1959 - 1967

ISKRE - Prva beogradska “električarska“ rock grupa

Davne 1959 godine školski drugari iz istog razreda Druge beogradske gimnazije Sekulić Miloš-Miško, Milanović Gligorije-Gliša i Bogdanović Slavoljub-Njule, poznat i kao Buca, upisom u prvu godinu ”velike škole”, odlučili su da budu “drugačiji“, “zabavniji“, “interesantniji“,... U Beogradu, u to vreme, nije bilo tako jednostavno baviti se nekim nestandardnim, posebnim aktivnostima a da ne budeš zbog toga “trn u oku“. Ideja da oforme muzičku grupu došla je spontano. Sva trojica su voleli muziku, bili talentovani, ali i raspoloženi da pokušaju. Samo sa gitarama (instrumenti koje su svirali) to nije moglo da zadovolji ni njih a o publici i da ne govorimo te je počela potraga za ”ritmom“. Na jednoj od proslava rodjendana-žurki slučajno su se sreli Njule i Draško Reljin. Njule, koji je po majci bio makedonac, doneo je bio gitaru i počeo da svira i peva neke makedonske narodne pesme, tada popularne, a Draško mu je davao ritam udarajući rukama po stolu. Kako je ovo muziciranje naišlo na opšte odobravanje Njule je predložio da ga upozna sa ostalima iz grupe. Nije smetalo što je Draško tada bio učenik završne godine u istoj gimnaziji, tj. oko četiri godine stariji od njih. Tako je rođena prva beogradska “električarska“ rock grupa: Miloš Sekulić, solo gitara Slavoljub Bogdanović, ritam gitara Gligorije Milanović, bas gitara Draško Reljin, bubnjevi Počelo je vežbanje ali i javno pretstavljanje, naravno, u početku pred rođacima i prijateljima, pa u školi pred razredom, a onda i za ostale koji su bili voljni da ih slušaju. Bližio se dan proslave Nove 1960-te godine. Dan kada je gimnazija, u velikom ulaznom holu, organizovala tradicionalno doček za, uglavnom, svoje ali i za učenike ostalih, komšijskih škola, a ujedno obeležavajući i zadnju godinu u zgradi u Makedonskoj ulici (sada je na tom mestu NIP Politika). Na predlog organizatora proslave profesora muzičkog Kaludjerovića, koji je vodio dramsku i muzičku sekciju, napravljen je prigodan program, a u program je unet i poseban deo, izvodjenje par numera ove (sada još uvek bezimene) muzičke rock grupe. Miško i Buca sa običnim akustičnim gitarama, Gliša sa gitarom ali samo sa četiri ”debele” žice i Draško sa nekim starim dobošem nadjenom u školskom magacinu i postavljenom na stolicu, da bi bio pogodan za udaranje po njemu.

Bila je to prva velika šansa da provere da li su i koliko dobri. Aplauz po završetku nastupa je sve rekao. Nakon početnih uspeha u sastavu 3 + 1 razmišljanje se usmerilo ka poboljšanju i obogaćenju zvuka. Počela je potraga za orguljašem. Probe sa Petraćem, kao jednim od onih sa kojima je pokušano, nisu uspele pošto njegov način interpretacija nije bio u skladu sa očekivanjima i željama. Branislav Nikolić-Beka, električni klavir i orgulje, koji se priključio krajem 1960-te godine bio je, međutim, pun pogodak. Od tada je grupa konstantno nastupala u petočlanom sastavu. Ideja za ime grupe je došla od naziva ISKRA ozvučenja firme "ISKRA-Zavod za automatizacijo" iz Kranja iz Slovenije koja je bila specijalizovana za proizvodnju pojačala i uredjaja za ozvučenje i koje je tada jedino moglo da se koristi pošto nije bilo drugih. Naša želja je bila da grupi damo ime ”SPARKS” (engleska reč za ISKRE). Kako nije bilo ”preporučljivo” davati ime na stranom jeziku, nazvali smo se ”BEOGRADSKE ISKRE”. Kasnije je ime skraćeno i postalo i ostalo samo ”ISKRE”. Bili smo prvi koji su lansirali jednoobrazno oblačenje svih članova grupe-unformnost.

Sem basgitariste koji su se iz različitih razloga menjali: Milanović Gligorije (1959-1963), Mirković Dragan (1963-1964) i Gluščević Branko (1964-1967), ISKRE su bile u stalnom i nepromenljivom sastavu, što je u mnogome doprinelo jedinstvenom i prepoznatljivom zvuku. Bilo je i sporadičnih ideja da se u sastav uključi i neki duvački instrument prvenstveno saksofon, najviše zbog pratećeg efekta, kako bi dobili zvuk kao ”The Champs” ali probe sa Mišom Jovićem (kasnije poznatijim kao Leo Martin) ili sa Jovanom Radosavljevićem (proslavio se kasnije sa 7mladih) nisu bile uspešne pošto su oni bili više zainteresovani za soliranje i to u džez stilu a ni alto saksofon, instrument koji su posedovali i na kojima su svirali nije bilo ono što smo mi zamislili, tako da smo brzo odustali od te ideje. Prostor za vežbanje u početku je bio u stanu ili kod Miška ili kod Gliše , a instrumenti-kako se ko snašao: solo gitara akustična gitara sa zakačenim laringofonom (uređaj za tenkiste nadjen na nekom vojnom otpadu) uključenim u Tesla radioaparat, ritam gitara obična akustična gitara, basgitara tj. obična akustična gitara ali samo sa zadnjim žicama, stolica kao bubjevi... Gliša, koji je ranije svirao violinu držao je u početku basgitaru sa vratom nadole- ”dok se ne navikne”. Probe u stanu kod Beke su bile sa dodatkom klavira (on je jedini imao klavir u stanu). Kako je naša zainteresovanost za muziciranje sve više rasla uz pomoć roditelja kupljeni su i prvi pravi električni instrumenti: električne gitare, električna basgitara i električni klavir sve sa pojačalima. To je bila prva ”električarska” rock oprema ne samo viđena nego i uživo slušana u Beogradu. Da bi postigli uspeh mi smo naš repertoar prilagodili ukusu i željama onih koji su nas slušali i podržavali. Popularno je bilo što vernije kopirati-”skidati” ono što se moglo čuti sa ploča ili preko Radio Luxemburga (ako si imao dobar radio i tolerantne roditelje koji bi ti dozvoljavali da sediš do kasno u noć da bi slušao muziku). ”Skidanje” sa ploča nije bio veliki problem. Nabavili bi ploču i vrteli je dok ne bi ”savladali gradivo”. Teže je bilo ”skinuti” sa Radio Luxemburga pošto nisu svake noći puštali iste melodije. Trebalo je ubosti pravo vreme. Kada bi čuli neku melodiju koja je bila interesantna a ujedno i popularna, sva petorica bi načuljili uši i svaki bi pokušavao da zapamti što više i bolje može, naročito svoj deo, pa bi seli i ispravljajući i dopunjući jedan drugoga trudili se da to što vernije odsviramo-iskopiramo. Koja je bila naša sreća kad smo nabavili jedan mali portabl magnetofon marke ”Geloso”. Sada smo mogli da snimimo sve, čak i ono što je emitovano u kasnim ponoćnim satima na Radio Luxemburgu i što je još važnije da preslušavamo do besvesti ono što želimo mi da odsviramo. Toliko dugo i toliko puta da smo nekiput imali utisak kao da smo mi to i komponovali. 60-tih godina mesta za zabavu omladine su se svodila uglavnom na popodnevne igranke-”čajanke“ subotom od 16:00/17:00h do 20:00h koje su bile organizovane po školama ili omladinskim domovima kulture uz muziku sa gramofona preko školskih ili klubskih ozvučenja , kao i na privatne zabave- ”žurke“, kod onih koji su imali gramofon ili, što je bilo još ređe, magnetofon.

Ne znamo da li smo bili prvi koji su na školske zabave uveli ”živu” rock muziku ali znamo pouzdano da smo bili retki gde je na svaki naš nastup dolazilo toliko posetilaca da sale nisu mogle da prime sve koji su želeli da vide i čuju odakle dolazi taj zvuk koji su do tada slušali samo preko radija ili sa ploča.

Od početnih školskih zabava, preko domova kulture (”Hadžipopovac“, ”Jurica Ribar“ i mnogi drugi...) ređali su se nastupi.

Na majskom Festivalu mladih, 1962 godine u Domu sindikata, osvojili smo prvo mesto.

Pod pokroviteljstvom magazina ”Praktična žena“ i ”Ilustrovana Duga” organizovane su audicije mladih pevača-talenata, a mi smo bili angažovani da kao prateći orkestar pomognemo u selekciji i pravljenju aranžmana. Mnoga, kasnije poznata imena zabavne muzike, su prošla te audicije: Miša Jović (Leo Martin), Zafir Hadžimanov, Dragan Antić, Ivanka Pavlović, Dragan Mirković i Rale Marković poznatiji kao DuoM, Toma Zdravković, Zoran Rambosek, ... samo su neka od imena koja su ostala upamćena. Finalno veče je održano u ”Kolarcu”, a mi smo bili prva i jedina rock grupa koja je imala nastup u koncertnoj sali zgrade Kolarčeve narodne zadužbine, beogradskom ”Carnegie Hall-u”.

Muzička redakcija Radio Beograda, preko Nikole Karaklajića, muzičkog urednika i voditelja popularne emisije ” Sastanak u 9i5" nedeljom pre podne , i jednog od muzičkih producenata Miodraga Ilića – Belog, obojica zaduženih za rad sa mladim talentima, pokazala je posebno interesovanje za naše nastupe i tad smo prvi put u studiju Radio Beograda snimili ”Shebu”, ”Stalaktit” i ”Telstar”, melodije koje su naišle na veliko oduševljenje. Radio Beograd nas je uzeo pod svoje i, pretstavljajući nas kao Omladinski orkestar Radio Beograda, često angažovao kao učesnike dobrotvornih priredbi koje su organizovane širom Beograda. U sećanju je ostala jedna takva priredba za decu obolelu od tuberkuloze u KBC na Bežanijskoj kosi. Dobili smo specijalne propusnice za ulazak u zgradu Radio Beograda a dobili smo i salu za probe iza kluba-restorana koji je bio u podrumu zgrade u Hilandarskoj ulici. Ulazak u Radio Beograd, a posebno u klub-restoran, je bio neobično važan pošto se tu sastajao ”estradni” Beograd i tu smo iz prve ruke mogli da se informišemo i dogovoramo termine za koncerte i nastupe. Sve je to dovelo da budemo još više angažovani, ali i da nam, pored Miodraga Ilića-Belog, budu dodeljeni, iako ne kao stalni, muzički lektori Mirko Šouc i Mića (ne znamo mu prezime) sa nadimkom ”Niskočelac“ (po izgledu kao da je bio direktan potomak krapinskog čoveka ali po muzičkom obrzovanju genijalac sa diplomama na tri katedre na Muzičkoj akademiji: za duvačke instrumente, za žičane i udaraljke i za klavir). Sva trojica apsolutni sluhiste, tako da greške uopšte nisu bile moguće niti tolerisane. Iako smo i dalje bili u fazi ”skidanja“ postojećih i poznatih muzičkih numera, apetiti su nam rasli pa su i naše interpretacije sve više poprimale neki naš ”pečat“-”bilo je to-to, ali malo drugačije“. Ne bi se moglo reći da smo svesno pratili ili razvijali neki određeni muzički pravac, ali bi se to moglo okarakterisati kao neka naša verzija Surf Rock-a, kako nas je kao jedine rockere sa Jugoslovenske rock scene okarakterisao i uvrstio u svoju analizu i kolekciju rock muzičar čuveni DJ i rock kritičar Phil Dirt iz Los Angeles-a. Interesovanje za naše nastupe pokazala je i muzičko-zabavna redakcija Jugoslovenske Radio Televizije, pa smo bili angažovani u nekoliko epizoda serije za decu ”Na slovo, na slovo“, prvenca Duška Radovića u režiji Vere Bjelogrlić i uz muziku Miodraga Ilića-Belog, sa Aćimom-lutanom, Mićom Tatićem i Miodragom Petrovićem-Čkaljom u glavnim ulogama, gde smo bili muzička pratnja tada popularnim prvim damama muzičke estrade Beograda Loli Novaković i Nadi Knežević. Učestvovali smo i u TV (show) emisiji ”Leto i ti-Montreal”, kao i u TV seriji ”U jednom gradu ko zna kom” (režija Sava Mrmak, voditelj Petar Slovenski i učesnici: Jovanka Bjegojević, Radmilo Ćurčić, Stjepan Džimi Stanić, Dušan Jakšić, Predrag Laković, Zoran Longinović, Lola Novaković, Milan Panić, Mihajlo-Bata Paskaljević, Zoran Ristanović, Božidar Stošić, Minja Subota, Senka Veletanlić-Petrović).

Ređali su se i postajali sve učestaliji javni nastupi.

Zahvaljujući pomoći Ratka Matijaševića, komercijalnog direktora jedne izdavačko-štamparske kuće, koji se ponudio da nam bude nezvanični menadžer-promoter, i čiji dizajneri su izradili naš novi amblem-logo, restoran-večernji klub „Kafe Terazije“ nas je angažovao da u zimskom periodu, od oktobra do aprila, svake subote od 15:00-19:00h u njihovom objektu priredjujemo popodnevnu zabavu za mlade. Poseta je bila enormna. Ako je taj lokal imao kapacitet 300-350 gostiju (prema broju stolova i stolica), na naše ”čajanke” dolazilo je u proseku izmedju 1200-1500 osoba. U istom klubu, ali od 21:00-03:00h, nastupao je orkestar ”7 mladih” sa kojima smo i inače imali veliki broj nastupa, kako po klubovima, kao predgrupa, tako i na raznim koncertima.

Pored nastupa po Beogradu naš novi menadžer nam je organizovao i turneju po Sloveniji, povodom Sajma mode koji se održavao u Mariboru, gde smo pored nastupa za zvanice Sajma imali i nekoliko koncerata u Celju, Ljubljani i Mariboru za omladinu u tamošnjim domovima kulture. Ne znamo da li je baš sva slovenačka omladina bila na tim koncertima i skupovima, ali su sale u kojima smo svirali bile prekrcane. Naš menadžer, koristeći poslovne veze sa direkcijom novoizgrađenog hotela „Oliva“ u Petrovcu na moru obezbedio je da nas Simo Kuljača, tada direktor tog objekta angažuje leta 1964 godine kao atrakciju za zabavu hotelskih gostiju.

Po ugovoru, od 01-og juna do 15-og septembra, šest dana u nedelji , od 20:15-24:00h bili smo ”muzika”, dok smo van tog vremena bili VIP gosti hotela uz obezbeđen prevoz, smeštaj u zasebnoj vili, centralni sto u sali za ručavanje na bazi plaćenog punog pansiona i uz, za tadašnje prilike, enormnu mesečnu nadoknadu. Ne znamo da li je ikada ijedna muzička grupa sklopila ovakav ili sličan ugovor?

Angažovani smo bili i za pojedine sekvence u filmu „Glasam za ljubav“ Tome Janjića, kao prva rock grupa koja se pojavila i svirala u jednom jugoslovenskom igranom filmu.

Mi smo bili i prvi rock sastav koji je u to vreme u Jugoslaviji snimio gramofonske ploče. Da bi neko snimio gramofonsku ploču tih 60-tih godina nije bilo dovoljno da poseduje samo kvalitet. Muzički producenti tadašnjih preduzeća za proizvodnju gramofonskih ploča bi uz konsultaciju sa muzičkim i estradnim stručnjacima vršili izbor ko bi i šta bi moglo da se snimi. Na osnovu tog izbora pristupalo bi se probnom snimanju, pa tek nakon zadovoljenja i ispunjenja svih kriterijuma bi se eventualno i snimila ploča. Nakon izbora melodija i usaglašavanja, producenti bi zakazivali termine snimanja u nekom od studija Radio Beograda koji je tada jedini imao neoprhodne tehničke mogućnosti, obezbedjivali bi tonskog snimatelja takodje iz Radio Beograda, pošto su jedino njihovi tonski snimatelji mogli da rukuju tim uredjajima, i... snimanje bi moglo da počne. Snimalo se u noćnim satima, uglavnom iza ponoći, pošto bi jedino tada bar jedan od tonskih studija bio na duži period slobodan. Snimalo se uživo, kao na koncertu. Ako bi neko pogrešio ili se recimo za vreme snimanja nakašljao ili nasmejao, ceo snimak bi se brisao. Tehnički tada nije bila moguća sinhronizacija (snimanje svakog pojedinačnog instrumenta na posebnom kanalu pa kasnije uklapanje), jedino smo, ako bi se muzički producent Diskos-a, čuveni ”tonac“, inžinjer elektronike Pećnik smilovao, mogli da ”tu i tamo” ubacimo po neki efekat kao, recimo, ”eho“ ili nešto slično. ”Playback“ nije bio korišćen a ni poštovan, vladalo je uverenje da tako samo loši muzičari sviraju. Teško da se može zamisliti kako nam je bilo pred zoru posle završenog snimanja.

Preduzeće za proizvodnju gramofonskih ploča ”Diskos“ iz Aleksandrovca župskog je procenilo da se mi uklapamo u njihove projekcije, ali uz uslov da imamo vokalnog solistu, pa smo tako i snimili prvu ploču. Ploča pod radnim naslovom ”Mala Šejla”, za koju smo izabrali pesme i napravili aranžmane, trebalo je da bude naša prva snimljena ploča sa pevačicom Brankicom Sučević. Muzički producenti ”Diskos”-a su, medjutim, odlučili da se pesme snime sa tada perspektivnijom pevačicom Ivankom Pavlović.

EDK-3010 Ivanka Pavlović/Iskre 1962

Ivanka Pavlovic-vokal Sekulić Miloš-solo gitara Bogdanović Slavoljub-ritam gitara Milanović Gligorije-bas gitara Nikolić Branislav-električni klavir i orgulje Reljin Draško-bubnjevi Vokalni ansambl „EHO“ Pošto je ova ploča dostigla ogroman tiraž i postala druga najprodavanija domaća ploča u kategoriji zabavne i popularne muzike ("Mala Grkinja" sa Nikolom Karovićem je bila tada najprodavanija domaća ploča), direktori i muzički producenti „Diskos“-a su odlučili da sklope ekskluzivni dvogodišnji ugovor sa nama, tako da su nastala još tri, ali sada potpuno samostalna izdanja, bez vokalnih solista sa strane.

1. EDK3033 Iskre 1964

Sekulić Miloš-solo gitara Bogdanović Slavoljub-ritam gitara Mirković Dragan-bas gitara Nikolić Branislav-električni klavir i orgulje Reljin Draško-bubnjevi 2. EDK3043 Iskre 1965

Sekulić Miloš-solo gitara Bogdanović Slavoljub-ritam gitara Gluščevic Branko-bas gitara Nikolić Branislav-električni klavir i orgulje Reljin Draško-bubnjevi

3. EDK3044 Iskre 1965

Sekulić Miloš-solo gitara Bogdanović Slavoljub-ritam gitara Gluščevic Branko-bas gitara Nikolić Branislav-električni klavir i orgulje Reljin Draško-bubnjevi Sa ”Diskos”-om smo, po isteku prvog, potpisali novi dvogodišnji ugovor za još 4 samostalne ploče i počeli dogovore za snimanje. Kako smo u naš repertoar već uvodili tradicionalne-narodne pesme u našoj obradi i savremenom rock duhu, za snimanje smo pripremili kompletno novi repertoar koji je bio baziran na narodnom melosu sa pesmama kao što su More sokol pije voda na Vardaru, Kaleš bre Anđo, Bolan leži mlad Stojan ... Pošto ove melodije nisu bile samo instrumentalne nego i vokalno-harmonske na pripremi aranžmana i slaganju glasova mnogo nam je tada pomogao Igor Brajlovski, član jednog vokalnog kvarteta iz kasnih 50-tih. Kada je ”Diskos”-ov producent Pećnik čuo kako to zvuči samo je rekao: ”Momci, na snimanje”. Došli smo u studio, uzbuđeni, negde pred ponoć, namontirali instrumente i čekali da dodje snimatelj, jedan od najboljih ali...i ”vrlo nezgodan”. Pošto se pojavio, ljut (verovatno smo mu pokvarili ”nešto”), nakon nekoliko ponovljenih snimaka, ugasio je montažni sto uz komentar da nam pojačala mnogo ”zuje”, da on tako ne može da snima, prekinuo snimanje i napustio studio bez ikakvog daljeg objašnjenja. Producent Pećnik i mi samo smo se pogledali. To je bio kraj snimanja. ”Diskos” je morao da plati punih šest sati ”(ne)korišćenja” studija. Nažalost, posle ovog incidenta, sa direkcijom ”Diskos”-a više nismo mogli da uspostavimo zadovoljavajući kontakt tako da čak i pored pokušaja da ih i sudskim putem prinudimo na poštovanje ugovora nije došlo do snimanja novih ploča. Bilo je ovo i vreme „Gitarijada“, nezvaničnog takmičenja malih sastava tadašnje Jugoslavije. Na prvoj koja je održana januara 1966 osvojili smo prvo mesto, ali na drugoj, 1967 bili smo treći ili peti(?).

Kako smo tada već došli do vrha onoga što smo hteli da postignemo našim interpretacijama a u želji da damo dodatni impuls pop muzici krenuli smo sa obradom naših narodnih pesama u rock stilu. Tu vrstu muzike smo pripremili i za planiranu turneju po Engleskoj za koju nam je poznati kostimograf Narodnog Pozorišta u Beogradu Dušan Ristić pripremio stilizovane folk kostime. Nažalost, naš pokušaj da se oprobamo na tlu Engleske nije uspeo zbog velikog otpora Udruženja muzičara Britanije da nam se izdaju vize, iako smo već imali dogovorenu turneju, poziv i garanciju od Clive Epstein-a, rođenog brata Brian Epstein-a, menadžera Beatles-a.

VIS ISKRE je prestao da bude aktivan krajem 1967 godine spontanim dogovorom tadašnjih članova.

Umesto epiloga Bavljenje muzikom za nas je bio i ostao samo hobi. Uživali smo u našim interpretacijama i najveće zadovoljstvo nam je bilo da vidimo ozarena lica onih koji su nas služali, podržavali i pratili. Materijalni aspekt nam nikada ni u jednom momentu nije bio primaran. Sigurno da je bila satisfakcija ukoliko bi bili i adekvatno nagrađeni za uloženi trud ali način kako smo mi doživljavali muziku, nije podrazumevao samo i sključivo novčanu nadoknadu. Verovatno je jedan od bitnih razloga za prestanak aktivnog bavljenja muzikom bio kada je došao trenutak izbora između muzike kao hobija i muzike kao profesije-kao izvora prihoda. Hotelsko-ugostiteljsko preduzeće ”Union“ koje je držalo i restoran ”Kafe Terazije“, gde smo pune dve godine imali nezapamćeni uspeh, spajanjem restorana ”Kafe Terazije” i dva hotela ”Union“ i ”Balkan“ u jedno preduzeće i promenom rukovodstva, promenilo je nažalost i politiku. Kada smo, nakon pregovora sa novom upravom o održavanju matinea u restoranu ”Kafe Terazije“ za nastupajuću sezonu i postignutog usmenog dogovora o svim detaljima koje je samo trebalo pretočiti u pisani ugovor, došli na potpis, obavešteni smo, preko sekretarice, da nažalost ne mogu sa nama sklopiti novi ugovor, pošto su se u međuvremenu(?) dogovorili sa grupom Tomija Sovilja da nas ta grupa zameni, i sa njima će, ukoliko zadovolje, potpisati ugovor. To je, na žalost, bio kraj ”čajanki“ u restoranu ”Kafe Terazije”. Ali, to je bio i jedan od momenata otrežnjenja od entuzijazma. Jedan drugi doživljaj je bio još ubedljiviji.

Jedne jesenje oktobarske kišovite večeri, da bi nekako ”ubili“ vreme pokupili smo se posle probe i otišli u restoran na prvom spratu Hotela ”Ekcelzior“ gde je naš prijatelj poznati akademski školovan muzičar, sa svojim animir triom (takodje akademskim muzičarima) zabavljao goste-”tezgario”. U pauzi između dva nastupa seli smo za njihov-”muzičarski“ sto da popričamo. Ne znam kolika je pauza bila, ali u jednom momentu prišao je jedan od kelnera, ne šef sale, nego kelner i poručio ”muzici” da, ako misle da budu plaćeni, prekinu priču i late se posla. U sali, u tom momentu, pored nas bio je u jednom, najudaljenijem tamnom uglu samo još jedan zaljubljeni par koji verovatno nije bio nizašta drugo zainteresovan sem za sebe i koga muzika nije ni u kom pogledu doticala, bilo je ili ne. Samo smo se pogledali:”Da li muziciranje treba da nam bude životni poziv pa da svaki kelner, portir, redar ili nije važno koji potrčko treba da bude taj koji će nam meriti vreme i određivati koliko dugačka treba da je pauza i da li smo odradili dovoljno da bi bili isplaćeni?”

VIS ISKRE

VIS ISKRE is a great instrumental band from former Yugoslavia that was active during 60s. They released 4 7”EPs and even appeared in a movie. Members (in alphabetical order): Branislav Nikolić (Piano and Organ player), Branko Gluščević (1963-1967, Bass player, was also member of Siluete, Lutalice and Dah), Dragan Mirković (1961-1963, Bass player), Draško Reljin (Drummer), Gligorije Milanović (1959-1961, Bass player), Miloš Sekulić (Guitar player), Slavoljub Bogdanović (Guitar player). They are very primitive, raw and kind a weird and with really fantastic spacey and groovy sounding organ. Actually they are not completely instrumental band, on their 7”EPs there are 2 vocal songs and not all 4 of their 7”s are instrumental. One is with Ivanka Pavlović and this one is a real killer. It is girl beat/rock’n’roll at its best. And for all of you who like covers of your favorite songs in languages different than English, this one is highly recommended.

http://pc-pd x.com/bands /vis -iskre

http://pc-pdx.com/bands/vis-iskre

”Reverb Central - PO Box 1609, Felton, CA 95018-1609 USA” http://www.reverbcentral.com/ Reverb Central is a publication of Phil Dirt, recognized authority on Instrumental Surf music, Surf DJ, and Surf Music Producer. Reverb Central is accented by occasional articles about side interests or related subjects. It is the web clearinghouse for reviews, how-to’s, opinions, and links to surf band and related websites.

Vis Iskre by Phil Dirt - Reverb Central - PO Box 1609, Felton, CA 95018-1609 USA This is an interesting release from a once-popular band in Yugoslavia. It's more rare than great, but I always enjoy hearing what was going on in the locked-down countries behind the veil of the cold war and communist control.

Vis Iskre - 1964 Demo

Vis Iskre was a Yugoslavian band from the mid sixties. These two tracks are an early demo from 1964. While truly not surf, they nonetheless show an attempt from behind the veil at western rock'n'roll instrumentals.

Picks: Telstar, Sheba

Track by Track Review Telstar Rock (Instrumental) A heavily echoed countdown introduces this distorted recording at the The Tornados' "Telstar." The sound may have been an attempt at the Joe Meek sound, because it's heavily compressed and very thick. The pace and energy are restrained. While quite interesting, it's not particularly listenable.

Sheba Rock (Instrumental) this is a fascinating cover of Paul Kelly and Tom King's wonderful "Sheba" (Johnny and the Hurricanes). For the most part, the organ replaces Dave Yorko's guitar, which gives it a sort of Tornados sound. Pretty darn interesting.

Phil Dirt - Reverb Central - PO Box 1609, Felton, CA 95018-1609 USA Vis Iskre - ST (EP 1)

This first 1964 ep from Yugoslavia's Iskre is pretty good. It's somewhat adventurous, with a blend of obvious influences that include The Ventures, The Tornados, surf, and mall organ hell.

Picks: Stalaktit, Sheba, Rock Za Dobro Jutro, Zvončići

Track by Track Review Stalaktit Rock (Instrumental) "Stalaktit" opens with drums and a big riverbed guitar note before the organ takes over. It's an interesting blend of surf, Tornadoes organ, and thin guitar. Obviously played fairly quietly, the song still has a strange attractiveness. A cool rhythm and interesting melody complete the composition. Sheba Rock (Instrumental) Johnny and the Hurricanes' "Sheba" is very cool in this restrained rendition. Interesting rhythm guitar, swirly mall organ, and light weight guitar deliver a more delicate sound than the original. Quite cool! Rock Za Dobro Jutro Rock (Instrumental) what a cheesy version of Johnny and the Hurricanes' "Reveille Rock!" It's what you'd expect at the mall from that Wurlitzer salesman with the white belt, but with drums and bass. Very interesting, even if it is tongue-in-cheek. Zvončići Rock (Instrumental) this is an interesting translation of "Jingle Bells" into something that's part Ventures and part cheese vendor. Totally grin inducing.

Phil Dirt - Reverb Central - PO Box 1609, Felton, CA 95018-1609 USA Vis Iskre - ST (EP 2)

This is the second ep from Vis Iskre, likely from 1965. It's more mature and much better played than the first.

Picks: Tequila, Jahanje Na Vetru, Žuta Jakna

Track by Track Review Tequila Rock (Instrumental) this is a totally unusual cover of Chuck Rio's signature tune. The drums are reminiscent of Dave Myers' intro to "Wildwood Flower," while the organ calls on The Tornados' "Jungle Fever." This is thoroughly cool, somewhat hypnotic, and very adventurous for the time and place. Jahanje Na Vetru Rock (Instrumental) this is one fascinating reinvention of The Tornados' "Riding ‘ the Wind," with a much lighter sound, more rhythmic drums, and cleaner guitars bordering on surf. The galloping rhythm and guitars converge to create a captivating arrangement. Žuta Jakna Rock (Instrumental) this is a fairly straight forward cover of The Ventures' "Yellow Jacket." While it has Vis Iskre's signature sound, it's also not really too far from the source

Phil Dirt- Reverb Central - PO Box 1609, Felton, CA 95018-1609 USA Vis Iskre - ST (EP 3)

This is the final ep from 1965 by Vis Iskre. It features a very cool version of "(Ghost) Riders In The Sky."

Picks: Bossa-Nova, Ukraina, Nebeski Jahaci

Track by Track Review

Bossa-Nova Rock (Instrumental) "Bossa-Nova" is a playfully light instro with a very warm melody. I'm not sure of the original title because there are so many songs called Bossa nova. Pretty fun in a sort of "Brazil" fashion. It ends with deluxe surf whammy.

Ukraina Rock (Instrumental) Light double picked guitar transitions, cheesy organ, and light bass and drums. "Ukraina" is an easy listen with a blend of influences. The galloping horse rhythm in the break while the organ goes bonkers is very interesting. Tasteful.

Nebeski Jahaci Rock (Instrumental) this is a wholly original cover of Stan Jones' classic "(Ghost) Riders in The Sky." Infectious rhythm guitar, distant organ, and cool guitar with occasional surf chokes and a touch of reverb, along with surf whammy, all make for a splendid adventure in original sound.