1

ISBN: 2-7481-8834-9

urania1953@yahoo.gr

11 ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ 2012

VIII Εκείνη τη µέρα ήµασταν πολύ απασχοληµένες. 'Έπρεπε να ετοιµάσουµε τις βαλίτσες µας γιατί έπρεπε να φύγουµε την εποµένη. Αυτό δεν ήταν πολύ εύκολο για τη Νουλί που ήθελε να πάρει µαζί της αρκετά πράγµατα, όπως τις κατσαρόλες που είχε φέρει από τον Άγιο Ραφαήλ! Ευτυχώς κατάλαβε έγκαιρα ότι δεv χρειαζόµασταν όλα αυτά τα συµπράγκαλα. Ήρθε η στιγµή να φύγουµε για την πρωτεύουσα! Η Πόλη του Μεξικού µας περίµενε! Θα µέναµε εκεί τουλάχιστον δύο µέρες προτού επισκεφτούµε τους Ινδιάνους. Είχαµε κλείσει δύο δωµάτια στο ξενοδοχείο «Posada del Rey» στη λεωφόρο Basse

2

Californie. Ήταν 12 ∆εκεµβρίου, ηµέρα µεγάλης σηµασίας για τους Μεξικανούς, διότι ήταν η γιορτή της Παναγίας της Γουαδελούπης. Ήταν µια µεγάλη θρησκευτική γιορτή που λαµβάνει χώρα στον καθεδρικό ναό που βρίσκεται νότια της πόλης του Μεξικού στο λόφο Τεπεγιάκ (Tepeyiak). Για όσους δεν γνωρίζουν το Μεξικό, λίγη γεωγραφία δεν βλάπτει κανέναν. Ιδού λοιπόν. Το Μεξικό βρίσκεται σε υψόµετρο 2240 µέτρων. Τα ηφαίστειά του, σκεπασµένα από αιώνιους πάγους και χιόνια, είναι ανενεργά, είναι γεγονός, ωστόσο παραµονεύουν στην κοιλάδα του Μεξικού την κατάλληλη στιγµή για να εκραγούν!. Αυτά τα δύο ηφαίστεια, το Ποποκατεπέτλ (Popocatepetl) και το Ιστακσιουατλ (Ixtaccihuatl) ή όπως το αποκαλούν οι Μεξικανοί, «η κοιµωµένη», είναι πάντα σε επαγρύπνηση, περιµένοντας την κατάλληλη στιγµή για να ξυπνήσουν… Θέλαµε να παρακολουθήσουµε το προσκύνηµα της Παναγίας της Γουαδελούπης. Ο Χοσέ είχε πάει για το πούλκε στο Γιουκατάν όπου τον περίµεναν οι γονείς του, οι οποίοι είχαν πλουτίσει από την παρασκευή αυτού του ποτού. Πρόκειται για ένα ρόφηµα που µοιάζει µε φρέσκο γάλα αλλά έχει διαφορετική γεύση, που εµένα προσωπικά δεν µου αρέσει καθόλου! Είναι ωστόσο πολύ δροσιστικό! Φορτωµένες µε τις κάµερές µας, κατευθυνόµασταν προς το φηµισµένο καθεδρικό ναό της Παναγίας της Γουαδελούπης. Είναι πράγµατι θαυµάσιο να ανακαλύπτεις τη λατρεία των Μεξικανών για την Παναγία της Γουαδελούπης, µετά από τα τόσα βάσανα που υπέστησαν από τους κατακτητές! Τι θέαµα, Θεέ µου! Χιλιάδες προσκυνητές να προχωράνε στα γόνατα, αφήνοντας τις πέτρες να ρουφάνε το αίµα τους για τη δόξα της Παναγίας της Μελαχρινής! Σύµφωνα µε το µύθο η Παναγία της Γουαδελούπης εµφανίστηκε σε έναν φτωχό Μεξικανό βοσκό και του γέµισε το πόντσο µε τριαντάφυλλα. Μπροστά σ' αυτό το θέαµα, οι Ισπανοί, αν και είχαν την Παναγία τη Θαυµατουργή σε ένα άλλο προάστιο της πόλης, τελικά έχτισαν τον καθεδρικό ναό της Παναγίας της Γουαδελούπης, που έµελλε να γίνει της εκκλησίας των φτωχών και ίσως ο εχθρός της Παναγίας των Ισπανών. Ήµασταν πολύ συγκινηµένες µπροστά σε όλο αυτό το πλήθος, που ίσως µερικοί από εσάς να χαρακτηρίζατε

3

βαρβαρότητα, όµως στα δικά µας µάτια καθρεφτιζόταν η εξαφάνιση όλων αυτών των λαών όπως οι Μάγιας, οι Αζτέκοι και πολλοί άλλοι. Λαοί πολύ σοφοί! 'Ένας κόσµος όπου οι νεκροί έστελναν κατά καιρούς µηνύµατα από το υπερπέραν στους ζωντανούς! Γύρω στις πέντε το πρωί, ήµασταν στο σταθµό των λεωφορείων, των Α D Ο, όπως λέµε εδώ στο Μεξικό. Τα µόνα που είχαµε ήταν δυο βαλίτσες και οι φωτογραφικές µας µηχανές που κρέµονταν στους ώµους µας. Αν και ήταν πολύ νωρίς, ο σταθµός ήταν γεµάτο µε ντόπιους! Μερικοί απ' αυτούς κοιµόντουσαν στο έδαφος πάνω στα σακίδιά τους που είχαν βάλει ολόγυρά τους για προστασία. Σακίδια κατασκευασµένα από σιζάλ, ένα υλικό απ' το οποίο φτιάχνονται τσουβάλια για πατάτες, όπου οι Ινδιάνες, πολύ υποµονετικά, συχνά καθισµένες καταγής, κεντούν πολύχρωµα σχέδια και τα πουλάνε στους τουρίστες. Οι πιο τυχεροί κοιµόντουσαν σε παγκάκια. Θαύµαζα τα παιδιά που κουρασµένα από τις ατελείωτες ώρες ταξιδιού ή αναµονής, κάθονταν ήσυχα δίπλα στους γονείς τους. Μερικοί έτρωγαν κάτι που έµοιαζε µε σφικτό πουρέ µέσα σε µπανανόφυλλα µαζί µε κοµµάτια κρέατος. Τα πιο µικρά γαντζώνονταν στο γυµνό στήθος της µαµάς τους, που ήταν τυλιγµένες µε ένα «Ρebozo» (Στµ. Μεξικάνικο σάλι), απολαµβάνοντας τη γλύκα του µητρικού γάλακτος που συχνά έβγαινε µε δυσκολία από τα ταλαιπωρηµένα και αποστεωµένα στήθη τους λόγω της κακής διατροφής, αλλά κυρίως λόγω του ότι γεννούσαν µέχρι και δεκαπέντε παιδιά! ∆εν επικρατούσε ο θόρυβος που συναντά κανείς στις λεγόµενες «πολιτισµένες χώρες», υπήρχε κάποιος σεβασµός, µια υπόνοια φόβου. Σαν να φοβούνταν µήπως θυµώσει ο Θεός των µεταφορών, γιατί είµαι σίγουρη ότι στο µυαλό τους είχαν ανακαλύψει έναν άλλο θεό που ήταν αδελφός όλων αυτών των θεών που κοιµόντουσαν βαθιά µέσα τους. Τελικά καθίσαµε πολύ αναπαυτικά σ' αυτές τις πολυθρόνες του λεωφορείου. Είχαµε εµπιστευτεί τις ζωές µας στα χέρια του οδηγού που µετά από ταξίδι δύο ηµερών θα µας άφηνε στο Καουγιάκ. Αυτό που λάτρευα σ' αυτά τα ταξίδια ήταν όταν το λεωφορείο σταµατούσε στους διάφορους σταθµούς. Οποιαδήποτε στιγµή,

4

µέσα σε δευτερόλεπτα, περιστοιχιζόµασταν από πλανόδιους µικροπωλητές όλων των ηλικιών. Μας προσέφεραν, σ' εµάς που πεινούσαµε και διψούσαµε πολύ, ό, τι θέλαµε! Αν και δεν ήταν πάντα πολύ καθαρά, εγώ ποτέ δεν αρρώστησα. Και ευχαριστώ µε όλη µου την ψυχή αυτούς τους ανθρώπους που για µερικά πέσος µου µετέδιδαν τη χαρά της ζωής µε το χαµόγελο τους και την ευγένειά τους. Μου άρεσε πάρα πολύ, µετά από ένα ολονύχτιο ταξίδι, γύρω στις τέσσερις το πρωί, να αγοράζω πόδια από κοτόπουλο που έβραζαν σε µεγάλες κατσαρόλες. Αυτός που τα µαγείρευε και τα πουλούσε κιόλας µου τα σερβίρε µε µια πικάντικη σάλτσα που µε βοηθούσε να ανακτήσω τις δυνάµεις µου. Η Νουλί που ήταν µαζί µου µε ρωτούσε πως µπορούσα και έτρωγα αυτές τις αηδίες! «Εντάξει να τρως µπούτια από κοτόπουλο, αλλά πόδια, είσαι τελείως τρελή!» µου έλεγε. «Εγώ τα βρίσκω νόστιµα», της απαντούσα φτύνοντας σε ένα χαρτί τα κοκαλάκια. Είχα επίσης αυτή την ευχάριστη αίσθηση που µου προκαλούσε το ταξίδι σε µεγάλη ταχύτητα, αυτό το αίσθηµα ελευθερίας που ένιωθα κυρίως σε ευθείες γραµµές που έµοιαζαν δίχως τέλος και όπου στις δύο πλευρές τους διαφαίνονταν περιγράµµατα χαµηλών σπιτιών και έπειτα το άσπρο και το κίτρινο της άµµου µε ταξίδευαν σε περιοχές όπου βασίλευε η φαντασία. Ήταν σαν να βρίσκοµαι µπροστά σε τρεµάµενους καθρέφτες που αλλάζουν το σχήµα όλων όσων καθρεφτίζονται σε αυτούς. Τα σπίτια και η άµµος δεν ήταν παρά τεθλασµένες γραµµές που ακολουθούσαν η µια την άλλη, για πολλή ώρα, µπροστά στα µάτια µου και την ψυχή µου, και οι δυο µεθυσµένες από στοργή. Πρόκειται για ένα γλυκό και θαυµάσιο συναίσθηµα που κρατάω φυλαγµένο στα βάθη της καρδιάς µου για το Μεξικό. Καθόµασταν πολύ άνετα, κουρασµένες, είναι η αλήθεια, µετά από τόσες ώρες ταξιδιού. Άλλα κοντεύαµε να φτάσουµε στον προορισµό µας. Τελικά φτάσαµε! Το λεωφορείο σταµάτησε. Εκείνη τη στιγµή η φίλη µου έβγαλε µια κραυγή πόνου. -Τι σου συµβαίνει; τη ρώτησα. Τρίβοντας το πόδι της µου είπε ότι κάτι την τσίµπησε. Όντως, στο µεγάλο της δάχτυλο του ποδιού της είχε εµφανιστεί µια µεγάλη κόκκινη φουσκάλα. Της έδωσα ένα χαρτοµάντιλο µε

5

άρωµα λεµόνι για να τη βοηθήσω να αντέξει το κάψιµο που ένιωθε, όπως έλεγε. Από µακριά είχα δει τον Μιγκέλ που µας περίµενε και ο οποίος θα µας οδηγούσε στο χωριό των Ινδιάνων. Η Νουλί, βογκώντας δυνατά, ανέβηκε πρώτη στο φορτηγάκι που ήταν στη διάθεσή µας για να µας µεταφέρει στο ινδιάνικο χωριό. Ήµουν πραγµατικά πολύ χαρούµενη που ξανάβλεπα τον Μιγκέλ που µας είχε βοηθήσει πολλές φορές. Όταν άκουσε τη Νουλί να βογκάει, της είπε να µην στενοχωριέται γιατί σύντοµα κάποιος κάτοικος του χωριού θα φρόντιζε το πόδι της! Το τοπίο γύρω µας ήταν καταπληκτικό, τα λιβάδια δεξιά και αριστερά του δρόµου ήταν καλυµµένα µε παχιά καταπράσινη χλόη. Εδώ και εκεί κατάλευκα λουλούδια έδειχναν τις µικρές κορφές τους, προσφέροντας µας έναν πίνακα γεµάτο φρεσκάδα. Αν και ήµασταν ∆εκέµβριο µήνας, ήταν σαν άνοιξη, µια ήπια θερµοκρασία βασίλευε παντού. Μετά από είκοσι λεπτά περίπου,ταξιδι, φτάσαµε σε µια µεγάλη έκταση καλυµµένη από δάση και χωράφια. 'Ένα παιδάκι µας άνοιξε µια µεγάλη πύλη χαιρετώντας µας και κουνώντας το χέρι του για να µας καλωσορίσει. Κατεβαίνοντας από το φορτηγάκι, είδαµε µια ηλικιωµένη γυναίκα που κρατούσε ένα δοχείο απ' όπου έβγαινε µια δυνατή µυρωδιά µέντας. Μας χαιρέτησε και µας είπε: -Κάποιος από εσάς χρειάζεται βοήθεια; Με τη Νουλί κοιταχτήκαµε έκπληκτες και εγώ απάντησα στη γυναίκα. _Ναι, η φίλη µου. Πρέπει να την τσίµπησε κάποιο ζωύφιο και το πόδι της έχει πρηστεί πολύ. Εσείς πως το ξέρατε; -Είναι θέµα διαίσθησης, µας απάντησε, βοηθώντας τη φίλη µου να καθίσει. Πήρε στα χέρια της το πρησµένο πόδι, το εξέτασε και τελικά έκανε διάγνωση: -Την τσίµπησε αράχνη, αλλά αύριο δεν θα υπάρχει το παραµικρό σηµάδι, το πόδι της θα είναι σε τέλεια κατάσταση. Η Νουλί κούνησε το κεφάλι, σαν να ήθελε να πει πως δεν πίστευε λέξη απ' όλα αυτά. Μα άφησε την «curandera» (θεραπεύτρια) να την περιποιηθεί. Η Ινδιάνα έβγαλε από την τσέπη της ένα

6

αγκάθι του οποίου είχε κάψει τη µυτερή άκρη και τρύπησε τη φουσκάλα που είχε πάρει ένα κιτρινωπό χρώµα. Περίµενα ότι η Νουλί θα τσίριζε από τον πόνο, αλλά τελικά δεν ακούστηκε το παραµικρό. Η γυναίκα που την έλεγαν Κρουζ είπε κάτι στη διάλεκτό της και αµέσως µετά εµφανίστηκε µια νεαρή γυναίκα που σε ένα ξύλινο πιάτο έφερνε κάτι που έµοιαζε µε γάλα, φύλλα αλόης και επιδέσµους. Η Κρουζ έβαλε στην πληγή ένα κοµµάτι αλόης, λίγο από αυτό το άσπρο πράγµα και τύλιξε το πόδι µε έναν επίδεσµο. -Να το βγάλετε σε τρεις ώρες! είπε. Μαζί µε την άλλη γυναίκα µας ευχήθηκε καλή διαµονή και αποµακρύνθηκε. 'Έχοντας δώσει προσοχή στη φροντίδα που προσέφερε η κουρανδερα στη φίλη µου, είχα ξεχάσει να κοιτάξω γύρω µου. Τώρα ανοίγοντας διάπλατα τα µάτια µου αντίκριζα µπροστά µου όλα αυτά τα κτίρια µε κήπο και δάσος ολόγυρά τους. Το κύριο κτίριο βρισκόταν καµιά εικοσαριά µέτρα από τα υπόλοιπα οικοδοµήµατα που το περιέβαλαν δίνοντας την εντύπωση ότι το προστάτευαν .Όλα τα κτίρια ήταν στρογγυλά, χτισµένα σε τέλεια γεωµετρική αρµονία, πράγµα παράξενο. Ο Μιγκέλ οδηγούσε τα βήµατά µας σε ένα από αυτά τα κτίρια. Αφού άνοιξε την πόρτα, ακούµπησε τις βαλίτσες µας κάτω και µας είπε ότι θα τα λέγαµε πολύ σύντοµα γιατί αργότερα θα γνωρίζαµε τους φίλους του. -Ραντεβού στην καντίνα εκεί κάτω, µας είπε, δείχνοντας µας ένα κτίριο και έφυγε. Το δωµάτιο όπου βρισκόµασταν ήταν δροσερό και πεντακάθαρο. Στη µέση υπήρχε ένα τραπέζι µε δυο καρέκλες. ∆υο κρεβάτια, σε απόσταση ενός µέτρου περίπου, καλυµµένα µε µια κουβέρτα µε πολλά πολύχρωµα ινδιάνικα σχέδια. Στους πράσινους τοίχους, υπήρχαν σκηνές από Ινδιάνους πολεµιστές οπλισµένους µε τα τόξα τους που ήταν διακοσµηµένα µε κόκκινα και κίτρινα φτερά. Το χέρι ενός καλλιτέχνη είχε ζωγραφίσει και σκηνές από την καθηµερινή ζωή των ινδιάνων, σαν να ήθελε να πάρουµε µια γεύση από όσα θα ζούσαµε εκεί. Αφού φροντίσαµε λίγο την τουαλέτα µας, ήµασταν έτοιµες να πάµε εκεί όπου µας είχαν περιµένει. -Πως είσαι; ρώτησα τη Νουλί.

7

-Ο πόνος σχεδόν µου πέρασε, πραγµατικά απίστευτο, µου απάντησε. Σε όλο το δρόµο θαύµαζα το πόσο καθαρά ήταν όλα γύρω µας! Μια αλέα καλυµµένη µε πολύ ψιλή άµµο όπου η σκούπα είχε περάσει πρόσφατα, απλωνόταν µπροστά µας. Οι τοίχοι των κτιρίων ήταν λευκοί χωρίς την παραµικρή κηλίδα. Τα παράθυρα και οι πόρτες είχαν ξύλινο βερνικωµένο πλαίσιο και στο πάνω µέρος της πόρτας ήταν ζωγραφισµένο ένα φεγγάρι σε όλες του τις όψεις. Ήταν πράγµατι πολύ όµορφα όλα! Όταν σπρώξαµε την πόρτα της καντίνας, αντικρίσαµε ένα ευχάριστο θέαµα! Ήταν ένα πολύ µεγάλο δωµάτιο µε τραπέζια και καρέκλες ολόγυρα. Στους τοίχους τα ζωγραφισµένα λουλούδια και δέντρα δηµιουργούσαν το αίσθηµα ευηµερίας που γεννά η επιδέξια και πολυαγαπηµένη φύση. Στο κάτω µέρος των τοίχων, είχαν ζωγραφίσει µικρά ρυάκια τόσο ζωντανά που έδιναν την εντύπωση ότι ανέβλυσαν από τους τοίχους. Στο ταβάνι υπήρχε ένας Μαγικός Κύκλος του Αετού και του Ηλίου. Αφού χαιρετήσαµε τον Νταβούζ, τον αρχηγό της φυλής, έναν γέροντα µε πρόσωπο γεµάτο βαθιές ρυτίδες, που αντικατόπτριζαν τη σοφία και την καλοσύνη, ο Μιγκέλ µας σύστησε σε όλους όσους ήταν εκεί. Όλοι οι άντρες και όλες οι γυναίκες φορούσαν παραδοσιακά ινδιάνικα ρούχα, κοσµήµατα µε ξύλινες χάντρες και φτερά δουλεµένα µε αγάπη και µεγάλη φαντασία κρέµονταν στο λαιµό και στον καρπό τους. Μόλις είχαµε τελειώσει το γεύµα µας και στεκόµασταν µπροστά στην πόρτα εισόδου όταν η Ντοµίνγκο προσφέρθηκε να µας πάει µια βόλτα στο χωριό. Η Νουλί ήταν έτοιµη να του πει ότι προτιµούσε... ∆εν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση της γιατί εµφανίστηκε ένα αγοράκι που κρατούσε τα ηνία από ένα πανέµορφο άλογο µε άσπρο και καφέ τρίχωµα ζεµένο σε ένα κάρο. Η Ντοµίνγκο πήρε τα ηνία στα χέρια του και µας έκανε βόλτα στο χωριό και τα περίχωρά του για µια ολόκληρη ώρα. Μας έδινε πληροφορίες κάθε φορά που τη ρωτούσαµε κάτι. Σε ολόκληρο το χωριό έβλεπε κανείς µεγάλες πέτρες ξαπλωµένες όπου ήταν χαραγµένα σχέδια που αναπαριστούσαν τεράστια κεφάλια πολεµιστών µε κράνη σχεδόν στρογγυλά, οι οποίες χρησίµευαν ως βωµοί. Επίσης υπήρχαν κοσµήµατα, µικρά ψωµάκια σε σχήµα ανθρωπάκια,

8

πιάτα που περιείχαν ατόλε -ένα µεξικάνικο ζεστό ρόφηµα - και κυρίως πολλές πλεξούδες δεµένες µεταξύ τους µε σπάγκο από άχυρο. Η Ντοµίνγκο µας είπε πως ήταν προσφορές στους θεούς και στα πνεύµατα πολυαγαπηµένων νεκρών . Η βόλτα µας συνεχιζόταν ανάµεσα στον κόσµο του σήµερα και τον κόσµο του χθες που ήταν πάντα παρών... Όταν επιστρέψαµε στο δωµάτιό µας, δεν ήµασταν καθόλου κουρασµένες! Αντίθετα ήµασταν σε πλήρη φόρµα και γεµάτες ενέργεια! Γύρω στις επτά το απόγευµα, ο Μιγκέλ ήρθε για να µας προσκαλέσει στην τελετή της .. ∆υνατής Φωτιάς. -Τι είναι αυτό; τον ρωτήσαµε. -Είναι ένας τρόπος καλωσορίσµατος για όσων θέλουν να ζήσουν µαζί µας, για κάποιο χρονικό διάστηµα. Τους παρουσιάζουµε τα εξαγνιστικά τραγούδια και τους χορούς µας γύρω από τη ∆υνατή Φωτιά. Όλοι οι ξένοι µπορούν να εξαγνιστούν από τον µεγάλο Καντού. -Ποιος είναι ο Καντού; του ρώτησα -Είναι το πνεύµα που βασιλεύει στην καρδιά των ξένων. Είναι το ίδιο πνεύµα που πριν από τρεις αιώνες αφάνισε µεγάλο µέρος της φυλής µου. ∆εν θέλαµε να επιµείνουµε σ' αυτό το θέµα και µείναµε σιωπηλές. Ανάµεσα σ' εµάς και τον Μιγκέλ υπήρχε πάντα καλή σχέση και δεν ήταν η κατάλληλη στιγµή να την καταστρέψουµε. Καταλάβαινα τον πόνο που ένιωθε βαθιά µέσα του, µα δυστυχώς δεν µπορούσα να του φανώ και πολύ χρήσιµη, γιατί είχαµε πάει εκεί για να δούµε πως ζει αυτή η φυλή και όχι για να αλλάξουµε τον τρόπο που έβλεπαν τα πράγµατα! Γύρω στα µεσάνυχτα, ο µεγάλος αρχηγός Νταβούζ σήµανε τη λήξη της τελετής και οι χορευτές µε τα τύµπανά τους, οι τραγουδιστές και όλος ο κόσµος σηκώθηκαν. Τα τραγούδια και οι χοροί ήταν ένας ύµνος για να δοξάσουν όλα όσα είχαν στα χέρια τους και που τους προσέφεραν οι Θεοί, οι απόγονοί τους. Συχνά ο χορός τους αναπαριστούσε την εικόνα του κυνηγού -πολεµιστή. Προτού κυνηγήσουν και σκοτώσουν ένα ζώο, έναν αδερφό τους µε άλλη µορφή, τελούσαν ολόκληρο τελετουργικό! Επειδή ο άντρας κυνηγός -πολεµιστής θα το µετέφερε σε άλλη ζωή, έπρεπε το πνεύµα του ζώου να συναινέσει και να προετοιµαστεί

9

γι' αυτό το ταξίδι. Όλα όσα άκουσα και είδα εκείνο το βράδυ συντρόφεψαν τον ύπνο µου και τα όνειρά µου. Την εποµένη, συµφωνήσαµε να γευµατίσαµε πρώτα και µετά να πάµε βόλτα. Εδώ πρέπει να πω ότι το πόδι της Νουλί ήταν τελείως καλά. Περπατούσε χωρίς να πονάει καθόλου. Όταν βγήκαµε από την καντίνα, ακούσαµε από µακριά ένα θόρυβο που ξύπνησε την περιέργειά µας! Μερικά λεπτά αργότερα, αντικρίσαµε άντρες που έκοβαν σε κοµµάτια κορµούς δέντρων µε τα «κλαδευτήρια» τους και γυναίκες που τους έπαιρναν και τους τοποθετούσαν πάνω σε µεγάλα τραπέζια. Με πολύ κοφτερά µαχαίρια ξεκολλούσαν µε µεγάλη προσοχή το φλοιό από την ευαίσθητη σάρκα αυτών των δέντρων. Στη συνέχεια, κάποιες άλλες γυναίκες, πιο ηλικιωµένες τους έκοβαν σε πολύ µικρά κοµµάτια, σχεδόν στο µέγεθος ενός σπίρτου. Μας πλησίασε ένας άντρας, γύρω στα τριάντα, και µας χαιρέτησε ευγενικά. Τον έλεγαν Σαντουλί, ήταν ο γιος του σαµάνου που ήθελε να µας ενηµερώσει για ό, τι έφτιαχναν οι κάτοικοι εκεί. -Εδώ, τα αδέλφια µου ασχολούνται µε την κοπή των δέvτρων «Nuidera». Πρόκειται για δέντρα µε πολλές θεραπευτικές ιδιότητες. Από το φλοιό τους, που βλέπετε εδώ κοµµένο και πλυµένο, φτιάχνουµε θεραπευτικά φίλτρα µεγάλης σηµασίας για το λαό µου. Με το εσωτερικό αυτών των δέντρων που είναι πολύ µαλακό φτιάχνουµε µαξιλάρια. Επίσης ο σαµάνος χρησιµοποιεί τα µικρά φύλλα τους, τα οποία τα λιώνει, και µε αυτά παρασκευάζει µια σκόνη την οποία βάζει στη µύτη των ασθενών, οι οποίοι αισθάνονται πολύ καλύτερα µετά από µερικές ώρες. -Ελάτε από την άλλη µεριά, µας είπε. Εκεί υπήρχε ένας µεγάλος σωρός από πράσινα φύλλα απλωµένα σε κουβέρτες, οι οποίες τα προστάτευαν για να µην έρχονται σε άµεση επαφή µε το χώµα. Άλλα φύλλα ήταν κρεµασµένα σε ένα σχοινί για να στεγνώσουν στον ήλιο. -Εδώ, µας είπε, ετοιµάζουµε τα φύλλα που θα χρησιµοποιήσουµε ως τονωτικό για όσους έχουν αναιµία. Εδώ και δέκα χρόνια το παρέχουµε σε ολόκληρο τον κόσµο και κάθε µέρα η ζήτηση είναι ολοένα και µεγαλύτερη, γεγονός που µας

10

αναγκάζει να φυτεύουµε πολύ συχνά µικρά δέντρα που θα γίνουν µια από τις πηγές της ανθρώπινης υγείας. Τον άκουγα αλλά ταυτόχρονα κοιτούσα κάτι άλλο. Το κατάλαβε και µας έκανε νόηµα να τον ακολουθήσουµε...Κάτω από µια στρογγυλή σκηνή, κατέφθανε προς το µέρος µας κάτι σαν λιτανεία... Κάτω από αυτή την τέντα, δυο γυναίκες και δυο άντρες τραγουδούσαν... -Βλέπετε, εδώ δουλεύουµε ευχάριστα. Κάθε τρεις ώρες τέσσερα άτοµα έρχονται να ξεκουραστούν και να τραγουδήσουν εδώ, µ' αυτό τον τρόπο αποβάλλουν από το σώµα τους όλη την κακή ενέργεια. 'Έτσι οι θεραπευτικές ιδιότητες των φύλλων που χρησιµοποιούνται για την παρασκευή του θεραπευτικού φίλτρου γίνονται ακόµα πιο ισχυρές! Βλέποντας µια µικρή ροή νερού που κυλούσε µπροστά από την τέντα, ρώτησα σε τι χρησίµευε. -Τα αδέλφια µου ξεπλένουν τα χέρια τους µ' αυτό το νερό προτού µπουν κάτω από την τέντα. Κοιτάξτε που πέφτει το νερό! Στη συνέχεια θα κυλήσει προς το δάσος και εκεί η κακή ενέργεια θα µετατραπεί σε καλή ενέργεια από τη Μητέρα Φύση που θρέψει τα δέντρα. Ας πάµε να δούµε τα δέντρα από κοντά. Τα πρώτα αιωνόβια δέντρα σχηµάτιζαν ένα προστατευτικό τείχος γύρω από τα υπόλοιπα πιο νεαρά δέντρα. Ήταν «Nitsigo», δέντρα πολύ ανθεκτικά στους ισχυρούς ανέµους που φυσούσαν συχνά σε αυτή την περιοχή. Αµέσως µετά, τα Nuideras δηµιουργούσαν την καρδιά του δάσους. ∆εν ήταν δύσκολο να δει κανείς ότι αυτά τα δέντρα ήταν πράγµατι παραχαϊδεµένα και ότι τα είχαν περιποιηθεί µε πολλή αγάπη. Μόνο που τα κοιτούσαµε οι καρδιές µας πληµµύριζαν από ευτυχία. Μερικά φυτά µεγάλωναν στις ρίζες τους προσφέροντας τους όλη την υγρασία που χρειάζονταν για να αναπτυχθούν. Σε όλη τη βόλτα µας, που διήρκεσε τουλάχιστον µια ώρα, δεν είδαµε ούτε ένα άρρωστο δέντρο. Γύρω µας τα πάντα ήταν πεντακάθαρα. Τα λιγοστά φύλλα που µερικές φορές έπεφταν στο έδαφος τα µάζευαν και τα τοποθετούσαν σε ειδικά µέρη στο δάσος για να γίνουν ένα καλό φυσικό λίπασµα µετά από λίγο καιρό. Κάτι που στην Ευρώπη, δυστυχώς, έχουµε αµελήσει εντελώς. Συναντήσαµε την Αµόρε, µια νεαρή γυναίκα µε

11

µαλλιά πλεξούδα που έπεφτε κατά µήκος της πλάτης, δίνοντας µου την εντύπωση ότι αυτός ο χείµαρρος από όµορφα µαλλιά δεν είχε τέλος. Μας χαµογέλασε. Στο δεξί της χέρι κρατούσε ένα καλάθι όπου στον πάτο ήταν στρωµένη µια πετσέτα φαγητού κατάλευκη σαν χιόνι. Η Αµόρε πήγαινε σ' αυτό το µέρος κάθε πρωί για να µαζέψει µανιτάρια που φύτρωναν εκεί. Με τη γεύση τους έκαναν πιο πλούσια τα γεύµατα. Ήταν αλµυρά και πλούσια σε βιταµίνες. Θυµήθηκα ότι σε δυο γεύµατα που είχα φάει, είχα βρει µέσα κοµµατάκια από µανιτάρια. Η Αµόρε µε ένα µικρό µαχαίρι στο χέρι έκοβε τα µανιτάρια µε σεβασµό και στη συνέχεια τα έβαζε µέσα στο καλάθι. Τα χέρια της ήταν καθαρά και εγώ τη ρώτησα πως ήταν δυνατόν να µην τα λερώνει αφού ερχόταν συνεχώς σε επαφή µε το χώµα. Μου απάντησε ότι πρόσεχε πολύ να µην αγγίξει το χώµα γιατί αυτά τα µανιτάρια δεν έπρεπε να πλυθούν, αλλά µόνο να τιναχτούν και να στεγνώσουν στον ήλιο. Χρησιµοποιούνταν στην κουζίνα µόνο αποξηραµένα. Αφήσαµε τη νεαρή γυναίκα να συνεχίσει τη δουλειά της και γυρίσαµε πίσω. Ο Σαντουλί επέστρεψε κι αυτός στις ασχολίες του και εµείς ήµασταν ελεύθερες να πάµε όπου θέλαµε, όπως µας είπε. Οι µέρες περνούσαν, δίνοντας µας την εντύπωση ότι είχαµε ακόµα πολλά να µάθουµε. Οι lνδιάνοι µας µετέδιδαν τις γνώσεις τους πάντα πολύ απλά, γιατί αυτός ήταν ο τρόπος ζωής τους. Η Νουλί ήταν πολύ χαρούµενη γιατί από τότε που ήρθαµε σ' αυτό το µέρος είχε χάσει 10 κιλά, τρώγοντας όποτε ήθελε και ότι ήθελε. Όταν αναρωτηθήκαµε γιατί είχε χάσει όλα αυτά τα κιλά, την απάντηση µας την έδωσε η Κοντσίτα. -Εδώ τρώµε τα προϊόντα που καλλιεργούµε µε σεβασµό και αγάπη. Όλα τα λαχανικά τα περιποιούµαστε πολύ και φυτρώνουν χωρίς χηµικά λιπάσµατα, που όπως ξέρετε σκοτώνουν τη Μητέρα Γη. Γιατί αυτό που µετράει για εµάς είναι η ποιότητα και όχι η ποσότητα. Τα ζώα που σφάζουµε για να φάµε µεγαλώνουν κι αυτά σε καθαρό περιβάλλον, κατάλληλο για τις ζωτικές τους ανάγκες. Και έπειτα, προσπαθούµε να µην κουραζόµαστε πολύ, µας είπε. -Πως, τη ρώτησα.

12

-∆εν είµαστε σχεδόν ποτέ κουρασµένοι γιατί ξεκουραζόµαστε προτού κουραστούµε! Πράγµατι αυτό µου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρον:, διότι οι άνθρωποι των πολιτισµένων χωρών κάνουν ό, τι πρέπει πολλές φορές µε κούραση και πόνο µόνο και µόνο γιατί πρέπει οπωσδήποτε να το κάνουν! -Μας είναι πραγµατικά αδύνατο να κάνουµε κάτι καλό αν δεν έχουµε «κέφι». Να γιατί οι τελετές προετοιµάζουν τους lνδιάνους για το κυνήγι, για τις σοδειές κλπ. Θέλουν να έχουν το «κέφι» για να κάνουν αυτά τα πράγµατα! -Πάντα δουλεύουµε µε αγάπη χωρίς να αισθανόµαστε υποχρέωση. Σκέφτηκα ότι για έναν Ευρωπαίο συχνά η πιο εύκολη δουλειά µπορεί να καταλήξει σε αγγαρεία δίχως τέλος τη µέρα που δεν θα αισθάνεται καλά. Μα παρόλα αυτά θα την κάνει. Αργότερα όταν θα επιστρέψει το βράδυ στο σπίτι του µε πεσµένο ηθικό και µε πολλά νεύρα, θα θυµώσει µε την παραµικρή χαζοµάρα που θα κάνουν τα παιδιά του και εκεί θα αρχίσουν τα προβλήµατα. Ή θα πνίξει τον πόνο του στο κρασί ή το ουίσκι! Εκείνη τη στιγµή θυµήθηκα τα λόγια ενός ψυχολόγου σε ένα σεµινάριο που είχα παρακολουθήσει. 'Έλεγε ότι οι lνδιάνοι µε τον τρόπο ζωής τους απεικόνιζαν µια πτώση ή κάτι τέτοιο, που οι θρησκευτικές οργανώσεις ήθελαν πράγµατι να εξαφανίσουν! Τόνιζε ότι αυτό οφειλόταν σε οκνηρία και ότι αυτά τα άτοµα έπρεπε να αφυπνιστούν χρησιµοποιώντας τη θρησκεία και όλες τις καλές του συµβουλές για να αποκτήσουν το δικαίωµα να αποκαλούνται σύγχρονοι άνθρωποι! ...Ο καθένας σας µπορεί να κάνει τα δικά του σχόλια σ' αυτό το θέµα! 'Ένα πρωινό, ενώ κάναµε βόλτα δίπλα σε ένα ρυάκι που κυλούσε µε ελικοειδή τρόπο, µε µεγάλη ταχύτητα σε µια βαθιά κοιλάδα, σε απόσταση µερικών χιλιοµέτρων από το χωριό, όπου επικρατούσε µεγάλη ηρεµία, όπου ένα δροσερό αεράκι µας αναζωογονούσε, είδαµε ξαφνικά να έρχεται καταπάνω µας ένα σύννεφο από πεταλούδες. Αυτό το σύννεφο µας τύλιξε και µας φόβισε λιγάκι, µα µερικές στιγµές αργότερα το θέαµα µας γοήτευσε. Οι πεταλούδες ήταν πολύχρωµες και όταν κουνούσαν

13

τα φανταχτερά φτερά τους µου θύµιζαν τους ινδιάνους χορευτές που ανεβοκατέβαζαν τα χέρια τους ντυµένοι µε ενδυµασίες µε αστραφτερά χρώµατα. Ξαφνικά, σαν µια αόρατη παρουσία να τις διέταζε, έφυγαν όλες µε ένα µόνο πέταγµα. Στα αριστερά υπήρχε ένα µικρό ξέφωτο απ' όπου βγήκε ένας lνδιάνος. Ήταν αδύνατο να δούµε το πρόσωπό του διότι οι πεταλούδες ήταν κολληµένες πάνω του. Ήταν µια απίστευτη και συγχρόνως εκπληκτική σκηνή! Είχαµε την εντύπωση ότι οι πεταλούδες τον σήκωναν µερικά εκατοστά από το έδαφος. -Καλωσήρθατε, µας είπε, µε λένε Ερίσα. -Καληµέρα, του απαντήσαµε. Πως το κάνετε αυτό; Είπε δυο λέξεις και οι πεταλούδες διασκορπίστηκαν και επέστρεψαν κάτω από τα δέντρα. -Από τότε που ήµουν στην τρυφερή παιδική ηλικία µέχρι και σήµερα, µιλάω µε τα ζώα και καταλαβαίνω τη γλώσσα τους. Κοιτάξτε εκεί πέρα, µας είπε δείχνοντας µας ένα µέρος όπου το χορτάρι έτρεµε λίγο. 'Ένα φίδι κατευθύνθηκε προς το µέρος µας. -'Όχι, φώναξε η Νουλί. Φοβάµαι, διώξτε το σας παρακαλώ! Μα ήταν πολύ αργά. 'Ένα κεφαλάκι πρόβαλλε θριαµβευτικά µέσα από τα ψηλά χορτάρια για να εξαφανιστεί και πάλι. 'Ένα δευτερόλεπτο αργότερα φάνηκε όλο του το σώµα και ανέβηκε ήρεµα πάνω στον Ερίσα. Ο ινδιάνος έβγαλε έναν παράξενο ήχο πλαταγίζοντας τη γλώσσα πάνω στα χείλη του και το φίδι κατέβηκε και έφυγε. Ήταν απίστευτο! Το πρόσωπο της φίλης µου είχε χάσει το χρώµα του, αλλά σύντοµα ξεπέρασε το φόβο. -Τι του είπατε; -Μόνο ότι είστε φίλες και ότι δεν κινδυνεύω. Μείναµε να τον κοιτάµε σαν χαζές µην ξέροντας τι να κάνουµε ή τι να πούµε! Το ίδιο πρωί συναντήσαµε το «Άσπρο Σύννεφο». 'Ήταν ο σαµάνος της φυλής, ασχολούνταν µε όλα όσα είχαν σχέση µε τον πνευµατικό κόσµο, όπως ένας δάσκαλος, ένας ιερέας. Σε µια κοιλάδα, λίγο νότια ανάµεσα σε δυο λόφους καλυµµένους µε Νουιδέρας. 'Ένα ρυάκι κοιµόταν γαλήνια πάνα σε λευκές

14

πέτρες, µα αυτό που εντυπωσίαζε ήταν το χρώµα του νερού. 'Έµοιαζε µε χαλί από πράσινο βελούδο που ήταν απλωµένο στο κρεβάτι του ρυακιού. -Βγάλτε τα σανδάλια σας και βάλτε τα πόδια σας στο νερό, είπε το Άσπρο Σύννεφο. Αφού βγάλαµε τα σανδάλια µας, βάλαµε τα πόδια µας στο νερό που ήταν ζεστό! Το Άσπρο Σύννεφο συνέχισε: -'Όταν ο λαός µου ήρθε και εγκαταστάθηκε εδώ, σύντοµα κατάλαβε ότι αυτό το νερό είχε µαγικές δυνάµεις! Οι πρόγονοί µου ανακάλυψαν τις θεραπευτικές του ιδιότητες στο σώµα µα κυρίως στο πνεύµα. Εκεί, ο άνθρωπος µπορεί να έρθει σε επαφή µε τους θεούς ή µε το Θεό, τον Παντοδύναµο πατέρα. Εκεί, ο άνθρωπος µαθαίνει να αντλεί νερό από τις πέτρες, δηλαδή πώς να χρησιµοποιεί τη πνευµατικη δύναµη για να ελέγχει την αρνητική ενέργεια που είναι κρυµµένη βαθιά µέσα του. Μα αρκετά είπαµε! Κλείστε τα µάτια και πάρτε µια βαθιά εισπνοή, µας διέταξε το Άσπρο Σύννεφο.