1

URANIA

ISBN: 2-7481-8834-9

urania1953@yahoo.gr

5 ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ 2012

II ∆εν είχαµε φτάσει ακόµα στην πόλη Μαρτίνες ντε λα Τόρε όπου, όπως έλεγε η Νουλί, έπρεπε να αγοράσουµε ορισµένα πράγµατα που θα µας ήταν απαραίτητα για τη διαµονή µας κοντά στην πόλη Τεζουιτλάν, σε ένα χωριουδάκι ξεχασµένο από τον υπόλοιπο κόσµο, Α! Νουλι! Ήδη ήµασταν στριµωγµένες τι άλλο ήθελες κοριτσάκι µου; Ήταν ένα σωρός από ανακατεµένα αντικείµενα όλων των χρωµάτων και των σχηµάτων: κουτιά, βάζα, τσάντες, κατσαρόλες, πιάτα σε διάφορα µεγέθη και χρώµατα, εν ολίγοις ό, τι χρειαζόταν για την άνεσή µας, όπως το επιβεβαίωνε η φίλη µου! 'Έµοιαζε µε έκθεση µε οικιακά σκεύη!

2

Ακόµα και αν είχαµε αποφασίσει να πάµε στο Βόρειο Πόλο, δεν θα είχαµε κουβαλήσει τόσα πράγµατα! Ταξιδεύαµε µαζί για δέκα χρόνια ήδη και δεν µπορούσα να συνηθίσω όλη αυτή τη µετακόµιση. Κάθε φορά έσφιγγα τα δόντια! Προσπαθούσα να αστειευτώ µπροστά στην ανώδυνη απειλή από κονσέρβες και µπουκάλια, αλλά είχαµε µπει ήδη στην πόλη Μαρτίνες ντε λα Τόρε. Αµέσως το κλίµα άλλαζε, η έλλειψη αέρα µας έκοβε την ανάσα. Η πόλη ήταν χτισµένη στο βάθος µιας λεκάνης, ανάµεσα σε δύο βραχώδη όρη. Χτυπούσαν οι καµπάνες, ήταν επτά το πρωί. Ακριβώς εκείνη τη στιγµή περνούσαµε µπροστά από την εκκλησία, ένα κτίριο στιλ µπαρόκ. lνδιάνες περπατούσαν µε γοργό βήµα, µεταφέροντας τα µωρά τους στην πλάτη, µέσα σε µαντήλες δεµένες γύρω από τη µέση τους. Πήγαιναν στον οίκο του Θεού. Πρέπει να σας πω ότι εδώ στο Μεξικό, η πίστη είναι µεγάλη, κυρίως στις γυναίκες που προέρχονται από τη φτωχή εργατική τάξη! Από τότε που είναι παιδιά, είναι αναγκασµένες να υποµένουν πολλά βάσανα, σε έναν κόσµο όπου οι άντρες έχουν όλη την εξουσία στα χέρια τους, κάτι που στη γλώσσα τους λέγεται «machismo». Αυτές οι δύστυχες γυναίκες βρίσκουν µεγάλη βοήθεια και παρηγοριά στη χριστιανική θρησκεία. Μας έδιναν ωστόσο την εντύπωση ότι φοβούνταν µήπως αργήσουν στη λειτουργία και ότι έτρεµαν µέσα τους σκεφτόµενες το θυµό που µπορεί να προκαλούσαν στο Θεό. Είναι προφανές ότι η ανάµνηση των βασανιστηρίων στα οποία υπέβαλαν το λαό του Μεξικού οι κατακτητές προκειµένου να ασπαστούν το χριστιανισµό είναι ακόµα νωπή στη µνήµη τους. Παρακολουθώντας αυτό το θέαµα που εκτυλισσόταν στο δροµάκι µπροστά από την εκκλησία, η φαντασία µου µε µετέφερε σε ένα µακρινό παρελθόν... Μια πυραµίδα υψωνόταν µπροστά µου ύψους περίπου εξήντα µέτρων, αφιερωµένη στο θεό του ήλιου Τονατιούχ και λίγο πιο πέρα µια άλλη αφιερωµένη στη θεά της σελήνης Μετζλί. Αυτά τα δύο οικοδοµήµατα είχαν κατασκευαστεί από τους κατοίκους της Τεοτιχουακάν οι οποίοι εκεί τελούσαν θρησκευτικές τελετές προς τιµήν του θεού τους. Τεοτιχουακάν: «Το µέρος όπου οι άνθρωποι γίνονται θεοί».

3

Στην πραγµατικότητα, σύµφωνα µε ένα µύθο, είναι το µέρος όπου διάλεξαν οι θεοί για να πουν στους ανθρώπους να δηµιουργούν µια µεγάλη πόλη. Έτσι µιλούσε ένα από τους θεούς «Θα σας πάω εκεί όπου πρέπει να πάτε. Θα εµφανιστώ µπροστά σας µε τη µορφή λευκού αετού... Θα πάτε εκεί όπου θα µε βλέπετε και όταν θα φτάσετε σε ένα µέρος που θα µου φανεί καλό για να µείνετε, θα κατέβω από τον ουρανό και θα µε δείτε στη γη. Σ' αυτό το µέρος θα χτίσετε το ναό µου, το χορταρένιο κρεβάτι µου όπου θα έρχοµαι να ξεκουραστώ!». Οι κάτοικοι της Τεοτιχουακάν έχτισαν την πόλη τους όπου έζησαν για όλη τους τη ζωή χωρίς ποτέ να επιδιώξουν να δηµιουργήσουν άλλες πόλεις. Λόγω αυτής της συνήθειας, το Μεξικό δεν άργησε να διαιρεθεί σε πολυάριθµες πόλεις-κράτη, εκ των οποίων καθεµία είχε διαφορετικό πολιτισµό. Το όνοµα Κετζακοάτλ σηµαίνει φτερωτό φίδι και προέρχεται από τις λέξεις «quetzal» πουλί και «coatl» φίδι µε φτερά. Η λατρεία αυτού του θεού περιελάµβανε ανθρωποθυσίες, αν και ορισµένες παραδόσεις επιβεβαιώνουν ότι ήταν αντίθετος µε αυτές τις πρακτικές. Ήταν ένας ειρηνικός θεός. Ήταν ο θεός των ανέµων, της καλλιέργειας .Ο Τλάλοκ ήταν ο θεός της βροχής και της βλάστησης των Αζτέκων. Το όνοµά του σηµαίνει αυτός που κάνει τα πράγµατα να ρέουν. Ο Χοτσιµίλκο ήταν ο θεός το έρωτα και των αµαρτιών των ανθρώπων για τους Αζτέκους. Επίσης υπήρχε και ο Σιντεότλ, ο θεός του καλαµποκιού που ήταν συγχρόνως και άντρας και γυναίκα. Η ιερή είσοδος των πυραµίδων βρισκόταν στην κορυφή τους και µόνο οι ιερείς και οι µυηµένοι είχαν το δικαίωµα να µπουν µέσα. Έφταναν εκεί µετά από µια κουραστική ανάβαση απότοµων σκαλιών. Εκεί έτρωγαν ιερά µανιτάρια και έπιναν αγιαχουάσκα που τους προκαλούσε παραισθήσεις, οι οποίες πίστευαν ότι ήταν µηνύµατα που τους έστελναν οι θεότητες. Η αγιαχουάσκα είναι ένα ποτό που κατά παράδοση χρησιµοποιείται για την ύπνωση και την απόκτηση µαντικών ικανοτήτων και ως ισχυρό µέσο κάθαρσης στις ιερές θεραπευτικές τελετουργίες. Αυτές οι πυραµίδες δεν ήταν τάφοι αλλά θρησκευτικοί ναοί.

4

Η φαντασία µου συνέχιζε να δηµιουργεί εικόνες όπου τα χρώµατα της τροπικής φύσης ήταν σε πλήρη αρµονία µε τα χρώµατα των ρούχων που φορούσαν οι αυτόχθονες και το πανέµορφο και απέραντο γαλάζιο του ουρανού τους χάιδευε µε την αντανάκλασή του. Το πράσινο, το µοβ, το πορτοκαλί και το κόκκινο αναµιγνύονταν προσφέροντας στα µάτια της ψυχής µου έναν πίνακα που µόνο οι θεοί µπορούσαν να έχουν ζωγραφίσει. Ο Τεζκατλιπόκα, τριπλή θεότητα, η ψυχή του κλαδέµατος. Ο Χουϊτίιλοπότστλι που έδωσε στους Μεξικανούς τη λαξεµένη πέτρα Ατλάτλ, οι οποίοι, για να δοξάσουν αυτό το θεό, είχαν φτιάξει το άγαλµα του µε σπόρους από σιτάρι βουτηγµένους στο αίµα ενός παιδιού που είχε θυσιαστεί ειδικά γι' αυτόν. Ο Χουϊτζιλοπότστλl έχει στο σώµα του κίτρινες και µπλε δέσµες, φτερά από κολιµπρί στο αριστερό του πόδι και ένα µπαστούνι σε σχήµα φιδιού. Το όνοµά του υποδεικνύει ότι συνδέεται µε όλες τις τελετουργίες του πολέµου και του θανάτου. Στην πραγµατικότητα τα κολιµπρί συµβολίζουν τις ψυχές των πολεµιστών που σκοτώθηκαν στη µάχη και που συνοδεύουν τον Ήλιο στην καθηµερινή του πορεία. Κατά τη διάρκεια µιας ποµπής στο όρος Κουλιακάν, θυσίαζαν ένα κρατούµενο για να τιµήσουν το θεό Χουϊτζιλοπότστλι και το βοηθό του, που ήταν κι αυτός θεός του πολέµου...όταν η ποµπή έφτανε στην κορυφή του όρους, τη νύχτα, ξερίζωναν την καρδιά του σκλάβου και άναβαν µια φωτιά...'Έλεγαν ότι αν η φωτιά δεν άναβε, ο κόσµος, οι λαοί, ο ήλιος θα χάνονταν και δαίµονες θα κατέφταναν στη γη και θα έτρωγαν τους ανθρώπους... Θυµήθηκα τον αρχαίο µύθο που λέει ότι ο σκλάβος που προοριζόταν για θυσία έµενε στο ναό και του φέρονταν σαν να ήταν πραγµατικός πρίγκιπας. Εκείνη τη στιγµή µου ήρθε στο µυαλό η εικόνα ενός µεξικάνικου χειρόγραφου του 16° αιώνα, που δείχνει έναν ιερέα να θυσιάζει νεαρά αγόρια στο θεό του πολέµου. Αυτή η εικόνα, µε τα χρώµατα και το σοφό χέρι που µπόρεσε να αποτυπώσει αυτή τη στιγµή µέσα στην ανυποµονησία των αιώνων, ξεχείλιζε από ζωή και συναισθήµατα! Οι ιερείς προσέφεραν την πιο ραφιναρισµένη τροφή στα θύµατά τους και τους έδιναν το όνοµα το θεού στον οποίο θα θυσιάζονταν. Κατά τη διάρκεια

5

της τελετής, άνοιγαν το στοµάχι του θύµατος. Του ξερίζωναν την καρδιά όσο ήταν ακόµα ζωντανό και την προσέφεραν στο θεό Ήλιο. Αυτός ο λαός πίστευε ότι οι θυσίες τιµούσαν τα θύµατα διότι µεταµόρφωναν τις ψυχές τους σε αετούς που προστάτευαν τον ήλιο! Για τους Μάγια, η θυσία ήταν απαραίτητη για την επιβίωση τόσο των θεών όσο και των ανθρώπων, διότι µέσω αυτής έστελναν την ανθρώπινη ενέργεια προς τον ουρανό και λάµβαναν ως αντάλλαγµα τη θεϊκή δύναµη. Οι Μάγια πίστευαν ότι όταν πέθαιναν, εισχωρούσαν στον Κάτω Κόσµο από µια σπηλιά. Όταν πέθαιναν οι βασιλείς τους, έπαιρναν τον δρόµο που συνδεόταν µε την κοσµική κίνηση του ήλιου και «έπεφταν» στον κάτω κόσµο, επειδή όµως είχαν υπερφυσικές δυνάµεις, ξαναγεννιούνταν στον ουράνιο κόσµο και γίνονταν θεοί. Ο φυσικός θάνατος έκανε τους Μάγια να τρέµουν, κυρίως λόγω του ότι οι νεκροί δεν πήγαιναν στον παράδεισο. Οι κοινοί θνητοί θάβονταν κάτω από το σπίτι τους, µε το στόµα γεµάτο τροφή και ένα µαργαριτάρι από νεφρίτη, περιβάλλονταν από αντικείµενα και θρησκευτικά εργαλεία που είχαν χρησιµοποιήσει όσο ζούσαν. Οι τάφοι των ιερέων περιείχαν µεγάλο αριθµό περγαµηνών. Οι Μάγια ταρίχευαν µέχρι και το κεφάλι των νεκρών αρχόντων. Αυτά τοποθετούνταν σε οικογενειακά παρεκκλήσια και τρέφονταν ανά τακτά χρονικά διαστήµατα. Ο Μοντεζούµα ΙΙ, λίγο πριν την καταστροφή της αυτοκρατορίας του, διέταξε την κατασκευή του ναού όλων των θεών, ώστε οι ιερείς να τιµήσουν τις άγνωστες θεότητες, οι οποίες αναµφίβολα ήταν δυσαρεστηµένες που ασυνείδητα τις είχαν ξεχάσει. Και καθώς ήταν πολύ επιρρεπής στα πρoαισθήµατα και τη µαγεία, πίστευε ότι µε αυτόν τον τρόπο ευχαριστούσε τους θεούς που µέχρι τότε είχε αγνοήσει και οι οποίοι του έστελναν πολλά ολέθρια µηνύµατα. Και όλα αυτά πολύ πριν την άφιξη των ισπανών κατακτητών! Όταν το 1519 βλέπει τον Κορτές να καταφτάνει, ο Μοντεζούµα τροµοκρατηµένος ακούει την αφήγηση των απεσταλµένων του και την περιγραφή που του έκαναν οι κατακτητές:

6

-Από όλες τις µεριές, τα σώµατα είναι προστατευµένα, φαίνονται µόνο τα πρόσωπά τους. Και ιππεύουν επάνω σε µεγάλα ελάφια, (που στην πραγµατικότητα δεν είναι παρά άλογα!) Εκείνη τη στιγµή αυτοί οι πολεµιστές που δεν φοβούνταν το θάνατο, κατάλαβαν ότι είχε φτάσει το τέλος τους! Το 1519 όλες αυτές οι θεότητες άρχισαν να εξαφανίζονται, σκοπός τους ήταν να ισορροπήσουν τις ενστικτώδεις δυνάµεις του κακού που κρυβόταν στην ανθρώπινη ψυχή. Τότε το Μεξικό έζησε τη διόλου θεϊκή εµφάνιση αυτού του αριβίστα, του Ερνάν Κορτές και του συντρόφου του Μπερνάλ Ντίας ντελ Καστίγιο και όλη της ένοπλης συµµορίας τους. Γνώρισε το χριστιανικό του βάπτισµα που ήταν ένα βάπτισµα φωτιάς, αίµατος, βιασµών και λεηλασιών. Μόλις οι Ισπανοί µπήκαν στην πρωτεύουσα, τρελάθηκαν βλέποντας όλα αυτά τα πλούτη σε απόσταση αναπνοής. Ο Κουαουχτεµόκ ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας των Αζτέκων. Το όνοµά του σηµαίνει «αετός που πέφτει» «<temoc» = κατεβαίνω). Αυτός ο αυτοκράτορας, ο οποίος δεν κατάφερε να φέρει τη γαλήνη στην αυτοκρατορία του, αλλά αντίθετα είχε γίνει αιτία να µεγαλώσει το µίσος ανάµεσα στις φυλές του, έστειλε στον Κορτές όλο το διάκοσµο του ναού του Φτερωτού Ερπετού. Όταν οι Ισπανοί διψασµένοι για πλούτη αυτού του λαού, θέλησαν να µάθουν που είχαν κρύψει τους θησαυρούς τους, ο Κουαουχτεµόκ εκείνος αρνήθηκε να απαντήσει, µε αποτέλεσµα οι κατακτητές να του κάψουν τα πέλµατα. Ο Κουαουχτεµόκ, κοιτάζοντας τον βοηθό του που βογκούσε του είπε µια φράση που έµελλε να µείνει στην ιστορία: -Και εγώ, νοµίζεις ότι απολαµβάνω τις χαρές ενός µπάνιου! Τραυµατισµένος από µια πέτρα, που δεν ξέρουµε αν έριξε ένας Ισπανός ή ένας Αζτέκας, πέθανε λίγο αργότερα, αρνούµενος να δεχτεί φροντίδα ή τροφή] Αυτό ήταν το τέλος του τελευταίου βασιλείου των Αζτέκων και όλων των θεοτήτων τους. Με το θάνατο του τελευταίου αυτοκράτορα αυτός ο λαός αναγκάστηκε να σκύψει το κεφάλι µπροστά σ' αυτή τη νέα θρησκεία η οποία ήταν το ίδιο αµείλικτη µε τη δική τους! Ευτυχώς η Ισπανία έστειλε πoλλoύς Φραγκισκανoύς µοναχούς. Η ταπεινότητά τους, η ευσπλαχνία τους, η φιλανθρωπία τους

7

διείσδυσαν στις καρδιές των Ινδιάνων και τους βοήθησαν να ανακαλύψουν τη θρησκεία του Χριστού... Επανήλθα στην πραγµατικότητα τη στιγµή που η Νουλί συνειδητοποιούσε ότι δεν είχε ολοκληρώσει τη συλλογή της από φάρµακα και ακουµπούσε το χοντρό χέρι της στον ώµο του οδηγού µας. -Σταµάτα στο πρώτο φαρµακείο που θα συναντήσουµε στο δρόµο µας, του είπε. Ο συνοδός µας γύρισε ελαφρά το κεφάλι του προς το µέρος µας. Ο λαιµός του αναδυόταν µέσα από το γιακά του άψογα σιδερωµένου πουκαµίσου του σ' εκείνα τα µέρη αυτό λέγεται «guallabera» -, αποκαλύπτοντας τη βάση του τριχωτού λαιµού του που είχε το χρώµα του ώριµου σταριού. Μας κοίταξε πάνω από τα γυαλιά του που οι φακοί τους είχαν το χρώµα της καµένης ζάχαρης, αµήχανος, µην πιστεύοντας στ' αυτιά του. Επειδή όµως η πρόνοια δεν ενεργεί ποτέ στα τυφλά, µπροστά µας στην πλευρά του δρόµου, διακρίναµε τον κόκκινο σταυρό µέσα σε ένα άσπρο τετράγωνο πλαισιωµένο από πράσινο που υποδείκνυε την ύπαρξη φαρµακείου. Ο Χοσέ σταµάτησε το φορτηγάκι µπροστά στο πεζοδρόµιο. Παρά τα παραπανίσια κιλά της, η Νουλί γλίστρησε ανάµεσα στα κιβώτια και τα πακέτα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και ανοίγοντας την πόρτα φώναξε: -Επιστρέψω αµέσως. Στο µεταξύ εσείς κάντε λίγο χώρο για τις υπόλοιπες προµήθειες! Με τον Χοσέ κοιταχτήκαµε αµήχανα και ξεσπάσαµε σε γέλια! -Τι πήρες; Τη ρώτησα όταν γύρισε. -Μόνο µερικά αντιβιοτικά και λίγο κινίνα. Ήξερα ωστόσο ότι για τη φίλη µου αυτά τα φάρµακα είχαν µεγάλη σηµασία, παρόλη την αδιαφορία που διέκρινα στη φωνή της όταν µου απάντησε! Ανέβασε τα εκατό κιλά της στο φορτηγάκι και αφού κάθισε πάνω σε κάτι ξύλινα κουτιά, είπε στον Χοσέ: -Τώρα θέλω να σταµατήσεις στο πρώτο µπακάλικο που θα βρεις στο δρόµο µας. Ο Χοσέ αναστέναξε σηκώνοντας τους ώµους σαν να ήθελε να µας δώσει να καταλάβουµε ότι δεν συζητούσε µε τρελούς! Ήταν σχεδόν είκοσι χρονών, τραβούσε την προσοχή όχι µόνο

8

λόγω του ψηλού του αναστήµατος αλλά και λόγω της γοητείας του που προερχόταν από το πάθος του για τη ζωή. Το αίµα των παιδιών του ήλιου σε συνδυασµό µε το αίµα των Ισπανών που κυλούσε στις φλέβες του τον έκανε πολύ αισιόδοξο. 'Έβλεπε πάντα την καλή πλευρά της ζωής. Ίσως αυτό να οφειλόταν και το µεσκάλ που είχε πιει όταν ήταν παιδί! «Το µεσκάλ είναι ένα µεξικάνικο αλκοολούχο ποτό που προέρχεται από την απόσταξη της µεξικάνικης µπλε αγαύης και είναι η βάση του εθνικού ποτού που ονοµάζεται Τεκίλα». -Ξέρεις, η γυναίκα στο φαρµακείο µιλάει πολύ καλά γαλλικά, µου είπε η Νουλί, ισιώνοντας το καπέλο στο κεφάλι της. Τη λένε Σολάνζ. -Ήµουν σχεδόν σίγουρη, της απάντησα, δίνοντας ένα χτύπηµα στο σβέρκο µου για να σκοτώσω ένα άτιµο κουνούπι που είχε περάσει κάτω από το γιακά της µπλούζας µου και µε είχε τσιµπήσει. Πριν από µερικά λεπτά, είχα δει τη νεαρή γυναίκα του φαρµακείου και παραδόξως που είχε θυµίσει τη µεγάλη µου αδερφή. Είπα µέσα µου ότι αυτή έπρεπε να έχει γαλλική καταγωγή. Και να που η Νουλί µόλις µου το επιβεβαίωνε! Με τις τελευταίες µας προµήθειες στριµωγµένες στο βάθος του οχήµατος διασχίζαµε τα δροµάκια του Μαρτίνες ντε λα Τόρε όπου ακούγονταν φωνές γιατί ήταν η µέρα της αγοράς και όλοι οι αυτόχθονες κάτοικοι των περιχώρων που ζούσαν από την καλλιέργεια της γης, την εκτροφή κουνελιών ή πουλερικών είχαν κατέβει από τους γειτονικούς λόφους και σε µεγάλα πολύχρωµα υφάσµατα προσέφεραν εµπορεύµατα στους αγοραστές. Όλα τα προϊόντα ήταν στοιβαγµένα δίπλα, δίπλα, σε διάφορα χρώµατα και ποικιλίες, κλουβιά από διαφορετικό υλικό, αποπνέοντας ποικίλες πολύ δυνατές µυρωδιές, ενίοτε δυσάρεστες για τη µύτη ενός Ευρωπαίου. Πιπεριές κόκκινες, πράσινες, καφέ σε όλα τα σχήµατα, κρεµασµένες σε ψηλούς κάκτους δηµιουργούσαν µια γιορτινή ατµόσφαιρα. Σε εκατοντάδες µικρές µεξικάνικες πόλεις αυτοί οι τεράστιοι κάκτοι άλλοτε χρησίµευαν για το άπλωµα των ρούχων και άλλοτε δέσποζαν στην άκρη των δρόµων και έκαναν λίγη σκιά στα καρότσια των πλανόδιων εµπόρων. Η ιδανικό οµπρέλα για

9

όσους πουλούσαν τάκος... Το τάκο έχει µεγάλη σηµασία στην µεξικάνικη κουζίνα. Αποτελείται από µια τορτίγια, δηλαδή µια κρέπα από καλαµπόκι γεµισµένη µε κρέας, ψιλοκοµµένα λαχανικά, κρεµµύδια και µια καυτερή σάλτσα για τα γούστα όποιου τη φάει, που σερβίρεται διπλωµένη στη µέση, χωρίς µαχαιροπήρουνα. Συνεχίσαµε το ταξίδι µας προς την πόλη Τεζουιτλάν. Εκεί µας περίµεναν κάποιοι φίλοι, µέλη της SFCF. Αυτή η οργάνωση είχε υπαλλήλους σε ολόκληρο τον κόσµο οι οποίοι έκαναν ακατάπαυστες έρευνες γύρω από ό, τι ήταν µεταφυσικό, όπως εµφανίσεις φαντασµάτων, στοιχειωµένα σπίτια και πολλά ακόµα µυστήρια! Ταξιδεύαµε σε όλη τη χώρα µε σκοπό να ανακαλύψουµε βιβλία και αρχαία έγγραφα που θα µπορούσαν να µας βοηθήσουν στις έρευνές µας, δεν πρέπει να ξεχνάµε ότι οι Ισπανοί κατακτητές έστειλαν σ' αυτή τη γη Φραγκισκανούς µοναχούς, που άφησαν στις επόµενες γενιές πλήθος από χειρόγραφα που η οµορφιά τους κόβει την ανάσα, αλλά και έγγραφα ανυπολόγιστης αξίας σχετικά µε τη λευκή µαγεία, τους εξορκισµούς, κλπ. Αυτό που µας έκανε να πάµε στην Τεζουιτλάν ήταν ότι εκεί πουλιόταν ένα παλιό αγρόκτηµα ή hacienda όπως λέγεται στα ισπανικά. «Kαι σ’ εµάς τι µας ενδιέφερε αυτό;» θα µε ρωτήσετε. «Ποια σχέση µπορεί να έχει µε τις έρευνές µας;» Πολύ απλά είχαµε µάθει ότι σ' αυτό το αγρόκτηµα είχαν ανακαλυφθεί βιβλία του 15° αιώνα, η ειδικότητά µας, δική µου και της Νουλί. Αυτή η ιδιοκτησία χρονολογούνταν από το 1836. Αυτή την πληροφορία µαζί µε πολλές ακόµα µας τις έδωσε ο Σαµουέλ, ο οποίος είχε κάνει τις έρευνές του πολύ πριν µας µιλήσει γι' αυτό το θέµα. 'Έπρεπε να πάµε το συντοµότερο δυνατό, έλεγε. Μας είπε ότι λέγονταν ιστορίες για ένα φάντασµα που στοίχειωνε το αγρόκτηµα. Στο τηλέφωνο µας φάνηκε κάπως ανυπόµονος και παράξενος. Η Νουλί είναι ψυχολόγος και είναι πολύ πιο προσγειωµένη από εµένα. Όπως έχω ήδη πει, είναι η προσωποποίηση της προνοητικότητας. Την Τρίτη λοιπόν, δύο µέρες προτού αρχίσουµε το ταξίδι µας, είχε καταφέρει να συγκεντρώσει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες µαζί µε την παραµικρή λεπτοµέρεια για το κλίµα, τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί

10

καθώς και για τις ασθένειες που κυριαρχούσαν στην περιοχή! Για εµένα, ήταν πάντα µυστήριο το πώς κατάφερνε να µαζέψει όλες αυτές τις πληροφορίες. Λεπτοµέρειες που έµοιαζαν ασήµαντες στους κοινούς θνητούς, αλλά που για την ∆όνα Νουλί, όπως την αποκαλούσαµε, ήταν ζήτηµα ζωής και θανάτου. Ήµασταν στα τέλη Οκτώβρη. Όταν φύγαµε από το χωριό τον Άγιο Ραφαήλ, όπου είχαµε µείνει σχεδόν ένα µήνα, έκανε ακόµα πολύ ζέστη αλλά καθώς πλησιάζαµε στον προορισµό µας η θερµοκρασία έπεφτε αισθητά. Ο δρόµος ήταν συνεχώς ανηφορικός, απότοµος και γεµάτος στροφές. Αν και ήµασταν στριµωγµένοι ανάµεσα στα κουτιά, µπορούσαµε να διακρίνουµε τις βαθιές χαράδρες, όπου στο βάθος κυλούσαν µικρά ρυάκια, προστατευµένα από πυκνή βλάστηση. Είχαµε την έντονη αίσθηση ότι οι δυνάµεις της φύσης καραδοκούσαν και σαν τέρατα των άδυτων, καταβρόχθιζαν η µία την άλλη, πλήθαιναν και βρίσκονταν σε συνεχή σύγκρουση. Γύρω στις επτά το βράδυ, µια πυκνή οµίχλη άπλωσε ύπουλα το πέπλο της. Αρχίσαµε να νιώθουµε την υγρασία να µουσκεύει τα ρούχα µας και να διαπερνά τα µουδιασµένα και κουρασµένα κορµιά µας. -Κάντε λίγη υποµονή ακόµα, φτάνουµε! µας είπε ο Χοσέ. Μετά από δέκα λεπτά περίπου, βγήκαµε από τον εθνικό δρόµο και µπήκαµε σε έναν πολύ στενό χωµατόδροµο που ήταν σε κακή κατάσταση. Τα κεφάλια µας χτυπούσαν συνεχώς στην οροφή του µικρού φορτηγού γιατί ο δρόµος ήταν γεµάτος λακκούβες που µας έκαναν να αναπηδάµε κάθε στιγµή. Μια µυρωδιά απoσύνθεσης πληµµύριζε τον αέρα. Ο θόρυβος που έκαναν οι ρόδες του οχήµατος στο αµµώδες έδαφος, το µονότονο τοπίο, η νύχτα που κάλυπτε ήδη το µέρος, ξυπνούσαν µέσα µας τους κυνηγούς µυστηρίων και µας βοηθούσαν να ξαναβρούµε το δυναµισµό µας. Μετά από µισή ώρα, κατά τη διάρκεια της οποίας τα κουνούπια δεν µας άφηναν σε ησυχία, παρόλη τη βροχή που έπεφτε µουσκεύοντας τα πάντα, φτάσαµε τελικά µπροστά από έναν τοίχο όπου µε τη βοήθεια των προβολέων του µικρού φορτηγού, µπορούσαµε να διακρίνουµε διάφορα φυτά που προσπαθούσαν απεγνωσµένα να αγκιστρωθούν στις πέτρες.