองดูทานเจาคุณ"ออ - คุณพอหรอกหรือครับ นึกวาใครประเดี๋ยวผมจะแสดงจับผีใหดู ไมยากเย็นอะไรหรอกครับ

จบัลูกแมวยังยากกวาจับผี อั๊วะ…อวก…"พลเอ็ดตะโรล่ัน

"โนน - ไปอวกที่ขางลูกกรงนั่น"นกิรโบกมือ พลางพูดล้ินไกส้ันแทบไมเปนภาษามนุษย"มอืชัน้น้ีแลว ถึงอวกก็ไมออก ของด ีๆ ท้ังน้ันท่ีกินเขาไป ที่รองอวกก็เพราะมันเมา อื้อฮือโวย บาน

ชองหมุนตื้อเลย น่ันลูกอะไรกลม ๆ ลอยอยูขางหนากันโวย"เจาคุณปจจนึก ฯ ทํ าปากจู"หัวขาโวย ปูโธอายน่ี เมาเสียจนไมรูเรื่องรูราวอะไร"เจาแหวถอืกระเปาเสื้อผาขนาดกลางใบหนึ่ง เดินขึ้นบันไดมา แลวสงใหนิกรอยางนอบนอม คณะ

พรรค ๔ สหายตางนั่งลงบนพื้นเฉลียงหนาตึกนั่นเอง ดร. ดิเรกเดินเขาไปในหองโถง หิ้วตะเกียงรั้วเดินออกมาทรุดตวัน่ังขางนิกร แลวจุดตะเกียงรั้วขึ้น ทํ าใหบริเวณหนาตกึมีแสงสวางพอมองเห็นกันถนัด

นิกรเปดกระเปาเส้ือผาออก หยิบขาวของในกระเปาออกมาวางบนพื้น ยกหนากากผีข้ึนสวมหนามันเปนหนากากรูปหัวกะโหลกผี ดร. ดเิรกหัวเราะชอบอกชอบใจ

"เวล - เวลเหวล เขาทีโวย"นายจอมทะเลนเลิกหนากากขึ้นไปไวที่หนาผาก"แกคอยด ู กันจะหลอกใหอายพวกผีในบานนี้วิ่งแจนไปตามกัน" พูดจบนิกรก็ลุกขึ้นถอดเส้ือเชิ้ต

ออกโยนลงบนหัวเจาแหว แลวหยิบเสื้อยืดแขนยาวสีด ํา ข้ึนมาสวมใสแนบสนิทเน้ือบัดน้ี นกิรอยูในชุดสีด ําลวน เขาดึงหนากากผีลงมาปดหนาตามเดิม ฤทธ์ิสุราทํ าใหเขา

สะเงาะสะแงะบุกเขาไปในหองโถงอยางอาจหาญแตแลวในนาทีน้ันเอง นิกรก็เดินออกมาอยางรีบรอน ดึงหนากากข้ึนไวบนศีรษะ กลาวถามเจาแหว

ดวยเสียงสั่นเครือ"เฮย - คาถากันผีวายังไงโวย"เจาแหวอาปากหวอ"รับประทาน นะ มะ พะ ธะ ครับ"นิกรพยกัหนาหงึก ๆ กลาวกับคณะพรรคของเขา"เอาละ กนัจะแสดงการจับผีใหดูเดี๋ยวนี ้ แตตองรองยี่เกท ําลายขวัญพวกผีเสียกอน มันจะไดรูวา

มอืชั้นกันเหนือมันมาก"แลวนิกรก็รองยี่เกเสียงล่ันบาน

ผีเอยผีจงฟงกระดิ่งทองชื่อดังผูศักดาจะมาจบัพวกเจาเอาใสหมอไปถวงน้ํ าใหมันมาระนอหรือวามรณากระดิ่งทองคนดีมีฤทธา….นิกรรํ าเขาไปในหองอยางอาจหาญ ยกมือดึงหนากากผีลงมาปดหนา อํ านาจแอลกอฮอลทํ าใหเขา

กลาอยางบาบิ่นแตแลว…พอยางเทาเหยียบขั้นบันไดขั้นแรกที่จะขึ้นชั้นบน กระดิ่งทองก็แทบจะหายเมา เขาลวง

กระเปากางเกงหยิบไฟฟาเดินทางดวงเล็ก ๆ ขึ้นมาเปดออก คอย ๆ เดินข้ึนบันไดไปทีละข้ันพอถึงข้ันพักบันได นิกรก็หยุดชะงัก เมื่อไดยินเสียงตึงตังโครมคราม เหมือนกับคนสองคนปล้ํ ากัน

"เอ - เอากูละโวย นะ มะ พะ ธะ "ความเมาหายไปในราว ๙๐ เปอรเซ็นต นายจอมทะเลนพยายามปลอบใจตัวเองใหเขมแข็ง พูดกับ

ตนเองเบา ๆ"ฮ ึ- ไมกลัววะ ขณะนี้เราก็เปนผีเหมือนกันซีวะ"กระดิง่ทองแขง็ใจเดินข้ึนไปบนช้ันบน ทามกลางความมืดซึ่งมีแตแสงไฟฟาเดินทางเทานั้น พอขึ้นมา

ขางบนนิกรกห็ามลอพรืด หัวใจของเขาแทบจะหยุดเตน เมื่อเขาแลเห็นแมวด ําตัวหนึ่งยืนอยูที่ประตูหอง"หงาว - หงาว - หงาว มาทํ าไม….มาทํ าไม"นิกรกลืนน้ํ าลายเอือ๊ก ถอยหลังกรูด มือที่ถือไฟฟาเดินทางสั่นรัว เจาแมวนัยนตาวาวรูปราง

อปัลักษณนาเกลียดนากลัว มันจองมองดูนิกร และกรอกหนาไปมา"หงาว….หงาว มาทํ าไม…มาทํ าไม"นายจอมทะเลนเลิกหนากากผีขึ้น ตวาดแมวเสียงล่ัน"มาทํ าไมกงการอะไรของมึงดวยละ"เจาแมวดํ าแยกเขี้ยวขาว"หงาว…หงาว… กี่โมง… กี่โมง… กี่โมง "นิกรจุยปาก ยกนาฬิกาขอมือหนาปทมพรายน้ํ าขึ้นมองดูเวลา แลวตอบเจาแมวดํ าอยางเสียไมได"สามทุมโวย""หงาว… หงาว…หงาว กี่โมง…กี่โมง..""ปูโธ บอกวาสามทุม"เจาแมวด ําเอียงคอไปมา"หงาว…หงาว….กวา….กวา…"นายจอมทะเลนยกมือเกาศีรษะ"มงึรูดีแลวเสือกมาถามท ําไมเลา ไป…ชูว ไปใหพน ยังจะมองหนาอีก หรือจะเอาอะไรก็วามา"เจาแมวด ํารองครางตอไป"หงาว…หงาว….หงาว… กระเทียมดอง"นิกรหัวเราะค๊ิก"กูจะไปเอาท่ีไหนมาใหมึงวะ"เจาแมวด ําเดินผานหนานิกร วิ่งปราดเขาไปในอีกหองหนึ่ง นิกรรีบดึงหนากากผีลงมาปดหนาตาม

เดมิ เดนิเขาไปในหองทางขวามือ ซึ่งเปนหองนอนอันกวางขวาง แตภายในหองวางเปลา ไมมีขาวของหรือเครื่องตกแตงอะไร

อีกคร้ังหน่ึงท่ีนิกรขนลุกซู เมื่อไดยินเสียงเด็กแดง ๆ รองไหเบา ๆ เสียงเด็กดังขึ้นในหองนี้เอง แตมองไมเห็นตัวเด็ก

"อุแว…อุแว…อุแว…แควก…แควก "นิกรมองซายมองขวาทํ าหนาเลิกล่ัก ฉายไฟกราดไปท่ัวหอง คนหาตัวเด็ก ทันใดนั้นเองเขาก็แวว

เสียงผูหญิงปลอบลูก

"น่ิง…น่ิงนะลูกนะ โถ…นมตมก็ไมกินจะกินไสคน เดี๋ยวเถอะลูกมันขึ้นมาแลว แมจะควักไสมันมานะลูกนะ"

สุนัขบานใกลเรือนเคียงหอนเกรียว รับกันเปนทอด ๆ นิกรอกสั่นขวัญแขวน ยกมือขวากุมกนของเขาไวกลัวจะถูกลวงไส และรีบถอยหลังออกไปจากหองน้ัน

บัดน้ี นิกรยอมรับสารภาพวา ความหวาดกลัวปศาจไดบังเกิดขึ้นแกเขาเหลือที่จะกลาว เขาแข็งใจบุกเขาไปในหอง ๆ หน่ึง พอโผลประตูเขาไปนิกรก็แทบช็อค

รางอันทะมึนของปศาจตนหน่ึง สูงประมาณ ๘ ฟุตมีแตคอไมมีศีรษะ ก ําลังขึ้นอึด่ทึ่ด น้ํ าเหลืองไหลเยิม้ เน้ือตัวเหมือนปลาเจายืนเดนอยูกลางหอง

ผีตอผีประจัญหนากันแลว"โอย ! " นิกรรองสุดเสียง"เอะ " เจาผีหัวขาดอุทานข้ึนคร้ันแลวตางคนตางก็กลัว พากันวิง่หนีไปคนละทิศละทาง เสียงตึงตังโครมครามดังล่ันบาน นิกรเผน

พรวดลงบันไดมาอยางรวดเร็ว"โอย ! ชวยดวยโวย ผีหลอก"นายจอมทะเลน วิ่งกระหืดกระหอบ ออกมาจากหองโถง ถอดหนากากผีโยนทิ้งตรงเขามาหาคณะ

พรรคของเขาทันใดน้ันเอง ไฟฟาก็สวางพร่ึบขึน้ท่ัวบาน สายไฟหัวถนนท่ีชํ ารุด ชางไฟฟาไดมาแกไขอยูเกือบชั่ว

โมง เพิ่งเรียบรอยเดี๋ยวนี้เองนกิรปากซีดตัวสั่นงันงก มีกิริยาเหมือนกับจะเปนลม ดร. ดเิรกเอื้อมมือไปจับแขนเขยา"เฮ - เจออะไรเขา"นิกรพูดแทบไมเปนภาษามนุษย"ผะ…อ๋ี เจอะ…ผี…ผี..หะ…หัวขาด…ออย…ผีไมมีหัว"กมิหงวนหัวเราะห ึๆ"ผีไมมีหัว ก็ใชไมไดซี แลวมันจะมองเห็นรึ"นกิรตัวส่ันงันงก"ไมเอาแลวมนัดุฉิบหายเลย รูปรางสูงใหญกวาเรามาก มีแตคอไมมีหัว ยืนจังกาอยูกลางหอง กันนึก

วาชอ็คตายเสียแลว นึกไมออกวากันวิ่งลงมาไดอยางไร อื้อฮือโวยใจคอหายหมด"ดร. ดเิรกขมวดคิ้วยน"อิท อิส วันเดอะฟุล…เปนแปลกแน มายกอด…ฝรั่งเชื่อแลววาโลกเรานี้มีผีแนนอน แตไอจะตองเปน

ผูพิชติผี วิทยาศาสตรเทานั้นที่จะชวยใหกันจับผีคณะนี้ใหได"เจาคุณปจจนึก ฯ มีใบหนาเครงเครียด"เอาเร่ืองโวย ดุไมใชเลน"พลพยกัหนากับเจาแหว ซึ่งยืนนัยนตาปรืออยูขางนิกร"อายแหว ไฟฟามาแลว เอ็งทํ าใจป าขึ้นไปดูเหตุการณขางบนหนอยเถอะวะ"เจาแหวทํ าคอยน

"รับประทานไมไหวแนครับ รับประทานผมตาแหกยิ่งกวาคุณนิกรหลายเทานัก บร๊ือวร รับประทานผมอยากกลับบานเต็มทนแลว"

นายพัชราภรณหัวเราะหึ ๆ ลวงกระเปาหยิบปนพกออกมา แลวพูดกับคณะของเขา"ไปโวยพวกเรา ขึ้นไปดูหนอยเถอะวะ อายผีหัวขาดตัวน้ัน ถามันมีอิทธิฤทธิ์มันคงไมกลัวแสงไฟ ถา

พบมนัเขาชวยกันระดมยิงเลย"เจาแหวรองขึ้นดัง ๆ"รับประทานเอามันครับ ไชโย รับประทานคุณนํ าหนา ผมเปนข้ีขา รับประทานผมอยูขางหลัง"เจาคุณปจจนึก ฯ ยกเทาเตะเจาแหวพลั่กเขาให"น่ีแนะ หม่ันไสนัก"คร้ันแลว นายพัชราภรณกถ็อืปนพกเดินน ําหนา พาเพื่อนเกลอของเขาและทานเจาคุณปจจนึก ฯ

กบัเจาแหวบุกเขาไปในหองโถง แสงไฟฟาสองสวางจาราวกับกลางวันชัน้บนของตวัตึกเงียบกริบ ไมมีอะไรผิดปกติ ทั่วทุกหองมีแสงไฟฟาสองสวาง คณะพรรค ๔ สหาย

เดนิสายสายตาด ู ดร. ดเิรกกมลงเก็บอะไรชิ้นหนึ่งขึ้นมาถือ"อะไรวะหมอ" พลถามดร. ดเิรกหัวเราะ"สงสัยจะเปนข้ีตุกแกโวย" แลวเขาก็เก็บใสกลักไมขีดไฟของเขากมิหงวนทํ าตาปริบ ๆ มองดูนายแพทยหนุมอยางแปลกใจ"จะเก็บไปหาหอกอะไรวะ"ดเิรกชักฉิว"ไมใชกงการอะไรของแกหรอกนะ กันมีสันดานเปนนักสืบ เห็นอะไรก็ตองเก็บไวเปนหลักฐานกอน"เจาแหวกมลงเก็บกนบุหรี่กนหนึ่งขึ้นมาสงให ดร. ดเิรก"รับประทานกนยาน่ีเอาไหมครับ""ออไรน แกดีมาก เห็นอะไรอีกเก็บมาใหฉันเถอะ"เจาแหวยิ้มแหง ๆ"รบัประทานเห็นจะไมมีครับ นอกจากใยแมงมุม"การสํ ารวจช้ันบนของตัวตกึไดกระทํ ากันอยางละเอียดถี่ถวน แตไมไดประโยชนอะไรเลย ทุกส่ิงทุก

อยางเงยีบกริบ ปราศจากเสียงกระโตกกระตากของภูติผีปศาจสีหนาของ ดร. ดเิรกแจมใสขึ้นผิดปรกต ิ นายแพทยหนุมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ บริเวณ แลวเขา

กพ็ดูกับคณะของเขา"ผีมนัคงกลัวแสงสวาง เห็นจะเลิกหลอกกันแลว ลงไปขางลางเถอะพวกเรา"นิกรรองเอะอะข้ึนทันที"วาไงโวยผี เกงจริงออกมาซีวะ ถุยผีอะไรวะกลัวแสงสวาง นกัเลงจริงขอดูใหถนัดหนอยเถอะนา"

แลวนกิรก็สะดุงโหยง เมื่อพลเอื้อมมือขวามาวางบนบาเขา "ปูโธโวย มือเย็นยังกะผี แหม - ใจหายหมดเลย"พลหัวเราะกาก"แกนะทาดีแตทีเหลว เกงจริงแกลงไปทีหลังเอาไหมละ"

นายจอมทะเลนยิ้มแหง ๆ"ไมเอาโวย ประเดี๋ยวเกิดเอกสิเดน็ไฟฟาดับวิ่งตับแตกเลย ไปเถอะ ลงไปคุยกันขางลางดีกวา"คณะพรรค ๔ สหายพากันลาถอยลงมาจากชั้นบนของตัวตึก โดยมีนิกรกับเจาแหวเดินนํ าหนา ทุก

คนออกมาที่เฉลียงหนาตึก ดร. ดเิรกจูงมือนายพัชราภรณพาลงบันได ตรงไปท่ีรถแลวกระซิบกระซาบบอก"กนัจะจับผีรายนี้ใหได""แกจะทํ ายังไง"นายแพทยหนุมเมมปากแนน"กนัขอเวลากลับไปบานสองชัว่โมง กันจะกลับมาน่ีราว ๕ ทุม แกกับพวกเรานั่งคุยกันอยูในหองโถง

และถามเีสียงประหลาดดังขึ้นขางบน ก็เฉย ๆ เสียไมตองขึ้นไปด ู กันรับรองวากันจะใชวิชาวิทยาศาสตรของกันจับผีรายนี้ใหได"

พลทํ าหนาฉงน"เอ - แกจะจับยังไงโวย""เอาเถอะเปนเร่ืองของกันเอง แตวาแกอยาบอกใครเปนอันขาดวา กันจะไปเอาเครื่องมือจับผี"พลพยักหนารับรอง"ไปเถอะหมอ กนัอยากจะดูความสามารถของแกเหมือนกัน กันเองก็เพิ่งจะเชื่อถือในเรื่องผีสางวันนี้

แหละ ไมอยากจะเชื่อมันก็มีเหตุผลที่ควรจะเชื่อ"ดร. ดเิรกไมพูดอะไรอีก เอื้อมมือเปดประตูตอนหนา "คาดลิแล็ค" เกง แลวกาวขึ้นไปนั่งประจํ าที่คน

ขบั ชะโงกหนาออกมารองตะโกนเรียกเจาแหว"เฮ - ออกไปเปดประตูหนาบานทีโวย"นิกรรองตะโกนถาม"ไปไหนหมอ"นายแพทยหนุมจ ําเปนตองโกหกนิกร"ไปราชวงศโวย ไปซื้อของวางมาใหพวกเรากินยังไงละ"นกิรยิ้มหวานจอย"ของอ๊ัว เอาหอยนางรมทอดนะ กวยเตีย๋วเน้ือสับดวย เอาอยางละสองหอโวย ไอสครีมใสกระปอง

มาดวยก็ด"ีดร. ดเิรกเอื้อมมือเปดสวิทไฟ สตาทเคร่ืองเขาเกียรเปดไฟหนาทายรถ นํ ารถเกงคันงามแลนออกไป

จากบานผีสิง

ทีบ่านพัชราภรณมนัเปนเวลาประมาณ ๒๑.๐๐ น. เมีย ๆ ของ ๔ สหายกับเจาคุณประสิทธิ ์ฯ และคุณหญิงวาดก ําลัง

น่ังสนทนากนัถึงเร่ืองผีบางกะป ท่ีคณะพรรค ๔ สหายกํ าลังไปพิสูจนความจริงในเรื่องนี้การสนทนาส้ินสุดลง เมื่อเสียงแตรไฟฟาของรถ "คาดลิแล็ค" เกงดังกังวานขึ้น"มาแลว กลับมาแลว" คุณหญิงวาดพูดขึ้นดวยความดีใจรถเกงคันงามแลนมาหยุดเทียบบันไดตึกพอดี ดร. ดเิรกเปดประตูกาวลงจากรถ วิ่งเหยาะ ๆ ข้ึนบันได

ตรงเขามาในหองโถง

"หมอ ! " เสียงแจว ๆ ดังข้ึนพรอม ๆ กันดเิรกยิม้แปน ปราดเขามานั่งรวมกลุม ประไพถามข้ึนทันที"วาไงคะหมอ ทํ าไมถึงกลับมาคนเดียว"ดเิรกวา "ไดเรื่องแลวครับ พวกผมเผชิญกับผีท่ีบานน้ัน อยางนาตื่นเตนทีเดียว"คณุหญงิวาดเขยิบเขามานั่งเบียดเสียดเจาคุณประสิทธิ ์ฯ"ตายตาย มันติดรถมาดวยหรือเปลาก็ไมรู""ปูโธ" ทานเจาคุณเอ็ดตะโร "ขี้ขลาดเหลือเกินยายนี"่คณุหญงิยกขาทั้งสองขึ้นมาวางบนโซฟาร"ก็ดิฉันกลัวนี่นะ""เลาใหพวกเราฟงบางซิคะ เมื่อตอนสองทุมนึกจะตามไปที่นั่นแลว แตคุณอาหญิงทานหามไว"ดร. ดเิรกเลาเหตกุารณที่เกิดขึ้นใหฟงโดยตลอด ทุกคนนิ่งฟงดวยความสนใจยิ่ง ประไพกอดนวลละ

ออแนน หนาซีดเผือด นัยนตาลอกแลกแสดงความหวาดกลัวจนออกนอกหนา"ตายตาย" นวลละอออุทาน "ดุอะไรยังงีก้ไ็มรู มินาละ ถึงไมมีใครกลาอยูที่นั่น อยืย…ขนลุกซูไป

หมดเลย"เจาคุณประสิทธิ ์ฯ กลาวถาม"แลวแกกลับมาทํ าไม"นายแพทยหนุมยิ้มออนโยน"ผมกลับมาทํ าธุระอะไรนิดหนอยครับ รับรองวาคืนนี้ผมจะจับผีคณะนี้ใหได"คณุหญิงวาดหนาเหรอ"ระวังนะดเิรก ถาพลาดพลั้งถึงตายทีเดียว หรือแกมีเวทยมนตคาถา"ดร. ดเิรกหัวเราะ"เปลาครับ ผมจะจับดวยเครื่องมือวิทยาศาสตร" พูดจบเขาลุกขึ้นยืน "ผมไปละครับ"ทามกลางเสียงจอกแจกจอแจ นายแพทยหนุมรีบเดินออกไปทางหลังตึก ตรงไปหองทดลองวิทยา

ศาสตรของเขา พอเขามาในหองเขาก็เปดไฟฟาทุก ๆ ดวงสวางจา ดเิรกตรงมานั่งที่โตะกลองจุลทัศน ลวงกระเปาหยิบกลองไมขีดไฟและกนบุหร่ี กับของกระจุกกระจิกอีกสองสามอยางออกมา

ดร. ดเิรกหยิบกอนกลม ๆ ที่เขาหลอกนายพัชราภรณวาขี้ตุกแก วางลงใตกลองจุลทัศน แลวกมลงพิจารณาดดูวยกลอง ใชกานไมขีดเขี่ยมันออก เขาบอกตัวเองวาวัตถุชิ้นนี้เปนยางเหนียว ๆ ชนิดหนึ่งคลายกับยางน้ํ า นายแพทยหนุมยิ้มออกมาได ตรวจดูกนบุหรี่ตอไป

มนัเปนบุหรี่ชนิดเกล็ดทอง ซึ่งยังใหมเอี่ยม ดิเรกสันนิษฐานวากนบุหร่ีกนน้ี เพิ่งถูกทิ้งจากปากในสองสามช่ัวโมงน่ีเอง พรรคพวกของเขาทุกคน ลวนแตสูบบุหร่ีนอก แมกระทั่งเจาแหวก็สูบการิคเปนประจ ํา

นายแพทยหนุมพิสูจนหลักฐานอ่ืน ๆ ตอไปอีก ซึ่งเขาเก็บเอามา มีฝอยเชือกมะลิลาเสนหนึ่งยาวไมถงึคบื และเล็กเทาดายหลอด นอกจากนี้ก็มีผาด ําขนาดผาพันแผลหน่ึงผืน ยาวประมาณหนึ่งเมตร กวาง ๒ น้ิวเมือ่เขายกขึน้ดม เขาก็รูสึกวา ท่ีผาทาฟอสฟอรัสไวบาง ๆ ถาหากวาเขาดับไฟฟาในหองน้ี ก็จะเห็นฟอสฟอรัสเปนสีเรืองรองอยางถนัด แนละผาชิ้นนี้คือเครื่องอุปกรณของพวกผีที่บานนั้น สวนยางเหนียวคลายขี้ตุกแกก็เชนเดยีวกนั ใชทาโปะตามเสื้อผาใหหนาจนมองเห็นเหมือนกับศพก ําลังขึ้นอึ่ดทึ่ด

ดร. ดเิรกผิวปากหวือ"ออไรน ออไรน ผีรายนี้เสร็จกูแน"เขาลุกข้ึนเดนิไปลางมือฟอกสบูเรียบรอยท่ีอางลางหนา แลวเดินมาที่ตูไมใบหนึ่ง เปดตูออกหยิบ

วตัถุกลม ๆ สีดํ ามะเมือ่มขนาดผลสมออกมา มันคือลูกระเบิดนํ ้าตาที่นายแพทยหนุมประดิษฐคิดขึ้น เขามองดูมนัแลวเก็บใสกระเปากางเกง

การพิสูจนหลักฐานของ ดร. ดเิรกนับวาไดผลเปนที่พอใจเขาทุกประการ ดเิรกจัดแจงปดไฟฟาทุกดวงในหองทดลองวิทยาศาสตร แลวพาตัวเดินออกไปจากหองอยางรีบรอน

พอเขามาในหองโถง นายแพทยหนุมก็ยิ้มใหทานผูใหญและเมีย ๆ ของ ๔ สหาย"ผมจะไปจับผีเดี๋ยวนี ้ ใครจะไปกับผมบางก็ไปซีครับ"คณุหญิงวาดลืมตาโพลง"โอย ! - ไมเอาแลวพอคุณ อยูดี ๆ ไมวาดีหาเรื่องใหผีหักคอ"ดเิรกหัวเราะ"ผมรับรองครับ อายพวกนี้เปนผีเกไมใชผีจริง""ผีเก" ประภาอุทาน "คนปลอมเปนผีหรือคะ""ออไรน ออไรน"๔ นางปรึกษาหารือกันชวนกันไปดูผี แตแลวก็ไมมีใครกลาไป ดร. ดเิรกยกหูโทรศัพทขึ้นหมุนหมาย

เลข ตอไปท่ีบาน พ.ต.ต. พินิต พันธุรัตน รองผูกํ ากับการแหงกองปราบพิเศษ ซึ่งเปนเพื่อนรักเพื่อนเกลอ และรูจกัคุนเคยกับ ๔ สหายเปนอยางดี

"ฮัลโหล ท่ีไหน"มเีสียงพูดมาตามสาย"บานพันต ํารวจตรีพินิตครับ""ออ - ดีแลว คุณพินิตอยูหรือเปลา""อยูขอรับ ทานก ําลังแตงตัวจะไปตรวจงานที่กองปราบ ฯ เดี๋ยวนี้""งัน้เรอะ ชวยบอกทานมาพูดกับฉันหนอยซ ี ฉันดอกเตอรดิเรก ณรงคฤทธิ์""ครับ กรุณารอสักครูนะครับ"ดร. ดเิรก ผิวปากเพลงฝร่ังเบา ๆ แตแลวก็หยุดผิวเพราะร ําคาญตัวเอง ท่ีผิวไปแลวฟงไมรูเร่ือง นาย

แพทยหนุมรออยูสักครู ก็มีเสียงหาว ๆ พูดมา"ฮัลโหล หมอเรอะนี่อั๊วพูดโวย"นายแพทยหนุมอมยิ้ม"เออ - กนัเอง มีเรื่องสํ าคัญที่จะใหแกชวย แกคงจะรูเรื่องผีที่บานบางกะปแลวไมใชหรือ""ออ - รูแลว ขณะน้ีตํ ารวจกํ าลังสืบสวนโดยทางลับ"ดเิรกวา "ไมตองสืบสวนอะไรอีก ขณะนี้พรรคพวกของกันอยูที่บานนั้น แกรีบพาต ํารวจสักหาหก

คนไปทีบ่านนั้นเถอะ พวกเราผจญกับผีมาตั้งแตหัวคํ ่าแลว""ดทีเีดยีว กนัก ําลังจะไปกองปราบ ฯ เดี๋ยวนี้ อยางชาอีกครึ่งชั่วโมงกันจะไปถึงที่นั่น แกพูดมาจาก

ไหนหมอ"

"บานพัชราภรณ เลิกกันนะพินิต ขอใหแกรีบพาต ํารวจไปพบกับพวกเราที่นั่นโดยเร็วที่สุด"นายแพทยหนุมวางหูโทรสศัพทลงบนเครื่องของมัน แลวเดินมาหาเมีย ๆ ของ ๔ สหาย และทานผู

ใหญท้ังสอง"ผมจะไปจับผีละครับ ใครจะไปกับผมบาง"คณุหญิงวาดส่ันศีรษะแลวโบกมือ"ไปเถอะพอมหาจ ําเริญ อาไมรับประทานหร็อก"ดเิรกรีบเดินออกไปจากหองโถงทันที หลังจากนั้น ๑๐ นาที ดร. ดเิรกก็มาปรากฏตัวขึ้นที่บานหลังนั้น

เขาขับ "คาดลิแล็ค" เกงเล้ียวเขามาในบานอยางรวดเร็ว ตรงมาหยุดหนาตึกนิกรออกมารับหนาเขาดร. ดเิรกเปดประตูกาวลงจากรถ และยิ้มใหนิกร"เฮ ไหนละหอยทอด"ดเิรกหัวเราะ"เปลา กันหลอกแกนะ กันไปบานมาตางหาก ไมไดไปราชวงศหรอก"นิกรชักฉิว"แลวกนัโวย อายเราก ําลังหิวจนแสบไส ดันโกหกใหเราคอยเกอได โธ - ชั่ว ๆ ดี ๆ ซื้อบะหมี่มาฝาก

สักหอก็ยังด"ีนายแพทยหนุมเดินเลยเขาไปในหองโถง เจาคุณปจจนึก ฯ พล นิกร และอาเส่ียกมิหงวนตางมองดู

เขาเปนตาเดียว"ไปไหนมาวะ" เสี่ยหงวนถาม"ไปเอาเคร่ืองมือจับผีท่ีบาน" พูดจบก็หันมาทางเจาแหว "เฮย - ลงจากตึก หาไมไผหรือไมรวก

ขนาดใหญยาวไมตํ ่ากวา ๒ วามาใหขาสักอันเถอะวะ"เจาแหวกลาวถามเบา ๆ"รับประทานเอามาทํ าไมครับ"ดร. ดเิรกจุยปาก"เถอะนา ฉันบอกใหแกไปหามา แกทํ าตามคํ าสั่งฉันก็แลวกัน"เจาแหวเดินลอยหนาเฉิบ ๆ ออกไปจากหองโถง ดร. ดิเรกทรุดตัวน่ังบนเส่ือจันทบุรี แลวกลาวกับ

คณะพรรคของเขาอยางเปนงานเปนการ"กนัยนิดจีะบอกใหพวกเราทราบวา พวกผีในบานน้ีนะ ลวนแตผีเกทั้งนั้น กันพรอมแลวที่จะจับมัน

ดวยลูกระเบิดนํ ้าตา ที่กันไปเอามาจากบาน"ทุกคนทํ าหนาตื่นไปตามกัน"กผี็มนัไปหมดแลวนี่หวา" นิกรพูดยิ้ม ๆ "ตั้งแตไฟฟาเปด ไมเห็นมีอะไรกระโตกกระตากอีกเลย"นายแพทยหนุมยิ้มเปนนัยชอบกล"อยู ผียงัอยูแน ๆ ประเดี๋ยวกันจะจับใหด ู มันยังชุมนุมกันอยูในบานนี้แหละ ความจริงมันไมดุราย

อะไรหรอก"เจาคุณปจจนึก ฯ มองดูนายแพทยหนุมแลวถอนหายใจเฮือกใหญ"ดิเรก"

"เยส""สตสัิมปชญัญะของแกยังดีอยูหรือวะ พอไมเขาใจเลยที่แกจะจับผี"ดร. ดิเรกชักฉิว""เฉยเถอะ คุณพอเฉยดีกวา มีตาดูมีหูฟงก็แลวกัน""อุวะ แกจะไมใหฉันไดพูดวิพากษวิจารณอะไรบางเชียวเรอะ ผีมันมีตัวมีตนอยางเราเมื่อไรแกจะได

จบัมนัได พอสงสัยวาแกจะคิดฟุงซานมากเกินไปเสียแลว"นิกรพูดขัดขึ้น"เฉยนาคุณพอ เฉย ๆ เปนดีท่ีสุด คนอยางดเิรก คุณพอก็ทราบแลววามันไมเคยทํ าอะไรไมสํ าเร็จ

เมือ่มนัจะจบัผีกห็มายความวามันตองจับใหได และถาจับไดก็หมายความวา พวกเราเปนผูพิชิตผี"เจาคุณปจจนึก ฯ พยักหนาหงึก ๆ"เออ เฉยก็เฉย"เจาแหวเดนิลากไมกระบอกลํ าหนึ่ง ยาวประมาณ ๕ เมตร ตรงเขามาในหองโถง นายแพทยหนุม

กลาวกับคณะของเขาทันที"ไดการแลวพวกเรา ขึ้นไปขางบนเถอะกันจะแสดงการจับผี ดวยไมกระบอกและระเบิดนํ ้าตาใหดู

อายผีเหลาน้ันจะยอมจ ํานนกันอยางราบคาบ กันโทรศัพทบอกไปท่ีพันตํ ารวจตรีพินิตแลว เจาพินิตรับปากจะนํ าต ํารวจมาที่นี่โดยเร็วที่สุด"

ทกุคนมองดู ดร. ดเิรกดวยความแปลกใจไปตามกัน ตางลุกขึ้นจากเสื่อจันทบุรีตามนายแพทยหนุมข้ึนบันไดไปช้ันบน เจาแหวลากกระบอกไมไผลํ านั้นติดตามขึ้นไปดวย และกวาจะน ําไมกระบอกขึ้นมาไดก็ลํ าบากยากเย็นไมใชนอย

นายแพทยหนุมพาคณะพรรคของเขา เขาไปในหองทางขวามือซึ่งเปนหองใหญที่สุด แสงไฟในหองสองสวาง เขาเร่ิมตนแถลงความจริงในเร่ืองผีรายน้ีใหพรรคพวกเขาทราบทันที

"ผีไมใชสสาร ไมมีตัวตน ถาผีมีจริงก็จะมีแตดวงวิญญาณลอยลองอยู ซึ่งเราไมอาจมองเห็นไดและมนัจะหลอกหลอนเราควักไสควักพุงแลบล้ินปล้ินตา ยอมเปนไปไมได เพราะมันไมมีรางกายเหมือนเรา"

นิกรกลืนน้ํ าลายเอื๊อก"แลวอายผีหัวขาดที่มันเลนงานกันเลา"นายแพทยหนุมหัวเราะกาก"โน มันไมใชผี มันคือคนธรรมดาอยางเรานี่แหละ"เจาคุณปจจนึก ฯ ทํ าหนาตืน่ ๆ"คนท่ีไหนเลา บนตึกน่ีมันมีท่ีหลบซอนเม่ือไร มองดูซิเตียนโลงออกอยางนี้"กมิหงวนหัวเราะหึ ๆ ชํ าเลืองหางตามองดูทานเจาคุณแลวกลาวขึ้น"จริงแฮะ เตยีนโลงเลย"ทานเจาคณุ หันมายกเทาขวาเหวี่ยงลูกแปถูกกนอาเส่ียดังพล่ัก"น่ีแนะเตียนโลง"ดร. ดเิรกกลาวตอไป

"ท่ีกนักลับไปบานก็เพื่อเอาหลักฐานตาง ๆ ท่ีกันเก็บไดในหองน้ีไปพิสูจน กันจะจับผีใหดูเดี๋ยวนี"้พูดจบ ดร. ดเิรกกแ็หงนหนาขึ้นมองดูเพดานหองซึ่งมีชองส่ีเหล่ียมกวาง ๓ ฟุตและยาว ๕ ฟุต เจาะไวแตมีแผนไมปดแลเห็นรอยเจาะ "ผีคณะนี้ซอนอยูบนเพดานนี่เอง ไมมีอะไรท่ีนากลัวเลย เสียงกลอมลูก เสียงเด็กรองไห เสียงปลุกปล้ํ าเอะอะตึงตัง และเสียงพูดขูท ําลายขวัญเรา ลวนแตเสียงที่ทํ าขึ้นดวยการบันทึกลงในจานเสียงแลวใชเคร่ืองขยายเสียงเปด บางทีก็เปนเสียงพูดธรรมดา แลวแตโอกาสของผี เชนตอนไฟฟาเสีย เครื่องขยายเสียงใชการไมได ก็ตองใชคนพูดดัดเสียงใหหาว ๆ นากลัว ชองเพดานนี้มีบันไดเชือกหยอนลงมาสํ าหรับพวกผีขึน้ลง กันเก็บฝอยเชือกมะลิลาไดเสนหนึ่ง บัดนี้กันมั่นใจรอยเปอรเซ็นตวา พวกผีระย ําคณะน้ีตองหลบซอนตัวอยูบนเพดานตึกแนนอน และอยางนอยจะตองมีจ ํานวนหาหกคน"

คณะพรรค ๔ สหายตางมองด ูดร. ดเิรก และหันมามองดูหนากัน"อือ หมอมันแนโวย" เส่ียหงวนพูดดวยความเล่ือมใส "คนอยางดเิรกนี่มันนักปราชญแท ๆ "นายแพทยหนุมยิ้มอยางภาคภูมิ"ทานมหาราชาจนัทรกุมารก็เคยรับสั่งอยางนี้"นิกรโบกมือ"พอ - พอ อยาเพ่ิงคุยเรื่องทานมหาราชาเลยจัดแจงจับผีเถอะ บางทีพวกผีมันอาจจะตอสูกับพวกเรา

ก็ได""ออไรน เตรียมปนพวกเรา ถายังไงก็ไดยิงกันใหยับไปเลย" แลว ดร. ดเิรกก็หันมาทางเจาแหว เฮ -

ยยูกไมกระบอกขึ้นกระทุงชองเพดานนี่ใหหลุดออกไปเดี๋ยวนี"้เจาแหวหายกลัวผีแลว เขาปฏิบัติตามค ําส่ังนายแพทยหนุมทันที ยกไมกระบอกขึ้นกระทุงชอง

เพดานเตม็แรง ไมที่ประกบปดชองไวหลุดผลัวะเขาไปขางใน ทันใดนั้นเองก็มีเสียงคนวิ่งพลานอยูบนเพดานดร. ดเิรกลวงกระเปากางเกงหยิบลูกระเบิดนํ ้าตาออกมา กระชากสลักนิรภัยออกถือไวสักครูหนึ่ง ก็

โยนขึน้ไปบนชองเพดานน้ัน เสียงลูกระเบิดดังพึ่บกลุมควนักระจายไปท่ัวบริเวณเพดาน ตอจากนั้นนายแพทยหนุมก็รองตะโกนล่ัน"เฮ - ลงมา ลงมาใหหมด"บนัไดเชอืกถกูหยอนลงมาแลว เจาหนุมรางสูงใหญคนหน่ึงหลับหูหลับตาปนบันไดเชือกลงมา น้ํ าตา

ของมนัไหลพรากเพราะอํ านาจควันระเบิด นิกรอาปากหวอลืมตาโพลง"ออ มันยังงีเ้อง ไดตัวผีแลว พอซอมใหตายหาเลย สํ าคัญนัก"พอเจาหมอน่ันลงมาถึงพื้นหอง นิกรก็ยกเทาถีบโครมเขาให เซถลาไปหลายกาวลมลงกนกระแทกพื้น

ยกมือไหวปะหลก ๆ นัยนตาทั้งสองขางลืมไมขึ้นนํ ้าตาไหลพราก"กรุณาอยาซอมผมเลยครับ"เจาแหววิ่งเขามาหาผี เตะคางเจาผีดังพลั่ก"น่ีแนะ น่ีแนะ อายฉิบหาย เปนคนด ีๆ ไมชอบชอบเปนผี""เฮย" พลเอ็ดตะโร "อยาไปทํ ามันโวย แกนี่ใจรายเหลือเกิน"เส่ียหงวนยกปนพกยิงข้ึนไปบนเพดานหน่ึงนัด"ลงมาโวย ใครอยูขางบนลงมาใหหมด"

ผีตัวท่ีสองปรากฏตัวข้ึน ไตลงมาตามบันไดเชือก ผีตัวนี้แตงชุดด ําลวน กางเกงยืดยาวแคเขา เสื้อยดืแขนยาว ทั้งเสื้อและกางเกงทาฟอสฟอรัสไว ถายืนอยูในที่มืดก็จะแลเห็นเปนรูปโครงกระดูก

พอลงมาถึงพ้ืนหอง เส่ียหงวนก็ยกดามปนเคาะกระบานผีเต็มแรง เจาผีหนุมยืนโงนเงนลมฮวบลงทันที เจาแหวลากไปรวมไวกับเพื่อนของมัน ซึ่งถูกเจาแหวเตะสลบเหมือด นอนเหยียดยาวอยูบนพื้น

ผีตวัท่ีสามโผลหนาออกมารองวิงวอนเสียงล่ัน"อยายิงผมเลยครับ"อาเสี่ยตวาดแวด"กล็งมาซ ี ชกัชาเดี๋ยวพอใสดวยปนกลมือหงิกแดกไปเลย" แลวอาเส่ียก็ยักคิ้วกับพรรคพวกของเขา

"ตองขูมันหนอย มันจะไดนึกวาเราเปนโปลิศ น่ัน - ลงมาแลว ตัวนี้หนาตาหลอเหลาเสียดวย"พอเทาทั้งสองของผีถึงพื้นหอง กมิหงวนกย็กดามปนพกประเคนลง กลางกระบานหัวหนาผีดังโปก

ชายหนุมหนาตาคลายกับลูกจีนลมลงทันที เจาแหวลากไปรวมไวนอนสุมกัน เหมือนลูกหมาหนาหนาวกมิหงวนแอ็คทาคลายกับอัศวินใหญ"เฮ - ลงมาโวย ไมลงยิงนะ""โอย ลงเดี๋ยวนี้แหละครับ แตนัยนตาผมปวดแสบปวดรอนมองไมเห็นบันได ขอความกรุณาสัก

ประเดี๋ยวเถอะครับ"อาเสี่ยอมยิ้ม"ไมเห็นบันไดก็โดดลงมาซี""โดดไมไดครับ เดี๋ยวคอหักตาย" ครั้นแลวเจาผีตัวสุดทายก็คอย ๆ ปนลงมาตามบันไดเชือกดวย

ความลํ าบากยากเย็นพอเทาถึงพื้นกมิหงวนก็ควาตัวไว"พวกแกยังอยูขางบนอีกกี่คน""หมดแลวครับ มีดวยกัน ๔ คนเทาน้ันแหละครับ"อาเส่ียยกดามปนพกประเคนกระบานผีดังโปก เจาผียืนหลับตาอมยิ้มแลวลมลงนอนเหยียดยาวบน

พ้ืนหอง เจาแหวลากตัวไปเก็บรวมไวกับพวกผี ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เสียงรถยนตคันหนึ่งก็แลนเขามาในเขตบานผีสิงน้ี ดร. ดเิรกวิง่ปราดมาที่หนาตางมองลงไปขางลาง แลเห็นจีป๊ของต ํารวจแลนมาหยุดหนาตึก แสงไฟฟาหนาตกึทํ าใหเขาเห็น พ.ต.ต. พินิตเพื่อนเกลอของเขาน่ังอยูตอนหนารถคูกับคนขับ สวนตอนหลังรถมีตํ ารวจในเคร่ืองแบบ ๓ คน

"เฮ - พินิต พาต ํารวจขึ้นมาโวย กันจับผีไดหมดแลว"อัศวนิแหงกองปราบปรามพิเศษ เงยหนาขึ้นมองดูนายแพทยหนุมแลวโบกมือให เขาพาต ํารวจใน

บังคับบัญชาของเขาลงจากรถเดินข้ึนมาบนตึกทันที อีกสักครูหนึ่งต ํารวจก็เขามาในหองชั้นบนพล, นิกร, กมิหงวน ตางทักทายกับ พ.ต.ต. พินิต อยางสนิทสนม อัศวินรูปหลอยกมือวันทยาหัตถ

เจาคุณปจจนึก ฯ ดวยใบหนายิ้มแยม"สวัสดีครับ คุณอา""เออ สวัสดีหลานชาย""น่ียงัไงละคุณพินิต ผี ๔ ตัวน่ีแหละ ที่พวกผมผจญกับมันมาตั้งแตหัวคํ ่า"

อัศวนิหนุมรูปหลอย้ิมเล็กนอย เดินเขามาพิจารณาดูผีทั้ง ๔ ตัว แลวเขาก็หันมาซักถามรายละเอียดจากคณะพรรค ๔ สหาย นิกรเปนผูบรรยายใหฟง สักครู พ.ต.ต. พินิต ก็สั่งใหต ํารวจสองคนปนข้ึนไปบนเพดานเพือ่คนหาตัวผี แลวนายตํ ารวจก็สนทนากับคณะพรรค ๔ สหาย อยางสนิทสนม พ.ต.ต. พินิตวา ทางต ํารวจก ําลังสืบสวนหาความจริงในเรื่องปศาจที่บานหลังนี้อยูเหมือนกัน

อีกสักครูหน่ึง ต ํารวจทั้งสองคนก็ลํ าเลียงขาวของตาง ๆ ลงมา โดยวิธีผูกเชือกหยอนลงมาจากเพดาน เครือ่งอุปกรณในการปลอมแปลงเปนผีมีมากมายหลายสิบชิ้น รวมทั้งเครื่องขยายเสียงอยางดีพรอมทั้งจานเสียง ปคอั๊พ ไมโครโฟนพูด และท้ังลํ าโพงขนาด ๘ น้ิว

ส่ิงสุดทายที่หยอนลงมาคือลังไมฉํ าฉารวม ๖ ลัง"หมดแลวครับ ผูกอง" พลตํ ารวจคนหน่ึงรองตะโกนบอกอัศวินหนุม "ไมมีอะไรอีกแลวครับ นอก

จากเส่ือและหมอนมุง""เออ ลงมาได" พ.ต.ต. พินิต บอกลูกนองของเขาพลต ํารวจท้ังสองคน พากันปนลงมาตามบันไดเชือก การลํ าเลียงขาวของตาง ๆ ทั้งหมดนี้ลงมาจาก

เพดานใชเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง พ.ต.ต. พินิต สั่งใหตํ ารวจคนหนึ่งงัดลังไมฉ ําฉาออก ทุกคนแลเห็นธนบัตรใหมเอ่ียมราคา ๑๐๐ บาท วางกองซอนกันเต็มหีบทั้ง ๖ ลัง กมิหงวนหยิบขึ้นมาดูปกหนึ่ง พิจารณาดูสักครูก็สงใหพ.ต.ต. พินิต

"ปลอมครับคุณ""ถายังงัน้อายผีพวกนี้ ก็คือนักคาธนบัตรปลอมนั่นเอง วิเศษแท…ถาจับมันไมได ธนบัตรปลอม

เหลาน้ีออกสูตลาด ประชาชนพลเมืองจะไดรับความเดือดรอนมากที่เดียว คนจน ๆ โดนเขาใบเดียวก็แย ผมคดิวาอายพวกนี้ตองการอาศัยบานหลังนี้เปนที่เก็บธนบัตรปลอมเทานั้น สวนที่พิมพของมันคงพิมพมาจากที่อ่ืน"

พลวา "คุณไดตัวอายพวกนี้แลว ผมคิดวาคงไมยากอะไรในการสืบหาที่พิมพธนบัตรเหลานี"้พวกผีท้ัง ๔ คนฟนแลว พ.ต.ต. พินิตสั่งใหตํ ารวจใสกุญแจมือไว และใหพาตัวลงไปคอยเขาอยูขาง

ลางกอนอัศวนิหนุมกลาวกับคณะพรรค ๔ สหาย"พวกคณุและคณุอา กับเจาแหวตองรวมมือกับผมดวยนะครับ ในเรื่องนี้"พลยิ้มใหนายต ํารวจ"ไดครับ คุณจะใหพวกเราไปกองปราบ ฯ ดวยยังงั้นหรือ""ครับถูกแลว"พ.ต.ต. พินิตสนทนากับคณะพรรค ๔ สหายอีกสักครู ก็สั่งใหพลต ํารวจ ๒ คน ลํ าเลียงของกลาง

ตาง ๆ ลงไปขางลาง ๔ สหายกับเจาคุณปจจนึก ฯ และเจาแหว ไดชวยขนของเหลานี้ดวย ทํ าหนาท่ีเปนพลเมอืงดีอยางแข็งแรง

ในช่ัวโมงน้ันเอง ขาวก็แพรสะพัดไปท่ัว ตํ ารวจจับผีในบานรางหลังนี้ไดแลว พรอมดวยธนบัตรปลอมหลายลัง ความดุรายของปศาจบานนี้ไดสิ้นสุดลงเพียงเทานี้.

จบบริบูรณจบบริบูรณจบบริบูรณจบบริบูรณ