spkrosna.edupage.org · web viewnie potrafi rozwiązać zadań teoretycznych lub praktycznych o...

Wymagania edukacyjne i kryteria na poszczególne oceny oraz sposoby sprawdzania osiągnięć ucznia z fizyki w klasie siódmej

I. Zasady oceniania :

Ocenianie ma na celu:1) informowanie ucznia o poziomie jego osiągnięć edukacyjnych i postępach w tym zakresie (diagnoza);2) udzielanie uczniowi pomocy w samodzielnym planowaniu jego rozwoju;3) motywowanie ucznia do dalszych postępów w nauce i zachowaniu;4) dostarczanie rodzicom (prawnym opiekunom) i nauczycielowi informacji o postępach, trudnościach i specjalnych

uzdolnieniach ucznia;

II. Przedmiotem oceny ucznia są :

1. Wiadomości i umiejętności, których zakres jest określony programem.2. Wszelkie formy aktywności ucznia :

o praca na lekcjach; o samodzielne rozwiązywanie zadań, problemów – stosowanie odpowiednich

metod w oparciu o poznane prawa;o umiejętna obserwacja oraz interpretacja doświadczeń;o przeprowadzanie eksperymentów fizycznych;o praca pozalekcyjna/ dodatkowa

III.Formy sprawdzania osiągnięć ucznia:

sprawdziany ( testy ) , kartkówki, odpowiedzi ustne, praca w grupach, prace dodatkowe np. referaty, doświadczenia, projekty, plansze itp.

IV. Oceny:

1. Oceny uczniów dokonuje się zgodnie ze skalą ocen :o celującyo bardzo dobryo dobry o dostatecznyo dopuszczającyo niedostateczny

2. Uczeń otrzymuje dwie oceny klasyfikacyjne: śródroczną i końcoworoczną , które nie są średnią uzyskanych ocen bieżących, lecz wynikiem postępów ucznia i przyrostem jego wiedzy.

3. Sprawdziany obejmujące większą partię materiału np. 1 dział : o zapowiadane są z tygodniowym wyprzedzeniem;o są obowiązkowe;

o jeżeli uczeń opuścił sprawdzian z przyczyn losowych to musi go napisać

4. Bieżące sprawdzanie wiadomości - kartkówki nie muszą być zapowiadane, mogą obejmować materiał z 3 -4 ostatnich lekcji, może być ich kilka w semestrze.

5. Termin oddania poprawionych prac wynosi 7 dni.

6. Nie ocenia się uczniów do 3 dni po dłuższej usprawiedliwionej nieobecności w szkole.

V. Informacje o ocenach:

1. Oceny bieżące, śródroczne i końcoworoczne są jawne.

2. Na prośbę ucznia lub jego rodzica nauczyciel ocenę uzasadnia.

3. Formy informowania uczniów :o informacja ustna;o wpis do dzienniczka lub zeszytu przedmiotowego ucznia;

4. O przewidywanej ocenie klasyfikacyjnej śródrocznej i końcoworocznej uczeń informowany jest na miesiąc przed klasyfikacyjnym posiedzeniem RP

5. Formy informowania rodziców :o informacja ustna w trakcie rozmów indywidualnych;o zapisy w dzienniczku ucznia lub zeszycie przedmiotowym;o informacja pisemna – wykaz ocen na spotkaniach z wychowawcą;o o przewidywanych ocenach klasyfikacyjnych śródrocznych i końcoworocznych

rodzice informowani są na miesiąc przed klasyfikacyjnym posiedzeniem RP;

VII. Ogólne wymagania na określoną ocenę:

W - wykraczające; D - dopełniające; R - rozszerzające; P - podstawowe; K - konieczne.

Na ocenę Opanowanie umiejętności i aktywności Posiadana wiedza

celujący(wymagania K+P+R+D)

uczeń: samodzielnie i twórczo rozwija swoje uzdolnienia; biegle posługuje się zdobytymi wiadomościami i

umiejętnościami, potrafi formułować problemy, dokonuje analizy lub syntezy nowych zjawisk; rozwiązuje zadania i problemy o dużym stopniu

trudności; osiąga sukcesy w konkursach pozaszkolnych.

uczeń:posiada wiadomościi umiejętności wykraczające poza program nauczania

bardzo dobry(wymagania

uczeń: rozwiązuje zadania i problemy w sposób twórczy

(wykorzystuje umiejętności w nowych sytuacjach,

uczeń:opanował wiadomości i umiejętności

K+P+R+D+W)

przeprowadza analizę procesu fizycznego, doświadczenia);

poszukuje, porządkuje i wykorzystuje informacje z różnych źródeł;

przekształca jednostki; potrafi zaplanować i wykonać doświadczenie

fizyczne.

określone programem nauczania i wymagania ponadpodstawowe

dobry(wymagania K+P+R)

uczeń: posiadane wiadomości i umiejętności potrafi

wykorzystać do zadań obliczeniowych z zastosowaniem przekształcania wzorów oraz prostych zadań problemowych;

sporządza lub czyta wykresy, rysunki; poprawnie wyraża swoje myśli, posługując się

językiem fizyki, podaje przykłady ilustrujące omawiane treści.

uczeń:posiada wiadomościi umiejętności rozszerzające

dostateczny(wymagania K+P+R)

uczeń: potrafi, wyjaśniać, od czego zależą podstawowe

wielkości fizyczne; zna jednostki wielkości fizycznych; zna i potrafi, wyjaśnić poznane prawa fizyki oraz

zjawiska fizyczne; rozwiązuje proste, typowe zadania o niewielkim

stopniu trudności; potrafi posługiwać się prostymi przyrządami (np.

przymiar metrowy, waga, siłomierz itp.).

uczeń:opanował podstawowe wiadomości programowe

dopuszczający(wymagania K)

uczeń: zna podstawowe pojęcia, wielkości fizyczne oraz

rozróżnia je; zna poznane zjawiska fizyczne; potrafi rozwiązać proste zadanie o niewielkim

stopniu trudności; uczestniczy w zajęciach na miarę swoich możliwości.

uczeń:w wiedzy ucznia są braki, które można usunąć

niedostateczny

uczeń: nie potrafi rozwiązać zadań teoretycznych lub

praktycznych o elementarnym stopniu trudności, nie zna podstawowych praw, pojęć i wielkości

fizycznych.

uczeń:braki w wiedzy ucznia są bardzo dużei uniemożliwiają zdobycie kolejnych wiadomości

VIII. Ustalenie sposobów wskazywania kierunków dalszej pracy ucznia:

1. Omówienie pracy pisemnej i wskazanie braków w opanowaniu materiału oraz wskazanie sposobów uzupełnienia wiadomości .

2. Indywidualne rozmowy z uczniem i rodzicami w celu ukierunkowania pracy ucznia zdolnego, ucznia z trudnościami w nauce, z dysfunkcjami;

3. Współdziałanie z uczniem zdolnym w celu rozwijania jego zainteresowań;

4. Nauczyciel chętnie udzieli pomocy uczniowi w nauce w czasie swoich konsultacji.

IX. Szczegółowe wymagania na poszczególne oceny:

Dział programu: WŁAŚCIWOŚCI MATERII

Wymagania konieczne, ocena: dopuszczający

Uczeń: wskazuje przykłady ciał fizycznych i substancji; potrafi z komunikatu pogody odczytać aktualne ciśnienie atmosferyczne; ustawiając poziom, kieruje się ustawianiem się powierzchni swobodnej cieczy; rozróżnia pojęcia ciało i substancja; określa właściwości mechaniczne ciał stałych, cieczy i gazów; wskazuje zmiany właściwości ciał pod wpływem zmian temperatury; rozróżnia zjawiska topnienia i rozpuszczania; wskazuje skutki anomalnej rozszerzalności wody; rozpoznaje zmiany stanu skupienia; opisuje doświadczenia potwierdzające istnienie powietrza; przedstawia podstawy kinetyczno-molekularnej teorii budowy materii; podaje przykłady dyfuzji gazów i cieczy; wymienia przykłady ciał plastycznych, sprężystych i kruchych.

Wymagania podstawowe, ocena: dostateczny

Uczeń: przewiduje stan skupienia ciała, korzystając z tabel temperatury topnienia i wrzenia; rozróżnia siły spójności i przylegania; podaje przykłady praktycznego zastosowania substancji o różnych właściwościach; wymienia sposoby zwiększenia szybkości parowania; określa warunki zmian stanu skupienia; porównuje trzy stany skupienia, wskazując na zmiany kształtu i objętości ciał; określa wpływ zmian temperatury na właściwości mechaniczne ciał stałych, cieczy i gazów; podaje różnice w budowie wewnętrznej ciał stałych, cieczy i gazów; podaje przykłady sublimacji i resublimacji; opisuje doświadczenia potwierdzające istnienie napięcia powierzchniowego; podaje przykłady temperaturowej rozszerzalności ciał; opisuje ruch i układ drobin w trzech stanach skupienia.

Wymagania rozszerzające, ocena: dobry

Uczeń: określa zmiany stanu skupienia na podstawie wykresu temperatury; zauważa stałość temperatury dla przemian fazowych ciał krystalicznych;

podaje zależność temperatury wrzenia od ciśnienia; rozróżnia właściwości ciał bezpostaciowych i krystalicznych; wyjaśnia zjawiska na podstawie właściwości mechanicznych ciał stałych, cieczy i gazów; stosuje kinetyczno-molekularną teorię budowy materii do wyjaśniania przemian fazowych; wymienia sposoby zmiany ciśnienia gazu i cieczy.

Wymagania dopełniające, ocena: bardzo dobry

Uczeń: rysuje wykresy temperatury, uwzględniając temperaturę topnienia i wrzenia; zauważa równość temperatury topnienia i krzepnięcia; wyjaśnia zjawiska na podstawie właściwości mechanicznych oraz rozszerzalności temperaturowej

ciał stałych, cieczy i gazów; wykorzystuje kinetyczno-molekularną teorię budowy materii do wyjaśniania zjawisk i właściwości

ciał; wymienia przykłady zjawisk potwierdzających przyciąganie się drobin, ruch drobin, różne

wielkości drobin; wyjaśnia właściwości i zastosowanie bimetalu.

Dział programu: PIERWSZE SPOTKANIA Z FIZYKĄ


Uczeń: Uczeń: określa, czym zajmuje się fizyka rozróżnia pojęcia: ciało fizyczne i substancja , siła przelicza jednostki czasu (sekunda, minuta, godzina) wybiera właściwe przyrządy pomiarowe do pomiaru długości, czasu oblicza wartość średnią wyników pomiaru (np. długości, czasu) wyodrębnia z tekstów, tabel i rysunków informacje kluczowe wymienia i rozróżnia rodzaje oddziaływań podaje przykłady skutków oddziaływań w życiu codziennym wykonuje doświadczenie (badanie rozciągania gumki lub sprężyny), korzystając opisu posługuje się jednostką siły i siły ciężkości rozróżnia siłę wypadkową i siłę równoważącą określa zachowanie się ciała w przypadku działania na nie sił równoważących się


Uczeń: rozróżnia pojęcia: obserwacja, pomiar, doświadczenie wyjaśnia, co to są wielkości fizyczne i na czym polegają pomiary wielkości fizycznych charakteryzuje układ jednostek SI przelicza wielokrotności i podwielokrotności (mikro-, mili-, centy-, hekto-, kilo-, mega-) wyjaśnia, w jakim celu powtarza się pomiar kilka razy, a następnie z uzyskanych wyników oblicza

średnią zaokrągla wartości wielkości fizycznych do podanej liczby cyfr znaczących wykazuje na przykładach, że oddziaływania są wzajemne

wymienia i rozróżnia skutki oddziaływań odróżnia oddziaływania bezpośrednie i na odległość, podaje odpowiednie przykłady przedstawia siłę graficznie (rysuje wektor siły) doświadczalnie wyznacza wartość siły wyznacza i rysuje siłę wypadkową dla dwóch sił o jednakowych kierunkach siły i siły które się

równoważą podaje przykłady sił wypadkowych i równoważących się z życia codziennego badanie różnego rodzaju oddziaływań, wyodrębnia z tekstów i rysunków informacje kluczowe dla opisywanego problemu rozwiązuje proste zadania dotyczące treści rozdziału: Pierwsze spotkanie z fizyką opisuje przebieg przeprowadzonego doświadczenia (wyróżnia kluczowe kroki i sposób

postępowania, wskazuje rolę użytych przyrządów, ilustruje wyniki) rozwiązuje proste zadania dotyczące treści rozdziału: Pierwsze spotkanie z fizyką


Uczeń: podaje przykłady wielkości fizycznych wraz z ich jednostkami w układzie SI;posługuje się pojęciem niepewności pomiarowejwykonuje obliczenia i zapisuje wynik zgodnie z zasadami zaokrąglania R klasyfikuje podstawowe oddziaływania występujące w przyrodzieopisuje różne rodzaje oddziaływań i wyjaśnia, na czym polega wzajemność oddziaływańporównuje siły na podstawie ich wektorówoblicza średnią siłęwyznacza i rysuje siłę wypadkową dla kilku sił o jednakowych kierunkach; określa jej cechyokreśla cechy siły wypadkowej kilku (więcej niż dwóch) sił działających wzdłuż tej samej prostej rozwiązuje zadania bardziej złożone, ale typowe dotyczące treści rozdziału: Pierwsze spotkanie z

fizyką selekcjonuje informacje uzyskane z różnych źródeł, np. na lekcji, z podręcznika, z literatury

popularnonaukowej, z Internetu


Uczeń: podaje przykłady osiągnięć fizyków cennych dla rozwoju cywilizacji wyznacza niepewność pomiarową przy pomiarach wielokrotnych przewiduje skutki różnego rodzaju oddziaływań oraz podaje przykłady rodzajów i skutków

oddziaływań inne niż poznane na lekcji szacuje niepewność pomiarową wyznaczonej wartości średniej siły buduje siłomierz według własnego projektu i wyznacza przy jego użyciu wartość siły wyznacza i rysuje siłę równoważącą kilka sił działających wzdłuż tej samej prostej o różnych

zwrotach, określa jej cechy rozwiązuje zadania złożone, nietypowe dotyczące treści rozdziału: Pierwsze spotkanie z

fizyką

Dział programu: WŁAŚCIWOŚCI I BUDOWA MATERII

Wymagania konieczne, ocena: dopuszczającyUczeń:

• podaje przykłady zjawisk świadczące o cząsteczkowej budowie materii

• posługuje się pojęciem napięcia powierzchniowego i wymienia czynniki zmniejszające je,

• rozróżnia trzy stany skupienia substancji; podaje przykłady ciał stałych, cieczy, gazów

• rozróżnia substancje kruche, sprężyste i plastyczne; podaje przykłady ciał plastycznych, sprężystych, kruchych

• posługuje się pojęciem masy oraz jej jednostkami, podaje jej jednostkę w układzie SI

• rozróżnia pojęcia: masa, ciężar ciała

• posługuje się pojęciem siły ciężkości, podaje wzór na ciężar

• określa pojęcie gęstości;

• posługuje się tabelami wielkości fizycznych w celu odszukania gęstości substancji

• mierzy: długość, masę, objętość cieczy;

• opisuje przebieg przeprowadzonych doświadczeń


Uczeń: • podaje podstawowe założenia cząsteczkowej teorii budowy materii

• podaje przykłady zjawiska dyfuzji w przyrodzie i w życiu codziennym

• posługuje się pojęciem oddziaływań międzycząsteczkowych• wyjaśnia napięcie powierzchniowe jako skutek działania sił spójności

• ilustruje działanie sił spójności na przykładzie mechanizmu tworzenia się kropli

• charakteryzuje ciała sprężyste, plastyczne i kruche,

• opisuje budowę mikroskopową ciał stałych, cieczy i

• określa i porównuje właściwości ciał stałych, cieczy i gazów

• analizuje różnice gęstości (ułożenia cząsteczek) substancji w różnych stanach skupienia •stosuje do obliczeń związek między siłą ciężkości, masą i przyspieszeniem grawitacyjnym

• posługuje się pojęciem gęstości oraz jej jednostkami oraz stosuje do obliczeń związek gęstości z masą i objętością

• przelicza wielokrotności i podwielokrotności (mikro-, mili-, centy-, dm-, kilo-, mega-); przelicza jednostki: masy, ciężaru, gęstości

• przeprowadza doświadczenia:

wykazanie cząsteczkowej budowy materii,

badanie właściwości ciał stałych, cieczy i gazów,

wykazanie istnienia oddziaływań międzycząsteczkowych,

wyznaczanie gęstości substancji, z jakiej wykonany jest przedmiot o kształcie regularnym za pomocą wagi i przymiaru lub o nieregularnym kształcie za pomocą wagi, cieczy i cylindra miarowego oraz wyznaczanie gęstości cieczy za pomocą wagi i cylindra miarowego,

• rozwiązuje typowe zadania lub problemy dotyczące treści rozdziału

Wymagania rozszerzające, ocena: dobryUczeń:

wyjaśnia zjawisko zmiany objętości cieczy w wyniku mieszania się, Rwyjaśnia, na czym polega zjawisko dyfuzji i od czego zależy jego szybkość analizuje różnice w budowie mikroskopowej ciał stałych, cieczy i gazówanalizuje różnice gęstości

substancji w różnych stanach skupienia przeprowadza doświadczenia:

badanie wpływu detergentu na napięcie powierzchniowe, badanie, od czego zależy kształt kropli,korzystając z opisów doświadczeń i przestrzegając zasad bezpieczeństwa; formułuje wnioski

szacuje wyniki pomiarów; ocenia wyniki doświadczeń, porównując wyznaczone gęstości z odpowiednimi wartościami tabelarycznymi

rozwiązuje zadania (lub problemy) bardziej złożone, ale typowe, dotyczące treści rozdziału:

Wymagania dopełniające, ocena: bardzo dobryUczeń: • uzasadnia kształt spadającej kropli wody

• projektuje i przeprowadza doświadczenia (inne niż opisane w podręczniku) wykazujące cząsteczkową budowę materii

• projektuje i wykonuje doświadczenie potwierdzające istnienie napięcia powierzchniowego wody

• projektuje doświadczenia związane z wyznaczeniem gęstości cieczy oraz ciał stałych o regularnych i nieregularnych kształtach

• rozwiązuje nietypowe (złożone) zadania, (lub problemy) dotyczące treści rozdziału.

Dział programu: HYDROSTATYKA I AEROSTATYKA

Wymagania konieczne, ocena: dopuszczającyUczeń:

• rozpoznaje i nazywa siły ciężkości i nacisku, • rozróżnia parcie i ciśnienie• formułuje prawo Pascala, podaje przykłady jego zastosowania • wskazuje przykłady występowania siły wyporu w otaczającej rzeczywistości i życiu codziennym• przeprowadza doświadczenia: badanie zależności ciśnienia od pola powierzchni, badanie zależności ciśnienia hydrostatycznego od wysokości słupa cieczy, badanie przenoszenia w cieczy działającej na nią siły zewnętrznej,• przelicza wielokrotności i podwielokrotności (mili-, centy-, kilo-, mega-)

Wymagania podstawowe, ocena: dostateczny Uczeń: • posługuje się pojęciem parcia (nacisku) I ciśnienia

• posługuje się pojęciem ciśnienia w cieczach i gazach wraz z jego jednostką; posługuje się pojęciem ciśnienia hydrostatycznego i atmosferycznego

• doświadczalnie demonstruje:

zależność ciśnienia hydrostatycznego od wysokości słupa cieczy,

istnienie ciśnienia atmosferycznego,

prawo Pascala,

prawo Archimedesa

• posługuje się prawem Pascala, zgodnie z którym zwiększenie ciśnienia zewnętrznego powoduje jednakowy przyrost ciśnienia w całej objętości cieczy lub gazu

• przelicza wielokrotności i podwielokrotności (centy-, hekto-, kilo-, mega-); przelicza jednostki ciśnienia

• stosuje do obliczeń:

związek między parciem a ciśnieniem,

związek między ciśnieniem hydrostatycznym a wysokością słupa cieczy i jej gęstością;

• analizuje siły działające na ciała zanurzone w cieczach lub gazach, posługując się pojęciem siły wyporu i prawem Archimedesa

• oblicza wartość siły wyporu dla ciał zanurzonych w cieczy lub gazie

• podaje warunki pływania ciał: kiedy ciało tonie, kiedy pływa częściowo zanurzone w cieczy i kiedy pływa całkowicie zanurzone w cieczy

• opisuje praktyczne zastosowanie prawa Archimedesa i warunków pływania ciał

• wyodrębnia z tekstów lub rysunków informacje kluczowe dla opisywanego zjawiska bądź problemu

• przeprowadza doświadczenia:

wyznaczanie siły wyporu,

• rozwiązuje proste (typowe) zadania lub problemy dotyczące treści rozdziału:

Wymagania rozszerzające, ocena: dobryUczeń:

• wymienia nazwy przyrządów służących do pomiaru ciśnienia

• wyjaśnia zależność ciśnienia atmosferycznego od wysokości nad poziomem morza

• opisuje znaczenie ciśnienia hydrostatycznego i ciśnienia atmosferycznego w przyrodzie i w życiu codziennym

• opisuje doświadczenie Torricellego

• opisuje zastosowanie prawa Pascala w prasie hydraulicznej i hamulcach hydraulicznych

• wyznacza gęstość cieczy, korzystając z prawa Archimedesa

• rysuje siły działające na ciało, które pływa w cieczy, tkwi w niej zanurzone lub tonie,

• wyjaśnia, kiedy ciało tonie, kiedy pływa częściowo zanurzone w cieczy i kiedy pływa całkowicie w niej zanurzone • planuje i przeprowadza doświadczenie w celu zbadania zależności ciśnienia od siły nacisku i pola powierzchni; opisuje jego przebieg i formułuje wnioski

• projektuje i przeprowadza doświadczenie potwierdzające słuszność prawa Pascala dla cieczy lub gazów, • rozwiązuje typowe zadania obliczeniowe z wykorzystaniem warunków pływania ciał,

• rozwiązuje zadania (lub problemy) bardziej złożone, ale typowe dotyczące treści rozdziału,

• posługuje się informacjami pochodzącymi z analizy przeczytanych tekstów

Wymagania dopełniające, ocena: bardzo dobryUczeń:

Uczeń:

• uzasadnia, kiedy ciało tonie, kiedy pływa częściowo zanurzone w cieczy i kiedy pływa całkowicie w niej zanurzone, korzystając z wzorów na siły wyporu i ciężkości oraz gęstość

• rozwiązuje złożone, nietypowe zadania (problemy) dotyczące treści rozdziału,

• posługuje się informacjami pochodzącymi z analizy przeczytanych tekstów (w tym popularnonaukowych) dotyczących wykorzystywania prawa Pascala w otaczającej rzeczywistości i w życiu codziennym.

Dział programu: KINEMATYKA


Uczeń: wyjaśnia na przykładach pojęcie względności ruchu; mierzy czas ruchu i drogę oraz zapisuje wyniki pomiarów w tabeli; określa tor wskazanego ruchu; wymienia cechy ruchu; wskazuje obiekty ruchome i nieruchome na niebie (w układzie laboratoryjnym); definiuje ruch jednostajny i jednostajnie zmienny; odróżnia prędkość średnią od prędkości chwilowej; oblicza prędkość, mając drogę i czas ruchu; oblicza drogę, znając prędkość i czas ruchu; odczytuje wartość prędkości z wykresu v(t); odczytuje przebytą drogę z wykresu x(t); oblicza przyspieszenie, mając zmianę prędkości i czas ruchu; wskazuje przykłady ruchów jednostajnie zmiennych; rozpoznaje rodzaj ruchu na podstawie długości odcinków drogi przebytych w kolejnych

jednakowych odstępach czasu; wymienia jednostki prędkości i jednostki przyspieszenia.


Uczeń: zamienia jednostki prędkości km/h na m/s i odwrotnie; określa układ odniesienia przy analizie ruchu; sporządza wykres x(t ) na podstawie danych zapisanych w tabeli; wyznacza prędkość średnią na podstawie pomiarów drogi i czasu; oblicza przyspieszenie na podstawie zamieszczonych w tabeli wartości prędkości i czasu; opisuje cechy prędkości i przyspieszenia; stwierdza, że obrót sfery niebieskiej obserwujemy jako skutek obrotu Ziemi; stwierdza, że sfera niebieska obraca się ze wschodu na zachód; omawia wpływ ruchu Ziemi na ruch ciał niebieskich w układzie laboratoryjnym.


Uczeń: przedstawia graficznie zmianę położenia; analizuje ruch ciał niebieskich na sferze niebieskiej; określa rodzaj ruchu na podstawie wykresu v(t) i x(t); oblicza prędkość na podstawie wykresu x(t); oblicza drogę w ruchu jednostajnym na podstawie wykresu v(t); wyznacza prędkość średnią na podstawie wykresu x(t); oblicza przyspieszenie na podstawie wykresu v(t); oblicza prędkość i drogę w ruchu jednostajnie zmiennym, posługując się wzorami; stosuje pojęcie względności prędkości do analizy ruchu; oblicza wartość prędkości w różnych układach odniesienia; analizuje wykresy x(t) dla ruchu kilku ciał.


Uczeń: rysuje i analizuje wykresy v(t) i x(t) na podstawie pomiarów oraz treści zadań (dla kilku ciał); mając wykres v(t) , oblicza drogę i rysuje wykres x(t); mając wykres x(t) , oblicza prędkość i rysuje wykres v(t); wyznacza prędkość średnią na podstawie wykresu x(t)oraz na podstawie wykresu v(t); oblicza przyspieszenie, drogę, prędkość w ruchu jednostajnie zmiennym, przekształcając wzory; oblicza drogę w ruchu jednostajnie zmiennym w kolejnych sekundach ruchu; *na podstawie obrotowej mapy nieba odnajduje na niebie położenia obiektów; *odszukuje na niebie punkt południa, punkt północy, biegun niebieski, zenit, południk niebieski; *odczytuje, na podstawie mapy nieba, które obiekty są widoczne w danej chwili na niebie; *odszukuje na podstawie mapy położenie Wielkiego Wozu i Gwiazdy Polarnej; *przygotowuje obrotową mapę nieba, ustawiając godzinę i datę obserwacji.

Dział programu: DYNAMIKA


Uczeń: podaje na przykładach przyczyny zmiany prędkości ciała; wymienia rodzaje oporów ruchu; podaje sposoby zmniejszania oporów ruchu; podaje przykłady skutków bezwładności ciał; wskazuje pożyteczne i szkodliwe skutki działania siły tarcia; określa zwrot siły tarcia; wskazuje przyczyny zmiany prędkości; podaje wzór na obliczanie wartości siły, która ciału o masie m nadaje przyspieszenie a; określa, jakim ruchem ciała spadają swobodnie; podaje przykłady potwierdzające słuszność III zasady dynamiki Newtona; oblicza przyspieszenie, znając masę ciała i wartość działającej siły.


Uczeń: wskazuje warunek spoczynku oraz ruchu jednostajnego; podaje definicję siły i jednostki siły; wymienia przyczyny pojawiania się siły tarcia; określa ruch, jakim ciała spadają swobodnie, gdy oporu ośrodka nie możemy pominąć; opisuje i wyjaśnia zjawisko odrzutu; porównuje cechy sił wzajemnego oddziaływania ciał.


Uczeń:

stosuje I zasadę dynamiki do określania ruchu lub spoczynku ciał; wymienia rodzaje tarcia i podaje zależność siły tarcia od cech działającej siły; porównuje wartości sił tarcia, korzystając z tabeli współczynników tarcia; określa ruch ciała pod działaniem stałej siły; oblicza czas swobodnego spadania ciał z podanej wysokości; oblicza prędkość końcową swobodnie spadających ciał; stosuje zasady dynamiki do wyjaśniania zjawisk (np. zjawiska odrzutu); przedstawia analizę treści zadania w formie rysunku lub tabeli; wskazuje siły powodujące ruch jednostajnie przyspieszony oraz jednostajnie opóźniony.


Uczeń: przewiduje ruch ciał, korzystając z zasad dynamiki oraz bezwładności ciał; przewiduje i oblicza prędkości ciał uzyskane w wyniku ich wzajemnego oddziaływania; oblicza wartość siły tarcia; stwierdza niezależność siły tarcia od wielkości powierzchni (wykonuje pomiary potwierdzające to

stwierdzenie); opisuje niezrównoważoną siłę (oblicza jej wartość), analizując skutki jej działania; określa ruch ciała o podanej masie na podstawie wykresu F(t); oblicza przyspieszenie ciała i rysuje wykres a(t) na podstawie wykresu F(t); podaje sposób wyznaczania wartości przyspieszenia ziemskiego; przewiduje skutki wzajemnego oddziaływania ciał, analizując działające siły; uwzględnia opory ruchu przy określaniu ruchu ciał; zauważa zależność między prędkością ciała a wartością oporów ruchu.

Dział programu: PRACA, MOC, ENERGIA


Uczeń: wskazuje przykłady źródeł energii wykorzystywanych do wykonywania konkretnej pracy; wskazuje przykłady wykonanej pracy mechanicznej; oblicza pracę, znając wartość siły i przemieszczenia, które ta siła spowodowała (wzajemnie

równoległych); wymienia jednostki pracy, mocy i energii; definiuje moc jako szybkość wykonywanej pracy; oblicza moc, mając pracę i czas; wskazuje przykłady ciał, które mają energię kinetyczną; wskazuje przykłady ciał, które mają energię potencjalną; wskazuje związek między energią mechaniczną i możliwością wykonywania pracy; rozpoznaje przemiany energii mechanicznej zachodzące w przykładowych zjawiskach; wskazuje przykłady maszyn prostych.


Uczeń: wskazuje przykłady, w których mimo działania siły i przemieszczenia ciała praca tej siły jest równa

zero; oblicza wartość działającej siły, znając pracę i wartość przemieszczenia; oblicza pracę, mając moc urządzenia i czas jego pracy; określa związek między pracą i zmianą energii ciała; oblicza energię kinetyczną, mając masę i prędkość ciała; oblicza energię potencjalną, mając masę i wysokość, na której ciało się znajduje; opisuje przemiany energii potencjalnej i kinetycznej ciała spadającego swobodnie; stosuje warunek równowagi do obliczania sił działających na dźwigni; wyjaśnia, dlaczego korzystając z maszyn prostych, nie zyskujemy na pracy; wyjaśnia pojęcie sprawności maszyn.


Uczeń: wyjaśnia związek wartości energetycznej pokarmu z możliwością wykonywania pracy; oblicza pracę na podstawie wykresu zależności siły od przemieszczenia; oblicza moc, mając wartość przemieszczenia, siłę i czas jej działania; oblicza wysokość, na którą wzniesie się ciało, mając jego prędkość początkową; oblicza prędkość końcową spadającego swobodnie ciała, mając podaną zmianę wysokości; oblicza zmianę energii potencjalnej ciała na podstawie zmian wysokości; określa zmianę energii kinetycznej przy zmianie prędkości; stosuje zasadę zachowania energii mechanicznej do wyjaśniania przebiegu zjawisk; wyznacza sprawność maszyn prostych; oblicza sprawność, znając pobraną energię i wykonaną pracę; oblicza wykonaną pracę, znając sprawność urządzenia i dostarczoną energię.


Uczeń: wskazuje siłę składową, która wykonuje pracę, gdy siła działająca na ciało nie jest równoległa do

przemieszczenia; rysuje wykres F(s) na podstawie wykresu W(s); oblicza moc, mając działającą siłę i prędkość ciała; stosuje zasadę zachowania energii do przewidywania zjawisk; wyznacza moc urządzenia; oblicza pracę na podstawie wykresu zależności działającej siły od wydłużenia sprężyny.

Dział programu: TERMODYNAMIKA


Uczeń: definiuje energię wewnętrzną; wskazuje zmianę temperatury jako sposób rozpoznawania zmian energii wewnętrznej;

wskazuje przykłady przemiany energii mechanicznej w energię wewnętrzną; wskazuje różnicę temperatur jako warunek cieplnego przepływu energii; podaje przykłady dobrych i złych przewodników ciepła oraz ich zastosowania; na podstawie wartości ciepła właściwego substancji określa energię pobraną przy ogrzaniu 1 kg

tej substancji o 1 stopień; przeprowadza pomiary potrzebne do wyznaczenia zmian energii wewnętrznej; wskazuje sposoby zmiany energii wewnętrznej; podaje temperaturę topnienia lodu i wrzenia wody w warunkach normalnych; wskazuje równość ciepła topnienia i krzepnięcia oraz ciepła parowania i skraplania; wskazuje przykłady przekazywania energii przez konwekcję i przewodnictwo.


Uczeń: rozpoznaje skutki zmiany energii wewnętrznej ciała; opisuje na przykładach przemiany energii w ruchu z tarciem; opisuje mikroskopowy model przewodnictwa cieplnego ciał stałych; wyjaśnia mechanizm zjawiska konwekcji; oblicza zmianę energii wewnętrznej ciała, mając jego masę, zmianę temperatury i ciepło

właściwe; wyjaśnia znaczenie w przyrodzie dużej wartości ciepła właściwego i ciepła parowania wody oraz

ciepła topnienia lodu; korzystając z I zasady termodynamiki, oblicza zmiany energii wewnętrznej; wyjaśnia pojęcia ciepła topnienia i ciepła parowania; oblicza energię pobraną (lub oddaną) w trakcie przemian fazowych; opisuje przemiany energii wewnętrznej w energię mechaniczną; odróżnia zjawiska, w których energia jest pobierana, od zjawisk, w których jest oddawana.


Uczeń: opisuje i interpretuje pojęcie energii wewnętrznej i jej zmiany na gruncie kinetyczno-molekularnej

teorii budowy materii; porównuje wartości ciepła pobranego i oddanego podczas cieplnego przepływu energii; korzysta z bilansu ciepła do obliczania masy ciała, zmian temperatury, ciepła właściwego; wyjaśnia, dlaczego topnienie ciał krystalicznych i wrzenie zachodzą w stałej temperaturze; wyznacza ciepło topnienia; odczytuje informacje z wykresu zależności temperatury od dostarczonej energii do porównywania

ciepła topnienia i ciepła właściwego; odczytuje informacje z wykresu zależności temperatury od czasu; oblicza energię niezbędną do zmiany temperatury, uwzględniając przemiany fazowe; opisuje przemiany energii w silniku cieplnym.


Uczeń: planuje kolejność pomiarów i obliczeń przy wyznaczaniu zmian energii wewnętrznej podczas

mieszania cieczy o różnej temperaturze; dobiera przyrządy pomiarowe, uwzględniając ich dokładność i zakres;

wymienia przyczyny niedokładności wyników podczas analizowania bilansu cieplnego; planuje kolejność pomiarów i obliczeń przy wyznaczaniu ciepła właściwego; oblicza temperaturę końcową, znając masę, ciepło właściwe i temperaturę początkową ciał,

między którymi przepływa ciepło; rysuje wykres zależności temperatury ciała zmieniającego stan skupienia od dostarczonej (lub

oddanej) energii; oblicza ciepło właściwe substancji na podstawie wykresu zależności temperatury od dostarczonej

energii.

spkrosna.edupage.org · web viewnie potrafi rozwiązać zadań teoretycznych lub praktycznych o...

Documents